Αφγανιστάν: Προσυμφωνημένη παράδοση σκυτάλης στους μεταλλαγμένους Ταλιμπάν

Ούτε Αβάνα του 1959, ούτε Σαϊγκόν του 1975, ούτε Τεχεράνη του 1979. Παρά τις επιφανειακές ομοιότητες, η Καμπούλ του 2021 περισσότερο θυμίζει τις πρωτεύουσες των ανατολικών χωρών από το Βερολίνο μέχρι την Βαρσοβία κι από την Πράγα μέχρι τη Σόφια την περίοδο 1989-1990, όταν η μετάβαση από το ένα καθεστώς στο άλλο έγινε στο πλαίσιο αναίμακτων και προσυμφωνημένων διαδικασιών, παρά την ορμητική εισβολή των λαών στο προσκήνιο της ιστορίας στην Κούβα, το Βιετνάμ και το Ιράν.

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η κατάληψη της Καμπούλ ήταν θέμα χρόνου και αντικείμενο εξαντλητικών διαπραγματεύσεων με άπειρα μπρος πίσω εδώ και τουλάχιστον μία διετία. Εδώ περιγράφονται ακόμη και οι όροι της αλλαγής σκυτάλης που συζητιόταν σε γνώση του Τύπου από το 2019 κι υλοποιούνται σήμερα.

Προφανώς, η κατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν δεν ήταν ευκταία εκ μέρους των Αμερικανών. Ούτε μάλιστα ήταν προβλέψιμη σε ό,τι αφορά το χρόνο που εκδηλώθηκε, με μια ταχύτητα που παρέπεμπε στο περίφημο blitzkrieg. Κι εδώ έγκειται μια από τις πολλές αποτυχίες των Αμερικανών: η ικανότητά τους να αξιολογήσουν την ταχύτητα με την οποία προέλαυναν στην χώρα οι Ταλιμπάν, κατακτώντας την μια πόλη μετά την άλλη, μέχρι την Κυριακή 15 Αυγούστου που εισήλθαν στην Καμπούλ. Αυτή ωστόσο ήταν η μικρότερη σε σημασία αποτυχία τους.

Η μεγαλύτερη αποτυχία τους ήταν να εγκαθιδρύσουν στο Αφγανιστάν μετά την εισβολή τους το 2001 μια κυβέρνηση που θα μετέτρεπε την ορεινή ασιατική χώρα σε προπύργιο του ιμπεριαλισμού στην Κεντρική Ασία: ένα είδος προκεχωρημένου φυλακίου και απόρθητης στρατιωτικής βάσης που θα απειλούσε τη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν, θα βοηθούσε να πάρουν υπό τον έλεγχό τους τα ενεργειακά αποθέματα της περιοχής και θα επέτρεπε να αλλάξουν άρδην οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί σε όλη την Ασία. Όλα τ΄ άλλα περί εθνογένεσης (nation building), σε μια χώρα φυλετικά και γλωσσικά κατακερματισμένη, δεν ήταν παρά προπέτασμα καπνού και υλικό για να έχει να συζητάει η ευρωπαϊκή και αμερικανική διανόηση…

Το σχέδιο των Αμερικάνων νεοσυντηρητικών δε έχαιρε πρωτοτυπίας. Από την μετεμφυλιακή Ελλάδα και την μεταπολεμική Γερμανία μέχρι την Ιαπωνία και την Κορέα, δεκάδες φορές ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στο δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα ανέτρεψε βίαια με τη χρήση στρατιωτικών μέσων φιλικές προς τους πολίτες κυβερνήσεις και καθεστώτα, εγκαθιδρύοντας αισχρά μειοψηφικές μεν αλλά αρεστές πολιτικές ελίτ που με την πάροδο του χρόνου, τις απαραίτητες συμμαχίες και πακτωλούς χρημάτων εδραιώθηκαν οι ίδιες και συνέβαλαν στην εδραίωση της Pax Americana.

Το τι πήγε στραβά στην περίπτωση του Αφγανιστάν το περιέγραψε απόρρητη έκθεση των αμερικανικών Αρχών που είδε το φως της δημοσιότητας από την εφημερίδα Washington Post (τα περίφημα Afghanistan Papers) τον Δεκέμβριο του 2019. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο (που αποτέλεσε επίσης τη βάση βιβλίου) το οποίο συντάχθηκε από το Γραφείο του αμερικανού Ειδικού Επιθεωρητή για την Γενική Ανοικοδόμηση του Αφγανιστάν. Στις σελίδες του απεικονίζεται η ανατομία ενός αποτυχημένου κράτους υπό αμερικανική επιτήρηση και πλήρη ευθύνη. Ποτάμια αίματος μεταξύ αμάχων και άκρατη διαφθορά μεταξύ των κυβερνητικών σε βαθμό τέτοιο ώστε οι Αφγανοί να αναρωτιούνται αν το μεγαλύτερο κακό είναι οι Ταλιμπάν ή η κυβέρνησή τους…

Οι αιτίες της αμερικανικής υποχώρησης δηλώθηκαν ωστόσο με την μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια από τον ίδιο τον αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν την επομένη της κατάληψης της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν: «Ως πρόεδρος των ΗΠΑ είμαι αμετάπειστος ότι συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στις απειλές που αντιμετωπίζουμε σήμερα, το 2021 και όχι στις απειλές του χθες». Οι απειλές του χθες συμπυκνώνονται στους στόχους του πολέμου κατά της «διεθνούς τρομοκρατίας» που κήρυξε ο Μπους, την επομένη των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11^ης Σεπτεμβρίου, πριν δηλαδή 20 χρόνια. Οι «απειλές του σήμερα» δεν είναι τίποτε άλλο από την Κίνα. Ο Τραμπ άλλωστε που τροχιοδρόμησε την συμφωνία με τους Ταλιμπάν προ διετίας και δεν έχανε ευκαιρία να χαρακτηρίζει τα θερμά μέτωπα της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας σαν «πολέμους των Δημοκρατικών» κρατώντας τις αποστάσεις του ήταν ο πρώτος που αναγόρευσε την Κίνα σε υπ’ αριθμόν ένα και στρατηγικό αντίπαλο των ΗΠΑ. Υπ’ αυτό το πρίσμα αν σε κάποιον ανήκουν τα εύσημα για τη στρατηγικής σημασίας σύλληψη απεγκλωβισμού των Αμερικανών από το Αφγανιστάν είναι στον Τραμπ, κι όχι στους Δημοκρατικούς. Ο Ομπάμα μάλιστα που εξελέγη χαρακτηρίζοντας ως δίκαιο πόλεμο αυτό του Αφγανιστάν θα μείνει στην ιστορία ως ο πρόεδρος που διέταξε την μεγαλύτερη αποστολή αμερικανών στρατιωτών στο Αφγανιστάν πολλαπλασιάζοντας τα αδιέξοδα της υπερδύναμης.

Μαζί με την αναβάθμιση της κινέζικης απειλής οφείλουμε επίσης να πάρουμε υπ’ όψη μας δύο ακόμη λόγους που συνέβαλαν εξ ίσου σοβαρά στην παράδοση της σκυτάλης στους Ταλιμπάν: Πρώτο, η οικονομική κρίση στο εσωτερικό των ΗΠΑ και το πρόγραμμα των Δημοκρατικών που προτάσσει την αθρόα οικονομική στήριξη των αμερικανικών νοικοκυριών. Ως σήμερα ο πόλεμος στο Αφγανιστάν στοίχισε το ασύλληπτο ποσό των 2 τρισ. δολ! Κάθε παραπάνω ημέρα παραμονής στο Αφγανιστάν είναι ένα επίδομα που δεν θα δοθεί σε μια οικογένεια φτωχών. Δεύτερο, η ενεργειακή μετάβαση. Η στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αλλάζει άρδην και τον χάρτη των στρατιωτικών επεμβάσεων, ανατρέποντας προτεραιότητες της μεταπολεμικής εποχής, όταν μήλο της έριδας αποτελούσαν χώρες με κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Ποτέ ωστόσο η βελούδινη μετάβαση του Αφγανιστάν δεν θα είχε συμβεί αν οι Ταλιμπάν δεν υπόσχονταν ότι η διακυβέρνησή τους στο εξής δεν πρόκειται επ’ ουδενί να θυμίζει την περίοδο 1996-2001. Η πρώτη τους και σημαντικότερη δέσμευση έναντι των Δυτικών είναι ότι το έδαφός τους δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί ποτέ ξανά ως εφαλτήριο για την εξαπόλυση διεθνών τρομοκρατικών ενεργειών. Επαναλήφθηκε τόσες πολλές φορές από δυτικούς ηγέτες (για τους οποίους είναι θέμα χρόνου η διπλωματική αναγνώριση του νέου καθεστώτος) που μάλλον ήταν το πρώτο άρθρο της συμφωνίας που σε λίγα χρόνια θα ανακαλύψουν δημοσιογράφοι και ιστορικοί. Με αυτή τη διαβεβαίωση ξεκίνησε την ομιλία του προς τους δημοσιογράφους κι ο εκπρόσωπος Τύπου των Ταλιμπάν, στην πρώτη συνέντευξη που παραχώρησε. Μεταξύ άλλων διαβεβαιώσεών του για ελευθερία του Τύπου, γενική αμνηστία και δικαιώματα των γυναικών, πάντα στο πλαίσιο του Ισλάμ 🙂  έστειλε και το ακόλουθο μήνυμα προς τον Λευκό Οίκο: «Θέλω να διαβεβαιώσω τη διεθνή κοινότητα περιλαμβανομένων και των ΗΠΑ ότι κανείς δεν πρόκειται να ζημιωθεί. Δε θέλουμε ούτε εσωτερικούς ούτε εξωτερικούς εχθρούς».

Είναι αυτονόητο πώς κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι ακριβώς θα γίνει. Κατά πόσο δηλαδή οι Ταλιμπάν θα τηρήσουν την υπόσχεσή τους και θα μεταλλαχθούν σε μια ισλαμική δικτατορία όπως η Σαουδική Αραβία, που δε χορταίνουν να αγαπάνε όλες οι Δυτικές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως των εγκλημάτων που διαπράττει στην Υεμένη κι εναντίον ακόμη και πολιτικών αντιπάλων της όπως ο δημοσιογράφος Κασόγκι που ακρωτηριάστηκε με αλυσοπρίονο κατόπιν εντολής του δικτάτορα Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν.

Με άλλα λόγια, το ζητούμενο για τις ΗΠΑ δεν είναι να χτίσουν μια κοινοβουλευτική δημοκρατία στο Αφγανιστάν. Ποτέ δεν ήταν! Το ζητούμενο είναι να αποκτήσουν ένα ακόμη φιλικό καθεστώς, που μπορεί κάλλιστα να συνεχίσει να επιβάλει μαντήλα ή μπούρκα και να απαγορεύει  τη συμμετοχή των γυναικών σε πολλές δραστηριότητες, από την εκπαίδευση μέχρι την  πολιτική, όπως κάνουν όλες σχεδόν οι πετρομοναρχίες του Κόλπου, υπό την ανοχή όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά κι όλων των ευρωπαϊκών ηγεσιών.

Το μέλλον των Ταλιμπάν δεν θα κριθεί από τα δημοκρατικά δικαιώματα που θα παραχωρήσουν για τα οποία κόπτονται τώρα Μέσα και πολιτικοί της Δύσης, αλλά (πέραν των όρων της συμφωνίας) από την στήριξη που θα προσφέρουν στις ΗΠΑ στους θερμούς ή ψυχρούς πολέμους εναντίον του Ιράν, της Ρωσίας και της Κίνας. Είναι ακριβώς αυτή η βάση πάνω στην οποία χτίστηκε η ιερή συμμαχία ΗΠΑ και Μουζαχεντίν αρχικά και Ταλιμπάν στη συνέχεια τις δεκαετίες του ’70 και ‘80. Γιατί όχι και τώρα;

The Afghan War Diary is an extraordinary collection of over 91,000 reports covering the war in Afghanistan from 2004 to 2010

The WikiLeaks Archive provides the only public library of information allowing us to understand the conflict in #Afghanistan

Link:https://t.co/bcSNtyNlpb pic.twitter.com/O534Q77Q4u

— WikiLeaks (@wikileaks) August 18, 2021

Αφγανιστάν, φτάνοντας στο τέλος ενός άδικου πολέμου

Με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν μάθαμε, επιτέλους, τι σημαίνει στην πράξη «κράτος παρίας».

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Κράτος – παρίας της διεθνούς νομιμότητας μπορεί να χαρακτηριστεί ένα κράτος που αποδεδειγμένα ξεκινάει έναν πόλεμο χωρίς αιτία. Οι 15 από τους 19 δράστες των επιθέσεων της 11^ης Σεπτεμβρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες προέρχονταν από τη Σαουδική Αραβία, κι όχι από το Αφγανιστάν. Οι Ταλιμπάν που είχαν τότε τον έλεγχο του Αφγανιστάν ουδέποτε κήρυξαν τον πόλεμο στις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ εν τούτοις τους χαρακτήρισε αυτουργούς των τρομοκρατικών επιθέσεων και σε αστραπιαίο χρόνο επιτέθηκαν στο Αφγανιστάν κι όλος ο κόσμος έμαθε έτσι για τους Ταλιμπάν, που μέχρι λίγα χρόνια πριν μπουν στο στόχαστρο των ΗΠΑ ήταν τα αγαπημένα τους παιδιά κι οι πολύτιμοι σύμμαχοι τους στην ανατροπή του φιλοσοβιετικού καθεστώτος.

Κράτος – παρίας της διεθνούς νομιμότητας μπορεί να χαρακτηριστεί ένα κράτος που παραβιάζει τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ, τον οποίο μάλιστα έχει επικυρώσει. Αποτελεί επομένως μέρος της εσωτερικής του έννομης τάξης. Κι ο καταστατικός χάρτης των Ηνωμένων Εθνών γράφει με σαφήνεια ότι ένα κράτος μπορεί να χρησιμοποιήσει ένοπλη βία εναντίον μίας άλλης χώρας μόνο ως μέσο αυτο-άμυνας. Ειδάλλως, απαιτείται η έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Οι ΗΠΑ ωστόσο εισέβαλαν στο Αφγανιστάν χωρίς να έχουν δεχθεί απειλή, χωρίς επίσης να έχουν εξασφαλίσει την σύμφωνη γνώμη του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Κράτος – παρίας της διεθνούς κοινότητας είναι ένα κράτος που επεμβαίνει σε ένα άλλο, στη συνέχεια αποτυγχάνει οικτρά να ανταποκριθεί στους στόχους που το ίδιο έθεσε (χωρίς να εξετάζουμε τη νομιμότητά τους) και παρόλα αυτά φυλάει σαν επτασφράγιστο μυστικό όλα τα τεκμήρια της αποτυχίας του και αρνείται να απολογηθεί δημόσια. Οι αποκαλύψεις που έφερε στο φως της δημοσιότητας η Washington Post τις προηγούμενες μέρες θα έπρεπε να είχαν ανατρέψει τον Τραμπ και να ήταν λόγος απολογίας όλων των προέδρων των ΗΠΑ από τον Μπους και μετά. Η αμερικανική εφημερίδα απέκτησε πρόσβαση σε περισσότερες από 2.000 σελίδες από συνεντεύξεις με στρατηγούς, διπλωμάτες και άλλους αξιωματούχους με ενεργή εμπλοκή στον πόλεμο του Αφγανιστάν. Με βάση όσα περιγράφονται, οι πρωτεργάτες του πολέμου ψεύδονταν συνειδητά για την πρόοδο του, έκρυβαν συστηματικά επί χρόνια κι εν χορώ όλα τα πειστήρια που έδειχναν ότι ο πόλεμος δεν μπορούσε να κερδηθεί, ενώ επίσης αποκαλύπτεται ότι κι οι ίδιοι ελάχιστη γνώση διέθεταν για τα τεκταινόμενα επί του πεδίου. Και μιλάμε για έναν πόλεμο που έχει στοιχίσει επίσημα στον αμερικανούς φορολογούμενους 1 τρισ. δολ. Στην πραγματικότητα το κόστος είναι πολλαπλάσιο! Ο φόρος αίματος είναι εξ ίσου οδυνηρός, με 2.300 νεκρούς Αμερικανούς χωρίς να υπολογίζονται οι μισθοφόροι. Από τη μεριά των Αφγανών οι νεκροί φτάνουν τους 150.000 εκ των οποίων οι 38.000 είναι αποδεδειγμένα άμαχοι. Πιο τρανή απόδειξη για την αποτυχία της αμερικανικής εισβολής δεν υπάρχει από το γεγονός ότι μετά την αμερικανική εισβολή κι αφού το Πεντάγωνο έχει δώσει 9 δισ. δολάρια για τη χρηματοδότηση προγραμμάτων καταπολέμησης της παραγωγής οπίου, το Αφγανιστάν καλύπτει το 80% της παγκόσμιας κατανάλωσης οποίου. Και νέο «πόλεμο του οποίου» να διεξήγαγαν δηλωμένα  οι Αμερικάνοι, κατ’ αντιστοιχία του βρετανικού κατά της Κίνας, με στόχο την ανάπτυξη της καλλιέργειας οποίου καλύτερα δεν θα τα είχαν καταφέρει!

Κράτος – παρίας είναι ένα κράτος που εισβάλει για να επιβάλει υποτίθεται τη νομιμότητα και προκαλεί εκατόμβες νεκρών, αποτελώντας ακόμη και 18 χρόνια μετά αιτία αποσταθεροποίησης της εσωτερικής ζωής. Με βάση πρόσφατη ανακοίνωση της αποστολής των Ηνωμένων Εθνών στο Αφγανιστάν, οι επιθέσεις των ΗΠΑ το πρώτο εξάμηνο του 2019 προκάλεσαν περισσότερους νεκρούς απ’ όσους προκάλεσαν οι Ταλιμπάν. Με βάση το συγκεκριμένο απολογισμό οι αποκαλούμενες «φιλο-κυβερνητικές» δυνάμεις σκότωσαν 717 πολίτες, ενώ οι «αντικυβερνητικές δυνάμεις» σκότωσαν 531. Ως αποτέλεσμα, ακόμη κι οι Loa Angeles Times συμπέραιναν στις 8 Σεπτεμβρίου ότι «αν ο ΟΗΕ έχει δίκιο, οι Αφγανοί αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο θανάτου από την κυβέρνησή τους και τους συμμάχους της  παρά από τους Ταλιμπάν».

Κράτος – παρίας τέλος είναι ένα κράτος που μετά την επέμβαση και κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής κατοχής στηρίζει την κυριαρχία του σε ομάδες ενόπλων φύλαρχων που προκειμένου να εγγυηθούν το απυρόβλητο για τις δυνάμεις κατοχής ληστεύουν τους ντόπιους, επιβάλλουν αυθαίρετη φορολογία σε είδος κι άλλες ανάλογες προ-καπιταλιστικές πρακτικές. Ο διεθνής Τύπος βρίθει περιγραφών για μια ζούγκλα ανομίας που έχει επιβληθεί υπό την ανοχή των ΗΠΑ.

Κράτος – παρίας τέλος είναι ένα κράτος το οποίο αφού προκάλεσε μία τέτοια ανθρωπιστική καταστροφή προετοιμάζει την έξοδό του από τον τόπο του εγκλήματος δηλώνοντας μάλιστα ότι θα αποχωρήσει με ή χωρίς συμφωνία. Η δήλωση του αμερικανού υπουργού Άμυνας Μαρκ Έσπερ για μια επικείμενη ανακοίνωση εκ μέρους του Τραμπ αποχώρησης 4.000 περίπου στρατιωτών από το Αφγανιστάν, από τους 12.000 που υπηρετούν σήμερα, παρότι ήταν αναμενόμενη προκάλεσε μεγαλύτερη ανησυχία για τα όσα θα ακολουθήσουν στη συνέχεια. Πολύ περισσότερο αν συνδυαστούν με την αιτιολογία της αποχώρησης, που είναι η ενίσχυση των αμερικανικών δυνάμεων σε Ινδικό και Ειρηνικό Ωκεανό «για να αντιμετωπίσουμε την μεγαλύτερή μας πρόκληση με όρους ανταγωνισμού μεγάλων δυνάμεων, εναντίον της Κίνας»…

Μόνο που όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι το κράτος παρίας εν προκειμένω μόνο το Αφγανιστάν δεν είναι…

Πηγή : Νέα Σελίδα

Πληγή που δεν κλείνει το Αφγανιστάν

Με μια εντυπωσιακή σε δύναμη πυρός και διάρκεια επίθεση εναντίον ενός υποψηφίου έδωσαν οι Ταλιμπάν το δικό τους παρών στην προεκλογική εκστρατεία που ξεκίνησε επίσημα την Κυριακή 14 Ιουλίου και αναμένεται να λήξει με τις προεδρικές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 28 Σεπτεμβρίου. Το μεγάλο ερώτημα φυσικά που υπερίπταται όλων των διαδικασιών σχετίζεται με το πόσο αδιάβλητες θα είναι. Κατά πόσο δηλαδή δεν πρόκειται να επαναληφθούν τα ευτράπελα που σημειώθηκαν στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, που τις οδήγησαν στην πλήρη ανυποληψία και αποτελούν σοβαρότατο λόγο ώστε οι Αφγανοί κι οι Αφγανές να γυρίσουν την πλάτη τους και στην επόμενη αναμέτρηση.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Οι τελευταίες εκλογές πραγματοποιήθηκαν τον Οκτώβριο του 2018, ήταν κοινοβουλευτικές, και στη διάρκειά τους συνέβησαν οι πιο ακραίες μορφές αλλοίωσης ενός εκλογικού αποτελέσματος. Οι 313 συλλήψεις που ακολούθησαν συνοδεύονταν από ένα μακροσκελές κατηγορητήριο που περιελάβανε από πώληση δελτίων ταυτότητας μέχρι δωροδοκίες ψηφοφόρων εκ μέρους των υποψηφίων. Οι προηγούμενες εκλογές ήταν προεδρικές κι έγιναν το 2014. Επειδή οι δύο σημαντικότεροι υποψήφιοι δεν κατέστη δυνατό να συμφωνήσουν ποιος κέρδισε τις εκλογές, η λύση δόθηκε από τον τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρυ, που ανέλαβε καθήκοντα διαμεσολαβητή κι έκλεισε μια συμφωνία μεταξύ των δύο υποψηφίων για τη μοιρασιά της εξουσίας. Το άλλο θέμα που περιλάμβανε η συμφωνία αφορούσε την ψήφιση μιας σειράς μέτρων για την διαμόρφωση ενός αποτελεσματικού εκλογικού συστήματος που δεν θα επιτρέψει ξανά τις εκλογικές νοθείες…

Με αυτά και με αυτά η νέα προεκλογική εκστρατεία άνοιξε με καταγγελίες για νοθεία και απειλές αποχώρησης από την προεκλογική κούρσα. Μέχρις στιγμής έχουν δηλώσει την πρόθεσή τους να διεκδικήσουν την προεδρία 18 υποψήφιοι. Τα δύο τρίτα όμως εξ αυτών απείλησαν ότι θα αποσυρθούν από τις προεδρικές εκλογές (που έχουν ήδη αναβληθεί δύο φορές) αν ο πρόεδρος της χώρας Ασράφ Γκανί δεν ακυρώσει την απόφασή του να διορίσει δεκάδες αξιωματούχους στην κυβέρνηση και μάλιστα σε πόστα, που σχετίζονται με την εκλογική διαδικασία. Τη νομιμοποίηση του σημερινού προέδρου αμφισβητούν ακόμη κι οι Ταλιμπάν που υποστηρίζουν ότι επειδή η θητεία του Γκανί έληξε στις 22 Μαΐου δεν έχει καμιά αρμοδιότητα να διεξάγει εκλογές. Οι Ταλιμπάν αντιμετωπίζουν με τόσο μεγάλη ανυποληψία την κυβέρνηση που αρνούνται ακόμη και να συζητήσουν μαζί της, την ίδια ώρα που οι διαπραγματεύσεις με τους Αμερικανούς εισέρχονται στο νέο, όγδοο γύρο. Ενώ μάλιστα ο αφγανός πρόεδρος επαναλαμβάνει πώς σε αντίθεση με τον προηγούμενο πρόεδρο, τον Χαμίντ Καρζαΐ, που έθετε ως προϋπόθεση για την εκκίνηση διαπραγματεύσεων με τους Ταλιμπάν 11 αυστηρούς όρους, ο ίδιος δεν θέτει κανέναν, οι Ταλιμπάν επιμένουν να απορρίπτουν κάθε πρόταση διαλόγου υποστηρίζοντας ότι αφού πρώτα συμφωνήσουν με τις ΗΠΑ, μετά θα κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους Αφγανούς ηγέτες.

Τα βλέμματα έτσι είναι στραμμένα στη Ντόχα του Κατάρ, όπου πλέον διεξάγεται ο όγδοος γύρος των διαπραγματεύσεων, με δύο μεγάλα επίδικα. Το πρώτο σχετίζεται με την σταδιακή και ασφαλή απόσυρση των 14.000 αμερικανών στρατιωτών που εξακολουθούν να επιχειρούν στο Αφγανιστάν, το οποίο έχει μετατραπεί στο μεγαλύτερο σε χρονική διάρκεια πολεμικό μέτωπο των ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον έχει μεν την υπομονή να περιμένει μια καλή συμφωνία, αλλά υπό τη διοίκηση Τραμπ ο προτεραιότητες έχουν αλλάξει άρδην και το βλέμμα πλέον προσανατολίζεται στον Ειρηνικό και δη την Κίνα. Τα εναπομείναντα μέτωπα στην Κεντρική Ασία και την Μέση Ανατολή χαρακτηρίζονται απαξιωτικά «πόλεμοι των Δημοκρατικών» και το ερώτημα δεν είναι πια πώς θα νικήσουν οι Αμερικάνοι αλλά πώς θα απεμπλακούν χωρίς αχρείαστες θυσίες σε ανθρώπινες ζωές και βλάβη του γοήτρου τους. Από την άλλη, το δεύτερο επίδικο σχετίζεται με την παροχή εγγυήσεων εκ μέρους των Ταλιμπάν ότι το μετα-Αμερικανικό Αφγανιστάν δεν πρόκειται να μετατραπεί σε θερμοκοιτίδα βίαιων, ένοπλων επιθέσεων στην περιοχή, αυξάνοντας την αστάθεια. Το γεγονός δε ότι μέχρι στιγμής δεν συζητιέται ζήτημα αφοπλισμού και παράδοσης του οπλισμού των Ταλιμπάν, με βάση τα πιο έγκυρα δημοσιεύματα, επιβεβαιώνει τη θέση ισχύος που βρίσκονται 18 χρόνια μετά την αμερικανική εισβολή.

Η σημασία που αποδίδουν οι Αμερικάνοι σε μια συμφωνία ειρήνης με τους Ταλιμπάν, που στην άλλη όψη της θα έχει μια συμφωνία αποχώρησής τους, έγινε εμφανής τις πρώτες ημέρες του Ιουλίου με αφορμή μια βομβιστική επίθεση σε ένα σχολείο, που χαρακτηρίστηκε βάρβαρη ακόμη και με βάση τα αφγανικά ….ήθη κι έθιμα! Οι Ταλιμπάν εν ολίγοις το …παράκαναν. Παρόλα αυτά στις διαπραγματεύσεις που ήταν σε εξέλιξη εκείνη την ημέρα στο Κατάρ, οι Αμερικάνοι δεν έθεσαν το παραμικρό θέμα, προφανώς για να μη διαταράξουν τις ισορροπίες με τους Ταλιμπάν και δημιουργήσουν νέα εμπόδια στις συζητήσεις!

Η αλήθεια βέβαια είναι πώς οι αθώοι αποτελούν τα εύκολα θύματα κι από τις δύο πλευρές: Τόσο από τις επιθέσεις αυτοκτονίας των Ταλιμπάν και των Ισλαμιστών, όσο κι από τη μεριά των Αμερικανών στο πλαίσιο των μαζικών βομβαρδισμών. Με βάση έκθεση των Ηνωμένων Εθνών το 2018 ο αριθμός των άμαχων θυμάτων αυξήθηκε, με 3.804 νεκρούς και 7.189 τραυματίες. Σύνολο 10.993 ή 11% περισσότεροι σε σχέση με το 2017. Οι 42% εξ αυτών προήλθαν από επιθέσεις των αντικυβερνητικών δυνάμεων… Το πρώτο τρίμηνο του 2019, πάλι με βάση έρευνα του ΟΗΕ, τα θύματα (νεκροί και τραυματίες) έφτασαν τα 1.773, με τα 582 να είναι παιδιά…

Πηγή: Νέα Σελίδα

ΛΕΤΟΝΙΑ: Γιατί καμαρώνουν οι αποτυχημένοι (Πριν, 3/10/2010)

Με πανευρωπαϊκό χρυσό στη φτώχεια και την ανεργία η Λετονία καμαρώνει για τα άδεια (από κόσμο) σούπερ μάρκετ και την αμερικανοδουλεία

Η Λετονία αποτελεί αρχετυπικό δείγμα αποτυχημένου κράτους για όλους – τον πληθυσμό της, το διεθνές περιβάλλον – εκτός από την πολιτική της ηγεσία… Το μέγεθος της αποτυχίας της, όπως επισημοποιήθηκε με την προσφυγή της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους εξοντωτικούς όρους που επέβαλε, βεβαιώνεται από τις πλέον επίσημες στατιστικές. Πρώτο παράδειγμα: η Λετονία, με βάση έρευνα της Γιουροστάτ με ημερομηνία 29 Ιανουαρίου, είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη ανεργία εντός της ΕΕ. Επισήμως πάντα, το 23% του πληθυσμού της είναι άνεργοι, ενώ στη νεολαία ειδικότερα η ανεργία φθάνει το 44%. Δεύτερο παράδειγμα: η Λετονία, ελέω ΔΝΤ και της ντόπιας ληστρικής αστικής τάξης, διατηρεί το πανευρωπαϊκό ρεκόρ στη φτώχεια. Το 26% του πληθυσμού της, με βάση τους πολιτικά ουδέτερους επιστημονικούς ορισμούς της Γιουροστάτ, βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας. Ειρήσθω εν παρόδω, το αργυρό μετάλλιο φτώχειας ανήκει στη Ρουμανία που κι αυτή γνώρισε την περιποίηση του μισητού διεθνούς οργανισμού. Το τρίτο παράδειγμα που δείχνει τον αποτυχημένο χαρακτήρα του λετονικού κράτους αναφέρεται στην συνεχή πολιτική αστάθεια, όπως εκφράζεται με τις διαρκείς αλλαγές στη σύνθεση της κυβέρνησης συμμαχίας. Η κυβερνητική αστάθεια είναι αποτέλεσμα δύο αιτιών: Πρώτα και κύρια του νεοφιλελεύθερου εξτρεμισμού τους. Τι διάρκεια ζωής να έχει μια κυβέρνηση που μειώνει τους μισθούς των δασκάλων κατά 30% και μετά από δύο μήνες ξανά κατά 50%; Η δεύτερη αιτία της συνεχούς πολιτικής αστάθειας προέρχεται από τις ανοιχτές φιλοφασιστικές τάσεις του κυβερνώντος κόμματος, Νέα Εποχή, που έφθασε ακόμη και να εφεσιβάλει απόφαση του ανώτατου συνταγματικού δικαστηρίου να απαγορεύσει παρέλαση των Ες Ες. Για την κυβέρνηση της Λετονίας (που είναι το αγαπημένο παιδί του Τζορτζ Σόρος και προς απόδειξη η χορηγία της ανακαίνισης των προσόψεων όλων των παραδοσιακών κτιρίων στο κέντρο της πρωτεύουσας Ρίγα από το ίδρυμα του ουγγρο-εβραίου μεγιστάνα) η παρέλαση των συνεργατών των χιτλερικών με τις σβάστικες αποτελεί δημοκρατικό δικαίωμα…

Παρόλα αυτά η κυβέρνηση της Λετονίας νιώθει περήφανη και το δείχνει. Μπαίνοντας κανείς στο υπουργείο Εξωτερικών της Λετονίας, αντικρίζει μια στοίβα από καρτ – ποστάλ, η κάθε μία από τις οποίες έχει τέσσερις φωτογραφίες. Οι δύο ασπρόμαυρες φωτογραφίες στο κάτω μέρος της καρτ – ποστάλ είχαν τραβηχτεί το 1987, επί «υπαρκτού». Δεξιά, μια απελπισμένη οδηγός ενός Λάντα μπροστά στην αντλία ενός βενζινάδικου που έγραφε «μπενζίνα νιετ». Στη διπλανή, επίσης ασπρόμαυρη, φωτογραφία μια τροφαντή μεσήλικας μπροστά στο άδειο ψυγείο ενός κρεοπωλείου, με την ίδια έκφραση απόγνωσης. Στο πάνω μέρος οι δύο φωτογραφίες προέρχονται από τη σύγχρονη Λετονία, προφανώς την Λετονία για την οποία καμαρώνει η σημερινή πολιτική της ηγεσία. Στα δεξιά μια φωτογραφία από σούπερ – μάρκετ με γεμάτα ράφια κι αριστερά λετονοί στρατιώτες στο Αφγανιστάν, με γυαλιά ηλίου και μπαντάνες παραλλαγής!

Τι κι αν οι μισοί Λετονοί είναι άνεργοι και πεινάνε, με αποτέλεσμα τα σούπερ – μάρκετ να τους είναι το ίδιο ξένα όπως κι επί «υπαρκτού»; Το όνειρο του καταναλωτισμού κι η συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες έρχονται να διασκεδάσουν την εξόφθαλμη οικονομική χρεοκοπία και την καταφανή πολιτική αποτυχία μιας φασιστικής αστικής τάξης.

Ομολογία ήττας οι συνομιλίες στο Αφγανιστάν (Διπλωματία, 1ος/2010)

ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΠΡΟΚΡΙΝΕΙ ΤΟ ΝΑΤΟ ΣΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΤΑΛΙΜΠΑΝ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ 

Στη χειρότερη θέση της πολιτικής του καριέρας πρέπει να βρέθηκε ο νέος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Άντερς Φογκς Ρασμούσεν, την Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010, όταν από την Κωνσταντινούπολη διαβεβαίωνε ότι το ΝΑΤΟ δεν προτίθεται να δωροδοκήσει τους Ταλιμπάν για να εγκαταλείψουν το αντάρτικο και να ενταχθούν στην αφγανική κυβέρνηση.

Γιατί, η πραγματικότητα είναι πως η μοναδική ουσιαστικά απόφαση της διεθνούς συνόδου για το Αφγανιστάν που οργανώθηκε στις 28 Ιανουαρίου στην βρετανική πρωτεύουσα αφορούσε την οργανωμένη και επίσημη πλέον προσπάθεια προσεταιρισμού, καλύτερα εξαγοράς των μετριοπαθών Ταλιμπάν. Κι επειδή …δει δη χρημάτων κι άνευ τούτων ουδέν, η ίδια αυτή διάσκεψη ολοκλήρωσε τις εργασίες με την συγκέντρωση ενός σεβαστού ποσού, της τάξης των 140 εκ. δολ. που συγκεντρώθηκε από τους εκπροσώπους των 50 παριστάμενων κυβερνήσεων, με το οποίο θα επιχειρηθεί η ενσωμάτωση των Ταλιμπάν.

Άλλωστε η προσπάθεια δημιουργίας ρηγμάτων στις τάξεις των Ταλιμπάν, που από 400 που εκτιμούνταν το 2004 έχουν ξεπεράσει σύμφωνα με ΝΑΤΟϊκές πηγές τους 30.000, δεν είναι καινούργια. Όλο το προηγούμενο διάστημα, στο παρασκήνιο φυσικά και χωρίς να δοθεί η ανάλογη δημοσιότητα, πραγματοποιήθηκαν ουκ ολίγες επαφές μεταξύ των Ταλιμπάν και της αφγανικής κυβέρνησης ή των Δυτικών.

Η σημαντικότερη εξ αυτών πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 2008 στη Σαουδική Αραβία. Το βασίλειο των Σαούντ, που επιφορτίστηκε και με επιπλέον διαμεσολαβητικά καθήκοντα από τη διάσκεψη του Λονδίνου, δεν επιλέγηκε τυχαία. Οι Ταλιμπάν το εμπιστεύονται περισσότερο απ’ οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση καθώς η Σ. Αραβία με το Πακιστάν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ήταν οι μοναδικές χώρες που αναγνώρισαν το καθεστώς τους στο Αφγανιστάν που κυβέρνησε από το 1996 μέχρι το 2001, όταν ανατράπηκε από την αμερικανο-νατοϊκή επέμβαση. Οι επαφές όμως που έγιναν  σημαδεύτηκαν από μια σειρά διαφωνίες γύρω από κρίσιμα θέματα που εξακολουθούν να απαντιούνται διαφορετικά από την κυβέρνηση του Αφγανιστάν, τις ΗΠΑ και τους Ταλιμπάν. Κατά πρώτον αφορούν το χρόνο έναρξης των συνομιλιών καθώς οι ΗΠΑ επιλέγουν να έχει ξεκινήσει η αντεπίθεση που ετοιμάζουν για την άνοιξη και οι Ταλιμπάν να βρίσκονται σε θέση άμυνας, χωρίς ισχυρή διαπραγματευτική δύναμη. Η κυβέρνηση του Καρζαΐ αντίθετα θέλει να ξεκινήσουν …χτες. Οι διαφωνίες επίσης αφορούν στα πρόσωπα που θα συμμετέχουν στον διάλογο. Η Ουάσιγκτον και το Ριάντ επιμένουν στους μετριοπαθείς Ταλιμπάν εξαιρώντας τον σκληρό πυρήνα. Ο Καρζαΐ αντίθετα θέλει και τον ίδιο τον μουλά Ομάρ και γι αυτό το λόγο δεν αποκλείεται, σύμφωνα με την Wall Street Journal στις 3 Φεβρουαρίου, να ζητηθεί από τον ΟΗΕ να διαμεσολαβήσει ώστε να βγει το όνομά του από την μαύρη λίστα των τρομοκρατών! Η πίεση για τη συμμετοχή των πλέον υψηλόβαθμων Ταλιμπάν στις συνομιλίες γίνεται ασφυκτικότερη λόγω και της αμφισβήτησης της εξουσίας που διαθέτουν αυτοί που ήδη συμμετείχαν στις επαφές του Αυγούστους του 2008. Αν θέλουν να είναι δεσμευτικοί και τελεσίδικοι οι όροι των συμφωνιών δεν υπάρχει άλλη λύση από την εμπλοκή στις συνομιλίες των πρωτοκλασάτων στελεχών των Τλαιμπάν όπως ο μουλάς Ομάρ.

Επαφές με τους Ταλιμπάν ωστόσο έχουν γίνει και σε ανώτερα επίπεδα, που αντανακλούν πιο ευθύγραμμα και χωρίς στρεβλώσεις τη βούληση της Δύσης. Όπως αποκάλυπταν οι Financial Times στις 29 Ιανουαρίου, σε ρεπορτάζ  από τη διάσκεψη του Λονδίνου «εξέχοντα πρόσωπα της ηγεσίας των Ταλιμπάν συναντήθηκαν μυστικά με τον αντιπρόσωπο των Ηνωμένων Εθνών για το Αφγανιστάν για να συζητήσουν τη δυνατότητα να καταθέσουν τα όπλα τους». Η συνάντηση που έγινε στο Ντουμπάι στις 8 Ιανουαρίου ήταν τόσο… προωθημένη ώστε συζητήθηκε ακόμη κι ο τόπος των μελλοντικών επαφών με τους Ταλιμπάν να δηλώνουν ότι δεν επιθυμούν οι συναντήσεις να διεξαχθούν σε κάποια στρατιωτική βάση, αλά αντίθετα επιθυμούν να γίνονται δημόσια.

Οι Ταλιμπάν τέλος, αν και διαψεύδουν όλα τα σχετικά δημοσιεύματα με την επισήμανση πως καμιά διαπραγμάτευση δεν μπορεί να γίνει με την παρουσία των ξένων εισβολέων στο έδαφος του Αφγανιστάν – θέτοντας ως όρο την αποχώρησή τους, με άλλα λόγια – δεν πείθουν ότι αποκλείουν κάθε ενδεχόμενο διαπραγμάτευσης.

Η τακτική των αμερικανο-νατοϊκών όσο κι αν ενδύεται τα άμφια της εθνικής συμφιλίωσης δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι είναι προϊόν ανάγκης, σημάδι της αυξανόμενης αδυναμίας τους να νικήσουν τους Ταλιμπάν στο πεδίο των μαχών – όπου η υπεροχή των δυνάμεων κατοχής θα έπρεπε να είναι αδιαμφισβήτητη… Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν έχει μπει στον δέκατο χρόνο, χωρίς προοπτική νίκης, οι απώλειες των Αμερικανών είναι θέμα ημερών να φτάσουν τις 1.000 και το βάρος συντήρησης του μετώπου στα δημόσια οικονομικά, στο φόντο της κρίσης, γίνεται πλέον δυσβάσταχτο όχι μόνο για τις ΗΠΑ αλλά για όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ. Αυτή, την αυξανόμενη πίεση εξέφρασε κι η βαθιά αντιφατική απόφαση του Ομπάμα να ανακοινώσει την αποστολή επιπλέον 30.000 στρατιωτών, που προδικάζει ένταση των μαχών, μαζί με την ημερομηνία έναρξης αποχώρησης τον Ιούλιο του 2011, που εκ των πραγμάτων δημιουργεί κλίμα χαλάρωσης στις τάξεις του στρατού. Στις τάξεις δε των Ταλιμπάν κλίμα νίκης, καθώς είναι οι πρώτοι που αντιλαμβάνονται ως καρπό των προσπαθειών τους την εγκατάλειψη από τη Δύση του στόχου εξουδετέρωσής τους. Έτσι, γεννιέται το ερώτημα γιατί οι Ταλιμπάν να συμφωνήσουν στην παράδοση των όπλων τους όταν ξέρουν πως ο χρόνος κυλάει με το μέρος τους;