Λαϊκή εξέγερση στο Ισημερινό

Στο παρελθόν ανήκει πλέον η δεξιά στροφή της Λατινικής  Αμερικής. Η εκλογική συντριβή του Αργεντίνου προέδρου Μαουρίτσιο Μάκρι στον πρώτο γύρο των εκλογών του Αυγούστου και η αναμενόμενη νίκη του κεντροαριστερού Αλμπέρτο Φερνάντεζ στις 27 Οκτωβρίου όπως και το οριστικό τέλος της πολιτικής σαπουνόπερας «ο Γκουαϊδό πρόεδρος της Βενεζουέλας» βεβαιώνουν ότι η άνοδος του πολιτικού συντηρητισμού στην αμερικανική υποήπειρο δεν προσέλαβε σαρωτικό χαρακτήρα. Έστω κι αν πολιτικοί όπως ο Μπολσονάρου στη Βραζιλία στρέφουν την υπαρκτή Δεξιά όλο και πιο δεξιά.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Προάγγελος πολιτικών αλλαγών είναι επίσης οι ογκώδεις και μαχητικές διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται στον Ισημερινό, με αφορμή την ψήφιση από την κυβέρνηση του Λένιν Μορένο την Τρίτη 1^η Οκτωβρίου της κατάργησης της κρατικής επιδότησης στις τιμές των καυσίμων. Μέχρι σήμερα οι κάτοικοι του Ισημερινού πλήρωναν τα φθηνότερα καύσιμα σε όλη την Λατινική Αμερική. Με την εφαρμογή όμως του νόμου η τιμή της βενζίνης από 1,85 δολάρια θα εκτιναχθεί στα 2,30 και του πετρελαίου από 1,03 στα 2,20! Η κατάργηση των κρατικών επιδοτήσεων στα καύσιμα, που υφίσταται επί 40 χρόνια, είναι ένα μόνο από τα πολλά μέτρα που περιλαμβάνει το πρόγραμμα λιτότητας που ανέλαβε να εφαρμόσει ο Μορένο. Μεταξύ αυτών προβλέπονται ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές κι ένα ακόμη μέτρο το οποίο μεταφέρουμε με πάσα επιφύλαξη και χωρίς να έχουμε καμιά ευθύνη στην περίπτωση που δώσει ιδέες και στους εν Ελλάδι λάτρεις του ιδιωτικού τομέα, που όπου βρεθούν κι όπου σταθούν βρίζουν τους δημόσιους υπαλλήλους, τα υποτιθέμενα προνόμια τους, τις υψηλές αμοιβές τους, κ.α. Στον Ισημερινό λοιπόν ο Μορένο επέβαλε μια ημέρα τον μήνα οι δημόσιοι υπάλληλοι να δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται! Ο μισθός τους εκείνη την ημέρα θα μένει στα κρατικά ταμεία επειδή, όπως είπε, αμείβονται καλύτερα από τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Στο όνομα της ισότητας λοιπόν η δεξιά κυβέρνηση του Ισημερινού βάζει τους δημόσιους υπαλλήλους να δουλεύουν τσάμπα, μια φορά τον μήνα!

Τα μέτρα που εφάρμοσε η δεξιά κυβέρνηση του Ισημερινού σχεδιάστηκαν κατά παραγγελία του ΔΝΤ, το οποίο μάλιστα συνεχίζει να διακηρύσσει ότι έχει αλλάξει και δεν είναι εκείνο που ξέραμε… Απαίτηση του ΔΝΤ ήταν η κατάργηση των κρατικών επιδοτήσεων κι η δωρεάν εργασία των δημοσίων υπαλλήλων. Στόχος του μισητού οργανισμού είναι η εξοικονόμηση συνολικά 2 δισ. ευρώ (εκ των οποίων τα 1,4 θα προέλθουν μόνο από τα καύσιμα) με στόχο το 2020 ο κρατικός προϋπολογισμός από ελάχιστα ελλειμματικός που είναι το 2019 (κατά 0,9% ου ΑΕΠ ή 3,6 δισ. δολ.) να γίνει πλεονασματικός το 2020 στο 3,80% του ΑΕΠ. Έτσι ο Ισημερινός θα εμφανίσει μεγαλύτερο πλεόνασμα ακόμη κι από την Ελλάδα που είναι υποχρεωμένη να εμφανίζει δημοσιονομικό πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ. Το γεγονός ότι ο λαός του Ισημερινού υποβάλλεται σε νεοφιλελεύθερα μαρτύρια άνευ λόγου, μόνο και μόνο για τη «φανέλα» του υποτιθέμενου ελεύθερου ανταγωνισμού εν είδει πολιτικού ρεβανσισμού, επιβεβαιώνεται από το δημόσιο χρέος του Ισημερινού, που το 2018 ήταν μόνο 46,1% του ΑΕΠ. Πιο χαμηλά κι από το δημόσιο χρέος της Γερμανίας που ανέρχεται στο 61% του ΑΕΠ! Παρόλα αυτά για να εγκρίνει το ΔΝΤ τη δανειοδότηση του Ισημερινού των 17 εκ. κατοίκων με 4,2 δισ. δολ. στο πλαίσιο μιας μεγαλύτερης δανειοδότησης ύψους 10,2 δισ. στην οποία θα συμμετέχουν και πολυμερείς οργανισμοί ζήτησε εν ολίγοις την κεφαλή των Εκουατορένιων επί πινάκι. Κι αυτοί αρνήθηκαν…

Οι διαμαρτυρίες ήταν τόσο σφοδρές ώστε η κυβέρνηση του Μορένο δύο μέρες μετά την ψήφιση του νόμου στη Βουλή κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κατεβάζοντας στο δρόμο το στρατό, επιβάλλοντας έλεγχο στον Τύπο, απαγορεύοντας τις συγκεντρώσεις, κ.λπ. Παρόλα αυτά οι Εκουατορένιοι συνέχισαν να καταλαμβάνουν εγκαταστάσεις της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας αναγκάζοντάς την να διακόψει την παραγωγή, να συγκρούονται με στρατό και αστυνομία, να ρίχνουν κεραίες της ραδιοφωνίας και τηλεόρασης κι επιπλέον να κόβουν την κίνηση ακόμη και στους αυτοκινητοδρόμους με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να τροφοδοτεί τις απομακρυσμένες περιοχές με στρατιωτικά ελικόπτερα… Συνέπεια της κυκλοφοριακής παράλυσης ήταν η ακύρωση των πτήσεων των μεγαλύτερων αεροπορικών εταιρειών (American Airlines, Iberia, KLM, κ.λπ.) από την πρωτεύουσα της χώρας, το Κίτο.

Η επίδειξη δύναμης της αστυνομίας, σε σημείο ώστε να συλλάβει 500 διαδηλωτές, έγινε πολύ γρήγορα μπούμερανγκ σε βάρος του Λένιν Μορένο, η δημοτικότητα του οποίου από το θεαματικά σημείο του 70% όπου βρισκόταν το 2017 κατρακύλησε στο 30%. Σε αυτή τη διετία βέβαια κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Κορυφαίο σημείο της δεξιάς και φιλοαμερικανικής στροφής του Μορένο ήταν η παράδοση στους διώκτες του τού Τζουλιάν Ασάντζ, ο οποίος είχε βρει άσυλο στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο επί προεδρίας Ραφαέλ Κορέα.

Συμπερασματικά, η μετατροπή του Ισημερινού σε σύγχρονη μπανανία των ΗΠΑ (όπως επιβεβαιώνει κι η απόφαση εξόδου της χώρας από τον ΟΠΕΚ που αποτελεί κόκκινο πανί για τις ΗΠΑ) δεν έσωσε τον πρόεδρό του από πρόωρη πολιτική γήρανση, μιας και φαίνεται ότι θα έχει κι αυτός το άδοξο πολιτικό τέλος που είχαν 3 πρόεδροι πριν τον Κορέα οι οποιόι παραιτήθηκαν λόγω των λαϊκών διαμαρτυριών. Ούτε έσωσε φυσικά και τον λαό που ελέω ΔΝΤ και «λιγότερου κράτους» κινδυνεύει να δει το βιοτικό του επίπεδο να καταποντίζεται…

Πηγή: Νέα Σελίδα

Κατά παραγγελία των ΗΠΑ η σύλληψη του Ασάντζ

Ομολογουμένως, όταν πριν λίγες εβδομάδες γράφαμε από αυτές τις στήλες ότι το πόρισμα Μιούλερ θα καταργήσει και τις τελευταίες αναστολές που είχε ο Τραμπ για να εφαρμόσει την πολιτική του (διάβασε εδώ) δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι το πρώτο θύμα θα ήταν ο ιδρυτής των Wikileaks, ο αυστραλός Τζουλιάν Ασάντζ. Γιατί, πέραν των αστείων δικαιολογιών που επικαλέστηκε ο δεξιός ηγέτης Ισημερινού, Λένιν Μορένο, για την εκδίωξη του Ασάντζ από την πρεσβεία του Ισημερινού όπου είχε αναζητήσει άσυλο από το 2012 δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η σύλληψη του μεθοδεύτηκε και υλοποιήθηκε κατόπιν αμερικανικής απαίτησης.

In a sovereign decision Ecuador withdrew the asylum status to Julian Assange after his repeated violations to international conventions and daily-life protocols. #EcuadorSoberano pic.twitter.com/pZsDsYNI0B

— Lenín Moreno (@Lenin) April 11, 2019

Είναι αρκετά αποκαλυπτικά τα γεγονότα του τελευταίου χρόνου μέχρι την Πέμπτη 11 Απριλίου οπότε έληξε με τον χειρότερο τρόπο η περιπέτεια του Ασάντζ, που ξεκίνησε για να αποφύγει την έκδοση στη Σουηδία όπου αντιμετώπιζε κατηγορίες για βιασμό από μια Σουηδή η οποία τον κάλεσε να κοιμηθεί στο σπίτι της κατόπιν μιας δημόσιας ομιλίας του. Στις 6 Μαρτίου 2018 δικαστήριο της Βιρτζίνια κατηγορεί τους Τσέλσι Μάνινγκ (Μπράντλεϋ Μάνινγκ στο παρελθόν) και Τζουλιάν Ασάντζ  για συνομωσία με σκοπό να παραβιάσουν ένα διαβαθμισμένο σύστημα υψίστης ασφαλείας (Secret Internet Protocol Network ή SIPRNet) που χρησιμοποιούσε ο αμερικανικός στρατός για επικοινωνία. Στη δικογραφία (εδώ το πλήρες έγγραφο) αναφέρεται (παρ. 23) ότι η Μάνινγκ στις 2 Μαρτίου 2010 αντέγραψε ένα λειτουργικό σύστημα Linux σε CD που θα της επέτρεπε να εισέλθει σε αρχεία του υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ που ήταν προσβάσιμα μόνο σε διαχειριστές. Λίγες μέρες αργότερα, στις 8 Μαρτίου 2010 (παρ. 24) η Μάνινγκ προμήθευσε τον Ασάντζ με μέρος του συνθηματικού που ήταν αποθηκευμένο σε υπολογιστές του υπουργείου Άμυνας συνδεδεμένους με το SIPRNet. Τέλος (παρ. 25) αναφέρεται ότι στις 10 Μαρτίου ο Ασάντζ ζήτησε περισσότερες πληροφορίες από τη Μάνινγκ σχετικά με το συνθηματικό, ενώ ο ίδιος δηλώνει ότι επιχείρησε να «σπάσει» το συνθηματικό, αλλά δεν είχε τύχη ως τότε…

Στη βάση του συγκεκριμένου κατηγορητηρίου η Μάνινγκ που εργαζόταν ως αναλύτρια θεμάτων ασφαλείας στον αμερικανικό στρατό είχε καταδικαστεί σε 35 χρόνια κάθειρξη, για να αποφυλακιστεί το 2017 με απόφαση του Μπαράκ Ομπάμα λίγο πριν εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο, έχοντας εκτίσει 7 χρόνια από την ποινή της.

Το συγκεκριμένο κατηγορητήριο ωστόσο, που οδήγησε εκ νέου την Μάνινγκ στη φυλακή, φέρνει τα πάνω – κάτω επειδή δεν αλλάζει απλώς τις κατηγορίες. Συγκεκριμένα, αποφεύγει να κατηγορήσει τον Ασάντζ και τη Μάνινγκ για δημοσιοποίηση απόρρητων πληροφοριών, όπως ακριβώς συνέβη, και τους κατηγορεί για κατασκοπεία, σαν να ήταν πράκτορες μιας οποιαδήποτε εχθρικής δύναμης ή άλλου κράτους που επιχειρούσαν να εισέλθουν στο πληροφοριακό σύστημα του αμερικανικού στρατού για να υπονομεύσουν την επιχειρησιακή του αποτελεσματικότητα. Καταφεύγουν σε αυτό το τρικ γιατί διαφορετικά θα έβρισκαν μπροστά τους την πρώτη τροποποίηση του αμερικανικού συντάγματος που θεμελιώνει το δικαίωμα στην πληροφόρηση, την ελευθερία του Τύπου, κ.α. Με αυτό τον τρόπο όμως ο Λευκός Οίκος και η αμερικανική δικαιοσύνη δεν βάλλουν απλώς και μόνο εναντίον της ελευθερίας του Τύπου. Κάνουν ορατό το ενδεχόμενο Μάνινγκ και Ασάντζ να καταδικαστούν με ασυνήθιστες βαριές ποινές καθώς με την κατηγορία της συνομωσίας τους αποδίδονται κίνητρα που ουδέποτε είχαν, ενώ η δικαιοσύνη είναι ελεύθερη να εξαντλήσει την αυστηρότητά της. Δεν είναι καθόλου τυχαία η ανακοίνωση που εξέδωσε η Διεθνής Αμνηστία, στην οποία αναφέρεται ρητά ο κίνδυνος βασανισμού και εκτέλεσης του Ασάντζ αν τυχόν και το δράμα φτάσει στα άκρα κι ακολουθήσει έκδοση στις ΗΠΑ.

Επί της ουσίας, το ζητούμενο εκ μέρους των ΗΠΑ είναι να τιμωρήσουν τον Ασάντζ για την ανυπολόγιστη ζημιά που τους προκάλεσε δίνοντας στη δημοσιότητα εκπληκτικό υλικό που αποκάλυπτε στυγνές δολοφονίες αμάχων στο Ιράκ από τον αμερικανικό στρατό.

Επίσης, ωμές παρεμβάσεις των αμερικανικών πρεσβειών ανά τον κόσμο στα πολιτικά πράγματα των χωρών που τους φιλοξενούν. Ο Ασάντζ τίναξε στον αέρα όποιες προσπάθειες έκαναν οι Αμερικάνοι με τους «ομοκρέβατους (embedded) δημοσιογράφους» για να μην επαναληφθούν οι αποκαλύψεις που συνόδευσαν την επέμβαση στο Βιετνάμ οδηγώντας στο αντιπολεμικό κίνημα εντός των ΗΠΑ, και να συγκαλύψουν τα εγκλήματα τους στη Μέση Ανατολή. (Εδώ παλιότερο άρθρο για τις αποκαλύψεις του Ασάντζ που αφορούσαν έλληνες πολιτικούς)

Ο Τραμπ έτσι συνεχίζει την επίθεση που ξεκίνησε στον Τύπο με τη νομιμοποίηση των «πλαστών ειδήσεων» ζητώντας την κεφαλή επί πινάκι του ιδρυτή των Wikileaks, που αποτελούν το σπουδαιότερο παράδειγμα ανεξάρτητης, ερευνητικής, συλλογικής και αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας των τελευταίων ετών. Αξίζει να αναφερθεί ότι οι εξαιρετικά αρνητικές επιπτώσεις στην ελευθερία του Τύπου από μια πιθανή καταδίκη του Ασάντζ είχαν επισημανθεί στον Μπαράκ Ομπάμα, με βάση ρεπορτάζ των  New York Times, που λόγω του φόβου να πληγεί η παραδοσιακή κι η νέα δημοσιογραφία αποφάσισε να μην ασκηθούν κατηγορίες. «Κενό» που ήρθε να καλύψει ο Τραμπ συνεπικουρούμενος φυσικά από την πολυπληθή πτέρυγα των ιεράκων εντός του Δημοκρατικού Κόμματος, με πρώτη και καλύτερη τη Χίλαρι Κλίντον.

Αντί επιλόγου, έστω κι εκ των υστέρων, αξίζει να τονιστεί η ανάγκη εκσυγχρονισμού της έννοιας της δημοσιογραφίας και των πηγών. Η περίπτωση του Ασάντζ δείχνει ότι όσο οι ορισμοί παραμένουν στην εποχή του χαλκού και δεν θωρακίζεται νομικά ακόμη και το χάκινγκ όταν υπηρετεί τη δημοσιογραφία, τότε διευκολύνεται η εξουσία να ασκεί διώξεις σε όσους τολμούν να προβαίνουν σε έρευνα και αποκάλυψη, όπως ο Ασάντζ, που κατ’ επανάληψη είχε δηλώσει ότι το υλικό του είχε ελεγχθεί ξανά και ξανά για να μη θέσει σε κίνδυνο τη ζωή κανενός αμερικανού στρατιώτη. Άλλο όμως ήταν το πρόβλημα του Πενταγώνου και του Λευκού Οίκου όπως αποδείχθηκε…

Πηγή: Νέα Σελίδα

We confirm Julian Assange has access to his lawyers, is now speaking with them regularly and will have an in person visit in the coming days.

— WikiLeaks (@wikileaks) April 24, 2019

Σήμερα κρίνεται η τύχη του Τζουλιάν Ασάντζ

 

Οι εκλογές που διεξάγονται σήμερα στον Ισημερινό πρώτα και κύρια ενδιαφέρουν τους 15 εκ. κατοίκους της Λατινοαμερικανικής χώρας. Επιπλέον το αποτέλεσμα που θα βγάλουν σήμερα οι κάλπες θα έχει κάποια σημασία και για την τύχη της Αριστεράς στην υπο-ήπειρο, δεδομένου ότι, ανεξαρτήτως της ψήφου των Εκουαδορένιων, ένας φιλόδοξος στο άνοιγμά του κύκλος κλείνει οριστικά και αμετάκλητα.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Από τη Βενεζουέλα και τον Ισημερινό μέχρι την Αργεντινή και τη Βραζιλία καμία από τις κυβερνήσεις της Αριστεράς ή τις κυβερνήσεις που συγκρούστηκαν με τις ΗΠΑ δεν άνοιξε το δρόμο σε διαδικασίες ρήξης και ανατροπής σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Ακόμη κι αυτές οι κυβερνήσεις που αναφέρονταν στο όνομα του σοσιαλισμού ποτέ δεν εμπιστεύθηκαν τον οργανωμένο λαό. Ουδέποτε επιχείρησαν το άλμα που έκανε ο Φιντέλ Κάστρο πριν μισό περίπου αιώνα.

Δεν είναι όμως μόνο οι κάτοικοι του Ισημερινού που θα ξενυχτήσουν για να μάθουν τα εκλογικά αποτελέσματα. Αν δηλαδή θα κερδίσει τις εκλογές ο Λένιν Μορένο που φέρεται να προηγείται με 4 μονάδες διαφορά και σύμφωνα με άλλους δημοσκόπους (αν έχουν κάποιο νόημα αυτές οι μετρήσεις σε μη αστικούς πληθυσμούς) στα όρια του στατιστικού λάθους ή αν ο επόμενος πρόεδρος θα είναι ο Γκιγιέρμο Λάσο, πρώην τραπεζίτης και επιχειρηματίας, που πρόσφατα είδαμε το όνομά του μαζί με πολλούς άλλους να βρίσκεται στα έγγραφα φοροδιαφυγής του Παναμά.

Το εκλογικό αποτέλεσμα του Ισημερινού θα αποβεί καθοριστικό και σε ένα άλλο μέτωπο, όπου οι αντιθέσεις είναι πολύ πιο καθαρές και οι συγκρούσεις σφοδρότατες: αυτό του ασύλου στον Τζουλιάν Ασάντζ. Τον ιδρυτή των Wikileaks που εδώ και πέντε χρόνια ζει στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο. Το άσυλο, μέσω κινηματογραφικών σκηνών, του παραχωρήθηκε με προεδρικό διάταγμα από τον τότε ηγέτη του Ισημερινού, Ραφαέλ Κορέα. Επομένως, ξέρουν όλοι, και περισσότερο οι διώκτες του, πως ακόμη κι αν το άσυλο το έχει παραχωρήσει το κράτος του Ισημερινού κι επομένως φέρει την υποχρέωση να τον προστατεύει, εύκολα με ένα προεδρικό διάταγμα και η πρεσβεία του Ισημερινού γίνεται αφιλόξενος τόπος για τον Αυστραλιανό ερευνητή κι έτσι ανοίγει ο δρόμος για να παραδοθεί στη Σουηδία, όπου βαρύνεται με την κατηγορία της απόπειρας βιασμού… Και κινδυνεύει να περάσει την υπόλοιπη ζωή του έγκλειστος, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη να βρεθεί στο Γκουαντάναμο…

Άλλωστε ο δεξιός υποψήφιος Γκιγιέρμο Λάσο το είχε δηλώσει απερίφραστα: Σε περίπτωση εκλογής του θα δώσει 30 μέρες διορία στον Ασάντζ για να εγκαταλείψει την πρεσβεία επειδή, όπως δήλωσε, δεν είναι σωστό οι φορολογούμενοι του Ισημερινού να επιβαρύνονται με το κόστος συντήρησής του. Πρόκειται εμφανέστατα για πρόφαση. Ο Λάσο, τυπικό δείγμα αμερικανόδουλου δεξιού της Λατινικής Αμερικής, θα παραδώσει το κεφάλι του Ασάντζ στους διώκτες του, ξέροντας ότι έτσι θα απολαμβάνει της εύνοιάς τους για καιρό. Δεν είναι και λίγο…

Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα Πριν, στις 2 Απριλίου 2017

Καμιά φορά φεύγουν κι οι αριστεροί με ελικόπτερο (Unfollow 46, Οκτώβριος 2015)

Προφανώς κι η ιστορία δεν κάνει κύκλους, ούτε επαναλαμβάνεται. Υπάρχουν όμως ομοιότητες που μόνο τυχαίες δεν είναι.

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Στον Ισημερινό η ριζική αλλαγή που συμβόλιζε ο Αλφρέντο Παλάσιο, ο οποίος κυβέρνησε από τον Απρίλιο του 2005 μέχρι τον Ιανουάριο του 2007, σε σχέση με τον προκάτοχο του Λούτσιο Γκουτιέρες, συμπυκνώνεται σε μια φωτογραφία, στην οποία ο Παλάσιο φοράει λευκή ιατρική ποδιά (κι εδώ οι συμβολισμοί πρέπει να ερμηνευθούν στο ειδικό πλαίσιο μιας φτωχής, αναπτυσσόμενης χώρας) ενώ δίπλα του βρίσκεται ο Γκουτιέρες φορώντας στρατιωτική στολή. Ο καρδιολόγος Παλάσιο, υπουργός Υγείας τη δεκαετία του ’90 και με διεθνή καριέρα στην καρδιοχειρουργική, ανέλαβε τα πρωθυπουργικά καθήκοντα υποσχόμενος γενναίες επενδύσεις σε κοινωνικά προγράμματα. Τον αντίλογο που κάθε φορά διατυπωνόταν ότι αυτές οι υποσχέσεις έρχονται σε σύγκρουση με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει ο Ισημερινός στο πλαίσιο της επιτήρησης από το ΔΝΤ τις προσπερνούσε δια της σιωπής. Μέχρι που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κι αποδείχθηκε ότι όλες εκείνες οι φιλολαϊκές υποσχέσεις που του χάρισαν το χαρακτηρισμό «λαϊκιστής» από τη δεξιά αντιπολίτευση απλώς αδυνατούσαν να εφαρμοστούν εφ όσον προτεραιότητα είχαν οι δεσμεύσεις στο ΔΝΤ. Έτσι ο γιατρός, που ένα μήνα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του έχαιρε αποδοχής άνω του 62%, διέψευσε τις ελπίδες και τάχιστα μετατράπηκε σε όργανο των πιστωτών ανακοινώνοντας περικοπές και αιματοκυλώντας διαδηλώσεις. Μέχρι που αναγκάστηκε να φύγει νύχτα από το προεδρικό μέγαρο δίνοντας τη θέση του στον Ραφαέλ Κορέα…

Στη Βολιβία ο Εδουάρδο Ροντρίγκες μπορεί να κυβέρνησε από τον Ιούνιο του 2005 μέχρι τον Ιανουάριο του 2006, οπότε κέρδισε τις εκλογές ο Έβο Μοράλες, τα αρχικά σχέδια ωστόσο τον ήθελαν να αποτελεί μια εναλλακτική λύση, εκτονώνοντας την τεταμένη πολιτική ατμόσφαιρα. Δηλαδή κάτι περισσότερο από ένα μεταβατικό πρόεδρο κι έτσι να κατάφερνε να συνεχίσει την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων που εφάρμοσε ο προκάτοχός του Κάρλος Μέσα, διαχειριζόμενος ωστόσο τον λαϊκό παράγοντα. Πρόεδρος άλλωστε του Ανωτάτου Δικαστηρίου και γεννημένος στην Κοτσαμπάμπα κάλλιστα μπορούσε να εμφανιστεί ως η ανατροπή του προηγούμενου καθεστώτος πλήρους υποτέλειας στους ξένους ιδιοκτήτες του κλάδου της ενέργειας. Τα σχέδια έμειναν στα χαρτιά καθώς η πλήρης συμμόρφωσή του Ροντρίγκες με τις πολιτικές εντολές που εκπορεύονταν από την Σάντα Κρους, όπου έχει την έδρα της η αμερικανόδουλη ελίτ των γαιοκτημόνων, και κυρίως η απόλυτη υποταγή του στα αμερικανικά σχέδια με αποκορύφωμα την υφαρπαγή βολιβιανών πυραύλων από τις ΗΠΑ το φθινόπωρο του 2005, οδήγησε και τον ίδιο να προστεθεί στη μακρά σειρά των ανυπόληπτων προέδρων της Βολιβίας που η θητεία τους στο Παλάσιο Κεμάδο, όπως λέγεται το προεδρικό Μέγαρο στην πρωτεύουσα της Βολιβίας, Λα Πας, ταυτίστηκε με βία εναντίον διαδηλωτών, σκάνδαλα και υποτέλεια στον ξένο παράγοντα. Το σημαντικότερο δε είναι πως ούτε κι αυτός κατάφερε να εκτονώσει τη λαϊκή οργή ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις.

Στην Αργεντινή, ο Φερνάρντο ντε λα Ρούα, σύμβολο των ελικοπτερο-μεταφερόμενων πρωθυπουργών, αποτελεί την πιο χαρακτηριστική περίπτωση αριστερών …διά πάσα χρήση. Κέρδισε τις εκλογές τον Δεκέμβριο του 1999, διαδεχόμενος τον Κάρλος Μένεμ ο οποίος επί μια δεκαετία εφάρμοσε το πιο ακραίο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα στην νότια Αμερική, μετά τη Χιλή του φασίστα Πινοτσέτ. Ο Φερνάντο ντε λα Ρούα ήταν -σε συμβολικό επίπεδο πάντα- η αναίρεση του Μένεμ. Το κόμμα του, η Ριζοσπαστική Πολιτική Ένωση, από την οποία προερχόταν κι ο Ραούλ Αλφονσίν (με τον οποίο, μεταξύ άλλων, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε σχηματίσει τη δεκαετία του ’80 την «Πρωτοβουλία των 6») επί χούντας ήταν στην παρανομία, ανήκε στη Σοσιαλιστική Διεθνή, ενώ στο προεκλογικό του πρόγραμμα υποσχόταν ακόμη και σοσιαλισμό. Τους πρώτους δε μήνες της εκλογής του ανακοίνωσε αυξήσεις στους μισθούς των δασκάλων κι ένα γενναίο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Παρόλα αυτά η μακρά περίοδο χάριτος που προμηνύονταν τα πολύ ψηλά ποσοστά δημοτικότητάς του, που ξεπερνούσαν ακόμη και το 70%, δεν κράτησε πολύ. Η πολιτική κρίση, όπως εκφράστηκε με την παραίτηση του αντιπροέδρου του, του Κάρλος Αλβάρες, είχε αρχίσει να οδηγεί σε αποσύνθεση την κυβέρνηση ακριβώς ένα χρόνο μετά την εκλογή του, κι έναν ακόμη χρόνο μετά ο «αριστερός» Φερνάρντο ντε λα Ρούα δραπέτευε με ελικόπτερο από το προεδρικό μέγαρο, αφήνοντας πίσω του 22 νεκρούς και 200 τραυματίες.

Ενδεχομένως, κάποιος να αντιτείνει πως οι διαφορές του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι περισσότερες από τις ομοιότητες με τα πολιτικά συστήματα της Λατινικής Αμερικής όπου συντελέστηκε η ελπιδοφόρα άνοδος και η ταπεινωτική και ταχύτατη πτώση των τριών παραπάνω κατ’ όνομα αριστερών προέδρων. Επομένως, είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο να επαναληφθούν στην Ελλάδα οι σκηνές λαϊκής αγανάκτησης και μαζικού ξεσηκωμού που είδαμε στο Μπουένος Άιρες με το Αργεντινάσο τον Δεκέμβριο του 2001 ή στην Κοτσαμπάμα της Βολιβίας, στο πλαίσιο των αγώνων κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού. Εκ πρώτης όψεως πράγματι∙ οι διαφορές είναι κάθε άλλο παρά αμελητέες. Η ελληνική Βουλή έχει κατά κανόνα περισσότερα χρόνια αδιατάρακτου βίου σε σχέση με τη μέση λατινοαμερικάνικη, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση στη γηραιά ήπειρο θωρακίζει θεσμικά κάθε κυβέρνηση, εάν κι εφ’ όσον υπηρετεί την πολιτική της, επιβάλλοντας έτσι τη νομιμοποίησή της κι έχοντας στην πράξη μετατραπεί σε ένα υπερκράτος. Στη Λατινική Αμερική, αντίθετα, τα πολιτικά συστήματα αποδεικνύονται ευάλωτα στις ασύμμετρες κι ενίοτε αμφίπλευρες πιέσεις κι εν προκειμένω, μιλώντας για την τελευταία δεκαετία, πιο δεκτικά στις πιέσεις του «πεζοδρομίου». Η δε Ουάσινγκτον, παρότι έχει στο βιογραφικό της στρατιωτικά πραξικοπήματα, εισβολές κι απόπειρες δολοφονίας εκλεγμένων ηγετών, αποδείχθηκε λιγότερο «σκληρή για να πεθάνει» πολιτικά σε σύγκριση με το Βερολίνο, που έχει φροντίσει να περιβάλλει με συνταγματικό μανδύα ακόμη και τα μέσα της πιο ωμής πολιτικής παρέμβασης στο εσωτερικό άλλων χωρών. Με άλλα λόγια, η CIA αποδείχθηκε λιγότερο αποτελεσματική από το ευρώ…

Περισσότερες οι ομοιότητες

Με μια δεύτερη ματιά ωστόσο ακόμη κι αυτές οι ουσιώδεις διαφορές ωχριούν μπροστά στη σημαντικότερη ομοιότητα: την υποκείμενη συνάφεια μεταξύ των προγραμμάτων λιτότητας όπως αυτά εφαρμόστηκαν στην αμερικανική υποήπειρο πειραματικά στην αρχή και καθολικά στη συνέχεια και εφαρμόζονται εδώ και πέντε χρόνια στην Ελλάδα, με ένα ανελέητο, συνεχές πολιτικό σφυροκόπημα που προκαλεί αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις στο πολιτικό σύστημα. Δεν πρόκειται για σχήμα λόγου ή δημοσιογραφική υπερβολή, αλλά το μέγεθος της «προσαρμογής» στην Ελλάδα μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί με την «προσαρμογή» που επιβλήθηκε στη Λατινική Αμερική. Προς επίρρωση ο τριπλασιασμός σχεδόν της ανεργίας, από το 9-10% στο 27% κι η μέση πτώση των εισοδημάτων κατά 40%! Πρόκειται για επιδόσεις που θεωρούνταν αδιανόητες για την Ευρώπη και το περίφημο «κοινωνικό κεκτημένο» της κι ακόμη και τώρα σε καμιά άλλη χώρα της ηπείρου (ούτε και σε αυτές που πέρασαν από Μνημόνια όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος) δεν έχουν επιβληθεί. Επομένως, οι συγκρίσεις επιτρέπονται, δεν αποτελούν αυθαιρεσία…

Τη δική τους επιβεβαίωση στο σενάριο να φύγει νύχτα ο Τσίπρας, αφού αποδειχθεί λίαν συντόμως τι μεγάλος πολιτικός απατεώνας είναι, δίνουν και τα πολιτικά σενάρια που υφαίνει εν κρυπτώ το ίδιο το Μαξίμου. Είναι χαρακτηριστική η βολιδοσκόπηση προς το ΠΑΣΟΚ να συμμετάσχει στην κυβέρνηση, την επομένη κιόλας των εκλογών, κι ενώ ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ σχημάτιζαν άνετη κυβερνητική πλειοψηφία και φαινομενικά δεν είχαν ανάγκη καμιά άλλη κυβερνητική συμμαχία. Με αυτή τη βολιδοσκόπηση επί της ουσίας η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε από τώρα να έχει με αναμμένες μηχανές το δικό της «σχέδιο Β» για εκείνη την περίπτωση που είτε η ομάδα των 53 είτε άλλη ομάδα διαφωνούντων (από τις πολλές που έχουν αρχίσει να σχηματίζονται) θα αρχίσει να προκαλεί ρωγμές στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ κι οι προεκλογικοί εσωκομματικοί κλυδωνισμοί θα αρχίσουν να μεταφέρονται στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής ομάδας. Επιπλέον, οι γέφυρες προς τα υπόλοιπα μνημονιακά κόμματα (ΝΔ, Ποτάμι) που κρατάει ανοιχτές ο ΣΥΡΙΖΑ φέρνουν στην επιφάνεια την βαθιά του ανασφάλεια για την επόμενη μέρα. Εκείνη τη μέρα για την ακρίβεια που θα αρχίσει να ψηφίζει τους εφαρμοστικούς νόμους του τρίτου μνημονίου κι οι ΣΥΡΙΖΑίοι βουλευτές θα βρεθούν μπροστά στο υπαρξιακό δίλημμα που βρέθηκαν την προηγούμενη πενταετία δεκάδες ΠΑΣΟΚοι και δεξιοί συνάδελφοί τους: να σηκώσουν το χέρι και να ψηφίσουν, κινδυνεύοντας να τρώνε ξύλο από τους περαστικούς ή να δηλώσουν παρόν ακόμη και να καταψηφίσουν τα μέτρα λιτότητας χάνοντας τα διόλου ευκαταφρόνητα υλικά προνόμια που εξασφαλίζει η βουλευτική έδρα…

Συμπερασματικά, το πείραμα του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι καινούργιο. Κάθε φορά που τα ενδεδειγμένα μέσα εξαντλούνται, δηλαδή τα αμιγώς αστικά κόμματα που κάνουν την αρχή καταρρέουν από το τεράστιο πολιτικό κόστος που επισείει η εφαρμογή των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής, τα κάστανα από τη φωτιά καλούνται να βγάλουν κόμματα που αναφέρονται στην Αριστερά και υπερέβησαν το εκλογικό περιθώριο αντιπροσωπεύοντας τα συμφέροντα όσων επλήγησαν από την κρίση. Όπως ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ που με ένα πρόγραμμα το οποίο ξεχείλιζε από αντιφάσεις και λογικά κενά υποσχόταν το τέλος της λιτότητας. Μέχρι κι αυτά τα κόμματα να αποδειχθούν αναλώσιμα από μια κοινωνία που δεν αντέχει άλλες περικοπές στις συντάξεις. Ας μη χαίρονται επομένως στο Μαξίμου για την επιτυχία τους. Γρήγορα κι ο Τσίπρας θα έχει την τύχη που είχαν κι άλλες μαριονέτες της Αριστεράς…

Chevron εναντίον Ισημερινού: Έγκλημα χωρίς τιμωρία! (Επίκαιρα, 17-23/4/2014)

Συχνά τα περιβαλλοντικά εγκλήματα έχουν τόσους πολλούς ενόχους που στην πράξη δεν έχουν κανέναν. Έτσι, η ευθύνη διαχέεται και το αίτημα λογοδοσίας των ενόχων παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που ο ένοχος είναι γνωστός, έχει …όνομα και επίθετο, όπως ακριβώς συμβαίνει με την περίπτωση της Chevron–Texaco, που ευθύνεται για μια από τις μεγαλύτερες περιβαλλοντικές καταστροφές στον κόσμο: Την μόλυνση 2 εκατ. εκταρίων της ζούγκλας του Αμαζόνιου στον Ισημερινό με 71 εκατ. λίτρα τοξικών πετρελαϊκών αποβλήτων και 64 εκατ. λίτρα αργού πετρελαίου! Πρόκειται για μια από τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις ασυδοσίας των βορειοαμερικάνικων πολυεθνικών εταιρειών και καταλήστευσης των φυσικών πόρων του πλανήτη.

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΙΣΗΜΕΡΙΝΟ, ΖΟΥΓΚΛΑ ΤΟΥ ΑΜΑΖΟΝΙΟΥ: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Το έγκλημα της Chevron–Texaco εμφανίζεται ακόμη πιο προκλητικό αν λάβουμε υπ’ όψη μας τις τεράστιες προσπάθειες που καταβάλλει η κυβέρνηση του Ισημερινού, στο πλαίσιο της Επανάστασης των Πολιτών που ξεκίνησε το 2006 υπό τον πρόεδρο Ραφαέλ Κορέα, να προστατεύσει και να αναδείξει τον μοναδικό φυσικό πλούτο που διαθέτει η χώρα.

Μαύρη κηλίδα σε ένα πράσινο εργαστήρι

Ο Ισημερινός αποτελεί ίσως το σημαντικότερο στον κόσμο εκθετήριο βιοποικιλότητας. Στο ανατολικό τμήμα της χώρας, που
βρίσκεται ο Αμαζόνιος και συνορεύει με την Κολομβία και το Περού, έχουν μέχρι στιγμής καταγραφεί 1.600 είδη πουλιών (αριθμός διπλάσιος των όσων έχουν εντοπιστεί σε Ευρώπη και Βόεια Αμερική μαζί), 25.000 είδη δένδρων (σε ολόκληρες τις ΗΠΑ μόνο 17.000), 300 θηλαστικά, 460 διαφορετικά αμφίβια, 4.500 είδη πεταλούδας, κλπ. Για να συνεχίζουν να υπάρχουν όλα αυτά η κυβέρνηση του Ισημερινού καταβάλει ένα τεράστιο κόστος, που ως ανταμοιβή έχει όχι μόνο την διατήρηση της περιβαλλοντικής ισορροπίας αλλά και τις ομαλές σχέσεις με τις κοινότητες των ιθαγενών που ζουν σε αυτά τα εύθραυστα οικοσυστήματα. Είναι πραγματικά δύσκολο να φανταστεί κανείς αν δεν δει από κοντά την προσοχή της κυβέρνησης και τους πόρους που διαθέτει ώστε να προστατευθεί και να αναδειχθεί το φυσικό περιβάλλον. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν η απροθυμία της Chevron–Texaco να αναλάβει το κόστος των καταστροφικών επιλογών της συνιστά ακραίο δείγμα επιχειρηματικής επιθετικότητας, νεκρανάσταση εν έτει 2014 των επιχειρηματικών ηθών που ανθούσαν την εποχή της αποικιοκρατίας.

Το έγκλημα της Chevron–Texaco είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Σε μιάμιση ώρα απόσταση από την πόλη Λάγκο Άγκριο του Ισημερινού (οκτώ ώρες από το Κίτο) βρίσκονται οι πισίνες άντλησης Πότζο Αγκουάρικο 4, τις οποίες επισκεφθήκαμε. Τα πειστήρια του εγκλήματος είναι ακόμη εκεί: μαζούτ που αναβλύζει από τη γη, παρότι έχουν περάσει 22 χρόνια από το 1992 που η αμερικάνικη πολυεθνική εγκατέλειψε τον Ισημερινό. Στη συνέχεια αυτό το παχύρευστο κολλώδες μαζούτ μολύνει τον υδροφόρο ορίζοντα. Στο επικλινές έδαφος της περιοχής, όπου απαιτείται τεράστια προσπάθεια να μείνει κάποιος όρθιος, λίγα μέτρα πιο κάτω από την πισίνα με το μαζούτ εμφανίζονται πηγές που αναβλύζουν νερό η διαδρομή των οποίων διέρχεται πρώτα από την πισίνα! Έτσι, η μόλυνση μεταδίδεται και εξαπλώνεται. Μέχρι στιγμής οι πισίνες που έχουν εντοπιστεί ξεπερνούν τις 1.000 κι όλοι ομολογούν πως είναι πολύ περισσότερες. Συχνά για παράδειγμα εντοπίζονται νέες με αφορμή την οικοδόμηση ενός σπιτιού, όταν σκάβοντας οι εργάτες πέφτουν σε μια ακόμη πισίνα της Chevron σκεπασμένη πρόχειρα. Τεχνικοί της AmazoniaVive, θυγατρικής τη κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας Petroamazonas που έχουν την ευθύνη της διαχείρισης της καταστροφής της Chevron, μας είπαν πως χωρίς καμία ανθρώπινη παρέμβαση θα απαιτηθούν πάνω από 100 χρόνια ώστε η φύση να απορροφήσει και να επιδιορθώσει την καταστροφή που έχει συντελεστεί. Μέχρι τότε ωστόσο η συνεχής βροχή θα επεκτείνει την μόλυνση.

Για λόγους κόστους

Η Chevron–Texaco ακόμη και την εποχή που εκμεταλλευόταν το υπέδαφος του Ισημερινού διέθετε εναλλακτικές λύσεις για να μη φτάσουμε σήμερα η ζούγκλα του Ισημερινού να είναι κατάστικτη από αυτές τις μαύρες χαίνουσες πληγές. Στο άρθρο 46 της συμφωνίας που είχε υπογράψει με την κρατική πετρελαϊκή εταιρεία του Ισημερινού δεσμευόταν να χρησιμοποιήσει ασφαλείς τεχνολογίες για τα τοξικά της απόβλητα, τις οποίες ήδη χρησιμοποιούσε στις ΗΠΑ. Στον Ισημερινό ωστόσο επέλεξε, για λόγους κόστους, να μην τις αξιοποιήσει ποτέ κι επίσης να μην στεγανοποιήσει καν τις πισίνες τοποθετώντας απορροφητικές μεμβράνες ή ρίχνοντας μπετόν. Η αμερικανική εταιρεία μάλιστα διασκέδαζε τις ανησυχίες των κατοίκων όσο καιρό δρούσε στον Ισημερινό (1964-1992) λέγοντάς τους ότι η επιμόλυνση του νερού με το πετρέλαιο το έκανε πιο πλούσιο σε βιταμίνες και μεταλλικά στοιχεία! Ήταν δηλαδή για το καλό τους!!!

Από το 1993, ένα χρόνο μετά αφότου η αμερικανική πολυεθνική εγκατέλειψε τον Ισημερινό, οι κάτοικοι αυτο-οργανώθηκαν, δημιουργώντας το Μέτωπο για την Υπεράσπιση του Αμαζονίου και μήνυσαν την εταιρεία. Τότε συγκεκριμένα την Texaco, καθώς το 2001 εξαγοράσθηκε από την Chevron, η οποία φυσικά ανέλαβε κι όλες της τις υποχρεώσεις. Η εταιρεία δεν ήθελε την εκδίκαση των μηνύσεων στις ΗΠΑ (υπό τον φόβο, πιθανά, της αυστηρότερης αμερικανικής νομοθεσίας) και επί 10 ολόκληρα χρόνια επέμενε για την διεξαγωγή της δίκης στον Ισημερινό. Η αμερικάνικη δικαιοσύνη δέχτηκε τελικά το 2002 ότι αρμόδια δικαστήρια είναι αυτά του Ισημερινού, ενώ η ChevronTexaco συμφώνησε να σεβαστεί τις αποφάσεις της δικαιοσύνης του Ισημερινού. Το 2011 δικαστήριο του Ισημερινού καταδίκασε την Chevron να πληρώσει 9,6 δισ. δολ. ως αποζημίωση και επίσης τις δύο επόμενες εβδομάδες να ζητήσει δημόσια συγγνώμη. Με βάση την απόφαση, τυχόν άρνηση της εταιρείας να συμμορφωθεί επέσειε τον διπλασιασμό του προστίμου. Όπως κι έγινε, καθώς η Chevron μετά την απόφαση έγινε …καπνός, κι αρνήθηκε να συμμορφωθεί με την απόφαση του δικαστηρίου, αθετώντας όσα είχε αρχικά δηλώσει.

Εκδίκηση κατά του Ισημερινού

Η ChevronTexaco, ωστόσο δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Περνώντας στην αντεπίθεση και θέλοντας να εκδικηθεί την κυβέρνηση του Ισημερινού επιδόθηκε σε έναν αγώνα δυσφήμισης του κράτους. Με βάση δηλώσεις ανθρώπων που ασχολούνται συστηματικά με το θέμα, η Chevron (που να θυμίσουμε ότι είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αμερικανική πετρελαϊκή εταιρεία κι η έβδομη στον κόσμο) απασχολεί οκτώ εταιρείες λόμπι με αποκλειστικό έργο την άσκηση πιέσεων στα μέλη του Κογκρέσου ώστε να πληγούν τα εμπορικά συμφέροντα του Ισημερινού. Για παράδειγμα πιέζουν ώστε να αυξηθούν οι φόροι που πληρώνουν οι εξαγωγείς του Ισημερινού. Επίσης ένα καλά οργανωμένο δίκτυο ιστοσελίδων και μέσων κοινωνικής δικτύωσης δυσφημούν συστηματικά το κράτος δικαίου του Ισημερινού, εμφανίζοντας την δικαιοσύνη και τους επίσημους θεσμούς του κράτους ως ανυπόληπτους.

Το θράσος της Chevron–Texaco γίνεται καλύτερα αντιληπτό αν αντιπαραβάλουμε την καταστροφή που προκάλεσε στον Ισημερινό με την πολυσυζητημένη καταστροφή που προκάλεσε η βρετανική πολυεθνική ΒΡ στον κόλπο του Μεξικού τον Σεπτέμβριο του 2010. Η διαρροή της ΒΡ αφορούσε 780.000 κυβικά μέτρα αργού πετρελαίου, ενώ της Chevron–Texaco 68.140.000 κυβικά μέτρα. Η καταστροφή στον Ισημερινό επομένως ήταν 87 φορές μεγαλύτερη! Ήδη η ΒΡ έχει συμφωνήσει να πληρώσει 37 δισ. δολ. σε πρόστιμα, κυρώσεις, αποζημιώσεις και κάθε λογής διευθετήσεις, ενώ εκκρεμούν 2.200 επιπλέον μηνύσεις από πολίτες κι επιχειρηματίες που θίχτηκαν όπως και η απόφαση για την επιβολή ενός προστίμου ύψους 16 δισ. δολ. Η Chevron αντίθετα αρνείται, κατά παράβαση του νόμου να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις του δικαστηρίου κι εμφανίζεται ως θύμα του Μετώπου πολιτών για την Υπεράσπιση του Αμαζονίου, τους οποίους κατηγορεί ότι επιδιώκουν με δόλια μέσα να κερδοσκοπήσουν σε βάρος της.

Δυστυχώς όμως για την Chevron τα αποτελέσματα που άφησαν πίσω τους οι αποικιοκρατικές πρακτικές καταλήστευσης του Ισημερινού αποδεικνύονται πολύ πιο πειστικά από τις επικοινωνιακές πρακτικές που χρησιμοποιεί στο πλαίσιο των δημοσίων σχέσεων. Είναι το μαζούτ που κολλάει στα παπούτσια, τα ρούχα και τα χέρια όποιου είχε την τύχη να δει από κοντά αυτό το χωρίς όμοιο περιβαλλοντικό έγκλημα.