Τα καθόλου αυτονόητα του «λιγότερου κράτους» (Πριν, 8 Αυγούστου 2010)

Το πραγματικό πρόσωπο ενός κράτους εντελώς εχθρικού προς τους πολίτες, πιστού υπηρέτη όμως του κεφαλαίου επιχείρησε να συγκαλύψει ο πρωθυπουργός την προηγούμενη Κυριακή κηρύσσοντας την «επανάσταση του αυτονόητου» από την Κρήτη. Στο λόγο του στηλίτευσε τα δημοσιονομικά ελλείμματα, την ευνοιοκρατία, την γραφειοκρατία, την αδιαφάνεια, τη διαφθορά. Ακόμη και την θεσμοθετημένη φοροελάφρυνση των πλουσιοτέρων και τη φορολογική επιβάρυνση των φτωχών, λες και δεν είναι η δική του κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες που επέβαλαν αυτό το ταξικό φορολογικό καθεστώς και το συντηρούν μέχρι σήμερα σαν κόρη οφθαμού.

Οι καταγγελίες του πρωθυπουργού αν κάπου σκόπευαν ήταν να συγκαλύψουν την βαθιά μετάλλαξη του κράτους που συντελείται στις μέρες μας και να διασφαλίσουν την απαραίτηση κοινωνική συναίνεση ώστε να ολοκληρωθεί όσο το δυνατόν πιο αναίμακτα μέσω της εφαρμογής μιας σειράς μέτρων: Καλλικράτης, ιδιωτικοποιήσεις, συγχωνεύσεις δημοσίων φορέων, κατάργηση στην πράξη των νέων προσλήψεων, απολύσεις, αντι-ασφαλιστικό, περικοπές δημοσίων δαπανών, κ.α. Ένας πραγματικός οδοστρωτήρας που διαλύει βίαια κατακτήσεις χρόνων και μαζί τους τις σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες για το χαρακτήρα του κράτους οι οποίες εκκολάφθηκαν την σύντομη περίοδο της οικονομικής ανόδου, μέσω μαζικών και αναξιοκρατικών προσλήψεων, που πριν απ’ όλα εξυπηρέτησαν την διεύρυνση της πολιτικής επιρροής του ίδιου του ΠΑΣΟΚ και την απαξίωση των συλλογικών αγώνων για το δικαίωμα στην εργασία.

Στην πορεία υλοποίησης των παραπάνω μέτρων, την εφαρμογή των οποίων η Τρόικα και το Μνημόνιο απλώς επιταχύνουν, το κράτος δεν πρόκειται να γίνει πιο φιλικό προς τους πολίτες, όπως αφήνει να εννοηθεί ο πρωθυπουργός. Θα γίνει χειρότερο απ’ ότι είναι σήμερα. Στο τέλος του δρόμου των κυβερνητικών μέτρων καραδοκεί ένα κράτος στο οποίο η υγεία, η ασφάλιση και η παιδεία θα είναι ιδιωτικές κι απλησίαστες ενώ οι παρεχόμενες από το δημόσιο σχετικές υπηρεσίες θα είναι εικονικές και στην πράξη ανύπαρκτες. Οι ουρές ακόμη μεγαλύτερες κι η εξυπηρέτηση του πολίτη πολύ χειρότερη λόγω έλλειψης προσωπικού. Ήδη τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα την προηγούμενη εβδομάδα από την καταγραφή των δημοσίων υπαλλήλων (πρώτο βήμα για την διαμόρφωση του ενιαίου μισθολογίου από Σεπτέμβρη που θα σημάνει την κάθετη μείωση των αποδοχών τους κι ενός κύματος μαζικών μετατάξεων) είναι αποκαλυπτικά. Που είναι το ένα και το ενάμισι εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων για το οποίο ορύονταν οι «οπαδοί του αυτονόητου»; 768.009 άτομα είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι εκ των οποίων το 82% μόνιμοι και απ’ αυτούς η μερίδα του λέοντος αναμφισβήτητα θα είναι στρατιωτικοί, αστυνομικοί και παπάδες! Ούτε γιατροί, ούτε νοσοκόμοι, ούτε δάσκαλοι, ούτε καθηγητές! Η ίδια δε διαδικασία που επιλέχθηκε, της καταγραφής των ενδιαφερομένων «από τα κάτω» και με δική τους ευθύνη, συγκρίσιμη του τρόπου που συγκροτήθηκε το κτηματολόγιο, συνιστά κραυγαλέα απόδειξη της ανικανότητας του κράτους τους ακόμη και να εγγυηθεί την εύρυθμη λειτουργία του να φέρει σε πέρας την πιο απλή εργασία.

Η ερήμωση των κοινωνικών υπηρεσιών και παροχών δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Στην Αγγλία, όπου γεννήθηκε ο θεσμός του Εθνικού Συστήματος Υγείας, το οποίο δεν τόλμησε να θίξει ούτε η Θάτσερ, αίφνης ανακάλυψαν το τεράστιο ψυχολογικό και οικονομικό κόστος που προκαλούν τα επιδοτούμενα τεστ πρόληψης του καρκίνου του μαστού μιας και τα αποτελέσματα των περισσοτέρων βγαίνουν… αρνητικά! Οπότε ποιά η προσφορά τους πέρα από το να γεμίζουν άγχος όσες γυναίκες προσφεύγουν σε αυτά, υποστηρίζουν οι υπέρμαχοι των περικοπών, εκφραστές της πιο μεγάλης κοινωνικής οπισθοδρόμησης…

Η δε διαφθορά στην πορεία εφαρμογής των μέτρων απορύθμισης της ελληνικής οικονομίας, που ζήτησε ο εκπρόσωπος της Τρόικας με συνέντευξή του την Παρασκευή, θα οδηγείται στο ζενίθ, τροφοδοτούμενη από την παρακμή και την ανυποληψία στην οποία θα έχει περιέλθει κάθε έννοια δημοσίου αγαθού ή κοινού συμφέροντος, σε ένα περιβάλλον έκρηξης της ανεργίας. «Το δημοκρατικό κράτος που έχει ήδη μετασχηματισθεί σε ένα καθεστώς απαρτχάιντ, δεν έχει τίποτε να προσφέρει στους πρώην εργαζόμενους υπηκόους του. Σε ένα πιο προχωρημένο στάδιο η κρατική διοίκηση θα αποσυντεθεί. Ο κρατικός μηχανισμός θα καταντήσει μια διεφθαρμένη κλεπτοκρατία», προβλέπει η γερμανική ομάδα «Κρίση», σε ένα πολύτιμο ντοκουμέντο της που κυκλοφόρησε μόλις πρόσφατα και στα ελληνικά (Κείμενα για την εργασία και την κρίση, Εκδόσεις των ξένων).

Αξιοζήλευτη θέση στο κράτος που οραματίζεται το ΠΑΣΟΚ και η τρόικα θα κατέχει μόνο η εσωτερική καταστολή. Ο πληθωρισμός δημιουργίας νέων μονάδων καταστολής (ΜΑΤ, συνοριοφύλακες, δημοτική αστυνομία, ΕΚΑΜ, Ειδικοί φρουροί, Δίας, Δέλτα, κλπ) βρίσκεται σε χτυπητή αντίθεση με την μανία ενοποίησης δημόσιων φορέων που στην πράξη επιταχύνει τη συρρίκνωση και την εξάλειψη του έργου τους. Απ’ τον σιδηρούν νόμο της 1 πρόσληψης για κάθε 5 συνταξιοδοτήσεις, που εξαγγέλθηκε από τον Οκτώβρη ακόμη, εξαιρέθηκαν τα σώματα ασφαλείας.

Ξεχωριστή επίσης θέση θα κατέχει κάθε υπηρεσία που στρέφεται προς το κεφάλαιο και κάθε κρατικός φορέας που εξυπηρετεί επενδυτές, ανώνυμες εταιρείες, πολυεθνικές. «Υπηρεσίες ταχείας εξυπηρέτησης» στο όνομα της ανάπτυξης η οποία θα αποδεικνύεται όλο και συχνότερα ανταγωνιστική της κοινωνικής ευημερίας, συνώνυμη των πιο προκλητικών και άνευ του παραμικρού αντικρίσματος κρατικών χρηματοδοτήσεων προς το κεφάλαιο, όπως τα 25 δισ. που προσέφερε ο υπερυπουργός, Γ. Παπακωνσταντίνου, στις τράπεζες την Πέμπτη.

Αυτά είναι τα πραγματικά αυτονόητα της πολιτικής που υλοποιούν.

Γενναιοδωρία και λιτότητα

Την πιο βάρβαρη επίθεση στα δημόσια αγαθά και τις κοινωνικές παροχές έρχεται να συγκαλύψει και να ωραιοποιήσει η επίθεση της κυβέρνησης ενάντια στο «σπάταλο και αναποτελεσματικό κράτος». Όπου, οι νεοφιλελεύθεροι μύδροι για τις κρατικές σπατάλες δεν περιλαμβάνουν τα 78 δισ. που έχουν τσεπώσει μέχρι στιγμής οι τραπεζίτες. Πού να περισσέψουν μετά χρήματα για συντάξεις ή προσλήψεις;

Ουγγαρία, Ρουμανία: σκηνές από το (άμεσο) μέλλον (Επίκαιρα, 10-16/6/2010)

Ο δρόμος του ΔΝΤ στρωμένος με αγκάθια

Θα μπορούσε να είναι και κουίζ: Κέρδισε τις εκλογές με πολύ μεγάλη διαφορά έναντι του ανταγωνιστή του, μόνο και μόνο επειδή είχε εξαγγείλει ένα πρόγραμμα ελάφρυνσης των οικονομικά ασθενέστερων. Τις πρώτες εβδομάδες μετά τις εκλογές οι αναφορές του στο προεκλογικό του πρόγραμμα ενέπνευσαν τους ψηφοφόρους του, δικαιώνοντάς τους για την επιλογή τους, μέχρι… Μέχρι που ήρθε η ώρα να εξαγγείλει την οικονομική του πολιτική. Τότε η νέα κυβέρνηση διαπίστωσε ότι βρίσκεται αντιμέτωπη με μια οικονομική κατάσταση εντελώς διαφορετική απ’ αυτήν που νόμιζε, καθώς το δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν σημαντικά μεγαλύτερο απ’ ότι γνώριζε. Υπό το βάρος αυτής της πραγματικότητας οι προεκλογικές εξαγγελίες έμειναν στα χαρτιά (παρά τη θέληση και την αρχική πρόβλεψη του κυβερνώντος κόμματος, εννοείται) και στη θέση τους ανακοινώθηκαν νέα αντιλαϊκά μέτρα που θα επιτρέψουν την μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Για να μη μείνει δε κι η παραμικρή αμφιβολία για την κρισιμότητα της κατάστασης και τις ευρύτερες συνέπειες που απειλούνταν αν συνεχιζόταν η υπάρχουσα δημοσιονομική… κραιπάλη ήρθε και μια φημολογία για χρεοκοπία από την ίδια την πολιτική ηγεσία που τροφοδότησε μια κερδοσκοπική επίθεση στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα με αποτέλεσμα να χάσει μέρος της αξίας του.

Ποιος είναι; Χάσατε αν το μυαλό σας πήγε στον πρόεδρο της σοσιαλδημοκρατικής διεθνούς που διαβεβαίωνε ότι «λεφτά υπάρχουν». Τα ίδια ακριβώς γεγονότα με απαράλλαχτο τρόπο, μετά την Αθήνα, εξελίχθηκαν και στην Ουγγαρία από τις 25 Απρίλη, οπότε διεξήχθη ο δεύτερος γύρος των πολύ κρίσιμων εκλογών, μέχρι την προηγούμενη Παρασκευή. Τοποθετώντας και τα πρόσωπα του υπό εξέλιξη δράματος στους αντίστοιχους ρόλους, τα γεγονότα στην Ουγγαρία έχουν ως εξής: Κατά τις πρόσφατες εκλογές το δεξιό κόμμα Φιντέζ πέτυχε μια θριαμβευτική νίκη απέναντι στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του Φερέντς Γκιουρσάνι, κερδίζοντας τα δύο τρίτα των κοινοβουλευτικών εδρών και συγκεκριμένα τις 263 από τις 386. Η αιτία της συντριβής των σοσιαλδημοκρατών έγκειται στο γεγονός ότι σήκωσαν όλο το πολιτικό βάρος από την προσφυγή στο ΔΝΤ. Οι σοσιαλδημοκράτες οδήγησαν την Ουγγαρία στην μέγγενη ενός μηχανισμού άμεσης επέμβασης που στήθηκε τον Οκτώβρη του 2008, για να αποτελέσει προάγγελο του πρόσφατου «μηχανισμού διάσωσης» που επιλήφθηκε και της Ελλάδας. Η λαϊκή κατακραυγή απέναντι στα μέτρα που επέβαλλαν ΔΝΤ και ΕΕ για να δώσουν ένα δάνειο 20 δισ. ευρώ ήταν τόσο μεγάλη ώστε ο ηγέτης του κόμματος, Φερέντς Γκιουρτσάνι, παραιτήθηκε τον Απρίλιο του 2009, παραχωρώντας την πρωθυπουργία σε έναν 42χρονο τεχνοκράτη, ονόματι Μπατζναΐ, εκλεκτό του Τζορτζ Σόρος, που ηγήθηκε μιας κυβέρνησης ακραίων νεοφιλελεύθερων και τεχνοκρατών που επέβαλαν τα πιο αντιλαϊκά μέτρα. Οι Ούγγροι ψηφοφόροι φυσικά τους σοσιαλιστές θεώρησαν υπεύθυνους, με τις ψήφους των οποίων κυβέρνησε το κόμμα των αυτεπάγγελτων σωτήρων ή «ΔΝΤ εσωτ.», κι αυτούς μαύρισε! Ταυτόχρονα δε έδωσε κι ένα απρόβλεπτα υψηλό ποσοστό σε ένα νεοναζιστικό κόμμα, το Τζομπίκ, που έφθασε να εκλέξει 47 βουλευτές, μόλις 8 λιγότερους από τους Σοσιαλιστές.

Το δεξιό κόμμα Φιντέζ εκλέχτηκε με μια σχετικά φιλολαϊκή ατζέντα κι ο ηγέτης του, Βίκτορ Ορμπάν, μέχρι και πριν δύο εβδομάδες, μετά δηλαδή την εκλογή του, δεσμευόταν πως θα διαφοροποιηθεί από τις καταστροφικές οδηγίες του ΔΝΤ. Όλα αυτά μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα, λίγες μόλις μέρες μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης όταν ο αντιπρόεδρος του κυβερνώντος πλέον κόμματος, Φιντέζ, δήλωσε δημόσια πως η Ουγγαρία αντιμετώπιζε κρίση δανεισμού παρόμοια με αυτή της Ελλάδας. Ο υπουργός Εσωτερικών μάλιστα, Μιχάλι Βάργκα, δεν δίστασε να εκθέσει την προηγούμενη κυβέρνηση των Ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού, ότι παραπληροφορούσαν τις αγορές με πλαστά στοιχεία! «Πρέπει να δηλώσουμε ότι η πρόσφατη κυβέρνηση του Μπατζναΐ, όπως και η προηγούμενη του Γκιουρτσάνι το 2006, δεν παρουσίασε μια αξιόπιστη εικόνα για την πραγματική κατάσταση της χώρας», ήταν τα λόγια του. Ακόμη πιο δραματικές δε ήταν οι δηλώσεις του πρωθυπουργού: «Στην Ουγγαρία η προηγούμενη σοσιαλιστική κυβέρνηση παραποίησε τα στοιχεία, όπως έκαναν και στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα η ώρα της αλήθειας έφθασε. Για την Ουγγαρία όχι ακόμη».

Το σκηνικό τρόμου ενίσχυσε και μια κερδοσκοπική επίθεση που προκλήθηκε μετά από τις υστερικές κραυγές της ουγγρικής πολιτικής ηγεσίας τόσο απέναντι στο εθνικό νόμισμα, το φιορίνι, που έπεσε κατά 5,6%, όσο κι απέναντι στο ευρώ που έπεσε κάτω από 1,20 δολ., στο επίπεδο που βρισκόταν τον Μάρτιο του 2006…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν ένα κακοστημένο έργο, με ένα χιλιοπαιγμένο σενάριο, ατάλαντων και χωρίς φαντασία σκηνοθετών που παίζεται από την μια άκρη της Ευρώπης ως την άλλη. Το αποκάλυψε η ίδια η Γκόλντμαν Σακς, που τις περισσότερες φορές πρέπει να έχει λόγο και στη διανομή των ρόλων: «Πιστεύουμε ότι τα χθεσινά δραματικά σχόλια ήταν για εσωτερική κατανάλωση και χρησίμευαν για να δημιουργήσουν ένα δραματικό υπόβαθρο που θα επιτρέψει στο Φιντέζ να υποχωρήσει από τις περισσότερες προεκλογικές του εξαγγελίες και κατά βάση να συνεχίσει τις οικονομικές πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων, όπως επίσης και να προετοιμάσει το έδαφος για έναν νέο γύρο συνομιλιών με το ΔΝΤ», ανέφερε η Γκόλντμαν Σακς, αποκαλύπτοντας την συμπαιγνία σε όλο της το μεγαλείο!

Η κοροϊδία σε βάρος των ούγγρων εργαζομένων γίνεται ακόμη πιο προκλητική αν δούμε τα μεγέθη τα οποία κραδαίνουν απειλητικά πάνω από το κεφάλι τους, σαν πύρινες ρομφαίες. Το έγκλημα λοιπόν που αποκαλύφθηκε στα δημόσια οικονομικά της Ουγγαρίας αφορούσε ένα δημοσιονομικό έλλειμμα της τάξης του 7% (κι όχι 3,8% όπως ζητούσαν οι ξένοι πιστωτές) κι ένα δημόσιο χρέος της τάξης του 78%! Πραγματικά αμελητέα μεγέθη.

Ακόμη κι έτσι ωστόσο αξίζει να επισημάνουμε ορισμένες πλευρές του ουγγρικού παραδείγματος. Κατ’ αρχήν ότι ο δρόμος του ΔΝΤ είναι στρωμένος με αγκάθια και οδηγεί στην… κόλαση. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι η κυβέρνηση των τεχνοκρατών που κυβερνούσε μέχρι πρόσφατα έλαβε τα πιο αντιλαϊκά μέτρα που μπορούσε να εφαρμόσει μια πολιτική ηγεσία: από την αύξηση των έμμεσων φόρων και την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, μέχρι την κατάργηση όλων των κοινωνικών παροχών. Γι αυτό άλλωστε της δόθηκε και το χρίσμα: Για να αναλάβει το κόστος που δεν τολμούν να σηκώσουν τα περισσότερα κόμματα. Το αποτέλεσμα ωστόσο, στα δημόσια οικονομικά, απείχε έτη φωτός από τις εξαγγελίες. Σε τέτοιο βαθμό ώστε η τωρινή κυβέρνηση να καταγγέλλει την προηγούμενη ότι «φούσκωνε» τα προβλεπόμενα έσοδα και υποτιμούσε τις προβλεπόμενες δαπάνες! Η αιτία φυσικά δεν βρίσκεται στον δόλο, δεδομένου ότι δεν την ενδιέφερε καθόλου η δημόσια εικόνα της. Η αιτία βρίσκεται στην οικονομική ερήμωση που προκάλεσαν οι συνταγές του ΔΝΤ. Μάρτυρας η συρρίκνωση του ΑΕΠ τον προηγούμενο χρόνο κατά 6,3% και η εκτίναξη της επίσημης ανεργίας στο 11,4%. Κατά συνέπεια την οικονομική άβυσσο που συνοδεύει με νομοτελειακό τρόπο τις οδυνηρές συνταγές του ΔΝΤ δεν μπορεί να την αποφύγει ούτε ακόμη και μια διορισμένη κυβέρνηση ανδρείκελων του ΔΝΤ, όπως αυτή την οποία εμφανίζουν ως από μηχανής θεό ποικίλα εξωθεσμικά κέντρα και στην Ελλάδα!

Επίσης αξίζει να θυμηθούμε την επίσκεψη του έλληνα πρωθυπουργού στην Βουδαπέστη, την Τρίτη 16 Μάρτη. Ήταν η εποχή που απειλούσε τους Ευρωπαίους πως θα προσφύγει στο ΔΝΤ σε μια τρομερή επίδειξη αυτοχειριαστικών ικανοτήτων. Η επίσκεψή του δε στην ουγγρική πρωτεύουσα αποσκοπούσε να εξωραΐσει την εικόνα του μισητού διεθνούς οργανισμού και να εξοικειώσει τους έλληνες εργαζόμενους με την πραγματικότητα ενός κράτους που έχει υποστεί τις βάρβαρες θεραπείες σοκ, για τις οποίες είναι διάσημο το ΔΝΤ. Τώρα που απέτυχε κι εκεί παταγωδώς το ΔΝΤ τι θα έχει να πει ο έλληνας πρωθυπουργός;

Με δραματικό τρόπο τα παραπάνω επιβεβαιώθηκαν επίσης από τη Ρουμανία, όπου οι μέχρι τώρα δραματικές περικοπές αποδείχθηκαν ανεπαρκείς για τις απαιτήσεις του ΔΝΤ κι η νέα οδηγία του προβλέπει μείωση των μισθών κατά 25% και των συντάξεων και επιδομάτων ανεργίας κατά 15%.

Ό,τι ακριβώς θα γίνει και στην Ελλάδα τους επόμενους μήνες…

Άεργοι και κρατικοδίαιτοι βιομήχανοι απειλούν (Πριν, 16 Μαΐου 2010)

Ποτέ άλλοτε, τουλάχιστον από το 1993 που παρακολουθώ τις ετήσιες συνελεύσεις του ΣΕΒ, ο πρόεδρος του δεν είχε εκφωνήσει μια τόσο επιθετική ομιλία. Κανένας πολιτικός απ’ όσους παρεβρίσκονταν δεν ένιωσε βολικά – με πιθανή εξαίρεση την Ντόρα. Φέτος ανατράπηκε εκ βάθρων ένα πρωτόκολο που ήθελε τον πρόεδρο των βιομηχάνων να διατυπώνει μεν με σαφήνεια από το βήμα της ετήσιας συνέλευσης τα αιτήματά τους στην πολιτική ηγεσία, εν τούτοις να μιλάει στο όνομα του «γενικού καλού». Δικαιολογημένα φυσικά, μια και ποτέ άλλοτε κατά τις τελευταίες δεκαετίες οι βιομήχανοι κι ο οικονομικός βραχίονας της αστικής τάξης δεν είχε βρεθεί σε μια τόσο πλεονεκτική θέση απέναντι όχι μόνο απέναντι στους εργαζόμενους αλλά ακόμη και στους πολιτικούς.

Η ρελάνς που επιχείρησε να πάρει την επόμενη μέρα ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χ. Καστανίδης λέγοντας «χόρτασε η ψείρα και βγήκε στο γιλέκο» έδωσε αρχικά μια απάντηση στις προκλητικές δηλώσεις του Δασκαλόπουλου, επ’ ουδενί όμως δεν αποκατέστησε την παλιά ισορροπία. Και πως θα μπορούσε; Οι αναφορές του προέδρου του ΣΕΒ για «διαπλεκόμενα κόμματα του μεταπολιτευτικού σκηνικού» και για «κηφήνες» δεν είναι αυθαίρετες. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα μας την ευκαμψία του πολιτικού συστήματος, τα μαύρα ταμεία των αστικών κομμάτων και του κάθε πολιτικού και αυτή τη στιγμή, διακρίνοντας ότι η πολιτική ζωή βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο, επιχειρεί να επανακαθορίσει την ισορροπία μεταξύ των δύο πόλων. Δηλαδή, να καταργήσει και τους τελευταίους βαθμούς αυτονομίας που διαθέτουν κόμματα και πολιτικοί έτσι ώστε να περάσουν όσο το δυνατό περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα, όσο το δυνατό πιο γρήγορα.

Σε τραγική θέση όμως βρίσκονται κι αυτοί ακριβώς οι πολιτικοί, όπως ο Γιωργάκης και το ΠΑΣΟΚ, που πιστεύουν ότι θα μακροημερεύσουν υποκύπτοντας στις απαιτήσεις των βιομηχάνων και της αστικής τάξης. Η ταπείνωση στην οποία τους υπέβαλε ο Δ. Δασκαλόπουλος προοιωνίζεται την τύχη που θα έχουν όλοι τους, καθώς το ένα αίτημα θα διαδέχεται το άλλο: η αλλαγή επί τα χείρω του φορολογικού το ασφαλιστικό, η αναθεώρηση του νόμου για τις εργασιακές σχέσεις την μείωση των μισθών κι άντε πάλι από την αρχή. Ένας φαύλος κύκλος ύφεσης και φτώχειας που πριν απ’ όλους θα οδηγήσει στην απαξίωση τους ίδιους τους πολιτικούς.

Σημασία όμως έχει και ποιός αναλαμβάνει να ηγηθεί της «νέας Μεταπολίτευσης». Ποιος είναι αυτός που καταγγέλει «την ήσσονα προσπάθεια, τις εύκολες λύσεις, το εύκολο χρήμα, την ανομία και τη διαφθορά»; Ποιος μιλάει στο όνομα «της σύγχρονης επιχειρηματικής τάξης, που είναι από τη φύση της ανοιχτή, ανήσυχη, δημιουργική»; Ποια είναι αυτή «η ιδιωτική οικονομία που καταξιώνει την τόλμη, την εργασία και την ικανότητα»; Ο πρόεδρος των βιομηχάνων, Δ. Δασκαλόπουλος, αλλά κι όλοι όσοι βρίσκονταν στο Μέγαρο Μουσικής την Τρίτη είναι οι τελευταίοι που μπορούν να μιλούν για διαφάνεια και καθαρές σχέσεις. Οι βιομήχανοι είναι που οικειοποιήθηκαν ακόμη και με μαφιόζικες μεθόδους τα λεφτά του κόσμου από το χρηματιστήριο το 2000, χωρίς ακόμη να έχει λογοδοτήσει κανείς τους. Αυτοί είναι που έχουν ευνοηθεί από την μείωση των φορολογικών συντελεστών. Αυτοί είναι που έχουν αναγάγει τις ανατιμήσεις και τις εναρμονισμένες, συμφωνημένες πρακτικές στην τιμολόγηση των προϊόντων σε δεύτερη φύση τους, υμνώντας την ελεύθερη αγορά μόνο όποτε θέλουν να καταργήσουν εργατικά δικαιώματα. Στο απόγειο δε της υποκρισίας του ο Δ. Δασκαλόπουλος κατά την ομιλία του απέδωσε στον κρατικό παρεμβατισμό την άνοδο των τιμών! Πέραν των όσων λέει, όμως είναι και τα όσα έχιε πράξει. Ποιος ξεχνάει τα βαρύτατα πρόστιμα που έφαγε η δική του πάλαι ποτέ (κληρονομημένη για την ακρίβεια) επιχείρηση τροφίμων, η Δέλτα, από την Επιτροπή Ανταγωνισμού όταν επιτέλους ξύπνησε από τον χρόνιο λήθαργό της; Τον ίδιο ,ο «επιχειρηματικός Μεσαίωνας» τον οποίο κατήγγειλε τον οδήγησε στην πώληση της Δέλτα στον Βγενόπουλο; Και τα λεφτά που επισήμως εισέπραξε, τι απέγιναν άραγε; Επενδύθηκαν σε οποιαδήποτε έστω (κι όχι κατ’ ανάγκη παραγωγική) δραστηριότητα στην Ελλάδα ή αβγαταίνουν σε κάποιο φορολογικό παράδεισο των νήσων Κεϊμάν;

Ενώ όλα αυτά είναι γνωστά, συγκροτώντας τις αιτίες της κρίσης, με την ομιλία του ο πρωθυπουργός τούς υποσχέθηκε επιπλέον παροχές και νέα προνόμια: επιχορήγηση ασφαλιστικών εισφορών νεοπροσλαμβανόμενων, ζεστό χρήμα από το νέο αναπτυξιακό νόμο, καινούργια κονδύλια από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων κοκ. Αυτό ακριβώς είναι το πραγματικό «πάρτι στη δημόσια οικονομία» που οδηγεί σε έκρηξη τα ελλείματα και το δημόσιο χρέος!

Έρχονται και νέα μέτρα, στόχος ο ιδιωτικός τομέας (Πριν, 7/2/2010)

Μένοντας στις κυβερνητικές δηλώσεις μόνο των τελευταίων λίγων εβδομάδων (αποφεύγοντας δηλαδή να ασχοληθούμε με όσα έλεγε ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ακόμη και τον Δεκέμβριο όταν διαβεβαίωνε από τις Βρυξέλλες ότι «το να κόψεις σήμερα τον μισθό ή τη σύνταξη δεν δημιουργεί βιωσιμότητα στην ελληνική οικονομία»), η προσπάθεια να πεισθούν οι εργαζόμενοι να αποδεχθούν τα αντιλαϊκά μέτρα συνοδεύτηκε από την επίκληση δύο κραυγαλέων ψεμάτων. Δύο προκλητικές αναλήθειες, δύο ωμά ψεύδη επαναλήφθηκαν κατά κόρον από την κυβέρνηση προκειμένου να εξαπατήσουν τους εργαζόμενους. Πρώτον, ότι τα αντεργατικά αυτά μέτρα είναι τα τελευταία και δεν πρόκειται να ληφθούν άλλα. Και δεύτερον, ότι οι περικοπές στους μισθούς αφορούν μόνο τον δημόσιο τομέα και τις ΔΕΚΟ.

Όσο αδιαμφισβήτητη ήταν η ανακούφιση που ένιωσαν τα κέντρα της ολιγαρχίας εντός κι εκτός Ελλάδας από την εξαγγελία των μέτρων, άλλο τόσο εμφανής έγινε από την πρώτη στιγμή κι η αδημονία τους για το επόμενο,  τρίτο …πακέτο. Γιατί, ας μην ξεχνάμε ότι τα μέτρα – φωτιά που ανακοίνωσε η κυβέρνηση την Τρίτη ήταν το δεύτερο πακέτο μέτρων. Το πρώτο είχε ανακοινωθεί από τον ίδιο τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου (κι εντεταλμένο του ΔΝΤ στην Ελλάδα) την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου, λίγες ώρες μετά τη συνάντησή του με τους πολιτικούς αρχηγούς στο Μέγαρο Μαξίμου. Περιελάμβανε δε γενικό πάγωμα μισθών στο δημόσιο, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και νέα αύξηση των φόρων στα καύσιμα, που ήταν η δεύτερη αύξηση για το 2010. Μέτρα που αποδείχθηκαν ανεπαρκή απ’ ότι φάνηκε, όπως θα αποδειχθούν και τα τελευταία. Σε τούτο το συμπέρασμα συνηγορούν τα εξής. Πρώτο, οι δηλώσεις του αρμόδιου επιτρόπου της ΕΕ, Όλι Ρεν, την Τετάρτη στην ιταλική εφημερίδα Κοριέρε ντε λα Σέρα ότι το φθινόπωρο πρέπει να ανακοινωθεί νέο σύνολο μέτρων, το τρίτο. Δεύτερο, οι πανομοιότυπες δηλώσεις του σε δημοσιογράφους στις Βρυξέλλες μετά τις ανακοινώσεις του Γ. Πεταλωτή, όταν τόνισε πως θα χρειαστούν επιπρόσθετα μέτρα για το 2011 και το 2012. Τρίτο, η προτροπή μέσω της γερμανικής εφημερίδας, Μπιλντ, γερμανών πολιτικών και οικονομικών παραγόντων να πουλήσουμε νησιά και την Ακρόπολη, που όσο γελοία κι αν ηχεί, εκφράζει αυτό ακριβώς το κλίμα: ότι αν τυχόν και περάσει το πακέτο των μέτρων που εξαγγέλθηκε, τότε το τρίτο, τέταρτο και πέμπτο πακέτο θα είναι απλώς θέμα χρόνου. Ένα τέταρτο γεγονός που υπογραμμίζει ότι το νέο πακέτο μέτρων είναι προ των πυλών, προέρχεται από την εντυπωσιακή αναποτελεσματικότητα του δεύτερου. Το πόσο σωτήριες για την οικονομία απέβησαν οι αντιλαϊκές εξαγγελίες της Τρίτης φάνηκε την Πέμπτη όταν η νέα έκδοση των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου απορροφήθηκε από την αγορά με επιτόκιο 6,37%, όταν τα προηγούμενα είχαν πουληθεί με 6,2%. Παρότι μάλιστα τα ομόλογα ήταν δεκαετή (κι έπρεπε να αγοραστούν φθηνότερα) κι όχι πενταετή όπως τα προηγούμενα που εξέδωσε το ελληνικό δημόσιο στο αποκορύφωμα της κρίσης, πληρώσαμε μεγαλύτερο επιτόκιο! Νάτο λοιπόν, έτοιμο το νέο επιχείρημα που θα επικαλεστεί η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΔΝΤ – ΕΕ, απ’ τη στιγμή που αναγόρευσε τις αγορές σε κριτή της οικονομικής της πολιτικής: «Οι αγορές δεν χαρακτήρισαν επαρκή τα μέτρα, είναι ανάγκη να ληφθούν κι άλλα»!

Το δεύτερο ψέμα της κυβέρνησης σχετιζόταν με την ομάδα που αφορούσαν τα οικονομικά μέτρα. Στον αντίποδα των κυβερνητικών διαβεβαιώσεων, τα μέτρα δεν αφορούν μόνο τους δημόσιους υπάλληλους! Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, όπως έγινε ήδη σαφές, είναι απλώς τα πρώτα θύματα της επίθεσης. Οι δηλώσεις του εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Αμαντέου Αλφατάζ, που δημοσιεύτηκαν στο προχθεσινό Τύπο, δεν άφηναν κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Απαντώντας σε ερώτηση για το κατά πόσο η περικοπή μισθών κι επιδομάτων του δημόσιου τομέα θα πλήξει και τον ιδιωτικό απάντησε: «Σε πολλές χώρες έγινε αυτό. Τα μέτρα για τους μισθούς του δημοσίου έχουν επίπτωση και στον ιδιωτικό τομέα, με την έννοια ότι στην ίδια αγορά εργασίας είναι φυσικό να υπάρχει αλληλεξάρτηση ανάμεσα στους μισθούς του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα». Το πώς άνοιξε η όρεξη των βιομηχάνων φάνηκε πεντακάθαρα κι από τη δήλωση που έκανε ο εκπρόσωπος του ΣΕΒ, Χάρης Κυριαζής, στη συνάντηση με τον Γ. Παπανδρέου, όταν έσπευσε να τονίσει πως «η κρίση πλήττει εξ ίσου τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα»…

Με βάση τα παραπάνω συμπεραίνεται πως τα μέτρα της κυβέρνησης είναι η πρώτη πράξη σε ένα πρωτοφανές αντεργατικό πραξικόπημα που ετοιμάζεται. Αν περάσουν αυτά θα ‘ρθουν κι άλλα μέτρα ακόμη πιο σκληρά και ανελέητα, που θα καταδικάσουν στην εξαθλίωση όλη την εργαζόμενη πλειοψηφία, τους συνταξιούχους και τη νεολαία!

Μέτρα-φωτιά, αναδιανομής εισοδήματος (Πριν, 28/2/2010)

Νέο, ακραία αντιλαϊκό πακέτο μέτρων αναμένεται να ανακοινωθεί από αύριο, Δευτέρα, με αφορμή την επίσκεψη στην Αθήνα του επιτρόπου Όλι Ρεν. Η δεύτερη φουρνιά μέτρων προαναγγέλθηκε από την Πέμπτη, όταν κατά την αποχώρησή τους από την Ελλάδα οι τεχνοκράτες της τριπλής οικονομικής κατοχής (ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ) δήλωσαν ότι το υπάρχον πακέτο μέτρων δεν εγγυάται την μείωση του ελλείμματος κατά 4% το τρέχον έτος, όπως προβλέπεται στο Πρόγραμμα Σταθερότητας κι επομένως θα χρειαστούν επιπρόσθετα μέτρα. Την προσφυγή σε νέες αντιλαϊκές περικοπές προανήγγειλε επίσης κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής την Παρασκευή όταν δήλωσε πως «είναι εκ των πραγμάτων πράξη ευθύνης για την επιβίωση της χώρας να λάβουμε τα αναγκαία μέτρα, αφήνοντας στην άκρη το πολιτικό κόστος».

Το δεύτερο πακέτο μέτρων σύμφωνα με πληροφορίες και δημοσιεύματα αναμένεται να περιλαμβάνει: την αύξηση του ΦΠΑ από 1 έως 3 μονάδες, θέσπιση φόρου πολυτελείας, νέα αύξηση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης σε καύσιμα, τσιγάρα και ποτά, περικοπή 14^ου μισθού, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 έτη, πάγωμα μισθών έως το 2012 κι επιπλέον περικοπές στα επιδόματα των δημοσίων (για αυτό και δεν ανακοινώθηκε η εισοδηματική πολιτική την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά επιλέχθηκε να ανακοινωθεί την επομένη, ενσωματώνοντας τις νέες περικοπές) και τέλος ευρείες φιλοεργοδοτικές παρεμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα, όπως διευκόλυνση απολύσεων κ.α.

Η ευθύνη για τα παραπάνω μέτρα ανήκει από κοινού σε ΠΑΣΟΚ, ΕΕ και ΝΔ. Το άγριο αυτό αντιλαϊκό πρόγραμμα δεν εφαρμόζεται παρά τη θέληση ή ερήμην του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Ούτε αποτελεί μονόδρομο! Συμβαίνει μάλιστα ακριβώς το αντίθετο. Εάν πραγματικά ήθελαν η κυβέρνηση κι η ΕΕ να μειώσουν το έλλειμμα και να βρουν 5 δισ. ευρώ θα μπορούσαν να αυξήσουν τους φορολογικούς συντελεστές των ανωνύμων εταιρειών στο ύψος του 35% που τους άφησε η κυβέρνηση Σημίτη. Τα διαφυγόντα κέρδη του δημοσίου από την απλοχεριά των Αλογοσκούφη – Παπαθανασίου – Παπακωνσταντίνου ανέρχονται σε 5 δισ. ετησίως. Ορίστε λοιπόν που μπορούν να βρεθούν τα λεφτά που λείπουν! Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αντίθετα, με τη συναίνεση της ΝΔ και την παρότρυνση της ΕΕ επιλέγουν να οδηγήσουν τους εργαζόμενους στην εξαθλίωση, για να αφήσουν στο απυρόβλητο τα κέρδη μιας χούφτας τοκογλύφων, που στο μέσο της σφοδρότερης κρίσης βλέπουν τα προνόμια τους να αυξάνονται.

Το χειρότερο ωστόσο είναι πως η επόμενη μέρα θα είναι ακόμη πιο οδυνηρή. Αυτά τα μέτρα, ακόμη κι αν εφαρμοστούν στην ολότητά τους, δεν θα λύσουν τη δημοσιονομική κρίση, δεν θα μειώσουν τα ελλείμματα, δεν θα φέρουν τα αναμενόμενα έσοδα στα δημόσια ταμεία. Θα αποτύχουν παταγωδώς γιατί θα οδηγήσουν σε μια πρωτοφανή ύφεση που θα παρασύρει και την οικονομική δραστηριότητα, με αποτέλεσμα να μείνουν στα χαρτιά τα αυξημένα φορολογικά έσοδα που προβλέπονται. Το αποτέλεσμα έτσι θα είναι χρεοκοπία, η οποία θα φέρει φαρδιά – πλατιά την σφραγίδα ΕΕ – ΠΑΣΟΚ – ΝΔ που αντί του προφανούς (αύξηση της φορολογίας στην μεγαλύτερη πηγή ζεστού χρήματος, που είναι τα κέρδη των επιχειρήσεων) επέλεξαν την υπερφορολόγηση των εργαζομένων, για πολλοστή φορά, παρότι η φοροδοτική τους ικανότητα έχει προ καιρού εξαντληθεί – από κει προκύπτει και η απόκλιση των προβλεπόμενων φορολογικών εσόδων από τα πραγματοποιηθέντα. Στην πράξη δηλαδή κεφάλαιο και ΕΕ, παρά την κινδυνολογία, αντί να λύσουν τη δημοσιονομική κρίση την εκμεταλλεύτηκαν για να πετύχουν την μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδήματος στην μεταπολεμική ιστορία, περικόπτοντας μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες.

Τεράστια επίσης ευθύνη για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης, πέραν της ελληνικής αστικής τάξης, έχει και το πολυεθνικό κεφάλαιο. Ειδικά οι Γερμανοί που τώρα κόπτονται για την δημοσιονομική πειθαρχία είναι αυτοί που οδήγησαν σε παροξυσμό τις ιστορικές, δομικές αντιφάσεις του ελληνικού καπιταλισμού. Το έλλειμμα και το χρέος ποτέ δεν θα είχαν φθάσει σε τέτοια ύψη αν: Αν η Γερμανία δεν οδηγούσε σε έκρηξη το εμπορικό έλλειμμα διαλύοντας την εγχώρια παραγωγή – με κορυφαία πράξη την καταστροφική ισοτιμία με την οποία κλείδωσε η δραχμή απέναντι στο ευρώ. Αν η κάθε Χόχτιφ δεν πληρωνόταν τιμές αεροδρομίου για να μας αφήσει το μεγαλύτερο βιομηχανικό σιλό των Βαλκανίων. Αν οι γερμανικές αλυσίδες λιανικού εμπορίου από το Lidl και το Media Markt μέχρι το Carrefour δεν σάρωναν την ελληνική αγορά, αν η μεγαλύτερη μηχανή διαφθοράς, η γερμανικής προέλευσης Siemens, δεν λειτουργούσε σαν κράτος εν κράτει. Αν δεν έπαιρναν για ένα κομμάτι ψωμί τον ΟΤΕ. Αν δεν οδηγούσαν στην παρακμή τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά επιβάλλοντάς μας μάλιστα να αγοράσουμε χωρίς αντιρρήσεις ένα υποβρύχιο που γέρνει και πάει σαν μεθυσμένο. Και τόσα άλλα…