Λ. Βατικιώτης για Ουκρανία: η τύχη του πολέμου έχει κριθεί

Πηγή: Pressenza Athens

Αυτή η ανάρτηση είναι επίσης διαθέσιμη σε: Αγγλικα, Ισπανικα, Ιταλικα

Ο δημοσιογράφος, οικονομολόγος και συγγραφέας, Λεωνίδας Βατικιώτης, ταξίδεψε πρόσφατα στο Ντονέτσκ σε δημοσιογραφική αποστολή στην περιοχή της Ανατολικής Ουκρανίας που ελέγχει πλήρως πλέον η Ρωσία. Η εμπειρία αυτού του ταξιδιού στάθηκε για το ελληνικό γραφείο του πρακτορείου pressenza μια ενδιαφέρουσα αφορμή για την παρακάτω συνέντευξη, στην προσπάθεια να αντιληφθούμε τι συμβαίνει σήμερα σε αυτές τις περιοχές.

Κύριε Βατικιώτη, ποιες είναι οι σκέψεις σας για τις ειρηνευτικές πρωτοβουλίες μέχρι σήμερα; Πλησιάζουμε στο τέλος του πολέμου;

Η τύχη του πολέμου έχει κριθεί, πολύ καιρό μάλιστα πριν το τέλος της ουκρανικής αντεπίθεσης, που απέτυχε στον ονομαστικό της στόχο να φτάσει δηλαδή ο ουκρανικός στρατός στην Κριμαία. Από την άνοιξη ακόμη, ενώ η αντεπίθεση ήταν σε στάδιο προετοιμασίας, οι αποκαλύψεις μέσω του Discord έδειξαν ότι κορυφαίοι στρατιωτικοί ηγέτες των ΗΠΑ δυσπιστούσαν για τα αποτελέσματά της. Η εκτίμησή μου είναι ότι για μήνες ακόμη θα συνεχίζεται ο πόλεμος φθοράς που παρατηρούμε σήμερα και κάποια στιγμή ο στρατός της Ουκρανίας θα καταρρεύσει. Οι ελλείψεις κυρίως σε ανθρώπινο δυναμικό και δευτερευόντως σε πυρομαχικά και οπλισμό θα οδηγήσουν την πολιτική ηγεσία της Ουκρανίας σε διαπραγματεύσεις. Ήδη, η πολιτική αποσύνθεση στο στρατόπεδο του Ζελένσκυ, με την σύγκρουσή του με την στρατιωτική ηγεσία και την αποστοίχιση όλων των επιτελών του, προοιωνίζει μια αλλαγή σκυτάλης με ζητούμενο την διαχείριση της επόμενης μέρας.

Οι Συμφωνίες Ειρήνης Μινσκ 1 και 2 ήταν μια χαμένη ευκαιρία. Αν είχαν υλοποιηθεί θα είχαν σωθεί εκατοντάδες χιλιάδες ζωές. Η Δύση ωστόσο τις οδήγησε σε ναυάγιο. Την ευθύνη για την ακύρωσή τους φέρνουν το Κίεβο και το ΝΑΤΟ. Ποιος ξεχνάει την δήλωση της Μέρκελ ότι «με τις δύο αυτές συμφωνίες θέλαμε απλώς και μόνο να κερδίσουμε χρόνο;»

Χαμένη ευκαιρία ήταν και οι διαπραγματεύσεις στην Κωνσταντινούπολη, λίγες εβδομάδες μετά το ξέσπασμα του πολέμου. Οι όροι που αρχικά συμφωνήθηκαν ήταν αμοιβαία επωφελείς (μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, παραμονή της Κριμαίας στη Ρωσία και του Ντονμπάς στην Ουκρανία, κ.λπ). Και πάλι η Δύση, και δη η Αγγλία απέτρεψε την εφαρμογή τους, όπως αποκάλυψε ο Ουκρανός διαπραγματευτής.

Πώς θα χρησιμοποιήσει ο Πούτιν τον πόλεμο ενόψει της υποψηφιότητάς του για την Προεδρία της Ρωσία στις εκλογές της επόμενης άνοιξης;

Η Ρωσία μέχρι στιγμής έχει περάσει από την βροχή και δεν έχει βραχεί. Παρά τις ζοφερές προβλέψεις που είχαν διατυπωθεί, οι οικονομικές κυρώσεις δεν της προξένησαν καμία οικονομική ζημιά, η οικονομία της αναμένεται φέτος να αυξηθεί κατά 2,3%. Αντίθετα οι χώρες που επέβαλαν τις κυρώσεις, με προεξάρχουσες τις ευρωπαϊκές, πληρώνουν βαρύτατο τίμημα: συρρίκνωση των ρυθμών μεγέθυνσης, πανάκριβα καύσιμα, απώλεια εσόδων και κερδών για όσες επιχειρήσεις αποχώρησαν από την ρωσική αγορά, κ.λπ. Τα δε εδαφικά κέρδη επί του 30% της Ουκρανίας επιτρέπουν στην Μόσχα να θριαμβολογεί και για την στρατιωτική πλευρά του σχεδίου της.

Σε αυτό το πλαίσιο ο Πούτιν θα εκλεγεί τον Μάρτιο με μια από τις μεγαλύτερες πλειοψηφίες που έχει συγκεντρώσει στην πολιτική του διαδρομή.

Ποια είναι η αντίληψη που υπάρχει για το ΝΑΤΟ και την ανάμειξή του σε αυτόν τον πόλεμο;

Το ΝΑΤΟ συνεχίζει να οπλίζει την Ουκρανία και να στέλνει διαρκώς αξιωματικούς του στο πεδίο της μάχης απομακρύνοντας έτσι την προοπτική ειρήνης. Με την άμεση και ενεργή εμπλοκή του ο πόλεμος στην Ουκρανία, από ένας διμερής Ρωσο-ουκρανικός πόλεμος εξελίχθηκε σε παγκόσμιος, λόγω της αποδεδειγμένης έμμεσης και άμεσης συμμετοχής πάνω από 40 χωρών!

Το ΝΑΤΟ προκάλεσε και συνεχίζει να υποστηρίζει τον πόλεμο ακόμη και τώρα, παρότι φαίνεται ότι κάθε μέρα που καθυστερεί οι όροι της συμφωνίας ειρήνης της Ουκρανίας με την Ρωσία θα γίνονται όλο και πιο επονείδιστοι σε βάρος της Ουκρανίας.

Το ΝΑΤΟ προκάλεσε τον πόλεμο ρίχνοντας λάδι στην φωτιά για πολλούς λόγους:  Πρώτον, επειδή με την δημιουργία ενός εχθρού αύξησε την συσπείρωση των μελών του και ενέταξε νέα μέλη. Πολεμικοί οργανισμοί όπως το ΝΑΤΟ σε περιόδους ειρήνης και σταθερότητας αποδεικνύονται περιττοί. Η αστάθεια και οι συγκρούσεις είναι το οικοσύστημα που επιτρέπει την απρόσκοπτη ανάπτυξή τους κι αποδεδειγμένα πια προκαλούν αυτούς τους όρους για να συνεχίζουν να φαίνονται χρήσιμοι. Ο δεύτερος λόγος που το ΝΑΤΟ προκάλεσε τον πόλεμο σχετίζεται με τον ανταγωνισμό των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία. Το ΝΑΤΟ προκάλεσε έναν πόλεμο δια αντιπροσώπων ώστε να αποδυναμώσει το αντίπαλο δέος της Ρωσίας. Ο τρίτος λόγος σχετίζεται με την Κίνα. ΗΠΑ και ΝΑΤΟ χρησιμοποιούν την Ουκρανία σαν πρόβα τζενεράλε για την αναμέτρησή τους με την Κίνα.

Το θέατρο της Μαριούπολης υπό ανακαίνιση, φωτογραφία Λεωνίδας Βατικιώτης

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κερδισμένος από αυτόν τον πόλεμο μέχρι στιγμής;

Ο μεγαλύτερος κερδισμένος του πολέμου είναι η αμερικανική πολεμική βιομηχανία.

Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των χρηματοδοτήσεων που έχουν εγκρίνει οι ΗΠΑ μένει στην ίδια την χώρα: εκταμιεύεται από το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών και πιστώνεται στην πολεμική βιομηχανία που ζει μια παρατεταμένη άνοιξη. Με αυτό τον τρόπο ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι φιλί ζωής για την βιομηχανία του πολέμου.

Υπάρχουν κι άλλοι επίσης που κερδίζουν εξαπολύοντας μύδρους κατά της Ρωσίας. Για παράδειγμα η Γερμανία προχώρησε σε υπέρογκες πολεμικές δαπάνες, χρησιμοποιώντας ως αιτιολογία την ρωσική απειλή. Με την αφορμή της Ρωσίας ξεπεράστηκε ένα αγκάθι για την Γερμανία όπως ήταν η συνθήκη του μεταπολεμικού αφοπλισμού της. Ακόμη κι η Ελλάδα βρήκε τον πόλεμο στην Ουκρανία ως αφορμή για να αποστρατιωτικοποιήσει τα νησιά του Αιγαίου, όπως επίμονα ζητάει η Τουρκία εδώ και χρόνια. Με την αφορμή της Ουκρανίας ξεπέρασε εύλογες εσωτερικές αντιδράσεις.

Πώς βιώνουν και αντιλαμβάνονται τον πόλεμο οι άνθρωποι στις περιοχές που επισκεφτήκατε;

Στο ελληνικό χωριό Σαρτανάς και στην Μαριούπολη, όπου ο πόλεμος αποτελεί παρελθόν και δεν φτάνει καν ο απόηχος των βομβαρδισμών, οι άνθρωποι δεν ήθελαν να μιλούν για τον πόλεμο. Όποτε οι ερωτήσεις μας στρέφονταν σε εκείνη την περίοδο νιώθαμε ότι ξύναμε νωπές ακόμη πληγές. Κι είναι κάτι που εκ των υστέρων μου φαινόταν πολύ ανθρώπινο.

Στο Ντονέτσκ ωστόσο ο πόλεμος ήταν διαρκώς παρών. Οι Ουκρανοί δεν σταματούν να το βομβαρδίζουν μέρα νύχτα. Στο στόχαστρό τους μάλιστα βάζουν κυρίως πολιτικούς στόχους, όπως πολυσύχναστες λαϊκές αγορές, στάσεις, σχολεία, πολυώροφα κτίρια. Αυτή η πραγματικότητα δεν είναι κάτι πρόσφατο. Ξεκίνησε το 2014 αμέσως μετά το πραξικόπημα του Μεϊντάν, όταν υπό τις επευφημίες των ΗΠΑ και της ΕΕ ανατράπηκε ο νόμιμα εκλεγμένος πρόεδρος της Ουκρανίας. Με βάση υποδειγματικά τεκμηριωμένες καταγραφές του ΟΑΣΕ, που είχε εγκαταστήσει παρατηρητές στην περιοχή, μεταξύ 2015 και 2021 υπήρξαν 14.500 νεκροί! Κι όλοι μας μάλιστα στεκόμασταν αδιάφοροι, παρότι το πυρ άνοιγαν μισθοφόροι με σβάστικες οι οποίοι περιφέρονταν ανενόχλητοι από την μια άκρη του Ντονμπάς ως την άλλη, λειτουργώντας ως στρατός κατοχής. Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά μας, κι αναφέρομαι στις κοινωνίες κι όχι τις κυβερνήσεις, αποδείχθηκαν κατώτερα των περιστάσεων…

Το χωριό Σαρτανάς, φωτογραφία Λεωνίδας Βατικιώτης

Πώς παρουσιάζει τον πόλεμο ο τοπικός Τύπος;

Τοπικό Τύπο στο Ντονμπάς δεν είδαμε. Η περιοχή ζει ακόμη υπό συνθήκες πολέμου και τα Μέσα Ενημέρωσης, όπως τα έχουμε εμείς τουλάχιστον συνηθίσει, μάλλον είναι πολυτέλεια. Συναντήσαμε ωστόσο δημοσιογράφους, ενώ ακούσαμε και για άλλους.

Συναντήσαμε ένα δημοσιογράφο στην Μαριούπολη, ο οποίος επιχειρεί με την ομάδα του να στήσει τηλεόραση στην πολυεθνική αυτή πόλη που αποτελούσε επί αιώνες πρότυπο αρμονικής συνύπαρξης μεταξύ πλήθους εθνοτήτων.

Κι ακούσαμε και για έναν άλλο δημοσιογράφο, εκδότη για την ακρίβεια, που η τραγωδία του έχει πολλά να πει για την πρόσφατη, αιματηρή ιστορία της πόλης. Ο συγκεκριμένος εκδότης απήχθη, φυλακίστηκε, βασανίστηκε σκληρά και εκτελέστηκε την εποχή που έλεγχε την Μαριούπολη το ναζιστικό Τάγμα Αζόφ. Το «ατόπημα» του συγκεκριμένου εκδότη ήταν η έκδοση μιας σατιρικής εφημερίδας με τίτλο «Θέλω να επιστρέψω στην Σοβιετική Ένωση». Το χιούμορ του αποδείχθηκε αιτία θανάτου του. Μια από τις πολλές δολοφονίες που συνέβησαν στην Μαριούπολη εκείνη την εποχή υπό την ενθάρρυνση της κυβέρνησης της Ουκρανίας.

Συναντήσατε ακτιβιστές/τριες για την ειρήνη ή αντιρρησίες συνείδησης;

Ακτιβιστές της ειρήνης δεν συναντήσαμε κι όπως είναι γνωστό η κυβέρνηση της Ρωσίας εφαρμόζει μια πολιτική πυγμής απέναντί τους. Μια τέτοια πολιτική που εφαρμόζεται ακόμη κι απέναντι σε αγωνιστές, όπως ο κοινωνιολόγος και συγγραφέας κομμουνιστής Μπόρις Καγκαρλίτσκι δεν είναι απαραίτητη. Είναι λάθος!

Η Ρωσία διεξάγει έναν αμυντικό πόλεμο απέναντι στην νέα «ιερή συμμαχία» της Δύσης και το μόνο που ζητάει είναι εγγυήσεις ασφαλείας, αποναζιστικοποίηση και ουδετεροποίηση της Ουκρανίας. Το νόμιμο αίτημα της Ρωσίας έχει ωθήσει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να σταθούν στο πλευρό της καταδικάζοντας το καθεστώς Ζελένσκυ και την πολιτική των προκλήσεων της Ουκρανίας. Τούτου δοθέντος αντιπολεμικές φωνές που δεν αποτελούν όργανα του ΝΑΤΟ – και τέτοια είναι η φωνή του Καγκαρλίτσκι και πολλών ακόμη υποθέτω εντός της Ρωσίας – έχουν δικαίωμα να υπάρχουν και να ορθώνονται. _

Συνέντευξη Λ. Βατικιώτη σε Γ. Σαχίνη: Η άλλη όψη του πολέμου στην Ουκρανία

Πηγή: Νέα Κρήτη

Όπως τονίζει, ο Ελληνισμός που αριθμεί χιλιάδες κατοίκους στην ευρύτερη περιοχή, κάνει την παρουσία του αισθητή παντού!

Ο δημοσιογράφος και οικονομολόγος, Λεωνίδας Βατικιώτης, ταξίδεψε στο Ντονέτσκ για μια από τις ελάχιστες  δημοσιογραφικές  αποστολές στην περιοχή της Ανατολικής Ουκρανίας που ελέγχει πλήρως πλέον η Ρωσία.

Μιλώντας στον 98.4 παρέθεσε, όσα είδε, άκουσε, διαπίστωσε και συζήτησε ιδίως με τους Έλληνες στην καταγωγή κατοίκους σε περιοχές όπως η Μαριούπολη και ο Σαρτανάς.

Όπως τονίζει, ο Ελληνισμός που αριθμεί χιλιάδες κατοίκους στην ευρύτερη περιοχή, κάνει την παρουσία του αισθητή παντού! Ο Ελληνισμός είναι εκεί.

Η Ελλάδα που είναι ,ειδικά μετά από την έναρξη του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας; Δυστυχώς πουθενά, τονίζει . Ακόμη χειρύτοερα την ώρα που άλλες χώρες της Ε.Ε. κάνουν μέσω διάφορων καναλιών , ότι μπορούν για την διευκόλυνση ομογενών τους με βίζες, η Ελλάδα φαίνεται να λειτουργεί «τιμωρητικά» στους ομογενείς της, κάνοντας τους την ζωή δύσκολη ακόμη και για μια ταξιδιωτική βίζα.

Η αίσθηση που επικρατεί στους κατοίκους των περιοχών που ελέγχει η Ρωσία, λέει ο Λεωνίδας Βατικιώτης, είναι πως ο πόλεμος στην Ουκρανία οδεύει προς τερματισμό, ενώ αίσθηση προκαλούν και όσα αναφέρει για το που έχουν καταλήξει το μεγαλύτερο μέρος των 160 δις ευρώ περίπου μέχρι στιγμής από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. ως οικονομική βοήθεια στην Ουκρανία.

Συνέντευξη Λ. Βατικιώτη στον Π. Καρβουνόπουλο: «Όποιος γεννιέται στην Μαριούπολη είναι Έλληνας»! video

Πηγή: Militaire.gr

«Όποιος γεννιέται στην Μαριούπολη είναι Έλληνας»! Αυτή ήταν η απάντηση ενός ιερέα στην ερώτηση που του έκανε ο δημοσιογράφος Λεωνίδας Βατικιώτης για το αν αισθάνονται Ρώσοι ή Ουκρανοί οι κάτοικοι της πόλης που χτίζεται από την αρχή.

Ο Λεωνίδας Βατικιώτης ταξίδεψε στο Ντονμπάς για δημοσιογραφική αποστολή και μεταφέρει μέσω της συνέντευξης του στο militaire channel, όσα είδε, άκουσε, διαπίστωσε.

Με την αφήγηση του μας μεταφέρει στην πραγματικότητα της περιοχής όπου ο Ελληνισμός κάνει την παρουσία του αισθητή παντού! Στο Ντονμπάς νέοι άνθρωποι που δηλώνουν Ρώσοι, ψάλουν τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Ο Ελληνισμός είναι εκεί. Η Ελλάδα που είναι, ειδικά μετά από την έναρξη του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας; Δυστυχώς πουθενά!

Συνέντευξη Λ. Βατικιώτη στον Π. Παπαδομανωλάκη και στο ΤΡΡ για την αποστολή του στον Ντονμπάς

Πηγή: The Press Project

Ο Λεωνίδας Βατικιώτης μιλάει στον Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη, στο TPP, για τη δημοσιογραφική αποστολή του στις περιοχές του Ντονμπάς, που έχουν ενσωματωθεί στη Ρωσία. «Το Ντονμπάς δεν δίνει την εικόνα κατεχόμενης περιοχής» ξεκαθαρίζει, μεταξύ άλλων, σημειώνοντας πως «η μόνη ανησυχία των κατοίκων αφορά τους ουκρανικούς βομβαρδισμούς».

Πρόκειται για μια από τις πρώτες δημοσιογραφικές αποστολές στο Ντονμπάς από την έναρξη της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» της Ρωσίας, τον Φεβρουάριο του 2022, κατά τη διάρκεια της οποίας ο συνομιλητής μας είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με αξιωματούχους, αλλά και καθημερινούς πολίτες της περιοχής, οι οποίοι αισθάνονται απελευθερωμένοι από τη «σιδερένια μπότα» του νεοναζιστικού τάγματος Αζόφ.

«Ο ελληνικός πληθυσμός είναι εξαγριωμένος με την ελληνική κυβέρνηση»

Συγκεκριμένα, αναφέρθηκε στην επίσκεψή του στο χωριό Σαρτανά, όπου παρακολούθησε ένα φεστιβάλ ελληνικού πολιτισμού. Το συγκεκριμένο χωριό κατοικείται από ελληνικής καταγωγής πληθυσμό από το 1780 και ήρθε στην επικαιρότητα της χώρας μας στις 26 Φεβρουαρίου 2022, όταν το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών προχώρησε σε διάβημα κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας για τον θάνατο τεσσάρων ομογενών από βομβαρδισμό. Σύμφωνα με τον ίδιο, «η ανακοίνωση έξεθεσε την αφάνταστα Ελλάδα, που όφειλε να ξέρει πως η Ρωσία δεν θα βομβάρδιζε ποτέ αυτό το χωριό, ενώ η Ουκρανία είναι πολλούς λόγους να το βομβαρδίσει». Ωστόσο, το «ελληνικό υπ. Εξωτερικών έσπευσε να υπερασπιστεί τη γραμμή της  κυβέρνησης, που είχε ταχθεί με τους ναζί του Αζόφ», θυμίζοντας την ομιλία μέλους του Αζόφ στη Βουλή των Ελλήνων.

«Ο ελληνικός πληθυσμός είναι εξαγριωμένος με την ελληνική κυβέρνηση» τονίζει, καθώς πρώτα τους άφησε αβοήθητους και τώρα τους στερεί τη βίζα, αναγκάζοντάς τους να την πάρουν από το Κίεβο, κάτι που είναι αδύνατο. «Το μόνο που ζητούν αυτοί οι άνθρωποι από την κυβέρνηση είναι να ακολουθήσει την πραγματικότητα, που έχει διαμορφωθεί» προσθέτει.

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες, έκαναν στην Ουκρανία ό,τι είχαν κάνει προηγουμένως στα Βαλκάνια»

Οι κάτοικοι τους μίλησαν για την «ασυδοσία που απολάμβανε το τάγμα Αζόφ από την περίοδο που επικράτησε το πραξικόπημα του Μαϊντάν το 2014 μέχρι πριν τον Φεβρουάριο του ’22, ενώ «επικρατούσε η διάθεση να αφήσουν πίσω το παρελθόν και να μιλήσουν για την επόμενη μέρα». «Υπήρχαν νόμοι από το κράτος της Ουκρανίας που απαγόρευαν να μιλούνται άλλες γλώσσες πέραν των ουκρανικών. Υπήρξε μια πολιτική εθνοκάθαρσης, που ήταν αταίριαστη για την περιοχή» προσθέτει, εξηγώντας πως το Ντονμπάς και η ν/α Ουκρανία υπήρξε ιστορικά ένα «χωνευτήρι» εθνοτήτων με συνδετικό κρίκο τη ρωσική γλώσσα και τον σεβασμό των τοπικών παραδόσεων.

Ωστόσο, «ο ιμπεριαλισμός, οι Ηνωμένες Πολιτείες, έκαναν στην Ουκρανία ό,τι είχαν κάνει προηγουμένως στα Βαλκάνια», όπου «άρχισαν να ρίχνουν λάδι στη φωτιά εύθραυστων ισορροπιών που υπήρχαν την εποχή της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας». «Πολύ πριν τον Φεβρουάριο του ’22 υπήρχαν παραβιάσεις θεμελιωδών δικαιωμάτων κατά μειονοτήτων από την Ουκρανία με την ανοχή της ΕΕ και των ΗΠΑ και από εκεί και πέρα τη συνέχεια την ξέρουμε» ανέφερε.

«Το Ντονμπάς δεν δίνει την εικόνα κατεχόμενης περιοχής – Η μόνη ανησυχία των κατοίκων αφορά τους ουκρανικούς βομβαρδισμούς»

«Αν κάποιος διαβάζει στα δυτικά δημοσιεύματα (και τα ελληνικά που τα αναπαράγουν) για κατεχόμενη Μαριούπολη, Ντονέτσκ κλπ. και περιμένει να δει στους δρόμους Ρώσους στρατιώτες να επιβάλουν ελέγχους, δεν πρόκειται να δει κάτι τέτοιο» τονίζει. Αντίθετα, σύμφωνα με τον συνομιλητή μας, «η μόνη ανησυχία των κατοίκων στο Ντονέτσκ αφορά τους επανειλημμένους ουκρανικούς βομβαρδισμούς», που όμως αναφέρει, γίνονται στο κέντρο της πόλης, λόγω του μίσους τους στον λαό του Ντονμπάς.

«Λίγες ημέρες πριν πάμε εμείς, είχαν χτυπήσει την κεντρική αγορά του Ντονέτσκ και μάλιστα σε πρωϊνή ώρα ώστε να έχει κόσμο» αναφέρει, εξηγώντας «η Ουκρανία νιώθει πως χτυπά έναν εχθρό λαό», αφού οι ουκρανικές δυνάμεις προχωρούν, μάλιστα, σε διπλά χτυπήματα, που στόχο έχουν να αποτελειώσουν τους τραυματίες, αλλά και τους διασώστες και όσους σπεύδουν να βοηθήσουν.

«Οι κάτοικοι της Μαριούπολης μας διαβεβαίωναν πως τα κατεστραμένα κτίρια είναι κατορθώματα του Αζόφ»

Σε ό,τι έχει να κάνει με την ανοικοδόμηση των πόλεων, που καταστράφηκαν από τον πόλεμο, αναφέρει πως συγκεκριμένα «στη Μαριούπολη γίνεται ένα κατασκευαστικό θαύμα», καθώς «27.000 εργάτες έχουν μεταβεί στην πόλη για να εργαστούν, αφού δεν έφταναν οι ντόπιοι εργάτες, τα κτίρια κατασκευάζονται με ρυθμούς πυρετώδεις και παραδίδονται στους κατοίκους». Όπως σημειώνει, «το μεγάλο στοίχημα για τη Ρωσία είναι να κλείσουν οι πληγές του πολέμου χθες αν είναι δυνατόν και να επιστρέψει κανονικά η ζωή στην πόλη».

Μάλιστα, οι ίδιοι οι κάτοικοι τους διαβεβαίωναν την αποστολή ότι «τα κατεστραμμένα κτίρια είναι κατορθώματα του Αζόφ», το οποίο κατηγορούν ότι τους χρησιμοποιούσε σαν «ανθρώπινες ασπίδες», ενώ «οι Ρώσοι έρχονταν να τους απελευθερώσουν». Μάλιστα, η πρύτανης του πανεπιστημίου της πόλης, το οποίο οι Αζόφ είχαν καταλάβει και χρησιμοποιούσαν ως οχυρό, ενημέρωσε της αποστολή πως μετά την άτακτη αποχώρηση των νεοναζιστικών ταγμάτων βρέθηκαν στο κτίριο ξένα διαβατήρια, με τον Λ. Βατικιώτη να κάνει λόγο για «πρόκληση», αφού «οι άνθρωποι που ανέλαβαν να επιβάλουν τον ουκρανικό εθνικισμό ήταν ξένοι μισθοφόροι».

«Η ουκρανική γλώσσα διδάσκεται κανονικά στα σχολεία του Ντονμπάς»

Ο Λ. Βατικιώτης ξεκαθάρισε πως η προηγούμενη απαγόρευση των ρωσικών στο Ντονμπάς από το καθεστώς του Κιέβου δεν απαντήθηκε ρεβανσιστικά από τις ρωσικές αρχές, αλλά σήμερα «οποιοδήποτε θέλει μπορεί να ζητήσει να διδάσκεται ουκρανικά στα σχολεία». «Σε αυτή τη περιοχή ή σέβεσαι το πολιτιστικό μωσαϊκό και αφήνεις τον καθένα όχι απλά να μιλάει τη γλώσσα του, αλλά την αναγνωρίζει ως κρατική γλώσσα, όπως έκανε η Ρωσία στη Κριμαία ή σε αυτές τις περιοχές, ή διαφορετικά γίνεται η κατάσταση ναρκοπέδιο» εξηγεί.

Επιπλέον, σημειώνει πως «την περίοδο που η Ρωσία είχε αγκιστρωθεί στις «συμφωνίες του Μινσκ», συνέβαιναν καθημερινά εγκλήματα από τους Αζόφ, τους είχε εγκαταλείψει», θυμίζοντας πως ο αριθμός των 14.500 νεκρών του Ντονμπάς μεταξύ 2014-2021 είναι πολλοί νεκροί. Μάλιστα, αναφέρει πως είδαν μνημεία με ηλικίες παιδιών 4-15 ετών, που δολοφονούνταν στοχευμένα από ελεύθερους σκοπευτές των ουκρανικών δυνάμεων, αλλά «η περίοδος εκείνη θεωρείται κανονική» από τη διεθνή κοινή γνώμη.

«Η Ουκρανία έγινε προωθημένο εργαστήριο νεοφασισμού με την υποστήριξη των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων -Πρέπει να αποκαλύψουμε τα εγκλήματα του νεοφασισμού»

«Οι κάτοικοι του Ντονμπάς καταλαβαίνουν πως η Ουκρανία ήθελε να δημιουργήσει τη δική της εθνική ταυτότητα διαλύοντας τις παραδόσεις των λαών της περιοχής» αναφέρει, περιγράφοντας πως τον «διάχυτο αντιρωσισμό» που επικρατούσε υπό τον έλεγχο της Ουκρανίας «ακόμα και στη Μαριούπολη, που είναι η πιο πολυεθνική πόλη της περιοχής». Μάλιστα, καταγγέλλει το γεγονός πως «η Ουκρανία έγινε ένα προωθημένο εργαστήριο του νεοφασισμού στην ευρωπαϊκή ήπειρο και αυτό το ανέχτηκαν και το χρηματοδότησαν οι κυβερνήσεις μας».

Ως εκ τούτου, σημειώνει πως «το ζήτημα δεν είναι να υποστηρίξουμε τους Ρώσους, αλλά τον πολιτισμό, την ανθρωπότητα, αποκαλύπτοντας τα εγκλήματα του νεοφασισμού, που έγιναν με την ανοχή όλων».

«Βλέπουν με αισιοδοξία το μέλλουν, γιατί η ήττα της Ουκρανίας είναι θέμα χρόνου»

Ο Λ. Βατικιώτης σημείωσε ότι οι κάτοικοι του Ντονμπάς «βλέπουν με αισιοδοξία το μέλλουν, γιατί η ήττα της Ουκρανίας είναι θέμα χρόνου». Μάλιστα, σύμφωνα με τον ίδιο «οι Ρώσοι δεν είναι διατεθειμένοι να υπογράψουν μια τρίτη συμφωνία του Μινσκ», καθώς οι ίδιοι οι Δυτικοί έχουν ομολογήσει πως με αυτό τον τρόπο εκμεταλλεύτηκαν τον χρόνο για να ενισχυθεί η Ουκρανία. «Αυτό που δεν αμφισβητείται πλέον είναι το κατοχυρωμένο συμπέρασμα αυτών των λαών να ορίζουν τη μοίρα τους και να μην αποτελούν παιχνίδι του αμερικανικού πολιτισμού, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια» προσέθεσε.

Τέλος, κάλεσε να αυξηθεί η δική μας αλληλεγγύη μας, συμπληρώνοντας πως δίπλα στα δημοσιεύματα του δυτικού τύπου για τον λαό της Ουκρανίας, «εμείς πρέπει να αναδείξουμε πως όλα αυτά τα χρόνια οι κάτοικοι του Ντονμπάς βρέθηκαν στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού», αλλά «και ποιος έχει τελικά την ευθύνη για αυτό συμβαίνει», ο οποίος «δεν είναι άλλος από την Ουκρανία».

Τα άρθρα του Λεωνίδα Βατικιώτη από την αποστολή του στο Ντονμπάς δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα «Kommon».

Στο στόχαστρο της Ουκρανίας παραμένει το Ντονέτσκ, του Λεωνίδα Βατικιώτη – Αποστολή στο Ντονμπάς

Πηγή: Εφημερίδα Documento

Η συνεπιβάτης μου στο ταξίδι Μόσχα – Ντονέτσκ, η Ναταλία, είναι μια τυπική κάτοικος της περιοχής του Ντονμπάς. Οι 15 σχεδόν ώρες που απαιτήθηκαν για το ταξίδι αποδείχθηκαν πρώτης τάξης ευκαιρία για μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση…

Η γιαγιά της Ουκρανή, ο παππούς της Ρώσος, η ίδια δασκάλα που μετακινείται συχνά μεταξύ Μόσχας όπου εργάζεται τα τελευταία χρόνια ο σύζυγός της και ενός μεγάλου προαστίου του Ντονέτσκ όπου βρίσκεται το σπίτι τους και ζούσαν όλοι μαζί μέχρι το 2015. Έκτοτε το σχολείο όπου διδάσκει, λειτουργεί μόνο on-line για λόγους ασφάλειας οπότε και η ίδια έχει την ευχέρεια να κινείται από την μια πόλη στην άλλη. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούν να δουν το παιδί τους το οποίο το έστειλαν στο σπίτι της γιαγιάς, στο Κίεβο, όπου η μετακίνηση είναι από δύσκολη ως αδύνατη. Άλλες οικογένειες αντίθετα, οι περισσότερες μάλιστα, που έστειλαν τα παιδιά τους σε σπίτια παππούδων και συγγενών στην Κριμαία ή την Μόσχα, για να αποφύγουν τον θάνατο, έχουν την ευχέρεια να τα συναντούν όποτε και όσο θέλουν.

Η συχνότητα με την οποία έστελναν οι οικογένειες τα παιδιά τους εκτός Ντονμπάς από το 2015 ακόμη, μετά δηλαδή το πραξικόπημα της πλατείας Μεϊντάν όταν ανατράπηκε ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος, δεν μπορεί να ερμηνευθεί αν δεν ληφθεί υπόψη η …προτίμηση των ελεύθερων σκοπευτών του τάγματος Αζόφ στα μικρά παιδιά! Μάρτυρας τα μνημεία που είναι αφιερωμένα στην μνήμη των σκοτωμένων παιδιών τα χρόνια του εμφύλιου πολέμου.

Το Ντονέτσκ ακόμη και σήμερα αποτελεί διαρκή στόχο του Ουκρανικού στρατού. Στις 6 Νοεμβρίου το κέντρο του Ντονέτσκ δέχθηκε για πολλοστή φορά επίθεση με αμερικανικό πύραυλο Himars που προκάλεσε τον θάνατο 6 πολιτών. Οι βομβαρδισμοί των Ουκρανών είναι εξαιρετικά θανατηφόροι γιατί όχι μόνο στοχεύουν σε πολυσύχναστα σημεία – πολιτικούς στόχους, αλλά το πρώτο χτύπημα το διαδέχεται μετά από 15 ή 20 λεπτά και δεύτερο έτσι ώστε να σκοτωθούν διασώστες, συγγενείς, φίλοι κι όσοι σπεύσουν να συνδράμουν. Τούτου δοθέντος, η οδηγία (μαζί με την απαγόρευση της χρήσης ζώνης εντός αυτοκινήτου ώστε σε περίπτωση επίθεσης να είναι ακαριαία η έξοδος από το αυτοκίνητο) ήταν η αποφυγή της, αχρείαστης τουλάχιστον, συγκέντρωσης στα σημεία της επίθεσης.

Ως αποτέλεσμα του συχνότατου βομβαρδισμού του Ντονέτσκ από την Ουκρανία, με αποτέλεσμα οι κρότοι από τις βολές πυροβολικού να ακούγονται συνεχώς ακόμη και στο κέντρο της πόλης, η κίνηση στους δρόμους του είναι ελάχιστη, ενώ τα λίγα αυτοκίνητα κινούνται με μεγάλη ταχύτητα για να αποφύγουν να γίνουν στόχος της Ουκρανίας. Ακόμη μάλιστα και στις στάσεις των λεωφορείων οι πολίτες δεν συναθροίζονται κάτω από το στέγαστρο αλλά είναι διασκορπισμένοι σε μια ακτίνα περίπου 10 μέτρων γύρω από την στάση! Στα καταστήματα οι βιτρίνες είναι καλυμμένες με κόντρα πλακέ ή νοβοπάν.

Συνηθισμένος δε στόχος των Ουκρανών είναι οι υποδομές ύδατος και παραγωγής ηλεκτρικού με αποτέλεσμα και τα δύο να σπανίζουν στην πόλη.

Η συζήτηση με τη Ναταλία επιστρέφει στην περίοδο μεταξύ του πραξικοπήματος και του πολέμου. «Οι προκλήσεις από την μεριά όχι μόνο του τάγματος Αζόφ και του Ουκρανικού στρατού αλλά και της ίδιας της πολιτείας ήταν συνεχείς και σχεδόν καθημερινές». Η ίδια δεν θα ξεχάσει την επιχείρηση κατεδάφισης του αγάλματος του Λένιν το οποίο δεσπόζει στην κεντρική πλατεία του Ντονέτσκ που την χωρίζει από το θέατρο της πόλης μια μεγάλη και χαρακτηριστική λεωφόρος σε όλες τις πόλεις της ανατολικής Ευρώπης. «Η κινητοποίησή μας ήταν άμεση. Σε λίγα λεπτά συγκεντρωθήκαμε πολλές εκατοντάδες άνθρωποι γύρω από το άγαλμα με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν συγκρούσεις ώσπου έφυγαν και οι άνθρωποι και οι γερανοί που είχαν φέρει μαζί τους».

Την ρωτάω στη συνέχεια αν ήταν η πολιτική τοποθέτηση τόσο της ίδιας όσο και των υπόλοιπων κατοίκων που τους έκαναν να κινητοποιηθούν. Η απάντησή της ήταν απρόσμενη, γιατί επέμενε πώς «σε ολόκληρο το Ντονμπάς δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος κομμουνιστής για να σέβεται και να τιμάει την ιστορία του». Η οικογένεια της ίδιας είχε νεκρούς στα χρόνια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Η οικογενειακή της ιστορία επομένως ήταν αξεδιάλυτη από την αντιφασιστική πάλη και θεωρούσε αιτία πολέμου τις ενοχλήσεις των πάνοπλων Αζόφ που πρόσβαλαν και προκαλούσαν όσους δεν μιλούσαν ουκρανικά!

Το άγαλμα αριστερά είναι αφιερωμένο στους ήρωες του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου (1941-1945) και δεξιά στους ήρωες του πολέμου που ακολούθησε το πραξικόπημα του Μεϊντάν

Ο Ουκρανικός εθνικισμός ωθούσε καθημερινά τα πράγματα στα άκρα για πολλούς λόγους. Ο σημαντικότερος ήταν ότι το Ντονμπάς κατοικείται από Ρώσους. Τα μεταπολεμικά χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες από κάθε γωνιά της Σοβιετικής Ένωσης έσπευδαν στα ορυχεία του Ντονμπάς να εργαστούν σκληρά, ακόμη και απάνθρωπα, για να απολαμβάνουν ασυνήθιστα υψηλούς μισθούς για τα μέτρα της ΕΣΣΔ. Ως συνέπεια, οι κάτοικοι του Ντονμπάς κάλλιστα μπορούν να χαρακτηριστούν ευνοημένοι του καθεστώτος, λόγω όμως της δικής τους δουλειάς κι όχι άλλων. Κατ’ επέκταση, οι μνήμες τους από το προηγούμενο καθεστώς είναι πολύ πιο θετικές από τις μνήμες άλλων πολιτών της ΕΣΣΔ.

Οι Ουκρανοί ωστόσο έριχναν λάδι στη φωτιά γιατί αντιμετώπιζαν την πολυσυλλεκτική σύνθεση της περιοχής και την πρόσληψη της Ρωσίας από τους κατοίκους του Ντονμπάς ως σημείου αναφοράς και συνδετικού ιστού – στάση που αποτυπωνόταν σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 1991 ακόμη – ως εστία σύγκρουσης και αιτία πολέμου. Οι διώξεις σε όσους δεν μιλούσαν ουκρανικά και η αυθαίρετη αλλαγή των στοιχείων ταυτότητας ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η συνέχεια, όπως ξεκίνησε με την ανεξαρτητοποίηση των δύο Δημοκρατιών, είναι γνωστή…