Για το βιβλίο του Δημήτρη Στρατούλη «8 μήνες που συντάραξαν την Ελλάδα» ή γιατί τα πράγματα δεν μπορούσαν να πάνε αλλιώς, του Λεωνίδα Βατικιώτη

Το κείμενο που ακολουθεί στηρίζεται στην ομιλία του γράφοντα κατά την δημόσια παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Στρατούλη στις 30 Νοεμβρίου στο κατάμεστο Σεράφειο του Δήμου Αθηναίων. Στην παρουσίαση επίσης συμμετείχαν οι: Νίκος Χουντής, Σοφία Σακοράφα και Δημήτρης Σαραφιανός ενώ συντόνιζε ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου. Μίλησε επίσης κι ο συγγραφέας.

Το βιβλίο του Δημήτρη Στρατούλη «8 μήνες που συντάραξαν την Ελλάδα» (εκδ. Τόπος) αποτελεί μια σοβαρή ευκαιρία για να στραφούμε ξανά στο 2015 και να συζητήσουμε για όσα έγιναν και τις ελπίδες που διαψεύστηκαν. Το βιβλίο περιγράφει με λεπτομέρειες όσα συνέβησαν από τον Ιανουάριο ως και τον Αύγουστο του 2015 και τα ανοιχτά ερωτήματα.

Οι απαντήσεις δεν αφορούν μόνο τους συντρόφους που συμμετείχαν στον ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια αποχώρησαν σχηματίζοντας την ΛΑΕ. Αφορούν όλη την Αριστερά, μεταρρυθμιστική και επαναστατική, για έναν λόγο: Επειδή το 2015 έδειξε το άδοξο τέλος ακόμη και των μεταρρυθμίσεων, αν δεν εντάσσονται σε μια στρατηγική που τουλάχιστον έρχεται σε σύγκρουση με τον καπιταλισμό. Έδειξαν ότι η πραγματική Αριστερά που ενδιαφέρεται για την βελτίωση της θέσης των εργαζομένων και της κοινωνικής πλειοψηφίας ή θα αμφισβητεί έμπρακτα τα όρια της καπιταλιστικής κυριαρχίας και θα προκαλεί ρήγματα ή δεν θα είναι Αριστερά. Η ύπαρξή της δε, είναι αυταπόδεικτη στο έδαφος των αδικιών που γεννάει το σημερινό σύστημα και υπερβαίνει τόσο αριθμητικά όσο και κυρίως (λόγω των στόχων) ποιοτικά τις κομμουνιστικές, επαναστατικές δυνάμεις. Σε αυτούς τους σχηματισμούς εναπόκειται να αποφασίσουν αν θα δρουν συμπληρωματικά προς το σύστημα, ή θα υπηρετούν άνευ όρων τα λαϊκά συμφέροντα.

Η άποψή μου δεν συμβαδίζει με την άποψη του συγγραφέα που τονίζει από την εισαγωγή κιόλας (σελ. 17) «ότι κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε αλλιώς». Η καταστροφική εξέλιξη με την υπογραφή του «μνημονίου Τσίπρα» τον Αύγουστο του 2015 κρίνω ότι ήταν μονόδρομος αν πάρουμε υπόψη μας τα ακόλουθα τέσσερα γεγονότα:

Πρώτο, την κατάσταση του εργατικού κινήματος. Να θυμίσω ότι την διετία από τον Μάιο του 2010 (με την μεγαλειώδη πορεία ενάντια στην υπαγωγή στο ΔΝΤ και την κρατική προβοκάτσια στην Μαρφίν) μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012 (με την επίσης μεγαλειώδη πορεία ενάντια στην αναδιάρθρωση του χρέους που συνοδεύτηκε από επίδειξη κρατικής καταστολής), η Ελλάδα έζησε μια ανάταση του κινήματος. Εργατικά σωματεία και ομοσπονδίες, θεματικά κινήματα (ενάντια στο χρέος και τις ιδιωτικοποιήσεις) και πλατείες σηματοδότησαν μια αναπτέρωση του ηθικού της κοινωνίας. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, φιλοδοξώντας να γίνει πρωταγωνιστής. Η Πρωτοβουλία των Πρωτοβάθμιων Σωματείων αποτέλεσε ένα κύτταρο οργάνωσης και συντονισμού της πρωτοπόρας πτέρυγας του εργατικού κινήματος. Από το 2012 ως το 2015 ωστόσο το κίνημα υποχώρησε, κυριάρχησαν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες και η ανάθεση των ελπίδων ανατροπής της επίθεσης σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο συγγραφέας αναγνωρίζει την κατάσταση του κινήματος στο βιβλίο. Αναφέρει (σελ. 21): «Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε στις αρχές του 2010, οπότε ξεκίνησαν τα μνημόνια στη χώρα μας, αποδυναμωμένο, απροετοίμαστο, χωρίς στρατηγική, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς την αναγκαία πολιτική και οργανωτική ικανότητα ανάπτυξης… με σοβαρότατο το πρόβλημα της συμβιβαστικής στάσης της ηγετικής του πλειοψηφίας λόγω κυριαρχίας σε αυτό του κυβερνητικού, εργοδοτικού, γραφειοκρατικού συνδικαλισμού». Ο Δημήτρης Στρατούλης αναγνωρίζει επίσης την πρωτοκαθεδρία του κινήματος. Αναφέρει στη σελ. 328: «Προοδευτική αντιμνημονιακή ανατροπή δε θα μπορούσε να υπάρξει, αν συνεχιζόταν η κινηματική στασιμότητα και η λογική της ανάθεσης σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ».

Δεύτερο στοιχείο που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας για να ερμηνεύσουμε την υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι ίδιες του οι αντιφάσεις. Θα συμφωνήσω απόλυτα με τις διαπιστώσεις του συγγραφέα για την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ και την αναίρεση καταστατικών και προγραμματικών δεσμεύσεων από την ηγεσία του. Ακόμη μάλιστα κι από την πρώτη ημέρα της εκλογής του, το βράδυ της Κυριακής 25 Ιανουαρίου, όταν ο Αλ. Τσίπρας στο διάγγελμά του προανήγγειλε ότι θα διαπραγματευτεί «με τους εταίρους μια δίκαιη, αμοιβαία επωφελή και βιώσιμη λύση». Ο συγγραφέας αναφέρει (στη σελ. 47) ότι άλλοι μετάφρασαν ως προσπάθεια εφησυχασμού κι άλλοι ως αυταπάτη της προεδρικής πλειοψηφίας αυτή την δήλωση. Ωστόσο, ο Αλέκος Αναγνωστάκης από τις 4 Ιανουαρίου του 2015 επεσήμαινε τις «γενικόλογες και κατάλληλα διατυπωμένες φράσεις στον λόγο του Αλ. Τσίπρα ώστε να επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες», τονίζοντας την προοπτική «βαθύτερης και οριστικής αφομοίωσης του ΣΥΡΙΖΑ». Για να είμαστε όμως ειλικρινείς πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι όλα όσα υλοποίησε ο Αλ. Τσίπρας και οι συν αυτώ υπήρχαν σπερματικά ως δυνατότητες σε όλες τις κομματικές αποφάσεις. Τα ψηφισμένα ντοκουμέντα του κόμματος είχαν αφήσει ανοικτό το ενδεχόμενο του συμβιβασμού και της συμφωνίας, έστω ως δυνατότητα καίτοι πρόκριναν πιο ριζοσπαστικές λύσεις.

Τρίτο, και σημαντικότερο, στοιχείο που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας είναι η ελλιπής προετοιμασία του ίδιου του Αριστερού Ρεύματος. Πολύ σωστά επαναλαμβάνει ο συγγραφέας με διάφορες αφορμές την παντελή έλλειψη προετοιμασίας του ΣΥΡΙΖΑ για όλα όσα έπρεπε να κάνει από την πρώτη μέρα της εκλογής του. Για να είμαστε και πάλι ειλικρινείς η απουσία προετοιμασίας δεν αφορούσε μόνο το πλαίσιο ρήξης αλλά ακόμη και της αστικής διαχείρισης. Ωστόσο, μια αντίστοιχη έλλειψη προετοιμασίας χαρακτήριζε και το Αριστερό Ρεύμα. Η προετοιμασία του Αριστερού Ρεύματος δεν έπρεπε να επικεντρωθεί μόνο, κατά την άποψή μου, στην έγκαιρη συγγραφή νομοσχεδίων για την ανθρωπιστική κρίση και την διαγραφή των χρεών αλλά στην δημιουργία και ενεργοποίηση κοινωνικών μηχανισμών που θα απέτρεπαν την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ. Τα ερωτήματα που θα έπρεπε να απαντούν με θεωρητικούς και υλικούς όρους τα μέλη και τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος από το καλοκαίρι του 2012 ήταν, για παράδειγμα, τα εξής:

• Τι θα κάνουμε αν ο Αλ. Τσίπρας υπογράψει συμφωνία με τους δανειστές και νέο μνημόνιο;
• Ποιες κοινωνικές δυνάμεις θα ενεργοποιήσουμε για να υλοποιηθεί η ψηφισμένη δέσμευση «καμιά θυσία για το ευρώ»;
• Ποια είναι εκείνα τα σωματεία του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα που θα σηκώσουν το βάρος της εμβάθυνσης της ρήξης;
• Υπάρχουν δήμοι που θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν; Κι αν προθυμοποιηθούν, τι θα κάνουν;
• Ποια προπαρασκευή απαιτείται σε διεθνές επίπεδο με όρους λαϊκού κινήματος ώστε να προετοιμαστεί και να θωρακισθεί η ρήξη;

Τα ερωτήματα αυτά δεν τα θέτω εν κενώ! Τα θέτω σε συντρόφους και συναγωνιστές που απέδειξαν στην πράξη ότι είχαν ταχθεί με την ρήξη. Εξ ου και η παραίτησή τους, από υπουργεία μάλιστα πρώτης γραμμής, που πιστεύω ότι κάθε αριστερός πρέπει να αναγνωρίσει ότι αποτέλεσε κορυφαία πράξη ηθικής ακεραιότητας και ανιδιοτέλειας. Όχι μόνο σε ελληνικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο! Στον αντίποδα, ας αναλογιστούμε πόσα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ή και απλοί συμπαθώντες, από βουλευτές και δήμαρχοι μέχρι στελέχη της κρατικής μηχανής, διαπρύσιοι υποστηρικτές της ρήξης και πολέμιοι των μνημονίων μέχρι τον Ιούνιο, έγιναν κήρυκες του συμβιβασμού στη συνέχεια για να μην χάσουν τα οφέλη της εξουσίας…

Τέταρτο και τελευταίο στοιχείο που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας για να εξηγήσουμε την κωλοτούμπα Τσίπρα είναι η σημασία που διαδραμάτιζε εκείνη την εποχή η Ελλάδα για το ευρωσύστημα και την ΕΕ. Τούτου δοθέντος, η ρήξη δεν ήταν ένα από τα πολλά ενδεχόμενα, αλλά 100% βεβαιότητα! Η ΕΕ δεν θα άφηνε επ’ ουδενί να εφαρμοστεί ούτε ακόμη κι εκείνο το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Επίσης, απέναντι μας δεν είχαμε μόνο τον Σαμαρά και μια παραπαίουσα κυβέρνηση. Απέναντί μας είχαμε όλον τον καπιταλισμό, που εξακολουθούσε ακόμη και το 2015 να θεωρεί την Ελλάδα πειραματόζωο και εργαστήριο. Και σε ένα εργαστήριο δεν επιτρέπεις τίποτε να πάει στραβά. Κι αν πάει, είσαι εκεί για να το διορθώσεις…

Για να το πω αλλιώς: αν το κεφάλαιο έχει χίλιους λόγους και μέσα για να μην αφήσει να ξεδιπλωθεί μια επαναστατική στρατηγική σε μια ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα, οι λόγοι αυτοί αυξάνονται σε εκθετικό βαθμό σε μια χώρα που έχει στραμμένα πάνω της τα βλέμματα του όλος ο πλανήτης. Εδώ όμως υποτιμήθηκε ο αντίπαλος, παρότι οι εκπρόσωποί του το είχαν κάνει αρκούντως σαφές. «Η Ευρωζώνη θα βυθιζόταν σ’ ένα χάος πέρα από κάθε φαντασία αν είχαμε επιτρέψει να φύγει μια χώρα», είχε τονίσει ο Ντάιζελμπουμ σε μια δήλωση που παραθέτει ο Δημήτρης (σελ. 279). Η παραπάνω αναγνώριση σήμαινε ότι η εκλογική επιτυχία του Ιανουαρίου του 2015 δεν θα έκλεινε αλλά θα άνοιγε την αυλαία μιας μακράς περιόδου σκληρών συγκρούσεων στην Ελλάδα.

Αυτή η παραδοχή δεν γίνεται στο όνομα ενός παιδαριώδους αριστερισμού που λατρεύει να επιδίδεται σε πλειοδοσία μεγαλοστομιών και σε εκείνη την συγκυρία υιοθέτησε την «τακτική του ορίζοντα»: όσο πιο εύκολα η κοινωνία υιοθετούσε λόγω της εμπειρίας της ριζοσπαστικούς στόχους (πχ έξοδος από το ευρώ), τόσο πιο γρήγορα, έθετε επιπλέον στόχους (πχ έξοδος από την ΕΕ). Τμήματα της επαναστατικής Αριστεράς αντί να ενδιαφερθούν να εξασφαλίσουν παραπέρα μαζικοποίηση του αγώνα και νίκες, επιδίδονταν σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να υιοθετήσει το πρόγραμμα τους η κοινωνία, θέτοντάς το μάλιστα ως όρο για αγώνες. Με αποτέλεσμα αντί να ενώνει να διχάζει…

Οι συγκρούσεις προοικονομούνταν από το επίδικο. Από την δεκαετία του ’70 ακόμη, πολύ πριν το ανακαλύψει η ευρωπαϊκή Αριστερά, μέχρι και σήμερα, όπως δείχνει η τραγωδία της επιχείρησης συναινετικού κουρέματος του χρέους που εξελίσσεται στην Αργεντινή, η «ασφάλεια του δημοσίου χρέους» (κατά το ασφάλεια δικαίου) αποτελεί για τον καπιταλισμό αιτία πολέμου. Το απέδειξε! Κι εμείς το ξέραμε: Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις σποραδικά δίνουν, αποτυχημένες ιδιωτικοποιήσεις κατόπιν πίεσης ανακαλούν, κοινωνικές δαπάνες επιλεκτικά αυξάνουν, δημοσιονομικά ελλίμματα προκαλούν κι ας ορκίζονται στην δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά χρέος κατόπιν απαίτησης των λαών και των κρατών και με τους όρους τους δεν κουρεύουν ποτέ! Εξ ου και η μεθοδική προσπάθεια τυπικής απονομιμοποίησης του δημόσιου χρέους, μέσω του λογιστικού ελέγχου που επιτύχαμε, ως ένα μέσο που θα διευκόλυνε την διαγραφή έστω ενός μέρους του, αλλά με όρους λαϊκούς κι όχι πιστωτών. Κι αυτό μάλιστα προς διάψευση αβασάνιστων προπετειών ότι ο λογιστικός έλεγχος θα νομιμοποιήσει μέρος του χρέους, κ.α.

Δοθέντων των παραπάνω (υποχώρηση κινήματος, κατοχυρωμένη καταστατικά και προγραμματικά, πλειοψηφική δεξιά στροφή ΣΥΡΙΖΑ, ελλιπής προετοιμασία Ρεύματος μπροστά στην αναμενόμενη κυβερνητική υποχώρηση και βεβαιότητα ρήξης) επιχειρώ μια απάντηση στην διαπίστωση του συγγραφέα «για το πολιτικά και ιστορικά τραγικό γεγονός ότι ο ελληνικός λαός δεν τίμησε με την ψήφο του αυτούς που τίμησαν μέχρι τέλους τη δική του ψήφο του και το δικό του “Όχι” στο δημοψήφισμα της 5^ης/7/2015», με τις εξής τέσσερις εκτιμήσεις.

1. Η πορεία που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ κρίθηκε με την εκπαραθύρωση του Αλέκου Αλαβάνου το 2010. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ακόμη και στην Αριστερά την σημασία των προσωπικών ανταγωνισμών, πορειών και φιλοδοξιών. Η εκδίωξή του ωστόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ είχε κατά βάση πολιτικά κίνητρα. Μαζί με την θητεία Αλαβάνου τελείωσε και το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ως ενός μεταρρυθμιστικού αριστερού κόμματος, με τα δικά του πάντα λόγια. Στη συνέχεια η δεξιά πτέρυγα του κόμματος (Φλαμπουράρης, Σκουρλέτης, Φίλης, Τσακαλώτος, με προεξάρχοντα τον άνθρωπο – γέφυρα της αστικής τάξης με την Αριστερά, Γιάννη Δραγασάκη) καρπώθηκε την δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ γιατί ήξερε ότι το μοναδικό «σημείο πώλησης» ενός αντι-δεξιού κόμματος είναι η αριστερή ρητορική. Μήπως λοιπόν τότε έκλεισε κι ο κύκλος τη αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ;
2. Παρόλα αυτά, τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος μήπως θα ήταν καλύτερα αν αρνούνταν τα υπουργεία τον Ιανουάριο του 2015; Αν έμεναν εκτός της κυβέρνησης δε θα χρεώνονταν τον συμβιβασμό και την δημιουργία αυταπατών στον κόσμο της Αριστεράς, ενώ θα οργάνωναν την λαϊκή δράση και θα βάθαιναν την θεωρητική τεκμηρίωση, χωρίς να απολογούνται για τις δισημίες και τα αμφίπλευρα ανοίγματα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ… Ο Κ. Μάρκου εύστοχα υπενθύμισε ότι ακόμη και ο Αν. Παπανδρέου στο λαό απευθύνθηκε τον Ιούλιο του 1965 για να ακυρώσει τα σχέδια συμβιβασμού του πατέρα του με το παλάτι…
3. Παρόλα αυτά, μήπως οι υπουργοί του Αριστερού Ρεύματος έπρεπε να αποχωρήσουν στις 20 Φεβρουαρίου 2015, όταν ο Γιάνης Βαρουφάκης υπέγραψε, την επαίσχυντη συμφωνία παράτασης της δανειακής σύμβασης; Τότε ακριβώς τερματίστηκε η μεταβατική περίοδος και κρίθηκαν όλα για την κυβέρνηση Τσίπρα. Η υπογραφή του νέου μνημονίου ήταν έκτοτε θέμα χρόνου. Να θυμίσω ότι εντός του Φεβρουαρίου η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είχε ανακαλέσει την κατ’ εξαίρεση δυνατότητα των ελληνικών τραπεζών να ανακτούν ρευστότητα έναντι ομολόγων, είχε παγώσει την αποπληρωμή των κερδών των ελληνικών ομολόγων κι άλλα πολλά. Οι προθέσεις είχαν γίνει γνωστές. Δεν διανύαμε μήνα του μέλιτος μεταξύ κυβέρνησης και πιστωτών που επέτρεπε αβρότητες. Προς τι η επίδειξη καλής θέλησης;

Ο συγγραφέας παραθέτει έναν σχετικό προβληματισμό γράφοντας (σελ. 74 και σελ. 289 ερώτηση υπ. αρ. 15) ότι αν έφευγαν από την κυβέρνηση, τότε θα κατηγορούνταν για υπονόμευση. Μα το παιχνίδι είχε ήδη κριθεί και χαθεί. Συνένοχους αναζητούσε ο Αλ. Τσίπρας… Γράφει επίσης ο Δημ. Στρατούλης ότι «η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου δεν θα κατανοούσε αυτή την στρατηγική». Έχει δίκιο αλλά γι’ αυτό ακριβώς έπρεπε να παραιτηθούν: Ο κόσμος της Αριστεράς δεν θα καταλάβαινε επειδή ακόμη δεν είχε αντιληφθεί τη συνέχεια κι έθρεφε αυταπάτες. Η παραίτησή τους θα διέλυε τις ψευδαισθήσεις και θα συνέβαλε στην αποκάλυψη της προδοσίας του ΣΥΡΙΖΑ, έγκαιρα μειώνοντας τις ζημιές! Ο εγκλωβισμός των συντρόφων του Αριστερού Ρεύματος στην λογική της συμμετοχής έφτασε στο αποκορύφωμά της με την παραμονή τους στην κυβέρνηση μέχρι την ανασχηματισμό στις 17/7 και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στο κόμμα για ακόμη μεγαλύτερο διάστημα.

4. Το άδοξο τέλος της προσπάθειας έντιμων και συνεπών αγωνιστών να συνυπάρξουν έστω ως μειοψηφία σε ένα αστικό κόμμα όπως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι ο στόχος της προσέγγισης μεγάλων ακροατηρίων ή εκλογής βουλευτών, ως ένα τίμιο μέσο διεύρυνσης της απήχησης, πολλές φορές μπορεί να αποδειχθεί ταφόπλακα της Αριστεράς. Να οδηγήσει σε στρατηγική ήττα ολόκληρη την Αριστερά όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο συγγραφέας στην σελ. 329. Και τούτο τις περισσότερες φορές συμβαίνει ανεξαρτήτως προθέσεων…

Το ΔΝΤ εναντίον του κατώτατου μισθού

Όσοι πιστεύουν ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο άλλαξε, ότι έχει λάβει υπ’ όψη του τα καταστρεπτικά αποτελέσματα των βάρβαρων νεοφιλελεύθερων πολιτικών του κι έχει ενσωματώσει στα κριτήρια πολιτικής του ευρύτερους κοινωνικούς προβληματισμούς όπως είναι για παράδειγμα η αντιμετώπιση των κοινωνικών ανισοτήτων, καλά θα κάνουν να ρίξουν έστω μια ματιά σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα τον Μάρτιο του 2019 σχετικά με τον κατώτατο μισθό (δες εδώ). Για την ακρίβεια, εναντίον του κατώτατου μισθού! Ο διεθνής οργανισμός, δικαιώνοντας τη φήμη του ως προμαχώνας και στρατηγικό οχυρό των αντιλαϊκών πολιτικών που εξυπηρετούν την μεγάλη εργοδοσία και υπενθυμίζοντάς μας γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση έκρινε τη συμμετοχή του στα πρόσφατα «προγράμματα διάσωσης» ως όρο εκ των ων ουκ άνευ για τη χρηματοδότησή τους, ανοίγει εκ νέου τη συζήτηση για τον κατώτατο μισθό για να καταλήξει ότι η αύξησή του βλάπτει σοβαρά την απασχόληση. Και το ΔΝΤ, ως εκείνος ο θεσμός που …νοιάζεται για την απασχόληση κι έχει θέσει ως …σκοπό της ύπαρξής του την ευημερία των πολιτών – γνωστά αυτά κι ας μην ξανανοίγουμε τη συζήτηση, χτυπάει το καμπανάκι του κινδύνου για τις αρνητικές επιπτώσεις τέτοιων «ξεπερασμένων» και «αρτηριοσκληρωτικών» πολιτικών.  

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Αξίζει όμως να δούμε τη σαθρή επιχειρηματολογία του, που είναι δηλωτική των στενών ταξικών συμφερόντων που εκπροσωπεί.

Σχεδόν κάθε χώρα διαθέτει ελάχιστον μισθό, μας ενημερώνουν τα στελέχη του ΔΝΤ. Σε ορισμένες χώρες όπως στη Γαλλία, ο βασικός μισθός αναφέρεται σε όλη την οικονομία, ενώ σε άλλες όπως στη Νότια Αφρική και τη Νέα Ζηλανδία διαφοροποιείται μεταξύ κλάδων και κατηγοριών εργαζομένων. Παρότι οι ελάχιστοι μισθοί έχουν αιτιολογηθεί στη βάση ηθικών, κοινωνικών και οικονομικών επιχειρημάτων, όπως είναι η βελτίωση της ευημερίας των εργατών, η μείωση των ανισοτήτων και η προώθηση της κοινωνικής συνοχής, εγείρονται κριτικές, συνεχίζουν οι δύο συγγραφείς της «έρευνας», ότι οι βασικοί μισθοί είναι αντιπαραγωγικοί επειδή διασπούν την αγορά εργασίας. Θέτουν έτσι το ακόλουθο ερώτημα οι δύο ερευνητές, που ειδικά για την Ελλάδα δεν έχει καθόλου θεωρητικό περιεχόμενο: «Μια αύξηση στον κατώτατο μισθό πράγματι ωφελεί τους εργάτες με χαμηλά εισοδήματα;» Για να καταλήξουν ότι δεν είναι βέβαιο κάτι τέτοιο! Ας μην ζητάτε επομένως αυξήσεις για να βελτιωθεί το εισόδημά σας, καθώς το τι τελικά θα γίνει θα εξαρτηθεί από τις περιστάσεις. Συγκεκριμένα, πρώτο, από το κατά πόσο οι εργοδότες θα συμμορφωθούν με το νόμο. Και δεύτερο, η πραγματική βελτίωση του εισοδήματος θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο η αύξηση θα φτάσει ατόφια στον φυσικό παραλήπτη της και δεν πρόκειται να καταλήξει σε επιπλέον φορολογία ή ασφαλιστικές εισφορές – ό,τι δηλαδή θα συμβεί στην Ελλάδα με την μείωση του αφορολόγητου ορίου.

Αλλού είναι το επίκεντρο της αντιπαράθεσης ωστόσο για το ΔΝΤ. «Οι δυνητικές επιπτώσεις στην απασχόληση βρίσκονται στην καρδιά της διαμάχης για την πολιτική του βασικού μισθού και παραμένουν ένα αμφιλεγόμενο θέμα», διατείνονται τα γκρίζα κουστούμια του ΔΝΤ, που σύμφωνα με τον νομπελίστα οικονομολόγο Τζόζεφ Στίγκλιτς είναι κατά τεκμήριο οι χειρότεροι φοιτητές των οικονομικών σχολών. Ευάλωτοι επομένως σε πολιτικές πιέσεις να εμφανίζουν το άσπρο …μαύρο και τη μέρα …νύχτα. Παρότι λοιπόν αμφιλεγόμενο το θέμα, τα «αστέρια» του ΔΝΤ καταλήγουν ότι «φαίνεται να υπάρχει μια αυξανόμενη συναίνεση πώς όταν ο βασικός μισθός ορίζεται σε ένα συντηρητικό επίπεδο, η επίδραση στην απασχόληση είναι σχετικά αρνητική. Πρόσφατη έρευνα καταλήγει ότι η αλλαγή στην απασχόληση που προκαλείται από μια αύξηση στον κατώτατο μισθό είναι κοντά στο μηδέν, αν και οι πιο ευάλωτες ομάδες όπως οι εργάτες χαμηλής ειδίκευσης και οι νέοι εργάτες μπορεί να πληγούν». Και καταλήγουν οι …ορκισμένοι φίλοι των πιο κακοαμειβόμενων τμημάτων της εργατικής τάξης ότι «στην πράξη οι πολιτικές του βασικού μισθού θα πρέπει να υπολογισθούν ώστε να διατηρούν τη συνολική μισθολογική αύξηση σε συνάρτηση με τα κέρδη παραγωγικότητας. Αυτό καταλήγει η διαδικασία καθορισμού κατώτατου μισθού να μείνει έξω από τη δικαιοδοσία των πολιτικών και να ανατεθεί σε ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες»!

Εδώ εμφανίζεται ατόφια η σκληρή νεοφιλελεύθερη, πινοτσετικής κοπής αντίληψη του ΔΝΤ που θεωρεί τους πολιτικούς αναξιόπιστους και άσχετους στην καλύτερη περίπτωση, συλλήβδην λαμόγια και διεφθαρμένους στη χειρότερη (με φυσικούς αυτουργούς της διαφθοράς τους τα ρακούν κι όχι τον ιδιωτικό τομέα – γνωστά κι αυτά), τους δε άμεσα ενδιαφερόμενους, δηλαδή τους εργοδότες και εργαζόμενους, τους «κοινωνικούς εταίρους» επί το ευρωπαϊκότερο, ως άσχετους, και, μοναδικούς αρμόδιους τους τεχνοκράτες. Δε  θα εκπλαγούμε μάλιστα αν τους εξειδικεύει σε καμιά εταιρεία συμβούλων επιχειρήσεων όπως η McKinsey ή σε άλλα ευαγή ιδρύματα, «ναούς της ανεξαρτησίας» και μαύρες τρύπες της δημόσιας λογοδοσίας και του δημοκρατικού ελέγχου όπως οι κεντρικές τράπεζες…

Τα στελέχη του ΔΝΤ κάνουν πολιτική και προπαγάνδα. Δεν κάνουν έρευνα. Δεν μεταφέρουν καν τις αντικρουόμενες απόψεις και εμπειρίες για ένα θέμα που βρίσκεται στη αιχμή της κοινωνικής αντιπαράθεσης. Στις λεκτικές ακροβασίες των δύο στελεχών του μισητού οργανισμού που φέρει την ευθύνη για τις μεγαλύτερες κοινωνικές γενοκτονίες των τελευταίων δεκαετιών στον αναπτυσσόμενο και ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο δε χώρεσαν καν τα συμπεράσματα αξιόπιστων εμπειρικών ερευνών, με πιο χαρακτηριστικό εκείνο του Νιου Τζέρσεϋ. Αναφέρονται ενδεικτικά τα εξής σε ένα ευρέως χρησιμοποιούμενο εγχειρίδιο με τίτλο Τα οικονομικά της εργασίας, του George Borjas (εκδ. Κριτική, 2003), το οποίο δεν συμπεριλαμβάνεται στην ετερόδοξη βιβλιογραφία (στην ίδια όχθη με τα στελέχη του ΔΝΤ βρίσκεται ο συγγραφέας του, με άλλα λόγια): «Η πεποίθηση που ίσχυε για αρκετό καιρό, ότι ο κατώτατος μισθός έχει αρνητικές επιπτώσεις στην απασχόληση των πιο ευάλωτων εργατών, τα τελευταία χρόνια έχει δεχθεί έντονη κριτική… Μια σειρά πρόσφατων μελετών έχουν εισάγει διαφορετικές μεθοδολογίες για την εκτίμηση των επιπτώσεων του κατώτατου μισθού στην απασχόληση, επιστρατεύοντας μελέτες περιπτώσεων που εξετάζουν τις επιπτώσεις στην απασχόληση από συγκεκριμένες αυξήσεις του κατώτατου μισθού. Αυτές οι μελέτες συχνά καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι πολλές από τις πρόσφατες αυξήσεις των κατώτατων μισθών δεν είχαν καμία (η υπογράμμιση του συγγραφέα) αρνητική επίπτωση στην απασχόληση… Η πιο γνωστή μελέτη συγκεκριμένης περίπτωσης αναλύει την επίπτωση του κατώτατου μισθού στο Νιου Τζέρσεϋ και την Πενσυλβάνια. Την 1^η Απριλίου του 1992 , το Νιου Τζέρσεϋ αύξησε τον κατώτατο μισθό στα 5,05 δολάρια την ώρα, τον μεγαλύτερο κατώτατο μισθό στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά η γειτονική πολιτεία της Πενσυλβάνιας δεν ακολούθησε την ίδια τακτική και κράτησε τον κατώτατο μισθό στα 4,25 δολάρια, το ομοσπονδιακό υποχρεωτικό επίπεδο. Η σύγκριση Νιου Τζέρσεϋ και Πενσυλβάνιας παρέχει ένα “φυσικό πείραμα”, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη εκτίμηση των επιπτώσεων της νομοθεσίας στους κατώτατους μισθούς», συμπεραίνει ο συγγραφέας. Και ποιο είναι το συμπέρασμά του; «Αποδεικνύεται ότι τα εστιατόρια ταχείας εστίασης στην πλευρά του Νιου Τζέρσεϋ δεν αντιμετώπισαν μείωση του εργατικού δυναμικού σε σχέση με τα εστιατόρια στην πλευρά της Πενσυλβάνιας. Στην πράξη φαίνεται ότι η απασχόληση στο Νιου Τζέρσεϋ αυξήθηκε σε σχέση με την Πενσυλβάνια» (σελ. 191-193)!

Αν κάτι αναιρεί το πείραμα του Νιου Τζέρσεϋ είναι μια αφελής οικονομικά αντίληψη που καταλήγει ότι αν είναι δεδομένη μια διαθέσιμη χρηματική ποσότητα για μισθούς, υψηλότεροι μισθοί επιμερίζονται σε λιγότερους εργαζόμενους, χαμηλότεροι μισθοί επιμερίζονται σε περισσότερους εργαζόμενους και συμβολικοί μισθοί που αντιστοιχούν σε ένα πασχαλινό αβγό για κάθε εργαζόμενο μας οδηγούν να εισάγουμε εργαζόμενους από το διάστημα – γνωστό κι αυτό. Η συγκεκριμένη νεοφιλελεύθερη «αριθμητική της εργασίας», που καλύτερα διδάσκεται με ξύλινο αριθμητήριο, παραγνωρίζει ότι δεδομένης της υψηλής ροπής για κατανάλωση του φτωχότερου τμήματος του πληθυσμού, όσων δηλαδή αμείβονται με το βασικό μισθό, οι μισθοί, αν φυσικά δεν τους «περιποιηθούν» πρώτα οι αυξημένοι φόροι και οι κρατήσεις, αυξάνουν τη ενεργό ζήτηση της οικονομίας και τροφοδοτούν τάχιστα την κατανάλωση. Η ποσότητα χρήματος που αντιστοιχεί σε μισθούς επομένως δεν μένει ίδια αλλά αυξάνεται, αν και σε μια χρονική περίοδο μεγαλύτερη.

Οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ ωστόσο απορρίπτουν τις αυξήσεις στο βασικό μισθό σείοντας το φόβητρο της ανεργίας, όχι εξ αιτίας άγνοιας, αλλά λόγω μιας στενής ταξικής οπτικής την οποία υπηρετεί ο οργανισμός. Συγκεκριμένα, πρόκειται για το συμφέρον του πολυεθνικού κεφαλαίου και δη τη χρηματιστικής ολιγαρχίας που ως κριτήριο αξιολόγησης μιας πολιτικής έχει ασφαλή και αυξανόμενα επιτόκια και αποδόσεις σε καταθέσεις, εταιρικά και κρατικά ομόλογα και βραχυχρόνιες επενδύσεις κεφαλαίου. Προβληματισμοί σχετικά με την αντιμετώπιση των κοινωνικών ανισοτήτων ή την άνοδο της ευημερίας μιας κοινωνίας δεν χωρούν καν στη συλλογιστική του και απορρίπτονται, επειδή κρίνονται ως εμπόδιο για τα κέρδη της υπερεθνικής ελίτ. Σε αυτό το βωμό θυσιάζεται και ο βασικός μισθός!

Πηγή: Περιοδικό Επίκαιρα

Χαστούκι στην κυβέρνηση η απόφαση του Γιούρογκρουπ

Σε παταγώδη αποτυχία οδηγήθηκε ο κυβερνητικός σχεδιασμός με την απόφαση του Γιούρογκρουπ στις 15 Ιουνίου 2017, καθώς το οικονομικό επιτελείο δεν εξασφάλισε το παραμικρό απ’ όσα ήλπιζε.

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Οι λεπτομέρειες της απόφασης περιγράφουν ένα ακόμη κυβερνητικό Βατερλώ, μια παταγώδη αποτυχία, εφάμιλλη των διαψεύσεων που ένιωσαν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις από το 2010 που εναπόθεταν τις ελπίδες τους στο έλεος των δανειστών!

Το πλάνο του Μαξίμου στην πλήρη του ανάπτυξη περιελάμβανε τα εξής βήματα: 1) ψήφιση του 4^ου μνημονίου με νέα μέτρα ύψους 4,5 δισ. ευρώ 2) ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης που θα έπρεπε να είχε κλείσει από τον Φεβρουάριο του 2016 ειρήσθω εν παρόδω 3) ανακοίνωση από το Eurogroup μέτρων ελάφρυνσης του χρέους 4) δημοσίευση ευνοϊκής έκθεσης βιωσιμότητας για το χρέος από το ΔΝΤ 5) ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και 6) έξοδο στις αγορές με την έκδοση ομολόγων με επωφελείς όρους. Στο τέλος αυτών των βημάτων, που το καθένα προϋπέθετε το προηγούμενο, εξασφαλιζόταν ότι με το τέλος του τρέχοντος προγράμματος, τον Αύγουστο του 2018, η Ελλάδα θα μπορούσε να εξασφαλίσει την κάλυψη των χρηματοδοτικών της αναγκών από τις αγορές. Δεν θα είναι, με άλλα λόγια, αναγκασμένη να προσφύγει σε ένα νέο μνημόνιο, ούτε καν σε πιστοληπτική γραμμή, όπως αυτή που συζητούσε ο Σαμαράς το 2014.

Από όλα τα παραπάνω βήματα αυτό που με ευκολία ολοκληρώθηκε ήταν το πρώτο: η ψήφιση από τους πάντα πρόθυμους βουλευτές των ΣΥΡΙΝΕΛ ενός 4^ου μνημονίου, με μέτρα λιτότητας τα οποία εκτείνονται ακόμη και ως το 2023, όπως μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου, χαλάρωση των προϋποθέσεων για ομαδικές απολύσεις, ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, κ.α. Επιπλέον, το δεύτερο μέτρο που εξασφαλίσθηκε ήταν η ολοκλήρωση της αξιολόγησης, με βάση την απόφαση του Γιούρογκρουπ της 15^ης Ιουνίου. Κι αυτό μάλιστα ολοκληρώθηκε επειδή η Ελλάδα έπρεπε να περάσει από το ταμείο για την πληρωμή ομολόγων: εκείνων που κατέχουν ιδιώτες επενδυτές (2,1 δισ. στις 17/7), η ΕΚΤ (3,9 δισ. στις 20/7) κ.α. Μάς δάνεισαν δηλαδή για να τους ξεχρεώσουμε…

Τρεις εβδομάδες για ζύμωση

Όλα τα υπόλοιπα παραμένουν στον αέρα, με τη δήλωση του υπουργού Οικονομίας Δ. Παπαδημητρίου που έκρινε ανέντιμη τη συμπεριφορά του Σόιμπλε (πιθανά γιατί άλλα τους έταξε ιδιωτικώς και άλλα έκανε επισήμως) να αποδίδουν πολύ πιο πιστά το κλίμα στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Δημόσια ωστόσο η κυβέρνηση γι’ άλλη μια φορά μίλησε για επιτυχία κι ας ήταν ίδια η απόφαση της 15^ης Ιουνίου με αυτή στις 22 Μαΐου, την οποία απέρριψε. Είτε για να βρει χρόνο να την «πουλήσει» καλύτερα στο εσωτερικό είτε γιατί ευελπιστούσε σε μια βελτίωσή της σε εκείνη την περίπτωση που θα οδηγούταν το «ελληνικό ζήτημα» στη Σύνοδο Κορυφής. Ενδεχόμενο που αποκλείστηκε εκ μέρους των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Για λόγους αυτονόητους… Γιατί η ίδια λύση της «πολιτικής διαπραγμάτευσης» εμφανίζεται κάθε φορά από το Μαξίμου ως σωτήρια μέχρι να αποδειχθεί το προφανές: ότι και οι υπουργοί Οικονομικών στο  Γιούρογκρουπ δεν παίρνουν εντολές από τους ομοκρέβατούς τους…

#Eurogroup [NewsIt]Τζανακόπουλος: Οριστική λύση στο Eurogroup, αλλιώς Σύνοδος Κορυφής https://t.co/73OsUUEUle

— presshub.gr (@presshub_gr) June 7, 2017

Να τονιστεί επιπλέον πώς κανένα από τα παραπάνω μέτρα δεν έχει φιλολαϊκό πρόσημο. Η ένταξη της Ελλάδας στην Ποσοτική Χαλάρωση της ΕΚΤ, κι η οποία κοντεύει να εμφανιστεί ως η νέα Μεγάλη Ιδέα του έθνους, το μόνο που θα σημάνει θα είναι την αγορά από την Φρανκφούρτη ομολόγων ύψους 3 δισ. ευρώ από τις τράπεζες. Ούτε χρήμα στην αγορά θα κυλήσει, ούτε προσλήψεις θα γίνουν για να μειωθεί η ανεργία… Κι όσο για την έξοδο στις αγορές την έκανε και ο Α. Σαμαράς ακριβώς πριν 3 χρόνια. Γιατί τώρα να ανοίξουμε σαμπάνιες;

Τα παραπάνω μέτρα ήταν τόσο στενά αλληλεξαρτώμενα, με την ψήφιση του 4^ου Μνημονίου να ανοίγει αυτόματα το δρόμο για τα επόμενα, σύμφωνα με όσα ήλπιζαν και δήλωναν οι κυβερνητικοί, ώστε η Αυγή κυκλοφόρησε στις 7 Ιουνίου με τίτλο «Ξεχάστε τα μέτρα χωρίς λύση για το χρέος». Λύση για το χρέος δεν ήρθε, ούτε καν αυτή η ψοφοδεής που περίμεναν οι ΣΥΡΙΖΑίοι, αλλά τα μέτρα έμειναν για να έρθουν πολύ σύντομα κι άλλα…

#Strauch @ESM_Press @tovimagr:Η καλύτερη συμβολή της Ελλάδας στις συζητήσεις #Eurogroup είναι η πλήρης εφαρμογή των προαπαιτούμενων. #Greece https://t.co/FM5pfLSAML

— Ευρωπαϊκή Επιτροπή (@EEAthina) June 3, 2017

Η απόφαση του Γιούρογκρουπ ισοδυναμεί με κόλαφο για τον ΣΥΡΙΖΑ για τους ακόλουθους λόγους:

1. Η περίφημη «ελάφρυνση» του χρέους, έμεινε στα χαρτιά, όπως εύκολα μπορούσε να προβλεφθεί. Ούτε 1, ούτε 2, ούτε 3, αλλά 4 φορές παραπέμπει η τελευταία συμφωνία του Γιούρογκρουπ στην απόφαση του Γιούρογκρουπ του Μαΐου του 2016. Τότε είχε περιγραφεί με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια ένα πολύ σαφές πλαίσιο ρύθμισης που συνέδεε χρονικά τα μεσοπρόθεσμα μέτρα με την ολοκλήρωση του προγράμματος. Δηλαδή μετά τον Αύγουστο του 2018. Κι ας υποσχόταν ό,τι του κατέβαινε ο κάθε πολιτικός απατεώνας…

Μέτρα κενά περιεχομένου

Σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν εφαρμοστούν αυτά τα μέτρα απέχουν πολύ από τις προσδοκίες που δημιουργεί η κυβέρνηση για το πραγματικό τους αντίκρισμα, έτσι ώστε να κρύψει τη στροφή 180 μοιρών που έχει κάνει εγκαταλείποντας το αίτημα της διαγραφής του χρέους και τις δυνατότητες που της παρείχε το πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας. Μια έκθεση που τεκμηρίωνε νομικά και με επάρκεια τη δυνατότητα μονομερούς διαγραφής του συνόλου του χρέους. Άνθρακες επομένως είναι ο θησαυρός της «ελάφρυνσης» του χρέους στον οποίο η κυβέρνηση έχει εναποθέσει τις ελπίδες της.

Τα μέτρα «ελάφρυνσης» ωστόσο μπορεί επί της ουσίας να είναι αδιάφορα θα χρησίμευαν όμως για να διευκολύνουν την κυβέρνηση να ευελπιστεί ότι θα βγει στις αγορές με αξιοπρεπείς όρους. Να διεκδικήσει δηλαδή ένα χαμηλό επιτόκιο, τόσο άμεσα, στο πλαίσιο μιας πιλοτικής εξόδου, όσο και μετά από ένα χρόνο, ώστε να μπορεί να υπόσχεται ότι δεν έχει ανάγκη ένα νέο Μνημόνιο. Άλλες ωστόσο ήταν οι βουλές ων πιστωτών… Δεν της έκαναν ούτε αυτή τη χάρη, δείχνοντας ότι η υποταγή δε φέρνει ανταμοιβή, αλλά επιπλέον πιέσεις για αντιλαϊκά μέτρα! Νέοι κύκλοι λιτότητας και υπερχρέωσης!

2. Η επανάληψη στο τελικό ανακοινωθέν της συνόδου ότι τα μέτρα θα εφαρμοστούν στο βαθμό που είναι αναγκαία (“to the extent necessary”), φράση που υπήρχε και στην απόφαση του Μαΐου του 2016, υποδηλώνει ότι δεν είναι σίγουρο τίποτε! Ούτε ακόμη κι η ελάφρυνση που διατυπώνεται ως ευχή, στο πλαίσιο των μεσοπρόθεσμων μέτρων.
3. Η κυβέρνηση δεν έλαβε ούτε τα κέρδη των κεντρικών τραπεζών από τα ελληνικά ομόλογα (ANFA & SMP). Ήταν μέτρο που οι Ευρωπαίοι το είχαν υποσχεθεί από το 2012 και 5 χρόνια μετά εξακολουθούν να παραπέμπουν την υλοποίησή του στο απώτερο μέλλον. Μάλιστα να την εντάσσουν στο πλαίσιο μιας μελλοντικής αναδιάρθρωσης.
4. Η επέκταση των ωριμάνσεων κατά 15 χρόνια την οποία διαφημίζει η κυβέρνηση ως κέρδος δεν αποτελεί δέσμευση, αλλά ένα ακόμη πιθανό ενδεχόμενο. Μπορεί δηλαδή να συμβεί, μπορεί και να μη συμβεί, όπως μπορεί και να έχει μικρότερη χρονική διάρκεια. «Μεταξύ 0 και 15 ετών» αναφέρει κατά λέξη η απόφαση.

Κόφτης χρέους για δημιουργία εντυπώσεων

5. Ο κόφτης χρέους είναι μια απάτη! Το όριο διατήρησης των ακαθάριστων χρηματοδοτικών αναγκών κάτω από 15% μεσοπρόθεσμα και κάτω του 20% στη συνέχεια δεν σήμαινε ότι κάθε ευρώ πάνω από αυτό το όριο θα διαγραφόταν! Σήμαινε μια εσωτερική αναδιάρθρωση με κάθε ευρώ πάνω από αυτό το όριο να αποπληρώνεται την επόμενη ή τις επόμενες χρονιές. Αυτό δε το μέτρο ψηφίσθηκε τον Μάιο του 2016, ως εναλλακτικός ορισμός της βιωσιμότητας καθώς ο κοινά αποδεκτός θα έβγαζε το ελληνικό χρέος μη βιώσιμο, κι όχι για να ανασάνει ο κρατικός προϋπολογισμός. Αλλά για να εξασφαλισθεί η ομαλή αποπληρωμή του χρέους. Το σημαντικότερο ωστόσο, αξιολογώντας τη σημασία του, είναι πώς μόνο δύο έτη, το 2022 και το 2023 οι αποπληρωμές υπερβαίνουν αυτό το όριο (19% και 16,3%, αντίστοιχα) απαιτώντας την ενεργοποίηση του «κόφτη» ή καλύτερα του μηχανισμού εσωτερικών μετακινήσεων.

6. Η αναπτυξιακή ρήτρα είναι κενή περιεχομένου. Η γαλλική πρόταση, όπως την εξέθεσε ο υπουργός Οικονομικών του Μακρόν κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, υιοθετήθηκε ως ένα ενδεχόμενο για μια πιθανή μελλοντική αναδιάρθρωση του χρέους προς τους Ευρωπαίους. Δεν πρόκειται παρόλα αυτά για κάτι καινούργιο. Ρήτρα ανάπτυξης είχαν και τα νέα ομόλογα που εκδόθηκαν τον Φεβρουάριο του 2012 μετά την αναδιάρθρωση, χωρίς να οδηγούν σε μείωση του χρέους. Με τα λόγια του ίδιου του γάλλου υπουργού, όπως δήλωσε σε συνέντευξή του μετά το τέλος του Γιούρογκρουπ, «είναι απλώς ένας ευέλικτος μηχανισμός που επιτρέπει να προσαρμόζεται ο ρυθμός των πληρωμών με τις δυνατότητες αποπληρωμής της Ελλάδας που θα βρίσκονται σε συνάρτηση με τα επίπεδα της ανάπτυξης». Υπό συγκεκριμένους όρους ωστόσο είναι δίκοπο μαχαίρι καθώς σε περιόδους ανάπτυξης οδηγεί σε αύξηση των αποπληρωμών, φρενάροντας σε δεύτερο χρόνο τη μεγέθυνση.

The new Greek agreement makes no sense: continued 3.5% primary surplus thru 2022? When unemployment is still >20%? Economic illiteracy.

— Dani Rodrik (@rodrikdani) June 16, 2017

6. Η συμφωνία του Γιούρογκρουπ ισοδυναμεί με επιπλέον λιτότητα! Η συμφωνία για πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% μέχρι το 2022 και «ίσο είτε ανώτερο αλλά κοντά στο 2% του ΑΕΠ την περίοδο από το 2023 ως το 2060» (με τέτοια σαφήνεια άντε να πει μετά κάποιος υπουργός ότι δεν το κατάλαβε…) θα οδηγήσει σε νέες μειώσεις κοινωνικών δαπανών και περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις. «Οικονομικό αναλφαβητισμό» χαρακτήρισε με tweet του ο οικονομολόγος Ντάνι Ρόντρικ την απαίτηση για τόσο υψηλά πλεονάσματα σε μια χώρα με ανεργία που υπερβαίνει το 20%! Η διαιώνιση των πλεονασμάτων ισοδυναμεί με φτωχοποίηση στο διηνεκές. Η αλήθεια εδώ βέβαια είναι ότι η «υποχρέωση» για πλεονάσματα ύψους 2% μεταξύ 2023 και 2060 προέρχεται από τις δημοσιονομικές υποχρεώσεις στο πλαίσιο της ΕΕ και ειδικότερα όσα προβλέπει το εαρινό εξάμηνο. Η παραμονή στο περιλάλητο «σπίτι των λαών» είναι που πρωτευόντως επιβάλλει τη φτωχοποίηση…

Ευχαριστούμε Ευρώπη! #Eurogroup https://t.co/xzTFrGuDBw

— Jo Di (@jodigraphics15) June 15, 2017

Στα ύψη τα ληξιπρόθεσμα

8. Τα αναπτυξιακά κονδύλια που υπόσχεται το Γιούρογκρουπ ύψους 970 εκ. ευρώ για τη περίοδο 2017-2020 δεν είναι νέα κονδύλια. Περιλαμβάνονται στα «κονδύλια συνοχής», όπως με σαφήνεια περιγράφει η απόφαση του Γιούρογκρουπ. Όσο ευνοήθηκαν εργαζόμενοι, άνεργοι και συνταξιούχοι από τα 11 δισ. ευρώ τα οποία κινητοποιήθηκαν από τον Ιούλιο του 2015, όπως αναφέρεται, άλλο τόσο θα γευτούν και τα 970 εκ. που είναι το 20% όσων θα πληρώσουν από την τσέπη τους οι φορολογούμενοι λόγω των νέων μέτρων του 4^ου Μνημονίου.
9. Τα ποσό της δόσης συνολικού ύψους 8,5 δισ. πράγματι υπερβαίνει τις αποπληρωμές χρέους περίπου 7 δισ. ευρώ. Αυτή η διαφορά ανέρχεται σε 1,5 περίπου δισ. ευρώ και υποτίθεται πώς θα καλύψει ληξιπρόθεσμα του δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα. Επιπλέον, θα χρησιμεύσουν ως απόθεμα ρευστού για «να υποστηρίξουν την εμπιστοσύνη των επενδυτών και να διευκολύνουν την πρόσβαση στις αγορές». Μόνο που οι ληξιπρόθεσμες οφειλές ανέρχονται σε 3,9 δισ. ευρώ. Είναι δηλαδή υπερδιπλάσιες των επιπλέον χρημάτων, που κι αυτά τα δανειζόμαστε… Επομένως δεν φτάνουν ούτε για να καλυφθούν τα μισά από τα ληξιπρόθεσμα… Κατά συνέπεια το ελληνικό Δημόσιο, παρά τη γενναιοδωρία των δανειστών, θα συνεχίσει να χρωστάει ιδιώτες και νοικοκυριά!

Εν κατακλείδι, η ήττα της κυβέρνησης που ενώ ψήφισε τα πάντα στο τέλος οι πιστωτές την άδειασαν, δείχνει ότι ο μοναδικός ασφαλής δρόμος για την ελάφρυνση του χρέους παραμένει η διαγραφή του, με μονομερείς όρους κυρίαρχου κράτους. Επίσης η ανατροπή κάθε κυβέρνησης που είναι άβουλο και τυφλό όργανο των πιστωτών όπως είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα kommon

 

9η Μαΐου: Νέα συμφωνία παράδοσης!

Ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε σε  «συμπληρωματικό μνημόνιο»

ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΜΕΤΡΑ

Η Ευρωομάδα καλωσορίζει την ολοκλήρωση ενός πακέτου πολιτικής που θα ανοίξει το δρόμο για μια επιτυχή ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του προγράμματος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ), στη βάση της εφαρμογής των συμφωνηθέντων προκαταρκτικών δράσεων!

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Με τα παραπάνω λόγια ξεκινάει η επίσημη ανακοίνωση του συμβουλίου υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, της προηγούμενης Δευτέρας 9ης Μαΐου 2016, που χαρακτηρίστηκε ως θρίαμβος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, επιβράβευση της πολιτικής της και αρχή του τέλους της χρόνιας κρίσης. Τίποτε απ’ όλα αυτά! Η συμφωνία που έγινε δεκτή στη συνεδρίαση της ευρωομάδας από τους οσφυοκάμπτες του ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που κάνει είναι:

Πρώτο, να τους χτυπάει φιλικά στην πλάτη, εν είδει επιβράβευσης, για το πρώτο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων που ψήφισαν στη Βουλή την Κυριακή 8 Μαΐου με 153 ψήφους, το οποίο όπως αποδεικνύεται είναι και το πιο ήπιο. Τα μέτρα που έρχονται είναι πολύ πιο αντιδραστικά.

Δεύτερο, να περιγράφει νέα αντιλαϊκά μέτρα που θα πρέπει πολύ σύντομα να ψηφιστούν για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, η οποία πρέπει να τονίσουμε ότι όφειλε να είχε ξεκινήσει και να είχε ολοκληρωθεί από τον Οκτώβριο του 2015. Εύκολα επομένως συνάγεται ότι οι πιστωτές δέχθηκαν να επιδείξουν ελαστικότητα και να επιτρέψουν την ολοκλήρωση της αξιολόγησης μισό χρόνο μετά χαρίζοντας έτσι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έξι μήνες του μέλιτος στους οποίους μπόρεσαν να σταθεροποιηθούν στην εξουσία. Επ’ ουδενί το τερατούργημα του Κατρούγκαλου δεν θα είχε συγκεντρώσει την αποδοχή 153 βουλευτών, αν έπρεπε να ψηφιστεί ένα μήνα μετά τις πρόωρες εκλογές, όταν με τη μέθοδο του σοκ ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ υφάρπαξε την ψήφο των πολιτών. Προς επίρρωση, μεταξύ άλλων, η παραίτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σακελλαρίδη το Νοέμβριο του 2015. Η πρώτη αξιολόγηση συνεπώς άργησε έξι μήνες ώστε πρώτα να δοκιμαστεί η συνοχή της νέας κοινοβουλευτικής ομάδας και να γλυκαθεί από τα «καλά» της εξουσίας για να μπορεί να ψηφίζει ό,τι να ‘ναι κι οι αντιδράσεις να κινούνται στα όρια της γραφικότητας (βλέπε ενδεικτικά διαφωνίες Δρίτσα για την πώληση του ΟΛΠ, εξαγγελίες του ρέκορντμαν των μετεγγραφών Μιχελογιαννάκη για την δημιουργία αντιμνημονιακού μετώπου εντός του ΣΥΡΙΖΑ, φωτογραφίες του Πολάκη με τον Βελουχιώτη, δακρύβρεχτες ανακοινώσεις των 53, κ.α.). Μάρτυρας για το πόσο προσκυνημένα, άνευρα και ασπόνδυλα ανθρωπάκια, ικανά για όλα είναι και οι 153 βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι η ευκολία με την οποία θα ψηφίσουν ένα νέο «συμπληρωματικό μνημόνιο» όπως πεντακάθαρα αναφέρεται στην τελευταία παράγραφο της συμφωνίας.

Η σημερινή κυβέρνηση θα έχει επομένως ένα θλιβερό ρεκόρ: θα είναι η πρώτη κυβέρνηση που θα υποβάλει και θα εφαρμόσει δύο μνημόνια μέσα σε δύο χρόνια, με την υπόσχεση μιας ρύθμισης του χρέους μετά από δύο χρόνια.

Επανάληψη των όρων αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους που περιελάμβανε η συμφωνία της Ευρωομάδας του Νοεμβρίου 2012 περιγράφει και η πρόσφατη απόφαση της Ευρωομάδας. Οι αλλαγές στο προφίλ του χρέους θα είναι επιδερμικές. Νέα κύματα φορολογικής αφαίμαξης και αύξησης των δημοσίων εσόδων προ των πυλών.

Το τρίτο μεγάλο «επίτευγμα» της κυβέρνησης είναι ότι εισέπραξε μια ακόμη διαβεβαίωση για τη ρύθμιση του δημόσιου χρέους, την οποία εμφάνισε ως οριστική επίλυση του προβλήματος, για να γλυκάνει το χάπι της φτώχειας που φέρνει. Οι διαβεβαιώσεις των ευρωπαίων για την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους ισούνται με μια …τρύπα στο νερό! Αρκεί μια ματιά στη διατύπωση για να φανεί ότι οι ΣΥΡΙΖΑίοι εξαπατούν τον κόσμο όταν ερμηνεύουν την απόφαση της ευρωομάδας ως επίλυση της κρίσης χρέους. Αναφέρει λοιπόν, κατά λέξη: «Σε συμμόρφωση με τα ανακοινωθέντα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της Ευρωομάδας το καλοκαίρι του 2015, η Ευρωομάδα είναι έτοιμη να εξετάσει, εφ’ όσον κριθούν αναγκαία, πιθανά πρόσθετα μέτρα για το χρέος τα οποία θα στοχεύουν στην εξασφάλιση της παραμονής των αναχρηματοδοτικών αναγκών σε βιώσιμα επίπεδα μακροχρόνια. Αυτά τα μέτρα θα τελούν υπό την αίρεση της πλήρους εφαρμογής των μέτρων που συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος του ΕΜΣ και θα εξεταστούν έπειτα από την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, όταν όλες οι προκαταρκτικές δράσεις θα έχουν πλήρως εφαρμοστεί». Η απόφαση της Ευρωομάδας, που ξεχειλίζει από αιρέσεις σε ό,τι αφορά τις υποχρεώσεις τους και από δεσμεύσεις σε ό,τι αφορά τις δικές μας υποχρεώσεις και την οποία η κυβέρνηση ανέμενε σαν μάννα εξ ουρανού και λύτρωση από τα δεινά της, περιγράφει επίσης λεπτομερώς το πλαίσιο …πιθανής κι …αν χρειαστεί επανεξέτασης του χρέους: «Η Ευρωομάδα συμφωνεί στις ακόλουθες γενικές κατευθυντήριες αρχές για τα πιθανά πρόσθετα μέτρα για το χρέος: 1) Διευκόλυνση για την πρόσβαση στις αγορές. 2) Εξομάλυνση του προφίλ αποπληρωμών. 3) Παροχή κινήτρων για τη διαδικασία προσαρμογής της χώρας ακόμη και μετά το τέλος του προγράμματος, και 4) ελαστικότητα στην αντιμετώπιση αβέβαιης αύξησης του ΑΕΠ και μελλοντικής εξέλιξης των επιτοκίων… Η Ευρωομάδα επιβεβαιώνει ότι αποκλείεται ονομαστικό κούρεμα κι ότι όλα τα μέτρα που παίρνονται θα είναι σύμφωνα με τους υπάρχοντες νόμους της ΕΕ και το νομικό πλαίσιο του ΕΜΣ και του ΕΤΧΣ».

Για να φαίνεται καλύτερα η συνέχεια στην πολιτική των Ευρωπαίων, αξίζει να παραθέσουμε και το σχετικό απόσπασμα από την απόφαση της συνόδου για το ευρώ της 12ης Ιουλίου 2015, στο οποίο παραπέμπει η τωρινή ανακοίνωση: «Σύμφωνα με το πνεύμα της δήλωσης της Ευρωομάδας του Νοεμβρίου του 2012, η Ευρωομάδα παραμένει έτοιμη να εξετάσει, αν χρειαστεί, πιθανά πρόσθετα μέτρα (πιθανή παράταση των περιόδων χάριτος και αποπληρωμής), για να εξασφαλιστεί ότι οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες παραμένουν σε βιώσιμο επίπεδο. Τα μέτρα αυτά θα εξαρτώνται από την πλήρη υλοποίηση των μέτρων τα οποία πρόκειται να συμφωνηθούν… και θα εξεταστούν μετά την πρώτη θετική ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Η σύνοδος κορυφής για το ευρώ τονίζει ότι δεν μπορούν να αναληφθούν απομειώσεις της ονομαστικής αξίας του χρέους»!

Συγκρίνοντας τα δύο κείμενα προκύπτουν τα εξής συμπεράσματα: Πρώτο, ο Τσίπρας δεν κατάφερε για το χρέος τίποτε επιπλέον πέραν των όσων είχαν ήδη συμφωνηθεί. Δεύτερο, η ΝΔ έχει δίκιο που βλέπει του ΣΥΡΙΖΑίους να καμαρώνουν με τα δικά της «κατορθώματα» γιατί η άκρη του νήματος των παραπομπών, πράγματι, οδηγεί στην απόφαση της Ευρωομάδας το Νοέμβριο του 2012 επί Σαμαρά, όταν συμφωνήθηκε και η επαναγορά των ελληνικών ομολόγων, ως συνέχεια στην αναδιάρθρωση του Μαρτίου του 2012. Γιατί λοιπόν χαίρεται και χαμογελά ο Τσακαλώτος; Γιατί υλοποιεί την δέσμευση που είχε αναλάβει ο Σαμαράς, επί υπουργίας Στουρνάρα! Δεν το λέμε εμείς, το λένε τα ίδια τα κείμενα που υπέγραψαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι. Κι αν κάτι μένει σταθερό όλη αυτή την μαύρη εξαετία όταν ο ΓΑΠ εξελέγη με το σύνθημα «χρήματα υπάρχουν», ο Σαμαράς υποσχόμενες την «επαναφορά των συντάξεων» κι ο Τσίπρας τάζοντας το «σκίσιμο των Μνημονίων» είναι πώς όταν οι Ευρωπαίοι μιλούν για αρχές το εννοούν και τις σέβονται μέχρι τέλος! Αντίθετα με τους πολιτικούς απατεώνες που κάθε 2-3 χρόνια υφαρπάζουν την ψήφο του λαού στην Ελλάδα…

Αποκλείει το κούρεμα του χρέους η απόφαση της Ευρωομάδας, με τη σύμφωνη γνώμη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Το τρίτο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι αλλαγές που θα συμφωνηθούν στο χρέος ως κριτήριο θα έχουν τη δυνατότητα αποπληρωμών, δηλαδή την ομαλή εξόφληση των μελλοντικών δόσεων, καθώς λόγω του πρόχειρου σχεδιασμού των προηγούμενων αναδιαρθρώσεων υπάρχουν χρονιές που η αποπληρωμή των χρεών, ακόμη και αν μπορεί να βγει η Ελλάδα στις αγορές, θα είναι αδύνατη (π.χ. 2019, 2024).

Ωστόσο, η απόφαση της 9ης Μαΐου εξουσιοδοτεί την Ευρωομάδα Εργασίας να δουλέψει παραπέρα στα τεχνικά θέματα του χρέους και να εισηγηθεί σχετικά στην επόμενη Ευρωομάδα της 24ης Μαΐου. Η εξέλιξη που θα σημειωθεί, παρόλα αυτά, κατά κανέναν τρόπο δεν πρόκειται να φέρει κοντά μια απόφαση για το χρέος. Κι αυτό λόγω των γερμανικών εκλογών που θα διεξαχθούν το φθινόπωρο του 2017. Ήδη η Μέρκελ δέχεται μια πρωτοφανή πίεση από το ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική με αφορμή τους μετανάστες, η παραδοσιακή συμμαχία του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματός της με τους Βαυαρούς Χριστιανοκοινωνιστές τρίζει και τα ποσοστά δημοτικότητάς της είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Σε αυτό το ασταθές περιβάλλον το τελευταίο που της λείπει είναι να πρέπει να εξηγεί γιατί λαμβάνει κι άλλες φιλικές για την Ελλάδα αποφάσεις… Επομένως απόφαση για το χρέος δεν αναμένεται μέχρι το 2018!

Ακόμη κι αυτή η απόφαση όμως, όπως έχει φανεί από την πρόταση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, θα αφορά ήσσονος σημασίας αλλαγές που δε θα επηρεάσουν σημαντικά το ύψος του χρέους. Ειδικότερα, με βάση δημοσιεύματα, προτείνονται 3 μέτρα. Το πρώτο αφορά την απόδοση 10 δισ. ευρώ που προέρχονται από τα κέρδη ελληνικών ομολόγων τα οποία κρατούν οι κεντρικές τράπεζες και η ΕΚΤ και τα περιμένουμε 4 χρόνια! Είναι τα ομόλογα που δεν «κουρεύτηκαν» το 2012 (αντίθετα με όλα τα υπόλοιπα ομόλογα εμπορικών τραπεζών, ασφαλιστικών ταμείων, φυσικών προσώπων, κ.α.) τα οποία είχε υποσχεθεί πως θα κούρευε ο Βαρουφάκης… Το δεύτερο μέτρο αφορά στην επέκταση κατά 5 χρόνια της περιόδου αποπληρωμής των δανείων του ΕΜΣ που έτσι θα ξεκινήσουν να αποπληρώνονται από το 2022 και το τρίτο μέτρο αφορά στον καθορισμό οροφής ύψος 2% για τις αποπληρωμές του δανειακού κεφαλαίου κι είναι πρόταση την οποία έχει αποκλείσει ήδη ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, Β. Σόιμπλε, ως πολύ φιλολαϊκή.

Φαίνεται επομένως ότι όλα τα παραπάνω στην καλύτερη περίπτωση να μειώσουν το δημόσιο χρέος κατά 10 δισ. ευρώ ή 3%, από τα 311,45 δισ. ευρώ που ανήλθε το ελληνικό δημόσιο χρέος το 2015, σύμφωνα με την ανακοίνωση της Γιούροστατ με ημερομηνία 21/4/2016. Αυτό θα είναι το όφελος που θα έλθει το 2018! Συνεπώς η κυβέρνηση, που ξέρει καλύτερα από τον καθένα ότι πρόκειται για πομφόλυγες, εξαπατά τον κόσμο χρησιμοποιώντας το θέμα του χρέους και την υποτιθέμενη επίλυση του ως προπέτασμα καπνού για να κρύψει τα αντιλαϊκά μέτρα που θα ψηφιστούν το επόμενο Σαββατοκύριακο, όπως με σαφήνεια προβλέπει η απόφαση της Ευρωομάδας. Έτσι, θα τηρηθεί με ευλάβεια η αρχή που θέλει κάθε κυβέρνηση από το 2010 να ψηφίζει τα αντιλαϊκά μέτρα σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης.

Ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΘΑ ΠΟΥΛΟΥΝ ΚΑΙ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΜΕΝΑ ΔΑΝΕΙΑ

Στη συμφωνία της 9^ης Μαΐου 2016 που υπέγραψε η κυβέρνηση αναφέρει καθαρά ότι για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση πέραν του φορολογικού και ασφαλιστικού νομοσχεδίου που ήδη ψήφισαν οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ για να συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα προνόμια τους, του μηχανισμού αυτόματης διόρθωσης, του περίφημου κόφτη, και νέων έμμεσων φόρων ύψους 1,8 δισ. ευρώ, θα πρέπει να ψηφιστούν ακόμη δύο μέτρα. Το πρώτο περιλαμβάνει την απελευθέρωση της πώλησης των εξυπηρετούμενων και μη εξυπηρετούμενων δανείων! Μοναδική και προσωρινή εξαίρεση θα είναι τα «μικρά δάνεια» πρώτης κατοικίας. Κριτήριο δε για το ξεπούλημα των δανείων στα γεράκια της αγοράς (κυρίως πρώην αλλά και νυν τραπεζικοί) είναι «η ενίσχυση των τραπεζικών ισολογισμών». Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ από το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» περνάει στο σύνθημα «όλα για τις τράπεζες» δίνοντάς τους το πράσινο φως για να ξεφορτωθούν ακόμη και δάνεια τα οποία εξυπηρετούνται, αφού πρώτα ενέκρινε μια ακόμη σκανδαλώδη ανακεφαλαιοποίηση. Ποια άλλη κυβέρνηση θα τόλμαγε να ψηφίσει τέτοια πρόταση, που θα δημιουργήσει δεκάδες χιλιάδες άστεγους, χωρίς να την πάρουν με τις πέτρες…

Το δεύτερο μέτρο που ανέλαβαν την υποχρέωση να ψηφίσουν για να κλείσει η τρέχουσα αξιολόγηση σχετίζεται με το υπερ-ταμείο των ιδιωτικοποιήσεων, που ζητούσε από πέρυσι ο Σόιμπλε. Το χάπι του ξεπουλήματος θα χρυσωθεί με την προσθήκη στον τίτλο του της λέξης Επενδύσεων έτσι ώστε οι ΣΥΡΙΖΑίοι να τάζουν …ανάπτυξη και να λένε πώς τα χρήματα που θα εισρέουν θα αξιοποιούνται δημιουργικά. Στην απόφαση ωστόσο αναφέρεται πως στο υπερ-ταμείο θα μεταφερθεί ακίνητη περιουσία του δημοσίου «ως μέρος των προκαταρκτικών δράσεων», ενώ η διοίκησή του «θα οριστεί μέχρι τον Ιούνιο του 2016 και το Ταμείο θα είναι πλήρως λειτουργικό όχι αργότερα από τον Σεπτέμβριο». Δημοσιεύματα δε επιμείνουν ότι στην 5μελή διοίκησή του θα συμμετέχουν και 2 εκπρόσωποι των δανειστών, που θα λειτουργούν ως εμπορικοί αντιπρόσωποι εξασφαλίζοντας για τις χώρες τους ή για εταιρείες στις οποίες θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους τα καλύτερα φιλέτα της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Υπολογίζεται επίσης πως μέχρι το 2018 θα έχει αποφέρει έσοδα ύψους 6 δισ. ευρώ, χαρίζοντας στους ιδιώτες τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας.

ΑΔΥΝΑΤΑ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΑ

Στα …τέσσερα μετά τα δύο και έξι

ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΡΕΚΟΡ ΤΟ 3,5%

Ο πολιτικός απατεώνας Αλέξης Τσίπρας είχε δίκιο όταν έλεγε στο υπουργικό συμβούλιο στις 10 Σεπτεμβρίου 2016 αναφερόμενος στον αυτόματο «κόφτη» δαπανών που θα ενεργοποιείται όποτε διαπιστώνονται αποκλίσεις από τους δημοσιονομικούς στόχους ότι είναι ένα μέτρο που προϋπήρχε. «Προβλέπεται τόσο από τους μηχανισμούς two pack και six pack όσο και από τον ελληνικό νόμο… Προβλέπεται από όλες τις συμφωνίες τις οποίες έχουν υπογράψει και έχουν δεσμευτεί οι ελληνικές κυβερνήσεις και από αυτή που υπογράψαμε το περασμένο καλοκαίρι». Παρόλα αυτά στις εκλογές του Σεπτεμβρίου κανένας ΣΥΡΙΖΑίος απ’ όσους σήμερα δηλώνουν ότι ο λαός τους ψήφισε το Σεπτέμβριο δεν έδειχνε στην κοινωνία τι υπέγραψαν με τους πιστωτές τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Το κράταγαν σαν επτασφράγιστο μυστικό, όπως και τις σχετικές προβλέψεις που περιλαμβάνονταν στο two και six pack από το 2011 κιόλας, τάζοντας ότι θα ανατρέψουν την λιτότητα εντός της ΕΕ και στη συνέχεια, αφού έκατσαν στα …four, τάζοντας παράλληλα προγράμματα. Επί της ουσίας ακόμη κι η ψήφιση από τη Βουλή του συγκεκριμένου όρου δεν αναιρεί το γεγονός ότι το μέτρο είναι βαθιά αντιλαϊκό κι εξ ίσου αντιδημοκρατικό, καθώς καταργεί τη Βουλή. Και δεν είναι υπερβολή! Οι πιστωτές απαίτησαν κι η κυβέρνηση αποδέχθηκε (ως όρο για να μην ψηφιστούν από τώρα τα επιπλέον μέτρα ύψους 3,6 δισ. ευρώ που ζητούσε το ΔΝΤ) οι περικοπές να ανακοινώνονται με ένα προεδρικό διάταγμα που θα εκδίδει κάθε χρόνο το αρμόδιο υπουργείο στο τέλος Απριλίου όταν δημοσιοποιούνται τα αποτελέσματα της Γιούροστατ για τα δημοσιονομικά. Με βάση δε δημοσιεύματα, προβλέπεται πώς αν η απόκλιση από το στόχο για δημιουργία πλεονάσματος είναι μεταξύ 0,26% και 0,75% του ΑΕΠ τότε θα ανακοινώνονται μέτρα ύψους 0,5% του ΑΕΠ ή 900 εκ. ευρώ. Αν η απόκλιση είναι από 0,76% έως 1,25% του ΑΕΠ τότε θα ανακοινώνονται μέτρα ύψους 1% του ΑΕΠ, κοκ.

Λέγοντας για μια ακόμη φορά ψέματα ο πρωθυπουργός στο υπουργικό συμβούλιο διαβεβαίωσε πως «η διόρθωση δε θα χρειαστεί και δε θα χρειαστεί, διότι για πρώτη φορά στα έξι χρόνια έχουμε ένα πρόγραμμα το οποίο μπορεί να βγει». Ανοησίες! Το πόσο εύκολο κι εφικτό είναι για την Ελλάδα να εμφανίσει το 2018 πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ (όταν το 2015 εμφάνισε έλλειμμα 7,2%) φαίνεται αν ρίξουμε μια ματιά στα δημοσιονομικά στοιχεία της Γιούροστατ. Από τις 28 χώρες της ΕΕ το 2015 πλεόνασμα εμφάνισαν μόνο 3! Η Γερμανία ύψους 0,7% του ΑΕΠ (το οποίο το οφείλει, πέρα από την πολιτικής της λιτότητας, στα υπερκέρδη που εξασφαλίζει από την απομύζηση του Νότου), το Λουξεμβούργο (που ως γνωστόν δεν αποτελεί κράτος, αλλά …πλυντήριο) ύψους 1,2% του ΑΕΠ και τέλος η Εσθονία (κορυφαίος νεοφιλελεύθερος παράδεισος όπου το τελευταίο δημόσιο σχολείο και νοσοκομείο πρέπει να γκρεμίστηκαν στο πλαίσιο της αποσοβιετοποίησης της χώρας) όπου το πλεόνασμα έφτασε το 0,4% του ΑΕΠ. Απ’ αυτές δε τις 3 περιπτώσεις μόνο το Λουξεμβούργο εμφανίζει δημοσιονομικό πλεονάσματα σταθερά τα τελευταία 4 χρόνια. Επομένως αυτό που υπέγραψαν Τσίπρας και λοιποί ευρωλιγούρηδες απλώς …δεν υπάρχει! Για να υπάρξει, όπως δεσμεύτηκαν και θα επιχειρήσουν να επιβάλουν, θα τεθεί σε λειτουργία μια μηχανή φτωχοποίησης που θα δουλεύει ακατάπαυστα παράγοντας εξαθλίωση από τη μια και πλεονάσματα από την άλλη.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην εφημερίδα Πριν στις 15 Μαΐου 2016

Success story, αλά ΣΥΡΙΖΑ…

Ποια νίκη κατά του ναζισμού… Ποια μέρα αντιφασιστικής δράσης…

Η κυβέρνηση ετοιμάζεται από τώρα να γιορτάσει την 9^η Μαΐου 2016 ως τη μέρα που θα καταγάγει τη δική της ηρωική νίκη κατά των πιστωτών επιδεικνύοντας ως τρόπαιο το δικαίωμα που θα της παραχωρήσουν να εφαρμόσει τα μέτρα που κρίνει αναγκαία, ύψους 3,6 δισ. ευρώ, στην περίπτωση που διαπιστωθεί απόκλιση από τους στόχους για τη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος μέχρι το 2018. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο αυτό ακριβώς είναι μέχρι στιγμής το επίδικο. Ποιος θα αποφασίσει για τα επιπλέον μέτρα που θα εφαρμοστούν!

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Διαφορετικά ειπωμένο: Η κυβέρνηση έχει ήδη αποδεχθεί μέτρα ύψους 5,4 δισ. ευρώ που αφορούν την άμεση κι έμμεση φορολογία και το ασφαλιστικό. Μάλιστα η έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, που συνοδεύει τον εκτρωματικό νόμο του Κατρούγκαλου, ανεβάζει το λογαριασμό του ασφαλιστικού στα 8,34 δισ. ευρώ, με το ποσό αυτό να επιμερίζεται σε 6,016 δισ. ευρώ περικοπές συντάξεων και 2,218 αύξηση εισφορών. Έσπευσε μάλιστα να φέρει στη Βουλή το νόμο στις 22 Απριλίου, πριν καν ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις, ως ένδειξη καλής θέλησης μήπως κι οι πιστωτές λυπηθούν τους ΣΥΡΙΖΑίους. Παρόλα αυτά δεν αποκλείεται ακόμη και τώρα, που ο νόμος ψηφίσθηκε στα επιτροπές κι είναι καθ’ οδόν για την ολομέλεια, να αλλάξει κατ’ εντολήν των πιστωτών, μειώνοντας ακόμη παραπέρα το αφορολόγητο και στέλνοντας έτσι στην τσιμπίδα της εφορίας κι άλλους φορολογούμενους.

Επίσης, η κυβέρνηση έχει ήδη αποδεχθεί το στόχο δημιουργίας πλεονασμάτων που αποτελεί την επιτομή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, καθώς ισοδυναμεί με περικοπές και ύφεση. Η πλήρης αποδοχή από τον ΣΥΡΙΖΑ της αρχής των πλεονασματικών προϋπολογισμών ήταν θέμα χρόνου λόγω του επιτακτικού χαρακτήρα με τον οποίο τίθενται στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο.

Και τέλος, η κυβέρνηση έχει ήδη αποδεχθεί ότι για να πιαστεί το πλεόνασμα είναι πρόθυμη να επιβάλει όσα μέτρα απαιτηθούν. Μάλιστα το Μνημόνιο Τσίπρα προβλέπει τη δημιουργία κι ενεργοποίηση αυτόματων μηχανισμών περικοπών. Θεωρείται δε πολύ πιθανή ότι έχει συμφωνηθεί ακόμη και η δημιουργία 3μηνιαίων ή 4μηνιαίων μηχανισμών έγκαιρης ειδοποίησης που θα ενεργοποιούν αντιλαϊκά μέτρα, όπως η περικοπή δαπανών. Όλα τα παραπάνω η κυβέρνηση τα έχει αποδεχθεί κι ετοιμάζεται να τα εφαρμόσει!

Κι εκεί που προβάλει σθεναρή αντίσταση εμφανιζόμενη ανυποχώρητη, σε βαθμό Τσακαλώτος και Τσίπρας που ως τώρα  έχουν καταπιεί την κάμηλο να απειλούν με παραίτηση και εκλογές, είναι στο ποιος θα αποφασίζει για τα επιπλέον μέτρα, αν δηλαδή θα τα αποφασίζει το ΔΝΤ ή η κυβέρνηση με τους Ευρωπαίους, κι αν επίσης θα ψηφισθούν από τώρα, ή θα ψηφίζονται κάθε φορά που διαπιστώνεται απόκλιση.

Είναι εμφανές ότι πρόκειται για διαφορά που κρίνεται από αδιάφορη ως επουσιώδης και παραπλανητική, με στόχο να εμφανίσει την κυβέρνηση ότι αντιστέκεται στις επιταγές των δανειστών. Το ζήτημα δεν είναι αν θα κλείσει ένα δημόσιο πανεπιστήμιο ή ένα δημόσιο νοσοκομείο. Το ζήτημα είναι να μην γίνει καμία περικοπή δημοσίων δαπανών, μισθών ή συντάξεων, κι επίσης να ακυρωθούν όλα τα μνημονιακά μέτρα, που επιβλήθηκαν από το 2010 και μετά!

Η κυβέρνηση ωστόσο κινείται στη διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση! Γιατί, πέραν των παραπάνω μέτρων, συνολικού ύψους 9 δισ. ευρώ, είναι σχεδόν σίγουρο ότι τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους που θα αποφασισθούν αργά ή γρήγορα θα συνοδευτούν από αντιλαϊκά μέτρα. Οι πιστωτές θα δεχθούν μέτρα ελάφρυνσης αν και μόνο αν η κυβέρνηση υποσχεθεί κι άλλες αντεργατικές μεταρρυθμίσεις. Δηλαδή, περικοπές δαπανών και συντάξεων, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων κ.α. Κι όσο για το δώρο των πιστωτών; Το επανέλαβε για πολλοστή φορά στις 28 Απριλίου ο αρμόδιος επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων, Πιέρ Μοσκοβισί: «Εξετάζονται διάφορες επιλογές που έχουν να κάνουν με επιμήκυνση ή επιτόκια, εκτός από κούρεμα».

Το μόνο δηλαδή που θα μείνει από την επικείμενη αναδιάρθρωση του χρέους, την οποία η κυβέρνηση θα εμφανίσει ως ακόμη μία επιτυχία της, θα είναι νέα βάρη για τους πολλούς και μεγαλύτερη σιγουριά των πιστωτών ότι το χρέος θα αποπληρωθεί!

Success story, αλά ΣΥΡΙΖΑ…

Πρωτομοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα Kommon.gr