Γενική τάση κι όχι ελληνική ιδιαιτερότητα η αύξηση του χρέους (Επίκαιρα, 3-9 Μαΐου 2012)

Το δημόσιο χρέος και η επίθεση στην Ελλάδα – όλη η αλήθεια για τη Eurostat

Μια διαφορετική ερμηνεία της κρίσης χρέους που ταλανίζει την Ευρώπη παρουσιάζουν τα στοιχεία για την εξέλιξη του δημόσιου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος, που δόθηκαν στην δημοσιότητα από την Eurostat στις 23 Απριλίου 2012. Πρόκειται για μια στατιστική καταγραφή που δίνεται στην δημοσιότητα κάθε χρόνο τον Απρίλιο, αποτελώντας το σημείο αναφοράς για πολιτικούς και τεχνοκράτες στην Ευρώπη και διεθνώς. Στην προ διετίας εν λόγω έρευνα, για παράδειγμα, αυτή που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2010, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας για το 2009 εμφανιζόταν στο 115,1%. Ακόμη δεν είχαν εφαρμοστεί τα μαγειρέματα που επέτρεψαν στη συνέχεια την εκτίναξη του δημόσιου χρέους και παρουσίαση της προσφυγής στον μηχανισμό ΔΝΤ – ΕΕ ως μονόδρομο. Όταν ολοκληρώθηκε η «δημιουργική λογιστική» με ευθύνη όχι μόνο της προερχόμενης από το ΔΝΤ διορισμένης διοίκησης της ΕΛ.ΣΤΑΤ αλλά και της Eurostat, στην έκθεση του 2011, το δημόσιο χρέος για το επίμαχο έτος, το 2009, «πέταξε» στο 127,1%!!!

Παρότι λοιπόν η πολιτική είναι παρούσα και οι χειρισμοί οργιάζουν, τα ευρήματα της Eurostat έχουν την δική τους σημασία. Το πρώτο και σημαντικότερο είναι πως η κρίση χρέους συνεχίζεται αμείωτη. Στην ευρωζώνη των 17 από 70,1% του ΑΕΠ που ήταν το δημόσιο χρέος το 2008, το 2011 έφθασε το 87,2%. Στην ΕΕ των 27 από 62,5% έφθασε το 82,5% του ΑΕΠ για την ίδια περίοδο. Η πλειοψηφία μάλιστα των κρατών μελών της ΕΕ, και συγκεκριμένα 14 χώρες, έχει δημόσιο χρέος ανώτερο του 60%, που σύμφωνα με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ αποτελεί την διαχωριστική γραμμή. Οι χώρες που την παραβιάζουν είναι οι εξής: Ολλανδία (65,2%), Ισπανία (68,5%), Κύπρος (71,6%), Μάλτα (72%), Αυστρία (72,2%), Ουγγαρία (80,6%), Γερμανία (81,2%), Αγγλία (85,7%), Γαλλία (85,8%), Βέλγιο (98%), Πορτογαλία (107,8%), Ιρλανδία (108,2%), Ιταλία (120,1%) και Ελλάδα (165,3%). Φαίνεται επομένως πως είκοσι χρόνια μετά την υιοθέτηση του «σιδηρού κανόνα» για το δημόσιο χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα (60% και 3%), η εφαρμογή τους εξακολουθεί να αποτελεί άπιαστο όνειρο όχι μάλιστα μόνο για τις περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης, αλλά ακόμη για την Γερμανία και τις χώρες που αποτελούσαν ανέκαθεν δορυφόρους της, όπως η Αυστρία και η Ολλανδία.

Η αύξηση του δημόσιου χρέους δεν αποτελεί ευρωπαϊκή ιδιαιτερότητα. Μόλις πριν λίγες μέρες, στις 21 Απριλίου, η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, παρουσίασε την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με το δημόσιο χρέος στο σύνολο του προηγμένου κόσμου: «Στις ανεπτυγμένες οικονομίες, ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ αναμένεται να αγγίξει το 109% τον επόμενο χρόνο, πάνω από το 75% που ήταν το 2007. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος καταγεγραμμένος λόγος χρέους για περισσότερα από 130 χρόνια, με μοναδική εξαίρεση την βραχυχρόνια συσσώρευση χρέους μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πως φτάσαμε ως εδώ;», συνεχίζει η διάδοχος του Ντομινίκ Στρος Καν. «Κυρίως λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Η άμεση επίπτωση της κρίσης ερμηνεύει τα δύο τρίτα της ανόδου του λόγου χρέους μεταξύ των 20 ανεπτυγμένων χωρών».

Αυθαίρετη η επίθεση

Στο πλαίσιο της παραπάνω ερμηνείας, που συμβαδίζει με τα γεγονότα, φαίνεται πόσο προκατειλημμένη, μεροληπτική και υστερόβουλη ήταν η επίθεση που εξαπολύθηκε στην Ελλάδα, με αφορμή την άνοδο του δημόσιου χρέους που παρατηρήθηκε την ίδια χρονική περίοδο. Με άλλα λόγια, οι επιθέσεις στους δημοσίους υπαλλήλους για τις υψηλές αποδοχές τους, τις ΔΕΚΟ, και το «γενναιόδωρο» υποτίθεται κράτος πρόνοιας της Ελλάδας, πολύ συχνά με την συμμετοχή κι ελληνικών μέσων ενημέρωσης, συσκότισε το γεγονός ότι η άνοδος του δημόσιου χρέους ήταν μια διεθνής τάση οφειλόμενη μεταξύ άλλων στην πτώση των φορολογικών εσόδων. Στη συνέχεια η παρουσίαση της αύξησης του δημόσιου χρέους ως ελληνικής ιδιαιτερότητας άνοιξε τον δρόμο για την ενοχοποίηση του ελληνικού λαού που επέτρεψε την επιβολή της θεραπείας – σοκ, η οποία προφανώς θα συνεχιστεί και μετά τις εκλογές.

Στα ίδια οι δαπάνες

Το πόσο άστοχες επιστημονικά και άδικες κοινωνικά ήταν οι επιθέσεις στο «σπάταλο ελληνικό κράτος» και το υπερδιογκωμένο ελληνικό δημόσιο, φαίνεται από μια άλλη παράμετρο που παρουσιάζεται στην στατιστική μελέτη της Eurostat. Αφορά την συγκριτική εξέταση ανά χώρα των δημοσίων δαπανών και των εσόδων ως ποσοστό του ΑΕΠ. Είναι ένα αξιόπιστο μέτρο για να φανεί αν ένα δημόσιο είναι «υπερδιογκωμένο» ή όχι κι επίσης, σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη μέλη, πού εν τέλει έγκειται η διαφορά κι η αιτία της κρίσης. Σημείο αφετηρίας υπ’ αυτό το πρίσμα είναι πως στην ευρωζώνη των 17 οι δημόσιες δαπάνες αντιπροσωπεύουν το 49,3% του ΑΕΠ και τα δημόσια έσοδα το 45,2% του ΑΕΠ. Με βάση την φιλολογία των τελευταίων ετών, ότι οι αθρόες κοινωνικές παροχές προκάλεσαν την κρίση χρέους (ερμηνεία που εμφανίζει ως αυτονόητη λύση την πολιτική της λιτότητας) θα περίμενε κανείς πως στις τρεις χώρες που επιβλήθηκε η χημειοθεραπεία των Μνημονίων οι δημόσιες δαπάνες θα είναι σημαντικά υψηλότερες του μέσου όρου (49,3%). Δεν παρατηρείται ωστόσο κάτι τέτοιο! Σημαντικά υψηλότερες δαπάνες εμφανίζουν χώρες που δεν έχουν πληγεί καθόλου από την κρίση χρέους όπως η Δανία (57,9%), η Γαλλία (55,9%) και η Φινλανδία (54%)! Αντίθετα, Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία εμφανίζουν δημόσιες δαπάνες γύρω από το μέσο ευρωπαϊκό όρο: 50,1%, 48,7% και 48,9%, αντίστοιχα.

Η διαφορά αντίθετα βρίσκεται στην πλευρά των δημοσίων εσόδων με τις τρεις παραπάνω κλυδωνιζόμενες χώρες να εμφανίζουν σημαντικά χαμηλότερα έσοδα από το μέσο όρο (45,2%). Ειδικά, τα δημόσια έσοδα Ελλάδας, Ιρλανδίας και Πορτογαλίας αντιστοιχούν στο 40,9%, 35,7% και 44,7% του ΑΕΠ τους. Κατά συνέπεια αν η δημοσιονομική κρίση που έπληξε τις παραπάνω χώρες το 2010 και το 2011 έπρεπε να αποδοθεί σε μια αιτία, αυτή θα έπρεπε να είναι η πλευρά των εσόδων, σε διαμετρικά δηλαδή αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτήν που ιεραρχούν ελληνικές κυβερνήσεις και Τρόικα, που είναι η πλευρά των δαπανών. Δεν είναι επομένως καθόλου τυχαία και η αύξηση που καταγράφει το δημόσιο χρέος όχι μόνο γενικά, ως μέσος όρος στην ΕΕ των 27 ή στην ευρωζώνη των 17, αλλά και στις τρεις χώρες που επιβλήθηκαν τα Μνημόνια: Στην Ελλάδα όπου το δημόσιο χρέος από 115% του ΑΕΠ το 2009 εκτινάχθηκε το 2011 στο 165,3%, στην Ιρλανδία που για την ίδια περίοδο από 65,1% έφτασε το 108,2% και στην Πορτογαλία που από 83,1% έφτασε το 107,8%. Λιτότητα και περικοπές επομένως αυξάνουν το δημόσιο χρέος και δεν το μειώνουν…

Αύξηση φόρων φυσικών προσώπων κατά 29% (Πριν, 20 Νοέμβρη 2011)

ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ: Μειώνουν τους φόρους στα νομικά πρόσωπα (επιχειρήσεις) κατά 22%!

Πολλές δεκαετίες πίσω γυρίζει ο κρατικός προϋπολογισμός του 2012 την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου. Ο προϋπολογισμός που δόθηκε στη δημοσιότητα την Παρασκευή δεν είναι ένας προϋπολογισμός κρίσης ή παρακμής. Είναι πρώτα και κύρια ένας προϋπολογισμός βαθιάς ταξικής αναδιανομής, που επιβαρύνει με ληστρικό τρόπο τους εργαζόμενους και την κοινωνία ελαφρύνοντας με σκανδαλώδη τρόπο το κεφάλαιο. Για να εξυπηρετηθεί αυτός ο στόχος αξιοποιείται η οικονομική κρίση, που βαθαίνει και δεν μετριάζεται λόγω αυτής της πολιτικής.

Η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων φαίνεται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο στο σκέλος των φορολογικών εσόδων. Εδώ ξεχνάμε όσα λένε τα εγχειρίδια για τον εξισορροπητικό ρόλο του κράτους, που με την παρέμβασή του έρχεται να αμβλύνει τις ταξικές αντιθέσεις και άλλα τέτοια. Στην περίπτωσή μας, που είναι πλέον ο κανόνας και το μέλλον, η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ τοποθετεί το κράτος στην πλευρά της εργοδοσίας και απέναντι από την κοινωνία. Μάρτυρας η προβλεπόμενη αύξηση του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων για το 2012 κατά 29% σε σχέση με το 2011 (από 8,3 δισ. ευρώ σε 10,7 δισ.) την ίδια στιγμή που τα νομικά πρόσωπα, δηλαδή οι εταιρείες, μειώνουν την συμμετοχή τους στα δημόσια έσοδα κατά 22% (από 2,8 δισ. ευρώ σε 2,2 δισ.). Να σημειωθεί πως οι εταιρείες μείωσαν την συμμετοχή τους στα φορολογικά έσοδα και το 2011 σε σχέση με το 2010, κατά 13%.

Αυτή η τεράστια μετατόπιση φορολογικού φορτίου από την μεριά του κεφαλαίου προς την μεριά της κοινωνίας (που συντελείται μάλιστα σε ένα περιβάλλον συνεχών μειώσεων σε μισθούς, ημερομίσθια και συντάξεις) είναι αποτέλεσμα τεσσάρων βασικά παραγόντων: Πρώτο, των ληστρικών φορολογικών επιβαρύνσεων που επιβλήθηκαν στην κοινωνία την τελευταία διετία (μείωση αφορολόγητου από 12.000 ευρώ στα 5.000, κατάργηση φοροαπαλλαγών, αύξηση ΦΠΑ, χαράτσια, κ.α.), δεύτερο, της θεσμοθετημένης φορολογικής ελάφρυνσης των ανωνύμων εταιρειών μέσω για παράδειγμα του φορολογικού νόμου του 2010 που μείωσε τον συντελεστή φορολόγησης των ΑΕ από 24% στο 20% (αφού λεφτά υπήρχαν…) τρίτο, της εμπεδωμένης φοροδιαφυγής από τα ανώτερα εισοδηματικά και ταξικά στρώματα που συνεχίζεται υπό την ανοχή της κυβέρνησης και της Τρόικας πλέον (ανεξαρτήτως των σκηνοθετημένων και προς άγρα εντυπώσεων επιχειρήσεων σύλληψης μεγαλοφοροφυγάδων που λίγες ώρες μετά απελευθερώνονται) και τέταρτο, του κλεισίματος δεκάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι τα μόνα κονδύλια που δεν συρρικνώνονται στον προϋπολογισμό του 2012 είναι αυτά που σχετίζονται με την καταστολή. Για παράδειγμα το 2012 οι δαπάνες για το ΝΑΤΟ αυξάνονται κατά 16,8% (100 εκ. ευρώ), για εξοπλιστικά προγράμματα κατά 67% (1 δισ.) και για το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (λέμε τώρα…) κατά 4,4% (2,2 δισ. ευρώ).

Αποτέλεσμα όλων αυτών των ταξικών, φιλο-εργοδοτικών πολιτικών είναι το 2011 το δημοσιονομικό έλλειμμα να συνεχίζεται να κινείται στο 9% του ΑΕΠ. Μια απόκλιση που ερμηνεύεται «λόγω της υστέρησης εσόδων που οφείλεται στην μεγαλύτερη από την προβλεπόμενη ύφεση, η οποία επηρεάζει τη συνολική ζήτηση, περιορίζει τη ρευστότητα και εμποδίζει την εκπλήρωση των φορολογικών υποχρεώσεων πολιτών και επιχειρήσεων», όπως πολύ εύστοχα αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού. Ο λόγος δε για τον οποίο συνεχίζεται αυτή η πολιτική παρότι είναι ορατά τα επιζήμια αποτελέσματά της στα δημόσια έσοδα εντοπίζεται στην σημασία, την προτεραιότητα που έχει η προώθηση των ταξικών συμφερόντων του κεφαλαίου, ακόμη κι όταν θυσιάζεται η δημοσιονομική ισορροπία!

Συνεχίζεται ακόμη πιο εντατικά η αναδιανομή πλούτου στο έδαφος της βαθύτερης ύφεσης

Παρότι όμως τα δημόσια έσοδα όλο και περισσότερο προέρχονται από την μεριά των δυνάμεων της εργασίας, όλο και λιγότερο κατευθύνονται στην εξυπηρέτηση κοινωνικών αναγκών. Προς επίρρωση, η μείωση κατά 672 εκ. ευρώ ή 3,3% των δαπανών για αποδοχές και συντάξεις (19,4 δισ. ευρώ από 20,1 δισ.) όταν μάλιστα και το 2011 είχε μειωθεί το αντίστοιχο κονδύλι σε σχέση με το 2010 κατά 1,1%. Η κάθετη μείωση των δαπανών για μισθούς οφείλεται στην απόλυση χιλιάδων συμβασιούχων, την εφαρμογή του νέου μισθολογίου και την μαζική αξιοποίηση ευέλικτων μορφών εργασίας στο δημόσιο. Προς επίρρωση επίσης και η σημαντική μείωση των επιχορηγήσεων στα ασφαλιστικά ταμεία που το 2012 θα φθάσουν τα 15,08 δισ. μειωμένες κατά 9% σε σχέση με φέτος, μειωμένες ακόμη και σε σχέση με το 2010. Η ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών, ως αποτέλεσμα της εφαρμογής αυτής της βάρβαρης, αντιλαϊκής πολιτικής υπογραμμίζει ότι «κοινωνικό μέρισμα» από την προβλεπόμενη μείωση των χρημάτων που θα δοθούν για τόκους το 2012 στο πλαίσιο εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, εάν και εφ’ όσον φυσικά υλοποιηθούν οι αποφάσεις της 26^ης Οκτωβρίου, δεν υφίσταται ή, καλύτερα, είναι αρνητικό. Άλλοι θα ωφεληθούν από τα 5,15 δισ. ευρώ που θα εξοικονομηθούν αν προχωρήσει ομαλά το κούρεμα ομολόγων και όχι οι εργαζόμενοι που θα δουν τις μισθοδοσίες τους στον δημόσιο τομέα ή τις συντάξεις και τις κοινωνικές δαπάνες να μειώνονται. Ωστόσο, ακόμη κι αν υλοποιηθεί η ανταλλαγή των ομολόγων (εξέλιξη σε κάθε περίπτωση καταστρεπτική για τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας) για την πληρωμή τόκων θα φύγουν από τον κρατικό προϋπολογισμό 12,7 δισ. ευρώ ή το 6% του ΑΕΠ. Και τότε δηλαδή θα συνεχίσουμε να είμαστε οι καλύτεροι πελάτες των χρηματοπιστωτικών αγορών. Γιατί να μην μας κάνουν και έναν διακανονισμό;

Παρότι τα παραπάνω μεγέθη και η εξέλιξή τους στον χρόνο είναι πέρα για πέρα αντιπροσωπευτικά της πορείας των πραγμάτων, η υλοποίηση του προϋπολογισμού είναι αδύνατη, λόγω της εκρηκτικής και ανεξέλεγκτης δυναμικής που έχει προσλάβει η οικονομική κρίση. Ακόμη όμως και να ανατραπεί ο προϋπολογισμός δεν πρόκειται να τεθεί υπό συζήτηση η χρόνια και κλιμακούμενη προσπάθεια της αστικής τάξης να αλλάξει την ταξική ισορροπία. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο από ένα μαχητικό εργατικό κίνημα το οποίο άμεσα πρέπει να βάλει στο στόχαστρό του το αίτημα να μην ψηφισθεί ο κρατικός προϋπολογισμός και να ανατραπεί εκ βάθρων η αντεργατική επίθεση.

Στους επάνω χαρίζουν φόρους και στους κάτω νέες περικοπές (Πριν, 26 Μάρτη 2011)

Ταχύτερα οι μειώσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων

Οδύρονται για τα ελλείμματα αλλά μειώνουν στο 20%, από 24%, τη φορολογία των κερδών 

Άκρως επιλεκτική αποδεικνύεται η κινδυνολογία για τα δημοσιονομικά ελλείμματα και την αύξηση του δημοσίου χρέους από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Καθώς, την ίδια ώρα που ανακοινώνει ή ετοιμάζεται να ανακοινώσει το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά το άλλο εις βάρος των εργαζομένων, επικαλούμενη την «δεινή» υποτίθεται οικονομική κατάσταση, την ίδια στιγμή κάνει ότι μπορεί για να την επιδεινώσει ακόμη περισσότερο, ανακοινώνοντας νέα μέτρα φορολογικής ελάφρυνσης της αστικής τάξης. Πρόκειται για μια πολιτική η οποία αποδεικνύεται ιδανικός προβοκάτορας, που πρώτα βάζει φωτιές και μετά ζητάει θυσίες για να τις σβήσουμε.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου βαδίζοντας στα χνάρια της κυβέρνησης Καραμανλή, που μείωσε σχεδόν κατά ένα τρίτο τη φορολογία των ΑΕ των Σεπτέμβρη του 2004 ρίχνοντας τους συντελεστές από το 35% στο 25%, ψήφισε την μείωση του συντελεστή φορολόγησης των ΑΕ σε ακόμη πιο χαμηλά επίπεδα, στο 20% από 24% που βρίσκεται τώρα. Το αποτέλεσμα θα είναι οι Ανώνυμες Εταιρείες να πληρώσουν ακόμη λιγότερους φόρους, μειώνοντας τα δημόσια έσοδα και οδηγώντας σε παροξυσμό με αυτό τον τρόπο το δημοσιονομικό πρόβλημα, που κατά βάση οι ίδιες δημιούργησαν. Αρκεί να αναφερθεί η σταθερή μείωση του φόρου εισοδήματος νομικών προσώπων τα τελευταία χρόνια. Αναφέρεται για παράδειγμα στον προϋπολογισμό του 2011 ότι οι προβλέψεις από εισπράξεις του φόρου εισοδήματος νομικών προσώπων το 2011 θα είναι 2,8 δισ. ευρώ, μειωμένες κατά 16% από το 2010 που ήταν 3,3 δισ. ευρώ που κι αυτές ήταν μειωμένες κατά 12% σε σχέση με το 2009, όταν ήταν 3,8 δισ. ευρώ. Πρόκειται προφανώς για την ευχάριστη πλευρά των φόρων. Αντίθετα με την εκτίναξη που παρατηρείται στην πλευρά των έμμεσων φόρων, λόγω συνεχών αυξήσεων του ΦΠΑ, τους οποίους πληρώνουν οι εργαζόμενοι, η αντίπερα όχθη μειώνει ολοένα και περισσότερο τη συμμετοχή της στα φορολογικά έσοδα, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη για τον σημερινό εκτροχιασμό. Η συμμετοχή του κεφαλαίου στους φόρους θα αυξηθεί καθώς μπορούμε να αναμένουμε ότι η μείωση των συντελεστών φορολόγησής τους κατά 20% (από το 24% στο 20%), σε συγκερασμό και με άλλα μέτρα, θα προκαλέσει μια αναλογική μείωση του φόρου που πληρώνουν κατά 5,6 δισ. (από τα 2,8 δισ.).

Στο φορολογικό νομοσχέδιο υπάρχουν κι άλλα μέτρα, ακόμη πιο σκανδαλώδη, που μειώνουν αν δεν καταργούν τη φορολογία των επιχειρήσεων. Για παράδειγμα: μείωση του συντελεστή φορολόγησης των μερισμάτων από 40% σε 25% και φωτογραφική διάταξη για πλήρη φοροαπαλλαγή εισαγόμενων μερισμάτων, η οποία προφανώς αφορά ελληνικούς πολυεθνικούς ομίλους. Φοροαπαλλαγή σε ότι αφορά τον ειδικό φόρο ακινήτων προβλέπεται και για τις ναυτιλιακές εταιρείες. Το ελληνικό δημόσιο επίσης αναλαμβάνει να πληρώσει δάνειο ύψους 95 εκ. του Μεγάρου Μουσικής (για να μην μείνει η εντύπωση πως Λαμπράκης σημαίνει μόνο «χούντες και πολέμοι», όπως έδειξε ο φάκελος της Κύπρου) εξασφαλίζοντας έτσι την ευνοϊκή στάση του συγκροτήματος απέναντι στην κυβέρνηση. Για τον ΔΟΛ επομένως «λεφτά υπάρχουν» κι είναι αυτά που θα βρεθούν από το κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων…

Η κυβέρνηση δεν παραλείπει να τείνει χέρι φιλίας και σε άλλα τμήματα της αστικής τάξης και των ανώτερων μεσαίων στρωμάτων, όπως έκανε με την εξαγγελία του Μιχ. Χρυσοχοΐδη ότι θα καταργηθεί το καθεστώς διατίμησης σε αγορές όπως τα κυλικεία των σχολείων και των πλοίων. Ανοιχτό άφησε επίσης το ενδεχόμενο απελευθέρωσης των περιθωρίων κέρδους σε αγορές όπως των οπωροκηπευτικών. Το αποτέλεσμα αυτών των μέτρων (που ανακοινώθηκαν με πρόσχημα την ανάγκη μείωσης των τιμών!) θα είναι ένα νέο σαρωτικό κύμα ακρίβειας που θα πλήξει τα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο τη θέση των εργαζομένων.

Από την ίδια τσέπη, των εργαζομένων, θα επιχειρήσει η κυβέρνηση να καλύψει με κάθε τρόπο και την σημαντική απόκλιση που καταγράφεται στα μεγέθη του κρατικού προϋπολογισμού, όσο ακόμη είναι καιρός. Τα στοιχεία που υπάρχουν (και είμαστε μόλις στον τρίτο μήνα του έτους) προμηνύονται πλήρη εκτροχιασμό των προβλέψεων επί των οποίων καταρτίσθηκε το Μνημόνιο και προσδιορίστηκαν οι …δόσεις μας: Απόκλιση στα καθαρά έσοδα κατά 860 εκ. ευρώ και στις δαπάνες κατά 284 εκ. ευρώ σε σχέση πάντα με τον στόχο. Στη βάση αυτών η κυβέρνηση «διαρρέει» ότι πέραν της επίσπευσης του προγράμματος ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας μια ώρα αρχύτερα έρχεται και η πείνα στους δημόσιους υπάλληλους, μέσω του νέου μισθολογίου που καταρτίζεται για έναν και μοναδικό λόγο: να μειωθεί το κονδύλι της μισθοδοσίας στον δημόσιο τομέα, μέσα από την κατάργηση επιδομάτων και έξτρα παροχών. Το αποτέλεσμα ωστόσο

Στα σαγόνια του Συμφώνου για το ευρώ (Πριν, 20 Μαρτίου 2011)

Πλιάτσικο του αιώνα, οι ιδιωτικοποιήσεις

ΜΟΝΟ ΖΗΜΙΕΣ, ΟΧΙ ΚΕΡΔΗ

Ρεσιτάλ υποκρισίας έδωσε ο πρωθυπουργός και μαζί του σύσσωμος ο επικοινωνιακός μηχανισμός της κυβέρνησης με αφορμή τα αποτελέσματα της άτυπης Συνόδου Κορυφής που έγινε την προηγούμενη Παρασκευή 11 Μαρτίου στις Βρυξέλλες. Οι αποφάσεις που λήφθηκαν και συγκροτούν πλέον το Σύμφωνο για το Ευρώ θα υποβληθούν για επίσημη και οριστική έγκριση στην σύνοδο κορυφής που θα γίνει την ερχόμενη Πέμπτη και Παρασκευή, 24 και 25 Μαρτίου.

Οι θριαμβολογίες της κυβέρνησης εστιάζονταν σε τρία σημεία που υποτίθεται ότι συνιστούν την επιτυχία της: Πρώτο, την απόφαση επιμήκυνσης της αποπληρωμής του δανείου (των 80 δισ. ευρώ αρχικά που προέρχονται από την ΕΕ και των υπόλοιπων 30 δισ. που ήλθαν από το ΔΝΤ). Δεύτερο, την μείωση του επιτοκίου με το οποίο δανείστηκε η Ελλάδα πέρυσι τον Μάη και, τρίτο, την δυνατότητα που αποκτούν τόσο ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, που θα ξεκινήσει την λειτουργία του τον Ιούνη του 2013, όσο και το υπάρχον Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που ολοκληρώνει τη λειτουργία του τότε να αγοράζουν από την πρωτογενή αγορά, δηλαδή απ’ ευθείας από το κάθε δημόσιο, κρατικά ομόλογα.

Στην πραγματικότητα τα αποτελέσματα της Συνόδου σηματοδοτούν μια χωρίς προηγούμενο αντιδραστική τομή στην διαδικασία της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης, με μοναδική και προφανή εξαίρεση την υιοθέτηση του ευρώ. Οι αποφάσεις που λήφθηκαν οξύνουν και βαθαίνουν τα αντιδραστικά, αντιλαϊκά και ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά της ΕΕ, καθώς επιδεινώνουν απότομα τη θέση των εργαζομένων από την μια άκρη ως την άλλη της ΕΕ και ταυτόχρονα αναβαθμίζουν τη θέση της Γερμανίας στο πλαίσιο των ενδο-αστικών, ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Ειδικότερα για την Ελλάδα τα αποτελέσματα της Συνόδου συνιστούν μια γιγαντιαία αποτυχία καθώς οι αποφάσεις που σχετίζονται με την διαχείριση του ελληνικού χρέους – κάθε μια ξεχωριστά και οι τρεις μαζί – συντείνουν στην διόγκωση του συνολικού ύψους του χρέους και την αύξηση της επιβάρυνσης των ελλήνων φορολογουμένων. Η αποτυχία επομένως αφορά τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τους συνταξιούχους που επωμίζονται το κόστος αυτής της εξοντωτικής πολιτικής που εφαρμόζεται με αφορμή τη διαχείριση του δημόσιου χρέους.

Η περίφημη μάχη που έδωσε ο πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες δεν ήταν παρά το προπέτασμα καπνού για να καλυφθεί η νέα αντεργατική επίθεση που περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια στο Σύμφωνο για το Ευρώ και η οποία επιμελώς και κατά σκανδαλώδη τρόπο αποκρύφτηκε από τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης. Αιχμή του δόρατος δε, αποτελεί το σχέδιο ιδιωτικοποίησης δημόσιων επιχειρήσεων και γης, ύψους 50 δισ. ευρώ. Πρόκειται για ένα σχέδιο  που θα προκαλέσει κύμα ανατιμήσεων στα προϊόντα και τις υπηρεσίες των επιχειρήσεων που θα ιδιωτικοποιηθούν, επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, περιβαλλοντική υποβάθμιση και επίσης συντριπτικό πλήγμα σε κάθε έννοια δημόσιου συμφέροντος. Η εναλλακτική μάλιστα, όπως προβάλλεται, εκδοχή ιδιωτικοποίησης υπό τη μορφή “επιφάνειας”, κατά το αγγλικό πρότυπο των μακροχρόνιων μισθώσεων, ως μοναδικό ζητούμενο θα έχει τη φορολογική ελάφρυνση των επίδοξων επενδυτών. Το πλιάτσικο του αιώνα!

• Με δεκάδες δισ. ευρώ επιπλέον θα επιβαρυνθούν οι φορολογούμενοι από την επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής του δανείου της τρόικας. Η χρεοκοπία ωστόσο δεν αποτρέπεται, αλλά πλησιάζει ακόμη περισσότερο καθώς ο συνολικός όγκος του χρέους αυξάνεται. Ο Γ. Παπανδρέου ωστόσο χαίρεται επειδή η καυτή πατάτα περνάει στα χέρια του επόμενου.
• Νέο δάνειο θα πάρει η κυβέρνηση τον επόμενο χρόνο καθώς ούτε και τότε θα μπορεί να δανειστεί

Οι πρώτες επιτυχίες της κυβέρνησης υποτίθεται πως είναι η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου και η μείωση του επιτοκίου με το οποίο θα αποπληρωθεί. Παρά τους ισχυρισμούς του πρωθυπουργού ότι έτσι εξοικονομούμε 6 δισ. ευρώ αυτή η νέα ρύθμιση σφίγγει ακόμη περισσότερο τη θηλιά του δημόσιου χρέους γύρω από το λαιμό των εργαζομένων.

Αρχικά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως δεν πρόκειται για διευκόλυνση η οποία ήλθε ως αποτέλεσμα μιας υποτιθέμενης σκληρής διαπραγμάτευσης που έδωσε ο πρωθυπουργός. Ο Γιώργος Παπανδρέου και οι συν αυτώ (από το πίτσα μπόι της τρόικα, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, μέχρι τη «νεοκεϋνσιανή» Λούκα Κατσέλη) έχουν αποδειχθεί «ναιναίκοι», ασπόνδυλοι αποδέκτες κάθε απόφασης που θα λάβουν οι Βρυξέλλες ή η Ουάσινγκτον. Η μοναδική τους διαφωνία αφορά την πρόθεσή τους να εφαρμόσουν ακόμη πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα απ’ ότι τους ζητούν, ακόμη πιο έγκαιρα, σε ακόμη περισσότερες κοινωνικές ομάδες. Μάρτυρας ο νέος διακανονισμός που εξασφάλισαν. Η αναθεώρηση των όρων αποπληρωμής του δανείου έφερε στην επιφάνεια ότι η συμφωνία που υπογράφτηκε πέρυσι ήταν «λεόντειος», ήταν τόσο μεροληπτική προς όφελος των πιστωτών ώστε ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί, γιατί πολύ απλά τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας δεν άντεχαν να καταβάλουν τα ποσά που απαιτούνταν. Η αναθεώρησή της επομένως ήταν μια άσκηση ρεαλισμού από τη μεριά των πιστωτών, που στο σύνολο όχι μόνο διασφαλίζει αλλά εδραιώνει ακόμη περισσότερο τα συμφέροντά τους.

Προβλέπει συγκεκριμένα ότι η περίοδος χάριτος από 3 έτη αυξάνεται σε 4,5 και η αποπληρωμή από 2 έτη επιμηκύνεται σε 5,5 έτη. Στην περυσινή εκδοχή δηλαδή η αποπληρωμή θα ολοκληρωνόταν το 2018 (2013 η λήξη του δανείου συν 3 έτη περίοδο χάριτος συν 2 έτη η εξόφληση), ενώ στη νέα εκδοχή η τελευταία δόση του δανείου θα αποπληρωθεί το 2023 (2013 η λήξη του δανείου συν 4,5 έτη περίοδο χάριτος συν 5,5 έτη η αποπληρωμή). Η κυβέρνηση καυχιέται ότι με την επιμήκυνση και το νέο επιτόκιο το δημόσιο θα επωφεληθεί κατά 6 δισ. ευρώ (800 εκ. ευρώ για κάθε χρόνο επί 7,5 χρόνια) . Το κάνει αυτό όμως εφαρμόζοντας το νέο επιτόκιο για την παλιά περίοδο αποπληρωμής, ενώ θα έπρεπε να εφαρμόσει το παλιό (υψηλότερο) επιτόκιο στην παλιά (συντομευμένη) περίοδο αποπληρωμής ή το νέο (χαμηλότερο) επιτόκιο στη νέα (διευρυμένη) περίοδο αποπληρωμής.

Πρόκειται για ξεκάθαρη απάτη, ακόμη κι αν στους υπολογισμούς χρησιμοποιήσουμε επιτόκιο ύψους 4,2%, όπως προκύπτει από την μείωση του σημερινού επιτοκίου, ύψους 5,2%, κατά 1 μονάδα, όπως αποφασίστηκε. Κάτι που δεν είναι καθόλου σίγουρο καθώς το επιτόκιο με το οποίο υπογράφτηκε το δάνειο πέρυσι είναι κυμαινόμενο. Η επιβάρυνση επομένως της Ελλάδας για το δάνειο «σωτηρίας» θα αυξηθεί, δεδομένου ότι στην επόμενη συνεδρίαση της διοίκησης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στις 7 Απρίλη, θα αποφασιστεί αύξηση των επιτοκίων του ευρώ. Η απόφαση αυτή θα εγκαινιάσει μια ανοδική τροχιά για τα επιτόκια του κοινού νομίσματος με μοναδικούς ωφελημένους τις τράπεζες και την μεταποίηση της Γερμανίας που εξάγοντας οι μεν στο εσωτερικό της ευρωζώνης και επιζητώντας οι δε την ανατίμηση των παγκόσμιων νομισματικών αποθεματικών και επενδύσεων χαρτοφυλακίου σε ευρώ δεν ενδιαφέρονται για φθηνό ευρώ. Ακόμη λοιπόν κι αν χρησιμοποιήσουμε επιτόκιο ύψους 4,2%, οι τόκοι που προκύπτουν είναι σημαντικά αυξημένοι, προς όφελος των δανειστών.

Ειδικότερα, μένοντας μόνο στις διαφορές που προκύπτουν για την περίοδο αποπληρωμής έχουμε: Το παλιό επιτόκιο (5,2%) για την πρώτη περίοδο αποπληρωμής των 2 ετών των 80 δισ. ευρώ του δανείου της ΕΕ δίνει τόκους ύψους 8,32 δισ. ευρώ. Το νέο επιτόκιο (4,2%) για τη νέα επαυξημένη περίοδο αποπληρωμής των 5,5 ετών στο ίδιο μέρος δανείου δίνει τόκους ύψους 18,48 δισ. Αν πάμε να εφαρμόσουμε την ίδια διαδικασία στο δάνειο των 110 δισ., προσθέτοντας δηλαδή και το μέρος του ΔΝΤ προκύπτουν τόκοι ύψους 11,44 δισ. στην περυσινή εκδοχή του δανείου, ενώ φέτος υπερδιπλάσιοι: 25,41 δισ. ευρώ!

Κατά συνέπεια με το αζημίωτο οι πιστωτές μας δέχτηκαν την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου της τρόικας, ακολουθώντας μια πάγια τακτική που έχει εφαρμοστεί σε δεκάδες χώρες του κόσμου, από καταβολής τοκογλυφίας και ανακάλυψης αδίστακτων πολιτικών απατεώνων όπως η κυβέρνηση του Παπανδρέου: πρώτα αλυσοδένουμε μια χώρα με δεσμά τόκων και χρεολυσίων που το μόνο το οποίο εγγυώνται είναι την αδυναμία της να τα αποπληρώσει και στη συνέχεια, αποφεύγοντας να πλησιάσουμε απειλητικά τα όρια θραύσης, ξεσφίγγουμε τα λουριά απαιτώντας εν είδει εκβιασμού επιπλέον ποσά! Αυτό είναι το περιεχόμενο της «ανάσας που πήραμε» σύμφωνα με την πρωθυπουργική ρήση, στην οποία έσπευσε να συναινέσει και η ΝΔ, αφήνοντας κατά μέρους τους υψηλούς τόνους.

Η τρίτη «επιτυχία» της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου αφορά την δυνατότητα έμμεσου δανεισμού της Ελλάδας και άλλων χωρών από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, μέσω της αγοράς ομολόγων τους από την πρωτογενή αγορά, δηλαδή κατά τη διαδικασία έκδοσης. Όρος που αποκλείει το ενδεχόμενο επαναγοράς υφιστάμενου κρατικού χρέους, τουλάχιστον με χρήματα που θα προέρχονται από το κοινό ταμείο, όπως είχε αρχικά προταθεί ως μια μέθοδος μείωσης του δημόσιου χρέους. Για να είναι σαφές πόσο αυστηροί είναι οι όροι υπό τους οποίους θα ενεργοποιηθεί η δυνατότητα αξίζει να δούμε τι γράφεται στο κείμενο συμπερασμάτων της άτυπης Συνόδου Κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης, το οποίο θα υποβληθεί για έγκριση στην σύνοδο κορυφής των ηγετών της ΕΕ της ερχόμενης εβδομάδας. Πρέπει μάλιστα να αναφέρουμε ότι η ασυμμετρία που εγκαινιάζεται με τα συμπεράσματα των 17 να τίθενται προς έγκριση στους 27 δεν είναι τυχαία. Προτείνεται για την ακρίβεια το Σύμφωνο για το Ευρώ να υιοθετηθεί κι από όσες χώρες το ζητήσουν ακόμη κι εκτός ευρωζώνης. Έτσι δημιουργείται μια ενδιάμεση ταχύτητα, ένας προθάλαμος ο οποίος θα αφορά όσες χώρες ενδιαφέρονται μελλοντικά να ενταχθούν στην ευρωζώνη.

Επανερχόμενοι στο κείμενο των συμπερασμάτων αναφέρεται ότι η απόφαση αγοράς ομολόγων μιας χώρας «θα λαμβάνεται με ομοφωνία», εάν δηλαδή και εφόσον συμφωνεί η Γερμανία και οι παραδοσιακές αποικίες του Ράιχ (Αυστρία, Φινλανδία, κ.α.). Οι παρεμβάσεις δε στην πρωτογενή αγορά «θα γίνονται στο πλαίσιο ενός προγράμματος αυστηρών όρων».

Πριν απ’ οτιδήποτε άλλο πρέπει να αναφέρουμε ότι ο ενθουσιασμός με τον οποίο η κυβέρνηση υποδέχτηκε τη σχετική απόφαση και η βιασύνη της Άγκελα Μέρκελ να κατοχυρώσει τη σχετική δυνατότητα υπογραμμίζει πόσο κενές περιεχομένου είναι οι διαβεβαιώσεις ότι η Ελλάδα θα βγει στις αγορές το 2012, όπως προβλέπεται από το Μνημόνιο, όταν από τι προβλεπόμενες συνολικές χρηματοδοτικές ανάγκες ύψους 66 δισ. ευρώ, μόνο τα 24 δισ. θα καλυφθούν από τα δάνεια της τρόικας. Το υπόλοιπο ποσό, αφαιρουμένου δε και ενός ποσού ύψους 13 – 15 δισ. ευρώ που θα καλυφθεί από έντοκα γραμμάτια, δηλαδή γύρω στα 28 δισ. θα πρέπει να βρεθούν από τη διεθνή αγορά. Μέχρι πριν λίγους μήνες άπαντες οι κυβερνητικοί έσκιζαν τα ιμάτιά τους ότι η Ελλάδα θα μπορεί να δανειστεί από την αγορά. Δεν γίνονται άδικα τόσες θυσίες, ήταν το υπονοούμενο.

Πλέον όμως, με τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά να έχουν αγκιστρωθεί σε επίπεδα ρεκόρ, εκεί που βρίσκονταν δηλαδή κι όταν υπογραφόταν το Μνημόνιο, κανένας δεν είναι και τόσο σίγουρος. Οι θριαμβολογίες επομένως για τη δυνατότητα αγοράς ομολόγων από την πρωτογενή δείχνουν το μέγεθος της πολιτικής εξαπάτησης που στήθηκε στην πλάτη των εργαζομένων με αφορμή το Μνημόνιο, το οποίο σύμφωνα με τους υποστηρικτές του θα αντιμετώπιζε την καχυποψία των αγορών δημιουργώντας κλίμα εμπιστοσύνης, με αποτέλεσμα να μπορεί η Ελλάδα να δανειστεί υπό κανονικές συνθήκες με το πέρας της θεραπείας – σοκ. Πομφόλυγες αποδεικνύονται όλες αυτές οι υποσχέσεις, υπογραμμίζοντας ότι μοναδικό ζητούμενο του Μνημονίου και της ιδεολογικής τρομοκρατίας που προηγήθηκε με την υπερπροβολή της ανόδου των επιτοκίων δανεισμού, ήταν η κοινωνική οπισθοδρόμηση: η μείωση μισθών, συντάξεων και επιδομάτων ανεργίας, η διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, του συστήματος υγείας, της παιδείας και των δημόσιων συγκοινωνιών. Όλα τα υπόλοιπα ήταν αφορμές.

Οι τεράστιες επιτυχίες που έχει ήδη σημειώσει το κεφάλαιο στην Ελλάδα στη σύγκρουση του με τις δυνάμεις της εργασίας αποτυπώνονται και στις επίσημες στατιστικές. Στοιχεία της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, της Γιούροστατ, που δόθηκαν στη δημοσιότητα την Τετάρτη 16 Μάρτη, για την εξέλιξη του εργατικού κόστους κατά το τέταρτο τρίμηνο του 2010 (Οκτώβρη – Δεκέμβρη) δείχνουν πως οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα πήραν το πανευρωπαϊκό χρυσό στην εκμετάλλευση. Κατά 6,5% μειώθηκαν σε ετήσια βάση οι ωριαίες αποδοχές όταν στην ευρωζώνη αυξήθηκαν κατά 1,6% και στην ΕΕ των 27 αυξήθηκα πάλι κατά 2%. Το γεγονός δε ότι πέρα από την Ελλάδα που διατηρεί τα αδιαμφισβήτητα πρωτεία, οι άλλες δύο χώρες στις οποίες μειώθηκε το εργατικό κόστος έχουν κι αυτές περάσει από τη χημειοθεραπεία του ΔΝΤ (η Ουγγαρία συγκεκριμένα με – 2,3% και η Ιρλανδία με -1,2%) δείχνει ποιό ήταν το πραγματικό ζητούμενο των “προγραμμάτων διάσωσης”…

Επιστρέφοντας στις κυβερνητικές “επιτυχίες” σημασία επομένως έχει πως η νέα δανειοδότηση δεν θα παρέχεται αχρεωστήτως. Πλευρά που ούτε καν θίχτηκε κατά τις πρωθυπουργικές δηλώσεις.  Έτσι, το Μνημόνιο θα επεκταθεί πολύ πέραν του 2023 που θα τελειώσει επισήμως η περίοδος αποπληρωμής του δανείου, μετά την επιμήκυνση, δεδομένου ότι ένα νέο δάνειο είναι αναπόφευκτο όσο συνεχίζεται η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους! 

Τους έταξε και 10 δισ. ευρώ ετησίως!

ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΑΝΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Οι πιστωτές της Ελλάδας μπορεί να κέρδισαν μερικά δισεκατομμύρια παραπάνω από τον “ανένδοτο” που έδωσε ο Τσολάκογλου στις Βρυξέλλες, το φάντασμα της χρεοκοπίας και της αδυναμίας πληρωμών ωστόσο δεν απομακρύνθηκε από την Ελλάδα, απλώς μετατέθηκε χρονικά. Ο λόγος είναι απλός: Το αποτέλεσμα του διακανονισμού δεν ήταν να μειωθεί ο όγκος του χρέους, αλλά να μεταφερθεί για την επόμενη διετία η εξυπηρέτησή του και η βέβαιη χρεοκοπία για την επόμενη κυβέρνηση που θα αναλάβει, όταν ο Παπανδρέου θα έχει πάει στον ΟΗΕ, ο Παπακωνσταντίνου στον ΟΟΣΑ, η Παναρίτη στην Παγκόσμια Τράπεζα κοκ.

Η Γερμανία και ειδικότερα οι γερμανικές τράπεζες κέρδισαν όμως και κάτι ακόμη με βάση τα συμπεράσματα της άτυπης συνόδου κορυφής: την αυστηρή ρύθμιση του πλαισίου υπό το οποίο θα γίνει η αναμενόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας και όποιας άλλης χώρας γονατίσει από τις τοκογλυφικές επιβαρύνσεις των πιστωτών. Οι πολύ συγκεκριμένες προβλέψεις που υπάρχουν για τις επονομαζόμενες “ρήτρες συλλογικής δράσης” έρχονται να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των τραπεζών.

Τα δικά τους συμφέροντα εγγυάται και μια ακόμη δέσμευση που υπάρχει στο κείμενο των συμπερασμάτων και αφορά την μείωση κατά 1/20 ετησίως του χρέους από τα σημερινά του επίπεδα μέχρι το επίπεδο του 60%, που είναι το “εγκεκριμένο” από τη συνθήκη του Μάστριχτ. Δεδομένου ότι το 60% του ΑΕΠ αντιστοιχεί περίπου σε 140 δισ. (που είναι το “επιτρεπτό” χρέος) η διαφορά από το σημερινό χρέος των 340 περίπου δισ. που ανέρχεται σε 200 περίπου δισ. μας ζητούν να καταβληθεί σε 20 ετήσιες δόσεις! Θέλουν δηλαδή τουλάχιστον 10 δισ. ετησίως χώρια όλων των άλλων που θα απομυζούν από τον δημόσιο κορβανά ΕΕ, ΔΝΤ και τραπεζίτες!

Για να εφαρμοστεί αυτή η δέσμευση, που περιγράφεται από τις πρώτες κιόλας σελίδες του κειμένου, ένας μόνο τρόπος υπάρχει, αν δεν κάνουμε παύση πληρωμών και δεν διεκδικήσουμε τη διαγραφή του δημόσιου χρέους και την έξοδο από ευρώ και ΕΕ: Να επιστρέψουμε στην εποχή των σπηλαίων! Το πως ακριβώς θα γίνει αυτό περιγράφεται στις επόμενες σελίδες των συμπερασμάτων της συνόδου κορυφής και ειδικότερα στο κεφάλαιο που αφορά τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Ευρώπης.

ΔΕΚΑ ΜΕΤΡΑ – ΦΩΤΙΑ

Μισθοί Κίνας στην Ευρώπη!

Η ΕΕ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΗΣ 

Το Σύμφωνο για το Ευρώ, βαθαίνει τη λιτότητα στην Ευρώπη σε πρωτοφανή βαθμό και αποχαλινώνει τις αστικές τάξεις, παρακινώντας τις να εφαρμόσουν ένα νέο γύρο αντεργατικών μέτρων. Ποτέ άλλοτε ένα τόσο θεμελιώδες ντοκουμέντο (που δείχνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ΕΕ στην προώθηση της αντεργατικής πολιτικής) δεν έχει ιεραρχήσει τόσο καθαρά την αύξηση της εκμετάλλευσης, όπως κάνει το Σύμφωνο για το Ευρώ. Γι’ αυτό το λόγο η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που μέσω του Αλέξη Τσίπρα κατά την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή, δεν βρήκε να πει ούτε μια λέξη(!) κατά της ΕΕ επωμίζεται ιστορικές ευθύνες. Συνειδητά έτσι ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ συγκαλύπτουν, λόγω της χρόνιας και παθολογικής σε βαθμό υστερίας ευρωλαγνείας τους, τις ευθύνες της ΕΕ στην αντιλαϊκή επίθεση που δρομολογείται.

Απόλυτη προτεραιότητα, στο κείμενο των συμπερασμάτων, δίνεται στην μείωση των μισθών! Αναφέρεται συγκεκριμένα πως «θα εξετάζεται το μοναδιαίο κόστος εργασίας για μια χρονική περίοδο και θα συγκρίνεται με εξελίξεις σε άλλες χώρες της ευρωζώνης και στους βασικότερους συγκρίσιμους εμπορικούς εταίρους». Σε αυτό το πλαίσιο όχι μόνο απαγορεύονται οι αυξήσεις των μισθών για όποια χώρα υπογράψει το Σύμφωνο για το Ευρώ, αλλά κάλλιστα μπορεί να αναγορευθούν τα μεροκάματα της Κίνας ως κριτήριο για να εξετασθούν οι μισθολογικές αυξήσεις. Από τη στιγμή που τίθενται ως μέτρο σύγκρισης οι βασικότεροι εμπορικοί εταίροι της ΕΕ, εγκαινιάζεται ένας αγώνας των μισθών και των ημερομισθίων προς τα κάτω, χωρίς να υπάρχει πλέον το όριο ασφαλείας, όπως οριζόταν από τις κοινωνικές και ιστορικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Ξεχάστε τα αυτά στη νέα εποχή του Συμφώνου για το Ευρώ, διατάζει το ευρωπαϊκό κεφάλαιο!

Δεν είναι όμως μόνο οι μισθοί. Συνολικά δέκα μέτρα – φωτιά προκρίνει το Σύμφωνο για το Ευρώ που αν εφαρμοσθούν θα οδηγήσουν τις κοινωνικές κατακτήσεις στο επίπεδο του Μεσαίωνα. Το δεύτερο μέτρο, μετά την μείωση των μισθών, αφορά «την αναθεώρηση του συστήματος ρύθμισης των μισθών και, όπου είναι αναγκαίο, του βαθμού συγκέντρωσης στη διαδικασία διαπραγματεύσεων». Διάλυση με άλλα λόγια των συλλογικών συμβάσεων και μεταφορά του κέντρου βάρους όλο και πιο χαμηλά, μέχρι την πλήρη εξατομίκευση και την απ’ ευθείας διαπραγμάτευση με τον εργοδότη. Τρίτο, μείωση των μισθών στον δημόσιο τομέα: «Διασφάλιση του ότι οι μισθολογικές διευθετήσεις στον δημόσιο τομέα υποστηρίζουν τις προσπάθειες για την ανταγωνιστικότητα στον ιδιωτικό τομέα (έχοντας κατά νου τη σημασία που έχουν οι μισθοί στον δημόσιο τομέα)» τονίζεται στα συμπεράσματα. Τέταρτο, άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και υπηρεσιών. Το πέμπτο μέτρο που προκρίνει το Σύμφωνο για το Ευρώ αφορά τη “βελτίωση” των εκπαιδευτικών συστημάτων, δηλαδή την ιδιωτικοποίησή τους. Έκτο την αναθεώρηση του πτωχευτικού δικαίου και την αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας. Έβδομο, μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας στην κατεύθυνση της ελαστικότητας. Όγδοο, μείωση της φορολογίας μισθωτών υπηρεσιών, που θα οδηγήσει σε συρρίκνωση τα δημόσια έσοδα. Ένατο, αναθεώρηση των συνταξιοδοτικών συστημάτων σε δύο κατευθύνσεις: την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης με πρόσχημα την άνοδο του προσδόκιμου ζωής και την μείωση ακόμη και την κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων. Τέλος, ζητείται να επιβληθεί το «φρένο χρέους» στα δημόσια οικονομικά, ενώ αφήνεται στα κράτη να βρουν αν αυτό θα γίνει με συνταγματική μεταρρύθμιση ή με απλό νόμο. Σε κάθε περίπτωση απαιτείται ένας «επαρκώς ισχυρός δεσμευτικός και διαρκής χαρακτήρας»!

Για να εφαρμοστούν όλα τα παραπάνω μέτρα, που προτείνεται να συμπεριληφθούν σε ένα Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρύθμισης και Σταθερότητας, ζητείται να αναλαμβάνονται σχετικές δεσμεύσεις από τους ίδιους τους πρωθυπουργούς κάθε χρόνο στο πλαίσιο των Συνόδων Κορυφής, οι οποίοι μάλιστα και θα λογοδοτούν για την πορεία εφαρμογής αυτών των μέτρων!

Αντεργατικό πραξικόπημα πανευρωπαϊκών διαστάσεων!

Κοινωνικός όλεθρος το 3ο Μνημόνιο (Πριν, 28 Νοέμβρη 2010)

Τέρμα το καρότο, αρχίζει το μαστίγιο

ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ ΔΝΤ – ΕΕ

Στο ρυθμό των εντολών που άφησαν πίσω τους οι απεσταλμένοι της τρόικας κινείται πλέον η πολιτική ζωή, όπως φάνηκε από το υπουργικό συμβούλιο της Τετάρτης, το οποίο διεξήχθη μια μέρα μετά την επεισοδιακή συνέντευξη Τύπου των εκπροσώπων του ΔΝΤ και της ΕΕ – όπου αδιαφόρησαν ακόμη και για την ύπαρξη μεταφραστή. Τα θέματα που συζητήθηκαν στη συνεδρίαση στο Μαξίμου αφορούσαν αποκλειστικά και μόνο την ταχεία υλοποίηση των κοινωνικά ολέθριων οδηγιών τους, που συντείνουν στην συγκρότηση ενός νέου Μνημονίου, του 3^ου στη σειρά μετά την έκδοση του αναθεωρημένου, τον Αύγουστο που μας πέρασε. Παρότι στην ακριβή του εκδοχή θα δοθεί στη δημοσιότητα το επόμενο δεκαπενθήμερο με ευθύνη του υπουργείου Οικονομικών (που έχει εξελιχθεί σε παράρτημα του ΔΝΤ στην Αθήνα) στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο Γ. Παπακωνσταντίνου αμέσως μετά την αναχώρηση των τοποτηρητών ΔΝΤ – ΕΕ, προχώρησε στην περιγραφή και την εξειδίκευση των οδηγιών τους, δίνοντας το περίγραμμα των αλλαγών που θα επιβληθούν το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Αυτό που έκανε ξεχωριστή ωστόσο την τελευταία επίσκεψη στην Αθήνα των εκπροσώπων ΔΝΤ – ΕΕ είναι η ευθεία απειλή που διατύπωσαν πως η επόμενη επίσκεψή τους, που θα έχει ως στόχο να δοθεί το πράσινο φως για την εκταμίευση της τέταρτης δόσης του δανείου ύψους 15 δισ. ευρώ στα τέλη Φεβρουαρίου, δεν θα είναι και τόσο ρόδινη. Απαίτησαν, με άλλα λόγια, «βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» εκβιάζοντας ότι αλλιώς δεν θα δοθούν τα χρήματα και θα διακοπεί ο δανεισμός! «Τέρμα τα χαϊδέματα» ήταν το μήνυμά τους, προκαλώντας ρίγη στον κάθε εργαζόμενο στη σκέψη του τι έρχεται από ‘δω και πέρα, αν θεωρηθούν «χάδια» τα μέτρα που έχουν ήδη εφαρμοστεί. Απώτερο ζητούμενο των νέων μέτρων που απαιτούν ΔΝΤ – ΕΕ είναι η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος από τα 17 δισ. ευρώ στο τέλος του 2011 στα 6,4 δις. στο τέλος του 2014. Αυτός ο στόχος μάλιστα πρέπει να υλοποιηθεί αφού τα εύκολα σχετικά μέτρα όπως ήταν για παράδειγμα η μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και η αύξηση των έμμεσων φόρων, εφαρμόστηκαν. Τα νέα μέτρα που θα επιβληθούν για να μειωθεί το έλλειμμα στο 3%, κατ’ εφαρμογή των οδηγιών ΔΝΤ – ΕΕ, θα περιληφθούν με κάθε λεπτομέρεια στο «μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό στρατηγικό πλαίσιο 2012 – 2014» που θα καταρτίσει το υπουργείο Οικονομικών μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2011 για να ψηφιστεί από τη Βουλή μέχρι τον Ιούνιο. Στόχος θα είναι τα δρακόντεια μέτρα λιτότητας να μην εμφανίζονται ως προϊόν της οικονομικής χούντας ΠΑΣΟΚ – ΔΝΤ – ΕΕ, όπως πραγματικά είναι, αλλά ότι χαίρουν μιας τυπικής νομιμοποίησης έστω και από το (παντελώς ανυπόληπτο στην κοινωνία) καθαρτήριο της Βουλής. 

• Κλείσιμο κρατικών νοσοκομείων για να μειωθούν οι δαπάνες για την υγεία, νέο ασφαλιστικό για να μειωθούν οι κρατικές επιχορηγήσεις και ριζική ανατροπή του πλαισίου λειτουργίας των ΔΕΚΟ, στην κατεύθυνση εξαφάνισης των ελλειμμάτων τους, προβλέπει το Μνημόνιο Νο 3 που υπέγραψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με ΔΝΤ – ΕΕ, εγκαινιάζοντας έναν επιπλέον γύρο λιτότητας, ακόμη πιο αιματηρό για τους εργαζόμενους.
• Υπό την απειλή της διακοπής των χρηματοδοτήσεων θα ζητούν συναίνεση για τα νέα μέτρα

Η βιασύνη και το πάθος του Γ. Παπανδρέου να υλοποιήσει στο ακέραιο τα μέτρα που ζήτησαν ΔΝΤ – ΕΕ δεν κρύβουν τους τριγμούς που έχουν δημιουργηθεί στο εσωτερικό της κυβέρνησης και εμφανίστηκαν με δύο αφορμές: Τη διαφοροποίηση της Λ. Κατσέλη για τα εργασιακά με αφορμή το άρθρο της στο Βήμα την προηγούμενη Κυριακή (που φυσικά δεν παραγράφει τις εγκληματικές πολιτικές ευθύνες της για την στήριξη που παρέχει σε αυτή την πολιτική) και την επίσημη δυσφορία του Ντομινίκ Στρος Καν, όπως αποκάλυψε ο ανταποκριτής του Μέγκα στην Ουάσινγκτον Μιχ. Ιγνατίου, για πέντε υπουργούς της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου. Πρόκειται ειδικότερα για πέντε μέλη της κυβέρνησης που δεν διαπερνώνται από την ηρωική προθυμία για παράδειγμα που διακατέχει τους Γιώργο Παπακωνσταντίνου, Ανδρέα Λοβέρδο, ή τον ομοϊδεάτη τους… Νέστορα Μάτσα, προδότη της Κατοχής στις ελληνικές ταινίες που αναφωνούσε «οι Γερμανοί θέλουν το καλό μας!». Ας ελπίσουμε η απάντηση του Γιωργάκη να μην αποδειχθεί ίδια με την αντίδραση του εκπροσώπου της Σενεγάλης σε μια αντίστοιχη περίπτωση η οποία αναφέρεται στο βιβλίο της Νορίνα Χερτζ, Η βόμβα του παγκόσμιου χρέους (εκδ. Κριτική): «Πες μου ποιοι είναι και θα απολυθούν αμέσως»! Το προσεχές διάστημα θα μάθουμε αν η Ελλάδα είναι η Σενεγάλη του Βορρά…

Αυτό ωστόσο που δεν επιδέχεται καμίας αμφισβήτησης είναι ο κατεπείγον χαρακτήρας που αποκτά η προώθηση των αντιλαϊκών μέτρων από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, στο πλαίσιο του Μνημονίου Νο 3, το οποίο ο Θόδωρος Πάγκαλος χαρακτήρισε «ευτυχία για τον τόπο» σε ομιλία του στη Λέσχη Επιχειρηματικότητας την εβδομάδα που πέρασε. Πρόκειται ειδικότερα για οκτώ μέτρα που ισοδυναμούν με κοινωνικό όλεθρο, με τη χειρότερη κοινωνική οπισθοδρόμηση που έχει ποτέ επιχειρηθεί στην Ελλάδα.

Το πρώτο μέτωπο που θα ανοίξει (μετά τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις που αναλύονται στις σελίδες 12-13) θα είναι το μέτωπο στην υγεία. ΔΝΤ – ΕΕ και ΠΑΣΟΚοι είναι αποφασισμένοι να κλείσουν νοσοκομεία! Να βάλουν λουκέτα όχι μόνο σε περιφερειακά νοσοκομεία που χρόνια τώρα υπολειτουργούν, λόγω έλλειψης προσωπικού και εξοπλισμού, αλλά ακόμη και σε μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας, όπως ακριβώς συνέβη πέρυσι στη Βουλγαρία. Διαφορετικά, με ποσοτικές, βήμα – βήμα επιδεινώσεις των παρεχόμενων υπηρεσιών δεν είναι δυνατό να μειωθούν οι δαπάνες για την υγεία κατά ένα τρίτο! Σωστά διαβάσατε. Αυτό που ζητούν ΔΝΤ και ΕΕ είναι οι δαπάνες για την υγεία να μειωθούν από 6% του ΑΕΠ που είναι ως σήμερα στο 4%, μείωση που ισοδυναμεί με περικοπές της τάξης των 9 δισ. ευρώ! Να αναφερθεί δε ότι ήδη ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2011 μειώνει τις δαπάνες για τα νοσοκομεία από 2,9 δισ. σε 2,1 δισ. ευρώ. Οι δηλώσεις των εκπροσώπων ΔΝΤ – ΕΕ και ιδιαίτερα του Πολ Τόμσεν δεν επέτρεψαν κανένα περιθώριο παρερμηνειών, καθώς στη συνέντευξη Τύπου άφησε ανοιχτό ακόμη και το ενδεχόμενο των συγχωνεύσεων που τι άλλο σημαίνει, πέρα από κλείσιμο κάποιων νοσοκομείων… Μαζί με το λουκέτο σε μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας, που θα οδηγήσει τους εργαζόμενους να πεθαίνουν αβοήθητοι και μόνοι στα σπίτια τους, η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να αυξήσει το εισιτήριο στα νοσοκομεία από τα 3 ευρώ στα 10, να περιορίσει ακόμη περισσότερο τα φάρμακα που χορηγούν τα νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά ταμεία και να δημιουργήσει ένα πλαίσιο ασφυκτικών ελέγχων με την τοποθέτηση εσωτερικών ελεγκτών, που στο στόχαστρό τους θα έχουν την περικοπή κάθε προμήθειας και δαπάνης η οποία θα υπερβαίνει τα έσοδα ή τον αρχικό προϋπολογισμό. Κι αυτό ανεξαρτήτως των συνεπειών στο επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών. Αν περάσουν αυτά τα μέτρα ακόμη και τα σημερινά νοσοκομεία, που τελούν υπό διάλυση, θα φαντάζουν παράδεισος των κοινωνικών παροχών και του πιο γαλαντόμου κράτους πρόνοιας!

Συνυφασμένες με τις προηγούμενες είναι και οι αλλαγές που ετοιμάζονται στο ασφαλιστικό. Ειδικότερα μέχρι το τέλος του έτους αναμένονται οι αναλογιστικές μελέτες που προβλέπονταν στον αντι-ασφαλιστικό νόμο Λοβέρδου για τα ταμεία ΙΚΑ, ΟΓΑ, Δημοσίου και ΟΑΕΕ ενώ στο πρώτο τρίμηνο του 2011 θα έχουν ολοκληρωθεί αντίστοιχες μελέτες για τα επικουρικά ταμεία. Με βάση τα ευρήματα των μελετών θεωρείται βέβαιο ότι ένα νέο αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι προ των πυλών. Στις βασικές του διατάξεις θα περιλαμβάνεται η μείωση των συντάξεων, η αύξηση των ορίων ηλικίας και των εισφορών. Είναι η δεύτερη άρνηση – που ισούται με άρνηση εις το τετράγωνο και όχι άρνηση της άρνησης – των τριών δεσμεύσεων του παπατζή Παπανδρέου από το βήμα της ΔΕΘ τον Σεπτέμβρη του 2009. Χώρια αυτών, το πρώτο εξάμηνο του 2011, όπως ρητά αναφέρεται στο Μνημόνιο Νο 2, πρέπει να έχει ολοκληρωθεί η μείωση των επαγγελμάτων που υπάγονται στη λίστα των Βαρέων και Ανθυγιεινών. Στόχος των αλλαγών, που θα γίνουν με την επίκληση της ανάγκης εκσυγχρονισμού της λίστας, θα είναι οι υπαγόμενοι στις σχετικές ευνοϊκές διατάξεις να μην υπερβαίνουν το 10% του εργατικού δυναμικού. Αυτό σημαίνει ότι από τους 700.000 που περιλαμβάνονταν ως τώρα στη λίστα θα απομακρυνθούν οι 200.000, σχεδόν ο ένας στους τρεις!

Το τρίτο μέτωπο των αλλαγών αφορά τις ΔΕΚΟ (όπου οι τροϊκανοί διαπίστωσαν «μεγάλη σπατάλη») με άμεσο στόχο να καταστούν κερδοφόρες για να πάψουν να επιβαρύνουν το προϋπολογισμό. Μόνο που αυτό θα σημάνει την διάλυσή τους ή την μετατροπή των υπηρεσιών τους σε απαγορευμένη ζώνη για τους εργαζόμενους λόγω αύξησης των τελών χρήσης τους, όπως θα συμβεί για παράδειγμα με τις δημόσιες συγκοινωνίες, το εισιτήριο των οποίων θα αυξηθεί πιθανά και στο 1,5 ευρώ, ενώ πολλά δρομολόγια θα κοπούν. Η κυβέρνηση εντός του πρώτου τριμήνου του 2011 θα δώσει στη δημοσιότητα ένα πλήρες σχέδιο για την μείωση των δαπανών τους κατά 800 εκ. ευρώ.

Το τέταρτο μέτωπο αλλαγών έχει ως επίκεντρο τους δημόσιους υπαλλήλους και αφορά μείωση των μισθών τους και πάγωμα των προσλήψεων. Βέβαιη θεωρείται ακόμη και η κατάργηση της αρχής 1 πρόσληψη ανά 5 αποχωρήσεις, βάση της οποίας φέτος που αναμένονται 40.000 συνταξιοδοτήσεις έπρεπε να γίνουν 8.000 προσλήψεις. Στην πραγματικότητα αυτές θα είναι ελάχιστες λόγω του ότι μέρος τους θα καλυφθεί από μετατάξεις εργαζομένων στις ΔΕΚΟ ακόμη και στον στενό δημόσιο τομέα. Συνυπολογίζοντας την ένταξη στο δημόσιο και τις θέσεις που καταλαμβάνουν αστυνομικοί και στρατιωτικοί που αποφοιτούν από τις σχετικές σχολές κάθε χρόνο, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι προσλήψεις σε θέσεις εργασίας υψηλής κοινωνικής χρησιμότητας όπως σε σχολεία ή νοσοκομεία θα είναι αμελητέες ή απλώς ανύπαρκτες.

Το πέμπτο μέτρο αφορά παρεμβάσεις στον φορολογικό μηχανισμό με σκοπό την αύξηση των φορολογικών εσόδων. Η κυβέρνηση με δύο νομοσχέδια που θα κατατεθούν τον Δεκέμβρη θα ανοίξει το δρόμο για να ολοκληρώνονται οι φορολογικές δίκες με διαδικασίες – εξπρές, με αποτέλεσμα στοιχειώδεις εγγυήσεις προς όφελος των φορολογουμένων να παραπεμφθούν στις ελληνικές καλένδες για λόγους χρόνου. Έτσι, όπως ακριβώς και με το fast track που στο όνομα της επιτάχυνσης όσων διαδικασιών ελέγχου επιβάλει η περιβαλλοντική, εργασιακή κ.α. νομοθεσία επιβλήθηκε η παράκαμψή τους – επί το κομψότερο – και η βίαιη καταστρατήγησή τους στην πράξη, στην περίπτωση της φορολογικής δικαιοσύνης αυτό που επιβάλλεται είναι η κατάργηση θεμελιωδών κανόνων απονομής δικαιοσύνης. Στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης των υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών θα ανακοινωθεί επίσης η κατάργηση 100 εφοριών που θα ανοίξει το δρόμο για την παράδοση σημαντικού μέρους του έργου τους στις πολυεθνικές ιδιωτικές ελεγκτικές εταιρείες. Είναι αυτές οι εταιρείες που δεν έβρισκαν κανένα ψεγάδι και υπέγραφαν εν λευκώ τις λογιστικές καταστάσεις τραπεζών και επενδυτικών εταιρειών που χρεοκόπησαν το 2008 και το 2009. Στην Ελλάδα όμως, αντίθετα με ότι συμβαίνει στην βαθιά διεφθαρμένη Εσπερία των χαλαρών συναλλακτικών ηθών, οι ελεγκτικές εταιρείες αποτελούν εγγυητές της χρηστής διαχείρισης και της διαφάνειας, λόγω πολύ πιθανά του αδέκαστου χαρακτήρα των ανωτάτων κυβερνητικών αξιωματούχων που παίρνουν τις σχετικές αποφάσεις…

Το έκτο μέτρο που θα προωθηθεί αφορά ένα πανηγύρι ιδιωτικοποιήσεων που υπολογίζεται πως θα αποδώσει στα δημόσια ταμεία 1 δισ. το 2011 και 7 δισ. μέχρι το 2013. Στην κατεύθυνση του ξεπουλήματος το δεύτερο τρίμηνο του 2011 η κυβέρνηση θα προχωρήσει στην απογραφή της δημόσιας περιουσίας. Άμα δεν ξέρουν τι έχουν, πώς θα πουλήσουν; Προτεραιότητα πάντως έχει η ιδιωτικοποίηση της αγοράς ενέργειας που θα προωθηθεί με συγκεκριμένο σχέδιο δράσης που αναμένεται να δοθεί στη δημοσιότητα μέχρι το τέλος του χρόνου.

• ΔΝΤ – ΕΕ – ΠΑΣΟΚ: Όλα για τους τραπεζίτες!
• ΝΕΑ ΠΕΔΙΑ ΔΡΑΣΗΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΚΛΕΙΣΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ»

Το έβδομο μέτρο με βάση τις ανακοινώσεις του υπουργού Οικονομικών (ο οποίος διεκδικεί με το σπαθί του πλέον μια θέση μεταφραστή των εκπροσώπων ΔΝΤ – ΕΕ όταν θα φύγει με τις κλωτσιές από την Ελλάδα) αφορά το λεγόμενο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, που θα στοχεύει δικηγόρους, συμβολαιογράφους, φαρμακοποιούς, μηχανικούς – αρχιτέκτονες και ορκωτούς λογιστές. Στόχος είναι να διευκολυνθεί η παρέμβαση του μεγάλου κεφαλαίου και δη του πολυεθνικού στο κάθε επάγγελμα, μέσω της ίδρυσης ανωνύμων εταιρειών, και η σύνθλιψη των μικροαστικών αντίστοιχων συμφερόντων που διασφάλιζαν την θέση τους μέσω πλήθους κανονιστικών ρυθμίσεων, σχετικά με το ύψος των αμοιβών, τους όρους πρόσβασης στο επάγγελμα, κ.α. Χαμένοι ωστόσο δεν θα βρεθούν μόνο οι μικροαστοί που θα αποχαιρετίσουν τα μέτρα προστασίας από τον ανταγωνισμό τους με το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά και οι εργαζόμενοι που θα δουν τις τιμές των υπηρεσιών τους να απογειώνονται και το επίπεδο των υπηρεσιών να οδηγείται στο ναδίρ ή να εναπόκειται σε υπόγειες και αδιαφανείς μεθοδεύσεις, όπως συνέβη για παράδειγμα σε οποιαδήποτε αγορά είχαμε την «τύχη» να απελευθερωθεί (βλέπε ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες).

Το τελευταίο και όγδοο μέτρο το οποίο ιεράρχησε η τρόικα ΔΝΤ – ΕΕ – ΠΑΣΟΚ είναι και το πιο αποκαλυπτικό σε ό,τι αφορά τα συμφέροντα τα οποία εκπροσωπούν. Αυτοί λοιπόν που δεν διστάζουν να επιβάλουν την απόλυση ακόμη και 25.000 εργαζομένων(!) με σύμβαση ορισμένου χρόνου στις ΔΕΚΟ για να μειωθούν τα ελλείμματα, δεν δίστασαν να επαινέσουν την πρωτοβουλία της κυβέρνησης να θέσει στη διάθεση των τραπεζιτών 25 δισ. ευρώ τον Αύγουστο υποστηρίζοντας ότι έτσι ενισχύεται η ρευστότητα τους, που ως γνωστό είναι το μέγιστο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας… Ειδικότερα για τις τράπεζες ο Γ. Παπακωνσταντίνου προανήγγειλε την αναδιάρθρωση της ΑΤΕ και τον λειτουργικό διαχωρισμό του Ταμείου και Παρακαταθηκών και Δανείων. Με την πάροδο του χρόνου πάντως αυξάνεται το ενδιαφέρον για τις προθέσεις τους σε ό,τι αφορά τον τραπεζικό τομέα, δεδομένου ότι φαίνεται να εγκαταλείπονται σχέδια διαμελισμού και άλωσης των εγχωρίων τραπεζών από αμερικανικές όπως προκρίθηκαν οπουδήποτε αλλού πέρασε το ΔΝΤ, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το Μεξικό όπου το 82% του τομέα του ελέγχεται από το εξωτερικό. Σε αυτή την απόφαση συνέβαλλε καθοριστικά τόσο το ξεφούσκωμα της καταναλωτικής πίστης, που εξαλείφει το σημαντικότερο κίνητρο τραπεζικής επέκτασης, όσο και οι ζημιές που καταγράφουν στην σφύζουσα ιδιαιτεροτήτων ελληνική αγορά ξένες τράπεζες πουν προχώρησαν σε εξαγορές όπως η Credit Agricole της Εμπορικής και η Societe Generale της Γενικής.

Σε αυτό το φόντο όχι μόνο η απροθυμία της κυβέρνησης να στηρίξει τις εναπομείνασες δημόσιες τράπεζες αλλά και η συνειδητή υπονόμευσή τους, όπως κάνει για παράδειγμα με την Αγροτική, συνιστά πολιτικό σκάνδαλο.

•  ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ
• Έλεγχος και διαγραφή του δημόσιου χρέους

Κατά τη συνέντευξη Τύπου οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ και της ΕΕ δεν έκρυψαν την ύπαρξη σχεδίων αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους. «Η Ελλάδα θα επιστρέψει στις αγορές για να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, όμως υπάρχουν εναλλακτικές δυνατότητες όπως η επιμήκυνση του χρόνου δανεισμού και η αναχρηματοδότηση των δανείων», ήταν τα λόγια του εκπροσώπου του ΔΝΤ, Π. Τόμσεν, τα οποία αργότερα επιβεβαίωσε και ο καλύτερός τους φίλος στην Αθήνα, Γ. Παπακωνσταντίνου. Η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, που ως αντίτιμο θα έχει την διαιώνιση της πιο σκληρής λιτότητας, επιβάλλεται από την αδυναμία του ελληνικού δημοσίου να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις αποπληρωμής που ανέλαβε με την υπογραφή του Μνημονίου. Οι εξελίξεις ωστόσο επιταχύνονται, με κίνδυνο να αποκτήσουν ανεξέλεγκτο χαρακτήρα το πρώτο τρίμηνο του νέου έτους, λόγω των γερμανικών σχεδίων «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» τα οποία αποκάλυψε το γερμανικό περιοδικό Spiegel αρχές της εβδομάδας. Πέραν των όσων ήδη γνωρίζαμε για την ενσωμάτωση «ρήτρας χρεοκοπίας» στα ομόλογα των υπερχρεωμένων χωρών βάση της οποίας οι αγοραστές τους θα αναλαμβάνουν το κόστος πιθανού «κουρέματος» (και το οποίο θα εκτινάξει τα επιτόκια δανεισμού οδηγώντας σε ευρωζώνη δύο ταχυτήτων) η νεότερη αποκάλυψη αφορά το χρόνο υλοποίησης αυτών των μλετρων. Συγκεκριμένα, ότι ο όρος θα ενσωματωθεί από τις εκδόσεις του 2011 κιόλας και όχι από το 2013 όπως αρχικά είχε δηλωθεί! Πρόκειται για εξέλιξη που προκαλεί πανικό στην κυβέρνηση καθώς ο κίνδυνος να πεταχτεί έξω από τη ζώνη του ευρώ δεν αφορά το μακρινό μέλλον, ούτε θα τον διαχειριστεί κάποια επόμενη κυβέρνηση. Αντίθετα είναι θέμα των επόμενων μηνών. Η αποφασιστικότητα μάλιστα με την οποία η Γερμανία πιέζει την μια χώρα μετά την άλλη από την περιφέρεια της ευρωζώνης να οδηγηθεί στον «μηχανισμό διάσωσης» δημιουργώντας ντε φάκτο μια β’ εθνική στην ευρωζώνη, δείχνει την απροθυμία της να συνεργαστεί στην κατεύθυνση εφαρμογής συναινετικών λύσεων για την ευρωζώνη, όπως συνέβαινε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Σε αυτό το πλαίσιο, όπου χρέος και νομισματική πολιτική μπαίνουν ξανά στο τραπέζι υπό το βάρος των αντιθέσεων της αστικής πολιτικής, οι εργαζόμενοι πρέπει άμεσα να προβάλλουν δύο αιτήματα: έξοδο από ευρώ και ΕΕ και διαγραφή του δημόσιου χρέους ως στόχων που διευκολύνουν την λαϊκή πάλη στην κατεύθυνση απόσπασης φιλολαϊκών κατακτήσεων και απόκρουσης – ανατροπής της σημερινής ταξικής πολιτικής και όχι σταθεροποίησής της σε ένα νέο αντιλαϊκό σημείο. Η ιεράρχηση αυτή πρέπει να γίνει σε αντίθεση με την παραλυτική, κοσμοπολίτικη ευρωλαγνεία του Συνασπισμού που κοντεύει να γίνει ο τελευταίος υπέρμαχος του ευρώ και την παραπομπή από το ΚΚΕ όλων των αιτημάτων προς επίλυση στην λαϊκή εξουσία, που στην πράξη το οδηγούν να εγκαταλείπει την πάλη κατά της ΕΕ.

Πολύτιμη βοήθεια στην πάλη για τη διαγραφή του δημοσίου χρέους μπορεί να προσφέρει το αίτημα λογιστικού ελέγχου. Να ανοίξουν δηλαδή τα βιβλία του Γενικού Λογιστηρίου του κράτους και του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους ώστε ο ελληνικός λαός να μάθει επακριβώς τι χρωστάει, σε ποιόν και υπό ποιους όρους. Δεν είναι δυνατό να έχει πρόσβαση ακόμη και η Goldman Sachs στο δημόσιο χρέος, πηγή της μεγαλύτερης αφαίμαξης των δημοσίων εσόδων, αλλά την ίδια ώρα να παραμένει μαύρο κουτί για τους εργαζόμενους. Μια τέτοια διαδικασία θα δώσει επιχειρήματα και ευρύτερη νομιμοποίηση στο αίτημα διαγραφής ή παραγραφής μεγάλου μέρους του χρέους και ιδιαίτερα εκείνου του τμήματος που είναι προϊόν ρεμούλας ή εξυπηρέτησης αναγκών άσχετων με τις λαϊκές, όπως για παράδειγμα των ιμπεριαλιστικών, πολεμικών σχεδίων του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων.