Σε «πεδίο βολής φθηνό» μετατρέπουν την Ελλάδα οι ΗΠΑ

Αρχή περιπετειών και προβλημάτων για την Ελλάδα και την Κύπρο αποτελεί το «Νομοσχέδιο για την ασφάλεια και την ενεργειακή συνεργασία στην ανατολική Μεσόγειο του 2019» που κατατέθηκε προς ψήφιση στα αμερικανικά νομοθετικά σώματα.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Πρόκειται για μια πρωτοβουλία μείζονος πολιτικής σημασίας που αναθεωρεί εκ βάθρων την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή.

Η σοβαρότητα του νομοσχεδίου υπογραμμίζεται από το γεγονός ότι κατατέθηκε από δύο γερουσιαστές που προέρχονται από την «οριζόντια» πτέρυγα των ιεράκων του Ρεπουμπλικανικού και του Δημοκρατικού Κόμματος. Δεν εντάσσεται δηλαδή στα ουκ ολίγα θέματα που διχάζουν τα δύο αμερικανικά κόμματα εξουσίας. Το παρελθόν δε του Δημοκρατικού Μπομπ Μενέντες, ο οποίος είχε διαφωνήσει ακόμη και με τη συμφωνία του Ομπάμα για το Ιράν και του Ρεπουμπλικανού Μάρκο Ρούμπιο που έχει καλέσει δημόσια στη δολοφονία του Μαδούρο εγγυώνται ότι είναι μια συμφωνία επιθετική που προάγει τα συμφέροντα της αμερικανοκρατίας.

Το νομοσχέδιο έρχεται αρχικά να προσαρμόσει την αμερικανική εξωτερική πολιτική στα νέα δεδομένα, όπως διαμορφώνονται σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο από την ήττα των αμερικανικών σχεδίων στη Συρία και τη φιλορωσική στροφή της Τουρκίας. Σημείο τομής σε αυτή την πορεία θα αποδειχθεί η αγορά από την Άγκυρα των ρωσικών πυραυλικών συστημάτων S400, καθώς θέτει σε αμφισβήτηση ακόμη και τη συμμετοχή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Απειλή που, αξίζει να κρατήσουμε, δεν ανησύχησε καθόλου τον Ερντογάν…

Εξελίξεις υπάρχουν ωστόσο και σε οικονομικό επίπεδο. Η αναμφισβήτητη πρόοδος που υπάρχει συγκεκριμένα στις έρευνες των υδρογονανθράκων τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα κι η ενεργός συμμετοχή της Exxon Mobil επιβάλλουν στις ΗΠΑ να δημιουργήσουν ένα κλοιό προστασίας γύρω από τις εξέδρες άντλησης και τους αγωγούς. Η ασπίδα των ΗΠΑ, που εξήγγειλε η εφημερίδα Δημοκρατία την Πέμπτη 11 Απριλίου πράγματι θα διαμορφωθεί, αλλά δε θα αφορά την Ελλάδα…

Τα παραπάνω δεδομένα, που συντείνουν στην ανάδειξη της Ελλάδας σε τελευταία συνοριακή γραμμή των αμερικανικών συμφερόντων, αναβαθμίζουν τη χώρα μας και την Κύπρο στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Το ερώτημα των πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων είναι αν κάνουν τις δύο χώρες και πιο ασφαλείς…

Η Καθημερινή και πολλές ακόμη εφημερίδες, αναγγέλλοντας από την πρώτη τους σελίδα ότι στο περίφημο αμερικανικό νομοσχέδιο η Γερουσία θα ζητά στο εξής λίστα των τουρκικών παραβιάσεων στο Αιγαίο, απαντούν θετικά. Χωρίς να υπάρχει κάποια ρητή αναφορά, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, αυτό που υπονοείται είναι ότι από δω και πέρα οι Τούρκοι θα λογοδοτούν για τις υπερπτήσεις πάνω από το Φαρμακονήσι κι οι Αμερικάνοι θα αναλάβουν την προστασία των θαλάσσιων συνόρων μας… Πρόκειται όχι απλά για αυταπάτη, αλλά για ξεκάθαρη κοροϊδία που έρχεται να χρυσώσει το χάπι της πολιτικής πλήρους ευθυγράμμισης με τον ιμπεριαλισμό στο οποίο θα περιέλθει η Ελλάδα, μετατρεπόμενη σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ.

Η Ελλάδα ποτέ δεν πρόκειται να διαδραματίσει το ρόλο που έπαιζε η Τουρκία στους αμερικανικούς σχεδιασμούς, όπως ονειρεύονται πολλοί στρατιωτικοί, όταν χωρίς δεύτερη συζήτηση οι ΗΠΑ «άδειαζαν» την Ελλάδα υιοθετώντας στους επιχειρησιακούς χάρτες του ΝΑΤΟ «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο ή δεν αναγνώριζαν την ελληνική κυριαρχία στη Λήμνο. Κι αυτό  λόγω διαφοράς …μεγεθών. Η σημασία της γειτονικής χώρας ήταν ανέκαθεν μεγαλύτερη σε σχέση με την Ελλάδα, ενώ στο πολιτικό της πρόσωπο ποτέ δεν κυριαρχούσε η πτέρυγα της άνευ όρων συνεργασίας. Επιπλέον, οι ΗΠΑ δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψουν ή να δεχτούν ένα πλήρες διαζύγιο με την Τουρκία ακόμη κι αν η τελευταία μετακινείται προς το ρώσικο άξονα.

Όσοι δε ευελπιστούν ότι η Ελλάδα θα μετατραπεί σε «αγαπημένο παιδί» της συμμαχίας ενδέχεται να πέσουν πολύ γρήγορα από τα σύννεφα αν μετά από 4 χρόνια, όταν γίνουν πάλι εκλογές στη γειτονική χώρα μια αλλαγή σκυτάλης στην Άγκυρα αποκαταστήσει τις σχέσεις με την Ουάσιγκτον. Το μεγάλο πρόβλημα ωστόσο είναι τι θα συμβεί ως τότε. Το «ενδιαφέρον» των ΗΠΑ για τις τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο δεν προέρχεται από την έγνοια του Τραμπ για το σεβασμό στο διεθνές δίκαιο και το απαραβίαστο των συνόρων.

Το πιθανότερο είναι πως οι ΗΠΑ ανάβουν τις μηχανές τους για ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο ή και τη Μεσόγειο που θα στείλει μήνυμα στον Ερντογάν πώς η «συμμαχία» δεν ανέχεται «φλερτ» και «απιστίες» με τη Ρωσία.

Vladimir Putin and Recep Tayyip Erdogan held a meeting with business representatives of Russia and Turkey https://t.co/C4CgwkCX28 pic.twitter.com/SXlHcsWkp6

— President of Russia (@KremlinRussia_E) April 8, 2019

Σε αυτό το σενάριο τα ελληνικά δίκαια θα χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι και εύσχημη αφορμή για την εξυπηρέτηση των επιθετικών αμερικανικών συμφερόντων. Η δημιουργία ή η εξαγγελία δημιουργίας τριών νέων βάσεων στην Ελλάδα (Αλεξανδρούπολη, Λάρισα, Κάρπαθος) φέρνει πιο κοντά τον πόλεμο!

Η Ελλάδα σε αυτό το πλαίσιο θα μετατραπεί στον «χρήσιμο ηλίθιο» της περιοχής, αναπόσπαστο τμήμα ενός αμερικανικού επιθετικού σχεδίου από την υλοποίηση του οποίου δεν θα έχει να κερδίσει το παραμικρό. Στο τέλος δε, δεν αποκλείεται το θερμό επεισόδιο ΗΠΑ – Τουρκίας να λήξει με ένα συμβιβασμό που θα παραπέμπει στη Μικρασιατική καταστροφή ή την Κυπριακή τραγωδία: σε βάρος της Ελλάδας που έτσι θα πληρώσει τη αναίδειά της. Ενώ, η ρευστοποίηση των συνόρων θα δώσει νέες αφορμές στις ΗΠΑ για να μονιμοποιήσουν την παρουσία τους ως εγγυητές της …ειρήνης!

Η δε Κύπρος κινδυνεύει να υποστεί ό,τι έπαθαν τα κράτη του Κόλπου το 1991, μετά την πρώτη Καταιγίδα της Ερήμου. Πίσω από την συζητούμενη ένταξη της στο ΝΑΤΟ (δες εδώ) και την άρση του εμπάργκο όπλων στην Κύπρο εκ μέρους των ΗΠΑ, όπως προβλέπεται στο περίφημο νομοσχέδιο, αν κάτι κρύβεται είναι η δυνατότητα για παραγγελίες δισεκατομμυρίων. Όσα χρήματα θα φτάνουν στην Κύπρο από τους υδρογονάνθρακες θα φεύγουν για πολεμικές παραγγελίες. Έτσι, οι Αμερικάνοι στο εξής διασφαλίζοντας την απρόσκοπτη άντληση πετρελαίου και αερίου στην Exxon Mobil θα πουλάνε και τη σχετική προστασία στην Κύπρο, που θα είναι υποχρεωμένη να αγοράζει πυραυλικά συστήματα και μαχητικά αεροπλάνα από τις ΗΠΑ. Ως αποτέλεσμα, πολύ γρήγορα χρέη και ελλείμματα θα τιναχθούν στον αέρα, χώρια των αλυσιδωτών αντιδράσεων που θα προέλθουν εκ μέρους των ρώσων ολιγαρχών όσο η Κυπριακή Δημοκρατία θα τους γυρίζει την πλάτη.

Πρόκειται για εξελίξεις που υπονομεύουν την ασφάλεια και τη σταθερότητα σε Ελλάδα, Κύπρο και Μεσόγειο, και φέρνουν πιο κοντά τον πόλεμο, με ευθύνη μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ που επωμίζεται τεράστιες πολιτικές ευθύνες, δεδομένου ότι πρόκειται για αλλαγές ιστορικής σημασίας!

Στον αντίποδα των παραπάνω, η Ελλάδα θα μπορούσε να ρίξει γέφυρες φιλίας με τη Τουρκία του Ερντογάν, ακόμη και να διερευνήσει κοινά σχέδια οικονομικής εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων σε Αιγαίο και Μεσόγειο, υπό τον αυστηρό όρο να εξαλείψουν χρόνιες εστίες έντασης (πχ ανεπιφύλακτη αναγνώριση μιας ενιαίας και ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας) και να κλείσουν την πόρτα στον ιμπεριαλισμό και τις πολυεθνικές του!

Πηγή: Kommon

Συμφωνίες στρατηγικής σημασίας με τουρκική σφραγίδα (Πριν, 11/4/2010)

Αποστολή στην Τουρκία

 Το ΝΑΤΟ, με επίσημο έγγραφό του, χαρακτηρίζει γκρίζα ζώνη όλο το Αιγαίο!

Στρατηγικού χαρακτήρα αποφάσεις για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις συμφωνήθηκαν κατά την διήμερη επίσκεψη του έλληνα αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών, στην Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα το διήμερο Τετάρτη και Πέμπτη 8 – 9 Απριλίου. Οι αποφάσεις που θέτουν σε εντελώς νέα βάση το πλαίσιο διαχείρισης των ελληνοτουρκικών διαφορών πρόκειται να επισημοποιηθούν κατά την επίσκεψη του τούρκου πρωθυπουργού Ρεζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα, η οποία μάλιστα αποφασίστηκε να επισπευσθεί. Τυπικά άλλωστε η επίσκεψη του Δ. Δρούτσα στόχευε στην προετοιμασία αυτής της συνάντησης. Επί του περιεχομένου και σε αδρές γραμμές, η κατεύθυνση χειρισμού όλων των θεμάτων κινείται εκ νέου στην τροχιά που είχε εγκαινιάσει ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου την πενταετία 1999 – 2004, όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών (την εποχή που χόρευε ζεϊμπέκικα με τον τούρκο ομόλογό του, Ισμαήλ Τζεμ) και προβλέπει την ρύθμιση όλων των διαφορών, την συζήτηση για τα πάντα – κατά παράβαση της μόνιμης γραμμής της ελληνικής διπλωματίας που συζητά μόνο το θέμα της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο – με επιδιαιτητή τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ. Μια γραμμή που την αποδέχτηκε μεν η κυβέρνηση Καραμανλή την πενταετία 2004 – 2009, την στήριξε στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, όπως για παράδειγμα με τον ορισμό τούρκου διοικητή στη Λάρισα, δεν την «έτρεξε» όμως με τον ίδιο ζήλο.

Η ΝΑΤΟϊκή ομπρέλα που θα ρυθμίζει στο εξής τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, βαθαίνοντας την πρόσδεση της Ελλάδας με τον ιμπεριαλιστικό μισητό οργανισμό, έγινε εμφανής από δύο γεγονότα, ιδιαίτερης πολιτικής σημασίας. Το πρώτο αφορά στα πέντε Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο χωρών που ανακοινώθηκαν από την Άγκυρα μετά τη συνάντηση του Δ. Δρούτσα με τον τούρκο υπουργό Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου. Ειδικότερα προβλέπουν: Πρώτο, κοινά εκπαιδευτικά προγράμματα στο πλαίσιο της Σύμπραξης για την Ειρήνη (ΝΑΤΟ), με τη συμμετοχή χωρών μελών της Σύμπραξης για την Ειρήνη, τα συναφή εκπαιδευτικά κέντρα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Δεύτερο, διαλέξεις σε σπουδαστές των Ανωτάτων Στρατιωτικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων όλων των κλάδων των ενόπλων δυνάμεων από τους αρχηγούς επιτελείων, στο πλαίσιο ανταλλαγής αμοιβαίων επισκέψεων. Τρίτο, διασύνδεση, σε επίπεδο επιτελών μιας ελληνικής μεραρχίας / ταξιαρχίας στο τουρκικό στρατηγείο υψηλής ετοιμότητας του ΝΑΤΟ και μιας τουρκικής μεραρχίας / ταξιαρχίας στο ελληνικό αναπτυσσόμενο στρατηγείο του ΝΑΤΟ, για εκπαιδευτικούς λόγους. Τέταρτο, οργάνωση αμοιβαίων εθιμοτυπικών επισκέψεων μεταξύ των Σχολών Πολέμου και τέλος, διεξαγωγή κοινών επιστημονικών δραστηριοτήτων μεταξύ των ανωτάτων στρατιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.

Το πρόβλημα με βάση τα παραπάνω δεν είναι πως το τρικ των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης είναι τόσο παλιό όσο κι οι ελληνοτουρκικές διαφορές, το πρόβλημα έγκειται στο ότι είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του ΝΑΤΟ. Τον μοναδικό που σίγουρα διευκολύνει είναι τους Αμερικάνους οι οποίοι εναγωνίως επιζητούν μια ρύθμιση των ελληνοτουρκικών διαφορών στο Αιγαίο κι ευρύτερα προς όφελος της Τουρκίας. Προς επίρρωση το δεύτερο γεγονός που βεβαιώνει τη ΝΑΤΟϊκή ομπρέλα που ξεδιπλώνεται πάνω από το Αιγαίο, με ευθύνη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΝΔ, που έβαλε την υπογραφή της στις σχετικές αποφάσεις: Είναι ειδικότερα επίσημο έγγραφο του ΝΑΤΟ, από το αεροπορικό στρατηγείο της Σμύρνης, που βγήκε στη δημοσιότητα μια μέρα πριν την αναχώρηση του Δ. Δρούτσα για την Τουρκία με βάση το οποίο όλο το Αιγαίο (μέχρι τη Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο!) ανακηρύσσεται γκρίζα ζώνη μέχρις ότου λυθούν οι διαφορές των δύο χωρών, όπως αναφέρει. Στην πράξη δηλαδή το ΝΑΤΟ (αξιοποιώντας τις εξουσίες που του έχουν παραχωρήσει οι ελληνικές κυβερνήσεις) στο πλαίσιο του ενιαίου επιχειρησιακού ελέγχου αναγνωρίζει, επισημοποιεί κι  αναβαθμίζει εν τέλει τις επιθετικές διεκδικήσεις της Τουρκίας. Δεν υπάρχει επομένως καμιά αμφιβολία ότι η βαθύτερη εμπλοκή του ΝΑΤΟ οξύνει τους ανταγωνισμούς μεταξύ των δύο καπιταλισμών και δυναμιτίζει ακόμη κι αυτή την εύθραυστη σταθερότητα, καθώς υποκινεί τον τουρκικό επεκτατισμό. Το γεγονός ότι μετά τις αντιδράσεις το επίμαχο έγγραφο αποσύρθηκε, δεν έχει την παραμικρή σημασία. Πολύ περισσότερο αν αναλογιστούμε ότι ανάλογες ΝΑΤΟϊκές άδειες βρίσκονταν κατά πάσα πιθανότητα πίσω κι από τις βόλτες που έκοβε η τουρκική κορβέτα Μπάφρα παραμονές της 25^ης Μαρτίου ανοιχτά του Σουνίου, κατά παράβαση των κανόνων της αβλαβούς διέλευσης, επιχειρώντας μάλιστα να κάνει νηοψία και σ’ ελληνικό εμπορικό πλοίο!

Οι αποφάσεις που λήφθηκαν μεταξύ του Δ. Δρούτσα και του Αχ. Νταβούτογλου στην Άγκυρα, κι ειδικότερα αυτές που αφορούν την ατζέντα (κι όχι μόνο τον ρυθμό) των διερευνητικών επαφών δίνουν νέα ώθηση στην τουρκική επιθετικότητα. Να σημειωθεί ότι μέχρι στιγμής έχουν πραγματοποιηθεί 40 τέτοιοι γύροι διερευνητικών επαφών χωρίς να έχουν γίνει γνωστά τα αποτελέσματά τους. Τα κέρδη της Άγκυρας φάνηκαν καθαρά από τις δηλώσεις του τούρκου υπουργού Εξωτερικών, ο οποίο τόνισε ότι «είμαστε πολύ χαρούμενοι που θα ενταθούν και θα αυξηθούν και αριθμητικά και από πλευράς περιεχομένου οι διερευνητικές συνομιλίες». Κατά συνέπεια, το περιεχόμενο τους διευρύνεται αγκαλιάζοντας και νέα θέματα. Επομένως, η επίσημη θέση της ελληνικής διπλωματίας ότι το μοναδικό θέμα συζήτησης που υπάρχει είναι αυτό της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, επιμένοντας μάλιστα να τεθεί και αυστηρό χρονοδιάγραμμα με το πέρας του οποίου η διαφορά θα παραπεμφθεί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στην πράξη δεν έγινε δεκτή, παραβιάστηκε. Γι αυτό το λόγο δεν έγινε και καμιά σχετική αναφορά στις δηλώσεις των δύο υπουργών. Η υποχώρηση αυτή συνιστά αποδοχή των τουρκικών θέσεων, όπως εκφράστηκαν μια μέρα πριν από τον τούρκο υπουργό Εξωτερικών σε συνέντευξη που έδωσε στο Βήμα. Εκεί αναφέρει (πέρα από το ότι «οι πλόες που πρόσφατα ακολούθησαν τα πολεμικά μας πλοία στο Αιγαίο είναι απολύτως σύμφωνοι με το διεθνές δίκαιο και την εθιμική πρακτική») με σαφήνεια επίσης πως οι διαφορές μας στο Αιγαίο «μακάρι να ήταν μόνο μία», αφήνοντας έτσι να συμπεριληφθούν από το εύρος του εναέριου χώρου μέχρι τα κυριαρχικά δικαιώματα σε βραχονησίδες.

Η νέα ρύθμιση των ελληνοτουρκικών σχέσεων που προωθείται από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, θέλοντας και μη, αντανακλά πέρα από τις πολιτικές της ιεραρχήσεις και τη ριζική μεταβολή που έχει συντελεστεί στις οικονομικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Με λίγα λόγια, λόγω της υπό εξέλιξη δημοσιονομικής κρίσης στην Ελλάδα και της ραγδαίας βελτίωσης παράλληλα που παρατηρείται στην οικονομία της Τουρκίας την τελευταία πενταετία, ένας ιστορικός καταμερισμός αρμοδιοτήτων που εκχωρούσε «στην Τουρκία το βόλι και στην Ελλάδα το πορτοφόλι» ανατρέπεται εκ βάθρων προς όφελος του τουρκικού καπιταλισμού, ο οποίος τώρα διεκδικεί και τα δύο: και το βόλι και το πορτοφόλι. Ευρύτερα μάλιστα, η εξελισσόμενη πορεία υποβάθμισης του ελληνικού καπιταλισμού και της θέσης του στον περιφερειακό και διεθνή καταμερισμό θα ωθεί διαρκώς τις γειτονικές χώρες με τις οποίες διατηρεί ανταγωνιστικές σχέσεις να επαναδιαπραγματευτούν το υπάρχον στάτους κβο προς όφελός τους. Ακόμη και να κλείσουν ανοιχτά μέτωπα, εκμεταλλευόμενες τη θέση σχετικής αδυναμίας της ελληνικής πλευράς. Προς επιβεβαίωση της νέας οικονομικής ισορροπίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν (στην καλύτερη περίπτωση) το κλείσιμο της ψαλίδας μεταξύ των δύο ανταγωνιστών όπως είναι η χαμηλότερη αποτίμηση κινδύνου της τουρκικής οικονομίας σε σχέση με την ελληνική – όπως αποτιμάται από τα συμβόλαια αντιστάθμισης κινδύνου (CDS), η πορεία σύγκλισης στις βαθμολογίες των οίκων αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας – ειδικότερα μετά την προχθεσινή υποβάθμιση της Ελλάδας από τη Fitch, κ.α. Το σημαντικότερο είναι όμως η ελευθερία δράσης που παρέχει στον τουρκικό καπιταλισμό η καλύτερη δημοσιονομική κατάσταση όπως έχει ήδη φανεί κι από την ραγδαία βελτίωση της θέσης του στην ισορροπία των εξοπλισμών. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό ώστε να μπορεί να προσφέρει κλαδί ελιάς στην Ελλάδα, όπως έκανε πρόσφατα ο τούρκος υπουργός Επικρατείας, Ε. Μπαγίς, προτείνοντας μείωση των εξοπλισμών, με απώτερο στόχο να τιμωρήσει Γερμανία και Γαλλία για το «απαγορευτικό» που έχουν εκδώσει στην πορεία ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ και κατά δεύτερο να παγιώσει τη νέα υπό διαμόρφωση αρνητική ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο για τον ελληνικό καπιταλισμό.

Σε κάθε περίπτωση ούτε η τουρκική αστική τάξη ούτε η ελληνική δεν είναι σε θέση να τερματίσουν την οικονομική αιμορραγία που προκαλεί ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών η οποία οξύνει το κοινωνικό ζήτημα και στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Ούτε επίσης πρόκειται να εξομαλυνθούν οι ελληνοτουρκικές διαφορές μέσω του καταιγισμού μέτρων που ανακοινώθηκαν και περιλαμβάνουν από ετήσιες συναντήσεις των δύο πρωθυπουργών και εξαμηνιαίες των δύο υπουργών Εξωτερικών, μέχρι συναντήσεις επτά υπουργών (Εσωτερικών, Άμυνας, Οικονομίας, Ενέργειας και Περιβάλλοντος, Προστασίας του Πολίτη, Παιδείας και Πολιτισμού και Τουρισμού). Αποφάσεις που θα επικυρωθούν κατά την επίσκεψη του τούρκου πρωθυπουργού στην Αθήνα, στις αρχές Μάη και θα σηματοδοτήσουν μια νέα φάση στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Αυτή η φάση όμως θα φέρνει πιο κοντά και δεν θα απομακρύνει τις εντάσεις και τις συγκρούσεις, όπως υπόσχονται.