Ρώσικη ρουλέτα στη Βρετανία

Αν αναρωτιέστε πόσα μπρα ντε φερ μπορεί να σηκώσει μια πολιτική σκηνή, κοιτάξτε λίγο πιο προσεκτικά την Μεγάλη Βρετανία

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Το πρώτο μπρα ντε φερ, και αναφερόμαστε για την πιο πρόσφατη πράξη του δράματος που ξεκίνησε να εκτυλίσσεται στις 29 Μαρτίου 2017 όταν το Λονδίνο κατέθεσε κι επίσημα αίτηση στις Βρυξέλλες για ενεργοποίηση του άρθρου 50 που προβλέπει την έξοδο μιας χώρας από την ΕΕ, διαδραματίστηκε στις Βρυξέλλες με πρωταγωνιστές Τερέζα Μέι και τον Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ. Σκοπός της επίσκεψης της βρετανίδας πρωθυπουργού στην έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ήταν να εκθέσει στον πρόεδρο της Επιτροπής τις αντιρρήσεις του βρετανικού κοινοβουλίου για τους όρους της συμφωνίας εξόδου που συμπεριλαμβάνονται σε ένα κείμενο 585 σελίδων, που συμφώνησε μεν η Μέι με τον Γιουνκέρ, απέρριψε όμως η βρετανική Βουλή. Στο επίκεντρο των συνομιλιών ήταν κυρίως ένα θέμα: τα σύνορα μεταξύ Βόρειας Ιρλανδίας που ανήκει στην Αγγλία και Ιρλανδίας που είναι ενταγμένη στην ΕΕ. Τα όσα συμφωνήθηκαν εξόργισαν τους οπαδούς του σκληρού Brexit επειδή διατηρούν την Αγγλία για απροσδιόριστο χρόνο στην τελωνειακή ένωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτρέποντάς την όμως από την υπογραφή εμπορικών συμφωνιών με άλλες χώρες. Η απάντηση του ευρωπαίου αξιωματούχου ήταν ότι η πολυσέλιδη συμφωνία δεν ανοίγει εκ νέου, ενώ το άρθρο για τη σύνδεση Αγγλίας – Ιρλανδίας δεν μπορεί να απαλειφθεί ούτε να έχει περιορισμένο χρονικό ορίζοντα. Κάτι σαν το «take it or leave it» που έλεγαν οι Βρετανοί στους Κυπρίους πριν 15 χρόνια… Το πρώτο μπρα ντε φερ λοιπόν έληξε με ήττα της Μέι…

Το δεύτερο μπρα ντε φερ διεξάγεται εντός Αγγλίας στο εσωτερικό του Συντηρητικού κόμματος και των οπαδών μάλιστα της εξόδου. Επιστρέφοντας η Μέι με άδεια χέρια από την «ήπειρο» οι βουλευτές της Μέι είναι αναγκασμένοι να επιλέξουν ανάμεσα σε αυτή τη συμφωνία, που την έχουν ήδη απορρίψει, και στο ενδεχόμενο να οδηγηθούν στις 29 Μαρτίου, όταν με τη συμπλήρωση δύο χρόνων από την υποβολή του αιτήματος η Αγγλία τίθεται αυτόματα εκτός ΕΕ, χωρίς συμφωνία! Οπότε, να περιέλθουν στο καθεστώς ενός απλού κράτους μέλους του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Κι αν αυτό το ενδεχόμενο δεν τους ανησυχεί, προκειμένου η διακοπή των σχέσεων με την ΕΕ να είναι μη αντιστρεπτή, τους καίει το θέμα των σχέσεων Βόρειας Ιρλανδίας και Ιρλανδίας. Το ενδεχόμενο δηλαδή η οριοθέτηση των συνόρων μετά την έξοδο της Αγγλίας από την ΕΕ να ξυπνήσει φαντάσματα του παρελθόντος που να ζητούν την ένωση του νησιού. Αποδεικνύεται έτσι ότι το συγκεκριμένο θέμα εξελίχθηκε σε άσσο στο μανίκι των ευρωπαίων διαπραγματευτών που έθεσαν στους Τόρηδες το δίλημμα: σκληρή έξοδο και κατάτμηση της Μεγάλης Βρετανίας εις τα εξ ων συνετέθη ή τελωνειακή ένωση και «βελούδινα σύνορα» με την Ιρλανδία; Aκόμη και τώρα το μπρα ντε φερ μεταξύ οπαδών του σκληρού Brexit και της Μέι δεν έχει λήξει, όπως έδειξε και η νέα ψηφοφορία στο βρετανικό κοινοβούλιο την προηγούμενη εβδομάδα.

Το τρίτο μπρα ντε φερ, μεταξύ του ηγέτη των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, από τη μια και της βρετανίδας πρωθυπουργού από την άλλη, είναι ομολογουμένως το πιο άνευρο και αδιάφορο, μιας και οι θέσεις των Εργατικών υπέρ της ΕΕ είναι μειοψηφικές ενώ οι ψήφοι των Εργατικών παραμένουν πάντα ένα σχέδιο σωτηρίας για την Μέι. Σε επιστολή που απέστειλε προς τη βρετανίδα πρωθυπουργό ο Κόρμπιν τάσσεται υπέρ μιας μόνιμης τελωνειακής ένωσης που θα βρίσκεται σε στενή ευθυγράμμιση με την ενιαία αγορά, ενώ δημοσίως επικρίνει την Ντάουνινγκ Στριτ ότι δεν έχει πρόγραμμα κι αφήνει το χρόνο να περνάει. Να ομολογήσουμε όμως ότι παρόλα αυτά ο Κόρμπιν υφίσταται, αντίθετα για παράδειγμα με μια σύγκρουση που πολλοί την ανέμεναν αλλά η θέση απέναντι από τη βρετανίδα πρωθυπουργό παραμένει κενή.

Ο μεγάλος απών δεν είναι άλλος από τον πρώην πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον, που όπως ο Μπλερ θα μείνει γνωστός για την επέμβαση στο Ιράκ, ο Κάμερον θα περάσει στην ιστορία για το δημοψήφισμα του 2016, που άνοιξε τις πόρτες της εξόδου…

Δυσφορεί η οικονομική ελίτ

Σε μπρα ντε φερ έχει εξελιχθεί κι η σχέση μεταξύ της βρετανικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, με κοινό παρανομαστή των θέσεων που διατυπώνουν φορείς της οικονομίας μια απλή ερώτηση: «πόσο θα πάει;». Τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα των αντιδράσεων ήταν το Βρετανικό Εμπορικό Επιμελητήριο που έθεσε 20 κρίσιμες ερωτήσεις, οι οποίες 50 μέρες πριν την έξοδο παραμένουν αναπάντητες. Το Επιμελητήριο που αντιπροσωπεύει χιλιάδες επιχειρήσεις κατέθεσε την έντονη ανησυχία του επειδή η χώρα δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένη για όλα τα ενδεχόμενα που είναι ανοιχτά την επομένη της εξόδου. Μεταξύ των ερωτήσεων τίθεται το ζήτημα για το αν οι βρετανικές επιχειρήσεις θα μπορούν και υπό ποιους όρους να εισάγουν αγαθά και να καλούν εργαζόμενους από την ΕΕ, τι ύψους δασμοί θα υπάρχουν, κοκ.

Στο ίδιο κλίμα κινούταν και ανακοίνωση της κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας, που έκανε λόγο για ομιχλώδες τοπίο στις σχέσεις Αγγλίας – ΕΕ. Ειδικότερα για τις επιχειρήσεις, αναφέρει ότι «η οικονομία ως σύνολο, δεν είναι ακόμη προετοιμασμένη για μη-συμφωνία, καμία μεταβατική περίοδο πριν την έξοδο. Ως παράδειγμα να αναφερθεί ότι οι μισές επιχειρήσεις δεν είναι έτοιμες για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Επίσης, οι πραγματικές επενδύσεις των επιχειρήσεων είναι πιθανό να έχουν μειωθεί κατά 3% τον προηγούμενο χρόνο παρά τη συνεχιζόμενη εγχώρια επέκταση, τους ισχυρούς εταιρικούς ισολογισμούς και την υψηλή επιχειρηματική κερδοφορία». Εν ολίγοις, ψηφίστε το σχέδιο της Μέι να σωθεί η οικονομία…

Πηγή: Νέα Σελίδα

Ρελάνς Βρυξελλών σε Ρώμη

Χτύπημα κάτω από τη ζώνη μπορούν να χαρακτηριστούν οι προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τις προοπτικές ανάπτυξης της ιταλικής οικονομίας  που δόθηκαν στη δημοσιότητα την Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Συγκεκριμένα κατά την εκτίμηση των Βρυξελλών, η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης αναμένεται να μεγεθυνθεί μόλις κατά 0,2% για το τρέχων έτος, πολύ δηλαδή χαμηλότερα από το επίπεδο του 1,2% που ήταν η προηγούμενη πρόβλεψη, ισοδυναμώντας – αν αποδειχθεί πραγματική – με την ασθενέστερη μεγέθυνση από το 2014.

Τα σύννεφα πάνω από την ιταλική οικονομία πύκνωσαν λίγες μέρες νωρίτερα όταν δόθηκαν στη δημοσιότητα τα στοιχεία για την εξέλιξη του ΑΕΠ του τελευταίου τετράμηνου του 2018, που αφορούσαν συρρίκνωση κατά 0,2%. Δεδομένου δε ότι και το προηγούμενο τρίμηνο του 2018, το τρίτο τρίμηνο, υπήρξε επιπλέον συρρίκνωση, της τάξης του 0,1%, πληρούνται όλοι οι όροι ώστε η ιταλική οικονομία να θεωρηθεί πως διέρχεται ύφεση. Οι προοπτικές διαφαίνονται ζοφερές και για το τρέχων τρίμηνο καθώς η επιδείνωση που εμφανίζουν οι οικονομίες της Γερμανίας και της Κίνας θα πλήξουν τις ιταλικές εξαγωγές.

Οι προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ιταλία θα ανοίξουν εκ νέου το μέτωπο των Βρυξελλών με τη Ρώμη, λίγους μήνες μετά τον πρόσκαιρο όπως αποδείχθηκε συμβιβασμό, γιατί επηρεάζουν άμεσα τις προβλέψεις για το έλλειμμα. Θεωρείται αδύνατο συγκεκριμένα να συγκρατηθεί στο 2,04% όπως προέβλεπε η ιταλική κυβέρνηση, χωρίς πάντως να πείθει από τότε τους ευρωπαίους τεχνοκράτες. Τούτου δοθέντος, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου θα αρχίσει εκ νέου τις πιέσεις στην συμμαχική κυβέρνηση να ακυρώσει μέρος τουλάχιστον των φιλολαϊκών παροχών που είχε εξαγγείλει. Σημαντικότερη όλων η εισαγωγή είναι ενός ελάχιστου εισοδήματος ύψους 780 ευρώ για τους πιο φτωχούς Ιταλούς.

Ρόλο λαγού διαδραμάτισε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που αναθεώρησε κι αυτό μια μέρα νωρίτερα τις εκτιμήσεις για τις προοπτικές της ιταλικής οικονομίας, μειώνοντας τις προβλέψεις του για μεγέθυνση κατά το τρέχων έτος στο επίπεδο του 0,6%. Η ανακοπή των ρυθμών μεγέθυνσης καθιστά ακόμη πιο επίπονους τους όρους αποπληρωμής του δημόσιου χρέους (που ανέρχεται στο 132% του ΑΕΠ και είναι το δεύτερο υψηλότερο στην ΕΕ μετά της Ελλάδας), η εξυπηρέτηση του οποίου απομυζά κάθε έτος γύρω στο 20% του ιταλικού εθνικού εισοδήματος.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ακολουθώντας την πάγια πολιτική του να παρεμβαίνει στην οικονομική πολιτική κυρίαρχων κρατών υποδεικνύοντας κάθε φορά την πιο νεοφιλελεύθερη πολιτική κι ασχέτως μάλιστα αν απορρίπτεται από τους ψηφοφόρους, επέκρινε το σχέδιο του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, προκαλώντας την αντίδραση του αναπληρωτή πρωθυπουργού και ηγέτη του Κινήματος των Πέντε Αστέρων, Λουίτζι ντι Μάγιο. Στον αντίποδα, ο διεθνής οργανισμός πρότεινε την γνωστή και κυρίως …επιτυχημένη συνταγή: απελευθέρωση των αγορών και κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων το οποίο φυσικά διατύπωσε πιο εκλεπτυσμένα προτείνοντας την αποκέντρωσή τους.

Πηγή: Νέα Σελίδα

ΕΕ: πεδίο …λόμπι λαμπρό!

Σε πολύ δύσκολη θέση θα βρεθούν όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το σπίτι των λαών αν ρίξουν μια ματιά στα επίσημα στοιχεία που αφορούν τη δράση των εκπροσώπων των οργανωμένων συμφερόντων στις Βρυξέλλες.

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η πυρετώδης δράση των λόμπι στην έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής φέρνει στην επιφάνεια έναν παράλληλο κόσμο συνεχών επαφών και διαβουλεύσεων που εργάζεται νυχθημερόν στην αφάνεια και πίσω από κλειστές πόρτες, κι ο οποίος νομοθετεί και αποφασίζει εν κρυπτώ από τους πολίτες, ενίοτε ακόμη και τις κυβερνήσεις τους.

Μια μικρή κι ενδεικτική μόνο γεύση για τα κατορθώματα από τη δράση των λόμπι στις Βρυξέλλες δίνει έκθεση (δες εδώ) της οργάνωσης Διεθνής Διαφάνεια (Transparency International). Πρόκειται για θεσμό που η θεματική του, η οποία αφήνει πάντα εκτός συζήτησης τη διαφθορά του ιδιωτικού τομέα, αναπαράγει τα στερεότυπα περί διεφθαρμένου δημόσιου τομέα τα οποία αποτελούν βούτυρο στο ψωμί των νεοφιλελεύθερων περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες. Παρόλα αυτά, μπορεί κατ’ εξαίρεση, όπως τώρα, να προσφέρουν ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα.

Όπως για παράδειγμα σε σχέση με τις προτιμήσεις που επιδεικνύουν οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι στον προγραμματισμό των ραντεβού, όταν ανοίγουν την ατζέντα τους. Γιατί, θεωρητικά, λόμπινγκ δεν κάνουν μόνο οι εταιρείες αλλά και η περίφημη κοινωνία των πολιτών. Και πιο συγκεκριμένα Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που χρηματοδοτούνται αδρά από τον προϋπολογισμό της ΕΕ. Αν μάλιστα ρωτήσει κάποιος έναν παθιασμένο υποστηρικτή της «ευρωπαϊκής ιδέας» για ποιόν λόγο έχει νομιμοποιηθεί όλο αυτό το πήγαινε – έλα στα γραφεία των επιτρόπων η απάντηση που πιθανά θα εισέπραττε θα αφορούσε τη δυνατότητα επηρεασμού και παρέμβασης που πρέπει να έχουν θεσμικές και αναγνωρισμένες οργανώσεις των πολιτών, έτσι ώστε η φωνή των ψηφοφόρων να φτάνει σε όσους λαμβάνουν αποφάσεις. Πάντα για το καλό μας…  Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική. Η έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας, που δημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο του 2015, δείχνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συναντήσεων έγινε με εκπροσώπους εταιρειών και επιχειρηματικών ενώσεων, συγκεκριμένα το 75%! Από τις υπόλοιπες συναντήσεις το 17% αφορούσε ΜΚΟ (WWF, Greenpeace, Oxfam, Friends of Earth κ.α.), το 4% δεξαμενές σκέψης (E3G, CEPS, Bruegel, κ.α.) και το 2% τοπικές αρχές.

Σταγόνα στον ωκεανό η λογοδοσία

Η δυνατότητα μιας τόσο λεπτομερούς ακτινογραφίας των επαφών δόθηκε μετά την εισαγωγή την 1^η Δεκεμβρίου 2014 κανονισμού που αφορούσε την υποχρέωση δημοσιοποίησης των επαφών που πραγματοποιούν οι 28 επίτροποι, τα μέλη των συμβουλίων τους και οι επικεφαλής των γενικών διευθύνσεων. Πρόκειται συγκεκριμένα για 240 άτομα, που είναι φυσικά σταγόνα στον ωκεανό των 33.000 παντελώς ανεξέλεγκτων ευρωγραφειοκρατών που δεν υπόκεινται σε καμιά δημόσια λογοδοσία.

Στη διάρκεια λοιπόν ενός έτους οι επίτροποι είχαν 1.348 ραντεβού με λομπίστες. 48 συναντήσεις με κάθε έναν επίτροπο δείχνει μια απλή αριθμητική πράξη επιμερισμού των συναντήσεων ανά επίτροπο. Η πολιτική όμως ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με την αριθμητική. Προς επίρρωση μια ματιά στην ατζέντα του κάθε επιτρόπου, όπου φαίνεται ότι δεν είχαν όλοι οι επίτροποι την ίδια ζήτηση από τους λομπίστες που εδρεύουν στη βελγική πρωτεύουσα. Το ρεκόρ των επαφών είχε ο ισπανός Μιγκέλ Αρίας Κανιέτε, υπεύθυνος για το Κλίμα και την Ενέργεια, με 212 επαφές. Σχεδόν μία συνάντηση ανά εργάσιμη μέρα! Οι ανοιχτές θύρες του ισπανού επιτρόπου στους εκπροσώπους των επιχειρηματικών συμφερόντων επιβεβαίωσαν την σκληρή κριτική που είχε δεχθεί όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του το 2014 από οργανώσεις όπως οι Φίλοι της Γης (Friends of the Earth) και το Παρατηρητήριο της Εταιρικής Ευρώπης (Corporate Europe Observatory) σχετικά με τη σύγκρουση συμφέροντος που προέκυπτε λόγω της συμμετοχής της οικογένειάς του σε πετρελαϊκές επιχειρήσεις. Αμέσως μετά τον «πράσινο» επίτροπο (που δείχνει ότι οι φιλοπεριβαλλοντικές ευαισθησίες της ΕΕ δεν βρίσκονται σε σύγκρουση με τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις), ερχόταν ο γερμανός επίτροπος Γκούντερ Έτινγκερ που είχε αρμοδιότητα την ψηφιακή οικονομία, με 180 συναντήσεις, κι ακολουθούσε ο βρετανός επίτροπος Τζόναθαν Χιλ, στον οποίο είχε ανατεθεί το χαρτοφυλάκιο των χρηματοπιστωτικών αγορών, σε μια απέλπιδα προσπάθεια, τότε, να πειστεί το Σίτι να παραμείνει εντός της ΕΕ.

Στην απέναντι μεριά του τραπεζιού των αξιωματούχων της ΕΕ, η εταιρεία που κάθισε τις περισσότερες φορές ήταν η Google. Κι ακολουθούσε η Airbus κι η General Electric. Με βάση δηλώσεις των ίδιων των εταιρειών που είναι υποχρεωμένες να δημοσιεύουν τις σχετικές τους δαπάνες οι 3 εταιρείες με το ρεκόρ εξόδων για επηρεασμό των μανδαρίνων της ΕΕ ήταν οι πετρελαϊκές Exxon Mobil και Shell και ο πολυεθνικός γίγαντας του λογισμικού ευρείας χρήσης Microsoft. Αποδεικνύεται μάλιστα ότι όσο πιο μεγάλα ποσά αφιερώνει μια επιχείρηση για λόμπινγκ τόσο πιο ψηλά βρίσκεται στη λίστα των συναντήσεων. Ενδεικτικά, όσες εταιρείες είχαν περισσότερα από 20 ραντεβού με επιτρόπους δαπάνησαν άνω των 800.000 ευρώ εκείνο το έτος για λόμπινγκ. Σπορ για μεγάλα πορτοφόλια επομένως το λόμπινγκ…

Κανόνες …αδιαφάνειας

Το χειρότερο ωστόσο, για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το δημοκρατικό ιδεώδες έχει την έδρα του στις Βρυξέλλες, είναι ότι ακόμη κι αυτοί οι κανόνες διαφάνειας που επέβαλε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις που δημιουργεί η σύμφυση των Βρυξελλών με τα επιχειρηματικά συμφέροντα, κατά βάση αποκρύπτουν την πραγματικότητα και δεν την αποκαλύπτουν. Ότι κάτι δεν πάει και τόσο καλά με το πώς αντιλαμβάνεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τη διαφάνεια φαίνεται αν παρατηρήσει κανείς ότι από τους 8.695 καταγεγραμμένους οργανισμούς που δραστηριοποιούνται στον επηρεασμό των γκρίζων κουστουμιών και ταγιέρ, μόνο το 26% φάνηκε να έκανε κάποιο ραντεβού το 2015. Αυτή η αναντιστοιχία δείχνει ότι το μεγαλύτερο μέρος από το «πάρε – δώσε» δεν γίνεται με τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους της Επιτροπής. Υλοποιείται στη σκιά των κανόνων διαφάνειας με πρωταγωνιστή τη χαμηλόβαθμη γραφειοκρατία που συμμετέχει σε διαπραγματεύσεις και στη σύνταξη των κανονισμών. «Η έρευνα σε διαφορετικούς τομείς πολιτικής, όπως η υγεία, ο καπνός και οι εκπομπές αυτοκινήτων δείχνει, ότι οι συναντήσεις με τα λόμπι κάτω από το επίπεδο της Γενικής Διεύθυνσης είναι πιο συχνές από τις συναντήσεις υψηλού επιπέδου. Οι συναντήσεις χαμηλότερου επιπέδου είναι από 6 ως 10 φορές πιο συχνές από τις συναντήσεις με Επιτρόπους και τους στενούς συμβούλους τους», επισημαίνει η έκθεσης της Διεθνούς Διαφάνειας. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέλοντας να διαφυλάξει τους δεσμούς της ευρω-γραφειοκρατίας με τις πολυεθνικές επέτρεψε στη διαπλοκή να συνεχίζεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Η πραγματικότητα της σκανδαλώδους διαπλοκής στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των Βρυξελλών είναι πολύ πιο ζοφερή απ’ αυτή που καταγράφεται στην έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας για τουλάχιστον τρεις ακόμη λόγους.

Ο πρώτος λόγος σχετίζεται με την άρνηση της ΕΕ να εντάξει διεθνή νομικά γραφεία με παρουσία στις Βρυξέλλες (Clifford Chance, White & Case, Sidley Austin, κ.α.) μεταξύ εκείνων των εταιρειών που κάνουν λόμπινγκ, παρότι μάλιστα περιλαμβάνονται στη σχετική αμερικανική λίστα. Έτσι η ΕΕ αφήνει τη δράση τους να μένει απαρατήρητη.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι τα ημερολόγια δεν λένε πάντα την …αλήθεια. Ραντεβού που ορίζονται και δεν πραγματοποιούνται, άλλα που πραγματοποιούνται χωρίς να έχουν οριστεί κι άλλες τέτοιες ασυνέπειες φέρνουν στην επιφάνεια μια δημιουργική γραμματειακή υποστήριξη που ξέρει να σβήνει τα ίχνη των επαφών, ώστε να μην εκτίθενται οι επίτροποι και οι εταιρείες που έχουν συμφέροντα.

Τέλος, θα ήταν αφελής κάποιος αν πίστευε ότι οι επίτροποι και οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών είναι μακριά από οικονομικά συμφέροντα και περιμένουν τα λόμπι… Ο επηρεασμός τους μάλιστα τις πιο πολλές φορές είναι αδιαμεσολάβητος. Δεν έχει καν την ανάγκη του θεσμοθετημένου λόμπινγκ στο οποίο επιδίδονται εξειδικευμένες εταιρείες. Προς επίρρωση, μεταξύ δεκάδων άλλων παραδειγμάτων, η πρόσληψη του πρώην προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζου από την Goldman Sachs… (Εδώ σχετικό ρεπορτάζ)

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Επίκαιρα στις 9 Ιουνίου 2017

Αντεπίθεση Λονδίνου κατά Βερολίνου με όπλο το δημοψήφισμα (Πριν, 28/6/2015)

Για τον Δεκέμβρη παραπέμφθηκε κατόπιν κοινής συμφωνίας όλων των ηγετών της ΕΕ, στο πλαίσιο της τελευταίας συνόδου κορυφής, η κατάθεση των λεπτομερών προτάσεων της Αγγλίας που ως στόχο θα έχουν τον επανακαθορισμό των σχέσεων Λονδίνου – ΕΕ. Η κυβέρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον κραδαίνοντας απειλητικά στο χέρι της την απόφαση διεξαγωγής δημοψηφίσματος μέχρι το τέλος του 2017 για την παραμονή της Αγγλίας στην ΕΕ, ζητάει εδώ και τώρα σε μια επίδειξη διπλωματικής ευελιξίας μια νέα ισορροπία μεταξύ Λονδίνου και Βερολίνου, που ως κύριο γνώρισμα θα έχει την αναβάθμιση του Λονδίνου. Ο καθαρά διαπραγματευτικός – εκβιαστικός χαρακτήρας του δημοψηφίσματος για τον βρετανικό ιμπεριαλισμό αποκαλύπτεται αν εξετάσουμε πιο προσεκτικά την όλη μεθόδευση με το Συντηρητικό Κόμμα, που δεσμεύτηκε για το δημοψήφισμα, αντί να συγκεντρώνει δυνάμεις και να ακονίζει τα ξίφη του για την επικράτηση του «όχι», να προετοιμάζεται για την επιτυχία του «ναι».

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΩΤΗΣ

Παρότι κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ατύχημα κι οι οπαδοί του Brexit να κερδίσουν το δημοψήφισμα εξ αιτίας της πίεσης που ασκεί κυρίως το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ν. Φάρατζ κι οι βουλευτές των Τόρηδων, τα νήματα που συνδέουν την Αγγλία με την ΕΕ είναι τόσο ισχυρά που η έξοδός της θα σήμαινε την οικονομική της αυτοκτονία. Ενδεικτικά, οι τέσσερις από τις πέντε χώρες από τις οποίες προέρχονται οι περισσότερες ξένες άμεσες επενδύσεις ανήκουν στην ΕΕ. Μετά τις ΗΠΑ απ’ όπου το 2013 εισέρευσαν 262 δισ. βρετανικές λίρες, ακολουθεί η Ολλανδία (151 δισ.), η Γαλλία (78 δισ.), η Γερμανία (58 δισ.) και το Λουξεμβούργο (55 δισ.). Ευρωπαίοι είναι κι οι «πελάτες» της δεύτερης σε σημασία βρετανικής «βιομηχανίας». Το 2012 οι περισσότεροι ξένοι σπουδαστές εισέρευσαν από την Γερμανία (287.000), τη Γαλλία (271.000), την Ισπανία (98.000) και την Ιταλία (78.000). Επιπλέον, τυχόν έξοδος της Αγγλίας από την ΕΕ θα αναζωπύρωνε και τις αποσχιστικές τάσεις στην Σκωτία, καθώς οι οπαδοί της ανεξαρτησίας θα αναζητούσαν αυτοτελώς στο Βερολίνο μέσω των Βρυξελλών την σύνδεση με την ΕΕ που θα έπαυε πλέον να εξασφαλίζει το Λονδίνο.

Από την άλλη και οι Βρυξέλλες έχουν να χάσουν στην περίπτωση που η πέμπτη οικονομία του κόσμου που είναι επίσης πυρηνική δύναμη και διαθέτει έδρα στο Συμβούλιο Ασφάλειας του ΟΗΕ αποδεσμευτεί από την ΕΕ. Μονομιάς η ΕΕ θα χάσει το οικονομικό της εκτόπισμα, μετριάζοντας τις φιλοδοξίες της στο πλαίσιο του ανταγωνισμού της με τις ΗΠΑ και την Κίνα. Ενδεικτικά, το μερίδιο της ΕΕ στο παγκόσμιο εμπόριο που το 2013 ήταν σχεδόν 11%, χωρίς την Αγγλία θα μειωνόταν στο 7%. Το σημαντικότερο όμως για τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο θα ήταν πώς τρεις χώρες που διατηρούν στενές οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με την Αγγλία (Ιρλανδία, Ολλανδία και Κύπρος) θα άρχιζαν να ξανασκέφτονται την θέση τους στην ΕΕ, φλερτάροντας κι αυτές με την ιδέα της αποδέσμευσης.

Δοθέντων όλων των παραπάνω το Βερολίνο θα αναγκαστεί να παραχωρήσει μέρος της εξουσίας του στο Λονδίνο για να διατηρήσει ενιαία την ΕΕ. Οι βαθμοί ελευθερίας που θα κατακτήσει το Λονδίνο (προς όφελος του χρηματοπιστωτικού του τομέα για παράδειγμα ώστε να μην υπάγεται στους αυστηρότερους ρυθμιστικούς κανόνες της ΕΕ και το δικαίωμα να μην εφαρμόζει την εναπομείνασα φιλεργατική νομοθεσία της ΕΕ) θα πλήξουν σε κάθε περίπτωση το κύρος Βρυξελλών και Βερολίνου, δημιουργώντας σοβαρές ρωγμές στο οικοδόμημα της ΕΕ.

Φορομπηξία και μείωση μισθών ετοιμάζουν ΠΑΣΟΚ – ΕΕ (Πρν, 10/1/2009)

Τριετές κι όχι τετραετές το Πρόγραμμα Σταθερότητας κατ’ εντολή του Α. Παπανδρέου

 Με νυχτερινή (ν)τροπολογία αύξησαν τους φόρους σε τσιγάρα και ποτά και χάρισαν φόρους στους εφοπλιστές

Με την απειλή εφαρμογής ενός επαχθούς και μακροχρόνιου προγράμματος άγριας λιτότητας ετοιμάζεται να γιορτάσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ την ερχόμενη Τετάρτη τις πρώτες 100 ημέρες της στην εξουσία. Η συμβολική αυτή επέτειος, που για όποιον έπαιρνε στα σοβαρά τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να γιορταστεί με την εφαρμογή μέτρων οικονομικής ανακούφισης των εργαζομένων, στην πραγματικότητα θα συμπέσει με την εφαρμογή μιας ισχυρότατης θεραπείας – σοκ, κατ’ εντολή της ΕΕ και της ελληνικής αστικής τάξης που θα δει τα κέρδη της να ανακάμπτουν και τη θέση της να αναβαθμίζεται.

Το πόσο κενοί περιεχομένου είναι οι κλαυθμοί κι οι οδυρμοί της κυβέρνησης για τον κίνδυνο χρεοκοπίας φάνηκαν τη νύχτα της Πέμπτης όταν μαζί με την (ν)ντροπολογία που κατατέθηκε και αύξανε τους φόρους που θα πληρώσουν εκατομμύρια εργαζόμενοι, ταυτόχρονα, με μια ειδική ρύθμιση για τις «εταιρείες χαρτοφυλακίου» ναυτιλιακών συμφερόντων παραχώρησε νέα φορολογικά προνόμια στους εφοπλιστές. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έτσι έδειξε πόσο ταξική είναι η πολιτική της και πόσο υποκριτική είναι η κινδυνολογία της για τον κίνδυνο χρεοκοπίας. Νέα προνόμια στο κεφάλαιο δίπλα στα υπάρχοντα και ταυτόχρονα νέοι φόροι για τους εργαζόμενους που θα επωμιστούν όλο το βάρος της μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος.

Ταυτόχρονα, η απαράδεκτη τροπολογία και οι πρόσφατες επίσημες δηλώσεις κι ανεπίσημες «διαρροές» αποσαφηνίζουν τα μέτρα που θα εφαρμοστούν για να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα από 12,7% στο 2009 σε επίπεδα κάτω του 3% το 2012, κι όχι το 2013 (σε 3 δηλαδή κι όχι σε 4 χρόνια) όπως είχε δεσμευθεί ακόμη κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός με την ομιλία του στο Ζάππειο που έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για την θεραπεία – σοκ. Η χρονική αναπροσαρμογή κι η επίσπευση στην πράξη των μέτρων προκρίθηκε, σύμφωνα με την κυβέρνηση, προκειμένου το 2013 που θα είναι έτος εκλογών να μπορούν να αναγγελθούν παροχές. Παραμύθια! Το ΠΑΣΟΚ, και μαζί η ΕΕ κι η αστική τάξη που του έδωσαν το χρίσμα, ξέρουν καλύτερα από τον καθένα μας ότι μια τέτοια λαίλαπα μέτρων αν δεν περάσει από το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορέσει να περάσει από καμιά κυβέρνηση της Δεξιάς, ούτε ακόμη κι από κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Βιάζονται λοιπόν για να προλάβουν τη δική τους διαφαινόμενη φθορά, ακόμη και το ενδεχόμενο ανατροπής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ κάτω από τις εργατικές αντιδράσεις. Δεν είναι τυχαίο πως οι τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που ανάκριναν με ύφος ταπεινωτικό τους αρμόδιους υπουργούς την Πέμπτη στην Αθήνα, ρωτούσαν να μάθουν επίμονα για τον κίνδυνο εργατικών αναταραχών, όταν θα εφαρμοστούν τα μέτρα που προβλέπονται στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης.

Δικαιολογημένη η ανησυχία τους μια και πρόκειται για μέτρα – φωτιά που θα βυθίσουν στη φτώχεια τους εργαζόμενους. Ειδικότερα πρόκειται για μια δέσμη τεσσάρων μέτρων που η κυβέρνηση επιδιώκει να ψηφίσει μέσα στους επόμενους δύο ή τρεις μήνες.

Το πρώτο μέτρο, ακόμη και στην ιεράρχηση, είναι η αύξηση των κάθε λογής φόρων. Με την προχθεσινή τροπολογία το ΠΑΣΟΚ (με τη σύμφωνη γνώμη μάλιστα της ΝΔ) αύξησε τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στα ποτά και τα τσιγάρα, απ’ όπου αναμένει να εισπράξει 1 δισ. ευρώ. Θα το εισπράξει μάλιστα από την εργαζόμενη πλειοψηφία που κατά βάση χρηματοδοτεί την έμμεση φορολογία. Με την ίδια τροπολογία καταργήθηκε επίσης η φιλολαϊκή φορολόγηση των γονικών παροχών που είχε θεσπίσει η ΝΔ (για να αντισταθμίσει το ταξικό μέτρο του ΕΤΑΚ και της κατάργησης του Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας) επιβάλλοντας μια πρωτοφανή ρύθμιση αναδρομικής φορολόγησης των πράξεων μεταβίβασης που έγιναν από προχθές ακόμη, με όρους που θα ανακοινωθούν… οσονούπω! Αύξηση των φόρων θα επέλθει και μέσω της επαναφοράς των αποδείξεων καθώς μέρος έστω του αφορολόγητου θα χάνεται όταν δεν θα δικαιολογείται από αποδείξεις. Καταστροφικές συνέπειες θα έχει κι η αύξηση των αντικειμενικών τιμών των ακινήτων που αναμένεται να ανακοινώσει σύντομα το υπουργείο, επικαλούμενο την απόκλισή τους από τις πραγματικές και στην πράξη ωθώντάς τις ακόμη πιο ψηλά.

Το δεύτερο μέτρο με το οποίο θα επιδιωχθεί η μείωση του ελλείμματος θα είναι η μείωση των δαπανών κι ειδικότερα των δαπανών για συντάξεις και μισθούς. Η δήλωση του τεχνοκράτη των Βρυξελλών ότι «και με 720 ευρώ ο συνταξιούχος δεν περνάει άσχημα» σε συνδυασμό με την εμμονή της ΕΕ για κατάργηση του 14^ου μισθού αποτελούν τροχιοδεικτικές βολές για όσα θα ‘ρθουν!

Κατά τρίτο, ένα σημαντικό μέρος των νέων εσόδων (2,5 δισ. ευρώ υπολογίζει η κυβέρνηση) θα έλθει από τις ιδιωτικοποιήσεις που χάρη της δημόσιας διαβούλευσης πρώτα εξαγγέλθηκαν στους τραπεζίτες του Σίτι του Λονδίνου απ’ όπου το μάθαμε και στην ημεδαπή. Το πρόγραμμα θα αφορά τις επιχειρήσεις ΔΕΗ, Αγροτική Τράπεζα, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ΕΛΠΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΕΠΑ κλπ. Ότι δηλαδή δεν πρόλαβε να ξεπουλήσει ο Αλογοσκούφης πριν φύγει νύχτα, εγκαταλείποντας την πολιτική.

Η τελευταία (όχι σε σημασία) κατηγορία μέτρων αφορά τα εργασιακά για τα οποία πιέζουν επίμονα οι Βρυξέλλες στην κατεύθυνση ελαστικοποίησης της αγοράς εργασίας (ας περιμένουμε λοιπόν νέο νόμο για τις εργασιακές σχέσεις, με πρόφαση τη ρύθμιση του σημερινού χάους) και το ασφαλιστικό, κατ’ αρχήν στην κατεύθυνση αύξησης των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης.

Ακόμη κι όλα τα παραπάνω μέτρα, αν αναλογιστούμε την εμπειρία των τελευταίων μηνών, ενδέχεται να αποδειχθούν λίγα μπροστά σ’ αυτά που θα αποφασίσουν για να μειώσουν το έλλειμμα. Η εφαρμογή τους παρόλα αυτά δεν είναι μονόδρομος. Οι εργαζόμενοι όπως έκαναν το 2000 με το ασφαλιστικό του Σημίτη κι όπως κάνουν τώρα στην Ισλανδία, μπορούν να ανατρέψουν αυτή την πολιτική, να αρνηθούν να θυσιαστούν στο βωμό του κεφαλαίου. Διαφορετικά μια δραματική περίοδος φτώχειας και ανέχειας ανοίγει για όλη την επόμενη δεκαετία…