Κάτι καινούργιο αρχίζει να διαμορφώνεται στη Γαλλία των από κάτω. Την Τρίτη, 10 Οκτωβρίου για πρώτη φορά από το 2007 και τα 9 συνδικάτα του δημόσιου τομέα, που εκπροσωπούν 5,4 εκ. δημοσίους υπαλλήλους κάλεσαν τα μέλη τους να απεργήσουν και να διαμαρτυρηθούν ενάντια στα αντεργατικά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Από τη μια άκρη ως την άλλη της χώρας που γέννησε το Διαφωτισμό πραγματοποιήθηκαν 130 διαδηλώσεις. Μαθητές έκλεισαν τα σχολεία σε ένδειξη αλληλεγγύης στους καθηγητές τους, το 50% των καθηγητών απέργησε σύμφωνα με τα συνδικάτα (ενώ το υπουργείο δήλωσε πως η συμμετοχή στην απεργία κινήθηκε στο 17%) το ένα τέταρτο των αεροπορικών πτήσεων ακυρώθηκε, κοκ.

Τα σημαντικότερα από τα μέτρα που προωθεί ο Μακρόν περιλαμβάνουν το πάγωμα των μισθών και την απόλυση 120.000 δημοσίων υπαλλήλων την επόμενη πενταετία (με τους πρώτους 1.600 να φεύγουν το 2018), την αύξηση του φόρου στις συντάξεις και τη μείωση των ασφαλιστικών παροχών με την πρώτη ημέρα της απουσίας λόγω ασθενείας να μην καλύπτεται από την ασφάλεια. Το σημαντικότερο ωστόσο αφορά τη δυνατότητα σύναψης ενδοεπιχειρησιακών συμβάσεων που ακυρώνουν ακόμη και θεμελιακές πλευρές του εργατικού δικαίου και των συλλογικών συμβάσεων, όπως το ύψος του μισθού.

Κοινός παρανομαστής των προωθούμενων μέτρων είναι μια βαθιά νεοφιλελεύθερη αντίληψη που υποστηρίζει ότι το υψηλό εργατικό κόστος ευθύνεται για την οικονομική καχεξία της Γαλλίας. Προς επίρρωση αυτού του επιχειρήματος οι χαμηλότεροι ρυθμοί μεγέθυνσης σε σύγκριση με την υπόλοιπη ευρωζώνη που καταγράφει η Γαλλία από το 2013 και μετά και το γεγονός ότι ακόμη δεν έχουν επανέλθει οι ρυθμοί μεγέθυνσης που υπήρχαν πριν την κρίση του 2008.

Ο ισχυρισμός της νέας γαλλικής κυβέρνησης ωστόσο δεν επιβεβαιώνεται από τα στοιχεία. Το κόστος εργασίας στη Γαλλία, όπως φαίνεται στον Πίνακα 1, έχει μείνει σχεδόν αμετάβλητο από το 2010, αυξήθηκε μόνο κατά 1,12%. Αυτό που συνέβη στη Γαλλία είναι ότι δεν μειώθηκε το κόστος όπως έγινε στα γειτονικά κράτη Ισπανία (κατά 5,22%), Πορτογαλία (9,09%), Ιταλία (1,93%) και Βέλγιο (0,55%), χωρίς όμως κι αυτές οι χώρες να συγκεντρώσουν επενδύσεις. Η μείωση μισθών επομένως μεταφράστηκε σε νέα κέρδη, όχι επενδύσεις!

Επιπλέον, αν ο «υπερτροφικός» δημόσιος τομέας ήταν η αιτία της κρίσης πώς εξηγείται ότι οι τρεις χώρες με τον μεγαλύτερο δημόσιο τομέα, όπως φαίνεται στον Πίνακα 2,  (Νορβηγία, Δανία και Σουηδία), που …εντελώς συμπτωματικά κι οι 3 είναι εκτός ευρώ, διαβάζουν για την κρίση μόνο από τις σελίδες των Διεθνών; Ενώ, με βάση την εμπειρία μας ξέρουμε ότι η μείωση του προσωπικού δε σημαίνει και μείωση δαπανών καθώς πάντα συνοδεύεται από αναθέσεις έργων σε εξωτερικούς συνεργάτες και βουνά συμβάσεων με ιδιώτες. Ποιο επομένως το όφελος του προϋπολογισμού;

Για να κατανοήσουμε τι ακριβώς διακυβεύεται στη Γαλλία απευθυνθήκαμε στον Τομά Αλάμ (@thomas__alam) καθηγητή Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Λιλ 2 και δραστήριο συνδικαλιστή στο συνδικάτο SNESUP-FSU.

Πόσο βάση έχει η κριτική του πρωθυπουργού Εντουάρ Φιλίπ εναντίον του «υπερμεγέθους» δημόσιου τομέα, ρωτήσαμε το συνομιλητή μας. «Πιστεύω ότι ο δημόσιος τομέας πάντα είναι υπερβολικά μεγάλος για μια κυβέρνηση που προωθεί την ατζέντα του ιδιωτικού τομέα. Τα τύμπανα πολέμου αρχίζουν πάντα με μια σύγκριση μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας όπου η αναλογία είναι 60 δημόσιοι υπάλληλοι ανά 1.000 κατοίκους. Ωστόσο, με 90 δημόσιους υπαλλήλους ανά 1.000 κατοίκους η έκταση του γαλλικού κράτους είναι ίδια με της Αγγλίας και πολύ μικρότερη από της Σουηδίας (160/1.000 κατοίκους). Το ερώτημα εστιάζεται στο τι είναι πιο αποτελεσματικό και τι αυξάνει την αξία των χρημάτων που δαπανούμε (value for money): ένας δημόσιος τομέας με αφοσιωμένους υπαλλήλους που δεν κοιτούν την ώρα που θα σχολάσουν επειδή νιώθουν ηθική ανταμοιβή ή ένας ιδιωτικός τομέας όπου διοικούν οι μέτοχοι και το κέρδος σε βάρος της ποιότητας των υπηρεσιών και των συνθηκών εργασίας των υπαλλήλων; Παραβλέπουν επίσης ότι από τη δεκαετία του ’80 η αγοραστική δύναμη των μισθών έχει μειωθεί κατά 20%. Αρκετά λοιπόν! Γι’ αυτό απεργήσαμε!»

Δεν είναι ωστόσο η πρώτη φορά που βλέπουμε τους Γάλλους στο δρόμο, παλεύοντας να θωρακίσουν τα εργατικά τους δικαιώματα: «Τα μέτρα για τις εργασιακές σχέσεις που προωθεί τώρα η κυβέρνηση είναι συνέχεια των προσπαθειών που σημειώθηκαν επί προεδρίας Ολάντ, με υπουργό Εργασίας τότε την Ελ Κόμρι. Να μην ξεχνάει ωστόσο ότι και τότε οι νέοι ήταν επί μήνες στο δρόμο, ενώ το 60% των πολιτών σύμφωνα με δημοσκοπήσεις απέρριπτε τις προτάσεις».

Η κυβέρνηση παρόλα αυτά γιατί επιμένει ότι το εργατικό κόστος στην Γαλλία είναι τόσο υψηλό που αποθαρρύνει τις επενδύσεις, ρωτήσαμε τον γάλλο καθηγητή. «Αυτά τα επιχειρήματα έχουν ηλικία τουλάχιστον 30 ετών και τα ακούγαμε από το σύνδεσμο γαλλικών βιομηχανιών, το CNPF. Έρευνα ωστόσο της γαλλικής στατιστικής υπηρεσίας μεταξύ των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 2017, έδειξε ότι τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι η έλλειψη επενδύσεων και κατανάλωσης. Όχι οι εργασιακές σχέσεις! Οι εταιρείες που συμμετέχουν στο χρηματιστηριακό δείκτη CAC40 τα πηγαίνουν περίφημα όπως δείχνει το μέρισμα – ρεκόρ ύψους 50 δισ. ευρώ που διένειμαν το πρώτο εξάμηνο του 2017. Επομένως, έχουμε απέναντι μας μια πολιτική πανευρωπαϊκών διαστάσεων που υποστηρίζει την πλευρά της προσφοράς και χρησιμοποιεί την εργατική νομοθεσία για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και τις συμβάσεις για να αντικαθιστούν τους νόμους. Τα δύο τρίτα των πολιτών όμως είναι ενάντια σε αυτά τα μέτρα».

Πηγή: Νέα Σελίδα

Η ευθεία αμφισβήτηση από τον Αμερικανό πρόεδρο της συμφωνίας για τα πυρηνικά του Ιράν με την ομιλία του την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου υπογράμμισε πόσο κοντά είναι ένας νέος πόλεμος.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

ΗΠΑ και Ισραήλ προετοιμάζονται εντατικά για ένα νέο αιματοκύλισμα, ακόμη πιο οδυνηρό για τους λαούς από την εισβολή σε Αφγανιστάν, Ιράκ και Συρία, που ως στόχο θα έχει οικονομικά κέρδη και την ιμπεριαλιστική επέκταση.

Οι βολές του Τραμπ εναντίον της συμφωνίας του 2015 δε σηματοδοτούν τον άμεσο ή επίσημο τερματισμό της καθώς δεν είναι διμερής και καμία από τις άλλες πέντε χώρες που την υπέγραψαν (Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Ρωσία και Κίνα) δεν είναι διατεθειμένη να ακολουθήσει τον Λευκό Οίκο. Επίσης, δε διαθέτουν οι Ρεπουμπλικανοί στη Γερουσία την απαραίτητη πλειοψηφία για να την ανατρέψουν. Έχουν μόνο 52 αντιπροσώπους (έναντι 48 των Δημοκρατικών) ενώ χρειάζονται 60. Όλα αυτά όμως και πολλά ακόμη είναι ασήμαντες λεπτομέρειες μπροστά στη θεαματική στροφή των ΗΠΑ προς τα δεξιά, αν και εξαιρετικά πολύτιμες για έναν απλό λόγο: Επειδή δείχνουν ότι τα πυρηνικά ήταν μόνο η αφορμή.

Επί δεκαετίες βλέπουμε να στοχοποιούνται κράτη από τους Αμερικανούς με πρόφαση τα πυρηνικά τους. Παλιότερα το Ιράκ, τώρα Β. Κορέα και Ιράν. Κι όταν το μεν Ιράκ ανοίγει τις πύλες των εγκαταστάσεών του για να διαδεχθεί τους επιθεωρητές της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, τότε η διεθνής κοινότητα δεν καθησυχάζει, δεν δηλώνει ότι η κατάσταση επιφυλακής τελείωσε.  Αλλά, παίρνει τις συντεταγμένες από τους …κατά κόσμον επιθεωρητές και ισοπεδώνει το Ιράκ!

Η ίδια υποκρισία και στο Ιράν. Όταν η Τεχεράνη δέχεται να παγώσει το πυρηνικό της πρόγραμμα (χωρίς να έχει ακόμη απαντηθεί από πού κι ως πού πέντε άλλες χώρες που διαθέτουν πυρηνικά απαγορεύουν σε μια άλλη χώρα να αποκτήσει…) τότε βγαίνει ο Τραμπ και δηλώνει πώς ναι μεν το Ιράν τηρεί κατά γράμμα τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη συμφωνία, κάτι που είχαν κατ’ επανάληψη διαβεβαιώσει οι τεχνικοί, αλλά …παραβιάζει το πνεύμα της συμφωνίας. Δηλαδή, αναμιγνύεται στην Υεμένη, τη Συρία και το Λίβανο! Βροχή τα χειροκροτήματα από τη Σαουδική Αραβία (μέγα σπόνσορα της τρομοκρατίας και κάθε είδους τζιχαντιστών) και το Ισραήλ (υπαίτιο της μεγαλύτερης εν εξελίξει εθνοκάθαρσης σε βάρος των Παλαιστινίων).

Για όποιον δεν κατάλαβε λοιπόν: Τα πυρηνικά του Ιράν, ήταν μόνο η αφορμή.

Πραγματική αιτία της αμερικανο-ισραηλινής επιθετικότητας και της εν αναμονής επίθεσης είναι ότι το (προφανώς θεοκρατικό και καταπιεστικό) καθεστώς του Ιράν αποτελεί εμπόδιο στα επεκτατικά σχέδια του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή. Στηρίζοντας την μεγαλύτερη δύναμη αντίστασης στο Λίβανο, τους Σιίτες στην Υεμένη και τον Άσαντ στη Συρία το Ιράν δημιουργεί αναχώματα στην μετατροπή της περιοχής σε αμερικανική αποικία. Και γι’ αυτό θα τιμωρηθεί!

Πηγή: Εφημερίδα Πριν

Εκπλήξεις πανευρωπαϊκού, όχι μόνο εθνικού βεληνεκούς επιφύλασσαν οι κάλπες που στήθηκαν στην Πορτογαλία την Κυριακή 1 Οκτωβρίου 2017 με αφορμή την ανάδειξη τοπικών αρχόντων σε 308 δήμους της χώρας.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Η πρώτη έκπληξη αφορούσε την  απρόσμενη επιτυχία του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS) που κατέγραψε την μεγαλύτερη επιτυχία του κατά τη διάρκεια όλης της μετα-διδακτορικής περιόδου, κερδίζοντας 157 δήμους και το 38% των ψήφων. Η δεύτερη έκπληξη σχετιζόταν με την ήττα κατά κράτος που δέχτηκε το κεντροδεξιό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (PSD), κερδίζοντας μόνο 79 δήμους και το 16% των ψήφων. Οι τριγμοί που ακολούθησαν ήταν τόσο σοβαροί ώστε παράγοντες του κόμματος ζήτησαν την παραίτηση στου επικεφαλής του και πρώην πρωθυπουργού, Πέδρο Πάσος Κοέλιο.

Η νίκη των σοσιαλιστών που βρίσκονται στην κυβέρνηση με την στήριξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Πορτογαλίας και του Μπλόκου της Αριστεράς (τα οποία ωστόσο δεν συμμετέχουν στην κυβέρνηση) από τον Οκτώβριο του 2015 είχε ευρύτερη σημασία καθώς όπως έγραψαν οι Financial Times στις 2 Οκτωβρίου «αποτελεί μια ισχυρή ένδειξη ότι η κυβέρνηση μειοψηφίας είναι πιθανό να επιβιώσει και να εξαντλήσει την τετραετή θητεία της». Με άλλα λόγια τα σενάρια της αριστερής παρένθεσης διαψεύδονται. Κι αυτό που δείχνει να επιβεβαιώνεται είναι ένα πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό πείραμα.

Σε οικονομικό επίπεδο η ανάκαμψη στην Πορτογαλία είναι παρούσα, όχι τόσο λόγω των προβλέψεων για αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,5% το τρέχον έτος, όσο λόγω του ότι η ανεργία αν όχι φέτος, μετά βεβαιότητας το 2018 θα φτάσει τα προ της κρίσης επίπεδα. Συγκεκριμένα, η ανεργία (όπως φαίνεται στο διάγραμμα) είναι σχεδόν 8%, όταν το 2013 στο αποκορύφωμα της κρίσης χρέους (που ξεκίνησε το 2011 με το δάνειο ύψους 70 δισ. ευρώ) είχε φτάσει το 18% και το 2009 ανερχόταν στο 7%. Η μεγέθυνση επομένως έχει κοινωνικό μέρισμα. Η άνοδος του ΑΕΠ ήταν αποτέλεσμα τεσσάρων κυρίως αιτιών: της τουριστικής έκρηξης, των χαμηλών τιμών του πετρελαίου, του προγράμματος αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ και της ανάκαμψης της ευρωπαϊκής οικονομίας που επέτρεψε να απορροφηθούν αβίαστα τα τρία τέταρτα των πορτογαλικών εξαγωγών που κατευθύνονται στη γηραιά ήπειρο. Αυτή την ευνοϊκή συγκυρία αξιοποίησε ο πρωθυπουργός της χώρας Αντόνιο Κόστα, που πριν το 2015 ήταν δήμαρχος της Λισαβόνας. Και λόγω αυτής της συγκυρίας έγινε κατορθωτή η βελτίωση των δημοσιονομικών μεγεθών που οδήγησε τον οίκο S&P στις 15 Σεπτεμβρίου να εντάξει ξανά την Πορτογαλία στις χώρες με επενδυτικό στάτους, 5 χρόνια αφότου χαρακτήρισε τα κρατικά της ομόλογα σκουπίδια.

Σε πολιτικό επίπεδο η επιτυχία του Αντόνιο Κόστα αμφισβητείται από τη Δεξιά, που υποστηρίζει ότι αυτή σήκωσε το κόστος των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών μεταρρυθμίσεων κι η Αριστερά δρέπει εκ του ασφαλούς τους καρπούς. «Όλα τα οφέλη που εισπράττουμε τώρα είναι το αποτέλεσμα της δουλειάς που κάναμε όσο ήμασταν κυβέρνηση», υποστήριζε στο Politico η δεξιά υποψήφια για τη δημαρχία της Λισαβόνας, Τερέζα Λεάλ Κοέλιο, που κέρδισε την τρίτη θέση  και το 11% των ψήφων. Και σε ένα βαθμό είχε δίκιο… Γιατί ο Κόστα δεν «γύρισε σελίδα», ούτε ανέτρεψε τη λιτότητα όπως υποσχόταν.

Ωστόσο ο σοσιαλιστής Αντόνιο Κόστα αύξησε τον μισθό των δημόσιων υπαλλήλων, τις συντάξεις και τον ελάχιστο μισθό, ενώ επανέφερε και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Πολιτικές που του εξασφάλισαν την εκλογική επιτυχία (αντίθετα με ό,τι συνέβη στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο πρόσφατα στη Γερμανία με την επική ήττα του Μάρτιν Σουλτς) και δεν θα είχαν υλοποιηθεί αν δεν πίεζε αφόρητα το Κομμουνιστικό Κόμμα και το Μπλόκο ή, ανατρέχοντας στο παρελθόν, αν ο ίδιος δεν είχε απορρίψει την πολύ καθαρή πρόταση που του απεύθυνε ο Κοέλιο για σχηματισμό «μεγάλου συνασπισμού» αλά Γερμανία. Αν είχε επιλέξει αυτή τη λύση εντός της χώρας που γέννησε την Επανάσταση των Γαρυφάλλων δεν θα υπήρχε καμιά ανασφάλεια για την ολοκλήρωση της θητείας του. Κι εκτός …καμιά ανησυχία για τη συνέχιση της πιο σκληρής λιτότητας.

Τα πολιτικά συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτή την επιλογή της δημιουργίας ενός «μεγάλου αριστερού συνασπισμού», με το Σοσιαλιστικό Κόμμα να στρέφεται στα αριστερά και ΚΚ και Μπλόκο να παραιτούνται από τα αιτήματά τους για διαγραφή του χρέους και έξοδο από το ευρώ, έναντι άμεσων φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων, περιγράφτηκαν ως εξής στη βρετανική μαρξιστική επιθεώρηση New Left Review (τ. 106, Ιούλιος – Αύγουστος 2017): «Τα αριστερά κόμματα έδειξαν ότι μπορούν να καταφέρνουν νίκες ενάντια στη Συναίνεση του Βερολίνου, ακόμη και σε μια περίοδο περιορισμένων λαϊκών κινητοποιήσεων. Αντιστεκόμενα στον πειρασμό να ενταχθούν στην κυβέρνηση του Κόστα, κι αποσπώντας περιορισμένες αλλά χειροπιαστές παροχές ως αντάλλαγμα για την εξωτερική υποστήριξη το Αριστερό Μπλοκ και το ΚΚΠ ακολούθησαν μια διαδρομή ανάμεσα στο σεκταριστικό κλείσιμο και την πολιτική ουδετερότητα, ενώ ακόμη έχουν την ευκαιρία να θέσουν περισσότερες ριζοσπαστικές λύσεις στο τραπέζι για τα δεινά της Πορτογαλίας όταν η επόμενη ευρω-κρίση εμφανιστεί. Η Λισαβόνα έδωσε το όνομά της στην ατζέντα της ΕΕ για τη νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση και στο ρετουσαρισμένο σύνταγμα που απορρίφθηκε από τη Γαλλία και την Ολλανδία. Σήμερα, η πόλη μπορεί να προσφέρει τις πινακίδες για ένα διαφορετικό μέλλον της Ευρώπης».

Πηγή: Εφημερίδα Νέα Σελίδα