Μαζί τα είπανε, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα (Πριν, 22/2/2015)

Στο βιβλίο των Δ. Μαρούλη, Λ. Σακλαμπάνη και Β. Κουφόπουλου, Μαζί τα είπανε – Ανθολόγιο εξαπάτησης (εκδ. Α.Α. Λιβάνη) καταγράφονται όλες οι ψεύτικες εξαγγελίες και δηλώσεις των πολιτικών που πρωταγωνίστησαν στην επιβολή των μνημονιακών πολιτικών.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Μια μοναδική έκδοση κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο Μαζί τα είπανε, ανθολόγιο εξαπάτησης από τους Δημήτρη Μαρούλη, Λεωνίδα Σακλαμπάνη και Βασίλη Κουφόπουλο (εκδ. Α.Α. Λιβάνη). Το συγκεκριμένο βιβλίο θα μπορούσε να είναι το λίμπρο ντόρο των πολιτικών απατεώνων της Ελλάδας. Στις 334 σελίδες του είναι συγκεντρωμένες όλες οι κίβδηλες υποσχέσεις που έδωσαν πολιτικοί οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στις δραματικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων. Εκατοντάδες κούφια λόγια και μεγαλοστομίες επιτέλους αποτυπώθηκαν στο χαρτί, έτσι ώστε όσοι τις ξεστόμισαν να μπορούν να κριθούν, χωρίς τα ελαφρυντικά και τις υπεκφυγές στις οποίες καταφεύγουν συνήθως για να μην απολογηθούν για την ασυνέπεια και τον σαλντιμπαγκισμό τους.

Από τα εκατοντάδες πολιτικά «μαργαριτάρια» που ξέθαψαν οι τρεις δημοσιογράφοι, αφιερώνοντας χιλιάδες ώρες σε μια ανεκτίμητη δουλειά, ξεχωρίζουμε:

Τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας, Γιάννο Παπαντωνίου, στις 2 Ιουνίου 1999 να δηλώνει: «Το κόμμα του χρηματιστηρίου πάει κανόνι. Πάει κανόνι κι ότι και να λένε ψηφίζει ΠΑΣΟΚ. Η Ελλάδα το καλοκαίρι θα έχει ένα χρηματιστήριο που θα το ζηλεύουν πολλά άλλα διεθνή χρηματιστήρια, που δεν θα έχουν φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο».

Τον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη να λέει στις 9 Μαρτίου 2000, από το Ζάππειο Μέγαρο στην εκδήλωση για την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ: «Σήμερα είναι μια ιστορική στιγμή για τη χώρα. Η αίτηση ένταξης στην ΟΝΕ σηματοδοτεί ένα νέο ιστορικό κύκλο για την πατρίδα μας. Ανοίγει μια νέα εποχή ασφάλειας και σταθερότητας, ανάπτυξης και ευημερίας. Σήμερα τελειώνει οριστικά η εικόνα μας Ελλάδας μικρής και ανασφαλούς. Μιας χώρας που βρισκόταν στο περιθώριο των μεγάλων διεθνών εξελίξεων. Σήμερα η Ελλάδα είναι ισχυρή. Μπαίνουμε στην ΟΝΕ με το σπαθί μας. Οι κόποι, οι προσπάθειες και οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάσαν τόπο».

«Εάν απελευθερώσουμε τα φαρμακεία θα έχουμε πιο ακριβά φαρμακεία και πιο ακριβά φάρμακα» (Μιχ. Χρυσοχοΐδης, 8.9.2008)

Τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Νίκο Χριστοδουλάκη, να δηλώνει από το βήμα της Βουλής στις 29 Μαΐου 2002: «Ακούμε και ξανακούμε για τα περίφημα στοιχεία της δημιουργικής λογιστικής, για το κρυφό χρέος, για τα κρυφά ελλείμματα, και όλα αυτά τα ζητήματα. Κυρίες και κύριοι, θέλω να κάνω σαφή τα εξής: Κατ’ αρχάς, αφανές χρέος δεν υπάρχει».

Τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή να δηλώνει στις 16 Δεκεμβρίου 2008 στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του: «Διαδόσεις για πρόβλημα στην αναχρηματοδότηση του χρέους είναι υποβολιμαίες ανεύθυνες κι επικίνδυνες. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η δύναμη της ελληνικής οικονομίας βρίσκεται στην αναπτυξιακή της δυναμική. Το επισημαίνουν τόσο το ΔΝΤ όσο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή».

Τον Γιώργο Παπανδρέου, λίγες μέρες πριν την εκλογή του, στις 10 Σεπτεμβρίου 2009, να δηλώνει στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ: «Διαβεβαιώνω σήμερα τους Έλληνες και τις Ελληνίδες ότι για τη σημερινή κρίση δεν θα πληρώσουν όσοι δε φταίνε. Δεν μπορεί να την πληρώσει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που μοχθεί, εργάζεται και αγωνιά για το μέλλον των παιδιών της». Λίγες μέρες μετά, στις 10 Σεπτεμβρίου 2009 ακολουθεί η ιστορική δήλωση στο υπουργικό συμβούλιο «είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία». Όλα αυτά λέγονταν και καταγράφονταν δημόσια. Ιδιωτικά όμως ήταν σε εξέλιξη άλλα παζάρια. Με τα λόγια του τότε επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν, όπως ειπώθηκαν σε τηλεοπτική του συνέντευξη στο κανάλι Canal+ και μεταδόθηκαν από την εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου Αλ Τσαντίρι Νιούζ, στις 3 Μαΐου 2011: «Όταν λέω, υπερβάλλοντας, ότι όταν ήρθε το ΔΝΤ (στην Ελλάδα) κλείσαμε το θέμα σε 15 μέρες, το κλείσαμε σε 15 μέρες διότι δουλέψαμε επί μήνες πριν με τις ελληνικές αρχές και το κάναμε υπόγεια. Γιατί αυτό; Γιατί οι ελληνικές αρχές επιθυμούσαν την παρέμβαση του ΔΝΤ αν και ο Παπανδρέου για πολιτικούς λόγους δεν το έλεγε στο λαό. Αλλά από την αρχή με είχε πάρει πολύ νωρίς τηλέφωνο. Με είχε πάρει τηλέφωνο τον μήνα Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 2009 λέγοντάς μου ότι χρειαζόμαστε βοήθεια. Και είναι αλήθεια πως είχε συνειδητοποιήσει πως είχε ανάγκη από βοήθεια».

Ο αναγνώστης του βιβλίου μπορεί να ξαναθυμηθεί, επίσης, τον τότε υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, στις 25 Αυγούστου 2010 να τονίζει από το βήμα της βουλής πως «εμείς δηλώνουμε πολύ καθαρά αυτό το οποίο έχουμε πει επανειλημμένα: Ποτέ δεν τέθηκε και δεν πρόκειται να τεθεί ζήτημα αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιο χρέους». Και στην ίδια ομιλία να δηλώνει με το ίδιο κατηγορηματικό ύφος: «Πολλοί αναφέρθηκαν σε ένα νέο μνημόνιο, Έγινε μια μεγάλη συζήτηση για νέα μέτρα. Δεν υπάρχει νέο μνημόνιο, δεν υπάρχουν νέα μέτρα». Όλα αυτά τον Αύγουστο του 2010…

Την ίδια περίοδο, στις 17 Οκτωβρίου 2010, τον Αντώνη Σαμαρά στο πλαίσιο ομιλίας του στην Πολιτική Επιτροπή της ΝΔ να δηλώνει: «Προσπάθησαν να πείσουν τους Έλληνες ότι με το μνημόνιο θα βγει η Ελλάδα από την κρίση. Σήμερα, ακόμη και εκπρόσωποι των δανειστών μας ομολογούν ότι η χώρα οδηγείται σε αδιέξοδο, ότι κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει να αλλάξει». Λίγα χρόνια αργότερα με την ίδια αυστηρότητα να αποκλείει συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ: «Προσπαθούν να μας πείσουν πως είμαστε ίδιοι με το ΠΑΣΟΚ. Και την ίδια στιγμή κάνουν ό,τι μπορούν για να μας αναγκάσουν να συγκυβερνήσουμε με το ΠΑΣΟΚ. Τους χαλάμε τα σχέδια. Τους λέμε: “Ευχαριστώ δεν θα πάρω”. Τους απαντώ: Δεν είμαστε ίδιοι». Λόγια που ειπώθηκαν στην προεκλογική ομιλία του προέδρου της ΝΔ, Α. Σαμαρά στη Θεσσαλονίκη, στις 2 Μαΐου 2012. Ξέρουμε τη συνέχεια…

Συμπερασματικά πρόκειται για ένα βιβλίο που αποδεικνύει πόσο αναξιόπιστοι, λαοπλάνοι, αδίστακτοι και τυχάρπαστοι είναι οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και των συνοδοιπόρων τους: ΛΑΟΣ και ΔΗΜΑΡ. Όσο για τους καλούς συναδέλφους που έφεραν σε πέρας την χρονοβόρα αυτή δουλειά, τους αξίζουν τα πιο θερμά συγχαρητήρια και μια ευχή: Να ξεκινήσουν όσο το δυνατό συντομότερα και το λίμπρο ντόρο της πολιτικής απάτης της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ…

 

Παίρνει πάνω του την ήττα του ΠΑΣΟΚ ο Γ. Παπανδρέου (Πριν, 24/10/2010)

Σε τροχιά σαρωτικών και ραγδαίων αλλαγών οδηγεί το πολιτικό σύστημα η απαξίωση του ΠΑΣΟΚ που τελικά και παρά τις αρχικές εκτιμήσεις θα εκφραστεί στο αποτέλεσμα των περιφερειακών εκλογών. Η δημοσκόπηση που διενεργήθηκε για λογαριασμό του Mega από την GPO και δόθηκε στη δημοσιότητα προχθές, Παρασκευή βράδυ, είναι από κάθε άποψη ενδεικτική. Το 67% των ερωτηθέντων κρίνει το έργο της κυβέρνησης αρνητικό και μάλλον αρνητικό, ενώ μόνο το 32% το κρίνει θετικό και μάλλον θετικό. Το 59% των ερωτηθέντων επίσης κρίνει αρνητικό και μάλλον αρνητικό και το έργο του πρωθυπουργού, ενώ θετικό και μάλλον θετικό το κρίνει το 40%. Αυτό λέγεται καθολική αποδοκιμασία! Ούτε έναν άσσο δεν έχει πλέον στο μανίκι του το ΠΑΣΟΚ, όπως είχε για παράδειγμα μέχρι το 2004 τον… «καταλληλότερο».

Υπό το φως των αλάνθαστων πορισμάτων ανάλογων δημοσκοπήσεων που τέθηκαν ενώπιον των στελεχών του Μαξίμου αποφασίστηκε και επισημοποιήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα αλλαγή της τακτικής ενόψει των εκλογών. Ειδικότερα αυτές τις δύο εβδομάδες που απομένουν αποφασίστηκε να ηγηθεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Γιωργάκης Τσολάκογλου, της προεκλογικής εκστρατείας, πριν η αποδοκιμασία πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Επίσης να ρίξει στην μάχη κάθε δυνατότητα άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής. Σε αυτό το πλαίσιο είδαμε: Πρώτο, την εξαγγελία, από το Περιστέρι μάλιστα–όπου βρέθηκε στο πλαίσιο ολιγοήμερης περιοδείας του στην Ελλάδα, έκτακτης οικονομικής ενίσχυσης σε 500.000 συνταξιούχους, η οποία θα δοθεί μάλιστα με εισοδηματικά κριτήρια. Το αποκορύφωμα της υποκρισίας: Σε λιγότερο από έξι μήνες μετά την κατάργηση δικαιωμάτων δεκαετιών, ολόκληρων μισθών, έρχεται και τους τάζει ψίχουλα! Δεύτερο, την αναγγελία διακαναλικής συνέντευξης αύριο το βράδυ στις 9.00 η οποία θα μεταδοθεί από τη ΝΕΤ προς επτά δημοσιογράφους ισάριθμων τηλεοπτικών σταθμών εθνικής εμβέλειας. Τρίτο και σημαντικότερο, την απαγόρευση οποιασδήποτε συζήτησης για την εφαρμογή νέων μέτρων. Την οδηγία του Μαξίμου εισάκουσε όχι μόνο η Άννα Διαμαντοπούλου μεταθέτοντας για μετά τις εκλογές τις ανακοινώσεις για το νόμο – σκούπα για τα ΑΕΙ, αλλά ακόμη και η «ανεξάρτητη» κατά τ’ άλλα Τράπεζα Ελλάδας, η οποία παρουσιάζοντας μεθαύριο στη Βουλή την ενδιάμεση Νομισματική Έκθεση αναμένεται να υποδείξει τη συνέχιση της δημοσιονομικής προσαρμογής, χωρίς ωστόσο επιπλέον αύξηση φόρων. Στις προεκλογικές ανάγκες του ΠΑΣΟΚ προσαρμόστηκαν ακόμη και οι αρχιμάγειροι της Γιουροστάτ, τα υποχείρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που ενώ αρχικά είχαν προγραμματίσει να κάνουν τις ανακοινώσεις τους για την αναθεώρηση προς τα πάνω του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους προχθές Παρασκευή, 22 Οκτώβρη, μόλις διατάχθηκαν από του Μαξίμου να σιωπήσουν ξέχασαν την υποτιθέμενη ανεξαρτησία τους από τις κυβερνήσεις και μετέθεσαν τις σχετικές δηλώσεις για τις 15 Νοέμβρη. Δηλαδή, μια μέρα μετά τον δεύτερο, επαναληπτικό γύρο των εκλογών!

Σημασία ωστόσο έχει πως η επιλογή του Μαξίμου είναι δίκοπο μαχαίρι, είναι η επιλογή του πνιγμένου που πιάνεται από τα μαλλιά του. Ας θυμηθούμε αρχικά πώς ξεκίνησε η εκλογική μάχη. Βλέποντας οι ΠΑΣΟΚοι την οργή του κόσμου για την θεραπεία – σοκ που επέβαλαν με τη βοήθεια ΔΝΤ – ΕΕ και υπό τις εντολές του ΣΕΒ επιχείρησαν να υποβαθμίσουν την πολιτική σημασία τους. Κατ’ ουσία αυτό που επιδίωκαν ήταν ο κόσμος να μην ψηφίσει πολιτικά, γιατί όσο πιο πολιτική θα είναι η ψήφος τόσο πιο μεγάλο φούμο θα φάει το ΠΑΣΟΚ. Το σχέδιο δούλευε μέχρι που οι ψίθυροι έγιναν κραυγές και πείστηκαν ότι το μήνυμα της 7^ης Νοέμβρη θα είναι βαριά καταδίκη της κυβέρνησης. Προς επίρρωση το πέρασμα του Γ. Δημαρά στον δεύτερο γύρο και η (πιθανολογούμενη ως βέβαιη) επικράτησή του έναντι του Γ. Σγουρού αν αναμετρηθούν μαζί στις 14 Νοέμβρη, όπως και η πανηγυρική ήττα του Γ. Καμίνη, έναντι του εντελώς αποτυχημένου Ν. Κακλαμάνη ή «Ομέρ Πριώνη». Τότε αποφασίστηκε να ριχθεί στη μάχη ο… αρχηγός!

Ο Γιωργάκης όμως, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, έπαψε να αποτελεί το καλό χαρτί του ΠΑΣΟΚ εδώ και πολλούς – πολλούς μήνες. Ο Γιωργάκης Τσολάκογλου φέρει προσωπική ευθύνη για την κατεδάφιση κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων δεκαετιών, την οικονομική κατοχή της Ελλάδας από τους γερμανούς τραπεζίτες και τα άπειρα ψέματα που έχει πει δουλεύοντας τον κόσμο ψιλό γαζί. Έτσι, ο Γιωργάκης ο ψεύτης, «το αμερικανάκι» κατά τη Γουόλ Στριτ Τζέρναλ είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός που είδε τα ποσοστά του να καταποντίζεται στον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησής του. Κι αυτό συνέβη ενώ κρυβόταν και περνούσε το χρόνο του στις διεθνείς πρωτεύουσες μιλώντας για την παγκόσμια διακυβέρνηση και την κλιματική αλλαγή. Τώρα, που θα βγεί να υπερασπίσει το μνημόνιο η φθορά του θα επιταχυνθεί. Και τα αποτελέσματα για τους εκλεκτούς του ΠΑΣΟΚ δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα είναι ενισχυτικά, δηλαδή τα επιθυμητά. Πιθανότερα, το αντίθετο θα συμβεί. Οι ΠΑΣΟΚοι υποψήφιοι δηλαδή ως τη μεγαλύτερη συμφορά που θα μπορούσε να τους βρει θα αντιμετωπίζουν μια βόλτα με τον αρχηγό στα μαγαζιά της πόλης και τη δημόσια στήριξή του ως εγγύηση αποτυχίας!

Η ήττα δε του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές θα θέσει σε κίνηση ευρύτερες πολιτικές αλλαγές και αναδιατάξεις.

Όλεθρος δια χειρός ΔΝΤ-ΕΕ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-Ντόρας (Πριν, 9/5/2010)

Μάζα εξαθλιωμένων θα γίνει η εργατική τάξη

ΘΕΡΑΠΕΙΑ – ΣΟΚ

Τον χαρακτήρα των μέτρων που ανακοινώθηκαν την προηγούμενη Κυριακή και ψηφίσθηκαν με διαδικασίες εξπρές την εβδομάδα που πέρασε από τη Βουλή τον είχε περιγράψει με τον πιο παραστατικό τρόπο ο διευθυντής του ΟΟΣΑ, μεξικανός, Άνχελ Γκουρία, λίγες μέρες νωρίτερα: «Η κρίση είναι σαν τον ιό Έμπολα. Αν κολλήσεις πρέπει να κόψεις το πόδι σου για να γλιτώσεις». Κι ορισμένες φορές μάλιστα το ένα πόδι δεν αρκεί, όπως δείχνει η περίπτωση της Ελλάδας.

Τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο χαράζουν μια βαθιά διαχωριστική γραμμή στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Αν τελικά εφαρμοστούν, κάτι που δεν κρίθηκε με την ψηφοφορία – παρωδία στη Βουλή, θα σηματοδοτήσουν την βίαιη, πραξικοπηματική ακύρωση των σημαντικότερων εργατικών κατακτήσεων του δεύτερου μισού του 20^ου αιώνα. Θα μετατρέψουν την εργατική τάξη της Ελλάδας σε μια μάζα αθλίων του 21^ου αιώνα αποστερημένων από κάθε δικαίωμα κι ελπίδα, υπο-τάξη κι έρμαιο στις αδηφάγες διαθέσεις του κεφαλαίου. Αυτό ήταν, όπως αποδείχθηκε, το πραγματικό περιεχόμενο του συνθήματος «Γιώργο άλλαξε τα όλα»! Μόνο και μόνο για να είναι σαφές το μέγεθος των διακυβευμάτων αρκεί να αναφέρουμε ότι το δώρο Χριστουγέννων θεσπίσθηκε το 1946, το επίδομα αδείας το 1966 και το 8ωρο το 1932! Είναι αυτές ακριβώς οι κατακτήσεις που ακυρώνονται από το μαύρο μέτωπο ΔΝΤ – ΕΕ – ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ και Ντόρας Μητσοτάκη! Πρόκειται δε μόνο για το πρώτο μέρος. Ο πρωθυπουργός επιχειρώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις δήλωσε ότι «στο τέλος, η χώρα θα είναι αναγεννημένη»! Είναι κι αυτή μια πομφόλυγα, μια κενολογία – για να χρησιμοποιήσουμε ευπρεπείς φράσεις – από τις δεκάδες που έχει πει από τον Σεπτέμβρη για να διαψευστεί την επομένη και ούτε μία φορά απ’ όλες να μη νιώσει την ανάγκη να δικαιολογηθεί! Η πραγματικότητα είναι πως η θεραπεία σοκ που περιγράφεται στο μνημόνιο συνιστά το πρώτο μέρος του προγράμματος βίαιης προσαρμογής. Η περικοπή του 13^ου και 14^ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, με άλλα λόγια, έπεται. Θα ανακοινωθεί όταν θα ολοκληρωθεί η πρώτη ή η δεύτερη τριμηνιαία εξέταση της ελληνικής οικονομίας και θα διαπιστωθεί πως τα μέτρα δεν αύξησαν τα δημόσια έσοδα ούτε μείωσαν το έλλειμμα. Αντίθετα τα οδήγησαν σε παροξυσμό.

Τα μέτρα επίσης καταφέρουν συντριπτικά πλήγματα στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, παρά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι δεν θίγονται. Διαβεβαιώσεις που στόχευαν στη διάσπαση της εργατικής τάξης και στον προσεταιρισμό των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα.

• Τεράστιες είναι οι συνέπειες στον ιδιωτικό τομέα από τα μέτρα που ανακοίνωσε το ΠΑΣΟΚ για να ξεκινήσει η χρηματοδότηση της οικονομίας από ΕΕ – ΔΝΤ, καθώς καταργούνται ακόμη και άρθρα του συντάγματος. Άμεσα περικόπτονται τα εισοδήματα των δημόσιων υπαλλήλων που πλέον χάνουν τα πλεονεκτήματα που διέθεταν έναντι των εργαζομένων στον ιδιωτικό. Με το νέο αντι-ασφαλιστικό στην πράξη καταργείται η σύνταξη που θα δίνεται πολύ αργότερα, πολύ μικρότερη.
• Θέμα χρόνου, αν εφαρμοστούν αυτά, είναι μια νέα ομοβροντία μέτρων

Έφριξε ακόμη και η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής από τον αντισυνταγματικό χαρακτήρα των μέτρων που περιλαμβάνονται στη συμφωνία με την οποία άνοιξαν οι στρόφιγγες για τον δανεισμό της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Ως «προσβολή της αρχής του κοινωνικού κράτους και του κοινωνικού δικαιώματος στην εργασία» (όπως κατοχυρώνεται με το άρθρο 22 παρ. 1 του Συντάγματος) έκρινε την κατάργηση του γενικού κατώτατου ορίου αποδοχών, την κατάργηση δηλαδή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, με την πρόταση ο κατώτατος μισθός να καθορισθεί στα 640 ευρώ από 740 που είναι σήμερα. Μέτρο που πλήττει αποκλειστικά και μόνο τον ιδιωτικό τομέα χωρίς να είναι το μοναδικό. Σε αυτή την κατηγορία, των μέτρων που θίγουν τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα περιλαμβάνονται: Μηδενικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις για μια τριετία. Μείωση αποζημιώσεων σε απολυμένους (που πλέον θα καταβάλλονται σε δόσεις) δια της εξίσωσης αυτής των εργατοτεχνιτών με τους υπαλλήλους. Αύξηση ορίου απολύσεων από το 2% στο 4%. Προώθηση της ελαστικής εργασίας και της μερικής απασχόλησης. Μείωση του κόστους της υπερωρίας. Φιλοεργοδοτική αλλαγή του νόμου για την προσφυγή στη διαιτησία. Αμείλικτα θα χτυπηθούν ακόμη κι οι άνεργοι δικαιούχοι επιδόματος, καθώς το κονδύλι μειώνεται κατά 500 εκ. ευρώ.

Στον δημόσιο τομέα τα νέα μέτρα περιλαμβάνουν: Κατάργηση 13^ου και 14^ου μισθού για μικτές αποδοχές άνω των 3.000 ευρώ μηνιαίως. Για μικτές αποδοχές μέχρι 3.000 καθορισμός Δώρου Χριστουγέννων στα 500 ευρώ και δώρου Πάσχα και επιδόματος αδείας στο ύψος των 250 ευρώ το καθένα. Μείωση των επιδομάτων κατά 8% και των αποδοχών υπαλλήλων ΔΕΚΟ που δεν έχουν επιδόματα κατά 3%. Μηδενικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις μέχρι το 2013. Χιλιάδες απολύσεις κυρίως μέσω του Καλλικράτη, αλλά όχι μόνο. Οι πρώτοι που θα πληγούν θα είναι οι συμβασιούχοι των 13.500 φορέων του δημοσίου.

Στα εισπρακτικά μέτρα, συγκαταλέγεται: αύξηση του ΦΠΑ από 5%, 10% και 21% στο 5,5%, 11% και 23%. Επίσης μετάταξη του 30% των προϊόντων ευρείας κατανάλωσης που φορολογούνταν με ΦΠΑ 10% στην κατηγορία του 23%. Αύξηση των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης σε καύσιμα, τσιγάρα και ποτά κατά 10%. Φορολόγηση αυθαιρέτων και τέλος διατήρησης ημιυπαίθριων χώρων, πράσινα τέλη και αύξηση αντικειμενικών αξιών. Ακύρωση της χορήγησης της δεύτερης δόσης του Επιδόματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης ύψους 150-650 ευρώ. Έκτακτη εισφορά στις πολύ κερδοφόρες επιχειρήσεις με στόχο να αντληθούν 1,8 δισ. ευρώ την τριετία 2011-2013 και κάθετη μείωση του κονδυλίου του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

Στο νόμο έχει ενσωματωθεί κι ένα μίνι ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που είναι το χειρότερο που έχει ποτέ εφαρμοστεί. Στο πλαίσιο του καταργείται η 13^η και 14^η σύνταξη για μικτές αποδοχές άνω των 2.500 ευρώ. Οι συντάξεις θα υπολογίζονται βάση των αποδοχών στο σύνολο του εργάσιμου βίου κι όχι των τελευταίων ετών που οι αποδοχές είναι πάντα σημαντικά υψηλότερες. Αυξάνεται η ελάχιστη περίοδος εισφορών από τα 37 στα 40 χρόνια, ενώ συνδυάζεται και με την ηλικία. Δημιουργείται αυτόματος μηχανισμός προσαρμογής συντάξεων στο προσδόκιμο ζωής που θα αυξάνει αυτόματα τα αναγκαία χρόνια εργασίας όσο θα αυξάνεται ο μέσος όρος ζωής! Αύξηση ελάχιστου ορίου στα 60 έτη. Περιορισμός πρόωρης συνταξιοδότησης, με την καθιέρωση προστίμου ίσου με 6% κατ’ έτος για όσους αποχωρούν πρόωρα από την εργασία. Περικοπές στη λίστα βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων που θα περικοπούν δραστικά. Ενίσχυση ανταποδοτικότητας μεταξύ εισφορών και συντάξεων και αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης των γυναικών στο δημόσιο τομέα και θέσπιση πλαφόν στις συντάξεις.

Στα λεγόμενα θεσμικά συμπεριλαμβάνεται η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων που αφορά οδικές μεταφορές, φαρμακεία, δικηγόρους, συμβολαιογράφους, μηχανικούς, αρχιτέκτονες, λογιστές κ.α. που θα δουν την κατώτατη τιμή για μια σειρά υπηρεσίες που πρόσφεραν να καταργείται. Η εφαρμογή της οδηγίας για την απελευθέρωση των υπηρεσιών, όπου συμπεριλαμβάνεται και η ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ. Ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας κι ειδικότερα του ΟΣΕ. Προώθηση των εξαγωγών και των ΣΔΙΤ. Απλοποίηση διαδικασιών για έναρξη επιχειρήσεων.

Πραγματικός οδοστρωτήρας!

ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

Παρηγοριά στον άρρωστο η πρωθυπουργική εξαγγελία ότι «στο τέλος η χώρα θα είναι αναγεννημένη», όπως… παλιότερα έλεγαν «θα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της». Η «αναγεννημένη Ελλάδα» θα είναι μια τριτοκοσμική χώρα της βαθιάς και ανεπίστρεπτης κοινωνικής παρακμής, της αμορφωσιάς και των χαοτικών κοινωνικών ανισοτήτων.

ΑΝΕΡΓΙΑ, ΦΤΩΧΕΙΑ, ΥΦΕΣΗ

• Πράσινο φως στον ιδιωτικό τομέα για μαζικές και φθηνές απολύσεις
• Στο 149% του ΑΕΠ θα φτάσει το δημόσιο χρέος το 2012 από 133% φέτος

Τα όσα περιγράψαμε στη διπλανή στήλη είναι ορισμένα μόνο από τα μέτρα που ψηφίσθηκαν και θα εφαρμοσθούν αποτελώντας τους όρους για την ενεργοποίηση των χρηματοδοτήσεων από ΕΕ και ΔΝΤ.

Τα αποτελέσματά τους, έκρηξη της ανεργίας, γενικευμένη φτώχεια μέσω της ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου και χρόνια ύφεση.

Μέτρα όπως η απελευθέρωση των απολύσεων και η μείωση της αποζημίωσης έως τώρα έβαζαν ένα φρένο στις απολύσεις, αποτρέποντας να προσλάβει η ανεργία εκρηκτικό χαρακτήρα. Η ίδια άλλωστε η ύπαρξή τους αποσκοπούσε να δημιουργήσει ένα δίχτυ ασφαλείας για τους εργαζόμενους με την επιβολή ενός «μηχανισμού χρονοκαθυστέρησης» μεταξύ της διακύμανσης του τζίρου μιας επιχείρησης και των κύκλων της οικονομίας από τη μια με το επίπεδο απασχόλησης, από την άλλη. Πλέον, με την κατάργηση του, είναι βέβαιο πως θα ανάψει το πράσινο φως στον ιδιωτικό τομέα για να μειώσει κάθετα την απασχόληση, προχωρώντας σε αθρόες απολύσεις ή/και αλλαγές στις σχέσεις εργασίας στη κατεύθυνση της ελαστικοποίησης. Να θυμίσουμε εδώ την πρόβλεψη του ίδιου του υπουργού Εργασίας, Ανδρέα Λοβέρδου, ότι η ανεργία θα φθάσει τα «ισπανικά» επίπεδα του 20% και να υπογραμμίσουμε φυσικά τι άοκνες προσπάθειες του να το καταφέρει.  

Άμεσο αποτέλεσμα όχι μόνο των δύο αυτών μέτρων (απολύσεις και ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα, που κατά τ’ άλλα δεν θίγεται) αλλά όλων των πολιτικών που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο θα είναι η γενικευμένη φτώχεια. Η φτώχεια θα προέλθει ως αποτέλεσμα δύο αλληλοσυμπληρούμενων πολιτικών. Από την μια μεριά το εργατικό εισόδημα μειώνεται κάθετα, από κάθε άποψη. Όταν μισθοί, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας κόβονται, τότε το διαθέσιμο εισόδημα θα υποστεί μια ντε φάκτο υποτίμηση της τάξης του 20%. Από την άλλη όμως οι τιμές των προϊόντων θα αυξηθούν. Αποτέλεσμα της αύξησης του ΦΠΑ, των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης στα καύσιμα και τα ποτά και των νέων «περιβαλλοντικών φόρων» θα είναι μια προκλητική και εξόφθαλμη ληστεία μέρα – μεσημέρι του κράτους στα ήδη απισχνασμένα λαϊκά εισοδήματα και φυσικά των εμπόρων και βιομηχάνων που θα προκαλέσουν κύμα ανατιμήσεων. Κατά συνέπεια η φτώχεια θα γνωρίσει δόξες. Και μαζί της η υποκρισία. Γιατί θα αποδειχθεί πόσο μονομερής θα είναι η «εσωτερική υποτίμηση» την οποία περιέγραφε προς λίγων εβδομάδων ο επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν. Η εσωτερική υποτίμηση με άλλα λόγια θα αφορά μόνο τα λαϊκά εισοδήματα τα οποία θα υποτιμηθούν για να ανατιμηθούν τα κρατικά εισοδήματα κι επίσης τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων. Μόνο που αυτό δεν λέγεται υποτίμηση, αλλά ανακατανομή πόρων, προς όφελος του κράτους και του κεφαλαίου και εις βάρος των εργαζομένων.

Την ανακατανομή πόρων εξυπηρετούν και οι… παροχές που περιλαμβάνει η συμφωνία. Μόνο που είναι παροχές προς τους τραπεζίτες οι οποίοι θα λάβουν 10 δισ. ευρώ μέσα από τη δημιουργία ενός Ταμείου για τη Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα. Τα 10 αυτά δισ. ευρώ δε, πρέπει να προστεθούν στα 17 δισ. που έχει ήδη θέσει στη διάθεση των τραπεζιτών η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και 11 δισ. που προσέφερε η προηγούμενη, της ΝΔ. Αποδεικνύεται έτσι ότι πρόκειται για ένα σύνολο μέτρων κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των τραπεζιτών. Κατόπιν δικών τους άλλωστε πιέσεων ενεργοποιήθηκε κι ο μηχανισμός διάσωσης.

Η ύφεση θα οδηγήσει αυτόματα και σε λουκέτα. Ήδη οι δείκτες ασφυξίας στην πραγματική οικονομία αυξάνονται ταχύτατα. Έρευνα της ICAP για την πιστοληπτική ικανότητα των επιχειρήσεων το 2009 δείχνει ότι το ποσοστό των ασυνεπών επιχειρήσεων, σε σχέση με το μέσο ποσοστό ασυνέπειας των ετών 2003-2008 αυξήθηκε κατά 39%. Πρωταθλητής ήταν το εμπόριο, με τις ασυνεπείς επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε αυτό τον κλάδο να αυξάνονται κατά 65%. Τα πρωτεία του (σε σύγκριση με τη βιομηχανία και τις υπηρεσίες) ερμηνεύονται στη βάση της συρρίκνωσης της κατανάλωσης που ξεκίνησε ήδη από πέρυσι. Μπορούμε να φανταστούμε τι έχει γίνει φέτος που οι περικοπές των μισθών άγγιξαν πολυπληθή τμήματα της εργατικής τάξης, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι και τι έπεται…  

Σε αυτό το περιβάλλον βαθιάς κοινωνικής παρακμής και εξαθλίωσης χρειάζεται πολλή αφέλεια για να ελπίζει κάποιος ότι με κάθε αύξηση μίας μονάδας στο ΦΠΑ το δημόσιο θα μαζεύει 1 δισ. ευρώ. Από πού; Θα πηγαίνουν οι εργαζόμενοι να παίρνουν δάνεια από τις τράπεζες για να χρηματοδοτούν τους αυξημένους έμμεσους φόρους, από ένα μειούμενο εισόδημα; Όταν αυξάνονται οι τιμές κι οι φόροι σε ένα πλαίσιο συμπίεσης των εισοδημάτων, η κατανάλωση θα μειώνεται περιοριζόμενη στα απαραίτητα. Ως αποτέλεσμα θα κοπούν όχι μόνο «περιττές» καταναλωτικές δαπάνες όπως το δεύτερο ζευγάρι παπούτσια και οι έξοδοι ή τα διήμερα, αλλά και η δεύτερη ξένη γλώσσα ή τα μαθήματα μουσικής των παιδιών. Γι’ αυτό το λόγο και τα διευρυμένα έσοδα από το ΦΠΑ για παράδειγμα (που για φέτος προβλέπεται να αυξηθούν κατά 800 εκ.) θα μείνουν στα χαρτιά. Η αύξηση δε που ήδη παρατηρείται προέρχεται από την εμμονική αναζήτηση αποδείξεων των καταναλωτών, λόγω των πρόσφατων φορολογικών αλλαγών. Η θετική – για τα δημόσια έσοδα – επίδραση αυτού του μέτρου σύντομα όμως θα απορροφηθεί κι αυτό που θα μείνει θα είναι η κινούμενη άμμος της ύφεσης, με την υποχώρηση των δημόσιων εσόδων και την εκτίναξη του δημόσιου χρέους. Κάτι που ήδη προδικάζεται στο μνημόνιο, γρήγορα όμως η πραγματικότητα θα το αναθεωρήσει επί τα χείρω. Στο Πρόγραμμα για παράδειγμα αναφέρεται ότι ο ρυθμός ανάπτυξης φέτος θα μειωθεί κατά 4%, του χρόνου κατά 2,6% και το 2012 θα ξαναγίνει θετικός. Πρόκειται για ευσεβείς πόθους, αν πάρουμε υπ’ όψη μας τι συνέβη σε άλλες χώρες, όπως στη Λετονία που το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 18%. Η ελληνική οικονομία κι οι εργαζόμενοι για δέκα ολόκληρα χρόνια, όπως πρόβλεψε και το γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ, θα περιδινίζονται στην τεχνητή ύφεση του ΔΝΤ, βλέποντας μάλιστα τους ονομαστικούς στόχους που υπηρετούσε η ενεργοποίηση του μηχανισμού διάσωσης να απομακρύνονται και νέα μέτρα κάθε τρεις μήνες να έρχονται πιο κοντά ως μονόδρομος, ως μοναδική σωτηρία για να μην καταστραφούμε κ.λπ., κ.λπ.  Αρκεί να αναφερθεί πως το δημόσιο χρέος από 133% φέτος αναμένεται το 2013 λόγω της ύφεσης της οικονομίας να φθάσει, επισήμως, το 149%. Τέτοια πρόοδος!

 ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ

Μηχανισμός αναδιανομής πλούτου

ΑΔΗΛΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Το εξοντωτικό πακέτο μέτρων πρώτα και κύρια συνιστά ένα μηχανισμό συμπίεσης του εργατικού κόστους για να ανακάμψουν τα κέρδη του ιδιωτικού τομέα και να ξεπεραστεί η κρίση κι επίσης μηχανισμό σφετερισμού του κοινωνικού πλούτου και βίαιης αναδιανομής του εισοδήματος στο εσωτερικό της χώρας προς όφελος του κεφαλαίου. Σε αυτό το βωμό η αστική τάξη θυσιάζει τις πιο πολύτιμες κοινωνικές της συμμαχίες με μια σειρά στρώματα. Πρώτα και κύρια με την συρρικνούμενη στο πέρασμα του χρόνου μεν, ατελείωτη δε ακόμη και τώρα στεφάνη μικρομεσαίων η οποία καταστρέφεται στις Συμπληγάδες της λιτότητας και της ραγδαίας επέκτασης των πολυεθνικών ευρωπαϊκών αλυσίδων. Επίσης με τμήματα του κρατικού μηχανισμού όπως οι στρατιωτικοί και οι διπλωμάτες οι οποίοι οδηγούνται στην καθόλου τιμητική συνταξιοδότηση ή τον παροπλισμό λόγω των υπερβολικών και άδικων περικοπών που επιβάλλονται στις αποδοχές τους. Ως κοινή συνισταμένη των παραπάνω το αστικό κράτος δέχεται μια πρωτοφανή αμφισβήτηση πρώτα και κύρια εκ των έσω, στον βαθμό που οι περικοπές του ΔΝΤ αλλάζουν άρδην τον χαρακτήρα του, υποβαθμίζοντας την περιφερειακή και διεθνή του θέση.

Η αναδιανομή πόρων προσλαμβάνει ληστρικές διαστάσεις αν δούμε και την διεθνή της διάσταση. Σε τέτοιο βαθμό ώστε αντέδρασε ακόμη κι ο επικεφαλής του ΔΝΤ, ενθυμούμενος πιθανά τις σοσιαλιστικές του καταβολές, που σε συνέντευξή του επεσήμανε την αδικία που συνιστά το επιτόκιο του 5% με το οποίο θα προσφέρουν οι Ευρωπαίοι στην Ελλάδα τα 80 από τα 110 δισ. των δανείων, όταν χώρες όπως η Γερμανία αγοράζουν χρήμα, στις σπάνιες περιπτώσεις που δεν αρκεί το εγχώριο οπότε είναι τσάμπα, με 2,5% επιτόκιο.

Το χειρότερο ωστόσο – για τους εργαζόμενους της Ευρώπης – είναι πως αυτός ο βαθιά προβληματικός «μηχανισμός διάσωσης» που δημιούργησαν οι 16 ηγέτες της ευρωζώνης αποδεικνύεται κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο έντονα πως είναι εντελώς αναποτελεσματικός να αντιμετωπίσει τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Μάρτυρας η εκτίναξη των επιτοκίων και των σπρεντς στην Πορτογαλία και την Ισπανία την εβδομάδα που πέρασε, με αποτέλεσμα οι εικασίες για τα ποσά που θα απαιτηθούν για τυχόν διάσωση των χωρών της Ιβηρικής να προκαλούν πανικό, καθώς φθάνουν ακόμη και το 1 τρισ. ευρώ.

Ο μηχανισμός διάσωσης πολύ πιο αναποτελεσματικός αποδεικνύεται στην αντιμετώπιση των βαθύτερων αιτιών της κρίσης που μαστίζει την Ευρώπη δημιουργώντας τα πιο μεγάλα και άλυτα ερωτηματικά για την τύχη της ευρωζώνης και της κάθε χώρας ξεχωριστά. Γίνεται για παράδειγμα εμφανές, για την περίπτωση της Ελλάδας, ότι η πολιτική που προκρίνεται δεν λύνει, αλλά μεταθέτει χρονικά το πρόβλημα για μετά από δύο χρόνια ή 18 μήνες όταν η Ελλάδα θα βγει πάλι μόνη της να δανειστεί χρήμα από τις διεθνείς αγορές. Κανένας δεν θα εξετάζει την τεχνητή μείωση του ελλείμματος μπροστά στην προδιαγραμμένη ακόμη κι από τους ίδιους έκρηξη του χρέους και την επιβάρυνση της Ελλάδας με νέα δάνεια έως τότε που θα καθιστούν ακόμη πιο οδυνηρή την εξυπηρέτηση των δανειακών της αναγκών – στο πλαίσιο πάντα της ασκούμενης πολιτικής. Τι θα γίνει τότε; Θα ζητηθεί η επιμήκυνση των χρηματοδοτήσεων; Και πως θα γίνει αν η προτεραιότητα έχει δοθεί στην διάσωση της Ισπανίας; Ποιος θα ασχολιέται τότε με τη διάσωση του μεμονωμένου «στρατιώτη Ελλάδα» μπροστά στην ανάγκη διάσωσης της «μεραρχίας της Ισπανίας»;

Μπροστά σε αυτά τα αδιέξοδα κερδίζουν έδαφος λύσεις αναγκαστικής χρεοκοπίας της Ελλάδας, που προβάλουν ως μονόδρομος – κι αυτές. Το ερώτημα ωστόσο είναι ποιος θα τις επιβάλει; Τυχόν αναδιάρθρωση του χρέους από όσους το οδήγησαν στα σημερινά δυσθεώρητα ύψη το μόνο που έχει να εγγυηθεί είναι τα συμφέροντα των τραπεζιτών, ντόπιων και ξένων και νέα βάρη για τους φορολογούμενους.

ΔΝΤ σημαίνει φτώχεια, ανεργία και οικονομική ερήμωση (Πριν, 21/3/2010)

ΟΥΤΕ ΔΝΤ ΟΥΤΕ ΕΕ

Λετονία, Ουγγαρία και Ρουμανία που προσέφυγαν στο μισητό διεθνή οργανισμό είδαν την ανεργία και τη συρρίκνωση του ΑΕΠ να καταγράφει παγκόσμια ρεκόρ

Ώρες αγωνίας είναι αυτές που περνάμε μέχρι να αποσαφηνιστεί το τι θα γίνει, δεδομένης της απόφασης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να προσφύγει για δανεισμό στο ΔΝΤ είτε στην ΕΕ και των τρομερών πιέσεων που ασκούν οι Γερμανοί προς την πρώτη κατεύθυνση. Μια απόφαση που πρέπει να υπογραμμίσουμε πως δεν αποτελεί μονόδρομο.

Σύμφωνα με τους ίδιους, το πρόβλημα της Ελλάδας αποκτά άμεσο και πιεστικό χαρακτήρα ωθώντας για λύση, υπό το βάρος δύο εξελίξεων. Αρχικά, της ανάγκης εύρεσης 20 δισ. ευρώ τις επόμενες εβδομάδες με τα οποία θα αναχρηματοδοτηθεί παλιότερο χρέος. Κι επίσης, λόγω του εξαιρετικά υψηλού επιπέδου στο οποίο συνεχίζουν να κινούνται τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων. Ενδεικτικά, μόλις την Πέμπτη το δεκαετές ομόλογο διαπραγματευόταν με επιτόκιο 6,265%, δηλαδή με 3,14 ποσοστιαίες μονάδες πάνω από το αντίστοιχο γερμανικό. Επίπεδο απαράδεκτο κατά την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που ωθεί στην εξεύρεση λύσης. Γιατί να θεωρείται όμως απαράδεκτο; Μια συγκριτική εξέταση του κόστους που επισείει η άλλη εναλλακτική λύση πείθει για το αντίθετο: ότι προτιμότερο είναι να πληρώνουμε αυτά τα τοκογλυφικά επιτόκια μέχρι να ξενταλκαδιάσει η κερδοσκοπία και μετά βλέπουμε.

Το δυσάρεστο είναι πως με το πέρασμα του χρόνου το απευκταίο για την κοινωνική πλειοψηφία σενάριο της προσφυγής στο μισητό, ιμπεριαλιστικό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο φαίνεται όλο και πιο πιθανό, λόγω της αφόρητης πίεσης που ασκεί η ίδια η Γερμανία. Αυτό το σενάριο δεν ήταν ωστόσο το ίδιο απευκταίο για την κυβέρνηση, η οποία από την αρχή της δημοσιονομικής κρίσης έσειε το χαρτί του ΔΝΤ (αποκρύπτοντας ταυτόχρονα το τρομερό κοινωνικό κόστος που συνόδευε μια τέτοια απειλή) με μία άνεση που έκανε όσους ξέρουν τι εστί ΔΝΤ να απορούν αν πίσω απ’ αυτή την άνεση κρύβεται η παροιμιώδης αφέλεια του Γιωργάκη ή κάποιο άλλο σχέδιο πρόσδεσης της χώρας στις ΗΠΑ. Η άνεση έδωσε τη θέση της στην ελαφρύτητα που έφθασε στο αποκορύφωμά της την προηγούμενη Πέμπτη όταν ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου δήλωνε από το βήμα του ευρωκοινοβουλίου ότι επειδή έχουμε εφαρμόσει όλα τα μέτρα που λίγο – πολύ ζητάει το ΔΝΤ σε τέτοιες περιπτώσεις το μόνο που μένει είναι να πάμε να σηκώσουμε τα λεφτά. Όπως περίπου πάμε στην τράπεζα και σηκώνουμε από τον λογαριασμό μας, το ίδιο θα συμβεί κι αν προσφύγουμε στο ΔΝΤ. Απλώς θα πάρει τα λεφτά, θα χαιρετίσει με το γνωστό χαμόγελο και θα φύγει…

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα! Η προσφυγή στο ΔΝΤ θα συνοδευτεί μετά βεβαιότητας από νέα μέτρα που θα εκτινάξουν την φτώχεια και την ανεργία σε πρωτοφανή, προπολεμικά επίπεδα!

Ιστορικά ξεκινώντας, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μαζί την Παγκόσμια Τράπεζα που ιδρύθηκαν το 1944 στο πλαίσιο της συμφωνίας του Μπρέτον Γουντς είχαν ως κύριο έργο την εγγύηση της παγκόσμιας νομισματικής τάξης και του πολυμερούς συστήματος πληρωμών στον μεταπολεμικό κόσμο. Το ΔΝΤ ειδικότερα με ένα μεγάλο αποθεματικό που σχηματίστηκε με τις συνεισφορές (τα λεγόμενα Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα – Special Drawing Rights) του κάθε ένα από τα 44 αρχικά και 192 πλέον κράτη μέλη του, μπορούσε να δανείζει κάθε χώρα που αντιμετώπιζε πρόβλημα εύρεσης ρευστού στην αγορά για να συνεχίσει να βρίσκεται «εντός» – να συμμετέχει δηλαδή στο εμπόριο και τις ανταλλαγές. Τα χρήματα ωστόσο δεν τα χορηγούσε τόσο απλά. Το ΔΝΤ έγινε αντικείμενο μίσους από τις εσχατιές της Λατινικής Αμερικής μέχρι την τελευταία γωνία της Αφρικής και της Ασίας (γι’ αυτό και στο Μαξίμου δεν ξέρουν τίποτε…) επειδή οι όροι που έθετε ήταν δρακόντειοι και ειδεχθείς. Στην πράξη το ΔΝΤ εγγυούταν την μεταπολεμική ιμπεριαλιστική παγκόσμια οικονομική τάξη συμπλήρωμα του κεϋνσιανισμού που ανθούσε στο εσωτερικό των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών. Λειτουργούσε ως δανειστής έσχατης ανάγκης έτσι ώστε ποτέ μια πολυεθνική ή οι ξένοι πιστωτές να μη χάσουν τα λεφτά τους ή τον πελάτη τους. Ήταν επίσης και το μακρύ χέρι της αμερικανοκρατίας. Το ΔΝΤ με τους όρους που έθετε για να χορηγήσει δάνεια έγινε ο πολιορκητικός κριός του δεκάλογου της Συναίνεσης της Ουάσιγκτον (του νεοφιλελευθερισμού στα αμερικανικά): απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών και της αγοράς εργασίας (κατάργηση κατώτατου μισθού, ορίου απολύσεων και κάθε κανονιστικού πλαισίου) απομάκρυνση των εμπορικών δασμών, διακοπή των επιδοτήσεων στις εθνικές βιομηχανίες, ιδιωτικοποιήσεις, κ.ο.κ.

Περιττό να πούμε ότι τα δημόσια οικονομικά ή οι μακροοικονομικές ανισορροπίες μπορεί να εξυγιαίνονταν αλλά με το πέρας της θεραπείας ο ασθενής… ξεραινόταν! Ούτε μία χώρα από τις δεκάδες χώρες που πέρασαν από τα ηλεκτροσόκ του δεν επανέκτησαν τον πρότερο δυναμισμό τους. Το αποτέλεσμα ήταν να υποπέσουν σε χρόνια ύφεση κι η φτώχεια με την ανεργία να κάνουν θραύση. Αποτέλεσμα αυτών ακριβώς των καταστροφικών μεθόδων που χρησιμοποιούσε ανέκαθεν το ΔΝΤ ήταν ο βραβευμένος με Νομπέλ Οικονομίας, Τζόζεφ Στίγκλιτς, ακριβώς πριν δέκα χρόνια τον Ιανουάριο του 2000, να τα παρατήσει και να φύγει αηδιασμένος από την Παγκόσμια Τράπεζα καταγγέλλοντας τις εγκληματικές συνταγές που χορηγούσε σε συνεργασία με το ΔΝΤ, ίδιες κι απαράλλαχτες δια πάσα νόσο… Η αφορμή για την αφύπνιση της συνείδησής του αποτέλεσε η κρίση στη Νοτιοανατολική Ασία κι η θεραπεία που ακολούθησε. Από τις ύβρεις που εξαπέλυσε εναντίον τους ο μετέπειτα νομπελίστας δεν ξέφυγε ούτε η επιστημονική τους επάρκεια με την οποία ενδύουν κάθε σύσταση νομιμοποιώντας και συγκαλύπτοντας το ταξικό, ιμπεριαλιστικό της περιεχόμενο. «Τριτοκλασάτους επιστήμονες πρωτοκλασάτων πανεπιστημίων» είχε χαρακτηρίσει όλους αυτούς τους λιμοκοντόρους που παριστάνουν τις διάνοιες, ο Στίγκλιτς…

Η αλήθεια είναι πως μέχρι πρόσφατα πιστεύαμε ότι τα ηλεκτροσόκ του ΔΝΤ αφορούσαν τον Τρίτο Κόσμο, ενώ στον Πρώτο το κεφάλαιο επεφύλασσε πιο εξελιγμένες, λιγότερο βάρβαρες πολιτικές ανάνηψης, όπως ήταν για παράδειγμα η αντιλαϊκή Συνθήκη του Μάαστριχτ που άνοιξε το δρόμο για τη νομισματική ενοποίηση. Οι αυταπάτες διαλύθηκαν πριν ένα χρόνο όταν χώρες – μέλη της ΕΕ παρά τις εκκλήσεις τους στην ΕΕ και δη τη Τέταρτο Ράιχ το μόνο που συνάντησαν ήταν πόρτες κλειστές κι έτσι αναγκάστηκαν να προσφύγουν στο ΔΝΤ. Ήταν συγκεκριμένα η Ουκρανία, η Σερβία, η Ρουμανία, η Ουγγαρία κι η Λετονία. Ξεκινώντας από την τελευταία: Για να λάβει ένα δάνειο 7,5 δισ. ευρώ αναγκάστηκε να μειώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κατά 50%, να περιορίσει τις χρηματοδοτήσεις των νοσοκομείων κατά 40%, να αυξήσει όλους τους έμμεσους φόρους, συμπεριλαμβανομένου και του ΦΠΑ, ακόμη και να κλείσει σχολεία! Ο νεοφιλελεύθερος χουλιγκανισμός έφθασε σε τέτοια επίπεδα που πούλησαν ακόμα και ολόκληρη πόλη. Το αποτέλεσμα ήταν η ανεργία να φθάσει σε επίπεδα ρεκόρ της τάξης του 23% κι η πτώση του ΑΕΠ το 2009 κι αυτή σε επίπεδο ρεκόρ, χωρίς όμοιο σε όλο τον κόσμο, της τάξης του 18%. Στην Ουγγαρία για να δοθούν υπό τη μορφή δανείου 25 δισ. δολ. απαιτήθηκε η μείωση του ύψους των συντάξεων, η αύξηση του ορίου ηλικίας από τα 62 στα 65 έτη κι η δραματική συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, όπου μεταξύ άλλων ιδιωτικοποιήθηκε και το δημόσιο σύστημα μεταφορών. Στη Ρουμανία για να δοθεί δάνειο ύψους 20 δισ. δολ. επιβλήθηκαν 100.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, κατάργηση όλων των πληρωμένων αδειών για τους δημόσιους υπαλλήλους και μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 1% κάθε χρόνο πέρυσι και φέτος και 1,5% το 2011. Μένοντας σε αυτές μόνο τις τρεις χώρες πρέπει να πούμε ότι μοιράζονται ένα επιπλέον χαρακτηριστικό: Οι κυβερνήσεις που πήγαν να εφαρμόσουν τα παραπάνω μέτρα και στα τρία κράτη ανατράπηκαν. Στην Ουγγαρία μάλιστα, την οποία επισκέφθηκε ο πρωθυπουργός κάνοντας ότι δεν ξέρει τίποτε, το αδερφό κόμμα του ΠΑΣΟΚ που έστειλε την χώρα στο ΔΝΤ διορίζοντας στη συνέχεια ως πρωθυπουργό έναν επιχειρηματία, οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν να κατακρημνίζεται, έναν μήνα πριν τις πρόωρες εκλογές. 11% δίνουν τα γκάλοπ στους σοσιαλιστές που τιμωρούνται μ’ αυτό τον τρόπο για την απόφασή τους να προσφύγουν στο ΔΝΤ, ενώ η Δεξιά παίρνει 46% κι η ακροδεξιά 12%, περισσότερα δηλαδή απ’ ότι κερδίζουν οι σοσιαλιστές. Με άλλα λόγια όποιο κόμμα άνοιξε το δρόμο για το ΔΝΤ και ταυτίστηκε με τις εξοντωτικές πολιτικές του υπέγραψε και την πολιτική του καταδίκη!

Ειρήσθω εν παρόδω, η πρωτοβουλία του Γιωργάκη να επισκεφθεί την Ουγγαρία αναδεικνύοντας την σε χώρα πρότυπο για την Ελλάδα δεν είναι καν δική του. Στην Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν στις 20-21 Φεβρουαρίου 2010 διαβάζουμε ότι «ο Τζορτζ Σόρος, ο δισεκατομμυριούχος μάνατζερ κερδοσκοπικών κεφαλαίων υποστηρίζει ότι η προσπάθεια της Ουγγαρίας θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν παράδειγμα για την Ελλάδα, όπως επίσης την Πορτογαλία και την Ισπανία»…

Με βάση τα παραπάνω η επιλογή του ΔΝΤ, έστω κι αν επιβληθεί στο πλαίσιο της μικτής λύσης ενός «κοινοπρακτικού» δανείου με τη συμμετοχή όχι μόνο του ΔΝΤ, αλλά μαζί και της ΕΕ, αποδεικνύεται καταστρεπτική για τους εργαζόμενους και την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Κατά συνέπεια είναι χίλιες φορές προτιμότερο να πληρώνουμε όχι μόνο 6,5%, αλλά και μεγαλύτερα επιτόκια της τάξης του 8 και 9%, παρά να προσφύγουμε στο μισητό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο η κυβέρνηση εμφανίζει ως εναλλακτική λύση, παραβλέποντας τις δραματικές συνέπειες που θα έχουν οι συνταγές του στους ρυθμούς μεγέθυνσης, την ανεργία και τη φτώχεια!

Έρχονται και νέα μέτρα, στόχος ο ιδιωτικός τομέας (Πριν, 7/2/2010)

Μένοντας στις κυβερνητικές δηλώσεις μόνο των τελευταίων λίγων εβδομάδων (αποφεύγοντας δηλαδή να ασχοληθούμε με όσα έλεγε ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ακόμη και τον Δεκέμβριο όταν διαβεβαίωνε από τις Βρυξέλλες ότι «το να κόψεις σήμερα τον μισθό ή τη σύνταξη δεν δημιουργεί βιωσιμότητα στην ελληνική οικονομία»), η προσπάθεια να πεισθούν οι εργαζόμενοι να αποδεχθούν τα αντιλαϊκά μέτρα συνοδεύτηκε από την επίκληση δύο κραυγαλέων ψεμάτων. Δύο προκλητικές αναλήθειες, δύο ωμά ψεύδη επαναλήφθηκαν κατά κόρον από την κυβέρνηση προκειμένου να εξαπατήσουν τους εργαζόμενους. Πρώτον, ότι τα αντεργατικά αυτά μέτρα είναι τα τελευταία και δεν πρόκειται να ληφθούν άλλα. Και δεύτερον, ότι οι περικοπές στους μισθούς αφορούν μόνο τον δημόσιο τομέα και τις ΔΕΚΟ.

Όσο αδιαμφισβήτητη ήταν η ανακούφιση που ένιωσαν τα κέντρα της ολιγαρχίας εντός κι εκτός Ελλάδας από την εξαγγελία των μέτρων, άλλο τόσο εμφανής έγινε από την πρώτη στιγμή κι η αδημονία τους για το επόμενο,  τρίτο …πακέτο. Γιατί, ας μην ξεχνάμε ότι τα μέτρα – φωτιά που ανακοίνωσε η κυβέρνηση την Τρίτη ήταν το δεύτερο πακέτο μέτρων. Το πρώτο είχε ανακοινωθεί από τον ίδιο τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου (κι εντεταλμένο του ΔΝΤ στην Ελλάδα) την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου, λίγες ώρες μετά τη συνάντησή του με τους πολιτικούς αρχηγούς στο Μέγαρο Μαξίμου. Περιελάμβανε δε γενικό πάγωμα μισθών στο δημόσιο, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και νέα αύξηση των φόρων στα καύσιμα, που ήταν η δεύτερη αύξηση για το 2010. Μέτρα που αποδείχθηκαν ανεπαρκή απ’ ότι φάνηκε, όπως θα αποδειχθούν και τα τελευταία. Σε τούτο το συμπέρασμα συνηγορούν τα εξής. Πρώτο, οι δηλώσεις του αρμόδιου επιτρόπου της ΕΕ, Όλι Ρεν, την Τετάρτη στην ιταλική εφημερίδα Κοριέρε ντε λα Σέρα ότι το φθινόπωρο πρέπει να ανακοινωθεί νέο σύνολο μέτρων, το τρίτο. Δεύτερο, οι πανομοιότυπες δηλώσεις του σε δημοσιογράφους στις Βρυξέλλες μετά τις ανακοινώσεις του Γ. Πεταλωτή, όταν τόνισε πως θα χρειαστούν επιπρόσθετα μέτρα για το 2011 και το 2012. Τρίτο, η προτροπή μέσω της γερμανικής εφημερίδας, Μπιλντ, γερμανών πολιτικών και οικονομικών παραγόντων να πουλήσουμε νησιά και την Ακρόπολη, που όσο γελοία κι αν ηχεί, εκφράζει αυτό ακριβώς το κλίμα: ότι αν τυχόν και περάσει το πακέτο των μέτρων που εξαγγέλθηκε, τότε το τρίτο, τέταρτο και πέμπτο πακέτο θα είναι απλώς θέμα χρόνου. Ένα τέταρτο γεγονός που υπογραμμίζει ότι το νέο πακέτο μέτρων είναι προ των πυλών, προέρχεται από την εντυπωσιακή αναποτελεσματικότητα του δεύτερου. Το πόσο σωτήριες για την οικονομία απέβησαν οι αντιλαϊκές εξαγγελίες της Τρίτης φάνηκε την Πέμπτη όταν η νέα έκδοση των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου απορροφήθηκε από την αγορά με επιτόκιο 6,37%, όταν τα προηγούμενα είχαν πουληθεί με 6,2%. Παρότι μάλιστα τα ομόλογα ήταν δεκαετή (κι έπρεπε να αγοραστούν φθηνότερα) κι όχι πενταετή όπως τα προηγούμενα που εξέδωσε το ελληνικό δημόσιο στο αποκορύφωμα της κρίσης, πληρώσαμε μεγαλύτερο επιτόκιο! Νάτο λοιπόν, έτοιμο το νέο επιχείρημα που θα επικαλεστεί η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΔΝΤ – ΕΕ, απ’ τη στιγμή που αναγόρευσε τις αγορές σε κριτή της οικονομικής της πολιτικής: «Οι αγορές δεν χαρακτήρισαν επαρκή τα μέτρα, είναι ανάγκη να ληφθούν κι άλλα»!

Το δεύτερο ψέμα της κυβέρνησης σχετιζόταν με την ομάδα που αφορούσαν τα οικονομικά μέτρα. Στον αντίποδα των κυβερνητικών διαβεβαιώσεων, τα μέτρα δεν αφορούν μόνο τους δημόσιους υπάλληλους! Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, όπως έγινε ήδη σαφές, είναι απλώς τα πρώτα θύματα της επίθεσης. Οι δηλώσεις του εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Αμαντέου Αλφατάζ, που δημοσιεύτηκαν στο προχθεσινό Τύπο, δεν άφηναν κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Απαντώντας σε ερώτηση για το κατά πόσο η περικοπή μισθών κι επιδομάτων του δημόσιου τομέα θα πλήξει και τον ιδιωτικό απάντησε: «Σε πολλές χώρες έγινε αυτό. Τα μέτρα για τους μισθούς του δημοσίου έχουν επίπτωση και στον ιδιωτικό τομέα, με την έννοια ότι στην ίδια αγορά εργασίας είναι φυσικό να υπάρχει αλληλεξάρτηση ανάμεσα στους μισθούς του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα». Το πώς άνοιξε η όρεξη των βιομηχάνων φάνηκε πεντακάθαρα κι από τη δήλωση που έκανε ο εκπρόσωπος του ΣΕΒ, Χάρης Κυριαζής, στη συνάντηση με τον Γ. Παπανδρέου, όταν έσπευσε να τονίσει πως «η κρίση πλήττει εξ ίσου τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα»…

Με βάση τα παραπάνω συμπεραίνεται πως τα μέτρα της κυβέρνησης είναι η πρώτη πράξη σε ένα πρωτοφανές αντεργατικό πραξικόπημα που ετοιμάζεται. Αν περάσουν αυτά θα ‘ρθουν κι άλλα μέτρα ακόμη πιο σκληρά και ανελέητα, που θα καταδικάσουν στην εξαθλίωση όλη την εργαζόμενη πλειοψηφία, τους συνταξιούχους και τη νεολαία!