Στις ΗΠΑ το κλειδί για τη λύση του Παλαιστινιακού (Οδοιπορικό, περ. Γιατρών του Κόσμου, τ. 47)

«Αυτό που προκαλεί την μεγαλύτερη εντύπωση είναι η διαδικασία εισόδου στη Λωρίδα της Γάζας. Στην σημείο ελέγχου του Έρεζ μπαίνεις σε ένα χώρο που μοιάζει με σύγχρονο αεροδρόμιο. Αφήνοντάς το κινείσαι μέσω ενός ελικοειδούς συνόλου από πόρτες και τοίχους σαν ένας ταξιδιώτης του χρόνου που μεταφέρεται στο παρελθόν, σε ένα χωματόδρομο. Εδώ ήταν το βιομηχανικό κέντρο της Γάζας, πριν τον τελευταίο βομβαρδισμό. Τώρα, άνθρωποι με γαϊδούρια και κάρα μεταφέρουν πέτρες από τα χαλάσματα. Κινούμενος από το Ισραήλ στη Γάζα μεταφέρεσαι από μια χώρα του 21^ου αιώνα σε ένα παραμορφωμένο τοπίο. Η ανοικοδόμηση είναι αδύνατη καθώς το Ισραήλ απαγορεύει την είσοδο των υλικών. Οι άνθρωποι έχουν ελάχιστα στη διάθεσή τους πέρα από τα ερείπια που τους περιβάλουν». Τα παραπάνω λόγια δεν ανήκουν σε κάποιον ακτιβιστή από τους χιλιάδες που αγωνίζονται να σπάσει το απάνθρωπο εμπάργκο στην μαρτυρική Γάζα. Προέρχονται (όπως δημοσιεύτηκαν στην International Herald Tribune στις 22 Μαρτίου) από την βαρόνη Κάθριν Άστον, υπουργό Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης εδώ και λίγους μήνες. Απηχούν δε την αυξανόμενη αγανάκτηση της διεθνούς κοινής γνώμης απέναντι στο Ισραήλ το τελευταίο διάστημα, που μετ’ επιτάσεως τίθεται το εξής ερώτημα: Είναι επιτέλους δυνατό κάποιος να επιβάλει στο Ισραήλ τον σεβασμό του διεθνούς δικαίου; Μπορούν, ειδικότερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες να το αναγκάσουν, σε τελική ανάλυση, να σεβαστεί τις διεθνείς αποφάσεις και να επιτρέψει την δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους;

Η απάντηση δεν είναι για όλους προφανής. Για παράδειγμα, το αμερικανικό περιοδικό Time στις 29 Μάρτη αναφερόμενο στην τελευταία απόφαση του Ισραήλ να επεκτείνει τους παράνομους εβραϊκούς εποικισμούς, χτίζοντας  1.600 επιπλέον κατοικίες τόνιζε πως «η Ουάσινγκτον έχει ελάχιστη δύναμη να αναγκάσει το Ισραήλ να παγώσει τους εποικισμούς». Είναι όμως έτσι;

Τους τελευταίους λίγους μήνες δύο πολύ σημαντικά γεγονότα έχουν φέρει σε εξαιρετικά δυσμενή θέση το Ισραήλ. Το πρώτο σχετίζεται με την δολοφονία στο Ντουμπάι του Μαχμούντ αλ Μαμπχούχ, στελέχους της ριζοσπαστικής ισλαμικής οργάνωσης Χαμάς, η δημοκρατική εκλογή της οποίας στην κυβέρνηση της Παλαιστίνης προ τετραετίας έδωσε την αφορμή στο Ισραήλ να επιβάλει στους Παλαιστίνιους τη συλλογική τιμωρία του εμπάργκο. Δεν ήταν ωστόσο η δολοφονία αυτή καθαυτή που οδήγησε το Ισραήλ στο εδώλιο του κατηγορουμένου, όσο ήταν οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε. Και συγκεκριμένα η χρησιμοποίηση από τους εκτελεστές της Μοσάντ διαβατηρίων ευρωπαίων πολιτών! Το Ισραήλ ειδικότερα έφτιαξε πλαστά αντίγραφα από διαβατήρια ευρωπαίων πολιτών που είχαν επισκεφθεί τα τελευταία χρόνια το Ισραήλ και με αυτά τροφοδότησε τους πράκτορές του για να αποκρύψει την πραγματική τους ταυτότητα. «Η έκθεση της βρετανικής Υπηρεσίας Σοβαρού Οργανωμένου Εγκλήματος συμπέρανε ότι τα διαβατήρια πρέπει να είχαν αναπαραχθεί στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν ή σε κάποια άλλη συναλλαγή με την ισραηλινή γραφειοκρατία. Δεν υπήρχε κανένας άλλος δεσμός ανάμεσα στα 12 άτομα των οποίων κλάπηκαν τα διαβατήρια. Η έρευνα έδειξε ότι τα στοιχεία των θυμάτων λήφθηκαν, αποθηκεύτηκαν και διοχετεύθηκαν όταν παρέδωσαν τα διαβατήριά τους σε ισραηλινούς αξιωματούχους ή σε κάποιους που συνδέονταν μαζί τους», έγραφε η βρετανική εφημερίδα Guardian Weekly στις 2 Απρίλη. Καθόλου τυχαία δεν ήταν στη συνέχεια η απόφαση του βρετανικού Φόρεϊν Όφις να εκδώσει ταξιδιωτική οδηγία στην οποία τονιζόταν πως οι ισραηλινοί αξιωματούχοι δεν πρέπει να θεωρούνται πλέον αξιόπιστοι για να πάρουν στα χέρια τους διαβατήρια ούτε φυσικά ήταν τυχαία κι η απέλαση ισραηλινού διπλωμάτη που πιθανότατα συνδεόταν με τη Μοσάντ. Οργισμένη ήταν επίσης η αντίδραση εναντίον του Ισραήλ κι από άλλα υπουργεία Εξωτερικών όταν συνειδητοποίησαν ότι το Ισραήλ είχε πλαστογραφήσει διαβατήρια ανύποπτων πολιτών του, οι οποίοι τώρα κινδύνευαν να γίνουν στόχοι αντιποίνων από παλαιστινιακές οργανώσεις!

Το δεύτερο περιστατικό δεν σχετιζόταν με τον σκοτεινό κόσμο των μυστικών υπηρεσιών. Συνέβη μέρα μεσημέρι κι ως θύμα είχε έναν από τους θερμότερους φίλους του Ισραήλ: τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν! Ειδικότερα, η προκλητική και πέρα από κάθε πρωτόκολλο απόφαση του Ισραήλ να ανακοινώσει την (παράνομη με βάση αλλεπάλληλες αποφάσεις του ΟΗΕ) επέκταση των εβραϊκών εποικισμών στην κατεχόμενη ανατολική Ιερουσαλήμ την ημέρα που επισκεπτόταν το Ισραήλ ο αμερικανός αντιπρόεδρος προκάλεσε την μεγαλύτερη κρίση στις σχέσεις των δύο χωρών όπως δήλωσε ο ίδιος ο ισραηλινός πρέσβης στην Ουάσινγκτον. Το ρήγμα επιβεβαιώθηκε κατά την επίσκεψη του ισραηλινού πρωθυπουργού, Μπενιαμίν Νετανιάχου, στην αμερικανική πρωτεύουσα στις 23 Μάρτη όπου η απουσία της καθιερωμένης υποδοχής, κοινών φωτογραφιών και συνέντευξης Τύπου μετέφερε τα εν… Λευκό Οίκο εν δήμω. Η πρόκληση του Ισραήλ επαναλήφθηκε μάλιστα, για να μη μείνει καμιά αμφιβολία για την αδιαλλαξία του εβραϊκού κράτους, όταν ένα νέο σχέδιο επέκτασης των παράνομων εβραϊκών εποικισμών στην ανατολική Ιερουσαλήμ ανακοινώθηκε λίγες ώρες μόλις πριν από τη συνάντηση με τον Μπαράκ Ομπάμα! Η ίδια η συνάντηση χαρακτηρίστηκε αποτυχημένη καθώς η απαίτηση του Ομπάμα να προβεί το Ισραήλ στην ανακοίνωση ορισμένων μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης όπως η απελευθέρωση φυλακισμένων Παλαιστίνιων κι η διάλυση των σημείων ελέγχου που κάνουν το βίο… αβίωτο των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη απορρίφθηκε από τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, χωρίς δεύτερη κουβέντα, με βάση ρεπορτάζ του βρετανικού Economist στις 27 Μάρτη. Κατηγορηματικά επίσης απέρριψε και τη σύσταση για πάγωμα των εβραϊκών εποικισμών.

Η απόφαση των Ισραηλινών για ανέγερση νέων κατοικιών στους εβραϊκούς εποικισμούς συνιστούσε καθαρή πρόκληση προς τη διεθνή κοινότητα επειδή ισοδυναμεί με ακύρωση κάθε ειρηνευτικής συνομιλίας. Χαρακτηριστικά, οι τελευταίες διαπραγματεύσεις μεταξύ Παλαιστινιακής Αρχής και Ισραήλ, με πρωθυπουργό τον Εχούντ Ολμέρτ, διακόπηκαν με ευθύνη των Παλαιστινίων λόγω της απροθυμίας του εβραϊκού κράτους να διακόψει την επέκταση των εποικισμών. Η απόφαση των Παλαιστινίων ήταν πέρα για πέρα λογική καθώς οι 500.000 Εβραίοι που κατοικούν στα κατεχόμενα ακυρώνουν εκ προοιμίου και στην πράξη οποιαδήποτε δυνατότητα εφαρμογής των αποφάσεων του ΟΗΕ για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους που προβλέπουν τη χωροθέτησή του στα σύνορα του 1967 (περιλαμβάνοντας δηλαδή τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα), με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ και δυνατότητα επιστροφής όλων των προσφύγων. Οι εβραϊκοί εποικισμοί ωστόσο (που χτίζονται μάλιστα στα πιο εύφορα και στρατηγικά, υπερυψωμένα σημεία) έχουν κάνει τη Δυτική Όχθη να θυμίζει… ελβετικό τυρί. Συνυπολογίζοντας δε και το τείχος του αίσχους που έχουν ανεγείρει οι Ισραηλινοί ακόμη κι αυτό το ελβετικό τυρί είναι κομμένο μικρά – μικρά κομματάκια. Έτσι, ακόμη κι αν κάποτε ιδρυθεί το παλαιστινιακό κράτος επ’ ουδενί να μην είναι βιώσιμο, αλλά να είναι μια καρικατούρα, συγκόλληση άσχετων κι αποκομμένων εδαφών που μετά κόπων και βασάνων θα επικοινωνούν μεταξύ τους.

Η εμπρηστική για την ειρήνη και προκλητική πολιτική του εβραϊκού κράτους προκάλεσε την αντίδραση του Κουαρτέτου που συγκροτήθηκε με τη συμμετοχή των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ρωσίας και του ΟΗΕ με σκοπό την εξεύρεση λύσης στο Παλαιστινιακό. Συγκεκριμένα, απόφαση του που συμφωνήθηκε στη Μόσχα, με τη συμμετοχή του ίδιου του γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Μπαν Κι Μουν, και με την οποία απαιτούσε από το Ισραήλ τον τερματισμό της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών εντός 24 μηνών, τόνιζε επιπλέον και τα ακόλουθα: «Το κουαρτέτο καταδικάζει την απόφαση της κυβέρνησης του Ισραήλ για ανέγερση νέων κατοικιών στην ανατολική Ιερουσαλήμ». Ενώ, σε άλλο σημείο ζητούσε από το Ισραήλ τον τερματισμό του αποκλεισμού της Γάζας. Τα ρεπορτάζ μάλιστα των εφημερίδων μετέφεραν σοκαριστικές περιγραφές της υπουργού Εξωτερικών της ΕΕ, από τη Γάζα απ’ όπου μόλις είχε επιστρέψει. Η φράση της δε που μεταφέρθηκε με την μεγαλύτερη συχνότητα ήταν μία: «Χειρότερα κι απ’ την Αϊτή»!

Το ερώτημα ωστόσο παραμένει: Ποιος μπορεί να αναγκάσει το Ισραήλ να σεβαστεί τις διεθνείς αποφάσεις; Η απάντηση είναι η προφανής – για τους περισσότερους: Οι ΗΠΑ!

Η εικόνα των ΗΠΑ να στέκονται ανήμπορες και αμήχανες μπροστά στο Ισραήλ που ακυρώνει με μια του κίνηση ολόκληρη την αμερικανική πολιτική επαναπροσέγγισης των αραβικών καθεστώτων την οποία προεκλογικά επαγγέλθηκε ο Μπαράκ Ομπάμα, απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ μπορούν(!) να επιβάλουν στο Ισραήλ να σεβαστεί τις διεθνείς του υποχρεώσεις και να πάψει να συμπεριφέρεται σαν κράτος – παρίας, αν χρησιμοποιήσουν σαν εκβιαστικό χαρτί τους πακτωλούς χρημάτων με τους οποίους αδιάλειπτα το χρηματοδοτούν! Το μέσο αυτό το εφάρμοσε ο πρώην πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ, αναγκάζοντας τότε το Ισραήλ να προβεί σε υποχωρήσεις. Σήμερα την ανάγκη ενεργοποίησης αυτής της δυνατότητας επικαλείται ο πρώην υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ και γνωστός ακτιβιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Ραλφ Νέιντερ. Αναφέρει λοιπόν σε άρθρο στην ιστοσελίδα του (http://www.nader.org/index.php?/archives/2179-Israel-Aid.html) με ημερομηνία 23 Μαρτίου 2010: «Από το 1996 οι αμερικανοί φορολογούμενοι εξακολουθούν να στέλνουν στο Ισραήλ 3 δισ. δολ. το χρόνο. Πριν εγκαταλείψει την εξουσία ο Τζορτζ Μπους με ένα μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ ΗΠΑ και Ισραήλ ενεργοποίησε ένα πακέτο βοήθειας ύψους 30 δισ. δολ. για τα επόμενα δέκα χρόνια που θα αποδίδεται στην αρχή κάθε οικονομικού έτους. Οι πόλεμοι κι οι εποικισμοί του Ισραήλ ακόμη χρηματοδοτούνται από τα λεφτά των αμερικανών φορολογουμένων». Και το καλύτερο; «Το Ισραήλ παρέχει καθολική υγειονομική κάλυψη, αντίθετα με ότι συμβαίνει στις ΗΠΑ όπου τίθεται το ερώτημα ποιος θα πρέπει να βοηθάει ποιόν; Και στα υπ’ όψη, η αμερικανική οικονομία βυθίζεται σε ύφεση, με μεγάλα ποσοστά αυξανόμενης φτώχειας, ανεργίας, καταναλωτικού χρέους, πολιτειακών και ομοσπονδιακών ελλειμμάτων». Καλό στην ίδια την Αμερική θα έκανε δηλαδή πρώτα και κύρια η Ουάσινγκτον αν διέκοπτε τη χρηματοδότηση στο Ισραήλ. Και στη συνέχεια σε όλο τον κόσμο. Αρκεί να το αποφασίσει…

 Ένα καράβι για τη Γάζα

Η πρωτοβουλία Ένα καράβι για τη Γάζα που συγκροτήθηκε πάνω στο θετικό κεκτημένο προηγούμενων αποστολών μεταφέρει ένα μήνυμα αισιοδοξίας κι ελπίδας. Απώτερος στόχος είναι να σπάσει το απάνθρωπο ισραηλινό εμπάργκο στη Λωρίδα της Γάζας, που έχει μετατραπεί στη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου, και τα πλοία του στολίσκου να μεταφέρουν στον λαό της Παλαιστίνης οικοδομικά υλικά για να χτίσει τα σπίτια του, γεννήτριες, τρόφιμα κι άλλα πολύτιμα είδη. Αρωγός σ’ αυτή την διεθνή προσπάθεια είναι η αλληλεγγύη χιλιάδων ανθρώπων από πολλές χώρες του κόσμου, που έκαναν την υπόθεση της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης δική τους, στηρίζοντας την προσπάθεια με κάθε τρόπο.

Γάζα: χίλιες και μία νύχτες… πόνου κι ελπίδας (Πριν 29 Μαρτίου 2010)

Μόνη της η Γάζα, όπως συμβαίνει όλα τα τελευταία χρόνια, τίμησε στις 14 Μάρτη την συμπλήρωση χιλίων ημερών από την έναρξη του δολοφονικού εμπάργκο που κήρυξε το Ισραήλ για να το υιοθετήσουν στη συνέχεια όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις: Από τις ΗΠΑ και την ΕΕ μέχρι τη Ρωσία. Ο αποκλεισμός της Γάζας, που ισοδυναμεί με συλλογική τιμωρία ενός ολόκληρου λαού, επειδή ψήφισε τη Χαμάς στις καθόλα νόμιμες και δημοκρατικές εκλογές, είχε ως αποτέλεσμα 3.500 επιχειρήσεις και μικροβιοτεχνίες να βάλουν λουκέτο, η ανεργία να έχει σκαρφαλώσει στο 80%, το μέσο καθημερινό εισόδημα των Παλαιστινίων να φθάνει τα 2 δολ., το 50% των παιδιών να υποφέρουν από υποσιτισμό και αναιμία και 500 άνθρωποι μέχρι στιγμής, ένας κάθε δεύτερη μέρα, να πεθαίνει λόγω έλλειψης φαρμάκων και παντελούς ανυπαρξίας των πιο απλών υποδομών υγείας – με μοναδική εξαίρεση το έργο ανθρωπιστικών οργανώσεων.

Σε αυτό το πλαίσιο η διεθνής καμπάνια Ένα καράβι για τη Γάζα που ανοίγει… πανιά στο τέλος Απρίλη με απώτερο στόχο να σπάσει έστω και για μια στιγμή το δολοφονικό αποκλεισμό, δίνοντας μήνυμα ελπίδας στους 1,5 εκ. Παλαιστινίους που ζουν στην μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου, αποκτά τεράστια σημασία. Τα καράβια που θα αποπλεύσουν για τη Γάζα από την Ελλάδα κι άλλες χώρες της περιοχής θα είναι η έμπρακτη μορφή αλληλεγγύης των λαών, το δικό τους μήνυμα αντίστασης στο νεο-φασιστικό κράτος του Ισραήλ και τη διεθνή κοινότητα που υποστηρίζει τα εγκλήματά του. Έστω, κι αν η στήριξη προς το εβραϊκό κράτος γίνεται με όλο και λιγότερη προθυμία, όπως δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις με τη δημόσια αντιπαράθεση ΗΠΑ – Ισραήλ και τις πρωτοβουλίες εκ νέου ενεργοποίησης του Κουαρτέτου (ΟΗΕ, ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία) στην κατεύθυνση εξεύρεσης λύσης στο Παλαιστινιακό και δημιουργίας κράτους εντός δύο ετών, όπως ρητά ανέφεραν μετά τη συνάντησή τους στη Μόσχα την Παρασκευή 19 Μαρτίου.

Η θετική αυτή εξέλιξη, η αίσια έκβαση της οποίας μένει ν’ αποδειχθεί, είναι αποτέλεσμα τεσσάρων παραγόντων. Αρχικά του απαράμιλλου ηρωισμού των καθημερινών ανθρώπων και των δυνάμεων της αντίστασης στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, που κατάφεραν να καταστήσουν αναποτελεσματική ακόμη κι αυτή την βάρβαρη μέθοδο του αποκλεισμού. Κατά δεύτερο, του αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει η ενδοτική Παλαιστινιακή Αρχή καθώς η γραμμή συμβιβασμού που ακολούθησε απομάκρυνε και δεν έφερε πιο κοντά το στόχο δημιουργίας Παλαιστινιακού κράτους. Ο τρίτος λόγος που ανάγκασε ΗΠΑ, ΕΕ και Ρωσία να παρέμβουν σχετίζεται με τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει το ίδιο το Ισραήλ καθώς η στρατηγική του έχει κάνει όλο τον κόσμο να το μισεί χαρακτηρίζοντάς το πλέον ως αρχετυπικό δείγμα αποτυχημένου και επικίνδυνου για την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια «κράτους – παρία». Τέλος είναι κι οι ίδιες οι αμερικανικές προτεραιότητες που μεταβάλλονται, επιφυλάσσοντας έναν διαφορετικό ρόλο στο μαντρόσκυλό τους στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ, ανεξαρτήτως φυσικά των άμεσων δικών του συμφερόντων.

Καθημερινές είναι σχεδόν οι συγκρούσεις που εξελίσσονται στη Δυτική Όχθη μεταξύ νεαρών Παλαιστινίων με τις δυνάμεις κατοχής του εβραϊκού κράτους. Αφορμή γι’ αυτή την τρίτη ή «λευκή Ιντιφάντα» όπως συχνά χαρακτηρίζεται αποτέλεσαν αλλεπάλληλες προκλήσεις του Ισραήλ που ως κοινό παρανομαστή είχαν την προσβολή των σημαντικότερων θρησκευτικών συμβόλων των μουσουλμάνων που βρίσκονται στην ανατολική Ιερουσαλήμ. Το τελευταίο, για παράδειγμα, κρούσμα συνέβη με αφορμή την δημιουργία μιας συναγωγής κοντά στο Όρος του Ναού που θεωρήθηκε το πρώτο βήμα για την ισραηλινή κατάληψη του Τεμένους του Αλ Ακσά και το μετέπειτα γκρέμισμά του, όπως επιδιώκουν υπερορθόδοξοι Εβραίοι και επιχειρεί το ισραηλινό κράτος με συγκαλυμμένες μεθόδους όπως υπόγειες ανασκαφές, που θα επιτρέψει την ανέγερση του Δεύτερου Ναού όπου θα πραγματοποιηθεί η Δευτέρα Παρουσία… Όλα αυτά φυσικά είναι αφορμές.

Η αιτία της οργής των Παλαιστινίων βρίσκεται στις συνεχείς προσπάθειες του Ισραήλ να εκδιώξει τους Παλαιστινίους από τη γη τους. Το επιδιώκει δε αυτό κυρίως με δύο αλληλοσυμπληρούμενους τρόπους: την επέκταση των εβραϊκών εποικισμών στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, που ήδη στεγάζουν περισσότερους από 500.000 εβραίους, και την εκδίωξη των αράβων από την Ανατολική Ιερουσαλήμ με την ταυτόχρονη οικειοποίηση των περιουσιών τους, στο πλαίσιο της προσπάθειας αλλαγής του πληθυσμιακού χαρακτήρα και «εβραιοποίησης» της πόλης. Πρόκειται για δύο στόχους, στρατηγικής σημασίας, που σε συνδυασμό επίσης και με άλλα μέτρα όπως την δημιουργία του τείχους, ακυρώνουν για πάντα το στόχο δημιουργίας ανεξάρτητου και βιώσιμου Παλαιστινιακού κράτους ενώ προωθούν τα σιωνιστικά επεκτατικά σχέδια που ως ακρογωνιαίο λίθο έχουν την αναγόρευση ως πρωτεύουσας του Ισραήλ την «ενιαία και αδιαίρετη» κατά τους ίδιους Ιερουσαλήμ.

Η σταδιακή υλοποίηση έστω και με άπειρα εμπόδια αυτού του στόχου έχει φέρει σε πλήρες αδιέξοδο την Παλαιστινιακή Αρχή, καθώς αποδεικνύεται καθημερινά πως το σχέδιο συνεργασίας της με τις Ισραηλινές αρχές δεν έφερε καμιά βελτίωση στους όρους ζωής των Παλαιστινίων ούτε φυσικά συνέβαλε στη δημιουργία κράτους, με βάση τις προβλέψεις του ΟΗΕ: Στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ και δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων. Η ίδια η Αρχή για να ξεπεράσει τις κατηγορίες για συνεργασία με τις δυνάμεις κατοχής και αναποτελεσματικότητα έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες της στο στόχο συγκρότησης ενός θεσμικού πλαισίου που θα οδηγήσει στην δημιουργία παλαιστινιακού κράτος εντός δύο ετών, χωρίς ωστόσο να έχει λυθεί η παραμικρή εκκρεμότητα. Θα είναι ένα φαντασιακό κράτος εικονικής πραγματικότητας, όπως αυτό που είχαν αναγνωρίσει πολλές χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 με αποτέλεσμα στις πρωτεύουσές τους ακόμη και σήμερα να μη φιλοξενούνται διπλωματικές αντιπροσωπείες της Παλαιστινιακής Αρχής – όπως στην Αθήνα – αλλά κανονικές πρεσβείες, το οποίο όμως δεν θα μπορεί να εγγυηθεί ή να διαφυλάξει καν την κυριαρχία του ή την ανεξαρτησία του γιατί δεν θα υφίστανται ούτε στα χαρτιά. Θα είναι ένα κράτος – φούσκα που ως κύριο μέλημα θα έχει τη νομή της εξουσίας και την ιδιοποίηση της διεθνούς οικονομικής βοήθειας από τα διεφθαρμένα αργυρώνητα στελέχη της Αρχής.

Ήδη άλλωστε η Παλαιστινιακή Αρχή, λειτουργώντας ως κυβέρνηση κατοχικών ανδρεικέλων τύπου Τσολάκογλου, έχει εκχωρήσει την επιλογή και την εκπαίδευση των δικών της δυνάμεων ασφαλείας στους Αμερικάνους και το Ισραήλ. Δεν είναι υπερβολή. Πρόκειται για «τα παιδιά του Ντέιτον», όπου εδώ Ντέιτον δεν είναι η γνωστή αμερικανική βάση όπου υπογράφτηκε το 1995 η συμφωνία κατάπαυσης του πυρός στη Βοσνία, αλλά αμερικανός στρατηγός που έχει αναλάβει την εκπαίδευση των ειδικών δυνάμεων της Παλαιστινιακής Αρχής. Λόγο δε για τη σύνθεση των επιλέκτων δεν είχε μόνο η Αρχή, αλλά οι Αμερικάνοι κι η ισραηλινή μυστική υπηρεσία Σιν Μπετ, που εξέτασε εξωνυχιστικά τα στοιχεία του κάθε υποψηφίου ξεχωριστά αποκλείοντας μάλιστα 20 άτομα, από το πρώτο τάγμα των 620 ανδρών, όπως έγραφε πολύ συγκεκριμένα η ισραηλινή εφημερίδα Χαάρετζ στις 6 Απρίλη 2008. Στην ίδια εφημερίδα αναφέρονταν τα λόγια του υπουργού Εσωτερικών της Αρχής κατά την τελετή αποφοίτησής τους: «Δεν είσαστε εδώ για να πολεμήσετε την Ισραηλινή πλευρά. Η σύγκρουσή μαζί της το μόνο που έχει προκαλέσει μέχρι τώρα είναι δεινά και κανένα θετικό αποτέλεσμα. Πρέπει να αποδείξετε στους Ισραηλινούς ότι είστε σε θέση να έχετε επιδόσεις κι επιτυχίες»!

Η Παλαιστινιακή Αρχή λοιπόν φαίνεται ότι έβγαλε τα συμπεράσματά της από την συντριπτική ήττα που υπέστησαν οι μισθοφόροι του Νταχλάν στη Γάζα τον Ιούνη του 2007 όταν πήγαν να ανατρέψουν τη νόμιμη κυβέρνηση της Χαμάς, και δημιούργησε ένα σώμα καλά εκπαιδευμένων πραιτοριανών, που θα λειτουργεί υπό τις οδηγίες των δυνάμεων κατοχής και στο στόχαστρό του θα έχει αποκλειστικά και μόνο τους Παλαιστίνιους. Ποτέ τους Ισραηλινούς!

Ο εβραϊκός στρατός εν τω μεταξύ θα απολαμβάνει την πλήρη ατιμωρησία για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τα εγκλήματα πολέμου στα οποία επιδίδεται (όπως εμπεριστατωμένα περιέγραψε η έκθεση του δικαστή Γκολντστόουν που διεξήχθη κατά παραγγελία του ΟΗΕ) όχι μόνο με αφορμή τις πολεμικές του επιχειρήσεις αλλά και τις καθημερινές επιχειρήσεις τρομοκράτησης και καταστολής των Παλαιστινίων. Στο στόχαστρο του δε, βρίσκονται πριν απ’ όλους τα παιδιά, ακόμη και 12 χρονών. Πριν ακόμη τα επεισόδια στην ανατολική Ιερουσαλήμ πάρουν την έκταση των τελευταίων εβδομάδων, που οδήγησαν τον εβραϊκό στρατό να δολοφονήσει τέσσερις έφηβους διαδηλωτές το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, στις φυλακές του Ισραήλ είχαν οδηγηθεί 343 παιδιά της Παλαιστίνης που συνελήφθησαν ενώ πέταγαν πέτρες στις δυνάμεις κατοχής. Η κόλαση την οποία έζησαν και τα βασανιστήρια που υπέστησαν περιγραφόταν στον βρετανικό Ομπσέρβερ με τα πιο μελανά χρώματα: Ολονύχτια κράτηση σε κελί με δεμένα μάτια ενώ σε απόσταση αναπνοής υπήρχε δεμένο σκυλί που γάβγιζε απειλητικά και ασταμάτητα, στη συνέχεια μεταφορά σε άλλη φυλακή με ενήλικους έγκλειστους και στο τέλος υποχρέωση υπογραφής μιας ομολογίας που είχε συνταχθεί στα εβραϊκά τα οποία δεν γνώριζε, ενώ η υπό όρους αποφυλάκισή του έγινε δυνατή μόνο μετά την καταβολή από τον πατέρα του 2.000 σέκελ (540 δολ.) – ποσού μυθικού για έναν μέσο Παλαιστίνιο της Δυτικής Όχθης. Να αναφερθεί δε ότι τα παιδιά της Παλαιστίνης, σύμφωνα με τους νόμους του Ισραήλ, από τα 16 τους παύουν να είναι ανήλικοι και χαρακτηρίζονται ενήλικες – για να πέφτει πιο βαρύς ο πέλεκυς του νόμου στα κεφάλια τους, ενώ τα παιδιά του Ισραήλ διατηρούν το δικαίωμα να ενηλικιώνονται κανονικά, στα 18 τους…

Οι κτηνώδεις μέθοδοι που χρησιμοποιεί το μισητό εβραϊκό κράτος για να διαιωνίζει το αποικιακό καθεστώς κατοχής απέναντι στους Παλαιστίνιους εδώ και έξι δεκαετίες έχουν ως αποτέλεσμα όλο και συχνότερα το Ισραήλ να χαρακτηρίζεται «κράτος – παρίας»! Τελευταία φορά που ακούστηκε αυτός ο χαρακτηρισμός, ενδεικτικός της πλήρους απονομιμοποίησης του, δεν ήταν σε συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό όπως θα περίμενε κανείς, αλλά στη βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων! Αφορμή ήταν η συζήτηση που έγινε μετά την απόφαση του βρετανού υπουργού Εξωτερικών, Ντέιβιντ Μίλιμπαντ, να απελαθεί ισραηλινός διπλωμάτης που σχετιζόταν με την υπόθεση παραχάραξης βρετανικών διαβατηρίων τα οποία χρησιμοποιήθηκαν από την Μοσάντ για την δολοφονία του στελέχους της Χαμάς στο Ντουμπάι.

Το Ισραήλ από την άλλη δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια, αντικρίζοντας τον διεθνή διασυρμό και την απονομιμοποίησή του στα μάτια όλου του κόσμου κι όχι μόνο των προοδευτικών ανθρώπων, όπως με ιδιαίτερη ορμή συντελείται τελευταία με αποκορύφωμα την εκστρατεία μποϋκοτάζ προϊόντων που παράγονται από το Ισραήλ κι εβραϊκές εταιρείες. Μια εκστρατεία που τοποθετεί το Ισραήλ στην ίδια μοίρα με το απάνθρωπο, ρατσιστικό καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Για να αντιμετωπίσει λοιπόν το Ισραήλ αυτή την καθόλου βολική κατάσταση ενεργοποιεί μια σειρά από αντιμέτρα, τα οποία περιγράφονται αναλυτικά σε πρόσφατη έκθεση, με ημερομηνία Μάρτιος 2010, του ιδρύματος Ρεούτ, την οποία έφερε στην επιφάνεια η καναδή αγωνίστρια, δημοσιογράφος και συγγραφέας Νάομι Κλάιν. Τα μέτρα αυτά «ενάντια στην απονομιμοποίηση» περιλαμβάνουν: Από την ενεργοποίηση των εργατικών συνδικάτων του Ισραήλ, φιλικών διανοουμένων στο εξωτερικό, Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που πρόσκεινται φιλικά και φυσικά της εβραϊκής διασποράς για την βελτίωση της δημόσιας εικόνας του Ισραήλ στο εξωτερικό μέχρι την εμπλοκή των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ και τη στοχοποίηση συγκεκριμένων ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από κάθε καμπάνια, οι οποίοι θα διασύρονται προσωπικά. «Σήμερα η επίθεση στο Ισραήλ είναι “φθηνή” και βολική, αλλά μπορεί να μετατραπεί σε μια πιο επικίνδυνη υπόθεση», αναφέρεται χαρακτηριστικά, το ισραηλινό κέντρο μελετών!!!

Διεθνής οργή για τα σχέδια επέκτασης των εβραϊκών εποικισμών

Το χειρότερο όμως για το Ισραήλ είναι ότι πλέον προκαλεί δυσφορία ακόμη και στον ίδιο τον ιμπεριαλισμό που δεν παύει να θεωρεί το ρατσιστικό εβραϊκό κράτος ως τον πλέον προνομιακό και στρατηγικό του σύμμαχο στη Μέση Ανατολή. Σε τακτικό επίπεδο όμως το Ισραήλ δεν διευκολύνει τα άμεσα σχέδια των ΗΠΑ στην τρέχουσα συγκυρία. Κάτι που φάνηκε πεντακάθαρα στις 9 Μάρτη, όταν την ίδια μέρα που ξεκίναγε το ταξίδι του αμερικανού αντιπροέδρου, Τζο Μπάιντεν, στο Ισραήλ, την ίδια αυτή μέρα ανακοίνωνε η κυβέρνηση Νετανιάχου την ανέγερση 1.600 επιπλέον σπιτιών στον εποικισμό Ραμάτ Σλόμο της ανατολικής Ιερουσαλήμ, όπου βρίσκονται μαζεμένα όλα τα υπερορθόδοξα ακροδεξιά αποβράσματα του διεθνούς Εβραϊσμού. Η ανακοίνωση προκάλεσε το μεγαλύτερο ρήγμα στις σχέσεις ΗΠΑ – Ισραήλ, με τον αμερικανό αντιπρόεδρο να αποδοκιμάζει την ανακοίνωση, τον ειδικό απεσταλμένο του Ομπάμα, Τζορτζ Μίτσελ, να αναβάλει το προγραμματισμένο ταξίδι του στο Τελ Αβίβ και την αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών να επιβάλλει στον Νετανιάχου μετά από μια τηλεφωνική συνομιλία 45 λεπτών (στην οποία κυρίως άκουγε) να προβεί, σύμφωνα με δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου, σε διορθωτικές δηλώσεις χωρίς φυσικά να ανακαλεί το σχέδιο επέκτασης των εποικισμών.

Η ανακοίνωση επέκτασης των εβραϊκών οικισμών ισοδυναμούσε με προσβολή προς τους Αμερικανούς γιατί ναρκοθετούσε την επανέναρξη των έμμεσων – δηλαδή, δι’ αντιπροσώπων – συνομιλιών μεταξύ Παλαιστινιακής Αρχής και Ισραήλ που είχε τροχιοδρομηθεί. Ο τελευταίος γύρος (άμεσων) διαπραγματεύσεων μεταξύ της Αρχής και του εβραϊκού κράτους – παρία τερματίστηκαν, με ευθύνη της Αρχής, λίγο πριν ξεκινήσει η επίθεση στη Γάζα, επ’ αφορμή την ανακοίνωση ενός άλλου τότε σχεδίου επέκτασης των εβραϊκών οικισμών. Η Αρχή μάλιστα τώρα για να αποφύγει το πολιτικό κόστος που επισείει το σύρσιμό της στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτε από την τελευταία φορά που αποχώρησε, συνομιλώντας με μια κυβέρνηση του Ισραήλ που σταθερά υπονομεύει τον διάλογο, έβαλε την Αραβική Ένωση των 22 κρατών να αποφασίσει την επανέναρξη των έμμεσων συνομιλιών. Η απόφαση λοιπόν ψηφίσθηκε σηματοδοτώντας μια νέα υποχώρηση των αραβικών κρατών χωρίς κανένα αντάλλαγμα κι εκεί που ήταν έτοιμη η πανηγυρική ανακοίνωση έναρξης των διαπραγματεύσεων, το Ισραήλ τα τίναξε όλα στον αέρα προβαίνοντας στη γνωστή ανακοίνωση, την οποία μάλιστα επιβεβαίωσε ο Νετανιάχου από την Ουάσιγκτον μιλώντας στο βήμα του πανίσχυρου εβραϊκού λόμπι AIPAC και στη συνέχεια κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τον αμερικανό πρόεδρο Ομπάμα. Η υποβάθμιση της σημασίας της επίσκεψης του στον Λευκό Οίκο, όπως δηλώθηκε μέσω συμβολισμών (απουσία καλωσορίσματος, φωτογράφων και κοινής συνέντευξης Τύπου) ήταν το – καθόλου βαρύ – τίμημα που πλήρωσε το Ισραήλ.

Η ενόχληση των Αμερικανών από την αδιαλλαξία του Ισραήλ σχετίζεται με τις φιλοδοξίες που θρέφει ο Ομπάμα για μια συνολική επαναδιευθέτηση των σχέσεων στην Μέση Ανατολή. Ρόλο ελκυστήρα των αραβικών ολιγαρχιών σε αυτό το νέο σχέδιο επιθυμούσε να αποτελέσει η επίλυση του Παλαιστινιακού ή μια σχετική έστω επίλυση που από τα τρία αιτήματα (δημιουργία ανεξάρτητου και βιώσιμου κράτους, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ κι επιστροφή των προσφύγων) θα επιλύει άμεσα το πρώτο με ανταλλαγές γαιών, σε μια δεκαετία το δεύτερο και θα θυσιάζει το τρίτο. Σε σχέση με τη ακινησία των τελευταίων δεκαετιών ακόμη κι ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί βαθιά τομή – όπως περίπου έγινε και με την ασφαλιστική μεταρρύθμιση εντός των ΗΠΑ, όπου το πιο άνευρο και υποβαθμισμένο σχέδιο επέκτασης της ασφαλιστικής κάλυψης έγινε δεκτό με διθυράμβους. Το Ισραήλ όμως δεν επιθυμεί ούτε καν αυτό. Πώς να πείσει επομένως ο Ομπάμα τον πρόεδρο της Συρίας, Μπασάρ αλ Άσαντ, ότι η επικείμενη τοποθέτηση αμερικανού πρέσβη στη Δαμασκό, για πρώτη φορά μετά το 2005 όταν η Συρία κατηγορήθηκε για τη δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι στο Λίβανο κι οι ΗΠΑ διέκοψαν τις σχέσεις μαζί της, μπορεί να αποτελέσει την αρχή της αναθέρμανσης των σχέσεών τους; Η απροθυμία του κράτους – τρομοκράτη του Ισραήλ (με διεθνές ρεκόρ στις καταδικαστικές αποφάσεις του ΟΗΕ) να συναινέσει στη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, προδικάζει και την άρνησή του στην επιστροφή των Υψωμάτων του Γκολάν της Συρίας που παρανόμως κατέχει από το 1967. Επομένως η επαναδιευθέτηση μένει στα χαρτιά.

Στο πλαίσιό της φυσικά, που ορίζεται από την αποτυχία των εμπρηστικών μεθόδων Μπους, ο χαρακτήρας της αμερικανικής παρέμβασης στη Μέση Ανατολή δεν γίνεται λιγότερο απειλητικός για την ειρήνη. Το αντίθετο συμβαίνει, όπως βεβαιώνει κι ο πρόσφατος εξοπλισμός των πετρομοναρχιών του Περσικού Κόλπου με πυραύλους Πάτριοτ. Το ζητούμενο για την Ουάσιγκτον είναι να αξιοποιήσει τις εκρηκτικές αντιθέσεις του καθεστώτος Άσαντ, ώστε να το αποσπάσει αρχικά από την ιρανική επιρροή που αυτή τη στιγμή αποτελεί μονόδρομο για τη Συρία. Στη συνέχεια να απομονώσει την Τεχεράνη και να επιτρέψει τότε στο Ισραήλ να βομβαρδίσει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, για να συνεχίσει το «κράτος – παρίας» να έχει το μονοπώλιο των πυρηνικών όπλων στην Μέση Ανατολή. Επίσης ριζοσπαστικές μαχητικές οργανώσεις όπως η Χεζμπολάχ, η Χαμάς και το Λαϊκό Μέτωπο να χάσουν τα στηρίγματά τους και τους διαύλους τροφοδοσίας σε οπλισμό και πόρους που εξασφάλιζε επί δεκαετίες ο άξονας Ιράν – Συρίας και να συντριβούν από την στρατιωτική μηχανή Ισραήλ – ΗΠΑ.

Το τι θα γίνει στην πράξη απ’ όλα αυτά μένει τελικά να αποδειχθεί…

Σε διπλωματική απομόνωση το Ισραήλ (Επίκαιρα, 4-10/3/2010)

Την αυξανόμενη ανάγκη αναθέρμανσης των διπλωματικών σχέσεων της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο και αποστασιοποίησης της ελληνικής διπλωματίας από το Ισραήλ επιβεβαιώνει το φιάσκο που υπέστη το εβραϊκό κράτος με αφορμή την δολοφονία του Μαχμούντ αλ Μαμπχούχ στο Ντουμπάι. Γιατί, η εκτέλεση του στελέχους της Χαμάς στις 19 Ιανουαρίου από 26 πράκτορες της Μοσάντ με τη μέθοδο των ηλεκτροσόκ και του πνιγμού μπορεί επιχειρησιακά να ολοκληρώθηκε με αψεγάδιαστο τρόπο, στην πράξη όμως εξέθεσε ανεπανόρθωτα το Ισραήλ (όπως ακριβώς συνέβη και με την επιχείρηση εναντίον της Γάζας πέρυσι τον Δεκέμβριο) που από φίλους και εχθρούς όλο και συχνότερα πλέον αποκαλείται «κράτος – παρίας», που συνιστά κίνδυνο για την σταθερότητα στην περιοχή.

Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν περίμενε ότι το Ντουμπάι θα έσπαγε τον κανόνα της σιωπής (που τόσο πολύ συνηθίζεται σε ανάλογες περιπτώσεις) και θα έδινε στη δημοσιότητα στιγμιότυπα από τις κάμερες ασφαλείας με τα πρόσωπα των δραστών. Κατά πολλούς η στάση του Ντουμπάι αποτέλεσε την εκδίκησή του για τη χρεοκοπία στην οποία το οδήγησαν πέρυσι το Νοέμβριο τα δυτικά κερδοσκοπικά κεφάλαια, που κατά μία ερμηνεία ήταν το τίμημα που πλήρωσε για τις στενές σχέσεις του με το Ιράν και την προθυμία με την οποία συνεργαζόταν οικονομικά με το Ιράν αρνούμενο να εφαρμόσει το εμπάργκο των Δυτικών. Έτσι, οι αρχές ασφαλείας του Ιράν αποδείχθηκαν καταπέλτης. Καθώς όχι μόνο έδωσαν στη δημοσιότητα τα βίντεο και τα πλαστογραφημένα διαβατήρια των εκτελεστών, δηλώνοντας πως κατά 99% πρόκειται για πράκτορες της Μοσάντ, αλλά επίσης ζήτησαν από την Ίντερπολ να εκδώσει διεθνές ένταλμα σύλληψης για τον Μέιρ Ντεγκάν, επικεφαλής της ισραηλινής μυστικής υπηρεσίας, Μοσάντ, για την οποία το τελευταίο τεύχος του βρετανικού περιοδικού Economist αναρωτιέται στον τίτλο του, κατά πόσο πράγματι κάνει το Ισραήλ ασφαλέστερο…

Η οργή εναντίον του Ισραήλ όμως αυτή τη φορά ξεπέρασε τα όρια του αραβικού κόσμου. Η έντονη και χωρίς προηγούμενο καταδίκη από τους υπουργούς Εξωτερικών της ΕΕ της κλοπής και παραποίησης διαβατηρίων ευρωπαίων πολιτών και οι σκληρές αποδοκιμαστικές δηλώσεις των υπουργείων Εξωτερικών της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιρλανδίας (που έγινε μάλιστα από την πολιορκημένη Γάζα) υποδηλώνουν πως καθησυχαστικές δηλώσεις όπως αυτή του υπουργού Βιομηχανίας του Ισραήλ, Μπινιαμίν Μπεν Ελιέζερ, ότι σε έξι μήνες κανείς δεν θα θυμάται το γεγονός, απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτ’ απ’ όλα επειδή οι εξωδικαστικές εκτελέσεις, όπως επισήμως αποκαλούνται ανάλογες μαφιόζικες πρακτικές (που πριν νομιμοποιηθούν από την CIA στον βρόμικο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, εγκαινιάστηκαν από την αστυνομία του Χίτλερ και του Πινοτσέτ) συνιστούν τη ναρκοθέτηση κάθε έννοιας δικαίου. Η επιφόρτιση των μυστικών υπηρεσιών με τα καθήκοντα του δικαστή, του εισαγγελέα και του εκτελεστή της ποινής μετατρέπει τον κόσμο σε μία ζούγκλα αυτοδικίας, όπου νόμος είναι το δίκιο του εκτελεστή και τα συμβόλαια θανάτου αποκαθιστούν την θεσμοθετημένη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης. Τι θα συνέβαινε αν κάθε κράτος εξασφάλιζε τα εθνικά του συμφέροντα με την εκτέλεση των εχθρών του; Κι έχοντας πλήρη επίγνωση των διαφορετικών μέτρων και σταθμών που κυριαρχούν στην «διεθνή κοινότητα», δεν μπορούμε να μην μεταφέρουμε το ερώτημα συντάκτη του βρετανικού Guardian για το τι θα είχε συμβεί αν τυχόν και μια ανάλογη δολοφονία την είχε φέρει σε πέρας η μυστική αστυνομία του Ιράν, σε μεγάλο ξενοδοχείο δυτικής πρωτεύουσας, χρησιμοποιώντας πλαστογραφημένα διαβατήρια ευρωπαίων πολιτών… Πόσες φορές θα είχε ισοπεδωθεί μέχρι τώρα η Τεχεράνη;

Κατά δεύτερο, η οργή εναντίον του Ισραήλ δεν πρόκειται να κοπάσει εύκολα, επειδή οι εξωδικαστικές εκτελέσεις σε τρίτες χώρες καταστρατηγούν την έννοια της εθνικής κυριαρχίας. Όταν η κάθε Μοσάντ ή η CIA, όπως συνέβη κατ’ επανάληψη επί Μπους με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την απαγωγή του αιγύπτιου ιμάμη από το Μιλάνο της Ιταλίας, δολοφονεί και απαγάγει, τότε παραβιάζει το αυτονόητο μονοπώλιο που έχει κάθε κράτος στην απονομή δικαιοσύνης στο εσωτερικό του και αυτόματα μετατρέπεται σε προτεκτοράτο ή αποικία, που κρίνεται αναρμόδιο να εφαρμόσει το δίκαιο εντός των εθνικών του συνόρων. Η πόλη – κράτος του Ντουμπάι, προς τιμή του, απέσεισε από πάνω του αυτό τον ταπεινωτικό χαρακτηρισμό.

Κατά τρίτο, το Ισραήλ αυτή τη φορά μάλλον παραβίασε μια λεπτή γραμμή, καθώς χρησιμοποιώντας διαβατήρια Εβραίων από την Ευρώπη δεν έθεσε μόνο σε κίνδυνο τη ζωή κάθε άλλου Εβραίου (που γιατί να μη χαρακτηρίζεται στο εξής ύποπτος για πράκτορας της Μοσάντ;) αλλά και την αξιοπιστία των ίδιων αυτών ευρωπαϊκών κρατών που χρειάστηκε να αποδείξουν ότι τα (υψηλής ασφάλειας να θυμίσουμε) διαβατήρια πλαστογραφήθηκαν και δεν δόθηκαν στο ίδιο το Ισραήλ προς διευκόλυνσή του!

Τέλος, το σημαντικότερο είναι πως οι μαφιόζικες εκτελέσεις έχουν κατ’ επανάληψη αποδείξει την αναποτελεσματικότητά τους. Ας θυμηθούμε την δολοφονία με πύραυλο από ελικόπτερο Απάτσι του παραπληγικού ηγέτη της Χαμάς, Σεϊχη Γιασίν, στο αναπηρικό του καροτσάκι, την ανεξιχνίαστη μεν, αδιαμφισβήτητη ωστόσο δολοφονία του ιστορικού ηγέτη της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Γιασέρ Αραφάτ, την αποτυχημένη επιχείρηση δολοφονίας του σημερινού ηγέτη της Χαμάς, Χαλίντ Μεσάλ, στο Αμάν της Ιορδανίας τον Σεπτέμβριο του 1997 που κατέληξε στην ταπείνωση του (και τότε) πρωθυπουργού του Ισραήλ, σιωνιστή Νετανιάχου, και τόσες, δεκάδες άλλες περιπτώσεις. Καμία δεν σηματοδότησε την αναδίπλωση των Παλαιστινίων, ούτε έφερε την ειρήνη στην Παλαιστίνη.

Αυτή τη φορά όμως κάτι αλλάζει στις σχέσεις της Δύσης με το Ισραήλ, ενδεχομένως λόγω και της εξάντλησης της υπομονής των Αμερικανών όπως φάνηκε από την αίτηση που υπέγραψαν 54 μέλη της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων προς τον Ομπάμα, ζητώντας την άρση του αποκλεισμού της Γάζας. Η αλλαγή του κλίματος είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού στον Τύπο με αφορμή την δολοφονία του στελέχους της Χαμάς, που όπως αποκάλυψαν οι βρετανικοί Sunday Times είχε την έγκριση του ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου, που επισκέφθηκε ο ίδιος τα γραφεία της Μοσάντ για να δώσει την έγκρισή του στη δολοφονία. Έγραφε χαρακτηριστικά το πάντα προσεκτικό (λόγω του πανίσχυρου εβραϊκού λόμπι που δρα στην Ουάσιγκτον) αμερικανικό περιοδικό Time: «Οι σχέσεις του Ισραήλ με τους δυτικούς του συμμάχους αλλάζουν. Οι μονομερείς στρατιωτικές δράσεις και δράσεις ασφάλειας του Ισραήλ – όσο δικαιολογημένες και αποτελεσματικές μπορεί να είναι – στρέφουν την παγκόσμια κοινή γνώμη ενάντια στο εβραϊκό κράτος. Ο ρόλος του Ισραήλ στον Δυτικό Τύπο είναι όλο και λιγότερο εκείνος του μαχόμενου Δαβίδ κι όλο και περισσότερο του απερίσκεπτου Γολιάθ: από την εξελισσόμενη πολιορκία της Γάζας στη σκόπιμα δυσανάλογη απάντηση κατά τη διάρκεια τόσο του πολέμου στο Λίβανο ενάντια στη Χεζμπολάχ το 2006 όσο κι ενάντια στην Χαμάς το 2009. Αυτές οι απόψεις είναι ισχυρότερες στην Ευρώπη παρά στις ΗΠΑ», παρατηρεί το περιοδικό Time.  

Ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν κι οι Financial Times. Σε ανάλυση που δημοσιεύθηκε την προηγούμενη Παρασκευή, 26 Φεβρουαρίου, με τίτλο «Το Ισραήλ πλήττει την υπόθεσή του όταν αντιμετωπίζεται σαν κράτος – παρίας» αναφέρεται: «Δεν κάνει καθόλου καλό στην υπόθεση του Ισραήλ να ενθαρρύνει την αντίληψη ότι είναι κράτος – παρίας, ειδικά μετά τις κατηγορίες που δέχτηκε για εγκλήματα πολέμου στη Γάζα από την έκθεση Γκολντστόουν, που παραγγέλθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη… Οι ηγέτες του Ισραήλ έχουν την τάση να πιστεύουν πως το διεθνές δίκαιο στην πράξη δεν υπάρχει ή, αν υπάρχει, απλώς δεν ισχύει για τους ίδιους. Το έχουν αγνοήσει γιατί μπορούσαν να στηρίζονται στο αμερικανικό βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας, που προβλήθηκε 29 φορές για να διασφαλιστεί η συμπεριφορά του Ισραήλ στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη και 11 φορές για να διαφυλαχθούν οι ενέργειες του στο Λίβανο»!

Το ερώτημα αυτή τη φορά είναι κατά πόσο η ελληνική διπλωματία θα λάβει υπ’ όψη της τα παραπάνω σαφή και αδιάψευστα μηνύματα αλλαγής της στάσης της διεθνούς κοινότητας απέναντι στο Ισραήλ, και θα βελτιώσει ουσιαστικά τις σχέσεις της με τον αραβικό κόσμο…

Εκλογές οπισθοδρόμησης στην Παλαιστίνη (6/11/2009)

Με βήμα στο κενό ισοδυναμεί η απόφαση του Μαχμούντ Αμπάς να προκηρύξει προεδρικές και βουλευτικές εκλογές στις 24 Ιανουαρίου. Η απόφασή του στην πραγματικότητα στερείται αντικρίσματος και το μοναδικό το οποίο διασφαλίζει είναι το βάθεμα του χάσματος που χωρίζει τη Φατάχ από τις άλλες οργανώσεις και την διαιώνιση του ρήγματος μεταξύ Δυτικής Όχθης και Γάζας. 

Η διαφωνία όλων σχεδόν των παλαιστινιακών οργανώσεων (Χαμάς, Λαϊκό Μέτωπο, Ισλαμική Τζιχάντ, κ.α.) με την ανακοίνωση του προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής για διεξαγωγή εκλογών τον Ιανουάριο ήταν αναμενόμενη καθώς με αυτή του την απόφαση ο Μαχμούντ Αμπάς τίναξε στον αέρα τις ειρηνευτικές συνομιλίες του Καΐρου. Από τις 26 Φεβρουαρίου στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα διεξάγονται εντατικότατες συνομιλίες μεταξύ των παλαιστινιακών οργανώσεων και υπό την επίβλεψη του επικεφαλής των αιγυπτιακών μυστικών υπηρεσιών, με ένα και μοναδικό θέμα: να λάβει τέλος το ρήγμα που δημιουργήθηκε τον Ιούνιο του 2007, όταν η εκδίωξη της Φατάχ από τη Γάζα χώρισε στα δύο τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων πέντε ξεχωριστές επιτροπές διερευνούσαν την επίλυση των πιο σοβαρών θεμάτων: ασφάλεια, κυβέρνηση, εθνική συμφιλίωση, Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και, τέλος, εκλογές. Η ημερομηνία δηλαδή κι οι όροι υπό τους οποίους θα διεξάγονταν οι εκλογές θα συμφωνούνταν από κοινού. Μέχρι που ήρθε η μονομερής απόφαση του Αμπάς…

Η ανακοίνωσή του θεωρήθηκε από πολλούς επίδειξη δύναμης απέναντι στη Χαμάς, η οποία μόλις λίγες μέρες πριν είχε εκδηλώσει την δυσφορία της για την απροειδοποίητη τροποποίηση των όρων της συμφωνίας, κυριολεκτικά στο παρά πέντε των τελικών υπογραφών. Μέχρι και επίσημη τελετή είχαν ετοιμάσει οι αιγυπτιακές αρχές στις 25 Οκτώβρη για να προσδώσουν κύρος στην συμφωνία. Οι ενστάσεις της Χαμάς αφορούσαν τέσσερα σημεία (που προέκυψαν τελευταία στιγμή μετατρέποντας το 8σέλιδο κείμενο το οποίο είχε εγκρίνει ο ηγέτης της Χαλίντ Μεσάαλ, μεταβαίνοντας ο ίδιος στο Κάιρο, σε ένα εντελώς διαφορετικό κείμενο 28 σελίδων!): τον χαρακτηρισμό ως παρανόμων των ένοπλων αντιστασιακών οργανώσεων – απόφαση που σήμαινε την απαγόρευση της αντίστασης κι απαρχή εμφυλίου, την έλλειψη δέσμευσης από τη μεριά της Αιγύπτου για άνοιγμα των συνόρων στη Ράφα – ώστε να σπάσει το 4ετές σχεδόν εμπάργκο, την απροθυμία της επίσης να αναγνωρίσει το εκλογικό αποτέλεσμα ανεξαρτήτως νικητή – για να μην επαναληφθεί η συλλογική τιμωρία που ακολούθησε την εκλογή της Χαμάς τον Ιανουάριο του 2006 και τέλος την απροθυμία της Παλαιστινιακής Αρχής να εγγυηθεί την αποφυλάκιση των πολιτικών της αντιπάλων που κρατάει δέσμιους στη Δυτική Όχθη.

Παίρνοντας επομένως ο Αμπάς μια τέτοια απόφαση είναι εμφανές ότι δυναμιτίζει τη διαδικασία συμφιλίωσης κι όσα βήματα επιτεύχθηκαν! Το χειρότερο όμως είναι ότι πριονίζει και το κλαδί στο οποίο κάθεται ο ίδιος (δεδομένης της ελλιπούς νομιμοποίησης με την οποία είναι αντιμέτωπος καθώς από τον Ιανουάριο του 2009 έχει λήξει η θητεία του) με δραματικές από δω και πέρα συνέπειες για το ευρύτερο κύρος της Παλαιστινιακής Αρχής.

Κατ’ αρχήν η απόφαση του Αμπάς για διεξαγωγή εκλογών στην Δυτική Όχθη, την ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Γάζα αποτελεί κενό γράμμα γιατί για καμία σχεδόν από αυτές τις τρεις περιοχές δεν αποφασίζει ο ίδιος! Στη Γάζα η Χαμάς έχει τον πλήρη έλεγχο (στρατιωτικό, πολιτικό, διοικητικό, οικονομικό, κ.λπ) κι είναι προφανές ότι εκλογές θα διεξαχθούν εάν κι εφόσον η ίδια, που είναι εκλεγμένη κυβέρνηση, το επιθυμεί. Στη Δυτική Όχθη από την άλλη και πολύ περισσότερο στην ανατολική Ιερουσαλήμ εκλογές θα διεξαχθούν εάν κι εφ’ όσον το επιθυμεί ο ισραηλινός στρατός κατοχής. Κι αυτό που έχει δείξει τελευταία το εβραϊκό κράτος είναι ότι δεν καίγεται κι ιδιαίτερα να στηρίξει την Παλαιστινιακή Αρχή και τη Φατάχ στον αγώνα που δίνουν με τις άλλες παλαιστινιακές οργανώσεις. Προς επίρρωση η σύγκρουση που μαίνεται εδώ και βδομάδες στην ανατολική Ιερουσαλήμ, απειλώντας από στιγμή σε στιγμή να λάβει εκρηκτικές, παναραβικές διαστάσεις, κι επίσης, η επιμονή του Ισραήλ να επεκτείνει τους εβραϊκούς εποικισμούς.

Οι εξελίξεις στην ανατολική Ιερουσαλήμ υπάρχει ορατός κίνδυνος να πυροδοτήσουν κατακλυσμιαίες πολιτικές εξελίξεις λόγω των καθημερινών προκλήσεων υπερορθόδοξων, ακροδεξιών Εβραίων οι οποίοι θεωρούν το τέμενος του Αλ Ακσά… παρείσακτο, παρότι έχει ιστορία 1.300 ετών, και στη θέση του θέλουν να στήσουν δικά τους θρησκευτικά σύμβολα. Αρωγό τους έχουν την κυβέρνηση του Ισραήλ που όχι μόνο διατάζει τον στρατό να πυροβολεί με πλαστικές σφαίρες τους άραβες διαδηλωτές εδώ και ένα μήνα, αλλά χρηματοδοτεί και υπόγειες ανασκαφές με στόχο την εύρεση του ναού του Σολομώντα. Ήδη όμως αυτές οι ανασκαφές έχουν διαβρώσει απειλητικά τα θεμέλια του τεμένους του Αλ Ακσά και πολλοί προειδοποιούν ότι κινδυνεύει να γκρεμιστεί. Ενδεχόμενο ευκταίο για τους Εβραίους κατακτητές που θα προκαλέσει όμως μια χωρίς προηγούμενο οργή του μουσουλμανικού κόσμου, δεδομένου ότι μετά την Μέκκα και την Μεδίνα που βρίσκονται στη Σαουδική Αραβία, το Αλ Ακσά στην Ιερουσαλήμ αποτελεί το τρίτο σε σπουδαιότητα ιερό μνημείο!

Απογοητευτικά είναι τα μηνύματα που στέλνουν οι Ισραηλινοί στην Παλαιστινιακή Αρχή και στον ίδιο τον Μαχμούντ Αμπάς και σ’ ότι αφορά τους εποικισμούς. Η επέκτασή τους αποτελεί κόκκινη γραμμή για την Αρχή κι αυτό φάνηκε όταν με δική της πρωτοβουλία διακόπηκαν οι συνομιλίες με το Ισραήλ αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Νετανιάχου και την απόφασή του να εγκρίνει την επέκταση των εποικισμών στη Δυτική Όχθη. Από την άνοιξη όμως μέχρι και τον Σεπτέμβρη στην Παλαιστινιακή Αρχή συμπαραστεκόταν κι η αμερικανική κυβέρνηση που φαινόταν να ακολουθεί την κατεύθυνση του Μπους, όπως είχε γνωστή στην διάσκεψη της Ανάπολις, απαιτώντας το πάγωμα των εποικισμών. Από την προηγούμενη Κυριακή όμως η γραμμή της Ουάσινγκτον άλλαξε! Στο εξής οι ΗΠΑ στοιχίζονται πίσω από το Ισραήλ στο θέμα των εποικισμών, αποσύρουν κάθε αίτημα για πάγωμά τους (που στην πράξη σήμαινε τη νομιμοποίηση των υπαρχόντων, παράνομων κατά τον ΟΗΕ, εποικισμών) κι ενθαρρύνουν έτσι την κυβέρνηση του Νετανιάχου να χρηματοδοτήσει την περαιτέρω επέκτασή τους. Η στροφή στην αμερικανική πολιτική έγινε γνωστή στον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής την προηγούμενη Κυριακή, 1^η Νοέμβρη, κατά την συνάντηση που είχε με την αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών, Χίλαρι Κίντον, η οποία του ζήτησε να πάψει να θέτει ως όρο για την έναρξη των διαπραγματεύσεων το πάγωμα των εποικισμών και να εντάξει το θέμα στην ατζέντα των διαπραγματεύσεων. Πρόταση που φυσικά δεν έγινε δεκτή από την Παλαιστινιακή Αρχή, καθώς η επέκταση των εποικισμών και η αύξηση των εποίκων (που σήμερα φθάνουν τους 300.000 όταν κατά την υπογραφή της συμφωνίας του Όσλο ήταν 109.000) καθιστά την κατοχή μη αντιστρεπτή και το στόχο δημιουργίας ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους πρακτικά ανέφικτο.

Και τα δύο παραπάνω γεγονότα, η εβραιοποίηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ και η επέκταση των εποικισμών, έχουν υπονομεύσει το κύρος του Αμπάς σε πρωτοφανές σημείο καθώς δείχνουν ότι οι αδιάκοπες υποχωρήσεις του δεν έφεραν ούτε ένα βήμα πιο κοντά το στόχο της αποτίναξης της κατοχής. Η διαφαινόμενη μετατροπή των εκλογών σε φιάσκο θα οξύνει στο έπακρο την αμφισβήτησή του…

Για νέα Ιντιφάντα προκαλεί το Ισραήλ (Μετροπόλιταν, 11/10/2009)

Εννέα χρόνια συμπληρώθηκαν στις 28 Σεπτέμβρη, από την ημέρα που ο υποψήφιος πρωθυπουργός του Ισραήλ, τότε, Αριέλ Σαρόν επισκέφθηκε το ιερό για τους μουσουλμάνους τέμενος του Αλ Ακσά, πυροδοτώντας την δεύτερη ιντιφάντα των Παλαιστινίων. Στόχος των Σιωνιστών ήταν να τιναχθούν στον αέρα τα βήματα δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους που είχαν συντελεστεί στο πλαίσιο των Συμφωνιών του Όσλο. Σήμερα και δη τις τελευταίες δύο εβδομάδες, με τους εβραίους υπερορθόδοξους να προκαλούν για μια νέα ιντιφάντα τους Παλαιστινίους, ο στόχος των Ισραηλινών είναι να ακυρώσουν τις προοπτικές ενός νέου κύκλου διαπραγματεύσεων για την ειρήνη και να δικαιολογήσουν την εμπρηστική τους στάση.

Εξόφθαλμες και καθημερινές προκλήσεις χωρίς προηγούμενο, ακόμη και ξυλοδαρμοί υπέργηρων μουσουλμάνων που πήγαιναν να προσκυνήσουν το τέμενος του Αλ Ακσά συνέβαιναν σχεδόν καθημερινά στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, όλο το  προηγούμενο δεκαπενθήμερο. Η ένταση έφθασε σε τέτοιο σημείο ώστε ο υπουργός Θρησκευτικών Υποθέσεων της Παλαιστιναικής Αρχής προειδοποίησε ότι η συνέχιση των επιθέσεων «θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια νέα ιντιφάντα». Δράστες των επιθέσεων ήταν υπερορθόδοξοι εβραίοι, έποικοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία, που δρούσαν όμως υπό την συνεχή υποστήριξη και κάλυψη του ισραηλινού κράτους. Τούτο, φάνηκε ξεκάθαρα την περασμένη Κυριακή όταν το Ισραήλ έστειλε στρατό κι απαγόρευσε σε Άραβες κάτω των 50 ετών να εισέρχονται στην παλιά πόλη, προς «αποφυγή επεισοδίων», όπως δήλωσε. Στην πραγματικότητα αυτό που ήθελε ήταν να μείνουν απερίσπαστοι οι Εβραίοι να προσευχηθούν στο Δυτικό Τείχος. Η κίνηση του Ισραήλ βάθυνε τον διχασμό και την ταπείνωση των Αράβων από τον ισραηλινό κατοχικό στρατό σε μια μικρή έκταση γης που φιλοξενεί το τρίτο σε θρησκευτική σημασία τέμενος για τους μουσουλμάνους και τον πρώτο σε σημασία τόπο προσκυνήματος για τους Εβραίους.

Δεν ήταν ωστόσο κεραυνός εν αιθρία. Το Ισραήλ, διεξάγει μια τεράστια σε μέγεθος και ασύλληπτη σε οικονομικό κόστος επιχείρηση από το 1967, όταν κατέκτησε την ανατολική Ιερουσαλήμ με τον πόλεμο των 6 ημερών, με απώτερο στόχο να αλλοιώσει τον εθνικό και θρησκευτικό χαρακτήρα της πόλης ώστε να την ενσωματώσει πλήρως στο ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ, μετατρέποντας την Ιερουσαλήμ σε πρωτεύουσα του. Το Ισραήλ δηλαδή εφαρμόζει μια πολιτική φυλετικών διώξεων και εθνοκάθαρσης, όπως αυτή που εφάρμοζε το νοτιοαφρικανικό απαρτχάιντ μέχρι το 1989, κι άλλα ρατσιστικά καθεστώτα στο παρελθόν. Ακρογωνιαίοι λίθοι αυτής της καλοσχεδιασμένης πολιτικής είναι: Η ανέγερση του τείχους της ντροπής που αποκόβει την Ανατολική Ιερουσαλήμ από την παλαιστινιακή Δυτική Όχθη. Τα τεράστια, ανυπέρβλητα στην πράξη, εμπόδια που συναντούν οι άραβες για να συντηρήσουν τα σπίτια τους με αποτέλεσμα να τους διώχνουν κι αυτόματα να περιέρχονται στην ιδιοκτησία εβραίων εποίκων. Η απαγόρευση στην Παλαιστινιακή Αρχή να ορίσει ως έδρα της την ανατολική Ιερουσαλήμ, ακόμη και να πραγματοποιηθούν πολιτιστικές δραστηριότητες που σχετίζονται με την ανακήρυξη της πόλης ως αραβική πολιτιστική πρωτεύουσα του 2009. Το απάνθρωπο καθεστώς διώξεων που έχει επιβάλλει το Ισραήλ οδήγησε και την Ευρωπαϊκή Ένωση στις 15 Δεκέμβρη 2008, επικαλούμενη το άρθρο 49 της Συνθήκης της Γενεύης που απαγορεύει τον εποικισμό κατεχομένων εδαφών, να χαρακτηρίσει σε έκθεσή της τα έργα του Ισραήλ μέσα και γύρω από την Ιερουσαλήμ ως μια από τις πιο «ακραίες προκλήσεις στην ισραηλινο-παλαιστινιακή ειρηνευτική διαδικασία».

Παρότι όμως οι προκλήσεις των εβραίων εποίκων αποτελούν ενδημικό φαινόμενο στην ανατολική Ιερουσαλήμ, το ερώτημα που γεννιέται είναι γιατί συμβαίνουν τώρα οι προκλήσεις κι οι τραυματισμοί των αράβων προσκυνητών.

Το τελευταίο διάστημα είναι σε εξέλιξη δύο διαδικασίες που φέρνουν σε άσχημη, αν όχι δεινή θέση, το σιωνιστικό κράτος. Η πρώτη συντελείται στο Κάιρο όπου συνεχίζονται και φαίνεται να οδηγούνται σε αίσιο τέλος οι πυρετώδεις διαπραγματεύσεις, με την προσωπική διαμεσολάβηση του επικεφαλής των αιγυπτιακών μυστικών υπηρεσιών, μεταξύ Φατάχ και Χαμάς για τη συμφιλίωση μεταξύ των δύο ιστορικών οργανώσεων που ελέγχουν αντίστοιχα τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Η επιτόπια παρουσία του ηγέτη της Χαμάς, Χαλίντ Μεσάαλ, ο οποίος ζει στη Δαμασκό κι η επιβεβαίωση από τον ίδιο πως εντός του Οκτωβρίου αναμένεται η υπογραφή συμφωνίας αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο ισχυροποιεί τους Παλαιστινίους και αδυνατίζει το Ισραήλ που επενδύει τα μέγιστα στον διχασμό τους. Είναι δε τόσο απευκταία για το Ισραήλ η προοπτική ειρήνευσης ώστε τον Δεκέμβρη, όταν είχαν φθάσει ξανά στο παρά πέντε της υπογραφής συμφωνίας ειρήνευσης η Φατάχ κι η Χαμάς, το Ισραήλ επίσπευσε τον βομβαρδισμό της Γάζας ακυρώνοντας τα σχέδια επαναπροσέγγισης. Γιατί σήμερα να μην πυροδοτήσει μια νέα εξέγερση στην Ανατολική Ιερουσαλήμ που θα παραπέμψει στο μακρινό μέλλον για δεύτερη φορά το ενδεχόμενο της συμφιλίωσης;

Κατά δεύτερο, το Ισραήλ το τελευταίο διάστημα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, καθώς έχει αποδειχτεί πως αποτελεί την μόνη κι αποκλειστική αιτία για την στασιμότητα αν όχι υποχώρηση που καταγράφεται στο θέμα των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων. Ειδικότερα η εμμονή του ακροδεξιού ισραηλινού πρωθυπουργού και κορυφαίου «ιέρακα» Μπεναιμίν Νετανιάχου, να μείνουν άθικτοι οι εβραϊκοί εποικισμοί στη Δυτική Όχθη έχει οδηγήσει σε στασιμότητα τις αμερικανικές πρωτοβουλίες ειρήνευσης. Να υπενθυμίσουμε πως η Παλαιστινιακή Αρχή υπό τον Μαχμούντ Αμπάς διέκοψε τον Μάρτιο, τις απ’ ευθείας συνομιλίες επ’ αφορμή την απόφαση της νέας τότε ακροδεξιάς κυβέρνησης του Ισραήλ να εγκρίνει νέα προγράμματα εποικισμού της Δυτικής Όχθης. Το (ορθότατο) επιχείρημά της ήταν ότι έτσι το Ισραήλ κατοχύρωνε τετελεσμένα χρησιμοποιώντας τις διαπραγματεύσεις ως άλλοθι. Έκτοτε, το Ισραήλ συνεχίζει να αποτελεί το μοναδικό εμπόδιο για την ειρήνη καθώς αρνείται ακόμη και να παγώσει την ανέγερση των παράνομων (με βάση το διεθνές δίκαιο κι επανειλημμένες αποφάσεις του ΟΗΕ) εβραϊκών αποικισμών.

Η στάση μάλιστα του εξτρεμιστή Νετανιάχου συνιστά πρόκληση για τη διεθνή κοινότητα και το διεθνές δίκαιο καθώς ο Μαχμούντ Αμπάς, από την άλλη μεριά, υποχρεώνεται να δέχεται την μια ταπείνωση μετά την άλλη, χωρίς να εισπράττει το παραμικρό. Μόνο το τελευταίο διάστημα έχει προβεί σε τρεις εξευτελιστικές για το κύρος του και τους στόχους του παλαιστινιακού αγώνα υποχωρήσεις, αδυνατίζοντας τη θέση του. Στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, για παράδειγμα, ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής χαρακτήρισε από το πόντιουμ του διεθνούς οργανισμού το Ισραήλ ως «εβραϊκό κράτος», χωρίς ταυτόχρονα να καταγγέλλει το ρατσιστικό του χαρακτήρα, αλλά υποκύπτοντας στις πιέσεις των σιωνιστών που μακροπρόθεσμα επιδιώκουν να πετάξουν έξω από τα σύνορα του Ισραήλ το 20% των Αράβων που συνεχίζουν να το κατοικούν, παρά τις απηνείς διώξεις. Κατά δεύτερο, ο Μαχμούντ Αμπάς δέχθηκε να πραγματοποιηθεί η τριμερής συνάντηση μεταξύ του ιδίου, του Νετανιάχου και του Ομπάμα, παρότι ο ηγέτης του ρατσιστικού εβραϊκού κράτους είχε δηλώσει ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει στο θέμα των εποικισμών, οπότε δεν υπήρχε καμιά ελπίδα η συνάντηση να αποβεί γόνιμη. Καθόλου άδικα ως μεγάλος κερδισμένος της χειραψίας θεωρήθηκε ο Νετανιάχου που έτσι νομιμοποίησε τις αξιώσεις του! Το τρίτο περιστατικό αφορά την παραίτηση του Αμπάς από το δικαίωμα της Αρχής να επιδιώξει την δίωξη του Ισραήλ για εγκλήματα πολέμου που πραγματοποίησε κατά την επίθεση στη Γάζα όπως αναφέρονται στην πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ. Για να μην δυσαρεστήσει το ίδιο του Ισραήλ, που δημόσια δήλωσε πως μια δίωξή του θα έβαζε ταφόπλακα στην προοπτική των ειρηνευτικών διαδικασιών, αλλά και τους Αμερικάνους που του το ζήτησαν σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο Αμπάς παραιτήθηκε από το δικαίωμα της δίωξης προκαλώντας κύματα οργής τόσο εντός της Παλαιστίνης, όσο κι εκτός. Η κυβέρνηση της Συρίας, για παράδειγμα, δήλωσε έκπληκτη από την απόφαση του Αμπάς. Ο πρωθυπουργός της Χαμάς στη Γάζα μίλησε για «απόφαση ντροπής», ενώ ο υπουργός Συντονισμού του ίδιου του Αμπάς, έκανε λόγο για «τρομακτικά κακή απόφαση», με αποτέλεσμα τελικά ο Αμπάς να αναθεωρήσει τη στάση του.

Σε αυτό το πλαίσιο, όταν κάθε μέρα που περνάει το σιωνιστικό κράτος αποδεικνύει ότι αποτελεί παράγοντα υπονόμευσης των ειρηνευτικών προσπαθειών και αποσταθεροποίησης, μια νέα εξέγερση των Παλαιστινίων θα το βοηθούσε να μεταφέρει τις ευθύνες στο απέναντι στρατόπεδο…