Μέσο Κοινωνικής Λογοκρισίας το facebook, συνέντευξη στον Π. Τσαρτσιανίδη

Μια συζήτηση με τον Παναγιώτη Τσαρτσιανίδη, από το Kozani.tv, για το δικαίωμα λόγου στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και τις απαγορεύσεις που επιβάλει το facebook, με αφορμή την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα.

Περιμένοντας τη νέα κρίση χρέους

Tου Λεωνίδα Βατικιώτη

Ρεκόρ ύφεσης κατέγραψε η ευρωζώνη το 2020, σε σχέση με τους κυριότερους ανταγωνιστές της, από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία μέχρι την Κίνα και σύσσωμη τη λέσχη των BRICS  (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίονα και Νότια Αφρική) όπως φαίνεται στον συνημμένο Πίνακα 1. Η πτώση του ΑΕΠ κατά 7,4% στην ευρωζώνη θα σημάνει νέα ώθηση στην ανεργία και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, που θα γίνει εμφανής όταν τερματιστούν τα διάφορα μέτρα ενίσχυσης της εργασίας που ήδη εφαρμόζονται από την μια άκρη της Ευρώπης ως την άλλη, μεταθέτοντας για το μέλλον ένα μαζικό κύμα χρεοκοπιών μικρομεσαίων επιχειρήσεων και απολύσεων.

Πίνακας 1. Εξέλιξη ΑΕΠ
	2018	2019	2020
Κίνα	6,60%	6,10%	2%
BRICS	5,40%	4,70%	-1,10%
ΗΠΑ	3%	2,20%	-3,60%
Ρωσία	3%	1,30%	-4,00%
Ευρωζώνη	1,90%	1,30%	-7,40%
Πηγή: Παγκόσμια Τράπεζα

Το ρεκός της ευρωζώνης μοιάζει με χρονικό προαναγγελθέντος οικονομικού θανάτου. Εύκολα μπορούσε να προβλεφθεί από το ύψος και το χαρακτήρα των οικονομικών μέτρων ενίσχυσης που εξήγγειλε η κάθε χώρα. Επικεντρώνοντας τη σύγκριση μόνο με τις ΗΠΑ και την Κίνα εύκολα διαπιστώνουμε πώς η νεοφιλελεύθερη αγκύλωση της ευρωζώνης την οδήγησε να εξασφαλίσει τις χειρότερες επιδόσεις τόσο στα οικονομικά μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης, όσο και στα υγειονομικά μέτρα διαχείρισης της πανδημίας.

Σε ό,τι αφορά τα υγειονομικά μέτρα η παταγώδη αποτυχία της ευρωζώνης φαίνεται στην ανικανότητά της να εξασφαλίσει τον αναγκαίο αριθμό εμβολίων. Με βάση τους Financial Times στις 10 Φεβρουαρίου ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση ως εκείνη την ημέρα είχε εξασφαλίσει μόλις 3,9 δόσεις εμβολίου ανά 100 κατοίκους, οι ΗΠΑ εξασφάλισαν 12,8 και η Αγγλία 19,2 δόσεις! Το ευρωπαϊκό φιάσκο γίνεται ακόμη μεγαλύτερο αν λάβουμε υπ’ ‘όψη μας ότι και στις δυό χώρες, που τις ενώνουν τόσα πολλά και τις χωρίζει η γλώσσα κατά την ρήση του Τσόρτσιλ, επικράτησε σε επίπεδο διακηρύξεων ή πράξεων η δαρβινική λογική της ανοσίας της αγέλης. Η Ευρώπη αντίθετα έδειξε εξ αρχής να ευαισθητοποιείται προτάσσοντας ένα κοινωνικό προσωπείο, δίνοντας όρκους πίστης στο δημόσιο σύστημα υγείας, την εξασφάλιση των αναγκαίων θεραπειών για κάθε πολίτη, κοκ. Όταν έφτασε ωστόσο η ώρα να συντονιστούν οι πολιτικές υγείας και τα λόγια να γίνουν πράξη ακόμη και στα πιο υψηλά κλιμάκια της ΕΕ ο ένας άρχισε να βρίζει τον άλλον κι όλοι μαζί τη νέα πρόεδρο Ούρσουλα φον ντερ Λέιεν που οι ικανότητες της αποδεικνύονται αντιστρόφως ανάλογες των αριστοκρατικών τίτλων τιμής που την περιβάλλουν. Επί της ουσίας, για την αποτυχία της ΕΕ ευθύνεται η νεοφιλελεύθερης προέλευσης αδιαφορία απέναντι σε ό,τιδήποτε δημόσιο και κοινωνικό. Στον αντίποδα, ας σκεφτούμε τα αντανακλαστικά που θα επιδείκνυαν Βρυξέλλες και Φρανκφούρτη αν έπρεπε να σώσουν κάποια τράπεζα. Τέλος, σε ό,τι αφορά την Κίνα το πάρτι που έστησαν τον Αύγουστο του 2020 οι κάτοικοι της επαρχίας Γουχάν στην πισίνα της πόλης, κολλώντας ο ένας δίπλα στον άλλον σα να μην πέρασε ποτέ από κει ο κορονοϊός, σηματοδότησε το τέλος της πανδημίας, ενώ επίσης συμβόλισε την απαράμιλλη ικανότητα του κινέζικου καπιταλισμού να δρα συγκεντρωτικά και αποτελεσματικά.

Κι ας μη τεθεί το δίλημμα ελευθερία ή πανδημία, υπονοώντας ότι τα κατορθώματα της Κίνας οφείλονται στον αδιαμφισβήτητα αυταρχικό χαρακτήρα του καθεστώτος της. Γιατί, τα ίδια θεαματικά αποτελέσματα πέτυχε και η Νέα Ζηλανδία όπου εκλογές διεξάγονται κάθε τέσσερα χρόνια. Επιπλέον, το δίλημμα ελευθερία ή πανδημία είναι πλαστό επειδή ειδικά στην Ευρώπη το επίπεδο των πολιτικών ελευθεριών έχει ήδη σημαντικά συρρικνωθεί με αφορμή την πανδημία, χωρίς να έχει καταφέρει η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία να εξασφαλίσει ακόμη και τις σωστές δόσεις των εμβολίων… Κινεζοποιηθήκαμε δηλαδή στο επίπεδο των ελευθεριών απέχοντας παράλληλα έτη φωτός από την αποτελεσματικότητά τους…

Το σημαντικότερο πλήγμα ωστόσο η Ευρώπη το δέχτηκε στην οικονομία. Παρότι η κρίση της πανδημίας διέφερε από οποιαδήποτε άλλη πρόσφατη οικονομική κρίση (αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ, δημοσίου χρέους και ευρώ στην Ευρώπη) η διαχείρισή τους, είχε διδάξει άπαντες ότι το μέγεθος της κρατικής παρέμβασης ορίζει το μέγεθος της ύφεσης: Μεγάλη παρέμβαση οδηγεί σε μικρή ύφεση, μικρή παρέμβαση οδηγεί σε μεγάλη ύφεση.

Το δίδαγμα αυτό επαναλήφθηκε και το 2020. Η Κίνα, με βάση τον Economist στις 24 Οκτωβρίου 2020, οδήγησε για άλλη μια φορά το δημόσιο χρέος της στα ύψη, αυξάνοντας τον τραπεζικό δανεισμό προς την οικονομία, και το λόγο χρέους προς ΑΕΠ σε νέο επίπεδο ρεκόρ: 275%! Από το 2009 είχε να παρατηρηθεί μια τόσο μεγάλη αύξηση του λόγου του ΑΕΠ, ύψους 25%. Περίπου στο 20% του αμερικανικού ΑΕΠ θα φτάσουν και τα τρία προγράμματα οικονομικής στήριξης που ενέκριναν Τραμπ (3,5 τρισ. δολ.) και Μπάιντεν (1,9 τρισ. δολ.). Η διαφορά είναι ότι στις ΗΠΑ τα ποσά αυτά (κι ιδιαίτερα το πακέτο του Μπάιντεν) ακόμη τελούν υπό διαπραγμάτευση. Στην Ευρώπη είναι ακόμη χειρότερα μιας κι ένα σχετικά εφάμιλλο ποσό θα δοθεί υπό την μορφή ρευστού και δανείων, αντίθετα με ό,τι συνέβη σε Κίνα και ΗΠΑ ενώ η εκταμίευσή του θα διαρκέσει τρία χρόνια…

Τα αποτελέσματα για την Ευρώπη είναι ήδη δραματικά! Το χρέος της θα αυξηθεί σε δυσθεώρητα επίπεδα όχι μόνο λόγω της ύφεσης επειδή δηλαδή θα μειωθεί ο παρανομαστής του λόγου χρέους προς ΑΕΠ, αλλά επειδή θα αυξηθεί και ο δανεισμός, δηλαδή ο αριθμητής, για πραγματικούς επομένως λόγους. Η Κίνα αντίθετα εφαρμόζοντας εμπροσθοβαρή μέτρα βλέπει το δημόσιο χρέος της να αυξάνεται αποκλειστικά και μόνο λόγω του δανεισμού, επειδή αυξάνεται ο δανεισμός. Αυξάνοντας έγκαιρα την ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί στην οικονομία δεν επέτρεψε να οδηγηθεί στην  ύφεση, όπως συνέβη κυρίως στην ευρωζώνη, αλλά και στις ΗΠΑ. Φαίνεται έτσι ότι η ευρωζώνη παρά τις μεγαλοστομίες αποτελεί το τελευταίο «απόρθητο κάστρο» του νεοφιλελευθερισμού σε όλο τον κόσμο, έστω με τις απαραίτητες δόσεις νεοκεϋνσιανής προσαρμογής, εφαρμόζοντας απαρέγκλιτα, παρά τα μικρά διαλείμματα, τις πιο δρακόντειες δημοσιονομικές πολιτικές. Και τούτη, η αδιαχώριστη με το ευρώ επιλογή οδήγησε στην ύφεση – ρεκόρ!

Σε αυτό το πλαίσιο αποκτά ξεχωριστή σημασία η έκκληση οικονομολόγων από όλη την Ευρώπη για διαγραφή του δημόσιου χρέους που παρακρατά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα των κρατών που συμμετέχουν στο ευρώ. Την έκκληση υπογράφουν οικονομολόγοι όπως ο Τομά Πικετί, ενώ από έλληνες υπογράφουν ο Κώστας Λαπαβίτσας και ο Νίκος Θεοδοσίου.

Οι ευρωπαίοι οικονομολόγοι, μεταξύ άλλων τονίζουν τα εξής: Πρώτο, το εξόχως αντιφατικό φαινόμενο να χρωστάμε το 25% του δημόσιου χρέους μας στην ΕΚΤ, «με άλλα λόγια χρωστούμε στον εαυτό μας το 25% του χρέους μας». Δεύτερο, πώς τα 300 δισ. ευρώ που θα δοθούν σε τρία χρόνια για την ανάκαμψη υπολείπονται σημαντικά των 2 τρισ. ευρώ που ζήτησε το Ευρωκοινοβούλιο και των 300-400 δισ. που πρότεινε το Ελεγκτικό Συνέδριο να δίνονται ετησίως μόνο για να χρηματοδοτηθεί η ενεργειακή μετάβαση. Τρίτο, τη διαγραφή των δύο τρίτων του χρέους της Γερμανίας το 1953 που της επέτρεψε στη συνέχεια να ευημερήσει. Τέταρτο, τη δυνατότητα που έχει η ΕΚΤ να εκτυπώσει χρήμα για να καλύψει τις απώλειες βάσει του Πρωτοκόλλου 4 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της ΕΕ και πέμπτο, ότι τα χαμηλά και αρνητικά επιτόκια δεν κατάφεραν να ωθήσουν σε επενδύσεις.

Αν υπάρχει ένα κράτος που έχει συμφέρον από την υιοθέτηση ενός τέτοιου σχεδίου είναι η Ελλάδα. Αν στην ΕΕ και την Ευρωζώνη κατά μέσο όρο ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 15 ποσοστιαίες μονάδες το 2020 για να φτάσει το 95% και 102% αντίστοιχα (ενώ το 2021 και 2022 θα συνεχίσει να αυξάνεται κατά 1-2 ποσοστιαίες μονάδες) στην Ελλάδα έφτασε το 207%. Στο τέλος του 2021, βάσει των πιο αισιόδοξων σεναρίων, θα ανέρχεται σε 200%, το 2022 σε 193%, κοκ. Σε πρόσφατη έκθεση βιωσιμότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τονίζεται ότι οι μεσοπρόθεσμοι κίνδυνοι για τη βιωσιμότητα του χρέους έχουν επιδεινωθεί σε σχέση με την περυσινή αντίστοιχη μελέτη, παρότι οι παραδοχές από τις οποίες ξεκινά είναι εντελώς ανεδαφικές, δηλαδή φουσκωμένες, μόνο και μόνο για να εμφανίζεται μια μαγική εικόνα που χωνεύεται σχετικά εύκολα και δε γεννά ανησυχίες, φτάνοντας το 2030 το χρέος να ανέρχεται στο 160,4% του ΑΕΠ, όπως φαίνεται στον συνημμένο πίνακα. Για παράδειγμα, πέραν της υπόθεσης για πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 2,2% ως το 2060 βάσει όσων συμφωνήθηκαν στο Γιούρογκρουπ του Ιουνίου του 2018, θεωρεί δεδομένους ρυθμούς μεγέθυνσης ύψους 5,5% για φέτος, 4,5% για το 2022 και 3,5% μέσο όρο από το 2030 ως το 2060. Είναι μια υπόθεση εντελώς αυθαίρετη, στα όρια της απάτης, που δεν έχει καμιά σχέση με τα ιστορικά δεδομένα της ελληνικής οικονομίας! Οι συντάκτες της έκθεσης ξεκίνησαν προφανώς ανάποδα: Πρώτα έβαλαν το ποσοστό του χρέους που ήθελαν να προκύψει για να χαϊδέψουν τα αφτιά αγορών και διαμορφωτών πολιτικής και μετά γέμιζαν τα «κελιά» με τις παραδοχές.

Μια νέα δημοσιονομική κρίση επομένως είναι θέμα χρόνου όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για όλες τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου που, λόγω της έκθεσής τους στον τουρισμό και των ανεπαρκών δημοσιονομικών μέτρων το 2020, υπέστησαν μεγάλη πτώση του ΑΕΠ και κατ’ επέκταση αύξηση του λόγου του χρέους προς το ΑΕΠ. Η παρακράτηση του 75% σχεδόν του ελληνικού δημόσιου χρέους από άλλες ευρωπαϊκές χώρες και θεσμούς όπως ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, κι όχι από τις αγορές, διευκολύνει την πολιτική διαπραγμάτευση στην κατεύθυνση της διαγραφής τουλάχιστον ενός μέρους του χρέους.

Οι ιδιωτικοποιήσεις μεγαλύτερη απειλή από την Μήδεια

Λόγω ξεπουλήματος έκλεισαν, φως, νερό, τρένα και δρόμοι

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Από τη Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου, όταν ξεκίνησαν οι πρώτες διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος, η Ελλάδα περνάει από το …ταμείο. Όχι για να πληρώσει την κακοκαιρία• και σιγά την κακοκαιρία άλλωστε, χιονόπτωση διάρκειας μίας ημέρας αναμενόμενη εδώ και δύο εβδομάδες. Η Ελλάδα περνάει από το ταμείο για να πληρώσει το κόστος των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν διαβρώσει, σε βαθμό ακυρώσεως για εξαιρετικές περιπτώσεις όπως μια κακοκαιρία, τη λειτουργία όλων των πάλαι ποτέ δημόσιων οργανισμών!

Τα παραδείγματα είναι πολλά για να αποδοθούν σε ανθρώπινα λάθη, αβλεψίες ή την «κακιά στιγμή». Πολύ περισσότερο σε όσους και όσες θυμούνται ότι μπλακ άουτ στο ηλεκτρικό ρεύμα τη δεκαετία του ’90 κυρίως συνέβαιναν μόνο όταν απεργούσαν οι εργαζόμενοι κι οι εργαζόμενες στη ΔΕΗ, συνήθως εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων. Για να φτάσουμε εν έτει 2021, με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ σχεδόν ολοκληρωμένη, τα μπλακ άουτ να αποτελούν τη νέα μας … κανονικότητα, λόγω της ιδιωτικοποίησης της!

Πρώτο παράδειγμα και πλέον κραυγαλέο είναι οι διακοπές του ηλεκτρικού ρεύματος, που ως αποτέλεσμα έχουν ακόμη και δύο μέρες μετά την εμφάνιση της κακοκαιρίας με την επωνυμία Μήδεια 250.000 συνδέσεις να παραμένουν αποκομμένες από το δίκτυο ηλεκτροδότησης. Εξ αιτίας των διακοπών έχουν ήδη πεθάνει άνθρωποι η ζωή των οποίων ήταν εξαρτημένη από ιατρικά μηχανήματα. Η ευθύνη εκ μέρους του ΔΕΔΔΗΕ (Διαχειριστής Ελληνικού Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας) αποδόθηκε στα κλαδιά που έσπασαν, κόβοντας τα καλώδια μεταφοράς ρεύματος. Η ευθύνη ωστόσο ανήκει στον ίδιο τον ΔΕΔΔΗΕ που εδώ και χρόνια είναι υποστελεχωμένος, αναθέτοντας σε εξωτερικά συνεργεία τόσο την αποκατάσταση των βλαβών όσο και την ευθύνη της εύρυθμης λειτουργίας. Τα παράπονα για την καθυστέρηση στην ανταπόκρισή του είναι δε μόνιμα και σε όλες τις περιοχές της χώρας. Πίσω από την ανεπάρκεια του ΔΕΔΔΗΕ κρύβεται ένα μοντέλο κραυγαλέα ανορθολογικό που λειτουργεί ως μήτρα διαρκών συγκρούσεων σε κάθε ιδιωτικοποίηση: Είναι ο διαχωρισμός του δικτύου από την παροχή και της παροχής από την παραγωγή. Ως αποτέλεσμα στην πλημμυρίδα παρόχων (που πουλούν ρεύμα χωρίς κατ’ ανάγκη να παράγουν αποσκοπώντας στο εύκολο κέρδος) αντιστοιχεί η παρακμή του δικτύου, επειδή η συντήρησή του δεν επιφέρει κέρδος. Η πυρκαγιά στις 8 Φεβρουαρίου στο Κέντρο Υπερυψηλής Τάσης Κουμουνδούρου στον Ασπρόπυργο, που προκάλεσε εκτεταμένες διακοπές ρεύματος στην Πελοπόννησο και την Αττική, είχε την ίδια ακριβώς αιτία: απαρχαιωμένο υλικό που έπρεπε προ πολλού να είχε αντικατασταθεί. Οι επενδύσεις ωστόσο γίνονται με το σταγονόμετρο, όπως θα συνέβαινε και στην παραγωγή ενέργειας αν δεν ήταν επιδοτούμενη, γιατί δεν αποφέρουν κέρδη. Κατά συνέπεια, το μοντέλο του διαχωρισμού της παραγωγής από το δίκτυο που ακολουθήθηκε για να διευκολυνθεί η ιδιωτικοποίηση μπορεί να απέδωσε επιτρέποντας στον κάθε απατεώνα να γίνει πάροχος, ναρκοθετεί ωστόσο την παροχή ρεύματος σε κάθε νοικοκυριό που ακόμη και πριν 30 χρόνια ήταν δεδομένη, κι όχι μόνο…

Η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας θέτει εν αμφιβόλω ακόμη και την ασφαλή παροχή νερού, δεδομένου ότι η δημιουργία της αναγκαίας πίεσης, που επιτρέπει την ομαλή τροφοδοσία του δικτύου, προϋποθέτει αντλιοστάσια, τα οποία λειτουργούν με ηλεκτρικό ρεύμα. Καταρρέοντος του ρεύματος, καταρρέει και το νερό, όπως συνέβη στην Πεντέλη, το Ψυχικό και την Πετρούπολη.

Οι δύο παραπάνω αιτίες βρίσκονται πίσω και από τις διακοπές που σημειώθηκαν στα δρομολόγια της ΤΡΑΙΝΟΣΕ την Τρίτη 16 Φεβρουαρίου: διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος, λόγω κακής συντήρησης του δικτύου από τον ΔΕΔΔΗΕ, και προβλήματα στις υποδομές, η ευθύνη των οποίων βαραίνει τον ΟΣΕ. Στο σιδηροδρομικό δίκτυο ο πανομοιότυπος διαχωρισμός που ακολουθήθηκε μεταξύ δικτύου – υποδομών από την μια και λειτουργού από την άλλη, που το 2017 πέρασε στα χέρια της κρατικής ιταλικής Ferrovie Stato Italiane έναντι του αστείου τιμήματος ύψους 45 εκ. ευρώ, αποδείχθηκε ακάνθινος. Ο ΟΣΕ απαιτεί από τους Ιταλούς τέλη  χρήσης που οι τελευταίοι αρνούνται να καταβάλουν αμφισβητώντας το πραγματικό τους ύψος και επικαλούμενοι επίσης ότι το ελληνικό δημόσιο τους οφείλει πολλαπλάσια ποσά (λόγω της εκτέλεσης μη εμπορικών δρομολογίων, τα λεγόμενα ΥΓΟΣ) που δεν έχει καταβάλλει έτσι ώστε να εμφανίζει δημοσιονομικά πλεονάσματα. Κακές γλώσσες λένε ότι ανάλογες συγκρούσεις θα εμφανίζονταν και στον τομέα της ενέργειας, αν η διοίκηση του δικτύου ακολουθούσε επιθετική εμπορική πολιτική και δεν έκρυβε τα προβλήματα κάτω από το χαλί, για να μη χαλάσει την εικόνα της ιδιωτικής ενέργειας.

Εκεί όμως που το ελληνικό κράτος εκτέθηκε ανεπανόρθωτα ήταν στη Νέα Οδό, στο ύψος της Μαλακάσας. Ο υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης βιάστηκε να αναγγείλει την διακοπή της κυκλοφορίας στη Νέα Οδό, μόνο και μόνο για να μην ενεργοποιηθεί το πρόστιμο που προέβλεπε ο νόμος 4663 που ψηφίστηκε επί ΝΔ τον Ιανουάριο του 2020.

Ένα μικρό χρονικό για το πώς φθάσαμε στην ψήφισή του είναι απαραίτητο για να φανεί ο βαθμός ελέγχου των κυβερνήσεων από τις εταιρείες και η ασυδοσία τους. Όλα ξεκίνησαν όταν στις 30 Δεκεμβρίου 2019 το τμήμα της ΠΑΘΕ που διαχειρίζεται η Νέα Οδός με σύμβαση παραχώρησης έκλεισε λόγω της «Ζηνοβίας», όπως αποκαλέστηκε εκείνο το κύμα κακοκαιρίας. Το αποτέλεσμα ήταν να εγκλωβιστούν εκατοντάδες αυτοκίνητα. Η Νέα Οδός με ανακοίνωσή της απέδωσε την ευθύνη στους οδηγούς που δεν έμειναν σπίτι τους… Η κυβέρνηση αντέδρασε καρατομώντας τον αρμόδιο διοικητή Β’ Τμήματος Τροχαίας Αυτοκινητοδρόμων Αττικής, με εντολή του πρωθυπουργού, αντικαθιστώντας τον επί δεκαετίες διευθύνων σύμβουλο της Νέας Οδού και διορίζοντας στη θέση του «γαλάζιο παιδί» και αλλάζοντας το νόμο. Για την ακρίβεια όταν διαπιστώθηκε ότι στο μέχρι τότε νομικό οπλοστάσιο καμιά κυβέρνηση δεν είχε προβλέψει να συμπεριλάβει πρόστιμο για τους παραχωρησιούχους όταν αποτυγχάνουν να κάνουν αυτό για το οποίο πληρώνονται, δηλαδή να λειτουργήσουν την παραχώρηση, συμπεριελήφθη διάταξη που ορίζει το αυτονόητο: «η διακοπή κυκλοφορίας σε οποιοδήποτε τμήμα του βασικού και δευτερεύοντος εθνικού οδικού δικτύου… απαγορεύεται» (άρθρο 65). Σε περίπτωση δε, που συμβεί κάτι τέτοιο το πρόστιμο ξεκινάει από 5.000 ευρώ και φτάνει το 1 εκ. ευρώ. «ανάλογα με τη βαρύτητα του περιστατικού».

Κι όταν φτάνει η ώρα να εφαρμοστεί ο νόμος που η ΝΔ ψήφισε εμφανίζεται ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ως ο από μηχανής θεός της Νέα Οδού, ως ο φύλακας άγγελος των κατασκευαστικών εταιρειών που τις βγάζει από τη δύσκολη θέση να διατηρήσουν τη Νέα Οδό ανοιχτή εν μέσω μιας κακοκαιρίας γνωστής δύο εβδομάδες πριν. Πριν λοιπόν φανεί η γύμνια τους σε εξειδικευμένο εξοπλισμό και επαρκές κι εκπαιδευμένο προσωπικό κλείνει προληπτικά τη Νέα Οδό, καταφέρνοντας να εξοικονομήσει έως κι 1 εκ. ευρώ. Η «πάσα» του Χρυσοχοΐδη κανείς δεν ξέρει αν έγινε κατόπι εντολής του ίδιου του πρωθυπουργού, δεδομένου ότι πρόεδρος της εταιρείας ΤΕΡΝΑ (θυγατρική της οποίας είναι η Νέα Οδός) είναι ο πεθερός του υπουργού Επικρατείας Γ. Γεραπετρίτη. Το σίγουρο είναι ότι οι παραχωρήσεις αποδεικνύονται εστίες διαφθοράς της πολιτικής με την οικονομική εξουσία κι επιζήμιες για τους πολίτες.

Στη βάση της αρνητικής εμπειρίας των παραχωρήσεων, που αφορά όλες τις παραχωρήσεις αυτοκινητόδρομων κι όχι μόνο τη Νέα Οδό, αποτελεί σκάνδαλο η επιμονή της κυβέρνησης  να ιδιωτικοποιήσει την Εγνατία Οδό. Δηλαδή, να την παραχωρήσει σε έναν ιδιώτη ο οποίος θα προστατεύεται από έναν πολιτικό κι από κοινού θα κλείνουν όποτε θέλουν την Εγνατία, μόνο και μόνο για να μη χάνει τα κέρδη του ο ιδιώτης. Αντίθετα δηλαδή απ’ ότι συμβαίνει σήμερα που το υπάρχον μοντέλο λειτουργίας της Εγνατίας έχει αποδειχτεί 100% αποτελεσματικό για τους πολίτες και το δημόσιο, όπως έδειξαν οι εργαζόμενοι με την πρόσφατη μελέτη τους. Μια ακόμη ιδιωτικοποίηση αυτοκινητοδρόμου, του μοναδικού αυτοκινητοδρόμου που λειτουργεί χωρίς να απομυζά κάθε τρεις και λίγο τον προϋπολογισμό, θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη επιδείνωση των παρεχόμενων υπηρεσιών στους πολίτες!

Μπροστά σε αυτή τη νέα πραγματικότητα οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ένα δίκιο στον Στέφανο Μάνο που με ανάρτησή του εξέφρασε την οργή του για τη διακοπή του ρεύματος λέγοντας ότι πρώτη φορά συμβαίνει κάτι τέτοιο. Πρέπει όμως να προειδοποιήσουμε ότι ανάλογα φαινόμενα στο εξής συνεχώς θα πολλαπλασιάζονται κι αν όχι τον Στέφανο Μάνο τουλάχιστον την υπόλοιπη κοινωνία που πρέπει να παλέψει για την εκδίωξη με διαδικασίες κατεπείγοντος των επικίνδυνων ιδιωτών και την άμεση απανακρατικοποίηση όλων των δημόσιων υποδομών!

Η αβέβαιη απάτη της GameStop και η σίγουρη κλοπή του Target Model στην ελληνική αγορά ενέργειας

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Σοβαρό προβληματισμό έχει προκαλέσει σε νομικούς και χρηματιστηριακούς κύκλους η στάση που πρέπει να κρατήσουν οι αμερικανικές αρχές απέναντι στην εκτόξευση της τιμής της GameStop κι άλλων εισηγμένων εταιρειών. Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε από μικρομετόχους που αξιοποίησαν την πλατφόρμα Reddit επιδιώκοντας με την παρότρυνσή τους να ακυρώσουν την ενορχηστρωμένη προσπάθεια χειραγώγησης της τιμής των μετοχών από κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου. «Αυτοί οι άνθρωποι πίστευαν πραγματικά, δεν υπάρχει τίποτε παράνομο όταν κάνεις άγρια αισιόδοξες εκτιμήσεις», δήλωνε στους Financial Times την Κυριακή 31 Ιανουαρίου καθηγητής από τη Νομική Σχολή του Κολούμπια και πρώην νομικός σύμβουλος στο Χρηματιστήριο Νέας Υόρκης. Προς επίρρωση των αμφισβητήσεων ο ανταποκριτής της βρετανικής εφημερίδας στη Νέα Υόρκη επικαλούταν μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις, γύρω στο 5% του συνόλου, που η χειραγώγηση των μετοχών έκρυβε σχεδιασμένη απάτη. Πρωταγωνιστής ήταν ένας έφηβος, ονόματι Τζόναθαν  Λέμπεντ, που το 2001 κέρδισε μια περιουσία αφού πρώτα διέσπειρε φήμες για την ευρωστία και το «λαμπρό μέλλον» μετοχών που είχε ο ίδιος φροντίσει να αγοράσει έγκαιρα σε καλή, χαμηλή τιμή. Το κύμα αγορών που προκάλεσε έστειλε τις τιμές των μετοχών στα ύψη και μαζί την αξία του χαρτοφυλακίου του, πριν το τελευταίο οδηγηθεί στα Τάρταρα, με την αποκάλυψη της απάτης του, και ο ίδιος στη φυλακή. 

Το κερδοσκοπικό παιχνίδι του έφηβου αμερικανού θυμίζει ό,τι κάνουν στην από ‘δω μεριά του Ατλαντικού η Γερμανία και η ΕΕ, καλώντας εδώ και δεκαετίες όλα τα κράτη μέλη να υιοθετήσουν κάποιες επιλογές, που ως δια μαγείας αποβαίνουν πάντα ζημιογόνες για τους λαούς, ενώ για  τους σχεδιαστές τους εξόχως και σκανδαλωδώς επωφελείς. Πιο πρόσφατο κρούσμα είναι η ενιαία αγορά ηλεκτρικής ενέργειας ή Target Model (Μοντέλο Στόχου), που μέσω διασύνδεσης των υποδομών και της ενοποίησης των διαδικασιών θα ενοποιεί σχετικά κατακερματισμένες ή περιφερειακά μόνον ολοκληρωμένες έως πρόσφατα αγορές. Η αναγκαιότητά της δικαιολογήθηκε στη βάση της έντασης του ανταγωνισμού που θα προκύψει από την συμμετοχή πολλών παικτών στην αγορά και της συνακόλουθης πτώσης των τιμών για τους καταναλωτές. Παρότι το ενδιαφέρον της Γερμανίας για την ευημερία των λαών είναι σε όλους γνωστό εδώ και πολλές δεκαετίες, αυτό που δεν είναι τόσο γνωστό και χρήζει αναφοράς είναι το υψηλό ενεργειακό κόστος που πληρώνει η Γερμανία όχι μόνο σε σχέση με την Ελλάδα αλλά και σε σχέση με την υπόλοιπη ΕΕ, όπως δείχνουν τα στοιχεία. Αυτή η διαφορά εξηγεί την πίεση της Γερμανίας για την ένταξη όλων των κρατών μελών της ΕΕ στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας του Μοντέλου Στόχου, μιας και όσο θα εισέρχονται χώρες φθηνής παραγωγής τόσο θα μειώνεται η αξία του ρεύματος στη Γερμανία, που είναι σχεδόν διπλάσια από την  τιμή που πληρώνει η Ελλάδα. Ταυτόχρονα, σε μια πλήρως ενοποιημένη αγορά η τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας σε εκείνα τα κράτη μέλη που ήταν ως πρόσφατα χαμηλότερη, όπως η Ελλάδα, θα αυξάνει.

Όλα τα παραπάνω έχουν ήδη συμβεί στην Ελλάδα, κι ας έχουν μεσολαβήσει μόνο τρεις μήνες από την επίσημη και τυπική ένταξη της Ελλάδας στην ενιαία αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία προαναγγέλθηκε ως σωτηρία, από τον τότε αρμόδιο υπουργό Κ. Χατζηδάκη, ο οποίος είχε δηλώσει: «Το Target Model είναι μια μεγάλη μεταρρύθμιση. Το ότι είμαστε η μόνη χώρα της ΕΕ που δεν το έχει εφαρμόσει μέχρι τώρα είναι ένας από τους βασικούς λόγους για μια ανεπιθύμητη πρωτιά: Η χώρα μας έχει την υψηλότερη χονδρεμπορική τιμή ρεύματος στην ΕΕ, με σημαντικές παρενέργειες για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Αυτό επιδιώκουμε να αλλάξει!», ήταν τα λόγια του υπουργού.

Και πράγματι άλλαξε. Αλλά στην …αντίθετη κατεύθυνση! Από την 1^η Νοεμβρίου λόγω των αλλαγών που εισήχθησαν το κόστος της KWh αυξήθηκε ακόμη και κατά 40%! Το νέο σύστημα αποδείχτηκε η χαρά του κερδοσκόπου! Η δομική αλλαγή που επέφερε η συμμετοχή της Ελλάδας στο Μοντέλο Στόχου αφορούσε την κατάργηση της σύζευξης προσφοράς – ζήτησης μέσω του Ημερήσιου Ενεργειακού Προγραμματισμού, ο οποίος γινόταν στη βάση διαφανών κριτηρίων μεν, διοικητικά δε, και την εναπόθεση αυτής της λειτουργίας σε τρεις διακριτές αγορές που δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο του Χρηματιστηρίου Ενέργειας: Στην Αγορά της Επόμενης Ημέρας, την Ενδοημερήσια Αγορά μέσω της οποίας θα συντελούνται συμπληρωματικές αγορές και πωλήσεις και την Αγορά Εξισορρόπησης, η οποία σε πραγματικό χρόνο θα καλύπτει κενά μεταξύ της προσφοράς και της ζήτησης. Σε αυτή ακριβώς την αγορά της Εξισορρόπησης επικράτησε η απόλυτη …ανισορροπία με τις τιμές να εκτοξεύονται στα ύψη τον Δεκέμβριο και την Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας να προτείνει την επιβολή πλαφόν μέχρι να …ρυθμιστεί η αγορά εξισορρόπησης.

Οι χαμένοι της «εξισορρόπησης» ήταν τρεις: Αρχικά όσοι καταναλωτές επέλεξαν τους ιδιώτες πάροχους ενέργειας και ενθουσιασμένοι από τα χαμηλά πάγια και τα παραφερνάλια που χαρίζουν, επιχειρώντας να αποσπάσουν πελάτες από τη ΔΕΗ, δε διάβασαν στα μικρά γράμματα για το δικαίωμα της εταιρείας να αλλάζει την τιμή της κιλοβατώρας σε συνάρτηση με το ύψος της πάλαι ποτέ Οριακής Τιμής Συστήματος. Υπήρξαν βέβαια και εταιρείες που έσπευσαν να δηλώσουν ότι θα διατηρήσουν σταθερή την τιμή της KWh. Οι πελάτες όμως των υπόλοιπων εταιρειών πλήρωσαν από την τσέπη τους την ενιαία αγορά ενέργειας και κατάλαβαν αμέσως ποιος είναι ο Στόχος του νέου Μοντέλου.

Χαμένοι βγήκαν κι όσοι πάροχοι δεν έχουν δική τους παραγωγή κι έτσι δεν επωφελήθηκαν από την ανατιμητική κερδοσκοπία. Ενδεχομένως αυτή η κρίση να έβγαλε από την μέση τους μικρούς και τους αεριτζήδες, κάνοντας ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα της αγοράς…

Χαμένη επιπλέον βγαίνει και η ενεργοβόρα παραγωγή που καλείται να προσαρμοστεί στα νέα τιμολόγια ρεύματος που της ανακοίνωσε η ΔΕΗ. Ενδεικτικό στοιχείο της αποδιοργάνωσης που προκαλούν πλέον ακόμη και στην μεγάλη καπιταλιστική παραγωγή κι όχι μόνο τα νοικοκυριά τα παράσιτα της χρηματιστικοποίησης της ενέργειας είναι οι οξύτατες αντιδράσεις από τη μεριά της βιομηχανίας, με κορυφαίους εκπροσώπους της να στρέφονται τόσο εναντίον του Target Model όσο κι εναντίον των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, τονίζοντας: «Ο μύθος των φθηνών ΑΠΕ κατέπεσε με όσα έγιναν στην αγορά εξισορρόπησης. Τότε φάνηκε ότι οι ΑΠΕ προκαλούν πρόβλημα στην αγορά. Προκαλούν αστάθεια στο σύστημα που δημιουργεί ανάγκες εξισορρόπησης και πρόσθετο κόστος. Ποιος το πληρώνει αυτό το κόστος;»

Η αξία του λιγνίτη στη συγκράτηση του κόστους της ενέργειας φάνηκε και από τη συμφωνία του υπουργείου Ενέργειας με την Ευρωπαϊκή Ένωση για την πρόσβαση των ιδιωτών στη λιγνιτική παραγωγή της ΔΕΗ. Πρόκειται για επαναφορά των ΝΟΜΕ που εισήχθησαν επί ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο των Μνημονίων και δέχθηκαν σφοδρή κριτική από τον Κ. Χατζηδάκη όταν ανέλαβε το υπουργείο, οπότε και τερμάτισε αυτό το καθεστώς υπονόμευσης της ΔΕΗ. Τώρα επανέρχεται! Η πώληση από τη ΔΕΗ το 2021 του 50%  της λιγνιτικής παραγωγής του 2020 (και το 2022 και 2023) του 40% της παραγωγής του προηγούμενου έτους στους ιδιώτες θα οδηγήσει σε αύξηση τα τιμολόγια της ΔΕΗ και σε μείωση το κόστος προμήθειας των ιδιωτών παρόχων, χωρίς να είναι φυσικά βέβαιο ότι αυτή η μείωση θα μεταφραστεί σε χαμηλότερα τιμολόγια που θα ωφελήσουν τους καταναλωτές κι όχι σε κέρδη από τα οποία θα ωφεληθούν μέτοχοι και αργυρώνητοι διευθυντές…

Εν κατακλείδι, το Target Model και μέσω αυτού η ενιαία ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας έχουν ήδη αποδειχθεί μια καλοστημένη μηχανή θεσμικής κλοπής σε βάρος  της κοινωνίας και σε όφελος κερδοσκόπων χρηματιστών, αεριτζήδων κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και της Γερμανίας…

Χωρίς ρήξεις και με κρίσιμα διατάγματα συμβολικής σημασίας ξεκίνησε η θητεία Μπάιντεν

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ακριβώς πριν τέσσερα χρόνια, όταν εγκαταστάθηκε ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο και άρχισε να υπογράφει ένα – ένα τα προεδρικά διατάγματα για την ακύρωση της συμμετοχής των ΗΠΑ στη Συμφωνία για το Κλίμα, για την έναρξη του εμπορικού πολέμου με Μεξικό, Καναδά, Κίνα, κ.α. δημιουργήθηκε ένα ερώτημα: Κατά πόσο εκείνη η έξαψη οφειλόταν στον ενθουσιασμό που διακατέχει κάθε νεοφώτιστο και θα περάσει ή ήρθε για να μείνει. Τα χρόνια που ακολούθησαν διέψευσαν όσους πίστευαν ότι ο Τραμπ θα ακολουθούσε την πεπατημένη.

Τέσσερα χρόνια μετά, ο Μπάιντεν κατέβαλε μια ανάλογη προσπάθεια να δείξει ότι οι ΗΠΑ αλλάζουν πορεία σε ορισμένα επιλεκτικά και συμβολικά πεδία, όπως είναι για παράδειγμα απέναντι στην κλιματική αλλαγή με αφορμή την ακύρωση της άδειας κατασκευής του γιγαντιαίου αγωγού μεταφοράς πετρελαίου Keystone XL, το θέμα των μεταναστών με αφορμή την επαναφορά του δικαιώματος εισόδου στις ΗΠΑ πολιτών μουσουλμανικών χωρών, το θέμα του σεβασμού στους πολυμερείς οργανισμούς με αφορμή το πάγωμα της διαδικασίας αποχώρησης των ΗΠΑ από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και τέλος το κοινωνικό ζήτημα, με αφορμή την πρωτοβουλία του νέου προέδρου να υπογράψει την αύξηση του κατώτατου ωρομισθίου στα 15 δολάρια και την επανέναρξη των συσσιτίων για τους φτωχούς. Ο κατακλυσμός των προεδρικών διαταγμάτων αποτέλεσε τομή με τη θητεία Τραμπ. Το ερώτημα ωστόσο παραμένει κι αφορά την επομένη από το σβήσιμο των φώτων: Ο Μπάιντεν θα κλείσει οριστικά το κεφάλαιο που άνοιξε ο Τραμπ ή θα αποδειχθεί μια σύντομη παρένθεση;  Το ερώτημα αποκτά βαρύτητα δεδομένου ότι ο Τραμπ δεν είναι πλέον αουτσάιντερ στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα, όπως ήταν το 2016. Τα τέσσερα χρόνια της προεδρίας του έστρεψε το κόμμα πιο δεξιά οδηγώντας το σε συγχρωτισμό με την άκρα Δεξιά σε τέτοιο σημείο ώστε το 53% των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων να δηλώνει σε δημοσκόπηση ότι προτιμά τον πρώην πρόεδρο ως επόμενο υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών. Έπεται ο Μάικ Πενς που συγκεντρώνει το 12% των προτιμήσεων μόλις! Υπάρχουν και χειρότερα: Στην τρίτη θέση των επιλογών των δεξιών ψηφοφόρων βρίσκεται ο Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ, ο μεγαλύτερος γιός του 45^ου προέδρου… Κρατάμε επομένως ότι το Ρεπουμπλικανικό κόμμα του 2021 ταιριάζει πλέον περισσότερο στον Τραμπ.

Εκεί που αναμφισβήτητα θα κάνει τη διαφορά ο Τζο Μπάιντεν είναι στο θέμα του κλίματος. Ήδη η επιστροφή των ΗΠΑ στην συμφωνία του Παρισιού είναι γεγονός κι αυτό όχι για να ικανοποιήσει τους δημότες της γαλλικής πρωτεύουσας όπως δήλωσε ο Ρεπουμπλικανός Τεντ Κρους για να εισπράξει μια πληρωμένη απάντηση από την Αλεξάνδρια Οκάσιο Κορτές η οποία τον ρώτησε αν ο σεβασμός στη Συνθήκη της Γενεύης επιβάλλεται χάρη της θετικής άποψης των κατοίκων της ελβετικής πόλης… Η επιστροφή των ΗΠΑ στη Συνθήκη του Παρισιού, που ως κορυφαίο στόχο έχει τη δέσμευση να μην υπερβεί η αύξηση της θερμοκρασίας μέχρι το τέλος του αιώνα τους 2 βαθμούς Κελσίου και στην καλύτερη περίπτωση τους 1,5 βαθμούς, όπως και ο δεσμευτικός στόχος για απανθρακοποίηση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας των ΗΠΑ ως το 2035, πέραν του αναγκαίου σεβασμού στο περιβάλλον εξυπηρετούν και τα ηγεμονικά σχέδια των ΗΠΑ. Η υποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού και τους κλιματικούς στόχους, επέτρεψε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Κίνα να αναπτύξουν διμερείς συμφωνίες και να πρωταγωνιστήσουν σε μια τεχνολογία αιχμής που θα κυριαρχήσει τις επόμενες δεκαετίες, σε βάρος ή έστω εν απουσία των αμερικανικών συμφερόντων.

Προτεραιότητα για το νέο αμερικανό πρόεδρο αποτελεί και η Ευρώπη. Η βελτίωση των διμερών σχέσεων θα επιτρέψει στην Ουάσιγκτον να ανάψει εκ νέου τις μηχανές του ΝΑΤΟ, ακυρώνοντας αποσχιστικές και υπονομευτικές τάσεις όπως του Μακρόν που είχε χαρακτηρίσει το βορειοατλαντικό σύμφωνο ως κλινικά νεκρό. Για τον Μπάιντεν το κλείσιμο των ρηγμάτων στο ΝΑΤΟ, που θα σηματοδοτήσει και τη διακοπή της προσέγγισης Μόσχας – Βερολίνου, αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για το μακροπρόθεσμο σχέδιο αντιμετώπισης της Ρωσίας. Άμεσα, με αφορμή την ανάγκη έναρξης διαπραγματεύσεων για την ανανέωση της Συνθήκης μείωσης των πυρηνικών New Start που λήγει στις 5 Φεβρουαρίου, θα δούμε ενσταντανέ που επί Τραμπ δεν είδαμε λόγω των ανόητων κατηγοριών που εξαπέλυαν οι Δημοκρατικοί στον Τραμπ, περί υπόγεια συνεργασίας με τον Πούτιν. Ωστόσο, καίτοι το κλίμα εντός των ΗΠΑ ήταν ψυχροπολεμικό κατά της Ρωσίας, οι διμερείς σχέσεις τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια δεν δοκιμάστηκαν ιδιαίτερα, με εξαίρεση το Nord Stream 2. Στο εξής αυτό το ιδιότυπο μορατόριουμ, με ευθύνη των ΗΠΑ, τερματίζεται!

Σε διαφορετική κατεύθυνση θα κινηθούν οι σχέσεις με την Κίνα: Προς ταχεία αναθέρμανση! Ταυτόχρονα οι δασμοί που επέβαλλε ο Τραμπ είναι πολύ αμφίβολο αν και πότε θα ανακληθούν. Έτσι, ενώ σε πολιτικό επίπεδο θα υπάρξει μια σύντομη επιστροφή στις μέρες του Ομπάμα, σε οικονομικό επίπεδο ελάχιστα θα αλλάξουν. Tο σύνθημα «Η Αμερική Πρώτα» μπορεί να μην το ξαναδούμε σε μακό, καπελάκια και μπάνερ, θα συνεχίσουμε όμως να το βλέπουμε στην πράξη. Ο Μπάιντεν θα συνεχίσει να επιβάλλει στο αμερικανικό δημόσιο πολιτική προτίμησης προμηθειών από εγχώριους παραγωγούς ενώ θεωρείται σίγουρη η επιβολή ενός νέου φόρου σε όσες εταιρείες των ΗΠΑ δημιουργούν και διατηρούν θέσεις εργασίας στο εξωτερικό. Κι όσο για τις αντιδράσεις που αναμένεται να προκύψουν εκ μέρους του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (στους κανόνες φιλελευθεροποίησης του οποίου αναγκάστηκαν να πειθαρχήσουν όλες οι χώρες του κόσμου) θα μάθουμε για μια κόμη φορά ότι μερικοί κόμποι δεν λύνονται, …κόβονται. Οι ΗΠΑ δείχνοντας την αποφασιστικότητα τους να συνεχίσουν την πολιτική του Τραμπ στο μέτωπο του προστατευτισμού επιδιώκουν την μεταρρύθμιση του ΠΟΕ σε μια κατεύθυνση που λίγο πολύ όλοι μπορούμε να φανταστούμε: μερικές χώρες να είναι πιο ίσες από τις άλλες…

Αυτούσια θα εφαρμοστεί η πολιτική του Τραμπ και στο Παλαιστινιακό. Ο Μπάιντεν έχει δηλώσει πώς δεν πρόκειται να στείλει την πρεσβεία των ΗΠΑ στο Τελ Αβίβ όπου ήταν μέχρι και το 2018 , πριν ο Τραμπ διατάξει τη μεταφορά της στη Ιερουσαλήμ. Αυτή όμως η επιλογή ευνοεί τα σιωνιστικά επεκτατικά σχέδια και υπονομεύει, στην πράξη ακυρώνει, τις αποφάσεις του ΟΗΕ για ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ. Την ίδια ώρα που ο Μπάιντεν θα στηρίζει τα εμπρηστικά σχέδια του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή σε βάρος των Παλαιστινίων, έστω δια τη ανοχής του, αποστάσεις φέρεται ότι θα κρατήσει από τη Σαουδική Αραβία, την οποία χαρακτήρισε «κράτος παρία», ενώ θέμα χρόνου είναι μια συμφωνία με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Στο εσωτερικό των ΗΠΑ το ενδιαφέρον του για την αντιμετώπιση της ρατσιστικής βίας ποτέ δεν έφτασε στο σημείο υιοθέτησης αιτημάτων που θα έβαζαν ένα τέρμα στην γιγάντωση των κατασταλτικών μηχανισμών. Η αστυνομία έτσι θα συνεχίσει να χρηματοδοτείται πλουσιοπάροχα, όπως συνέβαινε επί Τραμπ και επί Ομπάμα, όταν κάθε χρονιά ο αριθμός των έγχρωμων που σκοτώνονταν από αστυνομικά πυρά μεγάλωνε…

Οι ταλαντεύσεις και οι αμφισημίες του Μπάιντεν, εντός κι εκτός των ΗΠΑ, ακόμη και τώρα που οι εικόνες από την ορκωμοσία είναι νωπές και πιο νωπές ακόμη κι απειλητικές είναι οι εικόνες από την εισβολή των ακροδεξιών στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου, δεν εγγυώνται ότι το πείραμα Τραμπ θα περάσει στην ιστορία, όπως θα μπορούσε να συμβεί αν ο Μπάιντεν επέλεγε τομές, εντός των ορίων έστω του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Αν για παράδειγμα ακύρωνε μέρος των φοιτητικών χρεών, αν δημιουργούσε σύστημα καθολικής υγειονομικής ασφάλισης για όλους, αν αφιέρωνε μέρος από τα 1,9 τρισ. δολ. του νέου πακέτου υποστήριξης της οικονομίας για να υποστηρίξει τις δημόσιες υποδομές, κ.α. Αρνούμενος να προβεί σε τέτοιες ρήξεις η οριακή πλειοψηφία που έχει συγκεντρώσει σε Γερουσία και Βουλή είναι πολύ πιθανό να έχει την τύχη της αντίστοιχης πλειοψηφίας που είχε συγκεντρώσει κι ο Ομπάμα το 2008: να φυλλορροήσει στις επόμενες ενδιάμεσες εκλογές, ανοίγοντας το δρόμο για την επιστροφή του Τραμπ ή κάποιου ομοιώματός του…