Το Ισραήλ σε σταυροδρόμι

Υπόδειγμα ερευνητικής δημοσιογραφίας ήταν το ρεπορτάζ του Χαγκάρ Σεζάφ στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz την Κυριακή 7 Ιουλίου. Το θέμα του αφορούσε το μεγαλύτερο ταμπού της ισραηλινής ιστορίας, την περίφημη Νάκμπα ή Καταστροφή, όπως αποκαλούνται οι συστηματικές διώξεις των Αράβων από τους Ισραηλινούς το 1948, που επέτρεψαν την ίδρυση του ισραηλινού κράτους. Ένα κράτος που με βάση την απόφαση υπ. αρ. 181 του 1947 του ΟΗΕ όφειλε να συνυπάρχει δίπλα – δίπλα με το παλαιστινιακό. Είναι κάτι όμως που ουδέποτε έγινε, με το νεοπαγές ισραηλινό κράτος να παραβιάζει τις εντολές και το χάρτη του ΟΗΕ για τη δημιουργία δύο κρατών, επιβάλλοντας έκτοτε την κυριαρχία του με τη δύναμη των όπλων σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Στο Ισραήλ ακόμη και η αναφορά της λέξης Νάκμπα, που είναι μέρα μνήμης για όλους τους Παλαιστίνιους και Άραβες στις 15 Μαΐου κάθε χρόνου, επισείει διώξεις, καθώς με νόμο του 2011 απαγορεύεται η χρήση της! Οποιαδήποτε αναφορά στην εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, όπως χωρίς περιστροφές τη χαρακτηρίζει ο διακεκριμένος Ισραηλινός ιστορικός Ίλαν Παπέ, που αποτέλεσε την ιδρυτική πράξη του ισραηλινού κράτους προκαλεί τερματισμό κάθε κρατικής χρηματοδότησης. Είναι μια προσπάθεια να αποσιωπηθούν οι συνθήκες ίδρυσης του ισραηλινού κράτους εξαλείφοντας ιστορικές αναφορές ακόμη και όρους!

Οι αντιστάσεις ωστόσο στην προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία του Ισραήλ δεν προέρχονται μόνο από την Παλαιστινιακή πλευρά. Το ρεπορτάζ της σχετικά φιλελεύθερης εφημερίδας Haaretz κονιορτοποιεί τους μύθους του Ισραήλ ότι οι Παλαιστίνιοι έφυγαν με τη θέλησή τους από τα πατρογονικά τους εδάφη, υπακούοντας στις υποδείξεις των ηγετών τους. Αναφέρει συγκεκριμένα ότι στο πλαίσιο του ισραηλινού υπουργείου Άμυνας λειτουργεί την τελευταία δεκαετία μια υπηρεσία, υπό το ακρωνύμιο Malmab, που ως έργο της έχει την απόκρυψη έως και εξαφάνιση εγγράφων και κάθε άλλου αποδεικτικού υλικού από δημόσια και ιδιωτικά αρχεία που περιγράφει τα εγκλήματα πολέμου του 1948. Στο ρεπορτάζ περιλαμβάνονται σοκαριστικές αφηγήσεις που δείχνουν πώς οι ένοπλες σιωνιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις δολοφονούσαν εν ψυχρώ άμαχους Παλαιστίνιους, πώς ανατίναζαν τα σπίτια τους για να μην ξαναγυρίσουν ποτέ και πώς στο τέλος έφτιαχναν σωρούς από πτώματα Παλαιστινίων και τα έκαιγαν.

«Το Ισραήλ σε ηλικία 71 ετών είναι αρκετά ισχυρό για να διαχειριστεί τις ηθικές αποτυχίες του παρελθόντος του», γράφει σε σημείωμά της σύνταξής της η Haaretz που κυκλοφορεί από το 1918 και είναι η μακροβιότερη εφημερίδα που εκδίδεται στα εδάφη του σημερινού Ισραήλ και της ιστορικής Παλαιστίνης μέχρι το 1948. «Η Νάκμπα δε θα φύγει. Είναι ακόμη εκεί στο τοπίο, στις σειρές των κάκτων στα εγκαταλελειμμένα χωριά, στα τοξωτά σπίτια της Τζάφας και της Χάιφας, στη μνήμη της Παλαιστινιακής κοινότητας στο Ισραήλ, στα εδάφη και τα σύνορα», γράφει η προοδευτική ισραηλινή εφημερίδα. Κι αυτό που περιγράφει είναι κάτι που κι ο πιο αδιάφορος τουρίστας μπορεί να το διαπιστώσει άμεσα και με πολλούς τρόπους. Είτε διαβάζοντας τις ιστορικού περιεχομένου πινακίδες που έχει τοποθετήσει το ισραηλινό κράτος στους δρόμους της Τζάφα, υμνώντας τα κατορθώματα της σιωνιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης Λεχί, είτε (κι αυτό το ζήσαμε περπατώντας πρόσφατα στους δρόμους της Τζάφας) ακούγοντας παλαιστίνιους τραγουδιστές του δρόμου να τραγουδούν στα αραβικά με λαγούτο και πόνο καρδιάς τραγούδια της ξενιτιάς…

«Αντί της λογοκρισίας και της απόκρυψης πραγμάτων, η ιστορία της ίδρυσης του Ισραήλ και της παλαιστινιακής κοινωνίας που ξεριζώθηκε θα πρέπει να αποτελεί αντικείμενο σπουδών και διδασκαλίας», γράφει η ισραηλινή εφημερίδα.  «Ταμπέλες μνήμης θα έπρεπε να τοποθετηθούν στα μέρη των κατεστραμμένων χωριών και τα ηθικά διλλήματα που συνοδεύουν το Ισραήλ από το 1948 θα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Μια τέτοια αναγνώριση δε θα επιλύσει τη διαμάχη, αλλά θα τοποθετήσει το διάλογο μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων στο Ισραήλ σε θεμέλια αλήθειας, στη θέση των ψεμάτων, της ντροπής και της αποσιώπησης».

Οι προτάσεις της Haaretz δεν αφορούν το παρελθόν, αλλά το παρόν και το μέλλον του Ισραήλ και δη το άμεσο μέλλον. Η προκήρυξη επαναληπτικών εκλογών από τον Μπενιαμίν Νετανιάχου για τις 17 Σεπτεμβρίου θεωρούνται από πολλούς σημείο τομής για το Ισραήλ. Η ενεργοποίηση του κεντροαριστερού πρώην πρωθυπουργού Έχουντ Μπάρακ ο οποίος απείχε από την αναμέτρηση του Απριλίου και περισσότερο το καμπανάκι κινδύνου που έκρουσε τονίζοντας ότι υπάρχει ενδεχόμενο «ολοκληρωτικής κατάρρευσης της ισραηλινής δημοκρατίας» περιγράφοντας την μάλιστα ως μια «στρατηγική απειλή όχι λιγότερο σοβαρή από την ιρανική απειλή», υπογραμμίζουν ότι δεν είναι μια συνηθισμένη πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.

Το ίδιο υποστηρίζει κι ο διακεκριμένος αναλυτής των New York Times Τόμας Φρίντμαν, που μόνο για φιλο-παλαιστινιακή παρέκκλιση δεν μπορεί να κατηγορηθεί. Έγραφε λοιπόν στις 9 Ιουλίου για τις προσεχείς εκλογές (εδώ ολόκληρη η ανάλυση): «Μην είσαστε ανόητοι. Δεν είναι μια επαναληπτική εκλογή. Θα είναι μια από τις σημαντικότερες εκλογές στην ιστορία του Ισραήλ. Αν ενδιαφέρεστε για το Ισραήλ δώστε προσοχή, επειδή η χώρα που θαυμάζετε βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Αν είστε Εβραίος δώστε πραγματική προσοχή, γιατί το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών θα διαχωρίσει τη συναγωγή από την κοινότητά σας»! Ποιος είναι αυτός ο κίνδυνος που κάνει τον Φρίντμαν να γράφει για «εβραϊκή μπανανία» και το ισραηλινό κατεστημένο να ψάχνει απεγνωσμένα για πολιτικά αντίβαρα στο Νετανιάχου; Δύο είναι οι απειλές: Η πρώτη προέρχεται από τις μηχανορραφίες που χρησιμοποιεί ο Νετανιάχου προκειμένου να αποφύγει τις σοβαρότατες διώξεις για διαφθορά. Η δεύτερη προέρχεται από το σχέδιο εξόντωσης ή εξαφάνισης των Παλαιστινίων μέσω της προσάρτησης της Δυτικής Όχθης, σε βαθμό ακόμη κι ο Εχούντ Μπάρακ να μιλάει για «απαρτχάιντ» καθώς η ενσωμάτωση της Δυτικής Όχθης στο Ισραήλ δεν θα συνοδευτεί από την εκχώρηση στους άραβες ίσων πολιτικών δικαιωμάτων, μεταξύ των οποίων και του δικαιώματος στο εκλέγειν και το εκλέγεσθαι…

Και οι δύο απειλές προσωποποιούνται στο Μπενιαμίν Νετανιάχου, που κατά γενική ομολογία όμως θα είναι ο νικητής των προσεχών εκλογών…

Πηγή: Νέα Σελίδα

Θλιβερή επέτειος για την Παλαιστίνη με τους Παλαιστίνιους στο περιθώριο (Πριν, 24/5/2015)

Με έναν χαρακτηριστικά δικό του τρόπο επέλεξε το εβραϊκό κράτος να τιμήσει την 67^η επέτειο της Νάκμπα, όπως λέγεται η καταστροφή της ιστορικής Παλαιστίνης που προκάλεσαν οι Σιωνιστές το 1947-1948, δημιουργώντας τους όρους για την μετέπειτα ίδρυση του Ισραήλ.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Εκείνες τις μέρες ορδές άρτια εξοπλισμένων, από τους Άγγλους, Σιωνιστών σκότωσαν πάνω από 15.000 Παλαιστίνιους, ισοπέδωσαν πάνω από 415 χωριά για να καταστραφεί κάθε έννοια ιστορικής συνέχειας και μνήμης και οδήγησαν σε βίαιο εκπατρισμό το 70% των Παλαιστινίων καταλαμβάνοντας έτσι παράνομα και με μεθόδους που χρησιμοποιούσαν κατά κόρον οι Ναζί λίγα χρόνια νωρίτερα το 78% της παλαιστινιακής γης. Η Νάκμπα σιωπηρά και χωρίς τυμπανοκρουσίες συνεχίζεται μέχρι σήμερα ωθώντας κάθε νέο Παλαιστίνιο να εγκαταλείψει την χώρα, αν δεν θέλει να ζήσει σαν πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Κι έτσι, το Ισραήλ να κυριαρχήσει εθνικά ακυρώνοντας στην πράξη το αίτημα της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, στα σύνορα πριν τον πόλεμο του 1967 και με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ. Επειδή ωστόσο οι Παλαιστίνιοι συνεχίζουν να μένουν στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, την προσαρτημένη Ανατολική Ιερουσαλήμ και την πολιορκημένη Γάζα, το εβραϊκό κράτος επέλεξε να χρησιμοποιήσει πιο κλασσικά εργαλεία με τα οποία ξεχωρίζει η «ήρα» των Αράβων από το «στάρι» του …περιούσιου λαού. Όπως, η απαγόρευση επιβίβασης των Παλαιστινίων στα λεωφορεία που χρησιμοποιούν οι Εβραίοι! Το μέτρο τελικά αποσύρθηκε ως προς το παρόν, λόγω των ισχυρότατων αντιδράσεων που προκάλεσε. Ήρθε όμως να θυμίσει πως εδώ και χρόνια σε πολλά λεωφορεία που περνούν μέσα από εβραϊκούς εποικισμούς ή τα νυχτερινά δρομολόγια ούτως ή άλλως οι Παλαιστίνιοι δεν επιβιβάζονται από τον φόβο προπηλακισμού και επίθεσης που μπορούν να δεχθούν. Η πρόταση νόμου, με άλλα λόγια, ήρθε να επισημοποιήσει και να γενικεύσει, μια κατάσταση που έχει ήδη διαμορφωθεί…

Η επέτειος της Νάκμπα ωστόσο ανοίγει τη συζήτηση για το μέλλον του παλαιστινιακού αγώνα, με τις διπλωματικές πρωτοβουλίες μάλιστα να έχουν αποφέρει μια απροσδόκητα θετική εξέλιξη: Την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από 135 σε σύνολο 192 κρατών, με τα 8 μάλιστα απ’ αυτά που την αναγνώρισαν να ανήκουν στην ΕΕ: Σουηδία, Βουλγαρία, Τσεχία, Κύπρος, Ουγγαρία, Μάλτα, Πολωνία και Ρουμανία. Άλλοθι επομένως δεν έχει η κυβέρνηση του Τσίπρα για να παραπέμπει στο απώτερο μέλλον ένα ώριμο αίτημα, φοβούμενη μη χαλάσει το φλογερό ελληνο-αμερικανικό ειδύλλιο. Η επιλογή της ΕΕ και κυρίως των Αμερικάνων (που συνεχίζουν να στέλνουν στο Ισραήλ το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της στρατιωτικής βοήθειας που παρέχουν στο εξωτερικό, 3,1 δις. δολ. σε σύνολο 5,7 δις. ή το 54%!) να μην ακολουθήσουν το διπλωματικό πρωτόκολλο αρνούμενες να αποδώσουν στην Παλαιστίνη τα δικαιώματα που της αναλογούν δείχνει και τα όρια που συναντά η πολιτική ενδοτισμού του Αμπάς. Μια πολιτική που στο εσωτερικό των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών εξακολουθεί να μην χαίρει καμιάς νομιμοποίησης. Μάρτυρας η απροθυμία προκήρυξης εκλογών κι η τεχνητή παράταση ζωής της «κυβέρνησης του Αμπάς», με τη σύμφωνη γνώμη Ισραήλ, ΗΠΑ και ΕΕ, που κατά τ’ άλλα κόπτονται για τη δημοκρατία, γιατί ξέρουν καλά ότι αν στήνονταν κάλπες οι Παλαιστίνιοι θα έδιναν στη Χαμάς πολύ μεγαλύτερη πλειοψηφία απ’ αυτή που πήρε το 2006 στη Γάζα…

Νίκη της Χαμάς στη Γάζα (Διπλωματία, 1/2009)

ΧΩΡΙΣ ΟΦΕΛΗ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΤΑΚΡΑΥΓΗ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Τεράστιο είναι το κόστος σε ανθρώπινες ζωές που πλήρωσαν, για μια ακόμη φορά, οι Παλαιστίνιοι από τον πόλεμο των 22 ημερών στη Γάζα ενώ εξαιρετικά αμφίβολα από την άλλη είναι τα υποτιθέμενα κέρδη των Ισραηλινών. Είναι πραγματικά άξιο απορίας κατά πόσο στην πολεμική ιστορία έχει καταγραφεί άλλη φορά ένα τόσο ανισοβαρές αποτέλεσμα μετά από μια μάχη, όπως αυτό που σημειώθηκε μετά τον πόλεμο των τριών εβδομάδων στη Γάζα. Από τη μια μεριά οι Παλαιστίνιοι έχασαν περισσότερους από 1.300 ανθρώπους εκ των οποίων οι 894 ήταν άμαχοι κι απ’ αυτούς οι 400 παιδιά. Επίσης 4.100 σπίτια καταστράφηκαν ολοσχερώς και 17.000 έπαθαν σημαντικές ζημιές ενώ δεκάδες κτίρια που στέγαζαν υπουργεία και διοικητικές υπηρεσίες ισοπεδώθηκαν. Από την άλλη πλευρά οι Ισραηλινοί έχασαν 13 ανθρώπους κι αυτό όχι τυχαία καθώς το τρίτο μέρος της επιχείρησης που προέβλεπε την είσοδο πεζών τμημάτων στις πυκνοκατοικημένες πόλεις της Γάζας ουδέποτε πραγματοποιήθηκε για να μην υπάρξουν σημαντικές απώλειες. Αυτοί οι 13 Ισραηλινοί ήταν οι μοναδικές απώλειες του εβραϊκού κράτους αν μείνουμε στα μετρήσιμα. Διαφορετικά, η εισβολή στη Γάζα συνιστά ένα πρωτοφανές για την ιστορία του Ισραήλ ηθικό πλήγμα. Η εισβολή στη Γάζα ήταν για την ακρίβεια η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι με τα εγκλήματα πολέμου που έχει διαπράξει το εβραϊκό κράτος από το 1948, όταν η εγκατάσταση των Ισραηλιτών στην Παλαιστίνη σήμανε την δική τους καταστροφή (Νάκμπα, στα παλαιστινιακά) και τη μετατροπή τους σε πρόσφυγες. Ο βομβαρδισμός σχολείων που οδήγησε στο θάνατο περισσότερα από 40 παιδιά και της αποθήκης τροφίμων του ΟΗΕ, η δολοφονία οδηγών φορτηγών του ΟΗΕ που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια, η συνεχής χρήση βομβών λευκού φωσφόρου και άλλα πολλά ώθησαν ανεξάρτητους οργανισμούς και δικαστικούς λειτουργούς να αρχίσουν τη συγκέντρωση στοιχείων για να δικαστούν οι ηθικοί και φυσικοί υπαίτιοι της σφαγής στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ως εγκληματίες πολέμου. Το Ισραήλ από την άλλη, ξέροντας πόσο πιθανό είναι πλέον να δει ανώτερα στρατιωτικά και πολιτικά του στελέχη να σύρονται στις ατιμωτικές διαδικασίες του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου απαγόρευσε, όπως ανέφερε ανταπόκριση του Associated Press από την Ιερουσαλήμ στις 25 Ιανουαρίου, την δημοσίευση φωτογραφιών και ονομάτων αξιωματικών που ηγήθηκαν της επίθεσης στη Γάζα! Γι αυτό εξαφανίστηκαν τα κοντινά πλάνα. Η πρόνοια που επιδεικνύουν δικαιολογείται κι από το γεγονός ότι κι άλλες φορές στο παρελθόν ισραηλινοί αξιωματούχοι κινδύνευσαν να συλληφθούν και να παραπεμφθούν για εγκλήματα πολέμου. Το 2001 ήταν ο τότε πρωθυπουργός, Αριέλ Σαρόν, που κατηγορήθηκε από το Βέλγιο για τη σφαγή στα παλαιστινιακά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα του Λιβάνου το 1982. Το 2005 ήταν ένας άλλος στρατηγός ε.α. που απέφυγε τη σύλληψη από τη βρετανική αστυνομία επιλέγοντας να μην βγει από το Χίθροου και να φύγει για το Τελ Αβίβ με την επόμενη πτήση. Ενώ τώρα το ένταλμα που εκδόθηκε από την ισπανική δικαιοσύνη στις 29 Ιανουαρίου εναντίον επτά αξιωματικών του ισραηλινού στρατού με αφορμή αεροπορικό βομβαρδισμό που διέταξαν στις 22 Ιουλίου 2002 για να σκοτώσουν στέλεχος της Χαμάς στέλνοντας στο θάνατο μαζί του και 14 ακόμη Παλαιστίνιους θεωρείται ότι ανοίγει την αυλαία για ένα μπαράζ ενταλμάτων σύλληψης εναντίον Ισραηλινών. Το Ισραήλ λοιπόν είδε το ηθικό του ανάστημα να ισοπεδώνεται. Τι κέρδισε σε αντάλλαγμα πέρα από την νοσηρή και πρόσκαιρη ικανοποίηση της δολοφονίας εκατοντάδων Παλαιστινίων; Η Χαμάς κι οι άλλες ένοπλες παλαιστινιακές οργανώσεις δεν έπαψαν ακόμη και την τελευταία μέρα πριν την ανακωχή να εκτοξεύουν ρουκέτες, που είναι το μοναδικό μέσο αντίστασης στην κατοχή που διαθέτουν. Η ικανότητα λοιπόν των αντιστασιακών οργανώσεων να πλήττουν το ισραηλινό έδαφος, που παρουσιάστηκε ως στόχος της επίθεσης, δεν μειώθηκε καθόλου. Ούτε η Χαμάς δέχθηκε σημαντικά πλήγματα, οπότε θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι επιτεύχθηκε ο στόχος του Ισραήλ να εξαλείψει τη Χαμάς, καθώς δεν έχασε τόσα πολλά κορυφαία στελέχη, ούτε από την άλλη εξαρτιόταν τόσο καθοριστικά από τα κτίρια και τα γραφεία όπου στεγάζονταν οι κυβερνητικές υπηρεσίες για να συνεχίσει να έχει τον έλεγχο της Λωρίδας. Κέρδισε ωστόσο το Ισραήλ μια συμφωνία με την αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις, την οποία υπέγραψε λίγες ώρες πριν εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο ο Μπους, για την καταστροφή των τούνελ που βρίσκονται κάτω από τα σύνορα με την Αίγυπτο με το αιτιολογικό ότι από κει η Χαμάς επιδίδεται σε λαθρεμπόριο όπλων, η οποία ωστόσο μένει να υλοποιηθεί… Και περισσότερο να βρεθεί αυτός που θα την υλοποιήσει, που θα αναλάβει δηλαδή το πολιτικό κατ’ αρχήν κόστος να σφραγίσει και την τελευταία χαραμάδα αέρα από την οποία αναπνέει ο αποκλεισμένος παλαιστινιακός λαός μετά το απάνθρωπο εμπάργκο που του επιβλήθηκε πριν τρία χρόνια. Στον απολογισμό του πολέμου να περιληφθεί και το τεράστιο κύρος που απέκτησε η ισλαμική μαχητική οργάνωση Χαμάς στο βαθμό που σήκωσε ολόκληρο σχεδόν το βάρος της σύγκρουσης με το Ισραήλ, χωρίς να χαρακτηριστεί υπαίτια του πολέμου ούτε από τους Παλαιστίνιους ούτε από τους λαούς και τους ηγέτες των αραβικών χωρών. Μοναδική εξαίρεση ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, που της απέδωσε την ευθύνη για την επίθεση των Ισραηλινών κι ο οποίος συγκαταλέγεται στους μεγάλους χαμένους της επίθεσης στη Γάζα, καθώς η εξουσία του αμφισβητείται ακόμη και στη Δυτική Όχθη, που θεωρούταν προπύργιό του. Συντριπτικά ωστόσο ήταν και τα διπλωματικά πλήγματα που δέχτηκε το Ισραήλ με αφορμή τις κτηνωδίες που διέπραξε στη Γάζα από δύο κυρίως κατευθύνσεις, την Άγκυρα και το Ριάντ. Η Τουρκία ήταν κατά τις τελευταίες δεκαετίες ένα από τα πιο φιλικά προς το Ισραήλ κράτη της ευρύτερης περιοχής. Οι δεσμοί τους διατηρήθηκαν στενοί ακόμη και μετά την άνοδο του ισλαμικού κόμματος του Ταγίπ Ερντογάν στη εξουσία, όταν δηλαδή έπαψε να τους ενώνει το γεγονός πως αποτελούσαν τις μοναδικές κοσμικές νησίδες σε μια εχθρική μουσουλμανική λαοθάλασσα. Μάρτυρας οι μυστικές διαμεσολαβητικές προσπάθειες που ανέλαβε η Τουρκία μεταξύ Συρίας και Ισραήλ και παλιότερες προσπάθειες της μεταξύ Ισραήλ και Πακιστάν, όπως περιέγραφε ο ίδιος ο τούρκος πρωθυπουργός στο αμερικανικό περιοδικό Newsweek της 9ης Φεβρουαρίου, μετά την οργισμένη του φραστική επίθεση προς το ισραηλινό πρόεδρο, Σιμόν Πέρες, στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός. Η αλληλεγγύη του τούρκου πρωθυπουργού προς το λαό της Γάζας, σε συνδυασμό με τη σταθερή του θέση ότι η Δύση πρέπει να αναγνωρίσει τη Χαμάς και να συνομιλήσει επισήμως μαζί της για την λύση του Παλαιστινιακού, προκάλεσε κύματα ενθουσιασμού μεταξύ των Παλαιστινίων και αισθήματα ευγνωμοσύνης από τη μεριά όλων των Αράβων προς την Άγκυρα. Γεγονός που, ειρήσθω εν παρόδω, μπορούμε να εικάσουμε ότι θα διευκολύνει σε πρωτοφανή για τα μέχρι σήμερα δεδομένα βαθμό την υιοθέτηση των τουρκικών θέσεων από τα αραβικά κράτη για τα επίμαχα και ανοικτά ελληνοτουρκικά θέματα, περιλαμβανομένου του Κυπριακού. Πολύ περισσότερο αν ταυτόχρονα η στάση της Ελλάδας κριθεί με βάση τις αθρόες διευκολύνσεις που προσφέρει η Αθήνα στην ισραηλινή αεροπορία για να διενεργεί αεροναυτικές ασκήσεις ή στην ισραηλινή κυβέρνηση για να μεταφέρει οπλισμό μέσω του λιμανιού του Αστακού. Μετά λοιπόν το άδοξο τέλος των ισραηλινο-συριακών διαπραγματεύσεων με αφορμή την επίθεση στη Γάζα, η Άγκυρα βλέπει να καταρρέουν σχεδόν οριστικά οι σχέσεις εμπιστοσύνης που είχε οικοδομήσει με το Τελ Αβίβ και αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν είχαν διέλθει κρίση, όπως για παράδειγμα το 2004 όταν ο Ερντογάν αποκάλεσε το Ισραήλ κράτος τρομοκράτη με αφορμή τη δολοφονία του τετραπληγικού σεΐχη Αχμέντ Γιασίν, ιδρυτή της Χαμάς, με αφορμή επίσης την επίσκεψη του ηγέτη της Χαμάς, Χαλίντ Μεσάαλ, στην Τουρκία, κ.α. Το Ισραήλ επίσης βλέπει να τρίζουν ακόμη κι αυτές οι λίγες συμμαχίες που έχει οικοδομήσει στον αραβικό κόσμο. Το καμπανάκι του κινδύνου σήμανε απειλητικά από ένα κυριολεκτικά βαρυσήμαντο άρθρο του Σαουδάραβα Τουρκί αλ Φαϊσάλ που δημοσιεύτηκε στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς στις 23 Ιανουαρίου. Δεν πρόκειται για ένα τυχαίο πρόσωπο. Διευθυντής κατά το παρελθόν των μυστικών υπηρεσιών της πατρίδας του, και πρεσβευτής στην Αγγλία και τις ΗΠΑ «εκφράζεται πάντα με προσοχή και συγκράτηση», επεσήμαινε τρεις μέρες αργότερα σε εντιτόριάλ της η βρετανική εφημερίδα και τόνιζε επίσης ότι «αυτός και ο αδερφός του υπουργός Εξωτερικών πρίγκιπας Σαούντ αλ Φαϊζάλ εκφράζουν την φιλοαμερικανική τάση του βασιλείου στον κόσμο για περισσότερες από τρεις δεκαετίες». Όλα αυτά επισημαίνονταν για να δοθεί η δέουσα προσοχή στο άρθρό του. Τι έλεγε; Πρώτον, οι Αμερικάνοι έχουν τεράστια ευθύνη! Δεύτερον, Αμερικάνοι και Ισραηλινοί να μην τους θεωρούν δεδομένους και τρίτον η πρότασή τους προς το Ισραήλ (επιστροφή στα εδάφη του ’67 έναντι αυτόματης αναγνώρισης τους από όλο τον αραβικό κόσμο) δεν θα είναι για πολύ καιρό ακόμη στο τραπέζι! Αξίζει να μεταφέρουμε ορισμένα αποσπάσματα. «Ο βασιλιάς Αμπντάλα μίλησε για ολόκληρο τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο όταν είπε στην αραβική σύνοδο του Κουβέιτ πως αν και η αραβική πρόταση ειρήνης παραμένει στο τραπέζι δεν θα είναι εκεί για πολύ. Ο περισσότερος κόσμος μοιράζεται αυτά τα συναισθήματα και οποιαδήποτε αραβική κυβέρνηση διαπραγματευόταν με τους Ισραηλινούς σήμερα δικαίως θα καταδικαζόταν από τους πολίτες της. Δύο από τις τέσσερις αραβικές χώρες που έχουν επίσημες σχέσεις με το Ισραήλ – το Κατάρ και η Μαυριτανία – ανέστειλαν όλες τις σχέσεις και η Ιορδανία έχει ανακαλέσει τον πρεσβευτή της. Η Αμερική δεν είναι αθώα απέναντι σε αυτή τη συμφορά. Όχι μόνο η κυβέρνηση του Μπους έχει αφήσει μια νοσηρή κληρονομιά στην περιοχή – από το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων Ιρακινών μέχρι την ταπείνωση και τα βασανιστήρια στο Αμπού Γκραΐμπ – αλλά έχει επίσης συμβάλλει με την υπεροπτική της στάση για το μακελειό στη Γάζα στη σφαγή των αθώων. Αν οι ΗΠΑ θέλουν να συνεχίσουν να διαδραματίζουν έναν ηγετικό ρόλο στη Μέση Ανατολή και να διατηρήσουν τις στρατηγικές τους συμμαχίες άθικτες – ειδικά την “ειδική τους σχέση” με τη Σαουδική Αραβία θα πρέπει να αναθεωρήσουν αποφασιστικά τις πολιτικές τους ως προς το Ισραήλ και την Παλαιστίνη»!!! Το παραπάνω απόσπασμα αποκαλύπτει ότι ο πόλεμος στη Γάζα σηματοδοτεί και μια αλλαγή στροφής των αραβικών καθεστώτων, υπό το βάρος φυσικά δύο εξελίξεων: Της πίεσης που δέχονται από το εσωτερικό τους και της συνειδητοποίησης ακόμη κι από τις ελίτ ότι η επιθετικότητα του Ισραήλ δεν γνωρίζει όρια, ούτε χαλιναγωγείται. Θα το πάρουν υπ’ όψη τους Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι; Μέχρι στιγμής οι πρωτοβουλίες του Μπαράκ Ομπάμα να δώσει την πρώτη του συνέντευξη στο αραβικό δίκτυο Αλ Αραμπίγια, να είναι ο Μαχμούντ Αμπάς ο πρώτος ηγέτης με τον οποίο θα συνομιλήσει και να διορίσει ειδικό απεσταλμένο του στην Μέση Ανατολή τον Τζορτζ Μίτσελ (που κατά την Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν της 31ης Ιανουαρίου «ήταν ο πρώτος ξένος αξιωματούχος το 2000 που έθεσε σε εξίσωση την ισραηλινή ασφάλεια και την οικοδόμηση εποικισμών καλώντας το Ισραήλ να παγώσει την ανέγερση όλων των εποικισμών ως αντάλλαγμα στις παλαιστινιακές προσπάθειες τερματισμού της βίας») μπορεί να μην αντισταθμίζουν την σιωπή του κατά τις μέρες που βομβαρδιζόταν η Γάζα σηματοδοτούν ωστόσο μια στροφή ως προς την πολιτική του Μπους. Κατά πόσο αυτή η στροφή θα είναι η αναγκαία για την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή, θα καταλήξει δηλαδή στη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, θα φανεί σύντομα. Σίγουρα πάντως θα εξαρτηθεί από δύο παράγοντες: Από το αν επιτέλους θα υπερβούν την αγκύλωση με τη Χαμάς και δεχτούν να συνομιλήσουν μαζί της, και επίσης από το κατά πόσο θα ασκήσουν μια πολιτική πυγμής απέναντι στο Ισραήλ επιβάλλοντάς του, ακόμη και με την απειλή κυρώσεων, να σεβαστεί το διεθνές δίκαιο κι ορισμένες κρίσιμες αποφάσεις του ΟΗΕ όπως τις υπ. αρ. 242 και 338. Οι Ευρωπαίοι από την άλλη εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως εξαντλώντας όλη την αυστηρότητά τους στην καταστροφή των τούνελ που συνδέουν τη Γάζα με την Αίγυπτο και στην τιμωρία της Χαμάς για τις ρουκέτες που εκτοξεύει. Σε ότι αφορά δε την άμεση αιτία για αυτά τα δύο γεγονότα, δηλαδή το εμπάργκο που ισοδυναμεί με συλλογική τιμωρία, ή την απώτερη αιτία που είναι η ισραηλινή κατοχή, τηρούν σιγή ιχθύος κινδυνεύοντας να πάθουν το εξής ανεπανάληπτο: σε μια απότομη στροφή της αμερικανικής πολιτικής να εμφανιστούν απέναντι στους Παλαιστίνιους πιο εχθρικοί ακόμη κι από τους Αμερικάνους…

Νασίμ Αλατράς, Παλαιστίνη – αιτίες και μύθοι (Πριν, 1/11/2009)

«Την ειρήνη την επιβάλλουν οι ισορροπίες στο πεδίο των μαχών, την επιβάλει η ήττα του κατακτητή κι η νίκη της αντίστασης, την επιβάλλει η απόλυτη αδυναμία του κατακτητή να νικήσει την εξέγερση», τονίζει ο Νασίμ Αλάτρας στο βιβλίο του Παλαιστίνη – αιτίες και μύθοι, η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή από το 1917 (εκδόσεις ΚΨΜ, Σειρά: Κόσμος).

Εγκώμιο στην αντίσταση του παλαιστινιακού λαού

 Οι αραβικές ηγεσίες «θέλουν τους Παλαιστίνιους να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο που ακολουθούν εδώ και 90 χρόνια: απόλυτη υποταγή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Θέλουν να αποκτήσουν οι Παλαιστίνιοι ένα προτεκτοράτο κι όχι ένα ελεύθερο κράτος».

Τεράστια συμβολή στην προσπάθεια αποκρυπτογράφησης, κατανόησης και ερμηνείας των εξελίξεων στην Μέση Ανατολή με σημείο αναφοράς το Παλαιστινιακό αποτελεί το βιβλίο του Νασίμ Αλάτρας, Παλαιστίνη – αιτίες και μύθοι, η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή από το 1917 (εκδόσεις ΚΨΜ, Σειρά: Κόσμος).

Η ιδιαίτερη συνεισφορά του Νασίμ Αλάτρας, που διαφοροποιεί το έργο του από πολλά άλλα βιβλία που κυκλοφορούν για το Παλαιστινιακό στην ελληνική γλώσσα, έγκειται στα εξής τρία σημεία. Κατά πρώτον ασχολείται με τα «θεμελιώδη μεγέθη» του παλαιστινιακού ζητήματος. Ελάχιστες είναι οι αναφορές στις δύο ιντιφάντες, πουθενά δεν αναλύεται ο διχασμός μεταξύ Φατάχ και Χαμάς στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα αντίστοιχα. Κι αυτό γιατί ο Νασίμ επιλέγει να φωτίσει όλα όσα προηγήθηκαν και καθόρισαν το παλαιστινιακό από την περίοδο του μεσοπολέμου μέχρι και την ίδρυση του εβραϊκού κράτους το 1948 και τη Νάκμπα (Καταστροφή) των Παλαιστινίων. Κι έτσι θέτει τους όρους για να ερμηνευθούν όλες οι σημερινές εξελίξεις: από τη στάση της διεθνούς κοινότητας και των αραβικών κρατών μέχρι τον εγγενώς φασιστικό χαρακτήρα του εβραϊκού κράτους. Κατά δεύτερο, το βιβλίο Παλαιστίνη – αιτίες και μύθοι δεν καταθέτει την συμπάθειά του προς το παλαιστινιακό λαό. Εμφορείται από το πνεύμα της αντίστασης κι ερμηνεύει όλες τις εξελίξεις με βάση τις εξεγέρσεις των Παλαιστινίων. Αναλύεται δηλαδή πώς η Μεγάλη Παλαιστινιακή Εξέγερση (1936-1939) απέτρεψε τη δημιουργία του Μεγάλου Ισραήλ, η Πατριωτική Παλαιστινιακή Αντίσταση του 1965 κι η Αριστερή Παλαιστινιακή Αντίσταση του 1967 οδήγησε σε κατάρρευση το μεγάλο όραμα του Σιωνισμού και πιο πρόσφατα πώς η πρώτη ιντιφάντα οδήγησε το 1993 στη Συμφωνία του Όσλο, η δεύτερη στην απελευθέρωση της Γάζας κι η αντίσταση του λιβανέζικου λαού στην υποχώρηση των Ισραηλινών το 2000 και την ήττα του 2006. Έτσι, το βιβλίο του Νασίμ, ως συνδυασμός των παραπάνω, φέρνει σε πέρας ένα πολύ δύσκολο επίτευγμα: να είναι «μάχιμο» και πολιτικά αξιοποιήσιμο στις σημερινές αντιπαραθέσεις ενώ καταπιάνεται με ιστορικά πλέον γεγονότα, που αφορούν στην εγκληματική δράση του βρετανικού κυρίως αλλά και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή.

Ο «στρατευμένος» χαρακτήρας του βιβλίου και η πρωτοτυπία του εντοπίζεται στην μεθοδικότητα και την πειστικότητα με την οποία καταρρίπτει προγραμματικούς μύθους που συνοδεύουν την ίδρυση του Ισραήλ και τα ρατσιστικά του εγκλήματα του μέχρι σήμερα. Πρώτος μύθος η Μεγάλη Έξοδος που μεγιστοποίησε τις διαστάσεις μιας συνηθισμένης για κείνα τα χρόνια μετακίνησης νομάδων μόνο και μόνο για να αποκτήσουν περιεχόμενο τα καλέσματα επιστροφής στη Γη τη Επαγγελίας κι η προτίμηση του Σιωνισμού να επιλεγεί για αποικισμό η παλαιστινιακή γη κι όχι η διαμαντοφόρα Ουγκάντα της Αφρικής, όπως σοβαρά συζητιόταν. Ο δεύτερος μύθος που ανασκευάζεται αφορά τον χαρακτηρισμό της Μεγάλης Παλαιστινιακής Επανάστασης του 1936-1939 ως αντισημιτικής. Ο Νασίμ αντίθετα δείχνει πως ήταν η πρώτη ηρωική αντίδραση των ντόπιων αγροτών, που οδήγησε στο θάνατο 5.000 αγωνιστών, ενάντια στον εβραϊκό αποικισμό της Παλαιστίνης, το καθεστώς φυλετικών διακρίσεων και τις κτηνώδεις διώξεις που ξεκίναγαν. Ο τρίτος μύθος αφορά στη σύγκρουση της σιωνιστικής ηγεσίας με τους Χιτλερικούς. Στο βιβλίο δεν δείχνεται μόνο η ιδεολογική συγγένεια των δύο αυτών μορφών φασισμού, με την προτίμηση τους στα εθνικά ομοιογενή κράτη, αλλά επίσης κι οι συζητήσεις που γίνονταν για αμοιβαίες διευκολύνσεις. Τέτοιο ήταν για παράδειγμα το σχέδιο «Εβραίοι αντί για φορτηγά», όταν οι χιτλερικοί προθυμοποιήθηκαν να διευκολύνουν τη δημιουργία εβραϊκού κράτους, ενάντια στο μαρξιστικό σχέδιο για αφομοίωσή τους σε κάθε κράτος που ζούσαν, με αντάλλαγμα την αποστολή στο χιτλερικό Βερολίνο φορτηγών με τρόφιμα και άλλα υλικά! Καθόλου τυχαία δεν ήταν έτσι κι η απουσία των Εβραίων από την πάλη ενάντια στο φασισμό. Αντίθετα δείχνει με στοιχεία το μερίδιο των Αράβων στην αντιφασιστική νίκη, που αν δεν ανατρέπει τον μύθο των Σιωνιστών για συνεργασία του παλαιστίνιου μουφτή με τον Χίτλερ, τον περιορίζει στις πραγματικές του διαστάσεις, οι οποίες δεν διαφέρουν καθόλου από την ανοχή και τη διάθεση συνεργασίας που επέδειξαν όλες οι ευρωπαϊκές αστικές τάξεις απέναντι στην χιτλερική Γερμανία, με κορυφαίο σημείο την Συμφωνία του Μονάχου στις 29 Σεπτέμβρη 1938. Ο πέμπτος μύθος που ανατρέπεται αφορά στην «ηρωική» νίκη του νεοσύστατου σιωνιστικού κράτους εναντίον 6 αραβικών κρατών. Δεν ήθελαν να νικήσουν και έβγαζαν την υποχρέωση, αντιτείνει οι συγγραφέας, αναδεικνύοντας την προτεραιότητα των αράβων ηγεμόνων να διασφαλίζουν τους θρόνους τους, θυσιάζοντας στο βωμό της βασιλείας τους τα αραβικά συμφέροντα. Κατά συνέπεια μύθος (ο έκτος για την ακρίβεια) είναι το επιχείρημα του Ισραήλ ότι καταφέρνει και επιζεί σε ένα εχθρικό περιβάλλον περικυκλωμένο από κράτη που επιδιώκουν τον αφανισμό του. Τέλος, ο Νασίμ Αλάτρας δείχνει την εργώδη προσπάθεια του βρετανικού ιμπεριαλισμού να δημιουργήσει στη γη των σταυροφόρων ένα πλήρως ελεγχόμενο, προτεκτοράτο από το 1917 ακόμη, όταν ο υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ, διαβεβαίωνε τον μεγαλοτραπεζίτη Ρότσιλντ (χρηματοδότη των βρετανικών πολέμων και του εβραϊκού αποικισμού) ότι «η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας βλέπει θετικά την εγκαθίδρυση στην Παλαιστίνη μιας εθνικής πατρίδας για τους Εβραίους και θα κάνουμε οτιδήποτε είναι δυνατό για να υλοποιήσουμε αυτό τον σκοπό»! Μύθος επομένως κι η αντίσταση των Εβραίων στους Βρετανούς…

Κοινή συνισταμένη των παραπάνω αποτελεί η αφετηριακή θέση του συγγραφέα πως «τον δυτικό κόσμο σήμερα τον συνενώνει ένα κοινό ενδιαφέρον: η ασφάλεια του κράτους της “Επαγγελίας”, του κράτους της “Δευτέρας Παρουσίας”. Κι αυτός είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο οι Παλαιστίνιοι δεν θα αποκτήσουν ποτέ με τη βοήθεια του δυτικού κόσμου πραγματικά ανεξάρτητο κράτος: κράτος με το δικό του στρατό, αεροπορία και ναυτική δύναμη. Η υπόθεση “ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος” είναι εν τέλει υπόθεση μόνο της ένοπλης αντίστασης Αράβων και Παλαιστινίων».