ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ: Υπερ-ταμείο μαζικών ιδιωτικοποιήσεων

Ο ΣΥΡΙΖΑίος νεοφιλελεύθερος είναι αλήτης νεοφιλελεύθερος! Είναι πρόστυχος νεοφιλελεύθερος ο ΣΥΡΙΖΑίος και δεν βάζει φρένο στις ορέξεις ούτε του ίδιου, ούτε των φίλων του, εν προκειμένω των δανειστών. Γράφει τις ευαισθησίες εκεί που δεν πιάνει μελάνι και κάνει τη δουλειά του απερίσπαστος και μέχρι τέλος, αντίθετα με ό,τι έκαναν οι προηγούμενοι που έβλεπαν  μπροστά τους το πολιτικό κόστος κι αντιδρούσαν σαν να ερχόταν κατά πάνω τους αρματωμένος ο Άρης καβάλα στ’ άλογο.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Ο ΣΥΡΙΖΑίος νεοφιλελεύθερος είναι σωστός νεοφιλελεύθερος. Δείτε τις ιδιωτικοποιήσεις. Ξεπούλησαν ό,τι δεν τολμούσαν να βγάλουν στο σφυρί ΠΑΣΟΚοι και Δεξιοί. Ελληνικό, ΟΛΠ, περιφερειακά αεροδρόμια μία κι έξω. Γιατί οι ΣΥΡΙΖΑίοι έχουν το πάθος του νεοφώτιστου νεοφιλελεύθερου!

Παρόλα αυτά το σύστημα χωλαίνει. Τους «δίνει» στεγνά το δελτίο του ΣΕΒ όπου και πάλι γίνεται λόγος για «πολιτικές τριβές», υπονοώντας εξυπηρετήσεις πολιτικών φίλων ή εμπόδια από πολιτικούς. Αναφέρεται επίσης σε ιδιωτικοποιήσεις «για ένα κομμάτι ψωμί» – όπου ο γνωστός μας ΣΕΒ τη βγαίνει από τα αριστερά στο ΣΥΡΙΖΑ!

Κι εδώ έρχεται το νέο υπερ-ταμείο των ιδιωτικοποιήσεων ή ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας, που ψηφίστηκε με το Μνημόνιο Τσίπρα. Το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι γαλλικό. Εν ολίγοις, ξεχάστε τα αυτόνομα φέουδα με το κάθε Διοικητικό Συμβούλιο και τον κάθε πρόεδρο ή διευθύνοντα σύμβουλο να ακολουθούν δική τους πολιτική τιμών, επενδύσεων και προσλήψεων. Πώς θα λειτουργούσε ο ιδιωτικός τομέας; ρωτάει  ο σωστός νεοφιλελεύθερος ΣΥΡΙΖΑίος. Υιοθετώντας  μια δομή ομίλου και μορφή χόλντινγκ όπου βιλαέτια και στεγανά καταργούνται. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της Εταιρείας Συμμετοχών και Περιουσίας. Κοινή και ενιαία διαχείριση όλου του κρατικού περιουσιολόγιου, είτε αφορά συγκοινωνίες και ύδρευση είτε αφορά ακίνητα και μετοχές.

Και ποιος είναι ο καλύτερος για να διαχειριστεί αυτό το φιλέτο; Ο προερχόμενος από το γαλλικό υπουργείο Οικονομικών και στενός συνεργάτης της Κριστίν Λαγκάρντ, όταν ήταν υπουργός Οικονομίας του Σαρκοζύ, γάλλος Ζακ Λε Παπ, απαντάει ο σωστός νεοφιλελεύθερος ΣΥΡΙΖΑίος που δε διστάζει εντελώς ακομπλεξάριστα να αναγνωρίσει την ανυπέρβλητη συνεισφορά της Γαλλίας του Σαρκοζύ στις μεθόδους του σύγχρονου δημόσιου μάνατζμεντ. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που η μνημονιακή Ελλάδα δείχνει την ιδιαίτερη προτίμησή της στο γαλλικό μάνατζμεντ. Στο ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ ένα με τα έπιπλα κόντευε να γίνει ο γάλλος πρέσβης, ενώ δεν είναι κρυφό ότι πίσω από τα πήγαινε – έλα Ολάντ και Τσίπρα σε Αθήνα και Παρίσι και το πέπλο προστασίας του γάλλου επιτρόπου Μοσκοβισί στην ελληνική αντιπροσωπεία στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων με τους θεσμούς βρίσκεται το ενδιαφέρον γαλλικών κολοσσών για τις ελληνικές εταιρείες ύδρευσης, ενέργειας κ.α. Σιγά λοιπόν που θα άφηναν οι Γάλλοι τη θέση του προέδρου σε άλλον…

Οι πιστωτές ωστόσο δεν κατάφεραν μόνο να επιβάλλουν να είναι ο πρόεδρος ξένος. Πέτυχαν επίσης η ελληνική πλευρά (που θα εκπροσωπείται με 3 από τα 5 μέλη στο Διοικητικό Συμβούλιο) να μην μπορεί να λάβει καμιά απόφαση αν δεν συναινέσουν και τα άλλα μέλη που θα διορίσουν οι δανειστές. Κι ας είναι οι ξένοι μόνο 2 (επιλογή της Κομισιόν και του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας) στους 5! Προσέφεραν δικαίωμα βέτο στους πιστωτές ενσωματώνοντας όρο βάσει του οποίου πλειοψηφία θεωρείται η σύμφωνη γνώμη των 4 από τα 5 μέλη του ΔΣ. Με αυτό τον τρόπο οι ΣΥΡΙΖΑίοι κι οι ψεκασμένοι ακροδεξιοί πολιτικοί τους φίλοι των ΑΝΕΛ χαρίζουν την ελληνική περιουσία στους πιστωτές, πριν καν την πουλήσουν, οδηγώντας την υποτέλεια και την  εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε επίπεδα χωρίς προηγούμενο για την μεταπολεμική Ελλάδα. Είπαμε γιατί: ο ΣΥΡΙΖΑίος νεοφιλελεύθερος είναι πρόστυχος νεοφιλελεύθερος.

Κι επίσης χωρίς τέλος, τουλάχιστον χρονικό. Το 2059 γράφει το δελτίο Δημοσίου Χρέους που εκδίδει ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους ότι θα αποπληρωθεί και το τελευταίο ευρώ του ελληνικού δημοσίου χρέους, δηλαδή σε 43 χρόνια από σήμερα. Το υπερ-ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων θα έχει διάρκεια ζωής 99 χρόνων από σήμερα, δηλαδή υπερδιπλάσια από αυτή των δανείων. Ενδέχεται δηλαδή να έχουμε ξεχρεώσει και το τελευταίο ευρώ κι οι Γάλλοι θα συνεχίσουν να στέλνουν για 59 χρόνια ακόμη διοικητές και μέλη του ΔΣ στο υπερ-ταμείο όπου θα περάσει το ΤΑΙΠΕΔ, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, η Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου και η Εταιρείας Δημόσιων Συμμετοχών.

Είπαμε γιατί: Ο ΣΥΡΙΖΑίος νεοφιλελεύθερος είναι σωστός νεοφιλελεύθερος. Μέχρι να μπει στον Κορυδαλλό…

Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα Πριν, στις 18 Σεπτεμβρίου 2016

Απόφαση Ευρωομάδας 24ης Μαΐου 2016: Νέος διασυρμός

Αλλεπάλληλα ψέματα από Ευκλ. Τσακαλώτο

Τα μούτρα της έσπασε, για μια ακόμη φορά, η κυβέρνηση στη συνεδρίαση της Ευρωομάδας την Τρίτη 24 Μαΐου 2016. Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης μετά την ψήφιση των δύο αντιλαϊκών πολυνομοσχεδίων στις 15 και 22 Μαΐου ανέμενε ότι οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης θα αντάμειβαν την υποτέλειά του. Τσακαλώτος και λοιποί …φωστήρες, μες στην αφέλειά τους, ήταν σίγουροι πως η Ευρωομάδα θα ανακοίνωνε ακόμη και την οριστική διευθέτηση της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους. Κι ας είχε έγκαιρα ενημερώσει η Γερμανία να μην περιμένουν τίποτε μέχρι τις γερμανικές εκλογές που θα διεξαχθούν το φθινόπωρο του 2017. Το αποτέλεσμα ήταν να επιστρέψουν από τις Βρυξέλλες όχι μόνο με άδεια χέρια, αλλά με νέα μέτρα κι ένα θολό πρόγραμμα διευθέτησης, που δεν περιλαμβάνει καμία δέσμευση εκ μέρους των πιστωτών!

ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ

Ο Τσακαλώτος παρόλα αυτά διαστρέβλωσε τις αποφάσεις της Ευρωομάδας, όταν τις παρουσίασε στην Ελλάδα. Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την Πέμπτη 26 Μαΐου είπε ψέματα όταν ισχυριζόταν για παράδειγμα πως έκλεισε η αξιολόγηση κι έτσι η Ελλάδα θα μπορεί να ενταχθεί στο πρόγραμμα (ποσοτικής χαλάρωσης) αγοράς ομολόγων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, λες και μια σειρά άλλες χώρες που είναι ενταγμένες στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (που αν κάποιους ευνοεί είναι τις τράπεζες), δε συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν δυσθεώρητα δημόσια χρέη και υψηλό κόστος δανεισμού.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Στο τελικό ανακοινωθέν ωστόσο ο πήχης κονταίνει, διαψεύδοντας το κλίμα εφησυχασμού και επιβεβαίωσης που καλλιεργεί η Αθήνα, για να δείξει ότι η ενδοτικότητά της ανταμείβεται από τους πιστωτές, βαδίζει επομένως σε καλό δρόμο. Η προτελευταία παράγραφος του ανακοινωθέντος ξεκινάει με μια αναφορά στην «επικείμενη επιτυχή ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης». Παραμένει ανοιχτή επομένως η πρώτη αξιολόγηση του τρίτου χρηματοδοτικού προγράμματος. Ή, με άλλα λόγια, δεν είναι αρκετά ακόμη κι αυτά τα εφιαλτικά μέτρα που ψήφισαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: κατάργηση συντάξεων, αύξηση ΦΠΑ, κόφτης δημοσίων δαπανών χωρίς προηγούμενη ψηφοφορία και έγκριση από τη Βουλή, ξεπούλημα όλης της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, εκχώρηση των δημοσίων εσόδων στους πιστωτές μέσω της ανεξαρτητοποίησης της Γενικής Γραμματείας Εσόδων και πλειστηριασμοί ακόμη και των κανονικά εξυπηρετούμενων επιχειρηματικών, στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων! Οι πιστωτές τα έκριναν λίγα και ζήτησαν επιπλέον μέτρα για να θεωρήσουν λήξασα την αξιολόγηση, που και τότε το πράσινο φως θα δοθεί μετά από νέα αξιολόγηση!

Ανοιχτή παραμένει η αξιολόγηση, βάσει της απόφασης της Ευρω-ομάδας, μέχρι η κυβέρνηση των προθύμων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να ψηφίσει (με ένα τρίτο πολυνομοσχέδιο;) το χάρισμα του Ελληνικού στον Λάτση, την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και της Εγνατίας, την ασυλία των μελών της διοίκησης του υπερ-ταμείου ιδιωτικοποιήσεων και τη επιστροφή του ΕΚΑΣ από τους συνταξιούχους.

Μάρτυρας της αποτυχίας που αποτέλεσε για την κυβέρνηση η συνεδρίαση της Ευρωομάδας (τη σημασία της οποίας υποβάθμισαν ακόμη κι οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς σε ρεπορτάζ τους την Παρασκευή 27 Μαΐου, γράφοντας στον τίτλο πως η συμφωνία για το χρέος «δεν αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού») είναι η καταβολή της περίφημης δεύτερης δόσης σε …δόσεις. Συγκεκριμένα, από τα 10,3 δισ. ευρώ, τον Ιούνιο θα καταβληθούν 7,5 δισ. ευρώ για να καλυφθούν δανειακές υποχρεώσεις όπως η πληρωμή ομολόγων ύψους 2,5 δισ. ευρώ που διατηρεί η ΕΚΤ και λήγουν τον Ιούλιο και να πληρωθούν ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις που δημιούργησε η κυβέρνηση, απορροφώντας το προηγούμενο διάστημα δημόσιους πόρους για να πληρώνει τους πιστωτές. Το υπόλοιπο ποσό της δόσης μέχρι τα 10,3 δισ. ευρώ θα καταβληθεί μετά το καλοκαίρι κι αφού προηγηθεί νεώτερη αξιολόγηση, όπως περιγράφεται στην τρίτη παράγραφο του ανακοινωθέντος, όπου γίνεται αναφορά και στο συμπληρωματικό Μνημόνιο. Επιπλέον προκαταρκτικές δράσεις θα απαιτηθούν ωστόσο και για την καταβολή των 7,5 δισ. ευρώ, που δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτά τα μέτρα όχι απλώς θα επιτείνουν την ύφεση στην ελληνική οικονομία, αλλά θα δημιουργήσουν ένα νέο κύκλο πτωτικής πορείας. Δεν είναι καθόλου τυχαία η πρόβλεψη της Σίτιγκρουπ που δόθηκε στη δημοσιότητα την Παρασκευή 27 Μαΐου για ύφεση 2,7% το 2017 και 7,2% το 2018, τη χρονιά που τελειώνει το τρέχον πρόγραμμα, προς διάψευση των διαβεβαιώσεων της κυβέρνησης για ανάπτυξη το 2017. Τα νέα μέτρα περιγράφονται δε λεπτομερώς στη δεύτερη παράγραφο του ανακοινωθέντος, συγκροτώντας σε σύνολο ένα …πολύ ωραίο τρίτο πολυνομοσχέδιο. Αν δε, μπει στη Βουλή για ψήφιση και Κυριακή, τότε ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πάνε για ένα χατ τρικ που θα τους αναδείξει σε μακράν την πιο μνημονιακή κυβέρνηση.

Τα νέα προαπαιτούμενα με βάση και τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης που ακολούθησαν θα περιλαμβάνουν έξι μέτρα. Πρώτο, άμεση πώληση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού στον Λάτση, για να μη μείνει καμία αμφιβολία ότι το πελατειακό κράτος προκαλεί την απέχθεια των πιστωτών όταν και μόνο όταν εξυπηρετεί τη φτωχολογιά. Κατά τ’ άλλα, οι πιστωτές με προεξάρχοντες μούτρα όπως ο Τόμσεν κι ο Σόιμπλε μπορούν μια χαρά να λειτουργούν σαν εμπορικοί αντιπρόσωποι του Λάτση, πάντα αφιλοκερδώς εννοείται και προς όφελος της ανάπτυξης. Η δε κυβέρνηση, με την ενεργό παρέμβαση του Αλέκου Φλαμπουράρη, που τον έχουμε δει να δραστηριοποιείται εντόνως κι υπογείως ξανά και ξανά σε τέτοιου είδους εξόχως κοινωφελείς εργασίες με αφορμή την ανέγερση από τον Μελισαννίδη του νέου γηπέδου της ΑΕΚ και παλιότερα με αφορμή τα μεγάλα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ενστερνίζεται πλέον ακέραιη την πρόταση του ομίλου Λάτση. Κι ας αποτελεί το πλιάτσικο του Λάτση την επιτομή του ξεπουλήματος, όπως είχε αποκαλύψει το Νοέμβριο του 2014 μελέτη του ΤΕΕ, που έδειχνε πως τα 6.204 στρέμματα του πρώην αεροδρομίου και τα 3,5 χιλιόμετρα της παραλίας του Άγιου Κοσμά πουλήθηκαν υποτιμημένα κατά 222%, με βάση την προσφορά που είχε καταθέσει τότε ο Λάτσης. Αντί για 2,95 δισ. ευρώ, μόνο 915 εκ. ευρώ. Μπόνους στον εθνικό μας ολιγάρχη 2 δισ. ευρώ έδινε ο Σαμαράς κι επειδή δεν πρόλαβε αναλαμβάνει τώρα να τα δώσει ο Τσίπρας. Να σημειωθεί πως πρόεδρος τότε στο ΤΕΕ, οποίος μάλιστα είχε χαρακτηρίσει το ΤΑΙΠΕΔ «ένα κακής ποιότητας δημοπρατήριο και χωρίς τιμή εκκίνησης και με μία προσφορά» ήταν ο Χρήστος Σπίρτζης, ο σημερινός υπουργός Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων. (Αναλυτικά εδώ).

Ιδιωτικοποιήσεις από το παράθυρο θα φέρει η δυνατότητα μεταβίβασης των δανείων με εγγύηση δημοσίου

Το δεύτερο προαπαιτούμενο σχετίζεται με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, μέσω της απόσχισης του ΑΔΜΗΕ (για τον οποίο ενδιαφέρονται οι Ιταλοί προσβλέποντας στην ενοποίηση και δημιουργία μιας περιφερειακής αγοράς υπό την δική τους οικονομική ηγεσία), και το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας, μέσω των επικείμενων δημοπρασιών (ΝΟΜΕ) που θα δώσουν πρόσβαση σε τρίτους σε πηγές ηλεκτροπαραγωγής, όπως ο λιγνίτης, όπου μέχρι σήμερα έχει αποκλειστική πρόσβαση η ΔΕΗ. Και οι δύο αυτές εξελίξεις θα αποτελέσουν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της δημόσιας ενέργειας και της ΔΕΗ, που ήδη «γονατίζει» οικονομικά, εξ αιτίας των πανάκριβων τιμολογίων και του αθέμιτου ανταγωνισμού από τους προκλητικά ευνοημένους ιδιώτες. Μάρτυρας οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί, που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο ακόμη και τώρα (8% μόνο τους δύο τελευταίους μήνες), φθάνοντας τα 2,7 δισ. ευρώ.

Στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων επιστρέφουν δριμύτεροι οι πιστωτές και σε ό,τι αφορά το ξεπούλημα της Εγνατίας Οδού, που είναι το τρίτο προκαταρκτικό μέτρο. Η επιμονή της Ευρωομάδας στο θέμα του ξεπουλήματος της Εγνατίας Οδού, δίνει νέα ώθηση στο σχέδιο τοποθέτησης 15 σταθμών διοδίων, όπως περιέγραφε πρόσκληση ενδιαφέροντος εκ μέρους του ΤΑΙΠΕΔ. Το αποτέλεσμα θα είναι υπέρογκες χρεώσεις για τους κατοίκους της Βόρειας Ελλάδας, που χρησιμοποιούν  συχνά το δρόμο για την εξυπηρέτησή τους και τώρα θα τον δουν να μετατρέπεται σε είδος πολυτελείας. Να σημειωθεί πως και οι τρεις αυτές ιδιωτικοποιήσεις (πώληση Ελληνικού, 20% ΑΔΜΗΕ και Εγνατίας) ξεκίνησαν από τη ΝΔ, επί Σαμαρά, χωρίς να ολοκληρωθούν λόγω κοινωνικών αντιδράσεων και τη σκυτάλη παίρνουν  τα πολιτικά λαμόγια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Το τέταρτο προαπαιτούμενο μέτρο που ζήτησε η Ευρωομάδα σχετίζεται με την ασυλία των μελών της διοίκησης του νέου υπερ-Ταμείου ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Η θωράκιση που ζήτησαν οι πιστωτές (ανάλογη της κάλυψης που είχε προσφέρει το ΠΑΣΟΚ στη διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ κι επίσης στις διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων όταν αποφάσισαν το κούρεμα των αποθεματικών και των τραπεζών) είναι ενδεικτική για το «μεγάλο φαγοπότι» που ετοιμάζονται να στήσουν γύρω από τη δημόσια περιουσία. Ξέροντας από τώρα ότι τίποτε δε θα είναι νόμιμο, αυτοί που αυστηροποιούν με κάθε ευκαιρία τους νόμους για τους φτωχούς (βλέπε κατασχέσεις) ζητούν οι ίδιοι να είναι υπεράνω των νόμων!

Το πέμπτο μέτρο που έφερε η «επιτυχής» συνεδρίαση της Ευρωομάδας στις 24 Μαΐου είναι η συμπερίληψη στα δάνεια των τραπεζών που θα πουληθούν στα κοράκια, στο πλαίσιο της απελευθέρωσης των μεταβιβάσεων ακόμη και εξυπηρετούμενων δανείων, κι εκείνων που έχουν εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Εδώ, η καμπάνα βαράει για δάνεια ΔΕΚΟ κι ευπαθών ομάδων, όπως είναι των πυρόπληκτων του 2007 της Ηλείας. Υπάρχει ακόμη και σοβαρός αριθμός επιχειρήσεων, στις 8.000 τις υπολόγισε ο πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων και του ΕΒΕΑ Κ. Μίχαλος, που έχουν πάρει δάνεια με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Ωστόσο μόνο τα δάνεια των ΔΕΚΟ αν περάσουν στα χαρτοφυλάκια των νεοσύστατων Εταιρειών Διαχείρισης Απαιτήσεων από μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια και Εταιρειών Μεταβίβασης Απαιτήσεων από μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια (ΕΔΑΜΕΔ και ΕΜΑΜΕΔ, αντίστοιχα) τότε δεκάδες δημόσιες εταιρείες θα αλλάξουν ιδιοκτήτη σιωπηρώς κι από την …πίσω πόρτα.

Τέλος, άμεση ήταν η απαίτηση των Ευρωπαίων για επιστροφή του ΕΚΑΣ από χιλιάδες μικροσυνταξιούχους, με την κυβέρνηση να αντιτείνει ότι θα βρει εναλλακτικά μέτρα ή στην χειρότερη περίπτωση θα αποζημιωθούν από το Ταμείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης, στο απώτερο μέλλον. Δεν αποκλείει δηλαδή στο τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει πίσω το ΕΚΑΣ από τους μικροσυνταξιούχους, που μέσω της βουλευτού του, Εύη Καρακώστα, είχε χαρακτηρίσει φοροφυγάδες. Κατηγορηματικοί είναι οι πιστωτές και στο θέμα των συντάξεων ζητώντας άμεση μείωση τους με στόχο να μειωθεί από τώρα το σχετικό κονδύλι στον κρατικό προϋπολογισμό.

Το 2018 η απόφαση για ελάφρυνση του χρέους

Το φιάσκο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην Ευρωομάδα της 24^ης Μαΐου φάνηκε περίτρανα στο θέμα του χρέους. Δύο ειδικότερα αποφάσεις υπογραμμίζουν ότι τα πράγματα δεν μπορούσαν να πάνε χειρότερα.

Η πρώτη απόφαση της Ευρωομάδας που δείχνει ότι η υποχωρητικότητα του ΣΥΡΙΖΑ σκληραίνει και δεν μαλακώνει τη στάση των Ευρωπαίων σχετίζεται με τα περίφημα ομόλογα ANFA (Agreement on Net Financial Assets) και SMP (Securities Market Programme) που βρίσκονται στην κατοχή της ΕΚΤ και των εθνικών κεντρικών τραπεζών των χωρών της ευρωζώνης. Είναι ομόλογα που ουδέποτε κουρεύτηκαν, καθώς η ΕΚΤ επέβαλε κι ο Βενιζέλος δέχτηκε τότε να εξαιρεθούν από το κούρεμα. Η Ευρωομάδα του Νοεμβρίου του 2012 που είχε αποφασίσει την επαναγορά ελληνικών ομολόγων στο πλαίσιο της πρώτης αναδιάρθρωσης, είχε επίσης αποφασίσει την επιστροφή των κερδών αυτών των ομολόγων στην Ελλάδα, εάν κι εφ’ όσον η Ελλάδα υλοποιήσει με επιτυχία το πρόγραμμα. Η ΝΔ μάλιστα τα θεωρούσε τόσο σίγουρα ώστε τα είχε εγγράψει και στον κρατικό προϋπολογισμό του 2014. Κι έρχεται τώρα η Ευρωομάδα, τέσσερα χρόνια μετά(!) και παραπέμπει την επιστροφή των χρημάτων αυτών, εκτιμώμενου ύψους 3,2 δις. ευρώ, για το 2017. Το ποσό είναι από μικρό (σχεδόν το ήμισυ των μέτρων που ψήφισε πρόσφατα η ελληνική Βουλή) έως ασήμαντο (αν λάβουμε υπ’ όψη ότι θα προέλθει από διψήφιο αριθμό κεντρικών τραπεζών). Παρόλα αυτά οι πιστωτές το κρατούν κλειδωμένο για να εξαναγκάζουν κυβερνήσεις δούλων όπως των ΣΥΡΙΖΑίων να είναι συνέχεια στα τέσσερα, ρωτώντας κάθε φορά ποια είναι η επόμενη ιδιοτροπία των πιστωτών που θέλουν να ικανοποιήσουν.

ΟΥΤΕ ΕΥΡΩ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΟΜΟΛΟΓΩΝ

Η απόφαση της Ευρωομάδας του Νοεμβρίου του 2012 άφηνε επίσης ανοιχτό το ενδεχόμενο και για μια ανακούφιση ή ελάφρυνση (relief στα αγγλικά, που δε σημαίνει μείωση) του χρέους. Στην απόφαση της 24^ης Μαΐου ούτε γι’ αυτή την ελάφρυνση υπάρχει κάποια δέσμευση! Κι ας έχουν περάσει τέσσερα χρόνια! Η μόνη αναφορά είναι πως «η ανακούφιση του χρέους θα έρθει στο τέλος του προγράμματος στα μέσα του 2018». Αυτά τα δύο σημεία  δείχνουν ότι οι ευρωλιγούρηδες της κυβέρνησης δεν εξασφάλισαν τίποτε στη συνεδρίαση της Ευρωομάδας τη 24^ης Μαΐου. Ούτε καν αυτά που είχαν υποσχεθεί στον Σαμαρά που ήταν δικός τους δεν παραχωρούν στον Τσίπρα που προσπαθεί να ξεπεράσει σε ενδοτικότητα όλους μαζί τους μνημονιακούς πρωθυπουργούς.

Άκρως εξευτελιστική τέλος για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ακροδεξιούς κυβερνητικούς συνεταίρους του είναι η αναφορά ότι «αποκλείονται τα ονομαστικά κουρέματα» του χρέους. Η συγκεκριμένη αναφορά επαναλαμβάνεται σε κάθε απόφαση: Στις 20 Φεβρουαρίου 2015, στις 13 Ιουλίου 2015, στις 9 Μαΐου 2016 και τώρα, μεταξύ άλλων, ταπεινώνοντας με αυτό τον τρόπο την κυβέρνηση…

Παραμένει ο στόχος για πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ

Η πολιτική συντριβή της κυβέρνησης στην τελευταία Ευρωομάδα φαίνεται από τη διατήρηση του στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ το 2018, που αναφέρεται δύο φορές στην απόφαση. Ο συνυπολογισμός του δεν ήταν προφανής, γιατί στην έκθεση βιωσιμότητας του χρέους που εξέδωσε το ΔΝΤ λίγα 24ωρα πριν εξηγούσε σε μια ολόκληρη σελίδα γιατί είναι πολύ δύσκολο να υλοποιηθεί αυτός ο στόχος. «Ιστορικά, η Ελλάδα ήταν ανίκανη να διατηρήσει πρωτογενή πλεονάσματα για παρατεταμένες περιόδους. Τη δεκαετία του ’90, η Ελλάδα μπόρεσε να διατηρήσει ένα πλεόνασμα της τάξης του 1,75% για οκτώ χρόνια. Για μια πιο μακρά περίοδο πριν την κρίση, το πρωτογενές έλλειμμα ανερχόταν κατά μέσο όρο στο 1% του ΑΕΠ και διευρύνθηκε στο 2% του ΑΕΠ μετά την υιοθέτηση του ευρώ. Κατά τη διάρκεια των προγραμμάτων από το ΔΝΤ και την Ευρώπη, το πρωτογενές έλλειμμα ανήλθε σε 1,5% του ΑΕΠ. Στοιχεία από διαφορετικές χώρες δείχνουν επίσης ότι πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ είναι δύσκολο να επιτευχθεί και να διατηρηθεί μακροχρόνια ειδικά έπειτα από μακρές υφέσεις κι όταν υπάρχει υψηλή δομική ανεργία».

ΔΝΤ: ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ 15%

Αντίθετα λοιπόν με αυτές τις επιφυλάξεις, η Ευρωομάδα ενσωμάτωσε το στόχο για πλεόνασμα 3,5% και τα ασπόνδυλα της κυβέρνησης το αποδέχτηκαν, αδιαφορώντας ακόμη και για το γεγονός ότι πήραν στα χέρια τους μια ωρολογιακή βόμβα. Γιατί να μην επικαλεστούν την αποτυχία επίτευξης του στόχου 3,5% μετά από 2 ή 3 χρόνια οι Ευρωπαίοι για να ακυρώσουν κάθε υπόσχεση τους;

Ο ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο μιλάει για νίκη, όπως κι όλοι οι πιστωτές εν χορώ, έχοντας πρώτα μετακινήσει τα δοκάρια. Και μετά καμαρώνουν για τα γκολ και συγκεκριμένα επειδή θα καταστήσουν το χρέος βιώσιμο. Πριν όμως, παραμέρισαν τον κλασσικό ορισμό του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ, γιατί το ελληνικό χρέος απλώς δεν αντέχει σε σύγκριση με ευθύνη των πιστωτών, και τον υποκατέστησαν με το ύψος των χρηματοδοτικών αναγκών του δημοσίου ως ποσοστό του ΑΕΠ. Έτσι καμαρώνει ο Τσακαλώτος επειδή στην επικείμενη αναδιάρθρωση δε θα υπερβαίνουν το 15% του ΑΕΠ, λες και μας περισσεύουν τα 27 δισ. ευρώ το χρόνο!

ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΗ ΣΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ

Ακόμη κι έτσι, το ΔΝΤ απορρίπτει το στόχο του 15%, για τον οποίο καμαρώνει ο Τσακαλώτος, επειδή αυτόν του παραχώρησαν! Αναφέρει η έκθεση βιωσιμότητας στη σελ. 6, στην παράγραφο 7: «Οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες πρέπει να παραμείνουν όχι μόνο κάτω από 15% του ΑΕΠ, αλλά κάτω κι από 10% μέχρι περίπου το 2040… Κλειδώνοντας τις χρηματοδοτικές ανάγκες στο 15% του ΑΕΠ μέχρι το 2040 θα σήμαινε ανεπαρκή μείωση του επιπέδου του χρέους καθώς συνεπάγεται χρηματοδότηση από την αγορά με επιτόκια που δε θα είναι συμβατά με τη βιωσιμότητα του χρέους (τόσο οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες του δημοσίου όσο και το χρέος θα έμπαιναν σε μια τροχιά ανόδου μετά το 2040)». Συνεπώς ο Ευκλείδης Τσακαλώτος λέει για πολλοστή φορά ψέματα καθώς όχι μόνο παραπληροφορεί για τις αποφάσεις της Ευρωομάδας, αλλά κι επειδή αποσιωπά τη μοναδική μελέτη βιωσιμότητας του χρέους, η οποία αποδεικνύει ότι η πρόταση των Ευρωπαίων δεν λύνει το πρόβλημα του χρέους. Η υιοθέτησή της αντίθετα θα σημάνει ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι στη σημερινή κατάσταση υπερχρέωσης και μόνιμης διασωλήνωσης για πολλές δεκαετίες ακόμη.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην εφημερίδα Πριν στις 29 Μαΐου 2016

Τρύφωνας Αλεξιάδης για φόρους: Φέρνουμε τα χειρότερα!

Αποκαλυπτικός ήταν ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Τρύφων Αλεξιάδης, από το βήμα της Βουλής το πρωί της Παρασκευής όταν δήλωσε σχετικά με τη φορολογία πως «τελείωσαν τα άσχημα, έρχονται τα χειρότερα»! Μόνο που τα χειρότερα δεν έρχονται από μόνα τους. Τα χειρότερα θα τα ψηφίσουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ που για να παραμείνουν στην εξουσία θα προδώσουν για πολλοστή φορά την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων τους, πράττοντας τα εντελώς αντίθετα απ’ όσα υπόσχονταν. Έτσι ο λαός θα φτωχοποιείται περαιτέρω με ευθύνη της ξεφτιλισμένης Αριστεράς και της ψεκασμένης ξενοφοβικής Δεξιάς.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Ενώ λοιπόν το ερώτημα δεν είναι αν θα υπάρξει συμφωνία αλλά πότε, τα σκηνικά έντασης που δημιουργεί η κυβέρνηση με τις φραστικές επιθέσεις στο ΔΝΤ μέσω διαρροών από το υπουργείο ή με αφορμή την αποχώρηση των εκπροσώπων των δανειστών δεν είναι τίποτε άλλο από θέατρο. Η κυβέρνηση για πολλοστή φορά δίνει μάχη εντυπώσεων, με το ζητούμενο να παραμένει πως θα εμφανιστεί ότι διαπραγματεύεται σκληρά και να μην αποκαλυφθεί η πλήρης και ταπεινωτική της παράδοση στους πιστωτές. Τίποτε άλλο… Αρκεί μια ματιά στα θέματα που έχουν ήδη συμφωνηθεί.

Στο φορολογικό μέτωπο έρχεται η ληστεία του αιώνα! Ό,τι άφησαν απείραχτο τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ θα το μαζέψουν οι απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, που βάζουν στο στόχαστρο όσους μισθούς ξεπερνούν τα 1.500 ευρώ. Μικτά μάλιστα! Συγκεκριμένα, για να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό θα αυξηθούν οι συντελεστές φορολόγησης, η κλίμακα υπολογισμού της εισφοράς αλληλεγγύης (πλήττοντας όσους εμφανίζουν ετήσιο εισόδημα άνω των 23.000 ευρώ) και ο συντελεστής φορολόγησης των μερισμάτων από το 10% στο 15%, ενώ είχε αυξηθεί ο συντελεστής φορολόγησης των επιχειρηματικών κερδών από το 26% στο 29%. Με βάση το προσχέδιο της συμφωνίας (που δεν είναι μεν το οριστικό αλλά αποκλείεται να αλλάξει προς όφελος των εργαζομένων καθώς παραμένουν τα δημοσιονομικά κενά) για εισοδήματα μέχρι 20.000 ευρώ ο συντελεστής θα είναι 22,5%, για 20.001 έως 30.000 ευρώ θα διαμορφωθεί στο 29%, για εισοδήματα από 30.0001 ως 40.000 στο 37% και για πάνω από 40.0001 ευρώ θα επιβληθεί συντελεστής ύψους 45%. Η έκπτωση φόρου θα μειωθεί από τα 2.100 ευρώ στα 2.000 ενώ ελεύθεροι επαγγελματίες, επιτηδευματίες και αγρότες θα φορολογηθούν με την κλίμακα των μισθωτών, χάνοντας μάλιστα και την έκπτωση!

Με βάση τα όσα συμφώνησαν κυβέρνηση και πιστωτές αλλάζει εκ βάθρων και το σύστημα υπολογισμού της εισφοράς αλληλεγγύης. Να θυμίσουμε ότι την κατάργησή της στο παρελθόν είχε υποσχεθεί όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμη κι ο Γ. Στουρνάρας όταν ήταν υπουργός Οικονομικών του Σαμαρά! Πρόθεση της κυβέρνησης είναι να καταργηθεί η έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης δήλωνε στον ΑΝΤ1 στις 21 Μαΐου 2014. «Αφού το λέει και το όνομά της είναι έκτακτη», υποστήριζε λιγότερο από δύο χρόνια πριν ο σημερινός διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας για να έρθει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ να την μονιμοποιήσει και να την αυξήσει! Ξεπερνώντας λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και τον Στουρνάρα από τα δεξιά θα επιβάλει φορολογικό συντελεστή που θα ξεκινάει από 2,2% για εισοδήματα από 12.000 ως 20.000 και θα φτάνει το 10% για εισοδήματα άνω των 220.000 ευρώ.

Χώρια των παραπάνω, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ θα αυξήσουν τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων, για να αντισταθμιστούν οι μειώσεις που θα έφερνε η πρόσφατη αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών ενώ δεν αποκλείεται να δούμε και νέα αύξηση στον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης. Μέτρο που θα πυροδοτήσει αλυσιδωτές αυξήσεις τιμών…

Δραματικές θα είναι και οι αλλαγές που θα επέλθουν στις συντάξεις, καθώς η κυβέρνηση φέρεται να έχει δεχθεί μείωση των καταβαλλόμενων συντάξεων με ανώτατο ποσοστό περικοπών το 40%! Η συμφωνία με τους δανειστές, με βάση την κυβέρνηση, έκλεισε κατόπιν μιας διπλής υποχώρησης: εκ μέρους των δανειστών που δεν αποκλείουν αύξηση εισφορών κι εκ μέρους της κυβέρνησης που δέχτηκε μείωση των συντάξεων. Όχι ότι δυσκολεύτηκε και πολύ…

Ιδιαίτερης σημασίας είναι οι υποχωρήσεις της κυβέρνησης σε δύο ακόμη μέτωπα: Αρχικά, των «κόκκινων δανείων» με τους Τροϊκανούς να ζητούν όχι μόνο να αρθούν όλοι οι περιορισμοί για την πώλησή τους, αφού πρώτα ακυρωθεί ακόμη κι ο νόμος του Ν. Δένδια, πέραν αυτού της Λ. Κατσέλη, αλλά ακόμη και τη δυνατότητα πώλησης των «πράσινων δανείων». Δηλαδή απαιτούν το δικαίωμα των τραπεζών να ξεπουλούν ακόμη και εξυπηρετούμενα δάνεια. Εξ ίσου επιθετικοί εμφανίζονται και στο θέμα του «σούπερ ΤΑΙΠΕΔ», ζητώντας να ορισθεί ξένος διοικητής που θα είναι όργανο των Γερμανών κι όχι της εγχώριας διαπλοκής όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα.

Είπε: «Τα χειρότερα έρχονται»!

Το άρθρο δημοσιεύεται στο Πριν, Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

Η κυβέρνηση παρακαλεί τους πιστωτές με συνεχείς υποχωρήσεις (Πριν, 14/6/2015)

 

Μια σημαντική, ποιοτική αλλαγή σημειώθηκε την εβδομάδα που πέρασε στις σχέσεις της κυβέρνησης με την κοινωνία: στρώματα που θίγονται από την νεοφιλελεύθερη πολιτική για πρώτη φορά με οργανωμένο και μαχητικό τρόπο στράφηκαν εναντίον της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Συγκεκριμένα, οι φαρμακοποιοί κι οι λιμενεργάτες, στρώματα που για δικούς του το καθένα λόγους είχε προσδεθεί στο παρελθόν στα κόμματα εξουσίας, από το 2010 όμως πρόσβλεπαν στην πτώση των μνημονιακών κυβερνήσεων ευελπιστώντας να ανακοπεί η λαίλαπα των απελευθερώσεων/ιδιωτικοποιήσεων που απειλούσε να ισοπεδώσει την κοινωνική τους θέση. Οι ελπίδες τους για τον ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη εβδομάδα μετατράπηκαν σε οργή με το την κυβέρνηση πλέον να κινδυνεύει να βρεθεί στη θέση που ήταν κι οι προηγούμενες κυβερνήσεις οι οποίες υπέγραφαν κι εφάρμοζαν αντιλαϊκούς νόμους.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Οι φαρμακοποιοί την προηγούμενη Τετάρτη προχώρησαν σε προειδοποιητική απεργία με αίτημα να μην προχωρήσει η κυβέρνηση στην απελευθέρωση της διάθεσης των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων εκτός φαρμακείων. Το αίτημά τους, προφανώς και δεν ταυτίζεται με τα λαϊκά αίτημα για την πτώση της τιμής των φαρμάκων, που θα πλήξει και τους έμπορους – μεσάζοντες, δηλαδή τους φαρμακοποιούς, και τους φαρμακοβιομήχανους. Είναι, ωστόσο, διεκδίκηση που στη συγκεκριμένη στιγμή αποτρέπει την άνοδο της τιμής τους που θα ακολουθήσει την απελευθέρωσή της διάθεσής τους (όπως προβλέπεται από 1/1/2016), δεδομένου του αιτήματος των φαρμακευτικών εταιρειών για απελευθέρωση των τιμών μήπως κι έτσι καταφέρουν να ισοσκελίσουν τις σωρευτικές απώλειες από την πτώση της τιμής των συνταγογραφούμενων φαρμάκων και τον τερματισμό της πολυφαρμακίας. Παραδείγματα που δείχνουν τις πολλαπλάσιες των ελληνικών τιμές με τις οποίες πουλιούνται τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα στην υπόλοιπη Ευρώπη επιβεβαιώνουν την βασιμότητα των προειδοποιήσεων των φαρμακοποιών. Στρέφονται επομένως κατά των φαρμακοβιομηχάνων. Επιπλέον, στρέφονται εναντίον της μνημονιακής κληρονομιάς που παρέλαβε η κυβέρνηση και την οποία δείχνει να σέβεται πιο πολύ από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Μια νίκη επομένως των φαρμακοποιών θα σηματοδοτήσει μια ρωγμή, μια αμφισβήτηση του μνημονιακού κατεστημένου, που πλην εξαιρέσεων διατηρείται αλώβητο.

Οι λιμενεργάτες, μπορεί να μην εντάσσονται σε εκείνα τα πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης που με τους ανυποχώρητους αγώνες τους από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ακόμη κατέκτησαν τα δικαιώματά τους, από την εποχή ωστόσο της κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή αποτελούν την αιχμή του δόρατος της πάλης κατά της ιδιωτικοποίησης των λιμανιών. Πρώτα και κύρια του λιμανιού του Πειραιά. Μαχητικές συνδικαλιστικές ηγεσίες που τιμούν τον ρόλο τους, έχουν βρεθεί στην πρωτοπορία του κινήματος κατά των ιδιωτικοποιήσεων και της περιφρούρησης των εργατικών δικαιωμάτων. Στον Πειραιά το ποτήρι ξεχείλισε την Πέμπτη όταν η διορισμένη από την κυβέρνηση νέα διοίκηση του ταμείου ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας, και κατά κόσμον ΤΑΙΠΕΔ, δια του Στέργιου Πιτσιόρλα, απαγόρευσε με επιστολή που απέστειλε στο ΔΣ του ΟΛΠ να συζητήσει την ανανέωση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Εδώ είναι εμφανές ότι η νέα διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ κάνει «πασούλες» στους Κινέζους που θέλουν να αγοράσουν τον ΟΛΠ και μαζί με την ακίνητη περιουσία του δεν επιθυμούν την μεταβίβαση των σταθερών εργασιακών σχέσεων. Η διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ επομένως δουλεύει για τους Κινέζους (όπως οι προηγούμενες διοικήσεις δούλευαν την μια για τους Γάλλους και την άλλη για τους Γερμανούς) που κατά την προσφιλή τους τακτική τους θα αναθέσουν σε κάποιον «νονό» της ελληνικής πολιτικής ζωής και κατά προτίμηση Πειραιώτη να στήσει μια εταιρεία πρόσληψης προσωπικού μέσω της οποίας θα διορίζουν όσους χρειάζονται πληρώνοντας 400 και στην καλύτερη 750 ευρώ τον μήνα. Και με τις προσλήψεις μέσω του έλληνα «νονού», που έτσι αυτός θα διασφαλίζει την επανεκλογή του στη Βουλή, θα είναι όλα ελεγχόμενα στο χώρο εργασίας, κι η κυβέρνηση θα αποδεικνύει εν τοις πράγμασι πλέον ότι αποτελεί δύναμη συνέχειας κι όχι ρήξης, όπως διαβεβαίωνε προεκλογικά.

Οι αντιδράσεις των λιμενεργατών και των φαρμακοποιών φέρνουν την επιφάνεια την πρόωρη κρίση των σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία

Μόνο που την εκλογική της επιτυχία την οφείλει στις προσδοκίες ρήξης που δημιούργησε στην κοινωνία και επιπλέον στη ρητή της δέσμευση για τερματισμό της λιτότητας. Κι αυτές οι προσδοκίες ακυρώνονται όχι μόνο με την τακτική της να επιτρέπει την ενεργοποίηση μνημονιακών νόμων για την απελευθέρωση των αγορών, που ζητά το κεφάλαιο, ή να ετοιμάζεται να ηγηθεί ενός νέου κύματος σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων που θα συρρικνώσουν περαιτέρω την δημόσια περιουσία, αλλά και στο πλαίσιο των συνεχιζόμενων διαπραγματεύσεων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απροθυμία της να δεχθεί ανεπιφύλακτα τα αιτήματα των δανειστών έχει μέχρι στιγμής αποτρέψει μια συμφωνία που θα απελευθέρωνε μεν την δόση των 7,2 δισ. ευρώ, από την άλλη όμως θα έφερνε μεγαλύτερη φτώχεια και ανεργία. Ταυτόχρονα, το τίμημα της πολιτικής της ατολμίας να τινάξει τις διαπραγματεύσεις στον αέρα, τερματίζοντάς τις μονομερώς κι ανακοινώνοντας παύση πληρωμών στο δημόσιο χρέος (και συγκεκριμένα στο 1,5 δισ. ευρώ του ΔΝΤ στο τέλος του μήνα, στα 3,9 δισ. ευρώ που περιμένουν να εισπράξουν τον Ιούλιο ΔΝΤ κι ΕΚΤ και στα 3,19 που περιμένει η ΕΚΤ τον Αύγουστο) φέρνει την μια υποχώρηση μετά την άλλη. Η κυβέρνηση δια της διολισθήσεως οδηγείται στο μέιλ Χαρδούβελη και το συμπέρασμα που εύκολα συνάγουν οι δανειστές είναι ότι οι εκβιασμοί τους αποδίδουν καθώς κάθε φορά η κυβέρνηση επιστρέφει με μια συμβιβαστική πρόταση ακόμη πιο αντιλαϊκή, με την ελπίδα οι πιστωτές να την λυπηθούν και να αποδεχθούν τα μέτρα που προτείνει. Εις μάτην, όμως…

Πολύ ενδεικτική είναι η πρόταση που κατέθεσε η ελληνική κυβέρνηση αρχές της εβδομάδας στους θεσμούς, οι οποίοι έκριναν την προηγούμενη πρόταση των 47 σελίδων ως ανεπαρκή. Σε ό,τι αφορά το πρωτογενές πλεόνασμα, για να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της πρότασης των θεσμών (1% του ΑΕΠ για το 2015 και 2% για το 2016) και της κυβερνητικής που περιλαμβανόταν στο κείμενο των 47 σελίδων (0,6% για το 2015 και 1,5% για το 2016) κατέθεσε μια πρόταση στο ενδιάμεσο των δύο: 0,75% για φέτος και 1,75% για τον επόμενο χρόνο. Μόνο που κάθε μια από αυτές τις αποκλίσεις, κι ας μην έγιναν δεκτές από τους πιστωτές, συνοδεύεται από ένα τεράστιο κοινωνικό κόστος: Οι θεσμοί για παράδειγμα εμμένουν στη θέση τους για πλεόνασμα 1% του ΑΕΠ γιατί αυτό το 0,25% που πάει να τους στερήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμεί περίπου με τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις για το 2014 (470 εκ.). Τυχόν υποχώρηση από τη  μεριά τους θα σήμαινε πιθανά ακύρωση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων εκ μέρους της κυβέρνησης και διαφυγόντα κέρδη έτσι για τις γερμανικές και γαλλικές πολυεθνικές για τις οποίες δουλεύει η Μέρκελ κι ο Ολάντ. Από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ, το 0,15% που παραχώρησε στα πλεονάσματα, χωρίς να πείσει τους θεσμούς να συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις, ισοδυναμεί με 62.500 ετήσια επιδόματα ανεργίας! Η δυνατότητα που διατηρούσε η κυβέρνηση να απαλύνει το δράμα των ανέργων εκ των οποίων μόνο το 8,92% συνεχίζει να παίρνει επίδομα ανεργίας με βάση στοιχεία του μήνα Μαρτίου (107.623 δικαιούχοι σε σύνολο 1,2 εκ. ανέργων) ακυρώνεται μονομιάς με την πρότασή της! Εξ ίσου αντιλαϊκά και υφεσιακά είναι και τα υπόλοιπα μέτρα που πρότεινε η κυβέρνηση, με βάση δημοσιεύματα: Για παράδειγμα, η αύξηση της εισφοράς των συνταξιούχων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από 4% σε 6%. Πρακτικά, διπλασιασμός της! Επίσης, η πρόταση για αυξημένους συντελεστές ΦΠΑ 7% και 12% (από 6% και 11%), με παράλληλη μεταφορά πολλών προϊόντων από την ενδιάμεση στην υψηλότερη κλίμακα.

Το γεγονός ότι ακόμη και μετά απ’ αυτές τις υποχωρήσεις, που θα σημάνουν την ταχύτατη εξαΰλωση του πολιτικού κεφαλαίου του ΣΥΡΙΖΑ στα χνάρια του ΠΑΣΟΚ το 2009, το ΔΝΤ σηκώθηκε κι έφυγε από τις διαπραγματεύσεις, προκαλώντας ένα νέο κύκλο πανικού στην κυβέρνηση που έστειλε νέα αποστολή στις Βρυξέλλες το Σαββάτο, αποτελούμενη από τους Γ. Δραγασάκη, Ν. Παππά και Ευκλ. Τσακαλώτο, δείχνει την αποτυχία τη μέχρι σήμερα διαπραγματευτικής γραμμής. Αν στόχος της ήταν να περάσει ο χρόνος, τότε πέτυχε. Αν όμως στόχευε ακόμη και να ακυρώσει τα πιο επιθετικά σχέδια των δανειστών, κι όχι δηλαδή να αποτρέψει την λιτότητα όπως είχε δεσμευτεί προεκλογικά, τότε απέτυχε παταγωδώς. Κι όσο συνεχίζει να συζητάει με τους δανειστές τόσο θα κάνει επιπλέον υποχωρήσεις…

Καν’ το όπως ο …Λάτσης (Unfollow, Δεκέμβριος 2014)

Τα Ελληνικά Πετρέλαια, η Εθνική Τράπεζα, το Mall και το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού εκ πρώτης όψης δεν έχουν τίποτε κοινό. Ξύνοντας λίγο κάτω απ’ την επιφάνεια εύκολα ξεχωρίζει η άλλοτε διακριτική (λιγότερο στην Εθνική Τράπεζα και περισσότερο στα ΕΛΠΕ) κι άλλοτε σαρωτική (Mall, Ελληνικό) παρουσία του ομίλου Λάτση. Εκείνο όμως που διαπερνάει ως κόκκινη κλωστή και τις τέσσερις περιπτώσεις είναι οι σχεδόν πανομοιότυπες μεθοδεύσεις που επιστράτευσε ο θηριώδης, πολυεθνικός όμιλος για να ολοκληρώσει τις συγκεκριμένες επιχειρηματικές συμφωνίες. Στη συμφωνία δε εξαγοράς του Ελληνικού από το ΤΑΙΠΕΔ αξιοποιήθηκε όλη η τεχνογνωσία που είχε συγκεντρώσει ο όμιλος από την στενή διαπλοκή του με το ελληνικό δημόσιο την τελευταία δεκαετία. Οι πρακτικές του ομίλου Λάτση, που ευνοήθηκε όσο κανένας άλλος από το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων δημόσιας περιουσίας όπως ξεκίνησε από την εποχή της «ισχυρής Ελλάδας» του Κ. Σημίτη και κορυφώθηκε τα πέτρινα μνημονιακά χρόνια, θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν και σε ένα εγχειρίδιο με οδηγίες προς υποψήφιους επιχειρηματίες και τίτλο «Κάν’ το όπως ο Λάτσης». Ας δούμε λοιπόν κεφάλαιο – κεφάλαιο κατ’ αντιστοιχία ισάριθμων κανόνων πώς θριαμβεύει η ιδιωτική πρωτοβουλία, γράφοντας νέες και λαμπρές σελίδες στη τέχνη του επιχειρείν, οικειοποιούμενη όμως την δημόσια περιουσία…

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Κεφάλαιο Πρώτο: Φτιάξε τον διαγωνισμό στα μέτρα σου. Οι όροι υπό τους οποίους δραστηριοποιήθηκε στο Mall και φιλοδοξεί να λειτουργήσει στο Ελληνικό ο Λάτσης διαφέρουν ουσιωδώς από τους όρους του διαγωνισμού υπό τους οποίους οι υπόλοιποι συμμετέχοντες κατέθεσαν την προσφορά τους. Περιττό να ειπωθεί ότι η αλλαγή ήταν προς όφελος του Λάτση. Να θυμίσουμε τα γεγονότα: Πριν στεγνώσει το μελάνι με το οποίο η Lamda Development ανακηρύχθηκε σε νικητή του διαγωνισμού του Δήμου Αμαρουσίου (ένα μόλις μήνα μετά την προκήρυξή του, το Φεβρουάριο του 2002) προσφέροντας 129 εκ. ευρώ, σε νομοσχέδιο που αφορούσε τα …υδατορέματα η Βάσω Παπανδρέου παραχώνει τροπολογία που αλλάζει τον συντελεστή δόμησης από το 1 στο 2 για τα 43 στρέμματα του εμπορικού κέντρου. Με επιπλέον μεθοδεύσεις η οικοδομήσιμη έκταση από 23.000 τ.μ. ανέρχεται στα 85.000 τ.μ.! Εξανέστη μέχρι κι ο Κ. Μητσοτάκης στη Βουλή με όσα παρασκηνιακά διαδραματίζονταν δηλώνοντας: «Όλα γίνονται εκ του πονηρού και καλύπτουν σκανδαλώδη συμφέροντα». Υπ’ αυτούς τους (νέους) όρους η επιλογή της Lamda να προτείνει τέτοιο ποσό φαίνεται απόλυτα δικαιολογημένη. Όσο για την ολλανδική εταιρεία, φαβορί μέχρι πρότινος, που έμεινε εκτός παιχνιδιού προφανώς αν ήξερε ότι θα άλλαζε ο συντελεστής δόμησης θα κατέθετε πολύ υψηλότερη προσφορά, στα επίπεδα της Lamda. Που να ‘ξερε όμως…

Το ίδιο έργο επαναλήφθηκε και στο Ελληνικό με τις αλλαγές στους όρους να αφορούν τις πωλούμενες μετοχές, τα κέρδη του δημοσίου επί των μελλοντικών αποδόσεων, την συμπερίληψη άδειας καζίνου και την άρση του όρου ότι αποκλειστικός χρηματοδότης της επένδυσης είναι η Lamda. Η απόφαση του Ζ’ Κλιμακίου του Ελεγκτικού Συνεδρίου είναι αποκαλυπτική. Παραβλέποντας τα επουσιώδη: «Κατά παράβαση των αρχών της διαφάνειας, της ίσης μεταχείρισης και του ανταγωνισμού οι όροι της πρόσκλησης υποβολής εκδήλωσης ενδιαφέροντος για συμμετοχή στον διαγωνισμό τροποποιήθηκαν στην δεύτερη φάση του διαγωνισμού. Οι επίμαχες τροποποιήσεις μετέβαλαν ουσιωδώς εκ των υστέρων και σε στάδιο της ελεγχόμενης διαδικασίας κατά το οποίο δεν ήταν δυνατή η υποβολή νέων προσφορών από μη προεπιλεγέντες ενδιαφερόμενους επενδυτές».

Η συνταγή της επιτυχίας λοιπόν έχει ως βασικό συστατικό δυσχερείς αρχικά όρους που αποθαρρύνουν αν δεν απομακρύνουν τους ανταγωνιστές. Κι όταν έχουν φύγει οι θλιμμένοι απ’ τη γιορτή μας, τότε ξεκινάει το πάρτι με την κατάλληλη μουσική…

Κεφάλαιο Δεύτερο: Ποιος νοιάζεται για τις αποφάσεις; Τόσο στο Ελληνικό όσο και στο Mall αποφάσεις Συμβουλίου της Επικρατείας και του Ελεγκτικού Συνεδρίου δεν μπήκαν εμπόδιο στον Λάτση, που απερίσπαστος εφάρμοζε το αρχικό του σχέδιο. Μεταξύ πολλών άλλων παραδειγμάτων: η ανέγερση του μεγαλύτερου αυθαίρετου των Βαλκανίων διακόπηκε προσωρινά με απόφαση (υπ. αρ. 1528/2003) του Συμβουλίου της Επικρατείας που ανέφερε ότι παραβιάζεται το άρθρο 24 του Συντάγματος κι επιβαρύνεται ανεπανόρθωτα το περιβάλλον. …Ωσάν να μην υπήρξε! Την ίδια αυθαιρεσία διαπιστώσαμε και στο Ελληνικό με το ΤΑΙΠΕΔ να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του το Ελεγκτικό Συνέδριο καθώς υπέγραψε με την Lamda σχέδιο σύμβασης πριν καν κατατεθεί κι εκδικαστεί η προσφυγή της Περιφέρειας Αττικής στην ολομέλεια του Ελεγκτικού κι επίσης πριν καν δοθεί στη δημοσιότητα το σκεπτικό του Στ’ Τμήματος που ανακάλεσε την απόφαση του Ζ’ Κλιμακίου με την οποία πάγωνε το έργο.

Κεφάλαιο Τρίτο: Όλα με το νόμο για να χουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Η απόφαση του ΣτΕ για το Μαρούσι δεν στάθηκε εμπόδιο στον Βαγγέλη Βενιζέλο, καθώς δικής του έμπνευσης ήταν ο νόμος 3207/2003 περί ολυμπιακής προετοιμασίας που νομιμοποίησε το έκτρωμα του Λάτση, μειώνοντας τον συντελεστή δόμησης από το 2 στο 1,9%, αυξάνοντας ωστόσο την οικοδομήσιμη επιφάνεια στα 121.000 τ.μ. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του όμως ήταν ότι η οικοδομική άδεια πήρε τη μορφή νόμου καθιστώντας αχρείαστες τις υπουργικές αποφάσεις και, το σημαντικότερο, αποτρέποντας την δυνατότητα προσφυγών των πολιτών. Το ίδιο θα γίνει και στο Ελληνικό, με το νόμο να θωρακίζει την επαίσχυντη κι αποικιοκρατική συμφωνία, δυσκολεύοντας σε βαθμό απαγόρευσης κάθε σκέψη και διαδικασία νομικής προσβολής και αμφισβήτησης.

Κεφάλαιο Τέταρτο: Άσε το κράτος να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα. Ως γνωστό το κράτος, που πρωτοεμφανίζεται επί Σοβιετικής Ένωσης είναι διαπρύσιος εχθρός της επιχειρηματικότητας και φανατικός πολέμιος του κέρδους. Αυτός ο γενικός κανόνας έχει μερικές …μικρές εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, το Mall χτίστηκε σε 43 στρέμματα που είχε απαλλοτριώσει ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας για να κατασκευάσει εργατικές κατοικίες. Στο ενδιάμεσο η έκταση παραχωρήθηκε στο Δήμο Αμαρουσίου κι αυτός, επί δημαρχίας Π. Τζανίκου σε ένα κρεσέντο γενναιοδωρίας την παραχώρησε στην Lamda. Ο ΟΕΚ εν τω μεταξύ έμεινε με τα πλάνα ανέγερσης εργατικών κατοικιών …στο χέρι. Πάλι καλά μπορεί να πει κανείς γιατί το ελληνικό δημόσιο πολύ πιθανά θα μείνει με μερικές δεκάδες εκατομμύρια στο χέρι ως χρέος από την εκχώρηση του Ελληνικού στον Λάτση, καθώς έχει αναλάβει το κόστος των συμπληρωματικών έργων υποδομής και των έργων μεταφοράς υπαρχόντων εγκαταστάσεων, που η συνολική τους αξία ενδέχεται να ξεπεράσει ακόμη και τα 915 εκ. που θα εισπράξει το Δημόσιο την επόμενη δεκαετία.

Κεφάλαιο Πέμπτο: Αγάπα την Παρασκευή. Η τελευταία εργάσιμη μέρα της εβδομάδας επιλέγηκε τόσο για την ανακοίνωση της συγχώνευσης της Πετρόλα με τα Ελληνικά Πετρέλαια (30 Μαΐου 2003) από τους υπουργούς Ν. Χριστοδουλάκη και Ά. Τσοχατζόπουλο, όσο κι από το ΤΑΙΠΕΔ στις 14 Νοεμβρίου 2014 για την υπογραφή της σύμβασης με την Lamda Development για την εκχώρηση του Ελληνικού. Το ότι δεν είχε περάσει ακόμη καν το 15νθήμερο που δίνει ο νόμος για ενστάσεις στην Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου και πολύ περισσότερο ο χρόνος που απαιτείται ώστε αυτές να εξεταστούν και να τελεσιδικήσουν κρίθηκε ήσσονος σημασίας. Πάντα προέχει η ανάγκη δημιουργίας τετελεσμένων στην κοινωνία και τα Μέσα Ενημέρωσης, δεδομένης της αντικειμενικής δυσκολίας που έχουν να αντιδράσουν, ακόμη κι εκείνα που το επιθυμούν.

Κεφάλαιο Έκτο: Βάλε τους ανθρώπους σου στις κατάλληλες θέσεις. Η έκβαση του «διαγωνισμού» για το Ελληνικό θα ήταν άγνωστη αν το ΤΑΙΠΕΔ δεν είχε έγκαιρα, από την ίδρυσή του δηλαδή τον Ιούνιο του 2011, στελεχωθεί με στελέχη της Eurobank, της τράπεζας του Λάτση. Η περίπτωση του Κ. Μητρόπουλου, προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ κι εκτελεστικού προέδρου της Eurobank είναι η πιο χαρακτηριστική όχι όμως κι η μοναδική περίπτωση. Εξ ίσου καθοριστική είναι κι η επιλογή των προσώπων που βρίσκονται στην διοίκηση των ΕΛΠΕ που όλως τυχαία στην μια θητεία τους εκπροσωπούν τα συμφέροντα του ομίλου Λάτση και στην άλλη τα συμφέροντα του δημοσίου. Εξέχουσα θέση στη μακρά κι απαστράπτουσα χορεία των «ανθρώπων του Λάτση» έχει κι ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν, Μανουέλ Μπαρόζο, που είχε προ δεκαετίας παραθερίσει στην πολυτελή θαλαμηγό του.

Κεφάλαιο Έβδομο: Άλλαξε πλοίο την στιγμή που πρέπει. Η Petrola διετέλεσε επί δεκαετίες αν όχι ναυαρχίδα του ομίλου Λάτση τουλάχιστον μια από τις σημαντικές οικονομικά κι εμβληματικές συμβολικά επενδύσεις του. Η δε Eurobank λειτουργώντας ως συνδετικός κρίκος μεταξύ των τραπεζικών δραστηριοτήτων του ομίλου στην Ευρώπη και των επενδύσεων του στην Ελλάδα συνέβαλε καταλυτικά στην ανάπτυξη του ομίλου. Όπως συμβαίνει όμως και στις ανθρώπινες σχέσεις, έτσι και στις επενδύσεις το κρίσιμο είναι να επιλέγεις έγκαιρα το πότε θα φύγεις. Πριν οι ειδυλλιακές στιγμές μετατραπούν σε χρόνιο ζόφο. Η στιγμή αυτή για την Petrola σήμανε όταν οι εγκαταστάσεις της αποδεικνύονταν εμφανώς πεπαλαιωμένες απαιτώντας πακτωλούς ρευστού για να ανταγωνιστούν τα δημόσια ΕΛΠΕ και την Motor Oil του Βαρδινογιάννη. Για την Eurobank όταν άρχιζε ο βασιλιάς να φαίνεται γυμνός κι ο συνδετικός κρίκος να γίνεται βαρίδι, απειλώντας με ναυάγια. Και στις δύο περιπτώσεις, κατ’ εφαρμογή της εξαίρεσης που προαναφέραμε στον τέταρτο κανόνα – κεφάλαιο του μικρού μας εγχειριδίου, την παρτίδα έσωσε το δημόσιο, με την ευρεία του έννοια, καθώς μια ανταλλαγή μετοχών με τα ΕΛΠΕ και την Εθνική αντίστοιχα, υπό σκανδαλωδώς ευνοϊκούς όρους, έφερε τον Λάτση να ελέγχει επί της ουσίας τα ΕΛΠΕ και να είναι μέτοχος στην Εθνική.

«Καν’ το όπως ο Λάτσης» λοιπόν. Για όποιον φυσικά μπορεί. Οι υπόλοιποι πληρώνουν για τον Λάτση…