Για νέα Ιντιφάντα προκαλεί το Ισραήλ (Μετροπόλιταν, 11/10/2009)

Εννέα χρόνια συμπληρώθηκαν στις 28 Σεπτέμβρη, από την ημέρα που ο υποψήφιος πρωθυπουργός του Ισραήλ, τότε, Αριέλ Σαρόν επισκέφθηκε το ιερό για τους μουσουλμάνους τέμενος του Αλ Ακσά, πυροδοτώντας την δεύτερη ιντιφάντα των Παλαιστινίων. Στόχος των Σιωνιστών ήταν να τιναχθούν στον αέρα τα βήματα δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους που είχαν συντελεστεί στο πλαίσιο των Συμφωνιών του Όσλο. Σήμερα και δη τις τελευταίες δύο εβδομάδες, με τους εβραίους υπερορθόδοξους να προκαλούν για μια νέα ιντιφάντα τους Παλαιστινίους, ο στόχος των Ισραηλινών είναι να ακυρώσουν τις προοπτικές ενός νέου κύκλου διαπραγματεύσεων για την ειρήνη και να δικαιολογήσουν την εμπρηστική τους στάση.

Εξόφθαλμες και καθημερινές προκλήσεις χωρίς προηγούμενο, ακόμη και ξυλοδαρμοί υπέργηρων μουσουλμάνων που πήγαιναν να προσκυνήσουν το τέμενος του Αλ Ακσά συνέβαιναν σχεδόν καθημερινά στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, όλο το  προηγούμενο δεκαπενθήμερο. Η ένταση έφθασε σε τέτοιο σημείο ώστε ο υπουργός Θρησκευτικών Υποθέσεων της Παλαιστιναικής Αρχής προειδοποίησε ότι η συνέχιση των επιθέσεων «θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια νέα ιντιφάντα». Δράστες των επιθέσεων ήταν υπερορθόδοξοι εβραίοι, έποικοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία, που δρούσαν όμως υπό την συνεχή υποστήριξη και κάλυψη του ισραηλινού κράτους. Τούτο, φάνηκε ξεκάθαρα την περασμένη Κυριακή όταν το Ισραήλ έστειλε στρατό κι απαγόρευσε σε Άραβες κάτω των 50 ετών να εισέρχονται στην παλιά πόλη, προς «αποφυγή επεισοδίων», όπως δήλωσε. Στην πραγματικότητα αυτό που ήθελε ήταν να μείνουν απερίσπαστοι οι Εβραίοι να προσευχηθούν στο Δυτικό Τείχος. Η κίνηση του Ισραήλ βάθυνε τον διχασμό και την ταπείνωση των Αράβων από τον ισραηλινό κατοχικό στρατό σε μια μικρή έκταση γης που φιλοξενεί το τρίτο σε θρησκευτική σημασία τέμενος για τους μουσουλμάνους και τον πρώτο σε σημασία τόπο προσκυνήματος για τους Εβραίους.

Δεν ήταν ωστόσο κεραυνός εν αιθρία. Το Ισραήλ, διεξάγει μια τεράστια σε μέγεθος και ασύλληπτη σε οικονομικό κόστος επιχείρηση από το 1967, όταν κατέκτησε την ανατολική Ιερουσαλήμ με τον πόλεμο των 6 ημερών, με απώτερο στόχο να αλλοιώσει τον εθνικό και θρησκευτικό χαρακτήρα της πόλης ώστε να την ενσωματώσει πλήρως στο ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ, μετατρέποντας την Ιερουσαλήμ σε πρωτεύουσα του. Το Ισραήλ δηλαδή εφαρμόζει μια πολιτική φυλετικών διώξεων και εθνοκάθαρσης, όπως αυτή που εφάρμοζε το νοτιοαφρικανικό απαρτχάιντ μέχρι το 1989, κι άλλα ρατσιστικά καθεστώτα στο παρελθόν. Ακρογωνιαίοι λίθοι αυτής της καλοσχεδιασμένης πολιτικής είναι: Η ανέγερση του τείχους της ντροπής που αποκόβει την Ανατολική Ιερουσαλήμ από την παλαιστινιακή Δυτική Όχθη. Τα τεράστια, ανυπέρβλητα στην πράξη, εμπόδια που συναντούν οι άραβες για να συντηρήσουν τα σπίτια τους με αποτέλεσμα να τους διώχνουν κι αυτόματα να περιέρχονται στην ιδιοκτησία εβραίων εποίκων. Η απαγόρευση στην Παλαιστινιακή Αρχή να ορίσει ως έδρα της την ανατολική Ιερουσαλήμ, ακόμη και να πραγματοποιηθούν πολιτιστικές δραστηριότητες που σχετίζονται με την ανακήρυξη της πόλης ως αραβική πολιτιστική πρωτεύουσα του 2009. Το απάνθρωπο καθεστώς διώξεων που έχει επιβάλλει το Ισραήλ οδήγησε και την Ευρωπαϊκή Ένωση στις 15 Δεκέμβρη 2008, επικαλούμενη το άρθρο 49 της Συνθήκης της Γενεύης που απαγορεύει τον εποικισμό κατεχομένων εδαφών, να χαρακτηρίσει σε έκθεσή της τα έργα του Ισραήλ μέσα και γύρω από την Ιερουσαλήμ ως μια από τις πιο «ακραίες προκλήσεις στην ισραηλινο-παλαιστινιακή ειρηνευτική διαδικασία».

Παρότι όμως οι προκλήσεις των εβραίων εποίκων αποτελούν ενδημικό φαινόμενο στην ανατολική Ιερουσαλήμ, το ερώτημα που γεννιέται είναι γιατί συμβαίνουν τώρα οι προκλήσεις κι οι τραυματισμοί των αράβων προσκυνητών.

Το τελευταίο διάστημα είναι σε εξέλιξη δύο διαδικασίες που φέρνουν σε άσχημη, αν όχι δεινή θέση, το σιωνιστικό κράτος. Η πρώτη συντελείται στο Κάιρο όπου συνεχίζονται και φαίνεται να οδηγούνται σε αίσιο τέλος οι πυρετώδεις διαπραγματεύσεις, με την προσωπική διαμεσολάβηση του επικεφαλής των αιγυπτιακών μυστικών υπηρεσιών, μεταξύ Φατάχ και Χαμάς για τη συμφιλίωση μεταξύ των δύο ιστορικών οργανώσεων που ελέγχουν αντίστοιχα τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Η επιτόπια παρουσία του ηγέτη της Χαμάς, Χαλίντ Μεσάαλ, ο οποίος ζει στη Δαμασκό κι η επιβεβαίωση από τον ίδιο πως εντός του Οκτωβρίου αναμένεται η υπογραφή συμφωνίας αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο ισχυροποιεί τους Παλαιστινίους και αδυνατίζει το Ισραήλ που επενδύει τα μέγιστα στον διχασμό τους. Είναι δε τόσο απευκταία για το Ισραήλ η προοπτική ειρήνευσης ώστε τον Δεκέμβρη, όταν είχαν φθάσει ξανά στο παρά πέντε της υπογραφής συμφωνίας ειρήνευσης η Φατάχ κι η Χαμάς, το Ισραήλ επίσπευσε τον βομβαρδισμό της Γάζας ακυρώνοντας τα σχέδια επαναπροσέγγισης. Γιατί σήμερα να μην πυροδοτήσει μια νέα εξέγερση στην Ανατολική Ιερουσαλήμ που θα παραπέμψει στο μακρινό μέλλον για δεύτερη φορά το ενδεχόμενο της συμφιλίωσης;

Κατά δεύτερο, το Ισραήλ το τελευταίο διάστημα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, καθώς έχει αποδειχτεί πως αποτελεί την μόνη κι αποκλειστική αιτία για την στασιμότητα αν όχι υποχώρηση που καταγράφεται στο θέμα των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων. Ειδικότερα η εμμονή του ακροδεξιού ισραηλινού πρωθυπουργού και κορυφαίου «ιέρακα» Μπεναιμίν Νετανιάχου, να μείνουν άθικτοι οι εβραϊκοί εποικισμοί στη Δυτική Όχθη έχει οδηγήσει σε στασιμότητα τις αμερικανικές πρωτοβουλίες ειρήνευσης. Να υπενθυμίσουμε πως η Παλαιστινιακή Αρχή υπό τον Μαχμούντ Αμπάς διέκοψε τον Μάρτιο, τις απ’ ευθείας συνομιλίες επ’ αφορμή την απόφαση της νέας τότε ακροδεξιάς κυβέρνησης του Ισραήλ να εγκρίνει νέα προγράμματα εποικισμού της Δυτικής Όχθης. Το (ορθότατο) επιχείρημά της ήταν ότι έτσι το Ισραήλ κατοχύρωνε τετελεσμένα χρησιμοποιώντας τις διαπραγματεύσεις ως άλλοθι. Έκτοτε, το Ισραήλ συνεχίζει να αποτελεί το μοναδικό εμπόδιο για την ειρήνη καθώς αρνείται ακόμη και να παγώσει την ανέγερση των παράνομων (με βάση το διεθνές δίκαιο κι επανειλημμένες αποφάσεις του ΟΗΕ) εβραϊκών αποικισμών.

Η στάση μάλιστα του εξτρεμιστή Νετανιάχου συνιστά πρόκληση για τη διεθνή κοινότητα και το διεθνές δίκαιο καθώς ο Μαχμούντ Αμπάς, από την άλλη μεριά, υποχρεώνεται να δέχεται την μια ταπείνωση μετά την άλλη, χωρίς να εισπράττει το παραμικρό. Μόνο το τελευταίο διάστημα έχει προβεί σε τρεις εξευτελιστικές για το κύρος του και τους στόχους του παλαιστινιακού αγώνα υποχωρήσεις, αδυνατίζοντας τη θέση του. Στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, για παράδειγμα, ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής χαρακτήρισε από το πόντιουμ του διεθνούς οργανισμού το Ισραήλ ως «εβραϊκό κράτος», χωρίς ταυτόχρονα να καταγγέλλει το ρατσιστικό του χαρακτήρα, αλλά υποκύπτοντας στις πιέσεις των σιωνιστών που μακροπρόθεσμα επιδιώκουν να πετάξουν έξω από τα σύνορα του Ισραήλ το 20% των Αράβων που συνεχίζουν να το κατοικούν, παρά τις απηνείς διώξεις. Κατά δεύτερο, ο Μαχμούντ Αμπάς δέχθηκε να πραγματοποιηθεί η τριμερής συνάντηση μεταξύ του ιδίου, του Νετανιάχου και του Ομπάμα, παρότι ο ηγέτης του ρατσιστικού εβραϊκού κράτους είχε δηλώσει ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει στο θέμα των εποικισμών, οπότε δεν υπήρχε καμιά ελπίδα η συνάντηση να αποβεί γόνιμη. Καθόλου άδικα ως μεγάλος κερδισμένος της χειραψίας θεωρήθηκε ο Νετανιάχου που έτσι νομιμοποίησε τις αξιώσεις του! Το τρίτο περιστατικό αφορά την παραίτηση του Αμπάς από το δικαίωμα της Αρχής να επιδιώξει την δίωξη του Ισραήλ για εγκλήματα πολέμου που πραγματοποίησε κατά την επίθεση στη Γάζα όπως αναφέρονται στην πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ. Για να μην δυσαρεστήσει το ίδιο του Ισραήλ, που δημόσια δήλωσε πως μια δίωξή του θα έβαζε ταφόπλακα στην προοπτική των ειρηνευτικών διαδικασιών, αλλά και τους Αμερικάνους που του το ζήτησαν σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο Αμπάς παραιτήθηκε από το δικαίωμα της δίωξης προκαλώντας κύματα οργής τόσο εντός της Παλαιστίνης, όσο κι εκτός. Η κυβέρνηση της Συρίας, για παράδειγμα, δήλωσε έκπληκτη από την απόφαση του Αμπάς. Ο πρωθυπουργός της Χαμάς στη Γάζα μίλησε για «απόφαση ντροπής», ενώ ο υπουργός Συντονισμού του ίδιου του Αμπάς, έκανε λόγο για «τρομακτικά κακή απόφαση», με αποτέλεσμα τελικά ο Αμπάς να αναθεωρήσει τη στάση του.

Σε αυτό το πλαίσιο, όταν κάθε μέρα που περνάει το σιωνιστικό κράτος αποδεικνύει ότι αποτελεί παράγοντα υπονόμευσης των ειρηνευτικών προσπαθειών και αποσταθεροποίησης, μια νέα εξέγερση των Παλαιστινίων θα το βοηθούσε να μεταφέρει τις ευθύνες στο απέναντι στρατόπεδο…

Συνέδριο διχασμού και κρίσης της Φατάχ (Μετροπόλιταν, 14/8/2009)

Πολύ μακριά από τον αρχικό του στόχο που ήταν να ενισχύσει τη συνοχή της Φατάχ και να ισχυροποιήσει τη θέση της εντός κι εκτός παλαιστινιακών εδαφών βρέθηκε ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, μετά την ολοκλήρωση του έκτου συνεδρίου της οργάνωσης που ξεκίνησε στη Βηθλεέμ της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης στις 4 Αυγούστου.

 Στον αέρα τίναξε το συνέδριο της Φατάχ, που πραγματοποιήθηκε 20 ολόκληρα χρόνια μετά το προηγούμενο, ο γενικός γραμματέας της οργάνωσης, Φαρούκ Καντούμι, με τη συνέντευξη τύπου που έδωσε στην πρωτεύουσα της Ιορδανίας, Αμάν, στις 12 Ιούλη. Τα όσα δήλωσε στα μέσα ενημέρωσης ο ισχυρός άνδρας της Φατάχ, προκάλεσαν σοκ ακόμη και στους καλά ενημερωμένους δυτικούς αναλυτές, ενώ έφεραν στην επιφάνεια το βαθύ χάσμα που έχει διαμορφωθεί μεταξύ της ενδοτικής και της αγωνιστικής πτέρυγας της ιστορικής οργάνωσης που ίδρυσε ο Γιασέρ Αραφάτ.

Η είδηση της συνέντευξης που αποτέλεσε βόμβα μεγατόνων ήταν ότι ο σημερινός πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής (η θητεία του οποίου έχει λήξει επίσημα, ωστόσο αρνείται να προκηρύξει εκλογές), Μαχμούντ Αμπάς, μαζί με τον ισχυρό άνδρα της Φατάχ στη Γάζα, «σκοτεινό», Μοχάμεντ Νταχλάν, ευθύνονται για τη δολοφονία του Γιασέρ Αραφάτ!!! Να θυμίσουμε ότι ο ιδρυτής της Φατάχ και ιστορικός ηγέτης του παλαιστινιακού αγώνα εξέπνευσε στις 11 Νοέμβρη 2004 σε νοσοκομείο του Παρισιού όπου είχε μεταφερθεί για να αντιμετωπισθεί μια σπάνια αρρώστια που τον είχε προσβάλλει, εκδηλώνοντας συμπτώματα παρόμοια με του AIDS. Να σημειωθεί πως οι Ισραηλινοί πολλούς μήνες πριν τον θάνατο του Αραφάτ, δεν έκρυβαν την επιθυμία τους να μπει τέλος στη ζωή του παλαιστίνιου ηγέτη έτσι ώστε οι δυνάμεις της αντίστασης να πάψουν να εκπροσωπούνται από μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα και το δαχτυλίδι της διαδοχής να δοθεί σε έναν ελέγξιμο και χειρίσιμο παλαιστίνιο πολιτικό που δεν θα είναι επιρρεπής στην αγωνία για ελευθερία των απλών Παλαιστινίων ενώ ταυτόχρονα οι δυνάμεις της αντίστασης θα απομονωθούν με την κατηγορία της τρομοκρατίας. Προς επίρρωση να αναφέρουμε ότι ο τότε πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν σε συνέντευξη που είχε δώσει την 1^η Φεβρουαρίου 2002 στην ισραηλινή εφημερίδα Μααρίβ είχε δηλώσει ότι μετάνιωσε που δεν σκότωσε τον Αραφάτ στον Λίβανο το 1982 (όταν ο Σαρόν είχε διευθύνει τη σφαγή άοπλων γυναικόπαιδων στα παλαιστινιακά στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα της Βηρυτού). Επίσης την ημέρα του θανάτου του Αραφάτ, όταν όλη η Μέση Ανατολή βυθιζόταν στο πένθος, το βρετανικό δίκτυο BBC μετέφερε τις ακόλουθες δηλώσεις του αρχηγού της αντιπολίτευσης, Σιμόν Πέρες: «Είναι καλό που ο κόσμος τον ξεφορτώνεται. Ο ήλιος λάμπει στη Μέση Ανατολή».

Αυτό που δεν ήταν ωστόσο γνωστό μέχρι που έδωσε τη συνέντευξη Τύπου ο γενικός γραμματέας της Φατάχ, ήταν ότι στη δολοφονία του Αραφάτ εμπλέκονταν και πρωτοκλασάτα στελέχη της δικής τους οργάνωσης. Ο δεύτερος ισχυρός άνδρας της Φατάχ δήλωσε ότι ο ίδιος ο Αραφάτ του είχε παραδώσει πρακτικά από μία μυστική συνάντηση που πραγματοποιήθηκε το 2004 που είχε ως θέμα την εκτέλεση μιας σειράς ηγετών της αντίστασης απ’ όλο το φάσμα των μαχητικών οργανώσεων: Από τη Φατάχ, μέχρι τη Χαμάς και την Ισλαμική Τζιχάντ. Στη συνάντηση συμμετείχαν ο τότε ισραηλινός πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Γουίλιαμ Μπερνς, αξιωματούχοι της CIA κι από την παλαιστινιακή πλευρά ο μετέπειτα πρόεδρος, Μαχμούντ Αμπάς, κι ο υπεύθυνος ασφαλείας της Φατάχ στη Γάζα, Μοχάμεντ Νταχλάν που έχει αλλεπάλληλες φορές κατηγορηθεί για σχέσεις με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, ενώ λίγο πριν πεθάνει ο Αραφάτ και σε μια απαράμιλλη επίδειξη γενναιότητας ήταν περικυκλωμένος στο προεδρικό γραφείο στη Μακούμπα από τα ισραηλινά τανκς, είχε επιχειρήσει να οργανώσει «παλατιανό» πραξικόπημα για την ανατροπή του. Το γεγονός ότι πολλοί από όσους ονομάτισε ο Καντούμι πράγματι δολοφονήθηκαν στη συνέχεια (όπως ο ηγέτης της Χαμάς, Αμπντέλ Αλ Ραντίσι, στις 17 Απρίλη 2004), ενώ άλλοι συνεχίζουν να ζουν μόνο και μόνο επειδή κατάφεραν να γλιτώσουν την τελευταία στιγμή από τις δολοφονικές επιθέσεις των σιωνιστών (όπως ο σημερινός πρωθυπουργός της Χαμάς στη Γάζα, Ισμαΐλ Χανίγια) βεβαιώνει το αληθές των λόγων του Φαρούκ Καντούμι.

Ο γενικός γραμματέας της παλαιστινιακής οργάνωσης επιτέθηκε επίσης εναντίον του Μαχμούντ Αμπάς, με βαρύτατες κατηγορίες. «Δεν επιθυμώ να κάτσω δίπλα του ή να συμφιλιωθώ μαζί του καθώς κινείται στην ίδια γραμμή – σε συγχρονισμό – με τους ηγέτες του ισραηλινού καθεστώτος», ήταν τα λόγια του. Επίσης, κατηγορώντας τη σημερινή ηγεσία της Φατάχ για απεμπόληση των ιδρυτικών της στόχων και συνεργασία με τους Ισραηλινούς με τη δικαιολογία των ειρηνευτικών συνομιλιών τόνισε με δραματικούς τόνους: «Δεν σας ανήκει η Φατάχ, έχετε κάνει πειρατεία στη Φατάχ, με απώτερο στόχο να συγκεντρώσετε πλούτο και να κλέψετε χρήματα. Έχετε παρεκκλίνει από τον πραγματικό δρόμο της Φατάχ, το δρόμο της αντίστασης και της απελευθέρωσης κι έχετε επιλέξει να γίνετε πιόνι στα χέρια των εχθρών μας»! Οι συγκλονιστικές αυτές δηλώσεις του Καντούμι, όπως μεταφέρθηκαν μεταξύ πολλών άλλων μέσων ενημέρωσης από την ευρείας κυκλοφορίας αγγλόφωνη αιγυπτιακή εφημερίδα Al Ahram Weekly βεβαιώνουν ότι στο εσωτερικό της Φατάχ υφίσταται κι επίσημα πλέον ένα χάσμα εξ ίσου βαθύ με το χάσμα που χωρίζει την ηγεσία της Φατάχ με τη Χαμάς. Οι παραπάνω αποκαλύψεις του Καντούμι που χαίρει μεγάλου σεβασμού μεταξύ των Παλαιστινίων, προκάλεσαν τόσο μεγάλη οργή στην Παλαιστινιακή Αρχή, ώστε προέβη σε μια πρωτοφανή πράξη λογοκρισίας διατάσσοντας το κλείσιμο του τηλεοπτικού σταθμού Αλ Τζαζίρα, που μετέδωσε πρώτο την επίμαχη συνέντευξη Τύπου!

Σε αυτό το κλίμα δεν ήταν καθόλου παράξενο που το συνέδριο της Φατάχ, ανεξαρτήτως μάλιστα του πως το αξιοποίησε η ηγεσία της Αρχής για δημόσιες σχέσεις και τη διεθνή της προβολή, χαρακτηρίστηκε ως αποτυχία. Κατ’ αρχήν και μόνο η διεξαγωγή του στα κατεχόμενα, που συνέβη για πρώτη φορά, έδινε στις ισραηλινές αρχές κατοχής το δικαίωμα να έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο για το ποιοι θα παραστούν στις εργασίες του. Δεν χρειαζόταν επομένως να έχει κανείς μαντικές ικανότητες για να προβλέψει πως το μεγαλύτερο κενό εκπροσώπησης θα προερχόταν από τις τάξεις των πιο μαχητικών τμημάτων, των αγωνιστών δηλαδή της Φατάχ που συνεχίζουν τον δρόμο της αντίστασης του Αραφάτ και του Καντούμι και καταζητούνται από τις ισραηλινές αρχές κατοχής. Γι αυτό ακριβώς το λόγο ο Καντούμι διαφώνησε με την απόφαση του Αμπάς να διεξαχθεί το συνέδριο στη Βηθλεέμ, υπό το άγρυπνο βλέμμα του ισραηλινού στρατού. Ακόμη όμως κι από τους 2.270 σύνεδροι που συμμετείχαν στο συνέδριο, η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν είχε εκλεγεί με δημοκρατικές διαδικασίες από τις οργανώσεις του κόμματος, αλλά είχε οριστεί από μια επιτροπή που τελούσε υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του ίδιου του Αμπάς. Παρόλα αυτά, κατά τη διάρκεια των εργασιών του συνεδρίου δεν έλειψαν ηχηρές φωνές διαμαρτυρίας για την έλλειψη διαφάνειας και δημοκρατίας. Ρεπορτάζ του Associated Press που δημοσιεύτηκε στις 6 Αυγούστου παρέθετε τη λεκτική αντιπαράθεση μεταξύ ενός συνέδρου που ζητούσε οικονομικό απολογισμό για τον πακτωλό χρημάτων που έχει διαχειριστεί η Παλαιστινιακή Αρχή όλα αυτά τα χρόνια και του προέδρου Μαχμούντ Αμπάς που του απάντησε «σταμάτα ή φύγε»!!!

Το χειρότερο ωστόσο για τους εκφραστές της ενδοτικής γραμμής, που πιστεύουν ότι με τη συνδιαλλαγή και τις υποχωρήσεις θα καταφέρουν ότι δεν πέτυχαν οι Παλαιστίνιοι με τον ηρωικό αγώνα τους, είναι ότι οι προσπάθειές τους στέφονται με μεγαλύτερη αποτυχία από τις προσπάθειες του Αραφάτ και τα αποτελέσματα της ιντιφάντα. Διαφορετικά ειπωμένο, η αδιάλλακτη κι ανυποχώρητη γραμμή αποδείχθηκε πιο αποτελεσματική στην κατεύθυνση δημιουργίας ενός ανεξάρτητου και βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους σε σχέση με όσα έχει πετύχει η σημερινή ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής. Προς επίρρωση, η απόφαση του Ισραήλ να επεκτείνει τον εβραϊκό εποικισμό της ανατολικής Ιερουσαλήμ, που με βάση τις διεθνείς συμφωνίες θα γίνει η πρωτεύουσα του νέου κράτους, κι η προκλητική κίνηση του σιωνιστικού κράτους να το ανακοινώσει τις μέρες διεξαγωγής του συνεδρίου της Φατάχ…

Νίκη της Χαμάς στη Γάζα (Διπλωματία, 1/2009)

ΧΩΡΙΣ ΟΦΕΛΗ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΤΑΚΡΑΥΓΗ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Τεράστιο είναι το κόστος σε ανθρώπινες ζωές που πλήρωσαν, για μια ακόμη φορά, οι Παλαιστίνιοι από τον πόλεμο των 22 ημερών στη Γάζα ενώ εξαιρετικά αμφίβολα από την άλλη είναι τα υποτιθέμενα κέρδη των Ισραηλινών. Είναι πραγματικά άξιο απορίας κατά πόσο στην πολεμική ιστορία έχει καταγραφεί άλλη φορά ένα τόσο ανισοβαρές αποτέλεσμα μετά από μια μάχη, όπως αυτό που σημειώθηκε μετά τον πόλεμο των τριών εβδομάδων στη Γάζα. Από τη μια μεριά οι Παλαιστίνιοι έχασαν περισσότερους από 1.300 ανθρώπους εκ των οποίων οι 894 ήταν άμαχοι κι απ’ αυτούς οι 400 παιδιά. Επίσης 4.100 σπίτια καταστράφηκαν ολοσχερώς και 17.000 έπαθαν σημαντικές ζημιές ενώ δεκάδες κτίρια που στέγαζαν υπουργεία και διοικητικές υπηρεσίες ισοπεδώθηκαν. Από την άλλη πλευρά οι Ισραηλινοί έχασαν 13 ανθρώπους κι αυτό όχι τυχαία καθώς το τρίτο μέρος της επιχείρησης που προέβλεπε την είσοδο πεζών τμημάτων στις πυκνοκατοικημένες πόλεις της Γάζας ουδέποτε πραγματοποιήθηκε για να μην υπάρξουν σημαντικές απώλειες. Αυτοί οι 13 Ισραηλινοί ήταν οι μοναδικές απώλειες του εβραϊκού κράτους αν μείνουμε στα μετρήσιμα. Διαφορετικά, η εισβολή στη Γάζα συνιστά ένα πρωτοφανές για την ιστορία του Ισραήλ ηθικό πλήγμα. Η εισβολή στη Γάζα ήταν για την ακρίβεια η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι με τα εγκλήματα πολέμου που έχει διαπράξει το εβραϊκό κράτος από το 1948, όταν η εγκατάσταση των Ισραηλιτών στην Παλαιστίνη σήμανε την δική τους καταστροφή (Νάκμπα, στα παλαιστινιακά) και τη μετατροπή τους σε πρόσφυγες. Ο βομβαρδισμός σχολείων που οδήγησε στο θάνατο περισσότερα από 40 παιδιά και της αποθήκης τροφίμων του ΟΗΕ, η δολοφονία οδηγών φορτηγών του ΟΗΕ που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια, η συνεχής χρήση βομβών λευκού φωσφόρου και άλλα πολλά ώθησαν ανεξάρτητους οργανισμούς και δικαστικούς λειτουργούς να αρχίσουν τη συγκέντρωση στοιχείων για να δικαστούν οι ηθικοί και φυσικοί υπαίτιοι της σφαγής στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ως εγκληματίες πολέμου. Το Ισραήλ από την άλλη, ξέροντας πόσο πιθανό είναι πλέον να δει ανώτερα στρατιωτικά και πολιτικά του στελέχη να σύρονται στις ατιμωτικές διαδικασίες του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου απαγόρευσε, όπως ανέφερε ανταπόκριση του Associated Press από την Ιερουσαλήμ στις 25 Ιανουαρίου, την δημοσίευση φωτογραφιών και ονομάτων αξιωματικών που ηγήθηκαν της επίθεσης στη Γάζα! Γι αυτό εξαφανίστηκαν τα κοντινά πλάνα. Η πρόνοια που επιδεικνύουν δικαιολογείται κι από το γεγονός ότι κι άλλες φορές στο παρελθόν ισραηλινοί αξιωματούχοι κινδύνευσαν να συλληφθούν και να παραπεμφθούν για εγκλήματα πολέμου. Το 2001 ήταν ο τότε πρωθυπουργός, Αριέλ Σαρόν, που κατηγορήθηκε από το Βέλγιο για τη σφαγή στα παλαιστινιακά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα του Λιβάνου το 1982. Το 2005 ήταν ένας άλλος στρατηγός ε.α. που απέφυγε τη σύλληψη από τη βρετανική αστυνομία επιλέγοντας να μην βγει από το Χίθροου και να φύγει για το Τελ Αβίβ με την επόμενη πτήση. Ενώ τώρα το ένταλμα που εκδόθηκε από την ισπανική δικαιοσύνη στις 29 Ιανουαρίου εναντίον επτά αξιωματικών του ισραηλινού στρατού με αφορμή αεροπορικό βομβαρδισμό που διέταξαν στις 22 Ιουλίου 2002 για να σκοτώσουν στέλεχος της Χαμάς στέλνοντας στο θάνατο μαζί του και 14 ακόμη Παλαιστίνιους θεωρείται ότι ανοίγει την αυλαία για ένα μπαράζ ενταλμάτων σύλληψης εναντίον Ισραηλινών. Το Ισραήλ λοιπόν είδε το ηθικό του ανάστημα να ισοπεδώνεται. Τι κέρδισε σε αντάλλαγμα πέρα από την νοσηρή και πρόσκαιρη ικανοποίηση της δολοφονίας εκατοντάδων Παλαιστινίων; Η Χαμάς κι οι άλλες ένοπλες παλαιστινιακές οργανώσεις δεν έπαψαν ακόμη και την τελευταία μέρα πριν την ανακωχή να εκτοξεύουν ρουκέτες, που είναι το μοναδικό μέσο αντίστασης στην κατοχή που διαθέτουν. Η ικανότητα λοιπόν των αντιστασιακών οργανώσεων να πλήττουν το ισραηλινό έδαφος, που παρουσιάστηκε ως στόχος της επίθεσης, δεν μειώθηκε καθόλου. Ούτε η Χαμάς δέχθηκε σημαντικά πλήγματα, οπότε θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι επιτεύχθηκε ο στόχος του Ισραήλ να εξαλείψει τη Χαμάς, καθώς δεν έχασε τόσα πολλά κορυφαία στελέχη, ούτε από την άλλη εξαρτιόταν τόσο καθοριστικά από τα κτίρια και τα γραφεία όπου στεγάζονταν οι κυβερνητικές υπηρεσίες για να συνεχίσει να έχει τον έλεγχο της Λωρίδας. Κέρδισε ωστόσο το Ισραήλ μια συμφωνία με την αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις, την οποία υπέγραψε λίγες ώρες πριν εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο ο Μπους, για την καταστροφή των τούνελ που βρίσκονται κάτω από τα σύνορα με την Αίγυπτο με το αιτιολογικό ότι από κει η Χαμάς επιδίδεται σε λαθρεμπόριο όπλων, η οποία ωστόσο μένει να υλοποιηθεί… Και περισσότερο να βρεθεί αυτός που θα την υλοποιήσει, που θα αναλάβει δηλαδή το πολιτικό κατ’ αρχήν κόστος να σφραγίσει και την τελευταία χαραμάδα αέρα από την οποία αναπνέει ο αποκλεισμένος παλαιστινιακός λαός μετά το απάνθρωπο εμπάργκο που του επιβλήθηκε πριν τρία χρόνια. Στον απολογισμό του πολέμου να περιληφθεί και το τεράστιο κύρος που απέκτησε η ισλαμική μαχητική οργάνωση Χαμάς στο βαθμό που σήκωσε ολόκληρο σχεδόν το βάρος της σύγκρουσης με το Ισραήλ, χωρίς να χαρακτηριστεί υπαίτια του πολέμου ούτε από τους Παλαιστίνιους ούτε από τους λαούς και τους ηγέτες των αραβικών χωρών. Μοναδική εξαίρεση ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, που της απέδωσε την ευθύνη για την επίθεση των Ισραηλινών κι ο οποίος συγκαταλέγεται στους μεγάλους χαμένους της επίθεσης στη Γάζα, καθώς η εξουσία του αμφισβητείται ακόμη και στη Δυτική Όχθη, που θεωρούταν προπύργιό του. Συντριπτικά ωστόσο ήταν και τα διπλωματικά πλήγματα που δέχτηκε το Ισραήλ με αφορμή τις κτηνωδίες που διέπραξε στη Γάζα από δύο κυρίως κατευθύνσεις, την Άγκυρα και το Ριάντ. Η Τουρκία ήταν κατά τις τελευταίες δεκαετίες ένα από τα πιο φιλικά προς το Ισραήλ κράτη της ευρύτερης περιοχής. Οι δεσμοί τους διατηρήθηκαν στενοί ακόμη και μετά την άνοδο του ισλαμικού κόμματος του Ταγίπ Ερντογάν στη εξουσία, όταν δηλαδή έπαψε να τους ενώνει το γεγονός πως αποτελούσαν τις μοναδικές κοσμικές νησίδες σε μια εχθρική μουσουλμανική λαοθάλασσα. Μάρτυρας οι μυστικές διαμεσολαβητικές προσπάθειες που ανέλαβε η Τουρκία μεταξύ Συρίας και Ισραήλ και παλιότερες προσπάθειες της μεταξύ Ισραήλ και Πακιστάν, όπως περιέγραφε ο ίδιος ο τούρκος πρωθυπουργός στο αμερικανικό περιοδικό Newsweek της 9ης Φεβρουαρίου, μετά την οργισμένη του φραστική επίθεση προς το ισραηλινό πρόεδρο, Σιμόν Πέρες, στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός. Η αλληλεγγύη του τούρκου πρωθυπουργού προς το λαό της Γάζας, σε συνδυασμό με τη σταθερή του θέση ότι η Δύση πρέπει να αναγνωρίσει τη Χαμάς και να συνομιλήσει επισήμως μαζί της για την λύση του Παλαιστινιακού, προκάλεσε κύματα ενθουσιασμού μεταξύ των Παλαιστινίων και αισθήματα ευγνωμοσύνης από τη μεριά όλων των Αράβων προς την Άγκυρα. Γεγονός που, ειρήσθω εν παρόδω, μπορούμε να εικάσουμε ότι θα διευκολύνει σε πρωτοφανή για τα μέχρι σήμερα δεδομένα βαθμό την υιοθέτηση των τουρκικών θέσεων από τα αραβικά κράτη για τα επίμαχα και ανοικτά ελληνοτουρκικά θέματα, περιλαμβανομένου του Κυπριακού. Πολύ περισσότερο αν ταυτόχρονα η στάση της Ελλάδας κριθεί με βάση τις αθρόες διευκολύνσεις που προσφέρει η Αθήνα στην ισραηλινή αεροπορία για να διενεργεί αεροναυτικές ασκήσεις ή στην ισραηλινή κυβέρνηση για να μεταφέρει οπλισμό μέσω του λιμανιού του Αστακού. Μετά λοιπόν το άδοξο τέλος των ισραηλινο-συριακών διαπραγματεύσεων με αφορμή την επίθεση στη Γάζα, η Άγκυρα βλέπει να καταρρέουν σχεδόν οριστικά οι σχέσεις εμπιστοσύνης που είχε οικοδομήσει με το Τελ Αβίβ και αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν είχαν διέλθει κρίση, όπως για παράδειγμα το 2004 όταν ο Ερντογάν αποκάλεσε το Ισραήλ κράτος τρομοκράτη με αφορμή τη δολοφονία του τετραπληγικού σεΐχη Αχμέντ Γιασίν, ιδρυτή της Χαμάς, με αφορμή επίσης την επίσκεψη του ηγέτη της Χαμάς, Χαλίντ Μεσάαλ, στην Τουρκία, κ.α. Το Ισραήλ επίσης βλέπει να τρίζουν ακόμη κι αυτές οι λίγες συμμαχίες που έχει οικοδομήσει στον αραβικό κόσμο. Το καμπανάκι του κινδύνου σήμανε απειλητικά από ένα κυριολεκτικά βαρυσήμαντο άρθρο του Σαουδάραβα Τουρκί αλ Φαϊσάλ που δημοσιεύτηκε στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς στις 23 Ιανουαρίου. Δεν πρόκειται για ένα τυχαίο πρόσωπο. Διευθυντής κατά το παρελθόν των μυστικών υπηρεσιών της πατρίδας του, και πρεσβευτής στην Αγγλία και τις ΗΠΑ «εκφράζεται πάντα με προσοχή και συγκράτηση», επεσήμαινε τρεις μέρες αργότερα σε εντιτόριάλ της η βρετανική εφημερίδα και τόνιζε επίσης ότι «αυτός και ο αδερφός του υπουργός Εξωτερικών πρίγκιπας Σαούντ αλ Φαϊζάλ εκφράζουν την φιλοαμερικανική τάση του βασιλείου στον κόσμο για περισσότερες από τρεις δεκαετίες». Όλα αυτά επισημαίνονταν για να δοθεί η δέουσα προσοχή στο άρθρό του. Τι έλεγε; Πρώτον, οι Αμερικάνοι έχουν τεράστια ευθύνη! Δεύτερον, Αμερικάνοι και Ισραηλινοί να μην τους θεωρούν δεδομένους και τρίτον η πρότασή τους προς το Ισραήλ (επιστροφή στα εδάφη του ’67 έναντι αυτόματης αναγνώρισης τους από όλο τον αραβικό κόσμο) δεν θα είναι για πολύ καιρό ακόμη στο τραπέζι! Αξίζει να μεταφέρουμε ορισμένα αποσπάσματα. «Ο βασιλιάς Αμπντάλα μίλησε για ολόκληρο τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο όταν είπε στην αραβική σύνοδο του Κουβέιτ πως αν και η αραβική πρόταση ειρήνης παραμένει στο τραπέζι δεν θα είναι εκεί για πολύ. Ο περισσότερος κόσμος μοιράζεται αυτά τα συναισθήματα και οποιαδήποτε αραβική κυβέρνηση διαπραγματευόταν με τους Ισραηλινούς σήμερα δικαίως θα καταδικαζόταν από τους πολίτες της. Δύο από τις τέσσερις αραβικές χώρες που έχουν επίσημες σχέσεις με το Ισραήλ – το Κατάρ και η Μαυριτανία – ανέστειλαν όλες τις σχέσεις και η Ιορδανία έχει ανακαλέσει τον πρεσβευτή της. Η Αμερική δεν είναι αθώα απέναντι σε αυτή τη συμφορά. Όχι μόνο η κυβέρνηση του Μπους έχει αφήσει μια νοσηρή κληρονομιά στην περιοχή – από το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων Ιρακινών μέχρι την ταπείνωση και τα βασανιστήρια στο Αμπού Γκραΐμπ – αλλά έχει επίσης συμβάλλει με την υπεροπτική της στάση για το μακελειό στη Γάζα στη σφαγή των αθώων. Αν οι ΗΠΑ θέλουν να συνεχίσουν να διαδραματίζουν έναν ηγετικό ρόλο στη Μέση Ανατολή και να διατηρήσουν τις στρατηγικές τους συμμαχίες άθικτες – ειδικά την “ειδική τους σχέση” με τη Σαουδική Αραβία θα πρέπει να αναθεωρήσουν αποφασιστικά τις πολιτικές τους ως προς το Ισραήλ και την Παλαιστίνη»!!! Το παραπάνω απόσπασμα αποκαλύπτει ότι ο πόλεμος στη Γάζα σηματοδοτεί και μια αλλαγή στροφής των αραβικών καθεστώτων, υπό το βάρος φυσικά δύο εξελίξεων: Της πίεσης που δέχονται από το εσωτερικό τους και της συνειδητοποίησης ακόμη κι από τις ελίτ ότι η επιθετικότητα του Ισραήλ δεν γνωρίζει όρια, ούτε χαλιναγωγείται. Θα το πάρουν υπ’ όψη τους Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι; Μέχρι στιγμής οι πρωτοβουλίες του Μπαράκ Ομπάμα να δώσει την πρώτη του συνέντευξη στο αραβικό δίκτυο Αλ Αραμπίγια, να είναι ο Μαχμούντ Αμπάς ο πρώτος ηγέτης με τον οποίο θα συνομιλήσει και να διορίσει ειδικό απεσταλμένο του στην Μέση Ανατολή τον Τζορτζ Μίτσελ (που κατά την Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν της 31ης Ιανουαρίου «ήταν ο πρώτος ξένος αξιωματούχος το 2000 που έθεσε σε εξίσωση την ισραηλινή ασφάλεια και την οικοδόμηση εποικισμών καλώντας το Ισραήλ να παγώσει την ανέγερση όλων των εποικισμών ως αντάλλαγμα στις παλαιστινιακές προσπάθειες τερματισμού της βίας») μπορεί να μην αντισταθμίζουν την σιωπή του κατά τις μέρες που βομβαρδιζόταν η Γάζα σηματοδοτούν ωστόσο μια στροφή ως προς την πολιτική του Μπους. Κατά πόσο αυτή η στροφή θα είναι η αναγκαία για την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή, θα καταλήξει δηλαδή στη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, θα φανεί σύντομα. Σίγουρα πάντως θα εξαρτηθεί από δύο παράγοντες: Από το αν επιτέλους θα υπερβούν την αγκύλωση με τη Χαμάς και δεχτούν να συνομιλήσουν μαζί της, και επίσης από το κατά πόσο θα ασκήσουν μια πολιτική πυγμής απέναντι στο Ισραήλ επιβάλλοντάς του, ακόμη και με την απειλή κυρώσεων, να σεβαστεί το διεθνές δίκαιο κι ορισμένες κρίσιμες αποφάσεις του ΟΗΕ όπως τις υπ. αρ. 242 και 338. Οι Ευρωπαίοι από την άλλη εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως εξαντλώντας όλη την αυστηρότητά τους στην καταστροφή των τούνελ που συνδέουν τη Γάζα με την Αίγυπτο και στην τιμωρία της Χαμάς για τις ρουκέτες που εκτοξεύει. Σε ότι αφορά δε την άμεση αιτία για αυτά τα δύο γεγονότα, δηλαδή το εμπάργκο που ισοδυναμεί με συλλογική τιμωρία, ή την απώτερη αιτία που είναι η ισραηλινή κατοχή, τηρούν σιγή ιχθύος κινδυνεύοντας να πάθουν το εξής ανεπανάληπτο: σε μια απότομη στροφή της αμερικανικής πολιτικής να εμφανιστούν απέναντι στους Παλαιστίνιους πιο εχθρικοί ακόμη κι από τους Αμερικάνους…

Γάζα: Παρά τις εκατόμβες χωρίς κέρδη το Ισραήλ (Πριν, 17/1/2009)

Δράμα χωρίς τέλος είναι η ζωή του ενάμισι εκατομμυρίου Παλαιστινίων που εξακολουθούν να βρίσκονται στη Λωρίδα της Γάζας, υπομένοντας τον τρόμο που σκορπούν οι συνεχείς βομβαρδισμοί των Ισραηλινών. Την εβδομάδα που πέρασε η κτηνωδία των λυσσασμένων ισραηλινών σκυλιών ξεπέρασε κάθε όριο. Συνεχή χρήση βομβών λευκού φωσφόρου, που μπροστά τους οι ναπάλμ ωχριούν, βομβαρδισμός δημοσιογραφικών γραφείων ακόμη και κτιρίων του ΟΗΕ, την ίδια ώρα μάλιστα που ο γραμματέας του διεθνούς οργανισμού, ο παντελώς ανυπόληπτος λόγω του φιλοαμερικανισμού του, Μπαν Κι Μουν, συνομιλούσε με τον αφιονισμένο υπουργό Άμυνας Εχούντ Μπάρακ για τους όρους μιας πιθανής ανακωχής. Ακόμη λοιπόν κι αυτός αναγκάστηκε να καταθέσει δημόσια την οργή του…

Τίποτε όμως δεν μπορεί να παρηγορήσει αυτό τον λαό για τις θυσίες που κάνει, τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με τον ηρωισμό του. Η Γάζα πολεμώντας έναν εχθρό εξ ίσου μισητό με το Χιτλερισμό θα μείνει στην ιστορία ως μνημείο ηρωισμού, καρτερικότητας και αντίστασης για όλους του λαούς που μάχονται τον ιμπεριαλισμό. Το σύγχρονο Ισραήλ, δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τη Ναζιστική Γερμανία. Σε πολλά αντίθετα την ξεπερνάει. Η ανοχή που επέδειξαν απέναντι στη χιτλερική Γερμανία οι Δυτικοί με το Σύμφωνο του Μονάχου κράτησε λίγα χρόνια. Το Εβραϊκό κράτος αντίθετα είναι επί δεκαετίες το χαϊδεμένο και το πιο καλά εξοπλισμένο παιδί των ΗΠΑ και πλέον, μετά την ειδική σχέση που ψήφισαν οι υπουργοί Εξωτερικών, και της ΕΕ, παρότι μάλιστα το ναυτικό του φθάνει να εμβολίζει ακόμη και πλοία με τη σημαία κρατών μελών της ΕΕ όπως συνέβη με τον Αρίωνα στα διεθνή ύδατα. Οι Παλαιστίνιοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, υπό την ανοχή της διεθνούς κοινότητας, από το 1948. Το Ισραήλ έχει οριστικά και αμετάκλητα μετατραπεί σε ένα ρατσιστικό κράτος, όπως το νοτιοαφρικανικό απαρτχάιντ, καρκίνωμα για όλον τον πολιτισμένο κόσμο κι όχι μόνο την περιοχή μας, χωρίς να υποστεί καμία κύρωση. Απαγορεύει την συμμετοχή στις εκλογές της 10^ης Φεβρουαρίου και των τριών αραβικών κομμάτων που στην τωρινή βουλή είχαν τις 7 από τους 120 έδρες της Κνεσέτ, επειδή υποστηρίζουν το λαό της Γάζας, άρα και την… τρομοκρατία σύμφωνα με την Εκλογική Επιτροπή, και πάλι χωρίς καμία διεθνή αντίδραση! Βομβαρδίζουν μαζί με τα σχολεία του ΟΗΕ, ακόμη κι αυτή την ελάχιστη ανθρωπιστική βοήθεια που επιτρέπουν να περάσει στη μαρτυρική Γάζα υπό τις επευφημίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ισραηλινών που επιδοκιμάζει τους βομβαρδισμούς και μάλιστα τους απολαμβάνει οικογενειακά με κιάλια τελευταίας τεχνολογίας από τους διπλανούς λόφους. Το Ισραήλ απαγορεύει στην πράξη ακόμη και την αρωγή που προσφέρουν οι ανθρωπιστικές οργανώσεις (κάνοντας μας να νοσταλγούμε παλιότερους βομβαρδισμούς στους οποίους η ανθρωπιστική βοήθεια παρεχόταν αφιλοκερδώς και εν αφθονία) και πάλι χωρίς καμία διεθνή αντίδραση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπως η Συρία, το Ιράν και η Βενεζουέλα.

Χωρίς δυστυχώς να μετράει τα θύματα που έπρεπε το εβραϊκό κράτος από την επίθεσή του στη Γάζα, ακριβώς πριν κλείσουν τρεις εβδομάδες φαίνεται να επιλέγει την υποχώρηση. Το βράδυ της Παρασκευής έγινε γνωστό ότι η ισραηλινή πλευρά δέχτηκε ένα σχέδιο μονομερούς κατάπαυσης του πυρός, το οποίο θα εγκρινόταν οριστικά το Σάββατο το βράδυ, βάση του οποίου θα διέκοπτε προσωρινά τους βομβαρδισμούς ενώ το κατά πόσο θα αποτελούσε το πρώτο στάδιο της ανακωχής θα κρινόταν από τη στάση της ηρωικής Χαμάς. Από το κατά πόσο δηλαδή θα διέκοπτε την εκτόξευση ρουκετών στις γειτονικές προς τη Γάζα ισραηλινές πόλεις. Η Χαμάς παρά τα τρομερά πλήγματα που έχει δεχτεί χάνοντας ουσιαστικά όλη την κτιριακή και υλικοτεχνική υποδομή που είχε δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια (με τη Σομαλία παρομοίαζαν πλέον τη Γάζα οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς την Πέμπτη) δεν έχει πάψει να εξαπολύει τις ρουκέτες της (25 έριξε μόνο την Πέμπτη) που έχουν μετατραπεί σε σύμβολο της παλαιστινιακής αντίστασης και τίποτε άλλο στο βαθμό που ελάχιστα είναι τα αποτελέσματά τους σε ανθρώπινες ζωές από το στρατόπεδο του κατακτητή. Συνολικότερα τις τρεις αυτές εβδομάδες η σχέση των θυμάτων μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων παρέμενε σταθερά στη σχέση του 1 προς 10.

Το εβραϊκό κράτος λοιπόν φαίνεται να επιλέγει την αναδίπλωση, πως αναμενόταν. Γιατί πρώτο δεν μπορεί να φθάσει μέχρι τις εκλογές πολεμώντας με τη Χαμάς. Δεύτερο, κάθε βήμα προς το κέντρο της πόλης της Γάζας από δω και πέρα κινδυνεύει να ανατρέψει τη σχέση του 1:10 προς όφελος των Παλαιστινίων μια και η πρωτοβουλία των κινήσεων και των βολών φεύγει από τον ισραηλινό στρατό και περνάει στη Χαμάς. Το πολιτικό κόστος όμως από τα κουφάρια των ισραηλινών στρατιωτών που θα αρχίσουν να επιστρέφουν στο Ισραήλ δεν είναι διατεθειμένη να αναλάβει ούτε η μαινάδα Λίβνι, ούτε το σκυλί του πολέμου, Μπάρακ. Κατά τρίτο, η οκταετία Μπους σε δύο μέρες κλείνει κι επισήμως. Τα τετελεσμένα για το νέο πρόεδρο δημιουργήθηκαν κι είναι η ώρα για ένα ανέλπιστο σέρβις προς τη μεριά του με μια πιθανή πρωτοβουλία μονομερούς ανακωχής που του χαρίζει το φωτοστέφανο του ειρηνοποιού από τα αποδυτήρια κιόλας.

Παρά ωστόσο τα παραπάνω, παρά τις εκατόμβες νεκρών το Ισραήλ δεν διακόπτει ως νικητής την μάχη με τη Χαμάς. Γιατί κατ’ αρχήν η θέση της Χαμάς ενισχύθηκε. Οι Ισραηλινοί πίστευαν ότι όσο αυξάνονται οι νεκροί μεταξύ των αμάχων τόσο οι Παλαιστίνιοι θα στρέφονται κατά της Χαμάς αποδίδοντάς της την ευθύνη για τα δεινά τους. Η ισλαμική μαχητική οργάνωση όμως εξέρχεται από την μάχη της Γάζας με το φωτοστέφανο του ήρωα, όπως εξήλθε κι η Χεζμπολάχ από την μάχη των 33 ημερών το καλοκαίρι του 2006, βλέποντας το κύρος της να έχει εκτοξευτεί σε όλο τον αραβικό και τον μουσουλμανικό κόσμο κι όχι μόνο στην Παλαιστίνη. Καθόλου τυχαία δεν ήταν η ηγετική εμφάνιση του πολιτικού ηγέτη της Χαμάς, Χαλίντ Μασάλ, προχτές στη Ντόχα του Κατάρ όπου συνεδρίαζε η αραβική σύνοδος, με την απουσία της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας που είχαν διαβλέψει το πολιτικό κλίμα, όπου ο ισχυρός άνδρας της Χαμάς κάλεσε τις αραβικές χώρες να επιβάλλουν εμπάργκο στο Ισραήλ και να διακόψουν τις διπλωματικές σχέσεις μαζί του. Το κάλεσμά του απευθυνόταν συγκεκριμένα στην Ιορδανία και την Αίγυπτο καθώς είναι οι μοναδικές αραβικές χώρες που διατηρούν μαζί του διπλωματικές σχέσεις, ένεκα φυσικά της αμερικανοδουλείας των δικτατορικών αυτών καθεστώτων και παρά τη θέληση των λαών τους. Στη Ντόχα ο Μεσάαλ επανέλαβε και τον όρο, που αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ για τη Χαμάς, για να συναινέσει σε μια ανακωχή: άνοιγμα όλων των σφραγισμένων πυλών που συνδέουν τη Γάζα με τον έξω κόσμο. Πρακτικά δηλαδή ακύρωση στην πράξη του αποκλεισμού που επιβλήθηκε στα 1,5 εκατ. των κατοίκων της Γάζας μετά τον Ιανουάριο του 2006, ως συλλογική τιμωρία επειδή ψήφισαν στις ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές που έγιναν τότε ψήφισαν τη Χαμάς. Η απροθυμία άλλωστε του Ισραήλ να εφαρμόσει αυτή τη δέσμευση που είχε αναλάβει τον Ιούνιο του 2008 όταν ξεκίναγε η εξάμηνη ανακωχή, ήταν και η βασικότερη αιτία για την οποία η Χαμάς δεν δέχτηκε να την ανανεώσει. Τι είχε να κερδίσει στο βαθμό που διαιώνιζε το φονικό εμπάργκο και την διαρκή ανθρωπιστική κρίση στη Λωρίδα της Γάζας που έχει καταδικάσει το 50% των κατοίκων της είναι άνεργοι και το 70% να επιβιώνουν κάτω από το όριο της φτώχειας, το 44% των παιδιών και των 53% των γυναικών να πάσχουν από αναιμία και το 18% των παιδιών να παρουσιάζει καθυστέρηση στην ανάπτυξη;

Από τη σύνοδο της Ντόχας όμως πέρα από τις αμερικανόδουλες κυβερνήσεις της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας έλειπε για τους ίδιους λόγους κι ο …ληγμένος πλέον πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, μια και η τετραετής θητεία του τερματίστηκε στις 9 Ιανουαρίου, οπότε μένει να δούμε τις αποφάσεις που θα λάβει κι οι οποίες θα κρίνουν τις εξελίξεις στο εσωτερικό των Παλαιστινίων. Προς το συμφέρον όλων θα ήταν να προκήρυσσε αμέσως εκλογές, ακόμη και διπλές αν συμφωνούσε κι η εκλεγμένη κυβέρνηση της Χαμάς που είναι η μοναδική εξουσία σήμερα στην Παλαιστίνη η οποία χαίρει λαϊκής νομιμοποίησης, με τη δέσμευση του φυσικά ότι θα σεβόταν και θα υπηρετούσε κάθε αποτέλεσμα, έτσι ώστε να δοθεί χρόνος για να αρθεί το εμπάργκο από το Κουαρτέτο (ΗΠΑ, ΕΕ, ΟΗΕ και Ρωσία) και να σημάνει μια νέα αρχή. Πρόκειται δυστυχώς για ενδεχόμενο που είναι σχεδόν αδύνατο όχι τόσο λόγω των ευθυνών που είχε ο Μαχμούντ Αμπάς για το πραξικόπημα που επιχείρησαν οι άνθρωποί του τον Ιούνιο του 2007 στη Γάζα, με προεξάρχοντα τον σκοτεινό Νταχλάν, όσο για τη στάση που υιοθέτησε αυτές τις 20 μέρες που τάραξαν τον κόσμο. Παρά την πίεση που του άσκησαν με συνεχείς ανακοινώσεις τους οι ηγεσίες αριστερών οργανώσεων, όπως το Λαϊκό Μέτωπο, να δηλώσει με ποιανού το μέρος τάσσεται, σφύριζε αδιάφορα. Αφού πρώτα με την έναρξη των βομβαρδισμών απέδωσε στη Χαμάς την ευθύνη για την επίθεση των Ισραηλινών στη Γάζα επειδή δεν ανανέωσε την εκεχειρία. Ως αποτέλεσμα «κάθε μέρα η αρχή, ο ηγέτης της, Μαχμούντ Αμπάς, και το κόμμα του, η Φατάχ, φαίνονται όλο και πιο στριμωγμένοι και περιθωριοποιημένοι, ακόμη και στις παλαιστινιακές πόλεις της Δυτικής Όχθης, τις οποίες ελέγχουν. Οι διαδηλωτές κατηγορούν τον Αμπάς ότι δεν κάνει αρκετά για να σταματήσει το μακελειό στη Γάζα. Οι δικοί του αξιωματικοί της αστυνομίας έχουν χρησιμοποιήσει κλομπ και δακρυγόνα ενάντια σ’ αυτούς τους διαδηλωτές. Όσες περισσότερες βόμβες πέφτουν στη Γάζα τόσο περισσότεροι φαίνεται να μεγαλώνει η υποστήριξη στη Χαμάς, σε βάρος της Παλαιστινιακής Αρχής που ήδη θεωρείται διεφθαρμένη και απόμακρη από τους καθημερινούς ανθρώπους», κατέληγε ο ανταποκριτής της Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν στην Ιερουσαλήμ στο ρεπορτάζ του την Πέμπτη 15 Ιανουαρίου.

Σε αυτό το νέο συσχετισμό δύναμης έγκειται η μεγαλύτερη, στρατηγικού χαρακτήρα ήττα των Σιωνιστών μετά την εισβολή στη Γάζα καθώς οι δυνάμεις της αντίστασης βελτίωσαν τη θέση τους, οπότε τώρα ποιος θα τολμήσει να περάσει τον Αμπάς στη Γάζα, επάνω σε ισραηλινό τανκς, όπως σκεφτόταν να κάνει το Ισραήλ ορίζοντας για παράδειγμα την Παλαιστινιακή Αρχή ως υπεύθυνη για την ανοικοδόμηση ή ζητώντας την εξουσία στην Αρχή με αντάλλαγμα να αρθεί ο αποκλεισμός…

ΟΣΑΜΑ ΧΑΜΝΤΑΝ*: «Νόμιμη επιλογή η αντίσταση στην κατοχή» (Πριν 25/10/2009)

(*εκπρόσωπος της Χαμάς στο Λίβανο)

Οι ΗΠΑ θέτουν συνεχώς ανυπέρβλητα εμπόδια στην υπογραφή μιας συμφωνίας μεταξύ των Παλαιστινιακών οργανώσεων κι ιδιαίτερα μεταξύ της Χαμάς και της Φατάχ για να κλείσει το χάσμα που έχει δημιουργηθεί τονίζει από τη Βηρυτό στο Πριν ο Οσάμα Χαμπντάν μέλος του Πολιτικού Γραφείου της παλαιστινιακής αντιστασιακής οργάνωσης Χαμάς κι υπεύθυνος των διεθνών της σχέσεων. 

Προετοιμαζόμαστε για να δεχθούμε νέα επίθεση από το Ισραήλ

Αμέσως μετά τις εκλογές που έγιναν στην Παλαιστίνη τον Ιανουάριο του 2006 επιβλήθηκε στον παλαιστινιακό λαό ένα εγκληματικό εμπάργκο. Μετά απ’ αυτό οι Παλαιστίνιοι στράφηκαν εναντίον της Χαμάς;

Όταν επέβαλλαν αυτή την συλλογική τιμωρία εναντίον των Παλαιστινίων μετά βεβαιότητας σκέφτονταν πως έτσι θα στραφεί ο παλαιστινιακός λαός κατά της Χαμάς. Στην πράξη όμως, κι αυτό το ξέρουν οι ίδιοι καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, η στράτευση των Παλαιστινίων υπέρ της Χαμάς αυξήθηκε. Οι Παλαιστίνιοι κατάλαβαν αμέσως ότι τιμωρήθηκαν επειδή έκαναν τις δικές τους επιλογές. Κατά συνέπεια το Ισραήλ, οι Αμερικάνοι κι ορισμένοι Ευρωπαίοι δεν πιστεύουν στην δημοκρατία, εκτός κι αν δημοκρατία δεν είναι να κάνεις τις δικές σου επιλογές, αλλά να υιοθετείς τις αμερικανο-ισραηλινές. Διαφορετικά να τιμωρείσαι. Η άποψη των Παλαιστινίων επομένως είναι πως πίσω από τις επικλήσεις στην δημοκρατία επιζητείται η νομιμοποίηση των δικών τους, δικτατορικών επιλογών.

Ποιες ήταν οι επιπτώσεις στο λαό της Γάζας, τις υποδομές και τις στρατιωτικές σας δυνάμεις από την πρόσφατη εισβολή στη Γάζα;

Η Γάζα έχει υποστεί τρομακτικές καταστροφές από τα εγκλήματα πολέμου που σχεδιασμένα και κατ’ επανάληψη διέπραξε το Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων. Αναφέρομαι στις βόμβες φωσφόρου, τις επιθέσεις εναντίον πολιτικών στόχων και αμάχων που κρατούσαν λευκές σημαίες ή είχαν διαταχθεί από τους ίδιους τους Ισραηλινούς να φύγουν, όπως βεβαιώνονται από δηλώσεις ακόμη και ισραηλινών στρατιωτών που βλέπουν τώρα το φως της δημοσιότητας οι οποίοι αποκαλύπτουν πως είχαν διαταγές να σκοτώνουν αμάχους. Αρκεί να σας αναφέρω πως από τους 1.400 νεκρούς το 50% ήταν γυναίκες και παιδιά. Τώρα το Ισραήλ συνεχίζει τα εγκλήματα πολέμου απαγορεύοντας να περάσουν στη Γάζα υλικά ανοικοδόμησης όπως τσιμέντο και χάλυβας. 

Έκτοτε οι Παλαιστίνιοι είναι ακόμη περισσότερο στρατευμένοι με την αντίσταση γιατί έμαθαν καλά πως κανένας δεν υπερασπίζεται αποτελεσματικότερα την πατρίδα τους.

Η αντίσταση υπέστη απώλειες, ωστόσο έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει να μάχεται ενάντια στην κατοχή. Πρέπει να προσθέσω μάλιστα πως η αντίσταση δεν περιμένει τους Ισραηλινούς να επιτεθούν ξανά αλλά προετοιμάζεται για να δεχτεί μια νέα επίθεση, την οποία αναμένουμε.

Πόσο αναπόφευκτα ήταν τα αιματηρά επεισόδια μεταξύ της Χαμάς και της Φατάχ τον Ιούνιο του 2007; Τι είχε προηγηθεί;

Αμέσως μετά τις εκλογές είχα πει πως ο Μοχάμεντ Νταχλάν με την υποστήριξη των ΗΠΑ εργαζόταν για να υπονομεύσει το εκλογικό αποτέλεσμα. Αυτό πια δεν αποτελεί μυστικό. Έχει δημοσιευτεί ακόμη και σε αμερικανικά μέσα όπως το περιοδικό Βάνιτι Φέαρ. Έγκαιρα επομένως είχαμε διαπιστώσει την πρόθεση του Μοχάμεντ Νταχλάν να προχωρήσει σε πραξικόπημα με την υποστήριξη των ξένων δυνάμεων ασφαλείας κι ειδικότερα των ΗΠΑ και του Ισραήλ, αξιοποιώντας την επιρροή του από τη θέση του στην Φατάχ. Όπως κι έγινε. Εμείς για να αποτρέψουμε αυτό το πραξικόπημα πήγαμε στην Μέκκα τον Φεβρουάριο του 2007 και αποδεχτήκαμε μια συμφωνία μοιράσματος της εξουσίας την οποία ο Νταχλάν αφού δεν κατάφερε να τορπιλίσει κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων υπονόμευσε στη συνέχεια, όταν δεν έγινε δεκτό το αίτημά του να αναλάβει υπουργείο, όπως ήθελε για να βάλει στο χέρι του τις δυνάμεις της αντίστασης. Τότε αντιλήφθηκε πως έχασε το παιχνίδι.

Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι που αποτελεί θεμελιακή μας θέση, πως δεν αποδεχόμαστε την συνέχιση της διαίρεσης του παλαιστινιακού λαού.

Δουλεύουμε σκληρά για να επανενώσουμε τους Παλαιστίνιους τα τελευταία δύο χρόνια.

Ποιος τελικά ευθύνεται για τον διχασμό;

Οι Αμερικάνοι! Φαίνεται πεντακάθαρα απ’ όσα υποστηρίζει δημόσια ο Αχμέτ Κορία, ο οποίος ηγείται της αντιπροσωπείας της Φατάχ στις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται από τον Ιούνιο στο Κάιρο, όταν για παράδειγμα δηλώνει πως η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να αποδέχεται τους όρους του Κουαρτέτου (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία και ΟΗΕ) διαφορετικά δεν θα την αναγνωρίσουν οι Αμερικάνοι. Η αιτία του διχασμού φαίνεται επίσης από τις μαζικές συλλήψεις που πραγματοποιεί η Φατάχ στη Δυτική Όχθη με στόχο αγωνιστές οι οποίοι συνδέονται με την αντίσταση ή είναι μέλη της, τα βασανιστήρια που τους κάνει με αποτέλεσμα πολλοί ακόμη και να πεθαίνουν στα χέρια της. Όλα αυτά συνδέονται με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης απέναντι στις ΗΠΑ και το Ισραήλ στο πλαίσιο του Οδικού Χάρτη. Μάλιστα πάντα όταν φθάνουμε στο παρά πέντε της συμφωνίας όταν γίνονται όλες οι υποχωρήσεις κι είμαστε έτοιμοι να υπογράψουμε η Φατάχ διακόπτει λέγοντας πως αυτό δεν γίνεται δεκτό από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Ο κύριος παράγοντας που υπονομεύει αυτή τη στιγμή τις διαπραγματεύσεις είναι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Παρόλα αυτά ευελπιστούμε ότι οι διαπραγματεύσεις που διεξάγονται στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα, και τις οποίες στηρίζουμε ουσιαστικά όπως φάνηκε κι από την πρόσφατη επίσκεψη του Καλίντ Μεσάαλ, σύντομα θα αποδώσουν καρπούς.

Πολλοί σας κατηγορούν πως αυτά τα τρία χρόνια που ελέγχετε τη Γάζα επιχειρείται α επιβάλετε τον ισλαμικό νόμο, ότι έχετε καταργήσει για παράδειγμα τα μικτά σχολεία κι έχετε δημιουργήσει σχολεία αρένων και θηλέων…

Αυτό που επιδιώκουν όσοι τα υποστηρίζουν είναι να εξασφαλίσουν την υποστήριξη της Δύσης στον αγώνα τους εναντίον της Χαμάς. Όποιος πάει στη Γάζα μπορεί να διαπιστώσει με τα ίδια του τα μάτια ότι δεν υφίσταται κανενός είδους θρησκευτικός ή άλλος καταναγκασμός. Η ζωή στη Γάζα είναι κανονική, όσο κανονική μπορεί να είναι τέλος πάντων υπό της συνθήκες της ισραηλινής επίθεσης. Επομένως πρόκειται για ψεύδη!

Πρόσφατα είχαμε αιματηρές μάχες μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων της Χαμάς στη Γάζα και φονταμενταλιστών, υπέρμαχων της αντίστασης. Να υποθέσουμε πως η Χαμάς στη Γάζα απαγορεύει και ποινικοποιεί το δικαίωμα στην αντίσταση εναντίον της ισραηλινής κατοχής, όπως κι η Φατάχ στη Δυτική Όχθη;

Δεν επρόκειτο για δυνάμεις της αντίστασης. Διέπρατταν εγκληματικές ενέργειες εναντίον της κοινότητας, όπως τοποθέτηση βομβών σε ίντερνετ καφέ ή επιθέσεις εναντίον ανθρώπων λόγω των απόψεών τους. Τα τελευταία χρόνια συνολικά μπορώ να σας πως γίνεται μια προσπάθεια να λυθούν σχετικά προβλήματα σε δύο επίπεδα. Το πρώτο επίπεδο περιλαμβάνει την αποτροπή των εγκληματικών δραστηριοτήτων συλλαμβάνοντας τους υπεύθυνους τέτοιων πράξεων και στέλνοντας τους στη δικαιοσύνη. Σε ένα δεύτερο επίπεδο υπάρχει ένας συνεχής διάλογος για να αλλάξουν τις λανθασμένες απόψεις τους και να σταματήσουν να επιτίθενται σε όσους θεωρούν άπιστους.

Η αντίσταση εναντίον της κατοχής αποτελεί ελεύθερη επιλογή κάθε ανθρώπου και υπάρχουν πολλές οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης που αναλαμβάνουν την ευθύνη για πράξεις εναντίον της κατοχής κι οποίες υποστηρίζονται με κάθε τρόπο από τη Χαμάς. Πιστεύουμε εν κατακλείδι ότι η αντίσταση ενάντια στην κατοχή είναι μια νόμιμη επιλογή κάθε ανθρώπου και οργάνωσης κι έτσι δεν δικαιούμαστε να αποτρέψουμε κανέναν από αυτό το δικαίωμα.

ΣΤΟΧΟΣ ΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΟΥ 1967

Δεν μας απασχολεί να βγούμε από την αμερικανική «τρομολίστα»

 

Ποιες είναι οι σχέσεις μεταξύ της Χαμάς και των αριστερών κομμάτων όπως, για παράδειγμα, το Λαϊκό Μέτωπο;

Είναι σαφές όχι μόνο στις πολιτικές μας θέσεις αλλά και στο καταστατικό μας ότι όλες οι παλαιστινιακές οργανώσεις πρέπει να διατηρούν καλές σχέσεις. Πρέπει όμως να πω ότι με ορισμένες αριστερές οργανώσεις, όπως το Λαϊκό Μέτωπο, έχουμε περισσότερα κοινά στοιχεία σε σχέση με άλλες, όπως η Φατάχ. Είναι για παράδειγμα η άποψη που έχουμε για την μεταρρύθμιση της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, την ανασυγκρότηση της Παλαιστινιακής Αρχής και την αντιμετώπιση της διαφθοράς που υπάρχει στην Αρχή. Εργαστήκαμε μαζί κι επίσης δημιουργήσαμε σχέσεις κατά τη διάρκεια της πρώτης και της δεύτερης ιντιφάντα και της αντίστασης στη Δυτική Όχθη. Σήμερα υπάρχει η δυνατότητα να συνεχιστούν αυτές οι σχέσεις.

Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για μια διαρκή ειρήνη στην Παλαιστίνη;

Η αιτία υπονόμευσης της ειρήνης είναι το Ισραήλ. Συνεχίζουν να επεκτείνουν τους εβραϊκούς εποικισμούς, να ανεγείρουν το τείχος, να υφαρπάζουν παλαιστινιακή γη και να αλλοιώνουν τον αραβικό χαρακτήρα της ανατολικής Ιερουσαλήμ. Τον Ιούνιο του 2006 όλες οι παλαιστινιακές οργανώσεις είχαν υπογράψει μια συμφωνία που όριζε  πως ο εθνικός στόχος σ’ αυτή την συγκυρία είναι ότι η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα της 4^ης Ιουνίου του 1967, περιλαμβανομένης της ανατολικής Ιερουσαλήμ που θα είναι η πρωτεύουσα αυτού του κράτους, η κατεδάφιση των εποικισμών και μια καθαρή αποδοχή από το ισραηλινό κράτος του δικαιώματος επιστροφής των παλαιστινίων προσφύγων.

Έχετε ενδείξεις πως η αμερικανική κυβέρνηση θα δεχθεί να συζητήσει με τη Χαμάς, προσπερνώντας το γεγονός ότι συγκαταλέγεται στην μαύρη λίστα των «τρομοκρατικών οργανώσεων»;

Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τους Παλαιστίνιους. Σε όλο τον κόσμο κινήματα ή κράτη που δεν αποδέχονται την αμερικανική πολιτική εντάσσονται στην μαύρη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων. Αυτό που έκαναν σε διεθνές επίπεδο είναι ό,τι πέτυχαν πιο πριν στο εσωτερικό των ΗΠΑ, δηλαδή να ποινικοποιήσουν και να ταυτίσουν με την εγκληματική δράση κάθε αριστερή άποψη ή δράση. Αυτό έκαναν και στο Βιετνάμ χαρακτηρίζοντας τρομοκράτες τους Βιετκόνγκ, χωρίς ωστόσο να σωθούν.

Εμείς ως Χαμάς δεν έχουμε ιδιαίτερο στόχο να βγούμε από την «τρομοκρατική λίστα» γιατί πιστεύουμε ότι αυτό θα συμβεί αργά ή γρήγορα. Ο στόχος μας είναι να αναγνωριστούν με σαφήνεια τα παλαιστινιακά δικαιώματα, που σήμερα δεν είναι αναγνωρισμένα. Πάρτε για παράδειγμα το κράτος. Κανείς, ακόμη κι απ’ αυτούς που μιλούν για την ανάγκη δημιουργίας του όπως οι Αμερικάνοι, δεν περιγράφει τα σύνορά του, τι θα γίνει με την κυριαρχία του κ.λπ. Ταυτόχρονα όλοι ξέρουν πως οι εποικισμοί οικοδομούνται με αμερικανικά χρήματα κι η Ουάσινγκτον δεν κάνει τίποτε για να σταματήσει αυτή τη ροή. Πέρα επίσης από την αναγνώριση θέλουμε και μια σαφή όχι προαιρετική ή γενικόλογη δέσμευση σ’ αυτά τα δικαιώματα από τις ΗΠΑ.