Υπερ-μνημόνιο εξαθλίωσης στην ατζέντα της τραπεζικής χούντας (Πριν, 13.11.11)

Ένα πολιτικό τσίρκο που θα μείνει στην ιστορία όπως οι βραχύβιες κυβερνήσεις που σφράγισαν την προδικτατορική περίοδο συγκροτεί τη νέα κυβέρνηση που σχηματίστηκε με πρωθυπουργό τον δοτό μεν, αλλά εκλεκτό των τραπεζιτών και των μεγάλων συμφερόντων, Λουκά Παπαδήμο. Κατά τη διάρκεια των δύο αυτών ετών που το ΠΑΣΟΚ οδήγησε την Ελλάδα στην αγκαλιά των δανειστών πολλές φορές είχε έρθει στην επιφάνεια το ερώτημα αν η οικονομία ή η δημοκρατία είναι ο μεγαλύτερος χαμένος των βίαιων αλλαγών που επιβάλλονται υπό την πίεση των δανειστών. Κατά πόσο δηλαδή τα κοινωνικά – εργατικά δικαιώματα ή οι πολιτικές – λαϊκές ελευθερίες πλήττονται περισσότερο. Η νέα κυβέρνηση έθεσε με ακόμη πιο δραματικό τρόπο το ίδιο ερώτημα, υπογραμμίζοντας ότι η αμφισβήτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και το νέο καθεστώς ανελευθερίας που δημιουργείται είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα των φρικτών οικονομικών μέτρων που ακολουθούν. Η χορήγηση υπουργείων στην ρατσιστική Άκρα Δεξιά αποτελεί την πιο τρανταχτή απόδειξη για την φυσική ροπή προς τον ολοκληρωτισμό του σύγχρονου καπιταλισμού, που συντελείται με την ευθύνη όλων των πτερύγων της αστικής τάξης. Κανένας τους δεν είναι αθώος του αίματος.

Η μεγαλύτερη ποιοτική τομή ωστόσο είναι η επιλογή του Λουκά Παπαδήμου για τη θέση του πρωθυπουργού. Είναι εξ αρχής εντυπωσιακή η επιμονή αυτού του αόρατου υπερ-κράτους ΕΕ – ΔΝΤ – τραπεζιτών και εγχώριας αστικής τάξης να παραδώσει στον πρώην κεντρικό τραπεζίτη τα ηνία της χώρας. Από τον Οκτώβρη του 2009, όταν σχημάτισε την πρώτη κυβέρνηση των «αντι-εξουσιαστών» ο «τρελός και καταθλιπτικός» κατά δημόσια ομολογία του Σαρκοζύ, Γιώργος Παπανδρέου, το όνομά του Παπαδήμου προτάθηκε για να αναλάβει το υπερ-υπουργείο Οικονομικών. Μέχρι και την Τετάρτη η «κάρτα Παπαδήμου» αποσυρόταν από το τραπέζι υπό το βάρος των ενδοαστικών αντιθέσεων για να επανέλθει όμως με μεγαλύτερη ένταση και πιο κυνικό τρόπο, μέχρι που τελικά ξεπεράστηκαν και τα τελευταία εμπόδια. Εννοείται προσωρινά, καθώς η νέα κυβέρνηση παρά την συντριπτική πλειοψηφία που διαθέτει στη Βουλή δεν παύει να είναι η πιο ευάλωτη και ασταθής κυβέρνηση που έχει αναλάβει ποτέ στην μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας. Σε τέτοιο βαθμό ώστε να είναι πολύ αμφίβολο αν θα φτάσει μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου, που υποτίθεται ότι θα γίνουν εκλογές.

Η επιλογή του δοτού πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου εγγυάται την πιο γνήσια έκφραση και εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δανειστών και των τραπεζιτών στην κατεύθυνση αποφυγής μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας που θα έθετε σε κίνδυνο την είσπραξη των τόκων και την αποπληρωμή των ομολόγων. Έστειλαν δηλαδή στο Μέγαρο Μαξίμου τον Παπαδήμο για να πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Μέλος δε της διεθνούς ελίτ της Τριμερούς Επιτροπής που στόχο έχει τον διεμβολισμό και την υπέρβαση των παραδοσιακών αστικών πολιτικών ηγεσιών μέσω της τοποθέτησης οικονομικών παραγόντων στις κυβερνήσεις συμβολίζει και τυπικά πλέον την παράδοση της πολιτικής εξουσίας στους δανειστές της Ελλάδας. Το ίδιο το βιογραφικό του αποτελεί την μεγαλύτερη εγγύηση. Ο Λουκάς Παπαδήμος «ήταν εκεί» το 1999 – 2000 όταν η μαφία του χρηματιστηρίου έφαγε τα λεφτά του κόσμου. Η Τράπεζα της Ελλάδας, ανεξαρτήτως των δηλώσεων που έκανε ο ίδιος ο Λουκάς Παπαδήμος τότε ως διοικητής της, διευκόλυνε την πώληση «αέρα» και την δημιουργία της φούσκας. Ο Λουκάς Παπαδήμος «ήταν εκεί» επίσης όταν μαγειρεύονταν τα δημοσιονομικά στοιχεία για να φανεί ότι η Ελλάδα μπορεί να ενταχθεί στην ΟΝΕ. Είχε πλήρη γνώση της δημιουργικής λογιστικής που γινόταν στο Γενικό Λογιστήριο του κράτους και την Γιουροστάτ, όπως συνέβαινε άλλωστε σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης την ίδια περίοδο, προς όφελος τραπεζικών κολοσσών όπως η Γκόλντμαν Σακς που με το αζημίωτο ανέλαβαν να κρύψουν τις ακαθαρσίες κάτω από το χαλί. Ο Λουκάς Παπαδήμος ακόμη «ήταν εκεί» όταν η Ελλάδα αποδεχόταν τους καταστροφικούς όρους ένταξης της δραχμής στο ευρώ και συγκεκριμένα την εξωπραγματική αλλά ιδιαίτερα ευνοϊκή για τις γερμανικές εξαγωγές ισοτιμία των 340,75 δραχμών. Τα παοτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα. Ο Λουκάς Παπαδήμος τέλος «ήταν εκεί», στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και ιδιαίτερα στην θέση του αντιπροέδρου, κατά την προηγούμενη δεκαετία όταν ο θεματοφύλακας του ευρώ υιοθετούσε την πιο αντι-αναπτυξιακή γραμμή μέσα από την πολιτική επιτοκίων προετοιμάζοντας την βύθιση της Ευρωζώνης στην ύφεση. Η επιλογή του επομένως δεν είναι δηλωτική μόνο της άμεσης ανάληψης της πολιτικής διαχείρισης στην Ελλάδα από τα πιο ταξικά και επιθετικά συμφέροντα, αλλά επίσης και των αντιφάσεων που συνοδεύουν την ηγεμονία τους.

Η κυβέρνηση του Παπαδήμου δεν είναι μεταβατική, ακόμη κι αν πράγματι αποδειχθεί βραχύβια, καθώς το έργο που έχει να διεκπεραιώσει είναι σημαντικό και στρατηγικής σημασίας. Αποτελεί δε την προϋπόθεση για να εκταμιευτεί η έκτη δόση των 8 δις. ευρώ εκ των οποίων τα 7 δις. θα πάνε για αποπληρωμή ομολόγων που λήγουν. Στην ατζέντα της βρίσκεται ένα σούπερ-μνημόνιο, που θα συνοδεύσει την υλοποίηση των αποφάσεων των ηγετών της ευρωζώνης της 27^ης Οκτωβρίου στην οποία προβλέπεται το κούρεμα του χρέους κατά 50%, με δύο αιχμές. Πρώτα και κύρια την εφαρμογή όσων νόμων έχουν ψηφιστεί μέχρι στιγμής και δεν έχουν εφαρμοστεί. Κατά δεύτερο την πρακτική προετοιμασία του καθεστώτος νέας οικονομικής κατοχής. Η κυβέρνηση Παπαδήμου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πετυχημένη για την αστική τάξη και την Τρόικα αν ψήφιζε και πολύ περισσότερο εφάρμοζε τη νέα δανειακή σύμβαση που θα συνοδεύσει την τρίτη επιχείρηση διάσωσης της Ελλάδας. Να σημειωθεί μάλιστα ότι η απόφαση της 27^ης Οκτωβρίου συνάντησε την κατηγορηματική άρνηση του ελληνικού λαού, μετά προφανώς από την δραματική εμπειρία των προηγούμενων «επιχειρήσεων διάσωσης» που κατέληξαν αποδεδειγμένα σε αργό και βασανιστικό θάνατο. Χαρακτηριστικά, σε δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στο Βήμα την Κυριακή 30 Οκτωβρίου στο ερώτημα «πως αξιολογείτε την απόφαση της Συνόδου Κορυφής ως προς την ελληνική κρίση» το 44% απάντησε αρνητικά και το 15% μάλλον αρνητικά. Θετικά απάντησε μόνο το 13% και μάλλον θετικά ένα επιπλέον ποσοστό της τάξης του 23%. Την συντριπτική πλειοψηφία του 59% στοχεύει επομένως η τρικομματική χούντα που επιβλήθηκε με επικεφαλής τους τραπεζίτες και την σφραγίδα της Τρόικας.

• Ιδιωτικοποιήσεις και εκχώρηση θεσμικών αρμοδιοτήτων στους γκαουλάιτερ για τη διάλυση του δημόσιου τομέα τα σημαντικότερα καθήκοντα της κυβέρνησης Παπαδήμου

Τι θα προβλέπει η νέα δανειακή σύμβαση που θα συνοδεύει την εκταμίευση των 130 δισ. ευρώ της νέας επιχείρησης διάσωσης; Πρώτα και κύρια ένα τσουνάμι ιδιωτικοποιήσεων που παρόμοιο του έζησαν μόνο οι ανατολικές χώρες την δεκαετία του ’90. Ενδεικτικό στοιχείο των εμποδίων που έχει να ξεπεράσει ο δοτός πρωθυπουργός είναι ότι μέχρι στιγμής το ταμείο ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας, που αποτέλεσε πρώτη δημόσια εμφάνιση της Τρόικας εσωτερικού, με τη συμμετοχή τεχνοκρατών από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, αρνείται να προχωρήσει το πλιάτσικο φοβούμενη ότι όλοι μαζί θα πάνε στον Κορυδαλλό. Οι αποτιμήσεις των μετοχών των εισηγμένων ΔΕΚΟ είναι τόσο χαμηλά – σε επίπεδα 16ετίας – ώστε η ιδιωτικοποίησή τους συνιστά έγκλημα. Δεν πρόβαλαν δηλαδή κάποια ιδεολογική αναστολή για την αναγκαιότητα των ιδιωτικοποιήσεων.

Το δεύτερο καθήκον της κυβέρνησης Παπαδήμου θα είναι να προετοιμάσει το νομικό καθεστώς για την εγκατάσταση των γκαουλάιτερ στα κρίσιμα υπουργεία. Εδώ, εικάζουμε, ότι θα αποδειχθεί πολύτιμη η τεχνογνωσία των χιτών του ΛΑΟΣ από την προϋπηρεσία τους ως γερμανοτσολιάδων κατά τη ναζιστική κατοχή. (Πως θα μπορούσαν να λείπουν από τέτοια γιορτή;) Η πραγματικότητα, είναι πως για να αποδειχθεί ουσιαστική η παρουσία των γκαουλάιτερ στα κρίσιμα υπουργεία (Οικονομικών, Ανάπτυξης, κ.α.) και τις δημόσιες υπηρεσίες (εφορίες, τελωνεία, κ.α. ) πρέπει από τώρα να εξοπλιστούν με τις αναγκαίες αρμοδιότητες έτσι ώστε να μπορούν να ξεπερνούν τα εμπόδια που θα τους θέσουν δημόσιοι λειτουργοί με συναίσθηση των καθηκόντων που επιβάλει το δημόσιο συμφέρον. Και τέτοιοι υπάρχουν πολλοί. Θα αποδειχθεί δύσκολη δουλειά, καθώς θα τεθούν σοβαρά ζητήματα νομιμότητας και συνταγματικής τάξης στα οποία η αλητεία της αγοράς πολλές φορές τα έχει βρει σκούρα. Αυτά τα προβλήματα θα κληθεί να λύσει η κυβέρνηση καταδοτών και κουκουλοφόρων του Παπαδήμου με απώτερο στόχο όλη η εξουσία να περάσει στους δανειστές.

Το ζητούμενο ειδικότερα για το Τέταρτο Ράιχ είναι η δυνατότητα ισοσκελισμού των κρατικών προϋπολογισμών που θα συντάσσονται φυσικά σε μηνιαία βάση. Το οποίο σημαίνει πως δεν θα εγκρίνεται ούτε ένα ευρώ παραπάνω ως δαπάνη από τα έσοδα που θα συγκεντρώνονται και τα οποία φυσικά θα είναι διαρκώς φθίνοντα λόγω της ύφεσης στην οποία περιδινίζεται η οικονομία. Ο μοναδικός τρόπος όμως για να μειωθούν οι δαπάνες, από τη στιγμή που οι προμηθευτές αντιμετωπίζουν εδώ και καιρό μια άτυπη στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου, είναι να γίνουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, χωρίς μάλιστα τις μεταβατικές διατάξεις της εργασιακής εφεδρείας, χωρίς ούτε καν αποζημίωση. Ο Παπαδήμος και οι τρικομματικοί συνεργάτες του θα είναι εκεί σε ρόλο δήμιου του ελληνικού δημόσιου τομέα για να εξασφαλίσουν ότι οι δανειστές δεν πρόκειται να χάσουν ούτε ένα ευρώ από τα χρήματα που έχουν δανείσει στο ελληνικό κράτος.

Παρότι θα βρεθούμε ενώπιον μορφών βίας που δεν έχουμε καν διανοηθεί από μια κυβέρνηση αδίστακτων οικονομικών δολοφόνων (η οποία θα καταφέρει να διασπείρει το μίσος της κοινωνίας σε όλη το πολιτικό σύστημα, καταστρέφοντας πρόωρα τα εναλλακτικά σενάρια) αυτή η βία δεν πρόκειται να σημάνει ούτε την ανόρθωση της οικονομίας ούτε την ευημερία του ελληνικού λαού που υποσχέθηκε ο δοτός πρωθυπουργός, στην πρώτη του δημόσια παρέμβαση. Αντίθετα θα φέρει πιο κοντά τη χρεοκοπία και την εξαθλίωση.

Μεσοπρόθεσμο: Κοινωνικός κανιβαλισμός σε 16 σελίδες με πίνακες (Πριν, 19.6.2011)

Η απόφαση του “όλου ΠΑΣΟΚ” να ψηφίσει το δεύτερο Μνημόνιο άνοιξε την όρεξη σε Γαλλο-γερμανούς που συμβίβασαν τις διαφορές τους για τη αναδιάρθρωση

Σε συμφωνία φαίνεται να οδηγούνται Μέρκελ και Σαρκοζύ, μετά τη συνάντηση των δύο ηγετών στο Βερολίνο την Παρασκευή, καταφέρνοντας να γεφυρώσουν τις διαφορές τους σχετικά με την μορφή που θα λάβει η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Η Γαλλία, να υπενθυμίσουμε, αρνιόταν κατηγορηματικά την συμμετοχή ιδιωτών πιστωτών, ενώ η Γερμανία, και με βάση απόφαση της Βουλής της, έθετε ως όρο για την εκταμίευση της συμμετοχής της στο νέο δάνειο την δεσμευτική συμμετοχή ιδιωτών στις απώλειες που θα καταγραφούν. Οι αιτίες αυτής της διάστασης δεν αφορούσαν στα συμφέροντα των γερμανών φορολογουμένων όπως δημόσια υποστηρίζει το Βερολίνο, επιδιώκοντας να χαιδέψει τα αυτιά των Γερμανών, αλλά στο διαφορετικό βαθμό έκθεσης στο ελληνικό χρέος των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών. Έγραφαν χαρακτηριστικά οι Financial Times σε εντιτόριάλ τους την Δευτέρα 13 Ιουνίου. «Το Βερολίνο επιμένει στις απώλειες ιδιωτών ομολογιούχων ως προϋπόθεση για τη χρηματοδότηση του δεύτερου δανείου διάσωσης. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε το γιατί. Η Γερμανία συμβάλει στο δάνειο σύμφωνα με το μερίδιό της στην οικονομία της ευρωζώνης και όχι με βάση την έκθεση του χρηματοπιστωτικού της συστήματος στην Ελλάδα. Οι γερμανικές τράπεζες και οι ασφαλιστικές μπορεί να βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες αλλά αποτελούν παραδείγματα σωφροσύνης σε σχέση με τις γαλλικές. Η χείρα βοηθείας του Βερολίνου στην Αθήνα διασώζει συγκαλυμμένα τις δικές του τράπεζες αλλά επιπλέον μικραίνει το βάρος που το Παρίσι θα έπρεπε διαφορετικά να αναλάβει»! Αυτό είναι και το διακύβευμα της «διάσωσης της Ελλάδας» με το νέο, δεύτερο δάνειο: Η διασφάλιση των γαλλογερμανικών τραπεζών που αφού για δεκαετίες κερδοσκόπησαν αγρίως επί του ελληνικού χρέους επιβάλλοντας αυτές οι ίδιες τοκογλυφικά επιτόκια για να δανείσουν το ελληνικό δημόσιο, επικαλούμενες το ρίσκο που περικλείει η επένδυσή τους, τώρα που ήρθε η ώρα να πληρώσουν γι’ αυτό το ρίσκο, μετακυλύουν το κόστος στο κράτος! Η κοινή δήλωση των ηγετών Γαλλίας και Γερμανίας την Παρασκευή φαίνεται να βάζει ένα τέλος σε αυτή την μείζονος σημασίας  διαμάχη, μέσω της πρόκρισης της εθελοντικής και όχι δεσμευτικής συμμετοχής ιδιωτών στην αναδιάρθρωση.

Το δικό της προωθητικό ρόλο σε αυτό το συναινετικό αποτέλεσμα έπαιξε καταχώρηση στον ευρωπαϊκό Τύπο την οποία υπέγραφαν οι ηγέτες των 70 μεγαλύτερων γαλλο-γερμανικών πολυεθνικών που ζητούσαν… αλληλεγγύη. Παρότρυναν ειδικότερα τους δύο ηγέτες να αναλάβουν την ευθύνη τους καταλήγοντας σε μία κοινή θέση, υποστηρίζοντας ότι μια πιθανή «κατάρρευση του ευρώ θα ήταν καταστροφικό πισωγύρισμα για την Ευρώπη». Μεταξύ των υπογραφόντων διακρίνονται οι διευθυντές κολοσσών όπως η Deutsche Telekom και άλλων πολυεθνικών των δύο χωρών που έχουν εξαγοράσει ή αναμένεται να εξαγοράσουν ελληνικές ΔΕΚΟ αν τυχόν και εφαρμοστεί το πρόγραμμα ξεπουλήματος που προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο. Πρόκειται πραγματικά για αποκάλυψη, επειδή έτσι καταδεικνύεται ποιος είναι όχι απλώς ο μεγάλος κερδισμένος αλλά και η κινητήρια δύναμη της ευρωπαϊκής νομισματικής ενοποίησης: οι πολυεθνικές του κέντρου που βλέπουν την ακτίνα οικονομικής δράσης τους να επεκτείνεται πολύ πέραν των συνόρων τους, ενσωματώνοντας στην οικονομική τους επικράτεια δεκάδες άλλες χώρες! Ό,τι δεν κατάφερε ο Χίτλερ. Η άμεση και στρατηγική σύμπτωση αυτών των δύο συμφερόντων, των τραπεζιτών και του παραγωγικού κεφαλαίου, ανεξαρτήτως των επιμέρους αντιθέσεων, είναι σε τελική ανάλυση που επιβάλλει – ως προς το παρόν – την έγκριση του νέου δανείου και τη διάσωση του ευρώ.

Τον καθοριστικό ρόλο ωστόσο για να ανάψει το πράσινο φως για την «διάσωση της Ελλάδας» έδωσε η προώθηση στη Βουλή του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής μετά τη προσωρινή ρωγμή που δημιουργήθηκε τη μέρα της γενικής απεργίας, κάτω από την λαϊκή κατακραυγή. Ο κυβερνητικός ανασχηματισμός φάνηκε να κλείνει αυτό το ρήγμα, διευκολύνοντας την τελική ψήφισή του από τη Βουλή. Για τη Γερμανία και τη Γαλλία, που συνέβαλαν στο κλείσιμο του ρήγματος ανανεώνοντας την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπο του Γ. Παπανδρέου την κρίσιμη στιγμή που οι αμφισβητήσεις είχαν κορυφωθεί, η προώθηση του Μεσοπρόθεσμου αποτελεί τον απαράβατο όρο για την έγκριση της αναδιάρθρωσης στον βαθμό που τους πουλάει έναντι πινακίου φακής τα καλύτερα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας. Βερολίνο και Παρίσι μάλιστα θα έχουν εξ αρχής λόγο στην προώθιηση των ιδιωτικοποιήσεων καθώς στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο προβλέπεται ρητά πως «η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα κράτη μέλη της ευρωζώνης μπορούν να ορίσουν δύο παρατηρητές» στο Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας που θα αναλάβει να φέρει σε πέρας το «μεγάλο φαγοπότι» σε βάρος της περιουσίας του ελληνικού λαού. Πως να μη στηρίζουν με χέρια και με πόδια τον Γιωργάκη; Μόνο σε μπανανίες τη δεκαετία του ’60 επέβαλαν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα στις κυβερνήσεις των αποικιών τοποτηρητές για να είναι σίγουροι πως οι υποτακτικοί τους θα κάνουν ό,τι πρέπει με τον τρόπο που πρέπει!

Το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο ή δεύτερο Μνημόνιο ωστόσο είναι καταδικασμένο να αποτύχει, όπως απέτυχε και το πρώτο Μνημόνιο το οποίο υποτίθεται ότι θα επέτρεπε στην Ελλάδα να βγει στις αγορές και να ανακτήσει την χαμένη της αξιοπιστία. Ο προβλέψεις του δεύτερου μνημονίου θα μείνουν στα χαρτιά, όπως για παράδειγμα η μείωση του δημόσιου χρέους ακόμη και κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες που αναφέρεται ρητά, στην περίπτωση που ολοκληρωθεί το ξεπούλημα της δημόσια περιουσίας. Από αυτό το πρόγραμμα η κυβέρνηση ελπίζει να εισπράξει 50 δισ. ευρώ. Ο λόγος της αποτυχίας περιγράφεται στις σελίδες του Μεσοπρόθεσμου, πάνω μάλιστα από μία φορά, όταν για παράδειγμα οι αιτίες των δημοσιονομικών αποκλίσεων αποδίδονται στην μεγαλύτερη της αναμενόμενης ύφεσης που επηρέασε αρνητικά τα δημόσια έσοδα. Κι αφού την έπαθαν πέρυσι, προαναγγέλλουν ακριβώς το ίδιο για φέτος, του χρόνου, του παραχρόνου, μέχρι και το 2015! Λιτότητα δηλαδή για πάντα!

Το ζητούμενο επομένως δεν είναι ο εξορθολογισμός των δημόσιων οικονομικών και η μείωση των ελλειμμάτων, που έχουν «ξεφύγει» προ πολλού. Το πρώτο πεντάμηνο του έτους ενδεικτικά το ταμειακό έλλειμμα, με βάση ανακοίνωση της Τράπεζας της Ελλάδας, έφθασε τα 10,13 δισ. ευρώ (από 9,5 δισ. ευρώ το αντίστοιχο διάστημα πέρυσι). Σε αυτή την αποτυχία μάλιστα συνέβαλαν τόσο τα έσοδα, που μειώθηκαν σε σχέση με πέρυσι, όσο και οι δαπάνες που αυξήθηκαν! Το μεγάλο ζητούμενο επομένως είναι ο οδυνηρός «κοινωνικός μετασχηματισμός» που πραγματοποιείται μέσα από τις περικοπές των κονδυλίων απ’ όπου η κυβέρνηση περιμένει να εξοικονομήσει 28,3 δισ. ευρώ. Σε αυτό το πρόγραμμα βάζει πλάτη πλέον το “όλον ΠΑΣΟΚ” (προσβλέποντας είτε στη δόξα είτε στη μίζα που θα πέφτει σαν βροχή με κάθε ιδιωτικοποίηση) φέροντας συλλογικά την ευθύνη για την κοινωνική γενοκτονία που έρχεται. Για παράδειγμα, μόνο το 2012 προβλέπεται περικοπή των επιχορηγήσεων στους ΟΤΑ, ύψους 250 εκ. ευρώ, κέρδη στον προϋπολογισμό από την μείωση μισθών ύψους 660 εκ., από την μείωση των δαπανών περίθαλψης μέσω του νέου υγειονομικού χάρτη ύψους 204 εκ. ευρώ, από την μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης ύψους 493 εκ., και άλλα. Η ραγδαία υποβάθμιση της δημόσιας υγείας δεν θα επέλθει μόνο μέσα από την εξαφάνιση της κρατικής χρηματοδότησης. Θα συμβεί επίσης μέσα από την επιχειρηματική λειτουργία των νοσοκομείων. Προβλέπεται συγκεκριμένα «η δημιουργία ενός διεθνούς γραφείου συνεργασίας και η υπογραφή διεθνών συμφωνιών για την υποδοχή ασθενών από άλλες χώρες, κυρίως ευρωπαϊκές. Η πρωτοβουλία αυτή μπορεί να συνδυασθεί και με εξελίξεις στο λεγόμενο θεραπευτικό τουρισμό κυρίως σε τουριστικά ανεπτυγμένες περιοχές και κοντά στα σύνορα (Βουλγαρία, Αλβανία, Τουρκία, Σκόπια)». Οι εργαζόμενοι επομένως θα διωχθούν από τα δημόσια νοσοκομεία που με χρήματα δικά τους κατασκευάστηκαν, εξοπλίστηκαν και στελεχώθηκαν τουλάχιστον… τρεις φορές: μέσω της υποβάθμισής τους λόγω των περικοπών, μέσω του εισιτηρίου το οποίο οι φτωχότεροι δεν έχουν να πληρώσουν και μέσω της κράτησης των καλύτερων κλινών και μονάδων για τα γερά πορτοφόλια της Ευρώπης και των Βαλκανίων.

Κι όλα αυτά για τους… τοκιστές. Το μοναδικό κονδύλι που θα αυξάνεται σταθερά αφορά στους τόκους για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, που ενώ όλη την περίοδο 2000-2006 απορροφούσαν το 4-5% του ΑΕΠ, αυτή τη στιγμή ξεπερνούν το 7% και οι προβλέψεις για το 2015 κυμαίνονται από 9,3% του ΑΕΠ μέχρι 11,1%!

Τεράστιας επίσης σημασίας είναι και η πολιτική οπισθοδρόμηση που φέρνει το Μεσοπρόθεσμο. Δεν είναι μόνο η πρόθεση της στερούμενης κάθε νομιμοποίησης κυβέρνησης Παπανδρέου να δεσμεύσει και την επόμενη κυβέρνηση στην υλοποίηση ενός προγράμματος εξοντωτικής λιτότητας και οικονομικής κατοχής από τους δανειστές μας. Είναι επίσης η πρόβλεψη διασύνδεσης του συστήματος ποινικού μητρώου της Ελλάδας με αντίστοιχα συστήματα άλλων κρατών της ΕΕ, κι αυτό σε μια συγκυρία που τυπικά η Συνθήκη του Σένγκεν καταρρέει! Είναι επίσης η ψήφιση του με την μορφή του ενός μόνο άρθρου που κι αυτό συνίσταται σε 16 πίνακες κοινωνικά καταστροφικών, τεχνικά ανεδαφικών, πολιτειακά έκθετων και κυριαρχικά επιζήμιων αν όχι προδοτικών προβλέψεων που αναιρούν τον κρατικό προϋπολογισμό και κατοχυρωμένα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Πρόκειται για ένα από τα πιο άγρια (σε βαθμό κανιβαλισμού) προγράμματα δομικών προσαρμογών που έχουν εφαρμοστεί από το ΔΝΤ με τεράστια ευθύνη της ΕΕ. Γι αυτό πρέπει να μείνει στα χαρτιά. Η μαζική και μαχητική απεργία της 15^ης Ιούνη άνοιξε το δρόμο, έδωσε πάλι την πρωτοβουλία των κινήσεων στην πλατεία Συντάγματος. Οι επόμενες κινήσεις μπορούν να οδηγήσουν το χάσμα στα άκρα, να είναι νικηφόρες ζητώντας παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, έξοδο από ευρώ και ΕΕ, ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και κάθε κυβέρνησης που θα επιδιώξει να εφαρμόσει λιτότητα και ιδιωτικοποιήσεις με ή χωρίς Μνημόνιο.