Νέα σφαγή αμάχων στη Γάζα από το Ισραήλ

Την μεγαλύτερη σφαγή αμάχων την τελευταία πενταετία πραγματοποίησε το Ισραήλ στη Γάζα, από την Τρίτη 12 ως την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου. Οι ανηλεείς αεροπορικοί βομβαρδισμοί οδήγησαν στην δολοφονία 34 Παλαιστινίων, μεταξύ των οποίων 8 παιδιά και 3 γυναικών, και στον τραυματισμό 111 άλλων Παλαιστινίων, μεταξύ των οποίων 46 παιδιά και 20 γυναίκες.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Η αρχή της αιματοχυσίας έγινε όταν οι Ισραηλινοί, στο πλαίσιο της τακτικής των εξωδικαστικών επιλεκτικών δολοφονιών, δολοφόνησαν έναν στρατιωτικό ηγέτης της αντάρτικης οργάνωσης Ισλαμικής Τζιχάντ. Οι Παλαιστίνιοι από τη μεριά τους πυροδότησαν περισσότερες από 360 ρουκέτες προς το Ισραήλ. Παρόλα αυτά κανένας Ισραηλινός δεν έχασε τη ζωή του. Η αντιπυραυλική ασπίδα που προστατεύει το Ισραήλ από επιθέσεις κατάφερε να εξουδετερώσει το 90% των πυραύλων που εκτοξεύθηκαν από την Γάζα. Μόνο υλικές ζημιές καταγράφτηκαν στο Ισραήλ, από τους παλαιστινιακούς πυραύλους που συνήθως κατασκευάζονται από ευτελή υλικά, όπως σωλήνες νερού, ενώ το βεληνεκές τους είναι μερικά χιλιόμετρα…

Την ίδια μέρα που οι Ισραηλινοί δολοφόνησαν τον ηγέτη της Τζιχάντ στη Γάζα, Αμπού αλ Άτα, υποστηρίζοντας ότι ήταν επικίνδυνος για την ασφάλεια του Ισραήλ και υπαίτιος επιθέσεων με πυραύλους, επιχείρησαν να δολοφονήσουν κι άλλον ηγέτη της Τζιχάντ στην πρωτεύουσα της Συρίας, Δαμασκό. Να σημειωθεί πώς ήταν η πρώτη φορά από το 2012, όταν το Ισραήλ δολοφόνησε το νούμερο δύο της Χαμάς, που το Ισραήλ προσέφυγε στις επιλεκτικές δολοφονίες. Στόχος αυτή τη φορά ήταν η Ισλαμική Τζιχάντ, ενώ εντύπωση προκαλεί η απόσταση που κράτησε η Χαμάς από τις εχθροπραξίες, αντίθετα με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν.

Οι δολοφονικές επιθέσεις του Ισραήλ εναντίον αμάχων στην πολιορκημένη Γάζα καταδικάστηκαν ευθέως και απερίφραστα από τον απεσταλμένο των Ηνωμένων Εθνών, Νικολάι Μλαντένοβ, που δήλωσε ότι δεν μπορεί να υπάρχει καμιά δικαιολογία για τη δολοφονία αμάχων. Ο απεσταλμένος του ΟΗΕ μάλιστα απέδωσε στο Ισραήλ κι άλλα κίνητρα, καθώς όπως είπε οι βομβαρδισμοί υποσκάπτουν τις προσπάθειες για βελτίωση των κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών στη Γάζα. Με άλλα λόγια οι Ισραηλινοί, επικαλούνται αυθαίρετα λόγους ασφαλείας ώστε με τους βομβαρδισμούς να κάνουν ακόμη πιο δύσκολη τη ζωή των κατοίκων της Γάζας, που κατ’ επανάληψη έχει χαρακτηριστεί ως ανοιχτή φυλακή, μιας και από το 2006, τελεί υπό Ισραηλινή πολιορκία. Στον αποκλεισμό της Γάζας συμβάλλει τα μέγιστα και η Αίγυπτος η οποία διατηρεί κλειστό το μοναδικό εκτός Ισραήλ πέρασμα της Γάζας προς τον έξω κόσμο. Ως αποτέλεσμα ούτε και από το αιγυπτιακό έδαφος εισέρχονται στη Γάζα αγαθά που έχουν ανάγκη οι Παλαιστίνιοι. Ούτε καν ιατρικός εξοπλισμός!

Η κατάσταση στη Γάζα έχει επιδεινωθεί απότομα από τον Μάρτιο του 2018 όταν Παλαιστίνιοι αγωνιστές ξεκίνησαν να διαδηλώνουν κάθε Παρασκευή μεσημέρι, στις λεγόμενες Μεγάλες Πορείες για την Επιστροφή, μπροστά στα σύνορα με το Ισραήλ. Έκτοτε ο ισραηλινός στρατός κατοχής, με βάση το υπουργείο Υγείας της Γάζας, έχει δολοφονήσει 313 διαδηλωτές κι έχει τραυματίσει άλλους 8.000. Από τους νεκρούς διαδηλωτές οι 45 ήταν ανήλικοι κι οι 28 κάτω των 16 ετών. Την ίδια περίοδο έχουν χάσει τη ζωή τους 8 Ισραηλινοί.

Η κλιμάκωση της ισραηλινής επιθετικότητας συνδέεται άμεσα με τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στο Ισραήλ, μιας και ούτε και οι δεύτερες εκλογές που διεξήχθησαν τον Σεπτέμβριο δεν έγινε δυνατό να οδηγήσουν σε ένα αποτέλεσμα τέτοιο που να επιτρέπει τον σχηματισμό κυβέρνησης χωρίς το Νετανιάχου, ο οποίος διώκεται για διαφθορά. Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου πλέον επιλέγει να ποντάρει στην ένταση με τους Παλαιστινίους, ξέροντας ότι σε περίπτωση προκήρυξης τρίτων εκλογών σε περιβάλλον εχθροπραξιών έχει σοβαρούς λόγους να αυξήσει την επιρροή του. Οι ηγέτες των δύο μικρότερων, μετά το Λικούντ, κομμάτων, Μπένι Γκαντζ επικεφαλής του Μπλε και Λευκό και Αβιγκτόρ Λίμπερμαν του κόμματος Ισραέλ Μπεϊτενού, συμφώνησαν στην τελευταία τους συνάντηση ότι θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποφύγουν νέες εκλογές, ενώ κατηγόρησαν τον υπόδικο Νετανιάχου ότι τις επιδιώκει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι Γκαντζ και Λίμπερμαν ποντάρουν στην ειρήνη. Ενδεικτικές του κλίματος παράκρουσης που επικρατεί από το ένα άκρο του πολιτικού φάσματος του Ισραήλ ως το άλλο είναι οι δηλώσεις του Λίμπερμαν ο οποίος κατηγόρησε τον Νετανιάχου για ενδοτικότητα έναντι της Χαμάς, ενώ πίεσε ακόμη και για στρατιωτικές λύσεις, εννοώντας στρατιωτική εισβολή στη Γάζα…

Πρόκειται για αδύνατο ενδεχόμενο μιας και οι Ισραηλινοί θα μέτραγαν εκατοντάδες νεκρούς στρατιώτες. Γι’ αυτό το λόγο αρκούνται να σκοτώνουν εκ του ασφαλούς και από μακριά με τη βοήθεια των F16…

Πηγή : Νέα Σελίδα

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Την εκ βάθρων ανατροπή μιας διπλωματικής προσέγγισης που εφαρμόστηκε επί 70 σχεδόν χρόνια σηματοδοτεί η απόφαση του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να αναγνωρίσει ως πρωτεύουσα του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ και, σε δεύτερο χρόνο, να μεταφέρει εκεί την πρεσβεία των ΗΠΑ από το Τελ Αβίβ που είναι η εμπορική πρωτεύουσα του κράτους, κι όπου όλες, μα όλες οι χώρες του κόσμου διατηρούν τις πρεσβείες τους.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Αξίζει να αναφερθεί ότι το 1980 υπήρξε ειδική απόφαση του ΟΗΕ με την οποία καλούνταν 13 χώρες (μεταξύ των οποίων η Χιλή, η Βολιβία, κ.α.) να μετακινήσουν τις πρεσβείες τους από την Ιερουσαλήμ κι η οποία έγινε σεβαστή, με τη διεθνή κοινότητα έκτοτε να αφήνει στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις να αποφασίσουν το καθεστώς της Ιερουσαλήμ. Έτσι μπήκε ένας πάγος στις επεκτατικές βλέψεις του Ισραήλ που θεωρεί την Ιερουσαλήμ ως την ιερότερη πόλη του Ιουδαϊσμού, ενώ οι Παλαιστίνιοι, από τη μεριά τους, κάθισαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θεωρώντας πλήρεις νοήματος τις αλλεπάλληλες αποφάσεις του ΟΗΕ υπέρ ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, στα σύνορα του 1967, χωρίς δηλαδή να αναγνωρίζεται η προσάρτηση των εδαφών από τον πόλεμο των έξι ημερών, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ και ζωντανό το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων.

Η απόφαση του Τραμπ, που καταδικάστηκε από την ΕΕ, τον υπουργό Εξωτερικών της Αγγλίας Μπόρις Τζόνσον και τον Πάπα Φραγκίσκο, τινάζει στον αέρα τη σημερινή ισορροπία που έστω και τυπικά αναγνώριζε τα δικαιώματα των Παλαιστινίων. Οι αλλαγές που θα επέλθουν θα είναι κατακλυσμιαίες καθώς, οι Αμερικάνοι χάνουν το τεκμήριο της αμεροληψίας που τους έδινε το δικαίωμα να πρωταγωνιστούν στις ειρηνευτικές συνομιλίες. Μετακινώντας την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ, έστω κι αν αυτή η κίνηση αποτελεί υλοποίηση μιας ειλημμένης από το 1995 απόφασης, την οποία όμως αρνήθηκαν να εφαρμόσουν όλοι οι προηγούμενοι αμερικανοί πρόεδροι (Κλίντον, Μπους, Ομπάμα), τάσσονται με την πιο επιθετική πτέρυγα του Σιωνισμού που δεν αναγνωρίζει κανένα δικαίωμα στους Παλαιστίνιους και τους αντιμετωπίζει ως υπόδουλους. Το επιχείρημα της Ουάσιγκτον, περί αναγνώρισης των τετελεσμένων και αποδοχής της πραγματικότητας, αν τυχόν κι εφαρμοζόταν στο διεθνές περιβάλλον θα διαμόρφωνε μια ζούγκλα. Για παράδειγμα, θα έπρεπε να αναγνωριστεί η τουρκική κατοχή και ο διαμελισμός της Κύπρου, το Ισλαμικό Κράτος το 2013 να αποκτούσε έδρα στον ΟΗΕ και οι πειρατές της Σομαλίας να αναγνωρίζονταν ως το επίσημο Πολεμικό Ναυτικό μιας ακαθόριστης γεωγραφικά και ανύπαρκτης διοικητικά χώρας. Ευτυχώς όμως για όλους μας υπάρχει το διεθνές δίκαιο, οι αποφάσεις του ΟΗΕ και οι πολυμερείς διαπραγματεύσεις, που θα έπρεπε να αποτελούν γνώμονα και σημείο αναφοράς για τη διαμόρφωση εξωτερικής πολιτικής. Για τις ΗΠΑ όμως, όπως φάνηκε και από τη στάση τους απέναντι στη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, αποτελούν περιττά βαρίδια.

Έτσι όμως οι Αμερικανοί δεν εκτίθενται απλώς οι ίδιοι, αλλά εκθέτουν ανεπανόρθωτα και τους πιο στενούς συμμάχους τους στη Μέση Ανατολή. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι την απόφασή τους καταδίκασε όχι μόνο ο Ερντογάν που χαρακτήρισε την μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας ως «κόκκινη γραμμή» απειλώντας να διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ, αλλά ακόμη κι η Σαουδική Αραβία, μέσω του βασιλιά Σαλμάν, που χαρακτήρισε την απόφαση «επικίνδυνο βήμα που προκαλεί τα συναισθήματα των Μουσουλμάνων όλου του κόσμου». Το Ριάντ που, όπως οι περισσότερες αραβικές χώρες, δεν έχει διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ αντέδρασε έντονα σε φραστικό επίπεδο γιατί ξέρει ότι στο εξής η συνεργασία του με την Ουάσινγκτον θα επισείει ολοένα και μεγαλύτερο πολιτικό κόστος στο εσωτερικό. Οι επισκέψεις επίσημων σαουδαράβων στις ΗΠΑ και Αμερικανών στη Σαουδική Αραβία θα ισοδυναμούν με ταπείνωση των Παλαιστινίων και καταστρατήγηση διεθνώς αναγνωρισμένων δικαιωμάτων τους.

Στο εσωτερικό της Παλαιστίνης, από τη στιγμή που οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις θα φαντάζουν όχι απλώς προσχηματικές (παρότι θα ηγείται ο γαμπρός του Τραμπ, Τζάρετ  Κουσνέρ) αλλά άνευ αντικειμένου, οι πολιτικές διεργασίες που προέκριναν την οδό των συνομιλιών απονομιμοποιούνται πλήρως. Η ιντιφάντα θα φαντάζει μονόδρομος και οι μαχητικές αντιστασιακές οργανώσεις θα κερδίσουν έδαφος στη συνείδηση των Παλαιστινίων σε βάρος των κεντριστικών πολιτικών αντιλήψεων που εναπόθεταν την επίλυση του Παλαιστινιακού στις διαπραγματεύσεις.

Η απόφαση του Τραμπ, που αποτέλεσε προεκλογική του δέσμευση, θα αλλάξει επίσης τον εσωτερικό συσχετισμό δύναμης στο Ισραήλ καθώς δίνει ώθηση στα πιο εξτρεμιστικά στοιχεία που θα μπορούν πλέον να επαίρονται ότι η εμπρηστική πολιτική τους δημιουργεί συμμαχίες, βρίσκει διεθνή ερείσματα, δεν ισοδυναμεί δηλαδή με απομόνωση, και φέρνει αποτελέσματα. Ενδεικτικό στοιχείο του διχασμού που προκάλεσε στο Ισραήλ η απόφαση μεταφοράς της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, η οποία θα χρειαστεί τουλάχιστον τρία ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί καθώς θα απαιτήσει την οικοδόμηση νέου κτιρίου, είναι η τοποθέτηση του αραβικού Κοινού Ψηφοδελτίου που αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη κοινοβουλευτική ομάδα στην ισραηλινή βουλή, Κνεσέτ. Κατά τον πρόεδρό της αν η ισραηλινή κυβέρνηση επιθυμεί να αναγνωρίσει ο κόσμος τη Δυτική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, αυτό που πρέπει να κάνει είναι να αναγνωρίσει την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα της Παλαιστίνης. Κι όσο για την αμερικανική κυβέρνηση, αποδεικνύει ότι αποτελεί μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης, σύμφωνα με τους Άραβες του Ισραήλ και όχι μόνο…

6 Δεκεμβρίου 2017

Ένα καράβι για τη Γάζα (Πριν 18/4/2010)

• 

  «Η ιστορία γράφεται από εκείνους που οι σοφοί και οι συνετοί της μοιρολατρίας ονομάζουν εξωπραγματικούς»

  Β. Πισσίας: «Η Γάζα δεν είναι μόνη της»

– Σε ποιο σημείο βρίσκονται οι προετοιμασίες για το ταξίδι στη Γάζα;

– Σε πολύ καλό σημείο. Διανύομε την προτελευταία φάση που είναι η ολοκλήρωση του «χτισίματος» των πλοίων. Σε λίγες μέρες θα μπορέσουμε να είμαστε μαζί σας πάνω σ’ αυτά. Η φάση αυτή κλείνει στις αρχές Μάη. Στη συνέχεια τα πλοία αποπλέουν.

– Πόσες αποστολές έχουν μέχρι στιγμής πραγματοποιηθεί και τι αποτελέσματα είχαν;

– Επιχειρήσαμε οχτώ φορές. Την πρώτη φορά δημιουργήσαμε το ρήγμα. Ύστερα από 41 χρόνια αποκλεισμού δύο μικρά καΐκια μπήκαν στην Γάζα. Τέσσερις φορές στη συνέχεια προσπαθήσαμε και κατορθώσαμε να κρατήσουμε το ρήγμα ανοιχτό. Μετά, την 28^η του Δεκέμβρη του 2008, άρχισε η γενοκτόνα επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα. Τότε το πλοίο που στείλαμε, μόλις ύστερα από δύο μέρες, εμβολίστηκε. Μετά από 15 μέρες, στο αποκορύφωμα των βομβαρδισμών, επιχειρήσαμε ξανά με πλοίο που μετέφερε γιατρούς και φάρμακα, όμως δεχθήκαμε πάλι επίθεση στα διεθνή ύδατα 100 μίλια από τη Γάζα. Το πλοίο καταδιώχθηκε επί τρεις ώρες και απειλήθηκε με πέντε τελεσίγραφα να βυθιστεί. Στο τέλος αποφασίσαμε να επιστρέψουμε αλλά και να ξαναπάμε. Λίγους μήνες αργότερα αποπλεύσαμε και πάλι, δεχθήκαμε και πάλι επίθεση και απειλές στα διεθνή ύδατα, διανύσαμε την απόσταση ως τα ανοιχτά της παλαιστινιακής θάλασσας της Γάζας και τότε ισραηλινό κομάντο έκανε πειρατικό ρεσάλτο, απαλλοτρίωσε το πλοίο που έφερε ελληνική σημαία, συνέλαβε, φυλάκισε και στη συνέχεια απέλασε τα είκοσι μέλη της αποστολής.

– Το ταξίδι στη Γάζα θα είναι μια υπόθεση 30 το πολύ 50 ανθρώπων. Προς τι όλη αυτή η δημοσιότητα στο εγχείρημα μ ανοιχτές εκδηλώσεις, συναυλίες κλπ;

– Το πρώτο μας εγχείρημα, ως το ξεκίνημα του ταξιδιού, ήταν πράγματι υπόθεση μερικών δεκάδων ανθρώπων που έδρασαν σε διαφορετικές χώρες. Το επιχειρησιακό σκέλος εξελίχθηκε αποκλειστικά στην Ελλάδα. Ήταν μια υπόθεση που ως τον απόπλου των δύο καϊκιών υλοποιήθηκε μακριά από τη δημοσιότητα. Αφότου άρχισε το ταξίδι η συμμετοχή διευρύνθηκε και μετά το ταξίδι το εγχείρημα έγινε κτήμα πολύ περισσότερων ανθρώπων. Τα ταξίδια με μικρά πλοία που ακολούθησαν ήταν χρήσιμα όμως κάποια στιγμή εξάντλησαν τη δυναμική τους.

– Ποιος είναι ο χαρακτήρας του κινήματος «Ελεύθερη Γάζα»; Πρόκειται για μια ομάδα αποφασισμένων ακτιβιστών ή είναι μια πολιτική πρωτοβουλία;

– Στο σημείο αυτό θέλω να πω δυο λόγια από το βήμα που μου παρέχει η εφημερίδα σας, που πιστεύω θα γίνουν στους αναγνώστες σας κατανοητά. Το κίνημα «Ελεύθερη Γάζα», όπως αποκαλείται, είναι ένα κίνημα πολιτικό, διεθνιστικό, με ιδιαίτερες προεκτάσεις ανθρωπιστικού κυρίως χαρακτήρα. Είναι όμως ταυτόχρονα ένα πολιτικό σχέδιο και μια μορφή πολιτικής δράσης που δημιουργεί ένταση, ενίοτε και κρίση. Πολλά από τα στοιχεία αυτού του σχεδίου, τόσο στην σύλληψη όσο και στην εφαρμογή του, σχεδόν επινοήθηκαν, στη συνέχεια αξιολογήθηκαν, ενώ, άλλα καινούρια στοιχεία του, ακόμη ανιχνεύονται. Όλα αυτά, στο πλαίσιο μιας νέας εμπειρίας για τις μορφές πάλης. Μορφές πάλης που μπορεί να υιοθετεί ένα κίνημα πλατιάς αναφοράς που δρα σε ιδιαίτερα έντονες και σύνθετες συνθήκες. Το ζητούμενο συνεπώς είναι να αναπτυχθούν μέσω αυτής της εμπειρίας μορφές πάλης υψηλής πολιτικής και επικοινωνιακής στόχευσης και πολυεπίπεδης συμμετοχής όπου οι πειθαρχίες ενός αποτελεσματικού οργανωτικού πυρήνα μερικών δεκάδων ανθρώπων να συνεργεί μ’ ένα κατάλληλα διαρθρωμένο οργανωτικό περιβάλλον μερικών εκατοντάδων ανθρώπων και όλοι αυτοί από κοινού να κατορθώνουν να πλέουν σε μια αλληλέγγυα ανθρωποθάλασσα. Δεν μας ενδιαφέρει, ένα τέτοιου τύπου εγχείρημα, να αναπτύξει μια λογική κομάντο ή μια εμπειρία ξεκομμένων από τις κοινωνίες ακτιβιστικών δράσεων. Ακόμα κι εάν υποθέσουμε ότι κάποιοι βλέπουν μόνο την κορυφή του παγόβουνου, πρέπει να κατανοήσουν ότι υπάρχει ολόκληρο το παγόβουνο και ότι αυτό αποφασίζει, κάθε φορά, για το ποιο κομμάτι του «σώματος» του θα προέχει και με τον δικό του τρόπο θα ενεργεί.

Το παρόν εγχείρημα, αυτό που θα εξελιχθεί στην θάλασσα τον Μάη, για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, περιλαμβάνει εκτός από τις μερικές δεκάδες ανθρώπων, σε διάφορες χώρες, που το συγκροτούν και εικοσαπλάσιο αριθμό ανθρώπων σε σχέση με τα προηγούμενα εγχειρήματα. Παράλληλα, απλώνει την προετοιμασία του σε μεγάλη έκταση, δίνοντας της κοινωνικό βάθος, είναι μια νέα, ποιοτικά διαφορετική, φάση των εγχειρημάτων που πριν μερικά χρόνια ξεκίνησαν.

–  Μόλις πρόσφατα ακόμη και το Κουαρτέτο (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, ΕΕ) καταδίκασε το εμπάργκο και ζήτησε από το Ισραήλ την άρση του μεν, χωρίς ωστόσο το ίδιο να λάβει κανένα μα κανένα πρακτικό μέτρο. Εσείς έχετε την αυταπάτη ότι θα πετύχετε εκεί που δεν τολμά καν ο ΟΗΕ;

–  Δεν είναι θέμα τόλμης ή μόνο τόλμης. Το Κουαρτέτο, ο ΟΗΕ, δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν διαθέτουν τόλμη. Το ζήτημα είναι ότι δεν διαθέτουν… αρετή. Βλέπουν τον πλανήτη απλά σα μια σκακιέρα, τους λαούς, τα μικρά έθνη, τα μικρά κράτη, σαν άμοιρα πιόνια, για την τύχη των οποίων ορθολογικά και βάση των διεθνών συσχετισμών που αέναα διαμορφώνονται και αναδιαμορφώνονται, αυτοί και μόνον αυτοί ορίζουν. Από την άλλη μεριά, εμείς, πέρα από την όποια τόλμη διαθέτουμε, προσπαθούμε να ενεργούμε σύμφωνα με τις αρχές της πολιτικής και ανθρώπινης (ας μου επιτραπεί ο όρος) αρετής, στηριζόμενοι τόσο στην βούληση όσο και σε σχέδιο. Πιστεύουμε ότι αργά ή γρήγορα αυτή η βούληση μαζί με τα καλά σχέδια, καθώς και η επιθυμία των ανθρώπων για κοινωνίες περισσότερης αρετής, θα έχουν τα αποτελέσματα που τους αναλογούν.

– Η σοβαρή πιθανότητα να μην επιτρέψει το ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ να φτάσετε στη Γάζα ισοδυναμεί με αποτυχία της αποστολής;

– Όχι. Έτσι κι αλλιώς είναι επιτυχία να προσπαθείς όταν και όπως πρέπει. Η επιτυχία ή η αποτυχία κρίνονται όχι μόνο στον ενεστώτα χρόνο αλλά, προπαντός, στον ιστορικό χρόνο.

–  Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνετε στους Παλαιστίνιους με αυτή την πρωτοβουλία;

–  Ότι δεν είναι μόνοι. Και ότι ο αγώνας τους, δεκαετίες τώρα, μας κάνει να νιώθουμε ότι, χάρη σε αυτούς, δεν είμαστε και εμείς μόνοι.

 

• Τ. Πολίτης: «Ανυπομονούν οι Παλαιστίνιοι»

–  Ποιοι είναι οι πυλώνες που συγκροτούν σε διεθνές επίπεδο την αποστολή αυτή;

– Η διεθνής αυτή αποστολή στηρίζεται σε πέντε βασικές συνιστώσες, με την έννοια ότι αυτές συμβάλλουν στην υλοποίηση της προσπάθειας παρέχοντας – πέρα από ανθρώπινο δυναμικό- σημαντική οικονομική συνεισφορά για τα σκάφη. Πρόκειται για το «Free Gaza Movement», την διεθνή πρωτοβουλία που συντόνιζε μέχρι σήμερα όλα τα προηγούμενα ταξίδια και σε αυτήν είχαμε ενταχθεί όλοι όσοι από εμάς είχαμε συμμετάσχει στο πρώτο ιστορικό ταξίδι σπασίματος του αποκλεισμού της Γάζας τον Αύγουστο του 2008, το «European Campaign to break the siege of Gaza», που είναι πρωτοβουλία της παλαιστινιακής διασποράς στην Ευρώπη με αναφορά σε πολλές χώρες, η τούρκικη μη κυβερνητική οργάνωση ΙΗΗ, μια οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα την οποία στηρίζουν περί τις 200 τούρκικες συλλογικότητες, την σουηδική Καμπάνια «Ship to Gaza» και το ελληνικό τμήμα της διεθνούς αυτής αποστολής, την Πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για τη Γάζα».

– Οι χώροι αυτοί συγκροτούν ένα μωσαϊκό πολιτικών και ιδεολογικών αντιλήψεων. Που συναντώνται;

– Ούτε η διεθνής αυτή αποστολή, αλλά ούτε καν το ελληνικό τμήμα της, δεν συνιστά μια πολιτική συμμαχία. Αναφερόμαστε διεθνώς σε ένα σύνολο μερικών εκατοντάδων ανθρώπων που θα ταξιδέψουν με τα πλοία μέχρι τη Γάζα, πολλών δε περισσότερων που εργάζονται αφανώς για την επιτυχία του εγχειρήματος. Όλοι αυτοί προέρχονται από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικούς πολιτισμούς. Συναντώνται όμως στο ότι όλοι και όλες νοιώθουν αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στον παλαιστινιακό λαό, θέλουν έμπρακτα να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους, εμπνέονται από αυτό το δύσκολο εγχείρημα και σίγουρα θα το φέρουν εις πέρας.

–  Πως εισπράττουν οι Παλαιστίνιοι αυτό το διεθνές ρεύμα αλληλεγγύης, τη στιγμή που το απάνθρωπο εμπάργκο συνεχίζεται εδώ και τρία σχεδόν χρόνια;

–  Η αλληλεγγύη μας δεν αφορά μόνο στη Λωρίδα της Γάζας, αφού με το χτίσιμο του ισραηλινού Τείχους της ντροπής και τις συνεχείς βίαιες επεμβάσεις του ισραηλινού στρατού στην Δυτική Όχθη, ο ισραηλινός αποκλεισμός έχει επεκταθεί σε όλη την παλαιστινιακή γη, έτσι ώστε το σπάσιμό του από την θάλασσα της Γάζας να συνεπάγεται το πρώτο ελεύθερο άνοιγμα της Παλαιστίνης προς τον έξω κόσμο. Όλοι οι Παλαιστίνιοι, είτε στη Λωρίδα της Γάζας, είτε στη Δυτική Όχθη, περιμένουν με ανυπομονησία την άφιξη της αποστολής. Νοιώθουν ότι είναι κάτι εξαιρετικά σημαντικό για τον παλαιστινιακό λαό, σε μια εποχή που η συγκροτημένη διεθνής κοινότητα συνεχίζει να επιδεικνύει έλλειψη πολιτικής βούλησης για να διασφαλίσει τα στοιχειώδη δικαιώματά του και τις βιοτικές του ανάγκες. Εκεί που οι διεθνείς οργανισμοί και οι κυβερνήσεις– στην καλύτερη περίπτωση- αδυνατούν ή αρνούνται να επέμβουν, το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη είναι και πάλι έτοιμο να σπάσει τον αποκλεισμό της Γάζας, να φέρει και πάλι στην επικαιρότητα το θέμα του απάνθρωπου εμπάργκο, να απαιτήσει να πάψει επιτέλους το Ισραήλ να είναι ο τρομοκράτης της νοτιοανατολικής Μεσογείου.

• Γ. Αυγερόπουλος: «Ταινία γεμάτη συναισθήματα»

– Πως προέκυψε η ιδέα για το ντοκυμαντέρ;

–  Καταρχήν η ιδέα προέκυψε μετά από την αποστολή αυτή καθ’ αυτή. Ήρθε μια μέρα ο Νασίμ Αλάτρας – που έκανε και την δημοσιογραφική παραγωγή της ταινίας- , στο γραφείο μου και μοιράστηκε την σκέψη του μαζί μου. Ήταν μια ιδέα την οποία αγκάλιασαν με ενθουσιασμό τόσο εγώ όσο και όλοι όσοι ασχολήθηκαν με αυτό το πρότζεκτ. Εγώ είχα παρακολουθήσει από τα διεθνή ΜΜΕ την έκβαση της αποστολής και είχα εντυπωσιαστεί τόσο με την πρωτοβουλία όσο και με το θάρρος των ανθρώπων αυτών. Θεωρούσα το γεγονός ιστορικό και ήταν, καθώς για πρώτη φορά μετά από 41 χρόνια έσπασε το εμπάργκο της Γάζας από την θάλασσα που έχει επιβάλλει παράνομα το Ισραήλ. Ταυτόχρονα καθώς έχω δουλέψει στην Γάζα αρκετές φορές γνώριζα τι σήμαινε για τους κατοίκους της το να δουν δυο ξένα καράβια γεμάτα ακτιβιστές να φτάνουν στο λιμάνι της. Αυτό που δεν γνώριζα – και δεν ήταν γνωστό στο ευρύ κοινό – είναι το εντυπωσιακό γεγονός ότι όλη αυτή η προσπάθεια υλοποιήθηκε και πήρε σάρκα και οστά από Έλληνες που με άκρα μυστικότητα δούλεψαν σκληρά για να χτίσουν τα καΐκια και να τα κάνουν αξιόπλοα για ένα τόσο επικίνδυνο ταξίδι. Αρχίσαμε λοιπόν τα γυρίσματα στις αρχές του 2009. Ο συν-σκηνοθέτης μου ο Γιάννης Καρυπίδης που συμμετείχε ως ακτιβιστής στην αποστολή και μας μετέφερε καθημερινά τον ενθουσιασμό όσων συμμετείχαν, ο Νίκος Ζηργάνος που έγραψε το σενάριο, ο Νασίμ φυσικά, εγώ και πολλά μέλη της ομάδας του Εξάντα, όπως ο Γιάννης Παξεβάνης που έγραψε τη μουσική, ο Γιάννης Αυγερόπουλος και ο Γιώργος Αλεξόπουλος στην διεύθυνση φωτογραφίας, η Αναστασία Σκουμπρή που έκανε την διεύθυνση της παραγωγής και ο Γιάννης Μπιλήρης και η Άννα Πρόκου που το μόνταραν. Τελείωσε περίπου 6 μήνες μετά, τον Ιούνιο του 2009. Αυτό ήταν το δικό μας ταξίδι. Και νομίζω πως όλοι κατέθεσαν μέσα στην ταινία ένα κομμάτι της ψυχής τους.
– Ποιά τεχνικά εμπόδια έπρεπε να ξεπεράσετε;
– Το γεγονός ότι δεν είχαμε δικές μας πρωτότυπες εικόνες από την αποστολή, αυτό ήταν ένα πρόβλημα, καθώς θα έπρεπε να δουλέψουμε με ό,τι είχαν τραβήξει οι ίδιοι οι ακτιβιστές. Μιλάμε για τόνους υλικού το περισσότερο κακό και μη αξιοποιήσιμο. Είχαμε απελπιστεί τόσο πολύ που κάποια στιγμή πιστέψαμε πως δεν θα τα καταφέρουμε. Αποφάσισα λοιπόν στο μοντάζ να μετατρέψω αυτή την αδυναμία σε πλεονέκτημα. Τα πλάνα που είχαμε βρει μπορεί να μην ήταν τεχνικά άρτια αλλά απέπνεαν ζωντάνια και αλήθεια. Και ο Ζηργάνος το υποστήριζε αυτός το σενάριο του. Αλλάξαμε την ταινία περίπου 25 φορές μέχρι να πάρει την τελική της μορφή. Και όταν τελείωσε κάναμε μια ιδιωτική προβολή στην οποία προσκαλέσαμε ανθρώπους που δεν είχαν δει ούτε καρέ, καθώς και ανθρώπους που πρωτοστάτησαν στο εγχείρημα, όπως ο Βαγγέλης Πισσίας και ο Πέτρος Γιώτης. Σκεφτόμουν από μέσα μου πως αν αρέσει σε εκείνους που το έζησαν, αν καταφέραμε να δώσουμε έστω και λίγο από τα συναισθήματα που ένιωσαν έχουμε πετύχει. Όταν τα φώτα άναψαν στο τέλος, τους είδα όλους βουρκωμένους.
– Πως ερμηνεύεις την επιτυχία που συνάντησε;
Νομίζω ότι ξαναβάλαμε στην αντζέντα των Ελλήνων το παλαιστινιακό, το οποίο είχε ξεχαστεί τα τελευταία χρόνια. Και το βάλαμε με μια ταινία γεμάτη συναισθήματα, που λέει ότι η ιστορία γράφεται από εκείνους που οι σοφοί και οι συνετοί της μοιρολατρίας ονομάζουν εξωπραγματικούς. Ότι απλοί καθημερινοί άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, αν πιστεύουν σε ένα δίκαιο σκοπό. Ξέρετε πως στην αληθινή ζωή συνήθως νικάν οι κακοί και ξεχειλίζει το άδικο. Όμως τον Αύγουστο του 2008 αυτός ο κανόνας ανετράπη. Και κάτι τόσο μοναδικό και σπάνιο, έγινε ταινία. Πλέον το ταξίδι για την Γάζα δεν έχει μια χούφτα ακτιβιστές, αλλά εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που ταξιδεύουν μαζί τους.

Ο φαρισαϊσμός του Ισραήλ (περ. Μετροπόλιταν 27-28 Μαρτίου 2010)

Σε ένα ρεσιτάλ προκλήσεων χωρίς τέλος επιδίδεται το Ισραήλ προσβάλλοντας  όχι μόνο τους Παλαιστινίους που ζουν στα κατεχόμενα και τα γειτονικά μουσουλμανικά κράτη, αλλά ακόμη και τις ίδιες τις ΗΠΑ.

Μένοντας μόνο στις τελευταίες τρεις εβδομάδες ξεχωρίζουμε: Πρώτο, την έναρξη λειτουργίας μιας εβραϊκής συναγωγής πολύ κοντά στον ιερότερο τόπο λατρείας των μουσουλμάνων στην ανατολική Ιερουσαλήμ που σε συνδυασμό με τις απαγορεύσεις και τις ταπεινώσεις των Αράβων που επιβλήθηκαν ταυτοχρόνως από τον ισραηλινό στρατό προκάλεσαν την έκρηξη των Παλαιστινίων. Καθημερινές συγκρούσεις νεαρών Παλαιστινίων, οπλισμένων με πέτρες, με πάνοπλους ισραηλινούς στρατιώτες που δε δίστασαν να σκοτώσουν τέσσερις μάλιστα νεαρούς, έδωσαν το έναυσμα στη Χαμάς να καλέσει για νέα τρίτη Ιντιφάντα.

Η δεύτερη πρόκληση ήταν και η μεγαλύτερη κι είχε στόχο τις ίδιες τις ΗΠΑ και τις προσπάθειες ειρήνευσης που διεξάγουν. Εκδηλώθηκε στις 9 Μάρτη κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στο Ισραήλ του αμερικανού αντιπροέδρου, Τζο Μπάιντεν, εκ των θερμότερων οπαδών της αμερικανο-ισραηλινής φιλίας που διαθέτει το εβραϊκό κράτος στους κόλπους της κυβέρνησης Ομπάμα κι αφορούσε την ανακοίνωση της ανέγερσης 1.600 νέων εβραϊκών κατοικιών στην κατεχόμενη ανατολική Ιερουσαλήμ. Ο χρόνος που επέλεξε η εβραϊκή κυβέρνηση για να προβεί στην ανακοίνωση δεν ήταν καθόλου τυχαίος. Προτιμήθηκε μόνο και μόνο για να φέρει τις ΗΠΑ προ τετελεσμένων και να ναρκοθετήσει τις πρωτοβουλίες ειρήνης καθώς οποιαδήποτε επέκταση των εβραϊκών οικισμών αναιρεί τις ελπίδες ειρήνης που στηρίζονται στην αποχώρηση του Ισραήλ από τα εδάφη που κατέλαβε το 1967 – τα οποία θα αποτελέσουν το μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ και δικαίωμα επιστροφής όλων των προσφύγων. Η επέκταση των εβραϊκών εποικισμών, που ήδη στεγάζουν περισσότερους από 500.000 υπερορθόδοξους Εβραίους εξτρεμιστές στη Δυτική Όχθη και την ανατολική Ιερουσαλήμ – συχνά μάλιστα στα πιο εύφορα, στρατηγικής σημασίας και υδροφόρα εδάφη καθιστά εκ των προτέρων κενό περιεχομένου κάθε διάλογο για επίλυση του Παλαιστινιακού. Το Ισραήλ μάλιστα, ενώ θα χρηματοδοτεί την επέκταση των εποικισμών, μπορεί να ισχυρίζεται ότι επιδιώκει τον διάλογο κι ότι είναι υπέρ της δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους κερδίζοντας έτσι τις εντυπώσεις, ενώ ταυτόχρονα θα δημιουργεί τους όρους για να μην δημιουργηθεί ποτέ ένα βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος. Αυτή ακριβώς άλλωστε είναι και η τακτική του όλες τις τελευταίες δεκαετίες: Δημιουργία τετελεσμένων που θα διαιωνίζουν την κατοχή, παράλληλα με την λεκτική, πλήρους υποκρισίας, αποδοχή της ανάγκης διαλόγου. Το Ισραήλ μάλιστα, στο άκρον άωτο του φαρισαϊσμού του, έφθασε στο σημείο να καταγγέλλει την Παλαιστινιακή Αρχή ότι δεν επιθυμεί τον διάλογο, επ’ αφορμή την επιλογή της να αποχωρήσει πριν ενάμισι χρόνο από τις άμεσες διαπραγματεύσεις για να καταγγείλει με αυτό τον τρόπο ένα νέο τότε σχέδιο επέκτασης των εβραϊκών εποικισμών.

Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικά, καθώς το χαστούκι δεν έπεσε στο πρόσωπο της Παλαιστινιακής Αρχής, αλλά της ίδιας της Ουάσινγκτον. Γι’ αυτό το λόγο κι η απαίτηση της αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον, από τον αντιπρόεδρο, Τζο Μπάιντεν, να «καταδικάσει» την ανακοίνωση κι όχι απλώς να «εκφράσει την ανησυχία του» σηματοδότησε το σοβαρότερο ρήγμα που έχει δημιουργηθεί στις σχέσεις των δύο χωρών τις τελευταίες δεκαετίες.

Η τρίτη και τελευταία πρόκληση σημειώθηκε την Κυριακή όταν ο ισραηλινός πρωθυπουργός τόνισε στο καθιερωμένο υπουργικό συμβούλιο ότι «η πολιτική μας στην Ιερουσαλήμ είναι η ίδια όπως όλων των προηγούμενων ισραηλινών κυβερνήσεων τα προηγούμενα 42 χρόνια και δεν έχει αλλάξει. Σ’ ότι μας αφορά η ανοικοδόμηση στην Ιερουσαλήμ είναι όπως η ανοικοδόμηση στο Τελ Αβίβ. Το καταστήσαμε σαφές στην αμερικανική κυβέρνηση»! Οι δηλώσεις του Μπενιαμίν Νετανιάχου, που εξισώνουν την κατεχόμενη ανατολική Ιερουσαλήμ με το Τελ Αβίβ, έχουν ιδιαίτερο πολιτικό βάρος για δύο λόγους. Κατ’ αρχήν επειδή έγιναν μόλις δυο μέρες μετά τη συνάντηση του Κουαρτέτου (ΗΠΑ, ΟΗΕ, ΕΕ, Ρωσία) στην Μόσχα όπου επιβεβαιώθηκε η πρόθεση του να δώσει μια νέα δυναμική στη διαδικασία ειρήνευσης, με ένα σαφές χρονοδιάγραμμα μάλιστα δύο ετών, εντός του οποίου θα πρέπει να έχει δημιουργηθεί παλαιστινιακό κράτος. Η θέση της διεθνούς κοινότητας έγινε γνωστή μάλιστα την Κυριακή που μας πέρασε από τον ίδιο τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην αποκλεισμένη και μαρτυρική Γάζα ο οποίος καταδίκασε απερίφραστα την ισραηλινή κυβέρνηση, με τόνους μάλιστα που δεν συνηθίζονται: «Υπενθυμίζοντας ότι η προσάρτηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ δεν είναι αναγνωρισμένη από τη διεθνής κοινότητα, το Κουαρτέτο καταδικάζει την απόφαση της κυβέρνησης του Ισραήλ να προχωρήσει στον σχεδιασμό νέων οικιστικών μονάδων στην ανατολική Ιερουσαλήμ».

Το ξεχωριστό πολιτικό βάρος των δηλώσεων του ισραηλινού πρωθυπουργού υπογραμμίζεται επίσης από το γεγονός ότι έγιναν μόλις μια μέρα πριν αναχωρήσει για την Ουάσιγκτον, καλεσμένος του πανίσχυρου εβραϊκού λόμπι AIPAC, όπου είχε προσκληθεί να μιλήσει. Στην Ουάσινγκτον επίσης αναμενόταν να συναντηθεί και με τον αμερικανό πρόεδρο. Στην πράξη έτσι μετέβη στον Λευκό Οίκο έχοντας εκ των προτέρων ανασκευάσει τις διορθωτικές κινήσεις που έκανε μετά την σύγκρουση με τις ΗΠΑ κι έχοντας επιπλέον απορρίψει τους πιο θεμελιώδεις όρους για την επανέναρξη των ειρηνευτικών συνομιλιών που αφορούν το πάγωμα της επέκτασης των εβραϊκών εποικισμών. Ο παράνομος χαρακτήρας αναφέρεται επίσης και σε συγκεκριμένη απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, την υπ. αρ. 446, που εκδόθηκε στις 22 Μαρτίου 1979, την οποία το Ισραήλ εξακολουθεί να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του…

Παρότι δεν υπάρχει αμφιβολία πως το Ισραήλ λειτουργούσε σχεδόν πάντα όχι απλώς υπό την ανοχή, αλλά την ανοιχτή ενθάρρυνση της Ουάσιγκτον, τον τελευταίο χρόνο είναι εμφανές ότι οι τακτικοί σχεδιασμοί των ΗΠΑ δεν συνάδουν πλήρως με την εμπρηστική στάση του Ισραήλ στην περιοχή. Η απόκλιση συμφερόντων ήρθε στην επιφάνεια από μια πρόσφατη δήλωση σε επιτροπή της αμερικανικής Γερουσίας του αμερικανού στρατιωτικού διοικητή στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, Ντέιβιντ Πετρέους, ότι ο αντι-αμερικανισμός στην περιοχή υποκινείται από τη σύγκρουση στην Παλαιστίνη. Η σχετική απόκλιση αποκαλύπτεται επίσης αν δούμε τα βήματα προόδου που έχουν συντελεστεί στην εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ Συρίας και ΗΠΑ, με κορυφαίο παράδειγμα την αναμενόμενη αποστολή πρέσβη της Ουάσινγκτον στη Δαμασκό, για πρώτη φορά μετά το 2005 όταν ανακάλεσε τον πρέσβη της επ’ αφορμή την δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι στο Λίβανο. Η επαναλειτουργία των πρεσβειών θα δώσει το έναυσμα για την εκκίνηση εντατικών κι επίσημων πλέον διαπραγματεύσεων που θα αφορούν από την ένταξη της Συρίας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου μέχρι την διακοπή των σχέσεών της με τις ριζοσπαστικές, μαχητικές οργανώσεις της Παλαιστίνης και του Λιβάνου (Χαμάς, Λαϊκό Μέτωπο, Ισλαμική Τζιχάντ, Χεζμπολάχ), την αυστηρότερη φύλαξη των συνόρων με το Ιράκ και την απομάκρυνσή της από το Ιράν – αυτά τουλάχιστον θα είναι τα αιτήματα της Ουάσιγκτον. Πως μπορούν όμως να τεθούν ακόμη και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αν το Ισραήλ δυναμιτίζει οποιαδήποτε ελπίδα εξομάλυνσης;

Υπό το παραπάνω πρίσμα αποτελεί μονόδρομο για τις ΗΠΑ η αναθεώρηση της ειδικής σχέσης που διατηρούν με το Ισραήλ, αν θέλει η κυβέρνηση Ομπάμα να λάβει και πρακτικό περιεχόμενο η δέσμευσή της για κλείσιμο των μετώπων που άνοιξε η οκταετία Μπους στη Μέση Ανατολή και δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Διαθέτουν δε άπειρα μέσα για να την επιβάλλουν, με σημαντικότερο όλων την αθρόα οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη που παρέχουν στο Ισραήλ. Κάλλιστα δηλαδή η συνέχισή της μπορεί στο εξής να είναι συνάρτηση της συμμόρφωσής του εβραϊκού κράτους στις αποφάσεις του Κουαρτέτου. Δεν στερούνται συνεπώς μέσων για να επιβάλλουν την πολιτική τους στη Μέση Ανατολή, ακόμη κι αν δεν καταφύγουν στα στρατιωτικά μέσα όπως έκαναν με το Ιράκ. Από το κατά πόσο θα χρησιμοποιήσουν τις δυνατότητες που έχουν για να επιβάλλουν την πολιτική τους θα φανεί κι η ειλικρίνεια των εξαγγελιών του Μπαράκ Ομπάμα το επόμενο διάστημα. Πολλώ δε μάλλον που ο χρόνος δεν κυλάει υπέρ του…

Η αριστερή διανόηση του Λιβάνου στο δρόμο της αντίστασης (Πριν, 14/2/2010)

Ο κινηματογράφος και η αντίσταση της Μασρί

Η Μάι Μασρί γεννήθηκε στο Αμάν της Ιορδανίας το 1959. Μετά την ολοκλήρωση των κινηματογραφικών σπουδών της στο Σαν Φραντζίσκο των ΗΠΑ εγκαταστάθηκε στον Λίβανο όπου και ζει μέχρι σήμερα. Τα έργα της, που έχουν βραβευτεί κατ’ επανάληψη, αναφέρονται στη ζωή των Παλαιστίνιων προσφύγων ή στις πολεμικές περιπέτειες του Λιβάνου. Στα περισσότερα δε οι  πρωταγωνιστές είναι παιδιά που μέσα από τα μάτια της ξετυλίγεται το δράμα της προσφυγιάς και του πολέμου. Οι πιο πρόσφατες ταινίες της είναι: 33 Days (2007), Beirut Diaries: Truth, lies and videos (2006), Comedy on the frontline (2006), Reviving memory (2006), Women beyond borders (2004), The magic lantern (2003), Frontiers of dreams and fears (2001), In the shadows of the city (2000), Children of Shatila (1998), και άλλα.

Κατά τη συζήτηση που είχαμε μαζί της στην πρόσφατη επίσκεψή μας στον Λίβανο σταθήκαμε στο κινηματογραφικό της έργο, την εσωτερική πολιτική κατάσταση στον Λίβανο όπως διαμορφώθηκε με αφορμή την εισβολή των Ισραηλινών, το ρόλο των διανοουμένων και στο τέλος στο θέμα της κινηματογραφικής «βιομηχανίας της συγνώμης» που αναπτύσσεται ταχύτατα στο Ισραήλ. Μετά το Βαλς με τον Μπασίρ που προβλήθηκε πέρυσι, το τελευταίο της δημιούργημα, Λίβανος, που βραβεύτηκε και στο Φεστιβάλ της Βενετίας, προβάλλεται εδώ και δύο εβδομάδες στους κινηματογράφους της Αθήνας. Η ταινία χαρακτηρίστηκε αντιπολεμική λόγω του ότι προβάλλει την  φρίκη του πολέμου και ιδιαίτερα της ισραηλινής επίθεσης. Ταυτόχρονα όμως τα όρια μεταξύ θύτη και θύματος γίνονται δυσδιάκριτα, καθώς ως θύμα δεν εμφανίζεται μόνο ο Λιβανέζος που ακρωτηριάζεται αλλά κι ο ισραηλινός στρατιώτης που βιάζεται κατ’ εξακολούθηση ψυχολογικά μέχρι να συνηθίσει να δολοφονεί αμάχους. Το τέλος δε της ταινίας όταν τελικά το ισραηλινό άρμα μάχης καταφέρνει και δραπετεύει από την σκοτεινή παγίδα θανάτου των «τρομοκρατών», δηλαδή της λιβανέζικης αντίστασης, και βγαίνει στο φως της ημέρας μέσα στα ηλιοτρόπια, ισοδυναμεί με την λύτρωση, το ευχάριστο τέλος της επιθανάτιας αγωνίας των εισβολέων! Η διάσωση των Ισραηλινών που ακρωτηρίαζαν άμαχους Λιβανέζους αποτελεί το «χάπι έντ» μιας αντιπολεμικής ταινίας! Μα υπάρχει προοδευτικός άνθρωπος που να μην επιθυμούσε να τιναχτεί στον αέρα το τανκ των Ισραηλινών; Να μη γίνει συντρίμμια από την ρουκέτα ενός Σύρου, ενός Παλαιστίνιου ή ενός Λιβανέζου, όπως κατ’ επανάληψη συνέβη τον Ιούλιο του 2006 που η Χεζμπολάχ ανατίναζε ένα – ένα τα άρματα μάχης των Ισραηλινών στο νότιο Λίβανο και σήμερα κοσμούν τις διασταυρώσεις των λιβανέζικων χωριών με μια σημαία της οργάνωσης καρφωμένη στον πυργίσκο τους; Όπως καταλάβαμε υπήρχε κι ήταν ο σκηνοθέτης της ταινίας Λίβανος…

Από το 2001 που γύρισες την ταινία «Σύνορα των Ονείρων και των Φόβων» όπου κατέγραφες τις δραματικές συνθήκες διαβίωσης των Παλαιστινίων προσφύγων στον Λίβανο μέχρι σήμερα έχει υπάρξει κάποια βελτίωση στους όρους ζωής τους;

Στο βαθμό που όλο αυτό το διάστημα δεν έχει σημειωθεί καμία πρόοδος στην επίλυση του Παλαιστινιακού, οι όροι ζωής στα στρατόπεδα προσφύγων εξακολουθούν να είναι δραματικοί κι οι Παλαιστίνιοι να ζουν χωρίς πολιτικά δικαιώματα ή δικαιώματα στην εργασία και την απόκτηση περιουσίας. Το μέλλον φαντάζει αβέβαιο. Παρόλα αυτά υπάρχει ένα πανίσχυρο αίσθημα ενότητας και προσήλωσης στον παλαιστινιακό αγώνα. Τα προβλήματα που σήμερα δοκιμάζουν τον λαό μας είναι δύο: Το πολιτικό που απορρέει από την ισραηλινή κατοχή και το κοινωνικό που δημιουργείται από τη φτώχεια.

Ποιος ευθύνεται γι αυτή την δραματική κατάσταση στα στρατόπεδα, που μέχρις ενός σημείου αποτελεί επιλογή των ίδιων των Παλαιστινίων για να παραμένει στο τραπέζι το αίτημα της επιστροφής στα κατεχόμενα; Ο ΟΗΕ, η πολιτική ηγεσία του Λιβάνου, ποιος;

Πρώτα και κύρια οι Ισραηλινοί, καθώς η βαθύτερη αιτία της δυστυχίας τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων είναι η παράνομη κατοχή. Στη συνέχεια οι δυτικές κυβερνήσεις και η κυβέρνηση του Λιβάνου που καλύπτεται πίσω από τον προσωρινό, μεταβατικό χαρακτήρα της παρουσίας των Παλαιστινίων. Τέλος, ευθύνες έχει και η Παλαιστινιακή ηγεσία καθώς μετά το 1982, με την εκδίωξη της Παλαιστινιακής ηγεσίας από τον Λίβανο, όλος αυτός ο κόσμος έμεινε χωρίς ηγεσία.

Σε ποια θέματα αναφέρονται οι πιο πρόσφατες ταινίες σου;

Η πιο πρόσφατη ταινία μου ήταν οι «33 ημέρες» (33 Days) που αναφερόταν στην ισραηλινή επίθεση στον Λίβανο το καλοκαίρι του 2006. Στην ταινία βλέπω τον πόλεμο από την οπτική τεσσάρων νεαρών εθελοντών που εργάζονταν στο πλάι των προσφύγων και άλλων ανθρώπων για την επούλωση των πληγών που δημιούργησε η επιδρομή. Ένας απ’ αυτούς για παράδειγμα ήταν ηθοποιός που απασχολούσε παιδιά τις ώρες του πολέμου σε ένα θέατρο της Βηρυτού. Η προσπάθειά του εστιαζόταν στο ξεπέρασμα του φόβου που ένιωθαν τα παιδιά μέσα από παιχνίδια ρόλων και το ανέβασμα δραματικών και κωμικών έργων. Στις «33 ημέρες» επίσης εξετάζω το ρόλο των Μέσων Ενημέρωσης καθώς έπαιξαν ένα πολύ σημαντικό ρόλο. Σε αυτή την αφήγηση αξιοποιώ την ιστορία μιας γυναίκας δημοσιογράφου, μητέρας 4 παιδιών, που εργαζόταν σε ένα προοδευτικό τηλεοπτικό σταθμό τον οποίο οι Ισραηλινοί βομβάρδισαν.

Στις πιο πρόσφατες δουλειές σου συμπεριλαμβάνεται και μία ταινία για την διαδήλωση των φιλοδυτικών δυνάμεων στις 14 Μάρτη του 2005 μετά τη δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι.

Πράγματι ο τίτλος της είναι «Ημερολόγια της Βηρυτού – αλήθεια, ψέματα και βίντεο» (Beirut Diaries – Truth, Lies and videos). Αναφέρεται στη στάση των πολιτικών και τις αντιφατικές προσδοκίες όσων νέων ανθρώπων συμμετείχαν σε εκείνες τις διαδηλώσεις που έμειναν γνωστές ως «επανάσταση των κέδρων». Ειδικότερα ξεκινάω από το σοκ που διαπέρασε τη λιβανέζικη κοινωνία μετά τη δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι και το διχασμό της νεολαίας ανάμεσα στο κίνημα της 14^ης Μάρτη και το κίνημα της 8^ης Μάρτη στο οποίο συμμετείχαν οι δυνάμεις της αντίστασης και της λιβανέζικης Αριστεράς. Ξεχωριστή σημασία έχει η μεγάλη απογοήτευση που ένιωσαν οι νέοι που συμμετείχαν στο φιλοαμερικανικό (κι όχι τόσο φιλοϊσραηλινό) κίνημα της 8^ης Μάρτη από την εξέλιξη αυτού του ρεύματος, όταν αντιλήφθηκαν την χειραγώγησή του.

Πως είδε ο κόσμος στο Λίβανο την αποχώρηση των Σύρων;

Όλοι οι Λιβανέζοι χάρηκαν με την αποχώρηση του συριακού στρατού από τον Λίβανο το 2005, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι αντι-σύροι, ότι στέκονται εχθρικά δηλαδή απέναντι στη Συρία, που είναι μια γειτονική και φιλική χώρα.  

Δεν την αντιμετώπιζαν ως δύναμη κατοχής;

Όχι δεν είναι σωστό να γίνει τέτοια γενίκευση. Έτσι την έβλεπαν κυρίως οι δυνάμεις της Δεξιάς όπου συγκαταλέγεται κι η οικογένεια Χαρίρι.

Ποιος ήταν ο ρόλος των Μέσων Ενημέρωσης τον Μάρτη του 2005 και τον Ιούλιο του 2006;

 Τα ΜΜΕ έπαιξαν πρωταγωνιστικό κι αναντικατάστατο ρόλο. Το Ισραήλ αναγνωρίζοντας αυτό τον ρόλο δεν δίστασε να βομβαρδίσει την τηλεόραση της Χεζμπολάχ, το κανάλι Αλ Μανάρ, κατά τη διάρκεια του πολέμου των 33 ημερών. Τότε μάλιστα μείναμε όλοι άναυδοι με την προετοιμασία της οργάνωσης όταν, παρά τον βομβαρδισμό, κατάφερε να συνεχίσει τις μεταδόσεις και να μη διακοπεί το σήμα της ούτε για ένα δευτερόλεπτο!

Δεν ήταν όμως μόνο η τηλεόραση της Χεζμπολάχ. Οι περισσότερες τηλεοράσεις λειτουργούσαν σε 24ωρη βάση, καταγράφοντας στιγμή προς στιγμή την κινητοποίηση του κόσμου. Κατά την άποψή μου, το μυστικό του επιτυχημένου ρόλου των ΜΜΕ κατά τη διάρκεια του πολέμου έγκειται στο γεγονός ότι οι δημοσιογράφοι κάλυπταν τον πόλεμο χωρίς να είναι «ενσωματωμένοι» (embedded), κατά το πρότυπο των δημοσιογράφων που ακολουθούσαν τους αμερικανούς εισβολείς στο Ιράκ. Οι λιβανέζοι δημοσιογράφοι ήταν ενσωματωμένοι με τον απλό κόσμο που έδινε μια μάχη επιβίωσης. Ξέρετε, αυτό που δεν είδε ο κόσμος στη Δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ ήταν την ανθρώπινη διάσταση της τραγωδίας. Ο πόλεμος φυσικά κι ήταν κατεστραμμένα κτίρια, βομβαρδισμένες γέφυρες και ισοπεδωμένες γειτονιές. Ταυτόχρονα όμως ήταν και ένα πρωτοφανές για τα μέτρα του Λιβάνου αίσθημα ομοψυχίας και ενότητας εναντίον του Ισραήλ – αυτό δεν το έδειξαν οι κάμερες του CNN ούτε του BBC. Το εντυπωσιακό μάλιστα ήταν πως αυτή η ενότητα αναπτύχθηκε ενάμισι σχεδόν χρόνο μετά τον βαθύ διχασμό που ακολούθησε τη δολοφονία του Χαρίρι. Φτάσαμε έτσι μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα από το ένα άκρο, τον πλήρη διχασμό που για πολλούς ήταν προμήνυμα νέου εμφυλίου, στο άλλο, μια πρωτοφανή και συγκινητική αίσθηση αλληλεγγύης.

Παρότι, ο καθένας μπορεί να υποθέσει, πως ο στόχος των ισραηλινών βομβαρδισμών θα ήταν ο αντίθετος: ένας νέος διχασμός ως αποτέλεσμα της ενοχοποίησης και της απομόνωσης της Χεζμπολάχ.

Στην πραγματικότητα όμως έγινε το αντίθετο κι η Χεζμπολάχ εξήλθε από τον πόλεμο των 33 ημερών απολαμβάνοντας μεγαλύτερο σεβασμό κι όχι μόνο εντός του Λιβάνου. Όλοι οι Λιβανέζοι χαρήκαμε για το μάθημα που έδωσε στο Ισραήλ. Ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που ηττήθηκε. Αυτό ωστόσο που θέλω να τονίσω – και δεν είναι γνωστό – αφορά την συμπαράσταση, την δραστηριοποίηση και την καθημερινή συμμετοχή του κόσμου στον αγώνα της αντίστασης κατά του Ισραήλ μέσα από την δημιουργία επιτροπών για τη διανομή των τροφίμων και του νερού, τη φιλοξενία όσων έχαναν τα σπίτια τους, κλπ.

Θεωρείτε πιθανό ένα νέο πόλεμο με το Ισραήλ;

Δυστυχώς υπάρχει πολύ ισχυρή πιθανότητα. Αρκεί να κοιτάξει κανείς την πρόσφατη πολιτική ιστορία και θα δει πως κάθε λίγα χρόνια υπάρχει μια καινούργια εισβολή. Την μια φορά αφορμή είναι οι Παλαιστίνιοι, όπως το 1982, την άλλη η Χεζμπολάχ, όπως πρόσφατα κοκ. Η μόνιμη αιτία φυσικά είναι τα νερά, η εύφορη γη κι οι φυσικοί πόροι του Λιβάνου.

Ο Μπαράκ Ομπάμα δηλώνει ότι οι ΗΠΑ θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια για να λυθεί το Παλαιστινιακό…

Μακάρι, αλλά εγώ δεν έχω καμιά ελπίδα από τέτοιες μεγαλοστομίες. Θυμάμαι κι άλλες τέτοιες υποσχέσεις που πολύ γρήγορα αποδείχτηκαν κάλπικες… 

Ποιος είναι ο ρόλος κι η ευθύνη ενός διανοούμενου κι ειδικότερα ενός κινηματογραφιστή που ζει σε τέτοιες συνθήκες;

Σ’ ότι αφορά εμένα το χρέος που νιώθω είναι να δώσω φωνή σ’ αυτούς που τη στερούνται, να παρουσιάσω μ’ έναν αισθητικά άρτιο τρόπο τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα των Παλαιστινίων.

Σε τι δίνεις προτεραιότητα; Στην αισθητική ή τα προβλήματα;

Νομίζω ότι πάνε μαζί. Είναι δύσκολο να τα διαχωρίσεις. Εμείς έχουμε την υποχρέωση να διατηρήσουμε τη μνήμη ζωντανή, να προάγουμε τις πολιτικές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αξιοποιώντας την παγκόσμια γλώσσα του κινηματογράφου κι επίσης να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους. Αυτός είναι ο ρόλος μας κι είναι μεγάλος.

Η επόμενη ταινία σου;

Έχει ήδη ξεκινήσει να υλοποιείται κι αφορά τα όσα υπομένουν οι Παλαιστίνιες γυναίκες στις φυλακές του Ισραήλ.

Στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας τον Σεπτέμβρη βραβεύτηκε μια ισραηλινή ταινία με θέμα τον Λίβανο. Πέρυσι είδαμε στις αίθουσες την ισραηλινή επίσης ταινία «Βαλς με τον Μπασίρ» που κι αυτήν καταπιανόταν με τις ισραηλινές θηριωδίες στο Λίβανο το 1982. Πως ερμηνεύεις αυτό το ενδιαφέρον του ισραηλινού κινηματογράφου;

Έχω αντιφατικά συναισθήματα. Η ταινία Βαλς με τον Μπασίρ σε τεχνικό επίπεδο είναι πολύ καλοφτιαγμένη, πολύ ελκυστική. Πολιτικά όμως έχω ορισμένες ενστάσεις. Επικεντρώνοντας στον ανθρώπινο χαρακτήρα των ισραηλινών στρατιωτών νιώθεις όπως όταν βλέπεις τις αμερικανικές ταινίες για το Βιετνάμ: Ξεχνάς τα θύματα κι από τη στιγμή που στέκεσαι τόσο κοντά στους θύτες, στο τέλος ασυνείδητα τους συγχωρείς!

Σαμάχ Ιντρίς: «Ώρα για μποϋκοτάζ σε όσους στηρίζουν το Ισραήλ»

Ο Σαμάχ Ιντρίς, διδάκτορας του αμερικανικού πανεπιστημίου Κολούμπια, είναι συγγραφέας κι εκδίδει το αραβόφωνο περιοδικό Αν Αντάμπ, το «διαπρεπέστερο θεωρητικό περιοδικό του Λιβάνου» κατά τον Νόρμαν Φινκελστάιν, συγγραφέα του βιβλίου Η βιομηχανία του ολοκαυτώματος. Πέρα από την ενασχόλησή του με τα γράμματα συμμετέχει ενεργά στην πολιτική ζωή του Λιβάνου. Δραστηριοποιείται στις πρωτοβουλίες «Πολιτική αντίσταση» και «Μποϊκοτάζ στους υποστηρικτές του Ισραήλ».

Όλες σχεδόν οι συγκρούσεις στο Λίβανο, από τον εμφύλιο πόλεμο του 1982, μέχρι την πρόσφατη, ολιγοήμερη σύγκρουση τον Μάιο του 2008 εμφανίζονται ως άμεσο ή έμμεσο αποτέλεσμα των θρησκευτικών διαφορών. Ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες;

Πίσω από το ξέσπασμα όλων αυτών των διαμαχών κρύβονται αμιγώς πολιτικά ζητήματα και διακυβεύματα, τα οποία όμως στη συνέχεια καλύπτονται από τις θρησκευτικές διαμάχες. Οι ίδιοι οι άνθρωποι εσωτερικεύουν τις θρησκευτικές διαφορές για να γίνει στη συνέχεια το θρησκευτικό θέμα κινητήριος δύναμη ή να εμφανιστεί ως πρωταρχική αιτία των αντιπαραθέσεων που προαναφέρατε. Δεν μπορούμε ωστόσο να απλοποιήσουμε τα πράγματα. Δεν μπορούμε να πούμε ότι στην πραγματικότητα οι θρησκευτικές διαφορές δεν παίζουν κανένα ρόλο στον Λίβανο ούτε φυσικά κι ότι αποτελούν το άπαν.

Ο πρόσφατος σχηματισμός κυβέρνησης στον Λίβανο μετά από μια μακρά περίοδο αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης κι ακυβερνησίας τερματίζει την πολιτική αστάθεια;

Η αντιπαράθεση στο Λίβανο δεν πρόκειται να λυθεί με τον σχηματισμό κυβέρνησης. Στον Λίβανο, παρότι οι διαμάχες εμφανίζονται ως εσωτερικές, στη ρίζα των συγκρούσεων βρίσκεται ο αγώνας δρόμου των ξένων δυνάμεων. Το πώς κάθε φορά σταματούν και ξαναρχίζουν οι διαμάχες είναι αποτέλεσμα της διαλεκτικής που διαμορφώνεται μεταξύ εξωτερικών κι εσωτερικών παραγόντων. Έτσι αν το Ιράν κι οι ΗΠΑ είναι σε μια τροχιά διαλόγου τότε μπορούν να εγγυηθούν πως τα πνεύματα θα ηρεμήσουν. Αν αντίθετα το Ιράν και η Συρία είναι σε τροχιά σύγκρουσης με τις ΗΠΑ τότε κι εδώ, στον Λίβανο, τα πάντα θα καταστούν ανεξέλεγκτα.

Η μοναδική περίπτωση ωστόσο για να τερματιστούν οι συγκρούσεις στον Λίβανο είναι να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψη πρώτο, τα παράπονα των φτωχών, λαϊκών στρωμάτων και δεύτερο των Παλαιστίνιων προσφύγων που από το 1948 και μετέπειτα που ήρθαν είναι αποστερημένοι κάθε δικαιώματος.

Έχετε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Καμπάνια Πολιτικής Αντίστασης στον Λίβανο που έχει την ευθύνη για να φθάσει η βοήθεια στον κόσμο που δέχτηκε τις συνέπειες από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Σήμερα, τρεισήμισι χρόνια σχεδόν μετά την εισβολή έχουν κλείσει οι πληγές που άνοιξαν;

Η Καμπάνια ιδρύθηκε όταν έγινε αντιληπτό ότι η διαχείριση κι η διανομή της διεθνούς βοήθειας είχε μεγάλα κενά κι ελλείψεις. Δεν έφθανε για παράδειγμα σε απομονωμένες περιοχές και χωριά. Τώρα που μιλάμε εξακολουθούν να υπάρχουν στο νότιο Λίβανο εκτεθειμένες 1 εκ. βόμβες διασποράς, με αποτέλεσμα εκατοντάδες, τουλάχιστον, αγρότες να μην μπορούν να πλησιάσουν τα χωράφια τους γιατί κινδυνεύουν. Πολλά είναι επίσης τα σιιτικά χωριά στον νότο που ακόμη δεν έχουν ανοικοδομηθεί, επειδή τα χρήματα είτε για λόγους πολιτικούς είτε λόγω της διαφθοράς παρακρατούνται από την κυβέρνηση και δεν φθάνουν εκεί.

Έχετε την ευθύνη έκδοσης ενός αραβικού πολιτιστικού – πολιτικού περιοδικού. Πως είναι η έκδοση ενός τέτοιου περιοδικού σε μια χώρα που είναι τόσο βαθιά διαιρεμένη θρησκευτικά, πολιτικά, κοκ;

Είναι η πιο δύσκολη δουλειά του κόσμου. Πολλοί αναρωτιούνται αν αξίζει τον κόσμο. Κατά τη γνώμη μου, που πιστεύω βαθιά στην αποστολή των διανοουμένων, το μέτωπο του πολιτισμού είναι το σπουδαιότερο μέτωπο για όλους εμάς που δεν έχουμε όπλα και η δύναμή μας πηγάζει από την πειθώ, τον διάλογο και την αντιπαράθεση των ιδεών. Στην πράξη το σημαντικότερο εμπόδιο που ορθώνεται στη διάδοση του πολιτισμού προέρχεται από τις πολλές ώρες εργασίας που δεν επιτρέπουν στον κόσμο να διαβάσει και να έρθει σε επαφή με τα δημιουργήματα του πολιτισμού. Αντίθετα έδαφος, περισσότερο στη νέα γενιά, κερδίζει η τηλεόραση, το chat κλπ. Προσωπικά, πέρα από την ευθύνη έκδοσης του περιοδικού και την αρθρογραφία μου σ’ αυτό, αφιερώνω πολλές ώρες στη συγγραφή βιβλίων για παιδιά και εφήβους, επειδή πιστεύω ότι έχουμε την ευθύνη να δώσουμε στη νέα γενιά τη δύναμη της κριτικής.

Με ποιο τρόπο το πετυχαίνετε αυτό;

Στα βιβλία μου αμφισβητώ την ιδέα ότι το σπουδαιότερο πράγμα που έχει να ακούσει κάθε παιδί θα το πει ο πατέρας του ή η μητέρα του. Κατά δεύτερο, τα βιβλία μου ποτέ δεν συνοδεύονται από διδάγματα. Εδώ να πάρετε υπ’ όψη σας πως τα αραβικά βιβλία πάντα «κλείνουν» με κάποια διδάγματα: Να κάνεις αυτό και να μην κάνεις εκείνο, να ακούς τον μπαμπά σου και τη μαμά σου, κοκ. Ζητούμενο για μένα επίσης από ένα βιβλίο είναι να προσφέρει την απόλαυση της ανάγνωσης. Ακόμη, επιδιώκω να παρουσιάζω πολλές απόψεις. Η μία άποψη είναι δεσποτισμός! Έχω για παράδειγμα μια ιστορία με έναν κλέφτη. Ξέρουμε, όλοι είμαστε εναντίον των κλεφτών. Στην πορεία όμως ο αναγνώστης ανακαλύπτει ότι ο κλέφτης είναι πατέρας πέντε φτωχών παιδιών κι έτσι αρχίζει να αιτιολογεί γιατί κλέβει. Παύει μ’ αυτό τον τρόπο να αντιμετωπίζει τον κλέφτη από την παραδοσιακή οπτική κι αρχίζει να εξετάζει τις κοινωνικές αιτίες που τον οδηγούν να κλέβει.

Ποιο είναι το πολιτικό στίγμα του περιοδικού;

Το περιοδικό μάχεται για την ενοποίηση του αραβικού κόσμου με δημοκρατικό τρόπο, την κοινωνική δικαιοσύνη και το σοσιαλισμό που δεν θα αναπαράγει τα ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Όσο αταλάντευτα παλεύουμε ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το σιωνισμό και τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα το ίδιο επίμονα αντιπαλεύουμε το «νέο τρόπο σκέψης», όπως χαρακτηρίζουν την μεταμοντέρνα πολιτική και ιδεολογία οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και ο νεοφιλελευθερισμός. Πρόκειται για την αποθέωση της αποσπασματικής σκέψης και δράσης που απομονώνει τον αναλφαβητισμό για παράδειγμα ή άλλα κοινωνικά προβλήματα επιδιώκοντας την πολιτική χειραγώγηση.

Είσαστε επίσης ένας από τους συνιδρυτές της Καμπάνιας Μποϋκοτάζ στους Υποστηρικτές του Ισραήλ. Ποιος είναι ο σκοπός αυτής της οργάνωσης;

Στόχος μας είναι να αγωνιστούμε ενάντια στην σιωνιστική οικονομία. Στον Λίβανο και τον αραβικό κόσμο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είτε δεν θέλουν να παλέψουν με ένοπλο τρόπο, είτε δεν πιστεύουν στον ένοπλο αγώνα ενώ ταυτόχρονα μισούν το Ισραήλ και πιστεύουν πως οι διαδηλώσεις δεν αρκούν. Μποϋκοτάροντας εταιρείες που υποστηρίζουν το Ισραήλ είναι ένα αποτελεσματικότατο όπλο που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να μπορέσεις να νικήσεις το σιωνισμό στο οικονομικό επίπεδο. Εμείς λέμε στον κόσμο να σταματήσει να στηρίζει με τις αγορές του εταιρείες όπως η Μακ Ντόναλντ, η Κόκα – κόλα και η Μπέργκερ Κινγκ που βοηθούν την κυβέρνηση του Ισραήλ. Δεν είναι άλλωστε μια μέθοδο που εμείς επονοήσαμε. Το μποϋκοτάζ έχει χρησιμοποιηθεί κι άλλες φορές στην ιστορία: από τον Γκάντι στην Ινδία, από το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο ενάντια στο απαρτχάιντ κ.λπ. Προσπαθούμε μάλιστα να επεκτείνουμε τη δράση μας κι εκτός Λιβάνου: στη Συρία, την Αίγυπτο, την Ιορδανία κοκ.

Το Ισραήλ ωστόσο αντιλέγει πως τόσο το μίσος των Αράβων όσο κι οι προσπάθειες απομόνωσης του και μποϋκοτάζ είναι εκφράσεις του αντισημιτισμού.

Το Ισραήλ χρησιμοποιεί τη βιομηχανία του Ολοκαυτώματος και τη θεωρία του αντισημιτισμού ως πρόφαση για να αμυνθεί απέναντι στις λαϊκές διαμαρτυρίες και την οργή του αραβικού κι ολόκληρου του κόσμου. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ελάχιστοι πια πιστεύουν το Ισραήλ. Δεν είναι δυνατό όταν καταπιέζεις ένα λαό επί δεκαετίες, όταν του στερείς τα βασικότερα δικαιώματα κι αυτός ξεσηκώνεται ζητώντας να εφαρμοστεί μποϋκοτάζ, τότε να θυμάσαι τον αντισημιτισμό. Πολύ περισσότερο όταν σ’ αυτό τον αγώνα συμμετέχουν και κορυφαίοι Εβραίοι διανοούμενοι όπως ο Νόαμ Τσόμσκι.