Για το βιβλίο του Δημήτρη Στρατούλη «8 μήνες που συντάραξαν την Ελλάδα» ή γιατί τα πράγματα δεν μπορούσαν να πάνε αλλιώς, του Λεωνίδα Βατικιώτη

Το κείμενο που ακολουθεί στηρίζεται στην ομιλία του γράφοντα κατά την δημόσια παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Στρατούλη στις 30 Νοεμβρίου στο κατάμεστο Σεράφειο του Δήμου Αθηναίων. Στην παρουσίαση επίσης συμμετείχαν οι: Νίκος Χουντής, Σοφία Σακοράφα και Δημήτρης Σαραφιανός ενώ συντόνιζε ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου. Μίλησε επίσης κι ο συγγραφέας.

Το βιβλίο του Δημήτρη Στρατούλη «8 μήνες που συντάραξαν την Ελλάδα» (εκδ. Τόπος) αποτελεί μια σοβαρή ευκαιρία για να στραφούμε ξανά στο 2015 και να συζητήσουμε για όσα έγιναν και τις ελπίδες που διαψεύστηκαν. Το βιβλίο περιγράφει με λεπτομέρειες όσα συνέβησαν από τον Ιανουάριο ως και τον Αύγουστο του 2015 και τα ανοιχτά ερωτήματα.

Οι απαντήσεις δεν αφορούν μόνο τους συντρόφους που συμμετείχαν στον ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια αποχώρησαν σχηματίζοντας την ΛΑΕ. Αφορούν όλη την Αριστερά, μεταρρυθμιστική και επαναστατική, για έναν λόγο: Επειδή το 2015 έδειξε το άδοξο τέλος ακόμη και των μεταρρυθμίσεων, αν δεν εντάσσονται σε μια στρατηγική που τουλάχιστον έρχεται σε σύγκρουση με τον καπιταλισμό. Έδειξαν ότι η πραγματική Αριστερά που ενδιαφέρεται για την βελτίωση της θέσης των εργαζομένων και της κοινωνικής πλειοψηφίας ή θα αμφισβητεί έμπρακτα τα όρια της καπιταλιστικής κυριαρχίας και θα προκαλεί ρήγματα ή δεν θα είναι Αριστερά. Η ύπαρξή της δε, είναι αυταπόδεικτη στο έδαφος των αδικιών που γεννάει το σημερινό σύστημα και υπερβαίνει τόσο αριθμητικά όσο και κυρίως (λόγω των στόχων) ποιοτικά τις κομμουνιστικές, επαναστατικές δυνάμεις. Σε αυτούς τους σχηματισμούς εναπόκειται να αποφασίσουν αν θα δρουν συμπληρωματικά προς το σύστημα, ή θα υπηρετούν άνευ όρων τα λαϊκά συμφέροντα.

Η άποψή μου δεν συμβαδίζει με την άποψη του συγγραφέα που τονίζει από την εισαγωγή κιόλας (σελ. 17) «ότι κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε αλλιώς». Η καταστροφική εξέλιξη με την υπογραφή του «μνημονίου Τσίπρα» τον Αύγουστο του 2015 κρίνω ότι ήταν μονόδρομος αν πάρουμε υπόψη μας τα ακόλουθα τέσσερα γεγονότα:

Πρώτο, την κατάσταση του εργατικού κινήματος. Να θυμίσω ότι την διετία από τον Μάιο του 2010 (με την μεγαλειώδη πορεία ενάντια στην υπαγωγή στο ΔΝΤ και την κρατική προβοκάτσια στην Μαρφίν) μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012 (με την επίσης μεγαλειώδη πορεία ενάντια στην αναδιάρθρωση του χρέους που συνοδεύτηκε από επίδειξη κρατικής καταστολής), η Ελλάδα έζησε μια ανάταση του κινήματος. Εργατικά σωματεία και ομοσπονδίες, θεματικά κινήματα (ενάντια στο χρέος και τις ιδιωτικοποιήσεις) και πλατείες σηματοδότησαν μια αναπτέρωση του ηθικού της κοινωνίας. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, φιλοδοξώντας να γίνει πρωταγωνιστής. Η Πρωτοβουλία των Πρωτοβάθμιων Σωματείων αποτέλεσε ένα κύτταρο οργάνωσης και συντονισμού της πρωτοπόρας πτέρυγας του εργατικού κινήματος. Από το 2012 ως το 2015 ωστόσο το κίνημα υποχώρησε, κυριάρχησαν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες και η ανάθεση των ελπίδων ανατροπής της επίθεσης σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο συγγραφέας αναγνωρίζει την κατάσταση του κινήματος στο βιβλίο. Αναφέρει (σελ. 21): «Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε στις αρχές του 2010, οπότε ξεκίνησαν τα μνημόνια στη χώρα μας, αποδυναμωμένο, απροετοίμαστο, χωρίς στρατηγική, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς την αναγκαία πολιτική και οργανωτική ικανότητα ανάπτυξης… με σοβαρότατο το πρόβλημα της συμβιβαστικής στάσης της ηγετικής του πλειοψηφίας λόγω κυριαρχίας σε αυτό του κυβερνητικού, εργοδοτικού, γραφειοκρατικού συνδικαλισμού». Ο Δημήτρης Στρατούλης αναγνωρίζει επίσης την πρωτοκαθεδρία του κινήματος. Αναφέρει στη σελ. 328: «Προοδευτική αντιμνημονιακή ανατροπή δε θα μπορούσε να υπάρξει, αν συνεχιζόταν η κινηματική στασιμότητα και η λογική της ανάθεσης σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ».

Δεύτερο στοιχείο που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας για να ερμηνεύσουμε την υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι ίδιες του οι αντιφάσεις. Θα συμφωνήσω απόλυτα με τις διαπιστώσεις του συγγραφέα για την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ και την αναίρεση καταστατικών και προγραμματικών δεσμεύσεων από την ηγεσία του. Ακόμη μάλιστα κι από την πρώτη ημέρα της εκλογής του, το βράδυ της Κυριακής 25 Ιανουαρίου, όταν ο Αλ. Τσίπρας στο διάγγελμά του προανήγγειλε ότι θα διαπραγματευτεί «με τους εταίρους μια δίκαιη, αμοιβαία επωφελή και βιώσιμη λύση». Ο συγγραφέας αναφέρει (στη σελ. 47) ότι άλλοι μετάφρασαν ως προσπάθεια εφησυχασμού κι άλλοι ως αυταπάτη της προεδρικής πλειοψηφίας αυτή την δήλωση. Ωστόσο, ο Αλέκος Αναγνωστάκης από τις 4 Ιανουαρίου του 2015 επεσήμαινε τις «γενικόλογες και κατάλληλα διατυπωμένες φράσεις στον λόγο του Αλ. Τσίπρα ώστε να επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες», τονίζοντας την προοπτική «βαθύτερης και οριστικής αφομοίωσης του ΣΥΡΙΖΑ». Για να είμαστε όμως ειλικρινείς πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι όλα όσα υλοποίησε ο Αλ. Τσίπρας και οι συν αυτώ υπήρχαν σπερματικά ως δυνατότητες σε όλες τις κομματικές αποφάσεις. Τα ψηφισμένα ντοκουμέντα του κόμματος είχαν αφήσει ανοικτό το ενδεχόμενο του συμβιβασμού και της συμφωνίας, έστω ως δυνατότητα καίτοι πρόκριναν πιο ριζοσπαστικές λύσεις.

Τρίτο, και σημαντικότερο, στοιχείο που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας είναι η ελλιπής προετοιμασία του ίδιου του Αριστερού Ρεύματος. Πολύ σωστά επαναλαμβάνει ο συγγραφέας με διάφορες αφορμές την παντελή έλλειψη προετοιμασίας του ΣΥΡΙΖΑ για όλα όσα έπρεπε να κάνει από την πρώτη μέρα της εκλογής του. Για να είμαστε και πάλι ειλικρινείς η απουσία προετοιμασίας δεν αφορούσε μόνο το πλαίσιο ρήξης αλλά ακόμη και της αστικής διαχείρισης. Ωστόσο, μια αντίστοιχη έλλειψη προετοιμασίας χαρακτήριζε και το Αριστερό Ρεύμα. Η προετοιμασία του Αριστερού Ρεύματος δεν έπρεπε να επικεντρωθεί μόνο, κατά την άποψή μου, στην έγκαιρη συγγραφή νομοσχεδίων για την ανθρωπιστική κρίση και την διαγραφή των χρεών αλλά στην δημιουργία και ενεργοποίηση κοινωνικών μηχανισμών που θα απέτρεπαν την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ. Τα ερωτήματα που θα έπρεπε να απαντούν με θεωρητικούς και υλικούς όρους τα μέλη και τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος από το καλοκαίρι του 2012 ήταν, για παράδειγμα, τα εξής:

• Τι θα κάνουμε αν ο Αλ. Τσίπρας υπογράψει συμφωνία με τους δανειστές και νέο μνημόνιο;
• Ποιες κοινωνικές δυνάμεις θα ενεργοποιήσουμε για να υλοποιηθεί η ψηφισμένη δέσμευση «καμιά θυσία για το ευρώ»;
• Ποια είναι εκείνα τα σωματεία του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα που θα σηκώσουν το βάρος της εμβάθυνσης της ρήξης;
• Υπάρχουν δήμοι που θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν; Κι αν προθυμοποιηθούν, τι θα κάνουν;
• Ποια προπαρασκευή απαιτείται σε διεθνές επίπεδο με όρους λαϊκού κινήματος ώστε να προετοιμαστεί και να θωρακισθεί η ρήξη;

Τα ερωτήματα αυτά δεν τα θέτω εν κενώ! Τα θέτω σε συντρόφους και συναγωνιστές που απέδειξαν στην πράξη ότι είχαν ταχθεί με την ρήξη. Εξ ου και η παραίτησή τους, από υπουργεία μάλιστα πρώτης γραμμής, που πιστεύω ότι κάθε αριστερός πρέπει να αναγνωρίσει ότι αποτέλεσε κορυφαία πράξη ηθικής ακεραιότητας και ανιδιοτέλειας. Όχι μόνο σε ελληνικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο! Στον αντίποδα, ας αναλογιστούμε πόσα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ή και απλοί συμπαθώντες, από βουλευτές και δήμαρχοι μέχρι στελέχη της κρατικής μηχανής, διαπρύσιοι υποστηρικτές της ρήξης και πολέμιοι των μνημονίων μέχρι τον Ιούνιο, έγιναν κήρυκες του συμβιβασμού στη συνέχεια για να μην χάσουν τα οφέλη της εξουσίας…

Τέταρτο και τελευταίο στοιχείο που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας για να εξηγήσουμε την κωλοτούμπα Τσίπρα είναι η σημασία που διαδραμάτιζε εκείνη την εποχή η Ελλάδα για το ευρωσύστημα και την ΕΕ. Τούτου δοθέντος, η ρήξη δεν ήταν ένα από τα πολλά ενδεχόμενα, αλλά 100% βεβαιότητα! Η ΕΕ δεν θα άφηνε επ’ ουδενί να εφαρμοστεί ούτε ακόμη κι εκείνο το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Επίσης, απέναντι μας δεν είχαμε μόνο τον Σαμαρά και μια παραπαίουσα κυβέρνηση. Απέναντί μας είχαμε όλον τον καπιταλισμό, που εξακολουθούσε ακόμη και το 2015 να θεωρεί την Ελλάδα πειραματόζωο και εργαστήριο. Και σε ένα εργαστήριο δεν επιτρέπεις τίποτε να πάει στραβά. Κι αν πάει, είσαι εκεί για να το διορθώσεις…

Για να το πω αλλιώς: αν το κεφάλαιο έχει χίλιους λόγους και μέσα για να μην αφήσει να ξεδιπλωθεί μια επαναστατική στρατηγική σε μια ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα, οι λόγοι αυτοί αυξάνονται σε εκθετικό βαθμό σε μια χώρα που έχει στραμμένα πάνω της τα βλέμματα του όλος ο πλανήτης. Εδώ όμως υποτιμήθηκε ο αντίπαλος, παρότι οι εκπρόσωποί του το είχαν κάνει αρκούντως σαφές. «Η Ευρωζώνη θα βυθιζόταν σ’ ένα χάος πέρα από κάθε φαντασία αν είχαμε επιτρέψει να φύγει μια χώρα», είχε τονίσει ο Ντάιζελμπουμ σε μια δήλωση που παραθέτει ο Δημήτρης (σελ. 279). Η παραπάνω αναγνώριση σήμαινε ότι η εκλογική επιτυχία του Ιανουαρίου του 2015 δεν θα έκλεινε αλλά θα άνοιγε την αυλαία μιας μακράς περιόδου σκληρών συγκρούσεων στην Ελλάδα.

Αυτή η παραδοχή δεν γίνεται στο όνομα ενός παιδαριώδους αριστερισμού που λατρεύει να επιδίδεται σε πλειοδοσία μεγαλοστομιών και σε εκείνη την συγκυρία υιοθέτησε την «τακτική του ορίζοντα»: όσο πιο εύκολα η κοινωνία υιοθετούσε λόγω της εμπειρίας της ριζοσπαστικούς στόχους (πχ έξοδος από το ευρώ), τόσο πιο γρήγορα, έθετε επιπλέον στόχους (πχ έξοδος από την ΕΕ). Τμήματα της επαναστατικής Αριστεράς αντί να ενδιαφερθούν να εξασφαλίσουν παραπέρα μαζικοποίηση του αγώνα και νίκες, επιδίδονταν σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να υιοθετήσει το πρόγραμμα τους η κοινωνία, θέτοντάς το μάλιστα ως όρο για αγώνες. Με αποτέλεσμα αντί να ενώνει να διχάζει…

Οι συγκρούσεις προοικονομούνταν από το επίδικο. Από την δεκαετία του ’70 ακόμη, πολύ πριν το ανακαλύψει η ευρωπαϊκή Αριστερά, μέχρι και σήμερα, όπως δείχνει η τραγωδία της επιχείρησης συναινετικού κουρέματος του χρέους που εξελίσσεται στην Αργεντινή, η «ασφάλεια του δημοσίου χρέους» (κατά το ασφάλεια δικαίου) αποτελεί για τον καπιταλισμό αιτία πολέμου. Το απέδειξε! Κι εμείς το ξέραμε: Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις σποραδικά δίνουν, αποτυχημένες ιδιωτικοποιήσεις κατόπιν πίεσης ανακαλούν, κοινωνικές δαπάνες επιλεκτικά αυξάνουν, δημοσιονομικά ελλίμματα προκαλούν κι ας ορκίζονται στην δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά χρέος κατόπιν απαίτησης των λαών και των κρατών και με τους όρους τους δεν κουρεύουν ποτέ! Εξ ου και η μεθοδική προσπάθεια τυπικής απονομιμοποίησης του δημόσιου χρέους, μέσω του λογιστικού ελέγχου που επιτύχαμε, ως ένα μέσο που θα διευκόλυνε την διαγραφή έστω ενός μέρους του, αλλά με όρους λαϊκούς κι όχι πιστωτών. Κι αυτό μάλιστα προς διάψευση αβασάνιστων προπετειών ότι ο λογιστικός έλεγχος θα νομιμοποιήσει μέρος του χρέους, κ.α.

Δοθέντων των παραπάνω (υποχώρηση κινήματος, κατοχυρωμένη καταστατικά και προγραμματικά, πλειοψηφική δεξιά στροφή ΣΥΡΙΖΑ, ελλιπής προετοιμασία Ρεύματος μπροστά στην αναμενόμενη κυβερνητική υποχώρηση και βεβαιότητα ρήξης) επιχειρώ μια απάντηση στην διαπίστωση του συγγραφέα «για το πολιτικά και ιστορικά τραγικό γεγονός ότι ο ελληνικός λαός δεν τίμησε με την ψήφο του αυτούς που τίμησαν μέχρι τέλους τη δική του ψήφο του και το δικό του “Όχι” στο δημοψήφισμα της 5^ης/7/2015», με τις εξής τέσσερις εκτιμήσεις.

1. Η πορεία που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ κρίθηκε με την εκπαραθύρωση του Αλέκου Αλαβάνου το 2010. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ακόμη και στην Αριστερά την σημασία των προσωπικών ανταγωνισμών, πορειών και φιλοδοξιών. Η εκδίωξή του ωστόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ είχε κατά βάση πολιτικά κίνητρα. Μαζί με την θητεία Αλαβάνου τελείωσε και το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ως ενός μεταρρυθμιστικού αριστερού κόμματος, με τα δικά του πάντα λόγια. Στη συνέχεια η δεξιά πτέρυγα του κόμματος (Φλαμπουράρης, Σκουρλέτης, Φίλης, Τσακαλώτος, με προεξάρχοντα τον άνθρωπο – γέφυρα της αστικής τάξης με την Αριστερά, Γιάννη Δραγασάκη) καρπώθηκε την δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ γιατί ήξερε ότι το μοναδικό «σημείο πώλησης» ενός αντι-δεξιού κόμματος είναι η αριστερή ρητορική. Μήπως λοιπόν τότε έκλεισε κι ο κύκλος τη αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ;
2. Παρόλα αυτά, τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος μήπως θα ήταν καλύτερα αν αρνούνταν τα υπουργεία τον Ιανουάριο του 2015; Αν έμεναν εκτός της κυβέρνησης δε θα χρεώνονταν τον συμβιβασμό και την δημιουργία αυταπατών στον κόσμο της Αριστεράς, ενώ θα οργάνωναν την λαϊκή δράση και θα βάθαιναν την θεωρητική τεκμηρίωση, χωρίς να απολογούνται για τις δισημίες και τα αμφίπλευρα ανοίγματα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ… Ο Κ. Μάρκου εύστοχα υπενθύμισε ότι ακόμη και ο Αν. Παπανδρέου στο λαό απευθύνθηκε τον Ιούλιο του 1965 για να ακυρώσει τα σχέδια συμβιβασμού του πατέρα του με το παλάτι…
3. Παρόλα αυτά, μήπως οι υπουργοί του Αριστερού Ρεύματος έπρεπε να αποχωρήσουν στις 20 Φεβρουαρίου 2015, όταν ο Γιάνης Βαρουφάκης υπέγραψε, την επαίσχυντη συμφωνία παράτασης της δανειακής σύμβασης; Τότε ακριβώς τερματίστηκε η μεταβατική περίοδος και κρίθηκαν όλα για την κυβέρνηση Τσίπρα. Η υπογραφή του νέου μνημονίου ήταν έκτοτε θέμα χρόνου. Να θυμίσω ότι εντός του Φεβρουαρίου η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είχε ανακαλέσει την κατ’ εξαίρεση δυνατότητα των ελληνικών τραπεζών να ανακτούν ρευστότητα έναντι ομολόγων, είχε παγώσει την αποπληρωμή των κερδών των ελληνικών ομολόγων κι άλλα πολλά. Οι προθέσεις είχαν γίνει γνωστές. Δεν διανύαμε μήνα του μέλιτος μεταξύ κυβέρνησης και πιστωτών που επέτρεπε αβρότητες. Προς τι η επίδειξη καλής θέλησης;

Ο συγγραφέας παραθέτει έναν σχετικό προβληματισμό γράφοντας (σελ. 74 και σελ. 289 ερώτηση υπ. αρ. 15) ότι αν έφευγαν από την κυβέρνηση, τότε θα κατηγορούνταν για υπονόμευση. Μα το παιχνίδι είχε ήδη κριθεί και χαθεί. Συνένοχους αναζητούσε ο Αλ. Τσίπρας… Γράφει επίσης ο Δημ. Στρατούλης ότι «η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου δεν θα κατανοούσε αυτή την στρατηγική». Έχει δίκιο αλλά γι’ αυτό ακριβώς έπρεπε να παραιτηθούν: Ο κόσμος της Αριστεράς δεν θα καταλάβαινε επειδή ακόμη δεν είχε αντιληφθεί τη συνέχεια κι έθρεφε αυταπάτες. Η παραίτησή τους θα διέλυε τις ψευδαισθήσεις και θα συνέβαλε στην αποκάλυψη της προδοσίας του ΣΥΡΙΖΑ, έγκαιρα μειώνοντας τις ζημιές! Ο εγκλωβισμός των συντρόφων του Αριστερού Ρεύματος στην λογική της συμμετοχής έφτασε στο αποκορύφωμά της με την παραμονή τους στην κυβέρνηση μέχρι την ανασχηματισμό στις 17/7 και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στο κόμμα για ακόμη μεγαλύτερο διάστημα.

4. Το άδοξο τέλος της προσπάθειας έντιμων και συνεπών αγωνιστών να συνυπάρξουν έστω ως μειοψηφία σε ένα αστικό κόμμα όπως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι ο στόχος της προσέγγισης μεγάλων ακροατηρίων ή εκλογής βουλευτών, ως ένα τίμιο μέσο διεύρυνσης της απήχησης, πολλές φορές μπορεί να αποδειχθεί ταφόπλακα της Αριστεράς. Να οδηγήσει σε στρατηγική ήττα ολόκληρη την Αριστερά όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο συγγραφέας στην σελ. 329. Και τούτο τις περισσότερες φορές συμβαίνει ανεξαρτήτως προθέσεων…

Λίγες και αβέβαιες οι υποσχέσεις Τσίπρα από τη Θεσσαλονίκη

Επειδή δεν είναι αυτονόητο: Οι εξαγγελίες κάθε κόμματος, και πολύ περισσότερο ενός κόμματος εξουσίας, έχουν σημασία επειδή αποτελούν συμπύκνωση και κοινή συνισταμένη μιας μακράς σειράς δυναμικών, συχνά ανταγωνιστικών μεταξύ τους: του επιπέδου ανάπτυξης των εργατικών αγώνων και του λαϊκού ριζοσπαστισμού, του βαθμού της επιρροής που ασκούν στο κόμμα αστικά συμφέροντα και διεθνή κέντρα, του πολιτικού προγράμματος του ίδιου του κόμματος, των εντάσεων μεταξύ του κόμματος και της ηγεσίας, κ.α.

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Οι ίδιες δε οι εξαγγελίες, από μόνες τους, διαμορφώνουν μια δική τους δυναμική αυξάνοντας την επιρροή του κόμματος, διεισδύοντας σε νέα και παλιά ακροατήρια, κοκ. Ακόμη και η ΝΔ, ένα γνήσιο αστικό κόμμα, δεν θα κέρδιζε τις εκλογές του 1989 αν ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν ασκούσε κριτική από τα αριστερά στο σταθεροποιητικό πρόγραμμα του Σημίτη 1985-1987, ούτε τις εκλογές του 2012 αν δεν στεκόταν απέναντι στο πρώτο Μνημόνιο του ΠΑΣΟΚ με την ΔΑΚΕ συχνά να υπερβαίνει σε αγωνιστικότητα ακόμη και την ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ.

Πολύ περισσότερο ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που τοποθετείται στην Αριστερά και κατά του νεοφιλελευθερισμού, αποτελεί κέντρο του ενδιαφέροντος όσο μεγαλώνει η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, όπως συμβαίνει σήμερα από την κυβέρνηση της ΝΔ. Οι δε κυβιστήσεις του παρελθόντος, όσο κι αν αποτελούν ανυπέρβλητο μέτρο της …αδιαλλαξίας της ηγεσίας του και της εμπιστοσύνης που μπορεί να της δείχνει η κοινωνία, δεν αναιρούν τη σημερινή τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ σε εκείνη την πτέρυγα του πολιτικού συστήματος η οποία μιλάει για τα συμφέροντα της πλειοψηφίας και υπόσχεται να βάλει ένα ανάχωμα στην επίθεση.

Σε αυτό το πλαίσιο πολλές από τις εξαγγελίες του Αλ. Τσίπρα από το βήμα της ΔΕΘ το Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου δημιούργησαν ελπίδες, εάν κι εφ’ όσον υλοποιηθούν: Η υπόσχεση για κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος, του πτωχευτικού νόμου, της πανεπιστημιακής αστυνομίας, του νόμου Χατζηδάκη – Μητσοτάκη για τα εργασιακά, της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής για τα ΑΕΙ, η υπόσχεση για αύξηση του βασικού μισθού στα 800 ευρώ, για προσλήψεις στην υγεία και την παιδεία, κ.α.

ΕΣΥ:
-Γενναία αύξηση της χρηματοδότησης με 2 συν 1 δις.
-Μισθός για τον πρωτοδιόριστο γιατρό στα 2.000 ευρώ.
-Άμεση πρόσληψη 5.500 μόνιμων υγειονομικών & 10.000 σε βάθος τριετίας.
-Μονιμοποίηση & ένταξη στο καθεστώς των βαρέων και ανθυγιεινών όλου του υγειονομικού προσωπικού.

— Αλέξης Τσίπρας – Alexis Tsipras (@atsipras) September 18, 2021

Οι υποσχέσεις του Αλ. Τσίπρα κυρίως αναιρούν τα πιο κραυγαλέα αντιλαϊκά μέτρα του Μητσοτάκη, όχι όμως όλα: Η ιδιωτικοποίηση του ΔΕΔΔΗΕ, της Εγνατίας, της ΛΑΡΚΟ και της ΕΛΒΟ θα μείνουν. Άλλωστε και την 5ετία 2015-2019, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να παραδοθούν σήμερα και τα τέσσερα αυτά φιλέτα στην κερδοσκοπία, τους εγχώριους κατασκευαστές και το Ισραήλ. Ο Αλ. Τσίπρας επίσης παρότι σωστά επέκρινε το Ιδιωτικό Επικουρικό δεν υποσχέθηκε να μετατρέψει την συμμετοχή των νέων ασφαλισμένων από υποχρεωτική σε εθελοντική. Μια τέτοια αλλαγή, αυτόματα θα μεγάλωνε την καχυποψία απέναντι στο ΤΕΚΑ και θα ενθάρρυνε την επιστροφή των ασφαλισμένων στο δημόσιο επικουρικό σύστημα. Παρόλα αυτά ο Αλ. Τσίπρας δεν το έκανε, σεβόμενος τα τετελεσμένα…

Ένα άλλο μέρος των εξαγγελιών του Α. Τσίπρα ήταν πομπώδεις μεγαλοστομίες κενές περιεχομένου: Από την υπόσχεση κρατικοποίησης μίας από τις τέσσερις συστημικές τράπεζες μέχρι την εξαγγελία αναθεώρησης του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας αποτελούν κούφια λόγια, γι’ αυτό μην αναζητήσετε σχετικά …tweets. Η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι δεν θέλει να συγκρουστεί με το Κολλέγιο Αθηνών που εκ παραδόσεως κυβερνά τις χρεοκοπημένες τράπεζες όπου εδράζεται η κορυφή της πυραμίδας του ελληνικού κεφαλαίου, ενώ η δομή του Ταμείου είναι τέτοια ώστε απαγορεύεται οποιαδήποτε αναθεώρηση του επιμερισμού των κονδυλίων. Η υπόσχεση για εκ των υστέρων αλλαγές θυμίζει κάτι από «επαναδιαπραγμάτευση» την εποχή των Μνημονίων…

Ένα άλλο μέρος των εξαγγελιών του στόχευε να καταργήσει ότι πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ …ψήφισε. Για παράδειγμα με νόμους του ΣΥΡΙΖΑ περιορίστηκε η προστασία της πρώτης κατοικίας και το δικαίωμα στην απεργία, που τώρα ο Αλ. Τσίπρας χαρακτηρίζει ιερό. Με νόμο του ΣΥΡΙΖΑ επίσης δόθηκε η δυνατότητα πώλησης των δανείων από τις τράπεζες στα «κοράκια», άνοιξε η ηλεκτρονική πλατφόρμα για τις δημοπρασίες ώστε να ξεπεραστεί το εμπόδιο των λαϊκών κινητοποιήσεων, κ.λπ.

Ο Αλέξης Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη κυρίως απέφυγε τις …κακοτοπιές. Δεν πήρε θέση για ορισμένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά και πολιτικά ζητήματα της συγκυρίας: Το πρώτο σχετίζεται με την επαναφορά του βασικού μισθού στα επίδικα των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Η αφαίρεσή του έγινε το 2013. Να θυμίσουμε ότι ακόμη και η αύξηση της τάξης 10,91% για τους άνω των 25 ετών και 27,22% για τους νεότερους (μέσω τη κατάργησης του υποκατώτατου) που δόθηκε το 2019 ήταν απόφαση της τότε υπουργού Εργασίας Έ. Αχτσιόγλου κι όχι συλλογικών διαπραγματεύσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή σεβάστηκε και διατήρησε ένα μνημονιακό κεκτημένο που καθιστά την Ελλάδα τη μοναδική χώρα της ΕΕ στην οποία το ύψος του βασικού μισθού το αποφασίζει η κυβέρνηση. Κι αν αυτός ο νόμος βολεύει τη ΝΔ για να δίνει μηδενικές αυξήσεις όπως έκανε φέτος κατ’ επιταγή του ΣΕΒ, αποδεικνύεται πώς βολεύει και τον ΣΥΡΙΖΑ έτσι ώστε να πιστώνεται πολιτικά κάθε αύξηση και ταυτόχρονα να προστατεύει το κεφάλαιο από τη δυνατότητα ανάπτυξης αγώνων για το ύψος του μισθού.

Το δεύτερο επίδικο αφορά τις αυξήσεις στις τιμές της ενέργειας. Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ παρότι υποσχέθηκε μέτρα ανακούφισης φιλανθρωπικού χαρακτήρα άφησε στο απυρόβλητο την απελευθέρωση, δηλαδή την ιδιωτικοποίηση της αγοράς ενέργειας, που ως αποκορύφωμα είχε την δημιουργία ενεργειακού χρηματιστηρίου. Στην Ελλάδα οι αυξήσεις  στις τιμές του ρεύματος ξεκίνησαν πριν οι τιμές του εισαγόμενου φυσικού αερίου τιναχτούν στον αέρα σε τέτοιο βαθμό ώστε η Ευρώπη να μιλάει για κρίση, ενώ στην Ελλάδα τηρείται σιγή ιχθύος μην τυχόν και αποκαλυφθεί η απάτη του φυσικού αερίου. Οι αυξήσεις ξεκίνησαν ταυτόχρονα με την ενσωμάτωση στο Μοντέλο Στόχος που ισοδυναμεί με ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας. Σε πρόσφατο άρθρο του μάλιστα στην Αυγή ο Γ. Σταθάκης πρώην υπουργός Ενέργειας του ΣΥΡΙΖΑ, ζητάει να προστεθούν νέα εξισορροπητικά χρηματιστηριακά προϊόντα για να αντισταθμιστούν οι αυξήσεις, δηλαδή …περισσότερη αγορά. Επίσης, ενώ σωστά αποδοκιμάζει την «βίαιη απολιγνιτοποίηση» της ΝΔ δεν προτείνει την επιστροφή στο προηγούμενο Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα (ΕΣΕΚ) του ΣΥΡΙΖΑ, που προέβλεπε απολιγνιτοποίηση γύρω στο 2035-2040, ταυτόχρονα με την εξάντληση των αποθεμάτων. Ωστόσο η χρηματιστικοποίηση της ενέργειας από κοινού με την απολιγνιτοποίηση είναι οι σημαντικότερες αιτίες ανόδου των τιμών στη ενέργεια. Κι όσο μένουν ανέγγιχτες, το βάρος θα μεταφέρεται ή στους οικογενειακούς ή στον κρατικό προϋπολογισμό.

Η πρόταση δε του Αλ. Τσίπρα για μείωση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο ελάχιστο αναγκαίο που ορίζει η ΕΕ αποτελεί κατ’ αρχάς μια ανακούφιση καθώς σε ό,τι αφορά την αμόλυβδη βενζίνη το ελάχιστο αναγκαίο ανέρχεται σε 359 ευρώ ανά 1.000 λίτρα ενώ στην Ελλάδα φτάνει στα 700 ευρώ (υφίσταται δηλαδή περιθώριο μείωσης) κάτι που δεν ισχύει με το ντίζελ. Ο ελάχιστος απαραίτητος Ειδικός Φόρος στην ΕΕ είναι 330 ανά 1.000 λίτρα ενώ στην Ελλάδα 410. Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να χωρέσει την φιλολαϊκή του πολιτική στο ευρωπαϊκό επιτρεπτό αποκαλύπτει και τα όρια του κυβερνητικού του προγράμματος.

Εξηγεί δε γιατί επέλεξε να μην μιλήσει για το άλλο μεγάλο θέμα της οικονομικής πολιτικής: Τι θα γίνει το 2023 όταν η αναστολή του Συμφώνου Σταθερότητας την οποία αποφάσισαν οι ευρωπαίοι ηγέτες τον Μάρτιο του 2020 θα αποτελεί παρελθόν. Προφανώς, όλοι ξέρουμε ότι δεν πρόκειται ποτέ ξανά να γυρίσουμε στα προηγούμενα όρια του Συμφώνου Σταθερότητας (3% δημοσιονομικό έλλειμα, 60% ΑΕΠ δημόσιο χρέος, κ.λπ.). Τα όρια αυτά θα αναθεωρηθούν λαμβάνοντας υπ’ όψη τη νέα πραγματικότητα, όπως πρότεινε ακόμη και το Ελληνικό Γραφείο Προϋπολογισμού, συμμετέχοντας στη σχετική συζήτηση που διεξάγεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το νέο δημοσιονομικό πλαίσιο. Παρόλα αυτά η λιτότητα θα συνεχισθεί όπως απαιτούν και προεξοφλούν διεθνείς οργανισμοί και θα ληφθούν βαριά αντιλαϊκά μέτρα για να μειωθεί το χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα: νέοι φόροι, αυξήσεις στις τιμές, περικοπές σε μισθούς και προσλήψεις, κ.α. Για όλα αυτά δεν είπε λέξη ο Αλέξης Τσίπρας, παρότι η συγκεκριμένη ατζέντα θα εξελιχθεί σε σημείο τομής κι είναι ο σοβαρότερος λόγος για να προκηρύξει πρόωρες εκλογές ο Κ. Μητσοτάκης το φθινόπωρο του 2022.

Τέλος, από την ομιλία του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Θεσσαλονίκη έλειπε ο …κόσμος. Στο σημαντικότερο βιβλίο, κατά την άποψη του γράφοντα πάντα, που εκδόθηκε το 2021 στην Ελλάδα με τίτλο Επιστροφή στη Ρενς (εκδ. Νήσος) ο συγγραφέας Ντιντιέ Εριμπόμ θυμάται  με συγκίνηση και υπερηφάνεια τους αριστερούς να μιλούν πάντα στα οικογενειακά τραπέζια, τις φιλικές παρέες και τα μπαρ για τις εξελίξεις στην πιο διαφορετική γωνιά του πλανήτη. Αυτό διέκρινε τους αριστερούς από τους δεξιούς, με τα δικά του λόγια. Όταν ωστόσο μιλούσε ο Αλ. Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη είχε ανακοινωθεί από τις ΗΠΑ η νέα λυκοσυμμαχία AUKUS κατά της Κίνας που προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις, η Γαλλία είχε ανακαλέσει τον πρέσβη της από την Ουάσιγκτον ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την περιθωριοποίησή της, η Τουρκία συνέχιζε τις προκλήσεις στο Αιγαίο κι άλλα πολλά. Επέλεξε ωστόσο να μην πει ούτε μία λέξη για όλα αυτά. Για ποιόν άλλον λόγο να το έκανε πέραν του ότι καλύπτεται από τις θέσεις των ΗΠΑ, που ωστόσο ναρκοθετούν τη σταθερότητα, την ειρήνη και τη διεθνή νομιμότητα…

Δειλή συρραφή οι εξαγγελίες Τσίπρα στη ΔΕΘ

Αν πράγματι η έξοδος της 20^ης Αυγούστου ήταν καθαρή, κι αν η μαύρη περίοδος των Μνημονίων ήταν μια παρένθεση που άνοιξε τον Μάιο του 200 κι έκλεισε τον Αύγουστο του 2018, τότε…

Ο Αλέξης Τσίπρας όφειλε να ξεκινήσει την ομιλία του στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης από τα εργασιακά εξαγγέλλοντας τη (σταδιακή έστω) επαναφορά της 13^ης και 14^ης σύνταξης (κατά προτεραιότητα) και του 13^ου και 14^ου μισθού για τους δημόσιους υπαλλήλους. Επίσης, την επιστροφή του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και τη δεσμευτική του εφαρμογή σε όλες τις επιχειρήσεις και όλους τους κλάδους. Εκτός κι αν υπάρχουν ευνοϊκότερες συμβάσεις… Κι ακόμη, απαγόρευση δια νόμου όλων των μορφών σύγχρονης δουλείας, όπως ο θεσμός της μαθητείας που ανθεί στον τουρισμό…

Το σημαντικότερο: αύξηση του αφορολόγητου ορίου, γιατί διαφορετικά οι αυξήσεις στους μισθούς θα τροφοδοτήσουν εκείνα τα ματωμένα (κι ουδέποτε ματαιωμένα) πλεονάσματα. Κατάργηση του άδικου φόρου του ΕΝΦΙΑ κι επαναφορά του Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (της …επαράτου) με διαφορετικούς ωστόσο συντελεστές ώστε να καλυφθεί ο στόχος είσπραξης  των 3,09 δισ. ευρώ, όχι όμως από 7,3 εκ. ιδιοκτήτες. Αλλά από τους λίγους και καλούς… Επιπλέον, μείωση του ΦΠΑ, του πιο άδικου φόρου, στο επίπεδο του 2009, ξεκινώντας από τα τρόφιμα και την εστίαση.

Πάγωμα όλων των εν εξελίξει ιδιωτικοποιήσεων με πρώτη την αποκρατικοποίηση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ, κι ένα γενναίο πρόγραμμα στήριξης των δημόσιων υποδομών και λειτουργιών, πριν αρχίσουμε να θρηνούμε κι εμείς πάνω από τις δικές μας Γένοβες. Τα πεδία δόξης είναι άπειρα και λαμπρά: Από σύγχρονες μονάδες αφαλάτωσης στα νησιά, για να πάψει αυτό το αίσχος με τα πλαστικά μπουκάλια που τρυπάει τις τσέπες ντόπιων κι επισκεπτών, μέχρι γενναία προγράμματα προσλήψεων στην πρωτοβάθμια υγεία, που παρά τον πυρετό των μετονομασιών και το ατελείωτο tetris των μετακινήσεων κι οργανωτικών διευθετήσεων, παραμένει ο μεγάλος ασθενής.

Στη πραγματικότητα, οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού θα είναι μια δειλή συρραφή σωστών κι αναγκαίων, εκ πρώτης όψης, μέτρων που όμως θα χάνονται κάπου στο βάθος του ουρανού και δεν θα κάνουν τη διαφορά του μέσα (στα μνημόνια) από το έξω (από τα μνημόνια). Πολύ …λίγα μέτρα που ακόμη αν εφαρμοστούν θα συμβεί πολύ …αργά για μια κοινωνία που εξακολουθεί να μαστίζεται από μια ανεργία στο επίπεδο του 19%, υπερδιπλάσια δηλαδή από τα ιστορικό 8% στο οποίο κατά παράδοση κυμαινόταν, κι από μια προσφορά θέσεων εργασίας που κατά πλειοψηφία είναι είτε πρόσκαιρες είτε μειωμένης απασχόλησης. Μάρτυρας τα στοιχεία του ΕΦΚΑ που βεβαιώνουν ότι 1 στους 3 (630.000 στα 2 εκ.) αμείβονται με 385 ευρώ, κατά μέσο όρο. Υπάρχουν δηλαδή και χειρότερα: Εργαζόμενοι των 100 και 200 ευρώ που η κατάστασή τους δεν πρόκειται να αλλάξει αν μαζί με την κατάργηση του υποκατώτατου δεν θωρακισθεί η εργασία, ώστε να ταυτιστεί ξανά με τις υψηλές αμοιβές και την κοινωνική ευημερία. Τότε θα μιλούσαμε για έξοδο…

Πηγή: Εφημερίδα Τα Νέα, Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2018

Επιστολή του ΣΕΒ στο ΔΝΤ δια χειρός Τσίπρα, του Λεωνίδα Βατικιώτη

Μνημείο όχι μόνο επιδείνωσης της θέσης των εργαζομένων αλλά και πολιτικής εξαπάτησης είναι η επιστολή που έστειλε η κυβέρνηση, με τις υπογραφές της Αγίας Τριάδας της δημοσιονομικής σταθερότητας (πρωθυπουργού, υπουργού Οικονομικών και διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας) στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Αρκεί να ανατρέξει κανείς σε όσα κατά καιρούς υποστήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ για το ΔΝΤ.

Αρχικά ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε ότι η Ελλάδα δεν επιθυμεί την παραμονή του ιμπεριαλιστικού οργανισμού στο πρόγραμμα. Αντιλαμβανόμενος πλήρως την αποστροφή που προκαλεί το ΔΝΤ στην κοινωνία ο πρωθυπουργός ήθελε να αποκλείσει τη συμμετοχή του για να εμφανίσει μετά ως πολιτική επιτυχία κι ελάφρυνση των μνημονιακών υποχρεώσεων ένα δάνειο αποκλειστικά και μόνο εκ μέρους των Ευρωπαίων. Κι ας περιελάμβανε τις ίδιες αντιλαϊκές προϋποθέσεις! Η μάχη αφορούσε τις εντυπώσεις…

Άλλες ήταν όμως οι βουλές του κυρίου …Σόιμπλε. Δηλώνοντας ότι δεν μπαίνει σε ένα δωμάτιο με πυρίτιδα κρατώντας ένα αναμμένο σπίρτο στο χέρι του, με άλλα λόγια δεν αναλαμβάνει τον κίνδυνο να επιβάλλει μόνη της η ΕΕ τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα, ξεκαθάρισε ότι δάνειο δεν υπάρχει χωρίς το ΔΝΤ. Τότε κι ο έλληνας πρωθυπουργός τα …αλλάζει! Εμφανίζεται να συμπλέει με το ΔΝΤ και παρουσιάζει ως ελληνικές θέσεις τις απαιτήσεις του Ταμείου για ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους, ώστε να είναι βιώσιμο. Εξ ου και η επιστολή τον Ιούλιο του 2015 με την οποία η κυβέρνηση ζητούσε τη συμμετοχή του Ταμείου. Τι κι αν στις πάγιες θέσεις του ΔΝΤ περιλαμβάνεται η εφαρμογή αντεργατικών μέτρων, ενώ είναι γνωστό σε όλους του παροικούντες  ότι το ΔΝΤ το παίρνεις …πακέτο. Μόνο λεφτά χωρίς μεταρρυθμίσεις κανείς δεν κατάφερε να εξασφαλίσει. Γιατί να το πετύχει η Ελλάδα;

Κι έτσι δια των ολισθήσεων φτάνουμε στην επιστολή (letter of intent) προς την Κριστίν Λαγκάρντ που αποκάλυψε η Καθημερινή με τα 21 μέτρα που η κυβέρνηση δεσμεύεται να εφαρμόσει μέχρι τον Ιούνιο του 2018. Η επιστολή βρομάει παρασκήνιο και συνδιαλλαγή, καθώς έρχεται να υποδηλώσει την περίφημη «ιδιοκτησία» των μεταρρυθμίσεων. Έναν μετα-αποικιοκρατικής επινόησης όρο, που εξασφαλίζει την ενεργή κι όχι εξ ανάγκης αποδοχή των περίφημων αιρεσιμοτήτων από την κυβέρνηση που θα τις εφαρμόσει. Η «ιδιοκτησία» του προγράμματος, μέσω της πλήρους ανάληψης της ευθύνης πολύ πριν την ψήφισή τους («χωρίς καν να το ζητήσει το ΔΝΤ» θα μπορεί να αντιτείνει το Ταμείο σε περίπτωση επικρίσεως για πιέσεις) ακυρώνει εξ αρχής πιθανές αποστασιοποιήσεις εκ μέρους υπουργών της κυβέρνησης που έχουν επιφορτιστεί στο παιχνίδι ρόλων την εκπροσώπηση της υποτιθέμενης αριστερής πτέρυγας η οποία θα ενσωματώνει τις κοινωνικές διαμαρτυρίες (βλ. Πολάκη, κ.α.). Και υπ’ αυτή την έννοια η επιστολή είναι αποκαλυπτική καθώς κανένας βουλευτής ή υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα στο εξής δεν θα μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα. Όποιος το κάνει θα είναι μέγιστος πολιτικός απατεώνας!

Σύσσωμοι λοιπόν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεσμεύονται πριν απ’ όλα να απαγορεύσουν το δικαίωμα στην απεργία! Αναθεωρώντας το νόμο 1264/1982, απόφαση για απεργία θα λαμβάνεται υπό τον αυστηρό όρο να τον έχει αποδεχθεί το 50% συν ένας των εργαζομένων! Πρόκειται για μέτρο που ισχύει σε ελάχιστες χώρες. Το πόσο ανεφάρμοστο είναι αποκαλύπτεται αν δούμε τις συνέπειες που θα είχε τυχόν εφαρμογή του στις ψηφοφορίες στη Βουλή. Με αυτή την αλλαγή, που συμπεριλαμβάνεται στα 113 προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης, ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να μετατραπεί στο κατ’ εξοχήν κόμμα της εργοδοσίας. Αν ψηφιστεί αυτό το τερατούργημα τότε Τσίπρας και Καμμένος θα μπορούν να καυχώνται στο ΣΕΒ, που αναμφισβήτητα κρύβεται πίσω από το μέτρο, ότι ψήφισαν ένα μέτρο που καμιά άλλη κυβέρνηση δεν τόλμησε ούτε να το συζητήσει: ΓΑΠ, Παπαδήμος και Σαμαράς θα μπορούν να κατηγορηθούν από τον Τσίπρα για ολιγωρία μπροστά στο πολιτικό κόστος!

Η προθυμία του όλου ΣΥΡΙΖΑ να ξεμπερδεύει με τις απεργίες, δείχνει πόσο υποκριτικές και θεατρινίστικες ήταν οι αντιδράσεις του γενικού γραμματέα του υπουργείου Εργασίας, Ανδρέα Νεφελούδη, μετά την αυτοκτονία της επί 15 μήνες απλήρωτης 42χρονης εργαζόμενης στο σούπερ μάρκετ του Καρυπίδη. Το πρώην στέλεχος της ΔΗΜΑΡ με την ανάρτησή του απευθυνόταν στην ελληνική δικαιοσύνη. Τώρα που η «πρώτη φορά Αριστερά» θα αναλάβει τη βρόμικη δουλειά της απαγόρευσης των απεργιών πού θα απευθυνθεί; Στο ΔΝΤ;

Η άμεση και συγκεκριμένη ευθύνη που αναλαμβάνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων εκατομμυρίων εργαζομένων φαίνεται επίσης από τις δηλώσεις πρωτοκλασάτων υπουργών, όπως για παράδειγμα του Δημήτρη Παπαδημητρίου.  Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Νέα Σελίδα στις 9 Ιουλίου ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης απαντώντας σε ερώτηση μήπως οι επενδυτές περιμένουν να πέσουν κι άλλο οι αποτιμήσεις και γι’ αυτό δεν έρχονται απάντησε: «Οι ευκαιρίες υπάρχουν τώρα. Έχουμε εργατικό δυναμικό εξειδικευμένο και ανταγωνιστικό»! Τι εννοεί ο υπουργός λέγοντας ανταγωνιστικό; «Ο μισθός του μέσου εργαζόμενου έχει χάσει το 20% της πραγματικής αξίας του στα χρόνια της κρίσης, όταν ο αντίστοιχος μισθός στην ΕΕ έχει αυξηθεί την ίδια περίοδο»! Εύκολα συμπεραίνουμε έτσι με ποια επιχειρήματα ζητούν οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ από τους επενδυτές να φέρουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα! «Εμείς έχουμε φθηνούς μισθούς» διαλαλούν δεξιά και αριστερά, αναλαμβάνοντας να προμοτάρουν όσα πέτυχε το δεύτερο Μνημόνιο το Φεβρουάριο του 2012, μειώνοντας οριζόντια μισθούς και ημερομίσθια.

Τούτων δοθέντων πρέπει να είναι πολύ αφελής κάποιος για να πιστεύει ότι η ροζ Αριστερά και η ψεκασμένη Δεξιά σκοπεύουν να ακυρώσουν το μνημονιακό οικοδόμημα στις εργασιακές σχέσεις, όπως τάζουν στους ψηφοφόρους τους μήπως και καταφέρουν να βάλουν ένα φρένο στη δημοσκοπική κατρακύλα.

Εξ ίσου αντιλαϊκά είναι και τα επιπλέον μέτρα που περιλαμβάνει η επιστολή της κυβέρνησης στο ΔΝΤ: νέα μείωση μέσω επανυπολογισμού των συντάξεων, ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς ώστε να αρχίσει μια ώρα νωρίτερα το δράμα χιλιάδων οικογενειών που θα γίνουν άστεγοι και θα δουν το σπίτι τους να πουλιέται έναντι πινακίου φακής στα funds, πλαφόν στον αριθμό των συμβασιούχων για φέτος και το 2018, κοκ.

Και να σκεφτεί κανείς ότι μετά την ψήφιση του 4^ο Μνημονίου υπόσχονταν πώς δεν θα εφαρμοστούν στο εξής άλλα μέτρα! Τόσο πολιτικοί απατεώνες…

Πηγή: kommon

Επί του παρόντος, άδικη ύφεση! Η «δίκαιη ανάπτυξη» ευχολόγιο!

Και το όνομα αυτού… «δίκαιη ανάπτυξη»! Εμφανίζεται ως το αντίβαρο στα αλλεπάλληλα μνημονιακά πολυνομοσχέδια που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τη λαίλαπα των νέων και παλιών μέτρων. Το διαβάσαμε στη συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 4 Ιουνίου 2016, στην ομιλία του στο Μουσείο της Ακρόπολης στις 16 Ιουνίου και στη συνέντευξη του Ν. Παππά στην Αυγή στις 18 Ιουνίου.

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Είναι ο διάδοχος του «παράλληλου προγράμματος», που διαδέχθηκε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», που κι αυτό με τη σειρά του είχε διαδεχθεί το «αριστερό πρόγραμμα», κοκ. Η απόσταση που χωρίζει τη «δίκαιη ανάπτυξη» από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο μεγάλη ώστε τον ίδιο όρο, «δίκαιη ανάπτυξη», είχε χρησιμοποιήσει και ο Α. Σαμαράς προ διετίας για να προσδώσει ένα θετικό πρόσημο στην πολιτική του και να εξωραΐσει το περιεχόμενό της. Το αποτέλεσμα το ξέρουμε. Το ίδιο θα συμβεί και με τη «δίκαιη ανάπτυξη» του ΣΥΡΙΖΑ, που σύντομα θα αποδειχθεί μια ακόμη κενολογία… Για την ακύρωση ωστόσο της «δίκαιης ανάπτυξης» έχει φροντίσει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, με την πολιτική που εφαρμόζει.

Ποια ανάπτυξη;

Το 2015 η οικονομία συρρικνώθηκε, για όγδοη συνεχή χρονιά, κατά 0,2%, ενώ συρρίκνωση αναμένεται και για φέτος, κατά 0,3%, με βάση τις εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ελλάδας, που περιλαμβάνονται στην έκθεση για τη νομισματική πολιτική 2015-2016, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα στις 15 Ιουνίου. Μιλώντας επομένως για ανάπτυξη η κυβέρνηση μετατρέπει την επιθυμία της σε πραγματικότητα καθώς το μόνο που έχει καταφέρει, αποδεδειγμένα, είναι η συνέχιση της υφεσιακής πολιτικής. Και για να κρύψει αυτή την καταστροφική πολιτική που υλοποιείται εδώ και τώρα, σε πραγματικό χρόνο, επικαλείται την ανάπτυξη που στο μέλλον θα έρθει… Όπως ακριβώς έκαναν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Ακόμη όμως κι αν πάψει να συρρικνώνεται το εθνικό προϊόν, το μερίδιο της εργασίας ποτέ δεν πρόκειται να επιστρέψει στα επίπεδα που βρισκόταν πριν την κρίση. Και γι’ αυτό φρόντισε πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ. Προς επίρρωση μια σειρά από μέτρα που έχει ψηφίσει τον τελευταίο χρόνο, κι ειδικότερα μετά την ατιμωτική συμφωνία που υπέγραψε στις 12 Ιουλίου 2015, τα οποία διασφαλίζουν ότι η υπέρβαση της κρίσης θα συντελείται σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και των δυνάμεων της εργασίας. Ενδεικτικά και μόνον:

Συνέχιση της φορολογικής λεηλασίας. Η αύξηση του ΦΠΑ από το 23% στο 24% (αφού πρώτα μια σειρά προϊόντων πρώτης ανάγκης μετατάχθηκαν από την κλίματα του 13% στην ανώτερη τότε κλίμακα του 23%) και η παγιοποίηση του ΕΝΦΙΑ και του φόρου κοινωνικής αλληλεγγύης καθιστούν τη φορολογία άδικη και μεροληπτική, καθώς μεταφέρουν το κόστος της προσαρμογής στις πλάτες της κοινωνικής πλειοψηφίας και των εισοδηματικά αδυνάτων. Η αύξηση δε της φορολογίας των επιχειρήσεων (από το 26% στο 29% για τα κέρδη, από το 10% στο 15% για το μέρισμα και από 80% στο 100% της προκαταβολής), στο σημερινό περιβάλλον παρατεταμένης ύφεσης και αποεπένδυσης, δεν αποτελούν αντικαπιταλιστική πολιτική, αλλά τη συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στην συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του ελληνικού κεφαλαίου, καθώς θα οδηγήσει στο κλείσιμο χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.

Υφαρπαγή του δημόσιου πλούτου. Η ιδιωτικοποίηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, του ΟΛΠ και του ΟΛΘ, το σκανδαλώδες χάρισμα του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού στον Λάτση καθ’ υπόδειξη των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, που λειτούργησαν σαν εμπορικοί αντιπρόσωποι του Λάτση, και το υπερ-ταμείο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας με διάρκεια ζωής 99 χρόνια στερούν από τον πολίτη δημόσιο χώρο, φαλκιδεύουν κυριαρχικά δικαιώματα και υπόσχονται ανατιμήσεις σε εισιτήρια και κάθε είδους χρεώσεις. Από την άλλη, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί πεδία δόξης λαμπρά και κυρίως δωρεάν για το ιδιωτικό κεφάλαιο που θα επιχειρηματικοποιεί φυσικό πλούτο και δημόσιες εγκαταστάσεις.

Διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ μπορούν να καυχώνται πώς με το νομοσχέδιο του Κατρούγκαλου έβαλαν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του ασφαλιστικού συστήματος. Το σπάσιμο της σύνταξης σε εθνική και ανταποδοτική, η κατάργηση του ΕΚΑΣ για 370.000 μικροσυνταξιούχους και η μείωση των κύριων συντάξεων κατά 20% – 30% για όσους συνταξιοδοτούνται μετά την ψήφιση του αντι-ασφαλιστικού νόμου εγγυώνται την μετατροπή της σύνταξης σε επίδομα. Η άλλη όψη της φτωχοποίησης της τρίτης ηλικίας είναι η ώθηση που δίνεται στον κλάδο ιδιωτικής ασφάλισης. Οι ιδιωτικές ασφαλιστικές ήδη ζουν με τον ΣΥΡΙΖΑ τα καλύτερα τους χρόνια λόγω της διάλυσης της δημόσιας πρωτοβάθμιας υγείας.

Περικοπές δημοσίων δαπανών. Ο κόφτης δημοσίων δαπανών, με βάση τον οποίο θα επιβάλλονται αυτόματες περικοπές δαπανών έως 3,6 δις. ευρώ ή 2% του ΑΕΠ σε περίπτωση αποκλίσεων από το στόχο δημιουργίας δημοσιονομικού πλεονάσματος θα προκαλέσει μεγαλύτερη εξαθλίωση στην κοινωνία, καθώς παρά τις υποσχέσεις του υπουργού Οικονομικών Ευκλ. Τσακαλώτου δεν εξαιρέθηκαν μισθοί και συντάξεις. Έτσι, το κόστος των αποκλίσεων από τους πάντα υψιπετείς στόχους (όπως για παράδειγμα συνέβη το πρώτο τετράμηνο του έτους που τα έσοδα ΦΠΑ από νησιά όπως η Μύκονος παρουσίασαν υστέρηση έναντι του στόχου κατά 62%!) θα μεταφέρεται στους συνταξιούχους και τους μισθωτούς! Τι διαφορετικό θα έκανε ο Σαμαράς;

Δικαιοσύνη για τους φοροκλέπτες

Βαθύτερη εκμετάλλευση. Με ευθύνη ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις (πχ ΟΛΠ) αλλάζουν εκ βάθρων οι εργασιακές σχέσεις με τις σταθερές αμοιβές να δίνουν τη θέση τους στη σύγχρονη δουλοπαροικία (εκ περιτροπής εργασία μέσω ενδιάμεσων ατζέντηδων, κλπ.). Το τοπίο θα αλλάξει περαιτέρω με την ζητούμενη από το ΣΕΒ (μέσω του προέδρου του, Θόδωρου Φέσσα – ναι… αυτού που φιγούραρε και στις λίστες των Panama Papers) κατάργηση του 13^ου και του 14^ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και άλλα τέτοια μέτρα που θα αποφασιστούν το φθινόπωρο, όταν θα ανοίξει η συζήτηση για τα εργασιακά.

Στρατιές αστέγων. Η δυνατότητα μεταπώλησης όχι μόνο μη εξυπηρετούμενων (κόκκινων), αλλά και κανονικά εξυπηρετούμενων (πράσινων) δανείων από τις τράπεζες, με στόχο τη δημιουργία μιας νέας, δευτερογενούς αγοράς δανείων θα δημιουργήσει χιλιάδες αστέγους. Αργά ή γρήγορα θα γίνουμε και στην Ελλάδα μάρτυρες δραματικών σκηνών με την αστυνομία να πετάει βίαια έξω από τα σπίτια τους οικογένειες ανέργων (γιατί αυτοί είναι που δεν θα μπορούν να φανούν συνεπείς ακόμη και στις πιο δελεαστικές προσφορές των «κορακιών») που θα ζητούν προσωρινή στέγη σε συγγενείς και φίλους, πριν εγκατασταθούν κάτω από γέφυρες. Κι αυτό θα είναι δημιούργημα του ΣΥΡΙΖΑ και των ψεκασμένων των ΑΝΕΛ. Το ξεφόρτωμα δε, των κόκκινων δανείων (που από 39,9% το Δεκέμβριο του 2014, έφτασαν το 44,2% το Δεκέμβριο του 2015 και το 45,2% τον Μάρτιο του 2016 στο σύνολο του χαρτοφυλακίου) δεν πρόκειται να σώσει καν τις τράπεζες, αλλά θα αποτελέσει την πρώτη ύλη για ένα νέο πεδίο κερδοσκοπίας της μαφίας του χρήματος.

Τα παραπάνω μέτρα, που είναι λίγα μόνο απ’ όσα ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ κι ΑΝΕΛ, έχουν εξαλείψει κάθε περιθώριο άσκησης πολιτικής που θα εμπεριέχει ψήγματα έστω κοινωνικής δικαιοσύνης. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ καταργεί το ΕΚΑΣ, ο Σημίτης μοιάζει με τον Αλιέντε, συγκρινόμενος με τον Τσίπρα. Εν κατακλείδι, το μνημόνιο Τσίπρα (Αύγουστος 2015) και το συμπληρωματικό μνημόνιο που ψηφίσαν τον Μάιο του 2016 είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του κάθε Φέσσα κι όσων ακόμη και τώρα εξακολουθούν να στέλνουν τα κέρδη τους στους φορολογικούς παραδείσους, χωρίς συνέπειες. Σε αυτό το πλαίσιο η δικαιοσύνη περνάει μέσα από την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και των κυβερνήσεων που της εφαρμόζουν.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην ιστοσελίδα kommon.gr