Ποτέ άλλοτε, τουλάχιστον από το 1993 που παρακολουθώ τις ετήσιες συνελεύσεις του ΣΕΒ, ο πρόεδρος του δεν είχε εκφωνήσει μια τόσο επιθετική ομιλία. Κανένας πολιτικός απ’ όσους παρεβρίσκονταν δεν ένιωσε βολικά – με πιθανή εξαίρεση την Ντόρα. Φέτος ανατράπηκε εκ βάθρων ένα πρωτόκολο που ήθελε τον πρόεδρο των βιομηχάνων να διατυπώνει μεν με σαφήνεια από το βήμα της ετήσιας συνέλευσης τα αιτήματά τους στην πολιτική ηγεσία, εν τούτοις να μιλάει στο όνομα του «γενικού καλού». Δικαιολογημένα φυσικά, μια και ποτέ άλλοτε κατά τις τελευταίες δεκαετίες οι βιομήχανοι κι ο οικονομικός βραχίονας της αστικής τάξης δεν είχε βρεθεί σε μια τόσο πλεονεκτική θέση απέναντι όχι μόνο απέναντι στους εργαζόμενους αλλά ακόμη και στους πολιτικούς.
Η ρελάνς που επιχείρησε να πάρει την επόμενη μέρα ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χ. Καστανίδης λέγοντας «χόρτασε η ψείρα και βγήκε στο γιλέκο» έδωσε αρχικά μια απάντηση στις προκλητικές δηλώσεις του Δασκαλόπουλου, επ’ ουδενί όμως δεν αποκατέστησε την παλιά ισορροπία. Και πως θα μπορούσε; Οι αναφορές του προέδρου του ΣΕΒ για «διαπλεκόμενα κόμματα του μεταπολιτευτικού σκηνικού» και για «κηφήνες» δεν είναι αυθαίρετες. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα μας την ευκαμψία του πολιτικού συστήματος, τα μαύρα ταμεία των αστικών κομμάτων και του κάθε πολιτικού και αυτή τη στιγμή, διακρίνοντας ότι η πολιτική ζωή βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο, επιχειρεί να επανακαθορίσει την ισορροπία μεταξύ των δύο πόλων. Δηλαδή, να καταργήσει και τους τελευταίους βαθμούς αυτονομίας που διαθέτουν κόμματα και πολιτικοί έτσι ώστε να περάσουν όσο το δυνατό περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα, όσο το δυνατό πιο γρήγορα.
Σε τραγική θέση όμως βρίσκονται κι αυτοί ακριβώς οι πολιτικοί, όπως ο Γιωργάκης και το ΠΑΣΟΚ, που πιστεύουν ότι θα μακροημερεύσουν υποκύπτοντας στις απαιτήσεις των βιομηχάνων και της αστικής τάξης. Η ταπείνωση στην οποία τους υπέβαλε ο Δ. Δασκαλόπουλος προοιωνίζεται την τύχη που θα έχουν όλοι τους, καθώς το ένα αίτημα θα διαδέχεται το άλλο: η αλλαγή επί τα χείρω του φορολογικού το ασφαλιστικό, η αναθεώρηση του νόμου για τις εργασιακές σχέσεις την μείωση των μισθών κι άντε πάλι από την αρχή. Ένας φαύλος κύκλος ύφεσης και φτώχειας που πριν απ’ όλους θα οδηγήσει στην απαξίωση τους ίδιους τους πολιτικούς.
Σημασία όμως έχει και ποιός αναλαμβάνει να ηγηθεί της «νέας Μεταπολίτευσης». Ποιος είναι αυτός που καταγγέλει «την ήσσονα προσπάθεια, τις εύκολες λύσεις, το εύκολο χρήμα, την ανομία και τη διαφθορά»; Ποιος μιλάει στο όνομα «της σύγχρονης επιχειρηματικής τάξης, που είναι από τη φύση της ανοιχτή, ανήσυχη, δημιουργική»; Ποια είναι αυτή «η ιδιωτική οικονομία που καταξιώνει την τόλμη, την εργασία και την ικανότητα»; Ο πρόεδρος των βιομηχάνων, Δ. Δασκαλόπουλος, αλλά κι όλοι όσοι βρίσκονταν στο Μέγαρο Μουσικής την Τρίτη είναι οι τελευταίοι που μπορούν να μιλούν για διαφάνεια και καθαρές σχέσεις. Οι βιομήχανοι είναι που οικειοποιήθηκαν ακόμη και με μαφιόζικες μεθόδους τα λεφτά του κόσμου από το χρηματιστήριο το 2000, χωρίς ακόμη να έχει λογοδοτήσει κανείς τους. Αυτοί είναι που έχουν ευνοηθεί από την μείωση των φορολογικών συντελεστών. Αυτοί είναι που έχουν αναγάγει τις ανατιμήσεις και τις εναρμονισμένες, συμφωνημένες πρακτικές στην τιμολόγηση των προϊόντων σε δεύτερη φύση τους, υμνώντας την ελεύθερη αγορά μόνο όποτε θέλουν να καταργήσουν εργατικά δικαιώματα. Στο απόγειο δε της υποκρισίας του ο Δ. Δασκαλόπουλος κατά την ομιλία του απέδωσε στον κρατικό παρεμβατισμό την άνοδο των τιμών! Πέραν των όσων λέει, όμως είναι και τα όσα έχιε πράξει. Ποιος ξεχνάει τα βαρύτατα πρόστιμα που έφαγε η δική του πάλαι ποτέ (κληρονομημένη για την ακρίβεια) επιχείρηση τροφίμων, η Δέλτα, από την Επιτροπή Ανταγωνισμού όταν επιτέλους ξύπνησε από τον χρόνιο λήθαργό της; Τον ίδιο ,ο «επιχειρηματικός Μεσαίωνας» τον οποίο κατήγγειλε τον οδήγησε στην πώληση της Δέλτα στον Βγενόπουλο; Και τα λεφτά που επισήμως εισέπραξε, τι απέγιναν άραγε; Επενδύθηκαν σε οποιαδήποτε έστω (κι όχι κατ’ ανάγκη παραγωγική) δραστηριότητα στην Ελλάδα ή αβγαταίνουν σε κάποιο φορολογικό παράδεισο των νήσων Κεϊμάν;
Ενώ όλα αυτά είναι γνωστά, συγκροτώντας τις αιτίες της κρίσης, με την ομιλία του ο πρωθυπουργός τούς υποσχέθηκε επιπλέον παροχές και νέα προνόμια: επιχορήγηση ασφαλιστικών εισφορών νεοπροσλαμβανόμενων, ζεστό χρήμα από το νέο αναπτυξιακό νόμο, καινούργια κονδύλια από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων κοκ. Αυτό ακριβώς είναι το πραγματικό «πάρτι στη δημόσια οικονομία» που οδηγεί σε έκρηξη τα ελλείματα και το δημόσιο χρέος!
Λεωνίδας Βατικιώτης 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.