Με νέα αυτοπεποίθηση οι Παλαιστίνιοι (Επίκαιρα 2/6/2011)

Από πρώτη ματιά η κινητικότητα που παρατηρήθηκε στο Παλαιστινιακό το προηγούμενο δεκαήμερο, με αφορμή τις ομιλίες του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα και του ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου, παρά τα πρωτοσέλιδα που τροφοδότησε, τίποτε το καινούργιο δεν έφερε. Ενδεχομένως να σήμανε και οπισθοδρόμηση. Κατά βάθος όμως έφερε στην επιφάνεια την αυτοπεποίθηση που έχει στρατοπεδεύσει για τα καλά από την μεριά των Παλαιστινίων, ως άμεσο αποτέλεσμα της παρατεταμένης αραβικής άνοιξης.

Η κατηγορηματική θέση του αμερικανού προέδρου στη διάρκεια ομιλίας του στις 19 Μαΐου ότι «τα σύνορα του Ισραήλ και της Παλαιστίνης πρέπει να στηριχθούν στα όρια του 1967 με αμοιβαία συμφωνηθείσες ανταλλαγές» γαιών προκάλεσε θετική έκπληξη. Στην πραγματικότητα δεν ήταν η πρώτη φορά που η αμερικανική διαμεσολάβηση ξεκινούσε από αυτό το σημείο, των συνόρων του 1967. Το 2000 για παράδειγμα οι «παράμετροι» του Μπιλ Κλίντον όπως συζητήθηκαν στο Καμπ Ντέιβιντ μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης υπέθεταν πως το μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος θα ενσωμάτωνε το 94% – 96% της Δυτικής Όχθης ενώ θα υπήρχαν και ανταλλαγές γαιών για το υπόλοιπο μέρος. Παρόλα αυτά ποτέ άλλοτε δεν έχει δηλωθεί επισήμως από την Ουάσινγκτον ότι η επιστροφή στα σύνορα που υπήρχαν στις 4 Απρίλη του 1967 αποτελεί βάση των διαπραγματεύσεων. Η ενόχληση του ισραηλινού πρωθυπουργού που δήλωσε κατά τη διάρκεια ομιλίας του στις 24 Μάη στα δύο αμερικανικά κοινοβουλευτικά σώματα ότι η επιστροφή σε εκείνα τα σύνορα είναι «αβάσιμη», απορρίπτοντας έτσι την πρόταση, αποτέλεσε αδιάψευστο μάρτυρα για την στροφή του αμερικανού προέδρου.

Ήταν όμως μια στροφή που δεν κράτησε παρά λίγα 24ωρα και ακυρώθηκε ακαριαία, από τον ίδιο τον Μπαράκ Ομπάμα, μιλώντας από το πιο κατάλληλο σημείο: Το βήμα του μεγαλύτερου εβραϊκού λόμπι που δρα στις ΗΠΑ, του AIPAC, κατά τη διάρκεια του ετήσιου συνεδρίου του. Εκεί ο Ομπάμα έκανε ιδιαίτερη αναφορά στην ανάγκη να ληφθούν υπ’ όψη οι «δημογραφικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία 40 χρόνια»! Τι εννοούσε; Τον παράνομο εποικισμό της Δυτικής Όχθης από Εβραίους της διασποράς που υποκινήθηκαν και χρηματοδοτήθηκαν για να εγκατασταθούν στην κατεχόμενη παλαιστινιακή γη, παρά και ενάντια στις επανειλημμένες αποφάσεις του ΟΗΕ, μόνο και μόνο για να αλλοιώσουν την πληθυσμιακή σύνθεση της διαφιλονικούμενης περιοχής και να μπορεί τώρα όχι μόνο το Ισραήλ αλλά και οι ΗΠΑ να επικαλούνται τα «τετελεσμένα». Όπως κατ’ αναλογία συμβαίνει και με την κατεχόμενη Κύπρο από τη μεριά της Άγκυρας…

Η σιωπή του Ομπάμα

Δεν είναι όμως μόνο η (διορθωτική στο περιεχόμενό της) δήλωση του αμερικανού προέδρου που μετέτρεψε σε κενό γράμμα την αναφορά στα σύνορα του 1967. Είναι και οι παραλείψεις, οι εκκωφαντικές σιωπές του απέναντι σε όσα δήλωσε ο ισραηλινός πρωθυπουργός επί αμερικανικού εδάφους, που ήρθαν να επιβεβαιώσουν την βούληση της Ουάσινγκτον να συνεχίσει να ταυτίζεται με το σιωνιστικό καθεστώς, υπονομεύοντας το κύρος και την απήχησή της στην ευρύτερη περιοχή. Ο Μπαράκ Ομπάμα λοιπόν άφησε ασχολίαστες τις ακόλουθες δηλώσεις του Μπενιαμίν Νετανιάχου: Πρώτο, την απαίτησή του να αποδεχθούν οι Παλαιστίνιοι ένα εβραϊκό κράτος. Αίτημα που ισοδυναμεί με την δημιουργία ενός «εθνικά καθαρού» δηλαδή ρατσιστικού κράτους που θα νομιμοποιήσει νέα ρατσιστικά πογκρόμ κατά των Αράβων που ζουν στο Ισραήλ, ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, παρότι ξεπερνούν το 20%. Δεύτερο, ο Ομπάμα αποδέχτηκε την έμμεση αλλά σαφή απόρριψη του αιτήματος των Παλαιστινίων για επιστροφή των προσφύγων που διώχθηκαν το 1948 και τα επόμενα χρόνια από τη γη τους και την ανακήρυξη ως πρωτεύουσας του νέου κράτους τους της ανατολικής Ιερουσαλήμ, την οποία οι σιωνιστές χαρακτηρίζουν αδιαίρετη και συστατικό στοιχείο του κράτους τους. Πρόκειται για δύο αιτήματα που σε συνδυασμό με το στόχο δημιουργίας κράτους στα σύνορα του 1967 αποτελούν σταθερό πλαίσιο αλλεπάλληλων ψηφισμάτων του ΟΗΕ. Ο Μπαράκ Ομπάμα ωστόσο κώφευσε απέναντι σε αυτά! Τρίτο, ο ισραηλινός πρωθυπουργός έθεσε ως προϋπόθεση για διαπραγματεύσεις την ακύρωση της συμφωνίας που υπογράφτηκε στις 4 Μαΐου μεταξύ της Φατάχ, που ελέγχει τη Δυτική Όχθη και της Χαμάς (την οποία ταύτισε με την Αλ Κάιντα) που ελέγχει τη Γάζα. Η Χαμάς όμως είναι νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση. Επίσης, αν αυτή η συμφωνία αποτελεί εμπόδιο για τις διαπραγματεύσεις γιατί τόσα χρόνια που οι δύο αυτές οργανώσεις βρίσκονταν σε πολεμική αναμέτρηση μεταξύ τους το Ισραήλ δεν προχωρούσε σε συμφωνία επίλυσης του Παλαιστινιακού με τη Φατάχ, που είναι πιο μετριοπαθής; Αξίζει μάλιστα να θυμίσουμε πως κι όσο ζούσε ο Γιασέρ Αραφάτ, πριν δηλαδή πεθάνει κάτω από εντελώς αδιευκρίνιστες συνθήκες, το Ισραήλ αρνούταν να συζητήσει με τους Παλαιστίνιους θέτοντας ως προϋπόθεση και τότε την αντικατάσταση του Αραφάτ. Ο Αραφάτ απομακρύνθηκε χωρίς ωστόσο να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις. Και τώρα επανέρχεται η ίδια δικαιολογία… Τέλος αν η Χαμάς δεν χωράει στο «δημοκρατικό πλαίσιο» του Νετανιάχου, πως χωράει ο ακροδεξιός εξτρεμιστής υπουργός Εξωτερικών του, Αβιγκντόρ Λίμπερμαν, που μεταξύ πολλών άλλων έχει απειλήσει τους Άραβες του Ισραήλ με ομαδική απέλαση και φυλάκιση εάν χρησιμοποιούν τον όρο «Νάκμπα» όπως χαρακτηρίζεται η καταστροφή του 1948 με την βίαιη εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη γη τους;

Τρέχουν να προλάβουν

Παρόλα αυτά, δεδομένου δηλαδή ότι τίποτε νεώτερο δεν κόμισε στη συζήτηση ο αμερικανός πρόεδρος έτσι ώστε να ξεκολλήσουν οι συνομιλίες, η πρωτοβουλία του δεν ήταν τυχαία, ούτε υπόθεση δημοσίων σχέσεων. Τρεις πολύ συγκεκριμένοι λόγοι επέβαλαν την ανακίνηση του Παλαιστινιακού από την μεριά του Λευκού Οίκου.

Ο πρώτος είναι εσωτερικής κατανάλωσης και σχετίζεται με τις λεγόμενες ενδιάμεσες εκλογές, που θα διεξαχθούν το Νοέμβρη. Εδώ ο Μπαράκ Ομπάμα ακολούθησε την πεπατημένη όλων των προηγούμενων προέδρων που, εν είδει πρωτοκόλλου, ξεκινούν την προεκλογική εκστρατεία με μια υπόσχεση επίλυσης του Παλαιστινιακού. Ο Μπιλ Κλίντον το έκανε με το Καμπ Ντέιβιντ, ο Τζορτζ Μπους με τις συνομιλίες της Ανάπολις, κοκ.

Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται με την πρωτοβουλία της Παλαιστινιακής Αρχής να αναζητήσει την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από μια σειρά χώρες, όπως η Αργεντινή και η Βραζιλία, με θετικά μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Η προοπτική να θέσει το θέμα η Αρχή στην ετήσια Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον Σεπτέμβρη προκαλεί ήδη ανατριχίλα σε Ουάσινγκτον και Τελ Αβίβ δεδομένου ότι τουλάχιστον 170 από τις 192 χώρες (όλες σχεδόν δηλαδή οι αραβικές, μουσουλμανικές και αναπτυσσόμενες) είναι σίγουρο, με βάση ανάλυση των Financial Times την Παρασκευή 27 Μαΐου, ότι θα ψηφίσουν υπέρ της αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία της Παλαιστινιακής Αρχής συνιστά μια τομή με το παρελθόν της καθώς παύει να πιστεύει πως υπάρχει περίπτωση να λυθεί το θέμα με τη συμβολή των Αμερικάνων και επιλέγει να το διεθνοποιήσει, «ακουμπώντας» στο πλαίσιο του ΟΗΕ. Παρότι κανείς δεν έχει αυταπάτες για το ρόλο των Ηνωμένων Εθνών, την επιρροή που ασκούν δηλαδή οι ΗΠΑ στην πολιτική τους, η πρωτοβουλία της Αρχής συνιστά πλήγμα για την αμερικανική εξωτερική πολιτική καθώς χάνει πλέον το μονοπώλιο των διαπραγματεύσεων. Η πρωτοβουλία του Ομπάμα επομένως έρχεται να ανακόψει αυτή την ταχύτητα πριν λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

Τους «έπιασε» η άνοιξη

Ο τρίτος και σημαντικότερος λόγος που ανάγκασε τον Λευκό Οίκο να παρέμβει στο Παλαιστινιακό σχετίζεται με την αυξημένη αυτοπεποίθηση των Παλαιστινίων. Η αραβική άνοιξη μέχρι στιγμής έχει φέρει σε άσχημη θέση το Ισραήλ. Το άνοιγμα του περάσματος της Ράφας στα σύνορα της Γάζας με την Αίγυπτο, με πρωτοβουλία της Αιγύπτου, η ελπιδοφόρα συμφωνία μεταξύ Φατάχ και Χαμάς που τερμάτισε τον εμφύλιο μεταξύ των Παλαιστινίων, που κι αυτή ολοκληρώθηκε χάρη στην παρέμβαση της Αιγύπτου, και η πίεση που δέχονται όλα τα νέα και παλιά αραβικά καθεστώτα να στηρίξουν τον αγώνα των Παλαιστινίων δίνουν ώθηση στους Παλαιστίνιους να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους κι αναγκάζουν την Ουάσινγκτον να δείξει ότι συμμερίζεται τις ανησυχίες τους. Έστω κι αν η παρέμβασή της δεν στοχεύει πουθενά αλλού παρά στην διαιώνιση του σημερινού νεο-αποικιακού στάτους κβο…

Στη διεθνή απομόνωση το Ισραήλ (Επίκαιρα, 14-20/10/2010)

Σε πλήρες αδιέξοδο οδηγήθηκαν για μια ακόμη φορά (την ένατη!) οι απ’ ευθείας διαπραγματεύσεις για το Παλαιστινιακό μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστινιακής Αρχής. Η εξέλιξη ήταν σε τέτοιο βαθμό αναμενόμενη ώστε να δικαιώνονται εξ ολοκλήρου όσοι διαφωνούσαν με την έναρξη των απ’ ευθείας διαπραγματεύσεων αποδοκιμάζοντας την προθυμία του Αμπάς να προσέλθει στο τραπέζι των συνομιλιών. Ο όρος που ζητούσαν από τον Αμπάς να θέσει στο Ισραήλ για να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις ήταν η απαγόρευση – σε πρώτη φάση – της επέκτασης των εβραϊκών εποικισμών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και την ανατολική Ιερουσαλήμ, όπου κατοικούν αντίστοιχα 300.000 και 200.000 Εβραίοι έποικοι. Και στη συνέχεια η διάλυση των εποικισμών, η ανέγερση των οποίων έχει καταδικαστεί αλλεπάλληλες φορές από τον ΟΗΕ και έχει χαρακτηριστεί παράνομη. Η απόσυρση των Εβραίων από τα κατεχόμενα εδάφη αποτελεί προϋπόθεση, αναντικατάστατο όρο για την δημιουργία ενός ανεξάρτητου και βιώσιμου Παλαιστινιακού κράτους καθώς η παρουσία τους στις πιο γόνιμες εκτάσεις και τα στρατηγικά σημεία (πχ. επάνω σε λόφους) το μόνο που αφήνει στους Παλαιστίνιους για κράτος είναι αποκομμένοι θύλακες, χωρίς γεωγραφική συνέχεια. Ένα κράτος που θα μοιάζει με… ελβετικό τυρί, όπως εύστοχα έχει χαρακτηριστεί.

Καθόλου τυχαία το Ισραήλ δεν απαγόρευσε την επέκτασή τους, παρά προχώρησε μόνο σε ένα πάγωμα (μορατόριουμ) δέκα μηνών, η λήξη του οποίου στις 26 Σεπτέμβρη σηματοδότησε την απόσυρση της Παλαιστινιακής Αρχής από τις διαπραγματεύσεις. Ασπίδα προστασίας στο κύρος της Αρχής  προσέφερε η Αραβική Ένωση που κατά τη διάρκεια ειδικής συνεδρίασής της στη Λιβύη την προηγούμενη Παρασκευή έδωσε διορία ενός μήνα στις ΗΠΑ να λύσουν το αδιέξοδο… Πρόκειται για πρόταση που δεν αποκλείεται να αποβεί εξαιρετικά… επωφελής για το Ισραήλ καθώς σύμφωνα με δημοσιεύματα παζαρεύει νέες στρατιωτικές συμφωνίες και πολεμικό υλικό με τις ΗΠΑ, προκειμένου να ανακοινώσει ένα νέο πάγωμα των εποικισμών ολίγων πάλι μηνών. Έτσι όμως το Ισραήλ θα καταφέρει το εκ πρώτης όψεως αδύνατο. Να συμμετέχει σε αλλεπάλληλους γύρους διαπραγματεύσεων χωρίς να παραχωρεί, ούτε καν να υπόσχεται τίποτε σε ότι αφορά τα επίμαχα, εξασφαλίζοντας ωστόσο πολλές μικρές επιτυχίες που βελτιώνουν την οικονομική και στρατιωτική του θέση. Το Ισραήλ εν ολίγοις επενδύει με τη συμμετοχή του στις διαπραγματεύσεις κερδίζοντας χρόνο και χρήμα.

Υπό αυτό το πρίσμα δεν μπορεί να μην επαινεθεί η στάση της διπλωματικής εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Κάθριν Άστον, η οποία αρνήθηκε να παραβρεθεί στην πανηγυρική έναρξη των διαπραγματεύσεων στην Ουάσινγκτον, εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο τις επιφυλάξεις της για την έκβασή τους. Στο ίδιο μήκος κύματος κυμάνθηκε και η δήλωση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ στις 18 και 19 Σεπτέμβρη όταν κομψά μεν, αποφασιστικά δε, αρνήθηκαν να δώσουν το πράσινο φως στο αίτημα του Ισραήλ για σύσφιξη των σχέσεων του με την ΕΕ, δηλώνοντας ότι πρώτα περιμένουν τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων. Φαίνεται έτσι ότι το Ισραήλ παρότι προσήλθε στις διαπραγματεύσεις όχι απλά με άδεια χέρια αλλά οπλοφορώντας κιόλας, τις «πούλησε» με τον επιδέξιο τρόπο, επιδιώκοντας να σπάσει την απομόνωσή του. Η σχετικά «υποψιασμένη» στάση της ΕΕ απέναντι στο Ισραήλ, που δεν παραγράφει τις τεράστιες ευθύνες της για τη χρόνια στασιμότητα, είναι εμφανές ότι αφήνει έκθετη την ελληνική κυβέρνηση που ανακοινώνει τη μία συμφωνία μετά την άλλη με το Ισραήλ. Πρόκειται για μια κατεύθυνση εξωτερικής πολιτικής που συγχρονίζεται πλήρως με την γραμμή απέναντι στο Ισραήλ που υιοθετούν και προκρίνουν διεθνώς οι πιο φιλοπόλεμοι και επιθετικοί κύκλοι της Ουάσινγκτον.

Το μέγεθος της απειλής που συνιστά το Ισραήλ για τη διεθνή νομιμότητα και το αξιακό κεκτημένο φάνηκε επίσης από την απόφαση που έλαβε το υπουργικό του συμβούλιο την Κυριακή βάση της οποίας όποιος θέλει στο εξής να λάβει την ισραηλινή υπηκοότητα θα πρέπει να ορκίζεται πίστη στο «εβραϊκό και δημοκρατικό» χαρακτήρα του κράτους. Παρακάμπτοντας την εμφανή αντίφαση που ενυπάρχει στον χαρακτηρισμό «εβραϊκό και δημοκρατικό» – μια και αν τα δημοκρατικά δικαιώματα αφορούν μόνο τους Εβραίους δεν είναι δημοκρατικά, δηλαδή καθολικά – με αυτό τον τρόπο το Ισραήλ μετατρέπεται σε ένα ρατσιστικό κράτος, που υποβαθμίζει αυτόματα σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας τους 1,5 εκ. άραβες πολίτες του, οι οποίοι αποτελούν το 20% του πληθυσμού. Η ανακοίνωση του ρατσιστικού αυτού μέτρου έγινε υπό την ανοχή όλων των δυτικών κυβερνήσεων που έσκιζαν τα ιμάτια τους πριν δέκα χρόνια όταν κατηγορούσαν τον δολοφονημένο πλέον πρόεδρο της Σερβίας Μιλόσεβιτς για φυλετικές διακρίσεις και εξαπέλυαν ακόμη και στρατιωτική εισβολή επικαλούμενοι τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων! Οι Παλαιστίνιοι προφανώς δεν συγκαταλέγονται στις «στρατηγικές μειονότητες» όπως είχαν χαρακτηρίσει τότε Μπιλ Κλίντον και Τζορτζ Σόρος τους Αλβανούς, για παράδειγμα.

Άμεσα, η απόφαση της κυβέρνησης – που για να γίνει νόμος θα πρέπει να ψηφισθεί από την Κνεσέτ, κάτι που θεωρείται δεδομένο – δεν θα έχει σημαντικές επιπτώσεις. Μακροπρόθεσμα όμως οι συνέπειες θα είναι καταλυτικές καθώς δημιουργεί νέα, ανυπέρβλητα εμπόδια στο αίτημα επιστροφής των εκατομμυρίων προσφύγων Παλαιστινίων που εκδιώχθηκαν από τους Ισραηλινούς κατακτητές. Επιπλέον, κανείς δεν αποκλείει η ισχύς του νόμου να επεκταθεί εν μία νυκτί σε όσους ενηλικιώνονται και αιτούνται εκλογικού δικαιώματος, να τους ζητιέται δηλαδή όρκος πίστης στον εβραϊκό χαρακτήρα του κράτους, με αποτέλεσμα οι Παλαιστίνιοι που ζουν στα κατεχόμενα εδάφη να έχουν να επιλέξουν είτε την προσφυγιά είτε την παραίτηση από το δικαίωμα ψήφου για να μην υποστούν την ταπείνωση μιας δήλωσης απεμπόλησης της φυλετικής τους προέλευσης. Τέλος, η κατοχύρωση του εβραϊκού χαρακτήρα του κράτους συνιστά μια νίκη του Νετανιάχου, καθώς αποτελούσε μόνιμο αίτημα του προς την παλαιστινιακή πλευρά σε όλη την διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Και αυτό που δε δέχτηκε η παλαιστινιακή πλευρά, γιατί τότε η Δυτική Όχθη και η Ανατολική Ιερουσαλήμ θα έπαυαν να είναι κατεχόμενα εδάφη, γίνεται τελικά νόμος του κράτους.

Η μετατροπή του Ισραήλ και επισήμως σε κράτος δομημένο σε αυστηρά φυλετικές βάσεις, όπως το νοτιοφρικανικό απαρτχάιντ, σε συνδυασμό με το άδοξο τέλος των διαπραγματεύσεων συνιστά πλήγμα για την Παλαιστινιακή Αρχή. Έρχεται μάλιστα δέκα ακριβώς χρόνια μετά την έναρξη της δεύτερης Ιντιφάντα, που ξεκίνησε με μια προβοκάτσια του υποψήφιου τότε πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν, και κατέληξε με την υποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής από την Γάζα. Ο φόρος αίματος που πλήρωσε ο παλαιστινιακός λαός ωστόσο ήταν συνταρακτικός: 4.000 νεκροί, 10.000 σοβαρά τραυματίες, 1.000 ανάπηροι και πολλές χιλιάδες φυλακισμένοι. Το σημαντικότερο όλων ωστόσο ήταν η νίκη που σήμανε η απελευθέρωση της Γάζας. Το ερώτημα οπότε που αβίαστα προκύπτει με αφορμή την συμπλήρωση δέκα χρόνων, είναι: Τι αποτελέσματα έφερε η στροφή 180 μοιρών που εγκαινίασε η ενδοτική γραμμή του Αμπάς που αποκλείει κάθε μορφή ένοπλης αντίστασης και εναποθέτει όλες τις ελπίδες επίλυσης του Παλαιστινιακού στους Αμερικάνους και το Ισραήλ, δηλαδή στους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς της κατοχής; Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η γραμμή του Αμπάς δεν έφερε καμία νίκη στους Παλαιστίνιους. Αντίθετα, απομάκρυνε την λύση του ζητήματος καθώς επεκτάθηκαν οι εποικισμοί στα κατεχόμενα, αυξάνοντας την πολυπλοκότητα των προβλημάτων που θα πρέπει να λυθούν, και βάθυνε ο διχασμός του ίδιου του παλαιστινιακού λαού, επιλέγοντας ακόμη και την ένοπλη αντιπαράθεση με τη Χαμάς.

Από την άλλη, η συνεχής παραβίαση κάθε αρχής του διεθνούς δικαίου έχει οδηγήσει την διεθνή επιρροή του Ισραήλ στο ναδίρ. Η σφαγή τουλάχιστον εννέα ακτιβιστών από τον ισραηλινό στρατό τον Μάη που επέβαιναν στο Στολίσκο της Ελευθερίας πλέοντας σε διεθνή ύδατα με κατεύθυνση την Γάζα ήταν το πιο κορυφαίο, πρόσφατο γεγονός, αλλά όχι το μοναδικό. Ως αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολουθεί το Ισραήλ πρόσφατα στοιχεία της Ισραηλινής Στατιστικής Υπηρεσίας δείχνουν ότι ο αριθμός των Εβραίων που μεταναστεύουν κάθε χρόνο στο Ισραήλ έφθασε στο χαμηλότερο σημείο από το 1988. Επίσης 750.000 άτομα έχουν φύγει από το Ισραήλ για να ζήσουν στις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Ευρώπη, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη (7-13 Οκτώβρη) αιγυπτιακή εφημερίδα Al Ahram Weekly,  παύοντας πλέον να το θεωρούν ως τον ασφαλέστερο τόπο για να ζήσει ένας Εβραίος. Πολλοί περισσότεροι επίσης ζητούν να αποκτήσουν και δεύτερο διαβατήριο, προκαλώντας βαθιά ανησυχία στην ισραηλινή πολιτική ηγεσία που βλέπει ακόμη και την μικρή μειοψηφία των εβραίων δημοκρατών να γυρίζει την πλάτη του στο Ισραήλ, δίνοντας έτσι μεγαλύτερο βάθος στην διεθνή του απομόνωση.

Συνεχείς προκλήσεις Ισραήλ κατά του Λιβάνου (Επίκαιρα 12-18/8/2010)

Κακός οιωνός για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή ήταν το πολεμικό επεισόδιο που ξέσπασε στα σύνορα του Λιβάνου με το Ισραήλ την Τρίτη 3 Αυγούστου οδηγώντας στο θάνατο έναν ισραηλινό αντισυνταγματάρχη κι από τη μεριά του Λιβάνου δύο στρατιώτες κι ένα δημοσιογράφο. Η φονική ανταλλαγή πυρών που ξέσπασε με ευθύνη του Ισραήλ αποτέλεσε ένα ακόμη επεισόδιο σε μια μακρά αλυσίδα ανησυχητικών εξελίξεων που συμβαίνουν τις τελευταίες λίγες εβδομάδες τα οποία υπογραμμίζουν ότι μια νέα ανάφλεξη είναι προ των πυλών της Μέσης Ανατολής.

Το πυρ που διέταξαν οι λιβανέζικες ένοπλες δυνάμεις, με αφορμή την παραβίαση των συνόρων τους κατά την προσπάθεια των ισραηλινών να κόψουν κάποια δένδρα που περιόριζαν το οπτικό πεδίο στις κάμερες παρακολούθησης, αποτέλεσε κατ’ αρχήν έκπληξη. Όχι γιατί μια τέτοια απόφαση ήταν αδικαιολόγητη. Οι κυανόκρανοι του ΟΗΕ, που ερωτήθηκαν, απάντησαν στο Ισραήλ να περιμένει και να μην προχωρήσει στην κοπή των δένδρων που είχε ζητήσει σε ένα κατεχόμενο κομμάτι γης, το οποίο έχει αποσπάσει με τη βία από τον Λίβανο, σύμφωνα με δηλώσεις αξιωματούχων του ΟΗΕ. Ενώ, πριν εκτοξευθούν τα θανατηφόρα πυρά είχαν γίνει προειδοποιητικές βολές και οι σχετικές προειδοποιήσεις. Τα πυρά των λιβανέζων στρατιωτών επομένως ήταν δικαιολογημένα και δεν είναι καθόλου τυχαίο που η πολιτική ηγεσία επικρότησε τη στάση του στρατού. Πολύ ενδεικτικά ο πρόεδρος της χώρας, Μισέλ Σουλεϊμάν δήλωσε ότι έδωσε οδηγίες στους αξιωματικούς «να αντιμετωπίσουν κάθε παραβίαση των εδαφών του Λιβάνου ή εναντίον του λαού και του στρατού μας χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα μέσα και με οποιαδήποτε θυσίες χρειασθούν». Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο πρωθυπουργός, Σάαντ Χαρίρι, που προχώρησε σε διεθνείς επαφές, σύμφωνα με την Wall Street Journal της επομένης, εξετάζοντας «τρόπους αντιμετώπισης της ισραηλινής επιθετικότητας».

Η έκπληξη προερχόταν από το γεγονός ότι για πρώτη φορά η υπόθεση της υπεράσπισης της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας του Λιβάνου γινόταν υπόθεση του εθνικού στρατού του! Από την αντίσταση ενάντια στην ισραηλινή κατοχή του νοτίου τμήματος της χώρας που έληξε νικηφόρα το 2000 με την ταπεινωτική αποχώρηση του ισραηλινού στρατού κατοχής, λόγω του τεράστιου κόστους που κατέβαλε, μέχρι τον πόλεμο των 34 ημερών το καλοκαίρι του 2006, η διαφύλαξη των συνόρων του Λιβάνου ανέκαθεν ήταν υπόθεση των σιιτών της Χεζμπολάχ και των συμμάχων της. Στον πόλεμο του 2006 ο εθνικός στρατός δεν είχε ρίξει ούτε μία σφαίρα!

Τώρα όμως οι όροι αντιστράφηκαν. Σε τέτοιο βαθμό ώστε κατά την προγραμματισμένη και επετειακή (με αφορμή την λήξη του πρόσφατου πολέμου) ομιλία του, που πραγματοποιήθηκε λίγες ώρες μετά το επεισόδιο στα σύνορα, ο ηγέτης της Χεζμπολάχ, σεΐχης Χασάν Νασράλα να δηλώσει ότι «η αντίσταση προστατεύει το στρατό κι ο στρατός την αντίσταση». Ο ηγέτης της Χεζμπολάχ δήλωσε επίσης ότι «οι άνδρες μας βρίσκονταν στο πεδίο της μάχης κατά μήκος των συνόρων αλλά είχαν διαταχθεί να δείξουν αυτοσυγκράτηση».

Μια πρώτη ερμηνεία για την προθυμία που έδειξε η πολιτική ελίτ του Λιβάνου να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες που της αναλογούν σχετίζεται με τον κίνδυνο που εκπροσωπεί η Χεζμπολάχ. Το συμπέρασμα από τον πόλεμο του 2006 και την αντίσταση στην κατοχή του νοτίου Λιβάνου είναι ότι η χώρα δεν πρόκειται να μείνει απροστάτευτη. Η Χεζμπολάχ κι άλλες ένοπλες σιτικές οργανώσεις έχουν τον εξοπλισμό και την εμπειρία να αποκρούσουν μια ισραηλινή επίθεση. Το αντίτιμο που πλήρωσε όμως το κατακερματισμένο πολιτικό σύστημα του Λιβάνου ήταν η απογείωση του κύρους της σιιτικής οργάνωσης, που έπαψε να αποτελεί μια θρησκευτική σέχτα κι αίφνης μετατράπηκε σε δύναμη που εγγυάται την εδαφική κυριαρχία και την ενότητα της χώρας. Για να μην δει για άλλη μια φορά τα κύρος του να καταβυθίζεται επομένως προς όφελος της Χεζμπολάχ, ο πολιτικός κόσμος του Λιβάνου ανέλαβε να σηκώσει αυτή τη φορά το γάντι που πέταξαν οι Ισραηλινοί. Δεν είναι όμως μόνο αυτό.

Τα ίδια τα διακυβεύματα πλέουν έχουν γίνει πολύ περισσότερα. Έως πρόσφατα το Ισραήλ, που χαρακτηρίζεται εχθρικό κράτος στο σύνταγμα του Λιβάνου, έχει αποσπάσει με τη βία πολλές εκτάσεις από το Λίβανο κατά μήκος των κοινών τους συνόρων, τις οποίες επιχειρεί να ενσωματώσει στα δικά του γεωγραφικά σύνορα. Η επιθετικότητά του όμως πλέον ξεφεύγει από τα γήινα όρια κι επεκτείνεται στα χωρικά ύδατα. Αφορμή αποτέλεσε η ανακάλυψη ανοιχτά του Ισραήλ και του Λιβάνου ενός γιγαντιαίου κοιτάσματος φυσικού αερίου (Λεβιάθαν το χαρακτήριζαν οι Financial Times σε δημοσίευμά τους στις 17 – 18 Ιούλη) που περιλαμβάνει 16 τρισ. κυβικά πόδια αερίου. Η θαλάσσια περιοχή όπου βρίσκεται το κοίτασμα είναι αντίκρυ τόσο του Ισραήλ όσο και του Λιβάνου, όπως βεβαιώνεται από μια απλή ματιά που μπορεί να ρίξει κανείς στους χάρτες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Παρόλα αυτά το Ισραήλ κατά παράβαση κάθε διεθνούς πρακτικής και νομιμότητας τοποθέτησε μια σειρά από σημαδούρες κατά μήκος δύο μιλίων, επικαλούμενο λόγους ασφαλείας, ορίζοντας έτσι μονομερώς τα χωρικά ύδατα του. Στόχος του φυσικά ήταν μόνο και μόνο να αποκλείσει κάθε πιθανή εκμετάλλευση των κοιτασμάτων από το Λίβανο. Δείχνοντας τις προθέσεις του Ισραήλ, ο υπουργός Υποδομών της χώρας, Ουζί Λαντάου, δήλωσε στα μέσα Αυγούστου ότι το εβραϊκό κράτος «δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει ακόμη και στρατιωτική δύναμη» για να υπερασπίσει τα κοιτάσματα αερίου.

Η προκλητικότητα του Ισραήλ έχει εξοργίσει τον πολιτικό κόσμο του Λιβάνου που βλέπει τον κίνδυνο να χάσει μέσα από τα χέρια του μια μοναδική στην ιστορία ευκαιρία για να ανορθώσει τα υπό κατάρρευση δημόσια οικονομικά του (με χρέος ύψους 50 δισ. δολ. που αγγίζει το 150% του ΑΕΠ) και να εξασφαλίσει την ενεργειακή του αυτονομία. Η δήλωση σε αυτό το πλαίσιο, από τη Συρία μάλιστα, του σιίτη προέδρου της λιβανέζικης Βουλής, ότι «ο στρατός ο λαός και η αντίσταση του Λιβάνου είναι έτοιμοι να αναχαιτίσουν κάθε προσπάθεια κλοπής των φυσικών τους πόρων» κάθε άλλο παρά τυχαία ή μεμονωμένη ήταν. Αντανακλούσε την αυξημένη ένταση που υπάρχει στις σχέσεις των δύο χωρών, με ευθύνη φυσικά του Ισραήλ.

Στην βάση όλων των παραπάνω το πολεμικό επεισόδιο της προηγούμενης Τρίτης έφερε στην επιφάνεια την υφιστάμενη όξυνση. Το Ισραήλ δε, το προκάλεσε θέλοντας έτσι κατά πάσα πιθανότητα να ελέγξει τα αντανακλαστικά των γειτόνων του και να δει κατά πόσο η διάθεση του πολιτικού κόσμου να διεκδικήσει τα κυριαρχικά του δικαιώματα περιορίζεται μόνο σε δηλώσεις, όπως συνηθίζεται στη Μέση Ανατολή. Ήταν ένας έλεγχος αντιδράσεων που θύμιζε, τηρουμένων όλων των αναλογιών, τον έλεγχο που έκανε η Γεωργία στα αντανακλαστικά της Ρωσίας με την επέμβαση στη νότια Οσετία, με δραματικά αποτελέσματα.

Επιπλέον, η επιθετικότητα του Ισραήλ κατά του Λιβάνου μπορεί να ενταχθεί στα μέτρα προετοιμασίας και επίσπευσης της ειλημμένης απόφασης βομβαρδισμού των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν. Το εβραϊκό κράτος δεν αποκλείεται να προκαλέσει ένα νέο πόλεμο με το Λίβανο και τη Χεζμπολάχ προκειμένου να εξουδετερώσει το οπλοστάσιό τους, αποκλείοντας έτσι πιθανά μέτρα εκδίκησης και αντιπερισπασμού σε περίπτωση επίθεσης στο Ιράν. Ήδη άλλωστε το ξήλωμα του κατασκοπευτικού του δικτύου στη χώρα των Κέδρων, με αφορμή τις αλλεπάλληλες συλλήψεις λιβανέζων αξιωματούχων που δούλευαν για λογαριασμό του εβραϊκού κράτους, η τελευταία από τις οποίες συνέβη μόλις λίγες μέρες πριν το αιματηρό επεισόδιο, αδυνατίζει τις θέσεις του Ισραήλ στη γειτονική χώρα κι αυξάνει την οργή του.

Η αυξημένη ανησυχία που υπάρχει στη Μέση Ανατολή για ένα νέο πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου οδήγησε την προτελευταία μέρα του Ιούλη τον πρόεδρο της Συρίας, Μπασάρ αλ Άσαντ, και τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας, Αμπντάλα, στη Βηρυτό όπου συναντήθηκαν με τον πρόεδρο του Λιβάνου, σε μια εμφανή προσπάθεια να εκτονώσουν την κλιμακούμενη ένταση. Ωστόσο, η δήλωση του σύρου προέδρου λίγες μέρες μετά ότι «αυξάνονται οι πιθανότητες ενός πολέμου στην περιοχή» και κατά βάθος οι συνεχείς προκλήσεις του Ισραήλ, λιγοστεύουν τις πιθανότητες εκτόνωσης της κρίσης.

Αξιοθρήνητη και γκαγκστερική επίθεση του Ισραήλ (Πριν, 6 Ιούνη 2010)

Στη μια πλευρά είναι η Ελλάδα της πρασινογάλαζης μίζας, των αντιλαϊκών εκβιασμών, της καταστολής, του ΔΝΤ και των κοινών στρατιωτικών ασκήσεων με το Ισραήλ. Στην άλλη πλευρά, την από δω, είναι η Ελλάδα των απεργών, του αγώνα, της συλλογικότητας, της ιδεολογικής αναζήτησης και του διεθνισμού! Το Καράβι για τη Γάζα, ο Στόλος της ελευθερίας δεν ήταν μια αποκοτιά κάποιων παράτολμων ή ασυλλόγιστων. Το κίνημα που δημιουργήθηκε με αποκλειστικό σκοπό το σπάσιμο του αποκλεισμού της Γάζας εγγράφεται ήδη στις πιο λαμπρές στιγμές της Αριστεράς της χώρας μας γιατί έδειξε την ικανότητα που έχει ο ελληνικός λαός την ίδια ώρα που αγωνίζεται για να μην περάσει ο κοινωνικός Μεσαίωνας, την ίδια αυτή ώρα που αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη απειλή για τις κοινωνικές του κατακτήσεις, αυτήν ακριβώς την ώρα με κίνδυνο της ζωής του να προκαλεί το σιωνισμό, δηλώνοντας στο μισητό εβραϊκό κράτος πως οι Παλαιστίνιοι της Γάζας δεν είναι μόνοι τους. Πως δίπλα τους κι εμείς δημιουργούμε μια ανθρώπινη ασπίδα διεθνούς αλληλεγγύης, παλεύοντας να εξασφαλίσουμε στον παλαιστινιακό λαό τα αναφαίρετα δικαιώματά του, που του στερεί ο ιμπεριαλισμός.

Η πρωτοβουλία δεν θα είχε πετύχει το στόχο της αν δεν στηριζόταν από χιλιάδες ανώνυμους εργαζόμενους, όπως για παράδειγμα οι ναυτεργάτες του Πειραιά, που την πλαισίωσαν με τους πιο διαφορετικούς τρόπους. Παρόλα αυτά ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στους αγωνιστές που συμμετείχαν στην αποστολή. Στο φορτηγό Ελεύθερη Μεσόγειος, το πλήρωμα αποτελούταν από τους εξής: Στυλιανάκης Ζαχαρίας, Κληρονόμος Μανόλης, Χρυσοχοΐδης Νεκτάριος, Μισεμικές Γιώργος, Γρηγορόπουλος Μιχάλης και Μπόλος Νίκος. Επιβάτες ήταν: Νταμολίν Μάριο Τζιοβάνι, Ντρορ Φέιλερ, Φαράτζι Μαρτσέλο, Χένινγκ Μάνκελ, Μεχμέτ Καπλάν, Σαμάν Αλί Αμπντουλά, Σόμερ Χούντβιλ Τόμας Τζορτζ, Βικτόρια Στραντ, Γασπαράτου Ευγενία, Θεοχαροπούλου Κατερίνα, Καρατζάς Γιώργος, Καρυπίδης Γιάννης, Κοσματόπουλος Νικόλας, Λάμπρου Ηλίας, Μαθιουλάκης Μανόλης, Μουστάκας Ανδρέας – Μάριος, Ναΐμ Ελγαντούρ, Παπαδοκωστόπουλος Άρης, Πισσίας Βαγγέλης, Πολίτης Παναγιώτης, Συγγελάκης Πολυάνθης, Τζιούμπας Θανάσης, Τικτόπουλος Μιχάλης και Ψαρά Μαρία. Στο επιβατηγό «Σφενδόνη» το πλήρωμα αποτελούταν από τους: Μπούκας Θεόδωρος, Παπακινός Πέτρος, Παπαδημητρίου Αποστόλης, Αυγήρης Σπύρος. Επιβάτες ήταν: Εναφαά Ελάατι, (Τυνησία), Καμπάνι Χαλέντ, Βαλκάνος Νίκος, Γελάλης Δημήτρης, Κιτίδη Κατερίνα, Κυρίλλου Δήμητρα, Λιερός Γιώργος, Τραβάλου Αφροδίτη και Τσιγαρίδας Χρήστος. Στο Επιβατηγό «Μαβί Μαρμαρά» επέβαιναν οι Πλειώνης Δημήτριος και Χατζηστεφάνου Άρης.

 Τα πρώτα έξι μέλη της ελληνικής αποστολής έφθασαν στην Αθήνα το πρωί της Τρίτης. Οι υπόλοιποι τα ξημερώματα της Πέμπτης με ειδική πτήση που έβαλε η κυβέρνηση αφού πρώτα εκτέθηκε στα μάτια όλων για την ένοχη αδιαφορία που επέδειξε σχετικά με την τύχη των αιχμαλώτων. Μάλιστα για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις ο αναπληρωτής υπουργός Δ. Δρούτσας έκανε και δηλώσεις στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας, όπου συνεχάρη τον… εαυτό του για τα αντανακλαστικά που επέδειξε στην επίλυση της κρίσης και την επιστροφή των αιχμαλώτων. Λίγη ώρα μετά οι συγκεντρωμένοι συγγενείς και άλλοι αγωνιστές τον αποδοκίμαζαν, αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει τα σχέδια του για επίσημες χαιρετούρες με τα μέλη της αποστολής μετά την αποβίβαση τους…

Το πρωί της Παρασκευής αντιπροσωπεία των μελών της αποστολής έδωσε συνέντευξη Τύπου όπου περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια την βάναυση συμπεριφορά των Ισραηλινών, για την οποία ούτε είδε, ούτε άκουσε τίποτε η ελληνική κυβέρνηση. Παρότι μάλιστα οι ξυλοδαρμοί των Ισραηλινών κάθε άλλο παρά τυχαίοι ήταν. Η επιμονή που επέδειξαν απέναντι στον Βαγγέλη Πισσία, για παράδειγμα, ψυχή της ελληνικής αποστολής που δέχθηκε τον πιο άγριο ξυλοδαρμό, δείχνει ότι από την μεριά του Ισραήλ όλα έγιναν βάση σχεδίου.

Ας δώσουμε όμως τον λόγο στους ίδιους τους πρωταγωνιστές όπως μίλησαν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις που είχαμε και με τα όσα δήλωσαν στη συνέντευξη Τύπου.

Χαλέντ Καμπάνι, γιατρός παλαιστινιακής καταγωγής: «Ξύλο μέχρι λιποθυμίας»

«Όλα τα χτυπήματα που δέχτηκα από τους Ισραηλινούς ήταν στα πιο ζωτικά σημεία του σώματός μου, τα οποία γνωρίζω πολύ καλά λόγω του επαγγέλματός μου: στον λαιμό, το κεφάλι και τη νεφρική χώρα. Σήμερα Παρασκευή, το πρωί είχα και αιματουρία. Όλα ξεκίνησαν μια στιγμή που με απομόνωσαν από τους υπόλοιπους. Τότε ένας Ισραηλινός μου έκανε κεφαλοκλείδωμα, με έριξε κάτω και τότε πολλοί άλλοι άρχισαν να με βαράνε, μέχρι που λιποθύμησα. Όταν ξύπνησα κατάλαβα ότι είχα δεμένα τα χέρια μου με χειροπέδες στην πλάτη πολύ σφιχτά».

– Δεν σε επέλεξαν τυχαία, να υποθέσω…

«Πράγματι. Από την πρώτη στιγμή προσπαθούσαν να με απομονώσουν, αλλά δεν τους δόθηκε η ευκαιρία γιατί συνέχεια ήμασταν όλοι μαζί κι ο ένας προστάτευε τον άλλο. Όταν αντιλαμβανόμασταν ότι πράκτορες της Μοσάντ πήγαιναν να αρπάξουν κάποιον, αμέσως κάναμε κλοιό και δεν τους αφήναμε να τον πάρουν.

Οι τραυματισμοί ξεκίνησαν από το πλοίο. Εγώ και πολλοί ακόμη δεχθήκαμε ηλεκτροσόκ για να μπορέσουν να σπάσουν την ανθρώπινη αλυσίδα που είχαμε δημιουργήσει ώστε να περιφρουρήσουμε τον καπετάνιο μας που κράταγε το πηδάλιο. Αντέξαμε μισή ώρα, μέχρι που μας επιτέθηκαν με λέιζερ και ηλεκτροσόκ. Και τότε επιτέθηκαν με λύσσα στον καπετάνιο, τον Θόδωρο».

(Να αναφέρουμε πως η στιγμή της επίθεσης στον καπετάνιο έχει αποθανατιστεί σε βίντεο που τράβηξε η Κατερίνα Κιτίδη, που ήταν παρούσα, και το οποίο είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα του tvxs).

Θοδωρής Μπούκας, καπετάνιος Σφενδόνης: «Δικαίωμα στην αυτοάμυνα»

«Τα πάρθια βέλη τα δέχτηκε ο γιατρός. Ξέρετε είναι εκείνα τα βέλη, που έριχναν εντελώς απροσδόκητα και ύπουλα, στο τέλος των εχθροπραξιών οι Πάρθες ιππείς. Το κατόρθωμα μας ήταν πως καταφέραμε να τους καθυστερήσουμε για περισσότερη από μισή ώρα, όπως επιδιώκαμε για να βγει το φως. Σβήσαμε τις μηχανές και μέχρι να τις βάλουν μπρος ξανά, παιδεύτηκαν πολύ. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Εκεί τους έπιασε αμόκ.

Οι Ισραηλινοί έχουν μια φασιστική αντίληψη και νομίζουν ότι αυτοί είναι και κανένας άλλος. Αυτή την έπαρση την έβλεπα παντού. Ακόμη και στο νοσοκομείο που μας πήγαν, όπου δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι είχαμε δικαίωμα στην αυτοάμυνα».

Βαγγέλης Πισσίας: «Επιβεβλημένη η αντίσταση»

«Το Ισραήλ έκανε μια αξιοθρήνητη και γκανγκστερική επίθεση απέναντι σε άοπλους ανθρώπους που δεν πρόβαλαν καμία αντίσταση. Την αντίσταση απέναντι στην πειρατεία όμως την επιβάλλει το ίδιο το διεθνές δίκαιο. Ένας καπετάνιος δεν επιτρέπεται να δίνει το τιμόνι του. Ο πλοίαρχος μπορεί να διαθέτει και όπλο για να προστατεύσει το πλοίο, κάτι που φυσικά που ούτε διανοηθήκαμε να πράξουμε. Έχει υποχρέωση όμως να διατάξει το πλήρωμα να προστατεύσει το πλοίο. Γιατί να διώκεται η αντίσταση;

Το Ισραήλ σου δίνει την εντύπωση ότι κατοικείται από ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους είναι σε υπηρεσίες ασφαλείας, σε κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς καταστολής. Λυπάμαι που το λέω αλλά δεν συναντήσαμε ούτε ένα ανθρώπινο πρόσωπο όσες μέρες ήμασταν εκεί».

Τάκης Πολίτης: «Νέα αποστολή για τη Γάζα»

«Άμεσος στόχος είναι να ξεκινήσει εμπάργκο ενάντια σε οτιδήποτε προέρχεται από το Ισραήλ. Από λιμενεργάτες και πανεπιστημιακοί μέχρι οι έμποροι πρέπει να επιβάλλουν τον αποκλεισμό κάθε ανταλλαγής.

Οι Τούρκοι νεκροί είναι και δικοί μας νεκροί. Πενθούμε γι αυτούς και θα τιμήσουμε τη μνήμη τους πηγαίνοντας το καλοκαίρι στην Κωνσταντινούπολη.  Χρέος μας είναι να φτιάξουμε μια νέα αποστολή για τη Γάζα όσο πιο γρήγορα γίνεται. Απώτερος στόχος μας είναι όχι μόνο να σπάσουμε τον αποκλεισμό μπαίνοντας εμείς όποτε θέλουμε στη Γάζα, αλλά να μπορούν και ο Γαζαίοι να βγαίνουν, όποτε θέλουν».

Χρίστος Τσιγαρίδας: «Θέλουμε πίσω την Ελεύθερη Μεσόγειο»

«Πρέπει να καταγγείλουμε την κολεγιά της ελληνικής κυβέρνησης με το Ισραήλ. Να μάθει ο κόσμος ότι οι λιμενικοί έρχονταν στο πλοίο με σκυμμένα κεφάλια, γιατί ντρέπονταν που έπρεπε να εκτελέσουν τις άνωθεν εντολές, ακόμη και μια μέρα πριν ξεκινήσουμε και κατέβαζαν τον κόσμο επικαλούμενοι τα πιο διαφορετικά κωλύματα. Να μάθει ο κόσμος ότι ο χρονικός προγραμματισμός της κοινής ελληνο-ισραηλινής άσκησης άλλαζε κάθε φορά που αλλάζαμε κι εμείς την ημερομηνία αναχώρησης των πλοίων. Για το πρώτο δεκαήμερο του Μάη ανακοινώναμε εμείς τον απόπλου; Για το πρώτο δεκαήμερο ανακοίνωνε κι η κυβέρνηση! Δεύτερο δεκαήμερο λέγαμε εμείς, λόγω δυσκολιών; Δεύτερο δεκαήμερο ανακοίνωναν κι αυτοί…

Στόχος μας είναι να πάρουμε πίσω το καράβι Ελεύθερη Μεσόγειος που έχει ελληνική σημαία και τα 15 διαβατήρια που παράνομα έχουν κρατήσει οι Ισραηλινοί, χωρίς να ξέρουμε τι θα τα κάνουν και που θα τα χρησιμοποιήσουν».

Θανάσης Τζιούμπας: «Το σήμα της νίκης»

«Ο στόλος μας ήταν η πεταλούδα που πέταξε πάνω από την Μεσόγειο για να φέρει τη θύελλα στις διεθνείς σχέσεις που απομόνωσε το Ισραήλ. Για μένα η καλύτερη ανταμοιβή κι η εικόνα που θέλω να κρατήσω απ’ αυτή την αποστολή προέρχεται από κάτι Παλαιστινιάκια που είδαμε στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν όταν περιμέναμε να φύγουμε έχοντας γύρω – γύρω ένοπλους έτοιμους να μας λυντσάρουν. Τη στιγμή που πέρναγαν μέσα από το λεωφορείο τους βλέποντας εμάς στην μικρή φυλακή μέσα στην μεγάλη μάς έκαναν το σήμα της νίκης. Αυτή η κίνηση θα με κάνει να πάω ξανά και ξανά μέχρι να τερματιστεί η πολιορκία κι η θάλασσα της Γάζας να γίνει πόρτα στην ελευθερία και όχι κομμάτι του τείχους που την περιβάλει».

 Μποϋκοτάζ στο Ισραήλ

Περισσότερες από 100 είναι οι υπογραφές ιστορικών και άλλων επιστημόνων που έχουν συγκεντρωθεί σε κείμενο του Ομίλου για την Μελέτη της Ιστορίας και της Κοινωνίας, με στόχο να επιβληθεί επιστημονικό εμπάργκο στο Ισραήλ.

Στο κείμενο όπου συγκεντρώνονται υπογραφές αναφέρεται: «Ο Όμιλος Μελέτης της Ιστορίας και της Κοινωνίας (Ο.Μ.Ι.Κ.) καταδικάζει με τον πιο απερίφραστο τρόπο την τρομοκρατική επίθεση του ισραηλινού στρατού ενάντια στη νηοπομπή αλληλεγγύης προς το παλαιστινιακό λαό. Οι εικόνες της ένοπλης επίθεσης στα πλοία που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια, η δολοφονία άγνωστου αριθμού ακτιβιστών και οι προκλητικές δηλώσεις των εκπροσώπων του κράτους του Ισραήλ προκαλούν αποτροπιασμό και οργή σε κάθε σκεπτόμενο και προοδευτικό άνθρωπο.

Η καταδίκη της εγκληματικής πολιτικής του κράτους του Ισραήλ και η εκδήλωση συμπαράστασης προς τον παλαιστινιακό λαό και το δίκαιο αίτημά του για Γη και Ελευθερία πρέπει να συνδεθεί με την πλήρη απομόνωση του Ισραήλ και των διπλωματικών του αντιπροσωπειών. Τα τελευταία χρόνια η πρεσβεία του Ισραήλ στην Ελλάδα έχει επιδείξει ιδιαίτερη κινητικότητα στην προώθηση εκπαιδευτικών, επιστημονικών και λογοτεχνικών δραστηριοτήτων (συναντήσεις, συνέδρια, υποτροφίες και χορηγίες), κάτω από το μανδύα της επιστημονικής και ακαδημαϊκής ουδετερότητας.

Εμείς που υπογράφουμε το κείμενο αυτό δηλώνουμε την κατηγορηματική μας άρνηση να συνεργαστούμε με το κράτος του Ισραήλ και τους μηχανισμούς του. Καλούμε τους συναδέλφους μας ιστορικούς, αρχαιολόγους, εκπαιδευτικούς και  κοινωνικούς επιστήμονες να καταδικάσουν την πολιτική του κράτους του Ισραήλ μέσω ενός ενεργητικού μποϋκοτάζ των επιστημονικών και ακαδημαϊκών πρωτοβουλιών που τελούν υπό την άμεση ή έμμεση αιγίδα του.

Δηλώνουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας σε όλους εκείνους -ανεξαρτήτως καταγωγής και θρησκεύματος- που μάχονται στο Ισραήλ για μία δίκαιη λύση συναδέλφωσης των λαών. Οι θαρραλέες φωνές στο εσωτερικό του Ισραήλ που καταδικάζουν την πολιτική του και επισημαίνουν τον εγκληματικό του ρόλο στην περιοχή, πρέπει να ενισχυθούν με κάθε μέσο. Στο πλαίσιο αυτό, δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας στους φοιτητές, στους ερευνητές και στους επιστήμονες που αψηφούν το «κυνήγι μαγισσών», την τρομοκρατία και τη συκοφάντηση και αρνούνται να συναινέσουν στις φασιστικές πρακτικές του κράτους του Ισραήλ»

Συνένοχοι του ισραηλινού εγκλήματος Αθήνα και Λευκωσία (Επίκαιρα, 3-9/6/2010)

Συγκλονίστηκε η παγκόσμια κοινή γνώμη από το στυγερό και προμελετημένο έγκλημα που διέπραξε το κράτος τρομοκράτης του Ισραήλ εναντίον εκατοντάδων αγωνιστών από δεκάδες χώρες του κόσμου τα ξημερώματα της Δευτέρας. Η επίθεση στα έξι πλοία του στόλου που επεδίωξε να σπάσει τον παράνομο αποκλεισμό της Γάζας, μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια, προκάλεσε τον θάνατο περισσότερων από 20 αγωνιστών (κι όχι 9 όπως δηλώνει το Ισραήλ για να εκτονώσει τις διεθνείς αντιδράσεις) και τον σοβαρό τραυματισμό δεκάδων ακόμη και εκατοντάδων άλλων. Επρόκειτο για μία πράξη κρατικής τρομοκρατίας και πειρατείας, πολύ βαρύτερης μορφής από αυτή που ασκούν οι σομαλοί πειρατές!

Το Ισραήλ όμως δεν είναι η πρώτη φορά που καταπατά το διεθνή νόμο, όσο κι αν η βαρβαρότητά του πάγωσε όλη την ανθρωπότητα, θυμίζοντας τα έργα και τις ημέρες του ναζιστικού στρατού. Ο αποκλεισμός της Γάζας που αποτελεί μέθοδο συλλογικής τιμωρίας εναντίον ενός λαού έχει καταδικαστεί άπειρες φορές από τη διεθνή κοινότητα, μεταξύ των οποίων κι από την Κάθριν Άστον, αρμόδια της ΕΕ για την εξωτερική πολιτική της Ένωσης – κάτι που φυσικά δεν μειώνει τις τεράστιες ευθύνες της διεθνούς κοινότητας για τα συνεχιζόμενα και ατιμώρητα εγκλήματα του εβραϊκού κράτους.

Τα ερωτήματα που γεννιούνται την επομένη του μακελειού επομένως είναι πιο βαριά για τους άλλους συνένοχους της σφαγής, όπως είναι η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο καθώς πλέον είναι δεδομένο ότι γνώριζαν! Ήξεραν το ισραηλινό σχέδιο! Η κυβέρνηση Παπανδρέου και η κυβέρνηση του Χριστόφια ήταν έγκαιρα ενήμερες από το ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ για την επίδειξη δύναμης που θα κάνει απέναντι στους διαδηλωτές, έτσι ώστε να σταματήσει μια για πάντα ανάλογες προσπάθειες σπασίματος του αποκλεισμού που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο, ακόμη και με επιτυχία. Κι ενώ ήξεραν το μόνο που έκαναν ήταν: Πρώτο, να επιχειρήσουν να αποτρέψουν την πραγματοποίηση της αποστολής για να μην αποκαλυφθεί η στήριξη που παρέχουν σε ένα καθεστώς που έχει χάσει προ πολλού την διεθνή του νομιμοποίηση. Η κοινή άσκηση της ελληνικής αεροπρορίας με την ισραηλινή (που ευτυχώς διακόπηκε μετά την δολοφονική επίθεση τη Δευτέρα) ήταν το πιο κορυφαίο δείγμα όχι όμως και το μοναδικό των δεσμών που έχουν δημιουργηθεί μεταξύ Ελλαδας και Ισραήλ το τελευταίο διάστημα. Δεύτερο, η Ελλάδα και η Κύπρος επιχείρησαν να υπονομεύσουν την αποστολή, με αποτέλεσμα ηθελημένα ή άθελά τους να διευκολύνουν το ισραηλινό έργο. Ειδικότερα, η απαράδεικτη απόφαση της Λευκωσίας να μην επιτρέψει την επιβίβαση στα πλοία της αλληλεγγύης ελλήνων και άλλων ευρωπαίων βουλευτών δεν είναι απλώς ότι εξέθεσε την Κυπριακή Δημοκρατία στα μάτια των λαών της Μεσογείου, από τη στιγμή που φάνηκε να είναι όργανο της πιο μισητής κυβέρνησης της περιοχής. Ούτε ότι άνοιξε το δρόμο για την αναγνώριση των κατεχομένων λιμανιών. Το σημαντικότερο, άμεσα, είναι ότι άφησε ακάλυπτη την αποστολή από προσωπικότητες κύρους, όπως βουλευτές, που κατά παράδοση ακολουθούν ανάλογες πρωτοβουλίες. Έτσι χάρη στην Αθήνα και την Λευκωσία το Ισραήλ δεν πλήρωσε εκείνο το τίμημα που θα του αναλογούσε αν τυχόν και μεταξύ των τραυματισμένων ήταν κάποιος βουλευτής.

Κυρίως η Αθήνα αλλά και η Λευκωσία επίσης αποδείχθηκαν τραγικά και επικίνδυνα ανεπαρκείς να πράξουν τα δέοντα, αυτά δηλαδή που θα έκανε οποιοδήποτε ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος σέβεται τα σύμβολά του, από τη στιγμή που οι ισραηλινοί δολοφόνοι επιτέθηκαν σε πλοία με ελληνική σημαία, τραυματίζοντας έλληνες πολίτες σε διεθνή ύδατα και κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Ακόμη κι αυτές οι δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών Δ. Δρούτσα (που αποδοκίμαζαν την έκταση της βίας κι όχι την ίδια τη βία!) ήταν πολύ κατώτερες των περιστάσεων και σε λάθος κατεύθυνση, δηλωτικές των επικίνδυνων διαδρομών που ακολουθεί η ελληνική διπλωματία, καθ’ υπόφδειξη φυσικά της ίδιας της Ουάσινγκτον, που οπλίζει το Ισραήλ.