Η ΝΔ ψηφίζει νέα σκανδαλώδη ασυλία για τους τραπεζίτες!

Πηγή: NewsCenter

Κατά παραγγελία των τραπεζιτών και των «παραφυάδων» τους τις Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων (servicers) συντάχθηκε το νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών που συζητιέται στη Βουλή και περιλαμβάνει τρία σκέλη: Πρώτο, ρυθμίσεις για τον ΦΠΑ με ενσωμάτωση στην ελληνική νομοθεσία ευρωπαϊκών διατάξεων. Δεύτερο, επέκταση του σχεδίου Ηρακλής μέχρι τον Οκτώβριο του 2021 που παρέχει εγγυήσεις στις τράπεζες, με στόχο να μειωθούν περαιτέρω τα Μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια. Στόχος είναι να μειωθούν  τα Μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια ακόμη και σε μονοψήφιο ποσοστό, με το πέρας της παράτασης στα μέσα ευρωπαϊκά επίπεδα. Τέλος περιλαμβάνει τροποποιήσεις στον πτωχευτικό νόμο. Για την ακρίβεια διορθώσεις που διευκολύνουν την εφαρμογή του.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Στα άρθρα που αφορούν το νόμο για τη δεύτερη ευκαιρία , όπως κατ’ ευφημισμό χαρακτηρίζει ο κυβέρνηση το νόμο ο οποίος θα ξεσπιτώσει χιλιάδες νοικοκυριά, υπάρχει και το άρθρο 38 με τίτλο «απαλλαγή από τη ευθύνη υπαλλήλου για την υπογραφή συμφωνίας εξαγοράς»  που προβλέπει: «ουδείς υπάλληλος… υπέχει  οποιαδήποτε αστική, ποινική, ή πειθαρχική ευθύνη για την υπογραφή συμφωνίας εξυγίανσης ή την παροχή θετικής ψήφου σε ηλεκτρονική ψηφοφορία ή τη συναγόμενη συναίνεσή του»!

Με το συγκεκριμένο άρθρο εκείνα τα τραπεζικά στελέχη που θα λάβουν μέρος σε συναλλαγές πολύ μεγάλης αξίας αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την φτωχοποίηση καταναλωτών και επιχειρήσεων, τίθενται υπεράνω του νόμου. Αποκτούν ασυλία έτσι ώστε να εξαντλούν την αυστηρότητά τους ξέροντας ότι ποτέ δεν πρόκειται να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους όπως συμβαίνει με κάθε πολίτη ακόμη και πολιτικό, υπό συγκεκριμένους όρους!

Να σημειωθεί ότι κατ’ επανάληψη η ΝΔ έχει ψηφίζει την δικαστική ασυλία στελεχών που βρίσκονται σε κρίσιμες θέσεις και με τις αποφάσεις τους επηρεάζουν την καθημερινότητα όλων μας. Στο απυρόβλητο λοιπόν έχουν τεθεί:

• Τα τραπεζικά στελέχη που διώκονταν για χορήγηση επισφαλών δανείων, με νόμο μάλιστα που ψηφίστηκε αμέσως μετά την εκλογή της ΝΔ στην κυβέρνηση.
• Τα στελέχη του Ταμείου Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης που θα τζογάρουν τα χρήματα των ασφαλισμένων, ακόμη κι αν οδηγήσουν τα ταμεία σε χρεοκοπία επενδύοντας τα κεφάλαια του σε επιχειρήσεις φίλων και γνωστών.
• Τα στελέχη του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, παρότι διαχειρίζονται όλον το πλούτο της χώρας.
• Τα μέλη της Επιτροπής Λοιμοξιολόγων καθώς και όλα άλλα στελέχη πήραν μέρος σε επιτροπής που εισηγήθηκαν μέτρα  για την αντιμετώπιση του κορονοϊού. Με σκάνδαλο ολκής ισοδυναμεί επιπλέον η απαγόρευση των παραπάνω στελεχών να καταθέτουν ενώπιον της Δικαιοσύνης.

Η σπουδή της ΝΔ να εξαιρεί από το κράτος δικαίου εκείνα τα στελέχη που διαδραματίζουν ενεργό ρόλο στην υλοποίηση των πιο καθοριστικών πολιτικών αποφάσεων (από την πανδημία και τις τραπεζικές δραστηριότητες μέχρι τις ιδιωτικοποιήσεις και την υλοποίηση του πτωχευτικού νόμου) ισοδυναμεί με υποβάθμιση του κράτους δικαίου και εκ των έσω υπονόμευση του κύρους των θεσμών. Το μήνυμα που στέλνει στην κοινωνία η κυβέρνηση είναι ότι ορισμένοι αποδεικνύονται περισσότεροι ίσοι από τους άλλους. Και συμβαίνει μάλιστα οι ευνοούμενοι στις 4 από τις 5 περιπτώσεις την τελευταία διετία να προέρχονται από τον χώρο της χρηματοπιστωτικής οικονομίας, ένας κλάδος που από μεγάλο ασθενή έχει προ πολλού εξελιχθεί στο κακομαθημένο παιδί της ελληνικής οικονομίας.

Απάτη μεγατόνων της Τράπεζας Πειραιώς σε βάρος του ελληνικού δημοσίου

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Το ελληνικό δημόσιο, όπως έχουν κατ’ επανάληψη δηλώσει στελέχη πρώτης γραμμής από τον Άδωνη Γεωργιάδη μέχρι τον Άκη Σκέρτσο και την Μενδώνη, δεν έχει λεφτά για Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Ούτε για την ενίσχυση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, ούτε για την επιδότηση των καλλιτεχνών και των ανθρώπων του πολιτισμού. Το ελληνικό δημόσιο όμως έχει δισεκατομμύρια να χαρίζει στους τραπεζίτες που εδώ και δώδεκα χρόνια, αρχής γενομένης από τα 28 δισ. ευρώ του 2008, απομυζούν τον κρατικό κορβανά. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν εξελιχθεί σε μαύρη τρύπα, που ανεξαρτήτως κυβερνήσεως και οικονομικής συγκυρίας είναι με το χέρι απλωμένο και ζητούν συνεχώς λεφτά. Τις περισσότερες δε φορές, δεν είναι καν ανάγκη να ζητήσουν. Κάθε κυβέρνηση τους παρέχει τα αναγκαία πριν καν το αιτηθούν ακόμη κι εν κρυπτώ, όπως ακριβώς έκανε τώρα η κυβέρνηση της ΝΔ.

Οι ακαθαρσίες του τραπεζικού συστήματος ξεχείλισαν για μια ακόμη φορά την προηγούμενη εβδομάδα, μεταξύ Δευτέρας 15 και Παρασκευής 19 Μαρτίου, όταν η τιμή της μετοχής της Τράπεζας Πειραιώς, την μια μέρα (Τρίτη 16/3) κατέγραψε μια ασυνήθιστη άνοδο  (+26% στα 0,94% ευρώ) και την άλλη (Παρασκευή 19/3) καταποντίστηκε (-43% στα 0,53 ευρώ). Αυτό που προηγήθηκε και μεσολάβησε μεταξύ των δύο γεγονότων δεν ήταν η ανακοίνωση των οικονομικών αποτελεσμάτων του 2020 που έδειχναν ζημιά της τάξης των 520 εκ. ευρώ. Ήταν ένα σχέδιο αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας που ισοδυναμεί με λεηλασία τόσο του ελληνικού δημοσίου όσο και πολλών μικρομετόχων της Τράπεζας Πειραιώς. Κι αν οι αντιδράσεις μετά την ανακοίνωση μπορούν να θεωρηθούν φυσιολογικές κι αναμενόμενες, βάσει των ανακοινώσεων, όσες προηγήθηκαν παραπέμπουν σε εσωτερική πληροφόρηση για τα επικείμενα σχέδια και χειραγώγηση μετοχών προς όφελος όσων ήξεραν κι έγκαιρα προέβησαν στις απαραίτητες αγοραπωλησίες, σε βάρος των υπόλοιπων μετόχων!

Το σχέδιο αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου ύψους 1 δισ. ευρώ είναι μια άσκηση στην προηγμένη χρηματοοικονομική μηχανική, ένας λαβύρινθος ακόμη και για επαγγελματίες τραπεζίτες, που ακόμη κι όταν αποσαφηνιστεί στις λεπτομέρειες του, γίνεται καθαρό ότι σφύζει από πλήθος αδιαφανών σημείων που φωτογραφίζουν σκοτεινές συμφωνίες στα παρασκήνια. Σε αδρές γραμμές το σχέδιο αύξησης μετοχικού κεφαλαίου της Πειραιώς, που θα υποβληθεί στη γενική συνέλευση των μετόχων της 7^ης Απριλίου, βάσει της επίσημης ανακοίνωσης που εκδόθηκε την Τρίτη 16/3 έχει ως εξής: «Λευκή επιταγή» στο Διοικητικό Συμβούλιο της τράπεζας να περιορίσει ή να καταργήσει το προτιμησιακό δικαίωμα των υφιστάμενων μετόχων στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου. Αύξηση της ονομαστικής αξίας κάθε μετοχής με ταυτόχρονη μείωση του αριθμού τους, μέσω της συνένωσής τους (reverse split), με στόχο 1 νέα μετοχή να αντιστοιχεί σε 16,5 παλιές (στην τιμή των 6 ευρώ ανά μετοχή) και κεφαλαιοποίηση μέρους του αποθεματικού. Τέλος, μείωση του μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας, μέσω μείωσης της ονομαστικής αξίας κάθε μετοχής, με σκοπό τη δημιουργία ειδικού αποθεματικού, που αναμένεται να φτάσει τα 4,93 δισ. ευρώ. Και, το …καλύτερο: Παροχή εξουσιοδότησης στο Διοικητικό Συμβούλιο να θεσπίσει πρόγραμμα διάθεσης μετοχών σε στελέχη της διοίκησης, με την μορφή δικαιωμάτων προαίρεσης για απόκτηση μετοχών (stock options). Όρος που ισοδυναμεί με σκάνδαλο, μιας και δεν υπάρχει στον κόσμο άλλος κλάδος που να είναι χρεοκοπημένος εδώ και μια δεκαετία, να σιτίζεται από τον κρατικό κορβανά και τα στελέχη του να μοιράζουν μεταξύ τους μπόνους εκατομμυρίων, προς επιβράβευση προφανώς της  επινοητικότητάς τους να υφαρπάζουν δημόσιο χρήμα.

Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω «ασκήσεων» θα είναι η ραγδαία υποτίμηση της αξίας του χαρτοφυλακίου των σημερινών μετόχων της τράπεζας, που θα αποκλειστούν από τη νέα μετοχική σύνθεση κι οι επενδύσεις τους θα αποδειχθούν απλώς …προσάναμμα. Αυτό το «άδειασμα» ακόμη κι αν αποδεικνύει πόσο κενές περιεχομένου και παραπλανητικές είναι έννοιες όπως «λαϊκός καπιταλισμός», «εταιρική διακυβέρνηση» και «λογοδοσία των διοικήσεων», ελάχιστη σημασία θα είχε για την κοινωνία αν δεν συνοδευόταν από το ξάφρισμα των δικών μας «αποθεματικών». Γιατί, στην περίπτωση της Πειραιώς όταν αναφερόμαστε σε μετόχους ο λόγος γίνεται για το ελληνικό δημόσιο που κατέχει, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το 61,34% των μετοχών της τράπεζας κι είναι κατά συνέπεια ο μεγαλύτερος μέτοχος.

Οι απάτες της Τράπεζας Πειραιώς ποτέ δε θα υλοποιούνταν αν δεν είχαν τουλάχιστον την έγκριση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, των αρμόδιων υπουργών Χρ. Σταϊκούρα και Γ. Ζαβού και φυσικά του κεντρικού τραπεζίτη Γ. Στουρνάρα, δηλαδή όλων αυτών που …κηρύσσουν την λιτότητα, θεωρούν αχρείαστη σπατάλη τις επενδύσεις στην υγεία και κίνδυνο για την μακροοικονομική σταθερότητα την αύξηση του κατώτατου μισθού για εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτούς που αναγκάζονται να επιβιώνουν με 534 ευρώ τον μήνα. Όλοι αυτοί τώρα εν χορώ και κυρίως εν κρυπτώ θα χαρίσουν εκατοντάδες εκατομμύρια στην Τράπεζα Πειραιώς, τα οποία θα προστεθούν στα 1,1 δισ. ευρώ ζημιάς που υπέστη το ελληνικό δημόσιο από την Τράπεζα Πειραιώς, όταν το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας αποφάσισε την μη αποπληρωμή για το 2020 του τοκομεριδίου των μετατρέψιμων ομολογιών (CoCos) της Πειραιώς. Την πρόταση αυτή στήριξαν επίσης τα μέλη της Διοίκησης του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που υποτίθεται ότι μεριμνούν για τα συμφέροντα του δημοσίου, ξέροντας ότι διαθέτουν νομική ασυλία και απαλλάσσονται κάθε ποινικής ευθύνης για τις αποφάσεις τους. Μπορούν επομένως να ψηφίζουν άφοβα υπέρ της τραπεζικής ολιγαρχίας, κατ’ εντολή προφανώς του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, υλοποιώντας πίσω από τις κουρτίνες μια σκανδαλώδη μεταβίβαση πλούτου από τους εργαζόμενους στους τραπεζίτες.

Η υποταγή της κυβέρνησης Μητσοτάκη στους αργυρώνητους απατεώνες των τραπεζών είναι τόσο ολοκληρωτική ώστε πριν δώσουν το πράσινο φως στη λεηλασία των δημοσίων ταμείων από την Τράπεζα Πειραιώς, η οποία μάλιστα θα πληρώσει αδρά τα στελέχη της γι’ αυτή την αγυρτεία μέσω stock options, έδωσε  το πράσινο φως για μια άλλη απάτη υπό τον διακριτικό τίτλο «hive down». Η διακριτικότητα επιβλήθηκε ώστε να μη γίνει γνωστή στην κοινωνία η σκανδαλώδης αυθαιρεσία τους, που για μια ακόμη φορά οδήγησε να γράφονται νόμοι κατ’ εντολήν των τραπεζιτών. Συγκεκριμένα, όπως είναι γνωστό, οι τράπεζες επιβιώνουν επειδή δεν πληρώνουν φόρους. Πρόκειται για τους γνωστούς «αναβαλλόμενους φόρους», όπως αποκαλούνται οι φόροι που δεν καταβάλλουν οι τράπεζες. Με βάση εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ελλάδας, που περιλαμβάνονται στην πρόσφατη έκθεση Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, οι αναβαλλόμενοι φόροι τον Σεπτέμβριο του 2020 ανέρχονταν σε 15 δισ. ευρώ ή το 54% των εποπτικών κεφαλαίων. Μάλιστα βάσει των προβλέψεων για αύξηση των Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων λόγω πανδημίας (που εκτιμώνται σε 8-10 δισ. ευρώ επιπλέον) αναμένεται ότι το 2021 το ύψος των αναβαλλόμενων φόρων θα ανέλθει στο 75% των εποπτικών κεφαλαίων. Με άλλα λόγια, αν οι τράπεζες έπρεπε να πληρώνουν φόρους, όπως κάνουν όλα τα φυσικά και νομικά πρόσωπα στην Ελλάδα και όλο τον κόσμο, θα είχαν κλείσει προ πολλού.

Το δικαίωμα της χρηματιστηριακής ολιγαρχίας να μην πληρώνει φόρους ψηφίσθηκε, υπό την αίρεση ότι αν ακόμη και τότε, που θα έχει απολαύσει αυτό το σκανδαλώδες προνόμιο, η τράπεζα εμφανίσει ζημιά, θα είναι υποχρεωμένη να εκδώσει μετοχές υπέρ του δημοσίου. Να κρατικοποιηθεί με άλλα λόγια. Όταν ωστόσο οι τράπεζες εμφάνισαν ζημιές εφαρμόστηκε το τρικ του hive-down: Μια μορφή εταιρικού μετασχηματισμού που ακύρωσε τις προβλέψεις του νόμου, μεταφέροντας τα δικαιώματα της τράπεζας σε μια νέα εταιρία κι αφήνοντας την υποχρέωση για αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου υπέρ του δημοσίου, που απέρρεε από το νόμο Χαρδούβελη, στο κουφάρι της παλιάς τράπεζας. Πρόκειται για ένα ακόμη σκάνδαλο, το οποίο αξιοποίησαν ως τώρα Εθνική, Alpha και Πειραιώς, που γίνεται καλύτερα εμφανές αν σκεφτούμε τι θα πάθαινε κάθε κοινός θνητός αν την ώρα που έπρεπε να ενεργοποιηθεί ένα δικαίωμα του δημοσίου επί της περιουσίας του, έστηνε μια νέα εταιρεία για να ξεγλιστρήσει από την υποχρέωση που με νόμο (!) είχε αναλάβει, ως αντιστάθμισμα για να αποκτήσει ένα σκανδαλώδες προνόμιο.

Το ακόμη καλύτερο είναι πώς δεν αποκλείεται να ακολουθήσουν κι άλλα hive-down! Η πρόθεση των τραπεζών να εκμεταλλευτούν το σκανδαλώδες πλαίσιο του «Ηρακλή» για να ξεφορτωθούν από το χαρτοφυλάκιο τους (πράσινα και κόκκινα) δάνεια  θα γεννήσει ζημιές, που θα καταστήσουν επιτακτική την εφαρμογή του νόμου για έκδοση μετοχών υπέρ του δημοσίου. Και τότε θα δημιουργήσουν νέες θυγατρικές, και νέες ζημιές αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά αυτό που ξέρουμε πάνω από δέκα χρόνια: ότι αποτελούν μαύρη τρύπα όχι μόνο για την ίδια την οικονομία, όπως δείχνει η απροθυμία τους να δανείσουν με ανεκτούς, δηλαδή μη τοκογλυφικούς, όρους ακόμη και σε ένα περιβάλλον αρνητικών επιτοκίων, αλλά και για τα δημόσια οικονομικά και την τσέπη των φορολογουμένων.

Γι’ αυτό το λόγο η εθνικοποίησή τους, ακόμη και τώρα, είναι μονόδρομος για να πάψουν να λειτουργούν σαν βδέλλες…

ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία για την κατάσταση του χρηματοπιστωτικού τομέα της ευρωζώνης που περιλαμβάνει έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τις χρηματοπιστωτικές δομές που δόθηκε στη δημοσιότητα τον Οκτώβριο (εδώ το πλήρες κείμενο).

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν τα στοιχεία για την Ελλάδα καθώς αποτυπώνονται όλες οι σαρωτικές αλλαγές που συντελέστηκαν κατά τη διάρκεια της κρίσης.

Το πρώτο και σημαντικότερο στοιχείο είναι ότι ο χρηματοπιστωτικός τομέας στην ευρωζώνη γίνεται ολοένα μεγαλύτερος. Από 55 τρισ. ευρώ τον Δεκέμβριο του 2008 έφτασε τα 70,8 τρισ. τον Δεκέμβριο του 2015 και 76,2 τρισ. τον Μάρτιο του 2017, υπερβαίνοντας η μεγέθυνσή του κατά πολύ την αύξηση του ΑΕΠ. Παρά τις κριτικές που διατυπώθηκαν για τον υδροκεφαλισμό του και την ανάπτυξή του σε βάρος της λεγόμενης πραγματικής οικονομίας, παρά μάλιστα τις προσπάθειες που έγιναν με τη στροφή στην ανάπτυξη του δευτερογενούς τομέα και την εξαγγελία μιας σύγχρονης βιομηχανικής πολιτικής, ο χρηματοπιστωτικός τομέας, επίκεντρο της μεγαλύτερης κρίσης που σημειώθηκε την μεταπολεμική περίοδο, εξακολουθεί να αναπτύσσεται ανεξέλεγκτα. Η ανάλυση της ΕΚΤ δείχνει ότι από το 2008 ως το 2016 το μέγεθος του χρηματοπιστωτικού τομέα στην ευρωζώνη ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε από 5,3 σε 6,4 φορές το ΑΕΠ.

Μεγάλες αποκλίσεις ωστόσο υπάρχουν ανάμεσα στις διαφορετικές χώρες της ευρωζώνης. Στο ένα άκρο βρίσκεται το Λουξεμβούργο όπου ο χρηματοπιστωτικός τομέας είναι 250 φορές μεγαλύτερος του ΑΕΠ (χωρίς ωστόσο να εξαπολύονται μύδροι εναντίον του από το Βερολίνο ή τις Βρυξέλλες όπως συνέβαινε στις αρχές του 2013 με την Κύπρο) και στο άλλο άκρο η Λιθουανία όπου το μέγεθός του υπολείπεται του ΑΕΠ. Στο πρώτο άκρο ακολουθούν τέσσερις χώρες ακόμη, η Μάλτα, η Ιρλανδία, η Κύπρος και η Ολλανδία όπου ο χρηματοπιστωτικός τομέας υπερβαίνει το δεκαπλάσιο του ΑΕΠ.

Κερδίζει έδαφος ο ασφαλιστικός κλάδος

Στο εσωτερικό ωστόσο του χρηματοπιστωτικού τομέα σημειώθηκε μια σοβαρή αλλαγή, μια μετατόπιση βάρους από τις τράπεζες προς άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όπως τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ασφαλιστικές εταιρείες, που στο τέλος του 2016 το συνολικό ενεργητικό τους ανήλθε σε 10,2 τρισ. ευρώ, ενώ έχει σημασία η υψηλή του συγκέντρωση σε λίγες μόνο χώρες. Το 80% χαρακτηριστικά του ενεργητικού του εντοπίζεται σε 4 μόνο χώρες: Γαλλία και Γερμανία που η κάθε μία έχει το ένα τέταρτο του πανευρωπαϊκού ενεργητικού του και Ολλανδία και Ιταλία με 18% και 10%, αντίστοιχα.  Έτσι, το ενεργητικό των τραπεζών της ευρωζώνης (σε ενοποιημένη βάση) μειώθηκε κατά 14% από το 2008, φθάνοντας τα 24,2 τρισ. ευρώ. Τα δε πιστωτικά ιδρύματα της ευρωζώνης έγιναν με το πέρασμα του χρόνου ακόμη λιγότερα ή έγιναν ακόμη πιο …μεγάλα για να χρεοκοπήσουν, για να θυμηθούμε μια φράση που επαναλαμβανόταν το 2008 ως δικαιολογία των πιο δαπανηρών επιχειρήσεων διάσωσης που συντελέστηκαν ποτέ για να φτάσουμε μια δεκαετία μετά το μέγεθος της κάθε τράπεζας να έχει γίνει ακόμη μεγαλύτερο. Ειδικότερα, και σε μη ενοποιημένη βάση, από 6.768 το 2008 και 5.474 το 2015 τη χρονιά που μας πέρασε μειώθηκαν ακόμη παραπέρα φθάνοντας τα 5.073. Είναι μια μείωση της τάξης του 25%, από το 2008 ως το 2016, που αντίθετα με ό,τι θα περίμενε δεν έδωσε ώθηση στην κερδοφορία του κλάδου. Με άλλα λόγια, καταγράφηκε μια μεγάλη συγκέντρωση οικονομικής επιρροής σε λιγότερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Είναι μια εξέλιξη που ισοδυναμεί με λιγότερη οικονομική δημοκρατία και περισσότερες εξουσίες στα χέρια της ολιγαρχίας του χρήματος να αποφασίζει για τους όρους της αγοράς, είτε αυτή αφορά επιχειρήσεις είτε καταναλωτές. Οι χώρες όπου σημειώθηκε η μεγαλύτερη μείωση ήταν η Ολλανδία (-112), η Γερμανία (-71) και η Αυστρία (-64). Διευρύνοντας ωστόσο την περίοδο αναφοράς και ξεκινώντας από το 2008 οι χώρες που πρωταγωνίστησαν στη συρρίκνωση των τραπεζών ήταν η Ολλανδία, η Ελλάδα, η Κύπρος και η Ισπανία, ενώ με μια απόσταση ακολουθούν Φινλανδία, Γαλλία, Ιταλία και Ιρλανδία.

Αναμενόμενη επομένως είναι και η πρωτιά της Ελλάδας, στη συγκέντρωση της τραπεζικής αγοράς, με κριτήριο το μερίδιο του ενεργητικού που διατηρούν οι πέντε μεγαλύτερες τράπεζες. Στην Ελλάδα λοιπόν, όπως φαίνεται στο διάγραμμα, φτάνει το 97% (καμία άλλη χώρα δεν έχει υψηλότερο) όταν στο άλλο άκρο της κλίμακας βρίσκεται η Γερμανία και το Λουξεμβούργο με 31% και 28% επίπεδο συγκέντρωσης, αντίστοιχα, ενώ ο μέσος όρος της ευρωζώνης είναι στο 48%. Πρέπει ωστόσο να τονίσουμε ότι και πριν τον Αρμαγεδδώνα των εξαγορών και συγχωνεύσεων (που μείωσε τον αριθμό των τραπεζών από 36 το 2008 σε 18 το 2016 και των ξένων τραπεζικών καταστημάτων από 30 σε 20) ο βαθμός συγκέντρωσης του τραπεζικού τομέα στην Ελλάδα ήταν από τους υψηλότερους στην ευρωζώνη, φθάνοντας το 70%. Ουδέποτε με άλλα λόγια αγάπησε η ελίτ του χρήματος στην Ελλάδα τον ελεύθερο ανταγωνισμό, ενώ οι πιστωτές που πίνουν νερό στο όνομά του, είτε ως Τρόικα ή ως θεσμοί, όταν πρόκειται να καταργήσουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας που υποτίθεται ότι δημιουργούν στρεβλώσεις ή να μειώσουν τις αμοιβές, τον εξόρισε από τα γκισέ οριστικά και δια παντός…

«Δεν δανείζουν, δεν δανείζουν» οι ελληνικές τράπεζες

Με τις ευλογίες των ίδιων των πιστωτών μάλιστα, αποδεικνύονται πουκάμισο αδειανό οι εξαγγελίες των κυβερνητικών και οι διαφημίσεις των ίδιων των τραπεζών που συνόδευαν κάθε μία από τις τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις (που έχουν στοιχίσει πάνω από 50 δισ. ευρώ) που υποστήριζαν ότι άπαξ και σταθούν στα πόδια τους θα ωφεληθεί όλη η κοινωνία. Πρόκειται δηλαδή να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη, στηρίζοντας με νέα δάνεια την οικονομία… Φρούδες ελπίδες! Πρόσφατη ανακοίνωση της Τράπεζας της Ελλάδας (26 Οκτωβρίου 2017) για την τραπεζική χρηματοδότηση και τις καταθέσεις τον Σεπτέμβριο του 2017 δείχνει ότι οι τράπεζες εξακολουθούν να αποτελούν βαρίδι για την οικονομία. Συγκεκριμένα, ο ετήσιος ρυθμός μεταβολής της συνολικής χρηματοδότησης του ιδιωτικού τομέα διαμορφώθηκε στο -0,8%, όταν και τον προηγούμενο μήνα έφερε το ίδιο, αρνητικό πρόσημο.

Η απροθυμία των τραπεζών να χρηματοδοτήσουν τον ιδιωτικό τομέα την εποχή μάλιστα που έχει την μεγαλύτερη ανάγκη (λόγω της υψηλής ανεργίας και φορολογίας και της ευρύτερης πιστωτικής ασφυξίας) είναι εντελώς αδικαιολόγητη για δύο πολύ σαφείς λόγους. Πρώτο, επειδή οι καταθέσεις αυξήθηκαν κατά 4,7% σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα, με την μηνιαία καθαρή ροή να είναι θετική κατά 36 εκ. ευρώ, έναντι θετικής καθαρής ροής 1,5 δις. ευρώ τον Αύγουστο του 2017. Λεφτά έχουν επομένως οι τράπεζες. Δεύτερο, επειδή η γενική κυβέρνηση είχε μόνον θετική συμβολή καθώς η καθαρή ροή χρηματοδότησης των τραπεζών προς τη γενική κυβέρνηση ήταν αρνητική, ενώ οι καταθέσεις στα εγχώρια πιστωτικά ιδρύματα εκ μέρους της γενικής κυβέρνησης σημείωσαν αύξηση, κατά 6,2%! Να θυμίσουμε εδώ ένα επιχείρημα που επαναλαμβανόταν κατά κόρον από τους νεοφιλελεύθερους τα προηγούμενα χρόνια κι εξακολουθεί να επιβιώνει στα εγχειρίδια: ότι οι υψηλές δανειακές ανάγκες του δημοσίου προσθέτουν ένα επιπλέον κόστος στο δανεισμό του ιδιωτικού τομέα. Μόνο που στη χρεοκοπημένη Ελλάδα ο δανεισμός του  ιδιωτικού τομέα βαίνει μειούμενος ακόμη κι όταν η συμβολή του δημόσιου τομέα είναι θετική, ελέω ιδιωτικών τραπεζών, που συνεχίζουν να σφίγγουν τα λουριά του δανεισμού…

Πηγή: Περιοδικό Επίκαιρα

Τραπεζίτες: έφεραν την καταστροφή κι επιβραβεύτηκαν!

Η είδηση μπορεί να μη σχολιαζόταν τόσο έντονα αν φέτος δεν συμπληρώνονταν δέκα χρόνια από το ξέσπασμα της μεγαλύτερης κρίσης που γνώρισε η μεταπολεμική εποχή, τουλάχιστον.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Αλλά, δεν είναι λίγο οι πληγές να παραμένουν ακόμη ανοιχτές και τα μπόνους να φτάνουν στα ουράνια, δέκα χρόνια μετά τις 9 Αυγούστου 2007 όταν η γαλλική τράπεζα BNP Paribas απαγόρευε κάθε είδους πρόσβαση και διαχείριση στα επενδυτικά της κεφάλαια που σχετίζονταν με την αμερικανική αγορά ακινήτων και η ΕΚΤ έκανε ένεση ρευστότητας ύψους 94,8 δισ. στο τραπεζικό σύστημα της ευρωζώνης, για να ξεπεράσει την πιστωτική ασφυξία.

Την αφορμή έδωσαν οι αμοιβές δύο εκ των πλέον καλοπληρωμένων στελεχών της Γουόλ Στριτ, του Τζ. Ντάιμον και του Λ. Μπλάκφαιν, επικεφαλής των επενδυτικών τραπεζών JPMorgan Chase και Goldman Sachs, αντίστοιχα, που είδαν την αξία του χαρτοφυλακίου τους το 2016 να αυξάνεται κατά 314 εκ. δολ.! Η εκτόξευσή των αμοιβών τους κατά 150 εκ. δολ. για τον καθένα ήταν αποτέλεσμα του ράλι που καταγράφουν οι μετοχές μετά τις εκλογές της 9^ης Νοεμβρίου. Ενδεικτικά, η τιμή της Goldman Sachs μόνο τις τελευταίες επτά εβδομάδες του 2016 αυξήθηκε κατά 24%, κι ενώ ακόμη ηχούσαν στα αφτιά των αμερικανών ψηφοφόρων οι άναρθρες κραυγές του ηγέτη των Ρεπουμπλικανών εναντίον του κατεστημένου της Γουόλ Στριτ, αποδεικνύοντας έτσι ότι οι επιθέσεις του Τραμπ ήταν προπέτασμα καπνού για να συγκαλυφθεί η συνεχιζόμενη ασυδοσία τους…

«Ο τρόπος που διαμορφώνονται τα πακέτα των αμοιβών παραμένει σε αδρές γραμμές ο ίδιος κι είναι εξαιρετικά αδιαφανής», τόνιζε στους Financial Times καθηγητής του Πανεπιστημίου του Κεντ, δείχνοντας ότι τίποτε επί της ουσίας δεν έχει αλλάξει από το 2007.

Στο ίδιο λίγο πολύ συμπέρασμα κατέληξε και έρευνα που οργανώθηκε από το πανεπιστήμιο Νοτρ Νταμ και την εταιρεία παροχής νομικών υπηρεσιών, Labaton Sucharow. «Φοβόμαστε ότι η τραπεζική βιομηχανία δεν έχει πάρει το μάθημα» ήταν το συμπέρασμα της έρευνας που απευθύνθηκε σε τραπεζίτες της Νέας Υόρκης και του Σίτι. Εξ αυτών, το ένα τέταρτο δήλωσε ότι θα πραγματοποιούσε μια παράνομη συναλλαγή αν απόφερε κέρδη και ήξερε ότι δεν πρόκειται να συλληφθεί. Περισσότεροι από το ένα τρίτο των ερωτηθέντων δήλωσαν μάρτυρες ή ότι είχαν γνώση από πρώτο χέρι παρατυπιών, ενώ οι μισοί βρήκαν πιθανό οι ανταγωνιστές τους να έχουν διαπράξει κάτι ανήθικο ή παράνομο…

Το καθεστώς ατιμωρησίας που απολαμβάνει η ελίτ της τραπεζοκρατίας φαίνεται κι από την ανυπαρξία συνεπειών για τα στελέχη της, παρά την καταστροφή που προκάλεσαν πριν δέκα χρόνια. Αρκεί μια ματιά στη σταδιοδρομία των τραπεζικών στελεχών που το 2007 κρατούσαν τα πηδάλια των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων τα οποία πρωταγωνίστησαν στη «μεγάλη ύφεση»: όλοι τους φιγουράρουν στο Διοικητικό Συμβούλιο ή ακόμη και τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου σε κάποια άλλη τράπεζα. Σχεδόν κανείς δεν …ξέπεσε, με μοναδική εξαίρεση την Ισλανδία, όπου ασκήθηκαν διώξεις στους τραπεζίτες  και πολλοί απ’ αυτούς φυλακίστηκαν.

Ενδεικτική είναι η τύχη των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου της Lehman Brothers που η κατάρρευσή της στις 15 Σεπτεμβρίου 2008 σήμανε την κορύφωση της χρηματοοικονομικής κρίσης.

Ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Lehman Ντικ Φουλντ την πιο σοβαρή επίπτωση των πράξεών του πρέπει να την ένιωσε μόλις λίγες ημέρες μετά την κατάρρευση της επενδυτικής τράπεζας όταν στο γυμναστήριο έφαγε μία γροθιά από οργισμένο υπάλληλο. Κατά τ’ άλλα ο Φουλντ που είχε χαρακτηριστεί ως ο πιο μισητός άνθρωπος στις ΗΠΑ και αποτέλεσε την επιτομή του κυνισμού συνεχίζει να προκαλεί κατηγορώντας ως υπεύθυνη την αμερικανική κυβέρνηση επειδή …ωθούσε τους Αμερικανούς να αγοράζουν σπίτια «θέλοντας έτσι να εκπληρώσουν τη δική τους εκδοχή του αμερικανικού ονείρου»… Ο Φουλντ το 2009 ίδρυσε μια εταιρεία συμβούλων που ειδικευόταν στις εξαγορές και συγχωνεύσεις (Matrix Advisors) ενώ το 2013 εμφανίστηκε μαζί με τη σύζυγό του ως βασικός επενδυτής με μια εταιρεία ανακύκλωσης χημικών (GlyEco). Ποιός είπε ότι οι τραπεζίτες δεν έχουν ευαισθησίες; Η οικονομική διευθύντρια της τράπεζας Έριν Κάλαν και ο διευθυντής λειτουργίας Τζόε Γκρέγκορυ φέρονται να ζουν από τα εκατομμύρια που εξοικονόμησαν τα χρόνια που η Lehman κατέρριπτε το ένα ρεκόρ κερδοφορίας μετά το άλλο. Ο επικεφαλής του τομέα επενδυτικής τραπεζικής Χιουτζ ΜακΓκι είναι επικεφαλής του ίδιου ακριβώς τομέα στην Barclays και θεωρείται ένας από τους καλύτερα αμειβόμενους τραπεζίτες της Γουόλ Στριτ. Ο υπεύθυνος των μετοχών της Lehman Μπαρτ ΜακΝτέιντ εργάζεται στο ίδιο αντικείμενο στην River Branch Capital. Ο επικεφαλής της διεύθυνσης σταθερού εισοδήματος Μάικλ Γκέλμπαντ είναι διευθύνων σύμβουλος στην Millenium Management. O Ίαν Λόβιτ που διαδέχθηκε την οικονομική διευθύντρια Έριν Κάλαν συνέχισε τη σταδιοδρομία του στη Barclays (που πρέπει να λειτουργούσε κάπως σαν τον ΟΑΕΔ εκείνη την εποχή) για να περάσει μετά στην Marex Spectron όπου ανέλαβε ως επικεφαλής παγκόσμιας στρατηγικής. Ο αντιπρόεδρος κι επικεφαλής του νομικού γραφείου της Lehman Τόμας Ρούσο προσλήφθηκε στη συνέχεια από τον ασφαλιστικό γίγαντα AIG ως επικεφαλής της νομικής υπηρεσίας και του τμήματος που ασχολείται με κυβερνητικές και ρυθμιστικές υποθέσεις. Τέλος, και μεταξύ πολλών άλλων περιπτώσεων στελεχών της Lehman που συνέχισαν την καριέρα τους χωρίς να καμία επίπτωση, να αναφέρουμε τον Λουίς ντε Γκουίντος, που από επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος της τράπεζας βρέθηκε υπουργός Οικονομικών της Ισπανίας κάνοντας μαθήματα χρηστής οικονομικής διαχείρισης.

Εν ολίγοις, κανείς δεν πήγε χαμένος με εξαίρεση μερικά εκατομμύρια εργαζομένων σε ΗΠΑ και Ευρώπη που έχασαν τις δουλειές τους και μερικά εκατομμύρια παραπάνω που έκτοτε αποχαιρέτισαν οριστικά και δια παντός τη σταθερή εργασία…

Πηγή: Νέα Σελίδα

Μπρα ντε φερ για το θρόνο του Σίτι με έπαθλο περισσότερη απελευθέρωση

Καλλιστεία δεν είναι σίγουρο αν μπορούν να χαρακτηριστούν, όπως συχνά περιγράφονται στον ευρωπαϊκό Τύπο, σκληρός πλειοδοτικός διαγωνισμός όμως είναι με βεβαιότητα.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Κι αυτό γιατί το έπαθλο σε περίπτωση που ευοδωθεί η προσπάθεια την οποία καταβάλουν τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά κέντρα της ΕΕ να πείσουν τις διοικήσεις των τραπεζών που ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν από το Σίτι του Λονδίνου ότι αποτελούν τη βέλτιστη επιλογή είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο αρχικά φαινόταν. Στην κούρσα που επισήμως ξεκίνησε μετά το ιστορικής σημασίας βρετανικό δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου 2016, που για πρώτη φορά από την ίδρυση της ΕΕ αποφάσισε τη συρρίκνωσή της, στέκονται μέχρι στιγμής πέντε πόλεις – χρηματοοικονομικοί κόμβοι που κάλλιστα μπορούν να διακριθούν σε δύο κατηγορίες: Τα φαβορί (Παρίσι, Φρανκφούρτη) και τα αουτσάιντερ (Δουβλίνο, Άμστερνταμ και Λουξεμβούργο).
Το γενικό περίγραμμα του διακυβεύματος το καθόρισε πολύ έγκαιρα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα όταν σε ανακοίνωσή της τόνισε πώς δεν είναι διατεθειμένη να δεχθεί ταχυδρομικές θυρίδες που θα διοικούνται με τηλεχειριστήριο από το Σίτι προκειμένου να φέρουν σε πέρας τις τραπεζικές εργασίες που πρέπει να διεκπεραιωθούν στο έδαφος της ΕΕ. Αυτό σημαίνει δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, στις οποίες πρέπει να συμπεριλάβουμε και μια στεφάνη υποστηρικτικών επιχειρήσεων (νομικές, πληροφορικής, κ.α.). Και για να έχουμε μια καλύτερη εικόνα των μεγεθών η συζήτηση αφορά 5.500 χρηματοπιστωτικές εταιρείες που θα χάσουν τα δικαιώματα να εκτελούν εργασίες από το Λονδίνο, μεταξύ των οποίων 40 διεθνούς βεληνεκούς τράπεζες. Η Ντόιτσε Μπανκ μόνο αναμένεται να μετακινήσει 4.000 θέσεις εργασίας από το Λονδίνο, από ένα σύνολο 9.000 απασχολουμένων που διαθέτει στη βρετανική πρωτεύουσα. Κι η Γκόλντμαν Σακς επίσης θα μειώσει στο μισό το προσωπικό της στο Λονδίνο μετακινώντας 1.000 θέσεις εργασίας. Κι ο δύο τράπεζες μάλιστα μέχρι στιγμής συγκαταλέγονται σε όσες έχουν επιλέξει που θα μεταφέρουν το σημαντικότερο τουλάχιστον τμήμα των προς μετακίνηση εργασιών τους μέχρι τον Μάρτιο του 2013 οπότε και αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί η αποχώρηση της Αγγλίας από την ΕΕ.
Οι ευκαιρίες που προσφέρει στις πόλεις που ερίζουν η εγκατάσταση των τραπεζών μετά την αποχώρησή τους από το Λονδίνο φάνηκε πολύ καθαρά στις 7 Ιουλίου όταν ο γάλλος πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ επέλεξε τον τραπεζικό τομέα ως το πρώτο θέατρο πολέμου απ΄ όπου θα ξεκινήσει η μάχη για τα εργασιακά δικαιώματα. Συγκεκριμένα, ανακοίνωσε πώς …μόνο και μόνο για να βγει νικητής το Παρίσι στον υπό εξέλιξη (μειοδοτικό για τα εργασιακά δικαιώματα) διαγωνισμό προτίθεται να καταργήσει τον ανώτερο φορολογικό συντελεστή που αντιστοιχούσε στο ψηλότερο κλιμάκιο αμοιβών, να ελαστικοποιήσει τις εργασιακές σχέσεις στον τραπεζικό τομέα, να ακυρώσει μια προγραμματισμένη επέκταση του φόρου στις αγοραπωλησίες μετοχών κι επίσης, να ψηφίσει μια ευνοϊκή για τα διευθυντικά στελέχη εξαίρεση των μπόνους τους από δικαστικές διαμάχες. Η έδρα των τραπεζών επομένως αναδεικνύεται σε μια πολύ καλή αφορμή, απ’ αυτές που ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν πρέπει να επινοούνται, ώστε να επιταχυνθεί η φιλελευθεροποίηση της οικονομίας. Γιατί, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Σίτι λειτουργούσε σαν μαγνήτης για τις πιο διαφορετικές χρηματοπιστωτικές εταιρείες επί δεκαετίες λόγω των όρων επιχειρηματική δραστηριότητας που προσέφερε: δηλαδή ανυπαρξία οποιουδήποτε ρυθμιστικού εμποδίου ή …η χαρά το νεοφιλελεύθερου. Μάλιστα, η απορρύθμιση δεν αφορούσε μόνο τις εργασιακές σχέσεις αλλά και την ευρύτερη αγορά. Αυτό ακριβώς είναι το γέρας του διαγωνισμού ομορφιάς που διεξάγεται μεταξύ των 2 + 3 πόλεων.
Η Φρανκφούρτη αν κάτι έχει να επιδείξει είναι την έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του νεοπαγούς Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού που επιτηρεί τις τράπεζες. Η αδυναμία της ωστόσο έγκειται στα μεγέθη της πόλης, δεδομένου ότι η Φρανκφούρτη έχει πληθυσμό μικρότερο των 800.000 κατοίκων και τα τραπεζικά στελέχη όσο κι αν φημίζονται ότι η έκλυτη ζωή τους ξεκινάει και τελειώνει με το ωράριο εργασίας, είναι άλλο να μην απολαμβάνουν τις δυνατότητες που προσφέρει ένα μεγάλο αστικό κέντρο κι άλλο αυτές εξ ορισμού να μην υφίστανται… Τα πλήρως συγκρίσιμα με του Σίτι μεγέθη είναι το ισχυρότερο πλεονέκτημα της γαλλικής πρωτεύουσας. Το Δουβλίνο προσέρχεται στο διαγωνισμό με πιο δυνατό ατού την αγγλική γλώσσα. Το Άμστερνταμ επιδεικνύοντας το βιογραφικό του, ως έδρα μεγάλων τραπεζών, και η πρωτεύουσα του Μεγάλου Δουκάτου με την εξειδίκευση που έχει ήδη αναπτύξει στις πιο εκλεπτυσμένες και περίπλοκες χρηματοπιστωτικές αγορές (ιδιωτικών κεφαλαίων, διασυνοριακές δραστηριότητες, χρηματοπιστωτική τεχνολογία, κ.α.). Το μειονέκτημα των μικροσκοπικών μεγεθών του Λουξεμβούργου αντισταθμίζεται με την παντελή απουσία πολιτικού ρίσκου, δεδομένης της σταθερότητας που το διακρίνει.
Σύντομα θα μάθουμε το φιναλίστ ξέροντας ότι πρόκειται για μια επιλογή δίκοπο μαχαίρι…

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νέα Σελίδα