Ελλάδα: από τις χειρότερες χώρες ακόμη και για να γεμίζεις το ρεζερβουάρ

Δεν είναι μόνο η τιμή της βενζίνης που τόσο σταθερά όσο και αδικαιολόγητα εδώ και μήνες ίπταται στα ύψη.

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Είναι επίσης και οι μισθοί που εξ ίσου σταθερά και το ίδιο αδικαιολόγητα εδώ και χρόνια κείτονται στα Τάρταρα. Συνδυάζοντας δε και τις δύο αυτές επιδόσεις της Ελλάδας κι επιχειρώντας μια πανευρωπαϊκή σύγκριση της θέσης μας, τότε κερδίζουμε επάξια την πέμπτη χειρότερη επίδοση στην Ευρώπη στο εξής πολύ απλό ερώτημα: Πόσα λίτρα βενζίνης μπορούμε να αγοράσουμε με τον βασικό μισθό;

Κι η απάντηση είναιότι στην Ελλάδα με τον βασικό μισθό αγοράζουμε μόλις 321 λίτρα βενζίνης, όταν στο Λουξεμβούργο αγοράζουν 1.128 λίτρα, στη Σουηδία 965 λίτρα, στην Αυστρία 933 στην Γερμανία 828 λίτρα και στο Βέλγιο 801 λίτρα. Η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων είναι καλύτερη μόνον από την αγοραστική δύναμη των Βούλγαρων, των Λετονών, των Ρουμάνων και των Εσθονών[1]. Δεν το λες και επιτυχία…

Η Ελλάδα έχει την τρίτη ακριβότερη τιμή βενζίνης στην Ευρώπη μετά την Φινλανδία και τη Δανία. Οι επιδόσεις των δύο σκανδιναβικών κρατών στην τιμή της βενζίνης είναι ελαφρώς ανώτερες της Ελλάδας, αλλά εντελώς αναντίστοιχες των διαφορών στο επίπεδο τιμών και μισθών. Η διαφορά από τα 2,41 ευρώ που στοιχίζει η βενζίνη στην Ελλάδα μέχρι τα 2,49 που στοιχίζει στην Δανία μόλις που υπερβαίνει το όριο του στατιστικού σφάλματος.

Ενδιαφέρον έχει αν παρατηρήσουμε ότι σε πολλές χώρες της βόρειας Ευρώπης, που ο βασικός μισθός είναι ακόμη και 3 φορές μεγαλύτερος από την Ελλάδα, πχ Λουξεμβούργο 2.257 ευρώ και Σουηδία: 2.153 ευρώ, η βενζίνη είναι φθηνότερη σε σχέση με την Ελλάδα: 2 και 2,23 ευρώ αντίστοιχα!

Η κατάταξη της Ελλάδας στις τελευταίες θέσεις του πίνακα με τα λίτρα βενζίνης που αγοράζει ο βασικός μισθός υπογραμμίζει ότι η σχετική αξία της βενζίνης κι ευρύτερα των καυσίμων στην Ελλάδα είναι ακόμη χειρότερη αν τη συγκρίνουμε με την αγοραστική ικανότητα των πολιτών σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Δεδομένου ότι οι ευρωπαϊκές χώρες είναι σε γενικές γραμμές εισαγωγείς ενεργειακών αγαθών, η αιτία των αυξήσεων πρέπει να αναζητηθεί σε δύο κατευθύνσεις: Πρώτο, στους φόρους που επιβαρύνουν τα καύσιμα και δεύτερο στις τιμές χονδρικής που πουλούν την βενζίνη τα διυλιστήρια.

Τα ασφαλέστερα συμπεράσματα για τις τιμές χονδρικής τα παρέχουν τα κέρδη των δύο διυλιστηρίων της Ελλάδας: της Μότορ Όιλ και των ΕΛΠΕ. Τα διυλιστήρια του ομίλου Βαρδινογιάννη, βάσει των καταστάσεων που δημοσίευσαν για το πρώτο τρίμηνο του 2022, σχεδόν τριπλασίασαν τα κέρδη τους: από 65 εκ. ευρώ το 2021 σε 197 εκ. το 2022! Θεαματική, αν και μικρότερη ποσοστιαία, αύξηση παρουσίασαν και τα κέρδη των ΕΛΠΕ του ομίλου Λάτση: Από 64 εκ. το πρώτο τρίμηνο του 2021 σε 99 εκ. το 2022. Αθροιστικά, και τα δύο διυλιστήρια υπερδιπλασίασαν τα κέρδη τους: Από 129 εκ. το πρώτο τρίμηνο του 2021 σε 296 εκ. το πρώτο τρίμηνο του 2022. Κατά συνέπεια, οι αυξημένες τιμές λιανικής δεν οφείλονται σε αυξημένες τιμές χονδρικής (ως προς το παρόν), ούτε στον …Πούτιν όπως έλεγε ο Κ. Μητσοτάκης στο συνέδριο της ΝΔ, επιδιώκοντας να αποσείσει από την πολιτική  του την ευθύνη της άγριας κερδοσκοπίας. Οι αυξημένες τιμές λιανικής οφείλονται στο ελεύθερο πεδίο που άφησε η κυβέρνηση στην κερδοσκοπία.

Δοθέντων όλων των παραπάνω, τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός υπό τον πλήρως …φιλικό προς τον χρήστη τίτλο «fuel pass 2» είναι σταγόνα στον ωκεανό της αισχροκέρδειας για τους καταναλωτές. Η επιδότηση ανέρχεται σε 65 ή 80 ευρώ (αναλόγως αν θα κατατεθεί σε τραπεζικό λογαριασμό ή σε ψηφιακή κάρτα) για την ηπειρωτική Ελλάδα και 85 ή 100 ευρώ για τη νησιώτικη. Για τις μοτοσυκλέτες είναι αντίστοιχα 60 ευρώ ή 45 για την ηπειρωτική Ελλάδα και 70 ευρώ ή 55 για τα νησιά. Αφορά δε τρίμηνη περίοδο, οπότε επιμερίζεται σε 27 ευρώ σχεδόν τον μήνα για τα αστικά κέντρα με χρήση ψηφιακής κάρτας, ενώ αποκλείονται όσοι έχουν δηλωθέν οικογενειακό εισόδημα άνω των 30.000 ευρώ, το οποίο προσαυξάνεται με 3.000 ευρώ ανά παιδί.

Η κρατική επιδότηση των 27 ευρώ τον μήνα, για όσους την δικαιούνται, δεν καλύπτει ούτε τα μισά από τα επιπλέον χρήματα που ξοδεύει κάθε οικογένεια για καύσιμα! Κι ενώ η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη αφήνει ακάλυπτη την λαϊκή οικογένεια όχι απλά συγκαλύπτει αλλά χρηματοδοτεί την ληστεία των πετρελαιάδων!

Το χειρότερο για την κυβέρνηση που εμφανίζεται ως σωτήρας και …αμέτοχη του οικονομικού εγκλήματος είναι ότι διέθετε τα μέσα να ακυρώσει αυτή την τρομερή μεταφορά πλούτου από τα λαϊκά πορτοφόλια στις «αναξιοπαθούσες» οικογένειες  Βαρδινογιάννη – Λάτση. Μπορούσε αρχικά να ελέγξει τις εισαγωγές καυσίμων στις δεξαμενές τους και την τιμολόγηση που επέβαλαν στην λιανική και να τους επιβάλλει ένα σταθερό ποσοστό κέρδους. Να τους απαγορεύσει με άλλα λόγια την αισχροκέρδεια. Το αστείο είναι ότι η κυβέρνηση εξήγγειλε την εφαρμογή αυτού του μέτρου πριν λίγους μήνες, με αναφορά όμως στα βενζινάδικα, τα τελικά σημεία πώλησης κι όχι τα διυλιστήρια, δηλαδή εκεί που διαμορφώνονται κι επιβάλλονται οι τιμές. Φραγμό στα κέρδη των βενζινάδικων έβαλε, στων πετρελαιάδων όμως όχι…

Ακόμη κι αν η κυβέρνηση δεν ήθελε να βάλει φραγμό στην αισχροκέρδεια Βαρδινογιάννη – Λάτση, για να μη χάσει την εύνοιά τους, μπορούσε κάλλιστα να μειώσει τους φόρους. Κατά την παρουσίαση των οικονομικών αποτελεσμάτων των ΕΛΠΕ ακούσαμε με έκπληξη την διοίκηση της εταιρείας να δηλώνει ότι η συνολική ζήτηση στο πρώτο τρίμηνο του 2022 αυξήθηκε σε ετήσια βάση για επίγεια καύσιμα κατά 16%, για καύσιμα κίνησης κατά 17%, για πετρέλαιο θέρμανσης κατά 15%, για ναυτιλιακά καύσιμα κατά 4% και για αεροπορικά καύσιμα κατά 160%! Η άνοδος στη ζήτηση οφείλεται στο χαμηλό σημείο εκκίνησης της σύγκρισης εξ αιτίας της πανδημίας το 2021. Οφείλεται επίσης στον ανελαστικό χαρακτήρα των μετακινήσεων που πλέον αφορούν κυρίως εργασία και υποχρεώσεις κι ελάχιστα, μόνο στον αναγκαίο βαθμό, ψυχαγωγία. Όπως και να έχει, οι αυξημένες πωλήσεις παρέχουν τη δυνατότητα και να μειωθούν οι φόροι και να μείνουν τα δημόσια έσοδα ως έχουν.

Η κυβέρνηση ωστόσο άλλα επέλεξε: Να αυξηθούν και τα κέρδη των ελληνικών ολιγαρχών και του ελληνικού δημοσίου. Με αποκλειστικό χρηματοδότη εμάς…

---

[1] Για να απαντήσουμε το ερώτημα χρησιμοποιούμε τα στοιχεία για τους βασικούς μισθούς στην Ευρώπη από την ετήσια έρευνα του Eurofound που αφορούν το 2022 κι η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα στις 15 Ιουνίου. Οι μισθοί αφορούν την 1^η Ιανουαρίου, που σημαίνει ότι για όλες τις χώρες του δείγματος (κι όχι μόνο για την Ελλάδα) τυχόν αυξήσεις που δόθηκαν έκτοτε δεν έχουν υπολογιστεί. Επίσης, στις χώρες με αστερίσκο (Δανία, Ιταλία, Φινλανδία, Αυστρία, Σουηδία και Κύπρος) δεν υπάρχουν βασικοί μισθοί που να ισχύουν οριζόντια σε όλους τους κλάδους της οικονομίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις σε κάθε κλάδο ισχύουν ξεχωριστοί κατώτατοι μισθοί που συμφωνούνται ωστόσο στο πλαίσιο συλλογικών διαπραγματεύσεων. Στους πίνακες χρησιμοποιούνται για την κάθε χώρα οι μέσοι μισθοί των 10 πιο κακοπληρωμένων επαγγελμάτων. Για την Κύπρο χρησιμοποιούμε τον βασικό μισθό του θυρωρού χωρίς καμία προϋπηρεσία. Σε ό,τι αφορά την βενζίνη οι τιμές προέρχονται από το εβδομαδιαίο δελτίο που εκδίδει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και συγκεκριμένα εκείνο της 13^ης Ιουνίου 2022.

Ρήξη: Επιστροφή στην «εποχή των σπηλαίων» ή νέος «χρυσός αιώνας»; (Πριν, 30/5/2015)

Όταν τα ήπια επιχειρήματα, για το «σπίτι των λαών», τη δυνατότητα της ΕΕ να μεταρρυθμιστεί και την πειθώ των λογικών επιχειρημάτων, καταρρέουν τότε επιστρατεύεται το τελευταίο επιχείρημα των Μνημονιακών και νεοφιλελεύθερων: Η ρήξη εμφανίζεται σαν ισοδύναμο της επιστροφής στην «εποχή των σπηλαίων».

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Αξίζει έτσι να επιχειρήσουμε να σκιαγραφήσουμε το περίγραμμα της επόμενης μέρας της ρήξης, δηλαδή της αθέτησης πληρωμών και της μονομερούς διαγραφής του δημόσιου χρέους και της εξόδου από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι αναγκαίο δε να τονισθεί το τεράστιο μεθοδολογικό πρόβλημα που εγείρεται καθώς με τα δεδομένα του σήμερα επιχειρείται να λυθεί μια εξίσωση του αύριο, όταν όλες οι παράμετροι του προβλήματος θα έχουν αλλάξει άρδην. Πρόκειται μάλιστα για περιορισμό που δεν επιδρά μόνο ούτε καν κυρίως αρνητικά, δεδομένου ότι η σύγκρουση με το κεφάλαιο θα στερήσει την κοινωνία από πολύτιμους και υπαρκτούς πόρους (πχ τα 6 δισ. καθαρών εισροών από τις δοσοληψίες με την ΕΕ το 2015), αλλά κατά βάση θετικά, δεδομένης της ασύλληπτης καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, που τείνει να λάβει ενδημικό χαρακτήρα: από την ανεργία που έχει σταθεροποιηθεί στο 26%, μέχρι το αργούν παραγωγικό δυναμικό που στη βιομηχανία αγγίζει το 34%.

Επτά είναι οι τομείς που θα επηρεαστούν άμεσα την επόμενη μέρα της ρήξης κι έχουν επίσης σημασία τόσο για τα λαϊκά εισοδήματα όσο και για την οικονομία: Νόμισμα, χρηματοδότηση εισαγωγών και ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού, τράπεζες, διατροφή, ενέργεια και φάρμακα.

Η ισοτιμία του νέου νομίσματος το πρώτο χρονικό διάστημα θα είναι συνδεδεμένη και σε σχέση ένα προς ένα με το ευρώ, παρότι η ισοτιμία που αντιστοιχεί στη δομή της ελληνικής οικονομίας είναι χαμηλότερη ακόμη κι απ’ αυτήν που έχει σήμερα το ευρώ: Μια ισοτιμία ιδανικά «μαλακή» (λόγω της παρουσίας των νοτίων χωρών στην ευρωζώνη) για να μπορεί να εξάγει η Γερμανία, καταστροφικά «σκληρή» ωστόσο για την περιφέρεια. Η πρόσδεση στο ευρώ θα είναι πολιτική απόφαση για να αποτραπούν τιμωρητικού χαρακτήρα κερδοσκοπικές επιθέσεις στη νέα δραχμή και τα απανωτά σοκ στις καθημερινές συναλλακτικές συνήθειες. Ανάλογες πρακτικές «σύνδεσης» δεν ακολουθούνται μόνο από «κλειστές οικονομίες», αλλά και από υπερ-διεθνοποιημένες όπως του Χονγκ Κονγκ. Οι επιπτώσεις της υποτίμησης στα λαϊκά εισοδήματα μπορούν να εξουδετερωθούν με ανάλογες μισθολογικές αυξήσεις, ενώ στο επίπεδο τιμών, όπως έχει δείξει ο Θ. Μαριόλης, θα είναι ελεγχόμενες. Δεν θα προκύψει δηλαδή ανεξέλεγκτος πληθωρισμός. Κίνδυνος που είναι αστείο να προβάλλεται σε μια οικονομία η οποία πάσχει από αποπληθωρισμό και, σε επίπεδο ευρωζώνης, για την αντιμετώπισή του ξοδεύονται μηνιαίως 60 δισ. ευρώ, μέσω του προγράμματος Ποσοτικής Χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Δάνεια που έχουν συναφθεί σε ευρώ, με νόμο θα μετατραπούν στο νέο νόμισμα.

Βελτίωση κι όχι υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου

θα ακολουθήσει τη διαγραφή του χρέους και την έξοδο από ευρώ – ΕΕ

Το αναγκαίο συνάλλαγμα για την κάλυψη του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου που (χωρίς καύσιμα και πλοία) ανήλθε το 2014 σε 8,13 δισ. ευρώ (από 16,04 δισ. το 2010) μπορεί να καλυφθεί από το πλεονασματικό ισοζύγιο ταξιδιωτικών υπηρεσιών που το 2014 ανήλθε σε 11,32 δισ. ευρώ (13,39 δις. εισπράξεις μείον 2,07 πληρωμές). Η μικρή παρουσία καθετοποιημένων τουριστικών δραστηριοτήτων, που ελέγχονται από πολυεθνικές-παρά την αυξανόμενη τους διείσδυση στον κλάδο τα τελευταία χρόνια, επιτρέπει σε μια κυβέρνηση να παρέχει τα κατάλληλα κίνητρα για να συγκεντρώσει αυτούς τους πόρους. Επιπλέον το κλίαρινγκ (μη εγχρήματες μορφές ανταλλακτικού εμπορίου) μπορεί να υποκαταστήσει την ανάγκη συναλλάγματος, ενώ έξυπνα μέτρα προώθησης των εισαγωγών, όπως αυτά που εφαρμόζει πετυχημένα η Αργεντινή με την υποχρέωση που αναλαμβάνει κάθε εισαγωγέας να εξάγει ένα συγκεκριμένο ποσοστό της αξίας των εισαγωγών του, περιορίζουν την ανάγκη σε συνάλλαγμα και τονώνουν τις εξαγωγές.

Ανάγκη για κάλυψη των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού δεν υπάρχει τουλάχιστον για παλιούς και νεοφώτιστους λάτρεις των Μνημονίων που υποστηρίζουν ότι παρέδωσαν πλεονάσματα. Για όλους τους υπόλοιπους που οι αυξημένες ανάγκες επανασύστασης των εσχάτως παρηκμασμένων και μόνιμα ελλιπών κοινωνικών δομών αποτελούν προτεραιότητα υπάρχει η δυνατότητα κοπής νέου χρήματος, που φυσικά κινείται σε περιορισμένα όρια. Πέρα απ’ αυτά υπάρχει η βασιλική οδός του εσωτερικού δανεισμού, που κάλλιστα μπορεί να μετατραπεί σε εργαλείο αναδιανομής κι ενίσχυσης των χαμηλών εισοδημάτων, δείχνοντας πως δεν είναι μεμπτές όλες οι μορφές χρέους. Έτσι άλλωστε ήταν σε έναν βαθμό όσο το ελληνικό δημόσιο κάλυπτε τις χρηματοδοτικές του ανάγκες μέσω της έκδοσης εντόκων γραμματίων που απευθύνονταν στο αποταμιευτικό κοινό, ακόμη και τη δεκαετία του ‘90. Ενδεικτικά, το 1998 το 80% του δανεισμού ήταν εσωτερικός, με το 70% αυτού του δανεισμού να είναι βραχυχρόνιος, μικρού δηλαδή κινδύνου. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ κατήργησε αυτή την δυνατότητα προς όφελος των τραπεζών γενικά (που εξαφάνισαν έτσι τον ανταγωνισμό τον οποίο δέχονταν) και των χρηματοπιστωτικών κολοσσών ειδικότερα που ανέλαβαν τον δανεισμό των κρατών. Η ασφάλεια που παρέχει ο εσωτερικός δανεισμός φαίνεται πεντακάθαρα στην περίπτωση της Ιαπωνίας που τα επίπεδα ρεκόρ του δημόσιου χρέους της (246,1% για το 2015), ακριβώς επειδή είναι εσωτερικός κι επιδεχόμενος επομένως άπειρων αθόρυβων αναδιαρθρώσεων, δεν έχουν οδηγήσει σε υποβάθμιση το αξιόχρεό της από τους οίκους αξιολόγησης. Ο κίνδυνος που αποτελεί για την διεθνή κερδοσκοπία ο εσωτερικός δανεισμός φάνηκε κι από την τιμωρητική συμπεριφορά που επιδείχθηκε με αφορμή το PSI τον Φεβρουάριο του 2012 όταν για τους ομολογιούχους δεν προβλέφθηκε καμιά πρόνοια. ΔΝΤ και χρηματοπιστωτικοί οίκοι ήθελαν να εξαλείψουν για πάντα αυτή την δυνατότητα. Αντίθετα, μια κυβέρνηση που θέλει να επανασυστήσει την εσωτερική αγορά δανεισμού οφείλει να αποζημιώσει στο ακέραιο τους ομολογιούχους που καταστράφηκαν το 2012, ορίζοντας ενδεχομένως κι ένα πλαφόν, πχ. 100.000 ευρώ, για να αποκλειστούν τα πολύ υψηλά εισοδήματα.

Η άμεση εθνικοποίηση των τραπεζών θα απαλλάξει την κοινωνία από την αγωνία του παρατεταμένου επιθανάτιου ρόγχου τους. Οι τράπεζες σήμερα, παρά τα 211 δισ. που έχουν πάρει από το 2008 υπό την μορφή ρευστού και εγγυήσεων, είναι σε πολύ χειρότερη μοίρα όπως δείχνει η σχέση δανείων και καταθέσεων: από μια σχέση θαυμαστής ισορροπίας το 2000 (δάνεια 108,23 δισ. ευρώ προς καταθέσεις 109,23 δισ. ευρώ ή 99%) σε μια ασυμμετρία που προκαλούσε ζάλη το 2009 (300,32 δισ. δάνεια προς 237,53 δισ. καταθέσεις ή 126%) η οποία έχει επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο (214 δισ. δάνεια τον Ιανουάριο του 2015 προς 147 δισ. καταθέσεις ή 146%, με τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια να ανέρχονται σε 78 δισ. ευρώ) κι η οποία έχει ήδη επιδεινωθεί και θα επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο, λόγω της φυγής των καταθέσεων που προκαλεί η πολιτική ασφυξίας της ΕΚΤ.

Στα είδη διατροφής, με βάση μελέτη τη ΠΑΣΕΓΕΣ (εδώ μπορείτε να την διαβάσετε) που εξετάζει 41 βασικά αγροτικά – διατροφικά προϊόντα φυτικής και ζωικής παραγωγής για το έτος 2011 (Αύγουστος 2012) παρατηρείται αυτάρκεια (όπως ορίζεται η παραγωγή προς την κατανάλωση, με την κατανάλωση να ορίζεται ως παραγωγή συν εισαγωγές μείον τις εξαγωγές) στο ελπιδοφόρο επίπεδο του 91,5%. Με μια δεύτερη ωστόσο ματιά φαίνεται ότι η υψηλότερη αυτάρκεια παρατηρείται σε μη αναγκαία προϊόντα (ελιές βρώσιμες 996%, σταφίδα 275%, αλιεύματα 221%, πορτοκάλια 191% και ακτινίδια 180%), ενώ η χαμηλότερη στα σχεδόν απαραίτητα (ζάχαρη 14%, κρέας βόειο 29%, φακές 33%, σιτάρι μαλακό 33% και χοιρινό 36%). Η περίπτωση της ζάχαρης ωστόσο είναι χαρακτηριστική για να φανεί η καταστροφή που επήλθε στην αγροτική παραγωγή λόγω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και των οδηγιών της ΕΕ που οδήγησαν σε κλείσιμο τα εργοστάσια της ΕΒΖ, προς όφελος των γερμανών εξαγωγέων κι έτσι η Ελλάδα από καθαρός εξαγωγέας έγινε καθαρός εισαγωγέας. Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν και στην κτηνοτροφία. Η δυνατότητα να καλύψει μια χώρα το κενό, στο πλαίσιο μιας στροφής της πολιτικής της, αποδείχθηκε το 2010 όταν η Ρωσία προέβη σε μαζικές αγορές νεαρών αγελάδων γαλακτοπαραγωγής από τη Δ. Ευρώπη καταφέρνοντας να γίνει αυτάρκης σε 2 χρόνια μέσα.

Σε ό,τι αφορά τα στερεά καύσιμα η αγορά χαρακτηρίζεται από υπερπροσφορά με εγκατεστημένη ισχύ 17.500 MW και τη ζήτηση να ανέρχεται στο ανώτατο σημείο της στις 7.000 MW. Όπως συμβαίνει και στην παραγωγή των τροφίμων, έτσι και στην ενέργεια αν δεν υπήρχαν οι οδηγίες της ΕΕ στο πλαίσιο της λεγόμενης απελευθέρωσης, θα μπορούσε να παράγεται πολύ φθηνότερο ρεύμα, σταματώντας για παράδειγμα την σκανδαλώδη χρηματοδότηση των ιδιωτών που ελέγχουν τις ΑΠΕ, επιτρέποντας την επέκταση της ΔΕΗ, κλπ. Σε ό,τι αφορά τα υγρά καύσιμα η στρατηγική συνεργασία της Ελλάδας με τη Ρωσία κι η επιλογή του Ιράν ως προμηθευτή, στη θέση των αμερικάνικων προτεκτοράτων, μπορεί να εξασφαλίσει πολύ πιο φθηνά καύσιμα.

Τέλος, στα φάρμακα μπορεί σήμερα η εγχώρια παραγωγή (από 27 φαρμακοβιομηχανίες) να καλύπτει το 18% μόνο της ζήτησης με το υπόλοιπο 82% να καλύπτεται από πολυεθνικές, οι ίδιοι ωστόσο οι βιομήχανοι που καταγγέλλουν την σκανδαλώδη πριμοδότηση των πολυεθνικών στα χρόνια του Μνημονίου κι οποίοι εξάγουν σε 80 χώρες, έχουν δηλώσει ότι μπορούν να καλύψουν με ποιοτικά φάρμακα σε χαμηλό κόστος το 70% της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και το 50% της νοσοκομειακής. Αρκεί να δοθούν οι κατάλληλες οδηγίες στη συνταγογράφηση…

Εν κατακλείδι στα τρόφιμα, την ενέργεια, τα φάρμακα αλλά και γενικότερα, η επαναστατική ρήξη, γιατί καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να εφαρμόσει τα παραπάνω μέτρα, θα απελευθερώσει ασύλληπτες προοδευτικές κοινωνικές δυνάμεις, που σήμερα ακρωτηριάζονται, επιτρέποντας στην κοινωνία να εισέλθει σε ένα νέο «χρυσό αιώνα»…

Φορομπηξία και μείωση μισθών ετοιμάζουν ΠΑΣΟΚ – ΕΕ (Πρν, 10/1/2009)

Τριετές κι όχι τετραετές το Πρόγραμμα Σταθερότητας κατ’ εντολή του Α. Παπανδρέου

 Με νυχτερινή (ν)τροπολογία αύξησαν τους φόρους σε τσιγάρα και ποτά και χάρισαν φόρους στους εφοπλιστές

Με την απειλή εφαρμογής ενός επαχθούς και μακροχρόνιου προγράμματος άγριας λιτότητας ετοιμάζεται να γιορτάσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ την ερχόμενη Τετάρτη τις πρώτες 100 ημέρες της στην εξουσία. Η συμβολική αυτή επέτειος, που για όποιον έπαιρνε στα σοβαρά τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να γιορταστεί με την εφαρμογή μέτρων οικονομικής ανακούφισης των εργαζομένων, στην πραγματικότητα θα συμπέσει με την εφαρμογή μιας ισχυρότατης θεραπείας – σοκ, κατ’ εντολή της ΕΕ και της ελληνικής αστικής τάξης που θα δει τα κέρδη της να ανακάμπτουν και τη θέση της να αναβαθμίζεται.

Το πόσο κενοί περιεχομένου είναι οι κλαυθμοί κι οι οδυρμοί της κυβέρνησης για τον κίνδυνο χρεοκοπίας φάνηκαν τη νύχτα της Πέμπτης όταν μαζί με την (ν)ντροπολογία που κατατέθηκε και αύξανε τους φόρους που θα πληρώσουν εκατομμύρια εργαζόμενοι, ταυτόχρονα, με μια ειδική ρύθμιση για τις «εταιρείες χαρτοφυλακίου» ναυτιλιακών συμφερόντων παραχώρησε νέα φορολογικά προνόμια στους εφοπλιστές. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έτσι έδειξε πόσο ταξική είναι η πολιτική της και πόσο υποκριτική είναι η κινδυνολογία της για τον κίνδυνο χρεοκοπίας. Νέα προνόμια στο κεφάλαιο δίπλα στα υπάρχοντα και ταυτόχρονα νέοι φόροι για τους εργαζόμενους που θα επωμιστούν όλο το βάρος της μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος.

Ταυτόχρονα, η απαράδεκτη τροπολογία και οι πρόσφατες επίσημες δηλώσεις κι ανεπίσημες «διαρροές» αποσαφηνίζουν τα μέτρα που θα εφαρμοστούν για να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα από 12,7% στο 2009 σε επίπεδα κάτω του 3% το 2012, κι όχι το 2013 (σε 3 δηλαδή κι όχι σε 4 χρόνια) όπως είχε δεσμευθεί ακόμη κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός με την ομιλία του στο Ζάππειο που έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για την θεραπεία – σοκ. Η χρονική αναπροσαρμογή κι η επίσπευση στην πράξη των μέτρων προκρίθηκε, σύμφωνα με την κυβέρνηση, προκειμένου το 2013 που θα είναι έτος εκλογών να μπορούν να αναγγελθούν παροχές. Παραμύθια! Το ΠΑΣΟΚ, και μαζί η ΕΕ κι η αστική τάξη που του έδωσαν το χρίσμα, ξέρουν καλύτερα από τον καθένα μας ότι μια τέτοια λαίλαπα μέτρων αν δεν περάσει από το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορέσει να περάσει από καμιά κυβέρνηση της Δεξιάς, ούτε ακόμη κι από κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Βιάζονται λοιπόν για να προλάβουν τη δική τους διαφαινόμενη φθορά, ακόμη και το ενδεχόμενο ανατροπής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ κάτω από τις εργατικές αντιδράσεις. Δεν είναι τυχαίο πως οι τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που ανάκριναν με ύφος ταπεινωτικό τους αρμόδιους υπουργούς την Πέμπτη στην Αθήνα, ρωτούσαν να μάθουν επίμονα για τον κίνδυνο εργατικών αναταραχών, όταν θα εφαρμοστούν τα μέτρα που προβλέπονται στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης.

Δικαιολογημένη η ανησυχία τους μια και πρόκειται για μέτρα – φωτιά που θα βυθίσουν στη φτώχεια τους εργαζόμενους. Ειδικότερα πρόκειται για μια δέσμη τεσσάρων μέτρων που η κυβέρνηση επιδιώκει να ψηφίσει μέσα στους επόμενους δύο ή τρεις μήνες.

Το πρώτο μέτρο, ακόμη και στην ιεράρχηση, είναι η αύξηση των κάθε λογής φόρων. Με την προχθεσινή τροπολογία το ΠΑΣΟΚ (με τη σύμφωνη γνώμη μάλιστα της ΝΔ) αύξησε τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στα ποτά και τα τσιγάρα, απ’ όπου αναμένει να εισπράξει 1 δισ. ευρώ. Θα το εισπράξει μάλιστα από την εργαζόμενη πλειοψηφία που κατά βάση χρηματοδοτεί την έμμεση φορολογία. Με την ίδια τροπολογία καταργήθηκε επίσης η φιλολαϊκή φορολόγηση των γονικών παροχών που είχε θεσπίσει η ΝΔ (για να αντισταθμίσει το ταξικό μέτρο του ΕΤΑΚ και της κατάργησης του Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας) επιβάλλοντας μια πρωτοφανή ρύθμιση αναδρομικής φορολόγησης των πράξεων μεταβίβασης που έγιναν από προχθές ακόμη, με όρους που θα ανακοινωθούν… οσονούπω! Αύξηση των φόρων θα επέλθει και μέσω της επαναφοράς των αποδείξεων καθώς μέρος έστω του αφορολόγητου θα χάνεται όταν δεν θα δικαιολογείται από αποδείξεις. Καταστροφικές συνέπειες θα έχει κι η αύξηση των αντικειμενικών τιμών των ακινήτων που αναμένεται να ανακοινώσει σύντομα το υπουργείο, επικαλούμενο την απόκλισή τους από τις πραγματικές και στην πράξη ωθώντάς τις ακόμη πιο ψηλά.

Το δεύτερο μέτρο με το οποίο θα επιδιωχθεί η μείωση του ελλείμματος θα είναι η μείωση των δαπανών κι ειδικότερα των δαπανών για συντάξεις και μισθούς. Η δήλωση του τεχνοκράτη των Βρυξελλών ότι «και με 720 ευρώ ο συνταξιούχος δεν περνάει άσχημα» σε συνδυασμό με την εμμονή της ΕΕ για κατάργηση του 14^ου μισθού αποτελούν τροχιοδεικτικές βολές για όσα θα ‘ρθουν!

Κατά τρίτο, ένα σημαντικό μέρος των νέων εσόδων (2,5 δισ. ευρώ υπολογίζει η κυβέρνηση) θα έλθει από τις ιδιωτικοποιήσεις που χάρη της δημόσιας διαβούλευσης πρώτα εξαγγέλθηκαν στους τραπεζίτες του Σίτι του Λονδίνου απ’ όπου το μάθαμε και στην ημεδαπή. Το πρόγραμμα θα αφορά τις επιχειρήσεις ΔΕΗ, Αγροτική Τράπεζα, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ΕΛΠΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΕΠΑ κλπ. Ότι δηλαδή δεν πρόλαβε να ξεπουλήσει ο Αλογοσκούφης πριν φύγει νύχτα, εγκαταλείποντας την πολιτική.

Η τελευταία (όχι σε σημασία) κατηγορία μέτρων αφορά τα εργασιακά για τα οποία πιέζουν επίμονα οι Βρυξέλλες στην κατεύθυνση ελαστικοποίησης της αγοράς εργασίας (ας περιμένουμε λοιπόν νέο νόμο για τις εργασιακές σχέσεις, με πρόφαση τη ρύθμιση του σημερινού χάους) και το ασφαλιστικό, κατ’ αρχήν στην κατεύθυνση αύξησης των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης.

Ακόμη κι όλα τα παραπάνω μέτρα, αν αναλογιστούμε την εμπειρία των τελευταίων μηνών, ενδέχεται να αποδειχθούν λίγα μπροστά σ’ αυτά που θα αποφασίσουν για να μειώσουν το έλλειμμα. Η εφαρμογή τους παρόλα αυτά δεν είναι μονόδρομος. Οι εργαζόμενοι όπως έκαναν το 2000 με το ασφαλιστικό του Σημίτη κι όπως κάνουν τώρα στην Ισλανδία, μπορούν να ανατρέψουν αυτή την πολιτική, να αρνηθούν να θυσιαστούν στο βωμό του κεφαλαίου. Διαφορετικά μια δραματική περίοδος φτώχειας και ανέχειας ανοίγει για όλη την επόμενη δεκαετία…