Καθηλωμένοι στο Αφγανιστάν οι Αμερικανοί

Ξεχείλιζαν αυτοπεποίθηση οι δηλώσεις του εκπροσώπου Τύπου των Ταλιμπάν προς το δίκτυο Αλ Τζαζίρα, αμέσως μετά την ανακοίνωση του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ ότι διακόπτει τις ειρηνευτικές συνομιλίες με τους αφγανούς αντάρτες, ακυρώνοντας την προγραμματισμένη επίσκεψή τους στις ΗΠΑ: «Υπήρχαν δύο τρόποι να τελειώσει η κατοχή στο Αφγανιστάν. Ο ένας ήταν η τζιχάντ και η μάχη και ο άλλος ήταν οι συνομιλίες και οι διαπραγματεύσεις. Αν ο Τραμπ θέλει να διακόψει τις συνομιλίες, θα ακολουθήσουμε τον πρώτο τρόπο και σύντομα θα το μετανιώσουν».

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Η διακοπή των ειρηνευτικών συνομιλιών δικαιολογήθηκε από τον Τραμπ την Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου λόγω μιας επίθεσης αυτοκτονίας που πραγματοποιήθηκε στην Καμπούλ. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσουν τη ζωή τους 12 άνθρωποι, «περιλαμβανομένου κι ενός Αμερικανού στρατιώτη», όπως μετέδωσαν όλα σχεδόν τα Μέσα, πιστεύοντας ακράδαντα υποθέτουμε ότι η ζωή ενός Αμερικανού στρατιώτη έχει μεγαλύτερη αξία από τη ζωή όχι μόνο ενός Αφγανού πολίτη, αλλά ακόμη κι ενός Ρουμάνου στρατιώτη που συγκαταλεγόταν στα θύματα της βομβιστικής επίθεσης. Ο Τραμπ κατηγόρησε τους Ταλιμπάν ότι με αυτή την επιχείρηση επιχείρησαν να βελτιώσουν τις διαπραγματευτική τους θέση έναντι των ΗΠΑ, κάτι που υποτίθεται ότι εξόργισε τον Τραμπ…

Η αλήθεια είναι πώς ακριβώς την ίδια τακτική ενίσχυσης της διαπραγματευτικής θέσης τους ακολουθούν κι οι ΗΠΑ. Σύμφωνα με δήλωση του Μάικ Πομπέο μόνο τα τελευταίες 10 ημέρες είχαν χάσει τη ζωή τους από αμερικανικά πυρά περισσότεροι από 1.000 Ταλιμπάν. Αυτή η τακτική μάλιστα της έντασης των επιθέσεων ακολουθούταν με συνέπεια κι από τα δύο μέρη κατά η διάρκεια όλων των τελευταίων μηνών που ήταν σε εξέλιξη οι συνομιλίες. Τίποτε το απροσδόκητο επομένως δε μεσολάβησε που ανάγκασε τον Τραμπ να αλλάξει το σχεδιασμό του!

Αυτό όμως που γινόταν όλο και περισσότερο εμφανές όσο πλησίαζε η ημέρα της υπογραφής της συμφωνίας, που θα επέτρεπε την αποχώρηση των 13.000-14.000 Αμερικανών στρατιωτών και των 17.000 άλλων στρατιωτών από 39 χώρες μέλη του ΝΑΤΟ και συμμάχους των ΗΠΑ, ήταν οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα προκαλούσε στην εσωτερική ζωή του Αφγανιστάν και όχι μόνο. Για να προβλέψουμε την επόμενη μέρα της συμφωνίας που δεν υπογράφτηκε, χρειάζεται μια σύντομη αναδρομή στον μακροβιότερο πόλεμο που έχουν διεξάγει οι ΗΠΑ. Η εισβολή 1.300 Αμερικανών στρατιωτών στο Αφγανιστάν το Νοέμβριο του 2001, με αφορμή τις επιθέσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ, ανέτρεψε μέσα σε λίγες εβδομάδες την κυβέρνηση των Ταλιμπάν, που ήλεγχε τη χώρα από το 1996 κι έγινε στόχος των ΗΠΑ επειδή δεν παρέδωσε τον Μπιν Λάντεν. Ο αριθμός των αμερικανών στρατιωτών συνεχώς αυξανόταν για να φτάσει επί Ομπάμα τον Αύγουστο του 2010 τους 100.000. Αμέσως μετά ξεκίνησε η σταδιακή τους αποχώρηση, βοηθούσης και της εκτέλεσης του αρχηγού της Αλ Κάιντα τον Μάιο του 2011. Η σταδιακή ωστόσο απεμπλοκή διακόπηκε το 2016 και το Πεντάγωνο άρχισε να στέλνει επιπλέον στρατό, όταν γίνονται ορατές οι επιτυχίες των Ταλιμπάν. Με άλλα λόγια, το επιχείρησε ακόμη κι ο Ομπάμα που διέκειτο πολύ πιο αρνητικά απέναντι στις επεμβάσεις του αμερικανικού στρατού στο εξωτερικό, αλλά απέτυχε… Γιατί να πετύχει το σχέδιο απεμπλοκής του Τραμπ;

Ο κίνδυνος που ορθώνεται από την υπογραφή του σχεδίου ειρήνευσης σχετίζεται με την ανακατάληψη ολόκληρου του Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν! Με βάση αφγανικής προέλευσης έκθεση της 31^ης Ιανουαρίου 2019, η κυβέρνηση του Αφγανιστάν ήλεγχε 229 επαρχίες ή το 56,3%, οι Ταλιμπάν είχαν υπό τον έλεγχό τους 59 επαρχίες ή το 14,5% της χώρας, ενώ ο έλεγχος σε 119 άλλες επαρχίες ήταν αμφισβητούμενος. Η αντοχή των Αφγανών ανταρτών να μάχονται επί 18 ολόκληρα χρόνια τον πιο προηγμένο στρατό του κόσμου και να νικούν δεν μπορεί να οφείλεται στη βοήθεια γειτονικών κρατών όπως το Πακιστάν, παρότι κανείς δεν υποτιμά τη σημασία της εξωτερικής βοήθειας που λάμβαναν οι αντάρτες. Δείχνει πάνω απ’ όλα τις ρίζες που έχουν στην τοπική κοινωνία. Επίσης, το μίσος των Αφγανών κατά των ΗΠΑ. Απόρροια αυτών των δεδομένων είναι και η ανυποληψία στην οποία παραδέρνει η αφγανική κυβέρνηση του Ασράφ Γκανί. Οι Ταλιμπάν αρνούνται να μιλήσουν μαζί τους και τους χαρακτηρίζουν μαριονέτες των ΗΠΑ. Το ίδιο πρέπει να πιστεύουν κι οι ΗΠΑ αν κρίνουμε από το γεγονός ότι δεν μπήκαν καν στον κόπο να τους επιβάλλουν στις διαπραγματεύσεις με τους Ταλιμπάν. Δεδομένου όμως ότι, με βάση όσα δημοσιεύθηκαν, η μοναδική δέσμευση που περιλάμβανε η συμφωνία εκ μέρους των Ταλιμπάν ήταν να μη χρησιμοποιηθεί το Αφγανιστάν ως βάση εκπαίδευσης κι εξόρμησης της διεθνούς τρομοκρατίας, τι εμπόδιζε τους αντάρτες να μπουν ξανά σε λίγους μήνες θριαμβευτές στην Καμπούλ όπως έκαναν το 1996; Κι αν τότε το έκαναν με την ανοιχτή στήριξη των ΗΠΑ, τώρα θα το έκαναν υπό την ανοχή τους…

Πίσω επομένως από το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων δεν βρίσκεται ο νεκρός Αμερικανός στρατιώτης, ούτε καν ο συμβολισμός της επίσκεψης στην προεδρική κατοικία του Καμπ Ντέιβιντ λίγες μάλιστα μέρες πριν την 11^η Σεπτεμβρίου των ηθικών αυτουργών των επιθέσεων του 2001. Το πρόβλημα είναι πώς θα φαινόταν η παταγώδης αποτυχία της αμερικανικής εκστρατείας, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά όσα υποσχέθηκε, δηλαδή την εκδίωξη των Ταλιμπάν. Κι όχι φυσικά σε όσα επιζητούσε, που ήταν η γεωπολιτκή κυριαρχία και ο έλεγχος των ενεργειακών αποθεμάτων της περιοχής. Αυτά επιτεύχθηκαν!

Πηγή: Νέα Σελίδα