Τα «κίτρινα γιλέκα» έχουν ήδη νικήσει

Επιστροφή στις χειρότερες μέρες του κρατικού αυταρχισμού στη Γαλλία σηματοδοτεί ο νόμος απαγόρευσης των διαδηλώσεων που ψηφίστηκε την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου από τη γαλλική εθνοσυνέλευση, με 387 ψήφους υπέρ και 92 κατά.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Ο νόμος δέχθηκε σφοδρές επικρίσεις επειδή στην πράξη καταργεί το συνταγματικό δικαίωμα στις διαδηλώσεις και την απεργία. Προβλέπει για την ακρίβεια απαγόρευση συμμετοχής συγκεκριμένων πολιτών σε διαδηλώσεις, ακόμη και χωρίς δικαστική απόφαση. Εξωφρενικά πρόστιμα ύψους ακόμη και 7.500 ευρώ και ποινές φυλάκισης έως και 6 μηνών σε όσους κατηγορούνται για συμμετοχή σε επεισόδια και ακόμη πιο αυστηρά μέτρα (15.000 ευρώ πρόστιμο και 1 χρόνο φυλάκιση) σε όσους καλύπτουν τα πρόσωπά τους. Ο νόμος παρότι συγκέντρωσε μια πολύ μεγάλη πλειοψηφία 387 ψήφων (έναντι 92) προκάλεσε αντιδράσεις ακόμη κι εντός του κυβερνώντος κόμματος του Μακρόν. Κορυφή του παγόβουνου των αντιδράσεων ήταν η αποχή 50 βουλευτών του, που δε θέλησαν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος υπερψήφισης ενός νόμου που έχει χαρακτηριστεί ελευθεριο-κτόνος.

Αξίζει να σημειωθεί πώς δεν είναι η πρώτη φορά που η Γαλλία βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν τέτοιο νομοθετικό τερατούργημα. Ψηφίστηκε ξανά τέτοιος νόμος το 1970, δύο χρόνια μετά την εξέγερση του Μάη του 1968, για να καταργηθεί το 1981 λίγους μόλις μήνες μετά την ανάληψη της γαλλικής προεδρίας από τον Φρανσουά Μιτεράν, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης στροφής προς τα αριστερά.

Η πολιτική πυξίδα όμως πλέον έχει στραφεί προς τα δεξιά. Κι οι πρώτοι που το νιώθουν στο πετσί τους είναι τα «κίτρινα γιλέκα», αυτό το πρωτότυπο κίνημα που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις 17 Νοεμβρίου κι έκτοτε με τις διαδηλώσεις που οργανώνουν κάθε σχεδόν Σαββατοκύριακο έχουν αλλάξει εκ βάθρων την πολιτική ατζέντα της Γαλλίας. Είναι εξαιρετικά σημαντικό πώς παρότι η αφορμή για το κοινωνικό ξέσπασμα ήταν μια αύξηση στα καύσιμα, οι κινητοποιήσεις έκτοτε έχουν συμπεριλάβει στις διεκδικήσεις τους τα πιο διαφορετικά αιτήματα, που αφορούν όχι μόνο το κοινωνικό ζήτημα αλλά και την πολιτική αντιπροσώπευση, φέρνοντας στην επιφάνεια το αβυσσαλέο ρήγμα που χωρίζει την γαλλική πολιτική ζωή από τα λαϊκά στρώματα. Η γενική απεργία που έχει εξαγγελθεί για την επόμενη Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου με αίτημα αυξήσεων σε όλους τους μισθούς στο επίπεδο του 10% και ανάκληση όλων των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων που ψήφισε η κυβέρνηση Μακρόν θα κάνει αυτό το ρήγμα ακόμη πιο βαθύ.

Από μια άποψη ωστόσο, τα «κίτρινα γιλέκα» που συνεχίζουν απτόητα να διαδηλώνουν κάθε Σαβββατοκύριακο και ήδη μετρούν 11 νεκρούς (αποτέλεσμα κυρίως τροχαίων ατυχημάτων) και χιλιάδες συλλήψεις (αποτέλεσμα του αστυνομικού αυταρχισμού) έχουν ήδη νικήσει. Αρκεί να θυμηθούμε την αλαζονεία μέσα στην οποία έπλεε ο Εμμανουέλ Μακρόν όταν ξεκίναγε τη θητεία του. Ο ίδιος χαρακτήριζε τη Γαλλία ως Κούβα, λοιδορώντας την υπερβολικά γενναιόδωρη όπως τη χαρακτήριζε κοινωνική της πολιτική, και υποσχόταν να επιφέρει μια τομή ανάλογης εκείνης που προκάλεσε η Μάργκαρετ Θάτσερ στην Αγγλία και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ στη Γερμανία. Πίστευε πώς το μόνο που απαιτούταν ήταν κυνισμός, αψηφώντας τα διδάγματα από πολύ πρόσφατες κοινωνικές συγκρούσεις στη Γαλλία, όπως αυτή με το Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης, κι άλλες που έστειλαν ουκ ολίγους πρωθυπουργούς σπίτι τους πριν την ώρα τους. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν να ηττηθεί από τη μαχητικότητα των Γάλλων εργατών και αγροτών και να καταλάβει πώς δεν αρκεί να θέλουν οι επάνω…      

Πηγή:Κontranews

ΣΕΒ–ΤΡΟΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΝΟΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ ΨΗΦΙΖΟΥΝ

Πολυνομοσχέδιο – σκούπα που πλήττει βάναυσα τα συμφέροντα των εργαζομένων, των καταναλωτών και των μικρομεσαίων στρωμάτων είναι αυτό που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση για να ψηφιστεί τη Δευτέρα 15 Ιανουαρίου και να κλείσει έτσι η τρίτη αξιολόγηση.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Παρά την προσπάθεια ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να υποβαθμίσουν τη σημασία του, η αλήθεια είναι πώς με όσα περιλαμβάνονται στις 1.531 σελίδες του η θέση των λαϊκών στρωμάτων επιδεινώνεται σημαντικά και μακροπρόθεσμα.

Συνολικά προβλέπονται τουλάχιστον εννιά μέτρα που βαθαίνουν το δεσποτισμό του κεφαλαίου, έστω κι αν δεν περιλαμβάνονται νέα δημοσιονομικά μέτρα, όπως έσπευσε να ισχυριστεί η κυβέρνηση. Η αλήθεια είναι πώς δε χρειάζονται νέα δημοσιονομικά μέτρα! Έχοντας ψηφίσει η κυβέρνηση από την μια τον «κόφτη», βάσει του οποίου θα ενεργοποιούνται αυτόματα οι περικοπές δημοσίων δαπανών σε περίπτωση αποκλίσεων, και από την άλλη την εμφάνιση πρωτογενών πλεονασμάτων ύψους 3,5% μέχρι το 2022 και 2% μέχρι το 2060, προφανώς δεν υπάρχει ανάγκη ψήφισης νέων δημοσιονομικών μέτρων. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι έρχονται καλύτερες μέρες. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας, κι ας κάνει ο πρωθυπουργός ό,τι μπορεί για να εξωραΐσει την κατάσταση. Προς επίρρωση, η αύξηση των φόρων κατά 2% ή 1 δις. ευρώ το νέο χρόνο, όπως προβλέπει ο κρατικός προϋπολογισμός.

Ας δούμε όμως τα χειρότερα που θα ψηφίσουν αδιαμαρτύρητα οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τη Δευτέρα, καταφέρνοντας να διασύρουν για πολλοστή φορά την Αριστερά ταυτίζοντάς την με την πιο αντιλαϊκή πολιτική:

1. Ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί. Στοχεύοντας άμεσα να περιορίσει το πολιτικό κόστος που δέχεται από το ογκούμενο κύμα διαμαρτυριών κάθε Τετάρτη στα ειρηνοδικεία και μακροπρόθεσμα να διευκολύνει τις τράπεζες για να ολοκληρώσουν το ξεπούλημα δεκάδων χιλιάδων πρώτων κατοικιών η κυβέρνηση με το πολυνομοσχέδιο μεταφέρει τους πλειστηριασμούς στο διαδίκτυο. Από 21 Φεβρουαρίου, κι ανεξαρτήτως της ημερομηνίας επίδοσης της επιταγής και επιβολής κατάσχεσης, οι πλειστηριασμοί «αποεδαφοποιούνται», ξεκινώντας έτσι ένας νέος γύρος φτωχοποίησης των υπερχρεωμένων νοικοκυριών που με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα βγουν μαζικά στο δρόμο. Η διάσωση έτσι των τραπεζών για μια ακόμη φορά προωθείται στην πλάτη των πολιτών.
2. Απαγόρευση επί της ουσίας των απεργιών. Με ένα άρθρο το υπ. αρ. 211 «ορίζεται ειδική απαρτία κατά τις γενικές συνελεύσεις πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, προκειμένου να λάβει χώρα η συζήτηση και να ληφθεί απόφαση για την κήρυξη της απεργίας. Ειδικότερα, ορίζεται ότι απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δεύτερου των οικονομικά τακτοποιημένων μελών της συνδικαλιστικής οργάνωσης». Το συγκεκριμένο άρθρο εξυπηρετεί το ΣΕΒ και διευκολύνει το καθεστώς γενικευμένου αυταρχισμού που επικρατεί στους χώρους εργασίας. Κυρίως έρχεται να ακυρώσει εν τη γενέσει του ένα διεκδικητικό κίνημα που θα επιχειρήσει να ανακτήσει τις απώλειες της μνημονιακής περιόδου.
3. Ένταξη 14 ΔΕΚΟ στο υπερ-ταμείο των ιδιωτικοποιήσεων. Με το άρθρο 380 περνούν απ’ ευθείας στο υπερ-ταμείο ιδιωτικοποιήσεων (Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας) 14 ΔΕΚΟ που θα εντάσσονταν στην υπό σύσταση Εταιρεία Δημόσιων Συμμετοχών και απασχολούν γύρω στους 40.000 εργαζόμενους: το 34% της ΔΕΗ (με το 17% να παραμένει στο ΤΑΙΠΕΔ και να οδεύει προς πώληση), 50,3% της ΕΥΔΑΠ, 51% της ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ, αστικές συγκοινωνίες ΟΑΣΑ, ΣΤΑΣΥ και ΟΣΥ, 25% του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών, Οργανισμός Κεντρικών Αγορών και Αλιείας, Κεντρική Αγορά Θεσσαλονίκης, ΔΕΘ-HELEXPO, Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών, Ελληνικές Αλυκές, ΕΤΒΑ-ΒΙΠΕ, Διώρυγα Κορίνθου και ΟΑΚΑ. Η αλλαγή αυτή επιταχύνει και διευκολύνει την ιδιωτικοποίησή τους.
4. Περικοπή επιδομάτων. Από την αναθεώρηση των κριτηρίων χορήγησης επιδομάτων περίπου 15.000 οικογένειες, κυρίως τρίτεκνες, με εισόδημα άνω των 33.000 ευρώ θα στερηθούν το επίδομα. Χαμένες επίσης θα βγουν 54.550 οικογένειες με εισόδημα άνω των 13.500 ευρώ, κι οι οποίες έχουν τρία ή περισσότερα παιδιά, που θα υποστούν μειώσεις από 1,66% μέχρι και 32,12%. Η αναθεώρηση της επιδοματικής πολιτικής, που μπορεί άμεσα να σημαίνει την αύξηση του συνολικού ποσού του προϋπολογισμού για τα επιδόματα, υπακούει σε μια αντίληψη νεοφιλελεύθερης κοπής που επιδοτεί μόνο τους εξαθλιωμένους, χαρακτηρίζοντας όσους έχουν δουλειά ακόμη κι ως μεσαία στρώματα, όπως πρόσφατα δήλωσε από το βήμα της Βουλής ο αρμόδιος υπουργός Ευκλ. Τσακαλώτος.
5. Χρηματιστήριο ενέργειας. Στην αιτιολογική έκθεση του πολυνομοσχεδίου αναφέρεται ρητά ότι σκοπός της δημιουργίας του χρηματιστηρίου ενέργειας είναι η «πλήρης εναρμόνιση με τους ενωσιακούς κανόνες για την ολοκλήρωση της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς ενέργειας». Η ΕΕ επομένως είναι ο υπαίτιος της χρηματιστικοποίησης ενός κοινωνικού αγαθού όπως η ενέργεια, που θα σημάνει την περαιτέρω ιδιωτικοποίησή του, κι ότι θα γίνει ακόμη πιο απρόσιτο για τους πολίτες απ’ όσο είναι σήμερα. Συνέπεια της μέχρι σήμερα ιδιωτικοποίησης, που έχει οδηγήσει σε αύξηση της τιμής του, είναι η έκρηξη του φαινομένου των ρευματοκλοπών, όπως επίσημα χαρακτηρίζονται. Με βάση στοιχεία του ΔΕΔΔΗΕ από 3.226 κρούσματα που είχαν εντοπιστεί το 2011, το 2016 έφτασαν τα 11.528, αυξήθηκαν δηλαδή κατά 400%!
6. Νέες άδειες σε καζίνο. Οι αλλαγές που προβλέπονται για τα καζίνο αφορούν την έκδοση 4 νέων αδειών (Μύκονο, Κρήτη, Σαντορίνη, Φλώρινα), την κατάργηση του εισιτηρίου, την μείωση του φόρου στο 20% και την παροχή κινήτρων για κατασκευή νέων. Η αλλαγή αυτή όσο κι αν δικαιολογείται στο όνομα της αύξησης των εσόδων φέρνει πιο κοντά τον τζόγο στον πολίτη και τον τουρίστα. Προκειμένου να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα εγκαταλείπεται σιωπηρά μια άρρητη δέσμευση να μην είναι και τόσο εύκολη η πρόσβαση στα καζίνο κι έτσι οι πολίτες ωθούνται στο τζόγο, προς όφελος όχι μόνο των δημοσίων εσόδων, ούτε καν κυρίως αυτών. Άμεσα κερδισμένοι είναι ένα εξαιρετικά κλειστό κύκλωμα «επενδυτών» που ελέγχουν το μαύρο χρήμα γύρω από τις ρουλέτες και τους κουλοχέρηδες.
7. Απορρύθμιση σε φαρμακεία – αρτοποιεία. Από το 2011 ζητούσαν οι φαρμακοβιομήχανοι κι οι μεγάλες εμπορικές αλυσίδες μέσω των πιστωτών την απελευθέρωση του ωραρίου των φαρμακείων. Και βρέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ να το επιβάλλει, παρότι μάλιστα ήδη έχουν φανεί τα αρνητικά αποτελέσματα στην αγορά από την μερική φιλελευθεροποίηση του ωραρίου που έχει δημιουργήσει φαρμακεία δύο ταχυτήτων κι ένα άναρχο τοπίο με μια μερίδα φαρμακείων να ακολουθεί το διευρυμένο ωράριο (8 το πρωί – 11 το βράδυ) και μια άλλη το παλιό. Το πολυνομοσχέδιο μη έχοντας ανώτατο αριθμό ωρών λειτουργίας θα οδηγήσεις το κλείσιμο των μικρών και την κυριαρχία των μεγάλων. Ώθηση στις αλυσίδες και σε βάρος της ποιότητας της διατροφής θα αποβεί η μείωση των απαιτούμενων τετραγωνικών μέτρων για τα αρτοποιεία.
8. Νέο κύμα συγχωνεύσεων σε σχολεία. Πέρα από την αύξηση των ωρών που είναι υποχρεωμένοι οι εκπαιδευτικοί να παραβρίσκονται στα σχολεία (άρθρο 245) όπως αναφέρει η εισηγητική έκθεση «τίθενται συγκεκριμένα κριτήρια, διαδικασία και χρονοδιαγράμματα για τις συγχωνεύσεις των σχολικών μονάδων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με στόχο την ορθολογικότερη οργάνωση των σχολικών μονάδων». Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ, στο άρθρο 246 του πολυνομοσχεδίου ακολουθεί το δρόμο που χάραξε ως υπουργός Παιδείας η Άννα Διαμαντοπούλου όταν για λόγους εξοικονόμησης κόστους προέβη στη συγχώνευση σχολικών μονάδων, εφαρμόζοντας στην πράξη ένα σχολικό Καλλικράτη.
9. Επανυπολογισμός των βαρέων και ανθυγιεινών. Στο τέλος του πολυνομοσχεδίου, στο άρθρο 396 συστήνεται «επιτροπή αρμόδια για την επεξεργασία και υποβολή πρότασης μεταρρύθμισης του καθεστώτος χορήγησης επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας». Στις συνοδευτικές εκθέσεις των συνεπειών του νομοσχεδίου δίνονται περισσότερες πληροφορίες καθώς διευκρινίζεται ότι «με την προωθούμενη διάταξη επιδιώκεται ο επανασχεδιασμός από μηδενική βάση των κριτηρίων χορήγησης του επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας… Η προτεινόμενη διάταξη θα προσδιορίσει εξ υπαρχής τις κατηγορίες των δικαιούχων επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας στον δημόσιο τομέα». Προφανώς, με κριτήριο την μείωση της μισθολογικής δαπάνης (δια της συρρίκνωσης των δικαιούχων) και την εξοικονόμηση επιπλέον πόρων.
10. Τέλος, ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί για χρέη προς το δημόσιο. Με ειδική τροπολογία που κατατέθηκε εκ των υστέρων προβλέπονται από την 1η Μαΐου 2018 ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί για χρέη προς το δημόσιο που ξεκινούν ακόμη κι από 500 ευρώ! Με τη συγκεκριμένη τροπολογία (που ναι μεν προβλεπόταν από τον Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων αλλά πλέον προσαρμόζεται στα όσα ισχύουν για τις τράπεζες) θα έχει δύο εβδομάδες το πολύ για να ρυθμίσει τα χρέη του προς το Δημόσιο. Διαφορετικά το ακίνητό του θα βγαίνει σε πλειστηριασμό. Την κατάσταση  κάνει πιο δραματική το γεγονός ότι με βάση το άρθρο 78 του ν. 4472/2017 οι πλειστηριασμοί ακινήτων για οφειλές προς τις ΔΟΥ θα διενεργούνται με τιμές εκκίνησης τις εμπορικές κι όχι τις αντικειμενικές αξίες της αγοράς.

Μαζί με τα προηγούμενα οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πολύ πιθανά θα ψηφίσουν κι άλλα άρθρα που θα προστεθούν μέχρι τη Δευτέρα είτε από την Τρόικα, είτε από τον ΣΕΒ θα το ψηφίσουν γρήγορα – γρήγορα και χωρίς αντιδράσεις γιατί έρχεται κι  η επόμενη τέταρτη και τελευταία αξιολόγηση. Βουλευτές έτοιμοι για όλα, στην υπηρεσία της ολιγαρχίας…

Πηγή: Kommon

ΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΙΑΤΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ;

Αν, χάρη συζητήσεως και μόνο, πάρουμε στα σοβαρά την κυβέρνηση που διατυμπανίζει ότι η συμφωνία με τους δανειστές για την τρίτη αξιολόγηση που έκλεισε σε τεχνικό επίπεδο «δεν εμπεριέχει, για πρώτη φορά, κανένα απολύτως νέο δημοσιονομικό μέτρο» κι επομένως τα δύσκολα για τους εργαζόμενους είναι πίσω, τότε προκύπτουν ορισμένα ουσιαστικά ερωτήματα:

Γιατί ο πρωθυπουργός προσπάθησε με τροπολογία της τελευταίας στιγμής σε σχέδιο νόμου του υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής να θέσει ως προϋπόθεση για την κήρυξη απεργίας από τις γενικές συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων την απαρτία 50%+1, καταργώντας προηγούμενο ευνοϊκότερο νόμο που επέτρεπε να αποφασίζει ακόμη και το 20%;

Γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιχείρησε να απαγορεύσει επί της ουσίας την απεργία, δεδομένου ότι στη σημερινή περίοδο απογοήτευσης των εργαζομένων και περιστολής των δικαιωμάτων είναι πρακτικά αδύνατο να συγκεντρωθεί και να ψηφίσει υπέρ της απεργίας μια τόσο ισχυρή πλειοψηφία;

Γιατί το υπουργείο Εργασίας μιας αριστερής υποτίθεται κυβέρνησης, με την επικεφαλής του Έ. Αχτσιόγλου, θέλει να διαπρέψει εκεί που απέτυχε ο υπουργός του Καραμανλή, Λάσκαρης, το 1976 με το νόμο 330 και το ΠΑΣΟΚ το 1983, όταν κι αυτοί επιχείρησαν μέσω νομικών εμποδίων να βάλουν φραγμό στο δικαίωμα των εργαζομένων να προκηρύσσουν απεργία;

Τα ερωτήματα αυτά υφίστανται ακόμη και μετά την υποχώρηση της κυβέρνησης που ανακάλεσε την τροπολογία για να την επαναφέρει όμως σε επόμενο νομοσχέδιο, μετά τις θυελλώδεις αντιδράσεις που προκλήθηκαν εντός ολίγων ωρών: πανελλαδική στάση εργασίας από ΑΔΕΔΥ, συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, κ.α. Δεδομένου ότι κι αυτή η υποχώρηση της κυβέρνησης είναι δείγμα των αποτελεσμάτων που μπορούν να έχουν οι αγώνες και οι απεργίες, ας ελπίσουμε στο νόμο που θα φέρουν να μην ενσωματώσουν κι άλλο άρθρο που να απαγορεύει την κήρυξη απεργιών από τις τριτοβάθμιες οργανώσεις∙ κι αυτό δεν είναι αστείο. Πολύ πιθανά η κυβέρνηση αμέσως μετά την ψήφιση αυτού του νόμου, να τον επεκτείνει ψηφίζοντας εξ ίσου απαγορευτικά μέτρα που να απαγορεύουν στις ομοσπονδίες, τα εργατικά κέντρα και τις τριτοβάθμιες οργανώσεις να κηρύσσουν απεργία! Ή, να ζητούν  προαναγγελία 2 και 3 μήνες πριν, άδεια από δικαστές, κοκ. Η εμπειρία είναι πικρή: η αρχή δεν πρέπει να γίνει…

Το γεγονός ότι η απόσυρση της τροπολογίας είναι βήμα τακτικής κι ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να απαγορεύσει την απεργία φάνηκε από την επιστολή που έστειλε ο Τσίπρας στην επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν  Λαγκάρντ, στις 21 Ιουλίου. Την επιστολή την είχε αποκαλύψει η εφημερίδα Καθημερινή. Μεταξύ άλλων λοιπόν (όπως για παράδειγμα να τεθεί σε πλήρη εφαρμογή το σύστημα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών – το οποίο ήδη υλοποίησε) η κυβέρνηση δεσμευόταν πώς «έως τον Σεπτέμβριο θα υιοθετηθούν αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, που θα προβλέπουν ότι προκειμένου να υπάρχει απαρτία για να αποφασιστεί απεργία θα πρέπει να συμμετέχει το 50% των εργαζομένων που εκπροσωπούνται στα σωματεία».

Κυβέρνηση, δανειστές και κυρίως η εγχώρια ολιγαρχία (ΣΕΒ, ξενοδόχοι, κ.λπ.) βιάζονται να απαγορεύσουν τις απεργίες, αξιοποιώντας την υποχώρηση των αγώνων, γιατί ξέρουν ότι η κατάσταση της εργαζόμενης πλειοψηφίας θα επιδεινωθεί! Θέλουν να βάλουν στο γύψο τις αντιδράσεις γιατί ξέρουν τι έρχεται:

–        Περικοπές σε συντάξεις το 2018, οι οποίες συμφωνήθηκαν στην προηγούμενη αξιολόγηση, ακόμη και κατά 18% που θα πλήξουν τους χαμηλοσυνταξιούχους. Οι μειώσεις στις συντάξεις συνολικού ύψους 1,8 δισ. ευρώ ή 1% του ΑΕΠ θα ισχύσουν για τις κύριες και τις επικουρικές συντάξεις, με 100.000 συνταξιούχους να εκτιμάται ότι θα χάσουν και από τις δύο συντάξεις. Μεγάλοι χαμένοι θα είναι οι ασφαλισμένοι του πρώην ΤΕΒΕ που θα δουν τη σύνταξη να μειώνεται ακόμη και κατά 41%!

–        Νέες ιδιωτικοποιήσεις, με την κορυφαία περίπτωση της ΔΕΗ, που απέτυχε να ολοκληρώσει ο Σαμαράς και επιχειρεί να φέρει τώρα σε πέρας ο Τσίπρας, ήδη να προκαλεί σοβαρές αντιδράσεις στις τοπικές κοινωνίες. Το ξεπούλημα των λιγνιτικών μονάδων της Μελίτης και της Μεγαλόπολης είναι σκάνδαλο γιατί αποτελούν υπερσύγχρονες μονάδες υψηλής παραγωγικότητας. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι αυτές είναι οι μονάδες που μπαίνουν πρώτες στο σύστημα και παράγουν πρώτες. Το ξεπούλημά τους σε ιδιώτες θα αυξήσει την τιμή λιανικής, θα οδηγήσει τη ΔΕΗ σε αργό θάνατο.

–        Διευκόλυνση των πλειστηριασμών, με αλλαγές στο νόμο Κατσέλη, για χάρη των τραπεζών. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ θα παραδώσουν βορά στους τραπεζίτες δεκάδες χιλιάδες δανειολήπτες με τον επανέλεγχο των υποθέσεων και με στόχο να μειωθεί απότομα ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ αίτησης και έκδοσης της δικαστικής απόφασης. Το έργο θα αναλάβει ειδική επιτροπή δικαστικών που θα συσταθεί με σύμφωνη γνώμη των δανειστών. Η αναθεώρηση του νόμου Κατσέλη θα επιταχύνει τους πλειστηριασμούς και θα βγάλει στο δρόμο χιλιάδες λαϊκές οικογένειες.

–        Εφαρμογή ενός προϋπολογισμού ακραίας λιτότητας, όπως αποκαλύπτει η κατάργηση του ΕΚΑΣ που έπαιρναν οι φτωχότεροι συνταξιούχοι, η αύξηση του ΦΠΑ και των ασφαλιστικών εισφορών και άλλων μέτρων που ψηφίστηκαν με το 4ο μνημόνιο (Ν. 4442/2017) όπως η μείωση του αφορολόγητου από τα 9.545 ευρώ στα 5.681. Ας μην ξεχνάμε ότι το 3ο και 4ο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επέβαλε την εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων συνολικού ύψους 17 δισ. ευρώ!

–        Δύο πολυνομοσχέδια που θα ψηφισθούν πριν και μετά τις γιορτές όπου θα συμπεριλαμβάνονται και τα 110 προαπαιτούμενα μέτρα που η κυβέρνηση Τσίπρα συμφώνησε με τους δανειστές ώστε το Euroworking Group στις 11 Ιανουαρίου να δώσει την έγκρισή του για να κλείσει έγκαιρα η τρίτη αξιολόγηση και να εκταμιευθεί η δόση, ώστε να ξεκινήσει η τέταρτη και τελευταία αξιολόγηση.

–        Κυρίως όμως αγώνες! Εργοδοσία και κυβέρνηση ξέρουν πολύ καλά ότι η σημερινή αναμονή δε θα κρατήσει για πολύ  καιρό ακόμη. Ελάχιστα αναφέρεται, είναι όμως συγκλονιστικό: Περισσότεροι από τους ανέργους, που επίσημα ανέρχονται σε 920.000, είναι οι απλήρωτοι. Συγκεκριμένα, 1 εκ. εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι από την εργοδοσία από 3 έως 18 μήνες, συγκροτώντας ένα εξαιρετικά εύφλεκτο υλικό, που όσο θα βελτιώνεται η κατάσταση της οικονομίας θα διεκδικεί μαχητικά όσα δικαιούται και του στέρησαν επικαλούμενοι την κρίση!

Υπό το πρίσμα των νέων δραματικών αλλαγών που έρχονται, η απόσταση που κρατά το ΔΝΤ στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων, την οποία η κυβέρνηση εμφανίζει ως επιτυχία της, δεν σημαίνει τίποτε καλό για τους εργαζόμενους. Το ΔΝΤ έκανε πίσω γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ζήλωσε τη δόξα του. Γιατί η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που πρότεινε και πλέον το ΔΝΤ δικαιωμένο κάθεται στη γωνία απολαμβάνοντας τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ να έρχονται στα λόγια του και να υλοποιούν τις απαιτήσεις του, υπό τις επευφημίες της Καθημερινής που έχει τίτλο «Σπάει το ταμπού του συνδικαλιστικού νόμου»…

Η κυβέρνηση Τσίπρα ωστόσο, με τη δεξιά πολιτική της που ως στόχο έχει να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία, αν κάτι καταφέρνει είναι να πριονίζει το κλαδί στο οποίο κάθεται, νομιμοποιώντας την πλειοδοσία της ΝΔ σε νεοφιλελεύθερες εξαγγελίες. Προς επίρρωση το «μεταρρυθμιστικό ηλεκτροσόκ» που υποσχέθηκε ο Κ. Μητσοτάκης τη Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου από το βήμα του 28ου συνεδρίου του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου.

Η συμμετοχή στα αντικυβερνητικά συλλαλητήρια που διοργανώνονται σε όλη την Ελλάδα και η επιτυχία της απεργίας στις 14 Δεκεμβρίου ενάντια στον προϋπολογισμό λιτότητας και την αξιολόγηση είναι μια πρώτη απάντηση απέναντι στο μαύρο μέτωπο ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, δανειστών και εργοδοσίας.

Πηγή: Kommon

Κλειστά λόγω απεργίας τα αμερικάνικα φαστ-φουντ (Επίκαιρα, 29/5-4/6/2014)

Μια πρωτότυπη εικόνα αντίκριζαν όσοι πέρναγαν έξω από τις μεγάλες αλυσίδες γρήγορου φαγητού στη Νέα Υόρκη την Πέμπτη 15 Μαΐου: Εκατοντάδες υπάλληλοι των McDonald’s, των KFC και των Burger King ήταν συγκεντρωμένοι στα πεζοδρόμια, χτυπώντας ντραμς και με σφυρίχτρες στο στόμα, διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς τους. Η πρωτοβουλία δεν περιορίστηκε μόνο στο «Μεγάλο Μήλο» όπως συχνά αποκαλείται η αμερικάνικη μεγαλούπολη της ανατολικής ακτής, κέντρο της προοδευτικής διανόησης και της κίνησης ιδεών. Επεκτείνεται σε όλες τις ΗΠΑ με το Σικάγο να αποτελεί επίσης κέντρο αγώνα των εργαζομένων στις αλυσίδες έτοιμου φαγητού (όπου στις 21 Μαΐου η αστυνομία προχώρησε και σε 100 συλλήψεις διαδηλωτών) όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Περισσότερες 150 πόλεις του κόσμου σε 30 χώρες αγκάλιασε το απεργιακό κύμα, από το Δουβλίνο της Ιρλανδίας μέχρι το Σάο Πάολο της Βραζιλίας, που ως αίτημα είχε την αύξηση του ωρομισθίου, συγκεκριμένα για τις ΗΠΑ, από 7,25 δολάρια στα 15 δολάρια την ώρα.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Το κίνημα των εργαζομένων στα φαστ φουντ ξεκίνησε από τα τέλη του 2012 στη Νέα Υόρκη με την υποστήριξη της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων στις Υπηρεσίες. Έκτοτε συνεχίζεται αμείωτο, παρά την καταστολή, λόγω της έκτασης που έχει προσλάβει η φτώχεια, συχνά ακραία, μεταξύ αυτής της κατηγορίας των εργαζομένων! Στο στόχαστρο των απεργών είναι πριν απ’ όλα η αλυσίδα McDonald’s. Με βάση αξιόπιστους υπολογισμούς το 60% των εργαζομένων στα 1.400 εστιατόρια που διατηρεί στις ΗΠΑ (εκ των οποίων τα 1.200 είναι υπό ιδιοκτησιακό καθεστώς δικαιοχρησίας) είναι κάτω των 24 ετών και το 70% του συνόλου των εργαζομένων απασχολείται με συμβάσεις μερικής απασχόλησης. Η παρτ τάιμ δουλειά όμως δεν είναι δική τους επιλογή! Με βάση δηλώσεις των εργαζομένων σε Μέσα Ενημέρωσης παρότι θέλουν να εργάζονται περισσότερες ώρες, η McDonald’sαρνείται πεισματικά να το δεχτεί προκειμένου να μην έχουν τα οφέλη της πλήρους εργασίας. Το αποτέλεσμα είναι, με βάση δημοσίευμα των Financial Times στις 22 Μαΐου, 700.000 εργαζόμενοι των McDonald’sνα επιδοτούνται από διάφορα προγράμματα της αμερικάνικης κυβέρνησης. Παρότι δηλαδή εργάζονται, και μάλιστα σε μια «βιομηχανία» που δεν γνωρίζει κρίση, υπό τους χειρότερους επίσης όρους, αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα και περιμένουν την κοινωνική πρόνοια για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους!

Εργαζόμενοι-φτωχοί

Οι εργαζόμενοι στα McDonald’sδεν είναι κι οι μοναδικοί εργαζόμενοι-φτωχοί ή ακόμη και εργαζόμενοι-επαίτες. Στα 45 εκ. Αμερικανών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ένα ποσοστό που αυξάνεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια εργάζεται νόμιμα. Κι αυτός είναι ο λόγος που ο ίδιος ο Ομπάμα έχει ανάγει το ζήτημα της αντιμετώπισης των εισοδηματικών ανισοτήτων, μέσω της αύξησης του κατώτατου ωρομισθίου, στο σημαντικότερο ζήτημα. Το ανέδειξε μάλιστα και στην ετήσια ομιλία του προς το έθνος, όπου εκ παραδόσεως τίθεται η ατζέντα της χρονιάς στη οικονομία, την εξωτερική πολιτική, κοκ. Η υπόσχεση του αμερικανού προέδρου ήταν να αυξήσει το ωρομίσθιο από 7,25 δολάρια, όπως είναι από το 2009, στα 10,10 δολάρια, μια αύξηση της τάξης του 40%. Η πρότασή του για αύξηση του κατώτατου ωρομίσθιου, παρότι υποστηρίζεται από το 76% των Αμερικανών όπως έδειξε έρευνα κοινής γνώμης του Ινστιτούτου δημοσκοπήσεων Γκάλοπ τον περασμένο Νοέμβριο, μπλοκαρίστηκε από τους Ρεπουμπλικάνους στη Γερουσία, με αποτέλεσμα ακόμη και τώρα να είναι άγνωστη η τύχη της. Το επιχείρημα των Ρεπουμπλικάνων ανασύρθηκε από σχετική Έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του αμερικάνικου Κογκρέσου όπου δίπλα στα θετικά, όπως για παράδειγμα ότι μια τέτοια αύξηση θα σήμαινε την έξοδο από την φτώχεια 900.000 εργαζομένων, την ουσιαστική βελτίωση της θέσης 16,5 εκ. εργαζομένων και μια «ένεση» ρευστότητας ύψους 2 δις. δολ. στην οικονομία των πιο φτωχών η οποία θα μετατρεπόταν σε αυξημένη καταναλωτική δαπάνη, υποστήριζε ότι η άνοδος του ελάχιστου μισθού θα σήμαινε την απώλεια 500.000 θέσεων εργασίας. Το σκεπτικό ήταν πως το ίδιο κονδύλι μισθοδοσίας θα έπρεπε να κατανεμηθεί πλέον σε λιγότερους εργαζόμενους.

Το επιχείρημα της εργοδοσίας, πως μια αύξηση στους μισθούς θα σημάνει είτε απολύσεις ή άνοδο των τιμών, διαψεύστηκε πολύ πρόσφατα στην ίδια την Αγγλία. Συγκεκριμένα το 1997, όταν εισήχθηκε για πρώτη φορά η κατώτατη αμοιβή, μέσω σκληρών κριτικών ότι θα αυξήσει την ανεργία και θα οδηγήσει σε πληθωρισμό. Τίποτε απ’ αυτά δεν συνέβη, με αποτέλεσμα σήμερα οι ίδιοι οι Συντηρητικοί που είναι στην εξουσία να προγραμματίζουν για τον Οκτώβριο την αύξηση του κατώτατου ωρομισθίου, που είναι στις 6,31 λίρες, κατά 19 πένες. Θα είναι η πρώτη πραγματική αύξηση τα 5 τελευταία χρόνια. Ο ηγέτης των Εργατικών, Εντ Μίλιμπαντ, έχει υποσχεθεί πολύ μεγαλύτερη αύξηση αν κερδίσει τις εκλογές το 2015.

Παρότι ούτε η εξαγγελία του αμερικανού προέδρου είναι απαλλαγμένη από προεκλογικές σκοπιμότητες, καθώς το φθινόπωρο θα διεξαχθούν οι ενδιάμεσες εκλογές, η σχετική αντιπαράθεση ξεπερνάει τα όρια του αγγλοσαξονικού κόσμου, όπως έδειξε η υιοθέτησή της ακόμη και στην Γερμανία. Εκεί ωστόσο που έμεινε στα χαρτιά ήταν στην Ελβετία, το μεγαλύτερο πλυντήριο του κόσμου και κοιτίδα του κοινωνικού συντηρητισμού, όπου σχετική πρόταση για θέσπιση ελάχιστου ωρομισθίου στα 22 ελβετικά φράγκα, που αντιστοιχεί σε 4.000 ελβετικά φράγκα τον μήνα ή 3.300 ευρώ τον μήνα, απορρίφθηκε από το 76% των Ελβετών. Η πλειοψηφία των κατοίκων προτίμησε να εισακούσει την κυβέρνησή του που δήλωσε πως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα έμπαινε σε κίνδυνο το επίτευγμα της ελβετικής οικονομίας που κρατάει την ανεργία στο πολύ χαμηλό επίπεδο του 3,2%. Την ίδια ώρα βέβαια ένα ποσοστό της τάξης του 10% των εργαζομένων, οι οποίοι προφανώς θα δουλεύουν στα χειρωνακτικά επαγγέλματα κι όχι στις κοινωνικά …επωφελείς εργασίες της τραπεζικής βιομηχανίας αμείβεται κάτω από το όριο των 4.000 φράγκων, που επιχειρήθηκε να οριστεί ο κατώτατος μισθός. Και θα συνεχίσουν για πολύ καιρό ακόμη να δουλεύουν με αυτούς τους μισθούς…

Εισοδηματική πόλωση

Η αλήθεια είναι πως το ίδιο φαινόμενο, δηλαδή η εισοδηματική πόλωση με την απουσία κατώτατου μισθού ή τον ορισμό του σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα σε αρμονική συνύπαρξη με εξωφρενικά υψηλές αμοιβές, δεν παρατηρείται μόνο στην κατάλευκη Ελβετία. Ισχύει και στις ΗΠΑ. Δύο πρόσφατες έρευνες (της επενδυτικής εταιρείας Sadoffστις 31 Μαρτίου και του συντηρητικού ιδρύματος Brookingsστις 20 Φεβρουαρίου) υποδεικνύουν ακριβώς αυτές τις δύο πόλεις όπου επικεντρώνονται οι αγώνες των εργαζομένων στις αλυσίδες γρήγορου φαγητού, τη Νέα Υόρκη και το Σικάγο, ως τις πόλεις με τις πιο εκρηκτικές εισοδηματικές ανισότητες. Η αντίθεση μάλιστα εμφανίζεται και μέσα στον ίδιο τον κλάδο. Στο γρήγορο φαγητό για παράδειγμα, που έχει ταυτιστεί με την επισφάλεια της εργασίας, ο μέσος μισθός ενός εργαζόμενου στη Νέα Υόρκη ανέρχεται σε 11.000, όταν οι ημερήσιες αποδοχές ενός διευθυντή στον ίδιο κλάδο είναι υπερδιπλάσιες: ανέρχονται σε 25.000 δολάρια την ημέρα!

Η ένταση με την οποία τίθεται τα τελευταία χρόνια το ζήτημα της αύξησης ωρομισθίων, ημερομισθίων και μισθών σε πολλές χώρες σχετίζεται με το τεράστιο κόστος που κατέβαλαν οι χαμηλόμισθοι τα προηγούμενα χρόνια για να εξέλθουν οι οικονομίες από την κρίση που ξέσπασε το 2008. Η αναιμική έστω ανάκαμψη που παρατηρείται στηρίχθηκε σε μια πρωτοφανή για τα μεταπολεμικά χρονικά διεύρυνση της κατηγορίας των χαμηλόμισθων και επισφαλών εργαζομένων, που πλέον συμπεριλαμβάνει και εργαζόμενους που μέχρι πρότινος ανήκαν στα μεσαία στρώματα. Η συνειδητοποίηση πως η ένταξη στις εργασίες της επισφάλειας δεν είναι πρόσκαιρη, αλλά αποκτά χαρακτηριστικά μονιμότητας, αντίθετα με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, ανέδειξε αυτό το τμήμα των εργαζομένων στην πρωτοπορία του αμερικάνικου εργατικού κινήματος, πιέζοντας και τις πολιτικές ηγεσίες να υιοθετήσουν τα αιτήματά τους.

Είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι! (Επίκαιρα, 20-26/1/11)

Όταν ο βρετανικός Economist, το αιματοβαμμένο πλέον και υπεραντιδραστικό Κόμμα του τσαγιού στις ΗΠΑ και ο Πάγκαλος στα καθ’ ημάς ξεσπαθώνουν κατά των δημοσίων υπαλλήλων, ε, τότε κι εμείς, στα βήματα του διευθυντή της γαλλικής Le Monde που την επομένη της 11^ης Σεπτέμβρη αναφώνησε «είμαστε όλοι Αμερικάνοι!» δεν μπορούμε παρά να δηλώσουμε, «είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι!» Γιατί, κακά τα ψέματα, η επίθεση στους δημοσίους υπαλλήλους δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά το προπέτασμα καπνού που κρύβει και νομιμοποιεί στη συνέχεια την κατάργηση του δημόσιου, δωρεάν και κοινωφελή χαρακτήρα των υπηρεσιών που εξακολουθεί να παρέχει το κράτος. Επίσης, ο ρατσιστικός διασυρμός των δημοσίων υπαλλήλων δεν αποσκοπεί παρά στην αναίρεση εργασιακών δικαιωμάτων και συνδικαλιστικών κατακτήσεων που, σε σύγκριση με τα Νταχάου του ιδιωτικού τομέα όπου το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην απεργία ισοδυναμεί με απόλυση, θυμίζουν πραγματικά άλλες εποχές – πολύ πιο δημοκρατικές!

«Ετοιμαστείτε για τα χειρότερα» προειδοποιούσε ο Economist με το πρώτο θέμα του πρώτου του τεύχους για το 2011, αναφερόμενος στις αντιδράσεις των δημοσίων υπαλλήλων όλου του κόσμου – από τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους της Καλιφόρνιας μέχρι τους γάλλους σιδηροδρομικούς και τους έλληνες δασκάλους – εν όψει των μέτρων λιτότητας που προμηνύονται. Στη συνέχεια παρέθετε τις αιτίες του κακού στον δημόσιο τομέα. «Σε πολλές πλούσιες χώρες οι μισθοί στον δημόσιο τομέα είναι κατά μέσο όρο υψηλότεροι, οι συντάξεις πολύ καλύτερες και οι δουλειές πολύ πιο σίγουρες». Το «ολίσθημα» των δημοσίων δεν έγκειται μόνο στο ότι δεν παίρνουν τις συντάξεις και τους μισθούς πείνας του ιδιωτικού τομέα! Το βρετανικό έντυπο εκφράζοντας με τον πιο γνήσιο τρόπο το μίσος που σιγά – σιγά διαμορφώνεται στις πολιτικές ελίτ απέναντι ακόμη και στις πιο θεσμικές και επίσημα αναγνωρισμένες μορφές εκπροσώπησης των εργατικών συμφερόντων, ρίχνει την πέτρα του αναθέματος στα ίδια τα συνδικάτα των δημοσίων, που πλέον θεωρούνται επικίνδυνος αναχρονισμός. «Καθώς η συμμετοχή στα συνδικάτα κατέρρευσε στον ιδιωτικό τομέα τα προηγούμενα 30 χρόνια  (από 44% του εργατικού δυναμικού στο 15% στη Βρετανία και από 33% στο 15% στην Αμερική) στον δημόσιο τομέα έχει παραμείνει υψηλή. Στην Βρετανία περισσότεροι από τους μισούς εργάτες είναι συνδικαλισμένοι. Στην Αμερική τα στοιχεία δείχνουν 36% (ενώ το 1960 ήταν 11%). Στο μεγαλύτερο μέρος της ηπειρωτικής Ευρώπης οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι ανήκουν σε συνδικάτα», κοκ. Σε τρεις κατευθύνσεις στρέφονται οι προτάσεις του βρετανικού εντύπου που στην εικαστική κάλυψη του θέματος παρομοιάζει τον δημόσιο τομέα με ένα αποκρουστικό, χονδρό τέρας που έχει την κοιλιά του παραγεμισμένη με κάρτες οι οποίες γράφουν: «μεγαλύτερες συντάξεις», «λιγότερες ώρες», «καλύτερη αμοιβή», «σύνταξη στα 50», «μεγαλύτερα συνδικάτα», «ρεπό», κ.α. Πρόκειται ενδεχομένως για την εικαστική απεικόνιση του χαρακτηρισμού «κοπρίτες» που απηύθυνε ο αντιπρόεδρος του Γ. Παπανδρέου στους δημόσιους υπάλληλους.

Τι προτείνει ο Economist, εκφράζοντας μια αναδυόμενη, νέα πολιτική συναίνεση; Πρώτο, «τα 65 θα πρέπει να είναι η ελάχιστη ηλικία συνταξιοδότησης για τους ανθρώπους που δαπανούν τις ώρες τους στις αίθουσες διδασκαλίας και τα γραφεία, ενώ οι νέοι δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να ενταχθούν σε συνταξιοδοτικά σχήματα». Δεύτερο, «το δικαίωμά τους στην απεργία θα πρέπει να περιοριστεί, ενώ οι κανόνες που διέπουν τις πολιτικές χορηγίες, ακόμη και τον συνδικαλισμό θα πρέπει να γίνουν εθελοντικοί, όπου κάθε μέλος αποφασίζει αν θα δώσει ή θα γίνει μέλος». Και τρίτο «την πρόσληψη μιας νέας γενιάς εργατών με διαφορετικές συμβάσεις»! Οι συντάκτες του βρετανικού εντύπου δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους και για το γερμανικό θαύμα όπου «οι μισθολογικές αυξήσεις στον δημόσιο τομέα υπολείπονται εκείνων του ιδιωτικού τομέα και οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν επιτρέπεται να απεργήσουν»!

Στις ΗΠΑ στο στόχαστρο της νεο-αντιδραστικής εκστρατείας του Κόμματος του τσαγιού, που η επιθετικότητα και η επικινδυνότητά του έγινε σαφής σε όλους με αφορμή την δολοφονική επίθεση στην Αριζόνα την οποία ενέπνευσε, βρίσκονται οι δάσκαλοι. Σε τρεις μάλιστα Πολιτείες δόθηκε η δυνατότητα ακόμη και απόλυσής τους στην περίπτωση που κριθούν ακατάλληλοι στο πλαίσιο της αξιολόγησης τους, για δύο συνεχόμενες χρονιές.

Το πολιτικό σκάνδαλο έγκειται στην προσπάθεια μεταβίβασης στους δασκάλους των αιτιών διάλυσης των δημόσιων σχολείων. Γιατί, πολύ σημαντικότερη αιτία υποβάθμισης των γνώσεων των μαθητών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση στις ΗΠΑ είναι οι άγριες περικοπές παρά οι ελλείψεις των δασκάλων, όσο υπαρκτές κι αν είναι. Η αλήθεια είναι πως το σημείο στο οποίο έχουν φτάσει οι μειώσεις δαπανών στις ΗΠΑ απέχει έτη φωτός μέχρι στιγμής απ’ όσα έχουν καταφέρει οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Στην Καλιφόρνια, την άλλοτε χρυσή πολιτεία, η διανομή δωρεάν βιβλίων στους μαθητές έχει σταματήσει πλήρως και τα βιβλία δίνονται σε ηλεκτρονική μορφή δημιουργώντας μια γενιά μορφωμένων ανθρώπων που δεν θα έχουν καν πιάσει στα χέρια τους βιβλία, ενώ στην Χαβάη οι μέρες του σχολείου μειώθηκαν από πέντε σε τέσσερις επειδή το σχετικό κονδύλι του πολιτειακού προϋπολογισμού έπρεπε να περικοπεί κατά 20%! Και με την ίδια ευκολία που θα μείωναν τις ώρες εργασίας σε μια αυτοκινητοβιομηχανία επειδή πρέπει να μειωθεί η παραγωγή λόγω πτώσης των πωλήσεων, μείωσαν και τις ώρες εργασίας των δασκάλων, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι αυτό σημαίνει την ραγδαία υποβάθμιση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης τουλάχιστον για τα παιδιά των πιο φτωχών, των εργαζομένων και πλέον των μεσαίων εισοδημάτων, που αδυνατούν να πληρώσουν το κόστος των ιδιωτικών σχολείων.

Αντί λοιπόν να απολογηθούν οι κυβερνήτες των Πολιτειών και ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα για την κατάργηση στην πράξη της δημόσιας παιδείας ρίχνουν από κοινού την πέτρα του αναθέματος στους δασκάλους, που γίνονται εξιλαστήρια θύματα και χαρακτηρίζονται υπεύθυνοι για τα χάλια της παιδείας.

Το ίδιο συμβαίνει στην Ευρώπη και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα. Η φιλολογία για τις «υψηλές αμοιβές» των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ επιχειρεί να συγκαλύψει την κατάργηση των δημόσιων υπηρεσιών. Έτσι, τη στιγμή που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να επιβάλει δίδακτρα στα δημόσια πανεπιστήμια και να τα παραδώσει στους μάνατζερ της αγοράς καταργώντας τον δωρεάν χαρακτήρα της πανεπιστημιακής παιδείας, τη στιγμή που έχει χιλιάδες πανεπιστημιακούς καθηγητές απλήρωτους, οδηγώντας τους να ζητούν δανεικά για να ζήσουν, θυμάται την οικογενειοκρατία στα ΑΕΙ. Τη στιγμή που διαλύει τις δημόσιες συγκοινωνίες μέσω της μείωσης των δρομολογίων των αστικών λεωφορείων και της αύξησης του εισιτηρίου κατά 40% και της κατάργησης δρομολογίων του ΟΣΕ ταυτόχρονα με την αύξηση του εισιτηρίου ακόμη και κατά 300%, ανακαλύπτει τους υψηλούς μισθούς των οδηγών λεωφορείων και των μηχανοδηγών! Τη στιγμή που έχει οδηγήσει τα δημόσια νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά ταμεία σε τριτοκοσμικά χάλια, με μέση ώρα αναμονής στα εφημερεύοντα των νοσοκομείων Παίδων 6 ώρες και πλήθος δωρεάν μέχρι πέρυσι παροχών και εξετάσεων να καταργούνται, στρέφει τα φώτα της δημοσιότητας στα φαινόμενα διαφθοράς. Κι αυτό μάλιστα όταν όλοι ξέρουν πως αν η Ζίμενς, ο ευρωπαϊκός μας προμηθευτής, πέρα από ιατρικά μηχανήματα προμήθευε γιατρούς και νοσοκόμους όχι μόνο θα καλύπτονταν τα χιλιάδες κενά αλλά θα φτιάχνονταν και νέα σύγχρονα οργανογράμματα, με επιπλέον οργανικές θέσεις… Η κυβέρνηση παρόλα αυτά ετοιμάζεται να κλείσει νοσοκομεία και κέντρα υγείας μέσω των συγχωνεύσεων, με απώτερο σκοπό να μειωθούν οι δαπάνες κατά ένα τρίτο όπως προβλέπεται στο τρίτο Μνημόνιο, οδηγώντας το επίπεδο της δημόσια υγείας σε προ-ΕΣΥ εποχές.

Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω είναι ότι η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου επιδιώκει να αναιρέσει όλη την κοινωνική πρόοδο που συντελέστηκε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, προκειμένου να εφαρμόσει την πολιτική του Μνημονίου. Υλοποιεί μάλιστα την κοινωνική οπισθοδρόμηση ωθώντας τους εργαζόμενους σε έναν γενικευμένο αλληλοσπαραγμό όπου ο άνεργος θα επιτίθεται στον δάσκαλο και ο ασθενής στον οδηγό του λεωφορείου, με απώτερο ζητούμενο να θωρακιστεί η πολιτική τους. Η στοχοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων επομένως δεν είναι τυχαία. Η καταστρατήγηση των δικαιωμάτων τους όπως επιδιώκει η κυβέρνηση δεν πρόκειται να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά γιατί, απλώς, αλλού βρίσκονται οι αιτίες των ελλειμμάτων. Το μόνο που θα σημάνει μια ήττα των δημοσίων υπαλλήλων στον αγώνα τους να υπερασπίσουν τον δωρεάν και κοινωφελή χαρακτήρα των δημόσιων υπηρεσιών και των δικών τους δικαιωμάτων θα είναι νέα ώθηση στην κυβέρνηση για να βάλει το μαχαίρι ακόμη πιο βαθιά, καταργώντας για παράδειγμα δια νόμου το δικαίωμα στην απεργία, κατά το γερμανικό πρότυπο το οποίο χαρακτηρίζει «αχτίδα φωτός» ο Economist, τις συντάξεις και τις συλλογικές συμβάσεις! Αυτό είναι το σχέδιο τους, στην πλήρη του εφαρμογή.

Πρόκειται μάλιστα για μια πολιτική που με τον ίδιο κανιβαλικό τρόπο εφαρμόζεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ανεπτυγμένου κόσμου. «Σε όλη τη χώρα, κυβερνήτες και δήμαρχοι παλεύοντας με τις μειώσεις του προϋπολογισμού κατηγορούν τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα για τα προβλήματα», ανέφερε σχετικό άρθρο του New Yorker με τίτλο State of the unions, πριν λίγες μέρες, βεβαιώνοντας έτσι πως το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό. Οι ρίζες του αντίθετα βρίσκονται στα δισεκατομμύρια που ξόδεψαν οι κυβερνήσεις όλων των χωρών για να σώσουν τις τράπεζες, την προηγούμενη διετία. Αυτό τον λογαριασμό επιχειρούν τώρα να μεταβιβάσουν στην κοινωνία. Και για να συγκαλυφθεί το έγκλημα που συντελείται ο Πάγκαλος (αφού διόρισε την κόρη του στο δημόσιο όσες περισσότερες φορές μπορούσε) αποκαλεί τους δημόσιους υπάλληλους «κοπρίτες», ο πρώην κυβερνήτης της Μινεσότα «εκμεταλλευτές» κατά το New Yorker, και ο Economist θυμάται τον Γουίλιαμ Κόμπετ που τους αποκαλούσε «φορο-φαγάδες»!

Τέλος, οργή και γέλια προκαλεί ταυτόχρονα το γεγονός ότι τα «πρώτα βιολιά» στην επίθεση κατά των δημοσίων υπαλλήλων είναι δημόσια πρόσωπα που αμείβονται συστηματικά από το δημόσιο! Καθηγητές πανεπιστημίων, εκλεγμένοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι που έχουν αναγάγει σε τέχνη να απομυζούν τις δημόσιες μισθοδοσίες, με μια επινοητικότητα που θα τη ζήλευε ο νους του απλού ανθρώπου και συναγωνίζεται μόνο την αυθάδεια και την ικανότητα τους να επιβιώνουν παρέχοντας συμβουλές, έχουν αναγορευτεί σε κατ’ επάγγελμα υβριστές των δημοσίων υπαλλήλων και υμνητές της ανταποδοτικότητας – αρκεί φυσικά να μην αφορά τα δικά τους έσοδα.

ΥΓ. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων υπογραμμίζεται ότι ο γράφων, με εξαίρεση την έκτακτη αμοιβή που αντιστοιχεί σε μερικές δεκάδες διδακτικές ώρες, ουδέποτε συμπεριλήφθη σε καταστάσεις μισθοδοσίας του ελληνικού δημοσίου.