ΣΕΒ–ΤΡΟΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΝΟΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ ΨΗΦΙΖΟΥΝ

Πολυνομοσχέδιο – σκούπα που πλήττει βάναυσα τα συμφέροντα των εργαζομένων, των καταναλωτών και των μικρομεσαίων στρωμάτων είναι αυτό που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση για να ψηφιστεί τη Δευτέρα 15 Ιανουαρίου και να κλείσει έτσι η τρίτη αξιολόγηση.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Παρά την προσπάθεια ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να υποβαθμίσουν τη σημασία του, η αλήθεια είναι πώς με όσα περιλαμβάνονται στις 1.531 σελίδες του η θέση των λαϊκών στρωμάτων επιδεινώνεται σημαντικά και μακροπρόθεσμα.

Συνολικά προβλέπονται τουλάχιστον εννιά μέτρα που βαθαίνουν το δεσποτισμό του κεφαλαίου, έστω κι αν δεν περιλαμβάνονται νέα δημοσιονομικά μέτρα, όπως έσπευσε να ισχυριστεί η κυβέρνηση. Η αλήθεια είναι πώς δε χρειάζονται νέα δημοσιονομικά μέτρα! Έχοντας ψηφίσει η κυβέρνηση από την μια τον «κόφτη», βάσει του οποίου θα ενεργοποιούνται αυτόματα οι περικοπές δημοσίων δαπανών σε περίπτωση αποκλίσεων, και από την άλλη την εμφάνιση πρωτογενών πλεονασμάτων ύψους 3,5% μέχρι το 2022 και 2% μέχρι το 2060, προφανώς δεν υπάρχει ανάγκη ψήφισης νέων δημοσιονομικών μέτρων. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι έρχονται καλύτερες μέρες. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας, κι ας κάνει ο πρωθυπουργός ό,τι μπορεί για να εξωραΐσει την κατάσταση. Προς επίρρωση, η αύξηση των φόρων κατά 2% ή 1 δις. ευρώ το νέο χρόνο, όπως προβλέπει ο κρατικός προϋπολογισμός.

Ας δούμε όμως τα χειρότερα που θα ψηφίσουν αδιαμαρτύρητα οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τη Δευτέρα, καταφέρνοντας να διασύρουν για πολλοστή φορά την Αριστερά ταυτίζοντάς την με την πιο αντιλαϊκή πολιτική:

1. Ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί. Στοχεύοντας άμεσα να περιορίσει το πολιτικό κόστος που δέχεται από το ογκούμενο κύμα διαμαρτυριών κάθε Τετάρτη στα ειρηνοδικεία και μακροπρόθεσμα να διευκολύνει τις τράπεζες για να ολοκληρώσουν το ξεπούλημα δεκάδων χιλιάδων πρώτων κατοικιών η κυβέρνηση με το πολυνομοσχέδιο μεταφέρει τους πλειστηριασμούς στο διαδίκτυο. Από 21 Φεβρουαρίου, κι ανεξαρτήτως της ημερομηνίας επίδοσης της επιταγής και επιβολής κατάσχεσης, οι πλειστηριασμοί «αποεδαφοποιούνται», ξεκινώντας έτσι ένας νέος γύρος φτωχοποίησης των υπερχρεωμένων νοικοκυριών που με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα βγουν μαζικά στο δρόμο. Η διάσωση έτσι των τραπεζών για μια ακόμη φορά προωθείται στην πλάτη των πολιτών.
2. Απαγόρευση επί της ουσίας των απεργιών. Με ένα άρθρο το υπ. αρ. 211 «ορίζεται ειδική απαρτία κατά τις γενικές συνελεύσεις πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, προκειμένου να λάβει χώρα η συζήτηση και να ληφθεί απόφαση για την κήρυξη της απεργίας. Ειδικότερα, ορίζεται ότι απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δεύτερου των οικονομικά τακτοποιημένων μελών της συνδικαλιστικής οργάνωσης». Το συγκεκριμένο άρθρο εξυπηρετεί το ΣΕΒ και διευκολύνει το καθεστώς γενικευμένου αυταρχισμού που επικρατεί στους χώρους εργασίας. Κυρίως έρχεται να ακυρώσει εν τη γενέσει του ένα διεκδικητικό κίνημα που θα επιχειρήσει να ανακτήσει τις απώλειες της μνημονιακής περιόδου.
3. Ένταξη 14 ΔΕΚΟ στο υπερ-ταμείο των ιδιωτικοποιήσεων. Με το άρθρο 380 περνούν απ’ ευθείας στο υπερ-ταμείο ιδιωτικοποιήσεων (Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας) 14 ΔΕΚΟ που θα εντάσσονταν στην υπό σύσταση Εταιρεία Δημόσιων Συμμετοχών και απασχολούν γύρω στους 40.000 εργαζόμενους: το 34% της ΔΕΗ (με το 17% να παραμένει στο ΤΑΙΠΕΔ και να οδεύει προς πώληση), 50,3% της ΕΥΔΑΠ, 51% της ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ, αστικές συγκοινωνίες ΟΑΣΑ, ΣΤΑΣΥ και ΟΣΥ, 25% του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών, Οργανισμός Κεντρικών Αγορών και Αλιείας, Κεντρική Αγορά Θεσσαλονίκης, ΔΕΘ-HELEXPO, Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών, Ελληνικές Αλυκές, ΕΤΒΑ-ΒΙΠΕ, Διώρυγα Κορίνθου και ΟΑΚΑ. Η αλλαγή αυτή επιταχύνει και διευκολύνει την ιδιωτικοποίησή τους.
4. Περικοπή επιδομάτων. Από την αναθεώρηση των κριτηρίων χορήγησης επιδομάτων περίπου 15.000 οικογένειες, κυρίως τρίτεκνες, με εισόδημα άνω των 33.000 ευρώ θα στερηθούν το επίδομα. Χαμένες επίσης θα βγουν 54.550 οικογένειες με εισόδημα άνω των 13.500 ευρώ, κι οι οποίες έχουν τρία ή περισσότερα παιδιά, που θα υποστούν μειώσεις από 1,66% μέχρι και 32,12%. Η αναθεώρηση της επιδοματικής πολιτικής, που μπορεί άμεσα να σημαίνει την αύξηση του συνολικού ποσού του προϋπολογισμού για τα επιδόματα, υπακούει σε μια αντίληψη νεοφιλελεύθερης κοπής που επιδοτεί μόνο τους εξαθλιωμένους, χαρακτηρίζοντας όσους έχουν δουλειά ακόμη κι ως μεσαία στρώματα, όπως πρόσφατα δήλωσε από το βήμα της Βουλής ο αρμόδιος υπουργός Ευκλ. Τσακαλώτος.
5. Χρηματιστήριο ενέργειας. Στην αιτιολογική έκθεση του πολυνομοσχεδίου αναφέρεται ρητά ότι σκοπός της δημιουργίας του χρηματιστηρίου ενέργειας είναι η «πλήρης εναρμόνιση με τους ενωσιακούς κανόνες για την ολοκλήρωση της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς ενέργειας». Η ΕΕ επομένως είναι ο υπαίτιος της χρηματιστικοποίησης ενός κοινωνικού αγαθού όπως η ενέργεια, που θα σημάνει την περαιτέρω ιδιωτικοποίησή του, κι ότι θα γίνει ακόμη πιο απρόσιτο για τους πολίτες απ’ όσο είναι σήμερα. Συνέπεια της μέχρι σήμερα ιδιωτικοποίησης, που έχει οδηγήσει σε αύξηση της τιμής του, είναι η έκρηξη του φαινομένου των ρευματοκλοπών, όπως επίσημα χαρακτηρίζονται. Με βάση στοιχεία του ΔΕΔΔΗΕ από 3.226 κρούσματα που είχαν εντοπιστεί το 2011, το 2016 έφτασαν τα 11.528, αυξήθηκαν δηλαδή κατά 400%!
6. Νέες άδειες σε καζίνο. Οι αλλαγές που προβλέπονται για τα καζίνο αφορούν την έκδοση 4 νέων αδειών (Μύκονο, Κρήτη, Σαντορίνη, Φλώρινα), την κατάργηση του εισιτηρίου, την μείωση του φόρου στο 20% και την παροχή κινήτρων για κατασκευή νέων. Η αλλαγή αυτή όσο κι αν δικαιολογείται στο όνομα της αύξησης των εσόδων φέρνει πιο κοντά τον τζόγο στον πολίτη και τον τουρίστα. Προκειμένου να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα εγκαταλείπεται σιωπηρά μια άρρητη δέσμευση να μην είναι και τόσο εύκολη η πρόσβαση στα καζίνο κι έτσι οι πολίτες ωθούνται στο τζόγο, προς όφελος όχι μόνο των δημοσίων εσόδων, ούτε καν κυρίως αυτών. Άμεσα κερδισμένοι είναι ένα εξαιρετικά κλειστό κύκλωμα «επενδυτών» που ελέγχουν το μαύρο χρήμα γύρω από τις ρουλέτες και τους κουλοχέρηδες.
7. Απορρύθμιση σε φαρμακεία – αρτοποιεία. Από το 2011 ζητούσαν οι φαρμακοβιομήχανοι κι οι μεγάλες εμπορικές αλυσίδες μέσω των πιστωτών την απελευθέρωση του ωραρίου των φαρμακείων. Και βρέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ να το επιβάλλει, παρότι μάλιστα ήδη έχουν φανεί τα αρνητικά αποτελέσματα στην αγορά από την μερική φιλελευθεροποίηση του ωραρίου που έχει δημιουργήσει φαρμακεία δύο ταχυτήτων κι ένα άναρχο τοπίο με μια μερίδα φαρμακείων να ακολουθεί το διευρυμένο ωράριο (8 το πρωί – 11 το βράδυ) και μια άλλη το παλιό. Το πολυνομοσχέδιο μη έχοντας ανώτατο αριθμό ωρών λειτουργίας θα οδηγήσεις το κλείσιμο των μικρών και την κυριαρχία των μεγάλων. Ώθηση στις αλυσίδες και σε βάρος της ποιότητας της διατροφής θα αποβεί η μείωση των απαιτούμενων τετραγωνικών μέτρων για τα αρτοποιεία.
8. Νέο κύμα συγχωνεύσεων σε σχολεία. Πέρα από την αύξηση των ωρών που είναι υποχρεωμένοι οι εκπαιδευτικοί να παραβρίσκονται στα σχολεία (άρθρο 245) όπως αναφέρει η εισηγητική έκθεση «τίθενται συγκεκριμένα κριτήρια, διαδικασία και χρονοδιαγράμματα για τις συγχωνεύσεις των σχολικών μονάδων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με στόχο την ορθολογικότερη οργάνωση των σχολικών μονάδων». Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ, στο άρθρο 246 του πολυνομοσχεδίου ακολουθεί το δρόμο που χάραξε ως υπουργός Παιδείας η Άννα Διαμαντοπούλου όταν για λόγους εξοικονόμησης κόστους προέβη στη συγχώνευση σχολικών μονάδων, εφαρμόζοντας στην πράξη ένα σχολικό Καλλικράτη.
9. Επανυπολογισμός των βαρέων και ανθυγιεινών. Στο τέλος του πολυνομοσχεδίου, στο άρθρο 396 συστήνεται «επιτροπή αρμόδια για την επεξεργασία και υποβολή πρότασης μεταρρύθμισης του καθεστώτος χορήγησης επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας». Στις συνοδευτικές εκθέσεις των συνεπειών του νομοσχεδίου δίνονται περισσότερες πληροφορίες καθώς διευκρινίζεται ότι «με την προωθούμενη διάταξη επιδιώκεται ο επανασχεδιασμός από μηδενική βάση των κριτηρίων χορήγησης του επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας… Η προτεινόμενη διάταξη θα προσδιορίσει εξ υπαρχής τις κατηγορίες των δικαιούχων επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας στον δημόσιο τομέα». Προφανώς, με κριτήριο την μείωση της μισθολογικής δαπάνης (δια της συρρίκνωσης των δικαιούχων) και την εξοικονόμηση επιπλέον πόρων.
10. Τέλος, ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί για χρέη προς το δημόσιο. Με ειδική τροπολογία που κατατέθηκε εκ των υστέρων προβλέπονται από την 1η Μαΐου 2018 ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί για χρέη προς το δημόσιο που ξεκινούν ακόμη κι από 500 ευρώ! Με τη συγκεκριμένη τροπολογία (που ναι μεν προβλεπόταν από τον Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων αλλά πλέον προσαρμόζεται στα όσα ισχύουν για τις τράπεζες) θα έχει δύο εβδομάδες το πολύ για να ρυθμίσει τα χρέη του προς το Δημόσιο. Διαφορετικά το ακίνητό του θα βγαίνει σε πλειστηριασμό. Την κατάσταση  κάνει πιο δραματική το γεγονός ότι με βάση το άρθρο 78 του ν. 4472/2017 οι πλειστηριασμοί ακινήτων για οφειλές προς τις ΔΟΥ θα διενεργούνται με τιμές εκκίνησης τις εμπορικές κι όχι τις αντικειμενικές αξίες της αγοράς.

Μαζί με τα προηγούμενα οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πολύ πιθανά θα ψηφίσουν κι άλλα άρθρα που θα προστεθούν μέχρι τη Δευτέρα είτε από την Τρόικα, είτε από τον ΣΕΒ θα το ψηφίσουν γρήγορα – γρήγορα και χωρίς αντιδράσεις γιατί έρχεται κι  η επόμενη τέταρτη και τελευταία αξιολόγηση. Βουλευτές έτοιμοι για όλα, στην υπηρεσία της ολιγαρχίας…

Πηγή: Kommon

ΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΙΑΤΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ;

Αν, χάρη συζητήσεως και μόνο, πάρουμε στα σοβαρά την κυβέρνηση που διατυμπανίζει ότι η συμφωνία με τους δανειστές για την τρίτη αξιολόγηση που έκλεισε σε τεχνικό επίπεδο «δεν εμπεριέχει, για πρώτη φορά, κανένα απολύτως νέο δημοσιονομικό μέτρο» κι επομένως τα δύσκολα για τους εργαζόμενους είναι πίσω, τότε προκύπτουν ορισμένα ουσιαστικά ερωτήματα:

Γιατί ο πρωθυπουργός προσπάθησε με τροπολογία της τελευταίας στιγμής σε σχέδιο νόμου του υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής να θέσει ως προϋπόθεση για την κήρυξη απεργίας από τις γενικές συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων την απαρτία 50%+1, καταργώντας προηγούμενο ευνοϊκότερο νόμο που επέτρεπε να αποφασίζει ακόμη και το 20%;

Γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιχείρησε να απαγορεύσει επί της ουσίας την απεργία, δεδομένου ότι στη σημερινή περίοδο απογοήτευσης των εργαζομένων και περιστολής των δικαιωμάτων είναι πρακτικά αδύνατο να συγκεντρωθεί και να ψηφίσει υπέρ της απεργίας μια τόσο ισχυρή πλειοψηφία;

Γιατί το υπουργείο Εργασίας μιας αριστερής υποτίθεται κυβέρνησης, με την επικεφαλής του Έ. Αχτσιόγλου, θέλει να διαπρέψει εκεί που απέτυχε ο υπουργός του Καραμανλή, Λάσκαρης, το 1976 με το νόμο 330 και το ΠΑΣΟΚ το 1983, όταν κι αυτοί επιχείρησαν μέσω νομικών εμποδίων να βάλουν φραγμό στο δικαίωμα των εργαζομένων να προκηρύσσουν απεργία;

Τα ερωτήματα αυτά υφίστανται ακόμη και μετά την υποχώρηση της κυβέρνησης που ανακάλεσε την τροπολογία για να την επαναφέρει όμως σε επόμενο νομοσχέδιο, μετά τις θυελλώδεις αντιδράσεις που προκλήθηκαν εντός ολίγων ωρών: πανελλαδική στάση εργασίας από ΑΔΕΔΥ, συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, κ.α. Δεδομένου ότι κι αυτή η υποχώρηση της κυβέρνησης είναι δείγμα των αποτελεσμάτων που μπορούν να έχουν οι αγώνες και οι απεργίες, ας ελπίσουμε στο νόμο που θα φέρουν να μην ενσωματώσουν κι άλλο άρθρο που να απαγορεύει την κήρυξη απεργιών από τις τριτοβάθμιες οργανώσεις∙ κι αυτό δεν είναι αστείο. Πολύ πιθανά η κυβέρνηση αμέσως μετά την ψήφιση αυτού του νόμου, να τον επεκτείνει ψηφίζοντας εξ ίσου απαγορευτικά μέτρα που να απαγορεύουν στις ομοσπονδίες, τα εργατικά κέντρα και τις τριτοβάθμιες οργανώσεις να κηρύσσουν απεργία! Ή, να ζητούν  προαναγγελία 2 και 3 μήνες πριν, άδεια από δικαστές, κοκ. Η εμπειρία είναι πικρή: η αρχή δεν πρέπει να γίνει…

Το γεγονός ότι η απόσυρση της τροπολογίας είναι βήμα τακτικής κι ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να απαγορεύσει την απεργία φάνηκε από την επιστολή που έστειλε ο Τσίπρας στην επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν  Λαγκάρντ, στις 21 Ιουλίου. Την επιστολή την είχε αποκαλύψει η εφημερίδα Καθημερινή. Μεταξύ άλλων λοιπόν (όπως για παράδειγμα να τεθεί σε πλήρη εφαρμογή το σύστημα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών – το οποίο ήδη υλοποίησε) η κυβέρνηση δεσμευόταν πώς «έως τον Σεπτέμβριο θα υιοθετηθούν αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, που θα προβλέπουν ότι προκειμένου να υπάρχει απαρτία για να αποφασιστεί απεργία θα πρέπει να συμμετέχει το 50% των εργαζομένων που εκπροσωπούνται στα σωματεία».

Κυβέρνηση, δανειστές και κυρίως η εγχώρια ολιγαρχία (ΣΕΒ, ξενοδόχοι, κ.λπ.) βιάζονται να απαγορεύσουν τις απεργίες, αξιοποιώντας την υποχώρηση των αγώνων, γιατί ξέρουν ότι η κατάσταση της εργαζόμενης πλειοψηφίας θα επιδεινωθεί! Θέλουν να βάλουν στο γύψο τις αντιδράσεις γιατί ξέρουν τι έρχεται:

–        Περικοπές σε συντάξεις το 2018, οι οποίες συμφωνήθηκαν στην προηγούμενη αξιολόγηση, ακόμη και κατά 18% που θα πλήξουν τους χαμηλοσυνταξιούχους. Οι μειώσεις στις συντάξεις συνολικού ύψους 1,8 δισ. ευρώ ή 1% του ΑΕΠ θα ισχύσουν για τις κύριες και τις επικουρικές συντάξεις, με 100.000 συνταξιούχους να εκτιμάται ότι θα χάσουν και από τις δύο συντάξεις. Μεγάλοι χαμένοι θα είναι οι ασφαλισμένοι του πρώην ΤΕΒΕ που θα δουν τη σύνταξη να μειώνεται ακόμη και κατά 41%!

–        Νέες ιδιωτικοποιήσεις, με την κορυφαία περίπτωση της ΔΕΗ, που απέτυχε να ολοκληρώσει ο Σαμαράς και επιχειρεί να φέρει τώρα σε πέρας ο Τσίπρας, ήδη να προκαλεί σοβαρές αντιδράσεις στις τοπικές κοινωνίες. Το ξεπούλημα των λιγνιτικών μονάδων της Μελίτης και της Μεγαλόπολης είναι σκάνδαλο γιατί αποτελούν υπερσύγχρονες μονάδες υψηλής παραγωγικότητας. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι αυτές είναι οι μονάδες που μπαίνουν πρώτες στο σύστημα και παράγουν πρώτες. Το ξεπούλημά τους σε ιδιώτες θα αυξήσει την τιμή λιανικής, θα οδηγήσει τη ΔΕΗ σε αργό θάνατο.

–        Διευκόλυνση των πλειστηριασμών, με αλλαγές στο νόμο Κατσέλη, για χάρη των τραπεζών. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ θα παραδώσουν βορά στους τραπεζίτες δεκάδες χιλιάδες δανειολήπτες με τον επανέλεγχο των υποθέσεων και με στόχο να μειωθεί απότομα ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ αίτησης και έκδοσης της δικαστικής απόφασης. Το έργο θα αναλάβει ειδική επιτροπή δικαστικών που θα συσταθεί με σύμφωνη γνώμη των δανειστών. Η αναθεώρηση του νόμου Κατσέλη θα επιταχύνει τους πλειστηριασμούς και θα βγάλει στο δρόμο χιλιάδες λαϊκές οικογένειες.

–        Εφαρμογή ενός προϋπολογισμού ακραίας λιτότητας, όπως αποκαλύπτει η κατάργηση του ΕΚΑΣ που έπαιρναν οι φτωχότεροι συνταξιούχοι, η αύξηση του ΦΠΑ και των ασφαλιστικών εισφορών και άλλων μέτρων που ψηφίστηκαν με το 4ο μνημόνιο (Ν. 4442/2017) όπως η μείωση του αφορολόγητου από τα 9.545 ευρώ στα 5.681. Ας μην ξεχνάμε ότι το 3ο και 4ο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επέβαλε την εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων συνολικού ύψους 17 δισ. ευρώ!

–        Δύο πολυνομοσχέδια που θα ψηφισθούν πριν και μετά τις γιορτές όπου θα συμπεριλαμβάνονται και τα 110 προαπαιτούμενα μέτρα που η κυβέρνηση Τσίπρα συμφώνησε με τους δανειστές ώστε το Euroworking Group στις 11 Ιανουαρίου να δώσει την έγκρισή του για να κλείσει έγκαιρα η τρίτη αξιολόγηση και να εκταμιευθεί η δόση, ώστε να ξεκινήσει η τέταρτη και τελευταία αξιολόγηση.

–        Κυρίως όμως αγώνες! Εργοδοσία και κυβέρνηση ξέρουν πολύ καλά ότι η σημερινή αναμονή δε θα κρατήσει για πολύ  καιρό ακόμη. Ελάχιστα αναφέρεται, είναι όμως συγκλονιστικό: Περισσότεροι από τους ανέργους, που επίσημα ανέρχονται σε 920.000, είναι οι απλήρωτοι. Συγκεκριμένα, 1 εκ. εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι από την εργοδοσία από 3 έως 18 μήνες, συγκροτώντας ένα εξαιρετικά εύφλεκτο υλικό, που όσο θα βελτιώνεται η κατάσταση της οικονομίας θα διεκδικεί μαχητικά όσα δικαιούται και του στέρησαν επικαλούμενοι την κρίση!

Υπό το πρίσμα των νέων δραματικών αλλαγών που έρχονται, η απόσταση που κρατά το ΔΝΤ στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων, την οποία η κυβέρνηση εμφανίζει ως επιτυχία της, δεν σημαίνει τίποτε καλό για τους εργαζόμενους. Το ΔΝΤ έκανε πίσω γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ζήλωσε τη δόξα του. Γιατί η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που πρότεινε και πλέον το ΔΝΤ δικαιωμένο κάθεται στη γωνία απολαμβάνοντας τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ να έρχονται στα λόγια του και να υλοποιούν τις απαιτήσεις του, υπό τις επευφημίες της Καθημερινής που έχει τίτλο «Σπάει το ταμπού του συνδικαλιστικού νόμου»…

Η κυβέρνηση Τσίπρα ωστόσο, με τη δεξιά πολιτική της που ως στόχο έχει να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία, αν κάτι καταφέρνει είναι να πριονίζει το κλαδί στο οποίο κάθεται, νομιμοποιώντας την πλειοδοσία της ΝΔ σε νεοφιλελεύθερες εξαγγελίες. Προς επίρρωση το «μεταρρυθμιστικό ηλεκτροσόκ» που υποσχέθηκε ο Κ. Μητσοτάκης τη Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου από το βήμα του 28ου συνεδρίου του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου.

Η συμμετοχή στα αντικυβερνητικά συλλαλητήρια που διοργανώνονται σε όλη την Ελλάδα και η επιτυχία της απεργίας στις 14 Δεκεμβρίου ενάντια στον προϋπολογισμό λιτότητας και την αξιολόγηση είναι μια πρώτη απάντηση απέναντι στο μαύρο μέτωπο ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, δανειστών και εργοδοσίας.

Πηγή: Kommon

Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ …συνέτριψε για μια ακόμη φορά τον Σόιμπλε

Αν κάποιος περίμενε να καταλάβει από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ που διεξήχθη την Κυριακή 9 Απριλίου 2017 τι αποφασίσθηκε στη σύνοδο του Γιούρογκρουπ στην πρωτεύουσα της Μάλτας μόνο σαμπάνιες δε θα άνοιγε για τη νέα …ήττα που υπέστησαν οι δανειστές.

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Οι διατυπώσεις που περιέχονται στην Πολιτική Απόφαση (δες εδώ) ισοδυναμούν με συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Σταχυολογούμε δύο μόνο από τα μαργαριτάρια που περιέχονται, με τα οποία επιχειρήθηκε να συγκαλυφθεί η ταπεινωτική υποχώρηση της κυβέρνησης στη Βαλέτα: «Ολοκλήρωση του προγράμματος και έξοδος από επιτροπεία», «η συμφωνία δεν περιλαμβάνει επιπλέον δημοσιονομική προσαρμογή» και πολλά άλλα.

Στον αντίποδα της προσπάθειας εξωραϊσμού της κατάστασης η συμφωνία της Μάλτας είναι ζημιογόνα για τα λαϊκά συμφέροντα και προάγγελος νέας φτώχειας, όπως κάθε άλλη συμφωνία από το 2010 και μετά, για πέντε λόγους:

Νέα μέτρα ύψους 3,6 δισ. τουλάχιστον

Πρώτο, περιλαμβάνει επιπλέον μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, ύψους 1% του ΑΕΠ (δηλ. 1,8 δισ. ευρώ) για το 2019 που θα αφορούν μειώσεις στις συντάξεις κι άλλο 1% του ΑΕΠ (1,8 δισ. ευρώ) για το 2020 που θα αφορούν μεγάλη μείωση του αφορολόγητου, από τα 8.636 που είναι μέχρι σήμερα για τους άγαμους.  Μάλιστα, το καλοκαίρι του 2018 το ίδιο του ΔΝΤ (ο «κακός» της παρέας) θα εξετάσει μην τυχόν κι είναι απαραίτητο τα μέτρα του 2020 να εφαρμοστούν το 2019.

Δεύτερο, δεν έχει συγκεκριμενοποιηθεί η ημερομηνία επιστροφής των εκπροσώπων των δανειστών στην Αθήνα, που μάλλον παραπέμπεται για μετά την εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ που θα διεξαχθεί από 20 ως 23 Απριλίου 2017. Γεγονός που αφήνει ανοικτές όλες τις ημερομηνίες για το κλείσιμο της αξιολόγησης χωρίς να αποκλείεται να φτάσουμε τον Ιούλιο οπότε λήγουν ομόλογα ύψους 6 δισ. ευρώ (17 Ιουλίου 2 δισ. σε ιδιώτες και 20 Ιουλίου 4 δισ. σε ΕΚΤ και εθνικές κεντρικές τράπεζες).

Τρίτο, δεν προβλέπεται ούτε καν η άμεση εφαρμογή του (κενού περιεχομένου) μεσοπρόθεσμου πακέτου για την ελάφρυνση του χρέους, το οποίο συμφωνήθηκε στο Γιούρογκρουπ του Μαΐου του 2016. Εκπρόσωπος του γερμανού υπουργού Οικονομικών, Β. Σόιμπλε, ξεκαθάρισε τη Δευτέρα 10 Απριλίου, δηλαδή μια μέρα μετά τα όσα δήλωσε στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ ο πρωθυπουργός, ότι πρώτα θα ψηφιστούν τα μέτρα στη Βουλή και μετά θα εξεταστεί η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Το ίδιο είχε δηλώσει κι ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Τζέρι Ράις, την Πέμπτη 6 Απριλίου…

Επιπλέον δεν αποκλείεται ακόμη κι αυτά τα μεσοπρόθεσμα μέτρα να δίνονται με …δόσεις. Να εγκρίνονται δηλαδή εάν κι εφ’ όσον ψηφίζονται συγκεκριμένα αντιλαϊκά μέτρα από τη Βουλή. Να λειτουργούν επομένως σαν καρότο, παρότι οι επιπτώσεις τους στο ύψος του χρέους είναι αδιάφορες…

Τέταρτο, η συμφωνία για δημοσιονομικά πλεονάσματα ύψους 3,5% για 5 χρόνια μετά το 2018 σημαίνει πως ούτε το πρόγραμμα ούτε η επιτροπεία τελειώνει τον Ιούλιο του 2018. ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δέχτηκαν από τώρα την επέκταση χειρότερων Μνημονιακών όρων για την επομένη της λήξης του προγράμματος χωρίς μάλιστα να υπάρχει πρόβλεψη για το πώς θα καλυφθούν τότε οι δανειακές ανάγκες της χώρας, δεδομένου ότι άνετα προεξοφλείται από τώρα πώς θα είναι αδύνατο να καλυφθούν με πρόσβαση στις αγορές.

Μοίρασμα της φτώχειας

Πέμπτο και τελευταίο, η κυβέρνηση επικαλείται ως επιτυχία της το περιθώριο άσκησης κοινωνικής πολιτικής που θα δημιουργηθεί σε περίπτωση υπέρβασης του στόχου δημοσιονομικού πλεονάσματος ύψους 3,5%. Μεγαλύτερη πολιτική απάτη δεν υπάρχει! Στην ουσία η κυβέρνηση διατείνεται πώς αν το πλεόνασμα φτάσει στο 3,6% του ΑΕΠ, τότε θα δοθεί για συσσίτια στα σχολεία το 0,1% του ΑΕΠ. Αν το πλεόνασμα φτάσει το 3,7% τότε θα δοθεί το 0,2%, κοκ. Κατ’ αρχήν να διευκρινίσουμε πώς δεν υπήρχε καν η ανάγκη νομοθέτησης αυτής της δυνατότητας. Ήταν δεδομένο πώς επιτρεπόταν  να χρησιμοποιήσει κατά βούληση η κυβέρνηση το παραπάνω ποσό.

Στην πράξη ωστόσο ακόμη και σε εκείνη την υποθετική και ακραία περίπτωση που το πλεόνασμα φτάσει το 7%, οπότε θα δώσει για κοινωνική πολιτική το μισό του πλεονάσματος, δηλαδή το 3,5%, τι θα έχει συμβεί; Θα έχει χρηματοδοτήσει από την μείωση του αφορολόγητου και την περικοπή των συντάξεων τα συσσίτια στα σχολεία. Δηλαδή, θα πεινάει ο συνταξιούχος για μην λιποθυμάει από την πείνα ο μαθητής. Αυτή είναι η κοινωνική πολιτική στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ…

Η κυβέρνηση πιστεύει ότι η ανακοίνωση εκ μέρους της Γιούροστατ στις 24 Απριλίου του υψηλού σχετικά πλεονάσματος θα λειτουργήσει σαν κυματοθραύστης απέναντι στις πιέσεις για επιπλέον μέτρα. Φρούδες ελπίδες! Να υπενθυμίσουμε ότι και πέρυσι η κυβέρνηση στα ίδια πελάγη ευτυχίας έπλεε για να τρέχει τον Μάιο να ψηφίζει νύχτα νέα αντιλαϊκά μέτρα. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα…

Απέναντι σε αυτή τη ζοφερή προοπτική μοναδική λύση παραμένει η άμεση παύση πληρωμών επί του δημόσιου χρέους κι η έξοδος από ευρώ κι ΕΕ στο πλαίσιο μιας πολιτικής ρήξης!

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα kommon στις 10 Απριλίου 2017

Λαγκάρντ – Μέρκελ: Παίρνοντας από τις δύο τα χειρότερα

Συναγερμό πρέπει να προκαλέσει στην κοινωνία και την Αριστερά η συμφωνία της κυβέρνησης στο Eurogroup της Δευτέρας 20 Φεβρουαρίου 2017 να ανοίξει στις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές τα καυτά θέματα του ασφαλιστικού, της φορολογίας και των εργασιακών. Η υποχώρηση της κυβέρνησης καθιστά θέμα λίγων εβδομάδων ένα πολυνομοσχέδιο – σκούπα που θα αποτελεί ένα ακόμη συντριπτικό πλήγμα στα δικαιώματα των εργαζομένων και της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί, ανεξάρτητα από τις μεγαλοστομίες της κυβέρνησης (περί τέλους της λιτότητας) η έναρξη των διαπραγματεύσεων με την επιστροφή των τεχνικών κλιμακίων την Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017 θα σημάνει όχι μόνο την προνομοθέτηση νέων μέτρων που θα ισχύσουν από το 2018 αλλά και την εφαρμογή άμεσων μέτρων!

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Στο χειρουργικό κρεβάτι έχουν ήδη μπει:

Η μείωση του αφορολόγητου από τα 8.636 ευρώ που είναι σήμερα για τον άγαμο στα 6.000 ακόμη και στα 5.000 ευρώ. Αυτή η μείωση θα πλήξει τα πιο φτωχά εισοδηματικά στρώματα της κοινωνίας, καθώς οι ωφελούμενοι του αφορολόγητου θα κληθούν να πληρώσουν ακόμη και 600 ευρώ παραπάνω το χρόνο. Αν θέλουν παραπάνω φορολογικά έσοδα για να εξασφαλίσουν τα δημοσιονομικά πλεονάσματα γιατί δε φορολογούν τις πολυεθνικές ή τις πλοιοκτητικές εταιρείες;

Η μείωση της ασφαλιστικής δαπάνης με αποτέλεσμα οι συνταξιούχοι να οδηγηθούν στην εξαθλίωση. Απώτερο ζητούμενο των αλλαγών είναι να μειωθούν τα δημόσια έξοδα που αφορούν κοινωνικές δαπάνες έτσι ώστε όσο το δυνατόν πιο απρόσκοπτα να εξοφλείται το δημόσιο χρέος και οι πιστωτές να εισπράττουν τόκους και κεφάλαιο. Οι αλλαγές μάλιστα όπως τόνισε εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών θα πρέπει να ψηφισθούν και να υλοποιηθούν στο τρέχον πρόγραμμα. Δηλαδή εδώ και τώρα!

Οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις με επίκεντρο τις μαζικές απολύσεις και την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία. Η ενόχληση που προκαλεί το ελληνικό ρεκόρ στις απεργίες φάνηκε και στην τελευταία έκθεση του ΔΝΤ όπου τονίζεται η «ελληνική εξαίρεση» με το ρεκόρ των απεργιών, οι οποίες την περίοδο 2002-2007 ξεπέρασαν τις 350 ανά 1.000 εργαζόμενους. Μόνο ως μέτρο σύγκρισης να αναφερθεί ότι η Ισπανία, που κατέχει το αργυρό στις απεργίες, την ίδια περίοδο είχε λιγότερες από τις μισές όπως φαίνεται και στο σχετικό διάγραμμα.

Η προτεραιότητα που δίνουν ελληνική ολιγαρχία και πιστωτές στην προώθηση του αυταρχισμού σχετίζεται με την εξυπηρέτηση των υλικών συμφερόντων τους. Σε ομιλία του στον Ελληνικό Σύνδεσμο Βιομηχανιών Επωνύμων Προϊόντων στις 22 Φεβρουαρίου 2017 ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννης Στουρνάρας απέδωσε «τη διστακτικότητα των κυβερνήσεων να οικειοποιηθούν και να εφαρμόσουν με συνέπεια τα προγράμματα» στο «συγκρουσιακό κοινωνικό και πολιτικό κλίμα». Θέλουν αλλά δεν μπορούν, σαν να έλεγε. Επομένως επιθυμούν την κοινωνία στον γύψο για να επιβάλουν περισσότερα μέτρα φτώχειας! Και ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει να βγάλει σε πέρας τη βρόμικη δουλειά, ακυρώνοντας δημοκρατικές κατακτήσεις, όπως το δικαίωμα στην απεργία!

Η συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου ισοδυναμεί με μια ακόμη ήττα για την κυβέρνηση επειδή παρότι συμφώνησε σε όλα όσα της ζήτησαν οι δανειστές δεν έλαβε καμιά ανταμοιβή! Ούτε δέσμευση για ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (που κι αυτό τις τράπεζες θα ευνοήσει κι όχι την κοινωνία) ούτε καν μια υπόσχεση για άνοιγμα των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το δημόσιο χρέος, που θα σηματοδοτούσαν μια ψήφο εμπιστοσύνης. Καθόλου τυχαία ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μ. Μπαλαούρας χαρακτήρισε το αποτέλεσμα του Γιούρογκρουπ ως «τακτική ήττα». Το μόνο που δεν μας είπε είναι τον αριθμό της. Δικαίως γιατί έχει χάσει το μέτρημα…

Ήττα ισοδυναμούσαν για την κυβέρνηση και οι δηλώσεις της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, από το Βερολίνο όπου συναντήθηκε με την γερμανίδα καγκελάριο την Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017. Δηλώνοντας ότι θα απαιτηθεί χρόνος για να παρουσιαστεί το σχέδιο στο ΔΣ του Ταμείου επιβεβαίωσε ότι το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης μπορεί να απαιτήσει μήνες. Εκθέσεις ξένων τραπεζών αφήνουν ανοικτό το ενδεχόμενο να φτάσει ακόμη και καλοκαίρι, πιθανά τον Ιούλιο, όταν δηλαδή θα πρέπει να πληρωθούν γύρω στα 6 δισ. ευρώ σε ΔΝΤ, ΕΚΤ και κατόχους ομολόγων.

Χαστούκι επίσης για ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ ήταν η δήλωση της γαλλίδας διευθύντριας του ΔΝΤ ότι το ελληνικό χρέος δε χρειάζεται κούρεμα. Επί της ουσίας φάνηκε πόσο αφελείς ήταν οι ελπίδες της ελληνικής κυβέρνησης να ποντάρει στην (υπαρκτή) πίεση του ΔΝΤ για ονομαστική μείωση του χρέους, προσδοκώντας ότι θα προσεταιρισθεί το αμερικανικό κέντρο εναντίον του ευρωπαϊκού. Ωστόσο, πιο υπαρκτή ήταν εξ αρχής η συμφωνία Ευρωπαίων και Αμερικάνων (δηλ. ΕΜΣ, ΕΤΧΣ, και ΕΕ από τη μια και ΔΝΤ από την άλλη) να στραγγίξουν την Ελλάδα απομυζώντας και την τελευταία σταγόνα δημόσιων πόρων. Πολύ περισσότερο, αφότου η κυβέρνηση Τσίπρα υπέγραψε κατ’ επανάληψη ότι παραιτείται από το αίτημα κουρέματος του δημόσιου χρέους αρκούμενη σε παραμετρικές αλλαγές (μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση αποπληρωμών) ήταν θέμα χρόνου για το ΔΝΤ να συμβαδίσει με την γερμανική γραμμή. Στην πραγματικότητα το ΔΝΤ ακολούθησε τη γραμμή της κυβέρνησης Τσίπρα κατά γράμμα, για κακή μας τύχη…

Η κυβέρνηση έτσι κατάφερε και πήρε από τους δύο πιστωτές το χειρότερο: τη γερμανική εκδοχή αναδιάρθρωσης του χρέους και τη γραμμή του ΔΝΤ για τη λιτότητα. Ρεκόρ αποτυχιών, πλήρως προβλέψιμο…

Δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο Kommon

20η Φεβρουαρίου, η μέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ πάντα παραδίνεται

Το θέμα δεν είναι αν, το θέμα είναι πότε η κυβέρνηση θα υπογράψει φαρδιά πλατιά τη νέα συνθηκολόγηση, ελπίζοντας να πάρει το πράσινο φως των θεσμών για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης από το επόμενο συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, στις 20 Φεβρουαρίου.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Έτσι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, στις 20 Φεβρουαρίου 2017, στην επέτειο της υπογραφής της πρώτης συνθηκολόγησης με τους δανειστές, στις 20 Φεβρουαρίου 2015 που προεξόφλησε όλες τις μετέπειτα εξελίξεις (3^ο μνημόνιο, νέα μέτρα, κλπ.) θα καταφέρουν ένα νέο πλήγμα στα δικαιώματα των εργαζομένων ενταφιάζοντας συντάξεις, εισοδήματα και δημόσια περιουσία ακόμη και για μετά το 2018! Κι αυτό θα γίνει χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα κλείσει η αξιολόγηση, ούτε καν αν θα δοθούν ως επικοινωνιακό αντίβαρο μέτρα όπως η ένταξη στο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων από την ΕΚΤ (ποσοτική χαλάρωση) και το μεσοπρόθεσμο πακέτο ελάφρυνσης του χρέους.

Το πρόβλημα, ωστόσο, όπως συνέβαινε πάντα από το 2010, το έχουν οι δανειστές κι όχι η Ελλάδα. Στον πίνακα φαίνονται οι λήξεις του δημοσίου χρέους για το επόμενο διάστημα, εξαιρουμένων των εντόκων γραμματίων.

Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης (που έπρεπε να είχε γίνει από τον Φεβρουάριο του 2016) και η απελευθέρωση των δόσεων αν κάποιους επείγει είναι το ΔΝΤ που βιάζεται να αποπληρωθεί τα χρήματα που προσέφερε με το δεύτερο δάνειο το 2012. Επίσης, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που διατηρεί ομόλογα τα οποία δεν «κουρεύτηκαν» με την αναδιάρθρωση του 2012.

Επιπλέον, τους ιδιώτες ομολογιούχους που κι αυτοί με το «έτσι θέλω» εξαιρέθηκαν από το PSI στο οποίο ωστόσο εντάχθηκαν παρά τη θέλησή τους ασφαλιστικά ταμεία για να χάσουν 14 δισ. ευρώ από την περιουσία τους και μικροομολογιούχοι που καταστράφηκαν.

Επομένως, όλη η αγωνία για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης ως διακύβευμα έχει την ομαλή αποπληρωμή των δανειστών: ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΕΜΣ και κεφάλαια – γύπες που κρατούν τα ομόλογα.

Κι ενώ το ζητούμενο δεν είναι τίποτε άλλο από την εξόφληση των δανειστών (να μας δώσουν δηλαδή χρήματα για να τους τα επιστρέψουμε) τα μέτρα που απαιτούν συνολικού ύψους 4,5 δις. ευρώ ώστε να εξασφαλισθούν δημοσιονομικά πλεονάσματα ύψους 3,5% για μετά το 2018 είναι εξωφρενικά! Συγκεκριμένα:

Πρώτο, μείωση αφορολόγητου, από 8.636 ευρώ που είναι σήμερα για τον άγαμο πιθανά στα 5.000 ευρώ που θα σημάνει 600 ευρώ επιπλέον φορολογική επιβάρυνση για κάθε φορολογούμενο καθώς η έκπτωση φόρου θα μειωθεί από 1.900 σε 1.300 ευρώ.

Δεύτερο, μείωση συντάξεων, με την κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» η οποία θα εξασφάλιζε ότι οι παλιοί συνταξιούχοι δε θα υποστούν τις συνέπειες από τη μείωση συντάξεων που φέρνει το ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου.

Τρίτο, αύξηση του ΦΠΑ από το 13% στο 14% που θα δημιουργήσει νέο κύμα ανατιμήσεων σε λαϊκά είδη καθώς σε αυτό το συντελεστή υπάγονται τα περισσότερα είδη διατροφής (κρέατα, ψάρια, γαλακτομικά, κ.α.) πλήττοντας έτσι προνομιακά τα χαμηλά εισοδήματα.

Τέταρτο, ηλεκτρονικές δημοπρασίες, που θα διευκολύνουν τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας μιας κι έτσι τραπεζίτες και ΣΥΡΙΖΑ θα ξεπεράσουν το φυσικό εμπόδιο των αγωνιστών που με την παρουσία τους κάθε Τετάρτη δεν επιτρέπουν τη διεξαγωγή των πλειστηριασμών.

Πέμπτο, ξεπούλημα της ΔΕΗ, μέσω της πώλησης του 17% που έχει υπό τον έλεγχό του το ΤΑΙΠΕΔ μετά την απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων στις 8 Απριλίου 2014. Μέχρι τώρα όμως, όπως φαίνεται και στον πίνακα με τη μετοχική σύνθεση της ΔΕΗ, το δημόσιο διέθετε την πλειοψηφία των μετοχών (51,12%) αθροίζοντας το δικό του μερίδιο (34,12%) με το μερίδιο του ΤΑΙΠΕΔ. Αν αυτό το πακέτο μετοχών περάσει σε ιδιώτες, και ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ολοκληρώσουν το έργο που ξεκίνησε η ΝΔ, τότε η ΔΕΗ παύει και τυπικά πλέον να ανήκεις το δημόσιο, έστω κατά πλειοψηφία.

 

Έκτο, επώδυνες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, με απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων έτσι ώστε οι τραπεζίτες να ξεφορτωθούν πλεονάζον προσωπικό που έφεραν μαζί τους οι συγχωνεύσεις των προηγούμενων χρόνων.

Για όλα φταίει το ΔΝΤ;

Το επιχείρημα της κυβέρνησης είναι πώς …για όλα φταίει το ΔΝΤ! Ξεχνάει ωστόσο να πει ότι η Γερμανία απαίτησε και επέβαλε από το 2010 τη συμμετοχή του στο δανεισμό της Ελλάδας, ενώ η ίδια η κυβέρνηση ζήτησε επίσημα τη συμμετοχή του Ταμείου στο τρέχον τρίτο πρόγραμμα δανειοδότησης.

Την πρώτη φορά ο ίδιος ο Τσίπρας και τη δεύτερη φορά ο Τσακαλώτος με επιστολή του στην Λαγκάρντ τον Ιούλιο του 2015.

Το σημαντικότερο ωστόσο πώς ακόμη κι αν ΔΝΤ και Γερμανία διαφωνούν σε σχέση με το δημόσιο χρέος (με τον μεν Ταμείο να το κρίνει «εξαιρετικά μη βιώσιμο» ζητώντας επιτάχυνση των μέτρων ελάφρυνσης ενώ η Γερμανία παραμένει αμετακίνητη) συμφωνούν απολύτως για την ανάγκη λήψης μέτρων άγριας λιτότητας που θα εξασφαλίσουν πλεονάσματα στο διηνεκές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να προσφέρει κουτόχορτο εντός κι εκτός του κόμματος δημιουργώντας την εντύπωση πως με τη Γερμανία όλα πάνε καλά και το πρόβλημα υφίσταται με τους συνήθεις γκρινιάρηδες του ΔΝΤ. Το πρωτοσέλιδο της σαββατιάτικης Αυγής, με τίτλο «Σύμπνοια με Βερολίνο», ήταν ενδεικτικό όχι μόνο των αυταπατών αλλά και της υποτέλειας που δείχνει ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη Μέρκελ, την οποία πριν δύο χρόνια αντιμετώπιζε σαν αιτία όλων των συμφορών…

Αυταπάτες ωστόσο δημιουργούν κι άλλες κριτικές όπως του Γιάννη Βαρουφάκη, η οποία δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών το Σάββατο 4/2/2016 (εδώ το πλήρες άρθρο) που μπορεί να καλούν τον Τσίπρα να μην αποδεχθεί τα αντιλαϊκά μέτρα και να προχωρήσει σε ρήξη, εξακολουθούν ωστόσο και περιγράφουν τη ρήξη σε ένα πλαίσιο συνέχειας και πλήρους σεβασμού των εικονισμάτων της οικονομικής ορθοδοξίας. Δηλαδή, πρώτο, εντός της ευρωζώνης, δεύτερο, με πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 1,5% και τρίτο συρρικνώνοντας το στόχο της διαγραφής του χρέους, όπως τεκμηριωμένα το έθεσε η Επιτροπή Αλήθειας της Βουλής το 2015, στο αίτημα της αναδιάρθρωσης των ακούρευτων ομολόγων της ΕΚΤ.

Μια τέτοια έκπτωση στόχων απέχει παρασάγγας όχι μόνο από το δίκαιο αλλά και από το αναγκαίο που περιλαμβάνει τη διαγραφή χρέους του ΔΝΤ. Αίτημα για το οποίο επιχειρηματολόγησε την ίδια μέρα από τη σελίδα του ειδησεογραφικού πρακτορείου Bloomberg ακόμη και πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, σε ένα βαρυσήμαντο άρθρο του. (Βλέπε εδώ).

Όταν ακόμη και στελέχη του ΔΝΤ θέτουν ζήτημα διαγραφής του χρέους του ΔΝΤ δεν είναι αυτολογοκρισία η εξαφάνιση αυτού του αιτήματος απ’ όσους αναφέρονται στη ρήξη;

Απέναντι σε αυτή τη ζοφερή προοπτική που καθιστά θέμα χρόνου ένα νέο πολυνομοσχέδιο αντιλαϊκών μέτρων, η λύση της άμεσης ρήξης με παύση πληρωμών επί του δημόσιου χρέους, έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ είναι η πλέον συμφέρουσα για τους εργαζομένους, όρος σωτηρίας για να σωθούν οι συντάξεις και η δημόσια περιουσία και να αποτραπεί η νέα φορολεηλασία.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα Kommon