Η «καλή» χρεοκοπία της Αργεντινής

Υπάρχουν δύο λογιών χρεοκοπίες ή καλύτερα, για να αποδραματοποιήσουμε τη συζήτηση, μονομερείς αθετήσεις πληρωμών εκ μέρους κρατών. Η διαχωριστική γραμμή δεν τίθεται ανάμεσα στις παύσεις πληρωμών που ανακοινώνονται μονομερώς εκ μέρους των κυρίαρχων κρατών, χωρίς να έχουν εξασφαλίσει τη σύμφωνη γνώμη των πιστωτών, κι εκείνες που σχεδιάζονται και υλοποιούνται συναινετικά, όπως ορίζει η διεθνής βιβλιογραφία. Οι αθετήσεις πληρωμών χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: εκείνες που φέρνουν σε πέρας αριστερές κυβερνήσεις και αγνοούν τις εντολές των αγορών κι εκείνες που πραγματοποιούν δεξιές κυβερνήσεις που έχουν το χρίσμα των αγορών. Προφανώς οι πρώτες είναι κακές και οι δεύτερες είναι καλές…

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκει η μονομερής αθέτηση πληρωμών την οποία ανακοίνωσε η Αργεντινή την Τετάρτη 28 Αυγούστου, προκαλώντας πολλά σοκ στις αγορές. Οι αντιδράσεις όμως έμειναν εκεί. Κανένα κλίμα φόβου, κανένας διασυρμός της χώρας ή του προέδρου, κανένα πρωτοσέλιδο που να εκθέτει τον δεξιό πρόεδρο της Αργεντινή Μαουρίτσιο Μάκρι.

Μια σχετικά ακριβής περιγραφή των όσων έκανε η Αργεντινή δείχνει ότι η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της δεν έπραξε τίποτε λιγότερο απ’ όσα έκανε η Κριστίνα Κίρχνερ το καλοκαίρι του 2014, για να εισπράξει την παγκόσμια διαπόμπευσή της με την κατηγορία ότι σπρώχνει τη χώρα στον άβυσσο της χρεοκοπίας, ή ότι προτεινόταν να κάνει η Ελλάδα από το 2010 κιόλας, για να αποφύγει την κόλαση των Μνημονίων που ακολούθησε. Το Μπουένος Άιρες ανακοίνωσε ότι θα ανέβαλε αποπληρωμές βραχυχρόνιων ομολόγων, που κρατούν εγχώριοι επενδυτές ύψους 7 δισ. δολ. για τουλάχιστον 6 μήνες. Ταυτόχρονα, με βάση ρεπορτάζ του διεθνούς Τύπου το υπουργείο Οικονομικών της Αργεντινής ωθεί τους επενδυτές σε μια οικειοθελή αναδιάρθρωση πιο μακροχρόνιου χρέους ύψους 50 δισ. δολ. που κρατούν διεθνή χαρτοφυλάκια, ενώ έξω από το χορό δεν έμεινε ούτε το ΔΝΤ, καθώς η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα καθυστερήσει την αποπληρωμή των δόσεων για τα 44 δισ. δολ. που έχει μέχρι στιγμής λάβει από τον διεθνή οργανισμό που στην Αργεντινή θεωρείται «κόκκινο πανί», όπως βεβαιώνει δημοσκόπηση που έδειξε ότι το 56% των κατοίκων της χώρας έχουν αρνητική άποψη για το ΔΝΤ.

Η παύση πληρωμών προς τους ομολογιούχους επιβλήθηκε κατά ένα μέρος εκ των πραγμάτων. Προηγήθηκε η αποτυχία του υπουργείου Οικονομικών να διαθέσει στην αγορά ομόλογα, με αποτέλεσμα να λείπουν εκείνα τα ποσά που θα επέτρεπαν την αποπληρωμή των ομολόγων. Σε αυτό το πλαίσιο τι πιο φυσιολογικό για ένα κυρίαρχο κράτος από το να ανακοινώσει, μονομερώς έστω, αλλαγή των όρων αποπληρωμής;

Η αντίδραση των οίκων αξιολόγησης ήταν η αναμενόμενη. Η Standard & Poor’s έθεσε το χρέος της χώρας ύψους 101 δισ. δολ. για μια μέρα μόνο στο οικείο μας καθεστώς «επιλεκτικής χρεοκοπίας» (selective default). Το ίδιο έκανε την Παρασκευή και η Fitch, εντάσσοντας την Αργεντινή στην κατηγορία της «περιορισμένης χρεοκοπίας» (restricted default). Τις επόμενες ημέρες ήταν η σειρά της συναλλαγματικής ισοτιμίας να κατρακυλήσει, οδηγώντας το δολάριο στα 60 πέσος, που ανάγκασε την κυβέρνηση να επιβάλει ελέγχους στην εξαγωγή κεφαλαίων, τα επίσης οικεία μας capital controls, σε μια προσπάθεια να διαφυλάξει τα εναπομείναντα συναλλαγματικά διαθέσιμα της χώρας, που μπορούν να αποτελέσουν μέσο άμυνας για τη διαφύλαξη της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Σε ελεύθερη πτώση βρέθηκε και η αξία των ομολόγων, με τον τίτλο των 100 χρόνων να ανταλλάσσεται στα 38 σεντς ανά δολάριο, ενώ τους τίτλους που λήγουν το 2026 και το 2028 να διαπραγματεύονται σχεδόν στα 40 δολάρια. Αυτή είναι και η νέα τιμή των ομολόγων, προεξοφλώντας τις προσδοκίες της αγοράς, που θα προκύψει μετά την αναδιάρθρωση του χρέους που είναι θέμα χρόνου να ανακοινωθεί. Ο χρονικός ορίζοντας ωστόσο περιπλέκεται δεδομένου ότι οι προεδρικές εκλογές, που μετά τον θρίαμβο του κεντροαριστερού περονιστή Αλμπέρτο Φερνάντες στις 11 Αυγούστου δεν κρύβουν εκπλήξεις, θα πραγματοποιηθούν στις 27 Οκτώβρη, ενώ τα καθήκοντά του ο νέος πρόεδρος αναμένεται να αναλάβει την 1^η Ιανουαρίου. Ως τότε μένει να δούμε αν το ΔΝΤ θα καταβάλλει τις επόμενες δόσεις στην Αργεντινή από τα δύο δάνεια ύψους 57 δισ. δολ. που υπέγραψε με τον Μάκρι, ξέροντας μάλιστα ότι δεν πρόκειται να τηρηθούν οι συμφωνημένοι όροι… Να αφήσει πάντως την Αργεντινή να αθετήσει όλες τις αποπληρωμές ομολόγων μέχρι το τέλος του 2019, που ανέρχονται σε 30 δισ. δολ. είναι πάρα πολύ δύσκολο, έως απίθανο…

Το συμπέρασμα που αβίαστα εξάγεται από τις περιπέτειες της Αργεντινής και δεν αφορά μόνο τη χώρα του Τσε που έχει επισήμως χρεοκοπήσει 8 φορές, με τις 3 εξ αυτών να έχουν συμβεί τον 21^ο αιώνα (2001, 2014, 2019), κι άλλες 21 φορές έχει «διασωθεί» από το ΔΝΤ, είναι πώς οι αθετήσεις πληρωμών δεν ισοδυναμούν με το …τέλος του κόσμου. Οι ομολογιούχοι έχουν αποζημιωθεί για τον κίνδυνο που αναλαμβάνουν, ενώ η στάση του Τύπου είναι συνάρτηση της πολιτικής του άποψης για την κυβέρνηση. Αν το κάνει η Κριστίνα Κίρχνερ αποτελεί …αιτία πολέμου. Αν αντίθετα το κάνει ο Μάκρι, με την επιπλέον ελπίδα της επανεκλογής του, με την οικογένεια μάλιστα του οποίου ο Τραμπ έκανε δουλειές όπως υπερηφανεύτηκε ο αμερικανός πρόεδρος κατά την επίσκεψή του στην Αργεντινή το 2018, τότε είναι business as usual…

Πηγή: Νέα Σελίδα

Το έγκλημα του χρέους (Unfollow, Μάρτιος 2014)

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΚΡΑΥΓΑΛΕΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ ΤΟΣΟ ΠΡΙΝ ΟΣΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ «ΔΙΑΣΩΣΗΣ». ΑΝ ΕΞΕΤΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΔΙΟΓΚΩΘΗΚΕ ΣΕ ΤΟΣΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΒΑΘΜΟ, Η ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Καμία, μα καμία συζήτηση για το τι μέλλει και πολύ περισσότερο για το τι δέον γεννέσθαι σχετικά με το δημόσιο χρέος δεν μπορεί να γίνει αν δεν ξεκινήσουμε από το παρελθόν. Αν, με άλλα λόγια, δεν αμφισβητήσουμε το πώς φτάσαμε ως εδώ, επιμένοντας να θυμίζουμε ότι η διαχείριση του δημόσιου χρέους την τελευταία 4ετία, τουλάχιστον, ήταν μία από τις πολλές δυνατές επιλογές. Ήταν μάλιστα όχι μόνο η χειρότερη επιλογή (από άποψη αποτελεσματικότητας) αλλά κι η επιλογή των χειρότερων (όσων ευθύνονταν για την αύξησή του μέχρι το 2009 κι έπρεπε εκ προοιμίου να έχουν αποκλειστεί από την σχετική συζήτηση).

ΤΑ ΕΠΤΑ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ

Επιστρέφοντας λοιπόν στο 2009 η άνοδος του δημόσιου χρέους στο επίπεδο του 129% του ΑΕΠ, κατόπιν διαδοχικών αναθεωρήσεων από την ελληνική και την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία (που αποτελούν θέμα εισαγγελικής έρευνας), ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς αιτιών που φέρουν ανάγλυφο το αποτύπωμα της ελληνικής αστικής τάξης και κορυφαίων, στρατηγικών επιλογών της. Είναι τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του ελληνικού καπιταλισμού.

Εν συντομία: Πρώτο, ο εθισμός της ελληνικής ελίτ στις κρατικές επιχορηγήσεις που είχαν μετατρέψει τα δημόσια ταμεία σε δανειστή έσχατης ανάγκης για το κεφάλαιο. Κορυφαία και πιο πρόσφατα τότε παραδείγματα οι Ολυμπιακοί Αγώνες, επίσημου (και άγνωστου πραγματικού) κόστους 9 δισ. ευρώ και η στήριξη των τραπεζών επί Καραμανλή με 28 δισ. Τα 4,5 δισ. ευρώ που πρέπει να πληρωθούν τον Μάιο είναι μέρος αυτού του χρέους, τα λεγόμενα ομόλογα Αλογοσκούφη.

Δεύτερο, οι υψηλές στρατιωτικές δαπάνες που είχαν καταστήσει την Ελλάδα Μέκκα του στρατιωτικού κεϋνσιανισμού, με την τουρκική απειλή να αποτελεί το τέλειο προπέτασμα καπνού. Μάρτυρας η νεκρανάσταση το 2009 της Ελλάδας «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» 90 σχεδόν χρόνια μετά την περίφημη ρήση του Ελ. Βενιζέλου, όπως φαίνεται από το ύψος των στρατιωτικών δαπανών που έφταναν το 3,2% του ΑΕΠ, όταν η Γαλλία, η Αγγλία και η Γερμανία έδιναν αντίστοιχα το 2,9%, 2,7% και 1,4% του ΑΕΠ τους …μόνο!

Η τρίτη αιτία του δημοσιονομικού ναυαγίου σχετιζόταν με την θεσμοθετημένη, επίσημη φορο-αποφυγή του κεφαλαίου. Ποιος ξεχνάει τον Κ. Καραμανλή να ανακοινώνει τον Σεπτέμβρη του 2004 από την ΔΕΘ την μείωση των συντελεστών φορολόγησης των ΑΕ κατά 10 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες, από το 35% στο 25%; Η απλοχεριά συνεχίστηκε και επί ΓΑΠ για να φτάσουμε το 2011 και 2012 όταν είχε πέσει και το φουγάρο του Τιτανικού στα κεφάλια των ναυαγών ο ανώτατος συντελεστής φορολόγησης των ΑΕ στην Ελλάδα να είναι 20% όταν κατά μέσο όταν στην ευρωζώνη των 17 ήταν 25,3% και 25,4% (TaxationTrendsintheEuropeanUnion, 2013 edition).

Η τέταρτη αιτία της αύξησης του δημόσιου χρέους αφορά το ίδιο το …δημόσιο χρέος. Η Ελλάδα με βάση τον κρατικό προϋπολογισμό του 2014 (όπως αναφέρεται στην Εισηγητική έκθεση) από το 1992 μέχρι και το 2013 έχει πληρώσει σε χρεολύσια, τόκους και παράλληλες δαπάνες 563,31 δισ. ευρώ. Για να διατηρούμε δηλαδή ένα χρέος στα 321 δισ. ευρώ έχουμε καταβάλει σχεδόν δύο φορές αυτά τα χρήματα την τελευταία 20ετία! Επομένως, το χρέος έφτασε στα επίπεδα που βρίσκεται σήμερα λόγω του εξωφρενικά υψηλού κόστους εξυπηρέτησής του, που με το πέρασμα του χρόνου πήρε μορφή χιονοστιβάδας!

Πέμπτο, το χρέος ποτέ δεν θα έφτανε σε αυτά τα επίπεδα αν η Ελλάδα δεν είχε ενταχθεί στην ΕΟΚ το 1981 και την ευρωζώνη το 2002. Το κοινό νόμισμα ειδικά μπορεί να έλυσε βραχυχρόνια προβλήματα χρηματοδότησης του σταθερά ελλειμματικού εμπορικού ισοζυγίου, το κόστος όμως αποδείχθηκε, μεσοπρόθεσμα, καταστροφικό: αύξηση των εισαγωγών και του ελλείμματος που σήμανε πτώση εγχώριας παραγωγής και απασχόλησης και επίσης μειωμένα φορολογικά και δημόσια έσοδα. Αδιάφορες επίσης αποδείχθηκαν και οι επιπτώσεις των χαμηλών επιτοκίων με τα οποία γινόταν για ένα σύντομο χρονικό διάστημα ο δημόσιος δανεισμός στους τόκους. Οι τόκοι που κατέβαλε το ελληνικό δημόσιο αυξάνονταν σταθερά: 2000: 9,5 δισ. ευρώ, 2001: 9,29 δισ., 2002: 8,53 δισ., 2003: 9,21 δισ., 2004: 9,28 δισ., 2005: 9,61 δισ., 2006: 9,44 δισ., 2007: 9,66 δισ., 2008: 11,1 δισ., 2009: 12,1 δισ. κι έπειτα η ιστορία είναι γνωστή…

Η έκτη αιτία σχετίζεται με την παγκόσμια κρίση, όπως ξέσπασε το 2008 στην αγορά υποβαθμισμένων στεγαστικών δανείων των ΗΠΑ. Ο κίνδυνος που σήμανε για τις τράπεζες, σε Αμερική και Ευρώπη, άνοιξε διάπλατα τα κρατικά θησαυροφυλάκια οδηγώντας σε πρωτοφανή επίπεδα τα δημοσιονομικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος, μέχρι και τώρα. Σε όλες τις προηγμένες οικονομίες (ΗΠΑ, Ευρωζώνη, Ιαπωνία, Αγγλία, Καναδάς) το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από 81,5% του ΑΕΠ το 2008, σε 93% το 2009, 99,3% το 2010, 103,5% το 2011 και 106,5% το 2012 (FiscalMonitor, April 2012, IMF). Η Ελλάδα επομένως δεν αποτελούσε εξαίρεση.

Τέλος, η κρίση του δημόσιου χρέους ήταν επιπλέον και μορφή έκφρασης μιας βαθύτερης, δομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, όπως εκδηλωνόταν με την έλλειψη επενδύσεων, την υψηλή ανεργία, κ.α. και στην αφετηρία της έχει την πτώση του ποσοστού κέρδους.

Το παραπάνω εκρηκτικό μείγμα έσκασε κι επισήμως το 2010 προκαλώντας την πέμπτη χρεοκοπία στην ιστορία του ελληνικού κράτους, από την ίδρυσή του.

Έκτοτε οι βίαιες λύσεις που δόθηκαν, μέσω των αλλεπάλληλων Μνημονίων, μπορεί να μην αντιμετώπισαν το πρόβλημα του δημοσίου χρέους όπως αποδεικνύει περίτρανα το γεγονός ότι από 299 δισ. ευρώ το 2009 (και 129% του ΑΕΠ) έφτασε τα 321 δισ. στις 31 Δεκέμβρη του 2013 (176% του ΑΕΠ), δημιούργησαν ωστόσο τους όρους για να ξεπερασθεί η κρίση σε βάρος των εργαζομένων και της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Τα αδιέξοδα που συσσωρεύτηκαν εν τω μεταξύ, μετατρέποντας σε γόρδιο δεσμό την διαχείριση του δημόσιου χρέους το επόμενο διάστημα, επ’ ουδενί δεν σηματοδοτούν αποτυχία.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΠΛΟΦΑ ΓΑΛΛΙΑΣ, ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ, ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ

Κορυφαία στιγμή σε αυτή την διαδικασία ήταν η αναδιάρθρωση του χρέους τον Μάρτιο του 2012, όταν πλέον οι ευρωπαϊκές τράπεζες που ήταν εκτεθειμένες στα ελληνικά ομόλογα τα έχουν «αδειάσει» στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις ελληνικές (διαδικασία που την απέκλειαν ρητά και κατηγορηματικά οι αντιπρόσωποι Γαλλίας, Γερμανίας και Ολλανδίας κατά τη διάρκεια συνεδρίασης του ΔΝΤ τον Μάιο του 2010, όπως πρόσφατα μάθαμε με την διαρροή διαβαθμισμένου πρακτικού των συζητήσεων) και μπόρεσε έτσι, επιτέλους, να ξεκινήσει το κάθε άλλο παρά εθελοντικό κούρεμα τους. Σε επίρρωση του …βαριά καταναγκαστικού χαρακτήρα του κουρέματος τα 2,2 δισ. ευρώ που ήταν η ονομαστική αξία των ομολόγων 15.000 φυσικών προσώπων, κατ’ εξοχήν συντηρητικών επενδυτών, που τα έχασαν σχεδόν όλα, όπως και περισσότεροι από 3.000 πρώην υπάλληλοι της Ολυμπιακής που είχαν αποζημιωθεί με ομόλογα. Επίσης, τα 14 δισ. ευρώ που έχασαν τα ασφαλιστικά ταμεία και πολλά ακόμη δισ. τα οποία αποχαιρέτησαν, με ευθύνη του Βενιζέλου, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, ΤΕΙ και κάθε είδους ΝΠΔΔ που τηρούσαν αναγκαστικά λογαριασμούς στην Τράπεζα Ελλάδας, όπως το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων.

Για να μην μείνει καμιά εντύπωση πως τα μέτρα μείωσης του χρέους είχαν μόνο χαμένους, πως …όλοι μαζί τα χάσαμε, αξίζει να θυμίσουμε την περίπτωση του κερδοσκοπικού κεφαλαίου Third Pointτο οποίο σε 6 μήνες έβγαλε από τα ελληνικά ομόλογα μισό δισ.! Το κατάφερε όταν αγόρασε μαζικά το καλοκαίρι του 2012 ελληνικά ομόλογα, την εποχή που η τιμή τους εν μέσω φημών για έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, είχε φτάσει στα 17 λεπτά ανά ευρώ, και τα πούλησε τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου όταν το συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης συμφώνησε, ως ένα μέτρο ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, στην επαναγορά ομολόγων από την δευτερογενή αγορά, στο ύψος των 34 λεπτών. Η χαρά των αρπακτικών! Έτσι, κερδοσκόποι όπως το Third Point έβγαλαν 500 εκ. ευρώ, πίνοντας στην υγεία της μείωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους που μπορεί αυτό να παραμένει στο ύψος του τέσσερα χρόνια μετά, η μείωσή του ωστόσο αποδείχθηκε μια από τις πιο συναρπαστικές μπίζνες· προφανώς για πολύ λίγους. Μεταξύ αυτών κι οι έλληνες τραπεζίτες που αποζημιώθηκαν στο ακέραιο όχι μόνο για τις ζημιές που υπέστησαν από το κούρεμα ύψους 55% στα ομόλογα αξίας 56 δισ. ευρώ που κατείχαν, αλλά και για τις ζημιές που υπέστησαν λόγω ύφεσης. Στο απόγειο δε της πρόκλησης, 8,5 δισ. ευρώ που περίσσεψαν από τα 50 δισ. έμειναν «κάβα» και τους περιμένουν, μέχρι να αποσαφηνιστούν οι ανάγκες μιας νέας ανακεφαλαιοποίησης…

ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΔΑΝΕΙΟ

Οι πολλοί, αντίθετα, αλέθονται από τον οδοστρωτήρα των Μνημονίων: σαρωτικές και αδιαφανείς ιδιωτικοποιήσεις που θα οδηγήσουν στα ύψη τα τιμολόγια (ΔΕΠΑ, ΟΠΑΠ, δίκτυο μεταφοράς ηλεκτρικού, αεροδρόμια, Ελληνικό, ακίνητα, εργοστάσια απορριμμάτων, εταιρείες ύδρευσης, λιμάνια, κλπ), κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οριζόντια μείωση μισθών κατά 22%, και πολλά άλλα. Όροι τόσο δυσβάστακτοι που κρίνονται απαράδεκτοι ακόμη και αν συνόδευαν την διαγραφή του δημόσιου χρέους. Η ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ όμως τους δέχτηκε αδιαμαρτύρητα, ευλογία τους χαρακτήρισε στο αποκορύφωμα της υποτέλειάς της, παρότι αύξαναν το χρέος και επέβαλαν ένα καθεστώς χρεοκρατίας στο διηνεκές: το 2057 θα αποπληρωθεί η τελευταία δόση, ύψους 1,1 δισ. ευρώ, από τα δάνεια του Μηχανισμού Στήριξης. Και στο ενδιάμεσο, το χειρότερο σενάριο που πάντα ανακαλύπτεται μπροστά στο γκισέ, εκ των υστέρων, όταν πια είναι αργά. Φέτος πρέπει να πληρωθούν 24,9 δισ. ευρώ στον μηχανισμό υπό την μορφή χρεολυσίων, ποσό που ισούται με το σύνολο των εσόδων του ελληνικού δημοσίου από την έμμεση φορολογία, πέραν των 15 δισ. που είναι ο βραχυχρόνιος δανεισμός του ελληνικού δημοσίου (και το 2015 άλλα 16,1 δισ. ευρώ)! Για να φανεί το παράλογο του πράγματος να αναφέρουμε τα ποσά που πρέπει να καταβληθούν τα επόμενα χρόνια. Το 2016: 7,1 δισ. ευρώ, το 2017: 7,5 δισ., το 2018: 4,2 δισ., το 2019: 8,2 δισ., το 2020 4,4 δισ. κοκ. Καμία, μα καμία άλλη χρόνια μέχρι το 2057 δεν έχει το ελληνικό δημόσιο να πληρώσει στον μηχανισμό τέτοιο υπέρογκο ποσό, που να υπερβαίνει έστω τα 20 δισ. ευρώ, όπως φέτος που (οποία σύμπτωση!) λήγουν τυπικά τα Μνημόνια και τέσσερα χρόνια μετά τερματίζεται επίσημα το πρόγραμμα προσαρμογής. Η κατανομή των βαρών, φαίνεται έτσι, δεν έγινε καθόλου τυχαία. Δεν πρόκειται για μια ακόμη αποτυχία της Τρόικας, αλλά για ένα νέο επίτευγμα που καθιστά μονόδρομο για την ελληνική ολιγαρχία ένα νέο, τρίτο δάνειο, που θα συνοδεύεται από όρους εξαθλίωσης της πλειοψηφίας και εκμηδένισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων, το οποίο ήδη συζητιέται στα αρμόδια γραφεία του υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας με την ελληνική πολιτική ελίτ να παρακολουθεί άβουλη τα σενάρια που διαδέχονται και συχνά αναιρούν το ένα το άλλο. Στην πιο πρόσφατη εκδοχή τους, η λύση θα ανακοινωθεί το δεύτερο εξάμηνο του 2014. Μετά δηλαδή τις ευρωεκλογές. Το σίγουρο είναι πως θα περιλαμβάνει επιμήκυνση της εξόφλησης, μείωση του επιτοκίου με το οποίο επιβαρύνεται η αποπληρωμή του πρώτου δανείου κι ένα νέο δάνειο ύψους γύρω στα 20 δισ. ευρώ που θα επιτρέψει την αποπληρωμή των χρεολυσίων του 2014 και 2015. Ανοιχτό παραμένει αν θα περιλαμβάνει και κούρεμα μέρους του χρέους που διατηρεί ο λεγόμενος επίσημος τομέας, δηλαδή Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και εθνικές κεντρικές τράπεζες (πρόκειται για το λεγόμενο ευρωσύστημα που με βάση ανακοίνωση της 20^ης Φεβρουαρίου στις 31/12/2013 κατείχε ελληνικά ομόλογα ύψους 25,4 δισ. ευρώ), Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας κι επιπλέον το ΔΝΤ. Με βάση μια πρώτη διάκριση του δημόσιου χρέους, όπως είχε διαμορφωθεί στις 31 Δεκεμβρίου 2013 (321,478 δισ. ευρώ), το χρέος στον Μηχανισμό Στήριξης ανέρχεται σε 213.152 δισ. (66,3%), γενικά το επίσημο ή διακρατικό χρέος σε 230.210 δισ. (71,6%) και το ομολογιακό μαζί με τους βραχυχρόνιους τίτλους σε 91.267 δισ. (28,4%).

ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΑΪΛΟΚ

Στη βάση των παραπάνω, καθόλου ασήμαντων γεγονότων είναι προφανές πως το δημόσιο χρέος, αρχής γενομένης από τα δάνεια του Μηχανισμού Στήριξης δεν πρέπει να πληρωθούν! Ούτε ευρώ! «Μα ποτέ και κανένας στο παρελθόν δεν έχει αθετήσει υποχρεώσεις απέναντι στο ΔΝΤ», αντιτείνουν οι γραικύλοι. Η Ελλάδα λοιπόν, που λόγω των πολιτικών της Τρόικας υπέστη την μεγαλύτερη ύφεση σε καιρό ειρήνης, θα είναι η πρώτη που δεν θα πληρώσει. Ρήτρες του διεθνούς δικαίου υπάρχουν, όπως και η δυνατότητα του λογιστικού ελέγχου που θα αποδείξει ότι το χρέος μπορεί να μην πληρωθεί. Αν επιμένουν, τότε η Ελλάδα να στείλει τον λογαριασμό στην Γερμανία, την Γαλλία και την Ολλανδία, οι αντιπρόσωποι των οποίων στο ΔΝΤ – κορυφαίοι απατεώνες! – διαβεβαίωναν ότι δεν θα αξιοποιήσουν τα χρήματα του πρώτου δανείου για να ξεφορτωθούν οι τράπεζες τους τα ελληνικά ομόλογα. Αποδείχθηκε ότι λειτουργούσαν σαν βαποράκια των τραπεζών, σαν έμμισθα όργανά τους. Μαζί φυσικά κι η ΕΚΤ που σαν κλεπταποδόχος παραλάμβανε τα προϊόντα της απάτης, όταν Ντόιτσε Μπανκ και λοιπά …ευαγή ιδρύματα ξεφόρτωναν στα τερματικά της τα ελληνικά ομόλογα, ολοκληρώνοντας έτσι την απάτη. Οι διάλογοι κι οι σχετικές διαβεβαιώσεις των αντιπροσώπων Γαλλίας, Γερμανίας και Ολλανδίας είναι πλέον καταγεγραμμένες και έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Δεν μπορούμε να σφυρίζουμε αδιάφοροι σαν να είναι ένα θέμα αδιάφορο για το σήμερα, που αφορά την ιστορία.

Η πρώτη ενέργεια που θα πρέπει να γίνει από μια κυβέρνηση, που δεν θα είναι τυφλό και αδίστακτο όργανο των πιστωτών όπως η κυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου, είναι η μονομερής παύση πληρωμών. Κανένας διάλογος για το χρέος με αυτούς που το οδήγησαν στο 176% του ΑΕΠ, με αυτούς που ευθύνονται για την εκτίναξη της ανεργίας στο 29%, την μείωση των μισθών κατά 35%, το ρεκόρ αυτοκτονιών και την κατάργηση εργατικών κατακτήσεων ενός ολόκληρου αιώνα! Κάθε άλλο σχέδιο, αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε υποταγή στους πιστωτές.

Παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους! (Επίκαιρα, 19-23 Δεκεμβρίου 2013)

Το μόνο που απαιτείται είναι πολιτική βούληση!

Σε εφιάλτη χωρίς τέλος έχει εξελιχθεί η διαχείριση του δημόσιου χρέους από το 2010, όταν η τύχη του εναποτέθηκε στα χέρια των πιστωτών. Ακόμη και τώρα, 3,5 ολόκληρα χρόνια μετά την εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου που συνόδευσε το πρώτο δάνειο, το ελληνικό πολιτικό σύστημα κρέμεται για πολλοστή φορά από τα γερμανικά χείλη για να μάθει τι ακριβώς θα αποφασίσει το Βερολίνο για το χρέος, με την «ώρα της κρίσης» εσχάτως (αφού όλοι αναμέναμε το φθινόπωρο του 2013 μετά τις γερμανικές εκλογές) να έχει μετατεθεί για το καλοκαίρι του 2014, αφού θα έχουν ολοκληρωθεί κι οι ευρωεκλογές. Έστω κι έτσι όμως αυτό που ομολογείται από κάθε πλευρά, από το Βερολίνο που αποφασίζει για την ΕΕ, την Ουάσινγκτον όπου έχει την έδρα του το ΔΝΤ και την ελληνική κυβέρνηση που απλά περιμένει να της ανακοινωθούν οι αποφάσεις, είναι ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο. Τα μεγέθη είναι εξόχως αποκαλυπτικά, όσο κι αν τα καλύπτει ένα πέπλο σιωπής, σε εμφανή αντίθεση με ό,τι συνέβαινε για παράδειγμα το 2010 όταν έπρεπε να δημιουργηθεί η αναγκαία συναίνεση για να γίνουν δεκτά τα Μνημόνια από την ελληνική κοινωνία, σαν να επρόκειτο για την μία και μοναδική θεραπεία απέναντι στον θανάσιμο κίνδυνο που διέτρεχε. Με βάση λοιπόν την εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού που ψηφίστηκε από την Βουλή το Σάββατο 7 Νοεμβρίου, το δημόσιο χρέος φέτος θα φτάσει τα 321 εκ. ευρώ (175,5% του ΑΕΠ), ενώ τον επόμενο χρόνο, το 2014, αν δεν γίνει καμία άλλη παρέμβαση αναμένεται να φτάσει τα 320 εκ. (174,8%). Η Ελλάδα δηλαδή θα συνεχίσει να έχει ένα δημόσιο χρέος πολύ πάνω (κατά 50% μεγαλύτερο σχεδόν) του ορίου του 120% που διασφαλίζει την βιωσιμότητα του. Είναι προφανές επομένως ότι επιβάλλεται μια σημαντική του μείωση.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Το ερώτημα ωστόσο είναι υπό ποιούς όρους θα γίνει αυτή η μείωση. Γιατί κι η διαγραφή χρέους, ύψους 105 δισ. ευρώ, που συνόδευσε την αναδιάρθρωση του Μαρτίου του 2012 δεν ήταν καθόλου αμελητέα. Ήταν για παράδειγμα σημαντικά μεγαλύτερης αξίας από την αναδιάρθρωση στο αργεντίνικο χρέος το 2001, που αφορούσε το 93% σε ένα χρέος ύψους 100 δισ. δολ., κι η οποία τότε είχε χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη στην ιστορία. Η αναδιάρθρωση του 2013 υπό άλλους όρους, αν δηλαδή δεν συνοδευόταν από τους τιμωρητικούς όρους του δευτέρου Μνημονίου (έτσι ώστε καμία άλλη χώρα στο εξής να μην ζητήσει ανάλογη διευκόλυνση) και επίσης από ένα επιπλέον δάνειο ύψους 109,1 δισ. ευρώ, θα μπορούσε να είχε αποδειχθεί επωφελής για τα δημόσια οικονομικά, ελαφρύνοντας κατ’ επέκταση τους φορολογούμενους και δημιουργώντας εκείνο το αναγκαίο περιθώριο για την άσκηση αναδιανεμητικής, επεκτατικής πολιτικής.

Επικίνδυνοι Τρόικα και δανειστές

Το σημαντικότερο συμπέρασμα επομένως που εξάγεται για την επικείμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους είναι ότι στον βαθμό που θα αποφασιστεί από τους πιστωτές, δηλαδή την Τρόικα που αποτελεί πιστό τους όργανο, θα σημάνει νέα δεινά για τους φορολογούμενους. Υπό το βάρος λοιπόν της δραματικής εμπειρίας που έχει αποκομίσει μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός από τις προηγούμενες «διασώσεις» του, το αβίαστο και λογικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η τύχη του δημόσιου χρέους δεν πρέπει να εναποτεθεί ξανά στους πιστωτές. Αυτό αντίθετα που πρέπει να γίνει είναι με όρους κυρίαρχου κράτους η Ελλάδα να προχωρήσει σε άμεση παύση πληρωμών, χωρίς καμία συνεννόηση με τους δανειστές, μέσα δηλαδή από μονομερείς ενέργειες.

Καμία χώρα που το έπραξε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν δεν μετάνοιωσε. Η Ρωσία το 1999, η Αργεντινή το 2001, ο Ισημερινός το 2008 και πιο πρόσφατα, το 2010, η Ισλανδία είδαν πολύ σύντομα το δημόσιο χρέος τους να μειώνεται, την οικονομία τους να αναπτύσσεται, την ανεργία να πέφτει και να αποχαιρετούν οριστικά το καθεστώς του κράτους-παρία που τους είχε καταδικάσει η υπερχρέωση και η υποτέλεια στους ξένους δανειστές. Οι «καλοί μαθητές» αντίθετα συνεχίζουν να περιδινίζονται στην ίδια κρίση.

Μια ελληνική κυβέρνηση που θα θέτει σε προτεραιότητα τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και της ίδιας της χώρας μπορεί να επικαλεστεί ένα πλήθος εύλογων και διεθνώς αποδεκτών οικονομικο-πολιτικών και νομικών επιχειρημάτων για να δικαιολογήσει μια απόφαση παύσης πληρωμών. Διαδικασία αναγκαία καθώς πρόκειται για διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας κι όχι για διαδικασίες που αφορούν το εσωτερικό της, οπότε ένας νόμος θα ήταν αρκετός. Κάτι για παράδειγμα που μπορεί να συμβεί με τα μνημόνια κι όλο το εφιαλτικό οικοδόμημα που δημιούργησαν, τα οποία μπορούν να καταργηθούν με ένα νόμο της ελληνικής βουλής με απλή πλειοψηφία δηλαδή. Αρκεί να υπάρχει η ανάλογη πολιτική βούληση…

 Ευθύνη των πιστωτών

Το πρώτο βήμα στην τεκμηρίωση της απόφασης μονομερούς παύσης πληρωμών δεν μπορεί παρά να ξεκινάει από τις τεράστιες ευθύνες των πιστωτών για την τραγική κατάσταση που έχει φθάσει η Ελλάδα σε ό,τι αφορά το επίμαχο θέμα: το δημόσιο χρέος! Η ακαταλληλότητα των μέχρι σήμερα αρμόδιων να αποφασίζουν για το χρέος (ΕΕ, ΔΝΤ) τεκμαίρεται από την αποκλειστική ευθύνη που τους βαραίνει για τον εκτροχιασμό του. Όταν έπρεπε να αποσπαστεί η σιωπηρή έστω συναίνεση του ελληνικού λαού για τα Μνημόνια τότε ήταν στη μόδα η ρήση του Πάγκαλου «όλοι μαζί τα φάγαμε». Έτσι επιχειρήθηκε να εξηγηθεί γιατί το δημόσιο χρέος έφτασε στο 129% του ΑΕΠ ή τα 300 δισ. ευρώ, που ήταν τον Οκτώβριο του 2009, αφήνοντας προς το παρόν ασχολίαστα τα μαγειρέματα που έκανε η ελληνική στατιστική υπηρεσία μαζί με την Γιουροστάτ για να αυξηθεί το δημόσιο χρέος από το 115% που ήταν μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2009. (Ένας πονοκέφαλος δεν δικαιολογεί χημειοθεραπεία, αντίθετα η διάγνωση καρκίνου, ακόμη κι αν είναι πλαστή, την εμφανίζει επιβεβλημένη…)Τώρα όμως που το δημόσιο χρέος έχει καταγράψει την μεγαλύτερη αύξηση που έχει παρατηρηθεί ποτέ μέσα σε μια τόσο σύντομη χρονική περίοδο ποιός φταίει; Η απόδοση της ευθύνης στον λαό που έχει ματώσει θα ήταν θράσος, ύβρις. Αποκλειστικός υπεύθυνος επομένως είναι η Τρόικα. Μόνη της σχεδίαζε και ανακοίνωνε τα Μνημόνια, με τους έλληνες υπουργούς από την πρώτη κυβέρνηση του Παπανδρέου (των …αντιεξουσιαστών) μέχρι τώρα να αρκούνται στην απόφαση για το πότε θα ψηφισθούν από την Βουλή οι όροι τους, χωρίς να είναι κι αυτό πάντοτε αναγκαίο. Μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου ή μια υπουργική απόφαση πολλές φορές αρκούσε…

Η δημόσια παραδοχή του ΔΝΤ, τον Ιούνιο του 2013, για το «λάθος» του στο ελληνικό πρόγραμμα αποτελεί πρώτης τάξης επιχείρημα ακόμη και για εκείνους που δεν είχαν χρόνο να διαβάσουν το πρώτο μνημόνιο (Μάιος 2010) ώστε να γνωρίζουν την απόσταση που χωρίζει την πραγματικότητα από τις προβλέψεις του ή δεν θυμούνται τι πρόβλεπε: η ανεργία θα έφθανε στο υψηλότερο της σημείο, 15%, το 2012 και μετά θα μειωνόταν, το ΑΕΠ φέτος θα αυξανόταν κατά 2,8% (σελ. 9), το δημόσιο χρέος φέτος θα ήταν 149% του ΑΕΠ (σελ. 13), κ.α. Στο πλαίσιο μίας τέτοιας παταγώδους αποτυχίας στις προβλέψεις γιατί η Ελλάδα να συνεχίσει να δεσμεύεται από τους υπόλοιπους όρους που περιλαμβάνονται στο πρώτο Μνημόνιο και αφορούν την αποπληρωμή των δόσεων;

Τα πράγματα είναι ακόμη πιο ευνοϊκά για την Ελλάδα λόγω του ότι όλο το πρόγραμμα εξ αρχής δεν σχεδιάστηκε για να σώσει τον ελληνικό λαό, αλλά τις τράπεζες και τους πιστωτές. Η σκοπιμότητα και ο δόλος που υπήρχε πίσω από τον σχεδιασμό του προγράμματος διάσωσης της ελληνικής οικονομίας, σε τέτοιο βαθμό ώστε το ελληνικό δημόσιο να μπορεί να το καταγγείλει και αρνηθεί να σεβαστεί τις υποχρεώσεις που προκύπτουν, φαίνεται πεντακάθαρα στις τρεις κορυφαίες στιγμές του: Κατά την εκκίνησή του, όταν βεβαιωμένα πια ευνοούσε τις ξένες τράπεζες που είχαν επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα, κατά την αναδιάρθρωση του Μαρτίου του 2012 και σήμερα όταν είναι γνωστό που έχουν πάει τα χρήματα των δόσεων.

Με βάση απάντηση που έλαβε σε ερώτησή του τον Σεπτέμβριο του 2012 ο βουλευτής της ΝΔ, Προκόπης Παυλόπουλος, βεβαιώνεται ότι οι ξένες τράπεζες ήταν ο μεγάλος κερδισμένος του ελληνικού προγράμματος διάσωσης καθώς πρόλαβαν και ξεφορτώθηκαν τα ομόλογα που κατείχαν έτσι ώστε όταν θα ερχόταν το αναπότρεπτο κούρεμα να μην υποστούν οι ίδιες την ζημιά. Η ζημιά αυτή μεταβιβάστηκε στις ελληνικές τράπεζες και τους έλληνες και ευρωπαίους φορολογούμενους. Τι άλλο δείχνει το γεγονός ότι οι ξένες τράπεζες (κατ’ αρχήν γαλλο-γερμανικές) ενώ κατείχαν στις 31 Δεκεμβρίου 2009 ελληνικά ομόλογα αξίας 141,5 δισ. ευρώ, τα μείωσαν ένα χρόνο αργότερα, στις 31 Δεκεμβρίου 2010 στα 45,9 δισ. και τον επόμενο χρόνο στις 31 Δεκεμβρίου 2011 στα 35 δισ. ευρώ; Μέσω του Μνημονίου σώθηκαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες που πρόλαβαν και ξεφορτώθηκαν ελληνικά ομόλογα αξίας 100 σχεδόν δισ. ευρώ σε ένα χρόνο, οδηγώντας το ελληνικό κράτος να χρωστάει στα ευρωπαϊκά κράτη και το ΔΝΤ. Δεν καταλάβαιναν οι πιστωτές τι έκαναν;

Το έγκλημα ολοκληρώθηκε με το δεύτερο Μνημόνιο που συνόδευσε το PSI τον Μάρτιο του 2012, όταν η αύξηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, μέσω της διαγραφής ενός υπέρογκου μέρους του, πραγματοποιείται με αποκλειστική και πάλι δική τους ευθύνη οι οποίοι «κρατικοποιούν» επί της ουσίας το ελληνικό δημόσιο χρέος, επιβάλλοντας στο ελληνικό δημόσιο να χρωστάει στο εξής στα ίδια τα κράτη που δίνουν ζεστό χρήμα στις τράπεζες και τους άλλους πιστωτές αλλάζοντας εκ βάθρων το «προφίλ» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Έτσι φτάνουμε στις 30 Σεπτεμβρίου 2013, με βάση την εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού, το 66,4% του χρέους της κεντρικής διοίκησης να αποτελείται από δάνεια του μηχανισμού στήριξης κι ο ομολογιακός δανεισμός να αντιπροσωπεύει μόνο το 23%, όταν πριν 3 χρόνια σχεδόν ολόκληρο το δημόσιο χρέος ήταν ομολογιακό. Στο ενδιάμεσο τα ασφαλιστικά ταμεία έχασαν 14 δισ. ευρώ και πολλά ακόμη δισ. κάθε λογής ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ (από πανεπιστήμια και ΤΕΙ μέχρι νοσοκομεία και μουσεία) που τηρούσαν υποχρεωτικούς λογαριασμούς στην Τράπεζα της Ελλάδας κι είδαν τις καταθέσεις τους να εξαϋλώνονται, χάνοντας ακόμη και το 90%! Το γεγονός πάντως ότι το μεγαλύτερο μέρος του χρέους οφείλεται σε κυβερνήσεις της ΕΕ παρέχει τεράστια περιθώρια πολιτικής διαπραγμάτευσης…

Μόνο το 22% των χρημάτων στον προϋπολογισμό

Το οικονομικό έγκλημα που διέπραξαν οι πιστωτές χρεώνοντας την Ελλάδα στο διηνεκές αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο αν δούμε ότι περισσότερα από τρία τέταρτα των χρημάτων που έχουν δοθεί κατέληξαν και πάλι στους ίδιους: τους δανειστές! Συγκεκριμένα, όπως απέδειξε η διεθνής οργάνωση Attac σε πρόσφατη μελέτη της, από τα 206,9 δισ. ευρώ που εγκρίθηκαν για την Ελλάδα σε 23 δόσεις από τον Μάιο του 2010 μέχρι και τον Ιούνιο του 2013 (εκ των οποίων τα 180,91 προήλθαν από την ευρωζώνη και και τα 26,7 από το ΔΝΤ) το 77% των χρημάτων (160,1 δισ.) κατευθύνθηκε πάλι σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Ειδικότερα το 49% (101,3 δισ.) για την εξυπηρέτηση του χρέους και το 28% (58,2 δισ.) για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Στον κρατικό προϋπολογισμό κατευθύνθηκε μόνο το 22,5% (46,5 δισ.) των χρημάτων των δόσεων. Εν ολίγοις, δανειστές κερνούν, δανειστές πίνουν…

Η Γερμανία δεν ωφελήθηκε μόνο διασώζοντας τις γερμανικές τράπεζες σε βάρος του ελληνικού λαού που θα πληρώνει μέχρι το 2048. Επωφελήθηκε από την κρίση χρέους της ευρωπαϊκής περιφέρειας τουλάχιστον με δύο ακόμη τρόπους: Με βάση απάντηση που έδωσε το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών σε ερώτηση βουλευτή των σοσιαλδημοκρατών κι η οποία παρουσιάστηκε στο περιοδικό Σπίγκελ τον Αύγουστο του 2013, τα κέρδη της Γερμανίας από το 2010 ως το 2014 λόγω της πτώσης των επιτοκίων δανεισμού και της μεγάλης ζήτησης που προκλήθηκε στα ομόλογά του εξ αιτίας του κύματος φυγής κεφαλαίων από τα ομόλογα των περιφερειακών κρατών εκτιμάται σε 40,9 δισ. ευρώ. Αξιοσημείωτα είναι επίσης και τα κέρδη που κατέγραψε η Γερμανία από τους τόκους που συνόδευαν ειδικά το πρώτο δάνειο και κυμαίνονταν μεταξύ 3,4% και 4,5%. Δημοσίευμα του ειδησεογραφικού πρακτορείου Ρόιτερς τον Μάρτιο του 2012 εκτιμούσε τα κέρδη που είχε αποκομίσει το Τέταρτο Ράιχ από τον δανεισμό της Ελλάδας μέχρι το τέλος του 2011 σε 380 εκ. ευρώ. Επικερδής δουλειά η διάσωση…

Την παραπάνω ωμή πραγματικότητα, πως η διάσωση της Ελλάδας ήταν ένα συγκαλυμμένο σχέδιο διάσωσης των πιστωτών από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, δεν μπορεί να την αναγνωρίσει κανένας άλλος πέρα από ένα κυρίαρχο ελληνικό κράτος. Επ’ ουδενί δεν πρόκειται η Γερμανία να αποδεχθεί πως έστειλε στους γερμανούς φορολογούμενους τον λογαριασμό των γερμανικών τραπεζών κι ότι θησαύριζε στην πλάτη των ελλήνων φορολογουμένων. Συνειδητά έτσι επιλέγει η Μέρκελ να ενοχοποιεί τον ελληνικό λαό, κατηγορώντάς τον για τεμπέλη, ώστε με την καλλιέργεια του ρατσισμού να κρύβει τις δικές της ευθύνες για την αφειδώλευτη και σκανδαλώδη στήριξη που προσέφερε στις γερμανικές τράπεζες. Στην βάση όλων των παραπάνω, μονομερείς ενέργειες από την μεριά της Ελλάδας όπως η παύση πληρωμών που θα ανοίξει τον δρόμο για την διαγραφή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν έρχονται να ακυρώσουν ένα πνεύμα ή μια πρακτική αλληλεγγύης και ανιδιοτελούς στήριξης μεταξύ ισότιμων εταίρων. Ποτέ δεν υπήρξε κάτι τέτοιο, κι όποιος το επικαλείται στην καλύτερη περίπτωση εθελοτυφλεί. Είναι η φυσική αντίδραση απέναντι σε ένα εν εξελίξει βίαιο οικονομικό έγκλημα.

Πράσινο φως από το διεθνές δίκαιο

Η μονομερής παύση πληρωμών που θα ανοίξει τον δρόμο για μια σημαντική μείωση του δημόσιου χρέους χωρίς επιζήμιους όρους, δεν είναι μόνο φυσική αλλά και νόμιμη αντίδραση. Πλήθος διατάξεων του διεθνούς δικαίου μπορεί να επικαλεστεί η ελληνική κυβέρνηση για να θωρακίσει την στάση της, καθιστώντας μη αντιστρεπτή την απόφασή της.

Η αρχή κατά την οποία οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται (pacta sunt servanda) που ενσωματώνεται στο άρθρο 26 της της Συνθήκης της Βιέννης (1969) δεν στερείται όρων. Ισχύει υπό την προϋπόθεση ότι «τα χρέη συνάπτονται για το γενικό συμφέρον της κοινότητας». Σε έκθεση επιτροπής του ΟΗΕ, της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη (UNCTAD), με ημερομηνία Ιούλιος 2007 τονίζεται ότι η υποχρέωση ενός κράτους να σέβεται τις δεσμεύσεις του έναντι δανειστών ποτέ δεν ήταν άνευ προϋποθέσεων. Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε άρθρα του διεθνούς δικαίου και διεθνών συνθηκών που έχει υπογράψει η Ελλάδα και οφείλει να τα τηρεί καθώς και νομολογία, που μπορεί να επικαλεστεί για να παραβιάσει τις δεσμεύσεις της έναντι των πιστωτών, κηρύσσοντας εν προκειμένω παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους.

Πρώτο, το άρθρο 103 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, όπου αναφέρεται ότι: «Σε περίπτωση σύγκρουσης μεταξύ των υποχρεώσεων των μελών των Ηνωμένων Εθνών… και των υποχρεώσεών τους κάτω από οποιαδήποτε άλλη διεθνή συμφωνία, θα υπερισχύουν οι υποχρεώσεις που απορρέουν από τον τρέχον Καταστατικό Χάρτη». Ποιές είναι αυτές; Αναφέρεται στο άρθρο 55: «υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, πλήρης απασχόληση, συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής προόδου και ανάπτυξης», κ.α. Δεύτερο, αν επικαλεστεί την έννοια της «ανωτέρας βίας», όπως έχει οριστεί από την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου των Ηνωμένων Εθνών (1978): «η αδυναμία να λειτουργήσεις νόμιμα,.. είναι η κατάσταση που ανακύπτει όταν απρόβλεπτες περιστάσεις πέρα από τον έλεγχο του ατόμου ή των ατόμων που τους αφορούν τους αποτρέπουν κατ’ απόλυτο τρόπο τον σεβασμό των διεθνών τους υποχρεώσεων». Τρίτο, η παύση πληρωμών μπορεί να δικαιολογηθεί στη βάση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, όταν τίθεται σε κίνδυνο η ίδια η ύπαρξη του κράτους και της πολιτικής και οικονομικής του επιβίωσης. Σε σχετική νομολογία μάλιστα του 1980, που μοιάζει να έχει γραφτεί για την μνημονιακή Ελλάδα αναφέρεται κατά λέξη: «Δεν μπορεί να αναμένεται από ένα κράτος να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δικαστήρια του, να διαλύσει την αστυνομία του και να παραμελήσει τις δημόσιες υπηρεσίες του σε τέτοιο βαθμό ώστε να εκθέσει την κοινότητα στο χάος και την αναρχία μόνο και μόνο για να παράσχει τα χρήματα για να ικανοποιηθούν οι δανειστές. Υπάρχουν όρια στο τι μπορεί λογικά να αναμένεται από ένα κράτος, όπως κι από έναν ιδιώτη». Το τέταρτο επιχείρημα, μεταξύ πολλών άλλων, που μπορεί να επικαλεστεί ένα κυρίαρχο κράτος για να προχωρήσει στην αθέτηση των υποχρεώσεών του έναντι των δανειστών σχετίζεται με την θεμελιώδη μεταβολή των συνθηκών κατά τις οποίες ανέλαβε τις υποχρεώσεις του. Κι εδώ υπάρχει επαρκής νομολογία για αξιοποίηση η οποία προέρχεται μάλιστα από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας κι ειδικότερα την διαμάχη της με την Ισλανδία.

Και τα τέσσερα παραπάνω επιχειρήματα μπορούν εύκολα να χρησιμοποιηθούν από την Ελλάδα αν υπάρξει πολιτική βούληση να προχωρήσει σε παύση πληρωμών και μονομερής διαγραφή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους. Αρκεί μαι ματιά στην κοινωνική γενοκτονία που έχει επέλθει την τελευταία 3ετία: Η ανεργία τριπλασιάστηκε φτάνοντας το 28% και διατηρώντας μάλιστα ανοδική τάση. Οι αυτοκτονίες καταγράφουν αύξηση ρεκόρ, με ιδιαίτερη προτίμηση σε 50άρηδες πνιγμένους από χρέη. Η μετανάστευση θερίζει στερώντας από την Ελλάδα μια ολόκληρη γενιά επιστημόνων. Σχολεία κλείνουν κατά εκατοντάδες στο όνομα της μείωσης του κόστους και μάλιστα κυρίως στην περιφερειακή και δυσπρόσιτη Ελλάδα απειλώντας την εθνική συνοχή, ενώ κι αυτά που συνεχίζουν να έχουν δασκάλους τον χειμώνα κλείνουν λόγω έλλειψης θέρμανσης, όπως συνέβη στη Νάουσα, πριν λίγες εβδομάδας. Τέλος, μόνο μέχρι τώρα, πριν δηλαδή δοθεί το πράσινο φως στις τράπεζες για τους πλειστηριασμούς στην πρώτη κατοικία, η εφορία έβγαζε στο σφυρί 56 σπίτια την ημέρα. Όλα τα παραπάνω συνιστούν επαρκέστατους λόγους ώστε το ελληνικό κράτος να επικαλεστεί και τα τέσσερα επιχειρήματα που προαναφέραμε (δεσμεύσεις έναντι του ΟΗΕ, ανωτέρα βία, κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μεταβολή συνθηκών) σταματώντας μονομερώς να εξυπηρετεί το δημόσιο χρέος.

Απεχθές χρέος

Υπάρχει όμως κι ένα επιπλέον προηγούμενο που μπορεί να αξιοποιήσει μια ελληνική κυβέρνηση για να απαιτήσει να γίνει σεβαστή η απόφασή της για μονομερή παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους: Χαρακτηρίζοντας το δημόσιο χρέος ως απεχθές (odious) με βάση τον ορισμό του νομικού Αλεξάντερ Σακ (1927), όπως περιέχεται στην έκθεση της επιτροπής του ΟΗΕ (7.2007) που προαναφέραμε. Ειδικότερα ένα δημόσιο χρέος χαρακτηρίζεται ως απεχθές και δεν πληρώνεται στην περίπτωση που «ένα δεσποτικό καθεστώς αναλαμβάνει ένα χρέος όχι για τις ανάγκες ή προς το συμφέρον του κράτους, αλλά για να ισχυροποιήσει το δεσποτικό καθεστώς, να καταπιέσει τον λαό που μάχεται εναντίον του, κ.α.». Ο ορισμός του Σακ περιλαμβάνει 3 όρους για να χαρακτηριστεί ένα χρέος ως απεχθές: Να μην εξυπηρέτησε τα συμφέροντα του λαού, να μην υπήρχε η σχετική νομιμοποίηση από τον λαό απέναντι στην κυβέρνηση για να προχωρήσει στη σύναψη του δανείου κι ο τρίτος όρος να ήταν ενήμεροι οι δανειστές. Πρόκειται για προϋποθέσεις που ισχύουν στην περίπτωση της Ελλάδας. Η έκθεση μάλιστα του ΟΗΕ αναφέρει πλήθος παραδειγμάτων που χρησιμοποιήθηκε ο ορισμός του Σακ από τις ΗΠΑ μέχρι την Ευρώπη. Γιατί όχι και στην Ελλάδα, όταν πλέον είναι ηλίου φαεινότερο πως τα δυο δάνεια δεν εξυπηρέτησαν καμία ανάγκη του ελληνικού λαού, συνήφθηκαν χωρίς την θέλησή του, ενώ οι πιστωτές ήταν πλήρως ενήμεροι για το που θα πάνε τα λεφτά τους;

Τέλος, υπάρχει ένα επιπλέον επιχείρημα που μπορεί να θωρακίσει μια πολιτική απόφαση καταγγελίας δανειακών συμβάσεων και μνημονίων και αθέτησης πληρωμών. Σχετίζεται με τις κατάφωρες παραβιάσεις του Συντάγματος και της νομοθεσίας. Η πρώτη δανειακή σύμβαση (Μάιος 2010) δεν έχει καν κυρωθεί από την Ελληνική Βουλή, ενώ με αφορμή την δεύτερη δανειακή σύμβαση (Μάρτιος 2012) οι σημαντικότεροι καθηγητές δημόσιου δικαίου επεσήμαναν ότι πολλά άρθρα της έρχονται σε σύγκρουση όχι μόνο με το ελληνικό σύνταγμα (προστασία της απασχόλησης, δικαίωμα στην υγεία, την παιδεία, κ.α.) αλλά και με ουσιώδη άρθρα της Ευρωπαϊκής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Ο σεβασμός στη νομιμότητα επομένως, εθνική και διεθνή, επιτάσσει την παύση πληρωμών μέσα από μονομερείς ενέργειες. Ο λογιστικός έλεγχος του δημόσιου χρέους, που θα χαρακτηρίσει κι επισήμως απεχθές ή παράνομο το χρέος, μέσω μιας θεσμοθετημένης και με αρμοδιότητες επιτροπή όπως αυτή που συγκρότησε ο Ραφαέλ Κορέα στον Ισημερινό προ 5ετίας, αποτελούμενη από οικονομολόγους, συνταγματολόγους και άλλους επιστήμονες και ειδικούς, μπορεί να προσφέρει την απαραίτητη νομιμοποίηση σε μια τέτοια απόφαση. Το μόνο που απαιτείται είναι πολιτική βούληση για σύγκρουση. Επιλογή που συνιστά πλέον μονόδρομο όταν κάθε διάθεση συνεννόησης και κοινά αποδεκτής λύσης από τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις μέχρι τώρα μας έχει οδηγήσει στην δεινή θέση που είμαστε.

Γερμανία, ο μεγαλύτερος τζαμπατζής!

Ουδέποτε η Γερμανία θα είχε φτάσει στη θέση της οικονομικής ατμομηχανής της ευρωπαϊκής ηπείρου αν αλλεπάλληλες φορές δεν είχε σβήσει τα χρέη της προς άλλες χώρες της Ευρώπης. Αθέτησε τις υποχρεώσεις της είτε κοινή συναινέση, όπως συνέβη για παράδειγμα με την συμφωνία το Λονδίνου που υπογράφτηκε το 1953, ή μονομερώς γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της διεθνείς αποφάσεις, όπως συνέβη με τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ελλάδα που είναι η μοναδική χώρα στην οποία δεν κατέβαλε τις αποζημιώσεις από τις καταστροφές που πραγματοποίησαν οι Ναζί. Έτσι η Γερμανία που τώρα αρνείται ακόμη και να συζητήσει οποιοδήποτε σχέδιο κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους, επικαλούμενη το συμφέρον των γερμανών φορολογουμένων, οφείλει στην Ελλάδα ένα ποσό που σύμφωνα με αρθρογραφία του οικονομολόγου και συμβούλου της γαλλικής κυβέρνησης, Ζακ Ντελπλά, ανέρχεται σε σημερινούς όρους στα 575 δισ. ευρώ! Χρήματα που είναι σχεδόν διπλάσια του ύψους του ελληνικού δημόσιου χρέους και το Τέταρτο Ράιχ μονομερώς αρνείται να καταβάλει κατά παράβαση αλλεπάλληλων δικαστικών αποφάσεων.

Στάση πληρωμών της Ελλάδας έναντι των πιστωτών; (Επίκαιρα 31/10-6/11/2013)

Τι δείχνει το παράδειγμα της Αργεντινής. Που οδηγούν οι απαιτήσεις της Τρόικας και τι μπορεί να κερδίσει η Ελλάδα

Αν η Ελλάδα είχε προχωρήσει σε στάση πληρωμών απέναντι στους πιστωτές της από το 2010 κιόλας σήμερα όλα θα ήταν καλύτερα. Δεν θα είχαμε βιώσει την κοινωνική τραγωδία που εξελίσσεται καθημερινά στις ελληνικές οικογένειες και σχεδόν πάντα πίσω από κλειστές πόρτες και σφραγισμένα παράθυρα, μέρος της οποίας (και μάλλον την κορυφή του παγόβουνου) καταγράφουν οι επίσημες στατιστικές με την ανεργία να έχει φτάσει το 28%, αναμένοντας να αυξηθεί κι άλλο το 2014, με τους φόρους (μόνο) στην ακίνητη περιουσία να έχουν αυξηθεί κατά 684% την τελευταία 5ετία, κ.λπ., κ.λπ.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Το ελληνικό δράμα αυτές τις μέρες φαίνεται να οδηγείται σε ένα νέο σημείο καμπής εξ αιτίας της ασφυκτικής πίεσης των πιστωτών να ληφθούν νέα αντιλαϊκά μέτρα για να καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό των επόμενων δύο ετών που εκτιμάται σε 4,4 και 6,5 δισ. ευρώ για το 2014 και το 2015. Η στάση της Άνγκελα Μέρκελ στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής όταν απέκλεισε κάθε πρόταση πολιτικής διαπραγμάτευσης ήταν απαράδεκτη και προκλητική παραπέμποντας σε συμπεριφορά ηγέτη κατοχικής δύναμης, για πολλούς λόγους. Ξεχωρίζουμε δύο: Πρώτο, γιατί η ΕΕ μπορεί να ανάψει το πράσινο φως να αξιοποιηθούν μέσα που θα επιτρέψουν μια ήπια διαχείριση του προβλήματος κι αρνείται πεισματικά να το κάνει, παρότι το έπραξε στην περίπτωση της Ιρλανδίας. Τέτοια μέσα είναι η μετάθεση του χρόνου αποπληρωμής των ομολόγων που έχουν στα χαρτοφυλάκια τους οι κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης και λήγουν τα επόμενα δύο χρόνια, η μετακύλιση των ομολόγων που βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια των εγχώριων τραπεζών και η αξιοποίηση των αδιάθετων κεφαλαίων που έχει το το ΤΧΣ από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Με βάση πρόσφατους υπολογισμούς τα έσοδα που θα είχε το ελληνικό δημόσιο από το 2012 μέχρι το 2016 αν επιστρέφονταν τα κέρδη των κεντρικών τραπεζών ανέρχονται σε 2,5 δισ. ευρώ! Κατανέμονται δε ως εξής: 2012: 0,3 δισ. ευρώ, 2013: 0,6 δισ. 2014: 0,5 δισ., 2016: 0,6 δισ. ευρώ! Δεν είναι άραγε πολιτικό σκάνδαλο η χρεοκοπημένη κατά τ’ άλλα Ελλάδα να μειώνει συντάξεις και να κλείνει νοσοκομεία για να πληρώνει τόσα δισ. ευρώ στους υποτιθέμενους εταίρους της;

Δεύτερο, η στάση του Τέταρτου Ράιχ προκαλεί οργή γιατί το παρατηρούμενο αδιέξοδο (όπως υποδεικνύει ο εκτροχιασμός του δημόσιου χρέους στο 175% του ΑΕΠ από 129% το 2010) δεν μπορεί κατά κανέναν τρόπο αυτή τη φορά να αποδοθεί στην Ελλάδα. Η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τους πιστωτές. Μόνοι τους σχεδίασαν την αναδιάρθρωση του 2010 (PSI+), δικής τους έμπνευσης ήταν τα διαρθρωτικά προγράμματα που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο μνημόνιο, δική τους επομένως είναι κι η υπαιτιότητα για την ιστορικών διαστάσεων αποτυχία που έχει καταγραφεί, με τα κάθε είδους κενά (χρηματοδοτικά, δημοσιονομικά, παραγωγικά κ.λπ.) να αποτελούν πλέον τον κανόνα κι όχι την εξαίρεση.

Χρυσοπληρώνουμε τους «εταίρους»

Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι τα αντιλαϊκά μέτρα που δεν λαμβάνονται αλλά τα υπέρογκα ποσά που πρέπει να καταβληθούν τα επόμενα τρία χρόνια για τόκους και ομόλογα, τα οποία ανέρχονται σε 76,8 δισ. ευρώ. Συγκεκριμένα το 2014 πρέπει να καταβληθούν 24,9 δισ. ευρώ για ομόλογα και 8,7 δισ. για τόκους (33,6 δισ. ευρώ σύνολο), το 2015 να πληρωθούν 16,1 δισ. ευρώ για ομόλογα και 9,8 για τόκους (25,9 δισ. ευρώ) και το 2016 να δοθούν 6,8 δισ. για ομόλογα και 10,5 δισ. για τόκους (17,3 δισ. ευρώ).

Η Μέρκελ, που λειτουργεί ως επικεφαλής πιστωτών και τοκογλύφων κι όχι ως ηγέτης μιας ένωσης ίσων, τυπικά έστω, μεταξύ τους κρατών, μόνο ένας τρόπος υπάρχει να αλλάξει στάση. Αν βρεθεί αντιμέτωπη με μια οριστική κι αμετάκλητη απόφαση παύσης πληρωμών του δημόσιου χρέους, με μια ανακοίνωση διακοπής πληρωμών τόκων και χρεολυσίων. Ακόμη και τώρα αν προβεί το ελληνικό κράτος σε μια τέτοια επιλογή μόνο ωφελημένο θα βγει. Το κόστος που συνοδεύει την συμμόρφωση με τις επιταγές των πιστωτών εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να είναι απείρως μεγαλύτερο από τις επιπτώσεις που θα έχει η ρήξη μαζί τους κι οι μονομερείς ενέργειες. Η πρόσφατη εμπειρία της Αργεντινής επιβεβαιώνει κατ’ αρχάς πως οι κοινωνικές επιπτώσεις από μια παύση πληρωμών θα είναι πολύ λιγότερο οδυνηρές από την συνέχιση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Η ανεργία στην Αργεντινή ποτέ δεν έφτασε ούτε καν το 19%, όχι στο πρωτοφανές επίπεδο του 28% που έχει φτάσει στην Ελλάδα με αιτήματα νέων μαζικών απολύσεων να είναι στο τραπέζι… Η εμπειρία της Αργεντινής επιβεβαιώνει επιπλέον ότι μια τέτοια απόφαση πυγμής που θα υπηρετείται με συνέπεια και δεν θα αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης και αναθεώρησης κάθε ώρα και στιγμή θα γίνει σεβαστή και άπαντες θα προσαρμοστούν σε αυτήν.

Επίδειξη πυγμής της Κίρχνερ

Οι πρόσφατες δικαστικές περιπέτειες της Αργεντινής μετά την απόφαση του αμερικάνικου δικαστηρίου το Νοέμβριο του 2012 να δικαιώσει το κερδοσκοπικό κεφάλαιο Elliott Management προσφέρουν πολλά διδάγματα. Κατ’ αρχάς η κυβέρνηση της Κριστίνα Κίρχνερ εξακολουθεί να αρνείται να πληρώσει τους κερδοσκόπους που δεν δέχτηκαν τους όρους της Αργεντινής ούτε στην αναδιάρθρωση του 2001 ούτε στην δεύτερη προσφορά που τους έκανε το 2005 (25-27 σεντς ανά δολάριο χρέους ή κούρεμα της τάξης του 75-73% υπό την μορφή take it or leave it), χωρίς να έχει υποστεί καμία ουσιαστική συνέπεια. Αντίθετα, μόνο τιμή μπορεί να αποτελούν για ένα κυρίαρχο κράτος δηλώσεις του τύπου: «Έχουμε κατ’ επανάληψη ζητήσει από την Αργεντινή να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις, αλλά η Αργεντινή φαίνεται ότι παραμένει απρόθυμη να προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων». Τάδε έφη εκπρόσωπος κερδοσκοπικού κεφαλαίου σε ρεπορτάζ των Financial Times στις 24 Οκτωβρίου σχετικά με τις συνεχείς προσπάθειες που καταβάλλουν διάφοροι μεσολαβητές για να πείσουν το Μπουένος Άιρες να ικανοποιήσει έστω και μέρος των απαιτήσεων των κερδοσκόπων, που είναι γνωστό πως τα ομόλογα που κατέχουν τα απέκτησαν σε εξευτελιστική τιμή περιμένοντας αυτήν ακριβώς τη στιγμή, που θα ζητούν να πληρωθούν στο ακέραιο με την βοήθεια πάντα πρόθυμων δικαστών. Μάλιστα, το περιθώριο κινήσεων των δικαστών δεν θα ήταν ποτέ μεγάλο αν η Αργεντινή είχε προνοήσει να κάνει λογιστικό έλεγχο στο χρέος της ακυρώνοντας εκ προοιμίου τις σειρές των ομολόγων που κατέχουν οι κερδοσκόποι.

Οι ίδιοι δε οι κερδοσκόποι με τα δικά τους λόγια θυμίζουν κάτι μεταξύ …Μητέρας Τερέζας και φιλανθρωπικού ιδρύματος. «Η εταιρεία μας διαχειρίζεται χρήματα συνταξιοδοτικών ταμείων, πανεπιστημιακών κληροδοτημάτων και άλλων» ανέφερε στην ίδια εφημερίδα στις 7 Οκτωβρίου σε άρθρο του ο επικεφαλής διαχειριστής χαρτοφυλακίου του κερδοσκοπικού κεφαλαίου Elliott Management. Στη συνέχεια του άρθρου απηύθυνε έκκληση στην Αργεντινή να δείξει μετριοπάθεια και διάθεση συμβιβασμού! «Για περισσότερο από μια δεκαετία έχουμε καταστήσει σαφές στην κυβέρνηση της Αργεντινής και τους δικηγόρους της να κάτσουμε και να συζητήσουμε μια λύση. Έχουν αρνηθεί ακόμη και να ακούσουν. Παρότι η χώρα θα μπορούσε εύκολα να σηκώσει το βάρος της πληρωμής του χρέους που έχει αρνηθεί αύριο κιόλας, οι ηγέτες της έχουν επιλέξει να δαπανούν τα χρήματα της χώρας και το χρόνο τους σε μια ανώφελη δικαστική διαμάχη εναντίον των απλήρωτων πιστωτών…. Έπειτα από πολλές ακροαματικές διαδικασίες έχω ζητήσει από τους δικαστές της Αργεντινής να υποδείξουν στον πελάτη τους την πρόθεση μας να διαπραγματευτούμε. Δεν μας απάντησαν ποτέ»!

Προφανώς πίσω από τις σπαραξικάρδιες εκκλήσεις των κερδοσκόπων στην κυβέρνηση της Αργεντινής για συμβιβασμό υπάρχει άφθονη υποκρισία και μία μάχη εντυπώσεων, με στόχο να αποδιώξουν από πάνω τους το στίγμα του κερδοσκόπου και να εμφανιστούν ως χαμένοι. Σε κάθε όμως περίπτωση αυτό που διακρίνεται είναι ότι η Αργεντινή μετά την παύση πληρωμών που επέβαλε οικειοθελώς, δηλαδή με δικούς της όρους, δεν απομονώθηκε, δεν καταστράφηκε οικονομικά, όπως κινδυνολογούσαν ότι θα συμβεί στην Ελλάδα. Γιατί λοιπόν να μην επιλέξει την παύση πληρωμών ακόμη και τώρα η Ελλάδα, αντί να επιβάλει ένα νέο γύρο απολύσεων και περικοπών σε συντάξεις;

Έξοδος από ευρώ και ανατροπή επίθεσης: Το δέντρο και το δάσος (ομιλία σε εκδήλωση Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, 13.10.2012)

Η αντιφατικότητα κι ο μοναδικός χαρακτήρας της σημερινής συγκυρίας επιβεβαιώνεται μεταξύ άλλων κι από ένα ακόμη γεγονός: ότι η ριζοσπαστική και επαναστατική Αριστερά δεν είναι το μόνο κέντρο που συζητάει και παλεύει για την έξοδο από το ευρώ. Σήμερα οι προβληματισμοί και οι στόχοι της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς εφάπτονται με φαινομενικά όμοιους προβληματισμούς στα πιο προωθημένα κέντρα του ιμπεριαλισμού.

Ξεπερνάω τις κατηγορίες περί «λόμπι της δραχμής», που επαναλαμβάνουν  ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, κι ακόμη ΔΗΜΑΡ και ΛΑΟΣ οι οποίοι ευθύνονται για τη φτώχεια και τη χρεοκοπία, για δύο λόγους: Πρώτο, γιατί νομίζω ότι απλώς δεν υφίσταται τέτοιο κέντρο που να «χτίζει θέσεις» εκτός Ελλάδας με εξαγωγή κεφαλαίων ώστε σε περίπτωση νομισματικής μετατροπής να επωφεληθεί. Δεύτερο, ακόμη κι αν υπάρχει, είναι σημαντικά υποδεέστερο πολιτικά και οικονομικά από το «λόμπι του ευρώ», δηλαδή τμήματα του κεφαλαίου που εκμεταλλεύονται το υπάρχον καθεστώς ασυδοσίας στην κίνηση κεφαλαίων και ετοιμάζονται με τις ιδιωτικοποιήσεις να εξαγοράσουν τα πάντα (αξιοποιώντας τη δυνατότητα ανεμπόδιστων εισροών) ή επιλέγουν την μαζική φυγή (αξιοποιώντας τη δυνατότητα των ανεμπόδιστων εκροών). Συνεχίζοντας τον προβληματισμό περί «λόμπι της δραχμής» πρέπει να πούμε ότι ακόμη κι αν υφίσταται ως δυνατότητα πανεύκολα καθίσταται ανενεργή αν τεθούν φραγμοί στην κίνηση κεφαλαίων κι έτσι, για παράδειγμα, κάθε εισαγωγή κεφαλαίων να οφείλει να δικαιολογήσει την τοποθέτησή της, οπότε σχέδια εξαγορών γης, κατοικιών και μονάδων θα απαγορευτούν ή με την επιβολή ειδικών προστίμων θα γίνουν εντελώς ασύμφορα. Εργαλεία που τα χρησιμοποιούν κατά κόρον η Αργεντινή και η Βραζιλία, τα τελευταία χρόνια, για να αναχαιτίσουν την πλημμυρίδα ρευστού που απελευθερώνει η ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ, με τα μέτρα νομισματικής χαλάρωσης. Δεν γίνεται επομένως Αλβανία όποια χώρα μετέρχεται τέτοιων μέσων, όπως συνήθως λέγεται.

Ας κρατήσουμε εδώ μια αντίφαση, μια περίεργη σιωπή. Ενώ η «Τρόικα εσωτερικού» και κυρίως ΠΑΣΟΚ – ΝΔ μας κατηγορούν ότι δουλεύουμε για το «λόμπι της δραχμής» (έτσι ώστε να στιγματίσουν τις σχετικές συζητήσεις και να μας εμφανίσουν ακόμη κι ως πράκτορες εχθρικών απέναντι στην κοινωνία οικονομικών συμφερόντων) την ίδια στιγμή αξιόπιστες συζητήσεις και προβληματισμοί που διεξάγονται σε πολύ υψηλά επίπεδα της αστικής τάξης αποσιωπώνται, δεν φτάνουν ποτέ στην Ελλάδα. Ξεχωρίζω: τις προτάσεις της Ντόιτσε Μπανκ (η οποία ας αναρωτηθούμε γιατί ποτέ δεν χαρακτηρίστηκε «λόμπι της δραχμής»…), των γερμανών υπερνεοφιλελεύθερων με επικεφαλής τον Χανς Βέρνερ Ζιν και πιο πρόσφατα την βραβευμένη μελέτη του Ρότζερ Μπουτλ που προσφέρει έναν λεπτομερή οδικό χάρτη για την έξοδο από το ευρώ των αδύνατων μελών της ευρωζώνης.

Τρία είναι τα κοινά χαρακτηριστικά των προτάσεων που διατυπώνονται από αστικά κέντρα καταλήγοντας στην διάσπαση της ευρωζώνης: Πρώτο, ο ρεαλισμός, δηλαδή ο σεβασμός της οδυνηρής πραγματικότητας που έχει δημιουργήσει το ενιαίο νόμισμα. Μια παραδοχή, με άλλα λόγια, ότι δεν πάει άλλο με την υπάρχουσα μορφή της νομισματικής ενοποίησης που έφτασε στα όρια της. Δεύτερο χαρακτηριστικό τους είναι η διάθεση να αποτρέψουν τα χειρότερα για το κεφάλαιο. Για παράδειγμα, μια αποχώρηση από το ευρώ και παύση πληρωμών του χρέους κάτω από την λαϊκή πίεση και τους εργατικούς αγώνες. «Να μην γίνει η Ελλάδα κι ο ευρωπαϊκός Νότος Αργεντινή», θα λέγαμε ξέροντας μάλιστα ότι στην Αργεντινή ήταν αστικά κι όχι εργατικά συμφέροντα ανοιχτά στην πάλη για τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό που σφράγισαν και διαχειρίστηκαν την απο-δολαριοποίηση της οικονομίας και την παύση πληρωμών, χωρίς φυσικά να πρέπει να υποτιμούμε καθόλου τις θετικές επιπτώσεις που είχε αυτή η μεταβολή στον λαό της Αργεντινής. Το τρίτο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η μέριμνα για το πως η επόμενη μέρα της εξόδου δεν θα γυρίσει μπούμεραγνκ για τον ιμπεριαλισμό. Μπούμερανγκ θα γύρναγε, για παράδειγμα, αν η Ελλάδα καθόριζε μια ανταγωνιστική ισοτιμία για το εθνικό της νόμισμα, που θα δημιουργούσε προβλήματα στη γερμανική εξαγωγική μηχανή ή αν δεν πλήρωνε το δημόσιο χρέος της.

Ας δούμε τι περιλαμβάνουν αυτές οι προτάσεις και τι σημαίνει η κάθε μία. Σε αδρές γραμμές δύο είναι οι προτάσεις, παρότι έχουν δει το φως της δημοσιότητας κι άλλα σχέδια που συμπληρώνονται ή επικαλύπτονται από τις δύο προτάσεις που θα αναλύσω.

Η πρώτη είναι της Ντόιτσε Μπανκ και κατατέθηκε ολοκληρωμένη σε έκθεσή της με ημερομηνία 18 Μαΐου 2012. Εν ολίγοις προβλέπει την παράλληλη κυκλοφορία δύο νομισμάτων στην Ελλάδα: του Geuro και του ευρώ. Με το πρώτο θα πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι. Το δεύτερο νόμισμα θα διευκολύνει τον εξωτερικό τομέα της οικονομίας: Δηλαδή την αστική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα στις αγορές εισαγόμενων και πολυτελών ειδών και το κράτος στην αποπληρωμή του δημόσιου χρέους. Περιττό να ειπωθεί ότι πρόκειται για κοινωνικά καταστροφικό σχέδιο καθώς θα σημάνει ένα νομισματικό απαρτχάιντ, την δημιουργία μιας δυαδικής κοινωνίας. Στο πλαίσιο της τα φτωχότερα στρώματα θα συναλλάσσονται με μια διαρκώς υποτιμούμενη δραχμή χωρίς πρόσβαση ούτε καν στις γνωστές αλυσίδες σούπερ μάρκετ. Από την άλλη το σταθερό ευρώ θα είναι το νόμισμα των συναλλαγών μιας μειοψηφίας που θα έχει ανεμπόδιστη πρόσβαση σε εισαγόμενα αγαθά.

Το ζητούμενο για τον γερμανικό ιμπεριαλισμό από το σχέδιο της διπλής κυκλοφορίας είναι να συνεχίσει να αποπληρώνεται το δημόσιο χρέος. Να μην επιχειρήσει δηλαδή το κράτος να μετατρέψει σε εθνικό νόμισμα τις διεθνείς του υποχρεώσεις, επικαλούμενο την νομισματική αλλαγή, κάτι που θα σήμαινε σημαντικές απώλειες για τους δανειστές μας, λόγω της υποτίμησης.

Η δεύτερη πρόταση του Χανς Βέρνερ Ζιν προβλέπει την έξοδο μεν από το ευρώ αλλά τη χορήγηση καθεστώτος συνδεδεμένων μελών στις χώρες που αδυνατούν να ακολουθήσουν (associated members). Στο πλαίσιο αυτού του καθεστώτος η μελλοντική δυνατότητα επιστροφής στο ευρώ θα λειτουργεί ως κίνητρο. Άμεσα αυτό που θα υπάρχει είναι η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού συναλλαγματικών ισοτιμιών, με ένα περιθώριο διακύμανσης ± 15% για παράδειγμα γύρω από την κεντρική ισοτιμία του ευρώ. Το περιθώριο αυτό θα στενεύει με την πάροδο του χρόνου, υποδεικνύοντας ότι η «περίοδος μαθητείας» φτάνει στο τέρμα της. Κι όταν κλειδώσει τότε θα γίνεται η πλήρης επανένταξη στο ευρώ.

Το ζητούμενο για τον γερμανικό ιμπεριαλισμό από αυτό το σχέδιο είναι να συνεχίζει ο ίδιος να καθορίζει την συναλλαγματική ισοτιμία της δραχμής. Έτσι να αποτραπούν ανταγωνιστικές υποτιμήσεις όπως αυτές που κυριαρχούσαν μέχρι την έλευση του ευρώ και δεν επέτρεπαν στο γερμανικό καπιταλισμό να κεφαλαιοποιήσει σε πανευρωπαϊκή κλίμακα τα οφέλη που εξασφάλιζε από την τεχνολογική του ανωτερότητα ή την ευκολία του να νικάει επί του ταξικού του αντιπάλου.

Η πραγματικότητα είναι πως η σχετική συζήτηση για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, το Grexit όπως λέγεται, το τελευταίο διάστημα έχει κοπάσει. Αυτό συμβαίνει κατά την γνώμη μου για δύο λόγους, αν αφήσουμε εκτός προβληματισμού τους κινδύνους που δημιουργούνται από μια πιθανή μετάσταση της κρίσης σε Ισπανία και Ιταλία ή την ανεπαρκή προετοιμασία μηχανισμών όπως ο ESM: Οι συζητήσεις για την έξοδο της Ελλάδας έχουν περιοριστεί εξ αιτίας, κατ’ αρχάς, της σχετικής νηνεμίας που επικράτησε στο κίνημα, μετά τις εκλογές, λόγω κυριαρχίας κοινοβουλευτικών αυταπατών και μιας μακαριότητας από την μεριά του ΣΥΡΙΖΑ που καταλήγει στο ότι οι άλλοι, πολύ σύντομα, θα αποτύχουν και τότε θα έρθουμε εμείς να λύσουμε όλα τα προβλήματα, που ως γνωστό έχουμε στο τσεπάκι μας τις λύσεις και την τεχνική επάρκεια. Στο πλαίσιο αυτής της λογικής ελάχιστη σημασία δίνεται στο αν μέχρι τότε οι 3.000 αυτοκτονίες θα έχουν γίνει 6.000 αν οι συντάξεις θα έχουν φτάσει στα 200 ευρώ κι αν θα έχουν ξεπουληθεί όλες οι ΔΕΚΟ και τα νησιά. Πρόκειται για μια λογική που καλλιεργεί την ηττοπάθεια και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και στην πραγματικότητα απομακρύνει το στόχο της ανατροπής αυτής της πολιτικής.

Αρκεί να θυμηθούμε για παράδειγμα τις προτάσεις που κατέθεσε ο σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, στο περιοδικό Σπίγκελ αρχές Σεπτέμβρη, αντανακλώντας την σχετική ελευθερία που τους δίνει η υποχώρηση του κινήματος να καταστρώνουν μόνοι τους σχέδια. Πρότεινε εν ολίγοις, μετατροπή της Ελλάδας σε μια απέραντη ΕΟΖ και ανάθεση των πολιτικών αποφάσεων σε κοινοτικές υπηρεσίες. Αν υλοποιηθούν αυτά τα δύο μέτρα τότε πραγματικά λύνεται για το κεφάλαιο το ελληνικό πρόβλημα. Περιττό να ειπωθεί πως η συνάντησή που είχε με τον Μάρτιν Σουλτς ο Αλέξης Τσίπρας κατλά την πρόσφατη επίσκεψη του στις Βρυξέλλες, πρόσφερε τις χειρότερες υπηρεσίες στο κίνημα καθώς νομιμοποίησε αυτή τη συζήτηση.

Ο δεύτερος λόγος για την υποχώρηση των συζητήσεων περί εξόδου της Ελλάδας σχετίζεται με την πρόσκαιρη χαλάρωση της δημοσιονομικής κρίσης που έφερε στο μέτωπο το PSI και ειδικότερα οι μειωμένες πληρωμές για τόκους.

Πιστεύω ωστόσο ότι σύντομα οι συζητήσεις για έξοδο της Ελλάδας θα επανέλθουν δριμύτερες υπό το φως δύο εξελίξεων. Η πρώτη είναι οι αυξανόμενες κοινωνικές αντιστάσεις που θα αποδείξουν ότι σχέδια σαν και αυτό του Σουλτς θα μείνουν στα χαρτιά κάτω από μαχητικούς και ανυποχώρητους αγώνες. Η δεύτερη εξέλιξη που θα επαναφέρει στο προσκήνιο τις συζητήσεις για αποπομπή της Ελλάδας από την ευρωζώνη σχετίζεται με την ανεξέλεγκτη πορεία που ακολουθεί το δημόσιο χρέος και τις δυσκολίες που υπάρχουν για μια ήπια διαχείρισή του.

Υπ’ αυτήν την προοπτική, της επιστροφής των συζητήσεων για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, ο κίνδυνος που διατρέχουμε είναι σαφής: Η πρότασή μας να χάσει τον ανατρεπτικό της χαρακτήρα και τον ειδοποιό διαφορά της από ομόηχες αστικές προτάσεις που εδράζεται στο εξής σημείο, κατά την άποψή μου: Ότι η έξοδος από το ευρώ είναι μια άμεση πρόταση η οποία:

• βελτιώνει τη θέση της κοινωνικής πλειοψηφίας, καθώς επιτρέπει την άσκηση αναδιανεμητικής πολιτικής
• πλήττει τα αστικά συμφέροντα και τις διασυνδέσεις της αστικής τάξης με τον ιμπεριαλισμό,
• ενώ ταυτόχρονα διευκολύνει την πάλη για τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό καθώς καθιστά εκ νέου προσβάσιμο στην λαϊκή πάλη το πεδίο της νομισματικής πολιτικής.

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι δεν βοηθούν την πάλη της Αριστεράς και του κινήματος οι δηλώσεις στην εφημερίδα Τα Νέα την Τετάρτη 10 Οκτωβρίου του προέδρου του Αριστερού κόμματος Γερμανίας, Ντε Λίνκε, ότι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα σημάνει ανθρωπιστική καταστροφή. Οι δηλώσεις του λειτουργούν αρνητικά γιατί κάνει σαν να μη γνωρίζει πως ανθρωπιστική καταστροφή έχουμε σήμερα, παραμένοντας στο ευρώ. Η επιχειρηματολογία του επίσης είναι εξ ίσου προβληματική, καθώς υποστηρίζει πώς αν βγούμε το μάρκο θα ανατιμηθεί. Να μένει λοιπόν στην ευρωζώνη η Ελλάδα κι οι περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης για να μπορεί η Γερμανία να ακολουθεί την σημερινή προσανατολισμένη στις εξαγωγές πολιτική…

Προϋπόθεση έτσι ώστε η πάλη για έξοδο από το ευρώ να μην εκφυλιστεί σε μια διαχειριστική – τεχνοκρατική πρόταση ή σχέδιο επιβεβλημένο από το εξωτερικό, είναι να συνδυαστεί άρρηκτα με τα ακόλουθα τέσσερα πολιτικά μέτρα και ένα τεχνικής φύσης:

• Το μέτρο «τεχνικής φύσης» είναι ο διοικητικός καθορισμός της συναλλαγματικής ισοτιμίας της νέας δραχμής για ένα μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα έτσι ώστε να αποτραπούν φαινόμενα σαν κι αυτά που βλέπουμε στο Ιράν τις δύο τελευταίες εβδομάδες. Δηλαδή φαινόμενα κερδοσκοπικών επιθέσεων και εκδικητικής βίαιης υποτίμησης του νέου νομίσματος που στόχο έχουν να δημιουργήσουν εσωτερικά μέτωπα στο καθεστώς του Αχμαντινετζάντ ώστε να διευκολυνθούν σχέδια ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Στην Ελλάδα, το συνάλλαγμα που έρχεται κάθε χρόνο από τον τουρισμό μπορεί να λύσει πρακτικά προβλήματα στις διεθνείς συναλλαγές της χώρας.
• Άμεση παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους, πάλη για διαγραφή όλου ή του μεγαλύτερου μέρους, με τη βοήθεια του λογιστικού ελέγχου.
• Σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ κι όχι συναινετική αποχώρηση, ακόμη κι αν η τυπική έξοδος δεν γίνει άμεσα.
• Εθνικοποίηση των τραπεζών, με εργαλείο τα μυθικά ποσά που έχουν λάβει από το 2008 και υπερβαίνουν ένα ετήσιο ΑΕΠ και στόχο την εξυπηρέτηση της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
• Τέλος, αλλά πρώτο σε σημασία είναι ο στόχος αυξήσεων σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας και μαζικών προσλήψεων σε κοινωνικές υπηρεσίες (παιδεία, υγεία, πολιτισμός, περιβάλλον) έτσι ώστε η επανεκκίνηση της οικονομίας να γίνει με μοχλό την εσωτερική ζήτηση και μέσο το αυξημένο περιθώριο δράσεων που παρέχει το εθνικό νόμισμα. Ανατροπή σε κάθε περίπτωση του δόγματος «προέχει η σταθεροποίηση της οικονομίας», όπως δήλωσε στο Βήμα ο Γιώργος Σταθάκης, διαβεβαιώνοντας έτσι την αστική τάξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξασφαλίσει τη συνέχιση (και σε αυτό το πλαίσιο την διόρθωση ή τον εξανθρωπισμό) κι όχι την ανατροπή της σημερινής καταστροφικής πολιτικής, από τα κάτω και τα αριστερά, όπως είναι το διακύβευμα.

Οι τέσσερις τελευταίοι στόχοι αποτελούν κατά τη γνώμη μου το ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο ο στόχος της εξόδου από το ευρώ μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για την αντικαπιταλιστική έξοδο από την σημερινή, κοσμοϊστορική κρίση και όρος για να μπορούμε να πούμε ότι ως επαναστάτες φανήκαμε αντάξιοι των προκλήσεων που έθεσε η σημερινή ανεπανάληπτη ιστορική συγκυρία.

Το βίντεο της ομιλίας: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=hYL0Q3XO5NQ

Περισσότερες ομιλίες από τον κύκλο συζητήσεων του Μετώπου στην ιστοσελίδα: http://www.tometopo.gr/