Λαγκάρντ – Μέρκελ: Παίρνοντας από τις δύο τα χειρότερα

Συναγερμό πρέπει να προκαλέσει στην κοινωνία και την Αριστερά η συμφωνία της κυβέρνησης στο Eurogroup της Δευτέρας 20 Φεβρουαρίου 2017 να ανοίξει στις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές τα καυτά θέματα του ασφαλιστικού, της φορολογίας και των εργασιακών. Η υποχώρηση της κυβέρνησης καθιστά θέμα λίγων εβδομάδων ένα πολυνομοσχέδιο – σκούπα που θα αποτελεί ένα ακόμη συντριπτικό πλήγμα στα δικαιώματα των εργαζομένων και της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί, ανεξάρτητα από τις μεγαλοστομίες της κυβέρνησης (περί τέλους της λιτότητας) η έναρξη των διαπραγματεύσεων με την επιστροφή των τεχνικών κλιμακίων την Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017 θα σημάνει όχι μόνο την προνομοθέτηση νέων μέτρων που θα ισχύσουν από το 2018 αλλά και την εφαρμογή άμεσων μέτρων!

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Στο χειρουργικό κρεβάτι έχουν ήδη μπει:

Η μείωση του αφορολόγητου από τα 8.636 ευρώ που είναι σήμερα για τον άγαμο στα 6.000 ακόμη και στα 5.000 ευρώ. Αυτή η μείωση θα πλήξει τα πιο φτωχά εισοδηματικά στρώματα της κοινωνίας, καθώς οι ωφελούμενοι του αφορολόγητου θα κληθούν να πληρώσουν ακόμη και 600 ευρώ παραπάνω το χρόνο. Αν θέλουν παραπάνω φορολογικά έσοδα για να εξασφαλίσουν τα δημοσιονομικά πλεονάσματα γιατί δε φορολογούν τις πολυεθνικές ή τις πλοιοκτητικές εταιρείες;

Η μείωση της ασφαλιστικής δαπάνης με αποτέλεσμα οι συνταξιούχοι να οδηγηθούν στην εξαθλίωση. Απώτερο ζητούμενο των αλλαγών είναι να μειωθούν τα δημόσια έξοδα που αφορούν κοινωνικές δαπάνες έτσι ώστε όσο το δυνατόν πιο απρόσκοπτα να εξοφλείται το δημόσιο χρέος και οι πιστωτές να εισπράττουν τόκους και κεφάλαιο. Οι αλλαγές μάλιστα όπως τόνισε εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών θα πρέπει να ψηφισθούν και να υλοποιηθούν στο τρέχον πρόγραμμα. Δηλαδή εδώ και τώρα!

Οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις με επίκεντρο τις μαζικές απολύσεις και την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία. Η ενόχληση που προκαλεί το ελληνικό ρεκόρ στις απεργίες φάνηκε και στην τελευταία έκθεση του ΔΝΤ όπου τονίζεται η «ελληνική εξαίρεση» με το ρεκόρ των απεργιών, οι οποίες την περίοδο 2002-2007 ξεπέρασαν τις 350 ανά 1.000 εργαζόμενους. Μόνο ως μέτρο σύγκρισης να αναφερθεί ότι η Ισπανία, που κατέχει το αργυρό στις απεργίες, την ίδια περίοδο είχε λιγότερες από τις μισές όπως φαίνεται και στο σχετικό διάγραμμα.

Η προτεραιότητα που δίνουν ελληνική ολιγαρχία και πιστωτές στην προώθηση του αυταρχισμού σχετίζεται με την εξυπηρέτηση των υλικών συμφερόντων τους. Σε ομιλία του στον Ελληνικό Σύνδεσμο Βιομηχανιών Επωνύμων Προϊόντων στις 22 Φεβρουαρίου 2017 ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννης Στουρνάρας απέδωσε «τη διστακτικότητα των κυβερνήσεων να οικειοποιηθούν και να εφαρμόσουν με συνέπεια τα προγράμματα» στο «συγκρουσιακό κοινωνικό και πολιτικό κλίμα». Θέλουν αλλά δεν μπορούν, σαν να έλεγε. Επομένως επιθυμούν την κοινωνία στον γύψο για να επιβάλουν περισσότερα μέτρα φτώχειας! Και ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει να βγάλει σε πέρας τη βρόμικη δουλειά, ακυρώνοντας δημοκρατικές κατακτήσεις, όπως το δικαίωμα στην απεργία!

Η συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου ισοδυναμεί με μια ακόμη ήττα για την κυβέρνηση επειδή παρότι συμφώνησε σε όλα όσα της ζήτησαν οι δανειστές δεν έλαβε καμιά ανταμοιβή! Ούτε δέσμευση για ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (που κι αυτό τις τράπεζες θα ευνοήσει κι όχι την κοινωνία) ούτε καν μια υπόσχεση για άνοιγμα των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το δημόσιο χρέος, που θα σηματοδοτούσαν μια ψήφο εμπιστοσύνης. Καθόλου τυχαία ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μ. Μπαλαούρας χαρακτήρισε το αποτέλεσμα του Γιούρογκρουπ ως «τακτική ήττα». Το μόνο που δεν μας είπε είναι τον αριθμό της. Δικαίως γιατί έχει χάσει το μέτρημα…

Ήττα ισοδυναμούσαν για την κυβέρνηση και οι δηλώσεις της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, από το Βερολίνο όπου συναντήθηκε με την γερμανίδα καγκελάριο την Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017. Δηλώνοντας ότι θα απαιτηθεί χρόνος για να παρουσιαστεί το σχέδιο στο ΔΣ του Ταμείου επιβεβαίωσε ότι το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης μπορεί να απαιτήσει μήνες. Εκθέσεις ξένων τραπεζών αφήνουν ανοικτό το ενδεχόμενο να φτάσει ακόμη και καλοκαίρι, πιθανά τον Ιούλιο, όταν δηλαδή θα πρέπει να πληρωθούν γύρω στα 6 δισ. ευρώ σε ΔΝΤ, ΕΚΤ και κατόχους ομολόγων.

Χαστούκι επίσης για ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ ήταν η δήλωση της γαλλίδας διευθύντριας του ΔΝΤ ότι το ελληνικό χρέος δε χρειάζεται κούρεμα. Επί της ουσίας φάνηκε πόσο αφελείς ήταν οι ελπίδες της ελληνικής κυβέρνησης να ποντάρει στην (υπαρκτή) πίεση του ΔΝΤ για ονομαστική μείωση του χρέους, προσδοκώντας ότι θα προσεταιρισθεί το αμερικανικό κέντρο εναντίον του ευρωπαϊκού. Ωστόσο, πιο υπαρκτή ήταν εξ αρχής η συμφωνία Ευρωπαίων και Αμερικάνων (δηλ. ΕΜΣ, ΕΤΧΣ, και ΕΕ από τη μια και ΔΝΤ από την άλλη) να στραγγίξουν την Ελλάδα απομυζώντας και την τελευταία σταγόνα δημόσιων πόρων. Πολύ περισσότερο, αφότου η κυβέρνηση Τσίπρα υπέγραψε κατ’ επανάληψη ότι παραιτείται από το αίτημα κουρέματος του δημόσιου χρέους αρκούμενη σε παραμετρικές αλλαγές (μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση αποπληρωμών) ήταν θέμα χρόνου για το ΔΝΤ να συμβαδίσει με την γερμανική γραμμή. Στην πραγματικότητα το ΔΝΤ ακολούθησε τη γραμμή της κυβέρνησης Τσίπρα κατά γράμμα, για κακή μας τύχη…

Η κυβέρνηση έτσι κατάφερε και πήρε από τους δύο πιστωτές το χειρότερο: τη γερμανική εκδοχή αναδιάρθρωσης του χρέους και τη γραμμή του ΔΝΤ για τη λιτότητα. Ρεκόρ αποτυχιών, πλήρως προβλέψιμο…

Δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο Kommon

Αρχή αξιολόγησης και στο βάθος πολυνομοσχέδιο – σκούπα

Η διακαής επιθυμία της κυβέρνησης υλοποιήθηκε και οι εκπρόσωποι των πιστωτών ήρθαν στην Αθήνα για να ξεκινήσουν την αξιολόγηση παρότι μείζονα ζητήματα, όπως η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, ακόμη δεν έχουν λυθεί. Η εκκίνηση ωστόσο της διαδικασίας αξιολόγησης επιταχύνει τις εξελίξεις τόσο εκτός της Αθήνας, στην κατεύθυνση άμβλυνσης των διαφορών μεταξύ Ευρωπαίων και ΔΝΤ, όσο κι εντός καθώς το τέλος των διαπραγματεύσεων θα επισφραγιστεί με ένα πολυνομοσχέδιο – σκούπα όπου θα συμπεριληφθούν όλα τα νέα αντιλαϊκά μέτρα.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Μέχρι στιγμής τέσσερα είναι τα θέματα που θα μονοπωλήσουν τις συζητήσεις μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών: το δημοσιονομικό κενό, το φορολογικό, το συνταξιοδοτικό και τα κόκκινα δάνεια.

Για το δημοσιονομικό ζήτημα ο πήχης τέθηκε στα …ουράνια με το άρθρο που έγραψε ο Πολ Τόμσεν στην ιστοσελίδα του ΔΝΤ, όπου περιγράφηκαν και τα δεδομένα του προβλήματος. Εν ολίγοις, νέα μέτρα ύψους 9 δισ. ευρώ για να μπορέσει η Ελλάδα να εμφανίσει πρωτογενές πλεόνασμα το 2018. Η συζήτηση θα διεξαχθεί επί πραγματικών δεδομένων στο τέλος Μαρτίου, οπότε θα έχουν δημοσιοποιηθεί τα οριστικά στοιχεία για την εκτέλεση του προϋπολογισμού το 2015. Σε κάθε περίπτωση όμως η γραμμή της κυβέρνησης «τίποτε παραπάνω από τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο Τσίπρα» έχει ήδη σαρωθεί λόγω της επιδείνωσης που εμφανίζουν όλα τα μεγέθη του 2015, σε σχέση πάντα με τις ανθηρές προβλέψεις που διατυπώνονταν ένα χρόνο πριν. Συμφωνώντας επομένως η κυβέρνηση Τσίπρα στους στόχους του προγράμματος δε θα δυσκολευτεί να αποδεχθεί και τα νέα μέτρα, πιθανά στο μέσο των εκτιμήσεων ΔΝΤ κι ευρωπαίων (γύρω στα 7 δισ. ευρώ) παραβιάζοντας κι αυτές τις «κόκκινες γραμμές». Δε θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά που εξαπατά τον ελληνικό λαό…

Ο ακριβής προσδιορισμός του «δημοσιονομικού κενού» θα ορίσει και την έκταση των αντιλαϊκών αλλαγών στη φορολογία και τις συντάξεις. Η «κόκκινη γραμμή» της κυβέρνησης (να μη θιγούν οι συντάξεις κάτω των 1.300 ευρώ) δεν πρόκειται να αντέξει ούτε μία εβδομάδα, καθώς οι περικοπές στις συντάξεις είναι η πιο εύκολη λύση για να εξοικονομηθούν επιπλέον χρήματα, πέραν των 14 δισ. ευρώ που έχουν μέχρι στιγμής εξοικονομηθεί από τις αντι-ασφαλιστικές παρεμβάσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων. Θέμα χρόνου θεωρείται κι η ανακοίνωση περικοπών στις επικουρικές, από 10% το ελάχιστο μέχρι 30% το ανώτερο, που θα αιτιολογηθεί στη βάση του ελλείμματος που εμφανίζει το Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης, τουλάχιστον 200 εκ. ευρώ κατ’ έτος από φέτος μέχρι και το 2018. Η δεύτερη εύκολη λύση είναι η φορολογία. Παρουσιάζει μάλιστα εξαιρετικό ενδιαφέρον το γεγονός ότι όλες οι προτάσεις που έχουν ρίξει στο τραπέζι οι δανειστές (μείωση έως και κατάργηση της έκπτωσης φόρου, αλλαγές στα φορολογικά κλιμάκια, κ.α.) πλήττουν όσους έχουν εισόδημα μεταξύ 7.000 και 25.000 ευρώ. Όσους δηλαδή ακόμη εξακολουθούν να εργάζονται. Αν ο εναπομείνας, μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ θέλει να δείξει ότι είναι αριστερό κόμμα γιατί δε μεταφέρει τις επιβαρύνσεις στα ανώτερα εισοδηματικά κλιμάκια;

Ξεχωριστή σημασία έχουν οι αλλαγές που θα ζητήσουν οι πιστωτές στο καθεστώς μεταπώλησης από τις τράπεζες των κόκκινων δανείων. Οι πιστωτές, που από την πρώτη στιγμή εμφάνιζαν την πώληση των μη εξυπηρετούμενων δανείων ακόμη και με έκπτωση 70%, ως σωτηρία για τις τράπεζες τώρα θα επικαλεστούν την εξαΰλωση των τιμών των τραπεζικών μετοχών ως έναν επιπλέον λόγο για να καταργηθούν όποιοι περιορισμοί είχε θέσει η κυβέρνηση. Στο τέλος των διαπραγματεύσεων θα επιτραπεί το ξεπούλημα από τις τράπεζες κάθε είδους δανείου (επιχειρηματικού, καταναλωτικού και στεγαστικού ακόμη και πρώτης κατοικίας) ως το τελευταίο μέσο για τη διάσωσή τους ή ακόμη και για την αποφυγή της κατάσχεσης καταθέσεων, καθώς από 1 Ιανουαρίου 2016 έχει απαγορευτεί κάθε άλλη οδό ανακεφαλαιοποίησης των χρεοκοπημένων τραπεζών…

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Πριν στις 12 Μαρτίου 2016

Ανταμοιβή των υποχωρήσεων Τσίπρα η νίκη στα σημεία της διαπραγμάτευσης (Πριν, 22 Μαρτίου 2015)

Χαλαρώνει για λίγα 24ωρα η θηλιά στο λαιμό της κυβέρνησης μετά την επταμερή συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στο περιθώριο της διήμερης συνόδου κορυφής. Η πολιτική απόφαση των ηγετών της ΕΕ να δεχτούν ορισμένα από τα αιτήματα της ελληνικής κυβέρνησης αποτελεί κυρίως την ανταμοιβή της για την πρόθεση συνεργασίας με τους πιστωτές που έχει επιδείξει στο πλαίσιο της στρατηγικής της δέσμευσης να πληρώσει το δημόσιο χρέος. Από κει και πέρα κι η ίδια η απόφαση της κυβέρνησης να ψηφίσει ανεξαρτήτως της γνώμης των πιστωτών δύο κρίσιμα νομοσχέδια (το πρώτο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και το δεύτερο για την επανεκκίνηση της οικονομίας, όπου περιλαμβάνεται κι η ρύθμιση για τις 100 δόσεις) δημιούργησαν τετελεσμένα, επιβάλλοντας στην πολιτική ηγεσία της ΕΕ τους αναγκαίους συμβιβασμούς.

Με βάση όσα δήλωσε ο έλληνας πρωθυπουργός στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε τις διαπραγματεύσεις, πρώτο, η πέμπτη αξιολόγηση είναι οριστικά πλέον νεκρή, παίρνοντας μαζί της κι όσες δεσμεύσεις περιελάμβανε το περίφημο μέιλ Χαρδούβελη (αύξηση ΦΠΑ, μείωση συντάξεων, αντιαπεργιακός νόμος, κ.λπ.). Δεύτερο, το σχήμα της Τρόικας ανήκει στο παρελθόν όχι μόνο ως ορολογία με τους μηχανισμούς επιτήρησης να βαπτίζονται «θεσμοί» και «ομάδα των Βρυξελλών», αλλά και επί της ουσίας καθώς οι αποστολές στην Αθήνα αποκτούν αυστηρά τεχνικό περιεχόμενο, υποβαθμίζεται δηλαδή πολιτικά ο ρόλος και το στάτους τους, την ίδια ώρα που κατόπιν συμφωνίας οι πολιτικές διαπραγματεύσεις για το περιεχόμενο των μέτρων θα διεξάγονται αποκλειστικά στις Βρυξέλλες. Τρίτο, το χρονικό περιθώριο για την υποβολή των μέτρων εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης δεν είναι τόσο ασφυκτικό, όσο ήταν για παράδειγμα με την απόφαση του Γιούρογκρουπ της 20^ης Φεβρουαρίου, όταν η προθεσμία που δόθηκε στην ελληνική κυβέρνηση ήταν τρεις μέρες.

Όλες οι παραπάνω νίκες στα σημεία ωστόσο έχουν και την σκοτεινή τους πλευρά, που επιβεβαιώνει ότι ο κερδισμένος μέχρι στιγμής του σκληρού αυτού μπρα ντε φερ είναι οι πιστωτές. Πρώτο, το πρόγραμμα μπορεί να είναι πλέον αποκλειστικά και μόνο ελληνικής ιδιοκτησίας, αλλά θα έχει θετικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα, όπως υποδηλώνει η δέσμευση για πρωτογενές αποτέλεσμα της τάξης του 1-1,5%. Επομένως μόνον η «συναρμολόγηση» θα γίνει στην Ελλάδα. Δεύτερο, η επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας συνεχίζεται κανονικά, με πολύ πιο αυστηρούς μάλιστα όρους σε σχέση και με όσα προβλέπει το άρθρο 14 του κανονισμού 472/2013 της ΕΕ, βάσει του οποίου τα κράτη μέλη της ΕΕ παραμένουν υπό εποπτεία μέχρι και την εξόφληση του 75% των δανείων. Τρίτο, το χρονικό περιθώριο μπορεί να παύει να είναι τόσο δεσμευτικό, ωστόσο το νέο περιθώριο για την έκτακτη σύγκλιση του Γιούρογκρουπ προσδιορίστηκε σε μία εβδομάδα. Σε κάθε περίπτωση η ημερομηνία ορόσημο της 9^ης Απριλίου οπότε η κυβέρνηση θα πληρώσει 467,48 εκ. ευρώ στο ΔΝΤ οδηγώντας (ξανά) στα άκρα το πρόβλημα ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας, επιβάλλει την υποβολή του ελληνικού προγράμματος σύντομα ώστε να υπάρξει ο απαραίτητος χρόνος για την εκταμίευση των 1,9 δισ. ευρώ από τα κέρδη των κεντρικών τραπεζών από τα ελληνικά ομόλογα κι ενδεχομένως μέρους της δόσης των 7,2 δισ. ευρώ. Η Μέρκελ ξεκαθάρισε ότι αυστηρή προϋπόθεση για την εκταμίευση των χρημάτων είναι η υποβολή προτάσεων.

Πέραν των παραπάνω που ρητά συνομολογήθηκαν υπάρχουν ακόμη δύο ζητήματα που είναι ανοιχτά και χρήζουν διευκρίνησης πριν θριαμβολογήσει η κυβέρνηση για τα αποτελέσματα της επταμερούς στις Βρυξέλλες. Το πρώτο σχετίζεται με τους όρους που ενδεχομένως να τέθηκαν και πιθανά να αφορούν τις ιδιωτικοποιήσεις. Ειδικότερα η τύχη της ιδιωτικοποίησης των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, που για τον πρωθυπουργό παραμένει ανοιχτή όπως είχε φανεί κι από τη συνέντευξή του στο περιοδικό Στερν όπου είχε χαρακτηρίσει «δίκαιη» την τιμή που προσφέρει για να τα αποκτήσει η γερμανική εταιρεία Φράπορτ. Το θέμα παραμένει επίσης ανοιχτό όσο συνεχίζεται κι η διελκυστίνδα για το κατά πόσο την τύχη των ιδιωτικοποιήσεων που ολοκληρώθηκαν, να μείνουν στο απυρόβλητο, θα έχουν κι όσες είναι σε εξέλιξη. Η συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση έχει τεράστια οικονομική και γεωπολιτική σημασία για την Γερμανία δεδομένης της επέκτασης που θα σημάνει στον εναέριο χώρο της η προσάρτηση, μέσω της εξαγοράς των ελληνικών αεροδρομίων, του ελληνικού εναέριου χώρου. Το θέμα πιθανότατα να τεθεί στην αυριανή συνάντηση του πρωθυπουργού με την Μέρκελ στο Βερολίνο, η εξέλιξη της οποίας θα κρίνει όλο το πλαίσιο της αντιπαράθεσης. Κι αυτός είναι ο δεύτερος άγνωστος της εξίσωσης των διαπραγματεύσεων, με την Γερμανία να ζητά την πλήρη και ανεπιφύλακτη υποταγή της ελληνικής πλευράς.

Κρίσης λεξιλόγιο της ΣΥΡΙΖΑϊκής διαχείρισης, αποσαφήνιση νεοεισαχθέντων οικονομικών και τεχνικών όρων (Πριν, 15.3.2015)

Συμφωνώντας και επαυξάνοντας με την ανάγκη που εύστοχα είχε εντοπίσει ο Γ. Βαρουφάκης πριν τέσσερα χρόνια για το γκρέμισμα του τείχους «που εμποδίζει τους εκτός σιναφιού από το να συμμετάσχουν στον διάλογο που θα κρίνει την ζωή τους»∙ ανάγκη που είχε ικανοποιήσει επιτυχημένα με την έκδοση του βιβλίου Κρίσης λεξιλόγιο (εκδ. Ποταμός), παραθέτουμε και ερμηνεύουμε (στο πλαίσιο των αναγκών του ρεπορτάζ) στη συνέχεια ορισμένους όρους που εισήλθαν στην δημόσια συζήτηση μόλις τις τελευταίες ημέρες. Ο στόχος είναι ίδιος με αυτόν που είχε θέσει ο Γ. Βαρουφάκης το 2011, άλλο αν τώρα ο ίδιος πρωταγωνιστεί στην δημιουργία αυτού του «ειδεχθούς μονοπωλίου» που δημιουργούν οι οικονομολόγοι, αποκλείοντας την κοινωνία από την κατανόηση και την συμμετοχή στο διάλογο.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Κοινωνική μεταρρύθμιση: Έτσι θα αποκαλούνται οι οδηγίες του ΟΟΣΑ, μετά την επίσκεψη του έλληνα πρωθυπουργού Α. Τσίπρα στην έδρα του οργανισμού στο Παρίσι την Πέμπτη 12 Μαρτίου και την συμφωνία που υπέγραψε. Ένας οργανισμός που ποτέ δεν ήταν ουδέτερος, όπως επιχειρείται τώρα να εμφανιστεί. Μάρτυρας η συμβολή που είχε σε κάθε είδους κοινωνική οπισθοδρόμηση: από το ασφαλιστικό σύστημα μέχρι την παιδεία, ανέκαθεν κάθε νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που σεβόταν τον εαυτό της στα εγχειρίδια του ΟΟΣΑ κατέφευγε για να ξεσηκώσει οδηγίες και χρήσιμες συμβουλές, αποφεύγοντας άσκοπους πειραματισμούς. Απορίας άξιο, ωστόσο, παραμένει τι λογής συμβουλές θα μας δώσουν για την αντιμετώπιση του λαθρεμπορίου πετρελαίου και καπνού, όταν αρκεί μια βόλτα στα διυλιστήρια που βρίσκονται λίγο έξω από την Αθήνα για να εντοπιστεί. Οι οδηγίες του ΟΟΣΑ μας έλειπαν τόσα χρόνια;

Κουαρτέτο ή Ομάδα των Βρυξελλών ή Θεσμοί: Το όργανο που αναλαμβάνει στο εξής την επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές η αλήθεια είναι πως τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο χειρότερα απ’ όσο τα υπολόγιζε κι απ’ όσο τα προβάλλει, γιατί οι τοποτηρητές αυξήθηκαν κι από τρεις έγιναν τέσσερις. Έτσι, πλάι στο ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, προστέθηκε κι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας. Μαζί με την ονομασία της ομάδας των γκαουλάιτερ άλλαξε κι ο τόπος συνάντησης τους με τους τεχνοκράτες της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, που στο εξής δεν θα είναι τα υπουργεία αλλά το καθόλου μαγευτικό, μες στην κίνηση και τα κορναρίσματα κι ολίγον ντεμοντέ Χίλτον, όπως επίσης και το Κάραβελ, πλησίον της ανταρτομάνας Καισαριανής, για να κρέμεται πάντα πάνω από το κεφάλι των θεσμικών η απειλή της ΟΠΛΑ. Αν συνεχίσουν δε να προκαλούν δεν αποκλείονται και χειρότερα, όπως να τους στείλουμε σε κανένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής πέριξ της Ομόνοιας!

Παναρίτη και Βαρουφάκης προλειαίνουν το έδαφος για αντιλαϊκά μέτρα

Συμβόλαιο Ανάκαμψης και Ανάπτυξης: Είναι το νέο μνημόνιο που θα συνοδεύσει την επικείμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Το αντιλαϊκό του περιεχόμενο προαναγγέλλεται με κάθε ευκαιρία, όπως για παράδειγμα με την δήλωση της Έλενας Παναρίτη, τέως εκλεκτής του ΓΑΠ (μέχρι και στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας την είχε τοποθετήσει, βοηθώντας στην ομαλή της ένταξη στην πολιτική ζωή της Elada) και νυν συμβούλου του Γ. Βαρουφάκη, η οποία αποτελώντας επίσημο μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας εξέφρασε την ντροπή της μιλώντας σε διεθνές συνέδριο για το γεγονός ότι βγαίνουν σε σύνταξη εργαζόμενοι 45 ετών. Ενώ, προφανώς για το περισσότερο συχνό γεγονός των συνταξιούχων που δεν έχουν να πληρώσουν τα φάρμακα ακόμη και να φάνε, δεν έχει ακούσει τίποτε η Παναρίτη κι ούτε νιώθει κάποια ντροπή. Ο ορατός κίνδυνος νέων αντιλαϊκών μέτρων φάνηκε κι από τον ίδιο τον υπουργό Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκη, προχθές Παρασκευή, μιλώντας σε διεθνές συνέδριο στη λίμνη Κόμο της Ιταλίας, όπου ανέφερε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως χρειαστεί να αναστείλει προεκλογικές του υποσχέσεις για να οικοδομήσει κλίμα εμπιστοσύνης με τους δανειστές.

Χρέους αναδιάρθρωση: Ο ευφημισμός που χρησιμοποιείται για την πληρωμή του δημόσιου χρέους και την εγκατάλειψη του στόχου της διαγραφής από τα αρμόδια υπουργεία και τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Μάρτυρας τα 366 εκ. ευρώ που δόθηκαν την Παρασκευή 13 Μαρτίου στο ΔΝΤ, τα 566 εκ. που θα καταβληθούν αύριο Δευτέρα 16 Μαρτίου και 336 εκ. που θα δοθούν την Παρασκευή 20 Μαρτίου, πάντα στο ΔΝΤ. Ακόμη πιο αδιάψευστος μάρτυρας για τη υποταγή στους δανειστές είναι η δήλωση του ίδιου του Αλ. Τσίπρα από το Παρίσι ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις υποχρεώσεις της ακόμη κι αν δεν εκταμιευθεί η επόμενη δόση. «Εμείς δηλαδή θα συνεχίσουμε να εξυπηρετούμε κανονικά το χρέος μας, ακόμη κι αν εσείς δεν μας δίνετε τις δόσεις που αποκλειστικό σκοπό έχουν την εξυπηρέτηση του χρέους», δήλωσε ο πρωθυπουργός. Εδώ δεν εξοργίζει μόνο η υποτέλεια όσο κι οι άμεσες επιπτώσεις αυτής της επιλογής: η δέσμευση δηλαδή φορολογικών και άλλων δημοσίων εσόδων για την εξυπηρέτηση του χρέους, όπως φάνηκε και με την αξιοποίηση από το δημόσιο των ρευστών διαθεσίμων ΝΠΔΔ και ασφαλιστικών ταμείων. Τη στιγμή που η αθέτηση των υποσχέσεων εκ μέρους των δανειστών μπορούσε να αποτελέσει πρώτης τάξης ευκαιρία για την παύση πληρωμών και την διαγραφή του χρέους, χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση για να δείξει πόσο συνεπής και νομοταγής είναι. Και δεν είναι η μόνη ευκαιρία που παρέχουν οι δανειστές για να επιλέξει την ρήξη η κυβέρνηση. Η δημιουργία συνθηκών ασφυξίας στο τραπεζικό σύστημα (ακόμη και μέσω της οριακής αύξησης κατά 600 εκ. ευρώ των κεφαλαίων του μηχανισμού έκτακτης χρηματοδότησης – ELA, όταν η Ελλάδα ζητούσε σχεδόν τριπλάσια) θα μπορούσε να επιταχύνει τις διαδικασίες εθνικοποίησης των τραπεζών και εξόδου από το ευρώ, καθώς η παραμονή μας στην ευρωζώνη αποδεδειγμένα προσφέρει τα μέσα και διευκολύνει τους πιστωτές στην άσκηση των χειρότερων πιέσεων.

Αλλά αυτό είναι θέμα επόμενου λήμματος…