Σήμα κινδύνου από μια Αμερική που πεινάει, χρωστάει και αντιστέκεται

Έκπληξη προκαλούν τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα από την Αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα για την έκταση της φτώχειας στις ΗΠΑ.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Βλέπετε, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού η κεντρική τράπεζα καταδέχεται να ασχοληθεί και με τόσο ταπεινές στατιστικές που αποτυπώνουν την κατάσταση της κοινωνίας, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη όπου οι κεντρικοί τραπεζίτες, συμπεριλαμβανομένου και του Γ. Στουρνάρα, του εκλεκτού του Αλ. Τσίπρα, έχουν αποκλείσει από τα ενδιαφέροντά τους δεδομένα για μεταβλητές όπως η φτώχεια, εστιάζοντας την προσοχή τους αποκλειστικά και μόνο στη νομισματική πειθαρχία.

Με βάση τη σχετική ανακοίνωση, 3 στους 10 ή 73 εκ. αντιμετωπίζουν δυσκολίες να τα βγάλουν πέρα, με την πλειοψηφία τους να είναι ισπανόφωνοι και αφροαμερικάνοι. Επιπλέον, το 44% δεν μπορεί να καλύψει μια έκτακτη ανάγκη ύψους μόλις 400 δολ., παρά μόνον αν πάρει δάνειο ή πουλήσει κάποιο περιουσιακό στοιχείο. Η εικόνα του αμερικανικού εφιάλτη συμπληρώνεται από την άτυπη στάση πληρωμών όσων έχουν καταφύγει σε φοιτητικά δάνεια, δεδομένου ότι 1 στους 3 καθυστερεί να αποπληρώσει τις δόσεις του, κι επίσης από το βάρος της ιδιωτικής υγείας. Με βάση τις απαντήσεις που δόθηκαν ένα 10% των ερωτώμενων βρέθηκε να χρωστάει χρήματα από ιατρικές δαπάνες της προηγούμενης χρονιάς!

Η αφόρητη πίεση που ασκεί ο πλήρως ιδιωτικοποιημένος τομέας της υγείας σε όλους τους Αμερικάνους, κι όχι μόνο στους ανασφάλιστους, φάνηκε ανάγλυφα και στην απεργία διάρκειας μιας εβδομάδας που πραγματοποιούν οι εργαζόμενοι στο τηλεφωνικό κέντρο της πολυεθνικής ΑΤ&Τ, από την Παρασκευή 19 Μαΐου. Μεταξύ των αιτημάτων που προβάλουν οι περισσότεροι από 35.000 απεργοί ξεχωρίζει η διεκδίκηση να σταματήσει η εταιρεία να στέλνει δραστηριότητες της στο εξωτερικό κι επίσης να πάψουν οι συνεχείς επιπλέον χρεώσεις των ασφαλιστικών εταιρειών για τα συμβόλαια που αφορούν την υγεία των εργαζόμενων και των άλλων μελών της οικογένειάς τους. Σύμφωνα με τους απεργούς η ασυδοσία των ασφαλιστικών εταιρειών έχει ως αποτέλεσμα να μειώνεται συνεχώς ο καθαρός μισθός καθώς αυξάνονται αυθαίρετα οι ασφαλιστικές κρατήσεις. Ο καθαρός μισθός μάλιστα συρρικνώνεται παρότι ο συνολικός αυξάνεται, όπως έσπευσε να ξεκαθαρίσει η πολυεθνική αποδίδοντας την ευθύνη στη διαπλοκή του ιδιωτικού τομέα της υγείας και των ασφαλειών.

Το ροκάνισμα του εργατικού μισθού από την ιδιωτική υγεία στις ΗΠΑ πρέπει να αποτελέσει καμπανάκι κινδύνου και για τα καθ’ ημάς. Η απαξίωση του δημόσιου τομέα της υγείας που μεθοδευμένα κι από κοινού επιχειρούν μνημονιακές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) και πιστωτές στο τέλος οδηγεί στη γιγάντωση των ιδιωτικών τομέων υγείας και ασφαλειών και στην περαιτέρω συρρίκνωση των εργατικών αμοιβών. Προς επίρρωση, η συνεχής αύξηση του κύκλου εργασιών των ιδιωτικών ασφαλειών, παρά την κρίση και την αύξηση της φτώχειας…

Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα Πριν

Η συμφωνία θα οδηγήσει στα ύψη την έμμεση φορολογία

Την αποφασιστικότητα των πιστωτών να πάρουν όλα όσα ζητούν τώρα επιβάλλοντας τον τέλειο εξευτελισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ εξέφρασε η δήλωση του προέδρου του Γιούρογκρουπ, Γερούν Ντέιζελμπλουμ, ότι «δεν υπάρχει προθεσμία για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης». Με άλλα λόγια, αν κάποιος πιέζεται χρονικά  αυτός είναι η ελληνική κυβέρνηση και μόνον που πρέπει μέσα στον Ιούλιο να καταβάλει 3,5 δισ. ευρώ στην ΕΚΤ και το ΔΝΤ, ξέροντας μάλιστα ότι τον Ιούνιο οι διαπραγματεύσεις θα διακοπούν λόγω του βρετανικού δημοψηφίσματος. Προσθέτοντας δε ότι «η Ελλάδα έχει να λάβει δύσκολες αποφάσεις» υπογράμμισε στο κυβερνητικό επιτελείο ότι αν θέλουν να κλείσει σύντομα η αξιολόγηση θα πρέπει να συμφωνήσουν και να ψηφίσουν μέτρα ύψους 3% του ΑΕΠ που εγγυημένα και όχι κατ’ ευχήν οδηγούν στο στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 3,5% του ΑΕΠ το 2018. Πιέζουν δε ξέροντας ότι η κυβέρνηση παρά τους ενδοιασμούς της για το πολιτικό κόστος που θα καταβάλει στο τέλος θα ψηφίσει με χέρια και πόδια ό,τι ακριβώς της ζητήσουν. Όπως ακριβώς έκανε και το καλοκαίρι του 2015. Γιατί λοιπόν οι πιστωτές να μη ζητούν ολοένα και πιο σκληρά μέτρα λιτότητας, ξέροντας ότι απέναντι τους έχουν ασπόνδυλα μαλάκια;

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Τα αιτήματα των αποχαλινωμένων από την ενδοτικότητα της κυβέρνησης πιστωτών εστιάζονται σε τρία τουλάχιστον μέτωπα. Πρώτο, στο ζήτημα των τραπεζικών δανείων όπου πλέον απαιτούν τη δυνατότητα μεταπώλησης ακόμη και εξυπηρετούμενων δανείων με το επιχείρημα της εξυγίανσης των τραπεζικών χαρτοφυλακίων. Στην πραγματικότητα αυτό που ζητούν είναι να βγουν στο σφυρί δεκάδες χιλιάδες κατοικίες που θα αποτελέσουν την πρώτη ύλη μιας πρωτοφανούς και άγριας κερδοσκοπίας, προς όφελος μεσαζόντων και αεριτζήδων. Πιθανά αυτή θα είναι η ανάπτυξη που τάζουν οι κυβερνητικοί με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης…

Το δεύτερο θέμα σχετίζεται με τις συντάξεις. Η ηχηρή παρέμβαση της ίδιας της Κριστίν Λαγκάρντ, που προειδοποίησε ότι «πάμε το ασφαλιστικό στα βράχια» υπενθύμισε στην ελληνική κυβέρνηση ότι το τσεκούρι στο ασφαλιστικό δεν αποτελεί απαίτηση μόνο της Γερμανίας, αλλά και της αμερικάνικης πλευράς. Ταυτόχρονα σήμανε και την απόρριψη ενδιάμεσων λύσεων όπως η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών.

Το πλέον ακανθώδες ωστόσο θέμα σχετίζεται με τα δημοσιονομικά καθώς γίνεται αντιληπτό ότι εξ αιτίας της φτώχειας ακόμη και οι πιο μεγάλες αυξήσεις δε θα φέρουν εύκολα ρευστό στα δημόσια ταμεία. Γι’ αυτό το λόγο οι δανειστές ζητούν αύξηση του ΦΠΑ στο ηλεκτρικό ρεύμα, από το 13% στο 23%, δεδομένου ότι αποτελεί μια από τις πλέον ανελαστικές δαπάνες για όλες σχεδόν τις οικογένειες. Εξ ίσου βαρύς θα πέσει ο πέλεκυς και γι’ άλλους έμμεσους φόρους, οδηγώντας το δείκτη έμμεσων φόρων προς άμεσους (ένα ασφαλές κριτήριο για την εξέταση της ταξικότητας ενός φορολογικού συστήματος) σε νέα ύψη. Είναι χαρακτηριστικό πως από το 2010 όταν οι έμμεσοι φόροι αντιπροσώπευαν το 60,6% του συνόλου η σχέση αυτή μειώνεται σταθερά για να φτάσει φέτος, με βάση προβλέψεις που διατυπώνονται στην εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού να ανέρχονται στο 55,3%. Το νέο κύμα φορολεηλασίας που θα επιβάλει η νεο-μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα κάνει ακόμη πιο επαχθή τη φορολογία, αυξάνοντας το μερίδιο των έμμεσων. Μέτρα δε όπως οι νέοι φόροι στην κινητή και τη συνδρομητική τηλεόραση που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ κυβέρνησης και πιστωτών θα επιδεινώσουν περαιτέρω τη θέση των μεσαίων στρωμάτων, στα οποία τείνουν να συγκαταλέγονται όσοι παίρνουν μισθό άνω των 1.000 ευρώ!

Ισχύει δε το εξής: «Σε ό,τι αφορά τα πληβειακά στρώματα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, η κρίση έρχεται να ωθήσει στα άκρα πολιτικές, που ως προς τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά έχουν διάρκεια σχεδόν μιας εικοσιπενταετίας. Η διαφορά, μετά την κρίση, συνίσταται στη μεγάλη διεύρυνση του αριθμού όσων μεταπίπτουν στην κατάσταση αυτή, ενώ πριν ανήκαν σε κοινωνικές κατηγορίες σχετικά εξασφαλισμένες… Η ελληνική κυβέρνηση επιχείρησε να υποστηρίξει πως σε μεγάλο βαθμό αυτά που συμβαίνουν οφείλονται σε “εξαναγκασμό” από τους δανειστές. Η “ορθή αφήγηση” ωστόσο είναι μάλλον διαφορετική… Εάν αυτός ο “εξαναγκασμός” έλειπε θα έπρεπε να εφευρεθεί. Το κεφάλαιο στο πλαίσιο του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού – και όχι μόνο το “ξένο” όχι μόνο το “μεγάλο” – με πολύ συνειδητό τρόπο επιτίθεται στην ελληνική εργατική τάξη επιχειρώντας μέσα από τη μεγαλύτερη δυνατή εκμετάλλευσή της να “αντιμετωπίσει” την καπιταλιστική κρίση», όπως πολύ εύστοχα παρατηρούσαν το 2012 στο βιβλίο Χωρίς επιστροφή (εκδ. ΚΨΜ) οι συγγραφείς Χρ. Λάσκος και Ευκλείδης Τσακαλώτος! Μόνος που ο ένας εκ των δύο έχει αναλάβει πλέον την απαρέγκλιτη εφαρμογή όσων πριν λίγα χρόνια επέκρινε. Θαυμάστε τον…

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Πριν στις 10 Απριλίου 2016

Θερίζουν φτώχεια και ανισότητες στην Ελλάδα (Επίκαιρα 5-11/6/2014)

Η Ελλάδα είναι η τελευταία Σοβιετική Δημοκρατία; Η χώρα των βολεμένων εργαζομένων και συνταξιούχων που με τα προνόμια τους προκάλεσαν την δημοσιονομική κρίση; Μήπως τα τελευταία χρόνια τα μέτρα του Μνημονίου ήρθαν να «ισιώσουν την βέργα», περιορίζοντας τις υπερβολές; Ή, μήπως, τα βάρη της λιτότητας κατανεμήθηκαν ισότιμα μεταξύ όλων των εισοδηματικών κατηγοριών αφήνοντας στο απυρόβλητο τα πιο φτωχά στρώματα, όπως υποσχόταν το πρώτο Μνημόνιο πριν από τέσσερα χρόνια;

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Μια ματιά σε ορισμένα στατιστικά στοιχεία που εκδόθηκαν πρόσφατα αρκεί για να αποδειχθεί ότι όλες αυτές οι χιλιοεπαναλαμβανόμενες κοινοτοπίες που λέγονταν χωρίς ποτέ να αποδειχθούν, μόνο και μόνο για να δώσουν υπόσταση και σοβαρότητα στη ρήση του Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε», ήταν το προπέτασμα καπνού για να καλλιεργηθεί η συλλογική ενοχή. Ήταν ο ψυχολογικός πόλεμος που προηγείται κάθε καλά οργανωμένης επίθεσης, είτε διεξάγεται στα πεδία των μαχών είτε στο κοινωνικό μέτωπο όπως συμβαίνει στην Ελλάδα από το 2010, χωρίς διάλλειμα.

Διάκριση της ντροπής

Η Ελλάδα έχει το θλιβερό προνόμιο να περιλαμβάνεται στην λίστα των δέκα χωρών του ανεπτυγμένου κόσμου με την πιο άνιση κατανομή εισοδήματος. Τα νούμερα μάλιστα (προερχόμενα από τον ΟΟΣΑ όπως τα επεξεργάστηκε ο διαδικτυακός τόπος 247wallst.com) αφορούν στο 2010, στην υποτιθέμενη εποχή της ευημερίας. Το μέγεθος είναι ο λεγόμενος δείκτης Gini που περιγράφει πόσο αποκλίνει μια οικονομία από την πλήρη ισότητα. Οι τιμές που λαμβάνει αυτή η μεταβλητή ξεκινούν από 0, που είναι η τέλεια ισότητα, και φτάνουν μέχρι 1, που είναι η απόλυτη ανισότητα, το ιδεώδες κάθε νεοφιλελεύθερου. Η χώρα με την καλύτερη βαθμολογία, που πλησίαζε όσο καμία άλλη στην τέλεια ισότητα είναι η Ισλανδία! Η μικρή νησιώτικη χώρα που κήρυξε παύση πληρωμών, ανέτρεψε τις κυβερνήσεις των υποτελών, ψήφισε νέο σύνταγμα, εθνικοποίησε το χρεοκοπημένο πιστωτικό της σύστημα και εδώ και χρόνια απολαμβάνει δημοσιονομικό πλεόνασμα, υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, χαμηλή ανεργία και, το …σημαντικότερο, διεθνούς σεβασμού! Η Ισλανδία λοιπόν είναι η χώρα με τις λιγότερες ανισότητες.

Στην άλλη άκρη της κλίμακας, των κρατών με τις μεγαλύτερες ανισότητες, βρίσκονται τρεις ομάδες χωρών, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι 8 από τις 10 χώρες με τις μεγαλύτερες ανισότητες: Πρώτη είναι η ομάδα που εφαρμόστηκε μέχρι τέλους ο πιο κτηνώδης νεοφιλελευθερισμός (Χιλή, ΗΠΑ, Αγγλία). Δεύτερη είναι η ομάδα των χωρών που πέρασαν από κρίση χρέους και το καμίνι του ΔΝΤ (Μεξικό, Τουρκία) και τρίτη είναι η ομάδα του ευρωπαϊκού Νότου, που ήταν ανέκαθεν η δεύτερη ταχύτητα της ευρωζώνης και στη συνέχεια εξελίχθηκε στο πειραματόζωα των ευρωπαϊκών προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής (Πορτογαλία, Ισπανία και Ελλάδα).

Συγκεκριμένα, ο δείκτης Gini στη Χιλή το 2010, κι αφού μάλιστα πέρασαν 20 χρόνια από την πτώση της νεοφιλελεύθερης χούντας του στρατηγού Πινοτσέτ κατά τη διάρκεια των οποίων χρόνων κατά βάση κυβερνούσαν κεντροαριστερές κυβερνήσεις, ήταν 0,501. Η Χιλή πειραματόζωο της Σχολής του Σικάγου κρατάει τα σκήπτρα παγκοσμίως στις εισοδηματικές ανισότητες. Στη δεύτερη θέση της λίστας με τις ανισότητες είναι το Μεξικό (0,466), όπου ξέσπασε η πρώτη κρίση χρέους τη δεκαετία του 1980 κι εφαρμόστηκε ένα από τα πιο σκληρά και παρατεταμένα χρονικά διαρθρωτικά προγράμματα του ΔΝΤ. Ακολουθούν η Τουρκία (0,411) τακτικός πελάτης κι αυτή του ΔΝΤ, οι ΗΠΑ (0,38) κοιτίδα της Συναίνεσης της Ουάσινγκτον όπως αποκαλείται ο νεοφιλελευθερισμός στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, το στρατιωτικοποιημένο Ισραήλ (0,376), η Πορτογαλία (0,344) που ανέκαθεν βρισκόταν στο ναδίρ όλων των κοινωνικών δεικτών στην ΕΕ, η Αγγλία (0,341) παρότι μάλιστα με το ξέσπασμα της κρίσης, το 2008, αύξησε τις κοινωνικές δαπάνες και η Ισπανία (0,338) που είχε από τότε το ρεκόρ πανευρωπαϊκής ανεργίας. Τέλος στην 9^η θέση των ανισοτήτων ήταν η «Ελλάδα της ευημερίας» και των «πλουσιοπάροχων κοινωνικών πολιτικών», που επικρίνεται πρώτα και κύρια από τη σημερινή ΝΔ, με τους αλλεπάλληλους μύδρους του Βορίδη εναντίον της οικονομικής πολιτικής του Κ. Καραμανλή να μην αποτελούν μόνο την εκδίκηση της ακροδεξιάς πτέρυγας, αλλά και ασύστολα ψεύδη. Πολιτική απάτη!

Στο δρόμο για τη Χιλή και το Μεξικό

Η ζοφερή συνέχεια μετά το 2010 (όπως απεικονίζεται στους δείκτες) μπορεί εύκολα να προβλεφθεί αν συγκρίνουμε τις κοινωνικές δαπάνες από χώρα σε χώρα. Στις χώρες πρότυπα του νεοφιλελευθερισμού, Χιλή και Μεξικό, ανέρχονταν στο 10,2% και 7,4% του ΑΕΠ. Στην Ελλάδα αντίθετα ήταν 27,4%. Σχετικά υψηλές, με βάση τη διεθνή σύγκριση, ήταν επίσης στην Πορτογαλία και την Ισπανία: 26,4% και 23,8%. Φυσικά το αν οι κοινωνικές δαπάνες είναι επί της ουσίας υψηλές ή μη αποδεικνύεται από την φτώχεια και τις ανισότητες. Αν υπάρχουν ανισότητες όπως βεβαιωμένα πλέον υπάρχουν στην Ελλάδα, τότε οι κοινωνικές δαπάνες χρήζουν αύξησης. Είναι χαμηλές. Η συζήτηση για την δυνατότητα βελτίωσης της αποτελεσματικότητας τους είναι αστεία (κι επίσης προσχηματική, καθώς στοχεύει να τις στιγματίσει ως κυψέλη διαφθοράς ή ανορθολογικής κατανομής πόρων) αν σκεφτούμε σε τι πραγματικά αντιστοιχεί: μετακίνηση κονδυλίων από νοσοκομεία σε συντάξεις ή από επιδόματα ανεργίας σε επιδόματα μητρότητας… Δεδομένης ωστόσο της σημασίας που έχει αποδώσει η κυβέρνηση Σαμαρά στην μείωση των δαπανών και δη των κοινωνικών, ώστε να επιτευχθεί ακόμη κι αυτό το ψευδεπίγραφο πλεόνασμα, η εξέλιξη του δείκτη ανισοτήτων, από το 2010 μέχρι σήμερα, δεν παρουσιάζει καμιά έκπληξη. Θα αυξάνεται όσο θα μειώνονται οι κοινωνικές δαπάνες.

Αυτή ακριβώς η εύκολα προβλέψιμη δυναμική αποτυπώνεται στην τελευταία έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας για το έτος 2013, που αφορά τα εισοδήματα του 2011. Αναφέρει κατά λέξη: «Σε όρους ανισότητας η Ελλάδα βρίσκεται στις υψηλότερες θέσεις μεταξύ των χωρών της ΕΕ (συντελεστής Gini, Ελλάδα: 34,3, ΕΕ-28: 30,4) με εξαίρεση την Ισπανία (35,0), την Λετονία (35,9) και την Πορτογαλία (34,5). Επιπλέον το πλουσιότερο 20% των νοικοκυριών στη χώρα μας κατέχει 6,6 φορές μεγαλύτερο μερίδιο εισοδήματος απ’ ό,τι το φτωχότερο 20% (δείκτης S80/20), ενώ ο αντίστοιχος λόγος λαμβάνει τιμή 5,1 για το σύνολο των χωρών της ΕΕ-28. Πάντως τα τρία πρώτα έτη της τρέχουσας κρίσης για τα οποία υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία, οι ανωτέρω δείκτες ανισότητας (συντελεστής Gini και S80/20) διατηρήθηκαν σχεδόν σταθεροί το πρώτο έτος (εισοδήματα 2009), ενώ αυξήθηκαν συγκρατημένα το επόμενο έτος (2010 κατά 1,8% και 7,1% αντίστοιχα) και πιο σημαντικά το τελευταίο διαθέσιμο έτος (2011, κατά 2,4% και 10% αντίστοιχα)». Στη συνέχεια η έκθεση του διοικητή, που δεν μπορεί να κατηγορηθεί για λαϊκισμό, επιχειρεί μια καταγραφή των ομάδων που αντιμετωπίζουν υψηλό κίνδυνο φτώχειας: «Τα τελευταία έτη στην Ελλάδα η φτώχεια φαίνεται να μετατοπίζεται ταχύτατα από την ομάδα των ηλικιωμένων προς την ομάδα των νεότερων ζευγαριών με παιδιά, αλλά και προς τους νέους εργαζόμενους και κυρίως τους ανέργους». Καταλήγει δε στα εξής συμπεράσματα, τα οποία μάλιστα υπογραμμίζει: Το πρόβλημα της προστασίας των παιδιών και των ανέργων από τις χειρότερες συνέπειες της οικονομικής κρίσης θα πρέπει πλέον να αντιμετωπιστεί ως ένα από τα πιο επείγοντα ζητήματα δημόσιας πολιτικής στην Ελλάδα»!!!

Η μεγάλη ληστεία των Μνημονίων

Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι τα βάρη της κρίσης (αύξηση φορολογίας, μείωση μισθών, επιδομάτων και συντάξεων, απολύσεις, αύξηση του κόστους περίθαλψης, κ.α.) δεν κατανεμήθηκαν ομοιόμορφα. Εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, που ήταν ήδη σε δεινή θέση πριν το ξέσπασμα της κρίσης, κλήθηκαν από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά να αναλάβουν σχεδόν αποκλειστικά το κόστος εξόδου, με αποτέλεσμα η κοινωνική συνοχή να έχει τιναχτεί στον αέρα κι ο κοινωνικός χάρτης πλέον να παραπέμπει σε αντιθέσεις που θυμίζουν τριτοκοσμική χώρα. Σε αυτό το εκρηκτικό έδαφος παροχές όπως το πρόσφατο μέρισμα δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό κι αδυνατούν ακόμη και να επουλώσουν τις βαθιές πληγές που άνοιξαν τα Μνημόνια, ενώ οι κυβερνητικές θριαμβολογίες για την έξοδο στις αγορές ή την ανάκαμψη στερούνται περιεχομένου για την πλειονότητα. Ανέξοδες μεγαλοστομίες που στόχο έχουν να κρύψουν την μεγάλη ληστεία που συντελέστηκε, με ευθύνη όλης της πολιτικής ελίτ της Ελλάδας!

 

Το ΔΝΤ εργαλείο εξόντωσης των φτωχών (Επίκαιρα, 30/4-7/5/2014)

Ξεγύμνωμα του αντιδημοκρατικού χαρακτήρα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αποτελεί η έκθεση της ευρωπαϊκής οργάνωσης Eurodad (η οποία ασχολείται με το χρέος και την ανάπτυξη αποτελώντας ομπρέλα 48 οργανώσεων  από 19 κράτη), που δόθηκε πρόσφατα στην δημοσιότητα.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Η έκθεση (με τίτλο Conditionally yours, ananalysis of the policy conditions attached to IMF loans) εξετάζει τους όρους που έθεσε ο διεθνής μισητός οργανισμός σε μια σειρά από χώρες τα τελευταία χρόνια, ως αυστηρή προϋπόθεση για να τις χρηματοδοτήσει, να επιτελέσει δηλαδή τον ρόλο του ως δανειστής έσχατης ανάγκης. Οι όροι ωστόσο που, βεβαιωμένα, έθετε υπερέβαιναν κατά πολύ τον ρόλο του, καθώς συστηματικά εισέρχονταν στους πιο ευαίσθητους πολιτικά τομείς, όπως είναι για παράδειγμα  το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Έτσι αποδεικνύεται ότι το ΔΝΤ είναι ένας αντιδημοκρατικός και ανεξέλεγκτος οργανισμός, που ασκεί πολιτική χωρίς να έχει καμιά τέτοια εξουσιοδότηση ή αρμοδιότητα, κατά παράβαση δηλαδή του καταστατικού του, όπως και των συνταγματικών προβλέψεων στις χώρες που παρεμβαίνει. Και δεν είναι μόνο αυτό…

Ακτή Ελεφαντοστού, Ελλάδα και Κύπρος

Κατ’ αρχάς διαψεύδοντας τις δικές του δεσμεύσεις για αριθμητική μείωση των όρων που θα συνοδεύουν κάθε δάνειο, αν κάτι αποδεικνύεται με το πέρασμα του χρόνου είναι ότι οι όροι αυξάνονται. Το ΔΝΤ δηλαδή γίνεται πολύ πιο αυστηρός δανειστής. Οι ερευνητές της Eurodad υπολόγισαν ότι τα τελευταία χρόνια κάθε πρόγραμμα συνοδεύεται από 19,5 όρους, όταν προηγούμενη έρευνα για την τριετία  2005-2007 έδειξε ότι κάθε πρόγραμμα συνοδευόταν κατά μέσο όρο από 13,7 προϋποθέσεις, ενώ την διετία 2003-2004 από 14 προϋποθέσεις. Πολύ πέραν του μέσου όρου των προϋποθέσεων κινήθηκαν τρεις συγκεκριμένες χώρες: η Ακτή του Ελεφαντοστού με 82 απαιτήσεις, η Ελλάδα με 41 και η Κύπρος με 37. Να σημειωθεί πως ο πραγματικός αριθμός των όρων είναι σημαντικά μεγαλύτερος γιατί στην έρευνα έχουν εξεταστεί μόνο οι όροι που τίθενται αρχικά κι όχι στις διαδοχικές αξιολογήσεις που συνοδεύουν την εκταμίευση κάθε δόσης.

Οι προϋποθέσεις προς τα κράτη δεν αυξάνονται μόνο ποσοτικά, αλλά γίνονται και πιο σκληρές, δηλαδή περισσότερο οδυνηρές για την κοινωνία που καλείται να σηκώσει το βάρος της νεοφιλελεύθερης δομικής προσαρμογής. Οι ερευνητές της Eurodad ξεχωρίζουν δύο τομείς ως ευαίσθητους πολιτικά, με την έννοια ότι οι υποδείξεις του ΔΝΤ συνεπάγονται την ευθεία παρέμβαση στα εσωτερικά ανεξάρτητων, υποτίθεται, κρατών: την δημοσιονομική πολιτική και την μείωση του ρόλου του κράτους όπου ξεχωρίζουν οι συστάσεις για απελευθέρωση αγορών, ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων και  αναδιάρθρωσή τους σε ανταποδοτική βάση με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας που ισοδυναμεί με μειωμένη πρόσβαση της κοινωνίας στα αγαθά ή τις υπηρεσίες που προσφέρουν.

Κι εδώ Ελλάδα και Κύπρος ξεχώρισαν. Αναφέρει η έκθεση: «Η έρευνά μας διαπίστωσε ευρεία και αυξανόμενη χρήση αμφισβητούμενων συνθηκών σε ευαίσθητους πολιτικά τομείς της οικονομικής πολιτικής, ειδικότερα αυτούς που αφορούν φορολογία και πολιτική δαπανών. Η Eurodad διαπίστωσε 174 δομικούς όρους σε ευαίσθητους τομείς σε 20 από τις 22 χώρες που μελέτησε. Ο μέσος όρος είναι 7,6 συνθήκες ανά πρόγραμμα, μια σημαντική αύξηση από την προηγούμενη έρευνα που διεξήχθη πριν την οικονομική κρίση όπου διαπιστώθηκαν 4,4 ευαίσθητες συνθήκες ανά πρόγραμμα… Το βάρος των ευαίσθητων συνθηκών είναι πολύ μεγαλύτερο σε τρεις χώρες: την Κύπρο, την Ελλάδα και την Τζαμάικα», αναφέρει η έκθεση της Eurodad.

Στους φτωχούς το κόστος της κρίσης

Ο απαράδεκτος ρόλος του ΔΝΤ,  που αποδεικνύει ότι δεν επιδέχεται καμίας μεταρρύθμισης ώστε να λειτουργεί προς όφελος των κρατών, αποδεικνύεται από μια ατελείωτη σειρά παραδειγμάτων που ως κοινό παρανομαστή έχουν: την αύξηση της φορολογίας για τους φτωχούς όπως είναι η έμμεση φορολογία που δεν λαβαίνει καθόλου υπ’ όψη της το εισόδημα του κάθε φορολογούμενου πολίτη, η μείωση των δαπανών για κοινωνική ασφάλιση, υγεία και παιδεία, οι μειώσεις μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, κ.α. Ειδικότερα, στο Μπαγκλαντές το 2013 καταργήθηκαν φοροαπαλλαγές που ισοδυναμούσαν με το 0,5% του ΑΕΠ, στο Μπουρούντι ζητήθηκε η κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών στο νέο φορολογικό νόμο, στην Κύπρο καταργήθηκε ο μηχανισμός Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής που απέτρεπε την διάβρωση των μισθών από τις ανατιμήσεις, στο Κόσοβο για το 2012/2013 επιβλήθηκαν μηδενικές αυξήσεις στους δημόσιους υπαλλήλους. Στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, ακολουθείται σε όλο τον κόσμο η συνταγή που είδαμε σε Ελλάδα και Κύπρο με το ΔΝΤ να μετατρέπεται σε όργανο συγκεκριμένων ιδιωτικών συμφερόντων, σε βάρος φυσικά του εισοδήματος των πολλών που θα πληρώσουν τις αυξήσεις στα τιμολόγια. Στην Ακτή  Ελεφαντοστού για παράδειγμα οι αυξήσεις στην τιμή του ηλεκτρικού με αφορμή την ιδιωτικοποίηση έφτασαν το 10%, στο Μάλι η οδηγία ήταν να φτάσουν στο επίπεδο των διεθνών τιμών, κ.α. Όσο δηλαδή και να ξεχωρίζουν για την βαρβαρότητά τους οι πολιτικές που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα από την Τρόικα, κι η κατάσταση στον υπόλοιπο κόσμο δεν απέχει σημαντικά.

ΔΝΤ υπεράνω κυβερνήσεων

Η έκθεση της Eurodad καταρρίπτει και το μύθο των διαπραγματεύσεων μεταξύ ΔΝΤ και κρατών. Οι εικόνες απίστευτης υποτέλειας που είδαμε στην Ελλάδα, με εκλεγμένους υπουργούς να στέκονται προσοχή στους τεχνοκράτες του ΔΝΤ είναι ο κανόνας που ισχύει σε όλο τον κόσμο! Αναφέρεται συγκεκριμένα ότι με βάση έκθεση του 2007 του ανεξάρτητου γραφείου αξιολόγησης του ΔΝΤ το 84% του προσωπικού του που είχε εμπλακεί στην σύνταξη Μνημονίων αναγνώρισε πως τα έγραφαν …μόνοι τους. Επομένως, αν και δεν απαλλάσσονται των ευθυνών τους οι εκλεγμένες κυβερνήσεις που χωρίς καμιά εξουσιοδότηση δίνουν τα κλειδιά σε τεχνοκράτες οι οποίοι δεν λογοδοτούν πουθενά, αυτό που αναδεικνύεται είναι το απύθμενο θράσος με το οποίο δουλεύουν οι γιάπηδες του ΔΝΤ, κατόπιν φυσικά οδηγιών, επικαλούμενοι έναν επαγγελματισμό που θυμίζει την ψυχρότητα του ναζί Άιχμαν όταν υποστήριζε στην απολογία του ότι η δουλειά του ήταν να μεταφέρει κρατούμενους. Ούτε καν ότι εκτελούσε εντολές… Κι έτσι, αποδεδειγμένα μάλιστα, την δουλειά του την έκανε καλά. Προς τι ο …ψόγος;

Ποια είναι όμως η τύχη εκείνων των κρατών που ξεπέφτουν στην ανάγκη του ΔΝΤ; Κόλαφο για το κύρος του αποτελούν στοιχεία που παραθέτουν οι ερευνητές της Eurodad με βάση τα οποία 20 από τις 22 χώρες που εξετάστηκαν είχαν προσφύγει ξανά στο ΔΝΤ τα προηγούμενα 10 χρόνια ενώ η πλειοψηφία αυτών των χωρών προσέφευγε μόλις τα τρία προηγούμενα χρόνια. Κοινώς, οι κοινωνικά ολέθριες συνταγές του ΔΝΤ δεν κατάφεραν να λύσουν  τα δομικά προβλήματα των κρατών, με αποτέλεσμα να καταφεύγουν ξανά και ξανά στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό που καταφέρνει το εξής απίστευτο: όπως οι έμποροι ναρκωτικών να δημιουργεί μια συνεχή και αυξανόμενη πελατεία. Ευρύτερα, αντί να είναι παράγοντας επίλυσης των βραχυπρόθεσμων προβλημάτων ρευστότητας στην παγκόσμια οικονομία έχει μετατραπεί σε παράγοντα αποσταθεροποίησης κρατών και εξαθλίωσης λαών. Αυτό ακριβώς είναι το τίμημα, το αποτέλεσμα από την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών κι ας τις εμφανίζουν ως λύση στα προβλήματα υπερχρέωσης ή εξωτερικού ισοζυγίου. Αφού αποδεδειγμένα πλέον ο ασθενής μετά την θεραπεία είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση απ’ ότι ήταν πριν η συνταγή των δομικών μεταρρυθμίσεων και των Μνημονίων εξυπηρετεί άλλο σκοπό: την προώθηση μιας ακραία νεοφιλελεύθερης ατζέντας που ως αποτέλεσμα έχει μια άνευ προηγουμένου εισοδηματική και κοινωνική πόλωση.

Προϋπολογισμός: Φτώχεια και δημόσιο χρέος στα ύψη (Πριν, 8/12/2013)

Η βάρβαρη επίθεση της αστυνομίας σε 15χρονους μαθητές, με αφορμή τις συγκεντρώσεις προς τιμή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ήταν η εμφανής όψη της κρατικής βίας της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Εντός της Βουλής η ψήφιση του προϋπολογισμού, που αναμενόταν χωρίς εκπλήξεις να ολοκληρωθεί το βράδυ του Σαββάτου, οδηγούσε στο αποκορύφωμά της μια άλλης μορφής κρατική βία. Αυτή που οδηγεί στον θάνατο από αναθυμιάσεις ολοένα και περισσότερους άνεργους και φτωχούς, στην αυτοκτονία χιλιάδες και στην απόγνωση εκατομμύρια άλλους.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Ο κρατικός προϋπολογισμός του 2014 είναι ένας βαθιά ταξικός προϋπολογισμός που θα οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις. Αυξάνει την φορολογία καταργώντας το αφορολόγητο των 5.000 ευρώ και πλήθος απαλλαγών. Μειώνει τις δαπάνες για μισθοδοσία κατά 280 εκ. ευρώ με τον Κυριάκο Μητσοτάκη (που ποτέ δεν μας έπεισε για το πόσο αθώα ήταν τα δώρα που έλαβε από την Ζίμενς) να καυχάται από το Βήμα της Βουλής πως οι δημόσιοι υπάλληλοι μειώθηκαν από 913.000 το 2009 σε 681.392 κι η μισθοδοσία από 24 δισ. σε 15,9 δισ. ευρώ. (Από που αλλού άλλωστε θα βρεθούν τα χρήματα για να χρηματοδοτείται το κεφάλαιο που στη συνέχεια δωροδοκεί βουλευτές και υπουργούς, σε αναγνώριση των υπηρεσιών τους;). Επίσης, οδηγεί στα Τάρταρα τις κοινωνικές δαπάνες μειώνοντας σε μια διετία (2012-2014) τις χρηματοδοτήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία κατά 22%, στα νοσοκομεία κατά 21% και στον ΕΟΠΥΥ κατά 24%. Το αποτέλεσμα από την περαιτέρω απίσχανση του κοινωνικού κράτους θα είναι δραματικά. Η ανυπαρξία κοινωνικού κράτους, επί της ουσίας και σε σύγκριση με ό,τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη (δυτική και ανατολική!), φαίνεται από το μηδενικό αποτέλεσμα που έχουν οι κοινωνικές μεταβιβάσεις στον κίνδυνο φτώχειας στην περίπτωση της Ελλάδας. Συγκεκριμένα οι αλλαγές που συντελούνται στη λίστα των χωρών της Ευρώπης με πληθυσμό σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις οδηγούν την Ελλάδα στη χειρότερη πανευρωπαϊκά θέση. Ενώ με μοναδικό κριτήριο το εισόδημα το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας το συναντάμε στη Βουλγαρία (49,3%), την Ρουμανία (41,7%), την Λετονία (36,6%) και την Ελλάδα (34,6%), μετά την άσκηση της αναδιανεμητικής πολιτικής όλες οι χώρες βελτιώνουν την θέση τους, μειώνεται αποτελεσματικά δηλαδή ο αριθμός των νοικοκυριών που διατρέχουν κίνδυνο φτώχειας, και στην τελευταία θέση της λίστας βρίσκεται η Ελλάδα (23,1%) με χώρες όπως η Ρουμανία ακόμη να ακολουθούν έχοντας μικρότερο ποσοστό νοικοκυριών στη φτώχεια (22,6%). Ανύπαρκτο κι αναποτελεσματικό ήταν ήδη το κράτος πρόνοιας, με άλλα λόγια. Αυτή η κατάσταση θα επιδεινωθεί ραγδαία με τον προϋπολογισμό του 2014, ο οποίος φυσικά δεν πρόκειται να εφαρμοσθεί, καθώς δεν έχουν ενσωματωθεί οι προβλέψεις για το δημοσιονομικό κενό που εκτιμάει η Τρόικα, ούτε τα νέα μέτρα που θα απαιτήσει το Τέταρτο Ράιχ το καλοκαίρι, ως όρο για τη νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους.

Ρεσιτάλ κυνισμού από κυβερνητικούς βουλευτές που καμαρώνουν για απολύσεις

Προάγγελος δυσμενών αλλαγών ήταν κι η έκθεση του ΙΟΒΕ για την φορολογία που πρότεινε την εισαγωγή γραμμικής φορολόγησης (ή ενιαίου φορολογικού συντελεστή) για φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις, βάσει του οποίου άνεργοι και αστοί, για λόγους απλοποίησης υποτίθεται, θα φορολογούνται με τον ίδιο συντελεστή!

Οι αλλαγές ωστόσο που θα επέλθουν θα είναι προς το χειρότερο. Όχι δηλαδή ότι δεν θα γίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις που προβλέπονται για το 2014, αλλά θα γίνουν πολύ περισσότερες (αυτή τουλάχιστον είναι η πρόθεση της κυβέρνησης) και με πολύ πιο εξευτελιστικούς όρους (αυτή είναι η πρόθεση της Τρόικας και της αστικής τάξης που περιμένει τις ΔΕΚΟ σαν μάνα εξ ουρανού). Όπως δηλαδή έχει συμβεί μέχρι σήμερα που ο ένας υψιπετής στόχος για τα αναμενόμενα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις διαδέχεται τον άλλον (αρχής γενομένης από τα 50 δισ. που πρόβλεπε το μεσοπρόθεσμο του 2011) έτσι και τα 3,56 δισ. ευρώ που αναφέρονται στον προϋπολογισμό ποτέ δεν θα εισρεύσουν και πως να συμβεί άραγε κάτι τέτοιο όταν όλες σχεδόν οι ιδιωτικοποιήσεις θυμίζουν απ’ ευθείας αναθέσεις; Φιλέτα της δημόσιας περιουσίας, ωστόσο, θα ξεπουληθούν.

Αυτό θα είναι η μοναδική επιτυχία της κυβέρνησης κι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο η αστική τάξη κρατάει στην εξουσία τα λαμόγια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δίνοντας όρκους πίστης στα Μνημόνια. Η χρεοκοπία κατά τ’ άλλα θα βαθαίνει με το ύψος των ανεξόφλητων υποχρεώσεων του δημοσίου να έχει φτάσει τα 6,17 δισ. ευρώ, μετατρέποντας σε ανέκδοτο κάθε συζήτηση για πρωτογενές πλεόνασμα, και το δημόσιο χρέος να αναμένεται το 2014 να φτάσει στα 326 δισ. ευρώ ή 178% του ΑΕΠ.

Αυτό κι αν είναι success story! Να οδηγηθεί η ανεργία στο 28% κι οι μισθοί στα 480 ευρώ για να φτάσει το δημόσιο χρέος να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο!