ΝΑΤΟ, 70 χρόνια …φαγούρα

Χάρη συζητήσεως ας αποδεχτούμε ότι μέχρι τον Δεκέμβριο του 1991, που υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, το ΝΑΤΟ χρησίμευε για να εξασφαλίζει την αμυντική θωράκιση των καπιταλιστικών δημοκρατιών απέναντι στην απειλή που υποτίθεται αντιπροσώπευαν τα κράτη του ανατολικού μπλοκ.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Από τότε μέχρι σήμερα ποια ακριβώς είναι η αποστολή του; Ποια άλλη δηλαδή πέρα από αιχμή του δόρατος των ΗΠΑ και (δευτερευόντως) των συμμάχων τους, απέναντι σε λαούς και κυβερνήσεις που δεν υποτάσσονται απέναντι στον ιμπεριαλισμό…

Ο επιθετικός και απειλητικός ρόλος της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας για την παγκόσμια ειρήνη και σταθερότητα έγινε σαφής στις εκδηλώσεις που ξεκίνησαν στις ΗΠΑ την Τετάρτη με αφορμή τη συμπλήρωση 70 χρόνων από την ίδρυση της λυκοσυμμαχίας.

Το ΝΑΤΟ εξακολουθεί να αποτελεί απειλή για την ειρήνη ιεραρχώντας τη Ρωσία ως πρώτιστη απειλή, όπως δήλωσε ο γενικός γραμματέας του Γ. Στόλτενμπεργκ, με έναν λόγο που αναβίωνε τον Ψυχρό Πόλεμο. Με αυτό τον τρόπο το μοναδικό που κάνει είναι να παίρνει εργολαβίες από την αμερικανική κυβέρνηση, αναλαμβάνοντας να εξοντώσει τους οικονομικούς και πολιτικούς ανταγωνιστές της. Το ΝΑΤΟ διευκολύνει την Ουάσινγκτον κατηγορώντας επίσης τη Μόσχα ότι παραβιάζει τη συνθήκη για τα πυρηνικά μικρού και μεσαίου βεληνεκούς (INF). (Διάβασε εδώ αναλυτικά). Πρόκειται για μια κατηγορία που στρώνει το χαλί για να σταματήσει ο έλεγχος σε αυτή την κατηγορία των όπλων και να ξεκινήσει μια νέα κούρσα παραγωγής σύγχρονων όπλων, προς χάρη του περίφημου στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος. Ξέρουμε δε, πώς τα όπλα παράγονται για να χρηματοδοτηθεί το τέρας της πολεμικής βιομηχανίας – που είναι το άμεσα ζητούμενο, στη συνέχεια όμως χρησιμοποιούνται, σκοτώνοντας λαούς όπως συνέβη στη Συρία και το Ιράκ και ανατρέποντας κυβερνήσεις. Επομένως, κάθε συμφωνία παγώματος που ακυρώνεται, κάθε νέα παραγγελία όπλων είναι μια καινούργια απειλή για την ειρήνη.

Ο ίδιος ο Τραμπ μάλιστα από το 2016, πριν δηλαδή εκλεγεί στο Λευκό Οίκο, δεν έκρυβε ότι αντιμετωπίζει το ΝΑΤΟ ως έναν ιμάντα μεταβίβασης πολεμικών παραγγελιών στην αμερικανική βιομηχανία, όταν για παράδειγμα απειλούσε τους συμμάχους των ΗΠΑ, τις άλλες 28 χώρες του ΝΑΤΟ πώς αν δεν αυξήσουν τις πολεμικές τους δαπάνες, να φτάσουν στο 2% του ΑΕΠ ως το 2024, τότε παύει να δεσμεύεται από το άρθρο 5. Δεν θα έχουν δηλαδή οι ΗΠΑ καμιά υποχρέωση να προστατεύσουν τους συμμάχους τους σε περίπτωση που δεχθούν εξωτερική απειλή. Πρόκειται για όρο που είναι πουκάμισο αδειανό, αν σκεφτούμε ότι στην περίπτωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων ουδέποτε ενεργοποιήθηκε όταν η Ελλάδα δέχθηκε απειλή (1974, 1995). Αντίθετα, το ΝΑΤΟ αντιγράφοντας το δόγμα της βρετανικής αυτοκρατορίας, «διαίρει και βασίλευε», επιβεβαίωνε το ρόλο του υποκινώντας τις απειλές της Τουρκίας κι ενθαρρύνοντας τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο. Όλα αυτά βέβαια πολύ πριν εμφανιστούν τα πολλά υποσχόμενα κοιτάσματα…

Αξίζει να αναφερθεί ότι η Ελλάδα είναι από τα ελάχιστα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ που με τις πολεμικές τους παραγγελίες καλύπτουν το στόχο του 2% που αποτελεί μια συνεχή αιτία δημοσιονομικού εκτροχιασμού αφορώντας μάλιστα αγορές που ελάχιστη σχέση έχουν με τις πραγματικές αμυντικές ανάγκες της Ελλάδας. Κυρίως αφορούν  πολεμικό υλικό που χρησιμεύει για τα επιθετικά σχέδια του ΝΑΤΟ. Κι αυτό μάλιστα συμβαίνει επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που υποτίθεται ότι θα υλοποιούσε μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, μακριά από τον χρόνιο και θανάσιμο εναγκαλισμό του ΝΑΤΟ…

Πηγή: Εφημερίδα Kontranews

Παγκοσμιοποίηση του πολέμου, 15 χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου

Σαμπάνιες θα ανοίγουν σήμερα οι Αμερικάνοι νεοσυντηρητικοί, που σχεδίασαν και εφάρμοσαν την πολιτική του Τζορτζ Μπους, γιορτάζοντας τη συμπλήρωση 15 χρόνων από την 11^η Σεπτεμβρίου του 2001. Η αλήθεια είναι ότι ο θρίαμβος της πολιτικής τους δεν είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Η 11^η Σεπτεμβρίου έχει σταματήσει να «πουλάει» τα τελευταία χρόνια. Τα αφιερώματα στον Τύπο σπανίζουν, οι δακρύβρεχτες ομιλίες και οι όρκοι πίστης στην αστερόεσσα δεν είναι σε μεγάλη ζήτηση. Από την άλλη – κι εδώ έγκειται ο θρίαμβος των νεοσυντηρητικών – η αμερικάνικη επιρροή εξαπλώνεται. Το ντόμινο που θα ξεκίναγε από το Αφγανιστάν μπορεί να μην έφτασε μέχρι τις ακτές του Ατλαντικού, στο Μαρόκο, αλλά και το ότι έφθασε στη Λιβύη αποτελεί κατόρθωμα. Εξίσου δε, μεγάλο επίτευγμα είναι η πρόσδεση της Ευρώπης στο αμερικανικό «αντιτρομοκρατικό» άρμα, με τη Γαλλία και το Βέλγιο λίγες ώρες πριν τη συμπλήρωση 15ετίας να ανακοινώνουν την αποτροπή επίθεσης στην Παναγία των Παρισίων και την δημιουργία ενός νέου σώματος των ειδικών δυνάμεων για τη φύλαξη των πυρηνικών εργοστασίων, αντίστοιχα.

Εξαιρετικό εργαλείο για την κατανόηση των εξελίξεων που δρομολόγησε η 11^η Σεπτεμβρίου αποτελεί το βιβλίο Η παγκοσμιοποίηση του πολέμου του καναδού καθηγητή και αγωνιστή Μισέλ Τσοσουντόβσκι (εκδ. Πιρόγα) που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Το μεγάλο προτέρημα του συγγραφέα είναι ότι στην ανάλυσή του ενοποιεί τα πολεμικά μέτωπα που καίνε σε διάφορες γωνιές του πλανήτη όλη αυτή την περίοδο, υποστηρίζοντας ότι δεν πρόκειται για αποσπασματικές συγκρούσεις αλλά είναι ένα ηγεμονικό σχέδιο που καθοδηγείται από το αμερικάνικο Πεντάγωνο, επιβεβαιώνοντας τη συνέχεια και τον πλανητικό χαρακτήρα της αμερικάνικης πολιτικής. «Η φονική μηχανή είναι ανεπτυγμένη σε παγκόσμιο επίπεδο, μέσα στο πλαίσιο μιας ενοποιημένης διοικητικά πολεμικής δομής», υπογραμμίζει ο συγγραφέας, που αποδεικνύει στη συνέχεια πώς φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους συγκρούσεις εξυπηρετούν τα αμερικανικά σχέδια οικονομικής κυριαρχίας. «Ο “παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” παρουσιάζεται ως η “σύγκρουση των πολιτισμών” ως ένας πόλεμος ανάμεσα σε ανταγωνιστικές αξίες και θρησκείες, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας πόλεμος για την κυριαρχία, ο οποίος έχει ως κατεύθυνση στρατηγικές και οικονομικές επιδιώξεις», υποστηρίζει από την εισαγωγή ακόμη ο συγγραφέας, που υπογραμμίζει τον κίνδυνο ενός τρίτου παγκόσμιου, πυρηνικού αυτή τη φορά, πολέμου, στο τέλος της ενε εξελίξει νεοαποικιοκρατικής αναδιανομής.

Επιπρόσθετα, από τα αναρίθμητα σημεία άξια υπογράμμισης ξεχωρίζει η αναγνώριση του συμπληρωματικού ρόλου της ΕΕ («η ΕΕ κατέχει κεντρικό ρόλο σε αυτό το στρατιωτικό σχεδιασμό») και του τρόπου με τον οποίο ο οικονομικός πόλεμος διαπλέκεται και υποβοηθά τον πραγματικό: «Χώρες καταστρέφονται, μεταβαλλόμενες συχνά σε απλές εκτάσεις. Η κρατική κυριαρχία αποτελεί παρελθόν, οι εθνικοί θεσμοί καταρρέουν, η εθνική οικονομία καταστρέφεται μέσω της επιβολής μεταρρυθμίσεων της “ελεύθερης αγοράς” υπό την επίβλεψη του ΔΝΤ». Αλήθειες που σοκάρουν…

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Πριν στις 11 Σεπτεμβρίου 2016