Σαμαράς – Βενιζέλος: με σημαία τον φόβο… (Επίκαιρα, 15-21/1/2015)

Το δυστύχημα για τον Αντώνη Σαμαρά είναι πώς οικογενειακό εισόδημα άνω των 100.000 ευρώ, σε ένα σύνολο 6 περίπου εκατομμυρίων φορολογικών δηλώσεων που υποβλήθηκαν το 2014, έχουν μόνο 38.000 ή 0,6%. Ούτε καν 1 στους 10. Αν η ζωή είχε φανεί περισσότερο γενναιόδωρη με τον πρωθυπουργό και οικογενειακό εισόδημα άνω των 100.000 ευρώ είχε όχι το 0,6% αλλά το 60%, δηλαδή οι 6 στους 10 Έλληνες, τότε η προεκλογική τακτική που χάραξε το επιτελείο του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άκρως επιτυχημένη, ακόμη και σοφή, χαρίζοντάς του από τώρα την πιο άνετη νίκη. Κι αυτό, γιατί η πολιτική γραμμή με την οποία επέλεξε να δώσει την μάχη των εκλογών από την Κυριακή 28 Δεκεμβρίου ακόμη, όταν έδωσε την αξιοθρήνητη συνέντευξη – μονόλογο στη ΝΕΡΙΤ μια μέρα πριν την τρίτη και φαρμακερή ψηφοφορία στη Βουλή για την εκλογή προέδρου, στηριζόταν στην καλλιέργεια φόβου.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Ο Α. Σαμαράς κι όλη η ΝΔ συνειδητά και σχεδιασμένα επένδυσανστον ερεθισμό των πιο καθυστερημένων αντανακλαστικών των ψηφοφόρων, εμφανίζοντας μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ως το ισοδύναμο της κοινωνικής εξαθλίωσης και της καταστροφής. Λες και μέχρι τώρα ζούσαν στον παράδεισο…

Διαφοροποιήσεις απέναντι στον Σαμαρά

Η αλήθεια βέβαια είναι πως την επιλογή της Συγγρού να επενδύουν στα λάθη ή την πολυφωνία του αντιπάλου δεν την ακολούθησαν όλα τα στελέχη της δεξιάς παράταξης. Εκφράζοντας πιθανότατα και μια πολιτική αποστασιοποίηση από την ακροδεξιά πανστρατιά ακροδεξιών, φιλοβασιλικών και φιλο-χουνταίων που σήμανε ο Σαμαράς, στελέχη όπως ο Πρ. Παυλόπουλος, ο οποίος δεν θα συμμετάσχει στις εκλογές, αρνήθηκαν να ακολουθήσουν την εμπρηστική γραμμή μισαλλοδοξίας και δημιουργίας κλίματος αβεβαιότητας που λειτουργεί σαν αυτο-εκπληρούμενη προφητεία, είναι ικανή δηλαδή να αποσταθεροποιήσει μια καλά λειτουργούσα οικονομία, όχι την ελληνική… Η δήλωσή του Π. Παυλόπουλου στο πλαίσιο τηλεοπτικής συνέντευξης «θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει την ευθύνη απέναντι στον Ελληνικό λαό να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη» κι ότι «δεν έχω κανένα δικαίωμα να φοβάμαι κάτι που θα ψηφίσει ο ελληνικός λαός» ήταν η κορυφή του παγόβουνου των αντιρρήσεων που κλιμακώνονται εντός της ΝΔ απέναντι στην γραμμή Πολιτική Άνοιξης που υιοθετεί ο Σαμαράς κι έχει επιβάλει στο κόμμα. Κριτήριο προφανώς γι’ αυτές τις επιλογές δεν είναι αυστηρά και μόνον οι δικές του πολιτικές και ιδεολογικές κλίσεις, αλλά και η προσωπική του επιβίωση. Ο πρόεδρος της ΝΔ, εν ολίγοις πασχίζει να αποφύγει τον αποκεφαλισμό του το βράδυ των εκλογών, που στη ΝΔ έχει τον χαρακτήρα του κανόνα για όσους αρχηγούς χάνουν τις εκλογές. Σε αυτό το βωμό ο Σαμαράς, πολύ πιθανά θυσίασε και την εκλογική απήχηση της ΝΔ, επιλέγοντας να παίξει το ρόλο της «σοβαρής Χρυσής Αυγής», ξέροντας ότι αυτή η γραμμή ισοδυναμεί με την ευθανασία δελφίνων και μνηστήρων που κυρίως προέρχονται από το κεντροδεξιό στρατόπεδο ή τουλάχιστον με την δημιουργία σοβαρότατων εμποδίων στον δρόμο τους.

Στην ίδια φυσικά κατεύθυνση κινείται και το ΠΑΣΟΚ. Παγιδευμένο σε μια γραμμή προσωπικής επιβίωσης του Βαγγέλη Βενιζέλου και δικαίωσης των καταστροφικών επιλογών της προηγούμενης τετραετίας τζογάρει κι αυτό στον φόβο. Με πιο πειστικό επιχείρημα «ψηφίστε ΠΑΣΟΚ για να μην βγει η Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα και βεβηλωθούν τα ιερά και τα όσια της ελληνικής Δημοκρατίας». Πρόκειται για αστειότητες φυσικά αν σκεφτούμε ότι η άνοδος της Χρυσής Αυγής στηρίχθηκε ακριβώς στη φτώχεια και την υποβάθμιση της δημοκρατίας που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαζί επέφεραν με τα Μνημόνια και τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Και τώρα από κοινού εμφανίζονται παντελώς ανήμπορα και τα δύο κόμματα να προτάξουν ένα θετικό όραμα, ακόμη και να εξαγγείλουν μια υπόσχεση βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων και των συνταξιούχων.

Παραχωρήσεις στους πλούσιους

Η επιλογή που έκανε η ΝΔ εύκολα πλέον μπορεί να κριθεί ως μια επική αποτυχία, όπως δείχνουν καθαρά οι δημοσκοπήσεις που σε όλη τη διάρκεια αυτής της επιχείρησης ιδεολογικής τρομοκρατίας αναδείκνυαν τον ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο κόμμα. Ειρήσθω εν παρόδω, όλη η υπόλοιπη συζήτηση για την ψαλίδα που κλείνει ή σταθεροποιείται,για τον αν καταλληλότερος για πρωθυπουργός είναι ο Α. Σαμαράςή ο Αλ. Τσίπρας και άλλα πολλά είναι σχεδόν αδιάφορη στον βαθμό που η διακύβευση των εκλογών είναι η πρωτιά. Τα υπόλοιπα είναι παρηγοριά στον άρρωστο, εν προκειμένω την ηγεσία της ΝΔ… Υπό το βάρος αυτής της αποτυχίας αναγκάστηκε η Συγγρού να προβεί σε μια υποψία παραχωρήσεων το προηγούμενο Σάββατο 10 Ιανουαρίου, επιχειρώντας να καλύψει το χαμένο έδαφος και κυρίως να παρακινήσει τον κόσμο να ψηφίσει ΝΔ, κι όχι απλώς και μόνο να εξηγεί γιατί δεν πρέπει να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ και να επιλέξουν ως το μικρότερο κακό τη ΝΔ.

Και πάλι όμως το κακό με τον Α. Σαμαρά και το επιτελείο του είναι πως νόμιζαν ότι ζουν σε μια χώρα, όπου το 60% του πληθυσμού έχει εισόδημα άνω των 100.000 ευρώ. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η υπόσχεση που έδωσε ότι θα μειώσει τον ανώτατο φορολογικό συντελεστή από το 42% στο 33%, όταν ο κόσμος αν κάτι ήθελε να ακούσει είναι επαναφορά του αφορολόγητου και μείωση του κατώτατου όχι του ανώτατου φορολογικού συντελεστή, που αφορά τους πλούσιους; Ή η υπόσχεση που έδωσε ότι θα προχωρήσει στην θέσπιση ενιαίου φορολογικού συντελεστή για τις επιχειρήσεις στο ύψος του 15%, που είναι ένα μέτρο το οποίο ευνοεί κατά προκλητικό τρόπο τις μεγάλες επιχειρήσεις που λόγω κερδών πληρώνουν υψηλότερο φόρο ενώ είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα δημιουργήσει κενό στα δημόσια έσοδα, τα οποία στη συνέχεια θα σημάνουν νέες περικοπές κοινωνικών δαπανών. Υπάρχει φυσικά κι ένα ακόμη ερώτημα που δημιουργείται ακούγοντας τις εξαγγελίες του Α. Σαμαρά οι οποίες επιπλέον περιελάμβαναν πλήρη προστασία στην πρώτη κατοικία, χορήγηση επιδόματος στους υπερήλικους ομογενείς (Πόντιους και Βορειοηπειρώτες), κατάργηση τεκμηρίων διαβίωσης και πόθεν έσχες για την πρώτη κατοικία και πολλά ακόμη εξ ίσου εύηχα: Γιατί όλα αυτά δεν τα εφάρμοσε ο Σαμαράς κι η συγκυβέρνηση από το 2012 μέχρι και το τέλος του 2014, όταν δηλαδή μπορούσαν; Τι τους εμπόδισε να τα υλοποιήσουν; Ή, ποιος εγγυάται ότι δεν θα έχουν κι αυτές οι εξαγγελίες την τύχη που είχαν τα 18 σημεία της επαναδιαπραγμάτευσης βάσει των οποίων ζήτησε την ψήφο των εκλογέων τον Ιούνιο του 2015; Κι όταν υφάρπαξε την ψήφο των εκλογέων, με την αμέριστη βοήθεια των Ευρωπαίων, και πάλι τζογάροντας αδίστακτα στον φόβο και τα πιο κτηνώδη ένστικτα, μετά, έδρασε σαν να είχε πάρει εν λευκώ εντολή να κυβερνήσει, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του εξαγγελίες και δεσμεύσεις… Όλα αυτά είναι που δεν ξεχνούν οι εκλογείς και τον καταδικάζουν να κοιτάει σταθερά την πλάτη του πρώτου κόμματος.

Πολιτικό σύστημα υπό κατεδάφιση (Nexus, Ιανουάριος 2014)

Στη δίνη μιας παρατεταμένης πολιτικής κρίσης βρίσκεται το κομματικό σύστημα της Ελλάδας, άμεσο αποτέλεσμα της επιλογής των δύο μεγαλύτερων, μέχρι πρόσφατα κομμάτων του, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να υπηρετήσουν ανεπιφύλακτα την πολιτική των Μνημονίων. Οι εντολές της Τρόικας δυναμιτίζουν την πολιτική σταθερότητα, σηματοδοτώντας το οριστικό τέλος του δικομματισμού όπως το γνωρίσαμε κατά την διάρκεια όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου με χαρακτηριστικότερη έκφραση τα υψηλά ποσοστά που λάβαιναν τα κόμματα που ίδρυσαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στα συντρίμμια της Ένωσης Κέντρου και της προδικτατορικής ΕΡΕ.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Η αιτία των συνεχών αναταράξεων στο πολιτικό σύστημα φάνηκε πεντακάθαρα στην εξαμηνιαία δημοσκόπηση της εταιρείας MRB που δημοσιεύτηκε στις 16 Δεκεμβρίου, περιλαμβάνοντας ευρήματα που συγκεντρώθηκαν μεταξύ 2 και 11 Δεκεμβρίου. Στο πολύ σαφές ερώτημα «αν η κυβέρνηση πρέπει να θέσει κάποιες κόκκινες γραμμές ως προς τις παραχωρήσεις που μπορεί να κάνει απέναντι στην Τρόικα και να επιμείνει σε αυτές ανεξάρτητα από τις συνέπειες που μπορεί να υπάρξουν» ένα ασυνήθιστα υψηλό ποσοστό της τάξης του 84,4% απάντησε θετικά και μόνο ένα αμελητέο ποσοστό της τάξης του 7,6% απάντησε πως «η κυβέρνηση θα πρέπει να δεχθεί χωρίς περαιτέρω διαπραγμάτευση του νέους όρους της Τρόικας». Πιο ανάγλυφα και καθαρά δεν μπορούσε να αποτυπωθεί η αναντιστοιχία των πολιτικών επιλογών της δικομματικής κυβέρνησης από την βούληση της κοινωνίας. Εντύπωση μάλιστα προκαλεί το γεγονός ότι πριν 6 μήνες, τον Ιούνιο του 2013, υπέρ των κόκκινων γραμμών είχε ταχθεί ένα μικρότερο ποσοστό ερωτηθέντων (78,2%). Συνάγεται επομένως το (ενθαρρυντικό) συμπέρασμα πως με το πέρασμα του χρόνου κι όσο η κυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου τα δίνει όλα στην Τρόικα, υποχωρώντας σε κάθε απαίτησή της, οι αντιστάσεις της κοινωνίας δεν κάμπτονται. Ο κόσμος δεν συνηθίζει στην ιδέα ότι πρέπει να υλοποιηθούν οι απαιτήσεις της Τρόικας, όπως δηλώνει η κυβέρνηση, επιχειρώντας να πείσει ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Η απροθυμία των Ελλήνων να ακολουθήσουν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στην πλειοδοσία επικύψεων έναντι των δανειστών είναι αποτέλεσμα των δραματικών συνεπειών που γεννά αυτή η πολιτική. Κριτήριο, εν ολίγοις, για την διαμόρφωση άποψης σε ό,τι αφορά την στάση της κυβέρνησης απέναντι στην Τρόικα όλο και περισσότερο γίνεται το κοινωνικό ζήτημα που οδηγείται σε παροξυσμό, όπως δείχνουν οι αυτοκτονίες κι οι θάνατοι από τα μαγκάλια, ελλείψει χρημάτων για να αγοραστεί πετρέλαιο.

Οι προσδιοριστικοί παράγοντες για την διαμόρφωση άποψης απέναντι στην Τρόικα (κι οι βαθύτερες αιτίες της κατάρρευσης της παλιάς πολιτικής τάξης) φαίνονται ακόμη καλύτερα στις απαντήσεις που δίνονται στο ερώτημα για τα θέματα που πρέπει να δώσει άμεση προτεραιότητα η κυβέρνηση, όπου στις πρώτες τρεις θέσεις βρίσκονται τα εξής: περιορισμός της ανεργίας, προστασία του εισοδήματος των πολιτών και εξασφάλιση δημόσιας υγείας και ικανοποιητικού επιπέδου ιατροφαρμακευτικής κάλυψης των πολιτών. Οι πολίτες επομένως ζητούν από την κυβέρνηση να λάβει μέτρα ακριβώς σε αυτούς τους τομείς που έχει επικεντρώσει το καταστροφικό της έργο, εφαρμόζοντας τις εντολές ΕΕ και ΔΝΤ.

Μορατόριουμ μέχρι τις ευρωεκλογές

Γνωρίζοντας τα συγκεκριμένα (ποιοτικά) στοιχεία η διαφορά μίας ποσοστιαίας μονάδας υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στην πρόθεση ψήφου και στην παράσταση νίκης και πάλι λίγη είναι. Θεωρείται δε βέβαιο ότι όσο περνάει ο καιρός η ψαλίδα θα μεγαλώνει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν μεσολαβήσουν έκτακτα δραματικά γεγονότα, εδραιώνοντας την απήχησή του σε όλο και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Η κυβέρνηση ελπίζει να ανακόψει αυτή την τάση έχοντας συμφωνήσει με την Τρόικα και την Γερμανία σε ένα μορατόριουμ μέχρι τις ευρωεκλογές. Δηλαδή να μην ληφθούν νέα μέτρα. Αυτή η πολιτική γραμμή είναι αμοιβαία επωφελής στον βαθμό που εντός της Ελλάδας αυξάνει τις πιθανότητες ώστε τα δύο κόμματα του Μνημονίου στις ευρωεκλογές να μην υποστούν πανωλεθρία κι έτσι να μην αυξηθούν οι πιέσεις για πρόωρες εκλογές, ενώ στο εξωτερικό κλείνει πρόσκαιρα έστω το ελληνικό μέτωπο που μόνο εκλογικές ζημιές προκαλεί στα συντηρητικά κυβερνώντα κόμματα καθώς καλούνται να απολογηθούν για μια σισύφεια διαδικασία, όπως χαρακτηρίζεται η επιχείρηση «διάσωσης» της Ελλάδας χωρίς μάλιστα να προβλέπεται αίσιο τέλος. Σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να εξηγηθεί η ανοχή που δείχνουν οι Ευρωπαίοι απέναντι στο συνεχιζόμενο αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων με την Τρόικα. Ποτέ άλλοτε δεν έχει συμβεί να συνεχίζονται άκαρπες οι διαπραγματεύσεις με την Τρόικα επί τρεις μήνες, να ανακοινώνει η κυβέρνηση ότι θα νομοθετήσει (για το θέμα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας) ανεξάρτητα από την θέση των δανειστών και ταυτόχρονα να μη συναγωνίζονται οι επικεφαλής της ΕΕ σε προσβλητικά και ταπεινωτικά σχόλια εναντίον της Ελλάδας. Κοινά συμφωνημένο διάλειμμα γίνεται με άλλα λόγια και ας μην θεωρούμε ότι πρόκειται για μια περίοδο που θα διαρκέσει στο διηνεκές.

Αξίζει ωστόσο να επισημάνουμε ότι ακόμη και στο πλαίσιο αυτής της βραχύβιας ανακωχής νέα αντιλαϊκά μέτρα θα συνεχίσουν να εφαρμόζονται. Μάρτυρας οι υποσχέσεις του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυρ. Μητσοτάκη για περαιτέρω απολύσεις στο δημόσιο, η δρομολογούμενη διάλυση της δημόσιας υγείας με ευθύνη του Άδ. Γεωργιάδη που θα περάσει στην ιστορία ως ο υπουργός που χάρισε την δημόσια υγεία στους ιδιώτες και το κλείσιμο των Αμυντικών Συστημάτων που, την ώρα κατά την οποία τουλάχιστον γράφονται αυτές οι γραμμές, φαίνεται να γίνονται θυσία στον βωμό της δόσης του 1 δισ. ευρώ. Ο αυτόματος της διαρκούς επιδείνωσης των όρων ζωής μας έχει άλλωστε ενεργοποιηθεί από την ψήφιση κατά το πρόσφατο παρελθόν νόμων που σταδιακά ενεργοποιούνται καθιστώντας μας φτωχότερους, όπως συμβαίνει με την κατάργηση του αφορολόγητου ορίου των 5.000 που ισχύει με το νέο έτος κι ως αποτέλεσμα θα έχει στα ίδια εισοδήματα να αναλογεί μεγαλύτερος φόρος.

Άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ

Σε αυτό ακριβώς το έδαφος ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει καθημερινά έδαφος μικραίνοντας την απόσταση που τον χωρίζει από την κυβέρνηση. Η άνοδος του μάλιστα, για όποιον έχει μια στοιχειώδη επαφή με την κοινωνία, είναι πολύ πιο σημαντική απ’ αυτή που καθυστερημένα καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις. Τα πολιτικά μάλιστα κέρδη του ΣΥΡΙΖΑ κατά βάση οφείλονται στις ζημιές των άλλων. Η αυξημένη έλξη του είναι αποτέλεσμα του φόβου που γεννά σε ολοένα και περισσότερους ανθρώπους η συνέχιση αυτής της πολιτικής. Μέχρι πότε, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, θα συνεχίσουμε να έχουμε δουλειά είναι το ερώτημα που καλούνται να απαντήσουν ακόμη κι αυτοί που δεν συγκαταλέγονται στο ένα τρίτο των ανέργων κι επίσης μέχρι πότε θα συνεχίσουμε να πληρωνόμαστε είναι το ερώτημα που τίθεται ακόμη και σε όσους δεν συμπεριλαμβάνονται στο ένα τρίτο των εργαζομένων που δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται.

Το γεγονός ότι η στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αποκτήσει τα χαρακτηριστικά ενός ορμητικού ρεύματος, έστω και της δυναμικής που είχε η εκλογική νίκη του Γ. Παπανδρέου τον Οκτώβριο του 2009, είναι πριν απ’ όλα αποτέλεσμα της επιλογής που έκανε η ίδια η ηγεσία του κόμματος από την επομένη κιόλας των εκλογών του Ιουνίου του 2012 να στραφεί προς το κέντρο, κόβοντας τους δεσμούς της με τον ριζοσπαστισμό που την οδήγησε από το όριο της εκλογικής επιβίωσης του 4,6% τον Οκτώβριο του 2009 στο 26,89%. Το σύνθημα που συμπύκνωνε εκείνη την ανεπανάληπτη πολιτική συγκυρία ήταν το «καμιά θυσία για το ευρώ». Αίτημα που έκανε σαφές ότι η υλοποίηση του προγράμματος του κόμματος είχε προτεραιότητα ακόμη κι απέναντι στις επιταγές της ευρωζώνης, όχι μόνο της Τρόικας και των Μνημονίων, χωρίς ωστόσο να δεσμεύεται για ρήξη με την ευρωζώνη. Η στροφή προς τον ρεαλισμό στη συνέχεια δεν άνοιξε και τις πόρτες των εκδοτικών συγκροτημάτων χωρίς το χρίσμα των οποίων ο δρόμος προς την εξουσία αποδεικνύεται εξαιρετικά χρονοβόρος. Συγκρότημα Μπόμπολα και ΔΟΛ, που ελέγχουν τις μεγαλύτερες εφημερίδες καθημερινής κυκλοφορίας και τον τηλεοπτικό σταθμό Μέγκα, για διαφορετικούς λόγους ο κάθε όμιλος εξακολουθούν να στηρίζουν την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, αδιαφορώντας για την χαμηλή απήχηση που έχουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία. Στο πλαίσιο του καθημερινού επικοινωνιακού πολέμου που διεξάγουν ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ οι καναλάρχες, υπερπροβάλλονται για παράδειγμα οι διαφωνίες στο εσωτερικό του, με επίκεντρο το θέμα της δραχμής. Η έκταση που συχνά δίνεται στις τοποθετήσεις του Παν. Λαφαζάνη και της Αριστερής Πλατφόρμας για την ανάγκη εξόδου από το ευρώ, παρότι εκφράζουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα των μελών του κόμματος, στόχο έχει να υπονομεύσει την αξιοπιστία του Αλέξη Τσίπρα καθώς ουδέποτε η αρχηγική ομάδα έθεσε σε συζήτηση το θέμα του ευρώ. Από την διήμερη επίσκεψη του προέδρου του κόμματος στο Τέξας, στις 4 και 5 Νοεμβρίου, μέχρι την 30λεπτη συνάντησή του με τον Όλι Ρεν στις 12 Δεκεμβρίου ποτέ δεν άφησε έστω και υπονοούμενα ότι ταλαντεύεται για την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Γνωρίζοντας ωστόσο οι επικοινωνιολόγοι του Μαξίμου ότι η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας εξακολουθεί να στέκεται αρνητικά απέναντι στο ενδεχόμενο της δραχμής, εμφανίζουν την ηγεσία του ΣΡΥΖΑ ως θιασώτη της. Σε αυτή την πορεία συνεχούς πρέσινγκ προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εκδότες και οικονομική ελίτ καταφέρνουν να μεγαλώνουν το κενό που την χωρίζει τουλάχιστον από τις πιο μαχητικές φωνές του λαϊκού κινήματος που ζητούν ρήξη με την Τρόικα, υπό οποιοδήποτε κόστος. Όσο μάλιστα θα πλησιάζουμε προς τις εκλογές ας μην αποκλείσουμε να δούμε ακόμη και διασπάσεις στο εσωτερικό του κόμματος που ως σκοπό θα έχουν να προσφέρουν απτές αποδείξεις στα κέντρα αποφάσεων ότι η Κουμουνδούρου όχι απλώς διαφοροποιείται από τον αριστερό ριζοσπαστισμό αλλά τον εξωθεί κι εκτός κόμματος.

Τσίπρας: Στην Αθήνα μέσω Βρυξελλών

Ενίσχυση των κεντρομόλων τάσεων στον ΣΥΡΙΖΑ προσέφερε κι η υποψηφιότητά του εκ μέρους του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς για το αξίωμα του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι υπόλοιποι αριστεροί από την Ευρώπη του έδωσαν το χρίσμα για δύο λόγους: Επειδή είναι το μοναδικό κόμμα που βρίσκεται τόσο κοντά στην εξουσία, θέλοντας έτσι να αποτελέσουν πρόκριμα οι Βρυξέλλες για την Αθήνα κι επειδή η Ελλάδα, ομολογουμένως, αποτελεί πεδίο βολής των πιο φονικών όπλων του νεοφιλελευθερισμού. Αυτή η πραγματικότητα δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το πιο ριζοσπαστικό κόμμα εντός του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, με τα περισσότερα απ’ τα υπόλοιπα να θυμίζουν αριστερή σοσιαλδημοκρατία. Επικεφαλής αυτών των τάσεων ο Αλ. Τσίπρας εκ των πραγμάτων θα ψαλιδίσει τον ριζοσπαστικό του λόγο, ανταποδίδοντας την τιμή που του έκαναν για να εκφράσει μια κοινή πολιτική συνισταμένη. Ως αποτέλεσμα κι εντός του ΣΥΡΙΖΑ θα ενισχυθούν οι πιο ευρωλάγνες και συμβιβαστικές τάσεις που πασχίζουν να αποδείξουν ότι αποτελούν συνέχεια κι όχι τομή με το σήμερα.

Η ικανότητα του Τύπου να διαμορφώνει τους δικούς του όρους στην πολιτική ζωή, τουλάχιστον στις ζυμώσεις κορυφής, φάνηκε πεντακάθαρα στην περίπτωση της πρωτοβουλίας των 58 πολιτικών οι οποίοι προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και την Κεντροαριστερά. Η προβολή που επιφύλαξαν στη συγκέντρωσή τους στο θέατρο Ακάδημος στις 9 Δεκεμβρίου ξεπέρασε μέχρι και τον ζήλο που δείχνει ο Ριζοσπάστης για τις συγκεντρώσεις του ΚΚΕ. Ακόμη και για 2.500 παρευρισκόμενους έγραψαν όταν μια απλή αναζήτηση στο google των καθήμενων στο θέατρο Ακροπόλ βγάζει ότι χωράει γύρω στο ένα τέταρτο έως ένα τρίτο. Κι ενώ από την μια εμφανίζονταν ως η επόμενη μέρα για τον προοδευτικό χώρο, ταυτόχρονα δεν γράφτηκε ούτε μια κουβέντα για τις εγκληματικές ευθύνες όλων σχεδόν που είχαν μαζευτεί στο θέατρο Ακάδημος για όσα σήμερα υπομένουμε. Στελέχη των κυβερνήσεων Σημίτη, συνεργάτες του Βενιζέλου (που εξακολουθεί, με βάση το πόθεν έσχες, να διατηρεί 27 διαφορετικές τραπεζικές καταθέσεις σε ευρώ, δολάρια και λίρες και 11 ακίνητα!) και στελέχη της ΔΗΜΑΡ στήριξαν μέχρι κεραίας τα Μνημόνια. Κανένας τους δεν όρθωσε το πολιτικό του ανάστημα απέναντι στην λαίλαπα των ιδιωτικοποιήσεων, της μείωσης μισθών και συντάξεων και του κλεισίματος εκατοντάδων σχολείων. Κι αν φτάνουν σήμερα να κηρύσσουν μια νέα αρχή είναι για να εξασφαλίσουν το προσωπικό τους μέλλον στην μετα-μνημονιακή εποχή. Επιβαίνοντας σε ένα νέο όχημα που αποκαλέστηκε Ελιά κατ’ αντιστοιχία ενός παρόμοιου πειράματος στην Ιταλία, αυτοί που έριξαν την Ελλάδα στα βράχια τις δεκαετίες του ’90 και το 2000 και μετά την χάρισαν στους πιστωτές, επιχειρούν τώρα, ελέω της ατιμωρησίας που απολαμβάνουν για τα κατά συρροήν ποινικά αδικήματα που έχουν τελέσει, να διεκδικήσουν μια θέση στο νέο πολιτικό τοπίο που θα διαμορφώσει η αναμενόμενη εκλογική συντριβή του ΠΑΣΟΚ, που στις τελευταίες δημοσκοπήσεις δεν παίρνει ούτε 5%! Η παρουσία στους 58 του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Β. Βενιζέλου ήταν η πιο κορυφαία ένδειξη του αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται το κόμμα που έφερε στην Ελλάδα τα Μνημόνια. Δεν είναι όμως κι η μοναδική. Η επιστολή 11 Παπανδρεϊκών βουλευτών (Φ. Σαχινίδης, Γ. Γ. Πεταλωτής, Γ. Ντόλιος, Θ. Μωραΐτης, κ.α.) προς τον Βενιζέλο, λίγες μέρες αργότερα, με την οποία ζητούσαν την σύγκληση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής, επισημοποίησε την τριχοτόμηση του συρρικνούμενου σε βαθμό εξαφανίσεως ΠΑΣΟΚ σε τρία στρατόπεδα: στους Βενιζελικούς, που όλο και περισσότερο μοιάζουν με στρατηγούς χωρίς στρατό, τους Παπανδρεϊκούς, με τον αρχηγό τους να μην λέει να πάρει απόφαση πως αποτελεί μια από τις πιο μισητές πολιτικές προσωπικότητες στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών και τους νεοφιλελεύθερους εκσυγχρονιστές υπό τον Κ. Σημίτη που διατηρούν την ηγεμονία στην κίνηση των 58, παρότι δεν ήταν και λίγα τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ (Σπ. Λυκούδης, Γρ. Ψαριανός, κ.α.) που δήλωσαν το παρόν τους στο Ακροπόλ δείχνοντας έτσι την αποδοκιμασία τους στην στροφή του Φ. Κουβέλη προς τα αριστερά.

Μπαλαντέρ η ΔΗΜΑΡ

Το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ στα μέσα Δεκεμβρίου αντί να κλείσει το ρήγμα στο εσωτερικό του κόμματος, το βάθυνε. Και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η ΔΗΜΑΡ αποτέλεσε το φύλο συκής που κάλυψε από τα αριστερά το Τρίτο Μνημόνιο. Η αποχώρησή της από την κυβέρνηση, με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ τον Ιούνιο του 2013, ανακοινώθηκε αφού είχε γίνει σαφές ότι ακολουθούσε κατά βήμα τα χνάρια του ΛΑΟΣ: από την καιροσκοπική ταύτιση με την εξοντωτική πολιτική των Μνημονίων, στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας και κατά βάθος με την κρυφή ελπίδα να εξασφαλίσουν το χρίσμα των οικονομικών κέντρων ως μια νέα σταθερά του πολιτικού συστήματος, στο καλάθι των αχρήστων, εκεί που συνωστίζεται πλήθος πρόθυμων και αδίστακτων πολιτικών και κομμάτων που ξέβρασαν οι θύελλες των Μνημονίων. Παραμένοντας εξαιρετικά αμφίβολο αν θα καταφέρει η ΔΗΜΑΡ να μπει στην επόμενη Βουλή (3,1% της δίνουν οι πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις) η επιλογή που φαίνεται να έχει κάνει ο Φ. Κουβέλης περιλαμβάνει την συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ έτσι ώστε σε μια μελλοντική κυβέρνηση να αποτελέσει τον δεξιό εξισορροπιστή απέναντι στις «αριστερό λαϊκισμό» της Κουμουνδούρου. Επιλογή (που μετατρέπει το κόμμα σε μπαλαντέρ για πάσα χρήση) με την οποία δεν διαφωνεί ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε από την ομιλία του εκπροσώπου Τύπου του κόμματος, Π. Σκουρλέτη, στην πρώτη μέρα των εργασιών του συνεδρίου ο οποίος τους κάλεσε να συνεργαστούν σε μια αντιμνημονιακή βάση. Ξεχνώντας προφανώς ότι το Νοέμβριο του 2012 ψήφισαν το τρίτο Μνημόνιο… Ως αποτέλεσμα της επιλογής του Φ. Κουβέλη να στραφεί ξανά προς το κόμμα που ανήκε μέχρι το 2010 (έστω κι αν τώρα φαίνεται να τηρεί ίσες αποστάσεις μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ), σημαντική μερίδα στελεχών του αναζητεί την πολιτική του επιβίωση στα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και την πρωτοβουλία των 58, μένοντας να φανεί ποια θα είναι η τελική μορφή που θα λάβει. Οι ευρωεκλογές του Ιουνίου ωστόσο θα αποτυπώσουν την εκλογική της απήχηση.

ΝΔ πριν το τέλος

Με τρόμο περιμένει τις ευρω-εκλογές του Ιουνίου η Νέα Δημοκρατία που εναποθέτει τις ελπίδες της στην διάλυση της Χρυσής Αυγής, ακόμη και την απαγόρευση να συμμετάσχει στις ευρωεκλογές, έτσι ώστε να καλύψει τις απώλειες που δημιουργεί η αντιλαϊκή της πολιτική. Σημαντικές είναι επίσης κι οι προσδοκίες της Συγγρού από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις του φιλικού της Τύπου στους Ανεξάρτητους Έλληνες καθώς το κόμμα του Π. Καμμένου με τον αντιμνημονιακό του λόγο συνιστά την μεγαλύτερη απειλή για τον Αντ. Σαμαρά, που αναρριχήθηκε στην εξουσία του κόμματος κι εδραίωσε την θέση του μέσα από σκληρές επιθέσεις στον νεοφιλελευθερισμό και τα Μνημόνια. Η πραγματικότητα είναι ότι η ανάδειξη της ΝΔ ως το κόμμα που κατ’ εξοχήν εκπροσωπεί τους πιστωτές και επιπλέον η ταύτισή της με το ΠΑΣΟΚ (όπως φάνηκε στο κορυφαίο θέμα των υποβρυχίων όπου ο ΣΥΡΙΖΑ επιτέθηκε στην κυβέρνηση με τα προ διετίας επιχειρήματα της ΝΔ κι αυτή απάντησε με τα επιχειρήματα του Βενιζέλου…) έχουν οδηγήσει τη ΝΔ στο σημείο που ήταν το ΠΑΣΟΚ το 2011. Ένα κόμμα χωρίς οπαδούς, με τα μεσαία του στελέχη να βράζουν δηλώνοντας δημόσια την διαφωνία τους με την επίσημη πολιτική, και τους βουλευτές του να μην αφήνουν ευκαιρία να πέσει κάτω για να διαφοροποιηθούν απειλώντας να καταψηφίσουν ακόμη και κρίσιμους νόμους, όπως ήταν για παράδειγμα ο νόμος για τον ενιαίο φόρο ακινήτων ή το μίνι αντάρτικο για τους πλειστηριασμούς, όπως εκφράστηκε με την πρόταση νόμου του Πρ. Παυλόπουλου που παρέτεινε την ισχύ του νόμου Κατσέλη για την προστασία της πρώτης κατοικίας και μέχρι το ποσό των 200.000 ευρώ από τους πλειστηριασμούς των τραπεζών. Η ΝΔ καλύπτει την δεινή θέση στην οποία βρίσκεται όχι μόνο απέναντι στους οπαδούς της αλλά κι απέναντι στην κοινωνία, σε όσους διαφωνούν με τον οδοστρωτήρα των Μνημονίων, μέσω της επίδειξης δύναμης. Κι η ίδια εξουσία καταφέρνει να ενώνει κάτω από την ίδια πολιτική στέγη τα πιο διαφορετικά πολιτικά πρόσωπα που εκτείνονται από τον χώρο της γνήσιας κεντροδεξιάς (Ν. Κακλαμάνης, Πρ. Παυλόπουλος) μέχρι καθαρούς ακροδεξιούς (Κ. Βορίδης, Ά. Γεωργιάδης) και νεοφιλελεύθερους (Κ. Μητσοτάκης). Φάνηκε κι από την συζήτηση της πρότασης μομφής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν το κυβερνητικό στρατόπεδο βγήκε σχετικά ατσαλάκωτο.

Το εκλογικό αποτέλεσμα ωστόσο θα σηματοδοτήσει όχι μόνο ένα δραματικό αποτέλεσμα για τη ΝΔ αλλά και το τέλος του Αντ. Σαμαρά, καθώς αμέσως θα κινηθούν διαδικασίες για την αντικατάστασή του. Τότε δεν πρόκειται να τον σώσουν ούτε τα ΜΑΤ, ούτε η Τρόικα, ούτε οι εκδότες…

16 Δεκεμβρίου 2013

Η μετάλλαξη του πολιτικού μας συστήματος (Nexus, 11.2012)

Συμπτώματα πρόωρης γήρανσης εμφανίζει όλο και εντονότερα η τρικομματική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά που αναδείχτηκε από τις εκλογές του Ιουνίου καθώς αυξάνονται τα σημάδια κόπωσης και αποσύνθεσης που εμφανίζει στο εσωτερικό της τρεις μήνες μετά την ορκωμοσία της και, το σημαντικότερο, πριν ακόμη η συνοχή της δοκιμαστεί στις υψηλές θερμοκρασίες του νέου πακέτου λιτότητας ύψους 13,5 δισ. ευρώ.

Το νέο πακέτο μέτρων, σε κάθε περίπτωση, θα αποδειχτεί ωρολογιακή βόμβα για τη σταθερότητα και την ενότητά της για δύο λόγους: Κατ’ αρχάς εξ αιτίας του κοινωνικά άδικου χαρακτήρα του και, κατά δεύτερο, λόγω της υφεσιακής θύελλας που θα προκαλέσει. Ο κοινωνικά άδικος χαρακτήρας των μέτρων που θα εφαρμοστούν ως προϋπόθεση για να εκταμιευθεί η δόση των 31,2 δισ. ευρώ φαίνεται ανάγλυφα αν εξετάσουμε καλύτερα τρεις επιμέρους πλευρές τους: Πρώτο, την επίμονη άρνηση των εκπροσώπων της Τρόικας να καταβάλουν οι ελληνικές τράπεζες στο δημόσιο τα 555 εκ. ευρώ που οφείλουν, ως απόδοση επί των προνομιούχων μετοχών που εκδόθηκαν το 2008 στο πλαίσιο του πρώτου πακέτου ενίσχυσης τους με 28 δισ. ευρώ, επί κυβέρνησης Κ. Καραμανλή και υπουργού Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφη. Αν πραγματικά ήθελαν το ελληνικό δημόσιο να αυξήσει τα έσοδά του και να μειώσει έτσι το έλλειμμα γιατί οι εκπρόσωποι των πιστωτών μας δεν απαιτούσαν από τις τράπεζες (που μέχρι στιγμής έχουν επιδοτηθεί από το ελληνικό δημόσιο με ποσά που ισούνται με ένα ετήσιο ΑΕΠ) να εξοφλήσουν τα χρέη τους προς το ελληνικό δημόσιο; Κατά δεύτερο ο κοινωνικά άδικος χαρακτήρας των μέτρων φαίνεται από τον μειωμένο φόρο που θα κληθούν να πληρώσουν όσοι βεβαιωμένα έχουν υψηλότερα εισοδήματα στο πλαίσιο της νέας φορολογικής μεταρρύθμισης. Ειδικότερα, προβλέπεται η μείωση του ανώτατου φορολογικού συντελεστή για τα φυσικά πρόσωπα από το 45% που είναι σήμερα στο 35% και από το 42,5% που είναι η ανώτατη επιβάρυνση για τις επιχειρήσεις στο 35%. Το συγκεκριμένο μέτρο συνδυάζεται με την άνοδο του φορολογικού συντελεστή για εκείνα τα φυσικά πρόσωπα και τις επιχειρήσεις που έχουν μικρότερα εισοδήματα. Πρόκειται για ρεσιτάλ κοινωνικής αδικίας που θα δημιουργήσει νέα κύματα άρνησης πληρωμών! Όσοι βεβαιωμένα έχουν πόρους κι έχουν θιγεί ελάχιστα από την κρίση θα πληρώνουν λιγότερα ενώ όσοι βεβαιωμένα δεν έχουν πόρους κι έχουν πληγεί προνομιακά από την κρίση, αυτοί δηλαδή που χρίζουν υποστήριξης, θα συνεισφέρουν περισσότερα και ταυτόχρονα θα αποκαλούνται «φοροκλέπτες»! Το ερώτημα παραμένει το ίδιο: Αν πράγματι ήθελαν να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα γιατί προσέφυγαν σε αυτό το μέτρο που θα τα μειώσει με απόλυτη βεβαιότητα; Τέλος ο κοινωνικά άδικος χαρακτήρας των μέτρων αποκαλύπτεται από την σπουδή της Τρόικας, στο πλαίσιο της πίεσης που επέδειξε για να υλοποιηθούν άρον – άρον και με καταληκτική ημερομηνία τις 18 Οκτωβρίου 89 μέτρα, να συμπεριλάβει μέτρα σε αυτό το πακέτο μέτρα που είναι άσχετα με την δημοσιονομική ισορροπία όπως ο καθορισμός του κατώτατου μισθού και ημερομισθίου με κυβερνητική απόφαση. Είναι ένα μέτρο που ευνοεί την εργοδοσία, κυρίως του ιδιωτικού τομέα, ενώ συνιστά τεράστια κοινωνική οπισθοδρόμηση. Πού αλλού (πέρα από δικτατορίες) ακούστηκε να απαγορεύεται δια νόμου από την εργοδοσία και τους εκπροσώπους των εργαζομένων να καθορίσουν μόνοι τους το ύψος των αποδοχών;

Η ΝΔ στόχος της αγανάκτησης

Κι όλα τα παραπάνω, ενώ ο πέλεκυς των νέων μέτρων πέφτει κατά προνομιακό τρόπο στα δώρα των Χριστουγέννων των 700.000 υπαλλήλων και λειτουργών του δημοσίου και των 2,5 εκ. συνταξιούχων του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα με άμεσο αποτέλεσμα την διάλυση της χριστουγεννιάτικης αγοράς! Το πλήγμα που θα δεχτεί η καταναλωτική δαπάνη στις προσεχείς γιορτές θα είναι συντριπτικό οδηγώντας στο κλείσιμο χιλιάδες ακόμη εμπορικά και επιχειρήσεις που ανέμεναν τα δώρα των Χριστουγέννων για να πάρουν μια ανάσα. Τρομακτικές θα είναι οι επιπτώσεις από την εμβάθυνση της φτώχειας και στην κοινωνική συνοχή που ήδη δοκιμάζεται από την εκτίναξη της ανεργίας στο 25,1% για τον μήνα Ιούλιο, με βάση πρόσφατες ανακοινώσεις της στατιστικής υπηρεσίας…

Η Νέα Δημοκρατία θα χρεωθεί πριν από οποιοδήποτε άλλο κόμμα της συγκυβέρνησης την λαϊκή δυσφορία από την επιβολή των παραπάνω μέτρων, καθώς κι επισήμως πια ο Αντώνης Σαμαράς θα κρατάει το ρεκόρ των …κυβιστήσεων αφήνοντας πίσω του τον Γιώργο Παπανδρέου που εξήγγειλε προεκλογικά ότι «λεφτά υπάρχουν» για να φέρει το ΔΝΤ ή τον Λουκά Παπαδήμο που ανέλαβε την υλοποίηση του προγράμματος ανταλλαγής των ομολόγων (PSI) λίγες μόνο μέρες μετά την δημόσια αποδοκιμασία τους από σελίδα της κυριακάτικης εφημερίδας Το Βήμα, κι αφού ωστόσο λήφθηκαν οι απαραίτητες μέριμνες για την διάσωση των ελληνικών τραπεζών… Τα πλήγματα που θα δεχθεί η ΝΔ στην πολιτική κι εκλογική της επιρροή θα είναι σημαντικά καθώς μια κοινωνική κατηγορία που θα σηκώσει ένα μεγάλο βάρος από τα μέτρα, τα λεγόμενα ειδικά μισθολόγια που θα χάσουν ακόμη και το 35% των τελικών μισθών τους και πιο συγκεκριμένα ένστολοι και δικαστικοί, αποτελούν μια παραδοσιακή δεξαμενή ψήφων της. Το κλίμα στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ ήταν φορτισμένο πριν καν ανακοινωθούν τα μέτρα λιτότητας ύψους 13,5 δισ. ευρώ, όπως μαρτυρούσε η διακριτική μεν αλλά σαφής διαφοροποίηση στελεχών της (Ν. Κακλαμάνης, Γ. Μιχελάκης, κ.α.) και η ερώτηση βουλευτών της για την επιβολή φορολογίας ύψους 1% επί των χρηματιστηριακών συναλλαγών. Ένα μέτρο που σκόπευε να δημιουργήσει την εντύπωση της ομοιόμορφης κοινωνικά κατανομής των βαρών…

Περισσότεροι κατά του Μνημονίου

Η αντίδραση των νεοδημοκρατών βουλευτών δεν θα αναμενόταν τόσο έντονη αν δεν είχαν προηγηθεί, πολύ πρόσφατα μάλιστα, δύο γεγονότα καταλυτικής σημασίας. Το πρώτο είναι η διάλυση, επί της ουσίας, του ΠΑΣΟΚ μόνο και μόνο επειδή ανέλαβε εργολαβικά (όπως ανέκαθεν συνήθιζε αυτό το κόμμα) να υλοποιήσει την κοινωνικά καταστροφική πολιτική της Τρόικας. Ως αποτέλεσμα το φάντασμα του ΠΑΣΟΚ στοιχειώνει τους νεοδημοκράτες βουλευτές που δεν θέλουν κι αυτοί να ντρέπονται να εμφανιστούν στα καφενεία των χωριών τους μην τυχόν και του βρίσουν οι ψηφοφόροι τους, όπως ακριβώς έπαθαν οι συνάδελφοι τους από το ΠΑΣΟΚ. Η οργή μάλιστα των νεοδημοκρατών ψηφοφόρων θα είναι πιο έντονη λόγω του ότι στρατεύθηκαν πίσω από τον Αντώνη Σαμαρά πριν ένα ή δύο χρόνια και συγκρούστηκαν με τους νεοφιλελεύθερους στο κόμμα λόγω της αντιμνημονιακής του πολιτικής. Επέλεξαν δε εκλογικά τη ΝΔ μόλις πριν λίγους μήνες λόγω του ότι ζητούσε την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Η κοινωνία ωστόσο ακόμη και τώρα, αντίθετα δηλαδή με την στροφή 180 μοιρών που έκαναν τα κυβερνητικά κόμματα εξακολουθεί να τάσσεται εναντίον του Μνημονίου όλο και πιο εντατικά. Είναι πολύ χαρακτηριστικό (και πηγή ανησυχίας για το Μέγαρο Μαξίμου) ότι στην έρευνα κοινής γνώμης που διενέργησε η Public Issue για λογαριασμό του Σκάι και της Καθημερινής, κι η οποία δημοσιεύτηκε στις 11 Οκτωβρίου, το τμήμα εκείνο των πολιτών που τάσσεται ενάντια στο Μνημόνιο έχει αυξηθεί σημαντικά σε σχέση με τον Ιούνιο του 2012, αγκαλιάζοντας το 72% έναντι 61% πριν τέσσερις μήνες. Αναλόγως, από την άλλη μεριά, οι φιλομνημονιακές διαθέσεις έχουν υποχωρήσει από το 29% στο 19%. Η ενίσχυση των αντιμνημονιακών διαθέσεων είναι προφανώς αποτέλεσμα της επιδείνωσης της οικονομικής θέσης ακόμη περισσότερων νοικοκυριών. Ενδεικτικά, ενώ το 65% πίστευε τον Ιούνιο πως η προσωπική οικονομική του κατάσταση θα χειροτερέψει τώρα την απαισιοδοξία τους μοιράζεται το 73%, ενώ μειώθηκαν κι όσοι πίστευαν ότι θα καλυτερέψει που από 9% έφτασαν στο 6%. Ενδεχομένως σε αυτό το κομμάτι να βρίσκονταν και συνταξιούχοι που είχαν πιστέψει την προεκλογική εξαγγελία του προέδρου της ΝΔ ότι θα διορθώσει τις αδικίες που έγιναν στους απόμαχους της δουλειάς. Συνολικά, η ΝΔ θα βρει μπροστά της την αυξανόμενη δυσφορία των πολιτών απέναντι στα Μνημόνια και τις θεραπείες – σοκ που επιβάλλουν οι δανειστές μας.

ΠΑΣΟΚ: πιο χαμηλά, πιο χαμηλά…

Ούτε το ΠΑΣΟΚ όμως πρόκειται να γλιτώσει από την αυξανόμενη δυσφορία. Στο ερώτημα δηλαδή αν μπορεί να πάει ακόμη πιο χαμηλά η εκλογική του επιρροή από το 12%, η απάντηση είναι …ναι! Το συντριπτικό δε πλήγμα στην επιρροή του προήλθε από τον ίδιο τον πρόεδρο του, τον Βαγγέλη Βενιζέλο, και τον τρόπο που χειρίστηκε την υπόθεση με την λεγόμενη λίστα Λαγκάρντ, που περιελάμβανε 1.991 ονόματα μεγαλοκαταθετών οι οποίοι έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Η συνέντευξη που έδωσε στο δελτίο ειδήσεων του Μέγκα στις 3 Οκτωβρίου επιδείνωσε ακόμη περισσότερο την άσχημη θέση του μιας και σε κανένα ουσιαστικό ερώτημα ή υποψία (πχ. για πιθανή χρησιμοποίηση της λίστας στην προεκλογική περίοδο) δεν έδωσε πειστική απάντηση ούτε καν στο σημαντικότερο: Γιατί κράτησε τόσους μήνες αναξιοποίητη την λίστα συγκαλύπτοντας στην πράξη την φυγή δισεκατομμυρίων ευρώ την ίδια στιγμή που το ένα αντιλαϊκό μέτρο σε βάρος των φτωχών υποδεχόταν το άλλο; Τα «καρφώματα» δε στον τότε υπουργό Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, στον αρμόδιο εισαγγελέα Ι. Διώτη και στο ΣΔΟΕ όπως επίσης και οι επιφυλάξεις που διατυπώθηκαν εκ των υστέρων για την γνησιότητα της λίστας (που σήμαιναν ότι στο μεταξύ μπορεί πολλά ονόματα να …εξαφανίστηκαν) περισσότερο γενίκευσαν την εικόνα της κρίσης, παρά μετέθεσαν τις ευθύνες ή βελτίωσαν την θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Απλώς δηλαδή ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πήρε κι άλλους μαζί του, παραβιάζοντας τους κανόνες που ισχύουν σε αυτές τις περιπτώσεις…

Προς επίρρωση, η ενίσχυση των φυγόκεντρων τάσεων, όπως έδειξε για παράδειγμα η επίσημη αποχώρηση του Γιάννη Ραγκούση από το κόμμα παρότι η προσπάθειά του να απομακρυνθεί από τα έργα και τις ημέρες του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου δεν πείθουν κανέναν. Ποιος ξεχνάει ότι ήταν γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, διορισμένος μάλιστα από τον ίδιο τον ΓΑΠ, ή τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έπαιξε στην εφαρμογή των καταστροφικών Μνημονιακών πολιτικών; Η αποχώρησή του ωστόσο από το ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνει την φθίνουσα πορεία  χωρίς επιστροφή μάλιστα που έχει πάρει το κόμμα. Η τάση αυτή είναι τόσο καθαρή ώστε η πολιτική επιβίωση των πρώην στελεχών του περνάει από την αποστασιοποίησή τους από το κόμμα. Μάρτυρας ο Ανδρέας Λοβέρδος που παρότι κι αυτός υπήρξε πρωτεργάτης των Μνημονιακών πολιτικών, έχοντας μάλιστα υπηρετήσει στα πολύ κρίσιμα υπουργεία Υγείας κι Εργασίας και φέροντας έτσι τεράστια προσωπική ευθύνη για την διάλυση της υγείας και την κατάργηση εργατικών κατακτήσεων πολλών δεκαετιών, τώρα επιλέγει να ακολουθήσει διαφορετική τροχιά από το κόμμα του. Το ίδιο και γι’ άλλα στελέχη πρώτης γραμμής όπως ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Για την ερήμωση της Ιπποκράτους ένα καθόλου αμελητέο μερίδιο ευθύνης φέρει η ερειστική προσωπικότητα του Βαγγέλη Βενιζέλου. Ένα κράμα μεγαλομανίας που τον διακρίνει μαζί με αυταρχισμό και αμοραλισμό, μαζί φυσικά με τις ευθύνες που έχει για την μέχρι τώρα πορεία της χώρας λόγω του πρωταγωνιστικού του ρόλου σε όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, κάνουν πολύ πιθανό για τον Β. Βενιζέλο η υλοποίηση της ύψιστης επιδίωξής του, να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, να συμπέσει με το πολιτικό τέλος του κόμματος κι ο ίδιος απλώς να είναι ο τελευταίος που θα μείνει για να κλείσει την πόρτα.

Η σημαντικότερη ωστόσο ευθύνη για την πολιτική συντριβή του ΠΑΣΟΚ πρέπει να αναζητηθεί στην πολιτική του και τις κοινωνικές εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος. Οι κοινωνικές εξελίξεις περιστρέφονται γύρω από την ραγδαία εξαφάνιση από τον οικονομικό χάρτη της Ελλάδας εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων που αποτελούσαν από την δεκαετία του ’80 ακόμη την προνομιακή πηγή ψήφων για το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και τις δύο πρώτες δεκαετίες της ίδρυσής του ταυτίστηκε με τους στόχους της υπεράσπισης των κοινωνικά αδυνάτων και της εθνικής ανεξαρτησίας, ενώ τις δύο επόμενες δεκαετίες εξασφάλισε την επιβίωσή του πετυχαίνοντας μια αριστοτεχνική εξισορρόπηση των διαπλεκομένων συμφερόντων με εργαλείο το Χρηματιστήριο, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, κ.α.. Η επιδημία των λουκέτων σε μικρομάγαζα αλλά και υγιείς μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όπως φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού από τα ανοίκιαστα καταστήματα σε όλη την Ελλάδα, βεβαιώνει μια χωρίς προηγούμενο κοινωνική πόλωση όπου ελάχιστος χώρος έχει πλέον απομείνει για πολιτικά κόμματα που στηρίζουν την ύπαρξή τους στο κοινωνικό κέντρο το οποίο πλέον ισοδυναμεί με κοινωνικό κενό.

Στο δρόμο για δεύτερη χρεοκοπία

Οι πολιτικές αιτίες πίσω από την ήττα του ΠΑΣΟΚ αφορούν την επιβολή των πιο εξοντωτικών και βάρβαρων μέτρων αναδιανομής του εισοδήματος που έχουν ποτέ εφαρμοστεί σε καιρό ειρήνης, τα οποία επιπλέον αποδείχθηκαν και αναποτελεσματικά, εξετάζοντάς τα σε σύγκριση με τους στόχους που κλήθηκαν να υπηρετήσουν: Η δημοσιονομική εξισορρόπηση δεν επήλθε, η θέσης της Ελλάδας στο ευρώ δεν διασφαλίστηκε όπως υπόσχονταν, ενώ ακόμη και η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους τον Μάρτιο του 2012, κάθε άλλο παρά διασφάλισε την βιωσιμότητά του. Μάρτυρας οι αντιπαραθέσεις μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ για την τύχη της δόσης που έπρεπε να λάβουμε από τον Ιούνιο του 2012 κι εν τω μεταξύ μάθαμε, δια στόματος αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρα, ότι δεν είναι μόνο 31,2 δισ. ευρώ αλλά άνω των 43 δισ. ευρώ καθώς θα έπρεπε να είχαν απελευθερωθεί επίσης από τους πιστωτές μας 5 δισ. ευρώ το τρίτο τρίμηνο και 7,2 δισ. ευρώ το τέταρτο τρίμηνο του έτους. (Βλέποντας κανείς τα «στρατιωτικά καψώνια» στα οποία μας υποβάλλουν οι δανειστές με τις καθυστερήσεις στην εκταμίευση των δόσεων, αναρωτιέται τι θα είχε συμβεί αν για παράδειγμα η Ελλάδα καθυστερούσε τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει από τις δύο δανειακές συμβάσεις…)

Η εκτίμηση πως η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους του Μαρτίου του 2012, που σήμανε την πέμπτη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους από σχηματισμού του, απέτυχε παταγωδώς επιβεβαιώνεται από ανεξέλεγκτη πορεία που ακολουθεί το δημόσιο χρέος πριν καν συμπληρωθούν έξι μήνες από την υλοποίηση του PSI που υποτίθεται ότι θα έλυνε με μόνιμο τρόπο το πρόβλημα του ελληνικού δημόσιου χρέους. Αυτό δεν υποσχόταν ο τότε υπουργός Οικονομικών Β. Βενιζέλος; Η πραγματικότητα εξελίχθηκε τελείως διαφορετικά με τον  στόχο μείωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους στο 120% του ΑΕΠ το 2020 να γίνεται το πιο σύντομο ανέκδοτο. Η ζοφερή πραγματικότητα, όπως αποτυπώθηκε στο πρώτο προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού που δόθηκε στη δημοσιότητα την 1^η Οκτωβρίου 2012, εκτιμούσε το δημόσιο χρέος για το 2011 στο 165,3% και για το 2012 στο 169,5%. Η εκ των υστέρων δε δυσμενής αναθεώρηση των εκτιμήσεων για την ύφεση για το 2011 και το 2012 διέψευσε επί τα χείρω κάθε πρόβλεψη που είχε προηγηθεί, πυροδοτώντας εκ νέου συζητήσεις για την επόμενη μέρα του ελληνικού δημόσιου χρέους: πότε δηλαδή και, το κυριότερο, υπό ποιους όρους θα γίνει η έκτη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους. Τα περιοδικό Σπίγκελ την ημέρα της επίσκεψης της Άνγκελα Μέρκελ στην Ελλάδα σε άρθρο του με τίτλο «τα προβλήματα με το χρέος της Ελλάδας δεν φεύγουν» εκτιμούσε το χρηματοδοτικό κενό της Ελλάδας μεταξύ 2015 και 2020, λόγω του ότι (προς διάψευση των προβλέψεων) δεν θα έχει καταφέρει ως τότε να βγει στις αγορές, στα 78 δισ. ευρώ. Οι προοπτικές που διανοίγονταν ήταν οι εξής: «Τα κράτη μέλη της ευρωζώνης πρέπει σύντομα να αποφασίσουν αν επιθυμούν να προσφέρουν στην Αθήνα επιπλέον βοήθεια και να επιτρέψουν στη χώρα να αποπληρώσει τα δάνεια διάσωσης αργότερα από τον αρχικό προγραμματισμό. Ή, αν θέλουν να παραγράψουν από την Ελλάδα ένα σημαντικό μέρος από την επείγουσα βοήθεια που η χώρα έχει ήδη λάβει. Ή, ενδεχομένως ακόμη και τα δύο»… Δεδομένου ωστόσο του κλίματος εναντίον της Ελλάδας που έχουν δημιουργήσει στο εσωτερικό τους οι βόρειες χώρες (αποκρύπτοντας για παράδειγμα ότι τα δάνεια κατευθύνθηκαν στη διάσωση των τραπεζών τους κι όχι των συνταξιούχων) κάθε απόφαση θα είναι δύσκολη.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος επωμίζεται ένα μεγάλο μέρος ευθύνης για το τραγικό σημείο στο οποίο έχει οδηγηθεί το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα. Συνυπολογίζοντας την κοινή διαπίστωση που υπάρχει εντός του ΠΑΣΟΚ ότι με το ίδιο στην ηγεσία του κόμματος δεν υπάρχει καμία ελπίδα ανάκαμψης του κόμματος στις εκλογές (όποτε κι αν γίνουν) πληθαίνουν τα σενάρια που προδικάζουν ότι μετά την ψήφιση των μέτρων θα κινηθούν διεργασίες αντικατάστασής του.

ΔΗΜΑΡ: αυτόκλητος σωτήρας

Σε κρίση έχει οδηγηθεί και η ΔΗΜΑΡ, εξ αιτίας του εντελώς αδικαιολόγητου ζήλου με το οποίον υπερασπίζεται κάθε πολιτική που απορρέει από το Μνημόνιο, φτάνοντας στο σημείο βουλευτής της, και δη ο Γρηγόρης Ψαριανός, να προχωρήσει στην πιο χυδαία επίθεση εναντίον όσων διαδήλωσαν κατά της Μέρκελ, στις 9 Οκτώβρη, ταυτίζοντάς τους με τους φοροκλέπτες, τους καταθέτες εξωτερικού, τους καταπατητές αυθαιρέτων και τους μαϊμού συνταξιούχους… Ο πρόεδρος της δικαιολογεί την υποστήριξη στα μέτρα που απαιτούν οι δανειστές λέγοντας πως αποτελεί ύψιστη εθνική προτεραιότητα η στήριξη στην κυβέρνηση ώστε να επιτελέσει το έργο της. Γι’ αυτό τον λόγο προέβη και σε μια εντελώς ασυνήθιστη κίνηση να συγκαλέσει Κεντρική Επιτροπή του κόμματος το Σάββατο 6 Οκτώβρη απαιτώντας την αποδοχή των μέτρων (για να μην κατηγορηθεί ότι δρα ανεξάρτητα από τα όργανα του κόμματος) πριν όμως καν αυτά ανακοινωθούν. Ψήφισαν δηλαδή υπέρ ενός πακέτου μέτρου που αγνοούσαν το ακριβές περιεχόμενό του! Το έπραξαν μάλιστα αυτό (παρά τις διαφωνίες 21 στελεχών σε σύνολο 104 ψηφισάντων που ζήτησαν να μη δοθεί θετική ψήφος στα μέτρα) ενώ επ’ ουδενί δεν τίθεται ζήτημα κυβερνητικής σταθερότητας. Οι 129 βουλευτές της ΝΔ και οι 33 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ επαρκούν και με το παραπάνω για να υπερψηφιστούν τα μέτρα και να χορηγηθεί έτσι η επίμαχη δόση, εφ’ όσον σε αυτό τον βωμό ο Φώτης Κουβέλης πιστεύει ότι αξίζει να γίνουν όσες θυσίες απαιτηθούν. Χώρια, που στην περίπτωση της διαφωνίας της ΔΗΜΑΡ και μιας πιθανής καταψήφισης των μέτρων από τους 17 βουλευτές της θα στελνόταν ένα μήνυμα πιο σκληρής διαπραγμάτευσης στην Τρόικα. Στον αντίποδα των ισχυρισμών του ωστόσο (περί λόγων εθνικής σωτηρίας) αυτό που σύμφωνα με το ρεπορτάζ βαραίνει στην στάση του Φώτη Κουβέλη είναι τα υλικά οφέλη από την συμμετοχή στην κυβέρνηση και τα οποία κεφαλαιοποιούνται μέσα από διορισμούς ανώτερων και μεσαίων στελεχών του σε θέσεις ευθύνης του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ο κίνδυνος ωστόσο που διατρέχει, να ακολουθήσει τα βήματα του Γιώργου Καρατζαφέρη, είναι ορατός και επιβεβαιώνεται συνεχώς με αποχωρήσεις μελών και στελεχών της ΔΗΜΑΡ οι οποίοι διαφωνούν με αυτή την πολιτική, μένοντας πιστοί στις διακηρύξεις που χάρισαν στο κόμμα τα υψηλά ποσοστά των εκλογών του Ιουνίου του 2012.

Αποκλίσεις ωστόσο, και μάλιστα ουσιώδεις θίγοντας δηλαδή φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του κόμματος, παρατηρούνται και στην αντίπερα όχθη, τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν κατά τον Μαρξ ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι κοινωνικές του σχέσεις, το προφίλ που διαμορφώνει ο μετεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, αποκαλύπτεται από τρεις δημόσιες συναντήσεις του: Την συνάντηση Αλέξη Τσίπρα με τον ισραηλινό πρόεδρο Σιμόν Πέρες, με τον «κατοχικό διοικητή» όπως χαρακτηρίζεται ο Χορστ Ράιχενμπαχ και τον πρόεδρο του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς.

Μυστική διπλωματία από Τσίπρα

Η συνάντηση που είχε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ με τον πρόεδρο του Ισραήλ χαρακτηρίστηκε προάγγελος αλλαγών στις θέσεις του κόμματος, ακόμη κι από στελέχη του, για πολλούς λόγους: Η ασυνήθιστη πρακτική να μην ακολουθήσει κοινή συνέντευξη τύπου ή ανακοίνωση που ενδεχομένως θα εξέθετε τον Αλέξη Τσίπρα μια και θα έπρεπε να υποστηρίξει δημόσια ό,τι ειπώθηκε ιδιωτικά, η αντιδημοκρατικής φύσης απόφασή του να μην ενημερωθούν τα καθ’ ύλην αρμόδια στελέχη του κόμματος που έμαθαν την είδηση από τα Μέσα Ενημέρωσης, έτσι ώστε να έχει όλη την ευχέρεια των χειρισμών χωρίς να δεσμεύεται από τις κομματικές θέσεις και κυρίως η σημασία της συγκυρίας που διανύουμε για το Ισραήλ το οποίο σχεδιάζει να επιτεθεί στο Ιράν και ζητάει την συναίνεση ή την ανοχή των πολιτικών δυνάμεων των γύρω κρατών δημιουργούν ένα παζλ ερωτημάτων για την ηγεσία της πλατείας Κουμουνδούρου που δύσκολα απαντιούνται. Αυτό που στην πραγματικότητα διακρίνεται, πίσω από την απόφαση του Τσίπρα να δεχθεί να συναντηθεί με τον Πέρες και να μην θέσει ζήτημα παράνομης κατοχής για τα παλαιστινιακά εδάφη, είναι μια στρατηγική απόφαση αποφυγής των συγκρούσεων με τον αμερικάνικο παράγοντα και το εβραϊκό λόμπι.

Πλήρες συμβολισμών ήταν επίσης η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να συναντηθεί με τον γκαουλάιτερ, Χορστ Ράιχενμπαχ. Να θυμίσουμε ότι είχε προηγηθεί η απροθυμία του επιτρόπου Όλι Ρεν και του προέδρου του Συμβουλίου υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης Ζαν Κλοντ Γιούνκερ να συναντηθούν με τον Αλ. Τσίπρα. Η θεσμικά απαράδεκτη και προσβλητική στάση τους έτσι άνοιξε τον δρόμο για την συνάντηση με τον επικεφαλής της Ομάδα Δράσης, που έχει αποκτήσει την προσωνυμία του κατοχικού διοικητή. Η ομάδα των οικονομολόγων που τον συνάντησε (Γ. Δραγασάκης, Ευκ. Τσακαλώτος, Γ. Μηλιός και Γ. Σταθάκης) κι οι οποίοι θα αναλάβουν τα κρίσιμα υπουργεία σε μια πιθανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αιτιολόγησε την επαφή υποστηρίζοντας ότι κουβέντιασαν θέματα ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Μα, ο Ράιχενμπαχ και τα κέντρα που εκπροσωπεί είναι οι κατ’ εξοχήν υπαίτιοι της σημερινής ύφεσης που τείνει στο 20% χωρίς να διαφαίνεται προοπτική ανάκαμψης. Κάθε διερεύνηση επομένως των δυνατοτήτων ανάπτυξης της οικονομίας αποκλείει εκ προοιμίου ως συζητητές τους τοποτηρητές της Τρόικας. Στην πραγματικότητα με την συνάντησή τους νομιμοποίησαν την παρουσία του στην Ελλάδα, όταν η εκδίωξη (αν όχι η …δίωξη κατόπιν σύλληψης) του Ράιχενμπαχ και της παρέας του θα έπρεπε να αποτελεί την πρώτη κίνηση στην οποία έπρεπε να προβεί μια κυβέρνηση που σέβεται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Ναι στις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες;

Ολέθριο σφάλμα ήταν επίσης και η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να συναντηθεί με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και προερχόμενο από το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD), Μάρτιν Σουλτς, στις Βρυξέλλες στις 27 Σεπτέμβρη. Ο Μάρτιν Σουλτς ωστόσο μόλις λίγες μέρες πριν, στις 4 Σεπτεμβρίου, εκφράζοντας τη νέα γραμμή του Τέταρτου Ράιχ για παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ (λόγω του υψηλού κόστους που συνοδεύει κάθε άλλη λύση και της σχετικής νηνεμίας που επικράτησε στο εσωτερικό μέτωπο την μετεκλογική περίοδο) είχε ζητήσει με συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ να μετατραπεί η Ελλάδα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη και επίσης να δεχθεί το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας να προωθήσει σε συνεργασία με κοινοτικούς αξιωματούχους τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Μεθερμηνευόμενο το τελευταίο σημαίνει εμβάθυνση κι επέκταση της κατοχής!

Η υποχώρηση που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στα παραπάνω μέτωπα (συναινώντας στους ισραηλινούς τυχοδιωκτισμούς κι αποδεχόμενος την κηδεμονία της Ελλάδας με την ταυτόχρονη μετατροπή της σε εργατικό κάτεργο) δημιούργησε απογοήτευση στις πιο ριζοσπαστικές πτέρυγες του. Αυτές πιθανά που θα περιθωριοποιηθούν στο πλαίσιο της ιδρυτικής πανελλαδικής συνδιάσκεψης που αναμένεται, μετά από δύο αναβολές, να διεξαχθεί τον Δεκέμβριο.

Οι ραγδαίες εξελίξεις που έχουν συντελεστεί από τον Ιούνιο μέχρι τώρα στο πολιτικό σύστημα (τουλάχιστον στα βασικότερα κόμματά του) υπονομεύουν την ελκυστικότητά του και αυξάνουν την αστάθειά του. Ως αποτέλεσμα η συμμόρφωσή τους με τις εντολές της Τρόικας τους δίνει μια πρόσκαιρη ανάσα, αλλά από την άλλη στενεύει απελπιστικά τον κύκλο ζωής τους, θυμίζοντας ολοένα και περισσότερο εφήμερα καταναλωτικά προϊόντα…

Νέα μεταπολίτευση: προσοχή στις ευχές σας… (Unfollow, Μάιος 2012)

Αλλιώς περίμεναν το τέλος της μεταπολίτευσης, όσοι το επικαλούνταν ως νέα επαγγελία λύτρωσης από όλους τους αναχρονισμούς που συμπυκνώνουν την καταραμένη «ελληνική ιδιαιτερότητα» κι αλλιώς τους ήρθε. Από τι συντίθετο το «τέλος της μεταπολίτευσης»; Από την οριστική υπέρβαση του πολιτικού στοιχείου, ως ανώτερη έκφραση κοινωνικών συμφερόντων και συγκρούσεων, που θα ‘δινε την θέση του σε μορφές διαχείρισης των κοινών, φαινομενικά μηδενικής πολιτικής πυκνότητας αλλά στην πράξη πλήρως ελεγχόμενες από τις οικονομικές ελίτ, με ανύπαρκτη την παρέμβαση του λαϊκού στοιχείου και του κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Κι έρχονται τα εκλογικά αποτελέσματα της 6ης Μαΐου: Μια σαρωτική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, με τα κόμματα – πυλώνες του το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ που επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες κέρδιζαν το 80% ενίοτε και το 85% των ψήφων, να χάνουν 3,3 εκ. ψήφους (από 5,3 εκ. το 2009, μόνο 2 εκ. το 2012) κι έτσι το τέλος της Μεταπολίτευσης να βρίσκει στο έδαφος όσους επί δεκαετίες την οραματίζονταν…

Σε αυτό το σαθρό κι επικίνδυνο πεδίο άρχισαν να καταστρώνονται τα πρώτα σχέδια για τη νέα μορφή που θα λάβει το πολιτικό σύστημα, μετά το φιλί θανάτου που δέχτηκε από τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ και της ΕΕ όταν στην αγκαλιά τους έβλεπε μόνο την μακροημέρευση κι ένα σταθερό δεσμό, απαλλαγμένο από απρόοπτα. Σιγά που η Ελλάδα θα αποτελούσε εξαίρεση στον κανόνα! Κανένα πολιτικό σύστημα δεν έμεινε ίδιο μετά την εισβολή του ΔΝΤ. Οι αλλαγές επικεντρώνονται στον χώρο της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και στην Δεξιά. Η Αριστερά παρότι βίωσε κι αυτή τεκτονικές μετακινήσεις δεν αναμένεται να παρασυρθεί από ίδιας βιαιότητας αλλαγές λόγω του ότι δεν ανήκει στο στρατόπεδο των ηττημένων, όπου βρίσκονται ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Οι σαρωτικές αλλαγές που θα έρθουν στο κόμμα της ΝΔ μπορούσαν να προβλεφθούν από το Νοέμβριο του 2011 όταν το βασικό της ένστικτο επέβαλε μια αλλαγή πορείας 180 μοιρών: την εγκατάλειψη της αντιμνημονιακής πολιτικής γραμμής και την συμμετοχή στην κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου. Άμεσο αποτέλεσμα ήταν ο Αντώνης Σαμαράς που ακριβώς δύο χρόνια πριν, το Νοέμβριο του 2009, εξελέγη στη προεδρία του κόμματος κάτω από τις σημαίες μιας σκληρής μεν Δεξιάς βαθιά ωστόσο αντι-νεοφιλελεύθερης, να πάρει διαζύγιο από την βάση του, από τον λαϊκό κόσμο της Δεξιάς που πύκνωνε τις γραμμές του κόμματος σε μια καθαρά αντι-Μνημονιακή βάση. Το ρήγμα έγινε μη αντιστρεπτό όταν με αφορμή την ψήφιση του δεύτερου Μνημονίου τον Φεβρουάριο του 2012 ο Αντ. Σαμαράς διέγραψε από το κόμμα 21 βουλευτές, οι οποίοι αρνήθηκαν να τον ακολουθήσουν. Στην πιο απρόσμενη θέση βρέθηκε η Ντόρα Μπακογιάννη με τις ακραία νεοφιλελεύθερες θέσεις, μεγάλη χαμένη της εσωτερικής αναμέτρησης του Νοεμβρίου του 2009 που μια διετία μετά, χωρίς να κουνήσει η ίδια το δαχτυλάκι της, αναδείχτηκε σε πραγματικό ηγέτη της Δεξιάς. (Χωρίς μάλιστα καμία ίντριγκα ή δολοπλοκία, γεγονός που δεν έχει προηγούμενο για την οικογένεια Μητσοτάκη!) Υπ’ αυτό το πρίσμα κανείς δεν εξεπλάγη που η έκκληση του Αντ. Σαμαρά δύο μέρες μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου για την αναμόρφωση του κεντροδεξιού χώρου, υπό τη ηγεσία του προφανώς, έπεσε στο κενό. Κανείς δεν ακολουθεί τον looser…

Το στοίχημα ωστόσο της αναμόρφωσης της Δεξιάς συνέχισε να συγκεντρώνει ένα αυξημένο ενδιαφέρον λόγω της τεράστιας αξίας χρήσης του, μια κι ενδέχεται να αποτελεί την χρυσή εφεδρεία της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Ειδικότερα, η συστέγαση κάτω από ένα ενιαίο κομματικό φορέα των υπερ-νεοφιλελεύθερων (Στ. Μάνου, Ντ. Μπακογιάννη και Θ. Τζήμερου) που αθροιστικά συγκέντρωσαν 6,6% των ψήφων, χωρίς ωστόσο κανείς να ξεπεράσει το όριο του 3% και να μπει στη Βουλή, δεν θα δώσει μόνο την δυνατότητα συγκρότησης κυβέρνησης πλειοψηφίας στο φιλο-Μνημονιακό στρατόπεδο της υποτέλειας και του ενδοτισμού, αλλά ενδέχεται να αποδειχθεί και το πρώτο βήμα στην πορεία επανίδρυσης της Δεξιάς με κέντρο τους νεοφιλελεύθερους. Η επανεμφάνιση του Κώστα Καραμανλή, που έχει το χρίσμα του Στ. Μάνου, σχετίζεται πολύ πιθανά με αυτό το σχέδιο μια κι ο ίδιος μπορεί κάλλιστα να συγκαλύψει την «θατσεροποίηση» της ΝΔ… Τον ίδιο ρόλο μπορεί να παίξει κι ο Δημ. Αβραμόπουλος, που παραμένει «κύριος τίποτε» τόσα χρόνια μετά τον χαρακτηρισμό του Θ. Πάγκαλου και γι’ αυτό ενδεχομένως να μπορεί να ικανοποιεί ακόμη και τις πιο διαφορετικές (πολιτικές) απαιτήσεις.

Καθοριστικά στην πορεία ενίσχυσης της Δεξιάς ενδέχεται να συμβάλουν κι οι εξελίξεις στον ακροδεξιό χώρο. Ειδικότερα, το «κόντυμα» της νεοναζιστικής εγκληματικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής (μέσα από την αποκάλυψη του βιογραφικού των στελεχών της) σε βαθμό να μην ξαναμπεί στην Βουλή που θα οδηγήσει στον επαναπατρισμό πολλών ψηφοφόρων της προς το ΛΑΟΣ κατ’ αρχήν και δευτερευόντως στη ΝΔ και σε δεύτερο χρόνο η επανένταξη στη ΝΔ του Γ. Καρατζαφέρη κι όσων στελεχών του έχουν απομείνει. Στην πλήρη του εξέλιξη αυτό το σχέδιο, που ξεκινάει ως κίνηση ανάγκης, συμβάλει σε μια επιθετική υπέρβαση από την μεριά του κατεστημένου του πολιτικού διχασμού με άξονα το Μνημόνιο όπως κυριάρχησε στις εκλογές της 6^ης Μαΐου. Είναι περιττό δε να ειπωθεί πως η ανάδειξη του Μνημονίου ως κριτηρίου για την εκλογική στάση ευνοεί τα μάλα την Αριστερά μιας κι ως κριτήριο θέτει το κοινωνικό ζήτημα (ανεργία, μισθοί, κοινωνικές παροχές, φόροι) κι όχι τον παραδοσιακό διχασμό Αριστερά – Δεξιά ή πολύ περισσότερο το δίλλημα μέσα ή έξω από το ευρώ που αυτή τη στιγμή ευνοεί τις δυνάμεις του «μαύρου μετώπου» οι οποίες εκβιάζουν την ανοχή στην λιτότητα υπό την απειλή της εξόδου από την ευρωζώνη. Η επαναφορά της διαχωριστικής γραμμής Αριστερά – Δεξιά στο παραπάνω πλαίσιο θα οδηγήσει επίσης στο ακρότατο όριο και τις αντιφάσεις του Π. Καμένου, πιέζοντάς τον να ανακάμψει στην πολιτική μήτρα που τον γέννησε.

Τεκτονικές αλλαγές εγκυμονούνται και στο ΠΑΣΟΚ, υπό το βάρος του ταπεινωτικού 13% που συγκέντρωσε στην αναμέτρηση της 6^ης Μαΐου, οδηγούμενο για πρώτη φορά μετά την δεκαετία του ’70 στην τρίτη θέση της εκλογικής κατάταξης. Η βασική μορφή που θα λάβει η αναμόρφωση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου θα περιλαμβάνει την συνένωση του ΠΑΣΟΚ με την Δημοκρατική Αριστερά. Η απότομη προσγείωση του κόμματος του Φώτη Κουβέλη, από τα διψήφια δημοσκοπικά ύψη στο μόλις και μετά βίας ανεκτό ποσοστό του 6,1%, κάτω κι από την Χρυσή Αυγή, εντείνει τις αντιφάσεις του καθώς από την μια αυξάνει τις φυγόκεντρες τάσεις και τη  δυναμική συνεργασίας ακόμη και συστέγασης με το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη όμως γίνεται σαφές ότι αν τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ απελευθερωθούν από τα ταμπού κι αποκαλύψουν τον ΠΑΣΟΚο που κρύβουν καλά μέσα τους, τότε τους περιμένει ακόμη μεγαλύτερη καταβαράθρωση. Η άνοδος αν και με σημαντικές διαβαθμίσεις της εκλογικής επιρροής όλης της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κ.λπ) επηρεάζει με απρόσμενους και ποικίλους τρόπους το πολιτικό τοπίο.

Στον βαθμό που η αναμόχλευση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου θα ξεκινήσει και θα ολοκληρωθεί με πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ και του πρόσφατα εκλεγμένου προέδρου του Βαγγέλη Βενιζέλου, εκλεκτού των συγκροτημάτων Τύπου και της διαπλοκής όπως είχε φανεί από την σύγκρουσή του με τον Γιώργο Παπανδρέου για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το φθινόπωρο του 2007, όσες υποσχέσεις κι αν δοθούν για «νέο ξεκίνημα» θα είναι κενές περιεχομένου. Το ΠΑΣΟΚ στερούμενο έστω κι ενός αδιάφθορου στελέχους πρώτης γραμμής τον οποίο δεν θα κρατούν πολιτικό όμηρο τα κέντρα εξουσίας, θα συνεχίσει να αποτελεί στυλοβάτη της πολιτικής των άγριων περικοπών και της χρόνιας λιτότητας. Σε αυτή την πορεία, που σε κάθε περίπτωση θα είναι εντελώς απόμακρη από τα λαϊκά συμφέροντα και το κοινωνικό ζήτημα, οι προσωπικές στρατηγικές και ατομικές φιλοδοξίες, λειτουργώντας τις περισσότερες φορές ως βαποράκια μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, θα γνωρίσουν νέες δόξες, δημιουργώντας απρόβλεπτες αναταράξεις στην πορεία εκ νέου συγκόλλησης του κατακερματισμένου πολιτικού συστήματος.

Παίρνει πάνω του την ήττα του ΠΑΣΟΚ ο Γ. Παπανδρέου (Πριν, 24/10/2010)

Σε τροχιά σαρωτικών και ραγδαίων αλλαγών οδηγεί το πολιτικό σύστημα η απαξίωση του ΠΑΣΟΚ που τελικά και παρά τις αρχικές εκτιμήσεις θα εκφραστεί στο αποτέλεσμα των περιφερειακών εκλογών. Η δημοσκόπηση που διενεργήθηκε για λογαριασμό του Mega από την GPO και δόθηκε στη δημοσιότητα προχθές, Παρασκευή βράδυ, είναι από κάθε άποψη ενδεικτική. Το 67% των ερωτηθέντων κρίνει το έργο της κυβέρνησης αρνητικό και μάλλον αρνητικό, ενώ μόνο το 32% το κρίνει θετικό και μάλλον θετικό. Το 59% των ερωτηθέντων επίσης κρίνει αρνητικό και μάλλον αρνητικό και το έργο του πρωθυπουργού, ενώ θετικό και μάλλον θετικό το κρίνει το 40%. Αυτό λέγεται καθολική αποδοκιμασία! Ούτε έναν άσσο δεν έχει πλέον στο μανίκι του το ΠΑΣΟΚ, όπως είχε για παράδειγμα μέχρι το 2004 τον… «καταλληλότερο».

Υπό το φως των αλάνθαστων πορισμάτων ανάλογων δημοσκοπήσεων που τέθηκαν ενώπιον των στελεχών του Μαξίμου αποφασίστηκε και επισημοποιήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα αλλαγή της τακτικής ενόψει των εκλογών. Ειδικότερα αυτές τις δύο εβδομάδες που απομένουν αποφασίστηκε να ηγηθεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Γιωργάκης Τσολάκογλου, της προεκλογικής εκστρατείας, πριν η αποδοκιμασία πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Επίσης να ρίξει στην μάχη κάθε δυνατότητα άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής. Σε αυτό το πλαίσιο είδαμε: Πρώτο, την εξαγγελία, από το Περιστέρι μάλιστα–όπου βρέθηκε στο πλαίσιο ολιγοήμερης περιοδείας του στην Ελλάδα, έκτακτης οικονομικής ενίσχυσης σε 500.000 συνταξιούχους, η οποία θα δοθεί μάλιστα με εισοδηματικά κριτήρια. Το αποκορύφωμα της υποκρισίας: Σε λιγότερο από έξι μήνες μετά την κατάργηση δικαιωμάτων δεκαετιών, ολόκληρων μισθών, έρχεται και τους τάζει ψίχουλα! Δεύτερο, την αναγγελία διακαναλικής συνέντευξης αύριο το βράδυ στις 9.00 η οποία θα μεταδοθεί από τη ΝΕΤ προς επτά δημοσιογράφους ισάριθμων τηλεοπτικών σταθμών εθνικής εμβέλειας. Τρίτο και σημαντικότερο, την απαγόρευση οποιασδήποτε συζήτησης για την εφαρμογή νέων μέτρων. Την οδηγία του Μαξίμου εισάκουσε όχι μόνο η Άννα Διαμαντοπούλου μεταθέτοντας για μετά τις εκλογές τις ανακοινώσεις για το νόμο – σκούπα για τα ΑΕΙ, αλλά ακόμη και η «ανεξάρτητη» κατά τ’ άλλα Τράπεζα Ελλάδας, η οποία παρουσιάζοντας μεθαύριο στη Βουλή την ενδιάμεση Νομισματική Έκθεση αναμένεται να υποδείξει τη συνέχιση της δημοσιονομικής προσαρμογής, χωρίς ωστόσο επιπλέον αύξηση φόρων. Στις προεκλογικές ανάγκες του ΠΑΣΟΚ προσαρμόστηκαν ακόμη και οι αρχιμάγειροι της Γιουροστάτ, τα υποχείρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που ενώ αρχικά είχαν προγραμματίσει να κάνουν τις ανακοινώσεις τους για την αναθεώρηση προς τα πάνω του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους προχθές Παρασκευή, 22 Οκτώβρη, μόλις διατάχθηκαν από του Μαξίμου να σιωπήσουν ξέχασαν την υποτιθέμενη ανεξαρτησία τους από τις κυβερνήσεις και μετέθεσαν τις σχετικές δηλώσεις για τις 15 Νοέμβρη. Δηλαδή, μια μέρα μετά τον δεύτερο, επαναληπτικό γύρο των εκλογών!

Σημασία ωστόσο έχει πως η επιλογή του Μαξίμου είναι δίκοπο μαχαίρι, είναι η επιλογή του πνιγμένου που πιάνεται από τα μαλλιά του. Ας θυμηθούμε αρχικά πώς ξεκίνησε η εκλογική μάχη. Βλέποντας οι ΠΑΣΟΚοι την οργή του κόσμου για την θεραπεία – σοκ που επέβαλαν με τη βοήθεια ΔΝΤ – ΕΕ και υπό τις εντολές του ΣΕΒ επιχείρησαν να υποβαθμίσουν την πολιτική σημασία τους. Κατ’ ουσία αυτό που επιδίωκαν ήταν ο κόσμος να μην ψηφίσει πολιτικά, γιατί όσο πιο πολιτική θα είναι η ψήφος τόσο πιο μεγάλο φούμο θα φάει το ΠΑΣΟΚ. Το σχέδιο δούλευε μέχρι που οι ψίθυροι έγιναν κραυγές και πείστηκαν ότι το μήνυμα της 7^ης Νοέμβρη θα είναι βαριά καταδίκη της κυβέρνησης. Προς επίρρωση το πέρασμα του Γ. Δημαρά στον δεύτερο γύρο και η (πιθανολογούμενη ως βέβαιη) επικράτησή του έναντι του Γ. Σγουρού αν αναμετρηθούν μαζί στις 14 Νοέμβρη, όπως και η πανηγυρική ήττα του Γ. Καμίνη, έναντι του εντελώς αποτυχημένου Ν. Κακλαμάνη ή «Ομέρ Πριώνη». Τότε αποφασίστηκε να ριχθεί στη μάχη ο… αρχηγός!

Ο Γιωργάκης όμως, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, έπαψε να αποτελεί το καλό χαρτί του ΠΑΣΟΚ εδώ και πολλούς – πολλούς μήνες. Ο Γιωργάκης Τσολάκογλου φέρει προσωπική ευθύνη για την κατεδάφιση κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων δεκαετιών, την οικονομική κατοχή της Ελλάδας από τους γερμανούς τραπεζίτες και τα άπειρα ψέματα που έχει πει δουλεύοντας τον κόσμο ψιλό γαζί. Έτσι, ο Γιωργάκης ο ψεύτης, «το αμερικανάκι» κατά τη Γουόλ Στριτ Τζέρναλ είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός που είδε τα ποσοστά του να καταποντίζεται στον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησής του. Κι αυτό συνέβη ενώ κρυβόταν και περνούσε το χρόνο του στις διεθνείς πρωτεύουσες μιλώντας για την παγκόσμια διακυβέρνηση και την κλιματική αλλαγή. Τώρα, που θα βγεί να υπερασπίσει το μνημόνιο η φθορά του θα επιταχυνθεί. Και τα αποτελέσματα για τους εκλεκτούς του ΠΑΣΟΚ δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα είναι ενισχυτικά, δηλαδή τα επιθυμητά. Πιθανότερα, το αντίθετο θα συμβεί. Οι ΠΑΣΟΚοι υποψήφιοι δηλαδή ως τη μεγαλύτερη συμφορά που θα μπορούσε να τους βρει θα αντιμετωπίζουν μια βόλτα με τον αρχηγό στα μαγαζιά της πόλης και τη δημόσια στήριξή του ως εγγύηση αποτυχίας!

Η ήττα δε του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές θα θέσει σε κίνηση ευρύτερες πολιτικές αλλαγές και αναδιατάξεις.