Διορισμός Στουρνάρα: Γάγγραινα η ανεξαρτησία των κεντρικών τραπεζών (Πριν, 15 Ιουνίου 2014)

Η απόφαση της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να διορίσει στην ηγεσία της κεντρικής τράπεζας τον Στουρνάρα, προφανώς κατ’ εντολή του Βερολίνου, ανέδειξε για μια ακόμη φορά το πρόβλημα της λεγόμενης ανεξαρτησίας ορισμένων θεσμών, τυπικά τεχνοκρατικών, που η σημασία τους όμως έχει αποδειχθεί νευραλγική κι εξόχως πολιτική. Η λεγόμενη ανεξαρτησία από την κυβέρνηση και την πολιτική εξουσία στην πραγματικότητα έχει μετατραπεί σε δούρειο ίππο για την απόσπαση από τον δημόσιο έλεγχο και στη συνέχεια την απ’ ευθείας υπαγωγή τους σε διεθνή κέντρα, κυρίως ευρωπαϊκά, κρίσιμων κέντρων λήψης αποφάσεων.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Όπως έγινε με την ηγεσία της Στατιστικής Αρχής και πιο πρόσφατα με την Γενική Γραμματεία Εσόδων. Η επιλογή του Γεωργίου και του Θεοχάρη αντίστοιχα συνέπεσε με την μετατροπή και των δύο αυτών υπηρεσιών σε τυφλά όργανα της Τρόικας. Η αλλοίωση των στοιχείων για το δημόσιο χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 (με την πολύτιμη βοήθεια της Τράπεζας Ελλάδας) υπό την διοίκηση του Γεωργίου, που μέχρι πριν λίγο εργαζόταν στο ΔΝΤ, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην άφιξη της Τρόικας και την υπαγωγή στο Μνημόνιο. Για την Τρόικα δηλαδή δούλευε η Στατιστική Αρχή, διευκολύνοντας το σχέδιο που είχε προαποφασιστεί για να γίνει η Ελλάδα πειραματόζωο της χρεοκρατίας. Για την Τρόικα δούλευε κι ο Θεοχάρης, όπως φάνηκε από την ανακοίνωση που εξέδωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εκμεταλλευόμενος την θωράκιση που είχε εξασφαλιστεί για την συγκεκριμένη θέση στο πλαίσιο της Οικονομικής διακυβέρνησης. Το αστείο μάλιστα με τον επικεφαλής της Γενικής Γραμματείας Εσόδων ήταν πως μετά από ένα σημείο αποσπάστηκε ακόμη κι από την κυβέρνηση του Σαμαρά που τον διόρισε, υπηρετώντας την δική του ατζέντα.

Καπέλο στην κυβέρνηση ήταν κι η Μαρία Δαμανάκη από την θέση του επιτρόπου, όπου διορίστηκε το 2009 από τον Γιώργο Παπανδρέου. Η παρουσία της στις Βρυξέλλες ωστόσο δεν προκάλεσε συγκρούσεις λόγω του ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια υποτάσσονταν χωρίς αντιρρήσεις στις υποδείξεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Πιθανός όμως διορισμός της Ντόρας Μπακογιάννη στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή προς αντικατάσταση της Δαμανάκη θα λειτουργήσει σαν βαρίδι σε μια πιθανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, επιτυγχάνοντας το ψαλίδισμα των πιο ριζοσπαστικών του θέσεων και την ταχεία προσαρμογή του στις επιταγές της ΕΕ.

Όπως ακριβώς θα συμβεί και με τον Στουρνάρα στην Τράπεζα Ελλάδας που από την εποχή του Σημίτη και της «ισχυρής Ελλάδας» αποτελεί σταθερά στην οικονομική πολιτική, προφανώς με αρνητικό πρόσημο. Ο διορισμός του επομένως στο κεντρικό πιστωτικό ίδρυμα από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου αποτέλεσε πρόκληση όχι μόνο γιατί δεν λάβαινε υπ’ όψη της τους πολιτικούς συσχετισμούς όπως αποτυπώθηκαν στις πρόσφατες εκλογές, που τυπικά έδιναν έναν παραπάνω λόγο στον ΣΥΡΙΖΑ να έχει άποψη για τον διάδοχο του Προβόπουλου, αλλά και για έναν επιπλέον λόγο: Επειδή έγινε εμφανές ότι ο Στουρνάρας, σε περίπτωση εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, θα αποτελέσει αντίβαρο στην κυβέρνηση και μηχανισμό βίαιης προσαρμογής του. Υπ’ αυτό το πρίσμα η διαμαρτυρία του Α. Τσίπρα στον πρόεδρο της κεντρικής τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, ήταν άνευ ουσίας καθώς ο διορισμός του Στουρνάρα δεν έγινε μόνο με την σύμφωνη γνώμη της Φρανκφούρτης, αλλά και κατ’ εφαρμογήν των προβλέψεων της για την «ανεξαρτησία» των κεντρικών τραπεζών. Επομένως: ή αμφισβητείς τον θεσμό της «ανεξαρτησίας» και κατ’ επέκταση τον διορισμό Στουρνάρα ή …προσαρμόζεσαι. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορείς να δηλώνεις πίστη και σεβασμό στον θεσμό της «ανεξαρτησίας», όπως έδειξε η επίσκεψη στον πρώην υπάλληλο της Γκόλντμαν Σακς, και ταυτόχρονα να αμφισβητείς τον διορισμό του Στουρνάρα. Άλλωστε, ο θεσμός της «ανεξαρτησίας», που σημαίνει στεγανοποίηση των θέσεων οικονομικής διαχείρισης από τον πολιτικό έλεγχο και την λαϊκή παρέμβαση, ψαλίδισμα επομένως της δημοκρατίας, έρχεται να διασφαλίσει την θωράκιση και την αδιατάρακτη συνέχεια της συντηρητικής πολιτικής ακριβώς σε τέτοιες περιόδους μετάβασης, που περιέχουν ένα ρίσκο ή απαιτούν μια περίοδο προσαρμογής.

Θωρακισμένο από τη Συνθήκη της Λισαβόνας για όλα μέλη της ΕΕ κι όχι μόνο της ευρωζώνης το δημοκρατικό άβατο στις κεντρικές τράπεζες

          Δεν είναι η πρώτη φορά που η θέση του κεντρικού τραπεζίτη έχει συνοδευτεί από ομηρικές διαμάχες με την εκτελεστική εξουσία. Σε δύο περιπτώσεις, στην Ουγγαρία και την Κύπρο, η κεντρική τράπεζα λειτούργησε σαν ξένο έδαφος αμφισβητώντας τις αποφάσεις της κυβέρνησης με την ανοιχτή ενθάρρυνση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Το κοινό μάλιστα χαρακτηριστικό και των δύο αυτών περιπτώσεων είναι ότι συνέβησαν στα απόνερα σφοδρότατων οικονομικών κρίσεων.

Στο νησί της Αφροδίτης οι σχέσεις πάθους της κυβέρνησης με την κεντρική τράπεζα δεν είναι κάτι συγκυριακό. Από την εποχή ακόμη της προεδρίας του Δημήτρη Χριστόφια, ο κεντρικός τραπεζίτης Θ. Ορφανίδης ήταν κόκκινο πανί για το προεδρικό μέγαρο. Οι σχέσεις τους ξεπέρασαν κάθε όριο τυπικότητας και εξελίχθηκαν σε δημόσιες προσβολές όταν ξέσπασε η κρίση το 2012 με τον κεντρικό τραπεζίτη να καταλογίζει στο ΑΚΕΛ ότι ευθύνεται γιατί την κατάρρευση των τραπεζών επειδή συναίνεσε στο PSIχωρίς να ζητήσει ανταλλάγματα για τις κυπριακές τράπεζες, ενώ από την μεριά του ο Χριστόφιας του καταλόγιζε χαλαρή εποπτεία των τραπεζών, ανεπάρκεια στην εκτέλεση των καθηκόντων του δηλαδή, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν τα γνωστά φαινόμενα πιστωτικής υπερεπέκτασης. Εκεί που και οι δύο συμφωνούσαν ήταν όταν η μια πλευρά χρέωνε στην άλλη ευνοϊκή μεταχείριση της Λαϊκής Τράπεζας του Α. Βγενόπουλου… Οι επίμονες προσπάθειες του ΑΚΕΛ να τον ανατρέψει έπεφταν στο κενό γιατί ο Ορφανίδης είχε το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι της κυβέρνησης: ασκώντας της συνέχεια κριτική επειδή δεν έπαιρνε μέτρα λιτότητας η Φρανκφούρτη ποτέ δεν δίστασε να αποφασίσει με ποιανού το μέρος θα ταχθεί. Έτσι οι προσπάθειες του Χριστόφια δεν ευοδόθηκαν. Ο διάδοχός του όμως, Πανίκος Δημητριάδης, πέρασε πολύ χειρότερα καθώς στο τέλος αναγκάστηκε να παραιτηθεί κι έτσι τον Απρίλιο του 2014 ανέλαβε τα ηνία της κεντρικής τράπεζας η πρώην γενική ελέγκτρια της Κυπριακής Δημοκρατίας, Χρυστάλλα Γιωρκάτζη. Για να αναγκάσει όμως ο Ν. Αναστασιάδη τον Π. Δημητριάδη να παραιτηθεί τον παρέπεμψε ακόμη και στον γενικό εισαγγελέα, επικαλούμενος την αλλοίωση επίσημων στοιχείων που ως στόχο είχαν να εμφανίσουν μεγαλύτερες των πραγματικών τις ανάγκες των κυπριακών τραπεζών. Εκτίμηση που σήμαινε μεγαλύτερο δάνειο, βαθύτερη εξάρτηση από τους δανειστές. Ο Π. Δημητριάδης ήταν όργανο της ΕΕ και τις κρίσιμες μέρες της άνοιξης του 2013 ξεπέρασε πολλές φορές σε αντιδραστικότητα ακόμη και τον Ν. Αναστασιάδη. Η εκπαραθύρωση του τελικά ήταν προϊόν συμβιβασμού για να αποτραπεί η καταδίκη του από το ανώτατο δικαστήριο. Έτσι αναγκάστηκε να συναινέσει κι ο Ντράγκι που είχε στείλει επιστολή στον πρόεδρο Ν. Αναστασιάδη και τον πρόεδρο της Βουλής Γ. Ομήρου απειλώντας την Κύπρο με παραπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο σε περίπτωση που θα απόλυαν τον εκλεκτό τους!

Στην Ουγγαρία, το τελευταίο εμπόδιο που είχε να ξεπεράσει ο δεξιός πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν, ο οποίος εξελέγη το 2010, για να απαλλαγεί από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των πιστωτών που πριν δύο χρόνια την είχαν «διασώσει» προσφέροντας 20 δισ. ευρώ, ήταν η κεντρική τράπεζα της χώρας του. Ο κεντρικός τραπεζίτης Αντράς Σίμορ, λειτουργώντας όλα τα προηγούμενα χρόνια επί πρωθυπουργίας Γκιουρτσάνι και Μπατζνάι σαν το μακρύ χέρι των πιστωτών ήταν τόσο μισητός, συμβολίζοντας την υποτέλεια στους δανειστές, ώστε η απόλυσή του από την κεντρική τράπεζα ήταν προεκλογική εξαγγελία του Όρμπαν. Για να τον ξεφορτωθεί έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό: Του μείωσε τον μισθό κατά 75%, του αφαίρεσε αρμοδιότητες, τοποθέτησε δίπλα του έμπιστούς του, προχώρησε ακόμη και σε συνταγματική αναθεώρηση με απώτερο στόχο να υπαγάγει την κεντρική τράπεζα στον έλεγχο και την πλήρη δικαιοδοσία του ουγγρικού κράτους. Όλα αποδείχθηκαν μάταια κι ο Σίμορ ξεκατσικώθηκε από την καρέκλα του κεντρικού διοικητή μόνον τον Μάριο του 2013, όταν έληξε κι επίσημα η θητεία του. Μέχρι τότε, η κεντρική τράπεζα της Ουγγαρίας έφτασε στο σημείο ακόμη και να εκδώσει ανακοίνωση τον Δεκέμβριο του 2011, με την οποία καταδίκαζε την συνταγματική αναθεώρηση που ψηφίστηκε στη Βουλή με 293 ψήφους υπέρ και 4 κατά. Όλο αυτό διάστημα η στάση της ΕΕ ήταν εμπρηστική. Για να επιβάλει την ακύρωση των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων τίναξε στον αέρα ακόμη και συνομιλίες με την κυβέρνηση του Όρμπαν τον Δεκέμβριο του 2011 που συζητούσαν την παροχή μιας χρηματοδοτικής διευκόλυνσης στην Ουγγαρία. (Ο Όρμπαν είχε αποκλείσει να πάρει νέο δάνειο, εγγυήσεις ζητούσε, σε μια προσπάθεια να απεμπλακεί από την επιτήρηση ΕΕ και ΔΝΤ). Η ΕΕ, προκειμένου να διαφυλάξει την λεγόμενη ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας, τη δυνατότητά της δηλαδή να παρεμβαίνει στην οικονομική πολιτική μιας ανεξάρτητης χώρας με τον δικό της άνθρωπο, έφτασε στο σημείο να απειλήσει την Ουγγαρία ακόμη και με αναστολή του δικαιώματος ψήφου σε όλα τα θεσμικά όργανα. Σε ανακοίνωσή της μάλιστα η ΕΚΤ επικαλούταν την παραβίαση από την Βουδαπέστη του άρθρου 130 της Συνθήκης της Λισαβόνας. Χρειάζεται  να τονίσουμε εδώ ότι η Ουγγαρία δεν ανήκει στην ευρωζώνη. Παρόλα αυτά οι δεσμεύσεις της απέναντι στην ΕΚΤ για το «άβατο» της κεντρικής τράπεζας είναι ασφυκτικές και στην συνταγματική συνθήκη της ΕΕ περιγράφονται επακριβώς: «Κατά την εκτέλεση των εξουσιών τους και την πραγματοποίηση των εργασιών και των καθηκόντων που τους έχουν ανατεθεί από τις Συνθήκες και τον ιδρυτικό νόμο του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών και της ΕΚΤ, ούτε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ούτε κάποια εθνική κεντρική τράπεζα, ούτε οποιοδήποτε μέλος των οργάνων που αποφασίζουν θα αναζητήσουν ή θα λάβουν οδηγίες από θεσμούς της Ένωσης, όργανα, γραφεία ή υπηρεσίες, από οποιαδήποτε κυβέρνηση κράτους μέλους ή απ’ οποιοδήποτε άλλο σώμα. Οι θεσμοί της Ένωσης, όργανα, γραφεία ή υπηρεσίες και οι κυβερνήσεις των κρατών μελών αναλαμβάνουν να σεβαστούν αυτή την αρχή και να μην επιδιώξουν να επηρεάσουν τα μέλη των οργάνων που αποφασίζουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή τις εθνικές κεντρικές τράπεζες κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους».

Όποιος επομένως πιστεύει ότι το πρόβλημα είναι ο Στουρνάρας ή ότι ο Ντράγκι μπορεί να βοηθήσει στον εκδημοκρατισμό των κεντρικών τραπεζών εθελοτυφλεί!

Θυσία στο βωμό της Πειραιώς οι κυπριακές τράπεζες (Unfollow, τ. 21, Σεπτέμβριος 2013)

Υπό τις χειρότερες προϋποθέσεις ξεκινούν τον Νοέμβριο, όπως μαρτυρούν όλες οι ενδείξεις, οι νέες προσπάθειες για την επίλυση του Κυπριακού, με την προοπτική μιας δίκαιης λύσης που θα κινείται στο πλαίσιο των αποφάσεων του ΟΗΕ και θα αναγνωρίζει τον παράνομο χαρακτήρα της τουρκικής εισβολής, κατοχής και του μετέπειτα εποικισμού να συνθλίβεται σε δύο Συμπληγάδες. Από την μια του ενδοτισμού του προέδρου Νίκου Αναστασιάδη (ταυτισμένου με την πολιτική του πορεία όσο κι η θεά του έρωτα, Αφροδίτη, με την μεγαλόνησο) όπως επιβεβαιώθηκε μόλις πρόσφατα με το θέμα της Αμμοχώστου, κι από την άλλη της οικονομικής κρίσης που, προς διάψευση των ποικίλων θεωριών success story κυπριακής εκδοχής, έξι μήνες μετά την ιστορική απόφαση του συμβουλίου υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, βαθαίνει και μάλιστα επικίνδυνα.

Την ώρα μάλιστα που φουντώνει η φιλολογία για την καθιέρωση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος στην Κύπρο, εν είδει παρηγοριάς και προς διασκέδαση των αλγεινών εντυπώσεων που δημιουργεί η ακολουθούμενη πολιτική που έχει εκτινάξει την ανεργία στο 30%, νέα μέτρα λιτότητας είναι προ των πυλών: Περαιτέρω μείωση των κοινωνικών παροχών, εστιασμένη σε παιδεία και υγεία, νέα μείωση των συντάξεων στο δημόσιο κατά 3%, περαιτέρω αύξηση του ΦΠΑ κατά 1 μονάδα κι επιπλέον αύξηση των εισφορών στο ταμείο κοινωνικής ασφάλισης κατά 1 μονάδα. Κι αυτός είναι ο λογαριασμός πριν την προγραμματισμένη επίσκεψη της Τρόικας στις 13 Σεπτέμβρη, οπότε ο έλεγχος της αναμένεται να δώσει το πράσινο φως για την εκταμίευση της δόσης των 1,5 δις. ευρώ που θα κατευθυνθεί στις συνεργατικές τράπεζες σε μια απέλπιδα προσπάθεια να παραμείνουν ζωντανές, που θυμίζει το στίχο του τραγουδιού «να σώσουμε ο,τιδήποτε κι αν σώζεται».

 

Χρηματοπιστωτικός Αττίλας

Γιατί, οι τράπεζες που έπρεπε να σωθούν, η Κύπρου κι η Λαϊκή, θυσιάστηκαν άδοξα στο βωμό του ευρώ και της ΕΕ. Με το πέρασμα του χρόνου μάλιστα αποδεικνύεται ότι όχι μόνο «έπρεπε» αλλά επιπλέον ήταν και τεχνικά, δυνατό. Μπορούσαν να σωθούν, αν ο πλημμυρισμένες από απαξιωμένα ομόλογα κυπριακές τράπεζες, χρησιμοποιούσαν σαν σωσίβια τα υποκαταστήματα τους στην Ελλάδα, που έχαιραν άκρας – χρηματοοικονομικής – υγείας. Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά με τα υποκαταστήματα της Κύπρου και της Λαϊκής (CPB) στην Ελλάδα πράγματι να χρησιμοποιούνται σαν σωσίβια όχι όμως για την διάσωση των μητρικών τους, αλλά για την διάσωση της Τράπεζας Πειραιώς, με αποτέλεσμα ο όμιλος του Μιχ. Σάλα με την προσάρτηση των δύο αυτών αλυσίδων, που αποφασίστηκε σε ένα επίπεδο πέρα για πέρα …τεχνοκρατικό, νύχτα και στο σπίτι του Αντ. Σαμαρά με την παρουσία και την έγκριση των Βαγγ. Βενιζέλου, του Φ. Κουβέλη και του Γ. Στουρνάρα, να δέχεται κατ’ αυτόν τον τρόπο εκείνη την κρίσιμη ώθηση που του εξασφαλίζει την πολυπόθητη κερδοφορία, περνώντας τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει τη ζωή από τον θάνατο. Στο περίπλοκο και αδιαφανές περιβάλλον που δημιουργούσε στην Ελλάδα την άνοιξη του 2013 η επιτάχυνση των προσπαθειών ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών, ο θάνατος των κυπριακών τραπεζών ήταν «καλός» (όπως με την αρχαιοελληνική σημασία χαρακτηριζόταν το τέλος όσων επέλεγαν να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια στο άνθος της ηλικίας τους και στο αποκορύφωμα της ρώμης τους, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον ήρωα της Τροίας, Αχιλλέα) αποκλειστικά και μόνο για τον Μιχάλη Σάλα. Οι κυπριακές τράπεζες θυσιάστηκαν …νέες και ωραίες, στα πρότυπα του «κακού» θανάτου της Ιφιγένειας, στο βωμό της Πειραιώς. Έτσι φτάνουμε στις 22 Μαΐου 2013 ο όμιλος της Πειραιώς να δημοσιοποιεί κέρδη για το πρώτο τρίμηνο του 2013 ύψους 3,6 δισ. ευρώ, με τα 3,2 δις. να προέρχονται από τις κυπριακές τράπεζες, ενώ μόλις ένα χρόνο πριν, τον πρώτο τρίμηνο του 2012, ο όμιλος εμφάνισε ζημιές που ανέρχονταν σε 0,2 δις. ευρώ. Ενδεικτικά στοιχεία του ετεροβαρούς και επιζήμιου χαρακτήρα της συμφωνίας είναι πρώτο ότι η πώληση ολοκληρώθηκε με διάταγμα του κυπριακού υπ. Οικονομικών, κατόπιν της άρνησης των στελεχών των κυπριακών τραπεζών να υπογράψουν την επίμαχη συμφωνία (κάτι που δεν φανταζόμαστε να έγινε λόγω πατριωτισμού) κι επίσης το γεγονός ότι το κείμενο της συμφωνίας παραμένει άφαντο. Ούτε οι κύπριοι βουλευτές δεν το έχουν πάρει στα χέρια τους παρά τα επίμονα αιτήματά τους, με αποτέλεσμα να οργιάζουν στο νησί οι φήμες για ρήτρες μελλοντικών υποχρεώσεων που ενδέχεται να δημιουργήσουν νέα βάρη.

Ο Μιχάλης Σάλλας κι η Τράπεζα Πειραιώς όμως δεν βαρύνονται μόνο με μια λεόντεια συμφωνία κατάσχεσης, στην πραγματικότητα, των κυπριακών τραπεζών που ισοδυναμεί με χρηματοπιστωτικό Αττίλα κι ουδέποτε θα ολοκληρωνόταν αν δεν είχε την έγκριση της κυβέρνησης Αναστασιάδη, που είναι εξ ίσου συνένοχη με την κυβέρνηση Σαμαρά. Καταγγελίες που έγιναν στην κυπριακή Βουλή αρχές Ιούνη επισημοποίησαν φήμες βάσει των οποίων ο επικεφαλής της Πειραιώς οφείλει στο νέο του απόκτημα 112 εκ. ευρώ από δάνεια που είχε χορηγήσει η Μαρφίν (πριν ενσωματωθεί στην Λαϊκή κι όσο τελούσε υπό την «χρηστή» διοίκηση του Βγενόπουλου) σε 3 εταιρείες συμφερόντων Σάλλα! Υπ’ αυτό το πρίσμα το πραγματικό τίμημα εξαγοράς των κυπριακών τραπεζών ήταν σημαντικά υποδεέστερο του επισήμου, ύψους 524 εκ. ευρώ.

Εν είδει παρενθέσεως κι ερχόμενοι στα οικεία κακά οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ο επικεφαλής της Πειραιώς χωρίς να διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας παρουσιάζουν αξιοσημείωτες ομοιότητες με τις μεθόδους του επιχειρηματία Δαυίδ (και μέλους της Μπίλντεμεργκ) που μόλις πρόσφατα προκάλεσαν έναν άλλον «κακό» θάνατο, της αρτοβιομηχανίας Κατσέλης. Θέμα χρόνου ήταν, άλλωστε. Η προαναγγελία είχε γίνει από την στιγμή που ο Δαυίδ εξαγόραζε την Κατσέλης μέσω της Αλλατίνης, η οποία γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό φορτώθηκε με δάνεια. Και στη συνέχεια η υπερδανεισμένη Αλλατίνη που ήδη τρέκλιζε κάτω από τα βάρος των τραπεζικών χρεών ενοποιήθηκε με την Κατσέλης, καταφέρνοντας το απίστευτο: η εταιρεία – στόχος εξαγοράς να πληρώσει η ίδια για την εξαγορά της. Μέχρι που η Κατσέλης χρεοκόπησε λόγω των χρεών της, ο Δαυίδ ορίστηκε πρόεδρος της Eurobank, οι εργαζόμενοι έμειναν άνεργοι κι η κοινωνία στερήθηκε μιας καθόλα απαραίτητης βιομηχανίας που μπορούσε, σε ένα ολότελα διαφορετικό πολιτικό πλαίσιο, να μετριάσει το πρόβλημα της πείνας. Δεν παρήγαγε φυμέ τζάμια ή μεταξωτά εσώρουχα διάολε, ψωμί παρήγαγε σε μια Ελλάδα που λιμοκτονεί…

 

Επιστροφή της Αμμοχώστου;

Η οικονομική ερήμωση της Κύπρου συμπληρώνεται κι από μια αρνητική εξέλιξη στο επίπεδο των διαπραγματεύσεων για την επανένωση του νησιού, που κάθε άλλο παρά εφησυχασμό προκαλεί. Συγκεκριμένα, η πρωτοβουλία της κυβέρνησης Αναστασιάδη να ανοίξει το θέμα της επιστροφής της Αμμοχώστου δεν προοιωνίζεται τίποτε θετικό από τη στιγμή που είναι ορατός ο κίνδυνος τα ανταλλάγματα να είναι δυσβάσταχτα περιλαμβάνοντας ένα ασαφές καθεστώς διοίκησης της Αμμοχώστου που στην πράξη θα υπάγεται στο ψευδοκράτος, άδεια διέλευσης του αγωγού φυσικού αερίου από τα ελεύθερα εδάφη και άδεια λειτουργίας του αεροδρομίου Τύμπου ή/και του λιμανιού της Αμμοχώστου που θα επιλύσει το υπ’ αριθμόν ένα πρακτικό πρόβλημα του ψευδοκράτους: αυτό του λεγόμενου αποκλεισμού. Οι κίνδυνοι για την Κυπριακή Δημοκρατική που δημιουργούνται από την ξαφνική πρωτοβουλία της κυβέρνησης Αναστασιάδη να ανοίξει το θέμα της Αμμοχώστου είναι τόσο σοβαροί σε βαθμό να απειλούν μια συνολική λύση στα πρότυπα του διχοτομικού σχεδίου Ανάν που είναι στα σκαριά όπως έδειξε κι η επίσκεψη του Σαμαρά στην Ουάσινγκτον, ώστε μέχρι κι ο ειδικός αντιπρόσωπος του ΟΗΕ Αλεξάντερ Ντάουνερ κράτησε αποστάσεις, για να διαφυλάξει το όποιο κύρος του έχει απομείνει και το οποίο σύντομα θα χρειασθεί… 

Ευρω-Αττίλας (Πριν, 31.3.2013)

Νεκροθάφτης του κυπριακού τραπεζικού συστήματος αποδείχθηκαν οι έλληνες τραπεζίτες έχοντας το προνόμιο να είναι αυτοί που οδήγησαν της κυπριακές τράπεζες στην χρεοκοπία (βλέπε Βγενόπουλος) και ταυτόχρονα αυτοί που απέσπασαν ένα σημαντικό όφελος στο τέλος του δράματος, με την εξαγορά των υποκαταστημάτων τους στην Ελλάδα έναντι πινακίου φακής (βλέπε Σάλας).

Οι ευθύνες του Ανδρέα Βγενόπουλου για την χρεοκοπία της Λαϊκής δε, είναι τόσο βαριές που στο παραληρηματικό του μονόλογο, από την τηλεόραση του Σκάι, απέφυγε επιμελώς να αναφερθεί στις απώλειες που κατέγραψε η Λαϊκή από το πρόγραμμα ανταλλαγής των ελληνικών ομολόγων, ενώ παραδέχθηκε ότι η Λαϊκή αγόραζε ελληνικά ομόλογα την επίμαχη περίοδο, δηλαδή το 2009 και το 2010. Είναι η περίοδος που ξεφόρτωναν μαζικά τις τοποθετήσεις τους στα ελληνικά ομόλογα οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες που κατά μεγάλο μέρος τα κατείχαν. Με την χρεοκοπία της Λαϊκής συμπληρώνεται ένα παζλ που ξεκίνησε να σχηματίζεται την εποχή που ο Γ. Παπακωνσταντίνου, ως υπουργός Οικονομικών του Γιώργου Παπανδρέου, διαβεβαίωνε ότι δεν θα γίνει κούρεμα των ελληνικών ομολόγων ή αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους και την ίδια ώρα οι ξένες τράπεζες πέταγαν από πάνω τους μαζικά τα ελληνικά ομόλογα, κι έτσι από 143 δισ. ευρώ που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους πριν το ξέσπασμα της κρίσης βρέθηκαν πριν το κούρεμα να έχουν μόνο 23 δισ. ευρώ. Μεγάλο μέρος αυτών των τοξικών ομολόγων κατέληξε στα χαρτοφυλάκια των ελληνικών τραπεζών που το 2010 και το 2011 (μεταξύ δηλαδή 31/12/2009 και 31/12/2011) αύξησαν την έκθεσή τους σε ελληνικά ομόλογα κατά 133,7% από 20,1 δισ. σε 46,9 δισ., στην Τράπεζα της Ελλάδας που από 3,5 δισ. ευρώ βρέθηκε με ομόλογα ύψους 7,5 δισ. (110%) και σε έλληνες ιδιώτες που από 2,2 δισ. ευρώ αύξησαν την έκθεσή τους σε 4,5 δισ. (120%). Η χρεοκοπία επομένως του κυπριακού τραπεζικού συστήματος, που κατέγραψε ζημιές ύψους 4,5 δισ. ευρώ από την ανταλλαγή ελληνικών ομολόγων του Μαρτίου του 2012, είναι άμεσο αποτέλεσμα των παρασκηνιακών χειρισμών που έγιναν την προηγούμενη τετραετία με πρωταγωνιστές τους ξένους τραπεζίτες κι ενδιάμεσους έλληνες τραπεζίτες και πολιτικούς.

Το παζλ κλείνει δε με την εξαγορά από την Τράπεζα Πειραιώς των τριών κυπριακών τραπεζών (Λαϊκή, Κύπρου και Ελληνική) έναντι 524 εκ. ευρώ. Με αυτό τον τρόπο η Πειραιώς, σαν κοινός άρπαγας, διαμοιράζει τα ιμάτια του κυπριακού τραπεζικού συστήματος, αξιοποιώντας την πρωτοφανή οικονομική καταστροφή που έπληξε την Κύπρο ως μια χρυσή ευκαιρία για να επεκτείνει το δίκτυο των καταστημάτων της και να αναδειχθεί με άνεση ως τον τρίτο μεγαλύτερο τραπεζικό όμιλο της Ελλάδας. Έτσι, προστίθεται και μια νέα λαμπρή σελίδα στο βιβλίο των οικονομικών εγκλημάτων που διενεργούνται μπροστά στα μάτια μας και σε πραγματικό χρόνο με τα οποία ο καπιταλισμός ξεπερνάει την κρίση του φορτώνοντας τα βάρη της στους εργαζόμενους.

Τα χειρότερα για τους Κύπριους αρχίζουν τώρα, μιλώντας πάντα για την τρέχουσα φάση της κρίσης καθώς αντιλαϊκά μέτρα είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται από πέρυσι, επί κυβέρνησης ΑΚΕΛ και προεδρίας Δ. Χριστόφια. Στην απόφαση του Συμβουλίου υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης γίνεται σαφής αναφορά για την υπογραφή Μνημονίου που θα συνοδεύσει τα 10 δισ. ευρώ του δανείου. Οι όροι του έχουν ήδη τεθεί στο τραπέζι των συζητήσεων με την Τρόικα που έχει εγκατασταθεί στο νησί. Ο κλοιός δε αναμένεται να σφίξει ακόμη περισσότερο τις αμέσως επόμενες μέρες που αναμένεται να φθάσει στο νησί και η Ομάδα Εργασίας (Τασκ Φορς) η οποία θα αναλάβει έργο κατοχικής διοίκησης. Τα μέτρα που αναμένεται να απαιτήσει η Τρόικα θα περιλαμβάνουν, σύμφωνα με δημοσιεύματα, νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων. Πρόκειται για μέτρα που θα επιδεινώσουν απότομα το βιοτικό επίπεδο δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων, που στο εξής και χάριν της ΕΕ η ζωή τους όλο και περισσότερο θα μοιάζει με την ζωή των τουρκοκυπρίων στα κατεχόμενα εδάφη. Κι αυτό άλλωστε είναι το ζητούμενο εκ μέρους της Γερμανίας που ηγείται με προκλητικό μάλιστα τρόπο, χωρίς καν να κρατάει τα προσχήματα, την επίθεση απέναντι στην Κύπρο. Η δήλωση δε του γερμανού υπουργού Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, σχετικά με την οργή των Κυπρίων ότι “θα τους περάσει” είναι δηλωτική του μίσους που εκθρέφεται απέναντι στις νότιες χώρες και τώρα την Κύπρο. Όσο για τα υπόλοιπα, ότι στο στόχαστρο βρίσκεται το υπερδιογκωμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα αποτελούν φθηνές δικαιολογίες. Γιατί, η λαίλαπα που απειλεί την Κύπρο και θα εκφραστεί με μια θεαματική πτώση του ΑΕΠ (ακόμη και 20%) δεν θα προέλθει μόνο από την βίαιη συρρίκνωση του τραπεζικού κλάδου απ΄ όπου προέρχεται το 42% του ΑΕΠ. Μαζί με τις τράπεζες θα πληγούν και όλες οι παραγωγικές δραστηριότητες στην Κύπρο λόγω του προφανούς γεγονότος ότι στις τράπεζες είχαν κατατεθειμένα τα ρευστά διαθέσιμα τους. Η τελευταία απόφαση για συμψηφισμό των δανείων με τις καταθέσεις που θα έχει ως αποτέλεσμα να κουρευτούν μόνο τα υπόλοιπα, αποτρέπει τα χειρότερα. Το πλήγμα όμως που θα υποστούν όλοι οι κλάδοι της οικονομίας, από τη στιγμή που συνετρίβη το νευραλγικό τους κέντρο, ο χρηματοπιστωτικός  τομέας, θα είναι συντριπτικό και χωρίς προηγούμενο. Η ανεργία δε, θα ανέβει σε πρωτοφανή ύψη για το νησί, καθώς ειδικά από τον χρηματοπιστωτικό τομέα αναμένεται να καταργηθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας υψηλής ειδίκευσης και ανάλογων αποδοχών.

Η οργή του Τέταρτου Ράιχ απέναντι στην Κύπρο οφείλεται στην υποχώρηση που υποχρεώθηκε να κάνει το Βερολίνο μετά το όχι της Κυπριακής Βουλής, όταν αναγκάστηκε να αποσύρει την πρόταση για κατάσχεση μέρους ακόμη κι εκείνων των καταθέσεων που είναι κάτω από 100.000 ευρώ. Αυτό είναι το πιο υλικό όφελος που άφησε πίσω του το ανολοκλήρωτο όχι των Κυπρίων. Αν αντίθετα η κυπριακή Βουλή επεδείκνυε την οσφυοκαμψία και την δουλικότητα που έχουν επιδείξει όλα αυτά τα χρόνια ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΔΗΜΑΡ, ικανοποιώντας κάθε απαίτηση των πιστωτών, και ψήφιζε την πρώτη απόφαση του Γιούρογκρουπ, τότε θα θεωρούταν δεδομένο πλέον ότι ως επενδύσεις δεν αντιμετωπίζονται μόνο οι καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ αλλά όλες οι καταθέσεις από το πρώτο κιόλας ευρώ.

Η αναδίπλωση ωστόσο των Γερμανών δεν θα πρέπει να θεωρείται και οριστική. Το νέο δόγμα που εισήγαγαν ότι δεν παρέχεται καμιά ασφάλεια στις καταθέσεις αποτελεί ένα τεράστιο ποιοτικό άλμα, ενδεικτικό του αρπακτικού και τζογαδόρικου χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλισμού που αναδύεται μέσα από την τρέχουσα κρίση και μάλιστα σε αντιστοιχία με την εξάλειψη και των τελευταίων προστατευτικών αλυσίδων για τους εργαζόμενους. Στην διάθεση του κεφαλαίου πλέον τίθενται μισθοί και σχέσεις εργασίας, στη διάθεση του κεφαλαίου τίθενται και τα τραπεζικά βιβλιάρια.

Η Γερμανία αμφισβητώντας την “ιερότητα” των τραπεζικών καταθέσεων, ακριβώς ένα χρόνο μετά την κατάργηση του “ταμπού” των κρατικών ομολόγων, βελτιώνει αισθητά την θέση της στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου ανταγωνισμού. “Όπως εδώ και χρόνια έχουν δείξει οικονομολόγοι, πρέπει να βρεθεί μια λύση για τα υψηλά επιτόκια που καταβάλλουν οι χώρες του νότου”, έγραφε στην Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν την Παρασκευή 29 Μαρτίου ο Γκι Βέρχοφσταντ, πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου. Και συνέχιζε στο άρθρο του με τίτλο “Αποφεύγοντας την επόμενη Κύπρο”: “Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζητούμε σοβαρές διαρθρωτικές προσαρμογές σε αυτές τις χώρες όταν δισ. ευρώ κάθε χρόνο πληρώνονται σε επιτόκια αντί να επενδυθούν στην οικονομική μεγέθυνση. Η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δεν μπορεί να συνεχίσει να προσποιείται στο εκλογικό της σώμα στη Γερμανία ότι το ευρώ πρόκειται να επιβιώσει όταν καταβάλλονται τόσο υψηλά επιτόκια”. Βγάζοντας επομένως νοκ άουτ η Γερμανία τον τραπεζικό τομέα της Κύπρου και πολύ σύντομα το χρηματοπιστωτικό σύστημα όλων των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, εξάλειψε τους βασικότερους ανταγωνιστές της στην προσέλκυση επενδύσεων, μια και στο εξής το δίλλημα δεν θα είναι χαμηλά επιτόκια της Γερμανίας ή υψηλά των νοτίων χωρών (όπου το Τέταρτο Ράιχ ηττόταν κατά κράτος), αλλά ασφαλείς καταθέσεις στη Γερμανία και τα κράτη δορυφόρους της ή επισφαλείς στις νότιες μεσογειακές χώρες.

Το σημαντικότερο δίδαγμα από την εν εξελίξει κυπριακή κρίση ωστόσο αφορά τον θανάσιμο κίνδυνο που αποτελεί η ΕΕ και πιο άμεσα η ευρωζώνη όχι μόνο για τα κοινωνικά αλλά και για τα κυριαρχικά δικαιώματα των λαών. Το τελεσίγραφο του Μάριο Ντράγκι προς την κυπριακή ηγεσία “ή συμφωνείτε ή το πρωί της Τρίτης σταματάω την υποστήριξη στις τράπεζες σας, κλείνοντας την στρόφιγγα της ρευστότητας” έφερε στην επιφάνεια τα μέσα που έχει στη διάθεσή της η ευρωζώνη για να εκβιάζει και να επιβάλλει τη δική της θέληση και αντιλαϊκές πολιτικές. Επομένως, ανατροπή των Μνημονίων και της πολιτικής λιτότητας και πολύ περισσότερο αμφισβήτηση και διαγραφή του χρέους εντός του ευρώ, είναι αδιανόητη. Όποιος δε πολιτικός χώρος αρνείται να εξάγει το σχετικό συμπέρασμα ή εξακολουθεί να δηλώνει, ακόμη και τώρα, πως είναι ένα στοίχημα ανοιχτό απλώς εθελοτυφλεί, ακυρώνοντας ωστόσο από τώρα τον όποιο ριζοσπαστισμό του.

Σε αυτό το πλαίσιο, μήνυμα ελπίδας αποτέλεσε η προσαρμογή που ήδη ενσωμάτωσε στην πολιτική του γραμμή ο ΣΥΡΙΖΑ κι έγινε γνωστή με ανακοίνωση του Γιώργου Σταθάκη, επικεφαλής του τομέα ανάπτυξης, την Παρασκευή 29 Μαρτίου ο οποίος έσπευσε να διορθώσει τη θέση του κόμματος “καμιά θυσία για το ευρώ” συμπληρώνοντας τη φράση “και καμιά αυταπάτη για την δραχμή”… Το έλαβαν το μήνυμα…

UNFOLLOW: Βιομήχανοι και τραπεζίτες με δηλωθέν ατομικό εισόδημα από 18.200 ως 30.700 ευρώ! (Πριν, 13.1.13)

Επρόκειτο τελικά περί παρανόησης και τα πράγματα ξεδιαλύθηκαν με το ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Unfollow! Ειδικότερα: Τα ΜΑΤ έξω από την Χαλυβουργία δεν πήγαν κατ’ εντολή του βιομήχανου Νίκου Μάνεση για να σπάσουν την ηρωική απεργία των εργατών, αλλά για να συμπαρασταθούν στον αναξιοπαθούντα εργοστασιάρχη, δεδομένου ότι όπως προκύπτει από την φορολογική του δήλωση το συνολικό δηλωθέν ατομικό του εισόδημα ανέρχεται σε 30.714,52 ευρώ. Κάτι περισσότερο από 2.500 ευρώ τον μήνα δηλαδή, αν το διαιρέσουμε με τους μήνες του χρόνου. Συναισθήματα ταξικής αλληλεγγύης ερμηνεύουν επίσης τη στάση κι άλλων επίλεκτων μελών της ελληνικής αστικής τάξης. Οι επιθέσεις για παράδειγμα του εφοπλιστή και ιδιοκτήτη του ομίλου του Σκάι, Γιάννη Αλαφούζου, απέναντι στους απεργούς και ειδικότερα στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα γίνονται για λόγους ταξικούς μεν, αλλά όχι αυτούς που μπορεί κανείς να υποθέσει. Η ταξική ζήλεια είναι που σπρώχνει τον Γιάννη Αλαφούζο να βάλλει κατά των «συντεχνιών του δημόσιου τομέα» και των «αργυρώνητων συνδικαλιστών», μέσω πάντα των αντικειμενικών και ανεξάρτητων δημοσιογράφων του! Πώς να δεχθεί ότι οι περισσότεροι συνδικαλιστές αν όχι όλοι δηλώνουν ατομικό εισόδημα που υπερβαίνει τα 26.160,40 ευρώ όπως δηλώνει ο ίδιος; Εξ ίσου ανθρώπινη είναι και η στάση του Ανδρέα Βγενόπουλου. Πώς να αποδοκιμάσεις την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής και πώς να συμμεριστείς την αγωνία που κατακλύζει τους μηχανικούς της τεχνικής βάσης της εταιρείας τους οποίους κάθε μεσημέρι Παρασκευής λούζει κρύος ιδρώτας αγωνιώντας για το αν θα είναι αυτοί οι τυχεροί των απολύσεων τούτη την εβδομάδα που θα απομακρυνθούν με την βοήθεια των σεκιούριτυ, αν ξέρεις την φορολογική δήλωση του ιδρυτή του ομίλου MIG; Περισσότερα άλλωστε κερδίζουν όλοι τους από τον ιδιοκτήτη της Ολυμπιακής που με βάση το εκκαθαριστικό σημείωμα της εφορίας το συνολικό δηλωθέν ατομικό του εισόδημα ανέρχεται σε 18.217,41 ευρώ. Οργή και μίσος εναντίον της τελευταίας σοβιετικής δημοκρατίας που ποτέ δεν αγάπησε την επιχειρηματικότητα και το πνεύμα του σκαπανέα – καπιταλιστή, καταδικάζοντάς τον να ζει στην πείνα και τις στερήσεις, γεννιέται επίσης σε όποιον δει και το εκκαθαριστικό του Σωκράτη Κόκκαλη. Η πιο τρανή απόδειξη για την καθυστερημένη, υπανάπτυκτη και προ-καπιταλιστική Ελλάδα που ποτέ δεν αντάμειψε δεόντως όσους πρόσφεραν εργασία σε χιλιάδες, όσους οδήγησαν την καινοτομία στα ουράνια! Με συνολικό δηλωθέν ατομικό εισόδημα ύψους 26.770,11 ευρώ πώς να συνεχίσει να υπάρχει Ιντρακόμ, με τι κίνητρα να συνεχιστεί η παραγωγή υψηλής τεχνολογίας στην Ελλάδα και οι αλλεπάλληλοι θρίαμβοι του ομίλου σε κάθε ανοιχτό διαγωνισμό από τον οποίο κέρδιζε με το σπαθί του προμήθειες για τεχνολογικό εξοπλισμό;

Η φαιδρότητα του ελληνικού φορολογικού συστήματος συμπληρώνεται αν από τις ατομικές δηλώσεις των τεσσάρων παραπάνω επίλεκτων μελών της ελληνικής ολιγαρχίας σταθούμε σε δύο ακόμη μεγέθη: τα αυτοτελή φορολογούμενα ποσά και το τεκμαρτό εισόδημα. Είναι τα ποσά που προκύπτουν από τα τεκμήρια διαβίωσης. Έτσι το τεκμαρτό εισόδημα προκύπτει από σπίτια, αυτοκίνητα, γιοτ και δάνεια τα οποία δεν μπορούν να κρυφτούν και αναγκαστικά αναγράφονται στις δηλώσεις των παραπάνω ατόμων. Η πάγια πρακτική δε, θέλει μετά τον καθορισμό του τεκμαρτού εισοδήματος (από την πρόσθεση των ποσών που δεν μπορούν να αποκρυφτούν) να ορίζεται το αυτοτελώς φορολογούμενο ποσό το οποίο προέρχεται από την διανομή των κερδών των επιχειρήσεων. Για να γίνει αυτή η “δημιουργική λογιστική” αξιοποιείται στο έπακρο η δυνατότητα που δίνει ο νόμος σε κάθε εταιρεία να αποφασίζει κατά το δοκούν τα κέρδη που θα διανείμει στους μετόχους της. Και ως δια μαγείας διανέμει κάθε φορά στους μεγαλομετόχους της όσα ακριβώς χρειάζονται για να καλυφθούν τα τεκμήρια διαβίωσης, με το ποσό αυτό των διανεμόμενων κερδών να φορολογείται – ως τώρα – με συντελεστή 25% και το μερίδιο των μη διανεμόμενων κερδών, που μένει στην εταιρεία, να φορολογείται με 20%. Μάλιστα το ελληνικό φορολογικό σύστημα είναι τόσο ανοιχτό στην δημιουργικότητα και τις εκ των υστέρων επεμβάσεις ώστε παρέχει η δυνατότητα σε μια χρονιά που η επιχείρηση εμφανίζει ζημιές, αυτές να καλυφθούν με τα κέρδη των προηγούμενων ετών…

• Ι. Αλαφούζος, Σ. Κόκκαλης, Ν. Μάνεσης και Α. Βγενόπουλος πλήρωσαν φόρο από μηδέν μέχρι 4.558 ευρώ!

Έτσι, το εισόδημα που δηλώνουν στην εφορία οι τέσσερις παραπάνω αναξιοπαθούντες αστοί συμπληρώνεται με αυτοτελή φορολογούμενα ποσά και τεκμαρτό εισόδημα που ανεβάζει μεν το ύψος της δήλωσης, ωστόσο υπογραμμίζει και δεν αναιρεί τον ταξικό χαρακτήρα του ελληνικού φορολογικού συστήματος καθώς φέρνει στην επιφάνεια τον εμβαλωματικό χαρακτήρα του και τα κατά συνθήκη ψεύδη που εκ συστήματος χρησιμοποιεί. Έτσι η δήλωση του Νίκου Μάνεση περιλαμβάνει επίσης αυτοτελή φορολογούμενα ποσά και τεκμαρτό εισόδημα ύψους 401.681,09 και 631.542,60 ευρώ αντίστοιχα, του Σωκράτη Κόκκαλη 945.597,59 και 1.965.115,54 ευρώ αντίστοιχα, του Ιωάννη Αλαφούζου 5.120.556,71 και 1.296.874,90 ευρώ αντίστοιχα και του Ανδρέα Βγενόπουλου αυτοτελώς φορολογούμενο ποσό 1.713.275,18 και τεκμαρτό εισόδημα 1.984.898,22 ευρώ αντίστοιχα.

Η αντίδραση των τριών εκ των τεσσάρων επιχειρηματιών (με το Νίκο Μάνεση να μην καταδέχεται να ασχοληθεί) ήρθε με καθυστέρηση λίγων ημερών και ως απάντηση στη ανάδειξη του θέματος από την Αυγή και τον ραδιοσταθμό Real. Και οι τρεις θιγόμενοι επιχειρηματίες επέκριναν αρχικά το περιοδικό για τον τρόπο με τον οποίο πέρασαν στις σελίδες του οι φορολογικές δηλώσεις τους. Η ουσία όμως των δημοσιευμάτων δεν αναιρείται. Ο Σωκράτης Κόκκαλης για παράδειγμα, χαρακτηρίζει «ψευδή» τα στοιχεία που αναφέρονται στο περιοδικό και τον φέρουν με δηλωθέν ατομικό εισόδημα 26.770,11 ευρώ. Στη συνέχεια υπογραμμίζει πως το «δηλωθέν ατομικό εισόδημα μου κατά το έτος 2012 ανήλθε σε 772.367,70 ευρώ». Το ποσό αυτό ωστόσο, όπως εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει στη φωτογραφία του εκκαθαριστικού που συνοδεύει το ρεπορτάζ προκύπτει αν αθροίσουμε το συνολικό δηλωθέν εισόδημα (26.770,11 ευρώ) και τα αυτοτελή φορολογούμενα ποσά (745.597,59). Ο Γιάννης Αλαφούζος χαρακτηρίζει το δημοσίευμα «συκοφαντικό», αναφέρεται σε «διαστροφή της πραγματικότητας» και παραθέτει ως αντεπιχείρημα ότι πλήρωσε ειδική εισφορά αλληλεγγύης επί του δηλωθέντος εισοδήματος το ποσό των 208.240,32 ευρώ. Κι αυτό όμως το στοιχείο που φαίνεται πεντακάθαρα στην δήλωση του Ι. Αλαφούζου η οποία συνοδεύει το ρεπορτάζ του Unfollow δεν αναιρεί το γεγονός ότι το συνολικό δηλωθέν εισόδημα, πριν δηλαδή αρχίσουν να πέφτουν μέσα αυτοτελή φορολογούμενα ποσά κ.α., ανέρχεται 26.160,40 ευρώ. Ο Ανδρέας Βγενόπουλος στη δήλωσή του επισημαίνει πως το εισόδημα που δήλωσε έφτασε το 1.731.000 ευρώ και σε καμία περίπτωση 18.217,41 ευρώ. Κι εδώ όμως εμφανίζεται το άθροισμα του δηλωθέντος εισοδήματος (18.217,41) με τα αυτοτελώς φορολογούμενα ποσά (1.713.275,18). Και οι τρεις δηλαδή επιχειρηματίες επικαλέστηκαν τα αυτοτελώς φορολογούμενα ποσά που προέρχονται από τα διανεμόμενα κέρδη και τα οποία άθροισαν στο εισόδημα που δήλωσαν, χωρίς να αμφισβητούν το περιεχόμενο του άρθρου…

Συνεχίζοντας τον σχολιασμό των εκκαθαριστικών των τεσσάρων επιχειρηματιών αξίζει επίσης να σταθούμε σε μια επιπλέον κατηγορία που υπάρχει στο έντυπο και προκαλεί σοκ: «φόρος που αναλογεί». Ο φόρος λοιπόν που αναλογεί στον Ιωάννη Αλαφούζο είναι 2.818,54 ευρώ, στον Σωκράτη Κόκκαλη 2.339,42 ευρώ, στο Νίκο Μάνεση 4.558,30 ευρώ και στον Ανδρέα Βγενόπουλο μηδέν ευρώ. Σωστά διαβάσατε: ούτε ένα ευρώ!

Δε χρειάζονται περαιτέρω αναλύσεις για να καταδειχθεί ο εξόφθαλμα και προκλητικά ταξικός χαρακτήρας του ελληνικού φορολογικού συστήματος. Αυτός ο ταξικός χαρακτήρας έγινε ακόμη πιο έκδηλος με το φορολογικό νόμο που ψηφίσθηκε από τη Βουλή προχθές Παρασκευή, αποσκοπώντας να επιφέρει πρόσθετα έσοδα ύψους 2,307 δισ. ευρώ. Οι βασικότερες του διατάξεις αφορούν: Μείωση των συντελεστών φορολόγησης για μισθωτούς και συνταξιούχους από 8 σε 3 με τον κατώτερο να αυξάνεται στο 22% από 10% (πλήττοντας τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους) και τον ανώτερο να μειώνεται από 45% στο 42% (ευνοώντας υψηλά εισοδήματα και αστούς), κατάργηση αφορολόγητου των 5.000 ευρώ που αντικαθίσταται με έκπτωση φόρου 2.100 ευρώ (την οποία όμως δικαιούνται όσοι έχουν εισόδημα έως 21.000 ευρώ), κατάργηση αφορολόγητου ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών, κατάργηση αφορολόγητου για ελεύθερους επαγγελματίες που θα φορολογούνται με 26% για εισοδήματα έως 50.000 και 33% για εισοδήματα άνω αυτού του ποσού, αύξηση του τέλους επιτηδεύματος για τους ελεύθερους επαγγελματίες από τα 500 ευρώ στα 650 και για τις επιχειρήσεις από τα 500 ευρώ στα 1.000, κατάργηση φοροαπαλλαγών για τόκους στεγαστικών δανείων, δίδακτρα φροντιστηρίων, ενοίκια και ασφάλιστρα και τέλος, μεταξύ πολλών άλλων, μείωση της φορολογίας των διανεμόμενων κερδών από 25% στο 10%, ενώ αυξάνεται η φορολογία στα αδιανέμητα κέρδη που παραμένουν στην εταιρεία από 20% στο 26%. Πλήρως αντιπροσωπευτικό δε παράδειγμα για τον ταξικό προσανατολισμό του νέου φορολογικού νόμου είναι η αύξηση της φορολογίας εισοδήματος τόσο στα κατώτερα πληρώματα του εμπορικού ναυτικού (10% από 3%) όσο και στους αξιωματικούς (15% από 6%) την ίδια ώρα που οι σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών έμειναν άθικτες, για μια ακόμη φορά. Αλλά είπαμε: Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος…

 

Άεργοι και κρατικοδίαιτοι βιομήχανοι απειλούν (Πριν, 16 Μαΐου 2010)

Ποτέ άλλοτε, τουλάχιστον από το 1993 που παρακολουθώ τις ετήσιες συνελεύσεις του ΣΕΒ, ο πρόεδρος του δεν είχε εκφωνήσει μια τόσο επιθετική ομιλία. Κανένας πολιτικός απ’ όσους παρεβρίσκονταν δεν ένιωσε βολικά – με πιθανή εξαίρεση την Ντόρα. Φέτος ανατράπηκε εκ βάθρων ένα πρωτόκολο που ήθελε τον πρόεδρο των βιομηχάνων να διατυπώνει μεν με σαφήνεια από το βήμα της ετήσιας συνέλευσης τα αιτήματά τους στην πολιτική ηγεσία, εν τούτοις να μιλάει στο όνομα του «γενικού καλού». Δικαιολογημένα φυσικά, μια και ποτέ άλλοτε κατά τις τελευταίες δεκαετίες οι βιομήχανοι κι ο οικονομικός βραχίονας της αστικής τάξης δεν είχε βρεθεί σε μια τόσο πλεονεκτική θέση απέναντι όχι μόνο απέναντι στους εργαζόμενους αλλά ακόμη και στους πολιτικούς.

Η ρελάνς που επιχείρησε να πάρει την επόμενη μέρα ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χ. Καστανίδης λέγοντας «χόρτασε η ψείρα και βγήκε στο γιλέκο» έδωσε αρχικά μια απάντηση στις προκλητικές δηλώσεις του Δασκαλόπουλου, επ’ ουδενί όμως δεν αποκατέστησε την παλιά ισορροπία. Και πως θα μπορούσε; Οι αναφορές του προέδρου του ΣΕΒ για «διαπλεκόμενα κόμματα του μεταπολιτευτικού σκηνικού» και για «κηφήνες» δεν είναι αυθαίρετες. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα μας την ευκαμψία του πολιτικού συστήματος, τα μαύρα ταμεία των αστικών κομμάτων και του κάθε πολιτικού και αυτή τη στιγμή, διακρίνοντας ότι η πολιτική ζωή βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο, επιχειρεί να επανακαθορίσει την ισορροπία μεταξύ των δύο πόλων. Δηλαδή, να καταργήσει και τους τελευταίους βαθμούς αυτονομίας που διαθέτουν κόμματα και πολιτικοί έτσι ώστε να περάσουν όσο το δυνατό περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα, όσο το δυνατό πιο γρήγορα.

Σε τραγική θέση όμως βρίσκονται κι αυτοί ακριβώς οι πολιτικοί, όπως ο Γιωργάκης και το ΠΑΣΟΚ, που πιστεύουν ότι θα μακροημερεύσουν υποκύπτοντας στις απαιτήσεις των βιομηχάνων και της αστικής τάξης. Η ταπείνωση στην οποία τους υπέβαλε ο Δ. Δασκαλόπουλος προοιωνίζεται την τύχη που θα έχουν όλοι τους, καθώς το ένα αίτημα θα διαδέχεται το άλλο: η αλλαγή επί τα χείρω του φορολογικού το ασφαλιστικό, η αναθεώρηση του νόμου για τις εργασιακές σχέσεις την μείωση των μισθών κι άντε πάλι από την αρχή. Ένας φαύλος κύκλος ύφεσης και φτώχειας που πριν απ’ όλους θα οδηγήσει στην απαξίωση τους ίδιους τους πολιτικούς.

Σημασία όμως έχει και ποιός αναλαμβάνει να ηγηθεί της «νέας Μεταπολίτευσης». Ποιος είναι αυτός που καταγγέλει «την ήσσονα προσπάθεια, τις εύκολες λύσεις, το εύκολο χρήμα, την ανομία και τη διαφθορά»; Ποιος μιλάει στο όνομα «της σύγχρονης επιχειρηματικής τάξης, που είναι από τη φύση της ανοιχτή, ανήσυχη, δημιουργική»; Ποια είναι αυτή «η ιδιωτική οικονομία που καταξιώνει την τόλμη, την εργασία και την ικανότητα»; Ο πρόεδρος των βιομηχάνων, Δ. Δασκαλόπουλος, αλλά κι όλοι όσοι βρίσκονταν στο Μέγαρο Μουσικής την Τρίτη είναι οι τελευταίοι που μπορούν να μιλούν για διαφάνεια και καθαρές σχέσεις. Οι βιομήχανοι είναι που οικειοποιήθηκαν ακόμη και με μαφιόζικες μεθόδους τα λεφτά του κόσμου από το χρηματιστήριο το 2000, χωρίς ακόμη να έχει λογοδοτήσει κανείς τους. Αυτοί είναι που έχουν ευνοηθεί από την μείωση των φορολογικών συντελεστών. Αυτοί είναι που έχουν αναγάγει τις ανατιμήσεις και τις εναρμονισμένες, συμφωνημένες πρακτικές στην τιμολόγηση των προϊόντων σε δεύτερη φύση τους, υμνώντας την ελεύθερη αγορά μόνο όποτε θέλουν να καταργήσουν εργατικά δικαιώματα. Στο απόγειο δε της υποκρισίας του ο Δ. Δασκαλόπουλος κατά την ομιλία του απέδωσε στον κρατικό παρεμβατισμό την άνοδο των τιμών! Πέραν των όσων λέει, όμως είναι και τα όσα έχιε πράξει. Ποιος ξεχνάει τα βαρύτατα πρόστιμα που έφαγε η δική του πάλαι ποτέ (κληρονομημένη για την ακρίβεια) επιχείρηση τροφίμων, η Δέλτα, από την Επιτροπή Ανταγωνισμού όταν επιτέλους ξύπνησε από τον χρόνιο λήθαργό της; Τον ίδιο ,ο «επιχειρηματικός Μεσαίωνας» τον οποίο κατήγγειλε τον οδήγησε στην πώληση της Δέλτα στον Βγενόπουλο; Και τα λεφτά που επισήμως εισέπραξε, τι απέγιναν άραγε; Επενδύθηκαν σε οποιαδήποτε έστω (κι όχι κατ’ ανάγκη παραγωγική) δραστηριότητα στην Ελλάδα ή αβγαταίνουν σε κάποιο φορολογικό παράδεισο των νήσων Κεϊμάν;

Ενώ όλα αυτά είναι γνωστά, συγκροτώντας τις αιτίες της κρίσης, με την ομιλία του ο πρωθυπουργός τούς υποσχέθηκε επιπλέον παροχές και νέα προνόμια: επιχορήγηση ασφαλιστικών εισφορών νεοπροσλαμβανόμενων, ζεστό χρήμα από το νέο αναπτυξιακό νόμο, καινούργια κονδύλια από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων κοκ. Αυτό ακριβώς είναι το πραγματικό «πάρτι στη δημόσια οικονομία» που οδηγεί σε έκρηξη τα ελλείματα και το δημόσιο χρέος!