Η Ισπανία σε αρένα πολιτικής κρίσης

Σε χαριστική βολή για την κυβέρνηση μειοψηφίας του πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ εξελίχθηκε η συζήτηση στην ισπανική βουλή για το νέο κρατικό προϋπολογισμό την Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Ο εύθραυστος κυβερνητικός συνασπισμός διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη και ο νέος προϋπολογισμός καταψηφίστηκε με 191 ψήφους, έναντι 158 και 1 αποχής. Η αδυναμία  του ισπανού πρωθυπουργού να περάσει ένα τόσο σημαντικό νομοσχέδιο επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις στη μεγαλύτερη χώρα της Ιβηρικής χερσονήσου, με την κήρυξη πρόωρων εκλογών στις 28 Απριλίου.

Οι πρόωρες εκλογές στην Ισπανία, τερματίζουν το βίο μίας από τις ελάχιστες εναπομείνασες κεντροαριστερές κυβερνήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επ’ ουδενί ωστόσο δεν πρόκειται να τερματίσουν την πολιτική κρίση που μαίνεται στην Ισπανία μετά την οικονομική κρίση του 2010 – 2011. Η πολιτική κρίση έφτασε στο απόγειό της με τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις του 2015 και 2016, όταν τα αποτελέσματα (με τη δύναμη των άλλοτε κραταιών κομμάτων της Δεξιάς και των σοσιαλιστών να έχουν μειωθεί σχεδόν στο μισό) αδυνατούσαν να οδηγήσουν σε μια κυβέρνηση πλειοψηφίας. Η κυβέρνηση που κατάφερε να σχηματίσει ο Πέδρο Σάντσεθ στηρίχτηκε στις ψήφους βουλευτών από την Καταλονία και τη Χώρα των Βάσκων, έναντι υποσχέσεων φυσικά. Η απώλεια αυτών των ψήφων στην κοινοβουλευτική συνεδρίαση της Τετάρτης είναι που άφησε μετέωρη την κυβέρνηση.

Η ίδια η συζήτηση στη Βουλή ελάχιστα ασχολήθηκε με τον προϋπολογισμό. Πρόκειται άλλωστε για μια διαδικασία  που έχει χάσει κάθε πραγματικό περιεχόμενο από τη στιγμή που για τα πιο σημαντικά μεγέθη αποφασίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κι όχι τα εθνικά κοινοβούλια, στο πλαίσιο των διαδικασιών του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου. Το θέμα ωστόσο που κυριάρχησε στην ισπανική Βουλή αφορούσε στην ανεξαρτησία της Καταλονίας και στη σχέση των αυτόνομων περιοχών με τη Μαδρίτη.

Αναλαμβάνοντας ο Σάντσεθ τα καθήκοντά του είχε υποσχεθεί τερματισμό της κρίσης με την επανέναρξη πολιτικού διαλόγου ανάμεσα σε Μαδρίτη και Βαρκελώνη. Αξιοποιώντας μάλιστα το γεγονός ότι την ίδια περίοδο ανέλαβε τα καθήκοντα του κι ο νέος πρόεδρος της Καταλονίας, Κιμ Τόρα, αφού ο προηγούμενος ο Κάρλες  Πουιγκντεμόντ, αναγκάστηκε να διαφύγει στο εξωτερικό για να γλιτώσει τη σύλληψη, η συνάντηση των δύο ηγετών συνοδεύτηκε από μια πλειοδοσία υποσχέσεων για μια νέα αρχή, στον αντίποδα της επίδειξης αδιαλλαξίας του προηγούμενου πρωθυπουργού της Ισπανίας, του ηγέτη του δεξιού Λαϊκού Κόμματος Μαριάνο Ραχόι που χρεώθηκε ένα ρεσιτάλ βίας εναντίον των Καταλανών.

Στο πλαίσιο λοιπόν αυτών των διαδικασιών και προσδοκιών, το αίτημα της Βαρκελώνης ήταν να διεξαχθεί ένα νέο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Καταλονίας με την έγκριση της κεντρικής κυβέρνησης. Με άλλα λόγια, να μην επαναληφθεί ότι συνέβη το 2017, όταν το δημοψήφισμα που προκήρυξε η Καταλανική Βουλή  χαρακτηρίστηκε αντισυνταγματικό και παρότι το 92% μιας περιορισμένης είναι η αλήθεια συμμετοχής που δεν ξεπέρασε το 43% (2,3 εκ. σε ένα σύνολο 5,3 εκ.) ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας, το μοναδικό αποτέλεσμα που είχε ήταν η Μαδρίτη να κάνει ακόμη πιο ασφυκτικό τον κλοιό της γύρω από την Βαρκελώνη. Η απάντηση του ισπανού πρωθυπουργού ήταν η αναμενόμενη, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί ότι όλα αυτά τα χρόνια απλώς κέρδιζε χρόνο, διατηρώντας εν ζωή μια ετερόκλητη κυβέρνηση με απειροελάχιστη ημερομηνία λήξης: όχι!  Ο Σάντσεθ από την άλλη χαρακτήρισε πολιτικό εκβιασμό το αίτημα των Καταλανών και άλλων βουλευτών, που αντίκειται στο Σύνταγμα. Αυτή ήταν και η αιτία της καταψήφισης του κρατικού προϋπολογισμού.

Ακροδεξιά στροφή της ισπανικής Δεξιάς

Ο Σάντσεθ μπορεί, σε τελική ανάλυση, να συνεχίζει την πολιτική του Ραχόι απαγορεύοντας στον λαό της Καταλονίας να αποφασίζει για την τύχη του – αν θέλει ή όχι να ανήκει στο ισπανικό κράτος -, δεν παύει ωστόσο να δέχεται την επίθεση της Δεξιάς. Μιας Δεξιάς μάλιστα που αν και ουδέποτε χαρακτηριζόταν για την μετριοπάθειά της (όπως για παράδειγμα η γειτονική Γαλλική Δεξιά) σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα στράφηκε απότομα στην άκρα Δεξιά. Το κέντρο βάρους της μετακινήθηκε τάχιστα προς τα άκρα, ακολουθώντας την ευρύτερη ευρωπαϊκή τάση στο πλαίσιο της οποίας από την Ουγγαρία και την Ιταλία μέχρι την Αυστρία η άκρα Δεξιά παντού αναδεικνύεται σε πρώτο κόμμα.

Στην Ισπανία ρόλο καταλύτη στην ακροδεξιά στροφή διαδραμάτισε το αντι-μεταναστευτικό κόμμα Vox, που στις εκλογές της Ανδαλουσίας τον Δεκέμβρη το 2018 κατάφερε για πρώτη φορά μετά την πτώση της χούντας του στρατηγού Φράνκο να αναδείξει φασίστες πολιτικούς σε τοπικό κοινοβούλιο.

Το Vox όσο γερά εδραιώνει το λόγο του στο παρελθόν, υμνώντας για παράδειγμα την ισπανική μοναρχία και τον ρωμαιοκαθολικισμό και υπερασπίζοντας τις ταυρομαχίες, άλλο τόσο γερά πατάει στις σημερινές αντιθέσεις και τις εκμεταλλεύεται αυξάνοντας την πολιτική και εκλογική του επιρροή. Για παράδειγμα ζητά από την Ισπανία να επανακτήσει τον έλεγχο του Γιβραλτάρ που βρίσκεται στο νότιο άκρο της Ισπανίας και από το 1773 βρίσκεται υπό βρετανική κυριαρχία. Απαιτεί την ανέγερση τοίχων γύρω από τους ισπανικούς θύλακες στη Βόρεια Αφρική της Θέουτα και τη Μελίλια ώστε να τερματιστούν οι εικόνες ντροπής που συνεχώς μεταδίδονται με απελπισμένους αφρικανούς μετανάστες να σκαρφαλώνουν στα πανύψηλα σύρματα επιχειρώντας να περάσουν στην Ισπανία και από κει στην Ευρώπη.

Ο βαθμός που αυτή η εικόνα στοιχειώνει τη συνείδηση των Ισπανών, αποτελώντας ντροπή, φάνηκε κι από την επιλογή του Στίβεν Λάνγκριτζ βρετανού σκηνοθέτη της Κάρμεν, που την απολαύσαμε πιο πρόσφατα το καλοκαίρι του 2018 στο Ηρώδειο, να τοποθετήσει την ηρωίδα – σύμβολο ελευθερίας μπροστά από αυτά τα πανύψηλα σύρματα που επάνω τους ανεβαίνουν σαν αράχνες μετανάστες επιχειρώντας να δραπετεύσουν από την κόλαση της Αφρικής…

Για τον 42χρονο ηγέτη του Vox ωστόσο, τον Σαντάγκο Αμπασκάλ, που ίδρυσε το κόμμα του μετά την αποχώρησή του από το Λαϊκό Κόμμα επικρίνοντάς το για διαφθορά με αφορμή τα σκάνδαλα  χρηματισμού που είχαν δει το φως της δημοσιότητας, οι μετανάστες δεν είναι τίποτε άλλο απειλή. Κι ας μην υπάρχει καμία άλλη περιφέρεια από τις 17 συνολικά της Ισπανίας, που να στηρίζει την οικονομία της σε τέτοιο βαθμό στην  αδήλωτη συνήθως εργασία των μεταναστών. Τα σημαντικότερα πολιτικά κέρδη ωστόσο το ακροδεξιό ισπανικό κόμμα τα ενέγραψε πλειοδοτώντας σε επιθέσεις εναντίον των Καταλανών. Εν μέρει προβλέψιμα και δικαιολογημένα. Περιφέρειες του νότου όπως η Ανδαλουσία, το μόνο που προσφέρουν στην Ισπανία είναι το φολκλόρ και η γραφικότητα. Κατά τ’ άλλα είναι καθαροί λήπτες των δημοσίων ταμείων, σε ένα μοντέλο περιφερειακών εισροών – εκροών, που το βλέπουμε να επαναλαμβάνεται αυτούσιο και στην Ιταλία,  και θέλει τον εύπορο βορρά να χρηματοδοτεί τον χειμαζόμενο νότο. Οι φασίστες του νότου επομένως επιτίθενται στην Καταλονία για πολύ υλικούς λόγους, πέραν φυσικά του ένδοξου ισπανικού παρελθόντος, για το οποίο κανείς δεν αμφιβάλει…

Ο Αμπασκάλ ωστόσο δημιουργεί το προφίλ του, αντλώντας κυρίως υλικό από την πλούσια φασιστική παράδοση της χώρας του.

Το αποτύπωμα της σκληρής ισπανικής Δεξιάς έγινε ορατό δια γυμνού οφθαλμού στη μαζική συγκέντρωση της προηγούμενης Κυριακής στη Μαδρίτη που ως κεντρικό σύνθημα είχαν «Για μια ενωμένη Ισπανία εκλογές τώρα». Αφορμή για τη συγκέντρωση στάθηκε η πρόταση της κυβέρνησης να οριστεί εισηγητής για συνομιλίες μεταξύ των κομμάτων σχετικά με το θέμα της Καταλονίας, που αν και παρελκυστική ώστε να εξασφαλίσει την ψήφο στον προϋπολογισμό των Καταλανών αποτέλεσε για την Δεξιά …κόκκινο πανί. Χαρακτηρίστηκε ακόμη και προδοσία!  Στη συγκέντρωση της Μαδρίτης όχι μόνο ο Πάμπλο Κασάδο, ο νέος ηγέτης του Λαϊκού Κόμματος, αλλά τόσο ο φασίστας Σαντιάγκο Αμπασκάλ, όσο και ο ηγέτης του κόμματος Πολίτες (Ciudadanos) Αλμπέρτο Ριβέρα συμφώνησαν στην ανάγκη κατάργησης των βαθμών αυτονομίας που κατέκτησαν οι περιφέρειες της Ισπανίας μετά την πτώση του δικτάτορα Φράνκο και στην αλλαγή του χαρακτήρα του κράτους σε πιο συγκεντρωτική κατεύθυνση. Είναι επομένως εμφανές ότι μια άνοδος της Δεξιάς θα ρίξει λάδι στη φωτιά των εθνικισμών που ήδη διχάζουν και απειλούν την Ισπανία.

Πολιτικές δίκες με Καταλανούς στο εδώλιο

Λάδι στη φωτιά των αποσχιστικών κινημάτων και πιο άμεσα του καταλανικού ρίχνει ήδη η δίκη που ξεκίνησε την Τρίτη με κατηγορούμενους 12 πολιτικούς από την Καταλονία, μεταξύ των οποίων και ο πρόεδρος του τότε κοινοβουλίου. Οι κατηγορίες που τους αποδίδονται είναι βαρύτατες και ξεκινούν από στάση, περιλαμβάνουν οικειοποίηση δημοσίων κονδυλίων και φτάνουν σε απείθεια κατά των αρχών. Ήδη 9 εξ αυτών έχουν μείνει στη φυλακή για πάνω από 1 χρόνο, ενώ η καταδίκη τους επισείει ποινή φυλάκισης από 10 έως και 25 χρόνια. Το γεγονός δε ότι καθήκοντα πολιτικής αγωγής έχει αιτηθεί και θα ασκήσει και το ακροδεξιό κόμμα Vox εγγυάται ότι η δίκη, που επί της ουσίας αφορά το δημοψήφισμα που διεξήχθη την 1^η Οκτωβρίου 2017, θα οδηγήσει τις εντάσεις στο …κόκκινο.

Αφήνοντας κατά μέρους τις σκηνές αδιανόητης βίας που είδαμε να εκτυλίσσονται στους δρόμους της Βαρκελώνης από την ισπανική αστυνομία όταν την ημέρα του δημοψηφίσματος λειτουργούσε σαν στρατός επέμβασης και κατοχής, όπως οι Αμερικανοί στο Ιράκ, η ίδια η δίκη έχοντας αμιγώς πολιτικές, φρονηματικές αιτίες εκθέτει ανεπανόρθωτα την Ισπανία στη διεθνή κοινή γνώμη. Η αντίδραση της Μαδρίτης από τότε μέχρι σήμερα είναι εντελώς δυσανάλογη του «ερεθίσματος» που ήταν αμιγώς ειρηνικό και δημοκρατικό, χωρίς να συμπεριλαμβάνει καμιά χρήση ή απειλή χρήσης βίας. Όπως πολύ εύστοχα υπενθύμισε ο πρώην καταλανός πρόεδρος και διωκόμενος σήμερα Κάρλες Ποιγκντεμόντ σε άρθρο γνώμης στη βρετανική εφημερίδα Γκάρντιαν στις 12 Φεβρουαρίου, την ημέρα που ξεκίναγε η δίκη της ντροπής, ανάλογα δημοψηφίσματα διενήργησε η Σκωτία, το Κεμπέκ και η Νέα Καληδονία. Εξ ίσου πειστικά, κι αυτό μάλιστα ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει κάθε πολίτης για την ανεξαρτησία της Καταλονίας, ο πρώην πρόεδρος της Καταλονίας γράφει: «Η δίκη είναι ένα τεράστιο λάθος που κάνει ακόμη πιο δύσκολο ένα πολιτικό αποτέλεσμα. Η αντικατάσταση των πολιτικών λύσεων από τον ποινικό κώδικα και η προτεραιότητα στους δικαστές και τους πολιτικούς αντί στις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια ήταν ένα από τα κολοσσιαία σφάλματα που διέπραξε η Ισπανία».

Πηγή: Εφημερίδα Νέα Σελίδα

Ο ΡΑΧΟΪ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΟΝΙΑ;

Νέες διαστάσεις στις επιθέσεις που συγκλόνισαν το καλοκαίρι την Καταλονία δίνει η αποκάλυψη της ισπανικής συντηρητικής εφημερίδας El Pais για τις σχέσεις του εγκεφάλου των επιθέσεων, ιμάμη Αμπντελμπακί  Ες Σατί με τις ισπανικές μυστικές υπηρεσίες.

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Να θυμίσουμε ότι οι αιματηρές επιθέσεις που στοίχισαν τη ζωή συνολικά σε 14 άτομα σημειώθηκαν στο κέντρο της Βαρκελώνης και λίγες ώρες αργότερα στο θέρετρο Καμπρίλς την Πέμπτη 17 Αυγούστου, ενώ το επερχόμενο δημοψήφισμα βρισκόταν στο κέντρο των πολιτικών ζυμώσεων και εξελίξεων.

Η συσχέτιση των δύο αυτών θεμάτων (τρομοκρατική επίθεση και δημοψήφισμα) ήταν άμεση στον Τύπο εκείνων των ημερών. Η El Pais ενδεικτικά, που παραβίασε κάθε αρχή αμεροληψίας και αντικειμενικότητας στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης για την ανεξαρτησία της Καταλονίας, έγραφε στις 18 Αυγούστου (εδώ το πλήρες άρθρο) ότι μετά την επίθεση του 2004 στη Μαδρίτη, όταν σκοτώθηκαν 193 άνθρωποι, «η Ισπανία έχει καταφέρει να αποφύγει την τρομοκρατική βία. Λόγω της αποτελεσματικότητας της αστυνομίας και του δικαστικού συστήματος, τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας, τις αποτελεσματικές μυστικές υπηρεσίες και τη συνεργασία της αστυνομίας σε διεθνές επίπεδο η Ισπανία έχει πετύχει να συγκρατήσει μια απειλή που η επίθεση της Πέμπτης μας θυμίζει ότι είναι ακόμη πολύ πραγματική».

Και για όποιον δεν αντιλήφθηκε το υπονοούμενο (ότι πιθανή ανεξαρτητοποίηση της Καταλονίας ισοδυναμεί με αύξηση του κινδύνου τρομοκρατικών επιθέσεων) συνέχιζε με τα εξής η εφημερίδα που μετατράπηκε σε τυφλό όργανο του Ραχόι και του φρανκικού παρακράτους, αναφερόμενη πάντα στις επιθέσεις του Αυγούστου:

«Μια επίθεση αυτού του μεγέθους θα έπρεπε να αποτελέσει κάλεσμα αφύπνισης για τους Καταλανούς πολιτικούς, περιλαμβανομένης της περιφερειακής κυβέρνησης, του κοινοβουλίου και των φιλο-ανεξαρτησιακών κινημάτων που έχουν μετατρέψει τη φαντασία της ανεξαρτησίας τα τελευταία χρόνια στο μοναδικό ζήτημα της πολιτικής ατζέντας της Καταλονίας. Είναι καιρός να ξεφορτωθούν τις δημοκρατικές ανοησίες, την κατάφωρη παραβίαση του νόμου, τα παιχνίδια, τις τακτικές και τον πολιτικό οπορτουνισμό… Η μάχη ενάντια στην τρομοκρατία απαιτεί πλήρη συνεργασία και μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια μεταξύ των διάφορων αρχών και των δυνάμεων ασφαλείας. Κι αυτού του είδους η συνεργασία μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ των διάφορων επιπέδων κυβέρνησης και κρατικών οργάνων»! Όλα αυτά, που αποτελούσαν την επιτομή της πολιτικής εκμετάλλευσης ενός δραματικού γεγονότος, γράφονταν μια μέρα μετά την τυχαία υποτίθεται επίθεση…

Κι ερχόμαστε την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου οπότε η ίδια εφημερίδα με ένα νέο δημοσίευμα (εδώ περισσότερα) αποκάλυψε πώς ο ιμάμης – εγκέφαλος των τρομοκρατών διατηρούσε δεσμούς με τις μυστικές υπηρεσίες της Ισπανίας! Να σημειωθεί μάλιστα ότι ο ίδιος σκοτώθηκε σε μια έκρηξη σπίτι του ενώ κατασκεύαζε εκρηκτικά – αυτή ήταν η επίσημη αιτιολογία την οποία ο ίδιος δεν μπορεί ούτε να επιβεβαιώσει ούτε να διαψεύσει από κει που βρίσκεται. Επιπλέον, οι ισπανικές αρχές πληροφοριών αρνήθηκαν να απαντήσουν στο κατά πόσο ο γεννημένος στο Μαρόκο ιμάμης, που πιθανότατα στρατολογήθηκε στη φυλακή, αμειβόταν ή όχι από το βαθύ ισπανικό κράτος. Απάντηση που προκαλεί περισσότερα ερωτηματικά απ’ όσα λύνει δεδομένου ότι αν δεν πληρωνόταν από τις μυστικές υπηρεσίες θα το δήλωναν και δημόσια…

Η αποκάλυψη των άμεσων σχέσεων του ισπανικού κράτους με την ισλαμική τρομοκρατία φέρνει στην επιφάνεια τον τρόπο με τον οποίο οι κυβερνήσεις αξιοποιούν τους φονταμενταλιστές είτε ωθώντας τους στην ανάληψη τρομοκρατικής δράσης είτε αφήνοντας τους να ολοκληρώσουν τα σχέδια τους χωρίς να ενεργοποιήσουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς∙ λειτουργώντας δηλαδή σαν χρήσιμοι ηλίθιοι. Κι όλα αυτά προκειμένου τα κράτη να επιβάλλουν τις πολιτικές τους προτεραιότητες που ως κοινή συνισταμένη έχουν την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και την επιβολή ενός αστυνομικού κράτους, όπως το έχουμε δει να ξεπροβάλλει σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες μετά από κάθε «τρομοκρατικό» χτύπημα: Στο Παρίσι το 2015, στις Βρυξέλλες, τη Νίκαια και το Βερολίνο το 2016 και στο Μάντσεστερ και τη Βαρκελώνη το 2017.

Πόσες από αυτές τις επιθέσεις έγιναν εν αγνοία των ευρωπαϊκών αρχών ασφαλείας όπως και πόσες επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν κατ’ εντολήν ή την ανοχή τους πιθανότατα δε θα μάθουμε ποτέ. Στις μέρες μας, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, αυτά τα κέντρα έχουν μονωθεί από κάθε κοινοβουλευτικό ή άλλο έλεγχο, με τη συναίνεση των κυβερνήσεων που όλο και περισσότερο μετατρέπονται σε άβουλους διαχειριστές, εκχωρώντας τον έλεγχο σε αυτές τις υπηρεσίες είτε στο Βερολίνο, είτε πολύ συχνότερα στα υπερατλαντικά κέντρα. Κι εδώ οι αποκαλύψεις των Σνόουντεν και Ασάντζ πρέπει να μας προβληματίσουν όλους. Αυτό που ωστόσο γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι το σχέδιο επιβολής ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού με δημοκρατικό, κοινοβουλευτικό μανδύα προωθήθηκε παραπέρα, υλοποιήθηκε χωρίς ποτέ κανένας πρωθυπουργός ή πρόεδρος να το έχει εξαγγείλει στο προεκλογική του πρόγραμμα. Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν δεν υπήρχαν οι «ισλαμιστές τρομοκράτες» έπρεπε να εφευρεθούν. Είτε για να γίνει πιο αυταρχική η νομοθεσία στο εσωτερικό των χωρών είτε για να δικαιολογηθούν στη λαϊκή συνείδηση οι επεκτατικοί, ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στο εξωτερικό, όπως εν προκειμένω έκανε ο Αθνάρ συμμετέχοντας στην παντελώς  απονομιμοποιημένη στη λαϊκή συνείδηση «συμμορία των προθύμων» του Μπους.

Έτσι, οι δε κυβερνήσεις (του Ραχόι, του Ολάντ, της Μέρκελ και της Μέι) από θύτες και πρωταγωνιστές άδικων και ταξικών πολιτικών εμφανίστηκαν ως θύματα εξωτερικών και ασύμμετρων απειλών, που κλήθηκαν να λάβουν περιοριστικά μέτρα παρά, υποτίθεται, τη θέλησή τους.… Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση, που επιβλέπει και συντονίζει όλους αυτούς τους σκοτεινούς και αδιαπέραστους στον δημοκρατικό έλεγχο, εγκληματικούς και προβοκατόρικους μηχανισμούς συνεχίζει να εμφανίζεται ως λίκνο κι εγγυητής της δημοκρατίας, όταν εκ των πραγμάτων αναδεικνύεται σε νεκροθάφτη της!

Πηγή: Kommon

Επίδειξη δύναμης από τη Μαδρίτη εναντίον της Καταλονίας

Στην Βαρκελώνη θα είναι στραμμένα τα μάτια όλης της Ευρώπης αύριο, 11 Σεπτεμβρίου, καθώς ανέκαθεν οι εκδηλώσεις που πραγματοποιούνταν για να τιμηθεί η μέρα εθνικής ανεξαρτησίας τους ήταν βαρόμετρο του εθνικού φρονήματος των Καταλανών. Κι αυτή τη φορά η Μαδρίτη θέλει να ξέρει περισσότερο από κάθε άλλη επέτειο ποιες είναι οι διαθέσεις των Καταλανών.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Η αλήθεια είναι ότι τα νούμερα που δίνουν οι δημοσκοπήσεις εν όψει του δημοψηφίσματος δεν συμβαδίζουν με την αποφασιστικότητα και τη συνοχή που επιδεικνύει η πολιτική ηγεσία της Καταλονίας, υπό τον 54χρονο πρώην δημοσιογράφο Καρλς Πουιγκντεμόντ, να διεκδικήσει την απόσχισή της από την Ισπανία με κάθε κόστος. Για παράδειγμα, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, ενώ η πλειοψηφία των Καταλανών, που έχουν όχι μόνο δική τους γλώσσα αλλά επίσης δική τους ιστορία και πολιτισμό, επιθυμεί το δημοψήφισμα, υπέρ της ανεξαρτητοποίησης τάσσεται ένα ποσοστό λίγο πάνω από 40%.

Η τοπική κυβέρνηση της Καταλονίας δε χάνει ευκαιρία να δείχνει το καθεστώς εκμετάλλευσης που έχει επιβάλλει η Μαδρίτη σε βάρος της Καταλονίας των 7,5 εκ. κατοίκων και των 17 εκ. ξένων τουριστών που είναι η πιο πλούσια περιοχή της Ισπανίας. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι το ισοζύγιο των δοσοληψιών μεταξύ Καταλονίας και κεντρικής κυβέρνησης ανέρχεται σε 9,8 δισ. ευρώ που ισοδυναμεί με το 5,02% του καταλανικού ΑΕΠ. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η διαχείριση εκ μέρους της Βαρκελώνης αυτού του ποσού θα έκανε κατά 1.300 ευρώ πιο πλούσιο τον κάθε Καταλανό…

Το ενδιαφέρον της κυβέρνησης πηγάζει από την εξάντληση μέχρι στιγμής όλων των διαθέσιμων νομικών μέσων για να απαγορεύσει το δημοψήφισμα που έχει προγραμματιστεί για την Κυριακή 1 Οκτωβρίου. Ένα δημοψήφισμα που θα έχει δεσμευτικό χαρακτήρα και με βάση νόμο που ψηφίστηκε το αποτέλεσμά του θα υλοποιηθεί εντός 2 ημερών! Η κυβέρνηση από τη μεριά της έχει δηλώσει ότι «δεν πρόκειται να διεξαχθεί κανένα δημοψήφισμα την 1^η Οκτωβρίου», αφήνοντας ανοιχτό κάθε ενδεχόμενο: από τα «συμβατικά», όπως να κατάσχει η αστυνομία τις κάλπες, να μην επιτρέψει να ανοίξουν τα εκλογικά τμήματα και να συλλάβει την καταλανική πολιτική ηγεσία, κατ’ εφαρμογή αλλεπάλληλων δικαστικών αποφάσεων που έχουν χαρακτηρίσει παράνομο το δημοψήφισμα αναγνωρίζοντας μόνο στην κεντρική κυβέρνηση το δικαίωμα για μια τέτοια απόφαση, μέχρι τα «πυρηνικά», δηλαδή ακύρωση του καθεστώτος περιορισμένης αυτονομίας που απολαμβάνει η Καταλονία μαζί με 16 άλλες τοπικές κυβερνήσεις, ανάληψη όλων των εξουσιών διοίκησής της από τη Μαδρίτη και αποστολή αστυνομικών δυνάμεων από την  πρωτεύουσα για να επιβάλλουν το νόμο. Ενδεχόμενο που είναι προφανές ότι θα οδηγούσε στα πρόθυρα του εμφυλίου, χωρίς να είναι ακόμη σίγουρο κατά πόσο ακόμη και τα πιο απλά μέτρα που είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει η Μαδρίτη για να διαφυλάξει το καθεστώς που ιδρύθηκε το 1978 δε θα οδηγήσουν σε απρόβλεπτες συγκρούσεις και πρωτοφανείς καταστάσεις. Τουλάχιστον για τη Δυτική Ευρώπη.

Πηγή: εφημερίδα Πριν

Ο αφοπλισμός της ΕΤΑ κι η εκδίκηση του βαθέως ισπανικού κράτους

Για τον αφοπλισμό της ΕΤΑ, όπως επισημοποιήθηκε το Σάββατο 8 Απριλίου με την παράδοση στις γαλλικές αρχές ενός γενναίου οπλοστασίου, κανείς δεν λυπήθηκε. Επί χρόνια η δράση της βασκικής αυτονομιστικής οργάνωσης είχε χάσει κάθε κινηματική στήριξη κι εξαντλούταν σε τυφλές βομβιστικές επιθέσεις εναντίον κυρίως …αδίκων.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Ο αποδεκατισμός της οργάνωσης την προηγούμενη δεκαετία μετά από κοινές επιχειρήσεις των ισπανικών και γαλλικών αρχών, οι σαφώς …καλύτερες επιδόσεις στα τυφλά χτυπήματα από την ισλαμική τρομοκρατία και η ανάδυση ενός αστικού μεν αλλά με πλατύτερη απήχηση εθνικισμού με επίκεντρο την Βαρκελώνη, τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια της οργάνωσης που ιδρύθηκε το 1959, παλεύοντας για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους στη βόρεια Ισπανία και τη νότια Γαλλία. Άνοιξε έτσι ο δρόμος για την παύση πυρός του 2011.

Η στάση ωστόσο του ισπανικού κράτους κάθε άλλο παρά διάθεση να κλείσουν οι πληγές δεν πρόδιδε. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην τύχη των 300 μελών της ΕΤΑ που βρίσκονται ακόμη στη φυλακή, χωρίς τους όλοι τους να συνδέονται με τη στρατιωτική δράση της οργάνωσης, που άφησε πίσω της 850 νεκρούς.

Πολύ πρόσφατα, το ισπανικό κράτος έδειξε με πράξεις κι όχι με ανακοινώσεις ότι ακόμη κι από την ηρωική εποχή της δράσης της ΕΤΑ πιο κοντά νιώθει στα θύματα της αγωνιστικής, αντιδικτατορικής της δράσης, δείχνοντας ότι για τη Μαδρίτη προέχει η συνέχεια του ισπανικού κράτους.

Στις 29 Μαρτίου (…2017) το ανώτατο ισπανικό δικαστήριο καταδίκασε την 21χρονη Κασάνδρα Βέρα σε φυλάκιση ενός έτους για «δημόσια επιδοκιμασία της τρομοκρατίας» λόγω ενός πολύ πετυχημένου tweet στον δημοφιλή τόπο κοινωνικής δικτύωσης. Το σχόλιο της αφορούσε τη δολοφονία από την ΕΤΑ στις 20 Δεκεμβρίου 1973 του «πρωθυπουργού» του φασίστα δικτάτορα Φράνκο, του ναυάρχου Λουίς Καρέρο Μπλάνκο. Η δολοφονία του αποτελεί ανεξάντλητη πηγή καυστικών σχολίων επειδή πραγματοποιήθηκε με εκρηκτικά που έστειλαν το αυτοκίνητο του στο πέμπτο όροφο διπλανής πολυκατοικίας. Το tweet της Κασάνδρας αναρωτιόταν αν «η ΕΤΑ συνδύαζε μια πολιτική ενάντια στην χρήση επίσημων οχημάτων  σε διαστημικά προγράμματα», ενώ σε άλλο σχόλιο της έγραψε «αν ο Καρέρο Μπλάνκο με το αυτοκίνητό του θα επιστρέψει στο μέλλον».

Η επίθεση της ΕΤΑ του 1973 αποτελεί διαρκή αφορμή καυστικού σχολιασμού στο ισπανικό twitter. Μια επίσκεψη στο λογαριασμό @aircarrero747 πείθει…

«Μία λευκή Porsche Carrera τρέχει πολύ. Αλλά ο Καρέρο Μπλάνκο πετά», ή «Τα ναρκωτικά σε κάνουν να πετάς, οι βόμβες στα αυτοκίνητα επίσης…» και πολλά άλλα.

Las drogas te hacen volar, los coches bomba también.

— Luis Carrero Blanco (@aircarrero747) December 20, 2015

Un Porsche Carrera blanco corre mucho. Pero el Carrero Blanco vuela.

— Zen AKA 'el gallego' (@Zenghelis) December 21, 2015

URSS Yuri Gagarin VS SPAIN Carrero Blanco pic.twitter.com/CFxkIww92l

— URSS vs SPAIN (@URSSvsSPAIN) December 21, 2015

Cómo ha cambiado la intro de Dragon Ball. pic.twitter.com/Ag5pBM3Eso

— Masa (@masademocrata) June 24, 2016

Την απόφαση της ισπανικής δικαιοσύνης (που για την μεταφέρουμε στα ελληνικά δεδομένα θα ισοδυναμούσε με την καταδίκη όποιου σήμερα εγκωμιάζει τον ήρωα Αλέκο Παναγούλη και την αποτυχημένη, δυστυχώς, απόπειρά του να σκοτώσει τον Γ. Παπαδόπουλο το 1968) επέκρινε ακόμη και η εγγονή του φασίστα ναυάρχου με επιστολή που έστειλε στην εφημερίδα El Pais τον Ιανουάριο, γράφοντας: «Φοβάμαι για μια κοινωνία στην οποία η ελευθερία της έκφρασης, όσο λυπηρή κι αν είναι, μπορεί να οδηγήσει σε ποινές φυλάκισης»!

Εξ ίσου σημαντικοί ωστόσο είναι οι ακατάλυτοι δεσμοί αίματος της ισπανικής δικαιοσύνης με το φασισμό και η επικίνδυνη ανοχή που επιδεικνύει η ισπανική κυβέρνηση, ακόμη και τώρα…

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Πριν στις 15 Απριλίου 2017

Πρόστιμα ΕΕ σε Ισπανία και Πορτογαλία

«Τέρμα τα ψέματα! Ήρθε ο καιρός ό,τι ψηφίστηκε να εφαρμοστεί», λέει με τον τρόπο της η Γερμανία στα κράτη μέλη της ΕΕ που εμφανίζουν σταθερά υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα, καθώς προετοιμάζεται για πρώτη φορά από την κυκλοφορία του ενιαίου νομίσματος να επιβάλλει πρόστιμα σε όσους αποκλίνουν από τους κανόνες της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Στο στόχαστρο αυτή τη στιγμή βρίσκονται η Ισπανία και η Πορτογαλία, που με βάση απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής την Τρίτη 5 Ιουλίου απέτυχαν να λάβουν «αποτελεσματική δράση» για να ανταποκριθούν στους κανόνες της ΕΕ για τα ελλείμματα. Η ποινή που θα αποφασιστεί από τους υπουργούς Οικονομικών, θα περιλαμβάνει πρόστιμα ή και μερική αναστολή των χρηματοδοτήσεων από τα περιφερειακά ταμεία της ΕΕ. Το «παράπτωμα» της Πορτογαλίας αφορά στο κλείσιμο του δημοσιονομικού ελλείμματος το 2015 στο 4,4% του ΑΕΠ ή 1,7% πάνω από το στόχο που είχε τεθεί. Το παράπτωμα των Ισπανών ήταν …μικρότερο. Αντί για 4,2% το έλλειμμά τους έφτασε στο 5,1%.

Η ποινή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ακόμη κι αν διαθέτει συμβολικό χαρακτήρα (αφορά δηλαδή την καθυστέρηση καταβολής μικρών ποσών για λίγους μήνες), ακόμη μάλιστα κι αν η υλοποίησή της σκοντάψει στους υπουργούς Οικονομικών, θα έχει σημαντικό  κόστος, για δύο κυρίως λόγους. Πριν απ’ όλα γιατί και οι δύο χώρες βρίσκονται στη φάση ανάκαμψης που προσπαθούν εναγωνίως να επανενταχθούν στη διεθνή αγορά, αφήνοντας οριστικά στο παρελθόν τη φάση της κρίσης και της ύφεσης. Ο θόρυβος που δημιουργεί η ΕΕ γύρω από την ικανότητά τους να μειώσουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα στέλνει το χειρότερο μήνυμα στις αγορές: εν ολίγοις, ότι η δημοσιονομική τους κατάσταση εξακολουθεί να είναι εύθραυστη κι οι κυβερνήσεις τους ανίκανες να εγγυηθούν τη δημοσιονομική τους ισορροπία. Το πρόβλημα εδώ δεν έχει να κάνει μόνο με τη φήμη τους. Σχετίζεται με λεφτά! Τα επιτόκια συγκεκριμένα με τα οποία δανείζονται από τις αγορές. Όσο, με άλλα λόγια, οι Βρυξέλλες εκθέτουν δημοσίως τη Μαδρίτη και τη Λισσαβόνα τόσο τα γεράκια των αγορών βρίσκουν αφορμές να ανεβάζουν τα επιτόκια, επιδεινώνοντας τους όρους νέου δανεισμού κι εξυπηρέτησης του υπάρχοντος χρέους. Παρατηρούμε επομένως ότι αντί οι Βρυξέλλες να θωρακίζουν τα κράτη μέλη της ΕΕ από τις έξωθεν επιθέσεις, με την πολιτική τους τα κάνουν πιο ευάλωτα. Λες και οι Βρυξέλλες δουλεύουν για τις αγορές κι όχι για τα κράτη μέλη της ΕΕ.

Χαριστική βολή

Δεύτερο, μιλώντας για την πραγματική οικονομία, ένα πρόστιμο και μια καθυστέρηση καταβολής των χρηματοδοτήσεων, που αποτελούν την μοναδική νησίδα δροσιάς στο ερημωμένο οικονομικό τοπίο τους, θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην προσπάθεια ανάταξης της οικονομίας. Η αδιαφορία, αν όχι εχθρότητα, που επιδεικνύει η ΕΕ απέναντι στα οικονομικά τεκταινόμενα στο εσωτερικό της κάθε χώρας είναι τέτοια που οι ανακοινώσεις της έγιναν την ίδια μέρα που ο υπουργός Οικονομίας της Ισπανίας Λουίς ντε Γκίντος ανακοίνωσε προβλέψεις βάσει των οποίων οι ρυθμοί μεγέθυνσης της οικονομίας θα αυξηθούν. Ωστόσο, η τύφλωση των αργόμισθων ευρωτεχνοκρατών είναι τέτοια που δεν μερίμνησαν καν να αποφύγουν τη χρονική σύμπτωση που εξαΰλωσε κάθε πιθανή υπεραξία των δηλώσεων του ισπανού υπουργού.

Στον αντίποδα της δημόσιας εικόνας που επιχειρούν να δημιουργήσουν οι αργυρώνητοι τεχνοκράτες της ΕΕ, ότι πρόκειται για εντελώς αντικειμενικές διαδικασίες που μένουν ανεπηρέαστες από την πολιτική, η πραγματικότητα διαψεύδει αυτό το μύθο. Οι κυρώσεις στην Ισπανία συζητιούνταν εδώ και καιρό κι ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι το Τέταρτο Ράιχ επέλεξε να τις δρομολογήσει μετά τις εκλογές της 26^ης Ιουνίου μόνο και μόνο για να μην τις χρεωθεί ο Μαριάνο Ραχόι. Πιθανή ανακοίνωσή τους την προεκλογική περίοδο στην Ισπανία θα έδειχνε πόσο εξωπραγματική είναι η εικόνα επιστροφής στην κανονικότητα που πλάσαρε ο υποψήφιος της Δεξιάς κι εκλεκτός της Μέρκελ, ενώ παράλληλα θα ενέτεινε το κλίμα εναντίον της ΕΕ. Από την άλλη, οι κυρώσεις που θα επιβληθούν στην Πορτογαλία δεν είναι άσχετες με την ανάδειξη μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης που εμφανίζεται να αντιστρατεύεται την πολιτική λιτότητας, που εμμονικά προωθεί το Βερολίνο. Καθόλου τυχαία δεν είναι και τα συνεχή πυρά του Σόιμπλε εναντίον της κυβέρνησης της Πορτογαλίας. Η Γερμανία δηλαδή, μέσω των αχυρανθρώπων των Βρυξελλών, θέλει να τιμωρήσει την Πορτογαλία και να απομονώσει την κυβέρνησή της, στέλνοντας ένα πολιτικό μήνυμα στην υπόλοιπη Ευρώπη πώς κάθε κυβέρνηση που δεν είναι της αρεσκείας της θα τιμωρείται με πρόστιμο.

Στα μαλακά Γαλλία, Ιταλία

Προς επίρρωση των παραπάνω, ότι δηλαδή το Βερολίνο με πολιτικά κριτήρια επιλέγει να τιμωρήσει την Πορτογαλία, αρκεί μια ματιά στην τυπικά αδικαιολόγητη ανοχή που επιδεικνύει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έναντι της Γαλλίας και της Ιταλίας. Στη Γαλλία ο στόχος μείωσης του ελλείμματος στο 2,7% του ΑΕΠ χαρακτηρίστηκε ως πολύ αβέβαιος ακόμη κι από τις αρχές της χώρας που είναι επιφορτισμένες με τη συνεχή επιτήρηση των δημόσιων οικονομικών. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να επικρίνουν δημόσια τον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ υποστηρίζοντας ότι οι προβλέψεις που επικαλείται δεν συνάδουν με τις εκτιμήσεις κανενός διεθνούς οργανισμού. Παρόλα αυτά το Βερολίνο σιωπά κι ανέχεται τα «γαλλικά στατιστικά» γιατί η συμμαχία του με τη Γαλλία αποτελεί το πιο ιδανικό καμουφλάζ για τις αυτοκρατορικές του βλέψεις εναντίον όλης της υπόλοιπης Ευρώπης. Ο περίφημος «γαλλογερμανικός άξονας», που έχει καταδικάσει τη Γαλλία στον άχαρο ρόλο του ουραγού, διασκεδάζει τις εντυπώσεις. Η δε Ιταλία μόλις στις 17 Μαΐου εξασφάλισε την ελαστική ερμηνεία των κανόνων για τα δημοσιονομικά ελλείμματα που ως αντίκρισμα είχε ένα επιπλέον δημοσιονομικό χώρο ύψους 0,85% του ΑΕΠ ή 14 δις. ευρώ. Λίγες εβδομάδες πριν το βρετανικό δημοψήφισμα κανείς δεν ήθελε να δείξει ότι οι Βρυξέλλες είναι ο πολιορκητικός κριός της πιο άγριας λιτότητας. Ωστόσο, κάνοντας τα στραβά μάτια σε Ρώμη και Παρίσι, το Βερολίνο αποδεικνύει με τον πιο αδιάψευστο τρόπο ότι η διαδικασία των κυρώσεων που έρχεται να αποτρέψει μελλοντικές δημοσιονομικές κρίσεις, διαιωνίζοντας όμως τη λιτότητα γιατί μείωση των ελλειμμάτων σημαίνει περικοπές κοινωνικών δαπανών, δεν είναι μια αδιάβλητη διαδικασία, αλλά προϊόν πολιτικών στόχων και χειρισμών.

Σε κάθε περίπτωση οι δημοσιονομικοί κανόνες που περιλαμβάνονται στο Σύμφωνο Σταθερότητας υπογραμμίζουν πόσο ασύμβατος είναι ο σεβασμός στους κανόνες και η παραμονή μιας χώρας στην ΕΕ με το στόχο της οικονομικής ανάπτυξης και της δημιουργίας θέσεων εργασίας, πολύ περισσότερο τώρα που η αύξηση της ανεργίας κάνει πιο επιτακτικό το στόχο της αύξησης των δημοσίων επενδύσεων. Τα υπερ-όπλα (πρόστιμα, πάγωμα χρηματοδοτήσεων, κ.α.) με τα οποία έχουν εφοδιαστεί οι ανεπάγγελτοι μανδαρίνοι των Βρυξελλών δένουν χειροπόδαρα τις εκλεγμένες κυβερνήσεις που ακόμη κι αν θέλουν, ακόμη δηλαδή κι αν οι ψηφοφόροι τους αυτό ακριβώς επιλέξουν δεν μπορούν να ασκήσουν μια επεκτατική πολιτική, μέσω της δημιουργίας ελλειμμάτων. ΕΕ, κοινό σπίτι της λιτότητας, της φτώχειας, των προστίμων…

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Επίκαιρα στις 8 Ιουλίου 2016