Ετικέτα: ΗΠΑ

Σουδάν: Επιχείρηση επιστροφής στην αφρικανική προϊστορία, του Λεωνίδα Βατικιώτη

Αν πήγε τόσο καλά στην Λιβύη (ανατρέποντας τον Καντάφι κι ένα επιτυχημένο πείραμα ευημερίας στην Αφρική), στο Ιράκ (ακυρώνοντας τα συμβόλαια εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων με ανταγωνίστριες χώρες) και στη Συρία (μετατρέποντας σε αμμοχάλικο μια χώρα εμπόδιο στην Pax Americana) γιατί να μην επιχειρηθεί το ίδιο και στο Σουδάν;

Στο Σουδάν μάλιστα τα πάντα φαίνονται -και είναι- πιο απλά για τον ιμπεριαλισμό επειδή η έλλειψη ενός ισχυρού, συνεκτικού αστικού κράτους, διευκολύνει την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο που μπορεί να διαρκέσει ακόμη και χρόνια. Οι αφορμές είναι πολλές, με πιο προσιτό τον λυσσαλέο ανταγωνισμό μεταξύ των δύο ισχυρών ανδρών της χώρας.

Ας δούμε επιλεκτικά τι χρειάζεται να ξέρουμε για τον «Όλυμπο και τον Κίσσαβο» του Σουδάν:

Διόλου ασήμαντα ωστόσο είναι κι όσα ενώνουν τους δύο πολέμαρχους που απειλούν να προκαλέσουν ποτάμια αίματος σε όλη την ανατολική Αφρική, καθώς η επέκταση του πολέμου είναι θέμα χρόνου αν δεν αποδώσουν οι προσπάθειες ειρήνευσης: Αμφότεροι διοικούν την χώρα από το 2019 κι επέδειξαν αγαστή συνεργασία και στα δύο μίνι πραξικοπήματα, σφάζοντας ακόμη και διαδηλωτές στο κέντρο του Χαρτούμ. Αμφότεροι επίσης συμφώνησαν τον Ιανουάριο του 2021 να συνάψουν σχέσεις με το κράτος απαρτχάιντ του Ισραήλ στο πλαίσιο των Συμφωνιών του Αβραάμ, κι έτσι τον Φεβρουάριο του 2022 ο υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ επισκέφθηκε το Χαρτούμ, χαρακτηρίζοντας ιστορικό το ταξίδι του για τις διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών.

Επίσημη αιτιολογία για τις μάχες που μέσα σε λιγότερη από μια εβδομάδα προκάλεσαν τον θάνατο 200 ανθρώπων, ήταν το αίτημα διάλυσης των Δυνάμεων Ταχείας Υποστήριξης του Χεμεντί και υπαγωγής τους στον επίσημο στρατό του «κανονικού» δικτάτορα αλ Μπουρχάν. Πρόκειται για όρο που προβλεπόταν στο σχέδιο δημοκρατικής μετάβασης. Ο Χεμεντί όμως είχε άλλη γνώμη. Κι όχι μόνο αυτός…

Η στρατηγική σημασία του Σουδάν συνδέεται με την γεωγραφική του θέση. Αποτελώντας μια από τις 10 χώρες που βρέχει ο ποταμός Νείλος και με το προτέρημα να είναι η πιο φιλική προς την δικτατορία της Αιγύπτου εξελίχθηκε σε μακρύ χέρι του Καΐρου για να αποτρέψει την ολοκλήρωση του μεγάλου φράγματος που κατασκεύασε η Αιθιοπία. Η Αίγυπτος θέλοντας να κάνει πράξη αυτό που έγραφε ο Ηρόδοτος ότι «η Αίγυπτος είναι ο Νείλος και ο Νείλος η Αγυπτος» αντιδρούσε εξ αρχής στην κατασκευή του φράγματος, απειλώντας την Αιθιοπία με πόλεμο. Η ολοκλήρωσή του σε μεγάλο βαθμό μπορεί να γέμισε με υπερηφάνεια τους Αιθίοπες, που φιλοδοξούν να εξάγουν ενέργεια στην βόρεια και ανατολική Αφρική από τα νερά του, αλλά για την Αίγυπτο ήταν μια ήττα.

Τίποτε φυσικά δεν έχει τελειώσει. Τα αντισταθμιστικά οφέλη από την λειτουργία του φράγματος και οι αποζημιώσεις θα αποτελούν στο διηνεκές αιτία προστριβών και μια σταγόνα από τα νερά του θα είναι αρκετή για έναν πόλεμο. Προϋπόθεση για να υλοποιηθεί η απειλή επέμβασης ακόμη και βομβαρδισμού του φράγματος από το Κάιρο, όπως έχει επανειλημμένως απειλήσει, είναι το προγεφύρωμα του Σουδάν. Ο άλλος δρόμος είναι μέσω της Ερυθράς Θάλασσας, που προϋποθέτει ωστόσο όχι μόνο την συνεργασία Ερυθραίας ή Σομαλίας, αλλά και πάλι την έγκριση του Σουδάν καθώς η ακτογραμμή του μήκους 750 χιλιομέτρων στην Ερυθρά Θάλασσα του δίνει το προνόμιο επιτήρησης της ναυσιπλοΐας από την Μεσόγειο και το Σουέζ μέχρι τον Κόλπο του Άντεν, την Αραβική Θάλασσα και τον Περσικό Κόλπο.

Ο έλεγχος της Ερυθράς Θάλασσας και η δυνατότητα του Σουδάν (που είναι η τρίτη μεγαλύτερη σε πληθυσμό χώρα της Αφρικής με 45 εκατ. πληθυσμό και διατηρεί σύνορα με 7 χώρες) να λειτουργεί ως πύλη εισόδου για όλη την ανατολική Αφρική και το Σαχέλ είναι που έχει μετατρέψει τη  χώρα σε πεδίο σκληρού ανταγωνισμού κι επιρροής. Ακόμη και για τοπικές υπερδυνάμεις όπως η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Αίγυπτος – θα ήταν ωστόσο ανιστορικό να τους αποδώσουμε ιμπεριαλιστικές βλέψεις. 

Η άμεση αιτία ωστόσο της πρόσφατης αιματοχυσίας στο Σουδάν πρέπει να αναζητηθεί στην συμφωνία που υπέγραψε με την Ρωσία τον Νοέμβριο του 2020 για την κατασκευή ναυτικής βάσης στην Ερυθρά. Στις εγκαταστάσεις της θα μπορούσαν να ελλιμενίσουν 4 ρωσικά πλοία, περιλαμβανομένων πυροκίνητων και να διαμείνουν 300 άτομα.

Η ναυτική βάση στο Σουδάν θα ήταν η δεύτερη ναυτική βάση της Ρωσίας σε διεθή ύδατα, μετά την βάση της Ταρσού στην Συρία. Για να ξεκινήσει η οικοδόμησή της έπρεπε να διευθετηθεί μόνο μία εκκρεμότητα: να ψηφιστεί η σχετική συμφωνία από τη «Βουλή» του Σουδάν. Για την επιτάχυνση της ψήφισης της συμφωνίας ώστε να ξεκινήσει άμεσα η κατασκευή της βάσης πίεσε και ο ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στο ταξίδι του στο Σουδάν, τον Φεβρουάριο του 2023, όταν συναντήθηκε και με τον αλ Μπουρχάν στο Χαρτούμ.

Η συνέχεια είναι γνωστή, με την προοπτική βύθισης της χώρας σε έναν νέο εμφύλιο να ακυρώνει ακόμη και αυτή την τυπική διαδικασία ψήφισης της συμφωνίας. Προς όφελος φυσικά των ΗΠΑ, που διατηρούν το αυτοκρατορικό προνόμιο ελέγχου της παγκόσμιας ναυσιπλοΐας…

Με την πρόκληση ενός νέου εμφύλιου πολέμου στο Σουδάν οι Αμερικάνοι στοχεύουν σε πολλές περισσότερες επιδιώξεις από την ακύρωση της κατασκευής της ρωσικής ναυτικής βάσης στην Ερυθρά. Τα τελευταία χρόνια τόσο γενικά η Αφρική όσο και ειδικότερα οι χώρες του Σαχέλ βρίσκονται σε μια συνεχή πορεία διεύρυνσης και εμβάθυνσης των σχέσεων τους με τη Ρωσία. Η Μόσχα, αξιοποιεί το αβυσσαλέο και δικαιολογημένο μίσος που τρέφει κάθε υγιώς σκεπτόμενος Αφρικανός για την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, λόγω των εγκλημάτων τους την περίοδο της αποικιοκρατίας και όλου του 20ου αιώνα, και διευρύνει την οικονομική και πολιτική της επιρροή, συχνά με την βοήθεια της ρωσικής «σιδερένιας γροθιάς» της ομάδας Βάγκνερ, παίρνοντας υπό τον έλεγχό της, είτε την στρατιωτική είτε την οικονομική, ορυχεία χρυσού και άλλων πολύτιμων πρώτων υλών και μετάλλων. Το Σουδάν άλλωστε το πρώτο σε αξία είδος που εξάγει είναι χρυσός. Οι βασικότεροι δε εμπορικοί του εταίροι είναι η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Αίγυπτος. Ακολουθούν Κίνα, Ινδία, Ιταλία, κ.α.

Αμερικανοκίνητα πραξικοπήματα κι εμφύλιοι στοχεύουν να ανακόψουν αυτήν ακριβώς την πορεία απογαλακτισμού της Αφρικής από τον ιμπεριαλισμό ΗΠΑ και Ευρώπης. Η ρωσική ανάμειξη προφανώς δεν έχει ως κίνητρο την δημιουργία ανεξάρτητων κρατών ή πολύ περισσότερο την ανάδειξη φιλολαϊκών εξουσιών όπως του Τομά Σανκαρά στην Μπουρκίνα Φάσου ή του Πατρίς Λουμούμπα στο Κογκό. Τα ιδιοτελή της κρατικά συμφέροντα εξυπηρετεί η Μόσχα, όπως και το Πεκίνο που ασκεί πολύ μεγαλύτερη και πολυεπίπεδη επιρροή στην Αφρική. Από την άλλη όμως Ουάσινγκτον, Παρίσι κ.λπ. θωρακίζοντας την στρατιωτική τους ηγεμονία μάχονται για να παραμείνει η Αφρική κολλημένη στην ματοβαμένη προϊστορία φτώχειας κι εξαθλίωσης για πάντα…

Υγ. Την δική της βρόμικη συμβολή σε αυτή την πορεία οπιθοδρόμησης του Σουδάν είχε και η Ελλάδα που χρησιμοποιήθηκε σαν ενδιάμεσος σταθμός (ή καλύτερα σαν πλυντήριο) για να προσφέρει το Ισραήλ το λογισμικό παρακολούθησης Predator στον πολέμαρχο Χεμεντί που ευθύνεται για την έναρξη του εμφυλίου. Η παρέμβαση της Ελλάδας βοηθάει έτσι να κλείσει κι ο κύκλος των υπαιτίων του αιματοκυλίσματος με τα φιλοαμερικανικά καθεστώτα να λειτουργούν σαν γραμμή διαρκούς και high tech υποστήριξης των Δυνάμεων Ταχείας Υποστήριξης του φύλαρχου Χεμεντί. Η Ελλάδα έτσι αποδεικνύεται ιδανικός αυτόχειρας: αφού πρώτα εμφανίστηκε σαν σύμμαχος των μισητών Γάλλων στην Αφρική τώρα εμφανίζεται σαν το μακρύ χέρι του Ισραήλ…

Μακρά περίοδο ύφεσης και χρεοκοπιών φέρνει η αύξηση των επιτοκίων και ο ανένδοτος κατά του πληθωρισμού, του Λεωνίδα Βατικιώτη

Προς όφελος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου η τιθάσευση του πληθωρισμού σε ΗΠΑ και Ευρώπη

Απαθής και ασυγκίνητη παρακολουθεί η οικονομική και πολιτική ηγεσία το ντόμινο καταρρεύσεων που πυροδότησε η άνοδος των επιτοκίων! Στο ερώτημα δε που αυθόρμητα προκύπτει αν οι κεντρικές τράπεζες θα σταματήσουν τις αυξήσεις των επιτοκίων δανεισμού, τώρα που έγιναν ορατές οι καταστρεπτικές, υφεσιακές επιπτώσεις τους η απάντηση είναι αρνητική. Η άνοδος των επιτοκίων θα συνεχιστεί!

Το πολύ – πολύ με ένα μικρότερο ρυθμό ή με χαμηλότερη ένταση όπως για παράδειγμα έκανε η αμερικανική κεντρική τράπεζα στις 2 Φεβρουαρίου και στις 22 Μαρτίου αυξάνοντας τα επιτόκια κάθε φορά μόνον κατά 0,25% για να φτάσουν στο 4,75%-5% που είναι το υψηλότερο σημείο τους από τον Οκτώβριο του 2007. Πριν δηλαδή ξεσπάσει η χρηματοπιστωτική κρίση στην αμερικανική αγορά ενυπόθηκων δανείων που στη συνέχεια γενικεύτηκε για να εξελιχθεί στην ευρωζώνη σε κρίση του ευρώ και στην Ελλάδα σε δημοσιονομική κρίση.

Είμαστε μόνο στην αρχή

Η αποφασιστικότητα των κεντρικών τραπεζών να συνεχίσουν την αύξηση των επιτοκίων δανεισμού, αδιαφορώντας για το οικονομικό και πολιτικό κόστος, υπογραμμίστηκε από μια σειρά γεγονότων. Από κοινού επιβεβαιώνουν ότι είμαστε μάρτυρες μιας κρίσης που θα κρατήσει χρόνια. Εντελώς ενδεικτικά:

  • Την δήλωση του γερμανού κεντρικού τραπεζίτη Χοακίμ Νάγκελ στις 24 Μαρτίου (αφού δηλαδή η μετοχή της Ντόιτσε Μπανκ είχε πέσει κατά 14%) ότι όχι μόνο πρέπει να συνεχιστούν οι αυξήσεις των επιτοκίων του ευρώ, αλλά πρέπει επίσης να παραμείνουν σε υψηλά επίπεδα. Με άλλα λόγια, η άνοδος να διατηρηθεί κι όχι να ακολουθήσει μια ραγδαία πτώση.
  • Την κριτική του ισχυρού άνδρα της JPMorgan προς τον επικεφαλής της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας, Τζ. Πάουελ, κι ενώ μάλιστα σε 11 ημέρες είχαν καταρρεύσει 4 τράπεζες στις ΗΠΑ (Silicon Valley Bank, Signature Bank, Credit Suisse και First Republique), «με όλο τον σεβασμό, αλλά η κατάσταση με τον πληθωρισμό έχει ξεφύγει από τον έλεγχό του»…
  • Την προτροπή του ΟΟΣΑ προς τις κεντρικές τράπεζες, στις 17 Μαρτίου μια μέρα δηλαδή μετά την αύξηση των επιτοκίων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κατά 0,5% στο 3,5%, να μην παρεκκλίνουν από την αύξηση των επιτοκίων που έχουν αποφασίσει, μέχρι να τιθασευθεί και ο δομικός πληθωρισμός.
  • Τέλος, τις προβλέψεις που διατυπώνονται και συντείνουν ότι η τρέχουσα αναστάτωση θα διαρκέσει τουλάχιστον 12 ως 18 μήνες. Ο ΟΟΣΑ για παράδειγμα εκτιμά ότι τα επιτόκια δεν θα μειωθούν πριν το 2024. Το ίδιο «ψήφισαν» κατά 53% και άνθρωποι της αγοράς στους οποίους απευθύνθηκε το πρακτορείο Bloomberg.

Ο λόγος για τον οποίο όλες οι κεντρικές τράπεζες επιστρέφουν σιγά – σιγά στα επιτόκια δανεισμού που υπήρχαν πριν την κρίση του 2008 είναι η τιθάσευση του πληθωρισμού ή η μονεταριστική ορθοδοξία, δεδομένου ότι στις ΗΠΑ, στην Ευρωζώνη και σε όλο σχεδόν τον δυτικό κόσμο τα επίπεδα του πληθωρισμού τα τελευταία δύο χρόνια είναι πρωτοφανή για τις τελευταίες δεκαετίες.

Οι αυξήσεις μάλιστα των επιτοκίων, που ξεκίνησαν το 2022, όπως και τα συνοδευτικά μέτρα περιορισμού της ρευστότητας μέσω της σταδιακής αναίρεσης των μέτρων νομισματικής χαλάρωσης, έχουν μέχρι τώρα επιδράσει θετικά στην αποκλιμάκωση του πληθωρισμού. Ο πληθωρισμός δηλαδή οριακά μεν, αλλά μειώθηκε. Ως αποτέλεσμα η αργή, αλλά ορατή πορεία επανόδου του πληθωρισμού στα προγενέστερα επίπεδα λειτουργεί κι ως πράσινο φως για τους διαμορφωτές της οικονομικής πολιτικής ώστε να συνεχίσουν την αύξηση των επιτοκίων, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις.

Μια πιο προσεκτική ματιά ωστόσο στις πηγές προέλευσης του πληθωρισμού δείχνει ότι κυρίως στη ευρωζώνη (στο αριστερό διάγραμμα) η άνοδος των τιμών προήλθε από την αύξηση στις τιμές της ενέργειας (κίτρινο χρώμα στα διαγράμματα), αρχής γενομένης από το 2021. Όταν συγκεκριμένα η ΕΕ εξήγγειλε ένα νέο πακέτο επιτάχυνσης της πράσινης μετάβασης, υπό τον γενικό τίτλο «προσαρμογή στο 55%» που περιλαμβάνει πλήθος νεοφιλελεύθερων και αντιλαϊκών μέτρων για την μείωση των εκπομπών επικίνδυνων αερίων του θερμοκηπίου κατά 55%. Στη συνέχεια οι κυρώσεις στη Ρωσία οδήγησαν σε περαιτέρω αύξηση των τιμών ενέργειας. Μιλώντας ωστόσο για την ευρωζώνη αυτό που ξεχωρίζει είναι ότι το πρόβλημα του πληθωρισμού ξεκινάει από την ενέργεια, ενώ (προς επίρρωση του προηγούμενου συμπεράσματος) ο δομικός πληθωρισμός αυξήθηκε δευτερογενώς ως αποτέλεσμα της αύξησης των τιμών στην ενέργεια, όταν οι επιπτώσεις τους άρχισαν να διαχέονται σε όλη την οικονομία παράγοντας νέα κύματα ανατιμήσεων.

Κατά συνέπεια, αν κυβερνήσεις και οργανισμοί πράγματι ήθελαν να μειώσουν τον πληθωρισμό σε ευρωζώνη, ΗΠΑ, Αγγλία κ.λπ. θα έπρεπε να αναιρέσουν τις αιτίες που τον δημιούργησαν, δηλαδή να τιθασεύσουν τις τιμές στην ενέργεια αλλάζοντας τα μέτρα πολιτικής για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής κι ανακαλώντας τις κυρώσεις στη Ρωσία.

Στο απυρόβλητο οι αιτίες του πληθωρισμού

Αντίθετα, η ακολουθούμενη οδός, αύξηση του κόστους του χρήματος μέσω της αύξησης των επιτοκίων που επιλέγουν Fed, ΕΚΤ και λοιποί μπορεί να κριθεί στο τέλος, πχ το 2024, αποτελεσματική, στο ενδιάμεσο όμως θα έχει προκαλέσει αλλεπάλληλες δραματικές αλλαγές στην οικονομία. Η αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης των στεγαστικών και άλλων δανείων από  εκατομμύρια νοικοκυριά σε όλη την Ευρώπη και στις ΗΠΑ είναι η πρώτη συνέπεια και ισοδυναμεί με φτωχοποίηση. Επίσης, ισοδυναμεί με μεταφορά πλούτου από εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους και μικρομεσαίους προς τους τραπεζίτες που θα επωφεληθούν με την είσπραξη επιπλέον τόκων για κεφάλαια τα οποία έχουν εδώ και καιρό καταβάλει.

Υπάρχουν ωστόσο και ζημιές για τους τραπεζίτες κι είναι αυτές ακριβώς οι ζημιές που οδήγησαν στις τραπεζικές καταρρεύσεις και τις απώλειες των τραπεζικών μετοχών την προτελευταία εβδομάδα του Μαρτίου. Η άνοδος των επιτοκίων προκαλεί απώλειες στα ομόλογα σταθερού επιτοκίου όσο εκδίδονται νέα ομόλογα με υψηλότερες αποδόσεις, που παίρνουν υπόψη τους το νέο επίπεδο των επιτοκίων. Για να μπορέσουν οι τράπεζες να ανταποκριθούν στις τρέχουσες υποχρεώσεις του, πχ αναλήψεις που μάλιστα θα είναι σημαντικά αυξημένες στο εξής επειδή ειδικά οι επιχειρήσεις όλο και περισσότερο θα χρησιμοποιούν τα αποθεματικά τους για επενδύσεις αντί του σχεδόν δωρεάν τραπεζικού χρήματος του παρελθόντος, είναι αναγκασμένες να ρευστοποιούν ομόλογα σταθερού εισοδήματος με ζημιά. Σε αυτό το πλαίσιο πίσω από τις ειδήσεις για αυξημένες αναλήψεις, όπως πχ συνέβη στις ΗΠΑ όπου οι καταθέσεις πραγματοποίησαν την μεγαλύτερη πτώση εδώ κι ένα χρόνο, κατά 98,4 δισ. ευρώ φτάνοντας στα 17,5 τρισ. δολ., σημασία έχουν οι ζημιές που αναλαμβάνουν οι τράπεζες πουλώντας ομόλογα για να καλύψουν τις αυξημένες αναλήψεις. Αυτή ακριβώς είναι η εστία των κλυδωνισμών που ταράσσουν τις τράπεζες, εδώ και λίγες εβδομάδες.

Κατά συνέπεια, οι εφησυχαστικές υποτίθεται διαβεβαιώσεις του γερμανού καγκελάριου Όλαφ Σολτς για τα κέρδη της Ντόιτσε Μπανκ ή ακόμη και των Ελλήνων πολιτικών για την ισχυρή κεφαλαιακή βάση των ελληνικών τραπεζών είναι από παντελώς άσχετες έως εντελώς παραπλανητικές. Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι ριψοκίνδυνες τραπεζικές τοποθετήσεις, που παραπλανούσαν ρυθμιστές αρχές και πελάτες στο πλαίσιο ενός απορυθμισμένου χρηματοπιστωτικού τοπίου γενικευμένης ασυδοσίας, όπως συνέβαινε με τα δομημένα ομόλογα την πρώτη δεκαετία του 21ο αιώνα. Το πρόβλημα τον Μάρτιο του 2023 έγκειται στις πιο «καθαρές» και συνηθισμένες επενδύσεις, σε βαθμό κοινοτοπίας, που κάνουν οι τράπεζες: τις επενδύσεις σε ομόλογα.

Αυτές οι επενδύσεις είναι που επέφεραν απώλειες της τάξης του 14% όχι μόνο στην Ντόιτσε Μπανκ (υπόδειγμα διεφθαρμένης τράπεζας που έχει εμπλακεί στα κορυφαία σκάνδαλα των ημερών μας· από πορνεία και παιδοφιλία της παγκόσμιας ελίτ μέχρι μαζικό ξέπλυμα βρόμικου χρήματος) αλλά και σε όλες σχεδόν τις τράπεζες: από την γερμανική Commerzbank και την γαλλική Societe General που οι μετοχές τους έχασαν την Παρασκευή 24/3 αντίστοιχα 5,4% και 3,7%, μέχρι όλες τις ελληνικές συστημικές. Η διαφορά με τις ελληνικές τράπεζες είναι ότι λόγω των διαφημίσεων που αφειδώς μοιράζουν σε ιστοσελίδες και εφημερίδες ελάχιστα γίνονται γνωστές οι απώλειες τους. Μόνο λοιπόν την Παρασκευή 24 Μαρτίου οι ελληνικές τράπεζες – ζόμπι (που δεν έχουν χρεοκοπήσει επειδή πρώτο, δεν πληρώνουν φόρους εδώ και 10 χρόνια και δεύτερο τις έχουμε ανακεφαλαιοποιήσει 4 φορές) έχασαν: Alpha: -6%, Eurobank: -6%, Εθνική: -6% και Τράπεζα Πειραιώς: -5%.  

Πολιτικοί και οικονομικοί αξιωματούχοι επικαλούνται και μια δεύτερη γραμμή άμυνας για να καθησυχάσουν τους πολίτες, που αποδεικνύεται εξίσου πορώδη με την επίκληση στην ισχυρή κεφαλαιακή βάση ή τη ρευστότητα των τραπεζών: Το κεφάλαιο έκτακτης ανάγκης που έχει δημιουργηθεί στο πλαίσιο της ΕΚΤ από εισφορές των ίδιων των ευρωπαϊκών τραπεζών για να λειτουργήσει σαν σωσίβιο στην περίπτωση νέων τραπεζικών χρεοκοπιών. Ξεχνούν ωστόσο να πουν ότι η αξία του ανέρχεται μόλις σε 66 δισ. ευρώ! Το ποσό είναι σταγόνα στον ωκεανό. Οι αργυρώνητοι Έλληνες τραπεζίτες, που έχουν στραγγίσει την ελληνική οικονομία το έχουν για …κολατσιό. Η άνοδος των επιτοκίων εγκυμονεί τον κίνδυνο να απαιτηθούν επομένως πολλές δεκάδες δισ. ευρώ σε όλη την ευρωζώνη για να σωθούν οι τράπεζες που θα εγγράφουν συνεχώς ζημιές από την ρευστοποίηση ομολόγων με ζημιά.

Ακόμη ωστόσο κι αυτό το κόστος ο καπιταλισμός προθυμοποιείται ανεπιφύλακτα και χωρίς δεύτερης σκέψη να το αναλάβει για να πετύχει κάτι πολύ πιο σημαντικό: Την διασφάλιση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ως σύνολο, συλλογικά. Σε αυτό το βωμό μπορεί να θυσιάσει όχι μόνο την Silicon Valley Bank αλλά ακόμη και την εμβληματική Credit Swiss που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα της Ελβετίας κι έχει μια ιστορία 167 ετών!

Μόνο τυχαία δεν ήταν η σύμπτωση της ανάδυσης του χρηματοπιστωτικού τομέα, την δεκαετία του ’80 ακόμη, με την μέχρι εσχάτων και νικηφόρα μάχη κατά του πληθωρισμού που έδωσε ο πρώιμος νεοφιλελευθερισμός, οδηγώντας στα ύψη τα επιτόκια και στα Τάρταρα τους μισθούς μαζί με κάθε έννοια σταθερότητας στην εργασία. Η διαφορά ωστόσο είναι ότι αν η μετεωρική άνοδος των επιτοκίων (ακόμη και στο επίπεδο του 20% το 1980) την περίοδο 1979 – 1982, που έμεινε γνωστή ως σοκ Βόλκερ από το όνομα του τότε επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ, προκάλεσε κρίση χρέους και αλλεπάλληλες κρατικές χρεοκοπίες σε όλον τον κόσμο, σήμερα το κόστος το πληρώνει κυρίως η Δύση, μόνη της, «τρώγοντας» αποκλειστικά και μόνο τα παιδιά της.

Η σταθερότητα των τιμών, ακόμη κι αν σημαίνει ύφεση, αποτελεί την εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για την επέλαση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που θα μπορεί να δίνει την μάχη για τις αποδόσεις στα εταιρικά και κρατικά ομόλογα σταθερού και μη εισοδήματος, τις μετοχές, τα νομίσματα, τα παράγωγα, κοκ, χωρίς να κατατρώγει τις αποδόσεις και τις προσδοκίες ο πληθωρισμός. Το πάγωμα των τιμών έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία για το ευρώ, όπως δείχνει κι η φαινομενικά δογματική προσήλωση της ΕΚΤ στον στόχο του 2%, κι αυτό αποδείχτηκε με την άνοδο της ισοτιμίας του ευρώ έναντι του δολαρίου από το Οκτώβριο μέχρι σήμερα, οπότε και κατάφερε να διαβεί το ψυχολογικό όριο της 1 προς 1 ισοτιμίας. Τα αυξημένα επιτόκια επομένως βοήθησαν το ευρώ να ανακτήσει το στάτους του ως επενδυτικό προϊόν. Κι όσο για τους δανειολήπτες που πρέπει να πληρώνουν 100 ευρώ κάθε μήνα επιπλέον ποιος τους λογαριάζει…

Η πολιτική απόφαση της ευρωπαϊκής ηγεσίας να επιδεινωθούν οι συνθήκες χρηματοδότησης της οικονομίας προκαλώντας πτώση του ΑΕΠ, εταιρικές χρεοκοπίες και ανεργία, προκειμένου να διαφυλαχθούν τα κέρδη του χρηματοπιστωτικού τομέα ως σύνολο δεν θα ήταν τόσο οδυνηρή για τους λαούς αν ταυτόχρονα δεν επανέφεραν σε λειτουργία τις «εργοστασιακές ρυθμίσεις» της λιτότητας. Η συμφωνία επιστροφής στο Σύμφωνο Σταθερότητας από 1/1/2024 με τα συμπαρομαρτούντα, όπως για παράδειγμα η δέσμευση μείωσης του δημόσιου χρέους που υπερβαίνει το 60% κατά 5% ετησίως, επιβάλλεται σε μια περίοδο ραγδαίας και πρωτοφανούς αύξησης του δημόσιου χρέους ως αποτέλεσμα των δαπανών που καταβλήθηκαν για την διαχείριση της πανδημίας και της ενεργειακής κρίσης. Το παγκόσμιο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε το 2020 στο 256% από 227% το 2019. Ούτε την χρονιά της πρώτης κρίσης του 21ου αιώνα, το 2008, δεν καταγράφηκε τέτοια αύξηση του δημόσιου χρέους παρότι ούτε και τότε δεν τσιγκουνεύτηκαν δημοσιονομικών δαπανών οι κυβερνήσεις για να διαχειριστούν την κρίση. Το 2021 και 2022, παρότι δεν υπάρχουν ακόμη επίσημα συγκεντρωτικά στοιχεία, η αύξηση ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Η δε, αύξηση του χρέους το 2020 αποκλειστικά και μόνο στις προηγμένες οικονομικά χώρες ήταν ακόμη μεγαλύτερη από την παγκόσμια αύξηση που αποτυπώνεται στο κάτωθι διάγραμμα κι έφτασε το 300% του ΑΕΠ!

Πηγή: Fiscal Monitor, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο

Η επιστροφή στην δημοσιονομική πειθαρχία, όπως συμφωνήθηκε στο πρόσφατο συμβούλιο υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, με πρώτο θύμα τις κρατικές επιδοτήσεις στην ενέργεια, ισοδυναμεί με νέες μειώσεις δημοσίων δαπανών και επιπλέον φτώχεια για τους λαούς. Ή, με νέα Τέμπη και θυσία του δημόσιου συστήματος υγείας στο βωμό των κερδών…

Τριγμούς στις ελληνοτουρκικές σχέσεις προκαλεί η επίσκεψη Μπλίνκεν, του Λεωνίδα Βατικιώτη

Σε ερείπια μετέτρεψε ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν τις ελπίδες που δημιούργησε η «διπλωματία των σεισμών», όπως εκφράστηκαν με τις δηλώσεις των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας, έπειτα από την επίσκεψη του Ν. Δένδια στην γειτονική χώρα.

Παρότι η περιβόητη διπλωματία των σεισμών κυρίως εκφράζει ευσεβείς πόθους ή έστω την ελπίδα μια προσωρινής ανάπαυλας, καθώς υποτιμάει τόσο τις μακροχρόνιες επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας όσο και τον εμπρηστικό ρόλο των Αμερικανών, οι ελπίδες αυτή τη φορά απέκτησαν βάθος λόγω της σημασίας του σεισμού της 6ης Φεβρουαρίου. Οι εκατόμβες των νεκρών και κυρίως οι τεράστιες οικονομικές καταστροφές που προκάλεσε ο Εγκέλαδος στην Ανατολία (κι οποίες εκτιμώνται σε 84 δισ. δολ. ή 10% του ΑΕΠ) αναγκάζουν τον τούρκο πρόεδρο να στρέψει την προσοχή του στο εσωτερικό. Είναι τέτοιο το βάθος των πληγών που άνοιξε ο σεισμός ώστε ο Ερντογάν αναπόφευκτα είναι αναγκασμένος να γυρίσει την πλάτη του στα διεθνή μέτωπα της Τουρκίας, με πιθανή εξαίρεση εκείνα που θέτουν υπαρξιακές απειλές για τη ακεραιότητα της χώρας του όπως οι Κούρδοι. Προς επίρρωση, η διακοπή του κρεσέντου παραβιάσεων και εικονικών αερομαχιών στο Αιγαίο. Έτσι, η «γαλάζια πατρίδα», ως σχέδιο επιθετικό – επεκτατικό, που δικαιολογείται όμως εντός της Τουρκίας υπό την επίκληση των απειλών που δέχεται η χώρα, στο νέο πλαίσιο που έθεσε ο σεισμός θα μπορούσε να περιμένει. Μέχρι που ήρθε ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών…

Στην ατζέντα της επίσκεψης του Άντονι Μπλίνκεν στην Αθήνα περίοπτη θέση κατείχε η διασφάλιση ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να αποτελεί «έναν από τους πλέον αξιόπιστους εταίρους των ΗΠΑ σε γεωστρατηγικό επίπεδο». Ουσιαστικά ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών αντάμειψε την κυβέρνηση Μητσοτάκη για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έχει διαδραματίσει στην αποστολή όπλων στην Ουκρανία, «χωρίς αστερίσκους και από την πρώτη στιγμή» με τα δικά του λόγια, ανανεώνοντας την εμπιστοσύνη της Ουάσιγκτον στην Αθήνα ως τον πιο πιστό της σύμμαχο στην ανατολική Μεσόγειο. Και φυσικά τον πιο καλό πελάτη. Περισσεύουν οι διθύραμβοι στο ανακοινωθέν για την αγορά των παντελώς άχρηστων για ελληνικές αμυντικές ανάγκες F35…

Μόνη της στον διαγωνισμό …ομορφιάς η Ελλάδα

Τον «διαγωνισμό ομορφιάς» στον οποίο επιδίδεται η Αθήνα για να ικανοποιήσει την Ουάσιγκτον τον αποκάλυψε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος όταν δήλωσε την Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου πώς «οι δικές μας σχέσεις με τις ΗΠΑ είναι πολλά κεφάλαια μπροστά από αυτά που προσπαθεί να κατοχυρώσει η Τουρκία, αν και όποτε τα κατοχυρώσει».

Μόνο που η Τουρκία δεν αφήνει ευκαιρία να πάει χαμένη που να μην δείξει ότι οι σχέσεις με τις ΗΠΑ έχουν τεθεί σε δεύτερη μοίρα. Η συνάντηση του Ερντογάν με τον Μπλίνκεν στο αεροδρόμιο (πάλι καλά που δεν τον συνάντησε στην σκάλα του αεροπλάνου) έδειξε όχι μόνο την απόσταση των τούρκων νέο-ισλαμιστών από τους αμερικανικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, αλλά και την αποδοχή που συναντά η γραμμή του Ερντογάν τόσο στην βάση του κόμματός του ΑΚΡ όσο και την τουρκική κοινωνία. Από την άλλη, τα 100 εκ. δολ. που ανακοίνωσε ο Μπλίνκεν ότι προσφέρουν οι ΗΠΑ για τους σεισμόπληκτους της Τουρκίας δεν θα στηρίξουν μόνο τους πληγέντες του Εγκέλαδου αλλά και την φιλοαμερικανική αντιπολίτευση ενόψει των εκλογών.  

Ο Μπλίνκεν επιβράβευσε επίσης την κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη επειδή έμπρακτα προασπίζει τα ενεργειακά συμφέροντα των ΗΠΑ, προωθώντας την αμερικανική ατζέντα της διαφοροποίησης των ενεργειακών πηγών. Στρατηγική που στην περίπτωση της Ελλάδας (και κατά ένα μέρος της Ευρώπης) ισοδυναμεί με ενεργειακή εξάρτηση από την Τουρκία ως χώρα διέλευσης και φυσικά με πανάκριβο κόστος καυσίμων. Ακρογωνιαίοι λίθοι της υποταγής των ελληνικών ενεργειακών συμφερόντων στην αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι η έναρξη λειτουργίας του διασυνδετήριου αγωγού Ελλάδας – Βουλγαρίας κι ο σχεδιασμός για τον διασυνδετήριο αγωγό με την Βόρεια Μακεδονία, που συνδέονται με την Μονάδα Επαναεριοποίησης Πλωτής Αποθήκευσης (FSRU) στην Αλεξανδρούπολη, η οποία θα τεθεί σε λειτουργία ως το τέλος του 2023. Τι κι αν η στροφή στο φυσικό αέριο (αντί του λιγνίτη) που εγκαινιάστηκε επί Γιώργου Παπανδρέου προ δεκαετίας αποδείχθηκε παταγώδη αποτυχία και αιτία της ενεργειακής κρίσης στην Ελλάδα, τόσο με κριτήριο την τιμή του όσο και με κριτήριο τις βαρύτατες (παρότι μέχρι πρόσφατα υποτιμημένες) επιπτώσεις του μεθανίου στην κλιματική αλλαγή; Από την στιγμή που οι ΗΠΑ παράγουν κι εξάγουν φυσικό αέριο η Ελλάδα όχι μόνο θα εισάγει και θα καταναλώνει φυσικό αέριο αλλά θα μετατραπεί επίσης και σε κόμβο μεταφοράς του στην Βαλκανική χερσόνησο και στη Νότια Ευρώπη…

Στο τελικό ανακοινωθέν του Τέταρτου Στρατηγικού Διαλόγου μάλιστα επιβεβαιώθηκε η «διπλή λειτουργία» της Αλεξανδρούπολης τόσο ως κόμβου εισόδου και διοχέτευσης στην Βαλκανική του υγροποιημένου αερίου, όσο και ως στρατιωτικής βάσης, με την εξής διατύπωση:  «Οι Ηνωμένες Πολιτείες υπογράμμισαν την γεωστρατηγική σημασία του λιμένος της Αλεξανδρούπολης ο οποίος έχει μετατραπεί σε ζωτικό κόμβο εφοδιασμού για την αμυντική στάση του ΝΑΤΟ στην ανατολική του πτέρυγα και θα παρέχει κρίσιμη ενεργειακή ασφάλεια στην περιοχή».

Επί της ουσίας, η αμερικανική αναγνώριση των υπηρεσιών που προσφέρει η Ελλάδα μόνο ανακούφιση δεν προσφέρει στον ελληνικό λαό. Και η Ουκρανία μέχρι πέρυσι ως ο πιο πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ στην ανατολική Ευρώπη, ανέλαβε τον ρόλο του προκεχωρημένου φυλακίου του ΝΑΤΟ απέναντι στην Ρωσία. Το αμερικανικό δαχτυλίδι ωστόσο δεν την έσωσε από τον πόλεμο που μαίνεται επί έναν χρόνο. Μάλλον την οδήγησε στον πόλεμο…

Η Ελλάδα μπορεί άμεσα να μην κινδυνεύει να εμπλακεί σε πόλεμο για χάρη των ΗΠΑ, με βεβαιότητα όμως αυτές οι σχέσεις δυναμιτίζουν τις σχέσεις με την Τουρκία. Προς επίρρωση το ταξίδι του Μητσοτάκη στις ΗΠΑ τον Μάιο του 2022 που τίναξε στον αέρα όσα συμφωνήθηκαν με τον Ερντογάν στο ταξίδι του πρώτου στην Κωνσταντινούπολη, οδηγώντας στα άκρα τις σχέσεις των δύο χωρών. Έτσι και τώρα η ούτως ή άλλως αμφίβολη διπλωματία των σεισμών θα θαφτεί κάτω από τις ρωγμές που προκάλεσε η επίσκεψη Μπλίνκεν.

Ακροδεξιό πραξικόπημα βυθίζει το Ισραήλ σε πολιτικό βάλτο, του Λεωνίδα Βατικιώτη

Σε πολιτική κρίση έχει οδηγήσει το Ισραήλ ο Νετανιάχου επιχειρώντας να αποφύγει να δικαστεί για διαφθορά

Δεν έχει πρόσφατο προηγούμενο η πολιτική κρίση που μαστίζει το Ισραήλ εδώ και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων έχουν πραγματοποιηθεί πέντε εκλογές! Η πολιτική κρίση κορυφώθηκε ωστόσο τους τελευταίους μήνες. Μάρτυρας, οι αλλεπάλληλες διαδηλώσεις στο Τελ Αβίβ με τη συμμετοχή ακόμη και περισσότερων από 100.000 Ισραηλινών κάθε φορά ενώ επισφράγισμα της ήταν το -χωρίς προηγούμενο- τηλεοπτικό διάγγελμα του ισραηλινού προέδρου την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου, την ώρα της υψηλότερης θεαματικότητας.

Αφορμή για την πιο πρόσφατη πολιτική κρίση είναι η προσπάθεια της νεοσύστατης κυβέρνησης να αναμορφώσει εκ θεμελίων το σύστημα δικαίου, με πέντε αλλαγές που έχουν προκαλέσει θύελλα πολιτικών αντιδράσεων. Οι σημαντικότερες εξ αυτών προβλέπουν την δυνατότητα της κυβέρνησης να διορίζει τους δικαστές και την κατάργηση του δικαιώματος του ανώτατου δικαστηρίου να ακυρώνει νόμους. Οι συζητούμενες αλλαγές, δεδομένου ότι το Ισραήλ δεν έχει Σύνταγμα αλλά θεμελιώδεις νόμους που αλλάζουν με απλή πλειοψηφία της Ισραηλινής  Βουλής (δηλαδή 61 ψήφους από τους 120 εκλεγμένους βουλευτές), ακυρώνουν κάθε ανεξαρτησία της δικαιοσύνης καταργώντας τα αντίβαρα στην πολιτική εξουσία, που αποτελούν το ελάχιστο γνώρισμα κάθε, κατ’ επίφαση έστω, δημοκρατικού πολιτεύματος.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου δεν επικαλείται κάποιο γενικό καλό, αλλά το στενό όφελος της δικής του κυβέρνησης ως κίνητρο του εν εξελίξει δικαστικού – κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος. Το επιχείρημα που επικαλείται είναι ότι οι αλλαγές είναι αναγκαίες για να απομακρυνθούν από τα αξιώματά τους «ακτιβιστές» δικαστές που υπερβαίνουν τις εξουσίες τους για να αναμιχθούν στην πολιτική!

Οι αιτιάσεις του υπόδικου Νετανιάχου έχουν μια πολύ πρόσφατη και μια πολύ πιο σοβαρή αφορμή.

Ακροδεξιός υπουργός καταδικασμένος απατεώνας

Η πρόσφατη αφορμή που προκάλεσε τριγμό στην νεοσύστατη κυβέρνηση η οποία εξελέγη στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 2022 αφορούσε την απομάκρυνση του υπουργού Εσωτερικών και Υγείας Αριέ Ντερί, επικεφαλής του υπερορθόδοξου σεφαραδίτικου κόμματος Σας. Ο Ντερί απομακρύνθηκε με απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου επειδή είναι απατεώνας. Έχει καταδικαστεί κατ’ επανάληψη για δωροδοκία και απάτη, έχει μπει στη φυλακή επί 2 χρόνια και του έχουν αφαιρεθεί τα πολιτικά δικαιώματα· μεταξύ αυτών η συμμετοχή στις εκλογές, η εκλογή στην Κνεσέτ και η ανάληψη υπουργικών καθηκόντων. Παρόλα αυτά ο Νετανιάχου όχι απλώς του έδωσε 2 υπουργεία, αλλά υπερασπίστηκε την υπουργοποίησή του και καταδίκασε την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, υποστηρίζοντας ότι οι δικαστές δεν σεβάστηκαν την βούληση του ισραηλινού λαού! Τόσο δηλαδή ο Νετανιάχου όσο και ο διεφθαρμένος υπερορθόδοξος πολιτικός χρησιμοποίησαν την ψήφο των Ισραηλινών ως πλυντήριο ενάντια στην δικαστική απόφαση…

Ο Νετανιάχου κάλυψε τον Ντερί γιατί οι 11 έδρες του κόμματός του τον βοήθησαν να σχηματίσει την απαραίτητη πλειοψηφία των 64 εδρών για να συγκροτήσει κυβέρνηση, μετά την άρνηση άλλων κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κομμάτων να συμμαχήσουν μαζί του. Η άρνησή τους συνδέεται με τις δικαστικές διώξεις που αντιμετωπίζει ο Νετανιάχου.

Ο Νετανιάχου είναι μεγαλύτερος απατεώνας από τον Ντερί. Καταφέρνει ωστόσο μέχρι στιγμής να ξεγλιστράει του νόμου έχοντας αγκιστρωθεί στην πρωθυπουργία. Σε αυτό το βωμό έχει θυσιάσει το πολιτικό σύστημα του Ισραήλ οδηγώντας την χώρα σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις που ως επίδικο έχουν ένα: Να παραμείνει ο Νετανιάχου πρωθυπουργός για να μην πάει στη φυλακή. Τόσο βέβαιο είναι ότι οι κατηγορίες διαφθοράς και δωροδοκίας που αντιμετωπίζει θα επιβεβαιωθούν στο δικαστήριο. Το τελευταίο του δε επίτευγμα είναι η συγκρότηση της πιο ακροδεξιάς και φασιστικής κυβέρνησης που έχει ποτέ περάσει από το Ισραήλ. Ήταν κι αυτό ένα μέσο να αποφύγει την φυλακή…

Σε τούτο το πλαίσιο γίνεται εμφανές ότι τόσο ο πρόεδρος του Ισραήλ όσο και το Ανώτατο Δικαστήριο, όπως έκανε ενδεικτικά με την απομάκρυνση του Ντερί, επιχειρούν να αποτρέψουν τον υποβιβασμό του Ισραήλ σε μια προσωποπαγή δικτατορία που θα τελεί υπό τον έλεγχο ενός αδίστακτου και διεφθαρμένου απατεώνα, του Νετανιάχου. Μαζί τους έχουν και την οικονομική ελίτ του Ισραήλ, που ως αιχμή του δόρατος έχει τον τομέα υψηλής τεχνολογίας. Το ειδικό του βάρος του είναι τέτοιο που  απασχολεί 350.000 εργαζόμενους, παράγει το ένα έκτο του ΑΕΠ και συμμετέχει με περισσότερο από το 50% στις συνολικές εξαγωγές της χώρας. Οι εταιρείες υψηλής τεχνολογίας όχι μόνο έδωσαν άδεια στο προσωπικό τους να συμμετάσχει στις πορείες αλλά και απείλησαν ευθέως ότι θα εντείνουν την φυγή επενδύσεων που ήδη συντελείται, όπως βεβαιώνουν εκθέσεις, αν ο Νετανιάχου δεν ανακαλέσει τις μεταρρυθμίσεις. Εναντίον του Νετανιάχου στράφηκαν και κορυφαίοι τραπεζίτες, βάσει ρεπορτάζ της εφημερίδας The Times of Israel, που κατηγόρησαν τον ισραηλινό πρωθυπουργό ότι καταστρέφει την οικονομία.

Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι μόνο ο …Μπίμπι, όπως ξεχειλίζοντας οικειότητα αποκαλούσαν οι έλληνες πολιτικοί τον ισχυρό άνδρα του Ισραήλ. Το πρόβλημα ξεκινάει από τους Ισραηλινούς που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση στρέφονται όλο και πιο δεξιά πασχίζοντας κάθε φορά να εκλέξουν τον πιο ρατσιστή, ακροδεξιό, σιωνιστή και απατεώνα ηγέτη. Ως αποτέλεσμα οι ισραηλινοί ηγέτες πίσω από την κλιμακούμενη ρητορική μίσους όχι μόνο καλύπτουν συστηματικά αλλά και νομιμοποιούν το κράτος απαρτχάιντ που έχουν δημιουργήσει, σκοτώνοντας αδιάκριτα Παλαιστίνιους στα κατεχόμενα εδάφη, εκτελώντας εν ψυχρώ δημοσιογράφους, βομβαρδίζοντας συνεχώς με ή χωρίς αφορμή το Ιράν, την Συρία και την μαρτυρική Γάζα, νομιμοποιώντας παράνομους (κατά τον ΟΗΕ) εβραϊκούς εποικισμούς στην Δυτική Όχθη, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να επιβάλουν κυρώσεις στην Παλαιστινιακή Αρχή και να την απειλούν με επιπλέον αντίποινα με αφορμή την απόφαση που έλαβε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να ξεκινήσει έρευνα το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για το καθεστώς κατοχής του Ισραήλ…

Η συντελούμενη «συνταγματική και κοινωνική κατάρρευση», με βάση τα λόγια του ισραηλινού προέδρου, ας αποτελέσει αφορμή για να ξανασκεφτούν οι πολίτες του Ισραήλ ότι καμιά δικτατορία και κανένα κράτος απαρτχάιντ από τη χιτλερική Γερμανία μέχρι τη Νότια Αφρική δεν εξασφάλισε δημοκρατία ή κράτος δικαίου στην «εκλεκτή» φυλή. Η καταπάτηση των δικαιωμάτων των «κατώτερων» λαών (που εμφανίζονταν ως υπέρτατη και υπαρξιακή απειλή μέχρι  η πραγματική απειλή να αποδειχθεί ο ρατσισμός) αποτελούσε πάντα την αρχή για την εξαΰλωση στο τέλος των δικαιωμάτων και των …περιούσιων λαών. Το Ισραήλ γιατί να αποτελέσει εξαίρεση;

Η βιομηχανία όπλων μεγάλος κερδισμένος της κλιμάκωσης του πολέμου στην Ουκρανία, του Λεωνίδα Βατικιώτη

«Η παραγωγή των πυραυλικών συστημάτων Himars διακόπηκε από το 2013 ως το 2017 όταν οι πολεμικές επιχειρήσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν περιορίστηκαν ενώ η παραγωγή των φορητών αντιαρματικών πυραύλων Javelin μειώθηκε από 1.300 τον χρόνο το 2009 σε 400 το 2013» μόνο, εξηγούσαν οι Financial Times στις 31 Ιανουαρίου σε ανάλυσή τους για την αμερικανική πολεμική βιομηχανία που πλέον έχει φτάσει στα όρια της, λόγω του πολέμου στην Ουκρανία!

Βάσει πηγών της ίδιας εφημερίδας, οι μεν Javelins πιστώνονται την αποτυχία της Ρωσίας να καταλάβει το Κίεβο, τα δε Himars την εξασθένηση του ρωσικού ποσοτικού πλεονεκτήματος στο πυροβολικό και την εξαγορά χρόνου εκ μέρους της Ουκρανίας για να οργανώσει την αντεπίθεσή της στα βορειο-ανατολικά. Αμφότερα δε, παραγωγή της πολεμικής βιομηχανίας Lockheed Martin, αγοράστηκαν χάρη στην στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ προς το καθεστώς της Ουκρανίας, ύψους 18,3 δισ. δολ.! Ο πακτωλός χρημάτων από την Δύση προς την Ουκρανία έχει οδηγήσει την παραγωγή πολεμικού υλικού στις ΗΠΑ να χτυπήσει …ταβάνι, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια των υπαρχουσών γραμμών παραγωγής. Ενδεικτικά, η Lockheed από 48 Himars το χρόνο πλέον παράγει 60, κι από 2.100 Javelin πλέον παράγει 4.000.

Η αύξηση της παραγωγής εκ μέρους της πολεμικής βιομηχανίας, αρχικά για να αντικαταστήσει τα 8.500 Himars που έχουν ήδη σταλεί στην Ουκρανία κι αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο του αμερικανικού αποθέματος, αντιμετωπίζει ωστόσο ένα …ανυπέρβλητο εμπόδιο, βάσει του ίδιου ρεπορτάζ: Τον κίνδυνο να μειωθεί η ζήτηση από την αμερικανική κυβέρνηση κι έτσι η επέκταση της παραγωγικής δυναμικότητας να οδηγήσει την αμερικανική πολεμική βιομηχανία σε χρεοκοπία. «Αναλυτές του κλάδου υποστηρίζουν ότι αυτό το δίκτυο παραγωγής που εκτείνεται σε βιομηχανίες από 141 πόλεις και 16 Πολιτείες των ΗΠΑ, θα μπορούσε να δοκιμαστεί σοβαρά χωρίς μεγαλύτερη συγκεκριμένη ζήτηση από την αμερικανική κυβέρνηση», γράφει η αγγλική εφημερίδα.

Μεθερμηνευόμενο το αίτημα της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας ισοδυναμεί με μια αξίωση ή καλύτερα εκβιασμό δημιουργίας αλλεπάλληλων πολέμων στο διηνεκές, ως όρο για να καλύψει την ζήτηση της Ουκρανίας! Ένας φαύλος κύκλος αίματος των λαών!

Αναμφισβήτητη …ανακούφιση στο αδιέξοδο που προκαλεί το βραχυπρόθεσμο φρακάρισμα των γραμμών παραγωγής της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας προκάλεσε το εμπιστευτικό σημείωμα του στρατηγού της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας, που αποκάλυψε το δίκτυο NBC στις 28 Ιανουαρίου όπου προβλέπει ότι ο πόλεμος με την Κίνα θα ξεσπάσει το 2025! Κάλεσε μάλιστα τις ΗΠΑ, που έχουν προαναγγείλει ότι θα εμπλακούν άμεσα κι όχι δια αντιπροσώπων εγκαταλείποντας έτσι την γραμμή της «στρατηγικής αμφισημίας», να «στοχεύσουν στο κεφάλι»!!! Μια πρόβλεψη που δεν είναι καθόλου τυχαία αν ληφθούν υπόψη οι εκλογές στην Ταϊβάν το 2024… Οι ΗΠΑ προετοιμάζουν από τώρα τον πόλεμο με την Κίνα ενισχύοντας τις φιλοαμερικανικές μιλιταριστικές τάσεις σε μια σειρά κρίσιμες χώρες της Ασίας από την Ιαπωνία ως τις Φιλιππίνες.

Τα συμφέροντα της πολεμικής βιομηχανίας είχαν το δικό τους ξεχωριστό βάρος και στην απόφαση στην από δω μεριά του Ατλαντικού για την αποστολή αρμάτων μάχης στην Ουκρανία. Το Βερολίνο δεν αποφάσισε εύκολα την αποστολή των Leopards εκεί που 80 χρόνια πριν ο γερμανικός στρατός υπέστη μια πανωλεθρία ιστορικών διαστάσεων από τον Κόκκινο Στρατό. Έθεσε ως όρο στις ΗΠΑ να ανακοινώσουν αυτές πρώτα την αποστολή των αμερικανικών αρμάτων Abrams για να αποδεχτούν το αίτημα της Ουκρανίας, η οποία -τώρα- επικαλείται τον κίνδυνο μιας μαζικής ρωσικής αντεπίθεσης την άνοιξη. Όπως κι έκαναν οι ΗΠΑ, μένοντας να αποδειχθεί κατά πόσο πράγματι θα στείλουν τα κατά κοινή ομολογία ακατάλληλα Abrams στις χιονισμένες ουκρανικές πεδιάδες ή προχώρησαν στην δήλωση μόνο και μόνο για να μην αναλάβει μόνη της η Γερμανία το βάρος της κλιμάκωσης του ΝΑΤΟϊκού πολέμου κατά της Ρωσίας.

Η αποστολή των αρμάτων μάχης στην Ουκρανία από την αδιόρθωτη Γερμανία κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν πρόκειται να αντιστρέψει την πορεία νίκης της Ρωσίας. Το μόνο που θα καταφέρουν τα γερμανικά τανκς θα είναι να οδηγήσουν σε νέα, φρικτά επίπεδα την αιματοχυσία και να παρατείνουν την διάρκεια του πολέμου, όπως τόνισε ο Κροάτης πρόεδρος Ζόραν Μιλάνοβιτς δείχνοντας ότι η αμερικανο-ευρωπαϊκή συμμαχία μόνο δεδομένη δεν πρέπει να θεωρείται.

Στο ίδιο μήκος κύματος με τον Κροάτη πρόεδρο κινήθηκε και ο Βούλγαρος ομόλογός του, Ρούμεν Ραντέβ, προβλέποντας ότι η αποστολή δυτικών όπλων, που στοχεύει στη νίκη έναντι του αντιπάλου αποκλείοντας κάθε διπλωματική λύση, μπορεί να οδηγήσει σε παγκόσμια σύρραξη!

Ωστόσο, η αποστολή των γερμανικών αρμάτων μάχης Leopard στην Ουκρανία, όπως και των αμερικανικών πυραύλων, δεν ερμηνεύεται μόνο στο πλαίσιο του ανταγωνισμού με την Ρωσία ή της στήριξης του κλυδωνιζόμενου καθεστώτος Ζελένσκυ. Οι πρόσφατες παραιτήσεις κι εκδιώξεις υπουργών και ανώτερων στελεχών της ουκρανικής κυβέρνησης και η κατάρριψη του ουκρανικού ελικοπτέρου στο Κίεβο που οδήγησε στον θάνατο τον υπουργό Εσωτερικών του Ζελένσκυ βεβαιώνουν ότι η χακί στολή που φοράει μόνιμα ο ουκρανός πρόεδρος έρχεται να κρύψει μια συγκόλληση απίθανων τύπων που έχουν μαζευτεί στην κυβέρνηση του Κιέβου και περιλαμβάνει από μαφιόζους και τυχοδιώκτες μέχρι «αλεξιπτωτιστές» αμερικάνους πράκτορες…

Η αποστολή των γερμανικών Leopards θα πλουτίσει την γερμανική πολεμική βιομηχανία, ενώ δίνει το πράσινο φως για την αποστολή εκατοντάδων άλλων γερμανικών αρμάτων που έχουν αγοραστεί από ευρωπαϊκές χώρες, πυροδοτώντας έτσι μια νέα κούρσα εξοπλισμών στο ΝΑΤΟ. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι η φιλοπόλεμη και φασίζουσα Πολωνία ήδη εξήγγειλε την αύξηση των πολεμικών της δαπανών στο 4% του ΑΕΠ, από 2,4% πέρυσι.

Κι εδώ, αυτό που δεν λέγεται το έγραψαν οι Financial Times, με αφορμή την αρχική διστακτικότητα της Γερμανίας να δώσει το πράσινο φως για την εξαγωγή των Leopard που έχει αγοράσει η Πολωνία στην Ουκρανία, μιας και στα συμβόλαια πώλησης προβλεπόταν ως όρος η σύμφωνη γνώμη του Βερολίνου στην περίπτωση της εξαγωγής τους από την αγοράστρια χώρα: «Η απροθυμία της Γερμανίας να εγκρίνει την επαν-εξαγωγή των γερμανικών αρμάτων στην Ουκρανία καταστρέφει την εμπιστοσύνη στον αμυντικό (sic) κλάδο της χώρας, οδηγώντας σε προειδοποιήσεις από Πολωνούς, Σλοβάκους και αξιωματούχους του κλάδου ότι μελλοντικές αγορές και η στρατιωτική συνεργασία βρίσκονται σε κίνδυνο».

Η πίεση προς το Βερολίνο πολλών εμμονικά αντιρωσικών καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης, όπως η Πολωνία, η Σλοβακία και οι Βαλτικές φιλο-ναζιστικές δημοκρατίες, λειτουργούν σαν μια επιπλέον πίεση έτσι ώστε να εγκαταλείψει και τις τελευταίες αναστολές του για να εμπλακεί βαθύτερα στον πόλεμο του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας. Ο εκβιασμός των αμερικανόδουλων καθεστώτων προς την Γερμανία είναι απλός: Ή δίνετε το πράσινο φως για τα άρματα Leopard ή τις επόμενες παραγγελίες αρμάτων μάχης δεν θα τις πάρει η γερμανική Rheinmentall με έδρα το Ντύσελντορφ, αλλά οι ανταγωνιστές της: Η γαλλική κοινοπραξία που παράγει τα Leclerc και η βρετανική που παράγει τα Challenger 2. Σε αυτό το πλαίσιο τα οικονομικά συμφέροντα και δη αυτά της πολεμικής βιομηχανίας, με κέντρο την Ουκρανία, αποκτούν προτεραιότητα, συμπληρώνοντας τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Δύσης που προκρίνουν αν όχι την ήττα, τουλάχιστον την εξάντληση και το κόντεμα της Ρωσίας.

Η εμμονή δε των Ουκρανών με τα Leopard δεν μπορεί να εξηγηθεί αν δεν ληφθεί υπόψη μια ιδιαιτερότητα των γερμανικών αρμάτων μάχης: ότι αποτελούν πρωτίστως εξαγώγιμο είδος και μόνο ένα μικρό μέρος από τα 2.000 περίπου άρματα βρίσκεται στην Γερμανία. Όπως μάλιστα φαίνεται στον συνημμένο πίνακα από το γερμανικό περιοδικό Spiegel, που κρίνει ότι τα γερμανικά άρματα θα αλλάξουν τους όρους του παιχνιδιού, η Ελλάδα είναι η χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό Leopard! Δίνοντας επομένως το πράσινο φως η Γερμανία για την αποστολή τους, η παράδοση 14 γερμανικών αρμάτων δεν έχει καμία σημασία. Το αποφασιστικό στοιχείο είναι ότι το πράσινο φως μεταφέρεται σε όλα τα Γενικά Επιτελεία των κρατών μελών του ΝΑΤΟ να στείλουν θεωρητικά, ακόμη και τα 2.000 άρματα που έχουν αγοράσει. Τουλάχιστον οι μαριονέτες του Κιέβου θα μπορούν ελεύθερα να πιέζουν, ελπίζοντας να συγκεντρώσουν μια μεγάλη δύναμη πυρός.

Καθοριστικό ρόλο στην αποστολή αρμάτων μάχης στην Ουκρανία διαδραμάτισε ο Εμμανουέλ Μακρόν, που ζήλωσε τη δόξα του Φιλίπ Πεταίν στην γερμανοδουλεία. Η Γαλλία ήταν η πρώτη χώρα που ανακοίνωσε την αποστολή ελαφρών αρμάτων στην Ουκρανία, αδυνατώντας ακόμη να καταπιεί την εξευτελιστική της ήττα από τους ρώσους μισθοφόρους της Βάγκνερ στο Μαλί και δευτερευόντως στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, την Μπουρκίνα Φάσου, την Ακτή Ελαφοντοστού, ακόμη και την Λιβύη.

Η σύγκρουση Γαλλίας και Ρωσίας στην Αφρική, παρότι περνάει κάτω από τα ραντάρ, έχει λάβει ασυνήθιστες διαστάσεις με την Ρωσία να αποτυπώνει ακόμη και σε animation τον επιτυχημένο πόλεμο (δια αντιπροσώπων) που διεξάγει εναντίον της Γαλλίας η οποία επιχειρεί να επανασυστήσει τα απομεινάρια της παλιάς αποικιοκρατίας, με νέους ιμπεριαλιστικούς φυσικά όρους.

Στην Ουκρανία επομένως η Γαλλία επιχειρεί να κερδίσει ό,τι χάνει σε κύρος από την Ρωσία στην Αφρική.

Καμάρωνε μάλιστα στις αρχές Ιανουαρίου ότι «ήταν η πρώτη φορά που θα δοθούν στον ουκρανικό στρατό δυτικά άρματα μάχης». Πρόκειται για τα AMX 10 που την δεκαετία του ’70 χαρακτηρίζονταν και ήταν τότε «tank killer». Για την αγορά τους οι Ουκρανοί θα καταβάλουν στην Γαλλία 200 εκατ. ευρώ που προέρχονται από την «βοήθεια» της Γαλλίας. Φαίνεται κι εδώ η τεράστια χρησιμότητα της δυτικής «αλληλεγγύης» προς την Ουκρανία, καθώς επιταχύνει την πώληση πολεμικού υλικού με πόρους είτε προερχόμενους από τους ευρωπαίους φορολογούμενους, είτε από τον προϋπολογισμό της Ουκρανίας.

Η Γαλλία συνεχίζει να λειτουργεί σαν πολιορκητικός κριός εναντίον της Ρωσίας με αφορμή το νέο αίτημα των Ουκρανών τυχοδιωκτών: να προμηθευτούν σύγχρονα μαχητικά αεροσκάφη. Ενώ ο Μπάιντεν αρνήθηκε να στείλει F-16, δηλώνοντας ένα ξερό «όχι», όπως και ο Σολτς, η Γαλλία μόλις την 1η Φεβρουαρίου δήλωσε πρόθυμη να στείλει δικά της Mirage. Ακόμη κι αν ευσταθεί η κατηγορία του Politico, πώς η Γαλλία βιάζεται να ξεφορτωθεί τα Mirage στέλνοντας τα στην Ουκρανία, ώστε η πολεμική της αεροπορία να αποτελείται 100% από Rafale, το γαλλικό φιλί ζωής στην ουκρανική αεροπορία θα επιμηκύνει χρονικά τον πόλεμο και θα αυξήσει το κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Χωρίς μάλιστα να αλλάξει το αποτέλεσμα που θα είναι η νίκη της Ρωσίας, μιας και δε χρειάζονται σπουδές στη Σχολή Πολέμου για να γίνει αντιληπτό ότι τα άρματα δεν δρουν μόνα τους στο πεδίο της μάχης… Επιφέρουν πλήγματα, προκαλούν απώλειες, καθυστερούν σχέδια αλλά δεν φέρνουν την νίκη.

Το σημαντικότερο ωστόσο είναι άλλο. Αιτία του πολέμου ήταν το δίκαιο αίτημα της Ρωσίας να παραμείνει η χούντα της Ουκρανίας αποστρατιωτικοποιημένη κι εκτός του ΝΑΤΟ. Η πρώτη απάντηση των κρατών μελών του ΝΑΤΟ στην επέμβαση της Ρωσίας ήταν η αποστολή αυστηρά αμυντικού υλικού, όπως κράνη και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Φτάνουμε ωστόσο ένα σχεδόν χρόνο μετά να αποστέλλονται πυρομαχικά απ’ όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, ενώ εξετάζεται ακόμη και η αποστολή πολεμικών αεροσκαφών, που είναι σε θέση να επιχειρήσουν βαθιά στην ρωσική ενδοχώρα!

Η πορεία κλιμάκωσης που έχει επιλέξει το ΝΑΤΟ καθιστά θέμα χρόνου όχι μόνο την αποστολή στρατού, που θα επιχειρεί επίσημα και δημόσια με τα εθνόσημα των κρατών μελών του ΝΑΤΟ, αλλά και η εμπλοκή του ίδιου του ΝΑΤΟ. Βρισκόμαστε έτσι μπροστά σε μια κλιμάκωση την κύρια κι αποκλειστική ευθύνη της οποίας φέρουν οι Αμερικάνοι, που προκάλεσαν τον πόλεμο χρησιμοποιώντας ως μπροστάρη τον Ζελένσκυ κι έκτοτε ρίχνουν ολοένα και περισσότερο λάδι στη φωτιά. Αξίζει μάλιστα να προσέξουμε ότι όσο βλέπουν την άνευ όρων ανάμειξη των Ευρωπαίων στον πόλεμο της Ουκρανίας, τόσο οι ίδιοι μένουν απ’ έξω αφήνοντας τους Ευρωπαίους να βγάλουν τα …κάστανα από την φωτιά.

Υπέρ της ειρήνης οι λαοί!

Απέναντι σε αυτή την δυστοπία, ελπίδες δημιουργεί η στάση των λαών της Ευρώπης. Έρευνα που διεξήχθη σε 9 χώρες έδειξε ότι η πλειοψηφία (48%) τάσσεται υπέρ ενός γρήγορου τέλους στον πόλεμο, ακόμη κι αν η Ουκρανία χάσει εδάφη. Ενάντια στο ενδεχόμενο θυσιών που θα επισπεύσουν την ειρήνη τάσσεται ένα πολύ μικρότερο ποσοστό της τάξης του 31%. Τα υψηλότερα ποσοστά υπέρ της όσο το δυνατόν γρηγορότερης λήξης του πολέμου απαντώνται σε Αυστρία (64%), Γερμανία (60%), Ελλάδα (54%) και Ιταλία, Ισπανία (50%).

Ελλάδα και Ιταλία επίσης αποδοκιμάζουν κατά πλειοψηφία την αποστολή πολεμικού υλικού στον Ζελένσκυ: 60% στην Ελλάδα και 50% στην Ιταλία απορρίπτουν την αποστολή πολεμικού υλικού, ενώ θετικά διάκειται μόνο το 38% σε κάθε χώρα.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η στάση των Ελλήνων απέναντι στις κυρώσεις της Ρωσίας, καθώς μόνο το 29% τις εγκρίνει! Η μειοψηφία τις εγκρίνει επίσης στην Αυστρία (33%) και την Ιταλία (38%). 

Η φιλειρηνική στάση των Ευρωπαίων ισοδυναμεί με την απόρριψη της γραμμής που ακολουθούν σύσσωμες σχεδόν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι οποίες στοιχίζονται πίσω από την φιλοπολεμική – εμπρηστική γραμμή του ΝΑΤΟ. Οι λαοί απορρίπτουν τον πόλεμο κι επιλέγουν την ειρήνη…

Αρέσει σε %d bloggers: