Ιστορική συνάντηση Τραμπ – Κιμ

Ας πάρουμε σοβαρά την κριτική που ασκήθηκε στον αμερικανό πρόεδρο ότι η επίσκεψη του, την Κυριακή 1 Ιουλίου, στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη που χωρίζει τη Βόρεια από τη Νότια Κορέα και είναι η πρώτη επίσκεψη εν ενεργεία αμερικανού προέδρου στερούταν περιεχομένου μιας και δεν υπογράφτηκε καμιά συμφωνία κι αποσκοπούσε αποκλειστικά και μόνο στη δημιουργία εντυπώσεων. Ας θεωρήσουμε βάσιμη επίσης και την άλλη κριτική που του ασκήθηκε ότι το ζητούμενο από την μεριά του ήταν να εμφανιστεί ως ειρηνοποιός και ικανός να διευθετεί με διαπραγματεύσεις μείζονες συγκρούσεις, την ίδια ώρα που σε κάθε άλλο μέτωπο ο Τραμπ λειτουργεί σαν ταύρος σε υαλοπωλείο.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Ακόμη κι αν αποδειχθούν αληθινές αυτές οι επικρίσεις, στην περίπτωση δηλαδή που οι συνομιλίες αποβούν άκαρπες, ακόμη και τότε η συνάντηση του Τραμπ με τον Κιμ δείχνει ότι η ένταση δεν αποτελεί μονόδρομο! Αποδεικνύει ότι ακόμη και μια ηγεσία που έχει αποκοπεί από διεθνείς οργανισμούς και λογοδοτεί ελάχιστα εντός κι εκτός των συνόρων της, όπως η βορειοκορεάτικη, είναι διατεθειμένη να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου. Κι από την άλλη, η απειλή άσκησης βίας που λειτουργεί σαν συγκοινωνούν δοχείο με τα υστερικά πρωτοσέλιδα και τους φοβικούς τίτλους, δεν αποτελεί καν την ενδεδειγμένη λύση, με κριτήριο αποτελεσματικότητας.

Υπάρχει ωστόσο και η ουσία. Η συνάντηση των δύο ηγετών στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη πλάτους 2,5 χιλιομέτρων που είναι ακόμη σπαρμένη με 2 εκ. νάρκες ήταν η τρίτη στη σειρά. Η πρώτη συνάντηση διεξήχθη στην Σιγκαπούρη σχεδόν ένα χρόνο πριν κι η δεύτερη στο Ανόι. Η διαδικασία είχε παγώσει μέχρι που ο Τραμπ επιστρέφοντας από τη σύνοδο των 20 πλουσιότερων κρατών του κόσμου στην Οσάκα αποφάσισε να κάνει μια στάση στην Κορέα, λόγω του αδιεξόδου που προέκυψε όταν ο αμερικανός πρόεδρος απέρριψε την πρόταση του Κιμ που εν συντομία έλεγε πάγωμα των πυρηνικών κι όχι καταστροφή τους, έναντι ακύρωσης των οικονομικών κυρώσεων σε βάρος της Κορέας.

Ο οικονομικές κυρώσεις που έχει επιβάλλει το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών από το 2017 εναντίον της Βόρειας Κορέας έχουν προκαλέσει τεράστια οικονομικά προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας. Με βάση έκθεση νοτιοκορεάτικου ινστιτούτου που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα, οι εξαγωγές στην Κίνα, που αποτελούν το 90% σχεδόν των συνολικών εξαγωγών της χώρας, έχουν σχεδόν καταρρεύσει, με αποτέλεσμα την έλλειψη σκληρού νομίσματος για εισαγωγές που θα καλύπτουν τις εσωτερικές ανάγκες. Ακριβή οικονομικά στοιχεία δεν είναι διαθέσιμα επειδή η Πιονκγιάνγκ δεν δίνει τίποτε αξιόπιστο στη δημοσιότητα. Οι εκτιμήσεις των νοτιοκορεατών, που έχουν κάθε λόγο να ενδιαφέρονται για τον κίνδυνο μιας ανθρωπιστικής κρίσης καθώς οι ίδιοι θα πρέπει να διαχειριστούν τα προσφυγικά καραβάνια, προέρχονται είτε από την Κίνα ή από δευτερογενείς πηγές. Οι διατυπώσεις του ωστόσο δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τις δραματικές επιπτώσεις των κυρώσεων: «Οι κυρώσεις που είναι σε εφαρμογή επηρεάζουν την οικονομία της Βόρειας Κορέας πιο σοβαρά από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Αν συνεχιστούν, η οικονομία της Βόρειας Κορέας μπορεί να αντιμετωπίσει σοβαρή οικονομική κρίση, ένα δεύτερο κύμα κατάρρευσης εισοδημάτων και μια επακόλουθη κρίση».

Το ενδιαφέρον του Κιμ επομένως για τον τερματισμό των κυρώσεων, εξ ορισμού άδικων μιας και άλλες δυνάμεις που εντάχθηκαν βάσει τετελεσμένων στο κλαμπ των πυρηνικών δυνάμεων όπως το Ισραήλ ουδέποτε υπέστησαν ανάλογα τιμωρητικά μέτρα, συναρτάται ευθέως με την ευημερία των πολιτών του, τη συνοχή και τη σταθερότητα του ιδιόρρυθμου αυτού καθεστώτος. Αυτό πιθανά είχε κατά νου ο Τραμπ όταν αποχώρησε από την προηγούμενη συνάντηση το Φεβρουάριο δηλώνοντας ότι δεν έχει κανένα λόγο να βιάζεται.

Δημοσίευμα ωστόσο των New York Times, που όσο κι αν λόγω της έχθρας τους με τον Τραμπ δεν αποτελούν προσφιλές Μέσο του Λευκού Οίκου διατηρούν ωστόσο διαύλους επικοινωνίας και κυρίως αξιόπιστες πηγές, έγραψαν ότι η πρόταση που θα συζητηθεί στις διαπραγματεύσεις που θα ξεκινήσουν εντός του Ιουλίου μεταξύ των στελεχών των δύο κυβερνήσεων, είναι αυτή που απορρίφθηκε τον Φεβρουάριο στο Ανόι: πάγωμα των βορειοκορεάτικων πυρηνικών στα σημερινά επίπεδα, 20 ως 60, έναντι σταδιακής άρσης των οικονομικών κυρώσεων. Ο διάβολος φυσικά, όπως πάντα, κρύβεται στις λεπτομέρειες και η συζήτηση θα επικεντρωθεί από την μια μεριά στον ορισμό της έννοιας του παγώματος, με την βορειοκορεάτικη κυβέρνηση να τον περιορίζει στις εγκαταστάσεις του Γιονγκμπγιόν και την αμερικανική πλευρά να ζητάει τον πλήρη τερματισμό κάθε σχετικής δραστηριότητας που περιλαμβάνει και τις εγκαταστάσεις του Κανγκσόν, όπου οι αμερικανικές και νοτιοκορεάτικες υπηρεσίες πιστεύουν ότι εκεί γίνεται η παραγωγή ουρανίου. Από την άλλη, η συζήτηση θα αφορά και το εύρος των προς άρση κυρώσεων. Η Ουάσιγκτον θα προτείνει κατά την προσφιλή της τακτική άρση με το σταγονόμετρο και κατόπιν αυστηρότατων ελέγχων.

Ακόμη ωστόσο κι αυτή επιλογή δέχθηκε ισχυρή αμφισβήτηση. Πρωταγωνιστής ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Τραμπ, που αποτελεί πηγή παγκόσμιας ανασφάλειας, Τζον Μπόλτον ο οποίος έσπευσε να αποκλείσει μια τέτοια επιλογή ως βάση των διαπραγματεύσεων. Τίποτε λιγότερο από καταστροφή των βορειοκορεάτικων πυρηνικών, δεν αποτελεί βάση για τον ίδιο, που εκφράζει τις πιο εμπρηστικές, επιθετικές τάσεις του αμερικανικού κατεστημένου. Το τι ακριβώς θα γίνει, θα φανεί τις επόμενες μέρες… Χρειάζεται όμως να αναφέρουμε ότι η συμφωνία που υπογράφτηκε επί Μπιλ Κλίντον το 1994 άντεξε 5 ολόκληρα χρόνια…

 Πηγή: Νέα Σελίδα

Η ΒΟΡΕΙΑ ΚΟΡΕΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟΥ ΠΟΚΕΡ!

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο αμερικανός πρόεδρος ξεπερνούσε τα όρια. Το έχει πράξει κατ’ επανάληψη όταν, για παράδειγμα, στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης Twitter πληκτρολογεί άναρθρες ιαχές, απειλές και μεγαλοστομίες κενού περιεχομένου, που δεν συνάδουν καν σε ενήλικα.

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Στην ομιλία του όμως στην ετήσια Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Σεπτεμβρίου οι απειλές που εκτόξευσε και το ύφος του αποδοκιμάστηκαν όχι μόνο από κορυφαίους πολιτικούς χωρών όπως η Βενεζουέλα και το Ιράν, οι οποίοι διατηρούν εχθρικές σχέσεις με τις ΗΠΑ, αλλά ακόμη και από την υπουργό Εξωτερικών της Σουηδίας, Μάργκοτ Βάλστρομ η οποία μιλώντας στο τηλεοπτικό δίκτυο BBC δήλωσε πως «ήταν μια λάθος ομιλία, τη λάθος στιγμή, ενώπιον του λάθος ακροατηρίου». Πολύ πιο καυστικός ήταν όμως ο πρόεδρος της Αυστρίας (καθηγητής Οικονομικών και επικεφαλής του κόμματος των Πρασίνων πριν εκλεγεί στο ανώτατο αξίωμα της χώρας του) που τη χαρακτήρισε «ομιλία στους ψηφοφόρους της αμερικανικής επαρχίας». Καθόλου τιμητικό σχόλιο για έναν πρόεδρο που διεκδικεί και τον τίτλο του πλανητάρχη… Στο στόχαστρο του Τραμπ (πέραν του Ιράν κ.α.) βρέθηκε η Βόρεια Κορέα, την οποία ο αμερικανός πρόεδρος απείλησε με «ολοκληρωτική καταστροφή» αν αναγκαστεί να υπερασπιστεί τη δική του χώρα. Μάλιστα με μια κίνηση εντελώς ανοίκεια για τους κανόνες των διεθνών σχέσεων, που με βεβαιότητα  άφησε χιλιάδες διπλωμάτες με το στόμα ανοιχτό για την παροιμιώδη άγνοια που περιβάλλει τον 45^ο πρόεδρο των ΗΠΑ, ο Τραμπ πρόσβαλε προσωπικά τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας χαρακτηρίζοντάς τον «rocket man». Επιλογή που εξόργισε ακόμη και την πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ και βασική του αντίπαλο στις περυσινές εκλογές  Χίλαρι Κλίντον η οποία αποδοκίμασε τη ρητορική του…

Η ομιλία του Τραμπ, ακόμη κι έτσι, έφερε στην επιφάνεια την ανησυχία αλλά κυρίως την αμηχανία που προκαλεί η Βόρεια Κορέα στη διεθνή κοινότητα με τις αλλεπάλληλες πυραυλικές δοκιμές της και το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Η αμηχανία είναι αποτέλεσμα ενός πολύ απλού γεγονότος: Ότι κανένας πολιτικός, διπλωμάτης, ακαδημαϊκός ή επιστήμονας σήμερα δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά για τις επιδιώξεις του Κιμ Γιονγκ Ουν. Ποιοί είναι οι απώτεροι στόχοι του βορειοκορεάτικου καθεστώτος, είναι με άλλα λόγια το ερώτημα των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων (όση είναι η αξία των εξοπλισμών που πυροδοτούν οι ΗΠΑ αξιοποιώντας τις απειλές του Κιμ Γιονγκ Ουν) που όσο παραμένει αναπάντητο, τότε στο τραπέζι θα κατατίθενται τα πιο διαφορετικά σενάρια. Η σημασία που έχει η απόκριση σε αυτό το ερώτημα υπογραμμίζεται αν λάβουμε υπ’ όψη ότι εντελώς διαφορετική απάντηση αρμόζει σε ένα επιθετικό σχέδιο που στο τελικό του στάδιο θα είχε την κατάληψη της Νότιας Κορέας με τη χρήση στρατιωτικών μέσων και διαφορετική αντιμετώπιση χρήζει ένα σχέδιο που αναπτύσσεται με μοναδικό στόχο την αμυντική θωράκιση της ίδιας της χώρας, της Βόρειας Κορέας. Δεν είναι όμως μόνο η Πιονγκγιάνγκ που παίζει με κλειστά χαρτιά στο πόκερ της κορεατικής χερσονήσου, το οποίο έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πιο σκληρά κι απρόβλεπτα διπλωματικά παιχνίδια της μετα-ψυχροπολεμικής εποχής. Με δεύτερες σκέψεις και κρυφά σχέδια κάθονται στο τραπέζι κι όλοι οι άλλοι παίκτες: Κίνα, Ρωσία, Νότια Κορέα και φυσικά οι ίδιες οι ΗΠΑ, που ενώ εμφανίζονται ως η εγγύηση απέναντι στον πυρηνικό όλεθρο είναι η μοναδική χώρα που έχει χρησιμοποιήσει πυρηνικές βόμβες, εναντίον μάλιστα άμαχου πληθυσμού στις 6 Αυγούστου 1945 κι ενώ η Ιαπωνία είχε παραδοθεί. Σαν να βάλαμε τον έμπορο ναρκωτικών διευθυντή σε κλινική αποτοξίνωσης ναρκομανών…

Σε θέση άμυνας η Βόρεια Κορέα

Η Βόρεια Κορέα ανεξαρτήτως των στρατηγικών σχεδίων που έχει κατά νου ο 33χρονος ηγέτης της και το επιτελείο του, ξεκινάει από ένα αλάνθαστο δεδομένο: Ότι βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα.  Οι ΗΠΑ κυρίως έχουν κατ’ επανάληψη και δημοσίως εντάξει τη χώρα στα μη αρεστά τους καθεστώτα. Και ξέρει όλη η υφήλιος ποια ήταν η τύχη των άλλων ηγετών που συμπεριλαμβάνονταν σε αυτή την κατηγορία, του Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης και του Σαντάμ Χουσεΐν του Ιράκ: Ατιμωτικός θάνατος και βίαιη ανατροπή του καθεστώτος τους, που το διαδέχτηκε εμφύλιος κι ένα απερίγραπτο χάος με την άνοδο των Σιιτών στο Ιράκ οι οποίοι διάκεινται φιλικά στην Τεχεράνη και τον διαμελισμό της Λιβύης που την καθιστά καταφύγιο του τζιχαντισμού και ασφαλές πέρασμα χιλιάδων μεταναστών που κατευθύνονται προς τη Μεσόγειο.

Οι Δυτικοί το γνώριζαν όλα αυτά πριν ανατρέψουν τα καθεστώτα και παρόλα αυτά δε δίστασαν. Το Ιράν που έχει γλιτώσει μέχρι στιγμής από την αμερικανική επιθετικότητα το οφείλει στην απροθυμία του να συνεργαστεί μαζί τους. Ξέφυγε επομένως επειδή δεν υποτάχτηκε. Γιατί επομένως ο Κιμ να επιδοθεί σε κινήσεις καλής θέλησης, όταν ξέρει ποια είναι η τύχη που τον περιμένει;

Μάλιστα, από τις ελάχιστες δημόσιες τοποθετήσεις της βορειοκορεάτικης ηγεσίας γίνεται εμφανές ότι η δραματική εμπειρία των άλλων χωρών που είχαν πέσει σε δυσμένεια από τη Ουάσινγκτον έχει ληφθεί καλά υπόψη από την Πιονγκγιάνγκ. Σύμφωνα με τη βρετανικής εφημερίδα Γκάρντιαν, (31 Ιουλίου 2017) ο Κιμ Γιονγκ Ιλ, πατέρας του σημερινού ηγέτη, όταν ρωτήθηκε γιατί δαπανά τόσα ποσά από τους ελάχιστους πόρους που διαθέτει η χώρα του είχε απαντήσει ότι «πρέπει να ξέρουν ότι έχω πυραύλους επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μου μιλήσουν οι Αμερικάνοι». Ενώ ο σημερινός ηγέτης της Βόρειας Κορέας έχει δηλώσει πώς «αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μην του επιτεθούν οι ΗΠΑ και ο μοναδικός τρόπος για να μη τον μετακινήσουν από την εξουσία». Κι η αλήθεια είναι πώς μέχρι στιγμής αυτές οι επιλογές, παρά την ανασφάλεια που προκαλούν σε εκατομμύρια ανθρώπους, έχουν αποδώσει πλήρως αποτρέποντας τα αμερικανικά αποσταθεροποιητικά σχέδια, που δεν τελείωσαν το 1953 με το τέλος του πολέμου, δεδομένου ότι ο τερματισμός των μαχών του πολέμου της Κορέας έγινε με ανακωχή. Έκτοτε δεν έχει υπογραφεί συμφωνία ειρήνης, με ευθύνη πρώτα και κύρια των ΗΠΑ και σε πολύ μικρότερο βαθμό της Ν. Κορέας.

Οι μνήμες δε από τον πόλεμο και συγκεκριμένα από την αμερικανική βαρβαρότητα (δεδομένου ότι η απόφαση εισβολής μπορεί να είχε την κάλυψη του ΟΗΕ αλλά το 88% των στρατιωτών προέρχονταν από τις ΗΠΑ) είναι τόσο συγκλονιστικές ώστε το σημερινό καθεστώς αντλεί νομιμοποίηση και κύρος από την αντίσταση που πρόβαλε απέναντι στους Αμερικανούς. Οι βομβαρδισμοί των Αμερικανών ήταν τόσο σαρωτικοί ισοπεδώνοντας το 75% της Πιονγκγιάνγκ και πολλών άλλων πόλεων ώστε στο τέλος οι πιλότοι δεν έβρισκαν όρθια κτίρια για στόχους. Οι ΗΠΑ μάλιστα, μετά την είσοδο και της Κίνας στον πόλεμο, είχαν επισήμως αποφασίσει να ρίξουν πυρηνικά αν υποστούν μεγάλες απώλειες ή δεχθούν επίθεση από άλλη, μη Κορεάτικη δύναμη… Δεν είναι επομένως η Βόρεια Κορέα η πρώτη που χρησιμοποιεί την πυρηνική απειλή…

Επιπλέον, αν ο κίνδυνος από τις δοκιμές της Βόρειας Κορέας είναι υποθετικός και μελλοντικός οι επιπτώσεις από τις αλλεπάλληλες κυρώσεις που ψηφίζει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εναντίον της Β. Κορέας, πάντα με πρωτοβουλία των ΗΠΑ, (απαγορεύοντας πχ τις εξαγωγές με στόχο να χάσει η Πιονγκγιάνγκ τα έσοδα από το σκληρό συνάλλαγμα και να μην μπορεί να αγοράσει εξοπλισμό) είναι άμεσες και υπαρκτές. Επιβεβαιώνουν δε ότι οι ΗΠΑ συνεχίζουν να εποφθαλμιούν την ακεραιότητα της Β. Κορέας ενώ πλήττουν το επίπεδο ζωής των κατοίκων της. Όπως συνέβαινε δηλαδή και με το Ιράκ, απώτερη επιδίωξη των κυρώσεων είναι να στρέψουν τον πληθυσμό, που φτωχοποιείται ραγδαία, εναντίον της πολιτικής του ηγεσίας.

Αμερικανικές απειλές

Οι ΗΠΑ μέχρι στιγμής δεν στέκονται τόσο απαθείς παρατηρητές απέναντι στις εκτοξεύσεις πυραύλων που κάθε τρεις και λίγο πραγματοποιεί η Βόρεια Κορέα, όσο δημοσίως εμφανίζονται. Σύμφωνα με τους New York Times (βάσει ρεπορτάζ των Ντέιβιντ Σάνγκερ και Γουίλιαμ Μπρόουντ) οι συνεχείς αποτυχίες στην εκτόξευση βορειοκορεατικών πυραύλων μόνο τυχαίες δεν είναι. Αρκεί να αναφερθεί η συχνότητά τους: Όταν σύμφωνα με την ίδια εφημερίδα το σύνηθες ποσοστό ανέρχεται από 5% ως 10%  στη Β. Κορέα φθάνει το 88%! Η ερμηνεία που δίνεται γι’ αυτή την αποτυχία σχετίζεται με αδιάκοπα αμερικανικά σαμποτάζ που μπορεί να περιλαμβάνουν από τις πιο απαρχαιωμένες τεχνικές (αστοχία υλικών) μέχρι τις πιο σύγχρονες (με τη χρήση μεθόδων ηλεκτρονικού πολέμου). Σε κάθε περίπτωση η εντύπωση που δημιουργείται ότι οι ΗΠΑ είναι απροστάτευτες και στο έλεος του Κιμ ο οποίος μπορεί μόλις εντός 30 λεπτών να στείλει διηπειρωτικό βαλλιστικό πύραυλο εξοπλισμένο με πυρηνική κεφαλή στο Λος Άτζελες απέχει …έτη φωτός από την αλήθεια.

Το πιο σημαντικό προηγούμενο ωστόσο που αφορά τις ΗΠΑ δεν σχετίζεται με τα πεδία των μαχών αλλά με τα τραπέζια των διαπραγματεύσεων. Ελάχιστα συζητιέται, με ευθύνη των ΗΠΑ αλλά και μιας δημοσιογραφίας που θαμπώνεται από το εφήμερο, αλλά παραμένουν προς αξιοποίηση οι όροι της συμφωνίας που υπέγραψε η Ουάσινγκτον με τη Βόρεια Κορέα το 1994 κι ενώ πρόεδρος ήταν ο Μπιλ Κλίντον. Βάσει αυτής της συμφωνίας η Β. Κορέα πάγωσε το πυρηνικό της πρόγραμμα και σε αντάλλαγμα θα λάμβανε από τις ΗΠΑ 500.000 τόνους κατ’ έτος καύσιμα, ενώ οι ΗΠΑ θα την έβγαζαν από τη λίστα των χωρών χορηγών της τρομοκρατίας. Το σημαντικότερο ωστόσο μέρος της συμφωνίας αφορούσε την ομαλοποίηση των πολιτικών σχέσεων των δύο χωρών, που άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο υπογραφής συμφωνίας ειρήνης η οποία θα τερμάτιζε οριστικά τον πόλεμο. Παρότι οι βορειοκορεάτες υλοποίησαν τις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει, οι ΗΠΑ πριν καν αναλάβει ο Μπους ο νεότερος ξεκίνησαν να αθετούν τις υποσχέσεις τους, υπό την πίεση Ρεπουμπλικανών ιέρακων, όπως χαρακτηριστικά έγραφε ο βρετανικός Independent στις 4 Αυγούστου 2017.

Παρόλα αυτά ακόμη κι επί Μπους, τουλάχιστον για τα περισσότερα χρόνια που παρέμεινε στον Λευκό Οίκο, η αμερικανική εξωτερική πολιτική είχε αποκλείσει τις στρατιωτικές απειλές που αβίαστα εξαπολύει σήμερα ο Τραμπ συγκροτώντας μια διπλωματική γραμμή για τη Β. Κορέα που στηριζόταν στους εξής τρεις πυλώνες, όπως αναλύονταν στο περιοδικό Foreign Affairs, την 1^η Νοεμβρίου 2007: Πρώτο, δέσμευση για ειρηνική διπλωματική λύση, με τους αξιωματούχους του Λευκού Οίκου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να απέχουν συστηματικά από κάθε είδους αναφορά για αλλαγή καθεστώτος στη Β. Κορέα. Δεύτερο, προσήλωση σε πολυμερή λύση κι αποκλεισμός κάθε σχεδίου που διαχειριζόταν ή ακόμη κι επέλυε το πρόβλημα σε διμερή βάση, μεταξύ Β. Κορέας και ΗΠΑ, μόνο. Σε αυτό το πλαίσιο η Κίνα θεωρούταν αναπόσπαστο μέρος κάθε συμφωνίας και ταυτόχρονα ήταν υπόλογη. Τέλος, ακρογωνιαίος λίθος της αμερικανικής προσέγγισης ήταν η απόδειξη εκ μέρους της Πιονγκγιάνγκ της πρόθεσής της να καταστρέφει σταδιακά το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Ακόμη δηλαδή και για να απελευθερωθούν ποσά που αυθαίρετα είχαν δεσμεύει οι ΗΠΑ, λειτουργώντας σαν παγκόσμιος χωροφύλακας, όπως συνέβη με τα 25 εκ. δολ. της τράπεζας Banco Delta Asia στο Μακό που κατέστησαν εν τέλει διαθέσιμα, η Β. Κορέα έπρεπε πρώτα να συμμορφωθεί με τους όρους της εξαμερούς συμφωνίας. Παρόλα αυτά, οι ΗΠΑ στο τέλος αποδείχθηκαν αφερέγγυες οδηγώντας στα βράχια μια συμφωνία που κατά γενική ομολογία δούλευε. Πρυτάνευσε ωστόσο η στρατηγική της έντασης…

Ισορροπία τρόμου για τη Ν. Κορέα

Οικτρή διάψευση όλων των προκατασκευασμένων εντυπώσεων επιφυλάσσει μια προσεκτική εξέταση της στάσης της Νότιας Κορέας, που έχει κάθε συμφέρον από την επίλυση της κρίσης. Οι ΗΠΑ πασχίζουν να δείξουν ότι αποτελούν τον φύλακα – άγγελο και προστάτη τους. Το δείχνουν κάθε χρόνο με αφορμή την ετήσια στρατιωτική άσκηση (με την κωδική ονομασία Ulchi – Freedom Guardian) που διοργανώνουν στο βόρειο τμήμα της χώρας, πολύ κοντά δηλαδή στα σύνορα με τη Βόρεια Κορέα, από κοινού φυσικά με τη Νότια. Φέτος διεξήχθη μεταξύ 21 και 31 Αυγούστου, όταν δηλαδή η κρίση βρισκόταν στο αποκορύφωμά της, και περιελάμβανε τη συμμετοχή όλων σχεδόν των αμερικανών στρατιωτών που εδρεύουν στη Ν. Κορέα και ανέρχονται σε 35.000 άτομα που είναι εγκατεστημένοι σε 83 διαφορετικές βάσεις. Η συγκεκριμένη άσκηση – επίδειξη δύναμης αποτελούσε ανέκαθεν σημείο τριβής στην χερσόνησο, με τη Β. Κορέα να ζητά τον τερματισμό τους. Να σημειωθεί ότι η Ν. Κορέα φιλοξενεί, μετά την Ιαπωνία και τη Γερμανία, την τρίτη μεγαλύτερη αμερικανική αποστολή, εκτός των πολεμικών μετώπων.

Οι ΗΠΑ αρέσκονται να ρίχνουν λάδι στη φωτιά για έναν απλό και πολύ προβλέψιμο λόγο: για να δημιουργούν πελάτες στην αμερικανική πολεμική βιομηχανία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Ν. Κορέα, 11^η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, συγκαταλέγεται στις πρώτες θέσεις της λίστας με τις χώρες που πληρώνουν τα περισσότερα χρήματα για αγορές όπλων. Οι περισσότερες εισαγωγές της δε, γίνονται από τις ΗΠΑ (77%) κι ένα πολύ μικρότερο τμήμα από τη Γερμανία (15%) και τη Γαλλία (5%). Η στρατηγική της έντασης επομένως ισοδυναμεί με πακτωλούς ρευστού που εισρέουν στα ταμεία των εταιρειών Lockheed Martin, Boeing, Northrop Grumann, General Dynamics, Raytheon και General Electric…

Το εντυπωσιακό ωστόσο είναι πώς παρότι οι Νοτιοκορεάτες έχουν εξελιχθεί στους καλύτερους πελάτες της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας βρίσκονται συνεχώς στο στόχαστρο του Τραμπ, εξ αιτίας του εμπορικού πλεονάσματος που διατηρούν στο διεθνές εμπόριο με τις ΗΠΑ, με τον Λευκό Οίκο να τους πιέζει συνέχεια σε δύο κατευθύνσεις: Να γίνουν  πιο επιθετικοί κατά της Β. Κορέας και να μειώσουν το εμπορικό τους πλεόνασμα. Ο Λευκός Οίκος είναι αδίστακτος και δεν υποχωρεί αν δεν τα πάρει …όλα!

«Αντίθετα με αρκετούς από τους προκατόχους του που ήταν σε θέση να πιέζουν χώρες για εμπορικά θέματα, ενώ συνεργαζόταν μαζί τους σε θέματα ασφάλειας, ο Τραμπ έχει ρητά συνδέσει αυτά τα δύο, με αποτέλεσμα να μπαίνει στη γωνία», έγραφαν με έκπληξη οι New York Times στις 3 Σεπτεμβρίου 2017. Αφορμή ήταν ένα tweet του αμερικανού προέδρου, μετά από μια πυρηνική δοκιμή της Β. Κορέας, με το οποίο αποδοκίμαζε τη χλιαρή αντίδραση του νοτιοκορεάτη προέδρου, τον οποίο κατηγορούσε ότι «χειροκροτεί» τον Κιμ Γιονγκ Ουν! Υπαγόρευε έτσι τη στάση που πρέπει να κρατήσει η Νότια Κορέα, με την οποία υποτίθεται έπρεπε να βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία για να αντιμετωπίσουν τον …κοινό εχθρό!

Το …πρόβλημα όμως είναι ότι οι Νοτιοκορεάτες δεν συμφωνούν με τη στρατηγική της έντασης, που υπαγορεύουν κι επιβάλλουν οι ΗΠΑ. Αντίθετα, προτιμούν την προσέγγιση με τη Βόρεια Κορέα και την επανένωση των δύο κρατών. Η επιλογή τους να αποτραπεί με κάθε τρόπο οποιοδήποτε πολεμικό σχέδιο (από το πιο απλό όπως είναι ένα προληπτικό πλήγμα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Βόρειας μέχρι το πιο σαρωτικό όπως είναι ένας πυρηνικός πόλεμος) δε γεννάται μόνο από τους τεράστιους κινδύνους που δημιουργούνται για την ίδια τη Σεούλ, όπου στην μητροπολιτική της έκταση κατοικούν 25 εκ. άτομα (από τα 51 εκ. όλης της χώρας) λόγω του ότι απέχει μόλις 35 μίλια από τα σύνορα με τη Βόρια. Κι ως συνέπεια αρκούν οι βολές του πυροβολικού για να μετατραπεί η πόλη σε αμμοχάλικο. Δηλωτικό στοιχείο της επισφαλούς θέσης που βρίσκεται η Σεούλ είναι και το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου άλλαξε «χέρια» 4 φορές, περνώντας από το ένα στρατόπεδο στο άλλο…

Οι Νοτιοκορεάτες ωστόσο αντιτίθενται στα αμερικανικά σχέδια κλιμάκωσης για έναν επιπλέον λόγο, πολύ γήινο: Επειδή θεωρούν τους βορειοκορεάτες αδέρφια τους! Δε χάνουν δε ευκαιρία για να το εκδηλώσουν. Προς επίρρωση τέσσερα, μεταξύ πολλών άλλων, περιστατικά.

Πρώτο, η ανακοίνωση του υπουργείου Ενοποίησης της Νότιας Κορέας στις 21 Σεπτεμβρίου ότι αποστέλλει ανθρωπιστική βοήθεια για νήπια και εγκύους στη Βόρεια Κορέα ύψους 8 σχεδόν εκ. δολ. παρά την έντονη διαφωνία της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ, με τον Τραμπ την ίδια ακριβώς ημέρα να εξαγγέλλει αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον αφγανό πρόεδρο, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, επιπλέον κυρώσεις κατά της Βόρειας Κορέας! Δεύτερο, η σφοδρότατη αντίδραση των Νοτιοκορεατών στην εγκατάσταση ενός προηγμένου αντιπυραυλικού συστήματος μεγάλου ύψους (THAAD) τον Απρίλιο που μας πέρασε με πανό που έγραφαν «Όχι THAAD, όχι πόλεμο». Προφανώς, οι Νοτιοκορεάτες που είναι οι πρώτοι οι οποίοι κινδυνεύουν δε συμμερίζονται την άποψη των Αμερικανών ότι τέτοιου είδους εξοπλισμοί απομακρύνουν τον πόλεμο. Τον φέρνουν εγγύτερα είναι η άποψή τους. Τρίτο, το πρόγραμμα του σημερινού προέδρου Μουν Γιάε-ιν που εκλέχτηκε τον Μάιο, υποσχόμενος αναβάθμιση των σχέσεων της χώρας του με την Κίνα και δηλώνοντας ότι από μόνες τους οι κυρώσεις δεν αρκούν για να σταματήσουν την Β. Κορέα. Σε ένα βιβλίο δε που εκδόθηκε μόλις τον Ιανουάριο του 2017 δήλωνε πώς η Ν. Κορέα «πρέπει να μάθει να λέει όχι» στους Αμερικανούς, ενώ αντιτιθόταν στην εγκατάσταση του αντιπυραυλικού συστήματος THAAD. Γι’ αυτό και οι Αμερικάνοι το εγκατέστησαν την προεκλογική περίοδο, λειτουργώντας σαν κατοχική δύναμη και δημιουργώντας τετελεσμένα στη νέα πολιτική ηγεσία… Ενδεικτικό στοιχείο επίσης για τις αποστάσεις που τελεί η Σεούλ από την Ουάσινγκτον είναι η έντονη αντίδραση του νοτιοκορεάτη προέδρου στις 15 Αυγούστου απέναντι στις απειλές του Τραμπ, λέγοντας ότι «κανένας δεν επιτρέπεται να αποφασίσει  στρατιωτική δράση στην κορεάτικη χερσόνησο χωρίς τη συμφωνία της Νότιας Κορέας»! Τέλος, είναι η ανησυχία που διακατέχει την συντριπτική πλειοψηφία των νοτιοκορεατών για τις ΗΠΑ. Ειδικότερα, με βάση έρευνα του  (…πέραν πάσης αμφιβολίας) αμερικανικού κέντρου ερευνών κοινής γνώμης Pew, η οποία δημοσιεύθηκε την 1^η Αυγούστου 2017, μετά τους Τούρκους με 72%, οι Νοτιοκορεάτες με 70% είναι ο δεύτερος στην παγκόσμια κατάταξη λαός που αντιμετωπίζει την αμερικανική δύναμη κι επιρροή ως τη μεγαλύτερη απειλή για τη χώρα του. Στην Ελλάδα, που ανέκαθεν υπήρχε ισχυρό αντιαμερικανικό αίσθημα, το αντίστοιχο ποσοστό ανέρχεται «μόλις» στο 44%.

Φαίνεται επομένως ότι οι Νοτιοκορεάτες δεν συμμερίζονται την εμπρηστική πολιτική του Τραμπ, γιατί κατανοούν ότι τα ζητούμενά της δεν είναι η δική τους ασφάλεια.

Ρωσία – Κίνα, η υψηλή προστασία

Μια ματιά στο χάρτη και δη στα βόρεια σύνορα της Β. Κορέας είναι αρκετή για να καταλάβουμε τι ακριβώς ζητά ο Τραμπ, ξεπερνώντας κάθε φορά τον εαυτό του σε προκλητικές δηλώσεις  κατά της Βόρειας Κορέας. Εν συντομία, να βρεθούν οι αμερικάνοι στρατιώτες πρόσωπο με πρόσωπο με τους Ρώσους και τους Κινέζους συναδέλφους τους. Στη συνοριακή γραμμή των 1.420 και μόλις 17 χιλιομέτρων που χωρίζει τη Βόρεια Κορέα από την Κίνα και τη Ρωσία αντίστοιχα βρίσκεται το …σκοτεινό αντικείμενο του αμερικανικού πόθου. Ομολογουμένως δεν υπάρχει άλλη χώρα στον πλανήτη που να προσφέρει στο αμερικανικό πεντάγωνο αυτή τη διπλή χαρά. Προϋπόθεση φυσικά είναι να …πέσει! Κι αυτό το ξέρει πολύ καλά η ηγεσία της Βόρειας Κορέας, όπως επίσης η Μόσχα και το Πεκίνο.

Ρωσία και Κίνα ωστόσο δεν ακολουθούν μια πολιτική τυφλής και άνευ όρων υποστήριξης του Κιμ Γιονγκ Ουν. Ψηφίζουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας κάθε φορά τις κυρώσεις που εισηγούνται οι Αμερικάνοι με το ένα χέρι και με το άλλο σηκώνουν το χειρόφρενο, αποτρέποντας τα χειρότερα ώστε να διασφαλίσουν τη δική τους ασφάλεια, δεδομένου ότι δεν θέλουν να πάθουν όσα υπέστη η Ρωσία στα δυτικά της σύνορα τα οποία περιστοιχίζονται από κράτη βαθιά εχθρικά απέναντι στη Μόσχα, όπως η Εσθονία και η Λετονία.

Αξίζει να αναφερθεί πως μπορεί τώρα Κίνα και Ρωσία να στοιχίζονται πίσω από τον Κιμ, στο παρελθόν όμως και συγκεκριμένα στην ψυχροπολεμική εποχή οι σχέσεις τους ήταν ανταγωνιστικές. Μέχρι το 1989, αδιαμφισβήτητος νικητής στην επιχείρηση γοητείας προς την Πιονγκγιάνγκ ήταν η Μόσχα, ενώ μετά την πτώση του τείχους, νικητής αναγορεύτηκε το Πεκίνο, που συνέχιζε να αναπτύσσεται ραγδαία όσο η Ρωσία βούλιαζε οικονομικά και διαμελιζόταν εδαφικά. Η Μόσχα ξανακέρδισε την εμπιστοσύνη της Πιονγκγιάνγκ όταν ο Πούτιν διέγραψε το χρέος της Β. Κορέας προς τη Σοβιετική Ένωση, ύψους 10 δισ. δολ.

Η δε Κίνα έχει επίσης άμεσους κι όχι μόνο μακροπρόθεσμους σοβαρότατους λόγους ώστε η Βόρεια Κορέα να μην έχει την τύχη της Λιβύης ή ακόμη και της Συρίας. Αντιλαμβάνεται ότι αν οι Αμερικάνοι εφαρμόσουν όλα τα μέτρα που θέλουν, επιβάλλοντας για παράδειγμα ένα οικονομικό εμπάργκο που θα δημιουργήσει στρατιές προσφύγων τότε θα κληθεί το ίδιο το Πεκίνο (από το οποίο περνά το 90% του εξωτερικού εμπορίου της Β. Κορέας!) να αναλάβει από μόνο του το κόστος επίλυσης της ανθρωπιστικής κρίσης. Εκατομμύρια βορειοκορεατών θα εισέλθουν στα βορειοανατολικά κινέζικα εδάφη, ζητώντας στέγαση και διατροφή.

Ντε φάκτο αναγνώριση της πυρηνικής Βόρειας Κορέας, η λύση!

Οι βόρειοι γείτονες του Κιμ Γιονγκ Ουν που από κοινού χρησιμοποιούν τη Β. Κορέα ως ασπίδα προστασίας απολαμβάνοντας την ασφάλεια που τους παρέχει το μικροσκοπικό, σε σχέση με τα δικά τους μεγέθη, αυτό κράτος συμφωνούν ωστόσο και στο τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα. Με λίγα λόγια ντε φάκτο αναγνώριση της Βόρειας Κορέας ως πυρηνική δύναμη κι ένταξή της στο κλαμπ των πυρηνικών δυνάμεων, χωρίς ωστόσο ποτέ να νομιμοποιηθεί ως πυρηνική δύναμη!  Κάτι ανάλογο συνέβη στο παρελθόν με την Ινδία και το Πακιστάν, που έχουν ξεκαθαρίσει επίσης ότι ποτέ δεν θα εμπορευτούν το πυρηνικό τους οπλοστάσιο. Υπάρχει δηλαδή ιστορικό προηγούμενο και μάλιστα επιτυχημένο…

Ο ρώσος πρόεδρος μάλιστα, Βλαντίμιρ Πούτιν, είχε προειδοποιήσει ότι η στρατιωτική υστερία στην κορεατική χερσόνησο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε παγκόσμια καταστροφή κι επίσης ανέφερε ότι η Πιονγκγιάνγκ «θα προτιμούσε να τρώει γρασίδι» παρά να εγκαταλείψει το πυρηνικό της πρόγραμμα. Τούτων δοθέντων είχε προκρίνει την εν τοις πράγμασι αναγνώριση της Β. Κορέας ως την ασφαλέστερη λύση εξομάλυνσης της κρίσης. Το ίδιο έπραξε και η Μέρκελ, αφού καταδίκασε τις λεκτικές προκλήσεις του Λευκού Οίκου, προκρίνοντας την επανάληψη της συμφωνίας που υπογράφτηκε με το Ιράν.

Η ίδια στάση – ανοχής – προκρίνεται κι από σειρά διεθνών Μέσων Ενημέρωσης, όπως για παράδειγμα οι βρετανικοί Financial Times που έγραφαν στις 5 Σεπτεμβρίου: «Ο κόσμος δεν έχει άλλη επιλογή παρά να ζήσει με μια Βόρεια Κορέα εξοπλισμένη με πυρηνικά όπλα. Οι ΗΠΑ – εξ ορισμού και από επιλογή το κρίσιμο αντίβαρο στο καθεστώς παρία – δεν μπορεί να αλλάξει αυτό το γεγονός χωρίς να αναλάβει καταστροφικά ρίσκα».

Εν κατακλείδι, λύσεις υπάρχουν και είναι μάλιστα δοκιμασμένες. Μένει να αποδειχθεί κατά πόσο υπάρχει κι η πολιτική βούληση να υιοθετηθούν απομακρύνοντας οριστικά και διά παντός τον κίνδυνο μιας σύγκρουσης που αμέσως θα λάμβανε ανεξέλεγκτες διαστάσεις προκαλώντας χιλιάδες νεκρούς…

Πηγή: Περιοδικό Nexus, τεύχος Οκτωβρίου 2017

ΣΕ ΝΕΑ ΥΨΗ ΤΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΘΕΡΜΟΜΕΤΡΟ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΚΟΡΕΑ

Περαιτέρω κλιμάκωση της έντασης στην Άπω Ανατολή προκάλεσε η νέα δοκιμή βαλλιστικού πυραύλου από τη Βόρεια Κορέα την Τετάρτη 29 Νοεμβρίου. Η νέα πυραυλική δοκιμή μπορεί να μη συνοδευόταν από πυρηνικά, όπως συνέβη στις αρχές Σεπτεμβρίου, αλλά σηματοδοτούσε ένα ποιοτικό βήμα εκ μέρους της Πιονγκγιάνγκ καθώς, με βάση δική της ανακοίνωση, τα τεχνικά στοιχεία της βολής έδειξαν ότι στο στόχαστρο πλέον μπορεί να τεθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Ειδικότερα, ο νέος διηπειρωτικός βαλλιστικός πύραυλος Hwasong 15 σε διάρκεια 53 λεπτών έφτασε σε ύψος 4.475 μέτρων (που είναι δέκα φορές μεγαλύτερο από το ύψος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού!), ενώ διένυσε απόσταση 950 χιλιομέτρων πριν καταλήξει στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ της Βόρειας Κορέας και της Ιαπωνίας, βόρεια της χώρας. Με βάση εμπειρογνώμονες αν ο πύραυλος είχε τοποθετηθεί σε τέτοια γωνία ώστε να διανύσει τη μέγιστη δυνατή απόσταση θα μπορούσε να καλύψει μια απόσταση 12.500 χιλιομέτρων, και να φθάσει στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ, όπου βρίσκεται και η Ουάσιγκτον.

Τηρώντας το πρωτόκολλο, ΗΠΑ, Ρωσία και πολλά ακόμη κράτη καταδίκασαν τη δοκιμή τονίζοντας ότι απειλεί τη σταθερότητα στην περιοχή, για μια ακόμη φορά συνεδρίασε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και οι ΗΠΑ απείλησαν με νέες κυρώσεις.

Συγκεκριμένα, η τακτική που έχουν επιλέξει μέχρι στιγμής οι ΗΠΑ, πέραν των εκφοβιστικών απειλών, είναι η περαιτέρω απομόνωση της Βόρειας Κορέας. Την υλοποιούν δε πιέζοντας τα κράτη, άλλες φορές λιγότερο άλλες φορές περισσότερο, να ακυρώσουν οποιοδήποτε δεσμό τα συνδέει με τη Β. Κορέα: οικονομικό, εμπορικό, διπλωματικό, επιστημονικό, τεχνολογικό, στρατιωτικό, κοκ. Σε αυτό το πλαίσιο, η Σιγκαπούρη διέκοψε μόλις πρόσφατα τους εμπορικούς της δεσμούς με την Πιονγκγιάνγκ, ενώ τον Οκτώβριο το ίδιο έκαναν το Σουδάν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα διακόπτοντας τις διπλωματικές τους σχέσεις. Με βάση δημοσίευμα των Financial Times εκτιμάται ότι μόνο 25 χώρες συνεχίζουν ακόμη να διατηρούν διπλωματική παρουσία στην βορειοκορεάτικη πρωτεύουσα.

Πολύ πιο αφόρητες πιέσεις ωστόσο δέχεται η Κίνα από την Ουάσιγκτον. Συγκεκριμένα, αυτό που της ζητά είναι να τερματίσει τις αποστολές αργού πετρελαίου που σύμφωνα με νοτιοκορεάτικες πηγές, δεδομένου πώς ούτε το Πεκίνο ούτε η Πιονγκγιάνγκ δίνουν επίσημα στοιχεία στον Τύπο, ανέρχονται σε 500.000 τόνους ετησίως, το οποίο τροφοδοτεί τα δύο διυλιστήρια που διαθέτει η Β. Κορέα. Ενδεικτικά, η διπλωματική αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Νίκι Χάλεϋ, που ανήκει στους ιέρακες του Τραμπ, κάλεσε την Κίνα να τερματίσει τις αποστολές, απειλώντας ότι σε διαφορετική περίπτωση οι ίδιες οι ΗΠΑ θα πάρουν στα χέρια τους την κατάσταση με το πετρέλαιο. Προανήγγειλε έτσι πιο δραστική εμπλοκή των ΗΠΑ στην κατεύθυνση να τεθεί η Β. Κορέα σε καθεστώς πολιορκίας.

Η Κίνα αρνείται επίμονα μέχρι στιγμής να ακολουθήσει τις αμερικανικές παραινέσεις και απειλές γιατί, πέραν των πολύ πιο ουσιαστικών και εντελώς ιδιοτελών λόγων που την κάνουν να στηρίζει το καθεστώς το οποίο λειτουργεί σαν ασπίδα προστασίας απέναντι στον αμερικανικό στρατό ο οποίος εδρεύει στη Νότια Κορέα, ξέρει ότι η Β. Κορέα μπορεί να αντέξει μόνο τρεις μήνες. Από κει και πέρα οι συνέπειες για τον πληθυσμό της, κι όχι φυσικά για το καθεστώς, θα είναι δραματικές: λιμοκτονία και ανθρωπιστική καταστροφή. Ό,τι συμβαίνει σήμερα στην Υεμένη ή ό,τι συνέβη τη δεκαετία του ’90 στο Ιράκ. Σε αυτή την περίπτωση το βάρος της διαχείρισης της κρίσης θα καλούταν να αναλάβει σχεδόν αποκλειστικά η Κίνα που συνορεύει με τη Β. Κορέα και θα έπρεπε να δεχτεί στα βόρεια σύνορά της αλλεπάλληλα κύματα πεινασμένων και απελπισμένων προσφύγων.

Από τις ίδιες τις ΗΠΑ ωστόσο διατυπώνονται κι άλλες, λιγότερο εμπρηστικές τοποθετήσεις, όπως του υπουργού Εξωτερικών, Ρεξ Τίλερσον, ο οποίος έχει λειτουργήσει ξανά στο παρελθόν σαν αντίβαρο στις άναρθρες κραυγές του Τραμπ επιχειρώντας να εξαντλήσει τα περιθώρια διπλωματικών λύσεων. Αυτή τη φορά ανήγγειλε τη σύγκληση με πρωτοβουλία των ΗΠΑ και του Καναδά διεθνούς συνεδρίου που θα εξετάσει τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την Β. Κορέα. Στην ίδια κατεύθυνση της διπλωματικής επίλυσης της κρίσης στοχεύει κι η πρόταση Ρωσίας και Κίνας που περιγράφεται ως «πάγωμα έναντι παγώματος». Να σταματήσουν δηλαδή ΗΠΑ και Νότια Κορέα τα παιχνίδια πολέμου στην κορεάτικη χερσόνησο και να διακόψει από τη μεριά της η Βόρεια Κορέα τις πυραυλικές και πυρηνικές δοκιμές. Το μόνο ωστόσο σχετικό που υλοποιείται είναι η παγωμάρα με την οποία υποδέχονται την πρόταση και τα δύο μέρη, παρότι δεν είναι ίσα μεταξύ τους. Η αμερικανική μάλιστα πλευρά δυναμίτισε τη διπλωματική οδό εντάσσοντας τη Β. Κορέα στη λίστα του υπουργείου Εξωτερικών με τα κράτη που στηρίζουν την τρομοκρατία. Να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο Μπους είχε βγάλει την Β. Κορέα από αυτή τη λίστα το 2008. Σε μια παράλληλη εξέλιξη, που πυροδοτεί περαιτέρω την κρίση, για σήμερα Κυριακή έχει προαναγγελθεί η υλοποίηση μιας μεγάλης διακλαδικής κοινής άσκησης μεταξύ Ν. Κορέας και ΗΠΑ, με τη συμμετοχή 230 πολεμικών αεροσκαφών (6 εκ των οποίων F22 Raptor Stealth) και 12.000 αμερικανών στρατιωτών! Κι αυτό μόλις λίγες εβδομάδες μετά από μια άλλη άσκηση μεγάλης κλίμακας του Αμερικανικού ναυτικού, που για πολλούς οδήγησε τη Β. Κορέα να απαντήσει με την τελευταία εκτόξευση πυραύλου…

Πηγή: Εφημερίδα Νέα Σελίδα

Γιατί ο Κιμ Γιονγκ Ουν πήρε τ’ όπλο του

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ουν, είναι ένας δικτάτορας που βρίσκεται στο ανώτατο αξίωμά της χώρας του κληρονομικώ δικαίω.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Ας αναλογιστούμε ωστόσο τι άλλο πέρα από το να αναλώνεται σε επιδείξεις δύναμης, όπως έκανε για πολλοστή φορά την Παρασκευή 28 Ιουλίου με την εκτόξευση ενός ακόμη βαλλιστικού πυραύλου, θα έκανε οποιοσδήποτε άλλος ηγέτης που ξέρει ότι έχει μπει στην ατζέντα της «αλλαγής καθεστώτος» της Ουάσινγκτον. Που γνωρίζει επίσης πολύ καλά την τύχη των ηγετών δύο άλλων κρατών οι οποίοι καταλάμβαναν την πρώτη και δεύτερη θέση της λίστας «αλλαγής καθεστώτος»: του Σαντάμ Χουσεϊν και του Μουαμάρ Καντάφι. Η αντίδραση της Πιονγκγιάνγκ είναι ερμηνεύσιμη, αν λάβουμε υπ’ όψη μας ορισμένα ακόμη γεγονότα.

Πρώτο, ότι στην Κορέα από το 1950 ως το 1953 διεξήχθη ο πόλεμος με τα περισσότερα θύματα την μεταπολεμική περίοδο. Μάλιστα από τα 3 εκ. νεκρούς που προκάλεσε ο αριθμός ρεκόρ βομβών (600.000 τόνοι συμβατικών και πάνω από 30.000 τόνοι βομβών ναπάλμ!) τα 2 εκ. προέρχονταν από τη σημερινή Βόρεια Κορέα.

Δεύτερο, ότι ακόμη και σήμερα ΗΠΑ και Βόρεια Κορέα βρίσκονται σε κατάσταση πολέμου καθώς ουδέποτε υπογράφτηκε συνθήκη ειρήνης. Τα σύνορα της ορίστηκαν στο πλαίσιο της ανακωχής που υπογράφτηκε μεταξύ ΗΠΑ, Κίνας, ΟΗΕ και Β. Κορέας επάνω στον 38^ο παράλληλο που έγινε η ντε φάκτο συνοριογραμμή Βόρειας και Νότιας Κορέας.

Τρίτο, ότι πέριξ της Β. Κορέας οι ΗΠΑ διατηρούν αριθμό ρεκόρ στρατιωτών – μια διαρκή απειλή. Στην Ιαπωνία (αξιοποιώντας τη συνταγματική απαγόρευση διατήρησης στρατού που επιβλήθηκε το 1945) στρατοπεδεύει η μεγαλύτερη παγκοσμίως μόνιμη αμερικανική αποστολή με 39.000 στρατιώτες και στη Νότια Κορέα η τρίτη μεγαλύτερη αποστολή με 28.000 άνδρες.

Τέταρτο, τον εντεινόμενο αντιαμερικανισμό που σαρώνει την Ασία. Είναι χαρακτηριστική έρευνα του αμερικανικού ιδρύματος Pew η οποία δημοσιεύθηκε την 1^η Αυγούστου βάσει της οποίας μετά την Τουρκία η δεύτερη και τρίτη χώρα που το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού τους χαρακτηρίζει τις ΗΠΑ ως τη μείζονα απειλή είναι η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία, με 70% και 62% αντίστοιχα.

Τέλος, ότι είναι μια χώρα που ναι μεν βρίσκεται στην άκρη του κόσμου, ταυτόχρονα όμως βρίσκεται στο κέντρο των πιο σκληρών ανταγωνισμών. Και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντά της είναι παραταγμένες υπερδυνάμεις με το όπλο …παρά πόδας: Η Κίνα με την οποία μοιράζεται μια συνοριογραμμή μήκους 880 μιλίων, η Ρωσία με την οποία μοιράζεται μια μικρότερη συνοριογραμμή μήκους 30 μιλίων και επίσης η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ που ξέρουν ότι αν «πέσει» η Βόρεια Κορέα θα καταφέρουν να βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο με ρώσους και κινέζους στρατιώτες. Κι αυτό είναι που επιδιώκουν!

Η λύση ωστόσο βρίσκεται στα χέρια των ΗΠΑ. Υπάρχει μάλιστα και πρόσφατο προηγούμενο: το επιτυχημένο παράδειγμα του Μπιλ Κλίντον. Συγκεκριμένα, τον Οκτώβριο του 1994 συμφωνήθηκε μεταξύ Ουάσινγκτον και Πιονγκγιάνγκ ένα πρόγραμμα εξομάλυνσης των πολιτικών σχέσεων των δύο χωρών, που μεταξύ άλλων περιελάμβανε και την εγκατάλειψη εκ μέρους της Β. Κορέας του πυρηνικού της προγράμματος. Οι ΗΠΑ αναλάμβαναν να τους προμηθεύουν ως ανταμοιβή 500.000 τόνους αργού πετρελαίου ετησίως. Η συμφωνία τηρούνταν απαρέγκλιτα μέχρι το 2003, όταν πια πρόεδρος ήταν ο Τζορτζ Μπους…

Μια ανάλογη συμφωνία υπογράφτηκε επί προεδρίας Μπαράκ Ομπάμα με το Ιράν, τον Ιανουάριο του 2016.

Γιατί και τώρα οι ΗΠΑ να μην εκτονώσουν την κρίση δημιουργώντας ένα πλαίσιο διμερούς πολιτικού διαλόγου που θα υπόσχεται τερματισμό του πολέμου και συμφωνία ειρήνης, πλήρη αποστρατιωτικοποίηση και αποπυρηνικοποίηση της χερσονήσου και εγγύηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων ως ακρογωνιαίους λίθους μιας νέας συμφωνίας;

Η Κίνα στο στόχαστρο!

Από την προεκλογική ακόμη περίοδο ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ δεν έκρυψε τη φιλοδοξία του να φέρει σε πέρας μια ιστορικής σημασίας αλλαγή στην εξωτερική πολιτική της Ουάσινγκτον, με την αντικατάσταση της Ρωσίας από την Κίνα ως μείζονα απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα. Παρότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το φιλελεύθερο κατεστημένο αντέδρασαν έντονα στην υποβάθμιση της ρωσικής απειλής (δεν εγκαταλείπονται εύκολα αντανακλαστικά ενός αιώνα…) καθόλου δεν δυσανασχέτησαν με την αναβάθμιση της κινέζικης απειλής στη λίστα των ανταγωνιστικών κρατών.

Έτσι ο Τραμπ δε χάνει ευκαιρία να στρέφεται κατά του Πεκίνου, όπως έκανε με αφορμή την εκτόξευση του βαλλιστικού πυραύλου από τη Βόρεια Κορέα κατηγορώντας την Κίνα ότι δεν κάνει τίποτε για τις ΗΠΑ, παρά το τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα που διατηρεί! Μεθερμηνευόμενο το τελευταίο (tweet …όπως πάντα) σημαίνει πως αν η Κίνα δε θέλει εμπορικό πόλεμο με τις ΗΠΑ πρέπει να εμπλακεί σε κανονικό πόλεμο με τη Β. Κορέα.

Η αντίδραση του αμερικανού προέδρου ήταν αδικαιολόγητη γιατί όχι μόνο η Κίνα αλλά και η Ρωσία διέκοψαν τις οικονομικές τους σχέσεις με την Β. Κορέα πιέζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον Κιμ Γιονγκ Ουν να εγκαταλείψει το πυρηνικό του πρόγραμμα. Λεπτομέρειες ωστόσο είναι όλα αυτά για τις ΗΠΑ που αξιοποιούν τη Β. Κορέα ως μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να κάνουν πιο αισθητή την παρουσία τους στην Ανατολική Ασία.

Πηγή: Εφημερίδα Νέα Σελίδα

Πυρηνική πόκα στην Άπω Ανατολή (Μετροπόλιταν, 7/6/2009)

Σε παιχνίδι για γερά νεύρα και μεγάλη υπομονή εξελίσσεται η αντιπαράθεση γύρω από τα πυρηνικά της Βόρειας Κορέας καθώς το απομονωμένο καθεστώς δεν είναι το μοναδικό που επωφελείται από τις τυχοδιωκτικές κι απρόβλεπτες προκλήσεις του.

Σε ετοιμότητα πολέμου τέθηκε η διεθνής κοινότητα την Δευτέρα 25 Μαΐου όταν όλοι οι σεισμογράφοι στην Άπω Ανατολή κατέγραψαν τη δόνηση που προκάλεσε στο υπέδαφος η πυρηνική δοκιμή της Βόρειας Κορέας, ισοδύναμη με την ενέργεια που απελευθέρωσαν οι βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι τον Αύγουστο του 1945. Η ανακοίνωση που εξέδωσε στη συνέχεια η Πιονγκγιάνγκ και η εκτόξευση πυραύλων την επόμενη μέρα δεν άφησαν καμιά αμφιβολία για την πρόθεση της Βόρειας Κορέας να δώσει μια αποφασιστική ώθηση στο πρόγραμμα παραγωγής πυρηνικών όπλων.

Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα για δύο λόγους. Ο πρώτος αφορά μια σειρά από γεγονότα που υποδηλώνουν την όξυνση των σχέσεων της Βόρειας Κορέας με τις γειτονικές χώρες και ιδιαίτερα τη Νότια, πείθοντας έτσι πως η πυρηνική δοκιμή είναι ένα επεισόδιο μόνο σε ένα μεγαλύτερης διάρκειας σίριαλ. Ξεχωρίζει η ανακοίνωση της Β. Κορέας στις 15 Μαΐου, πριν δηλαδή την δοκιμή, με την οποία αναπροσαρμόζεται εκ βάθρων σε βαθμό να τινάζεται στον αέρα το πλαίσιο στο οποίο στηρίζονταν οι πάνω από 100 νοτιοκορεάτικες επενδύσεις όπου απασχολούνται περίπου 38.000 βορειοκορεάτες στη Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών που δημιουργήθηκε πριν μια περίπου δεκαετία στο έδαφός της προκειμένου να στηριχθεί η χειμαζόμενη βορειοκορεάτικη οικονομία. Περισσότερο απειλητική είναι η ανακοίνωση της Πιονγκγιάνγκ ότι παύει να δεσμεύεται από την – προσωρινή ούτως ή άλλως – ανακωχή με την οποία τερματίστηκε ο αιματηρός εμφύλιος πόλεμος το 1953. Κι ακόμη πιο απειλητική είναι η πολεμική ετοιμότητα που παρατηρείται τις τελευταίες μέρες σε μια αμφισβητούμενη μεταξύ των δύο χωρών θαλάσσια περιοχή όπου πριν δέκα χρόνια είχαν σημειωθεί πραγματικά πολεμικά επεισόδια.

Τη δραματικότητα της συγκυρίας υπογραμμίζει επίσης η διπλωματική κλιμάκωση που ακολούθησε. Ειδικότερα, η δήλωση του Πεκίνου που σε αντίθεση με την ανεκτική στάση που τηρούσε στο παρελθόν τώρα ανακοίνωσε την κάθετη διαφωνία του με την πυρηνική δοκιμή. Επίσης η δήλωση του Μπαράκ Ομπάμα ότι η δοκιμή της Β. Κορέας συνιστά «κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου» αναφερόμενος προφανώς στην απόφαση 1718 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών που λήφθηκε μετά την πρώτη πυρηνική δοκιμή της Β. Κορέας το 2006. Πάνω απ’ όλα όμως η κρισιμότητα της συγκυρίας βεβαιώνεται από την πρόσφατη καταδικαστική απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας και τις βαριές κυρώσεις τις οποίες επεξεργάζονται τα μέλη του, χωρίς τις συνηθισμένες επιφυλάξεις της Ρωσίας και της Κίνας που τον Απρίλη είχαν λάβει τη μορφή βέτο.

Οι παραπάνω αντιδράσεις και τα μεθεόρτια της πυρηνικής δοκιμής όσο κι αν φαντάζουν φυσιολογικά ή αναπότρεπτα, στην πραγματικότητα δεν είναι. Τουλάχιστον αυτό στοιχειοθετεί η πολύ πρόσφατη ιστορία η οποία βεβαιώνει ότι όσο προκλητική, αποσταθεροποιητική κι αδικαιολόγητη κι αν είναι η πυρηνική δοκιμή της Βόρειας Κορέας η κλιμάκωση δεν αποτελούσε μονόδρομο.

Κατ’ αρχήν το βορειοκορεάτικο καθεστώς δεν είναι το πρώτο που παραβιάζει τη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών που επιχειρεί να ελέγξει την εξάπλωσή τους (έχοντας το μεμπτό ότι απαγορεύοντας τη διάδοση, διασφαλίζει το μονοπώλιο όσων ήδη έχουν…). Πριν τη Βόρεια Κορέα είχε προηγηθεί το Ισραήλ που έφθασε μάλιστα στο σημείο να τιμωρήσει με πολυετή κάθειρξη φιλειρηνιστή πυρηνικό επιστήμονα που γνωστοποίησε την ύπαρξή του. Είναι επίσης η Ινδία που όπως τόνιζε ο βρετανικός Εκόνομιστ στις 23 Μαΐου «αγνόησε τους παγκόσμιους κανόνες ενάντια στα πυρηνικά και πριν ένα χρόνο εξασφάλισε από την αποχωρούσα κυβέρνηση Μπους την εξαίρεσή της από τις απαγορεύσεις που ισχύουν στο εμπόριο των πυρηνικών». Κατά συνέπεια, όσο κι αν είναι αδιαμφισβήτητοι οι κίνδυνοι που συνοδεύουν την πυρηνική δοκιμή της Β. Κορέας και υπ’ αυτή την έννοια η πράξη της καταδικαστέα, κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει το ερώτημα γιατί να συνιστά «κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου» η δοκιμή της Β. Κορέας κι όχι της Ινδίας ή του Ισραήλ. Το ερώτημα επίσης γιατί να πρέπει να γίνονται νηοψίες στα βορειοκορεάτικα πλοία, προς αποτροπή του ενδεχομένου παράνομης εμπορίας – απόφαση την οποία η Πιονγκγιάνγκ χαρακτήρισε αιτία πολέμου – κι όχι στα πλοία του Ισραήλ ή της Ινδίας…

Πολύ περισσότερο όταν δεν είναι η πρώτη φορά που η Βόρεια Κορέα παριστάνει το λιοντάρι που βρυχάται… Τότε όμως – ακόμη και μέχρι πέρυσι επί Μπους όταν στην ηγεσία της Νότιας Κορέας βρισκόταν ο Ρο Μου Χουν (ο οποίος αυτοκτόνησε πρόσφατα) που εργαζόταν επίμονα για την βελτίωση των σχέσεων των δύο χωρών, έχοντας το όραμα ακόμη και της επανένωσής τους κατ’ αντιστοιχία του γερμανικού παραδείγματος – είχε κατ’ επανάληψη αποδειχθεί πως η Βόρεια Κορέα απλώς… μπλόφαρε. Οι πυρηνικές της δοκιμές ήταν ο πιο σύντομος δρόμος για να συναινέσει στην «ηλιόλουστη πολιτική» της συμφιλίωσης και να εξασφαλίσει δωρεάν πετρέλαιο και τρόφιμα. Αυτό αποδείχτηκε από το 1994 όταν επί προέδρου Μπιλ Κλίντον οι λεονταρισμοί της Β. Κορέας τάχιστα έδωσαν τη θέση τους στο πρώτο πρόγραμμα δωρεάν παροχής καυσίμων μέχρι και το 2006 όταν ακόμη κι ο Μπους που είχε συμπεριλάβει τη Β. Κορέα στον αλήστου μνήμης Άξονα του Κακού, μαζί με το Ιράν, τη Συρία και την Κούβα, κι έφθασε στο σημείο (ντροπής) να αποκαλέσει δημόσια τον ηγέτη της Β. Κορέας «πυγμαίο», αναγκάστηκε παρόλ’ αυτά να υποχωρήσει αποκαλώντας τον δημόσια «αγαπητέ κύριε πρόεδρε».

Η τωρινή κλιμάκωση αντίθετα αποδεικνύεται πολλαπλά χρήσιμη πρώτα – πρώτα για την Ιαπωνία που πιέζει διαρκώς τις ΗΠΑ για την λήψη αυστηρών μέτρων καθώς γνωρίζει ότι μια πυρηνική Β. Κορέα (που με τον συμβιβασμό αποκλείεται) δίνει και στην ίδια το εισιτήριο να αποκτήσει πυρηνικά όπλα και να πραγματοποιήσει ένα ποιοτικό άλμα στη διαδικασία επανεξοπλισμού της που ξεκίνησε πριν δύο περίπου δεκαετίες. Ο κίνδυνος αυτός, της ένταξης της Ιαπωνίας στο πυρηνικό κλαμπ, είναι που ανάγκασε και την Κίνα να πάψει να καλύπτει τη Β. Κορέα και να συμφωνήσει στην εφαρμογή οικονομικά επώδυνων κυρώσεων καθώς μια πυρηνική Ιαπωνία θα συνιστούσε πλήρη ανατροπή της ισορροπίας (τρόμου) μεταξύ των δύο χωρών, εις βάρος φυσικά της Κίνας. Κατά δεύτερο η επίδειξη δύναμης και αδιαλλαξίας των ΗΠΑ απέναντι στη Βόρεια Κορέα αποτελεί πρόβα τζενεράλε και για τις αναμενόμενες διαπραγματεύσεις μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν για το δικό του πυρηνικό πρόγραμμα, έστω κι αν είναι ειρηνικό αποσκοπώντας στην παραγωγή ενέργειας και τίποτε παραπάνω, σύμφωνα με τις δηλώσεις το ίδιου του καθεστώτος. Ο τρίτος λόγος που οδήγησε στην τωρινή διπλωματική – μέχρι στιγμής – κλιμάκωση σχετίζεται με το νέο ηγέτη της Ν. Κορέας και πρώην διευθυντή του πολυεθνικού ομίλου της Χιουντάι, Λι Μιουνγκ Μπακ, που είναι γνωστός κι ως «μπουλντόζας». Το προσωνύμιο το κέρδισε όχι λόγω του όγκου του αλλά του.. τρόπου του, κάτι που φάνηκε και στην εξωτερική του πολιτική όταν αποφάσισε να θέσει όρους για τη χορήγηση της ανθρωπιστικής βοήθειας και να προκαλεί συνεχώς το βορειοκορεάτικο καθεστώς. Η συνέχεια είναι γνωστή…

Τα ελαφρυντικά για την Πιονγκγιάνγκ γίνονται ακόμη περισσότερα αν λάβουμε υπ όψη μας και την ευάλωτη θέση του ηγέτη του, 67χρονου Κιμ Γιονγκ Ιλ, που με βάση δημοσιεύματα το καλοκαίρι που μας πέρασε υπέστη σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο με αποτέλεσμα να είναι σε εξέλιξη διαδικασίες διαδοχής του που δεν μπορούσαν παρά να γίνουν σε ένα περιβάλλον έντασης. Οι πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, στη Νότια Κορέα μάλιστα, την περασμένη Τρίτη ότι προσέφερε το δαχτυλίδι της διαδοχής στον σπουδαγμένο στην Ελβετία 26χρονο γιό του επιβεβαιώνει το σενάριο πίσω από την πυρηνική μπλόφα να βρίσκονταν τα παιχνίδια διαδοχής.

Κανείς παρόλα αυτά δεν μπορεί να αποκλείσει ακόμη κι αυτά τα «παιχνίδια» να λάβουν απρόβλεπτες και καταστροφικές διαστάσεις. Μόνο που τότε την ευθύνη δεν θα την φέρει η Πιονγκγιάνγκ…