Υπερ-μνημόνιο εξαθλίωσης στην ατζέντα της τραπεζικής χούντας (Πριν, 13.11.11)

Ένα πολιτικό τσίρκο που θα μείνει στην ιστορία όπως οι βραχύβιες κυβερνήσεις που σφράγισαν την προδικτατορική περίοδο συγκροτεί τη νέα κυβέρνηση που σχηματίστηκε με πρωθυπουργό τον δοτό μεν, αλλά εκλεκτό των τραπεζιτών και των μεγάλων συμφερόντων, Λουκά Παπαδήμο. Κατά τη διάρκεια των δύο αυτών ετών που το ΠΑΣΟΚ οδήγησε την Ελλάδα στην αγκαλιά των δανειστών πολλές φορές είχε έρθει στην επιφάνεια το ερώτημα αν η οικονομία ή η δημοκρατία είναι ο μεγαλύτερος χαμένος των βίαιων αλλαγών που επιβάλλονται υπό την πίεση των δανειστών. Κατά πόσο δηλαδή τα κοινωνικά – εργατικά δικαιώματα ή οι πολιτικές – λαϊκές ελευθερίες πλήττονται περισσότερο. Η νέα κυβέρνηση έθεσε με ακόμη πιο δραματικό τρόπο το ίδιο ερώτημα, υπογραμμίζοντας ότι η αμφισβήτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και το νέο καθεστώς ανελευθερίας που δημιουργείται είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα των φρικτών οικονομικών μέτρων που ακολουθούν. Η χορήγηση υπουργείων στην ρατσιστική Άκρα Δεξιά αποτελεί την πιο τρανταχτή απόδειξη για την φυσική ροπή προς τον ολοκληρωτισμό του σύγχρονου καπιταλισμού, που συντελείται με την ευθύνη όλων των πτερύγων της αστικής τάξης. Κανένας τους δεν είναι αθώος του αίματος.

Η μεγαλύτερη ποιοτική τομή ωστόσο είναι η επιλογή του Λουκά Παπαδήμου για τη θέση του πρωθυπουργού. Είναι εξ αρχής εντυπωσιακή η επιμονή αυτού του αόρατου υπερ-κράτους ΕΕ – ΔΝΤ – τραπεζιτών και εγχώριας αστικής τάξης να παραδώσει στον πρώην κεντρικό τραπεζίτη τα ηνία της χώρας. Από τον Οκτώβρη του 2009, όταν σχημάτισε την πρώτη κυβέρνηση των «αντι-εξουσιαστών» ο «τρελός και καταθλιπτικός» κατά δημόσια ομολογία του Σαρκοζύ, Γιώργος Παπανδρέου, το όνομά του Παπαδήμου προτάθηκε για να αναλάβει το υπερ-υπουργείο Οικονομικών. Μέχρι και την Τετάρτη η «κάρτα Παπαδήμου» αποσυρόταν από το τραπέζι υπό το βάρος των ενδοαστικών αντιθέσεων για να επανέλθει όμως με μεγαλύτερη ένταση και πιο κυνικό τρόπο, μέχρι που τελικά ξεπεράστηκαν και τα τελευταία εμπόδια. Εννοείται προσωρινά, καθώς η νέα κυβέρνηση παρά την συντριπτική πλειοψηφία που διαθέτει στη Βουλή δεν παύει να είναι η πιο ευάλωτη και ασταθής κυβέρνηση που έχει αναλάβει ποτέ στην μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας. Σε τέτοιο βαθμό ώστε να είναι πολύ αμφίβολο αν θα φτάσει μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου, που υποτίθεται ότι θα γίνουν εκλογές.

Η επιλογή του δοτού πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου εγγυάται την πιο γνήσια έκφραση και εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δανειστών και των τραπεζιτών στην κατεύθυνση αποφυγής μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας που θα έθετε σε κίνδυνο την είσπραξη των τόκων και την αποπληρωμή των ομολόγων. Έστειλαν δηλαδή στο Μέγαρο Μαξίμου τον Παπαδήμο για να πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Μέλος δε της διεθνούς ελίτ της Τριμερούς Επιτροπής που στόχο έχει τον διεμβολισμό και την υπέρβαση των παραδοσιακών αστικών πολιτικών ηγεσιών μέσω της τοποθέτησης οικονομικών παραγόντων στις κυβερνήσεις συμβολίζει και τυπικά πλέον την παράδοση της πολιτικής εξουσίας στους δανειστές της Ελλάδας. Το ίδιο το βιογραφικό του αποτελεί την μεγαλύτερη εγγύηση. Ο Λουκάς Παπαδήμος «ήταν εκεί» το 1999 – 2000 όταν η μαφία του χρηματιστηρίου έφαγε τα λεφτά του κόσμου. Η Τράπεζα της Ελλάδας, ανεξαρτήτως των δηλώσεων που έκανε ο ίδιος ο Λουκάς Παπαδήμος τότε ως διοικητής της, διευκόλυνε την πώληση «αέρα» και την δημιουργία της φούσκας. Ο Λουκάς Παπαδήμος «ήταν εκεί» επίσης όταν μαγειρεύονταν τα δημοσιονομικά στοιχεία για να φανεί ότι η Ελλάδα μπορεί να ενταχθεί στην ΟΝΕ. Είχε πλήρη γνώση της δημιουργικής λογιστικής που γινόταν στο Γενικό Λογιστήριο του κράτους και την Γιουροστάτ, όπως συνέβαινε άλλωστε σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης την ίδια περίοδο, προς όφελος τραπεζικών κολοσσών όπως η Γκόλντμαν Σακς που με το αζημίωτο ανέλαβαν να κρύψουν τις ακαθαρσίες κάτω από το χαλί. Ο Λουκάς Παπαδήμος ακόμη «ήταν εκεί» όταν η Ελλάδα αποδεχόταν τους καταστροφικούς όρους ένταξης της δραχμής στο ευρώ και συγκεκριμένα την εξωπραγματική αλλά ιδιαίτερα ευνοϊκή για τις γερμανικές εξαγωγές ισοτιμία των 340,75 δραχμών. Τα παοτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα. Ο Λουκάς Παπαδήμος τέλος «ήταν εκεί», στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και ιδιαίτερα στην θέση του αντιπροέδρου, κατά την προηγούμενη δεκαετία όταν ο θεματοφύλακας του ευρώ υιοθετούσε την πιο αντι-αναπτυξιακή γραμμή μέσα από την πολιτική επιτοκίων προετοιμάζοντας την βύθιση της Ευρωζώνης στην ύφεση. Η επιλογή του επομένως δεν είναι δηλωτική μόνο της άμεσης ανάληψης της πολιτικής διαχείρισης στην Ελλάδα από τα πιο ταξικά και επιθετικά συμφέροντα, αλλά επίσης και των αντιφάσεων που συνοδεύουν την ηγεμονία τους.

Η κυβέρνηση του Παπαδήμου δεν είναι μεταβατική, ακόμη κι αν πράγματι αποδειχθεί βραχύβια, καθώς το έργο που έχει να διεκπεραιώσει είναι σημαντικό και στρατηγικής σημασίας. Αποτελεί δε την προϋπόθεση για να εκταμιευτεί η έκτη δόση των 8 δις. ευρώ εκ των οποίων τα 7 δις. θα πάνε για αποπληρωμή ομολόγων που λήγουν. Στην ατζέντα της βρίσκεται ένα σούπερ-μνημόνιο, που θα συνοδεύσει την υλοποίηση των αποφάσεων των ηγετών της ευρωζώνης της 27^ης Οκτωβρίου στην οποία προβλέπεται το κούρεμα του χρέους κατά 50%, με δύο αιχμές. Πρώτα και κύρια την εφαρμογή όσων νόμων έχουν ψηφιστεί μέχρι στιγμής και δεν έχουν εφαρμοστεί. Κατά δεύτερο την πρακτική προετοιμασία του καθεστώτος νέας οικονομικής κατοχής. Η κυβέρνηση Παπαδήμου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πετυχημένη για την αστική τάξη και την Τρόικα αν ψήφιζε και πολύ περισσότερο εφάρμοζε τη νέα δανειακή σύμβαση που θα συνοδεύσει την τρίτη επιχείρηση διάσωσης της Ελλάδας. Να σημειωθεί μάλιστα ότι η απόφαση της 27^ης Οκτωβρίου συνάντησε την κατηγορηματική άρνηση του ελληνικού λαού, μετά προφανώς από την δραματική εμπειρία των προηγούμενων «επιχειρήσεων διάσωσης» που κατέληξαν αποδεδειγμένα σε αργό και βασανιστικό θάνατο. Χαρακτηριστικά, σε δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στο Βήμα την Κυριακή 30 Οκτωβρίου στο ερώτημα «πως αξιολογείτε την απόφαση της Συνόδου Κορυφής ως προς την ελληνική κρίση» το 44% απάντησε αρνητικά και το 15% μάλλον αρνητικά. Θετικά απάντησε μόνο το 13% και μάλλον θετικά ένα επιπλέον ποσοστό της τάξης του 23%. Την συντριπτική πλειοψηφία του 59% στοχεύει επομένως η τρικομματική χούντα που επιβλήθηκε με επικεφαλής τους τραπεζίτες και την σφραγίδα της Τρόικας.

• Ιδιωτικοποιήσεις και εκχώρηση θεσμικών αρμοδιοτήτων στους γκαουλάιτερ για τη διάλυση του δημόσιου τομέα τα σημαντικότερα καθήκοντα της κυβέρνησης Παπαδήμου

Τι θα προβλέπει η νέα δανειακή σύμβαση που θα συνοδεύει την εκταμίευση των 130 δισ. ευρώ της νέας επιχείρησης διάσωσης; Πρώτα και κύρια ένα τσουνάμι ιδιωτικοποιήσεων που παρόμοιο του έζησαν μόνο οι ανατολικές χώρες την δεκαετία του ’90. Ενδεικτικό στοιχείο των εμποδίων που έχει να ξεπεράσει ο δοτός πρωθυπουργός είναι ότι μέχρι στιγμής το ταμείο ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας, που αποτέλεσε πρώτη δημόσια εμφάνιση της Τρόικας εσωτερικού, με τη συμμετοχή τεχνοκρατών από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, αρνείται να προχωρήσει το πλιάτσικο φοβούμενη ότι όλοι μαζί θα πάνε στον Κορυδαλλό. Οι αποτιμήσεις των μετοχών των εισηγμένων ΔΕΚΟ είναι τόσο χαμηλά – σε επίπεδα 16ετίας – ώστε η ιδιωτικοποίησή τους συνιστά έγκλημα. Δεν πρόβαλαν δηλαδή κάποια ιδεολογική αναστολή για την αναγκαιότητα των ιδιωτικοποιήσεων.

Το δεύτερο καθήκον της κυβέρνησης Παπαδήμου θα είναι να προετοιμάσει το νομικό καθεστώς για την εγκατάσταση των γκαουλάιτερ στα κρίσιμα υπουργεία. Εδώ, εικάζουμε, ότι θα αποδειχθεί πολύτιμη η τεχνογνωσία των χιτών του ΛΑΟΣ από την προϋπηρεσία τους ως γερμανοτσολιάδων κατά τη ναζιστική κατοχή. (Πως θα μπορούσαν να λείπουν από τέτοια γιορτή;) Η πραγματικότητα, είναι πως για να αποδειχθεί ουσιαστική η παρουσία των γκαουλάιτερ στα κρίσιμα υπουργεία (Οικονομικών, Ανάπτυξης, κ.α.) και τις δημόσιες υπηρεσίες (εφορίες, τελωνεία, κ.α. ) πρέπει από τώρα να εξοπλιστούν με τις αναγκαίες αρμοδιότητες έτσι ώστε να μπορούν να ξεπερνούν τα εμπόδια που θα τους θέσουν δημόσιοι λειτουργοί με συναίσθηση των καθηκόντων που επιβάλει το δημόσιο συμφέρον. Και τέτοιοι υπάρχουν πολλοί. Θα αποδειχθεί δύσκολη δουλειά, καθώς θα τεθούν σοβαρά ζητήματα νομιμότητας και συνταγματικής τάξης στα οποία η αλητεία της αγοράς πολλές φορές τα έχει βρει σκούρα. Αυτά τα προβλήματα θα κληθεί να λύσει η κυβέρνηση καταδοτών και κουκουλοφόρων του Παπαδήμου με απώτερο στόχο όλη η εξουσία να περάσει στους δανειστές.

Το ζητούμενο ειδικότερα για το Τέταρτο Ράιχ είναι η δυνατότητα ισοσκελισμού των κρατικών προϋπολογισμών που θα συντάσσονται φυσικά σε μηνιαία βάση. Το οποίο σημαίνει πως δεν θα εγκρίνεται ούτε ένα ευρώ παραπάνω ως δαπάνη από τα έσοδα που θα συγκεντρώνονται και τα οποία φυσικά θα είναι διαρκώς φθίνοντα λόγω της ύφεσης στην οποία περιδινίζεται η οικονομία. Ο μοναδικός τρόπος όμως για να μειωθούν οι δαπάνες, από τη στιγμή που οι προμηθευτές αντιμετωπίζουν εδώ και καιρό μια άτυπη στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου, είναι να γίνουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, χωρίς μάλιστα τις μεταβατικές διατάξεις της εργασιακής εφεδρείας, χωρίς ούτε καν αποζημίωση. Ο Παπαδήμος και οι τρικομματικοί συνεργάτες του θα είναι εκεί σε ρόλο δήμιου του ελληνικού δημόσιου τομέα για να εξασφαλίσουν ότι οι δανειστές δεν πρόκειται να χάσουν ούτε ένα ευρώ από τα χρήματα που έχουν δανείσει στο ελληνικό κράτος.

Παρότι θα βρεθούμε ενώπιον μορφών βίας που δεν έχουμε καν διανοηθεί από μια κυβέρνηση αδίστακτων οικονομικών δολοφόνων (η οποία θα καταφέρει να διασπείρει το μίσος της κοινωνίας σε όλη το πολιτικό σύστημα, καταστρέφοντας πρόωρα τα εναλλακτικά σενάρια) αυτή η βία δεν πρόκειται να σημάνει ούτε την ανόρθωση της οικονομίας ούτε την ευημερία του ελληνικού λαού που υποσχέθηκε ο δοτός πρωθυπουργός, στην πρώτη του δημόσια παρέμβαση. Αντίθετα θα φέρει πιο κοντά τη χρεοκοπία και την εξαθλίωση.