Πρώτη υποχώρηση για τα εργασιακά
ΒΡΑΖΕΙ ΤΟ ΠΑΣΟΚ
Μια μικρή ανακούφιση προσέφερε η απόφαση του υπουργού Εργασίας και ανδρείκελου του ΣΕΒ, Ανδρέα Λοβέρδου, να ακυρώσει το σχέδιο υλοποίησης των αλλαγών στα εργασιακά μέσω προεδρικού διατάγματος και να φέρει τις προτεινόμενες αλλαγές για ψήφιση στην Βουλή. Η αλλαγή αυτή ήλθε ως αποτέλεσμα των απρόβλεπτων σε έκταση, για τις Μαρίες Αντουανέτες του ΠΑΣΟΚ, μαζικών αντιδράσεων. Ταυτόχρονα η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πετάει το μπαλάκι στους βουλευτές που πλέον δεν μπορούν να επικρίνουν την κυβέρνηση εκ του ασφαλούς και τίθενται έτσι προ των ευθυνών τους: Είτε να γίνουν φερέφωνα του ΔΝΤ και του ΣΕΒ ακολουθώντας τον δρόμο του Λοβέρδου, που έχει μετατραπεί σε παιδί για τα θελήματα της τρόικας (θυσιάζοντας εννοείται τις αρχηγικές του φιλοδοξίες στο βωμό του ΔΝΤ) είτε να ακολουθήσουν τον δρόμο που προς τιμήν τους επέλεξαν με αφορμή την ψήφιση στη Βουλή του μνημονίου της ντροπής οι ανεξάρτητοι πλέον βουλευτές Σ. Σακοράφα, Γ. Δημαράς και Β. Οικονόμου. Είναι αναγκαίο δε να τονιστεί ότι τυχόν ψήφιση του απαράδεκτου νόμου για τα εργασιακά χωρίς απώλειες θα ενισχύσει τη θέση του Παπανδρέου, επιταχύνοντας από την άλλη τη ραγδαία φθορά του κόμματος που ήδη καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις.
Η στάση της κυβέρνησης υπαγορεύτηκε επίσης και από τα μηνύματα που λάμβανε ότι ήταν πολύ πιθανό το Συμβούλιο Επικρατείας να έκρινε ως αντισυνταγματικές πολλές από τις προβλέψεις του προεδρικού διατάγματος κι έτσι να παγιδευόταν σε μια δικαστική διαμάχη αδυνατώντας να περάσει έγκαιρα τις επίμαχες αλλαγές. Κι εδώ ο χρόνος είναι που έχει την πρωτοκαθεδρία καθώς η κυβέρνηση βιάζεται να περάσει τα πλέον ακανθώδη μέτρα τώρα, πριν τον Αύγουστο δηλαδή, ώστε τον Σεπτέμβρη που η οργή της κοινωνίας θα χτυπήσει… κόκκινο να μη υπάρχουν αφορμές εντάσεων και απρόβλεπτων εκρήξεων.
Το κλίμα ωστόσο από τώρα είναι εκρηκτικό και προμηνύεται ένα καυτό καλοκαίρι, ανάλογο εκείνου που έζησε ο Μητσοτάκης με αφορμή την διάλυση της ΕΑΣ. Το γεύτηκε ο ίδιος ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, Σ. Ξυνίδης την προηγούμενη Τρίτη κατά τη διάρκεια σύσκεψης με συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, παρόντος και του προέδρου της ΑΔΕΔΥ, Σπ. Παπασπύρου. Δεδομένου ότι κι οι παραβρισκόμενοι δεν συγκαταλέγονται στους πλέον αναξιοπαθούντες, τα βρισίδια που άκουσε ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, που δεν λέγονται ούτε στα λαϊκά καφενεία τουλάχιστον χωρίς σοβαρές συνέπειες, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου της ογκούμενης κοινωνικής διαμαρτυρίας, που για να ξεσπάσει και να τα παρασύρει όλα περιμένει μονάχα μια μικρή αφορμή. Τίποτε άλλο…
-
Εκτίναξη της ανεργίας σε πρωτοφανή ποσοστά, αύξηση της φτώχειας μεταξύ των εργαζομένων που θα δουν τους μισθούς τους να πέφτουν σε τριτοκοσμικά επίπεδα και των ανέργων και κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας υπόσχεται ο νέος νόμος για τα εργασιακά που θα ψηφιστεί τις επόμενες δύο εβδομάδες.
-
Η αλλαγή των όρων προσφυγής στον Οργανισμό Διαιτησίας τορπιλίζει το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων
Εντελώς αδιάφορες και διακοσμητικού χαρακτήρα είναι οι αλλαγές που συνόδευσαν την δημοσιοποίηση και την κατάθεση στη Βουλή υπό μορφή νόμου του προεδρικού διατάγματος για τα εργασιακά. Οι μεταβολές έγιναν μόνο και μόνο για να δοθεί η δυνατότητα αναδίπλωσης σε εκείνους του βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που τις προηγούμενες μέρες αποδοκίμαζαν τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις και να μην γελάει μαζί τους ο κόσμος κι οι ψηφοφόροι τους για τη νέα τους κωλοτούμπα – άθλημα που έχει μετατραπεί σε δεύτερη φύση κάθε καλού ΠΑΣΟΚου βουλευτή. Πρόκειται για την αύξηση του χρόνου προειδοποίησης πριν την απόλυση που δεν στοιχίζει το παραμικρό στην εργοδοσία, την μείωση από τα 55 στα 57 χρόνια του ορίου ηλικίας που επιτρέπεται η αυτασφάλιση, κ.α.
Οι σημαντικότερες ωστόσο ανατροπές που έφερε το προεδρικό διάταγμα έμειναν ανέγγιχτες. Πρόκειται για ανατροπές που συνιστούν μια άνευ προηγουμένου κοινωνική οπισθοδρόμηση και σηματοδοτούν την καταστρατήγηση των πιο θεμελιωδών εργατικών κατακτήσεων. Αν τυχόν και γίνουν νόμος αυτές οι προτάσεις οι εργαζόμενοι θα δουν να εξαφανίζεται κάθε δίχτυ ασφαλείας που τους προστάτευε από την εργοδοτική αυθαιρεσία. Η εφαρμογή τους δε αποτελούσε επί χρόνια μύχια επιθυμία της ελληνικής αστικής τάξης κι υπ’ αυτή την έννοια ξεπερνάει τις δεσμεύσεις που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο. Με την εφαρμογή αυτών των μέτρων το επίπεδο των κοινωνικών κατακτήσεων θα οδηγηθεί στην εποχή της πρώιμης βιομηχανικής επανάστασης. Κι αυτό μάλιστα σε μια εποχή συγκλονιστικών δυνατοτήτων που όλο και περισσότερος πλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια. Χαρακτηριστικά, με βάση έρευνα της Μπανκ οφ Αμέρικα, ο αριθμός των πλουσίων με περιουσία άνω του 1 εκ. δολ. κατά το 2009 αυξήθηκε σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο κατά 17%, φθάνοντας τα 10 εκ. άτομα. Η δε περιουσία τους αυξήθηκε κι αυτή κατά 19% φθάνοντας τα 39 τρισ. δολ., ποσό που είναι τριπλάσιο από το ΑΕΠ των ΗΠΑ! Ας δούμε όμως πως δημιουργείται και πως συγκεντρώνεται – σπυρί, σπυρί! – αυτός ο πλούτος.
Οι προτεινόμενες αλλαγές στα εργασιακά όπως έγιναν γνωστές την Παρασκευή από τον εντολοδόχο υπουργό της τρόικας, Α. Λοβέρδο, αφορούν:
Πρώτα και κύρια την διευκόλυνση των απολύσεων. Στο εξής οι απολύσεις θα είναι πιο φθηνές και πιο εύκολες. Οι απολύσεις γίνονται συμφέρουσες για το κεφάλαιο από τη στιγμή που μειώνεται πιο κάτω κι από το 50% το κόστος της αποζημίωσης που στο εξής θα καταβάλλεται κι αυτό μάλιστα με… δόσεις. Χαρακτηριστικά, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ – μαριονέτες των βιομηχάνων προτείνει αντί του 1 μισθού με τον οποίο αποζημιωνόταν μέχρι τώρα ένας εργαζόμενος που δούλευε από 2 μήνες μέχρι 1 έτος, στο εξής να αποζημιώνεται με μισό μισθό. Η αποζημίωση 2 μηνών που αναλογούσε σε όσους απασχολούνταν από 1 έως 4 έτη, κόβεται στη μέση και μετατρέπεται σε αποζημίωση 1 μήνα, κοκ. Επίσης τα ανώτατα επιτρεπόμενα ποσοστά απολύσεων που υπήρχαν ως τώρα (2% για παράδειγμα για επιχειρήσεις με προσωπικό άνω των 200 ατόμων) αυξάνονται σημαντικά. Συνολικά πρόκειται για δώρο στο κεφάλαιο που θα έχει ως αποτέλεσμα ένα πρωτοφανές κύμα απολύσεων. Είναι άλλωστε κοινό μυστικό ότι οι επιχειρήσεις περίμεναν εδώ και καιρό τον συγκεκριμένο νόμο, καθυστερώντας τις απολύσεις, οπότε με την αύξησή του θα έχουμε ένα τσουνάμι απολύσεων. Για τους εργαζόμενους η σχετική διάταξη θα σημάνει αρχικά την εκτίναξη της ανεργίας σε επίπεδα πρωτοφανή για την μεταπολεμική Ελλάδα. Μάλιστα η ανεργία θα θίγει όλο και συχνότερα μεγάλους σε ηλικία εργαζόμενους που θα πληγούν με προνομιακό τρόπο από τις αλλαγές. Η σχετική διάταξη επίσης θα προκαλέσει την εξαθλίωση χιλιάδων ανέργων που με τη μισή πλέον αποζημίωση θα τους είναι αδύνατο ακόμη και να βιοποριστούν. Πώς θα καλύψουν το κόστος του ενοικίου, της διατροφής και της ιατροφαρμακευτικής τους περίθαλψης σε ένα περιβάλλον συνεχών ανατιμήσεων και διάλυσης κάθε δημόσιας υποδομής παροχής κοινωνικών υπηρεσιών;
Η απόλυση των μεγάλων σε ηλικία εργαζομένων θα προσλάβει διαστάσεις χιονοστιβάδας καθώς ταυτόχρονα με το φθήνεμα αυτής της διαδικασίας γίνεται πολύ πιο συμφέρουσα οικονομικά (πέρα από αποδοτική) η πρόσληψη νέων. Η δυνατότητα αμοιβής νεοεισερχομένων στην αγορά εργασίας από 15 – 18 ετών με 518 ευρώ (75% του κατώτατου μισθού των 740 ευρώ) με 592 ευρώ για όσους είναι έως 21 ετών (το 80% του κατώτατου μισθού των 740 ευρώ) και με 629 ευρώ για όσους είναι 21 – 25 ετών (85% του κατώτατου μισθού) ισοδυναμεί με την επίσημη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, με την δημιουργία εργαζομένων πολλαπλών ταχυτήτων, με τον περαιτέρω κατακερματισμό της αγοράς εργασίας, με την ακύρωση στην πράξη της συνταγματικής αρχής ίση αμοιβή για ίση εργασία! Είναι μια «πάσα» στην εργοδοσία που έτσι θα μπορεί να απολύει τους σχετικά «ακριβούς» λόγω προϋπηρεσίας και πολλών επιδομάτων μεγάλους σε ηλικία εργαζομένους και να προσλαμβάνει νέους, που θα καταδικάζονται να ζουν στη φτώχεια.
Όσο για την «υποχώρηση» του υπουργού των βιομηχάνων, Ανδρέα Λοβέρδου, που τελευταία στιγμή ανέθεσε στον ΟΑΕΔ να καταβάλει την διαφορά από τη συλλογική σύμβαση είναι στάχτη στα μάτια, μια κι ο ΟΑΕΔ κατ’ αρχήν είναι μόνιμα ελλειμματικός. Από πού θα βρει τα χρήματα για να πληρώσει τους νέους εργαζόμενους; Αν το εννοούσε αυτό που έλεγε θα έπρεπε ταυτόχρονα να προχωρούσε και στην εκταμίευση των σχετικών πόρων ο Λοβέρδος, ο οποίος στη συνέντευξη Τύπου προχθές όλο ξεδιαντροπιά και γλυκιά νοσταλγία προφανώς για τα μετεμφυλιακά χρόνια 1950 – 1974 δήλωσε πως “η σωτηρία της πατρίδας επιβάλλει το τέλος της μεταπολιτευτικής ευδαιμονίας”! Ακόμη όμως και να υλοποιηθεί αυτή η εξαγγελία θα πρόκειται για την απαλλαγή της εργοδοσίας από ένα κόστος το οποίο στο εξής μεταβιβάζεται στον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή στους φορολογούμενους και τελικά στους εργαζόμενους! Άραγε εδώ δεν ισχύει η συνήθης πειθαρχία για τα δημόσια έσοδα, που δεν επιτρέπει την παραμικρή σπατάλη; Προφανώς όχι. Παρατηρείται μάλιστα η εξής παραδοξότητα: Ένας νόμος που υποτίθεται πως εφαρμόζεται για την μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων (ενώ στην πραγματικότητα είναι άσχετος, με τη δημοσιονομική εξυγίανση να λειτουργεί απλώς ως μια καλή αφορμή) στην πράξη να αυξάνει τα δημοσιονομικά ελλείμματα προβλέποντας νέες δωρεές στην εργοδοσία! Υπάρχει πιο μεγαλειώδης απόδειξη για την υποκρισία τους και τις τεράστιες ευθύνες που φέρουν κυβέρνηση και αστική τάξη για τον εκτροχιασμό των δημόσιων οικονομικών;
Μείζονος σημασίας μεταβολή αποτελεί κι η κατάργηση στην πράξη του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας καθώς στο εξής για να γίνει προσφυγή θα απαιτείται συναίνεση μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. Δεν θα μπορούν δηλαδή να προσφεύγουν μόνοι τους οι εργαζόμενοι όπως συνέβαινε ανέκαθεν, μετά δηλαδή την ψήφιση του σχετικού νόμου το 1990. Ειδικότερα στο άρθρο 74 αναφέρεται: “Η προσφυγή στη διαιτησία μπορεί να γίνεται και μονομερώς από συνδικαλστικές οργανώσεις εργαζομένων, εφόσον αποδέχονται την πρόταση του μεσολαβητή που απορρίπτει ο εργοδότης, εφόσον δεν αφορά πρόταση για κλαδική, επιχειρηματική ή ομοιοεπαγγελματική σύμβαση εργασίας”! Και τότε τι άλλο θα μπορούσε να αφορά;
Οι δραματικές συνέπειες που θα έχει αυτή η αλλαγή στις ίδιες τις συλλογικές διαπραγματεύσεις τεκμηριώθηκε από τον αν. καθηγητή του ΔΠΘ, Γιώργο Κατρούγκαλο στην Ελευθεροτυπία της Τρίτης 22 Ιούνη: «Σήμερα οι διαιτητικές αποφάσεις αποτελούν ένα πολύ μικρό ποσοστό των συλλογικών ρυθμίσεων. Αυτό όμως συμβαίνει γιατί οι εργοδότες διαπραγματεύονται και καταλήγουν σε συμφωνία με τα εργατικά σωματεία ακριβώς γιατί γνωρίζουν ότι εάν δεν το κάνουν, υπάρχει κι η Διαιτησία ως έσχατο καταφύγιο. Εάν λείψει αυτή η δυνατότητα, ολόκληροι τομείς εργασιακών σχέσεων θα μείνουν αρρύθμιστοι, όπως επιθυμούν οι άγγελοι των νεοφιλελεύθερων άγριων αγορών. Θυμίζω ότι οι τράπεζες πρώτες έσυραν τον χορό αυτό, αρνούμενες να διαπραγματευτούν με την ΟΤΟΕ τη σύναψη κλαδικής συλλογικής σύμβασης και ότι μόνον ο ΟΜΕΔ έδωσε λύση στο αδιέξοδο».
Ταυτόχρονα με τα παραπάνω μέτρα ο νέος νόμος για τα εργασιακά δίνει τη δυνατότητα στη εργοδοσία να επιβάλλει στις κλαδικές συμβάσεις εργασίας χαμηλότερους μισθούς απ’ αυτούς που προβλέπονται στη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, ανατρέποντας μια πρακτική δεκαετιών που ήθελε τις επιμέρους συμβάσεις να βελτιώνουν τις κατακτήσεις της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης, έστω και οριακά. Πλέον καταργείται και αυτό το δίχτυ προστασίας, προς όφελος της εργοδοσίας που θα μπορεί να εκβιάζει: ή τρεις κι εξήντα κατοχυρωμένες ή τα ίδια λεφτά στην πράξη, χωρίς καν σύμβαση εργασίας.
Τα παραπάνω μέτρα που θα οδηγήσουν σε κοινωνικό Μεσαίωνα δεν είναι παρά μόνο η αρχή! Το μνημόνιο προβλέπει κι άλλα μέτρα στο εργασιακό, όπως για παράδειγμα: «μείωση της αμοιβής της υπερωριακής εργασίας και μεγαλύτερη ευελιξία στη διαχείριση του χρόνου εργασίας. Τοπικά σύμφωνα που θέτουν τις μισθολογικές αυξήσεις χαμηλότερα από τις κλαδικές συμφωνίες και εισάγουν αμοιβές που θα συνδέονται με την παραγωγικότητα σε επίπεδο επιχείρησης». Στο ίδιο κεφάλαιο, «Ενέργειες για τον τρίτο απολογισμό (να έχουν ολοκληρωθεί έως το τέλος του τέταρτου τριμήνου 2010)», αναφέρεται επίσης πως πρέπει «οι τρέχοντες κατώτατοι μισθοί να παραμείνουν σταθεροί σε ονομαστικούς όρους για τρία χρόνια», κάτι που θίχτηκε και στη συνέντευξη Τύπου της Παρασκευής προμηνύοντας άμεσες κρατικές παρεμβάσεις προς όφελος της εργοδοσίας.
Την κατάργηση 16 δημόσιων οργανισμών, 4 ανωνύμων εταιρειών και την συγχώνευση 13 δημόσιων φορέων ανακοίνωσε η κυβέρνηση την προηγούμενη εβδομάδα, εφαρμόζοντας έναν ακόμη όρο του μνημονίου. Πρόκειται για υπηρεσίες που μπορεί τα τελευταία χρόνια να μετατράπηκαν σε γραφειοκρατικά απολιθώματα ωστόσο ιδρύθηκαν για να στηρίξουν την κοινωνική πολιτική (Εθνικό Κέντρο Ερευνών Υγείας, Εθνικό Παρατηρητήριο Ατόμων με Αναπηρία, κ.α.), τον πολιτισμό (Εθνική Ακαδημία Γραμμάτων και Επιστημών, Ιόνιος Ακαδημία, κ.α.) ή για να εφαρμόσουν μια στοιχειώδη βιομηχανική πολιτική μέσω της κρατικής παρέμβασης (Ελληνικό Κέντρο Αργυροχρυσοχοΐας, Κέντρο Ελληνικής Γούνας, κ.α.). Όλα αυτά πλέον τα σχέδια ανήκουν στο παρελθόν, μαζί με τις θέσεις εργασίας που περιελάμβαναν. Γιατί, μπορεί η απόλυση των 296 εργαζομένων από την ΑΓΡΟΓΗ που προσελήφθησαν στις 4 Αυγούστου με υπουργική απόφαση να μην προκαλεί κύματα αλληλεγγύης στους εργαζόμενους (ξέροντας ότι επρόκειτο για σκανδαλώδεις ρουσφετολογικές προσλήψεις) η κατάργηση ωστόσο ακόμη κι αυτών των θέσεων εργασίας μειώνει το συνολικό επίπεδο απασχόλησης κι αυξάνει τις στρατιές των ανέργων. Προετοιμάζει επίσης την απόλυση κι άλλων δημοσίων υπαλλήλων, με το σκεπτικό ότι καταργούνται οι οργανικές τους θέσεις.
Δραματικά αποτελέσματα στο επίπεδο της απασχόλησης θα έχει και η σχεδιαζόμενη αναδιάρθρωση – συρρίκνωση του ΟΣΕ, η οποία επίσης προβλέπεται από το μνημόνιο της ντροπής. Στις εξαγγελίες που θα γίνουν αυτή την εβδομάδα θα περιλαμβάνεται η αύξηση των εισιτηρίων, η μείωση των δρομολογίων κι επίσης του προσωπικού κατά 2.000 που θα φτάσει τους 4.000 αν και σύμφωνα με τις δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού Δ. Ρέππα το «πλεονάζον» προσωπικό δεν θα απολυθεί, αλλά θα μεταταχθεί σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου. Η υποβάθμιση του ΟΣΕ (αφού πρώτα έπαιξε μια χαρά για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ το ρόλο του ως οχήματος για τις μίζες από τη Ζίμενς) θα οδηγήσει στην αύξηση του κόστους μετακινήσεων για τα πιο φτωχά στρώματα της ελληνικής υπαίθρου και τους φοιτητές.
Οι χειρότερες αλλαγές όμως δεν αφορούν το επίπεδο τιμών, που είναι ήδη απαγορευτικό, όπως μαρτυρά η αύξηση του πληθωρισμού στο 5,4% και θα ανέβει κι άλλο από την 1η Ιουλίου όταν θα εφαρμοστεί ο αυξημένος ΦΠΑ. Το χειρότερο είναι το οικονομικό μοντέλο που συνειδητά μεν, σιωπηρά δε σχεδιάζει το ΠΑΣΟΚ με αυτές τις αλλαγές. Προετοιμάζοντας το έδαφος για την εξαγορά του ΟΣΕ από την κινέζικη COSCO (ή κάποια άλλη πολυεθνική επιχείρηση) αποψιλώνουν το έδαφος επί του οποίου μπορεί να αναπτυχθεί η παραγωγή κοινωνικά αναγκαίων προϊόντων και υπηρεσιών. Τα δισ. από την άλλη που υπόσχεται η κάθε COSCO αποτελούν δηλητηριασμένο φρούτο καθώς λειτουργούν ως πολιορκητικός κριός που ενοποιεί χωρικά και καθετοποιεί παραγωγικά τις οικονομικές δραστηριότητές της εις βάρος της εγχώριας παραγωγής και των θέσεων εργασίας. Ταυτόχρονα το ντάμπινγκ των τιμών αποκτά νέα ώθηση με μοναδικούς χαμένους τις ανώτερες μισθολογικές κατακτήσεις των εργαζομένων στη Δύση. Πολλαπλά επομένως είναι τα οφέλη που δρέπει το κεφάλαιο από τέτοιες μεταβιβάσεις. Αντίθετα με τους εργαζομένους…
Όπως ακριβώς αναμενόταν, η πορεία υλοποίησης του μνημονίου πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Για την ακρίβεια ό,τι αφορά τους ονομαστικούς του στόχους όπως είναι η μείωση των ελλειμμάτων, καθώς η επίτευξη του στόχου μείωσης του κατά το πρώτο πεντάμηνο οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην συρρίκνωση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων κατά 30%, την μεταφορά των πληρωμών ακόμη και για εξοπλιστικά προγράμματα τους επόμενους μήνες και την άρνηση του υπουργείου να επιστρέψει, όπως υποχρεούται, φόρους προς τις επιχειρήσεις. Το υπουργείο Οικονομικών κοινώς επιδίδεται στην ίδια δημιουργική λογιστική, την οποία μετέτρεψαν σε επιστήμη οι προκάτοχοί του Γ. Παπακωνσταντίνου προκαλώντας μύριες όσες καταγγελίες του, τον πρώτο καιρό που ανέλαβε τα καθήκοντά του. Τώρα όμως σιγή ιχθύος. Πώς αλλιώς θα καλυπτόταν η αναπάντεχη υστέρηση των εσόδων του προϋπολογισμού λόγω της ύφεσης;
Από την άλλη οτιδήποτε περιλαμβάνεται στο μνημόνιο και αφορά αντιλαϊκές πολιτικές εφαρμόζεται πολύ πιο γρήγορα κι από τα χρονοδιαγράμματα. Όπως για παράδειγμα οι υπερεξουσίες με τις οποίες θωρακίζεται ο υπουργός Οικονομικών ο οποίος θα έχει λόγο για τα οικονομικά κάθε δημόσιου φορέα. Το σχετικό νομοσχέδιο προκάλεσε την αντίδραση της Βάσως Παπανδρέου καθώς επιταχύνει την περιθωριοποίηση της Βουλής και την αναβάθμιση των οικονομικών υπουργείων κι ιδιαίτερα του Οικονομικών, που μετατρέπεται σε υπουργείο δοσίλογων συνεργατών της τρόικας.
Με βήμα ταχύ επίσης προχωρά και η νομοθετική κατοχύρωση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που προβλέπεται στο μνημόνιο το οποίο θα προικισθεί με 10 δισ. που θα πάνε στις τράπεζες από τα 110 δισ. δια της συνολικής δανειοδότησης. Στο παράρτημα 2 του μνημονίου περιλαμβάνεται κι ο εξής αποικιοκρατικός όρος που δίνει στην τρόικα εξουσίες που θα ζήλευαν κι οι Ναζί την περίοδο της γερμανικής κατοχής: «Η νομοθεσία θέσπισης του Ταμείου θα προβλέπει ότι κατά την εκτέλεση των υπό του νόμου καθηκόντων τους, ούτε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, ούτε κάποιο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου θα αναζητήσουν ή θα λάβουν οδηγίες από την ελληνική κυβέρνηση ή από άλλο κρατικό φορέα»! Τα 10 δισ. θεωρείται βέβαιο από στελέχη του κλάδου πως δεν θα παίξουν έναν παθητικό ρόλο καλύπτοντας απλώς και μόνον κενά που θα δημιουργηθούν, αν τεθεί σε κίνδυνο η φερεγγυότητα κι η σταθερότητα του συστήματος. Αντίθετα λέγεται πώς θα αξιοποιηθούν στην κατεύθυνση επιτάχυνσης των διαδικασιών εξαγορών και συγχωνεύσεων στο τραπεζικό σύστημα μέχρι η σημερινή πολυδιάσπαση να οδηγήσει στις 2,5 τράπεζες που κατά τον πρόεδρο της Άλφα Μπανκ, Γιάννη Κωστόπουλο, χωράει η ελληνική αγορά. Σε αυτή την προοπτική είναι πολύ πιθανό η αύξηση του ορίου απολύσεων που περιλαμβάνεται στο εργασιακό νομοσχέδιο να φανεί πολύτιμη πρώτα και κύρια στους τραπεζίτες ώστε τα σχέδια συγκεντροποίησης του κεφαλαίου να προχωρήσουν με το μικρότερο δυνατό κόστος: απολύοντας δηλαδή όσους εργαζόμενους χαρακτηρισθούν ακόμη μια φορά «πλεονάζοντες». Ρόλο επιταχυντή σε αυτή την πορεία βίαιης αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος έπαιξε η υποβάθμιση των ελληνικών ομολόγων από την Μούντι’ς την προηγούμενη εβδομάδα. Η υποβάθμιση τους κατά 4 ολόκληρες θέσεις, στην κατηγορία των σκουπιδιών δεν έπληξε μόνο το ελληνικό χρέος όπως φάνηκε από την εκτίναξη των ασφαλίστρων κινδύνου έναντι χρεοκοπίας σε ιστορικά επίπεδα και τις μαζικές ρευστοποιήσεις κρατικών ομολόγων από διεθνείς επενδυτές με αποτέλεσμα η απόδοση του δεκαετούς την περασμένη Τετάρτη να υπερβεί το 10%. Έπληξε αυτόματα και τις ελληνικές τράπεζες που είδαν τις μετοχές τους να γίνονται κι αυτές σκουπίδια, υπογραμμίζοντας έτσι για μια ακόμη φορά τις καταστρεπτικές συνέπειες από την προσφυγή στον μηχανισμό ΔΝΤ – ΕΕ.
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ: Συνθλίβονται τα τελευταία υπολείμματα του κράτους πρόνοιας
Λεωνίδας Βατικιώτης 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.