Απολύει και ξεφουσκώνει η Tesla

Μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη περίμενε στα e-mail τους περισσότερους από 3.000 εργαζόμενους της αυτοκινητοβιομηχανίας Tesla, την Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2019: η αναγγελία της απόλυσής τους όπως τους την ανακοίνωσε ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Έλον Μασκ.

ΛΕΩΝIΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Η ανακοίνωση που αναρτήθηκε και στην ιστοσελίδα της εταιρείας ανέφερε ότι ένα ποσοστό της τάξης του 7% του προσωπικού της εταιρείας, που με βάση περυσινές ανακοινώσεις ανέρχεται σε 45.000 άτομα, μεταξύ αυτών που έχουν πλήρη εργασιακή σχέση θα μειωθεί. Ο ιδρυτής της Tesla, που εξειδικεύεται στην παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων, αναζήτησε ελαφρυντικά στην αύξηση του προσωπικού το 2018 κατά 30%, που όπως είπε «είναι περισσότερο απ’ αυτό που μπορούμε να αντέξουμε».

Η ανακοίνωση των μαζικών απολύσεων που οδήγησε τις τιμές της εταιρείας σε πτώση κατά 8% έγινε λόγω των κακών οικονομικών αποτελεσμάτων που θα ανακοινώσει η εταιρεία για το τελευταίο τρίμηνο του 2018. Οι κακές ειδήσεις για το τελευταίο τρίμηνο του προηγούμενου έτους «διορθώνουν» τα υπερβολικά καλά κέρδη, ύψους 132 εκ. δολ., που ανακοίνωσε η εταιρεία για το τρίτο τρίμηνο του 2018 (πρώτη φορά σε δύο χρόνια) και δημιούργησαν την προσδοκία ότι εισέρχεται σε μια τροχιά βελτίωσης των οικονομικών της. Εις μάτην, όπως αποδεικνύεται…

Ο ιδρυτής της εταιρείας για να δικαιολογήσει την απόφασή του την απέδωσε στην ανάγκη μείωση του κόστους και των τιμών των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, ώστε να γίνουν πιο προσιτά στους καταναλωτές. Η ανάγκη μείωση των τιμών χονδρικής έγινε επιτακτική καθώς μια ομοσπονδιακή φοροαπαλλαγή για τους αγοραστές ηλεκτρικών ΙΧ έφτασε στο τέλος της. Για να μη γίνει αισθητή στην αγορά η Tesla μείωσε τις τιμές σε όλα τα μοντέλα κατά 2.000 δολ. «Παρότι έχουμε κάνει μεγάλη πρόοδο, τα προϊόντα μας είναι ακόμη υπερβολικά ακριβά για τους περισσότερους ανθρώπους», ανέφερε ο Μασκ. Σε βάρος της Tesla λειτουργούν δύο ακόμη παράγοντες που αφορούν στο ευρύτερο οικονομικό περιβάλλον. Αρχικά, η επιβράδυνση των ρυθμών αύξησης των πωλήσεων ΙΧ σε όλο τον κόσμο: από τις ΗΠΑ ως την Κίνα. Επίσης, η είσοδος στην αγορά ηλεκτρικών αυτοκινήτων παραδοσιακών αυτοκινητοβιομηχανιών όπως η Ford, General Motors, Nissan. Επιπλέον, άλλες αυτοκινητοβιομηχανίες όπως οι Audi, Jaguar και Mercedes-Benz έχουν ανακοινώσει τα δικά τους σχέδια να εισέλθουν στην αναπτυσσόμενη αγορά ηλεκτρικών αυτοκινήτων, παράγοντας πολλά μοντέλα σε πιο ανταγωνιστικές τιμές από την Tesla.

Δεν αποκλείεται ωστόσο ο Έλον Μασκ (που πρόσφατα τιμωρήθηκε από την αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς με 20 εκ. δολ. και παύση από τα καθήκοντά του ως πρόεδρος της εταιρείας επειδή παραπλάνησε τους επενδυτές) να μειώνει το προσωπικό του στις ΗΠΑ, εν όψει της απόφασής του να επενδύσει στην Κίνα, έτσι ώστε να αποφύγει τους δασμούς 15% που επιβάλει ο ασιατικός γίγαντας στα εισαγόμενα αυτοκίνητα.

Σε κάθε περίπτωση, η δυσπιστία απέναντι στην Tesla φουντώνει και μαζί εκείνες οι κριτικές που τη χαρακτηρίζουν σαν μια τεράστια φούσκα έτοιμη να σπάσει…

Πηγή: Νέα Σελίδα

Οι αλλαγές στα εργασιακά ιστορική πρόκληση για το εργατικό κίνημα

Στην απόκρυψη της σκληρής πραγματικότητας στοχεύει η προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει ένα κλίμα εφησυχασμού, προπαγανδίζοντας ότι μετά την εκταμίευση της πρώτης δόσης ύψους 7,5 δισ. ευρώ (επί συνόλου 10,3 δις. ευρώ) τελειώνουν οι δοκιμασίες και μπροστά μας είναι μια περίοδος οικονομικής ανάπτυξης. Παραμύθια για μικρά παιδιά…

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η ίδια η ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας με την οποία γνωστοποιήθηκε η εκταμίευση της πρώτης υποδόσης (που κατά το μεγαλύτερο μέρος, 5,7 δις. για την ακρίβεια, θα επιστραφεί στους πιστωτές καθώς θα αφορά αποπληρωμές δανείων και μόνο τα 1,8 δις. θα χρησιμοποιηθούν για αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του δημοσίου) αποσαφηνίζει πως τίποτε δεν τελείωσε:  «Τα 2,8 δισ. ευρώ της δεύτερης δόσης που απομένουν μετά την πρώτη εκταμίευση θα είναι διαθέσιμα στην Ελλάδα μετά την εκπλήρωση μιας ομάδας από ορόσημα» αναφέρει η ανακοίνωση ανοίγοντας έτσι και τη συζήτηση για την επόμενη αξιολόγηση, του φθινοπώρου. Η μόνη διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες αξιολογήσεις είναι πως η επόμενη θα είναι μονοθεματική. Ξεχάστε τα δαιδαλώδη πολυνομοσχέδια χάρη στα οποία άναψε το πράσινο φως για τα 7,5 δις. ευρώ. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ για να πάρουν 2,8 δις. ευρώ, που κι αυτά κατά το μεγαλύτερο μέρος θα ξεπληρώσουν άλλα χρέη, τούτη τη φορά θα ανοίξουν ένα και μοναδικό θέμα: τα εργασιακά δικαιώματα της εργατικής τάξης στην Ελλάδα.

Το ίδιο το θέμα πείθει ότι αυτή τη φορά, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη, δεν είναι οι «ξένοι» που επιτίθενται κι οι «Έλληνες» που αντιστέκονται. Αυτοί που πρώτοι απ’ όλους θα ωφεληθούν από την εκ βάθρων αναμόρφωση της εργασιακής νομοθεσίας – γιατί περί αυτού πρόκειται – είναι Έλληνες βιομήχανοι κι επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται κατά προτεραιότητα το εργατικό δυναμικό της χώρας και μαζί τους φυσικά κι οι πολυεθνικές που ηγούνται του παγκόσμιου αγώνα δρόμου για ακύρωση των εργατικών κατακτήσεων και μείωση των μισθών, στα όρια της πείνας. Επομένως η δήλωση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, ο οποίος παρακολούθησε τις εργασίες της συνέλευσης του ΣΕΒ, ότι οι Ευρωπαίοι θα στηρίξουν όποια συμφωνία υπογράψουν οι κοινωνικοί εταίροι στην Ελλάδα, μόνο εφησυχασμό δεν προκαλεί.

Η ατζέντα των θεμάτων που έχουν ήδη αρχίσει και συζητιούνται στο πλαίσιο των διερευνητικών επαφών που πραγματοποιεί η ομάδα εμπειρογνωμόνων από το εξωτερικό που έχει αναλάβει την ευθύνη (για να μη μείνει καμιά αμφιβολία για την μετατροπή της Ελλάδας σε μεταμοντέρνα αποικία χρέους) προϊδεάζει για ένα νόμο που θα σαρώσει όλες τις εργατικές κατακτήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η ατζέντα συμπληρώνεται κι από τις δηλώσεις επιφανών εκπροσώπων της αστικής τάξης όπως ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, ο οποίος μόλις πρόσφατα αφού πρώτα έδειξε δημόσια την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, μέσω της αποκήρυξης των σεναρίων πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, δεν έκρυψε το θαυμασμό του για την κατάργηση του 13^ου και 14^ου μισθού (Δώρο Χριστουγέννων, Πάσχα και επίδομα αδείας) στο δημόσιο. Ειδικότερα, οι οπισθοδρομικές ανατροπές θα αφορούν τα εξής θέματα:

Πρώτο, κατάργηση 13^ου και 14^ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα που μπορεί να συνοδεύεται από εφησυχαστικές διαβεβαιώσεις για την ενσωμάτωση των δύο αυτών μισθών στους άλλους 12, αλλά είναι βέβαιο, τουλάχιστον για την συντριπτική πλειονότητα των επιχειρήσεων ότι θα επιφέρει νέες μειώσεις στις ετήσιες αποδοχές των εργαζομένων.

Δεύτερο, κατάργηση όλων των επιδομάτων στους μισθούς (από-επιδοματοποίηση των μισθών, όπως το περιγράφουν) που θα δώσει τη χαριστική βολή στους μισθούς και τα ημερομίσθια. Ήδη κάθε χρόνο που περνάει καταγράφεται συρρίκνωση των μισθών. Με βάση στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας το 2015 το 63,17% των μισθωτών λάβαινε λιγότερα από 1.000 ευρώ το μήνα, όταν ένα χρόνο πριν, το 2014, με λιγότερα από 1.000 ευρώ αμειβόταν το 61,56% των μισθωτών.

Τρίτο, διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων. Το αίτημα είναι παραγγελία των τραπεζιτών που διαπιστώνουν ότι παρά τις συνταξιοδοτήσεις και τα προγράμματα εθελούσιας εξόδου η μείωση του προσωπικού είναι πολύ αργή. Με βάση στοιχεία της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών  από το τέλος του 2008 μέχρι το τέλος του 2015 το προσωπικό των τραπεζών έχει μειωθεί μόνο κατά ένα τρίτο (από 67.798 σε 44.402 εργαζόμενους). Σε αυτή την περίοδο ωστόσο οι τράπεζες έχουν χρεοκοπήσει και σωθεί αλλεπάλληλες φορές – πάντα με χρήματα των φορολογουμένων. Η συρρίκνωση πάντως του τζίρου τους αποτελεί πρώτης τάξης ευκαιρία για την δραστική μείωση του προσωπικού.

Τέταρτο, συρρίκνωση έως και κατάργηση των συνδικαλιστικών ελευθεριών (συνδικαλιστικές άδειες, αργομισθίες, κ.α.) και εγγυήσεων όπως η προστασία των συνδικαλιστών από μεταθέσεις και απολύσεις οι οποίες είχαν ενσωματωθεί στον 1264/1982 από τη μια, και από την άλλη, νομοθετική κατοχύρωση της ασυδοσίας του κεφαλαίου να τιμωρεί τους απεργούς ακόμη και με ανταπεργίες (λοκ άουτ) όπως είχε κάνει ο Μάνεσης της Χαλυβουργίας. Στο ίδιο πλαίσιο παραμένει στο τραπέζι το αίτημα των επιχειρηματιών να αλλάξουν επί τα χείρω οι προϋποθέσεις προκήρυξης απεργίας. Για παράδειγμα, να απαιτείται η ψήφος της πλειοψηφίας των εργαζομένων, ούτε καν των μελών του σωματείου!

Πέμπτο, δικαίωμα στην εργοδοσία να υπεκφεύγει των συλλογικών συμβάσεων, μέσω συμφωνιών που υποτίθεται ότι θα υπογράφονται ελεύθερα με το προσωπικό και πάντα θα προβλέπουν μικρότερο μισθό. Στην ίδια κατεύθυνση μείωσης των μισθών και επιβολής μεγαλύτερης ευελιξίας θα λειτουργήσουν νέες μορφές εργασιακών σχέσεων, αντίγραφα των «μικρο-εργασιών» που έχουν θεσμοθετηθεί στη Γερμανία και των «συμβάσεων μηδενικών ωρών» που ανθούν στη Δυτική Ευρώπη. Δεν αποκλείεται μάλιστα η αναγνώρισή τους να γίνει με αντάλλαγμα την άμεση επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ έχουν αποδεχθεί να συζητήσουν και να εφαρμόσουν τα παραπάνω μέτρα. Στο Μνημόνιο Τσίπρα υπάρχει σαφής αναφορά: «μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας επανεξέτασης, οι αρχές θα ευθυγραμμίσουν τα πλαίσια για τις ομαδικές απολύσεις, τη συλλογική δράση και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις», αναφέρεται στο νόμο 4336/2015. Επομένως, οι καταγγελίες του Τσίπρα από το βήμα της ετήσιας συνέλευσης του ΣΕΒ στα νεοφιλελεύθερα μοντέλα εργασιακών σχέσεων αποτελεί υποκρισία και κοροϊδία, εφ’ όσον τα έχει ήδη αποδεχθεί!

Η πρόκληση που αντιμετωπίζει το εργατικό κίνημα είναι ιστορικών διαστάσεων – ανάλογης της τομής που θα επιχειρηθεί. Μπροστά σε αυτή την πρόκληση κάθε οργανωμένη δύναμη του εργατικού κινήματος – κι εδώ δεν συμπεριλαμβάνεται η συνδικαλιστική γραφειοκρατία – θα κριθεί όχι από τις μεγαλοστομίες αλλά από τη συμβολή της στην ανάπτυξη ενωτικών, μαζικών και αποτελεσματικών αγώνων ενάντια στα σχέδια κυβέρνησης, Τρόικας και κεφαλαίου.

Το άρθρο δημοσιεύεται στο τεύχος 117 του θεωρητικού περιοδικού Ουτοπία

Αξιολόγηση στο δημόσιο ή The hunger games αλά ελληνικά (Επίκαιρα 10-16/7/2013)

Στην κινηματογραφική ταινία The hunger games, που φέτος κυκλοφόρησε το τρίτο σίκουελ, ένα καθεστώς που διαιωνίζεται μέσω του τρόμου και της καταστολής επιβάλλει κάθε χρόνο έναν αγώνα εξόντωσης, παιχνίδι πείνας, μεταξύ 12 αγοριών και 12 κοριτσιών με έπαθλο την επιβίωση. Ζωντανοί μέχρι το τέλος θα μείνουν 2. Η ελληνική του εκδοχή δεν εξελίσσεται σε κάποιο απόμακρο μέλλον όπως η τριλογία που έγραψε η Σούζαν Κόλινς κι έγινε τεράστια εμπορική επιτυχία διδάσκοντας με τον μεγαλύτερο ρεαλισμό τι σημαίνει ανταγωνισμός μέχρι τελικής πτώσης, αλλά στο δυστοπικό μας παρών. Εδώ, η αξιολόγηση που επιβάλλει ο νόμος 4250/2014 δίνει το έναυσμα για έναν «αγώνα πείνας» μέχρι εξοντώσεως μεταξύ εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Η Ελλάδα πειραματόζωο, με εκατοντάδες χιλιάδες συμμετέχοντες, ξεπέρασε και την πιο αρρωστημένη φαντασία του Χόλιγουντ…

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Η αλήθεια είναι ότι ο όρος αξιολόγηση δεν γεννάει αρνητικούς συνειρμούς, με το πρώτο τουλάχιστον άκουσμα, αντίθετα πχ με ό,τι ισχύει για τον όρο απόλυση ή κλείσιμο σχολείου. Τι συμβαίνει όμως όταν η αξιολόγηση δεν αποτελεί μηχανισμό διάγνωσης των αδυναμιών και υστερήσεων ή βελτίωσης της αποτελεσματικότητας ενός οργανισμού, αλλά την άλλη όψη των απολύσεων και του λουκέτου σε σχολεία; Ό,τι ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και σήμερα…

Ο νόμος 4250 του Κ. Μητσοτάκη, με τον οποίο προωθείται η αξιολόγηση στο δημόσιο, δεν μπορεί να …αξιολογηθεί ανεξάρτητα από τα σχέδια κυβέρνησης και δανειστών για τον δημόσιο τομέα και τις αλλαγές που δρομολογούν με βασικό χαρακτηριστικό τις μαζικές απολύσεις. Σε ένα δημόσιο τομέα μάλιστα που απασχολεί σημαντικά λιγότερο προσωπικό σε σχέση με άλλες χώρες του ΟΟΣΑ. Όπως αναφέρεται σε πρόσφατη έκθεση του οργανισμού (Government at a glance, 2013) στον στενό δημόσιο τομέα στην Ελλάδα απασχολείται το 7,9% του εργατικού δυναμικού, όταν ο μέσος όρος για τα κράτη μέλη του είναι  σχεδόν διπλάσιος: 14,07%. Στόχος των απολύσεων είναι η μείωση των δημοσίων δαπανών, έτσι ώστε να μην διαταραχθεί η έγκαιρη αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων στους πιστωτές. Σε αυτό τον βωμό το 2013 έγιναν 3.600 απολύσεις και για το 2014 και 2015 είχαν αρχικά προγραμματιστεί 15.000, ενώ τώρα η Τρόικα πιέζει για 6.500 απολύσεις επιπλέον. Σε μία εβδομάδα δε, πολύ πιθανά, όταν οι φορολογικές αρχές θα έρθουν αντιμέτωπες με την απροθυμία χιλιάδων πολιτών να υποβάλουν φορολογική δήλωση λόγω οικονομικής αδυναμίας, να αποφασίσουν μερικές ακόμη χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.

Δεξαμενή απολύσεων

Η προσπάθεια κυβέρνησης και Τρόικας να χρησιμοποιήσουν την αξιολόγηση για να διευκολύνουν τις απολύσεις αποκαλύπτεται με τις διαβαθμίσεις που επιβάλλει ο επίμαχος νόμος στο άρθρο 20. Αναφέρεται λοιπόν ότι την ανώτερη βαθμολογία 9-10 μπορεί να την κερδίσει ένα ποσοστό που δεν θα υπερβαίνει το 25%, την επόμενη 7-8 ένα ποσοστό έως και 60% και την χειρότερη, 1-6, ένα ποσοστό 15%. Προφανώς, ο συγκεκριμένος διαχωρισμός είναι βασίλειο της αυθαιρεσίας, της προχειρότητας και της κουτοπονηριάς. Γιατί πχ. να συγκαταλέγεται ο 1 στους 4 στους «άριστους» κι όχι ο 1 στους 10 ή γιατί οι «ανίκανοι» κατά τον Μητσοτάκη να είναι 15% κι όχι 10% ή 30%; Το μεγαλύτερο σκάνδαλο ωστόσο δεν είναι το ποσοστό των υπαλλήλων που περιλαμβάνονται σε κάθε διαβάθμιση, αλλά οι ίδιες οι διαβαθμίσεις. Το σκάνδαλο έγκειται στην «συγκριτική αξιολόγηση» των δημοσίων υπαλλήλων, που στο υπόβαθρό της έχει ως δεδομένο ότι «οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα είναι πολλοί» και άλλες τέτοιες νεοφιλελεύθερες κοινοτοπίες που διαψεύδονται συστηματικά από οργανισμούς στους οποίους πίνουν νερό όταν οι έρευνές τους χρησιμοποιούνται για να προσδώσουν εγκυρότητα στην αντιλαϊκή πολιτική.

Το ζητούμενο επομένως από την αξιολόγηση είναι να δημιουργήσει μια σταθερή δεξαμενή δημοσίων υπαλλήλων προς απόλυση. Επίσης η αποφυγή του πολιτικού κόστους των μαζικών απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επειδή δεν θέλουν να αποκαλυφθεί η σκοτεινή όψη του πρωτογενούς πλεονάσματος και του «success story», το γεγονός δηλαδή ότι ακόμη κι αυτή η νόθα βελτίωση στην εικόνα των δημόσιων οικονομικών οφείλεται στην διάλυση του δημόσιου τομέα και δη των κοινωνικών του υπηρεσιών, δημιουργούν έναν μηχανισμό εκ πρώτης όψεως αντικειμενικό, που θα σηκώσει το βάρος των απολύσεων. Έτσι η πολιτική τους απόφαση να συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας σε επίπεδα που συναντώνται μόνο στην Αφρική θα κρυφθεί πίσω από το επιχείρημα πως οι απολυόμενοι είναι ανίκανοι. Άρα δικαίως απολύονται, θα είναι ο αυτόματος συνειρμός.

Σκυλίσιος ανταγωνισμός

Με την αξιολόγηση η κυβέρνηση επίσης χαϊδεύει τα αφτιά της κοινωνίας, ερεθίζοντας τα πιο ποταπά αντανακλαστικά της. Έτσι συγκαλύπτει και δημιουργεί συμμάχους στην καταστρεπτική πολιτική της. Με την αξιολόγηση των δασκάλων και των καθηγητών για παράδειγμα, πολύ εύκολα η πέτρα του αναθέματος για τα χάλια της παιδείας δεν ρίχνεται στην κάθετη πτώση των δαπανών, που από το 2009 ως το 2013 μειώθηκαν κατά 33%, ενώ μέχρι το 2016 προβλέπεται να έχουν μειωθεί κατά 47%, ούτε στην αύξηση των ωρών διδασκαλίας των καθηγητών που ψηφίστηκε το 2013, σε νόμο που αφορούσε την επικαιροποίηση του Μεσοπρόθεσμου 2013-2016 κι ως ζητούμενο είχε την εξοικονόμηση 41,2 εκ. ευρώ το 2013 και 61,8 εκ. ευρώ το 2014, μέσω της αποφυγής πρόσληψης αναπληρωτών. Για τα χάλια της παιδείας με την αξιολόγηση θα φταίνε οι «οκνηροί καθηγητές», που δεν θα έχουν μόνο να διαχειριστούν την έλλειψη κονδυλίων που σημαίνει πολυπληθή τμήματα και χειρότερες συνθήκες εκπαίδευσης και εργασίας, ούτε την δική τους εξαθλίωση, λόγω της συνεχούς μείωσης των μισθών τους. Θα μετατρέπονται σε αποδιοπομπαίους τράγους μιας πολιτικής που δεν δημιουργεί διχόνοια μόνο μεταξύ των εργαζομένων, τροφοδοτώντας έναν αγώνα δρόμου για να ενταχθεί ο διπλανός στο 15% κι όχι ο ίδιος, αλλά επίσης καλλιεργεί τον σκυλίσιο ανταγωνισμό μεταξύ της κοινωνίας και των δημοσίων υπαλλήλων, στον βαθμό που οι γονείς των μαθητών στα σχολεία και οι ασθενείς στα νοσοκομεία θα επιδίδονται σε κυνήγι μαγισσών για να εντοπίσουν τον φταίχτη στο 15% των υπαλλήλων που κρίνονται ως ανεπαρκείς στο πλαίσιο της δρομολογούμενης αξιολόγησης. Έτσι οι μειώσεις των δαπανών για την υγεία και την παιδεία θα μπορούν να συνεχίζονται επ’ άπειρο…

Η αξιολόγηση δεν εξυπηρετεί μόνο τις απολύσεις μέσω της δημιουργίας λίστας ανεπιθυμήτων και τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζομένων. Αποτελεί επίσης πλήγμα στον συνδικαλισμό και μέσο εδραίωσης της διευθυντικής αυθαιρεσίας. Ποιος εργαζόμενος θα απεργήσει ή θα ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στον προϊστάμενό του αν ξέρει πως από την δική του άποψη εξαρτάται η δουλειά του; Σε αυτό το πλαίσιο, η αξιολόγηση, σε μια πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, θα ενισχύσει την ευνοιοκρατία, την αναξιοκρατία, το γλείψιμο των προϊσταμένων και την αναζήτηση «πολιτικών μέσων». Από τη στιγμή που λείπει μια αξιολόγηση ως προς κοινά αποδεκτούς στόχους στο πλαίσιο μιας οργανωτικής μονάδας κι η ουσία περιορίζεται στην προσπάθεια να αποφευχθεί η ένταξη στο 15%, το ζητούμενο δεν θα είναι η προσωπική βελτίωση ή ο εντοπισμός των αδυναμιών, αλλά ο ένας δημόσιος υπάλληλος να φαίνεται καλύτερος απ’ τον άλλον για να αποφύγει την πείνα…

Κλείσιμο σχολείων

Ξεχωριστή σημασία έχουν κι οι οργανωτικές αλλαγές στο δημόσιο που θα προκριθούν με βάση την αξιολόγηση, αν φυσικά υλοποιηθεί, κάτι που με τα μέχρι σήμερα δεδομένα ευτυχώς δεν φαίνεται και πολύ πιθανό. Κυβέρνηση και Τρόικα μπορούν κάλλιστα να χρησιμοποιήσουν τα αποτελέσματα της αξιολόγησης για να κλείσουν υπηρεσίες του δημοσίου ή να επιβάλλουν συγχωνεύσεις, όπως άλλωστε προβλέπεται και στο σχετικό νόμο, επικαλούμενες τα απογοητευτικά αποτελέσματα της αξιολόγησης. Για παράδειγμα, κακά αποτελέσματα σε ένα σχολείο μπορούν να οδηγήσουν στην συγχώνευσή του με ένα άλλο κι όχι φυσικά στην ανάγκη στοχοπροσηλωμένων σεμιναρίων ή άλλων παρεμβάσεων για την άνοδο του επιπέδου.

Το ευχάριστο μέχρι στιγμής είναι πως το βαθιά οπισθοδρομικό σχέδιο της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ έχει προκαλέσει ένα ανέλπιστο κύμα αντιδράσεων. Ξεχωρίζουμε: Την Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής που από την πρώτη στιγμή διατύπωσε σοβαρές ενστάσεις για την συνταγματικότητα του νόμου. Την Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων που, μετά την άρνηση δεκάδων δήμων, ανακοίνωσε και την δική της άρνηση να υλοποιήσει την αξιολόγηση στους δήμους. Την μαζική άρνηση διευθυντών σχολικών μονάδων να παρακολουθήσουν σεμινάρια αξιολόγησης που οργάνωσε το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, με αποτέλεσμα να μείνει στον αέρα η διαδικασία συμπλήρωσης του σχετικού ερωτηματολογίου. Το υπόμνημα που κατέθεσε στο υπουργείο το Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης τονίζοντας ότι η αξιολόγηση μπορεί να οδηγήσει «σε απορρύθμιση την λειτουργία της δημόσιας διοίκησης». Τέλος, την αντίδραση ομοσπονδιών εργαζομένων του δημόσιου τομέα που είναι όχι μόνο μαζικές αλλά επιπλέον χαίρουν κι εκτίμησης στην κοινωνία, λόγω της προτεραιότητας που έχουν δώσει στην πάλη κατά των μνημονίων και της λιτότητας τα τελευταία χρόνια: ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΠΟΕ-ΟΤΑ, κ.λπ.

Μεσοπρόθεσμο χιλιάδων απολύσεων, νέων φόρων και περικοπών (Πριν, 4 Μαΐου 2014)

Το μαύρο άσπρο επιχείρησαν να εμφανίσουν οι πολιτικοί απατεώνες του Μαξίμου και με αφορμή το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2015-2018, που δόθηκε στην δημοσιότητα την προηγούμενη εβδομάδα και αναμένεται να ψηφιστεί από την Βουλή τις επόμενες μέρες. Ενώ πρόκειται για έναν αυτόματο οδηγό βαθιάς και παρατεταμένης λιτότητας, Σαμαράς και Βενιζέλος επέλεξαν να ξεχωρίσουν και να προβάλλουν κάτι εντελώς αυθαίρετες – μάλλον για τα πανηγύρια – προβλέψεις που περιλαμβάνει για το 2017 και το 2018, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να δικαιώσουν την πολιτική φτώχειας που επιβάλουν σήμερα.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Οι προβλέψεις ωστόσο που διατυπώνονται δεσμεύουν την οικονομική πολιτική σε μια πολυεπίπεδη και καλά κλειδωμένη λιτότητα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Ενδιαφέρον μάλιστα έχει πως ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ ανέδειξε τις αντιλαϊκές πλευρές του Μεσοπρόθεσμου, με ανακοίνωσή του, απέφυγε να δηλώσει πως ο ίδιος δεν πρόκειται να δεσμευτεί από αυτές τις προβλέψεις και θα τις ανατρέψει στην πράξη…

Το πρώτο που υπόσχεται το Μεσοπρόθεσμο είναι δεκάδες χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Αν μάλιστα συμπεριλάβουμε και τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που προηγήθηκαν τα δύο προηγούμενα χρόνια (2012-2013) ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το 2016 θα έχει μειωθεί σχεδόν κατά 100.000! Η διαφορά μεταξύ προσλήψεων και αποχωρήσεων από το 2012 μέχρι και το 2016, που πάντα καταλήγει σε αποχωρήσεις, είναι: 2012: 30.294, 2013: 31.442, 2014: 7.439, 2015: 9.367, 2016: 15.137. Άθροισμα …93.679 αποχωρήσεις εκ των οποίων το ένα τρίτο είναι απολύσεις που έγιναν πέρυσι κι έχουν αναγγελθεί για φέτος. (Προβλέψεις για αύξηση του αριθμού των προσλήψεων που διατυπώνονται για το 2017 και 2018 είναι αντίστοιχης σοβαρότητας με τις προβλέψεις που διατύπωνε το ΔΝΤ για έξοδο της Ελλάδας στις αγορές το 2012). Μια τόσο σαρωτική μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων θα σημάνει την υποβάθμιση των δημόσιων και δωρεάν παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους εργαζόμενους. Αναφέρει το ίδιο το Μεσοπρόθεσμο άλλωστε πως βασική δεξαμενή μείωσης είναι η παιδεία λόγω της αύξησης των ωρών εργασίας δασκάλων και καθηγητών. Επομένως, η μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων σημαίνει υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας. Το ίδιο ισχύει και σε άλλους τομείς του δημοσίου: υγεία, κοινωνική ασφάλιση κ.λπ.

Ως αποτέλεσμα των απολύσεων και μαζικών συνταξιοδοτήσεων από το δημόσιο μειώνεται κάθετα το κονδύλι μισθών. Από 9,28 δισ. ευρώ που είναι το 2014 οι μισθοί της κεντρικής διοίκησης, φτάνουν το 2015 στα 9,04 δισ., το 2016 στα 8,78 δισ. ευρώ, το 2017 στα 8,55 δισ. και το 2018 στα 8,35 δισ. ευρώ. Κάθετα μειώνονται και τα κονδύλια που θα διατεθούν για ασφάλιση, περίθαλψη και κοινωνική προστασία. Ενώ το 2012 είχαν δοθεί 17,13 δισ. ευρώ και το 2013 δόθηκαν 15,92 δισ., φέτος θα δοθούν 13,76 δισ. και στο τέλος της χρονικής περιόδου του Μεσοπρόθεσμου (2018) 13,72 δισ. ευρώ.

Ενώ μισθοί και δαπάνες κοινωνικής πολιτικής συρρικνώνονται τάχιστα, οι φόροι αυξάνονται σταθερά. Με ταχύτερο δε ρυθμό οι έμμεσοι φόροι, που είναι οι πιο αντιλαϊκοί. Έτσι ενώ το 2013 ο προϋπολογισμός συγκέντρωσε 20,07 δισ. ευρώ από άμεσους φόρους, το 2018 οι άμεσοι φόροι θα έχουν φτάσει στα 22,98 δισ. Οι έμμεσοι φόροι θα έχουν φτάσει τον ίδιο χρόνο (2018) τα 28,30 δισ. ευρώ όταν φέτος αναμένονται στα δημόσια ταμεία από την έμμεση φορολογία 24,28 δισ. ευρώ.

Το ερώτημα που αυθόρμητα προκύπτει για το που καταλήγουν όλα αυτά τα λεφτά όταν το κονδύλι των μισθών και της κοινωνικής πολιτικής μειώνεται ενώ οι φόροι αυξάνονται όπως επίσης και τα αναμενόμενα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις (2014: 1,51 δισ. ευρώ, 2015: 2,24 δισ., 2016: 3,25 δισ., 2017: 2,84 δισ. και 2018: 2,99 δισ.) απαντιέται αν δούμε τους τόκους εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους που αυξάνονται σταθερά! Φέτος για τόκους (όπως υπολογίζονται σε δεδουλευμένη βάση) πρέπει να καταβληθούν 8,1 δισ. ευρώ, το 2015 θα καταβληθούν 9,2 δισ., το 2016 θα δοθούν 9,4 δισ. ευρώ, 10,6 δισ. το 2017 και 11 δισ. το 2018. Με μια απλή πρόσθεση διαπιστώνει κανείς ότι μόνο από φέτος ως το 2018 θα πληρώσουμε 5 δισ. παραπάνω για τόκους (χώρια τα χρεολύσια) απ’ ότι για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Ακόμη και ποσοτικά επομένως το πρόβλημα του ελληνικού δημοσίου δεν εντοπίζεται στους υποτίθεται υπεράριθμους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά στο δημόσιο χρέος, η πληρωμή του οποίου προκαλεί αιμορραγία στον προϋπολογισμό κι επίσης επιβάλει απολύσεις και λιτότητα αποκλείοντας κάθε σκέψη χαλάρωσης της ακολουθούμενης πολιτικής.

Τέλος, αξίζει να κρατήσουμε πως παρά τις υπερφίαλες προβλέψεις που διατυπώνονται για την αύξηση του ΑΕΠ, ακόμη και το 2017 ο κρατικός προϋπολογισμός θα είναι ελλειμματικός. Το 2018 θα εμφανιστεί πλεόνασμα κι αυτό μάλιστα θα κινείται στην περιοχή του μηδενός. Επομένως με δημιουργική λογιστική προέκυψε, αυξάνοντας για παράδειγμα τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις, όπως κάνουν σταθερά τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις με την συγκατάνευση της Τρόικας, χρησιμοποιώντας το συγκεκριμένο κονδύλι σαν αμορτισέρ…

ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ: Μεγαλύτερη φτώχεια θα φέρει το νέο μνημόνιο (Πριν, 6 Απριλίου 2014)

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ψήφισαν μειώσεις μισθών, πλήγμα στα ασφαλιστικά ταμεία, περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων

Τις ρώσικες παραδοσιακές ξύλινες κούκλες, Ματριόσκα, που όσο τις ανοίγεις τόσο βγαίνουν από μέσα νέες, μικρότερες, δημιουργώντας στο τέλος μια μακρά σειρά από πολυάριθμες, πανομοιότυπες κούκλες θυμίζει το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε στην Βουλή την προηγούμενη Κυριακή 30 Μαρτίου. Η μοναδική διαφορά είναι ότι στην δική μας περίπτωση δεν υπάρχει τίποτε το γοητευτικό ή έστω παιγνιώδες. Το πολυνομοσχέδιο, η ψήφιση του οποίου αποδείχθηκε Πύρρειος νίκη για ΝΔ και ΠΑΣΟΚ καθώς συνοδεύτηκε από την διαγραφή του Νικήτα Κακλαμάνη από τη ΝΔ (ο οποίος ψήφισε παρών στο άρθρο 1) και την αποστασιοποίηση των Γιώργου Παπανδρέου και Απόστολου Κακλαμάνη από την επίσημη γραμμή του ΠΑΣΟΚ (που ψήφισαν παρών στο άρθρο 2 για τις τράπεζες), αποτελεί ένα νέο αποκρουστικό Μνημόνιο, που θα επιδεινώσει περαιτέρω την θέση εργαζομένων, ανέργων συνταξιούχων και νέων.

Επ’ ουδενί μάλιστα η ψήφισή του δεν σηματοδότησε το πράσινο φως για την καταβολή στην Ελλάδα των δόσεων που εκκρεμούσαν από τον Σεπτέμβριο του 2013. Όπως έγινε σαφές στη σύνοδο των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης (Γιούρογκρουπ), που ακολούθησε την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, η καταβολή του συνόλου των δόσεων θα απαιτήσει την υιοθέτηση και την ψήφιση από την Βουλή νέων αντιλαϊκών μέτρων. Από τα 11,9 δισ. ευρώ που αναμένονται, τα 3,6 δισ. ευρώ προέρχονται από το ΔΝΤ και τα 8,3 δισ. από την ευρωζώνη. Εξ αυτών η πρώτη έγκριση (που θα οριστικοποιηθεί μέχρι τις 10 Απριλίου κι όταν η Τρόικα επιβεβαιώσει ότι στο πολυνομοσχέδιο ενσωματώθηκαν πλήρως οι υποδείξεις της για τις επίμαχες αλλαγές) αφορά τα 6,3 δισ. ευρώ. Τα άλλα 2 δισ. θα απελευθερωθούν το δίμηνο Ιουνίου – Ιουλίου (1 δισ. κάθε μήνα) εάν και μόνο εάν υιοθετηθούν συγκεκριμένες αλλαγές που μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν: Μέτρα για το υπαίθριο εμπόριο, επικαιροποίηση, δηλαδή διεύρυνση, της λίστας των φόρων υπέρ τρίτων, εκπόνηση σχεδίου δράσης για την είσπραξη ανείσπρακτων οφειλών και νόμο που θα μειώνει το περιθώριο κέρδους των φαρμακοποιών. Το δεύτερο δισ. θα απελευθερωθεί υπό τους ακόλουθους, μεταξύ άλλων, όρους: να ψηφιστεί νόμος που θα εντάσσει όλα τα επικουρικά ταμεία του Δημόσιου στο επικουρικό ταμείο του ιδιωτικού τομέα (ΕΤΕΑ), να καταργηθούν από 1/1/2015 οι φόροι υπέρ τρίτων που χρηματοδοτούν τα επικουρικά ταμεία, με άμεσο αποτέλεσμα τότε την κατάρρευσή τους, να καταβάλει το δημόσιο τις οφειλές του στην ΔΕΗ και να προωθηθεί η δημιουργία της λεγόμενης μικρής ΔΕΗ. Εν ολίγοις, επιδείνωση των όρων ασφάλισης για χιλιάδες ασφαλισμένους, προς μεγάλη χαρά των ιδιωτικών εταιρειών, ιδιωτικοποιήσεις και περαιτέρω σύνθλιψη των μεσαίων στρωμάτων είναι οι όροι των δύο επόμενων υπο-δόσεων. Πίσω δε από την πρόβλεψη των πιστωτών να μεταφερθούν οι δόσεις για Ιούνιο και Ιούλιο εύκολα διακρίνεται η δημιουργία από τώρα των όρων ώστε στην πολύ πιθανή περίπτωση πολιτικών αλλαγών να διαθέτουν τα μέσα για παρεμβάσεις.

Όλα αυτά μάλιστα προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ίδιοι οι πιστωτές. Τα 11,9 δισ. ευρώ που θα έρθουν από ευρωζώνη και ΔΝΤ δεν πρόκειται να καλύψουν ανάγκες του κρατικού προϋπολογισμού, δηλαδή του λαού. Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους, συγκεκριμένα 9,5 δισ., θα κατευθυνθούν για την αποπληρωμή των ομολόγων Αλογοσκούφη, που εκδόθηκαν το 2008 για την χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών και τώρα είναι στα ταμεία της ΕΚΤ, στην αποπληρωμή άλλων ομολόγων και στην εξόφληση υποχρεώσεων προς ξένες τράπεζες. Το μόνο δηλαδή που θα έχει απομείνει από αυτό το αλισβερίσι στο τέλος της ημέρας θα είναι η έγκαιρη εξυπηρέτηση των δανειακών μας υποχρεώσεων με την αλλαγή του προφίλ του δημόσιου χρέους καθώς συνεχώς μεγαλώνει το μερίδιο της Τρόικας στο σύνολο του (ανάγοντας έτσι σε απόλυτη προτεραιότητα και αναντικατάστατο όρο το αίτημα της διαγραφής του χρέους της τρόικας) και ταυτόχρονα η εξαθλίωση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε στις 30 Μαρτίου καταφέρνει και δεν αφήνει πέτρα πάνω στην πέτρα, τορπιλίζοντας δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών. Συνοπτικά οι βασικές διατάξεις του νόμου (πλέον) 4052/2014 προβλέπουν: Μείωση των μισθών των μακροχρόνια ανέργων καθώς η αμοιβή τους για κάθε τριετία μειώνεται από 10% στο 5% και για πάνω από 9 έτη στο 15% του βασικού μισθού αντί του 30% που ίσχυε ως τώρα. Περαιτέρω μείωση των μισθών των νεοπροσλαμβανόμενων καθώς από 1/1/2017 ο βασικός μισθός δεν θα προσαυξάνεται από επιδόματα, όπως του γάμου. Μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 3,9%, που θα σημάνει απώλεια εσόδων ύψους 1 δισ. ευρώ και θα σηματοδοτήσει την κατάργηση επιδομάτων και παροχών. Πήγμα στα διαθέσιμα των ταμείων καθώς σημαντικοί πόροι μεταφέρονται στον κρατικό προϋπολογισμό για να χρηματοδοτήσουν την δημοσιονομική εξυγίανση, οδηγώντας σε πρόωρο θάνατο την κοινωνική ασφάλιση. Διεύρυνση της ελαστικής εργασίας μέσω της άδειας που δίνεται στις δουλεμπορικές Εταιρείες Προσωρινής Απασχόλησης να παρέχουν προσωπικό και στον ευρύ δημόσιο τομέα (ΟΤΑ, ΝΠΔΔ, κ.α.). Απορρύθμιση του εργασιακού δικαίου με την περαιτέρω ώθηση που δίνεται στην λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές. Διευκόλυνση των απολύσεων καθώς σε επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας που απασχολούν προσωπικό άνω των 5.000 δεν θα απαιτείται στο εξής η έγκριση του υπουργείου Εργασίας για καθεστώς διαθεσιμότητας. Διαμόρφωση των όρων για περαιτέρω μαζικές απολύσεις στο δημόσιο, μέσω της καθιέρωσης αποζημίωσης για τους διωχθέντες που σε καμιά περίπτωση δεν θα ξεπερνά τις 15.000 ευρώ. Επιτάχυνση της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ μέσω του διαχωρισμού και της πώλησης σε ιδιώτες μονάδων παραγωγής που αντιστοιχούν στο 30% του παραγωγικού δυναμικού της ΔΕΗ και αντίστοιχου μεριδίου πελατειακής βάσης. Ολοκλήρωση του σκανδάλου του αιώνα με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την δυνατότητα πώλησης μετοχών σε τιμές που θα προκαλέσουν ζημιά στο δημόσιο. Κλείσιμο του ΟΠΑΔ (Οργανισμού Περίθαλψης Ασφαλισμένων του Δημοσίου). Καθεστώς διαθεσιμότητας για τους γιατρούς που προέρχονται από νοσοκομεία του ΙΚΑ, με αποτέλεσμα ήδη να υπάρχουν νοσοκομεία που υπολειτουργούν όπως η Αγία Όλγα και το Ογκολογικό Νοσοκομείο Κηφισιάς Άγιοι Ανάργυροι, κ.α.

Με πρόσχημα την απελευθέρωση της αγοράς στην πράξη καταργείται η ενιαία τιμή στο βιβλίο καθώς θα υφίσταται μόνο για την πρώτη έκδοση λογοτεχνικών έως δύο χρόνια, αλλάζει εκ βάθρων η αγορά γάλακτος για να διευκολυνθεί η άλωσή της από τις πολυεθνικές κι η καταστροφή των μικρών κτηνοτρόφων (με δραματικές συνέπειες στο ήδη επιβαρυμένο με 2 δισ. ευρώ ελλειμματικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων και τροφίμων), ενώ το άνοιγμα κι η λειτουργία φαρμακείων τίθεται σε επιχειρηματική βάση καθώς στο εξής επιχειρηματίες θα μπορούν να αποκτήσουν μέχρι και το 99% ενός φαρμακείου, αφήνοντας μόνο το 1% για τους κατόχους άδειας. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να προωθήσει μετά τον Μάιο κι όλα τα υπόλοιπα μέτρα που περιέχονται στη γνωστή έκθεση του ΟΟΣΑ και για διάφορους λόγους έμειναν τώρα εκτός ατζέντας (μεταποίηση, χονδρεμπόριο, ηλεκτρονικό εμπόριο, κ.α.). Στο σύνολό τους πρόκειται για μέτρα που διευκολύνουν την συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, προλεταριοποιώντας τα μεσαία στρώματα που δραστηριοποιούνταν προνομιακά σε αυτούς τους κλάδους, εξασφαλίζοντας ένα υψηλό εισόδημα.

Πέραν των παραπάνω η Τρόικα απαίτησε και μια σειρά άλλων μέτρων από τα οποία ξεχωρίζουμε τα ακόλουθα τρία: Πρώτο, τη δημιουργία νέου μισθολογίου από 1.1.2015 που ως ακρογωνιαίο λίθο θα έχει την αξιολόγηση και μέσω αυτού του μηχανισμού προβλέπονται 2.000 απολύσεις το 2015. Δεύτερο, το πάγωμα των δημοσίων δαπανών για τα επόμενα χρόνια στα επίπεδα του 2013 και τρίτο δέσμευση της κυβέρνησης για εφαρμογή νέων αντιλαϊκών μέτρων ώστε να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό που προβλέπει η Τρόικα για το 2015 (2,1 δισ.), το 2016 (3,9 δισ.) και το 2017 (2,2 δισ.)!

Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά αμφιβολία ότι το πολυνομοσχέδιο ισοδυναμεί με ένα νέο και επονείδιστο για τους εργαζόμενους Μνημόνιο.