Μια μέρα στη Χεβρώνα: βία, ταπεινώσεις, φτωχοποίηση

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Η απόσταση από τη Ραμάλα στη Χεβρώνα είναι περίπου 42 χιλιόμετρα. Πολύ λιγότερο από μισή ώρα, υποθέτεις, δεδομένης και της αγάπης των Παλαιστινίων στην ταχύτητα. Το ταξίδι όμως διαρκεί πολύ περισσότερο από μία ώρα. Τα «σαμαράκια» που έχουν «φυτευτεί» σε όλους του δρόμους της Παλαιστίνης κάθε 300-400 μέτρα, φέρνοντας το στομάχι στο στόμα όσο αργά κι αν οδηγεί κάποιος, και πολύ περισσότερο τα check points όπου οι Ισραηλινοί ελέγχουν ξανά και ξανά κάθε όχημα, κάνουν την κάθε μετακίνηση μια μικρή περιπέτεια. Και τη ζωή των Παλαιστινίων μια ατελείωτη ταλαιπωρία. Αν σε αυτό το καθημερινό χάσιμο χρόνου προστεθούν και οι εξευτελισμοί δε χρειάζονται περισσότεροι λόγοι για να μένει κάθε Παλαιστίνιος στο σπίτι του ή στη γειτονιά του αμετακίνητος, κι η φυλακή της Δυτικής Όχθης να μετατρέπεται σε κάτεργο.

Η Χεβρώνα την οποία επισκεφθήκαμε στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής αποστολής που οργάνωσε το Advanced Media Institute τον Ιούνιο του 2019, είναι μια από τις βιομηχανικές πόλις της Παλαιστίνης. Υπάρχουν πολλές μικρές βιομηχανίες μεταλλουργίας, επεξεργασίας δέρματος και ρουχισμού. Από τη Χεβρώνα προμηθεύεται στρατιωτικές αρβύλες και ο στρατός κατοχής, δεδομένου του χαμηλού κόστους παραγωγής στα κατεχόμενα, μιας και τα μεροκάματα στην Παλαιστίνη είναι πολλές φορές χαμηλότερα από τα αντίστοιχα στο Ισραήλ. Είναι κι αυτό  ένα από τα ανομολόγητα οφέλη της κατοχής… Την ίδια ώρα όσοι Παλαιστίνιοι δεχθούν να εργαστούν στους παράνομους εβραϊκούς εποικισμούς, ως οικοδόμοι για παράδειγμα,  αμείβονται ακόμη και τέσσερις φορές πάνω από τα επίπεδα των μισθών στα κατεχόμενα. Επίσης, αποκτούν άδεια έξι μηνών να εισέρχονται ανεμπόδιστα σε εκείνες τις ζώνες που είναι απαγορευμένες για τους Παλαιστίνιους. Είναι κι αυτό ένα από τα πολλά μέσα που χρησιμοποιεί το Ισραήλ για να νομιμοποιήσει τους εποικισμούς στη συνείδηση και την καθημερινότητα των Παλαιστινίων, παρότι υπάρχουν δεκάδες ψηφίσματα του ΟΗΕ που καταγγέλλουν την ανοικοδόμησή τους, παρότι είναι μια πρακτική απαγορευμένη από τις πλέον θεμελιώδεις διεθνείς συνθήκες όπως αυτή της Γενεύης.

Φθάνοντας στη Χεβρώνα συναντήσαμε τον Μουφίντ Σαρταμπαντίτ. Αν τον συναντήσεις στο δρόμο πιθανά να τραβήξει το βλέμμα σου η σεμνότητα που διαπερνά τη συμπεριφορά του∙ τίποτε άλλο. Άνθρωπος καθημερινός και λιγομίλητος. Μαζί του διασχίσαμε το πρώτο checkpoint που έχει χωρίσει τη Χεβρώνα σε δύο τομείς. Χεβρώνα 1 και Χεβρώνα 2 (H1 και Η2). Έχοντας τελειώσει το Ραμαζάνι μόλις πριν λίγες ημέρες το checkpoint είναι ακόμη στολισμένο με λαμπάκια και φώτα από νέον∙ μια από τις πολλές προσπάθειες των Ισραηλινών να εξωραΐσουν την κατοχή και να την εντάξουν στην καθημερινότητα των Παλαιστινίων. Κάπου εδώ σταματάει η «ευαισθησία» τους. Γιατί οι απαγορεύσεις στην μετακίνηση, στο πλαίσιο των οποίων απαγορεύεται να περάσει το  checkpoint όποιος δεν είναι κάτοικος της περιοχής, είναι τόσο αυστηρές που πολλές οικογένειες γιόρτασαν το Ραμαζάνι με το παραδοσιακό τραπέζι να το χωρίζει ένα συρματόπλεγμα. Τοποθέτησαν τις καρέκλες ένθεν κι ένθεν του διαχωριστικού συρμάτινου φράκτη για να βρεθούν τουλάχιστον μαζί.

Μετά τα checkpoints στον τομέα H2 ο οποίος τελεί υπό ισραηλινό έλεγχο, κι όπου τα checkpoints έχουν τοποθετηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε κι η πιο μικρή διαδρομή των 5 λεπτών να γίνεται υπόθεση μισής ώρας, σε όλα τα παλιά παλαιστινιακά σπίτια τα παράθυρα έχουν τοποθετηθεί σιδεριές και σύρματα. Τα τοποθετούν οι Παλαιστίνιοι κάτοικοί τους για να αποφεύγουν τις πέτρες που τους πετούν καθημερινά οι έποικοι. Τα παιδιά των Παλαιστινίων δεν παίζουν στους δρόμους γιατί κατεβαίνουν οι έποικοι, τα βρίζουν και τα δέρνουν. Κι αν κανένα τολμήσει να σηκώσει χέρι σε εποίκους τότε επεμβαίνουν οι στρατιώτες τα δέρνουν κι αυτοί και τα συλλαμβάνουν. Ξυλοδαρμό δέχεται κι όποιος Παλαιστίνιος κρατάει κάμερα κι επιχειρεί να καταγράψει τις επιθέσεις των εποίκων. Μεταξύ των ανθρώπων που συναντήσαμε στη Χεβρώνα στο σπίτι του Μουφίντ ένας εξ αυτών είχε χάσει το μάτι του, όταν τραβώντας με την κάμερα ένας στρατιώτης τον χτύπησε με τον υποκόπανο του όπλου του.

Ένα από τα checkpoints που έχει εγκαταστήσει ο ισραηλινός στρατός στη Χεβρώνα

Στους τέσσερις εβραϊκούς εποικισμούς που έχουν κτιστεί ακριβώς δίπλα από τα παλαιστινιακά σπίτι κατοικούν 450 έποικοι οι οποίοι φυλάσσονται από 1.000 στρατιώτες! Περισσότεροι από 2 στρατιώτες ανά 1 έποικο! Ως αποτέλεσμα αυτής της καθημερινής βίας από τα 1.800 καταστήματα που είχε η Χεβρώνα τα 512 έχουν κλείσει. Στα άμεσα σχέδια δε της κυβέρνησης είναι να οικοδομήσει 60 ακόμη κατοικίες, σε ένα νέο εποικισμό. Το σχέδιο έχει μέχρι στιγμής παγώσει λόγω δικαστικών προσφυγών των Παλαιστινίων, που με αυτό τον τρόπο καταφέρνουν να καθυστερούν λίγους μήνες κάθε νέα ανέγερση. Μετά ωστόσο τις νέες, επαναληπτικές εκλογές που θα γίνουν στο Ισραήλ το Σεπτέμβριο όλοι είναι σίγουροι πώς το σχέδιο αποικιοποίησης θα ενταθεί καθώς ο Νετανιάχου για να εξασφαλίσει την ψήφο των υπερ-ορθόδοξων Εβραίων έχει υποσχεθεί να επιταχύνει την οικοδόμησή τους.

Ο Μουφίντ εδώ και χρόνια θα μπορούσε να ήταν πλούσιος, όπως μας είπε, αν δεχόταν να πουλήσει το σπίτι του στους εποίκους. Στην αρχή δεν καταλάβαμε. Το σπίτι είναι μόλις 75 τετραγωνικά μέτρα, μέσα ζουν 17 άτομα, και τελευταία φορά πρέπει να συντηρήθηκε πριν πολλές δεκαετίες. Πεσμένοι σουβάδες, σπασμένα πλακάκια, ρημαγμένες πόρτες, κρεμασμένα παράθυρα. Οι ισραηλινές αρχές δε δίνουν άδεια για επισκευή κι αν αντιληφθούν ότι γίνεται κι η πιο μικρή εργασία συντήρησης σε λίγες μέρες έρχονται οι μπουλντόζες και το γκρεμίζουν. Έτσι το Ισραήλ ξέρει πώς έχει το χρόνο με το μέρος του, μέχρι το κάθε τέτοιο σπίτι που είναι δίπλα από τους εποικισμούς να γίνει ακατοίκητο, να εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους του και η ιστορική Παλαιστίνη να συρρικνωθεί ακόμη λίγα μέτρα.

Με το μέρος του το Ισραήλ έχει κι έναν πακτωλό χρημάτων εξ Αμερικής απ’ όπου προέρχονται οι περισσότεροι έποικοι. Μάρτυρας τα 20 εκατομμύρια δολάρια, μαζί με βίζα και δουλειά στην Αμερική για όλη την οικογένεια που πρότειναν οι Ισραηλινοί στον Μουφίντ, υπό τον όρο να του παραδώσει το σπίτι. Ο Μουφίντ όμως αρνείται. Επειδή αντιστέκεται έχει δεχθεί αλλεπάλληλους ξυλοδαρμούς από τους εποίκους και τον ισραηλινό στρατό και φυλακίσεις. Ο Μουφίντ περπατάει δύσκολα. «Δεν ξέρω καν πόσα σπασμένα κόκκαλα έχω. Την τελευταία φορά με έδερναν πεσμένο στο δρόμο 25 ισραηλινοί στρατιώτες. Ήμουν σε κώμα όταν με συνέλαβαν και με πήγαν στο νοσοκομείο  αιμόφυρτο με σπασμένη ακόμη και τη σπονδυλική στήλη» μας λέει. Να σημειωθεί ότι στον κατοχικό τομέα απαγορεύεται ακόμη και να εισέλθουν παλαιστινιακά ασθενοφόρα, με αποτέλεσμα ακόμη κι οι πρώτες βοήθειες να εναπόκεινται στην καλή θέληση των δυνάμεων κατοχής. Η αναπηρία που απέκτησε ο Μουφίντ ήταν μόνιμη, πλέον αδυνατεί να δουλέψει και ζει με το επίδομα που του χορηγεί η Παλαιστινιακή Αρχή.

Με ξυλοδαρμό σε σημείο να μείνει ανάπηρος πλήρωσε ο Παλαιστίνιος Μουφίντ Σαρταμπαντίτ από την κατεχόμενη Χεβρώνα την άρνηση του να πουλήσει το σπίτι του στους εβραίους εποίκους

Η απόφαση του Ισραήλ και των ΗΠΑ να διακόψουν τις χρηματοδοτήσεις στην Παλαιστινιακή Αρχή, με το επιχείρημα ότι χρηματοδοτεί την τρομοκρατία, δηλαδή αγωνιστές όπως ο Μουφίντ που προβάλλουν αντίσταση στην κατοχή και στην προσπάθεια εξανδραποδισμού των Παλαιστινίων πριν απ’ όλους πλήττει ανθρώπους όπως ο Μουφίντ που μπορούν και συντηρούν τις οικογένειες τους με λίγα κατοστάρικα ευρώ τον μήνα, μόνο και μόνο επειδή θέλουν να παραμείνουν στον τόπο που τους γέννησε.

Μεγάλη υλική βοήθεια στους Παλαιστινίους που αντιστέκονται χορηγεί και η Φατάχ. «Μέριμνα μας είναι σε κάθε ένα από αυτά σπίτια που βρίσκονται στην ζώνη κατοχής ένα άτομο να απασχολείται στην κυβέρνηση για να έχει ένα σταθερό μισθό. Το 2016 στηρίζαμε 6.000 Παλαιστίνιους και σήμερα 8.000. Ταυτόχρονα τους πληρώνουμε το λογαριασμό του νερού και του ηλεκτρικού, ενώ προσπαθούμε να επισκευάζουμε σπίτια Παλαιστινίων για να μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια», μας δηλώνει ο Μοχάμεντ Αλ Τζαχάρ, που είναι επικεφαλής της ιστορικής οργάνωσης του Γιασέρ Αραφάτ. «Ταυτόχρονα δημιουργούμε επιτροπές αντίστασης στην κατοχή. Όχι μόνο εδώ στη Χεβρώνα που είμαστε στο στόμα του λύκου αλλά σε όλη τη Δυτική Όχθη», μας δηλώνει ο Μοχάμεντ Αλ Τζαμπάρ. «Πολύ τακτικά οργανώνουμε ειρηνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας δίπλα από τα checkpoints με σύνθημα “γκρεμίστε τα γκέτο”. Στην τελευταία διαδήλωση συμμετείχαν πάνω από 3.000 Παλαιστίνιοι. Βασικά αποδοκιμάσαμε τη σύνοδο του Μπαχρέιν στην οποία θα συζητηθεί το σχέδιο επίλυσης του Παλαιστινιακού που ετοιμάζουν οι ΗΠΑ και σχεδιάστηκε κατ’ απαίτηση του Ισραήλ, καταστρατηγώντας τη συμφωνία του Όσλο κι άπειρα διεθνή ψηφίσματα που προβλέπουν τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ και δικαίωμα επιστροφής όλων των προσφύγων», ήταν τα λόγια του Μοχάμεντ Αλ Τζαμπάρ.

Πηγή: Περιοδικό Επίκαιρα

Αμερικανικό φιάσκο κι όχι «συμφωνία του αιώνα» για το Παλαιστινιακό

Ποτέ ένα σχέδιο επίλυσης μιας διεθνούς σύγκρουσης, καμία πρόταση διευθέτησης μιας χρόνιας διαμάχης δεν έγινε ομόθυμα αποδεκτή από τα εμπλεκόμενα μέρη. Ούτε όμως απορρίφθηκε συλλήβδην πριν ακόμη γίνει γνωστή. Εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα θα αποτελέσει η περίφημη «συμφωνία του αιώνα» που επεξεργάζεται εδώ κι ένα τουλάχιστον έτος η αμερικανική κυβέρνηση για το Παλαιστινιακό.

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη όσο κι αν προσπαθήσαμε δεν βρήκαμε ούτε έναν Παλαιστίνιο, αξιωματούχο ή πολίτη, που να δέχεται να συζητήσει έστω το αμερικανικό σχέδιο. Κι αναφερόμενοι σε αξιωματούχους δεν μιλάμε για στελέχη της Χαμάς, της Ισλαμικής Τζιχάντ και μαρξιστικών οργανώσεων, που έχουν επιλέξει και υπηρετούν τον ένοπλο αγώνα. Μιλάμε ως επί το πλείστων για στελέχη της Φατάχ και της Παλαιστινιακής Αρχής που θεωρούν εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για την επίλυση του Παλαιστινιακού τις διεθνείς διαπραγματεύσεις και τη συμφωνία του Ισραήλ. Το σχέδιο απορρίπτεται ωστόσο ακόμη και από το Ισραήλ.

«Όταν καλούμαστε να εξετάσουμε ένα σχέδιο επίλυσης οφείλουμε να ξεκινήσουμε από το ιστορικό υπόβαθρο. Όλα όσα έχουν προηγηθεί», τόνισε ο Μαχμούντ Αλ Αλούλ, αντιπρόεδρος και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Φατάχ. Ο Μαχμούντ Αλ Αλούλ θεωρείται ήδη από πολλούς ο διάδοχος του προέδρου Μαχμούντ Αμπάς, που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας. «Σε αυτό το υπόβαθρο περιλαμβάνονται οι σταθερές του διεθνούς δικαίου και των αποφάσεων των διεθνών οργανισμών επί των οποίων κινήθηκαν μέχρι σήμερα όλες οι προσπάθειες επίλυσης. Αναφέρομαι στα εξής: Δημιουργία παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ και δικαίωμα επιστροφής όλων των προσφύγων. Επίσης, στις προσπάθειες του Κουαρτέτου, που αποτελείται από τον ΟΗΕ, τη Ρωσία, την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Η πρόταση που επεξεργάζεται ο γαμπρός του Τραμπ, ο Κουσνέρ απορρίπτει όλα αυτά τα δεδομένα στα οποία δεσμευόταν ακόμη κι ο Λευκός Οίκος επί δεκαετίες», αναφέρει ο συνομιλητής μας.

«Οι Παλαιστίνιοι δεν εξεπλάγησαν από τη στάση του Τραμπ. Κατά τη διάρκεια του προεκλογικού του αγώνα ακόμη είχε δείξει επαρκή δείγματα γραφής. Οι σύμβουλοι που επέλεξε στη συνέχεια, ορισμένοι εκ των οποίων μένουν στους εβραϊκούς εποικισμούς της Δυτικής Όχθης, προδιέθεταν για μια τέτοια μεροληπτική στάση υπέρ του Ισραήλ. Και στο τέλος ήρθε η απόφασή του να μεταφέρει την πρεσβεία των ΗΠΑ από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, υποστηρίζοντας τα σιωνιστικά σχέδια, που παραβιάζουν όλα όσα έχουν μέχρι συμφωνηθεί και η διακοπή της χρηματοδότησης. Παράλληλα ο Τραμπ δεν έκανε καμμιά προσπάθεια να αντιμετωπίσει ακανθώδη ζητήματα όπως είναι τα σύνορα ή το αποικιοκρατικό σχέδιο κατάληψης και προσάρτησης της παλαιστινιακής γης. Κάθε ζήτημα που προϋπόθετε σύγκρουση το έβγαζε από την ατζέντα. Την ίδια ώρα τα μόνα θέματα που έθεταν προς συζήτηση ήταν …ηλιθιότητες. Το όνομα για παράδειγμα οδών και πλατειών σε παλαιστινιακές πόλεις και χωριά. Στη βάση αυτών διακόψαμε κάθε σχέση με τις ΗΠΑ, απορρίπτουμε πλήρως το επερχόμενο σχέδιο».

Ποιές θα είναι οι συνέπειες για την Παλαιστινιακή Αρχή από την απόσυρσή της από τις επερχόμενες διαπραγματεύσεις, ρωτήσαμε τον Μαχμούντ Αλ Αλούλ. «Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο που μπορούν να μας κάνουν. Ο Παλαιστινιακός λαός και η ηγεσία του έχουν εμπειρία και υπερηφάνεια» μας τόνισε ενώ μας περιέγραψε κι ένα περιστατικό από τα χρόνια της βαθιάς παρανομίας και του ένοπλου αγώνα. «Είχα πάει να βρώ τον Γιασέρ Αραφάτ πιεσμένος από την οικονομική ασφυξία που ένιωθαν οι μαχητές μας για να του μεταφέρω την άσχημη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι οικογένειες τους. Μετά από πολλά γυρίζει και μου δείχνει τη φωτογραφία με το Θόλο του Βράχου στο Όρος του Ναού, που ήταν κρεμασμένη στον τοίχο. “Ρώτησέ τους αν συμφωνούν να τον πουλήσω για να βρω λεφτά”, μου λέει. Αυτό μετέφερα κι εγώ κατά λέξη όταν γύρισα στην Παλαιστίνη. Σταμάτησαν τότε όλες οι διαμαρτυρίες κι οι αγωνιστές άντεξαν πολλούς μήνες ακόμη. Το ίδιο θα γίνει και τώρα»…

«Πώς κρίνει η Παλαιστινιακή Αρχή της στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης», ρωτήσαμε τον Ναμπίλ Σαάθ, σύμβουλο του προέδρου Μαχμούντ Αμπάς για τις διεθνείς σχέσεις της Αρχής, που έχει υπηρετήσει την υπόθεση του παλαιστινιακού αγώνα από τις πιο νευραλγικές θέσεις: επικεφαλής διαπραγματευτής υπουργός και πρωθυπουργός της Αρχής. Ως καθηγητής στην Πενσυλβάνια είχε την όχι και τόσο ευχάριστη εμπειρία να έχει φοιτητή τον ίδιο τον Τραμπ. «Η ΕΕ τηρεί μια καθαρή στάση αρχών, είναι δεσμευμένη στη λύση των δύο κρατών και μεγάλος χρηματοδότης της Αρχής. Παρόλα αυτά αρνείται να επιβάλει κυρώσεις στο Ισραήλ όταν υπονομεύει τα συμφωνηθέντα, όπως κάνει για παράδειγμα με τους εποικισμούς. Ούτε επίσης διαφοροποιείται από τις ΗΠΑ».

Το παράδοξο ωστόσο είναι ότι η «συμφωνία του αιώνα» δε βρίσκει σύμφωνο ούτε το ισραηλινό κατεστημένο. Με βάση άλλους συνομιλητές μας, αξιωματούχοι ασφαλείας του Ισραήλ κρίνουν ότι το αμερικανικό σχέδιο μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα για μια νέα ιντιφάντα, που θα ξεσηκώσει και θα ενώσει όλον τον παλαιστινιακό λαό, από τη Δυτική Όχθη μέχρι τη Γάζα εναντίον της κατοχής. Κι έτσι η «συμφωνία του αιώνα» να εξελιχθεί ακόμη και για το Ισραήλ σε φιάσκο του αιώνα…

Πηγή: Εφημερίδα Νέα Σελίδα

Απρόσμενη πολιτική ήττα για το σιωνιστικό κράτος

Σε πλήρη αναδίπλωση υποχρεώθηκε το κράτος – απαρτχάιντ του Ισραήλ καταργώντας με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου τις πύλες εισόδου με τους μεταλλικούς ανιχνευτές που εγκατέστησε στην είσοδο του Αλ Ακσά.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Τα μέτρα ελέγχου της πρόσβασης εφαρμόσθηκαν μετά την ηρωική επίθεση των Παλαιστινίων στο Αλ Ακσά στις 14 Ιουλίου που οδήγησε στο θάνατο δύο ενόπλους σιωνιστές του κατοχικού στρατού. Την επίθεση, που είχε επίσης ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους οι Παλαιστίνιοι αγωνιστές, χαιρέτησε το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης με επίσημη ανακοίνωσή του (εδώ το πλήρες κείμενο) που τη χαρακτήρισε ως ποιοτική αναβάθμιση της αντίστασης στην κατοχή.

Το σιωνιστικό κράτος εκμεταλλεύτηκε την επίθεση για να αλλάξει το ισχύον καθεστώς στο Αλ Ακσά που είναι το τρίτο ιερότερο τέμενος των Μουσουλμάνων, μετά η Μέκκα και τη Μεδίνα, και να επιτρέψει την είσοδο για προσευχή στους Εβραίους στο Όρος του Ναού. Το επίδικο, προφανώς, δεν είναι τα θρησκευτικά δικαιώματα των Εβραίων, αλλά πενήντα χρόνια μετά τον πόλεμο των 6 ημερών που οδήγησε στην κατοχή της Γάζας, της Δυτικής Όχθης και της ανατολικής Ιερουσαλήμ το κράτος – απαρτχάιντ να εκδιώξει τους μουσουλμάνους από την ανατολική Ιερουσαλήμ, προσαρτώντας την πλήρως στα διεθνώς και επίσημα αναγνωρισμένα Ισραηλινά εδάφη. Ζητούμενο από τον Νετανιάχου επομένως ήταν μια νέα επίθεση στα κυριαρχικά δικαιώματα και τις διεκδικήσεις του Παλαιστινιακού λαού, που θα επιτρέψουν την μεταφορά της ισραηλινής πρωτεύουσας στην Ιερουσαλήμ, κατά παράβαση προφανώς δεκάδων αποφάσεων του ΟΗΕ κι άλλων διεθνών οργανισμών, όπως κατ’ επανάληψη έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση του Ισραήλ. Κίνηση που θα ισοδυναμεί με το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των Παλαιστινιακών αιτημάτων. Γι’ αυτό κι ακολούθησαν τόσο οξείες αντιδράσεις, που ανάγκασαν την ακροδεξιά ισραηλινή ηγεσία σε άτακτη υποχώρηση.

Συγκεκριμένα, το Ισραήλ αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί υπό το βάρος τεσσάρων εξελίξεων. Πρώτο, της ασυνήθιστα σοβαρής αντίδρασης μεγάλων μουσουλμανικών κρατών όπως όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά επίσης της Σαουδικής Αραβίας και της Ιορδανίας, που συνεργάζονται πλήρως με τον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό. Δεύτερο, του ορατού κινδύνου εξάπλωσης των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας στο έδαφος κι άλλων αραβικών κρατών, όπως φάνηκε στην Ιορδανία μετά τη δολοφονία από φύλακα της πρεσβείας του Ισραήλ δύο Ιορδανών. Τρίτο, της οξύτατης αντίδρασης της Παλαιστινιακής Αρχής υπό τον Μαχμούντ Αμπάς που ανακοίνωσε στις 21 Ιουλίου την αναστολή όλων των επαφών με το Ισραήλ και τέταρτο, και σημαντικότερο, λόγω ενός παλιρροϊκού κύματος αντιδράσεων εκ μέρους των Παλαιστινίων που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε σε νέα Ιντιφάντα. Στο πλαίσιο αυτών των αντιδράσεων οργανώθηκαν δεκάδες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, κατόπιν ενός ελπιδοφόρου κοινού καλέσματος της Φατάχ και της Χαμάς, που φάνηκε να ενώνονται για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια στο μέτωπο της σύγκρουσης απέναντι στους Ισραηλινούς εισβολείς.

Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα Πριν

Με νέα αυτοπεποίθηση οι Παλαιστίνιοι (Επίκαιρα 2/6/2011)

Από πρώτη ματιά η κινητικότητα που παρατηρήθηκε στο Παλαιστινιακό το προηγούμενο δεκαήμερο, με αφορμή τις ομιλίες του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα και του ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου, παρά τα πρωτοσέλιδα που τροφοδότησε, τίποτε το καινούργιο δεν έφερε. Ενδεχομένως να σήμανε και οπισθοδρόμηση. Κατά βάθος όμως έφερε στην επιφάνεια την αυτοπεποίθηση που έχει στρατοπεδεύσει για τα καλά από την μεριά των Παλαιστινίων, ως άμεσο αποτέλεσμα της παρατεταμένης αραβικής άνοιξης.

Η κατηγορηματική θέση του αμερικανού προέδρου στη διάρκεια ομιλίας του στις 19 Μαΐου ότι «τα σύνορα του Ισραήλ και της Παλαιστίνης πρέπει να στηριχθούν στα όρια του 1967 με αμοιβαία συμφωνηθείσες ανταλλαγές» γαιών προκάλεσε θετική έκπληξη. Στην πραγματικότητα δεν ήταν η πρώτη φορά που η αμερικανική διαμεσολάβηση ξεκινούσε από αυτό το σημείο, των συνόρων του 1967. Το 2000 για παράδειγμα οι «παράμετροι» του Μπιλ Κλίντον όπως συζητήθηκαν στο Καμπ Ντέιβιντ μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης υπέθεταν πως το μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος θα ενσωμάτωνε το 94% – 96% της Δυτικής Όχθης ενώ θα υπήρχαν και ανταλλαγές γαιών για το υπόλοιπο μέρος. Παρόλα αυτά ποτέ άλλοτε δεν έχει δηλωθεί επισήμως από την Ουάσινγκτον ότι η επιστροφή στα σύνορα που υπήρχαν στις 4 Απρίλη του 1967 αποτελεί βάση των διαπραγματεύσεων. Η ενόχληση του ισραηλινού πρωθυπουργού που δήλωσε κατά τη διάρκεια ομιλίας του στις 24 Μάη στα δύο αμερικανικά κοινοβουλευτικά σώματα ότι η επιστροφή σε εκείνα τα σύνορα είναι «αβάσιμη», απορρίπτοντας έτσι την πρόταση, αποτέλεσε αδιάψευστο μάρτυρα για την στροφή του αμερικανού προέδρου.

Ήταν όμως μια στροφή που δεν κράτησε παρά λίγα 24ωρα και ακυρώθηκε ακαριαία, από τον ίδιο τον Μπαράκ Ομπάμα, μιλώντας από το πιο κατάλληλο σημείο: Το βήμα του μεγαλύτερου εβραϊκού λόμπι που δρα στις ΗΠΑ, του AIPAC, κατά τη διάρκεια του ετήσιου συνεδρίου του. Εκεί ο Ομπάμα έκανε ιδιαίτερη αναφορά στην ανάγκη να ληφθούν υπ’ όψη οι «δημογραφικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία 40 χρόνια»! Τι εννοούσε; Τον παράνομο εποικισμό της Δυτικής Όχθης από Εβραίους της διασποράς που υποκινήθηκαν και χρηματοδοτήθηκαν για να εγκατασταθούν στην κατεχόμενη παλαιστινιακή γη, παρά και ενάντια στις επανειλημμένες αποφάσεις του ΟΗΕ, μόνο και μόνο για να αλλοιώσουν την πληθυσμιακή σύνθεση της διαφιλονικούμενης περιοχής και να μπορεί τώρα όχι μόνο το Ισραήλ αλλά και οι ΗΠΑ να επικαλούνται τα «τετελεσμένα». Όπως κατ’ αναλογία συμβαίνει και με την κατεχόμενη Κύπρο από τη μεριά της Άγκυρας…

Η σιωπή του Ομπάμα

Δεν είναι όμως μόνο η (διορθωτική στο περιεχόμενό της) δήλωση του αμερικανού προέδρου που μετέτρεψε σε κενό γράμμα την αναφορά στα σύνορα του 1967. Είναι και οι παραλείψεις, οι εκκωφαντικές σιωπές του απέναντι σε όσα δήλωσε ο ισραηλινός πρωθυπουργός επί αμερικανικού εδάφους, που ήρθαν να επιβεβαιώσουν την βούληση της Ουάσινγκτον να συνεχίσει να ταυτίζεται με το σιωνιστικό καθεστώς, υπονομεύοντας το κύρος και την απήχησή της στην ευρύτερη περιοχή. Ο Μπαράκ Ομπάμα λοιπόν άφησε ασχολίαστες τις ακόλουθες δηλώσεις του Μπενιαμίν Νετανιάχου: Πρώτο, την απαίτησή του να αποδεχθούν οι Παλαιστίνιοι ένα εβραϊκό κράτος. Αίτημα που ισοδυναμεί με την δημιουργία ενός «εθνικά καθαρού» δηλαδή ρατσιστικού κράτους που θα νομιμοποιήσει νέα ρατσιστικά πογκρόμ κατά των Αράβων που ζουν στο Ισραήλ, ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, παρότι ξεπερνούν το 20%. Δεύτερο, ο Ομπάμα αποδέχτηκε την έμμεση αλλά σαφή απόρριψη του αιτήματος των Παλαιστινίων για επιστροφή των προσφύγων που διώχθηκαν το 1948 και τα επόμενα χρόνια από τη γη τους και την ανακήρυξη ως πρωτεύουσας του νέου κράτους τους της ανατολικής Ιερουσαλήμ, την οποία οι σιωνιστές χαρακτηρίζουν αδιαίρετη και συστατικό στοιχείο του κράτους τους. Πρόκειται για δύο αιτήματα που σε συνδυασμό με το στόχο δημιουργίας κράτους στα σύνορα του 1967 αποτελούν σταθερό πλαίσιο αλλεπάλληλων ψηφισμάτων του ΟΗΕ. Ο Μπαράκ Ομπάμα ωστόσο κώφευσε απέναντι σε αυτά! Τρίτο, ο ισραηλινός πρωθυπουργός έθεσε ως προϋπόθεση για διαπραγματεύσεις την ακύρωση της συμφωνίας που υπογράφτηκε στις 4 Μαΐου μεταξύ της Φατάχ, που ελέγχει τη Δυτική Όχθη και της Χαμάς (την οποία ταύτισε με την Αλ Κάιντα) που ελέγχει τη Γάζα. Η Χαμάς όμως είναι νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση. Επίσης, αν αυτή η συμφωνία αποτελεί εμπόδιο για τις διαπραγματεύσεις γιατί τόσα χρόνια που οι δύο αυτές οργανώσεις βρίσκονταν σε πολεμική αναμέτρηση μεταξύ τους το Ισραήλ δεν προχωρούσε σε συμφωνία επίλυσης του Παλαιστινιακού με τη Φατάχ, που είναι πιο μετριοπαθής; Αξίζει μάλιστα να θυμίσουμε πως κι όσο ζούσε ο Γιασέρ Αραφάτ, πριν δηλαδή πεθάνει κάτω από εντελώς αδιευκρίνιστες συνθήκες, το Ισραήλ αρνούταν να συζητήσει με τους Παλαιστίνιους θέτοντας ως προϋπόθεση και τότε την αντικατάσταση του Αραφάτ. Ο Αραφάτ απομακρύνθηκε χωρίς ωστόσο να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις. Και τώρα επανέρχεται η ίδια δικαιολογία… Τέλος αν η Χαμάς δεν χωράει στο «δημοκρατικό πλαίσιο» του Νετανιάχου, πως χωράει ο ακροδεξιός εξτρεμιστής υπουργός Εξωτερικών του, Αβιγκντόρ Λίμπερμαν, που μεταξύ πολλών άλλων έχει απειλήσει τους Άραβες του Ισραήλ με ομαδική απέλαση και φυλάκιση εάν χρησιμοποιούν τον όρο «Νάκμπα» όπως χαρακτηρίζεται η καταστροφή του 1948 με την βίαιη εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη γη τους;

Τρέχουν να προλάβουν

Παρόλα αυτά, δεδομένου δηλαδή ότι τίποτε νεώτερο δεν κόμισε στη συζήτηση ο αμερικανός πρόεδρος έτσι ώστε να ξεκολλήσουν οι συνομιλίες, η πρωτοβουλία του δεν ήταν τυχαία, ούτε υπόθεση δημοσίων σχέσεων. Τρεις πολύ συγκεκριμένοι λόγοι επέβαλαν την ανακίνηση του Παλαιστινιακού από την μεριά του Λευκού Οίκου.

Ο πρώτος είναι εσωτερικής κατανάλωσης και σχετίζεται με τις λεγόμενες ενδιάμεσες εκλογές, που θα διεξαχθούν το Νοέμβρη. Εδώ ο Μπαράκ Ομπάμα ακολούθησε την πεπατημένη όλων των προηγούμενων προέδρων που, εν είδει πρωτοκόλλου, ξεκινούν την προεκλογική εκστρατεία με μια υπόσχεση επίλυσης του Παλαιστινιακού. Ο Μπιλ Κλίντον το έκανε με το Καμπ Ντέιβιντ, ο Τζορτζ Μπους με τις συνομιλίες της Ανάπολις, κοκ.

Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται με την πρωτοβουλία της Παλαιστινιακής Αρχής να αναζητήσει την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από μια σειρά χώρες, όπως η Αργεντινή και η Βραζιλία, με θετικά μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Η προοπτική να θέσει το θέμα η Αρχή στην ετήσια Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον Σεπτέμβρη προκαλεί ήδη ανατριχίλα σε Ουάσινγκτον και Τελ Αβίβ δεδομένου ότι τουλάχιστον 170 από τις 192 χώρες (όλες σχεδόν δηλαδή οι αραβικές, μουσουλμανικές και αναπτυσσόμενες) είναι σίγουρο, με βάση ανάλυση των Financial Times την Παρασκευή 27 Μαΐου, ότι θα ψηφίσουν υπέρ της αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία της Παλαιστινιακής Αρχής συνιστά μια τομή με το παρελθόν της καθώς παύει να πιστεύει πως υπάρχει περίπτωση να λυθεί το θέμα με τη συμβολή των Αμερικάνων και επιλέγει να το διεθνοποιήσει, «ακουμπώντας» στο πλαίσιο του ΟΗΕ. Παρότι κανείς δεν έχει αυταπάτες για το ρόλο των Ηνωμένων Εθνών, την επιρροή που ασκούν δηλαδή οι ΗΠΑ στην πολιτική τους, η πρωτοβουλία της Αρχής συνιστά πλήγμα για την αμερικανική εξωτερική πολιτική καθώς χάνει πλέον το μονοπώλιο των διαπραγματεύσεων. Η πρωτοβουλία του Ομπάμα επομένως έρχεται να ανακόψει αυτή την ταχύτητα πριν λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

Τους «έπιασε» η άνοιξη

Ο τρίτος και σημαντικότερος λόγος που ανάγκασε τον Λευκό Οίκο να παρέμβει στο Παλαιστινιακό σχετίζεται με την αυξημένη αυτοπεποίθηση των Παλαιστινίων. Η αραβική άνοιξη μέχρι στιγμής έχει φέρει σε άσχημη θέση το Ισραήλ. Το άνοιγμα του περάσματος της Ράφας στα σύνορα της Γάζας με την Αίγυπτο, με πρωτοβουλία της Αιγύπτου, η ελπιδοφόρα συμφωνία μεταξύ Φατάχ και Χαμάς που τερμάτισε τον εμφύλιο μεταξύ των Παλαιστινίων, που κι αυτή ολοκληρώθηκε χάρη στην παρέμβαση της Αιγύπτου, και η πίεση που δέχονται όλα τα νέα και παλιά αραβικά καθεστώτα να στηρίξουν τον αγώνα των Παλαιστινίων δίνουν ώθηση στους Παλαιστίνιους να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους κι αναγκάζουν την Ουάσινγκτον να δείξει ότι συμμερίζεται τις ανησυχίες τους. Έστω κι αν η παρέμβασή της δεν στοχεύει πουθενά αλλού παρά στην διαιώνιση του σημερινού νεο-αποικιακού στάτους κβο…

Εκλογές οπισθοδρόμησης στην Παλαιστίνη (6/11/2009)

Με βήμα στο κενό ισοδυναμεί η απόφαση του Μαχμούντ Αμπάς να προκηρύξει προεδρικές και βουλευτικές εκλογές στις 24 Ιανουαρίου. Η απόφασή του στην πραγματικότητα στερείται αντικρίσματος και το μοναδικό το οποίο διασφαλίζει είναι το βάθεμα του χάσματος που χωρίζει τη Φατάχ από τις άλλες οργανώσεις και την διαιώνιση του ρήγματος μεταξύ Δυτικής Όχθης και Γάζας. 

Η διαφωνία όλων σχεδόν των παλαιστινιακών οργανώσεων (Χαμάς, Λαϊκό Μέτωπο, Ισλαμική Τζιχάντ, κ.α.) με την ανακοίνωση του προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής για διεξαγωγή εκλογών τον Ιανουάριο ήταν αναμενόμενη καθώς με αυτή του την απόφαση ο Μαχμούντ Αμπάς τίναξε στον αέρα τις ειρηνευτικές συνομιλίες του Καΐρου. Από τις 26 Φεβρουαρίου στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα διεξάγονται εντατικότατες συνομιλίες μεταξύ των παλαιστινιακών οργανώσεων και υπό την επίβλεψη του επικεφαλής των αιγυπτιακών μυστικών υπηρεσιών, με ένα και μοναδικό θέμα: να λάβει τέλος το ρήγμα που δημιουργήθηκε τον Ιούνιο του 2007, όταν η εκδίωξη της Φατάχ από τη Γάζα χώρισε στα δύο τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων πέντε ξεχωριστές επιτροπές διερευνούσαν την επίλυση των πιο σοβαρών θεμάτων: ασφάλεια, κυβέρνηση, εθνική συμφιλίωση, Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και, τέλος, εκλογές. Η ημερομηνία δηλαδή κι οι όροι υπό τους οποίους θα διεξάγονταν οι εκλογές θα συμφωνούνταν από κοινού. Μέχρι που ήρθε η μονομερής απόφαση του Αμπάς…

Η ανακοίνωσή του θεωρήθηκε από πολλούς επίδειξη δύναμης απέναντι στη Χαμάς, η οποία μόλις λίγες μέρες πριν είχε εκδηλώσει την δυσφορία της για την απροειδοποίητη τροποποίηση των όρων της συμφωνίας, κυριολεκτικά στο παρά πέντε των τελικών υπογραφών. Μέχρι και επίσημη τελετή είχαν ετοιμάσει οι αιγυπτιακές αρχές στις 25 Οκτώβρη για να προσδώσουν κύρος στην συμφωνία. Οι ενστάσεις της Χαμάς αφορούσαν τέσσερα σημεία (που προέκυψαν τελευταία στιγμή μετατρέποντας το 8σέλιδο κείμενο το οποίο είχε εγκρίνει ο ηγέτης της Χαλίντ Μεσάαλ, μεταβαίνοντας ο ίδιος στο Κάιρο, σε ένα εντελώς διαφορετικό κείμενο 28 σελίδων!): τον χαρακτηρισμό ως παρανόμων των ένοπλων αντιστασιακών οργανώσεων – απόφαση που σήμαινε την απαγόρευση της αντίστασης κι απαρχή εμφυλίου, την έλλειψη δέσμευσης από τη μεριά της Αιγύπτου για άνοιγμα των συνόρων στη Ράφα – ώστε να σπάσει το 4ετές σχεδόν εμπάργκο, την απροθυμία της επίσης να αναγνωρίσει το εκλογικό αποτέλεσμα ανεξαρτήτως νικητή – για να μην επαναληφθεί η συλλογική τιμωρία που ακολούθησε την εκλογή της Χαμάς τον Ιανουάριο του 2006 και τέλος την απροθυμία της Παλαιστινιακής Αρχής να εγγυηθεί την αποφυλάκιση των πολιτικών της αντιπάλων που κρατάει δέσμιους στη Δυτική Όχθη.

Παίρνοντας επομένως ο Αμπάς μια τέτοια απόφαση είναι εμφανές ότι δυναμιτίζει τη διαδικασία συμφιλίωσης κι όσα βήματα επιτεύχθηκαν! Το χειρότερο όμως είναι ότι πριονίζει και το κλαδί στο οποίο κάθεται ο ίδιος (δεδομένης της ελλιπούς νομιμοποίησης με την οποία είναι αντιμέτωπος καθώς από τον Ιανουάριο του 2009 έχει λήξει η θητεία του) με δραματικές από δω και πέρα συνέπειες για το ευρύτερο κύρος της Παλαιστινιακής Αρχής.

Κατ’ αρχήν η απόφαση του Αμπάς για διεξαγωγή εκλογών στην Δυτική Όχθη, την ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Γάζα αποτελεί κενό γράμμα γιατί για καμία σχεδόν από αυτές τις τρεις περιοχές δεν αποφασίζει ο ίδιος! Στη Γάζα η Χαμάς έχει τον πλήρη έλεγχο (στρατιωτικό, πολιτικό, διοικητικό, οικονομικό, κ.λπ) κι είναι προφανές ότι εκλογές θα διεξαχθούν εάν κι εφόσον η ίδια, που είναι εκλεγμένη κυβέρνηση, το επιθυμεί. Στη Δυτική Όχθη από την άλλη και πολύ περισσότερο στην ανατολική Ιερουσαλήμ εκλογές θα διεξαχθούν εάν κι εφ’ όσον το επιθυμεί ο ισραηλινός στρατός κατοχής. Κι αυτό που έχει δείξει τελευταία το εβραϊκό κράτος είναι ότι δεν καίγεται κι ιδιαίτερα να στηρίξει την Παλαιστινιακή Αρχή και τη Φατάχ στον αγώνα που δίνουν με τις άλλες παλαιστινιακές οργανώσεις. Προς επίρρωση η σύγκρουση που μαίνεται εδώ και βδομάδες στην ανατολική Ιερουσαλήμ, απειλώντας από στιγμή σε στιγμή να λάβει εκρηκτικές, παναραβικές διαστάσεις, κι επίσης, η επιμονή του Ισραήλ να επεκτείνει τους εβραϊκούς εποικισμούς.

Οι εξελίξεις στην ανατολική Ιερουσαλήμ υπάρχει ορατός κίνδυνος να πυροδοτήσουν κατακλυσμιαίες πολιτικές εξελίξεις λόγω των καθημερινών προκλήσεων υπερορθόδοξων, ακροδεξιών Εβραίων οι οποίοι θεωρούν το τέμενος του Αλ Ακσά… παρείσακτο, παρότι έχει ιστορία 1.300 ετών, και στη θέση του θέλουν να στήσουν δικά τους θρησκευτικά σύμβολα. Αρωγό τους έχουν την κυβέρνηση του Ισραήλ που όχι μόνο διατάζει τον στρατό να πυροβολεί με πλαστικές σφαίρες τους άραβες διαδηλωτές εδώ και ένα μήνα, αλλά χρηματοδοτεί και υπόγειες ανασκαφές με στόχο την εύρεση του ναού του Σολομώντα. Ήδη όμως αυτές οι ανασκαφές έχουν διαβρώσει απειλητικά τα θεμέλια του τεμένους του Αλ Ακσά και πολλοί προειδοποιούν ότι κινδυνεύει να γκρεμιστεί. Ενδεχόμενο ευκταίο για τους Εβραίους κατακτητές που θα προκαλέσει όμως μια χωρίς προηγούμενο οργή του μουσουλμανικού κόσμου, δεδομένου ότι μετά την Μέκκα και την Μεδίνα που βρίσκονται στη Σαουδική Αραβία, το Αλ Ακσά στην Ιερουσαλήμ αποτελεί το τρίτο σε σπουδαιότητα ιερό μνημείο!

Απογοητευτικά είναι τα μηνύματα που στέλνουν οι Ισραηλινοί στην Παλαιστινιακή Αρχή και στον ίδιο τον Μαχμούντ Αμπάς και σ’ ότι αφορά τους εποικισμούς. Η επέκτασή τους αποτελεί κόκκινη γραμμή για την Αρχή κι αυτό φάνηκε όταν με δική της πρωτοβουλία διακόπηκαν οι συνομιλίες με το Ισραήλ αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Νετανιάχου και την απόφασή του να εγκρίνει την επέκταση των εποικισμών στη Δυτική Όχθη. Από την άνοιξη όμως μέχρι και τον Σεπτέμβρη στην Παλαιστινιακή Αρχή συμπαραστεκόταν κι η αμερικανική κυβέρνηση που φαινόταν να ακολουθεί την κατεύθυνση του Μπους, όπως είχε γνωστή στην διάσκεψη της Ανάπολις, απαιτώντας το πάγωμα των εποικισμών. Από την προηγούμενη Κυριακή όμως η γραμμή της Ουάσινγκτον άλλαξε! Στο εξής οι ΗΠΑ στοιχίζονται πίσω από το Ισραήλ στο θέμα των εποικισμών, αποσύρουν κάθε αίτημα για πάγωμά τους (που στην πράξη σήμαινε τη νομιμοποίηση των υπαρχόντων, παράνομων κατά τον ΟΗΕ, εποικισμών) κι ενθαρρύνουν έτσι την κυβέρνηση του Νετανιάχου να χρηματοδοτήσει την περαιτέρω επέκτασή τους. Η στροφή στην αμερικανική πολιτική έγινε γνωστή στον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής την προηγούμενη Κυριακή, 1^η Νοέμβρη, κατά την συνάντηση που είχε με την αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών, Χίλαρι Κίντον, η οποία του ζήτησε να πάψει να θέτει ως όρο για την έναρξη των διαπραγματεύσεων το πάγωμα των εποικισμών και να εντάξει το θέμα στην ατζέντα των διαπραγματεύσεων. Πρόταση που φυσικά δεν έγινε δεκτή από την Παλαιστινιακή Αρχή, καθώς η επέκταση των εποικισμών και η αύξηση των εποίκων (που σήμερα φθάνουν τους 300.000 όταν κατά την υπογραφή της συμφωνίας του Όσλο ήταν 109.000) καθιστά την κατοχή μη αντιστρεπτή και το στόχο δημιουργίας ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους πρακτικά ανέφικτο.

Και τα δύο παραπάνω γεγονότα, η εβραιοποίηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ και η επέκταση των εποικισμών, έχουν υπονομεύσει το κύρος του Αμπάς σε πρωτοφανές σημείο καθώς δείχνουν ότι οι αδιάκοπες υποχωρήσεις του δεν έφεραν ούτε ένα βήμα πιο κοντά το στόχο της αποτίναξης της κατοχής. Η διαφαινόμενη μετατροπή των εκλογών σε φιάσκο θα οξύνει στο έπακρο την αμφισβήτησή του…