Πιο κοντά Μέρκελ και Πούτιν

Μόνο ήσσονος σημασίας δεν είναι οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ Μόσχας και Βερολίνου. Σημαντικότερη όλων η συμφωνία της Γερμανίας στις κυρώσεις που επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ένωση στη Ρωσία το 2014 με αφορμή την Ουκρανία, όταν η Μόσχα προσάρτησε τη χερσόνησο της Κριμαίας απαντώντας έτσι στο πραξικόπημα που έγινε στο Κίεβο. Προς το παρόν αυτές οι διαφορές τέθηκαν στην άκρη. Η επίσκεψη της γερμανίδας καγκελάριου στη ρωσική πρωτεύουσα το Σάββατο 11 Ιανουαρίου ήρθε να επιβεβαιώσει τους δεσμούς που συνδέουν τις δυο χώρες και τη δυνατότητα περαιτέρω συνεργασίας και εμβάθυνσης αυτών των σχέσεων.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Τα θέματα που κυριάρχησαν στις συνομιλίες ήταν δύο: ο αγωγός Nordstream II που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από τη Ρωσία στη Δυτική Ευρώπη και ζητήματα γεωπολιτικού ενδιαφέροντος με έμφαση στο Ιράν και τη Λιβύη.

Στα απόνερα της δολοφονίας από τους Αμερικανούς, με προσωπική εντολή μάλιστα του ίδιου του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, του ιρανού στρατηγού Κασίμ Σουλεϊμανί έξω από το αεροδρόμιο της Βαγδάτης, ο Πούτιν ξεκαθάρισε ότι η Μέση Ανατολή εισέρχεται σε νέα περίοδο έντασης. Οι πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις που ακολούθησαν, χωρίς να υπάρχουν θύματα, επιβεβαίωσαν την εκτίμηση του ρώσου προέδρου, που πιθανότατα ήταν και το ζητούμενο της δολοφονίας του Σουλεϊμανί, εκ μέρους της Ουάσιγκτον. Υπό αυτή την προοπτική, και οι δύο ηγέτες έκαναν σαφή την πρόθεσή τους να διατηρήσουν ζωντανή την συμφωνία των 6 κρατών για τον έλεγχο των πυρηνικών του Ιράν που υπογράφτηκε το 2015 επί Ομπάμα. Η συμφωνία που έφερε επιπλέον την έγκριση του ΟΗΕ ακυρώθηκε επί της ουσίας το 2018 όταν ο Τραμπ ανακοίνωσε την μονομερή απόσυρση των ΗΠΑ. Δέχθηκε δε τη χαριστική βολή μετά τη δολοφονία του Σουλεϊμανί όταν το Ιράν ανακοίνωσε πώς παύει να δεσμεύεται από τις προβλέψεις της. Στο ενδιάμεσο, οι Ευρωπαίοι υπόσχονταν να την διατηρήσουν εν ζωή μέσω δημιουργίας ειδικών χρηματοδοτικών μηχανισμών, ενώ ο Τραμπ που επέβαλε την μια οικονομική κύρωση μετά την άλλη παρότι οι ελεγκτές πιστοποιούσαν την συμμόρφωση του Ιράν, απαιτούσε η Τεχεράνη να παγώσει την ανάπτυξη του προγράμματος, βάσει των όρων της συμφωνίας. Μιλώντας η Μέρκελ, δεν έκρυψε ότι δεν θεωρεί ιδανική τη συμφωνία, παρόλα αυτά πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια για την διάσωσή της.

Το σημαντικότερο ζήτημα ωστόσο των συνομιλιών αφορούσε τον αγωγό Nordstream II, λόγω των κυρώσεων που επέβαλαν οι ΗΠΑ λίγες μέρες πριν εκπνεύσει το 2019 σε όσες εταιρείες παίρνουν μέρος στην κατασκευή του. Ο νόμος ψηφίστηκε με δικομματική συναίνεση, προκαλώντας έκπληξη δεδομένης της σύγκρουσης μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών για την καθαίρεση του Τραμπ. Το βασικό τους επιχείρημα είναι ότι με την κατασκευή του αγωγού που προωθεί η Gazprom από κοινού με άλλες 5 ενεργειακές εταιρείες, συμπεριλαμβανομένων των γερμανικών Wintersahll και Uniper η Ρωσία θα ελέγχει ενεργειακά την Ευρώπη, καθώς έτσι θα μονοπωλεί την τροφοδοσία φυσικού αερίου.

Στην πραγματικότητα αλλού βρίσκεται η ενόχληση των ΗΠΑ. Αρχικά, στο γεγονός ότι η Ουκρανία χάνει το σημαντικότερο μέσο απειλών προς τη Ρωσία που ήταν οι αγωγοί οι οποίοι διέρχονταν από το ουκρανικό έδαφος. Από το νέο αγωγό Nord Stream θα διέρχονται ετησίως 55 δισ. κυβικά μέτρα, όσα περίπου διέρχονται κι από τον υπάρχοντα Nord Steam, που ξεκίνησε να λειτουργεί το 2011. Αυτή είναι όμως η ποσότητα που πέρναγε από την Ουκρανία. Ο δεύτερος λόγος που εξηγεί το ενδιαφέρον των ΗΠΑ σχετίζεται με τα αμιγώς δικά τους συμφέροντα και δη με τη σχεδιαζόμενη εξαγωγή στην Ευρώπη, υγροποιημένου φυσικού αερίου, το οποίο ψύχεται στους -162 βαθμούς για να συμπιεστεί ο όγκος του και να μεταφερθεί. Στην Ευρώπη υπάρχουν 24 τερματικοί σταθμοί υποδοχής υγροποιημένου αερίου, ενώ η Γερμανία δεν έχει ούτε έναν. Το 2022 θα τεθεί σε λειτουργία ένας σταθμός. Μόνο που το αμερικανικό αέριο είναι πολύ πιο ακριβό, δεν αντέχει επομένως τον ανταγωνισμό. Κι έτσι οι ΗΠΑ για να εμφανίσουν συμφέρον το δικό τους αέριο επιχειρούν μέσω κυρώσεων να απαγορεύσουν την έλευση του ρωσικού στην Ευρώπη. Ο τρίτος λόγος για το οποίο οι ΗΠΑ δεν θέλουν τον αγωγό σχετίζεται με τη μόνιμη τους επιδίωξη να απομονώσουν και να στραγγαλίσουν οικονομικά τη Ρωσία. Ο Nord Stream II δεν εγγυάται μόνο ένα φθηνό υποκατάστατο για τα ευρωπαϊκά σπίτια και τις επιχειρήσεις του γερμανικού αερίου που φθίνει επικίνδυνα καλύπτοντας το 7% της εγχώριας ζήτησης το 2018 έναντι 15% πριν 10 χρόνια. Ο νέος αγωγός, που στις ΗΠΑ έχει χαρακτηριστεί ακόμη κι από επίσημα χείλη ως «δούρειος ίππος της Ρωσίας», εγγυάται επίσης σταθερά έσοδα στο διηνεκές για τη Ρωσία, ενώ μπορεί να αποτελέσει βάση εδραίωσης και εμβάθυνσης της ευρω-ρωσικής πολιτικής συνεργασίας.  Αυτό ακριβώς, που θέλουν να αποφύγουν οι Αμερικανοί, απέδειξε η επίσκεψη της Μέρκελ στη Ρωσία ότι έχει αρχίσει ήδη να επιτυγχάνεται.

Πηγή : Νέα Σελίδα

Η Γερμανία φέρνει πιο κοντά την παγκόσμια ύφεση

Καμία έκπληξη δεν θα επιφυλάσσουν τα οικονομικά στοιχεία για την πορεία της Γερμανίας το τρίτο τρίμηνο του 2019, που τελειώνει τον Σεπτέμβριο, μετά την ανακοίνωση της κεντρικής της τράπεζας τη Δευτέρα 19  Αυγούστου, ότι είναι πιθανό να εισέλθει σε ύφεση, προερχόμενη από μια απότομη πτώση στις εξαγωγές και τη βιομηχανική παραγωγή. Με ύφεση, έστω και οριακή της τάξης του 0,1%, έκλεισε και το δεύτερο τρίμηνο του τρέχοντος έτους. Αν επιβεβαιωθεί επομένως η Μπούντεσμπανκ, η Γερμανία θα είναι η δεύτερη μεγάλη χώρα της Ευρώπης, μετά την Ιταλία, που θα οδηγείται σε ύφεση της οικονομίας της.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Ωστόσο, η ασθενική κατάσταση της γερμανικής οικονομίας, που απειλεί να δημιουργήσει ένα υφεσιακό φαινόμενο ντόμινο σε όλη τη γηραιά ήπειρο, δεν θα προκαλούσε τόσο ενδιαφέρον και …θυμό αν δεν βρισκόταν σε εμφανή αντίθεση με την υγιή κατάσταση των δημόσιων οικονομικών της. Μάρτυρας, η έκδοση την Τετάρτη 21 Αυγούστου για πρώτη φορά ομολόγων χρονικής διάρκειας 30 ετών μηδενικού κουπονιού, που σημαίνει ότι οι διαχειριστές κεφαλαίων που αποφάσισαν να επενδύσουν  2 δισ. ευρώ, θα πρέπει να πληρώνουν το Βερολίνο κάθε χρόνο 11 μονάδες βάσεις για να το δανείζουν! Δεν ξανάγινε…

Αυτή η αντίφαση, που στη μια όψη έχει μια παραπαίουσα οικονομία και στην άλλη ένα ρωμαλέο σύστημα δημόσιων οικονομικών, και θέτει το ερώτημα ποιόν και τι σε τελική ανάλυση εξυπηρετούν τα εύρωστα κρατικά ταμεία αν όχι την πραγματική οικονομία, ανοίγει ξανά τη συζήτηση για τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς που αποτελούν τη σύγχρονη οικονομική ορθοδοξία. Η Μέρκελ αφού κατ’ επανάληψη απέρριψε κάθε συζήτηση εγκατάλειψης αυτής της κοινωνικά επιβλαβούς πολιτικής, που έχει οδηγήσει τις δημόσιες υποδομές σε κατάρρευση, μετά από πολλά άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο διάθεσης ενός πακέτου ύψους 50 δισ. ευρώ για την τόνωση της οικονομίας. Πρόκειται όμως για ένα ποσό αστείο! Σε ένα ΑΕΠ της τάξης των 3,4 τρισ. ευρώ, τα 50 δισ. ευρώ που κι αυτά πολύ πιθανόν θα διατεθούν σε βάθος χρόνων, είναι κάτι λιγότερο από 1,5% του ΑΕΠ! Είναι σαν η Ελλάδα να αποφάσιζε να διαθέσει επιπλέον για υποδομές ένα ποσό της τάξης των 2,8 δισ. ευρώ. Ισοδυναμούν επομένως με θωράκιση κι όχι με αναθεώρηση ή ένα μικρό έστω ρήγμα σε αυτή την πολιτική των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών που απορρίπτει την δημοσιονομική επέκταση ακόμη κι όταν η ύφεση είναι παρούσα, κι όχι μια μακρινή και υποθετική απειλή. Το Βερολίνο προφανώς επιλέγει να διαφυλάξει σαν κόρη οφθαλμού ακόμη κι αυτή τη στιγμή τη συνοχή μιας πολιτικής που το ανέδειξε σε ηγέτη της ευρωζώνης κι ως μοχλό για την ελαστικοποίηση της εργασίας, την μείωση των μισθών και τη διάλυση του κράτους πρόνοιας έχει την σκλήρυνση των δημόσιων οικονομικών που από αμορτισέρ κι εργαλείο διευκόλυνσης μετατρέπονται σε πρέσα και μέγγενη της αναδιανεμητικής πολιτικής. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τις χώρες του Νότου όσο κι αν εδώ εκφράζεται με πιο βαρείς όρους η κοινωνικά επιζήμια πολιτική των πλεονασμάτων…

Η προοπτική της ύφεσης είναι μάλιστα παρούσα πλέον πολύ πέραν των γερμανικών και ευρωπαϊκών συνόρων. «Το πρόβλημα είναι ότι οι Ευρωπαίοι και οι Γερμανοί ειδικότερα» έγραφε ο Νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν στους New York Times στις 19 Αυγούστου σε άρθρο με τίτλο «ο Κόσμος έχει ένα γερμανικό πρόβλημα» ότι «συμπεριφέρονται άσχημα στους εαυτούς τους με την καταστροφική επιμονή στο δημόσιο χρέος. Και το κόστος αυτής της επιμονής διαχέεται σε όλον τον κόσμο». Μια συνέπεια αυτών των αλυσιδωτών επιπτώσεων είναι «πώς τα προβλήματα της Ευρώπης έχουν συμβάλει σε ένα ασθενές ευρώ, που κάνει τα αμερικανικά προϊόντα λιγότερο ανταγωνιστικά κι αυτός είναι ένας λόγος που η αμερικανική βιομηχανία υποχωρεί». Ο Πολ Κρούγκμαν είναι από τους τελευταίους ανθρώπους στη γη που θα στρατευόταν πίσω από τα επιχειρήματα του Τραμπ, πολύ περισσότερο όταν στρέφεται εναντίον της ΕΕ προλειαίνοντας το έδαφος για το νέο μέτωπο του εμπορικού πολέμου που ανοίγει όπως έκανε όταν δημαγωγικά δήλωνε ο αμερικανός πρόεδρος για τους Ευρωπαίους «μας συμπεριφέρονται φρικτά: εμπόδια, δασμοί, φόροι», αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους.

Οι αιτιάσεις του Κρούγκμαν παρόλα αυτά βάζουν το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων δείχνοντας τον αρνητικό ρόλο που διαδραματίζει η γερμανική Ευρώπη στην παγκόσμια οικονομία στην τρέχουσα συγκυρία. Όταν δηλαδή μια στροφή στις δημόσιες επενδύσεις ειδικά από εκείνες τις χώρες που δεν μαστίζονται από δημοσιονομικές ανισορροπίες θα μπορούσε να επιβραδύνει ή και να μετριάσει την επερχόμενη κρίση το Βερολίνο επιμένει δογματικά σε μια γραμμή που λειτουργεί αποσταθεροποιητικά εντός κι εκτός συνόρων του. Κι αυτό μάλιστα όταν η νομισματική πολιτική δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να λειτουργήσει τόσο αποτελεσματικά όσο έδρασε το 2008, λόγω του ότι τα επιτόκια είναι ήδη σε πολύ χαμηλά επίπεδα, ενώ τα πακέτα ποσοτικής χαλάρωσης έχουν μετατρέψει τους ισολογισμούς των κεντρικών τραπεζών σε ΗΠΑ και ευρωζώνη σε μια τεράστια φούσκα!

Πηγή: Νέα Σελίδα

Η καγκελάριος δεν έχει κανέναν να τη στηρίξει

Στην  πιο απρόβλεπτη θέση της πολιτικής της καριέρας βρίσκεται η Άνγκελα Μέρκελ δύο χρόνια πριν εγκαταλείψει τη καγκελαρία, όπως έχει η ίδια δηλώσει, ολοκληρώνοντας επιτυχώς τέσσερις θητείες.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Εκτός της Γερμανίας, ο γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν δε φαίνεται πρόθυμος να συναινέσει στο σχέδιο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που εξήλθε τραυματισμένο της μάχης των ευρωεκλογών κερδίζοντας 180 έδρες από 221 που είχε συγκεντρώσει το 2014, για να δοθεί στον Μάνφρεντ Βέμπερ το ανώτατο αξίωμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αναμφισβήτητα, πίσω από την άρνησή του δεν κρύβεται τίποτε άλλο παρά η διαχείριση της ήττας του, στην ίδια τη Γαλλία.  Μια άνευ όρων στήριξη στον εκλεκτό της γερμανικής Δεξιάς δεν καταδικάζει μόνο το δικό του κόμμα, Republique en Marche (La Rem), που κέρδισε 22 έδρες, σε ουραγό του παραδοσιακού συντηρητισμού ακυρώνοντας τα υπερφίαλα σχέδια που περιέφερε ανά την Ευρώπη, αναζητώντας συμμάχους για τη συγκρότηση ενός νέου φιλελεύθερου κέντρου, αλλά μένει έκθετος και στην κριτική της Λε Πεν ότι υποβαθμίζει τη  Γαλλία να σέρνεται πίσω από τη Γερμανία. Εκείνο ωστόσο που με βεβαιότητα δοκιμάζει τα νεύρα της καγκελαρίου είναι το επιχείρημα που επικαλείται ο γάλλος πρόεδρος, που για όσους δε θυμούνται στερείται κοινοβουλευτικής εμπειρίας, μιας και ο βατήρας της εισόδου του στην πολιτική ήταν η τράπεζα Ρότσιλντ. Παρόλα αυτά, απορρίπτει μέχρι στιγμής την πρόταση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, δυσκολεύοντας τη ζωή της ευρωπαϊκής Δεξιάς που χρειάζεται εναγωνίως συμμάχους για να κατακτήσει την πολυπόθητη θέση, υποστηρίζοντας ότι ο Βέμπερ στερείται …κυβερνητικής εμπειρίας, δεν έχει υπηρετήσει σε θέσεις υψηλής ευθύνης κι άλλα τέτοια είναι τα επιχειρήματα του …μπαρουτοκαπνισμένου Μακρόν.

Κι εντός της Γερμανίας όμως τα νεύρα της Μέρκελ δοκιμάζονται πολλαπλώς. Η Γερμανική Δεξιά κατέγραψε ένα κακό εκλογικό αποτέλεσμα, με το CDU να συγκεντρώνει 22,6%, που είναι το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα που έχει πετύχει σε εκλογές. Το πρόβλημα όμως βρίσκεται στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που όχι απλώς είδε το ποσοστό του να καταρρέει στο 15,8% (από 20,5% στις εκλογές του 2017), που είναι η χειρότερη επίδοση που έχει καταγράψει στα 156 χρόνια της ιστορίας του, αλλά επιπλέον ήρθε και τρίτο, μετά τους Πράσινους. Ο τερματισμός του στην τρίτη θέση οδήγησε στα άκρα την κριτική που ασκείται από τη βάση του κόμματος, με προεξάρχοντα τον ηγέτη της νεολαίας Κέβιν Κούχνερτ, η οποία –πολύ ορθά- αποδίδει την κατρακύλα της επιρροής του στη συμμετοχή στον μεγάλο συνασπισμό, καθώς οι υπουργοί των σοσιαλδημοκρατών δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους υπουργούς της Δεξιάς. Εμβληματικό παράδειγμα είναι ο νέος υπουργός Οικονομικών, Όλαφ Σόλτς, που ακολουθεί αδιαμαρτύρητα την οικονομική πολιτική του προκατόχου του Βόλφγακνγκ Σόιμπλε. ΚΙ ας προέρχεται ο μεν πρώτος από το SPD και ο δεύτερος από το κόμμα της βαυαρικής Δεξιάς, CSU, που κινείται πολύ πιο δεξιά κι από το CDU, το κόμμα της Μέρκελ.

Διχασμένοι οι σοσιαλδημοκράτες

Η παραίτηση της επικεφαλής του κόμματος Ανδρέα Νάλες την Κυριακή 2 Ιουνίου, ήταν αποτέλεσμα των αυξανόμενων φωνών διαμαρτυρίας, κι ας εξελέγη στην ανώτερη θέση του αρχαιότερου κόμματος της Γερμανίας μόλις τον Απρίλιο του 2018, αποτελώντας μάλιστα την πρώτη φορά που αυτό το αξίωμα περνούσε σε γυναίκα. Ο κίνδυνος δε για την Μέρκελ είναι η παραίτηση της Νάλες (που κάποτε ως μέλος της νεολαίας ανήκε στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος), να ακολουθηθεί όχι απλώς από μια ακόμη εσωκομματική κρίση, αλλά από ένα εσωκομματικό δημοψήφισμα στο πλαίσιο του οποίου τα μέλη του κόμματος να τοποθετηθούν στο απλό ερώτημα αν θέλουν ή όχι την παράταση της συμμετοχής του SPD στην κυβέρνηση της Μέρκελ.

Κι αυτό όμως δεν είναι τόσο εύκολο. Πιθανή έξοδος των σοσιαλδημοκρατών από την κυβέρνηση πράγματι θα βάλει ένα φρένο στην ελεύθερη πτώση του κόμματός τους, η οποία όμως απλώς κορυφώθηκε με τον μεγάλο συνασπισμό. Ξεκίνησε όταν ο τότε σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ (κι όχι ο Κολ) γκρέμισε το υποδειγματικό κράτος πρόνοιας της Γερμανίας με το πακέτο Χαρτζ 4, που αποτελεί ακόμη και σήμερα αυτόματο πιλότο διεθνούς εμβέλειας για την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και τη νεοφιλελεύθερη αναμόρφωση των κοινωνικών παροχών. Επιταχύνθηκε δε από τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην κοινωνική δομή της Γερμανίας. Αν οι σοσιαλδημοκράτες δεν τραβήξουν τάχιστα το κόμμα τους από την πρίζα του μεγάλου συνασπισμού αργά ή γρήγορα θα συμβεί αυτό που γράφει το περιοδικό Σπίγκελ: Τη θέση του SPD, ως ο προοδευτικός, εναλλακτικός πυλώνας του πολιτικού συστήματος, θα καταλάβουν οι Πράσινοι. Και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα σιγά – σιγά θα οδηγηθεί στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Αποσυνδέοντας όμως το SPD από τον μεγάλο συνασπισμό ακόμη κι αυτή η εύθραυστη σταθερότητα θα χαθεί κι η Γερμανία θα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές. Ο σχηματισμός κυβέρνησης με βεβαιότητα θα αποδειχθεί ακόμη πιο δύσκολος απ’ ότι ήταν μετά τις εκλογές του 2017, γιατί η Δεξιά θα καταγράψει ακόμη χαμηλότερα ποσοστά. Θα απουσιάζει επομένως εκείνο το κέντρο ισχύος που εξασφαλίζει τη συνέχεια. Και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ωστόσο δεν είναι σίγουρο ότι θα ανακάμψει μονομιάς. Η συμμετοχή του κόμματος στη κυβέρνηση με την Μέρκελ (που ως παράπλευρη συνέπεια είχε την ανάδειξη της φιλοναζιστικής Εναλλακτικής για τη Γερμανία ως το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης στη γερμανική βουλή) δεν άλλαξε μόνο τις προγραμματικές θέσεις του, άλλαξε και την κοινωνική του σύνθεση, όπως και τις απόψεις των ψηφοφόρων του. Δεν αποκλείεται επομένως οι ψηφοφόροι του SPD να μην ανταμείψουν εκλογικά το κόμμα αν επιλέξει τη ρήξη και στη συνέχεια χρεωθεί μια μακρά περίοδο ακυβερνησίας, εγγενώς συμβατή με το γερμανικό …DNA.

Πράσινοι, σκιά του παρελθόντος

Η δυσκολία ενός πιθανού μετεκλογικού παζλ οφείλεται, κατά ένα σημαντικό μέρος, στην άνοδο των Πρασίνων. Πίσω από την αύξηση της εκλογικής επιρροής του κόμματος βρίσκεται ένα εντεινόμενο πολιτικό ενδιαφέρον των Γερμανών ψηφοφόρων για θέματα που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή και την αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου. Η αφύπνιση εκδηλώθηκε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο λίγες εβδομάδες πριν τις ευρωεκλογές, με αφορμή τις σχολικές απεργίες που ξεκίνησαν στη Σουηδία, από μια έφηβη. Μιλώντας ωστόσο για τη Γερμανία, η αλήθεια είναι πώς η Μέρκελ δεν έχει μείνει άπραγη. Το 2011, στα απόνερα της καταστροφής στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία, το Βερολίνο εξήγγειλε την παύση λειτουργίας των πυρηνικών εργοστασίων, την εγκατάλειψη των ορυκτών καυσίμων και δη του άνθρακα και μια ιστορικών διαστάσεων στροφή στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Έκτοτε έχουν γίνει ελάχιστα πράγματα, με την εξαγγελθείσα στροφή στην καθαρή ενέργεια να ανταγωνίζεται σε αποτυχία την κατασκευή του νέου αεροδρομίου του Βερολίνου, αποτελώντας αμφότερα διασυρμό της περίφημης γερμανικής ακρίβειας, συνέπειας  και μεθοδικότητας. Επάνω στη δυσφορία των γερμανών ψηφοφόρων που γεννάει η ολιγωρία του Βερολίνου να αλλάξει την ενεργειακή βάση της χώρας και τη δεξιά στροφή των σοσιαλδημοκρατών προέκυψε η εκλογική επιτυχία των Πράσινων που συγκέντρωσαν 20,5% στις πρόσφατες ευρωεκλογές, όταν και στις δύο προηγούμενες εκλογές για την ανάδειξη ευρωβουλευτών (2009 και 2014) είχαν κερδίσει 12%.

Η εκλογική άνοδος των Πρασίνων είχε ως αποτέλεσμα η ατζέντα τους να διεμβολίσει το πολιτικό πρόγραμμα όλων σχεδόν των άλλων κομμάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόσχεση της διαδόχου της Μέρκελ στο CDU, Κραμπ Καρενμπάουερ, να εξαγγείλει μέτρα φορολογικής ελάφρυνσης για όσες επιχειρήσεις επιτυγχάνουν τους στόχους μείωσης των εκπομπών αερίων που συμβάλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Το πολιτικό αποτύπωμα των Πρασίνων ωστόσο δεν εξαντλείται σε ζητήματα σχετικά με το περιβάλλον. Αναμφισβήτητα, ο ριζοσπαστισμός που συνόδευσε την εμφάνισή τους τη δεκαετία του ’70 ανήκει οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν. Η βοήθεια που προσέφεραν στον Σρέντερ να νομιμοποιήσει στη συνείδηση των Γερμανών και της διεθνούς κοινής γνώμης την πρώτη αποστολή γερμανικών στρατευμάτων στο εξωτερικό και ειδικότερα στη Γιουγκοσλαβία μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν στην στην ηγεσία τους ήταν ο Γιόσκα Φίσερ, σηματοδότησε  τον πολιτικό τους ευνουχισμό και την μετατροπή τους σε ένα κόμμα εξουσίας που με την παρουσία του «πρασινίζει», στο μέτρο του εφικτού, μια κατά βάση ρυπογόνα πολιτική. Παρόλα αυτά, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου οι Πράσινοι ένωσαν τη φωνή τους με άλλους, κυρίως επιστήμονες, που επικρίνουν την πολιτική των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και ζητούν την αύξηση των δημόσιων δαπανών για υποδομές, δημόσια έργα και επενδύσεις στην εκπαίδευση και την έρευνα. Συγκεκριμένα, άρθρο που γράφτηκε από δύο στελέχη των Πρασίνων ζητούσε να καταργηθεί το περίφημο φρένο χρέους που εισήχθη στο γερμανικό σύνταγμα το 2009 κι απαγορεύει στα 16 ομοσπονδιακά κρατίδια να εμφανίζουν δημοσιονομικά ελλείμματα, ενώ για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση καθηλώνει το διαρθρωτικό έλλειμμα στο επίπεδο του 0,35% του ΑΕΠ. (δες εδώ)

Η κριτική που εκφράζεται από στελέχη των Πράσινων θεωρείται ότι απηχεί την ογκούμενη δυσαρέσκεια μιας γενιάς που βλέπει το περίφημο γερμανικό θαύμα να καταρρέει, λόγω ελλιπούς ή κακής συντήρησης. Δυστυχώς όμως ακόμη κι αυτή η κριτική αναπτύσσεται στις παρυφές των Πράσινων, οι οποίοι όσο κι αν ανταγωνίζονται και απειλούν τους σοσιαλδημοκράτες δεν αμφισβητούν τις σταθερές του σύγχρονου οικονομικού και πολιτικού θαύματος της Γερμανίας, που είναι η αιματηρή λιτότητα και τα «μίνι τζομπς» των 500 ευρώ. Κι αυτά μάλιστα ανασφάλιστα…

 Πηγή: Νέα Σελίδα

ΕΕ εναντίον ίντερνετ

Ηλίθιος δεν ήταν. Για να καταφέρει να φτάσει στα προσωπικά στοιχεία (από ηλεκτρονική αλληλογραφία και μηνύματα στο facebook, μέχρι κινητά τηλέφωνα, φωτογραφίες, τραπεζικούς λογαριασμούς, διευθύνσεις σπιτιών και σκαναρισμένες ταυτότητες) 994 σημαινόντων προσώπων της Γερμανίας, ακόμη και της ίδιας της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ και να τα διακινήσει δημόσια, ο 20χρονος φοιτητής που τελικά συνελήφθη διέθετε μετά βεβαιότητας και γνώση και ευφυΐα.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Χρήσιμος ωστόσο αποδείχθηκε. Καθώς, μετά την βόμβα που έσκασε στο γερμανικό κυβερνοχώρο στα τέλη του 2018 και τις αρχές του 2019, το Βερολίνο ανακοίνωσε την επίσπευση της υλοποίησης μέτρων που είχαν ήδη αποφασιστεί και την υιοθέτηση νέων μέτρων για τον στενότερο έλεγχο του διαδικτύου, εν όψει των ευρωεκλογών.

Μεταξύ άλλων μέτρων ο υπουργός Εσωτερικών Χερστ Ζεεχόφερ, που μέχρι πρόσφατα πλειοδοτούσε σε φραστικές επιθέσεις εναντίον των μεταναστών επιχειρώντας να ξεπεράσει σε ξενοφοβία τη φιλοναζιστική Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), και τώρα στρέφει πλέον το ενδιαφέρον του στις «ζωές των άλλων» Γερμανών, ανακοίνωσε: Πρώτο, την επιτάχυνση της πρόσληψης 350 επιπλέον εργαζομένων μόνιμης απασχόλησης, κατ’ αντιστοιχία με τις μαζικές προσλήψεις δυνάμεων ασφαλείας που ακολουθούν κάθε τρομοκρατική ενέργεια. Δεύτερο, την επέκταση των αρμοδιοτήτων του ομοσπονδιακού Γραφείου Πληροφορικής Ασφάλειας (BSI), σε σημείο να περιλάβει την εκπαίδευση του πληθυσμού για κυβερνο-επιθέσεις κι επίσης, όπως ανακοίνωσε ο Ζεεχόφερ, ηγέτης της υπερσυντηρητικής ή ήπια ακροδεξιάς Χριστιανο-Κοινωνικής Ένωσης (CSU) την αναθεώρηση εντός του πρώτου εξαμήνου του 2019 του νόμου του 2015 για την ασφάλεια στον κυβερνοχώρο ώστε να γίνει πιο αυστηρός. Τέλος, τη δημιουργία ενός συστήματος έγκαιρης προειδοποίησης το οποίο θα ενημερώνει γρήγορα αρχές και ιδιώτες για την διακίνηση προσωπικών τους πληροφοριών στο διαδίκτυο.

Το συγκεκριμένο μέτρο κρίθηκε αναγκαίο όταν διαπιστώθηκε πόσο αργά αντέδρασαν όλοι! Ο 20χρονος που μένει με τους γονείς του κι από τις επιθέσεις του άφησε εντελώς αλώβητη μόνο την ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία, ενώ έπληξε πολιτικούς απ’ όλα τα άλλα κόμματα της γερμανικής Βουλής, ξεκίνησε να απελευθερώνει πληροφορίες από την 1^η Δεκεμβρίου και κάθε μέρα μέχρι τις 24 Δεκεμβρίου μέσω εξωτερικού συνδέσμου που αναρτούσε στο Twitter και παρέπεμπε σε έγγραφα. Άλλη μια ανάρτηση πραγματοποίησε στις 28 Δεκεμβρίου. Έκτοτε όλα ακολούθησαν τους ρυθμούς της πιο ράθυμης κρατικής γραφειοκρατίας, στη γερμανική της μάλιστα εκδοχή που ξεχειλίζει από τυπολατρία. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι το Twitter απενεργοποίησε τελικά τον επίμαχο λογαριασμό που είχε 18.000 ακόλουθους στις 4 Ιανουαρίου, λιγότερο από μιάμιση ώρα μετά το σήμα που έστειλε το BSI στην έδρα του δημοφιλούς τόπου κοινωνικής δικτύωσης στο Σαν Φραντσίσκο των ΗΠΑ. Εν ολίγοις, χρειάστηκε περισσότερο από ένας ολόκληρος μήνας για να αναλάβουν δράση οι αρχές ασφαλείας, δηλαδή να ακυρώσουν την πηγή των διαρροών και να συλλάβουν τον χάκερ ο οποίος γρήγορα αφέθηκε ελεύθερος όταν αποδέχτηκε τις κατηγορίες κι εξακριβώθηκε ότι δεν δρούσε για λογαριασμό κάποιας ξένης χώρας ή υπηρεσίας. Τα στοιχεία μάλιστα που έβγαλε φόρα – παρτίδα δεν ήταν και τόσο σοβαρά. Παρόλα αυτά οι γερμανικές αρχές πιάστηκαν στον ύπνο, ενώ τουλάχιστον τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι γνωστό αν τα δεδομένα που δημοσιοποιήθηκαν ήταν αποτέλεσμα μιας επίθεσης χάκινγκ που παραβίασε προσωπικούς λογαριασμούς ή διαρροής από κάποιον που είχε κανονική πρόσβαση σε αυτούς, χωρίς να έχει μεσολαβήσει υποκλοπή τους.

Η αλήθεια είναι πως κι άλλες φορές στο παρελθόν «συνάδελφοι» του 20χρονου γερμανού χάκερ έχουν εκθέσει τις κρατικές υπηρεσίες ασφαλείας, που λειτουργούν με ρυθμούς Ραν-τα-πλαν. Κορυφαίο παράδειγμα ο Έντουαρντ Σνόουντεν που το 2013 όχι μόνο πρόλαβε να διαφύγει από τους διώκτες του αλλά στο ενδιάμεσο να δώσει και μια προγραμματισμένη συνέντευξη on camera στο δημοσιογράφο του Guardian Γκλεν Γκρίνγουολντ και τη ντοκιμαντερίστρια Λάουρα Πόιτρας.

Παρόλα αυτά ο Ζεεχόφερ, που μετά την παραίτηση της Μέρκελ από την ηγεσία του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU) τον Οκτώβριο του 2018 κινδυνεύουμε να αναδειχθεί στην σημαντικότερη προσωπικότητα της γερμανικής Δεξιάς, χρησιμοποίησε την περίπτωση του νεαρού χάκερ για να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για τις ευρωεκλογές. «Έχουμε ευρωεκλογές τον Μάιο. Δε θέλω να δημιουργήσω συσχετισμούς ή να προβλέψω κάτι αλλά πρέπει να αποτρέψουμε προσπάθειες επηρεασμού αυτών των εκλογών», ήταν τα λόγια του προς τους δημοσιογράφους, με αφορμή τη σύλληψη του νεαρού, που πρέπει να αναφερθεί ότι τα στοιχεία του δεν έγιναν γνωστά από τις αρχές.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ευρωπαίοι πολιτικοί επικαλούνται τις εκλογές του Μαΐου για να χειραγωγήσουν το διαδίκτυο, επιβάλλοντας μορφές ελέγχου που μπορεί εκ πρώτης όψεως να μην έχουν κάτι μεμπτό, ακόμη και το αντίθετο δηλαδή να συμβάλλουν στην εξυγίανση ενός δημόσιου χώρου που νοσεί βαριά, αλλά κανείς δεν μπορεί να διασφαλίσει που θα φτάσουν. Άλλωστε στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, όπου ξέρουμε που έφτασε η προσπάθεια ελέγχου, η διόρθωση των αλγόριθμων της Google και του facebook αν κάπου οδήγησε ήταν στον καταποντισμό ιστοσελίδων που αρθρογραφούν σημαντικοί αριστεροί διανοούμενοι όπως ο Νόαμ Τσόμσκι (Truth-out, Counter Punch, κ.λπ.).

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήδη κινείται σε μια τέτοια κατεύθυνση άμεσης πολικής παρέμβασης στο διαδίκτυο. Με βάση ανακοινώσεις που έγιναν στις 5 Δεκεμβρίου, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κάλεσε τους μεγάλους του διαδικτύου (facebook, Twitter και Google) να υποβάλλουν μηνιαίες εκθέσεις στην Επιτροπή μέχρι τον Μάιο οπότε θα διεξαχθούν οι ευρωεκλογές όπου να παρουσιάζουν τις ενέργειές τους για την αντιμετώπιση της παραπληροφόρησης. Πιο συγκεκριμένα, τους ζητείται να ενημερώνουν πόσους πλαστούς και bot λογαριασμούς εντοπίζουν και διαγράφουν, πώς αντιμετωπίζουν τις πολιτικές διαφημίσεις, κ.α. Ο αρμόδιος επίτροπος για την ασφάλεια, ο βρετανικής καταγωγής Τζούλιαν Κινγκ, επεσήμανε ότι στο facebook εξακολουθούν να υπάρχουν 60-90 εκ. ψεύτικοι λογαριασμοί, ενώ το 80% των λογαριασμών στο Twitter που χαρακτηρίστηκαν υπαίτιοι για την παραπληροφόρηση στις εκλογές του 2016 στις ΗΠΑ παραμένουν ενεργοί κι είναι υπεύθυνοι μάλιστα για περισσότερα από 1 εκατ. Tweets την ημέρα! Μιλώντας ο αντιπρόεδρος της Επιτροπής, Άντρους Άνσιπ, δε δίστασε να ονοματίσει την ίδια τη Ρωσία ως την πρωταρχική πηγή παραπληροφόρησης στην Ευρώπη, μεταφέροντας στην γηραιά ήπειρο κι ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο την αντι-ρωσική υστερία που κυριαρχεί στις ΗΠΑ…

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, παρά την πρόθεσή της να εξαντλήσει την αυστηρότητά της, θα καταφέρει ελάχιστα πράγματα για πολλούς λόγους. Πρώτα και κύρια επειδή αναζητά σε λάθος κατεύθυνση τις αιτίες της απαξίωσης των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων. Με βάση την ερμηνεία των Βρυξελλών αρκεί να ελεγχθούν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για να ακυρωθούν οι τάσεις ενίσχυσης της άκρας Δεξιάς, την οποία μάλιστα αρνούνται να χαρακτηρίσουν με το όνομά της και την αποκαλούν γενικά κι αόριστα, και κυρίως άχρωμα, λαϊκισμό. Ξεχνούν ωστόσο ότι η πολιτική της ανεργίας, της μείωσης των μισθών, της λιτότητας και του κρατικού ρατσισμού είναι ο μεγαλύτερος στρατολογητής της άκρας Δεξιάς. Στην Ελλάδα το διαβατήριο της Χρυσής Αυγής το προσέφερε η συμμετοχή του ακροδεξιού ΛΑΟΣ στην τεχνοκρατική υποτίθεται κυβέρνηση Παπαδήμου, με τις ευλογίες της ΕΕ.

Κατά δεύτερο, οι προσπάθειες «εξευγενισμού» των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης θα αποδειχθούν κενές περιεχομένου επειδή facebook και Twitter αυξάνουν την επιρροή τους και κερδίζουν χάρη των ιαχών και του λόγου μίσους κι όχι λόγων των τετριμμένων αναρτήσεων και των ομάδων. Εκεί όμως είναι που εμφιλοχωρούν η παραπληροφόρηση και τα fake news. Έτσι, η ειλικρινής κατά τ’ άλλα προσπάθεια κυβερνήσεων, διεθνών και μιντιακών οργανισμών να επιβάλουν κανόνες ορθής λειτουργίας σε αυτούς τους οργανισμούς όλο και περισσότερο μοιάζουν με τις εκκλήσεις των νεοφιλελεύθερων για υγιή ανταγωνισμό που ακόμη κι όταν είναι ανυπόκριτες καταλήγουν να λειτουργούν ως φύλο συκής σε μια οικονομία που εγγενώς τείνει στη δημιουργία μονοπωλίων (διάβασε εδώ).

Ιανουάριος 2019

Πηγή: Περιοδικό Επίκαιρα, τ. 402

Η χλιδάτη παρακμή του Νταβός

Το τέλος της παγκοσμιοποίησης που γνωρίσαμε! Αυτή έπρεπε να ήταν η κεντρική θεματική του φετινού Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός, αν φυσικά οι διοργανωτές του ήξεραν την τύχη που θα είχαν οι προσκλήσεις τις οποίες απηύθυναν όπως κάθε χρόνο στην παγκόσμια πολιτική ελίτ.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Η συμμετοχή πολιτικών ηγετών που καταγράφτηκε το 2019 ήταν από τις μικρότερες που έχουν παρατηρηθεί. Για ορισμένους ηγέτες, όπως η Τερέζα Μέι κι ο Εμμανουέλ Μακρόν η πρόσκληση κατέληξε στο καλάθι των αχρήστων ανεξαρτήτως της θέλησης τους, καθώς τυχόν επίσκεψή τους στο χιονισμένο θέρετρο των ελβετικών Άλπεων μόνο ως λάδι στη φωτιά των ανοιχτών μετώπων που έχουν στις χώρες τους με το Brexit και τα “κίτρινα γιλέκα” θα λειτουργούσαν. Άλλοι δε, με κορυφαίο παράδειγμα τον Ντόναλντ Τραμπ, όσο κι αν επικαλέστηκαν σοβαρούς λόγους για την απουσία τους, όπως το “κλείσιμο” της αμερικανικής κυβέρνησης για τον Αμερικανό πρόεδρο, είναι βέβαιο ότι τους χωρίζει ιδεολογική άβυσσος με τον χαρακτηριστικό επισκέπτη του Νταβός, που ομνύει στο άνοιγμα των αγορών, το φιλελευθερισμό, την παγκοσμιοποίηση, την πολυπολιτισμικότητα, κ.λπ. Προς επίρρωση το μήνυμα του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο που μεταδόθηκε ηλεκτρονικά κι έβριθε επιθέσεων κατά του Ιράν και της Κίνας, ενώ μάλιστα δήλωσε πώς ο αμερικανός πρόεδρος είναι έτοιμος να προχωρήσει την μεταρρύθμιση των διεθνών οργανισμών, αντίθετα με άλλους πολιτικούς ηγέτες.

Το χειρότερο δε για τους διοργανωτές ήταν πώς τα φώτα της δημοσιότητας συγκέντρωσαν πολιτικοί ηγέτες όπως ο νέος πρόεδρος της Βραζιλίας, Χαΐρ Μπολσονάρου, που αναδεικνύεται σε σύμβολο της Νέας Δεξιάς. Από το βήμα του Νταβός μπορεί να μην απευθύνθηκε σε κάποια γυναίκα – πολιτική ηγέτη λέγοντάς της ότι είναι άξια να βιαστεί, όπως είχε πει σε βραζιλιάνα πολιτικό, παρέθεσε ωστόσο το οικονομικό του πρόγραμμα που περιλαμβάνει την κατάργηση κάθε περιορισμού και ρύθμισης που στέκεται εμπόδιο στην επιχειρηματική δραστηριότητα, όπως για παράδειγμα πλήθος από περιβαλλοντικούς νόμους που προστατεύουν τα τροπικά δάση του Αμαζόνιου. Καθόλου τυχαία ο νέος Βραζιλιάνος πρόεδρος, που για να εκλεγεί μεσολάβησε ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα για την ανατροπή της εκλεγμένης προέδρου Ντίλμα Ρουσέφ κι ένα δικαστικό για τη φυλάκιση του Λούλα ώστε να μην μπορεί να συμμετέχει στις εκλογές, πριν καν ορκιστεί απέσυρε το ενδιαφέρον της Βραζιλίας να φιλοξενήσει το 2019 την παγκόσμια σύνοδο του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή.

Συντριπτικά ήταν τα πυρά που δέχθηκε το “πνεύμα του Νταβός” κι εκ των έσω, με διαπρύσιους οπαδούς της φιλελεύθερης τάξης να βάλλουν εναντίον του από πόντιουμ και πάνελ, εν μέσω πλήθους διαφημίσεων που πρόβαλαν το Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης, μια πρωτοβουλία του Κρεμλίνου που αποτελείτο αντίπαλο δέος του Νταβός.

Μια από τις κορυφαίες στιγμές του Νταβός του 2019, που συνέπεσε χρονικά με την προειδοποίηση του ΔΝΤ για επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας το προσεχές διάστημα, ήταν το ενημερωτικό σημείωμα 22 σελίδων του αμερικανού επενδυτή Σεθ Κλάρμαν. Στις σελίδες του προειδοποιούσε ότι η μεταπολεμική τάξη πραγμάτων διαβρώνεται, επισημαίνοντας έτσι τις ιστορικές μεταβολές που είναι σε εξέλιξη στις μέρες μας ενώ επέστησε την προσοχή σε τρεις κινδύνους: τις κοινωνικές εντάσεις (βλ. “κίτρινα γιλέκα”), την αύξηση του χρέους και την υποχώρηση της αμερικανικής ηγεσίας. Σε ό,τι αφορά το τελευταίο δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστη η ταύτιση στο μυαλό όλων των αμερικανών διαμορφωτών γνώμης που ασπάζονται την κυρίαρχη ιδεολογία του τέλους της αμερικανικής παντοδυναμίας με την παγκόσμια αταξία. Λες και όταν μεσουρανούσε η αμερικανική ισχύς βασίλευε η σταθερότητα, η συναίνεση και ο διάλογος…

To τέλος της αμερικανικής ισχύος κυριαρχούσε, όσο κι αν δεν ειπώθηκε δημόσια, και στο σημαντικότερο διάλογο που αναπτύχθηκε, μέχρι την ώρα τουλάχιστον που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Παρόντες ήταν οι ηγέτες της Γερμανίας, της Νότιας Αφρικής, της Κίνας και της Ιαπωνίας και το θέμα αφορούσε την ιδιοκτησία και τον έλεγχο της διαχείρισης δεδομένων. Οι αποκλίσεις μεταξύ των ομιλητών ήταν τεράστιες, κοινός παρανομαστής ωστόσο όλων των παρεμβάσεων ήταν η ανάγκη εποπτείας των μεγάλων του διαδικτύου που έχουν την έδρα τους στις ΗΠΑ. Με άλλα λόγια η ανάκτηση της διαδικτυακής κυριαρχίας, εκ μέρους των κρατών απ’ όπου εκπορεύονται τα δεδομένα.

Ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας, Σίντζο Άμπε, προανήγγειλε ότι θα αξιοποιήσει την προεδρία της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου στο G20 για να αναθεωρηθεί εκ βάθρων το σύστημα διακυβέρνησης των δεδομένων και να ενταχθούν στο δίκαιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, όπως συνέβη στο παρελθόν με τις υπηρεσίες. Να τονίσουμε ότι η μεταρρύθμιση που ευαγγελίζεται ο ιάπωνας πρωθυπουργός επιτάχυνε την εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών και την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλεια, κ.λπ.)

Η Άνγκελα Μέρκελ από τη μεριά της, αφού αναγνώρισε ότι κανένας δεν ξέρει πώς να γράψει τους νέους κανόνες εξήγγειλε τη δημιουργία μιας κοινή ψηφιακής αγοράς στην Ευρώπη, αφήνοντας άφωνους μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε τους παρόντες με την πρωτοτυπία της σκέψης της μιας και για κάθε θέμα το Βερολίνο ιδρύει και μια κοινή αγορά: από την άμυνα και την ενέργεια μέχρι τις υπηρεσίες και τις τράπεζες. Φαίνεται έτσι ότι η επόμενη μέρα του κυβερνοχώρου που σχεδιάζουν τα σημαντικότερα διεθνή κέντρα ισχύος που ανταγωνίζονται τις ΗΠΑ, όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία (η Κίνα μένει εκτός μιας κι όλη της η ενέργεια αναλώνεται στη διαφύλαξη του δικαιώματος ελέγχου και παρακολουθήσεων της ζωής των πολιτών εκ μέρους του κράτους), θα έχει εξ ίσου ανάγλυφα χαραγμένη πάνω της την εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση του διαδικτύου. Καμιά αλλαγή επομένως δεν προοικονομείται που θα κάνει το διαδίκτυο πιο δημοκρατικό, ώστε να λειτουργεί προς όφελος πολιτών και χρηστών…

Πηγή: Νέα Σελίδα