Όλεθρος δια χειρός ΔΝΤ-ΕΕ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-Ντόρας (Πριν, 9/5/2010)

Μάζα εξαθλιωμένων θα γίνει η εργατική τάξη

ΘΕΡΑΠΕΙΑ – ΣΟΚ

Τον χαρακτήρα των μέτρων που ανακοινώθηκαν την προηγούμενη Κυριακή και ψηφίσθηκαν με διαδικασίες εξπρές την εβδομάδα που πέρασε από τη Βουλή τον είχε περιγράψει με τον πιο παραστατικό τρόπο ο διευθυντής του ΟΟΣΑ, μεξικανός, Άνχελ Γκουρία, λίγες μέρες νωρίτερα: «Η κρίση είναι σαν τον ιό Έμπολα. Αν κολλήσεις πρέπει να κόψεις το πόδι σου για να γλιτώσεις». Κι ορισμένες φορές μάλιστα το ένα πόδι δεν αρκεί, όπως δείχνει η περίπτωση της Ελλάδας.

Τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο χαράζουν μια βαθιά διαχωριστική γραμμή στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Αν τελικά εφαρμοστούν, κάτι που δεν κρίθηκε με την ψηφοφορία – παρωδία στη Βουλή, θα σηματοδοτήσουν την βίαιη, πραξικοπηματική ακύρωση των σημαντικότερων εργατικών κατακτήσεων του δεύτερου μισού του 20^ου αιώνα. Θα μετατρέψουν την εργατική τάξη της Ελλάδας σε μια μάζα αθλίων του 21^ου αιώνα αποστερημένων από κάθε δικαίωμα κι ελπίδα, υπο-τάξη κι έρμαιο στις αδηφάγες διαθέσεις του κεφαλαίου. Αυτό ήταν, όπως αποδείχθηκε, το πραγματικό περιεχόμενο του συνθήματος «Γιώργο άλλαξε τα όλα»! Μόνο και μόνο για να είναι σαφές το μέγεθος των διακυβευμάτων αρκεί να αναφέρουμε ότι το δώρο Χριστουγέννων θεσπίσθηκε το 1946, το επίδομα αδείας το 1966 και το 8ωρο το 1932! Είναι αυτές ακριβώς οι κατακτήσεις που ακυρώνονται από το μαύρο μέτωπο ΔΝΤ – ΕΕ – ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ και Ντόρας Μητσοτάκη! Πρόκειται δε μόνο για το πρώτο μέρος. Ο πρωθυπουργός επιχειρώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις δήλωσε ότι «στο τέλος, η χώρα θα είναι αναγεννημένη»! Είναι κι αυτή μια πομφόλυγα, μια κενολογία – για να χρησιμοποιήσουμε ευπρεπείς φράσεις – από τις δεκάδες που έχει πει από τον Σεπτέμβρη για να διαψευστεί την επομένη και ούτε μία φορά απ’ όλες να μη νιώσει την ανάγκη να δικαιολογηθεί! Η πραγματικότητα είναι πως η θεραπεία σοκ που περιγράφεται στο μνημόνιο συνιστά το πρώτο μέρος του προγράμματος βίαιης προσαρμογής. Η περικοπή του 13^ου και 14^ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, με άλλα λόγια, έπεται. Θα ανακοινωθεί όταν θα ολοκληρωθεί η πρώτη ή η δεύτερη τριμηνιαία εξέταση της ελληνικής οικονομίας και θα διαπιστωθεί πως τα μέτρα δεν αύξησαν τα δημόσια έσοδα ούτε μείωσαν το έλλειμμα. Αντίθετα τα οδήγησαν σε παροξυσμό.

Τα μέτρα επίσης καταφέρουν συντριπτικά πλήγματα στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, παρά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι δεν θίγονται. Διαβεβαιώσεις που στόχευαν στη διάσπαση της εργατικής τάξης και στον προσεταιρισμό των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα.

• Τεράστιες είναι οι συνέπειες στον ιδιωτικό τομέα από τα μέτρα που ανακοίνωσε το ΠΑΣΟΚ για να ξεκινήσει η χρηματοδότηση της οικονομίας από ΕΕ – ΔΝΤ, καθώς καταργούνται ακόμη και άρθρα του συντάγματος. Άμεσα περικόπτονται τα εισοδήματα των δημόσιων υπαλλήλων που πλέον χάνουν τα πλεονεκτήματα που διέθεταν έναντι των εργαζομένων στον ιδιωτικό. Με το νέο αντι-ασφαλιστικό στην πράξη καταργείται η σύνταξη που θα δίνεται πολύ αργότερα, πολύ μικρότερη.
• Θέμα χρόνου, αν εφαρμοστούν αυτά, είναι μια νέα ομοβροντία μέτρων

Έφριξε ακόμη και η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής από τον αντισυνταγματικό χαρακτήρα των μέτρων που περιλαμβάνονται στη συμφωνία με την οποία άνοιξαν οι στρόφιγγες για τον δανεισμό της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Ως «προσβολή της αρχής του κοινωνικού κράτους και του κοινωνικού δικαιώματος στην εργασία» (όπως κατοχυρώνεται με το άρθρο 22 παρ. 1 του Συντάγματος) έκρινε την κατάργηση του γενικού κατώτατου ορίου αποδοχών, την κατάργηση δηλαδή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, με την πρόταση ο κατώτατος μισθός να καθορισθεί στα 640 ευρώ από 740 που είναι σήμερα. Μέτρο που πλήττει αποκλειστικά και μόνο τον ιδιωτικό τομέα χωρίς να είναι το μοναδικό. Σε αυτή την κατηγορία, των μέτρων που θίγουν τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα περιλαμβάνονται: Μηδενικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις για μια τριετία. Μείωση αποζημιώσεων σε απολυμένους (που πλέον θα καταβάλλονται σε δόσεις) δια της εξίσωσης αυτής των εργατοτεχνιτών με τους υπαλλήλους. Αύξηση ορίου απολύσεων από το 2% στο 4%. Προώθηση της ελαστικής εργασίας και της μερικής απασχόλησης. Μείωση του κόστους της υπερωρίας. Φιλοεργοδοτική αλλαγή του νόμου για την προσφυγή στη διαιτησία. Αμείλικτα θα χτυπηθούν ακόμη κι οι άνεργοι δικαιούχοι επιδόματος, καθώς το κονδύλι μειώνεται κατά 500 εκ. ευρώ.

Στον δημόσιο τομέα τα νέα μέτρα περιλαμβάνουν: Κατάργηση 13^ου και 14^ου μισθού για μικτές αποδοχές άνω των 3.000 ευρώ μηνιαίως. Για μικτές αποδοχές μέχρι 3.000 καθορισμός Δώρου Χριστουγέννων στα 500 ευρώ και δώρου Πάσχα και επιδόματος αδείας στο ύψος των 250 ευρώ το καθένα. Μείωση των επιδομάτων κατά 8% και των αποδοχών υπαλλήλων ΔΕΚΟ που δεν έχουν επιδόματα κατά 3%. Μηδενικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις μέχρι το 2013. Χιλιάδες απολύσεις κυρίως μέσω του Καλλικράτη, αλλά όχι μόνο. Οι πρώτοι που θα πληγούν θα είναι οι συμβασιούχοι των 13.500 φορέων του δημοσίου.

Στα εισπρακτικά μέτρα, συγκαταλέγεται: αύξηση του ΦΠΑ από 5%, 10% και 21% στο 5,5%, 11% και 23%. Επίσης μετάταξη του 30% των προϊόντων ευρείας κατανάλωσης που φορολογούνταν με ΦΠΑ 10% στην κατηγορία του 23%. Αύξηση των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης σε καύσιμα, τσιγάρα και ποτά κατά 10%. Φορολόγηση αυθαιρέτων και τέλος διατήρησης ημιυπαίθριων χώρων, πράσινα τέλη και αύξηση αντικειμενικών αξιών. Ακύρωση της χορήγησης της δεύτερης δόσης του Επιδόματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης ύψους 150-650 ευρώ. Έκτακτη εισφορά στις πολύ κερδοφόρες επιχειρήσεις με στόχο να αντληθούν 1,8 δισ. ευρώ την τριετία 2011-2013 και κάθετη μείωση του κονδυλίου του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

Στο νόμο έχει ενσωματωθεί κι ένα μίνι ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που είναι το χειρότερο που έχει ποτέ εφαρμοστεί. Στο πλαίσιο του καταργείται η 13^η και 14^η σύνταξη για μικτές αποδοχές άνω των 2.500 ευρώ. Οι συντάξεις θα υπολογίζονται βάση των αποδοχών στο σύνολο του εργάσιμου βίου κι όχι των τελευταίων ετών που οι αποδοχές είναι πάντα σημαντικά υψηλότερες. Αυξάνεται η ελάχιστη περίοδος εισφορών από τα 37 στα 40 χρόνια, ενώ συνδυάζεται και με την ηλικία. Δημιουργείται αυτόματος μηχανισμός προσαρμογής συντάξεων στο προσδόκιμο ζωής που θα αυξάνει αυτόματα τα αναγκαία χρόνια εργασίας όσο θα αυξάνεται ο μέσος όρος ζωής! Αύξηση ελάχιστου ορίου στα 60 έτη. Περιορισμός πρόωρης συνταξιοδότησης, με την καθιέρωση προστίμου ίσου με 6% κατ’ έτος για όσους αποχωρούν πρόωρα από την εργασία. Περικοπές στη λίστα βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων που θα περικοπούν δραστικά. Ενίσχυση ανταποδοτικότητας μεταξύ εισφορών και συντάξεων και αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης των γυναικών στο δημόσιο τομέα και θέσπιση πλαφόν στις συντάξεις.

Στα λεγόμενα θεσμικά συμπεριλαμβάνεται η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων που αφορά οδικές μεταφορές, φαρμακεία, δικηγόρους, συμβολαιογράφους, μηχανικούς, αρχιτέκτονες, λογιστές κ.α. που θα δουν την κατώτατη τιμή για μια σειρά υπηρεσίες που πρόσφεραν να καταργείται. Η εφαρμογή της οδηγίας για την απελευθέρωση των υπηρεσιών, όπου συμπεριλαμβάνεται και η ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ. Ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας κι ειδικότερα του ΟΣΕ. Προώθηση των εξαγωγών και των ΣΔΙΤ. Απλοποίηση διαδικασιών για έναρξη επιχειρήσεων.

Πραγματικός οδοστρωτήρας!

ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

Παρηγοριά στον άρρωστο η πρωθυπουργική εξαγγελία ότι «στο τέλος η χώρα θα είναι αναγεννημένη», όπως… παλιότερα έλεγαν «θα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της». Η «αναγεννημένη Ελλάδα» θα είναι μια τριτοκοσμική χώρα της βαθιάς και ανεπίστρεπτης κοινωνικής παρακμής, της αμορφωσιάς και των χαοτικών κοινωνικών ανισοτήτων.

ΑΝΕΡΓΙΑ, ΦΤΩΧΕΙΑ, ΥΦΕΣΗ

• Πράσινο φως στον ιδιωτικό τομέα για μαζικές και φθηνές απολύσεις
• Στο 149% του ΑΕΠ θα φτάσει το δημόσιο χρέος το 2012 από 133% φέτος

Τα όσα περιγράψαμε στη διπλανή στήλη είναι ορισμένα μόνο από τα μέτρα που ψηφίσθηκαν και θα εφαρμοσθούν αποτελώντας τους όρους για την ενεργοποίηση των χρηματοδοτήσεων από ΕΕ και ΔΝΤ.

Τα αποτελέσματά τους, έκρηξη της ανεργίας, γενικευμένη φτώχεια μέσω της ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου και χρόνια ύφεση.

Μέτρα όπως η απελευθέρωση των απολύσεων και η μείωση της αποζημίωσης έως τώρα έβαζαν ένα φρένο στις απολύσεις, αποτρέποντας να προσλάβει η ανεργία εκρηκτικό χαρακτήρα. Η ίδια άλλωστε η ύπαρξή τους αποσκοπούσε να δημιουργήσει ένα δίχτυ ασφαλείας για τους εργαζόμενους με την επιβολή ενός «μηχανισμού χρονοκαθυστέρησης» μεταξύ της διακύμανσης του τζίρου μιας επιχείρησης και των κύκλων της οικονομίας από τη μια με το επίπεδο απασχόλησης, από την άλλη. Πλέον, με την κατάργηση του, είναι βέβαιο πως θα ανάψει το πράσινο φως στον ιδιωτικό τομέα για να μειώσει κάθετα την απασχόληση, προχωρώντας σε αθρόες απολύσεις ή/και αλλαγές στις σχέσεις εργασίας στη κατεύθυνση της ελαστικοποίησης. Να θυμίσουμε εδώ την πρόβλεψη του ίδιου του υπουργού Εργασίας, Ανδρέα Λοβέρδου, ότι η ανεργία θα φθάσει τα «ισπανικά» επίπεδα του 20% και να υπογραμμίσουμε φυσικά τι άοκνες προσπάθειες του να το καταφέρει.  

Άμεσο αποτέλεσμα όχι μόνο των δύο αυτών μέτρων (απολύσεις και ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα, που κατά τ’ άλλα δεν θίγεται) αλλά όλων των πολιτικών που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο θα είναι η γενικευμένη φτώχεια. Η φτώχεια θα προέλθει ως αποτέλεσμα δύο αλληλοσυμπληρούμενων πολιτικών. Από την μια μεριά το εργατικό εισόδημα μειώνεται κάθετα, από κάθε άποψη. Όταν μισθοί, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας κόβονται, τότε το διαθέσιμο εισόδημα θα υποστεί μια ντε φάκτο υποτίμηση της τάξης του 20%. Από την άλλη όμως οι τιμές των προϊόντων θα αυξηθούν. Αποτέλεσμα της αύξησης του ΦΠΑ, των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης στα καύσιμα και τα ποτά και των νέων «περιβαλλοντικών φόρων» θα είναι μια προκλητική και εξόφθαλμη ληστεία μέρα – μεσημέρι του κράτους στα ήδη απισχνασμένα λαϊκά εισοδήματα και φυσικά των εμπόρων και βιομηχάνων που θα προκαλέσουν κύμα ανατιμήσεων. Κατά συνέπεια η φτώχεια θα γνωρίσει δόξες. Και μαζί της η υποκρισία. Γιατί θα αποδειχθεί πόσο μονομερής θα είναι η «εσωτερική υποτίμηση» την οποία περιέγραφε προς λίγων εβδομάδων ο επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν. Η εσωτερική υποτίμηση με άλλα λόγια θα αφορά μόνο τα λαϊκά εισοδήματα τα οποία θα υποτιμηθούν για να ανατιμηθούν τα κρατικά εισοδήματα κι επίσης τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων. Μόνο που αυτό δεν λέγεται υποτίμηση, αλλά ανακατανομή πόρων, προς όφελος του κράτους και του κεφαλαίου και εις βάρος των εργαζομένων.

Την ανακατανομή πόρων εξυπηρετούν και οι… παροχές που περιλαμβάνει η συμφωνία. Μόνο που είναι παροχές προς τους τραπεζίτες οι οποίοι θα λάβουν 10 δισ. ευρώ μέσα από τη δημιουργία ενός Ταμείου για τη Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα. Τα 10 αυτά δισ. ευρώ δε, πρέπει να προστεθούν στα 17 δισ. που έχει ήδη θέσει στη διάθεση των τραπεζιτών η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και 11 δισ. που προσέφερε η προηγούμενη, της ΝΔ. Αποδεικνύεται έτσι ότι πρόκειται για ένα σύνολο μέτρων κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των τραπεζιτών. Κατόπιν δικών τους άλλωστε πιέσεων ενεργοποιήθηκε κι ο μηχανισμός διάσωσης.

Η ύφεση θα οδηγήσει αυτόματα και σε λουκέτα. Ήδη οι δείκτες ασφυξίας στην πραγματική οικονομία αυξάνονται ταχύτατα. Έρευνα της ICAP για την πιστοληπτική ικανότητα των επιχειρήσεων το 2009 δείχνει ότι το ποσοστό των ασυνεπών επιχειρήσεων, σε σχέση με το μέσο ποσοστό ασυνέπειας των ετών 2003-2008 αυξήθηκε κατά 39%. Πρωταθλητής ήταν το εμπόριο, με τις ασυνεπείς επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε αυτό τον κλάδο να αυξάνονται κατά 65%. Τα πρωτεία του (σε σύγκριση με τη βιομηχανία και τις υπηρεσίες) ερμηνεύονται στη βάση της συρρίκνωσης της κατανάλωσης που ξεκίνησε ήδη από πέρυσι. Μπορούμε να φανταστούμε τι έχει γίνει φέτος που οι περικοπές των μισθών άγγιξαν πολυπληθή τμήματα της εργατικής τάξης, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι και τι έπεται…  

Σε αυτό το περιβάλλον βαθιάς κοινωνικής παρακμής και εξαθλίωσης χρειάζεται πολλή αφέλεια για να ελπίζει κάποιος ότι με κάθε αύξηση μίας μονάδας στο ΦΠΑ το δημόσιο θα μαζεύει 1 δισ. ευρώ. Από πού; Θα πηγαίνουν οι εργαζόμενοι να παίρνουν δάνεια από τις τράπεζες για να χρηματοδοτούν τους αυξημένους έμμεσους φόρους, από ένα μειούμενο εισόδημα; Όταν αυξάνονται οι τιμές κι οι φόροι σε ένα πλαίσιο συμπίεσης των εισοδημάτων, η κατανάλωση θα μειώνεται περιοριζόμενη στα απαραίτητα. Ως αποτέλεσμα θα κοπούν όχι μόνο «περιττές» καταναλωτικές δαπάνες όπως το δεύτερο ζευγάρι παπούτσια και οι έξοδοι ή τα διήμερα, αλλά και η δεύτερη ξένη γλώσσα ή τα μαθήματα μουσικής των παιδιών. Γι’ αυτό το λόγο και τα διευρυμένα έσοδα από το ΦΠΑ για παράδειγμα (που για φέτος προβλέπεται να αυξηθούν κατά 800 εκ.) θα μείνουν στα χαρτιά. Η αύξηση δε που ήδη παρατηρείται προέρχεται από την εμμονική αναζήτηση αποδείξεων των καταναλωτών, λόγω των πρόσφατων φορολογικών αλλαγών. Η θετική – για τα δημόσια έσοδα – επίδραση αυτού του μέτρου σύντομα όμως θα απορροφηθεί κι αυτό που θα μείνει θα είναι η κινούμενη άμμος της ύφεσης, με την υποχώρηση των δημόσιων εσόδων και την εκτίναξη του δημόσιου χρέους. Κάτι που ήδη προδικάζεται στο μνημόνιο, γρήγορα όμως η πραγματικότητα θα το αναθεωρήσει επί τα χείρω. Στο Πρόγραμμα για παράδειγμα αναφέρεται ότι ο ρυθμός ανάπτυξης φέτος θα μειωθεί κατά 4%, του χρόνου κατά 2,6% και το 2012 θα ξαναγίνει θετικός. Πρόκειται για ευσεβείς πόθους, αν πάρουμε υπ’ όψη μας τι συνέβη σε άλλες χώρες, όπως στη Λετονία που το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 18%. Η ελληνική οικονομία κι οι εργαζόμενοι για δέκα ολόκληρα χρόνια, όπως πρόβλεψε και το γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ, θα περιδινίζονται στην τεχνητή ύφεση του ΔΝΤ, βλέποντας μάλιστα τους ονομαστικούς στόχους που υπηρετούσε η ενεργοποίηση του μηχανισμού διάσωσης να απομακρύνονται και νέα μέτρα κάθε τρεις μήνες να έρχονται πιο κοντά ως μονόδρομος, ως μοναδική σωτηρία για να μην καταστραφούμε κ.λπ., κ.λπ.  Αρκεί να αναφερθεί πως το δημόσιο χρέος από 133% φέτος αναμένεται το 2013 λόγω της ύφεσης της οικονομίας να φθάσει, επισήμως, το 149%. Τέτοια πρόοδος!

 ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ

Μηχανισμός αναδιανομής πλούτου

ΑΔΗΛΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Το εξοντωτικό πακέτο μέτρων πρώτα και κύρια συνιστά ένα μηχανισμό συμπίεσης του εργατικού κόστους για να ανακάμψουν τα κέρδη του ιδιωτικού τομέα και να ξεπεραστεί η κρίση κι επίσης μηχανισμό σφετερισμού του κοινωνικού πλούτου και βίαιης αναδιανομής του εισοδήματος στο εσωτερικό της χώρας προς όφελος του κεφαλαίου. Σε αυτό το βωμό η αστική τάξη θυσιάζει τις πιο πολύτιμες κοινωνικές της συμμαχίες με μια σειρά στρώματα. Πρώτα και κύρια με την συρρικνούμενη στο πέρασμα του χρόνου μεν, ατελείωτη δε ακόμη και τώρα στεφάνη μικρομεσαίων η οποία καταστρέφεται στις Συμπληγάδες της λιτότητας και της ραγδαίας επέκτασης των πολυεθνικών ευρωπαϊκών αλυσίδων. Επίσης με τμήματα του κρατικού μηχανισμού όπως οι στρατιωτικοί και οι διπλωμάτες οι οποίοι οδηγούνται στην καθόλου τιμητική συνταξιοδότηση ή τον παροπλισμό λόγω των υπερβολικών και άδικων περικοπών που επιβάλλονται στις αποδοχές τους. Ως κοινή συνισταμένη των παραπάνω το αστικό κράτος δέχεται μια πρωτοφανή αμφισβήτηση πρώτα και κύρια εκ των έσω, στον βαθμό που οι περικοπές του ΔΝΤ αλλάζουν άρδην τον χαρακτήρα του, υποβαθμίζοντας την περιφερειακή και διεθνή του θέση.

Η αναδιανομή πόρων προσλαμβάνει ληστρικές διαστάσεις αν δούμε και την διεθνή της διάσταση. Σε τέτοιο βαθμό ώστε αντέδρασε ακόμη κι ο επικεφαλής του ΔΝΤ, ενθυμούμενος πιθανά τις σοσιαλιστικές του καταβολές, που σε συνέντευξή του επεσήμανε την αδικία που συνιστά το επιτόκιο του 5% με το οποίο θα προσφέρουν οι Ευρωπαίοι στην Ελλάδα τα 80 από τα 110 δισ. των δανείων, όταν χώρες όπως η Γερμανία αγοράζουν χρήμα, στις σπάνιες περιπτώσεις που δεν αρκεί το εγχώριο οπότε είναι τσάμπα, με 2,5% επιτόκιο.

Το χειρότερο ωστόσο – για τους εργαζόμενους της Ευρώπης – είναι πως αυτός ο βαθιά προβληματικός «μηχανισμός διάσωσης» που δημιούργησαν οι 16 ηγέτες της ευρωζώνης αποδεικνύεται κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο έντονα πως είναι εντελώς αναποτελεσματικός να αντιμετωπίσει τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Μάρτυρας η εκτίναξη των επιτοκίων και των σπρεντς στην Πορτογαλία και την Ισπανία την εβδομάδα που πέρασε, με αποτέλεσμα οι εικασίες για τα ποσά που θα απαιτηθούν για τυχόν διάσωση των χωρών της Ιβηρικής να προκαλούν πανικό, καθώς φθάνουν ακόμη και το 1 τρισ. ευρώ.

Ο μηχανισμός διάσωσης πολύ πιο αναποτελεσματικός αποδεικνύεται στην αντιμετώπιση των βαθύτερων αιτιών της κρίσης που μαστίζει την Ευρώπη δημιουργώντας τα πιο μεγάλα και άλυτα ερωτηματικά για την τύχη της ευρωζώνης και της κάθε χώρας ξεχωριστά. Γίνεται για παράδειγμα εμφανές, για την περίπτωση της Ελλάδας, ότι η πολιτική που προκρίνεται δεν λύνει, αλλά μεταθέτει χρονικά το πρόβλημα για μετά από δύο χρόνια ή 18 μήνες όταν η Ελλάδα θα βγει πάλι μόνη της να δανειστεί χρήμα από τις διεθνείς αγορές. Κανένας δεν θα εξετάζει την τεχνητή μείωση του ελλείμματος μπροστά στην προδιαγραμμένη ακόμη κι από τους ίδιους έκρηξη του χρέους και την επιβάρυνση της Ελλάδας με νέα δάνεια έως τότε που θα καθιστούν ακόμη πιο οδυνηρή την εξυπηρέτηση των δανειακών της αναγκών – στο πλαίσιο πάντα της ασκούμενης πολιτικής. Τι θα γίνει τότε; Θα ζητηθεί η επιμήκυνση των χρηματοδοτήσεων; Και πως θα γίνει αν η προτεραιότητα έχει δοθεί στην διάσωση της Ισπανίας; Ποιος θα ασχολιέται τότε με τη διάσωση του μεμονωμένου «στρατιώτη Ελλάδα» μπροστά στην ανάγκη διάσωσης της «μεραρχίας της Ισπανίας»;

Μπροστά σε αυτά τα αδιέξοδα κερδίζουν έδαφος λύσεις αναγκαστικής χρεοκοπίας της Ελλάδας, που προβάλουν ως μονόδρομος – κι αυτές. Το ερώτημα ωστόσο είναι ποιος θα τις επιβάλει; Τυχόν αναδιάρθρωση του χρέους από όσους το οδήγησαν στα σημερινά δυσθεώρητα ύψη το μόνο που έχει να εγγυηθεί είναι τα συμφέροντα των τραπεζιτών, ντόπιων και ξένων και νέα βάρη για τους φορολογούμενους.

ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΤΟ ΔΝΤ: Κοινωνική οπισθοδρόμηση ιστορικών διαστάσεων (Πριν, 25/4/2010)

Η αστική τάξη θα επιχειρήσει να οδηγήσει τις εργατικές κατακτήσεις στο επίπεδο της δεκαετίας του ’50 

Ακόμη και οι πιο διαπρύσιοι υποστηρικτές του «τέλους της μεταπολίτευσης» δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν με τις μεθόδους στις οποίες κατέφυγε η αστική τάξη για να επιχειρήσει να βάλει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων των τελευταίων τριών δεκαετιών. Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά. Η αστική τάξη ακόμη και με το τέλος της γερμανικής κατοχής όσο – όσο πουλήθηκε στον βρετανικό ιμπεριαλισμό για να μπορέσει να υφαρπάξει τη νίκη από τα χέρια της ΕΑΜικής αντίστασης. Στη συνέχεια πουλήθηκε πάλι όσο – όσο στην αμερικανοκρατία για να νικήσει τον Δημοκρατικό Στρατό ανοίγοντας την αυλαία για την πιο σκοτεινή περίοδο της σύγχρονης ιστορίας που κορυφώθηκε με τη χούντα των συνταγματαρχών. Το τέλος της δε επήλθε μόνο με την έκρηξη του ριζοσπαστισμού της μεταπολίτευσης, όταν η αστική τάξη υποχρεώθηκε να ενσωματώσει μια σειρά από μέτρα αστικού εκδημοκρατισμού στο πολιτικό σύστημα και να αναγνωρίσει μια σειρά εργατικών δικαιωμάτων για να θωρακίσει έτσι την πολιτική της κυριαρχία και να εκτονώσει την αμφισβήτηση. Αυτές ακριβώς οι τομές είναι που τίθενται υπό αίρεση με την ιστορική απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να οδηγήσει την Ελλάδα στο σφαγείο του ΔΝΤ.

Η προσφυγή στον μηχανισμό διάσωσης της ΕΕ συνιστά απόφαση στρατηγικής σημασίας για την ταξική πάλη στην Ελλάδα και ιστορικών διατάσεων οπισθοδρόμηση για τρεις λόγους.

Αρχικά γιατί η αστική τάξη εκχωρεί καθοριστικά πεδία άσκησης της πολιτικής σε υπερεθνικά, ιμπεριαλιστικά κέντρα, που απειλούν να τινάξουν στον αέρα όλο το δίχτυ κοινωνικών συμμαχιών της αστικής τάξης. Γι αυτό το λόγο δεν ήταν τυχαία η δημόσια παρέμβαση δέκα επιστημονικών φορέων και επιμελητηρίων (ΤΕΕ, ΟΕΕ, κ.λπ) που αποδοκίμασαν την προσφυγή. Ήδη εκλεγμένοι υπουργοί στέκονται κλαρίνο σε ασήμαντους τεχνοκράτες και τους δίνουν οι ίδιοι τα χαρτιά και τα αρχεία που ζητούν, μετατρέπονται δηλαδή σε γλοιώδεις κλητήρες, για να επιδείξουν διάθεση συνεργασίας. Παπακωνσταντίνου και Λοβέρδος αποτελούν κορυφαία δείγματα υποτέλειας. Έτσι, η αστική τάξη μετά την εκχώρηση της νομισματικής και της δημοσιονομικής πολιτικής σε υπερεθνικά κέντρα, ελέω ευρώ, εκχωρεί πλέον το σύνολο της πολιτικής λειτουργίας, για να μην αναλάβει το πολιτικό κόστος από τα αντεργατικά μέτρα που θα εφαρμοστούν. Σε ένα ανώτερο επίπεδο ανάλυσης είναι πολύ εύκολο να προβλέψουμε ότι στο τέλος του δρόμου (…με τις λεύκες) ο βαθμός διείσδυσης του ξένου κεφαλαίου θα έχει φθάσει σε επίπεδα ρεκόρ. Πολυεθνικές επιχειρήσεις θα αλώσουν νευραλγικούς τομείς της οικονομίας – όσους τουλάχιστον έχουν απομείνει και δεν έχουν παραδοθεί μέχρι στιγμής στους Αμερικάνους και τους Γερμανούς. Είναι χαρακτηριστική η απόφαση του υπουργού Οικονομικών να εκχωρήσει τον έλεγχο των οικονομικών του δημοσίου στις «τέσσερις μεγάλες» λογιστικοελεγκτικές εταιρείες αγγλοσαξονικής προέλευσης, που έως πρότινος ήταν πέντε αλλά η μία εξ αυτών καταπλακώθηκε από τα ερείπια της αμερικανικής Ένρον το 2002, πληρώνοντας έτσι τις υπογραφές που έβαζε φαρδιά πλατιά κάτω απ’ όλα τα λογιστικά της βιβλία που τα έβρισκε.. θαυμάσια. Το ένα καλύτερο από το άλλο. Κι ο Παπακωνσταντίνου τώρα έβαλε αυτές τις εταιρείες να εγγυώνται την αξιοπιστία του δημόσιου λογιστικού…

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο η απόφαση του ΠΑΣΟΚ είναι ιστορική είναι γιατί επανακαθορίζονται οι γεωπολιτικοί προσανατολισμοί της ελληνικής αστικής τάξης. Με τον «μηχανισμό διάσωσης» (που στην πραγματικότητα είναι μηχανισμός καταστροφής) η Ελλάδα μετατρέπεται σε κερκόπορτα για την άλωση της ευρωζώνης από τις ΗΠΑ. Έτσι, ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός κι ειδικότερα η Γερμανία παραχωρεί συνειδητά στην Ουάσινγκτον που ελέγχει το ΔΝΤ μερίδια συνιδιοκτησίας για να αποτραπεί η άσκηση μιας αναδιανεμητικής πολιτικής στο επίπεδο της ευρωζώνης. Σε οικονομικό επίπεδο, έχει σημασία πως η απόφαση των ηγετών της ευρωζώνης που επέβαλλε η Μέρκελ στις 25 Μαρτίου σηματοδοτεί την μετεξέλιξη της ΕΕ, την ανάδυση μιας νέας ΕΕ, μέσα από το καμίνι της δημοσιονομικής κρίσης, η οποία θα είναι πολύ πιο αντιδημοκρατική. Στις συζητήσεις που ήδη διεξάγονται για τα συμπεράσματα από την ελληνική κρίση, περιλαμβάνονται μέτρα συνεχούς ελέγχου και ενεργότερης παρέμβασης των Βρυξελλών ακόμη και στις διαδικασίες κατάρτισης εθνικών προϋπολογισμών, με το επιχείρημα ότι οι γενικοί στόχοι του 3% για το έλλειμμα και του 60% για το δημόσιο χρέος δεν στάθηκαν ικανοί να επιβάλουν την ουσιαστική συμμόρφωση των εθνικών κυβερνήσεων με τους στόχους της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Άρα τι απομένει; Οι Βρυξέλλες να έχουν άποψη για τον κάθε κωδικό του προϋπολογισμού, για κάθε δαπάνη προς ασφαλιστικά ταμεία και διορισμούς. Παρόλα αυτά, σε όσο συντηρητική κατεύθυνση και να μεταλλαχθεί η ΕΕ, η παρέμβαση του ΔΝΤ (ακόμη κι αν συμβάλει με το ένα τρίτο των χρημάτων, με μειοψηφικούς δηλαδή όρους) έχει το δικό της τεράστιο αρνητικό φορτίο, όπως βεβαιώνει κι η εμπειρία δεκάδων άλλων χωρών που ισοπεδώθηκαν κάτω από τις ερπύστριές του.

Ο τρίτος και σημαντικότερος λόγος για τον οποίο η απόφαση του Παπανδρέου χαρακτηρίζεται ιστορική είναι γιατί ξεκινάει κι επίσημα μια νέα περίοδος ταξικής πάλης όπου η αστική τάξη θα επιχειρήσει να τα πάρει όλα, οδηγώντας τις κοινωνικές κατακτήσεις στο επίπεδο της πρώτης μεταπολεμικής εποχής. Εδώ ότι και να προβλέψουμε είναι πολύ πιθανό να διαψευστούμε. Το σίγουρο είναι πως αμοιβές, κατακτήσεις όπως ο 13^ος κι ο 14^ος μισθός, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, το υπάρχον όριο απολύσεων του 2% και τα ωράρια θα επιχειρηθούν να καρατομηθούν. Κι αν όχι φέτος σίγουρα το 2011. Απρόσμενος – για τους πολλούς – σύμμαχος του ΔΝΤ και της αστικής τάξης θα είναι η ύφεση που θα προκαλείται από την εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων. Όπως συνέβη και στη Ιρλανδία για παράδειγμα όπου το έλλειμμα του 2009 εκτινάχθηκε στο 14,3% (όταν το 2008 ήταν 7,3%, το 2007 ήταν πλεόνασμα της τάξης του 0,1% και το 2006 πάλι πλεόνασμα της τάξης του 3%!) η υιοθέτηση ανάλογων περιοριστικών μέτρων, ακόμη και χωρίς την επίσημη προσφυγή στο ΔΝΤ, οδηγεί σε κατάρρευση τα δημόσια έσοδα και τους στόχους της δημοσιονομικής πολιτικής στο υπερπέραν. Οπότε ξεκινάει νέο τροπάριο για νέα ακόμη πιο αντιλαϊκά μέτρα, μήπως έτσι και πιαστούν οι στόχοι, που συνεχίζουν να απομακρύνονται. Είναι το σπιράλ θανάτου που περιέγραψε πρόσφατα ο μεγαλοκερδοσκόπος Τζορτζ Σόρος – χωρίς φυσικά αυτό να τον εμποδίσει να παίξει ενεργό ρόλο στην προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ. 

Ειρήσθω εν παρόδω: αντιστρέφοντας τον παραπάνω μηχανισμό αναδεικνύεται κι πιο «έξυπνος» τρόπος για την μείωση του δημόσιου χρέους όπως μετριέται ως ποσοστό επί του ΑΕΠ: Με την αύξηση δηλαδή του ΑΕΠ, όπως συνέβαινε κι επί Σημίτη, όταν η ταχύτερη μεγέθυνση του ΑΕΠ από το δημόσιο χρέος είχε σαν αποτέλεσμα αυτό να μειώνεται ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Κατ’ επέκταση η μακροπρόθεσμη χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού δεν είναι δεδομένη, ακόμη και στο πλαίσιο του υπάρχοντος πλαισίου άσκησης οικονομικής πολιτικής, όπως επιμόνως υποστηρίζουν οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς υποκινώντας και δικαιολογώντας τις κερδοσκοπικές επιθέσεις.

Οι τεκτονικές δονήσεις που θα σημάνει η προσφυγή (που έγινε κατά διαταγή των τραπεζιτών οι οποίοι θα αποδειχθούν οι μεγάλοι κερδισμένοι) θα προκαλέσουν σαρωτικές αλλαγές και στο πολιτικό σύστημα. Άλλωστε σε όλες τις χώρες που δέχθηκαν να εφαρμόσουν τους όρους δανειοδότησης του μισητού ιμπεριαλιστικού οργανισμού η επόμενη μέρα δεν συνοδεύτηκε απλώς από την εκλογική ήττα του κυβερνώντος κόμματος που πλήρωσε με αυτό τον τρόπο την υπαγωγή της χώρας στο θάλαμο βασανιστηρίων του ΔΝΤ. Η επόμενη μέρα χαρακτηρίστηκε από την αναμόρφωση του πολιτικού χάρτη! Στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ είναι βαριά εκτεθειμένο στη συνείδηση των εργαζομένων και των ψηφοφόρων του γιατί μέσα σε έξι μήνες ξεπέρασε κάθε ιστορικό προηγούμενο πολιτικής απάτης και κοροϊδίας. Η μεταστροφή στις πολιτικές προτιμήσεις των ψηφοφόρων είναι ήδη ορατή. Σε έρευνα της Public Issue που διενεργήθηκε για τον Σκάι το 69% των ερωτηθέντων έχει αρνητική γνώμη για το ΔΝΤ και μόνο το 23% έχει θετική όταν τον Ιανουάριο του 2009, οι περισσότεροι (το 40%) είχαν θετική γνώμη κι οι λιγότεροι (38%) αρνητική. Κι αυτά ανακοινώθηκαν το πρωί της Παρασκευής πριν δηλαδή το διάγγελμα από το Καστελόριζο που θα μείνει στην ιστορία για την αφέλεια και την προκλητικότητα που υπέκρυπτε η σκηνοθεσία του, οξύνοντας τη σχέση του ΠΑΣΟΚ με τους ψηφοφόρους του. Καθαρή επίσης είναι κι η άποψη που διατηρεί το 51% των ερωτηθέντων ότι η προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ θα βλάψει την Ελλάδα, ενώ το 52% απαντά ότι οι χώρες που ήδη προσέφυγαν δεν ωφελήθηκαν. Σε αυτό το πλαίσιο καθόλου δεν ξαφνιάζει η απότομη απαξίωση του Παπανδρέου. Ενώ τον Φεβρουάριο του 2010 τον εμπιστευόταν για τη διαχείριση των οικονομικών προβλημάτων το 55% και τον απέρριπτε το 43%, τώρα τον εμπιστεύεται το 47% και τον απορρίπτει το 52%. Το επόμενο διάστημα η πτώση της δημοτικότητάς του θα ακολουθήσει ρυθμούς καταιγιστικούς, ενώ η ΝΔ απατάται αν πιστεύει ότι η ίδια θα γλιτώσει ή πολύ περισσότερο θα επωφεληθεί από τη φθορά του ΠΑΣΟΚ.

Απέναντι σε αυτή την κρίση η εργατική τάξη επωμίζεται ιστορικές ευθύνες για όλη την κοινωνία, για όλο το έθνος. Μόνο που για να εκπληρώσει το ιστορικό της καθήκον πρέπει πρώτα να γίνει τάξη για τον εαυτό της.