Όλεθρος δια χειρός ΔΝΤ-ΕΕ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-Ντόρας (Πριν, 9/5/2010)

Μάζα εξαθλιωμένων θα γίνει η εργατική τάξη

ΘΕΡΑΠΕΙΑ – ΣΟΚ

Τον χαρακτήρα των μέτρων που ανακοινώθηκαν την προηγούμενη Κυριακή και ψηφίσθηκαν με διαδικασίες εξπρές την εβδομάδα που πέρασε από τη Βουλή τον είχε περιγράψει με τον πιο παραστατικό τρόπο ο διευθυντής του ΟΟΣΑ, μεξικανός, Άνχελ Γκουρία, λίγες μέρες νωρίτερα: «Η κρίση είναι σαν τον ιό Έμπολα. Αν κολλήσεις πρέπει να κόψεις το πόδι σου για να γλιτώσεις». Κι ορισμένες φορές μάλιστα το ένα πόδι δεν αρκεί, όπως δείχνει η περίπτωση της Ελλάδας.

Τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο χαράζουν μια βαθιά διαχωριστική γραμμή στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Αν τελικά εφαρμοστούν, κάτι που δεν κρίθηκε με την ψηφοφορία – παρωδία στη Βουλή, θα σηματοδοτήσουν την βίαιη, πραξικοπηματική ακύρωση των σημαντικότερων εργατικών κατακτήσεων του δεύτερου μισού του 20^ου αιώνα. Θα μετατρέψουν την εργατική τάξη της Ελλάδας σε μια μάζα αθλίων του 21^ου αιώνα αποστερημένων από κάθε δικαίωμα κι ελπίδα, υπο-τάξη κι έρμαιο στις αδηφάγες διαθέσεις του κεφαλαίου. Αυτό ήταν, όπως αποδείχθηκε, το πραγματικό περιεχόμενο του συνθήματος «Γιώργο άλλαξε τα όλα»! Μόνο και μόνο για να είναι σαφές το μέγεθος των διακυβευμάτων αρκεί να αναφέρουμε ότι το δώρο Χριστουγέννων θεσπίσθηκε το 1946, το επίδομα αδείας το 1966 και το 8ωρο το 1932! Είναι αυτές ακριβώς οι κατακτήσεις που ακυρώνονται από το μαύρο μέτωπο ΔΝΤ – ΕΕ – ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ και Ντόρας Μητσοτάκη! Πρόκειται δε μόνο για το πρώτο μέρος. Ο πρωθυπουργός επιχειρώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις δήλωσε ότι «στο τέλος, η χώρα θα είναι αναγεννημένη»! Είναι κι αυτή μια πομφόλυγα, μια κενολογία – για να χρησιμοποιήσουμε ευπρεπείς φράσεις – από τις δεκάδες που έχει πει από τον Σεπτέμβρη για να διαψευστεί την επομένη και ούτε μία φορά απ’ όλες να μη νιώσει την ανάγκη να δικαιολογηθεί! Η πραγματικότητα είναι πως η θεραπεία σοκ που περιγράφεται στο μνημόνιο συνιστά το πρώτο μέρος του προγράμματος βίαιης προσαρμογής. Η περικοπή του 13^ου και 14^ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, με άλλα λόγια, έπεται. Θα ανακοινωθεί όταν θα ολοκληρωθεί η πρώτη ή η δεύτερη τριμηνιαία εξέταση της ελληνικής οικονομίας και θα διαπιστωθεί πως τα μέτρα δεν αύξησαν τα δημόσια έσοδα ούτε μείωσαν το έλλειμμα. Αντίθετα τα οδήγησαν σε παροξυσμό.

Τα μέτρα επίσης καταφέρουν συντριπτικά πλήγματα στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, παρά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι δεν θίγονται. Διαβεβαιώσεις που στόχευαν στη διάσπαση της εργατικής τάξης και στον προσεταιρισμό των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα.

• Τεράστιες είναι οι συνέπειες στον ιδιωτικό τομέα από τα μέτρα που ανακοίνωσε το ΠΑΣΟΚ για να ξεκινήσει η χρηματοδότηση της οικονομίας από ΕΕ – ΔΝΤ, καθώς καταργούνται ακόμη και άρθρα του συντάγματος. Άμεσα περικόπτονται τα εισοδήματα των δημόσιων υπαλλήλων που πλέον χάνουν τα πλεονεκτήματα που διέθεταν έναντι των εργαζομένων στον ιδιωτικό. Με το νέο αντι-ασφαλιστικό στην πράξη καταργείται η σύνταξη που θα δίνεται πολύ αργότερα, πολύ μικρότερη.
• Θέμα χρόνου, αν εφαρμοστούν αυτά, είναι μια νέα ομοβροντία μέτρων

Έφριξε ακόμη και η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής από τον αντισυνταγματικό χαρακτήρα των μέτρων που περιλαμβάνονται στη συμφωνία με την οποία άνοιξαν οι στρόφιγγες για τον δανεισμό της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Ως «προσβολή της αρχής του κοινωνικού κράτους και του κοινωνικού δικαιώματος στην εργασία» (όπως κατοχυρώνεται με το άρθρο 22 παρ. 1 του Συντάγματος) έκρινε την κατάργηση του γενικού κατώτατου ορίου αποδοχών, την κατάργηση δηλαδή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, με την πρόταση ο κατώτατος μισθός να καθορισθεί στα 640 ευρώ από 740 που είναι σήμερα. Μέτρο που πλήττει αποκλειστικά και μόνο τον ιδιωτικό τομέα χωρίς να είναι το μοναδικό. Σε αυτή την κατηγορία, των μέτρων που θίγουν τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα περιλαμβάνονται: Μηδενικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις για μια τριετία. Μείωση αποζημιώσεων σε απολυμένους (που πλέον θα καταβάλλονται σε δόσεις) δια της εξίσωσης αυτής των εργατοτεχνιτών με τους υπαλλήλους. Αύξηση ορίου απολύσεων από το 2% στο 4%. Προώθηση της ελαστικής εργασίας και της μερικής απασχόλησης. Μείωση του κόστους της υπερωρίας. Φιλοεργοδοτική αλλαγή του νόμου για την προσφυγή στη διαιτησία. Αμείλικτα θα χτυπηθούν ακόμη κι οι άνεργοι δικαιούχοι επιδόματος, καθώς το κονδύλι μειώνεται κατά 500 εκ. ευρώ.

Στον δημόσιο τομέα τα νέα μέτρα περιλαμβάνουν: Κατάργηση 13^ου και 14^ου μισθού για μικτές αποδοχές άνω των 3.000 ευρώ μηνιαίως. Για μικτές αποδοχές μέχρι 3.000 καθορισμός Δώρου Χριστουγέννων στα 500 ευρώ και δώρου Πάσχα και επιδόματος αδείας στο ύψος των 250 ευρώ το καθένα. Μείωση των επιδομάτων κατά 8% και των αποδοχών υπαλλήλων ΔΕΚΟ που δεν έχουν επιδόματα κατά 3%. Μηδενικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις μέχρι το 2013. Χιλιάδες απολύσεις κυρίως μέσω του Καλλικράτη, αλλά όχι μόνο. Οι πρώτοι που θα πληγούν θα είναι οι συμβασιούχοι των 13.500 φορέων του δημοσίου.

Στα εισπρακτικά μέτρα, συγκαταλέγεται: αύξηση του ΦΠΑ από 5%, 10% και 21% στο 5,5%, 11% και 23%. Επίσης μετάταξη του 30% των προϊόντων ευρείας κατανάλωσης που φορολογούνταν με ΦΠΑ 10% στην κατηγορία του 23%. Αύξηση των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης σε καύσιμα, τσιγάρα και ποτά κατά 10%. Φορολόγηση αυθαιρέτων και τέλος διατήρησης ημιυπαίθριων χώρων, πράσινα τέλη και αύξηση αντικειμενικών αξιών. Ακύρωση της χορήγησης της δεύτερης δόσης του Επιδόματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης ύψους 150-650 ευρώ. Έκτακτη εισφορά στις πολύ κερδοφόρες επιχειρήσεις με στόχο να αντληθούν 1,8 δισ. ευρώ την τριετία 2011-2013 και κάθετη μείωση του κονδυλίου του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

Στο νόμο έχει ενσωματωθεί κι ένα μίνι ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που είναι το χειρότερο που έχει ποτέ εφαρμοστεί. Στο πλαίσιο του καταργείται η 13^η και 14^η σύνταξη για μικτές αποδοχές άνω των 2.500 ευρώ. Οι συντάξεις θα υπολογίζονται βάση των αποδοχών στο σύνολο του εργάσιμου βίου κι όχι των τελευταίων ετών που οι αποδοχές είναι πάντα σημαντικά υψηλότερες. Αυξάνεται η ελάχιστη περίοδος εισφορών από τα 37 στα 40 χρόνια, ενώ συνδυάζεται και με την ηλικία. Δημιουργείται αυτόματος μηχανισμός προσαρμογής συντάξεων στο προσδόκιμο ζωής που θα αυξάνει αυτόματα τα αναγκαία χρόνια εργασίας όσο θα αυξάνεται ο μέσος όρος ζωής! Αύξηση ελάχιστου ορίου στα 60 έτη. Περιορισμός πρόωρης συνταξιοδότησης, με την καθιέρωση προστίμου ίσου με 6% κατ’ έτος για όσους αποχωρούν πρόωρα από την εργασία. Περικοπές στη λίστα βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων που θα περικοπούν δραστικά. Ενίσχυση ανταποδοτικότητας μεταξύ εισφορών και συντάξεων και αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης των γυναικών στο δημόσιο τομέα και θέσπιση πλαφόν στις συντάξεις.

Στα λεγόμενα θεσμικά συμπεριλαμβάνεται η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων που αφορά οδικές μεταφορές, φαρμακεία, δικηγόρους, συμβολαιογράφους, μηχανικούς, αρχιτέκτονες, λογιστές κ.α. που θα δουν την κατώτατη τιμή για μια σειρά υπηρεσίες που πρόσφεραν να καταργείται. Η εφαρμογή της οδηγίας για την απελευθέρωση των υπηρεσιών, όπου συμπεριλαμβάνεται και η ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ. Ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας κι ειδικότερα του ΟΣΕ. Προώθηση των εξαγωγών και των ΣΔΙΤ. Απλοποίηση διαδικασιών για έναρξη επιχειρήσεων.

Πραγματικός οδοστρωτήρας!

ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

Παρηγοριά στον άρρωστο η πρωθυπουργική εξαγγελία ότι «στο τέλος η χώρα θα είναι αναγεννημένη», όπως… παλιότερα έλεγαν «θα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της». Η «αναγεννημένη Ελλάδα» θα είναι μια τριτοκοσμική χώρα της βαθιάς και ανεπίστρεπτης κοινωνικής παρακμής, της αμορφωσιάς και των χαοτικών κοινωνικών ανισοτήτων.

ΑΝΕΡΓΙΑ, ΦΤΩΧΕΙΑ, ΥΦΕΣΗ

• Πράσινο φως στον ιδιωτικό τομέα για μαζικές και φθηνές απολύσεις
• Στο 149% του ΑΕΠ θα φτάσει το δημόσιο χρέος το 2012 από 133% φέτος

Τα όσα περιγράψαμε στη διπλανή στήλη είναι ορισμένα μόνο από τα μέτρα που ψηφίσθηκαν και θα εφαρμοσθούν αποτελώντας τους όρους για την ενεργοποίηση των χρηματοδοτήσεων από ΕΕ και ΔΝΤ.

Τα αποτελέσματά τους, έκρηξη της ανεργίας, γενικευμένη φτώχεια μέσω της ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου και χρόνια ύφεση.

Μέτρα όπως η απελευθέρωση των απολύσεων και η μείωση της αποζημίωσης έως τώρα έβαζαν ένα φρένο στις απολύσεις, αποτρέποντας να προσλάβει η ανεργία εκρηκτικό χαρακτήρα. Η ίδια άλλωστε η ύπαρξή τους αποσκοπούσε να δημιουργήσει ένα δίχτυ ασφαλείας για τους εργαζόμενους με την επιβολή ενός «μηχανισμού χρονοκαθυστέρησης» μεταξύ της διακύμανσης του τζίρου μιας επιχείρησης και των κύκλων της οικονομίας από τη μια με το επίπεδο απασχόλησης, από την άλλη. Πλέον, με την κατάργηση του, είναι βέβαιο πως θα ανάψει το πράσινο φως στον ιδιωτικό τομέα για να μειώσει κάθετα την απασχόληση, προχωρώντας σε αθρόες απολύσεις ή/και αλλαγές στις σχέσεις εργασίας στη κατεύθυνση της ελαστικοποίησης. Να θυμίσουμε εδώ την πρόβλεψη του ίδιου του υπουργού Εργασίας, Ανδρέα Λοβέρδου, ότι η ανεργία θα φθάσει τα «ισπανικά» επίπεδα του 20% και να υπογραμμίσουμε φυσικά τι άοκνες προσπάθειες του να το καταφέρει.  

Άμεσο αποτέλεσμα όχι μόνο των δύο αυτών μέτρων (απολύσεις και ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα, που κατά τ’ άλλα δεν θίγεται) αλλά όλων των πολιτικών που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο θα είναι η γενικευμένη φτώχεια. Η φτώχεια θα προέλθει ως αποτέλεσμα δύο αλληλοσυμπληρούμενων πολιτικών. Από την μια μεριά το εργατικό εισόδημα μειώνεται κάθετα, από κάθε άποψη. Όταν μισθοί, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας κόβονται, τότε το διαθέσιμο εισόδημα θα υποστεί μια ντε φάκτο υποτίμηση της τάξης του 20%. Από την άλλη όμως οι τιμές των προϊόντων θα αυξηθούν. Αποτέλεσμα της αύξησης του ΦΠΑ, των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης στα καύσιμα και τα ποτά και των νέων «περιβαλλοντικών φόρων» θα είναι μια προκλητική και εξόφθαλμη ληστεία μέρα – μεσημέρι του κράτους στα ήδη απισχνασμένα λαϊκά εισοδήματα και φυσικά των εμπόρων και βιομηχάνων που θα προκαλέσουν κύμα ανατιμήσεων. Κατά συνέπεια η φτώχεια θα γνωρίσει δόξες. Και μαζί της η υποκρισία. Γιατί θα αποδειχθεί πόσο μονομερής θα είναι η «εσωτερική υποτίμηση» την οποία περιέγραφε προς λίγων εβδομάδων ο επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν. Η εσωτερική υποτίμηση με άλλα λόγια θα αφορά μόνο τα λαϊκά εισοδήματα τα οποία θα υποτιμηθούν για να ανατιμηθούν τα κρατικά εισοδήματα κι επίσης τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων. Μόνο που αυτό δεν λέγεται υποτίμηση, αλλά ανακατανομή πόρων, προς όφελος του κράτους και του κεφαλαίου και εις βάρος των εργαζομένων.

Την ανακατανομή πόρων εξυπηρετούν και οι… παροχές που περιλαμβάνει η συμφωνία. Μόνο που είναι παροχές προς τους τραπεζίτες οι οποίοι θα λάβουν 10 δισ. ευρώ μέσα από τη δημιουργία ενός Ταμείου για τη Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα. Τα 10 αυτά δισ. ευρώ δε, πρέπει να προστεθούν στα 17 δισ. που έχει ήδη θέσει στη διάθεση των τραπεζιτών η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και 11 δισ. που προσέφερε η προηγούμενη, της ΝΔ. Αποδεικνύεται έτσι ότι πρόκειται για ένα σύνολο μέτρων κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των τραπεζιτών. Κατόπιν δικών τους άλλωστε πιέσεων ενεργοποιήθηκε κι ο μηχανισμός διάσωσης.

Η ύφεση θα οδηγήσει αυτόματα και σε λουκέτα. Ήδη οι δείκτες ασφυξίας στην πραγματική οικονομία αυξάνονται ταχύτατα. Έρευνα της ICAP για την πιστοληπτική ικανότητα των επιχειρήσεων το 2009 δείχνει ότι το ποσοστό των ασυνεπών επιχειρήσεων, σε σχέση με το μέσο ποσοστό ασυνέπειας των ετών 2003-2008 αυξήθηκε κατά 39%. Πρωταθλητής ήταν το εμπόριο, με τις ασυνεπείς επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε αυτό τον κλάδο να αυξάνονται κατά 65%. Τα πρωτεία του (σε σύγκριση με τη βιομηχανία και τις υπηρεσίες) ερμηνεύονται στη βάση της συρρίκνωσης της κατανάλωσης που ξεκίνησε ήδη από πέρυσι. Μπορούμε να φανταστούμε τι έχει γίνει φέτος που οι περικοπές των μισθών άγγιξαν πολυπληθή τμήματα της εργατικής τάξης, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι και τι έπεται…  

Σε αυτό το περιβάλλον βαθιάς κοινωνικής παρακμής και εξαθλίωσης χρειάζεται πολλή αφέλεια για να ελπίζει κάποιος ότι με κάθε αύξηση μίας μονάδας στο ΦΠΑ το δημόσιο θα μαζεύει 1 δισ. ευρώ. Από πού; Θα πηγαίνουν οι εργαζόμενοι να παίρνουν δάνεια από τις τράπεζες για να χρηματοδοτούν τους αυξημένους έμμεσους φόρους, από ένα μειούμενο εισόδημα; Όταν αυξάνονται οι τιμές κι οι φόροι σε ένα πλαίσιο συμπίεσης των εισοδημάτων, η κατανάλωση θα μειώνεται περιοριζόμενη στα απαραίτητα. Ως αποτέλεσμα θα κοπούν όχι μόνο «περιττές» καταναλωτικές δαπάνες όπως το δεύτερο ζευγάρι παπούτσια και οι έξοδοι ή τα διήμερα, αλλά και η δεύτερη ξένη γλώσσα ή τα μαθήματα μουσικής των παιδιών. Γι’ αυτό το λόγο και τα διευρυμένα έσοδα από το ΦΠΑ για παράδειγμα (που για φέτος προβλέπεται να αυξηθούν κατά 800 εκ.) θα μείνουν στα χαρτιά. Η αύξηση δε που ήδη παρατηρείται προέρχεται από την εμμονική αναζήτηση αποδείξεων των καταναλωτών, λόγω των πρόσφατων φορολογικών αλλαγών. Η θετική – για τα δημόσια έσοδα – επίδραση αυτού του μέτρου σύντομα όμως θα απορροφηθεί κι αυτό που θα μείνει θα είναι η κινούμενη άμμος της ύφεσης, με την υποχώρηση των δημόσιων εσόδων και την εκτίναξη του δημόσιου χρέους. Κάτι που ήδη προδικάζεται στο μνημόνιο, γρήγορα όμως η πραγματικότητα θα το αναθεωρήσει επί τα χείρω. Στο Πρόγραμμα για παράδειγμα αναφέρεται ότι ο ρυθμός ανάπτυξης φέτος θα μειωθεί κατά 4%, του χρόνου κατά 2,6% και το 2012 θα ξαναγίνει θετικός. Πρόκειται για ευσεβείς πόθους, αν πάρουμε υπ’ όψη μας τι συνέβη σε άλλες χώρες, όπως στη Λετονία που το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 18%. Η ελληνική οικονομία κι οι εργαζόμενοι για δέκα ολόκληρα χρόνια, όπως πρόβλεψε και το γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ, θα περιδινίζονται στην τεχνητή ύφεση του ΔΝΤ, βλέποντας μάλιστα τους ονομαστικούς στόχους που υπηρετούσε η ενεργοποίηση του μηχανισμού διάσωσης να απομακρύνονται και νέα μέτρα κάθε τρεις μήνες να έρχονται πιο κοντά ως μονόδρομος, ως μοναδική σωτηρία για να μην καταστραφούμε κ.λπ., κ.λπ.  Αρκεί να αναφερθεί πως το δημόσιο χρέος από 133% φέτος αναμένεται το 2013 λόγω της ύφεσης της οικονομίας να φθάσει, επισήμως, το 149%. Τέτοια πρόοδος!

 ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ

Μηχανισμός αναδιανομής πλούτου

ΑΔΗΛΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Το εξοντωτικό πακέτο μέτρων πρώτα και κύρια συνιστά ένα μηχανισμό συμπίεσης του εργατικού κόστους για να ανακάμψουν τα κέρδη του ιδιωτικού τομέα και να ξεπεραστεί η κρίση κι επίσης μηχανισμό σφετερισμού του κοινωνικού πλούτου και βίαιης αναδιανομής του εισοδήματος στο εσωτερικό της χώρας προς όφελος του κεφαλαίου. Σε αυτό το βωμό η αστική τάξη θυσιάζει τις πιο πολύτιμες κοινωνικές της συμμαχίες με μια σειρά στρώματα. Πρώτα και κύρια με την συρρικνούμενη στο πέρασμα του χρόνου μεν, ατελείωτη δε ακόμη και τώρα στεφάνη μικρομεσαίων η οποία καταστρέφεται στις Συμπληγάδες της λιτότητας και της ραγδαίας επέκτασης των πολυεθνικών ευρωπαϊκών αλυσίδων. Επίσης με τμήματα του κρατικού μηχανισμού όπως οι στρατιωτικοί και οι διπλωμάτες οι οποίοι οδηγούνται στην καθόλου τιμητική συνταξιοδότηση ή τον παροπλισμό λόγω των υπερβολικών και άδικων περικοπών που επιβάλλονται στις αποδοχές τους. Ως κοινή συνισταμένη των παραπάνω το αστικό κράτος δέχεται μια πρωτοφανή αμφισβήτηση πρώτα και κύρια εκ των έσω, στον βαθμό που οι περικοπές του ΔΝΤ αλλάζουν άρδην τον χαρακτήρα του, υποβαθμίζοντας την περιφερειακή και διεθνή του θέση.

Η αναδιανομή πόρων προσλαμβάνει ληστρικές διαστάσεις αν δούμε και την διεθνή της διάσταση. Σε τέτοιο βαθμό ώστε αντέδρασε ακόμη κι ο επικεφαλής του ΔΝΤ, ενθυμούμενος πιθανά τις σοσιαλιστικές του καταβολές, που σε συνέντευξή του επεσήμανε την αδικία που συνιστά το επιτόκιο του 5% με το οποίο θα προσφέρουν οι Ευρωπαίοι στην Ελλάδα τα 80 από τα 110 δισ. των δανείων, όταν χώρες όπως η Γερμανία αγοράζουν χρήμα, στις σπάνιες περιπτώσεις που δεν αρκεί το εγχώριο οπότε είναι τσάμπα, με 2,5% επιτόκιο.

Το χειρότερο ωστόσο – για τους εργαζόμενους της Ευρώπης – είναι πως αυτός ο βαθιά προβληματικός «μηχανισμός διάσωσης» που δημιούργησαν οι 16 ηγέτες της ευρωζώνης αποδεικνύεται κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο έντονα πως είναι εντελώς αναποτελεσματικός να αντιμετωπίσει τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Μάρτυρας η εκτίναξη των επιτοκίων και των σπρεντς στην Πορτογαλία και την Ισπανία την εβδομάδα που πέρασε, με αποτέλεσμα οι εικασίες για τα ποσά που θα απαιτηθούν για τυχόν διάσωση των χωρών της Ιβηρικής να προκαλούν πανικό, καθώς φθάνουν ακόμη και το 1 τρισ. ευρώ.

Ο μηχανισμός διάσωσης πολύ πιο αναποτελεσματικός αποδεικνύεται στην αντιμετώπιση των βαθύτερων αιτιών της κρίσης που μαστίζει την Ευρώπη δημιουργώντας τα πιο μεγάλα και άλυτα ερωτηματικά για την τύχη της ευρωζώνης και της κάθε χώρας ξεχωριστά. Γίνεται για παράδειγμα εμφανές, για την περίπτωση της Ελλάδας, ότι η πολιτική που προκρίνεται δεν λύνει, αλλά μεταθέτει χρονικά το πρόβλημα για μετά από δύο χρόνια ή 18 μήνες όταν η Ελλάδα θα βγει πάλι μόνη της να δανειστεί χρήμα από τις διεθνείς αγορές. Κανένας δεν θα εξετάζει την τεχνητή μείωση του ελλείμματος μπροστά στην προδιαγραμμένη ακόμη κι από τους ίδιους έκρηξη του χρέους και την επιβάρυνση της Ελλάδας με νέα δάνεια έως τότε που θα καθιστούν ακόμη πιο οδυνηρή την εξυπηρέτηση των δανειακών της αναγκών – στο πλαίσιο πάντα της ασκούμενης πολιτικής. Τι θα γίνει τότε; Θα ζητηθεί η επιμήκυνση των χρηματοδοτήσεων; Και πως θα γίνει αν η προτεραιότητα έχει δοθεί στην διάσωση της Ισπανίας; Ποιος θα ασχολιέται τότε με τη διάσωση του μεμονωμένου «στρατιώτη Ελλάδα» μπροστά στην ανάγκη διάσωσης της «μεραρχίας της Ισπανίας»;

Μπροστά σε αυτά τα αδιέξοδα κερδίζουν έδαφος λύσεις αναγκαστικής χρεοκοπίας της Ελλάδας, που προβάλουν ως μονόδρομος – κι αυτές. Το ερώτημα ωστόσο είναι ποιος θα τις επιβάλει; Τυχόν αναδιάρθρωση του χρέους από όσους το οδήγησαν στα σημερινά δυσθεώρητα ύψη το μόνο που έχει να εγγυηθεί είναι τα συμφέροντα των τραπεζιτών, ντόπιων και ξένων και νέα βάρη για τους φορολογούμενους.

Πολιτική απόφαση η προσφυγή στο ΔΝΤ (Πριν 19 Απρίλη 2010)

Η προσφυγή δεν είναι μονόδρομος

«ΠΑΣΑ» ΣΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ

Τη δεκαετία του ’80 το ΠΑΣΟΚ, όταν οι διαψεύσεις ήταν πολύ περισσότερες από τα προοδευτικά μέτρα που υιοθετούσε στην κατεύθυνση της αναδιανομής  και των ελευθεριών, ήταν το κόμμα του ψεύτη. Τη δεκαετία του ’90 το ΠΑΣΟΚ έγινε το κόμμα του λαμόγιου με την καλοσχεδιασμένη κομπίνα του χρηματιστηρίου να σηματοδοτεί την πιο βίαιη και εκτεταμένη αναδιανομή πόρων σε καιρό ειρήνης. Την τρέχουσα δεκαετία το ΠΑΣΟΚ γίνεται το κόμμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το ΠΑΣΟΚ είναι το πολιτικό κόμμα που αναλαμβάνει, μετά τις δραματικές εξελίξεις της προηγούμενης εβδομάδας, την ιστορική ευθύνη προσφυγής της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Το ΠΑΣΟΚ αναλαμβάνει τη ευθύνη καταποντισμού του ελληνικού καπιταλισμού και ένταξής του στην κατηγορία των «αποτυχημένων κρατών».

Βέβαια ακόμη και την Παρασκευή, μετά τη σύνοδο των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ δήλωσε πως η επιστολή που απέστειλε την Πέμπτη ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, σε ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ δεν συνιστά αίτημα για βοήθεια, δηλαδή για ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης. Ένας μηχανισμός που αποφασίστηκε από τους ηγέτες της ευρωζώνης στις 25 Μαρτίου και συγκεκριμενοποιήθηκε την προηγούμενη Κυριακή μετά την τηλεδιάσκεψη των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, όταν αποφασίσθηκε να δοθεί στην Ελλάδα από την ΕΕ δάνειο ύψους 30 δισ. ευρώ με επιτόκιο 5%.

Η πραγματικότητα ωστόσο είναι τελείως διαφορετική. Η πραγματικότητα είναι πως η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να προσφύγει στο ΔΝΤ! Φάνηκε πεντακάθαρα από την απάντηση που έδωσε ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής προχθές Παρασκευή σε ερώτηση του Αλ. Τσίπρα, όταν επιχειρώντας να αποσείσει από πάνω του το τεράστιο πολιτικό κόστος της προσφυγής επέρριψε την ευθύνη στη ΝΔ και την συντηρητική παράταξη της Ευρώπης, τονίζοντας με την ευκαιρία «πως το ΔΝΤ είναι εδώ»! Η απόφαση του ΠΑΣΟΚ και του ίδιου του Γιωργάκη να έρθει το ΔΝΤ φάνηκε ξεκάθαρα κι από την εισήγησή του στο άτυπο υπουργικό συμβούλιο της Πέμπτης όταν δήλωνε πως θα πάμε στο ΔΝΤ ακόμη κι αν τα επιτόκια πέσουν! Τα όσα είπε και διανεμήθηκαν στους δημοσιογράφους είναι πολύ χαρακτηριστικά – απαιτείται βέβαια μια ξεχωριστή προσπάθεια για να γίνουν κατανοητά λόγω των απίστευτων ασυναρτησιών του, αποτέλεσμα της τρικυμίας που έχει στο μυαλό του: «Εμείς πρέπει να διαμορφώσουμε ένα κλίμα σταθερότητας, ανεξάρτητα από την πορεία των επιτοκίων. Ακόμη και στην περίπτωση που είναι ευνοϊκά τα επιτόκια, πρόβλημα μπορεί να παραμένει ότι, κάθε εβδομάδα ή κάθε μήνα που θα πρέπει να βγαίνουμε στην αγορά, το ερώτημα είναι τι θα γίνει, θα είναι ψηλά, χαμηλά, τι λένε οι οίκοι αξιολόγησης, τα rating agencies, όπως λένε. Αυτό έχει δημιουργήσει μια ψυχολογική τρομοκρατία στην οικονομία μας, αλλά και στον έλληνα πολίτη,, που εμείς πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Να εγγυηθούμε ασφάλεια και σιγουριά. Άρα, λοιπόν πέρα από τον άμεσο δανειακό μας προγραμματισμό, η σταθερότητα είναι επίσης ένα στοιχείο αξιολόγησης για το κατά πόσο θα χρησιμοποιήσουμε ή όχι αυτό τον μηχανισμό»!

• Ενεργοποίηση του μηχανισμού διάσωσης και προσφυγή στο ΔΝΤ ψηφίζει με χέρια και πόδια η αστική τάξη και προωθεί το ΠΑΣΟΚ. Επιλέγουν τον διεθνή διασυρμό της χώρας προκειμένου να επιβάλλουν ένα αντεργατικό πραξικόπημα, υπό την ομπρέλα των όρων του ΔΝΤ, χωρίς προηγούμενο τις τελευταίες δεκαετίες.
• Στο σφαγείο του ΔΝΤ «ανεξάρτητα από την πορεία των επιτοκίων» είπε ο Γ. Παπανδρέου

Η ενεργοποίηση του μηχανισμού διάσωσης θα γίνει για να γλιτώσουμε το… άγχος, με βάση τις δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού στο άτυπο υπουργικό συμβούλιο της Πέμπτης, λίγες ώρες πριν στείλει ο υπουργός Οικονομικών επιστολή προς ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ καλώντάς τους να έρθουν από αύριο Δευτέρα για να αποφασίσουν τους όρους εκχώρησης του δανείου. Επειδή κατά τον Γ. Παπανδρέου, τον μεγαλύτερο πολιτικό απατεώνα που έχει περάσει ποτέ από την Ελλάδα, θα μας τρώει η ανασφάλεια κι η αβεβαιότητα κάθε φορά που θα εκδίδουμε ομόλογα, γι αυτό το λόγο φέρνουμε το ΔΝΤ για να έχουμε σίγουρο το κεφάλι μας, να έχουμε «ασφάλεια και σιγουριά». Μάλιστα, «ανεξάρτητα από την πορεία των επιτοκίων»!

Είναι προφανές ότι ο Γιωργάκης εκτελεί συμβόλαιο. Η απόφασή του να παραπέμψει την Ελλάδα στο ΔΝΤ δεν επιβλήθηκε από την πορεία των επιτοκίων την προηγούμενη εβδομάδα, που μια και αφορούσαν την δευτερογενή αγορά και δεν διαμορφώθηκαν από την απ’ ευθείας έκδοση ομολόγων του δημοσίου, μόνο ενδεικτικό ρόλο είχαν για την πορεία τους στην επόμενη έκδοση κι ειδικότερα για τις κρίσιμες εκδόσεις του Μάη. Η απόφαση του Παπανδρέου για προσφυγή στο ΔΝΤ λήφθηκε κατ’ απαίτηση της ελληνικής ολιγαρχίας που είδε τις περικοπές στον δημόσιο τομέα και… ζήλεψε. Ανέκαθεν άλλωστε ο ιδιωτικός τομέας κρατούσε τα σκήπτρα στην μείωση του εργατικού κόστους και την επιβολή αντεργατικών πολιτικών. Μετά όμως τα μέτρα της 3^ης Μαρτίου, όταν ανακοινώθηκε η κατάργηση του 14^ου μισθού και των επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων, η σκυτάλη της λιτότητας πέρασε στον δημόσιο τομέα. Η προσφυγή στο ΔΝΤ θα αποκαταστήσει την… τάξη, εκχωρώντας εκ νέου στον ιδιωτικό τομέα τα πρωτεία στην εξαθλίωση των εργαζομένων του. Το δήλωσε άλλωστε κι ο ίδιος ο διευθυντής του μισητού διεθνούς οργανισμού, Ντομινίκ Στρος Καν, την Δευτέρα όταν τόνιζε σε συνέντευξή του ότι ο αποπληθωρισμός αποτελεί το «μοναδικό αποτελεσματικό φάρμακο» για την Ελλάδα! Τι εννοεί με τον όρο αποπληθωρισμό; Μείωση μισθών και τιμών. Αυτός είναι ο στόχος τους!

Εδώ χρειάζεται να ανοίξουμε μια παρένθεση. Στην Ελλάδα ειδικότερα ξέρουμε καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα πως ο πληθωρισμός δημιουργείται από τις ανατιμήσεις που επιβάλει το κεφάλαιο στα προϊόντα που παράγει ή και πουλάει. Δημιουργείται επίσης από την αχαλίνωτη κερδοσκοπία, την οποία κανένας μα κανένας υπουργός δεν έχει το θάρρος να αντιμετωπίσει γιατί κατά την προεκλογική περίοδο σε ποιον θα απευθυνθεί για να του δώσει λεφτά να καλύψει την εκστρατεία του; Μάρτυρας της απροθυμίας του κράτους να ελέγξει την κερδοσκοπία το πρόσφατο όργιο με τις τιμές της βενζίνης. Θεατές ήταν τα αρμόδια υπουργεία. Αποτέλεσμα της κερδοσκοπικής κραιπάλης των ιδιωτών και της κρατικής φορομπηξίας ήταν η απογείωση του πληθωρισμού στη Ελλάδα τον Μάρτιο που έφθασε το 3,9% από 2,9% τον Φεβρουάριο ενώ στην ευρωζώνη ήταν 1,4%. Κατά συνέπεια σε ότι αφορά τις τιμές, την μία από τις δύο παραμέτρους που θα επιφέρουν τον αποπληθωρισμό του ΔΝΤ, υπάρχει μια θεόρατη επιγραφή «μην αγγίζετε»! Κι από κάτω υπογράφουν τα αρμόδια υπουργεία. Στην ίδια λίστα της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας με τον πληθωρισμό υπάρχουν επίσης κι οι χώρες όπου ο στόχος του Ντομινίκ Στρος Καν υλοποιήθηκε: Πρώτη απ’ όλες η Λετονία με αρνητικό πληθωρισμό -4% κι ακολουθούν Ιρλανδία (-2,4%) κι η Λιθουανία (-0,4%)! Πρακτικά δηλαδή οι χώρες που στενάζουν κάτω από την μπότα του ΔΝΤ ή των εξοντωτικών και μακροχρόνιων προγραμμάτων λιτότητας. Εκεί εμφανίζεται αποπληθωρισμός. Το σχέδιο για την Ελλάδα επομένως θα περιλαμβάνει αλλεπάλληλες ανατιμήσεις προϊόντων και υπηρεσιών λόγω φορομπηξίας και αύξησης των κερδών και ταυτόχρονα μειώσεις σε μισθούς, ημερομίσθια και συντάξεις! Αυτός είναι ο δυσερμήνευτος για τους μη επαΐοντες αποπληθωρισμός του Ντομινίκ Στρος Καν.

Δεν λείπουν βέβαια κι όσοι διατείνονται ότι πλέον, μετά ειδικότερα την ανάδειξη του προερχόμενου από το Σοσιαλιστικό Κόμμα Γαλλίας και μέγα χαμαιλέοντα της πολιτικής Ντομινίκ Στρος Καν στην ηγεσία του διεθνούς οργανισμού, το ΔΝΤ δεν είναι και τόσο μισητό. Κατ’ άλλους έβγαλε και τα συμπεράσματά του από την καταστροφή που προκάλεσε σε δεκάδες χώρες του Τρίτου Κόσμου και πλέον αποφεύγει τις θεραπείες σοκ. Τάδε έφη ο Γιάννος Παπαντωνίου από τηλεοράσεως προχθές το βράδυ και δεκάδες ακόμη περισσότερο ενεργοί ΠΑΣΟΚοι που επιχειρούν έτσι να χρυσώσουν το χάπι.

Το τι ακριβώς θα ζητήσουν τα στελέχη της αγίας τριάδας Κομισιόν – ΕΚΤ – ΔΝΤ που θα έρθουν από αύριο και θα στρογγυλοκαθίσουν για 15 μέρες στην Αθήνα έχει ήδη αρχίσει να βγαίνει στο ρεπορτάζ των εφημερίδων – παραμένοντας πάντως αδιευκρίνιστο αν αποτελεί ευσεβή πόθο της ελληνικής ολιγαρχίας ή ρεπορτάζ: Μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα κατά 10% και κατάργηση του 14^ου μισθού. Κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και σε κάθε περίπτωση του κατώτατου, νομοθετικά καθορισμένου μισθού και ημερομισθίου, με πρόσχημα ότι ήδη καταστρατηγείται λόγω της επέκτασης των άτυπων μορφών εργασίας. Απελευθέρωση των σχέσεων εργασίας, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της ανεργίας, που θα έχει ως αποτέλεσμα την κατάργηση της αποζημίωσης σε περίπτωση απόλυσης, την δυνατότητα περαιτέρω ελαστικοποίησης των ωρών εργασίας μέσω της διευθέτησης του ωραρίου σε βάθος χρόνου. Εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και μείωσης του δημόσιου τομέα και των κρατικών δαπανών, σ’ ότι αφορά πάντα τις κοινωνικές παροχές. Κατακρεούργηση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων με την μείωση των συντάξεων, των εργοδοτικών εισφορών και της κρατικής χρηματοδότησης και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης – που θα οδηγήσει φυσικά στην εκτίναξη της ανεργίας. Άνοιγμα των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων έτσι ώστε να δημιουργηθούν νέα πεδία δράσης για το πολυεθνικό περισσότερο κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στις υπηρεσίες (όπως εμπόριο, μεταφορές) κ.α. Κατά πόσο επομένως το ΔΝΤ άλλαξε χαρακτήρα εύκολα αποδεικνύεται από τα παραπάνω…

Ούτε φυσικά μπορεί να υποστηριχθεί πως στον βαθμό που το ΔΝΤ αναμένεται να δανείσει την Ελλάδα με ένα μικρό ποσό της τάξης των 10 έως 15 δισ. ευρώ, σε σχέση με την ΕΕ που θα καταβάλει ένα διπλάσιο ποσό της τάξης των 30 δισ., δεν θα είναι το ΔΝΤ αυτός που θα καθορίσει τους όρους. Θα βάλει δηλαδή λεφτά χωρίς να επιβάλλει πρόγραμμα ανασυγκρότησης. Κάτι τέτοιο έχει αποκλειστεί εδώ και καιρό από τον ίδιο τον Ντομινίκ Στρος Καν που έχει δηλώσει ότι η Ελλάδα θα δανειοδοτηθεί με τους ίδιους όρους που δανειοδοτείται κάθε άλλη χώρα. Τίποτε λιγότερο…

Η έγκριση που είχε από την ελληνική αστική τάξη το σχέδιο προσφυγής της Ελλάδας στο ΔΝΤ φάνηκε από την δήλωση του προέδρου του ΣΕΒ που πέταξε τη σκούφια του ακούγοντας την είδηση, χωρίς να νιώσει κανέναν ενδοιασμό για την μετατροπή της Ελλάδας σε Λετονία: «Η παράταση της αβεβαιότητας πλήττει καθημερινά την παραγωγική οικονομία, ενώ κινδυνεύει να κάνει ακόμη πιο επαχθές το κόστος δανεισμού μας και ενδεχομένως να αποδυναμώσει την ευρωπαϊκή βούληση στήριξης της χώρας μας. Ρεαλιστικότερη επιλογή θα ήταν η υποβολή αιτήματος για την άμεση ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης που αποφάσισε η ΕΕ. Δεν έχει νόημα να διαπραγματευόμαστε το χρονοδιάγραμμα επιβολής από τις Βρυξέλλες και το ΔΝΤ διαρθρωτικών αλλαγών που εδώ και χρόνια θα έπρεπε από μόνοι μας να είχαμε υλοποιήσει», ήταν η δήλωσή του. Μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει, για τον πρόεδρο των βιομηχάνων, ο οποίος εδώ που τα λέμε μετά την πώληση της Δέλτα στον Βγενόπουλο και την απόφαση του τελευταίου να τον απολύσει από σύμβουλο, είναι ο τελευταίος που θα ‘πρεπε να μιλάει για την παραγωγική οικονομία.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε κι ο γιος του χουνταίου υπουργού, πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών σε εκδήλωση την Δευτέρα για τις αποκρατικοποιήσεις όταν δήλωνε: «ό,τι εξέθρεψαν ή δεν τόλμησαν να αγγίξουν οι κυβερνήσεις των τριών τελευταίων δεκαετιών θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε σήμερα. Άμεσα και αποφασιστικά… Είναι καιρός πλέον να τελειώνουνε με τα ημίμετρα και τα μπαλώματα».

Για την αστική τάξη, επομένως, η άνοδος των επιτοκίων κι η απειλή αδυναμίας δανεισμού εξελίχθηκε σε μια πρώτης τάξης ευκαιρίας για να επιβάλει ένα αντεργατικό πραξικόπημα και να αναιρέσει κατακτήσεις που είχε σεβαστεί ακόμη κι η χούντα. Η τρομοκρατία των σπρεντς αποδείχθηκε το πιο αποτελεσματικό όπλο για να ανοίξει ο δρόμος για το ΔΝΤ, που ακόμη και αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να την εφεύρουν. Πως αλλιώς θα μπορούσαν να επιβάλλουν τόσο αντιλαϊκά μέτρα;

Κι επιπλέον να γιατί ανέσυραν την εξάρθρωση της «τρομοκρατίας» με διαφορά λίγες ώρες από την απόφαση προσφυγής στο ΔΝΤ. Για να συγκαλύψουν τον πιο βίαιο και αιματηρό κοινωνικό πόλεμο του κεφαλαίου απέναντι στους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους. Σωστά το είπε η Όλγα Τρέμη την περασμένη Δευτέρα στο δελτίο του Μέγκα, κάνοντας το σαρδάμ της δεκαετίας, μετά την εξάντληση της κάλυψης του Επαναστατικού Αγώνα κι ανοίγοντας το θέμα του ΔΝΤ: «Και τώρα περνάμε στο μέτωπο της τρομοκρατίας»! 

• Μηχανισμός διάσωσης των τραπεζών, όχι της Ελλάδας
• ΕΠΙΤΑΧΥΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΕ

Αν το ΠΑΣΟΚ και η αστική τάξη στην Ελλάδα μετατρέπονται σε τυφλά όργανα του ΔΝΤ μόνο και μόνο για να αξιοποιήσουν τους όρους με τους οποίους δανειοδοτεί ώστε να επιβάλουν ένα αντεργατικό πραξικόπημα, η ΕΕ έχει τους δικούς της λόγους για να προσφέρει τον περίφημο μηχανισμό στήριξης.

Αρχικά οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ έχουν τεράστιο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στην Ελλάδα γιατί οι δικές τους τράπεζες έχουν επενδύσει δισεκατομμύρια ευρώ στο ελληνικό δημόσιο χρέος, αγοράζοντας αφειδώλευτα ομόλογα του δημοσίου. Το 60% ειδικότερα των ελληνικών ομολόγων είναι σε ευρωπαϊκές τράπεζες. Κατά συνέπεια στην περίπτωση που η Ελλάδα σηκώσει τα χέρια ψηλά δηλώνοντας ότι αδυνατεί ή δεν προτίθεται να εξυπηρετήσει το χρέος της, δεν θα έχαναν μόνο, ούτε καν κυρίως, οι ελληνικές τράπεζες που κατέχουν μόνο το 30% των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου. Πρωτίστως θα έχαναν οι ευρωπαϊκές που θα εμφάνιζαν στους ισολογισμούς τους τεράστιες ζημιές. Η ενεργοποίηση επομένως του μηχανισμού διάσωσης δεν εκφράζει την αλληλεγγύη μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών αλλά την έγνοια των αστικών κρατών για τη διαφύλαξη των συμφερόντων των δικών τους πολυεθνικών τραπεζικών κολοσσών.

Η διάσωση άλλωστε θα αποδειχθεί εξαιρετικά συμφέρουσα. Γιατί η Γερμανία για παράδειγμα ή η Γαλλία που θα δανείσουν στην Ελλάδα 8,37 και 6,30 δισ. ευρώ (αυτή θα είναι η συμβολή τους στο πακέτο των 30 δισ.) με επιτόκιο 5%, όπως αποφασίστηκε την προηγούμενη Κυριακή, οι ίδιες δανείζονται χρήματα με επιτόκιο 3%. Επομένως η «διάσωση της Ελλάδας» θα προσφέρει στις ιμπεριαλιστικές χώρες ένα επιπλέον μέσο βελτίωσης της θέσης τους στον διεθνή ανταγωνισμό. Παύει με αυτό τον τρόπο να είναι ανεξήγητη η απροθυμία της ΕΚΤ να δανείσει χώρες που βρίσκονται στο επίκεντρο κερδοσκοπικών επιθέσεων με το επιτόκιο του 1% που απολαμβάνουν οι τράπεζες. Αν γεύονταν και τα κράτη αυτά τα οφέλη από που θα κέρδιζαν η Γαλλία και η Γερμανία, σφίγγοντας παραπέρα τη θηλιά τους στο λαιμό καπιταλιστικών σχηματισμών που κλυδωνίζονται υπό το βάρος της κρίσης;

Ο ορυμαγδός των εξελίξεων αυτήν την εβδομάδα καταδίκασε να περάσουν σε δεύτερη μοίρα κι ορισμένες εξελίξεις που αφορούν την ίδια την ΕΕ, όπως για παράδειγμα η συζήτηση που έγινε στο συμβούλιο των επιτρόπων την προηγούμενη Τετάρτη για τις αλλαγές στο Σύμφωνο Σταθερότητας που θα παίρνουν υπ’ όψη τους τις τελευταίες εξελίξεις. Η εισήγηση που διαμορφώθηκε, μετά την απόρριψη των σκληρών γερμανικών προτάσεων, περιλαμβάνει την περικοπή των χρηματοδοτήσεων κι ακόμη την επιβολή χρηματικών προστίμων στις χώρες που εμφανίζουν κατ’ επανάληψη υψηλά ελλείμματα και χρέη!

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

• Κοινωνικό ηφαίστειο η Ελλάδα

• ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΕΣ ΕΚΡΗΞΕΙΣ

Ορισμένα από τα μέτρα που ζητούν ΔΝΤ και ΕΕ ήδη τα έχει λάβει το ΠΑΣΟΚ ή είναι στην πορεία ψήφισής τους στη Βουλή. Για παράδειγμα, το ασφαλιστικό που προβλέπει μείωση συντάξεων ακόμη και κατά 30% ή το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων βάση του οποίου αναμένουν από την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, της ΕΥΔΑΠ, της ΕΥΑΘ, της ΔΕΠΑ και της ΛΑΡΚΟ να εισπράξουν εντός του 2010 τουλάχιστον 1,5 δισ. ευρώ. Στα μέτρα του ΔΝΤ είναι επίσης κι ο «Καλλικράτης» που προβλέπει την απόλυση χιλιάδων συμβασιούχων στους ΟΤΑ κι η αύξηση των έμμεσων φόρων που επέβαλλε πρόσφατα η κυβέρνηση. Ακόμη όμως κι αυτή η χιονοστιβάδα αντεργατικών μέτρων που επέβαλε τους έξι τελευταίους μήνες η κυβέρνηση θα αποδειχθεί ανεπαρκής από το ΔΝΤ. «Τα μέτρα φθάνουν» λένε άπαντες, για να συμπληρώσουν «για το 2010». Για την επόμενη διετία θα έλθει νέος οδοστρωτήρας, η πλήρης εφαρμογή του οποίου θα είναι όρος για να εκταμιευτούν οι επόμενες δόσεις των δανείων του ΔΝΤ, οπότε το φόβητρο κάθε φορά θα είναι πως αν δεν υλοποιήσουμε κι αυτό το μέτρο θα κοπεί η επόμενη δόση, όπως άλλωστε συνέβη στην Ουκρανία όταν προεκλογικά η Τιμοσένκο αποφάσισε να μην μειώσει τις συντάξεις ή στην Ρουμανία όταν προεκλογικά πάλι χαλάρωσαν ορισμένους όρους.

Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής και των αποφάσεων που τώρα λαμβάνονται θα είναι πραγματικά ιστορικών διαστάσεων. Σε κοινωνικό επίπεδο η κατάσταση είναι ήδη έκρυθμη. Μια ματιά να ρίξει κανείς στις στρατιές των ανθρώπων που ψάχνουν να βρουν φαγητό στους κάδους απορριμμάτων, στην 3^η Σεπτεμβρίου που έχει γεμίσει με πόρνες κάθε ηλικίας, στο αστυνομικό δελτίο όπου το έγκλημα έχει χτυπήσει κόκκινο και στα φανάρια που συνωστίζονται επαίτες εύκολα διακρίνεται μια κοινωνία που αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης, που έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο, πριν ακόμη εφαρμοστεί κι η γερή φουρνιά των αντιλαϊκών μέτρων. Πριν δηλαδή ακόμη αυξηθεί η ανεργία όπως άπαντες προβλέπουν και πριν μειωθούν οι μισθοί στο δημόσιο κι οι συντάξεις. Το αμέσως επόμενο βήμα θα είναι τυφλές κοινωνικές εκρήξεις, απίστευτης βιαιότητας!

Σε οικονομικό δε επίπεδο ακόμη και αυτά τα μέτρα αν υλοποιηθούν το μόνο που θα εξασφαλίσουν θα είναι την επίσπευση των επόμενων. Ένα σπιράλ θανάτου όπως το περιέγραψε οι μεγαλοκερδοσκόπος Τζορτζ Σόρος σφιχτής οικονομικής πολιτικής, πτώσης φορολογικών εσόδων και βύθισης της οικονομίας. Προς επιβεβαίωση το αδιέξοδο στο οποίο κατέληξε η σύσκεψη των διευθυντών εφοριών στο υπουργείο Οικονομικών την προηγούμενη εβδομάδα όταν έγινε εμφανές πως το μόνο αποτέλεσμα των τελευταίων μέτρων ήταν η μείωση των φορολογικών εσόδων το πρώτο τρίμηνο σε σχέση με πέρυσι κατά 216 εκ. ευρώ. Από τις 67 εφορίες 3 μόνο εμφάνισαν αύξηση εσόδων! Κι η ύφεση θα βαθύνει ακόμη περισσότερο.

Σε πολιτικό επίπεδο η προσφυγή στο ΔΝΤ (που έγινε μάλιστα άρον – άρον για να επωφεληθεί όσου πολιτικού χρόνου έχει απομείνει) σημαίνει το τέλος του ΠΑΣΟΚ. Η απόφαση του Παπανδρέου αποτελεί την μεγαλύτερη εκδίκηση απέναντι στο κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του, το οποίο αφού δεν μπόρεσε να το αλλάξει, το οδηγεί σε διάλυση και σε πολιτικό αφανισμό. Όπως ακριβώς συνέβη και στην Ουγγαρία με τις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής όπου το Σοσιαλιστικό Κόμμα τιμωρήθηκε κερδίζοντας το 18% των ψήφων για την απόφασή του να οδηγήσει τη χώρα στο ΔΝΤ, όπως ακριβώς είχε συμβεί και στη Γερμανία όταν ο Σρέντερ επέβαλε την αντιλαϊκή Ατζέντα 2010, καταστρέφοντας το κράτος πρόνοιας, κοκ.

ΛΕΤΟΝΙΑ: Γιατί καμαρώνουν οι αποτυχημένοι (Πριν, 3/10/2010)

Με πανευρωπαϊκό χρυσό στη φτώχεια και την ανεργία η Λετονία καμαρώνει για τα άδεια (από κόσμο) σούπερ μάρκετ και την αμερικανοδουλεία

Η Λετονία αποτελεί αρχετυπικό δείγμα αποτυχημένου κράτους για όλους – τον πληθυσμό της, το διεθνές περιβάλλον – εκτός από την πολιτική της ηγεσία… Το μέγεθος της αποτυχίας της, όπως επισημοποιήθηκε με την προσφυγή της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους εξοντωτικούς όρους που επέβαλε, βεβαιώνεται από τις πλέον επίσημες στατιστικές. Πρώτο παράδειγμα: η Λετονία, με βάση έρευνα της Γιουροστάτ με ημερομηνία 29 Ιανουαρίου, είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη ανεργία εντός της ΕΕ. Επισήμως πάντα, το 23% του πληθυσμού της είναι άνεργοι, ενώ στη νεολαία ειδικότερα η ανεργία φθάνει το 44%. Δεύτερο παράδειγμα: η Λετονία, ελέω ΔΝΤ και της ντόπιας ληστρικής αστικής τάξης, διατηρεί το πανευρωπαϊκό ρεκόρ στη φτώχεια. Το 26% του πληθυσμού της, με βάση τους πολιτικά ουδέτερους επιστημονικούς ορισμούς της Γιουροστάτ, βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας. Ειρήσθω εν παρόδω, το αργυρό μετάλλιο φτώχειας ανήκει στη Ρουμανία που κι αυτή γνώρισε την περιποίηση του μισητού διεθνούς οργανισμού. Το τρίτο παράδειγμα που δείχνει τον αποτυχημένο χαρακτήρα του λετονικού κράτους αναφέρεται στην συνεχή πολιτική αστάθεια, όπως εκφράζεται με τις διαρκείς αλλαγές στη σύνθεση της κυβέρνησης συμμαχίας. Η κυβερνητική αστάθεια είναι αποτέλεσμα δύο αιτιών: Πρώτα και κύρια του νεοφιλελεύθερου εξτρεμισμού τους. Τι διάρκεια ζωής να έχει μια κυβέρνηση που μειώνει τους μισθούς των δασκάλων κατά 30% και μετά από δύο μήνες ξανά κατά 50%; Η δεύτερη αιτία της συνεχούς πολιτικής αστάθειας προέρχεται από τις ανοιχτές φιλοφασιστικές τάσεις του κυβερνώντος κόμματος, Νέα Εποχή, που έφθασε ακόμη και να εφεσιβάλει απόφαση του ανώτατου συνταγματικού δικαστηρίου να απαγορεύσει παρέλαση των Ες Ες. Για την κυβέρνηση της Λετονίας (που είναι το αγαπημένο παιδί του Τζορτζ Σόρος και προς απόδειξη η χορηγία της ανακαίνισης των προσόψεων όλων των παραδοσιακών κτιρίων στο κέντρο της πρωτεύουσας Ρίγα από το ίδρυμα του ουγγρο-εβραίου μεγιστάνα) η παρέλαση των συνεργατών των χιτλερικών με τις σβάστικες αποτελεί δημοκρατικό δικαίωμα…

Παρόλα αυτά η κυβέρνηση της Λετονίας νιώθει περήφανη και το δείχνει. Μπαίνοντας κανείς στο υπουργείο Εξωτερικών της Λετονίας, αντικρίζει μια στοίβα από καρτ – ποστάλ, η κάθε μία από τις οποίες έχει τέσσερις φωτογραφίες. Οι δύο ασπρόμαυρες φωτογραφίες στο κάτω μέρος της καρτ – ποστάλ είχαν τραβηχτεί το 1987, επί «υπαρκτού». Δεξιά, μια απελπισμένη οδηγός ενός Λάντα μπροστά στην αντλία ενός βενζινάδικου που έγραφε «μπενζίνα νιετ». Στη διπλανή, επίσης ασπρόμαυρη, φωτογραφία μια τροφαντή μεσήλικας μπροστά στο άδειο ψυγείο ενός κρεοπωλείου, με την ίδια έκφραση απόγνωσης. Στο πάνω μέρος οι δύο φωτογραφίες προέρχονται από τη σύγχρονη Λετονία, προφανώς την Λετονία για την οποία καμαρώνει η σημερινή πολιτική της ηγεσία. Στα δεξιά μια φωτογραφία από σούπερ – μάρκετ με γεμάτα ράφια κι αριστερά λετονοί στρατιώτες στο Αφγανιστάν, με γυαλιά ηλίου και μπαντάνες παραλλαγής!

Τι κι αν οι μισοί Λετονοί είναι άνεργοι και πεινάνε, με αποτέλεσμα τα σούπερ – μάρκετ να τους είναι το ίδιο ξένα όπως κι επί «υπαρκτού»; Το όνειρο του καταναλωτισμού κι η συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες έρχονται να διασκεδάσουν την εξόφθαλμη οικονομική χρεοκοπία και την καταφανή πολιτική αποτυχία μιας φασιστικής αστικής τάξης.

ΔΝΤ σημαίνει φτώχεια, ανεργία και οικονομική ερήμωση (Πριν, 21/3/2010)

ΟΥΤΕ ΔΝΤ ΟΥΤΕ ΕΕ

Λετονία, Ουγγαρία και Ρουμανία που προσέφυγαν στο μισητό διεθνή οργανισμό είδαν την ανεργία και τη συρρίκνωση του ΑΕΠ να καταγράφει παγκόσμια ρεκόρ

Ώρες αγωνίας είναι αυτές που περνάμε μέχρι να αποσαφηνιστεί το τι θα γίνει, δεδομένης της απόφασης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να προσφύγει για δανεισμό στο ΔΝΤ είτε στην ΕΕ και των τρομερών πιέσεων που ασκούν οι Γερμανοί προς την πρώτη κατεύθυνση. Μια απόφαση που πρέπει να υπογραμμίσουμε πως δεν αποτελεί μονόδρομο.

Σύμφωνα με τους ίδιους, το πρόβλημα της Ελλάδας αποκτά άμεσο και πιεστικό χαρακτήρα ωθώντας για λύση, υπό το βάρος δύο εξελίξεων. Αρχικά, της ανάγκης εύρεσης 20 δισ. ευρώ τις επόμενες εβδομάδες με τα οποία θα αναχρηματοδοτηθεί παλιότερο χρέος. Κι επίσης, λόγω του εξαιρετικά υψηλού επιπέδου στο οποίο συνεχίζουν να κινούνται τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων. Ενδεικτικά, μόλις την Πέμπτη το δεκαετές ομόλογο διαπραγματευόταν με επιτόκιο 6,265%, δηλαδή με 3,14 ποσοστιαίες μονάδες πάνω από το αντίστοιχο γερμανικό. Επίπεδο απαράδεκτο κατά την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που ωθεί στην εξεύρεση λύσης. Γιατί να θεωρείται όμως απαράδεκτο; Μια συγκριτική εξέταση του κόστους που επισείει η άλλη εναλλακτική λύση πείθει για το αντίθετο: ότι προτιμότερο είναι να πληρώνουμε αυτά τα τοκογλυφικά επιτόκια μέχρι να ξενταλκαδιάσει η κερδοσκοπία και μετά βλέπουμε.

Το δυσάρεστο είναι πως με το πέρασμα του χρόνου το απευκταίο για την κοινωνική πλειοψηφία σενάριο της προσφυγής στο μισητό, ιμπεριαλιστικό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο φαίνεται όλο και πιο πιθανό, λόγω της αφόρητης πίεσης που ασκεί η ίδια η Γερμανία. Αυτό το σενάριο δεν ήταν ωστόσο το ίδιο απευκταίο για την κυβέρνηση, η οποία από την αρχή της δημοσιονομικής κρίσης έσειε το χαρτί του ΔΝΤ (αποκρύπτοντας ταυτόχρονα το τρομερό κοινωνικό κόστος που συνόδευε μια τέτοια απειλή) με μία άνεση που έκανε όσους ξέρουν τι εστί ΔΝΤ να απορούν αν πίσω απ’ αυτή την άνεση κρύβεται η παροιμιώδης αφέλεια του Γιωργάκη ή κάποιο άλλο σχέδιο πρόσδεσης της χώρας στις ΗΠΑ. Η άνεση έδωσε τη θέση της στην ελαφρύτητα που έφθασε στο αποκορύφωμά της την προηγούμενη Πέμπτη όταν ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου δήλωνε από το βήμα του ευρωκοινοβουλίου ότι επειδή έχουμε εφαρμόσει όλα τα μέτρα που λίγο – πολύ ζητάει το ΔΝΤ σε τέτοιες περιπτώσεις το μόνο που μένει είναι να πάμε να σηκώσουμε τα λεφτά. Όπως περίπου πάμε στην τράπεζα και σηκώνουμε από τον λογαριασμό μας, το ίδιο θα συμβεί κι αν προσφύγουμε στο ΔΝΤ. Απλώς θα πάρει τα λεφτά, θα χαιρετίσει με το γνωστό χαμόγελο και θα φύγει…

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα! Η προσφυγή στο ΔΝΤ θα συνοδευτεί μετά βεβαιότητας από νέα μέτρα που θα εκτινάξουν την φτώχεια και την ανεργία σε πρωτοφανή, προπολεμικά επίπεδα!

Ιστορικά ξεκινώντας, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μαζί την Παγκόσμια Τράπεζα που ιδρύθηκαν το 1944 στο πλαίσιο της συμφωνίας του Μπρέτον Γουντς είχαν ως κύριο έργο την εγγύηση της παγκόσμιας νομισματικής τάξης και του πολυμερούς συστήματος πληρωμών στον μεταπολεμικό κόσμο. Το ΔΝΤ ειδικότερα με ένα μεγάλο αποθεματικό που σχηματίστηκε με τις συνεισφορές (τα λεγόμενα Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα – Special Drawing Rights) του κάθε ένα από τα 44 αρχικά και 192 πλέον κράτη μέλη του, μπορούσε να δανείζει κάθε χώρα που αντιμετώπιζε πρόβλημα εύρεσης ρευστού στην αγορά για να συνεχίσει να βρίσκεται «εντός» – να συμμετέχει δηλαδή στο εμπόριο και τις ανταλλαγές. Τα χρήματα ωστόσο δεν τα χορηγούσε τόσο απλά. Το ΔΝΤ έγινε αντικείμενο μίσους από τις εσχατιές της Λατινικής Αμερικής μέχρι την τελευταία γωνία της Αφρικής και της Ασίας (γι’ αυτό και στο Μαξίμου δεν ξέρουν τίποτε…) επειδή οι όροι που έθετε ήταν δρακόντειοι και ειδεχθείς. Στην πράξη το ΔΝΤ εγγυούταν την μεταπολεμική ιμπεριαλιστική παγκόσμια οικονομική τάξη συμπλήρωμα του κεϋνσιανισμού που ανθούσε στο εσωτερικό των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών. Λειτουργούσε ως δανειστής έσχατης ανάγκης έτσι ώστε ποτέ μια πολυεθνική ή οι ξένοι πιστωτές να μη χάσουν τα λεφτά τους ή τον πελάτη τους. Ήταν επίσης και το μακρύ χέρι της αμερικανοκρατίας. Το ΔΝΤ με τους όρους που έθετε για να χορηγήσει δάνεια έγινε ο πολιορκητικός κριός του δεκάλογου της Συναίνεσης της Ουάσιγκτον (του νεοφιλελευθερισμού στα αμερικανικά): απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών και της αγοράς εργασίας (κατάργηση κατώτατου μισθού, ορίου απολύσεων και κάθε κανονιστικού πλαισίου) απομάκρυνση των εμπορικών δασμών, διακοπή των επιδοτήσεων στις εθνικές βιομηχανίες, ιδιωτικοποιήσεις, κ.ο.κ.

Περιττό να πούμε ότι τα δημόσια οικονομικά ή οι μακροοικονομικές ανισορροπίες μπορεί να εξυγιαίνονταν αλλά με το πέρας της θεραπείας ο ασθενής… ξεραινόταν! Ούτε μία χώρα από τις δεκάδες χώρες που πέρασαν από τα ηλεκτροσόκ του δεν επανέκτησαν τον πρότερο δυναμισμό τους. Το αποτέλεσμα ήταν να υποπέσουν σε χρόνια ύφεση κι η φτώχεια με την ανεργία να κάνουν θραύση. Αποτέλεσμα αυτών ακριβώς των καταστροφικών μεθόδων που χρησιμοποιούσε ανέκαθεν το ΔΝΤ ήταν ο βραβευμένος με Νομπέλ Οικονομίας, Τζόζεφ Στίγκλιτς, ακριβώς πριν δέκα χρόνια τον Ιανουάριο του 2000, να τα παρατήσει και να φύγει αηδιασμένος από την Παγκόσμια Τράπεζα καταγγέλλοντας τις εγκληματικές συνταγές που χορηγούσε σε συνεργασία με το ΔΝΤ, ίδιες κι απαράλλαχτες δια πάσα νόσο… Η αφορμή για την αφύπνιση της συνείδησής του αποτέλεσε η κρίση στη Νοτιοανατολική Ασία κι η θεραπεία που ακολούθησε. Από τις ύβρεις που εξαπέλυσε εναντίον τους ο μετέπειτα νομπελίστας δεν ξέφυγε ούτε η επιστημονική τους επάρκεια με την οποία ενδύουν κάθε σύσταση νομιμοποιώντας και συγκαλύπτοντας το ταξικό, ιμπεριαλιστικό της περιεχόμενο. «Τριτοκλασάτους επιστήμονες πρωτοκλασάτων πανεπιστημίων» είχε χαρακτηρίσει όλους αυτούς τους λιμοκοντόρους που παριστάνουν τις διάνοιες, ο Στίγκλιτς…

Η αλήθεια είναι πως μέχρι πρόσφατα πιστεύαμε ότι τα ηλεκτροσόκ του ΔΝΤ αφορούσαν τον Τρίτο Κόσμο, ενώ στον Πρώτο το κεφάλαιο επεφύλασσε πιο εξελιγμένες, λιγότερο βάρβαρες πολιτικές ανάνηψης, όπως ήταν για παράδειγμα η αντιλαϊκή Συνθήκη του Μάαστριχτ που άνοιξε το δρόμο για τη νομισματική ενοποίηση. Οι αυταπάτες διαλύθηκαν πριν ένα χρόνο όταν χώρες – μέλη της ΕΕ παρά τις εκκλήσεις τους στην ΕΕ και δη τη Τέταρτο Ράιχ το μόνο που συνάντησαν ήταν πόρτες κλειστές κι έτσι αναγκάστηκαν να προσφύγουν στο ΔΝΤ. Ήταν συγκεκριμένα η Ουκρανία, η Σερβία, η Ρουμανία, η Ουγγαρία κι η Λετονία. Ξεκινώντας από την τελευταία: Για να λάβει ένα δάνειο 7,5 δισ. ευρώ αναγκάστηκε να μειώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κατά 50%, να περιορίσει τις χρηματοδοτήσεις των νοσοκομείων κατά 40%, να αυξήσει όλους τους έμμεσους φόρους, συμπεριλαμβανομένου και του ΦΠΑ, ακόμη και να κλείσει σχολεία! Ο νεοφιλελεύθερος χουλιγκανισμός έφθασε σε τέτοια επίπεδα που πούλησαν ακόμα και ολόκληρη πόλη. Το αποτέλεσμα ήταν η ανεργία να φθάσει σε επίπεδα ρεκόρ της τάξης του 23% κι η πτώση του ΑΕΠ το 2009 κι αυτή σε επίπεδο ρεκόρ, χωρίς όμοιο σε όλο τον κόσμο, της τάξης του 18%. Στην Ουγγαρία για να δοθούν υπό τη μορφή δανείου 25 δισ. δολ. απαιτήθηκε η μείωση του ύψους των συντάξεων, η αύξηση του ορίου ηλικίας από τα 62 στα 65 έτη κι η δραματική συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, όπου μεταξύ άλλων ιδιωτικοποιήθηκε και το δημόσιο σύστημα μεταφορών. Στη Ρουμανία για να δοθεί δάνειο ύψους 20 δισ. δολ. επιβλήθηκαν 100.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, κατάργηση όλων των πληρωμένων αδειών για τους δημόσιους υπαλλήλους και μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 1% κάθε χρόνο πέρυσι και φέτος και 1,5% το 2011. Μένοντας σε αυτές μόνο τις τρεις χώρες πρέπει να πούμε ότι μοιράζονται ένα επιπλέον χαρακτηριστικό: Οι κυβερνήσεις που πήγαν να εφαρμόσουν τα παραπάνω μέτρα και στα τρία κράτη ανατράπηκαν. Στην Ουγγαρία μάλιστα, την οποία επισκέφθηκε ο πρωθυπουργός κάνοντας ότι δεν ξέρει τίποτε, το αδερφό κόμμα του ΠΑΣΟΚ που έστειλε την χώρα στο ΔΝΤ διορίζοντας στη συνέχεια ως πρωθυπουργό έναν επιχειρηματία, οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν να κατακρημνίζεται, έναν μήνα πριν τις πρόωρες εκλογές. 11% δίνουν τα γκάλοπ στους σοσιαλιστές που τιμωρούνται μ’ αυτό τον τρόπο για την απόφασή τους να προσφύγουν στο ΔΝΤ, ενώ η Δεξιά παίρνει 46% κι η ακροδεξιά 12%, περισσότερα δηλαδή απ’ ότι κερδίζουν οι σοσιαλιστές. Με άλλα λόγια όποιο κόμμα άνοιξε το δρόμο για το ΔΝΤ και ταυτίστηκε με τις εξοντωτικές πολιτικές του υπέγραψε και την πολιτική του καταδίκη!

Ειρήσθω εν παρόδω, η πρωτοβουλία του Γιωργάκη να επισκεφθεί την Ουγγαρία αναδεικνύοντας την σε χώρα πρότυπο για την Ελλάδα δεν είναι καν δική του. Στην Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν στις 20-21 Φεβρουαρίου 2010 διαβάζουμε ότι «ο Τζορτζ Σόρος, ο δισεκατομμυριούχος μάνατζερ κερδοσκοπικών κεφαλαίων υποστηρίζει ότι η προσπάθεια της Ουγγαρίας θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν παράδειγμα για την Ελλάδα, όπως επίσης την Πορτογαλία και την Ισπανία»…

Με βάση τα παραπάνω η επιλογή του ΔΝΤ, έστω κι αν επιβληθεί στο πλαίσιο της μικτής λύσης ενός «κοινοπρακτικού» δανείου με τη συμμετοχή όχι μόνο του ΔΝΤ, αλλά μαζί και της ΕΕ, αποδεικνύεται καταστρεπτική για τους εργαζόμενους και την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Κατά συνέπεια είναι χίλιες φορές προτιμότερο να πληρώνουμε όχι μόνο 6,5%, αλλά και μεγαλύτερα επιτόκια της τάξης του 8 και 9%, παρά να προσφύγουμε στο μισητό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο η κυβέρνηση εμφανίζει ως εναλλακτική λύση, παραβλέποντας τις δραματικές συνέπειες που θα έχουν οι συνταγές του στους ρυθμούς μεγέθυνσης, την ανεργία και τη φτώχεια!

Το φόβητρο του προστατευτισμού (Διπλωματία, 2/2009)

ΚΙΝΔΥΝΟΛΟΓΙΑ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ»

Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ ΜΕΙΩΝΕΙ ΤΙΣ ΕΞΑΓΩΓΕΣ

Πέρα για πέρα αβάσιμες και παραπλανητικές είναι οι κραυγές αγωνίας που διατυπώνονται όλο και συχνότερα από επίσημα μάλιστα χείλη για επιστροφή στον οικονομικό εθνικισμό και ακύρωση ακόμη και αντιστροφή των τάσεων παγκοσμιοποίησης της οικονομίας. Στα πρόθυρα γενικευμένου οικονομικού πολέμου προάγγελου πολεμικής σύρραξης θα νομίζει ο ιστορικός του μέλλοντος ότι βρισκόταν ο κόσμος στις αρχές του 2009, αν λάβει σοβαρά υπ’ όψη του τις πομπώδεις και απειλητικές προειδοποιήσεις κορυφαίων πολιτικών αξιωματούχων. Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, Πέερ Στάινμπρουκ, για παράδειγμα στα μέσα Μαρτίου από τη Ρώμη όπου συνεδρίαζε το G7 σε επίπεδο υπουργών σήμανε το καμπανάκι του κινδύνου ώστε, σύμφωνα με τους Financial Times του σαββατοκύριακου 14-15 Φεβρουαρίου 2009 «να μη επαναληφθούν τα λάθη της δεκαετίας του ’30 όταν ένας καταιγισμός από προστατευτικά μέτρα μετέτρεψε αυτό που είχε ξεκινήσει ως χρηματοοικονομική κρίση σε ύφεση που συνέβαλε στην άνοδο του Ναζισμού. Η καθίζηση της δεκαετίας του ’30, είπε ο Π. Στάινμπρουκ, δεν ήταν τόσο συνέπεια της χρεοκοπίας του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, όσο το αποτέλεσμα της απόφασης του Χούβερ να αυξήσει απότομα τους εισαγωγικούς δασμούς στα αγροτικά προϊόντα. Συνέχισε δε αναφέροντας τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο ως χώρες στις οποίες οι τάσεις προστατευτισμού βρίσκονταν σε άνοδο». Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών δεν ήταν μόνος του στις επάλξεις εναντίον του επελαύνοντος προστατευτισμού. Μαζί του, μεταξύ πολλών άλλων, βρέθηκε κι ο βρετανός πρωθυπουργός που δήλωσε ότι «ο μεγαλύτερος κίνδυνος μετά τα γεγονότα των λίγων τελευταίων μηνών είναι η επιστροφή σε ότι θα αποκαλούσα χρηματοοικονομικό απομονωτισμό». Όπως κι ο πρωθυπουργός της Τσεχίας που έχει κατά το τρέχον εξάμηνο την κυκλική προεδρία της ΕΕ, Μίρεκ Τοπολάνεκ, ο οποίος μετά την προτροπή του Νικολά Σαρκοζύ προς τις επιδοτούμενες αυτοκινητοβιομηχανίες να μην στείλουν τα εργοστάσιά τους «στην Τσεχική Δημοκρατία ή αλλού» κατακεραύνωσε τον γάλλο πρόεδρο εμφανίζοντάς τον λίγο – πολύ ως υπέρμαχο ξεπερασμένων αντιλήψεων και πρακτικών. Αξίζει να δούμε ορισμένους από τους ηγέτες του άλλου στρατοπέδου, που κατηγορείται για επιστροφή στον προστατευτισμό. Πρώτος απ’ όλους είναι ο Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος προέτρεψε τις επιχειρήσεις που θα αναλάβουν τα δημόσια έργα στο πλαίσιο των παχυλών κρατικών χρηματοδοτήσεων να χρησιμοποιήσουν χάλυβα από τις ΗΠΑ κι όχι εισαγόμενο. Δεύτερος έρχεται ο γάλλος πρόεδρος ο οποίος έθεσε όρο στις δύο γαλλικές αυτοκινητοβιομηχανίες, τη Renault και την Peugeot – Citroen, που ωφελήθηκαν από το χαμηλότοκο πενταετούς διάρκειας δάνειο ύψους 6 δισ. που τους παραχώρησε όχι μόνο να μην παράγουν σε χώρες χαμηλού εργατικού κόστους επανεισάγοντας στη συνέχεια τα αυτοκίνητά τους, αλλά επίσης να μην απολύσουν προσωπικό όσο διαρκεί το δάνειο κι ακόμη να προτιμήσουν γάλλους προμηθευτές. Τα πυρά των υπέρμαχων του laissez faire δέχθηκε επίσης ο ισπανός υπουργός Βιομηχανίας, Εμπορίου και Τουρισμού που έκανε το …σφάλμα να καλέσει τους Ισπανούς να αγοράζουν εγχώρια προϊόντα, λέγοντας: «Τώρα υπάρχει κάτι που μπορούν να κάνουν οι πολίτες μας για τη χώρα τους. Να στοιχηματίσουν στην Ισπανία, να στοιχηματίσουν στα προϊόντα μας, στη βιομηχανία μας και τις υπηρεσίες μας, να στοιχηματίσουν, εν συντομία, στους εαυτούς μας». Εξ’ ίσου σφοδρά επικρίθηκε κι ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιώργος Προβόπουλος, από δύο έντυπα μάλιστα που αποτελούν ναυαρχίδες της σύγχρονης οικονομικής ορθοδοξίας: τους Financial Times στις 5 Φεβρουαρίου και τον βρετανικό Economist δυο μέρες μετά. Το «ατόπημα» στο οποίο υπέπεσε ήταν να συστήσει στις τράπεζες που πρόκειται να επιδοτηθούν με τα λεφτά των ελλήνων φορολογούμενων να μη στείλουν τα κεφάλαια στην ανατολική Ευρώπη για να καλύψουν τις μαύρες τρύπες από την υπερεπέκτασή τους. Στο ίδιο στρατόπεδο, με το στιγματισμό τους μάλιστα ως ρατσιστών, εντάχθηκαν και βρετανοί εργάτες που διαμαρτυρήθηκαν για τη χρησιμοποίηση προσωπικού από χώρες φθηνού εργατικού δυναμικού. Αξίζει λοιπόν να δούμε μία – μία τις κατηγορίες που διατυπώνονται για να φανεί κι η βασιμότητα του επικαλούμενου κινδύνου του προστατευτισμού. Με αφορμή το επιχείρημα του γερμανού υπουργού Οικονομικών, ότι δηλαδή οι αυξανόμενοι εμπορικοί δασμοί προκάλεσαν την ύφεση της δεκαετίας του ’30 και την άνοδο του Ναζισμού, διακρίνεται μια αντιστροφή των γεγονότων. Στην πραγματικότητα δηλαδή, η κρίση υπό τη μορφή της κάθετης πτώσης της καταναλωτικής ζήτησης είναι αυτή που προκάλεσε την κάθετη πτώση των εξαγωγών κι όχι οι εμπορικοί δασμοί, που αν είχαν κάποια επίδραση αυτή ήταν περιθωριακή. Μια ματιά στο τι συμβαίνει σήμερα είναι ενδεικτική, αν όχι για να αποκρυπτογραφήσουμε τι συνέβη τη δεκαετία του ’30 τουλάχιστον για να φανεί από πού προέρχεται ο κίνδυνος σήμερα. Συνολικά ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου αναμένει ότι το παγκόσμιο εμπόριο θα μειωθεί κατά 2,1% το τρέχον έτος, όταν το 2008 είχε αυξηθεί κατά 6,2%. Η μείωσή του είναι αποτέλεσμα της κάθετης πτώσης που έχουν ήδη σημειώσει και θα συνεχίσουν να καταγράφουν οι εξαγωγές πολλών χωρών που μεγάλο μέρος της παραγωγής τους στρέφεται στις διεθνείς αγορές. Για παράδειγμα, τον Ιανουάριο η Ιαπωνία είδε τις εξαγωγές της να μειώνονται με τον ταχύτερο ρυθμό των τελευταίων 50 ετών, κατά 46% σε σχέση με τον ίδιο μήνα του προηγούμενου χρόνου και κατά 35% σε σχέση με τον Δεκέμβρη, παρασέρνοντας στην άβυσσο και τους ρυθμούς μεγέθυνσης του ΑΕΠ. Πολύ χειρότερα του μέσου όρου κινήθηκαν οι εξαγωγές προς τη γειτονική της Κίνα, που μειώθηκαν κατά 45% κι ακόμη περισσότερο προς τις ΗΠΑ, που μειώθηκαν κατά 53%. Όλα αυτά συνέβησαν ενώ το πακέτο διάσωσης της αμερικανικής οικονομίας, το οποίο υποτίθεται ότι θα απορροφηθεί κατά προνομιακό τρόπο από αμερικανικές επιχειρήσεις, ακόμη συζητιόταν στα νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ. Οι εισαγωγές στην Κίνα τον Ιανουάριο κατέγραψαν μια θεαματική πτώση της τάξης του 43% «σε μια περαιτέρω ένδειξη της απότομης πτώσης της ζήτησης στην κινέζικη οικονομία τους λίγους τελευταίους μήνες που έχει οδηγήσει την ανεργία στα ύψη», σύμφωνα με τους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς στις 12 Φεβρουαρίου 2009. Την ίδια καθίζηση παρουσιάζουν οι εξαγωγές όλων των χωρών που έχουν προσανατολίσει την παραγωγή τους στις διεθνείς αγορές, όπως για παράδειγμα η Ταϊβάν που τον Δεκέμβρη είδε τις εξαγωγές της να μειώνονται κατά 42%. Είναι αυθαίρετο κι αστείο επομένως να αποδοθεί η κατάρρευση του παγκόσμιου εμπορίου στις προτροπές του ισπανού υπουργού ή στους περιορισμένης οικονομικής σημασίας ανταγωνισμούς που είναι όντως σε εξέλιξη και αφορούν για παράδειγμα την ενδεχόμενη επιβολή δασμών από την ΕΕ στις εισαγωγές βιοκαυσίμων από τις ΗΠΑ ή την επιβολή από τις ΗΠΑ αυξημένων δασμών στα εμφιαλωμένα νερά από την Ιταλία και τα γαλλικά τυριά ως αντίποινο για τα εμπόδια που συναντούν οι αμερικανικές εξαγωγές κοτόπουλων και βοδινού κρέατος στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα οι πρωτοβουλίες πολιτικών (όπως ο Ν. Σαρκοζύ) και οικονομικών παραγόντων (όπως ο Γ. Προβόπουλος) για να μείνουν εντός των συνόρων χρηματικά ποσά που χορηγούνται για να διασωθεί ο ιδιωτικός τομέας λαμβάνονται – και πολύ σωστά! – κάτω από την αυξανόμενη πίεση των πολιτών των χωρών τους. Ο λόγος αφορά τη δυσαρέσκεια για την υπερευαισθησία που έδειξαν οι εθνικές αρχές να σώσουν τις επιχειρήσεις, όταν ακόμη και τώρα απορρίπτουν εκ προοιμίου κάθε αίτημα για αύξηση στις συντάξεις ως ανεδαφικό, επικαλούμενες την δημοσιονομική στενότητα. Για να επιχορηγηθούν οι κλυδωνιζόμενες τράπεζες όμως κανένα τέτοιο εμπόδιο δε λειτούργησε αποτρεπτικά. Το αίτημά τους επίσης – να μην διασπαθιστούν δηλαδή οι επιχορηγήσεις στο εξωτερικό – πέρα από κοινωνικά δίκαιο είναι το πλέον ορθολογικό και ρεαλιστικό. Γιατί έτσι, αν δηλαδή από τα 28 δισ. δοθούν δάνεια στις εγχώριες μεταποιητικές ή εμπορικές επιχειρήσεις κι αν από τα 6 δισ. της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας ή αν μη τι άλλο υποστηριχθούν οι υπάρχουσες, υπάρχει μια περίπτωση να έρθει νωρίτερα η ώρα της εξόδου από την κρίση καθώς η ρευστότητα διαχέεται στην παραγωγή και το εμπόριο, δημιουργεί εισοδήματα ή πόρους και αυξάνει την κατανάλωση. Διαφορετικά, πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα δεν υπάρχουν ενώ εκλείπει και η τελευταία δικαιολογία για την κρατική τους επιδότηση. Στην περίπτωση της Γαλλίας, πάντως η επιστροφή στα βασικά, δηλαδή την ανάγκη στήριξης της εθνικής βιομηχανίας, δεν ανακαλύφθηκε με το σκάσιμο της φούσκας της αμερικανικής αγοράς στεγαστικών δανείων. Με το σύνθημα του «οικονομικού πατριωτισμού», από το 2006 ακόμη επί προεδρίας Ζακ Σιράκ και πρωθυπουργίας Ντομινίκ ντε Βιλπέν, σύσσωμη η πολιτική ηγεσία πάσχιζε να αποτρέψει την εξαγορά του γαλλικού ομίλου γαλακτοκομικών προϊόντων Danone από την αμερικανική Pepsico και της χαλυβουργίας Arcelor από την ινδική πολυεθνική Mittal. Μέχρι και σε συναγερμό είχε καλέσει τη χώρα ο τότε πρωθυπουργός με τηλεοπτικό του διάγγελμα στις 31 Ιανουαρίου 2006 για να μην περάσουν οι επιχειρήσεις σε χέρια ξένων. Εξ ίσου σκληρή …άμυνα είχε συναντήσει από τους Αμερικάνους και η κινέζικη πετρελαϊκή πολυεθνική CNOOC όταν επιχείρησε να αγοράσει την ομοειδή της αμερικανική Unocal, μέχρι που αναγκάστηκε να αποσυρθεί. Γεγονότα που, μεταξύ πολλών άλλων, δείχνουν ότι το «παγκόσμιο χωριό» ακόμη κι όταν όλοι το ασπάζονταν ποτέ δεν ήταν ενιαίο. Σήμερα αντίθετα στο έδαφος της κρίσης χρόνιες αντιθέσεις και απλές αποκλίσεις οδηγούνται σε παροξυσμό, όπως φαίνεται στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχει χωριστεί στα τέσσερα. Μετά την αναβίωση της αντίθεσης Βορρά και Νότου, με αφορμή την επιδείνωση των όρων δανεισμού των νότιων χωρών και περισσότερο απ’ όλες της Ελλάδας, επανήλθε επίσης με αφορμή την σύσταση του Ν. Σαρκοζύ στη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία και τις κατηγορίες για προστατευτισμό από τη μεριά της Γαλλίας, η αντίθεση μεταξύ «παλιάς» και «νέας» Ευρώπης, κατά τη προσφιλή ορολογία του πρώτου υπουργού Άμυνας του Μπους, Ντόναλντ Ράμσφλεντ. Η «νέα Ευρώπη» δε δίστασε να κάνει την αυτοτελή της εμφάνιση κατά τη διάρκεια της έκτακτης συνόδου κορυφής των ευρωπαίων ηγετών την 1η Μαρτίου, όταν εννέα πρωθυπουργοί χωρών της Ανατολικής Ευρώπης συναντήθηκαν ξεχωριστά στην πρεσβεία της Πολωνίας λίγες ώρες πριν ξεκινήσει η επίσημη σύνοδος των 27. Το αίτημα των «Νοτίων» για έκδοση ευρω-ομολόγου έτσι ώστε να γλιτώσουν τα τοκογλυφικά επιτόκια οι ευρωπαϊκές χώρες της Μεσόγειου που βλέπουν να υποβαθμίζεται συνέχεια η πιστοληπτική τους θέση από τις εταιρείες αξιολόγησης είχε απορριφθεί πριν την έναρξη της συνόδου από τη γερμανίδα καγκελάριο. Η αιτία, με βάση το γερμανικό Τύπο, ήταν πως δεν ήθελε έξι μήνες πριν τις ομοσπονδιακές εκλογές να φορτώσει στους γερμανούς φορολογούμενους το κόστος δανεισμού του ελληνικού και του ιταλικού δημοσίου. Το αίτημα των «Ανατολικών» αν και ήταν πολύ πιο δαπανηρό δεν είχε ωστόσο την ίδια τύχη. Διατυπωμένο από τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας, Φερένκ Γκιουρτσάνι, συνοπτικά αφορούσε τη χορήγηση ενός ποσού ύψους 190 δισ. ευρώ για να αποφύγουν τη χρεοκοπία οι δοκιμαζόμενες ανατολικές χώρες. Στο μάτι του κυκλώνα βρίσκονται ειδικότερα η Ουγγαρία που έχει προσφύγει στο ΔΝΤ, η Ρουμανία το νόμισμα της οποίας έχει υποτιμηθεί κατά 15% μέσα σε δύο μήνες και οι τρεις Βαλτικές χώρες: η Εσθονία το ΑΕΠ της οποίας αναμένεται να μειωθεί κατά 5,6%, η Λετονία που έχει βυθιστεί σε πολιτική κρίση μετά τη προσφυγή στο ΔΝΤ και η Λιθουανία, το ΑΕΠ της οποίας θα μειωθεί κατά 4,1%. Σε κείμενο μάλιστα που κυκλοφόρησε αναφερόταν ότι οι ανάγκες αναχρηματοδότησης του χρέους τους και αναπλήρωσης κεφαλαίου γι αυτή τη χρονιά φθάνουν τα 300 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 30% του ΑΕΠ των χωρών! Το Βερολίνο παρότι απέρριψε το αίτημα για την εφ’ άπαξ χορήγηση ενός τόσο μεγάλου ποσού στις ανατολικές χώρες δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να επέμβει αν και όποτε απαιτηθεί για τη διάσωση μεμονωμένων χωρών. Η Άνγκελα Μέρκελ άφησε ανοιχτή την πόρτα των επιλεκτικών παρεμβάσεων όχι τόσο για τις ίδιες αυτές τις χώρες, όσο γιατί μια πιθανή χρεοκοπία τους απειλεί να παρασύρει ακόμη και ολόκληρες δυτικές χώρες στην οικονομική καταστροφή. Για παράδειγμα τα δάνεια που έχουν χορηγήσει τρεις Αυστριακές τράπεζες (Bank Austria, Erste Bank και Raiffesen) στην περιοχή αντιστοιχούν σχεδόν στο 100% του ΑΕΠ της Αυστρίας! Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε τι θα γίνει στη Δυτική Ευρώπη αν αφεθούν στην τύχη τους οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Ακόμη και σ’ αυτές τις περιπτώσεις επομένως προστατευτισμός ή οικονομικός εθνικισμός δεν υφίσταται. Ούτε και ευαισθησία για τους φορολογούμενους…