Καθηλωμένοι στο Αφγανιστάν οι Αμερικανοί

Ξεχείλιζαν αυτοπεποίθηση οι δηλώσεις του εκπροσώπου Τύπου των Ταλιμπάν προς το δίκτυο Αλ Τζαζίρα, αμέσως μετά την ανακοίνωση του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ ότι διακόπτει τις ειρηνευτικές συνομιλίες με τους αφγανούς αντάρτες, ακυρώνοντας την προγραμματισμένη επίσκεψή τους στις ΗΠΑ: «Υπήρχαν δύο τρόποι να τελειώσει η κατοχή στο Αφγανιστάν. Ο ένας ήταν η τζιχάντ και η μάχη και ο άλλος ήταν οι συνομιλίες και οι διαπραγματεύσεις. Αν ο Τραμπ θέλει να διακόψει τις συνομιλίες, θα ακολουθήσουμε τον πρώτο τρόπο και σύντομα θα το μετανιώσουν».

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Η διακοπή των ειρηνευτικών συνομιλιών δικαιολογήθηκε από τον Τραμπ την Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου λόγω μιας επίθεσης αυτοκτονίας που πραγματοποιήθηκε στην Καμπούλ. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσουν τη ζωή τους 12 άνθρωποι, «περιλαμβανομένου κι ενός Αμερικανού στρατιώτη», όπως μετέδωσαν όλα σχεδόν τα Μέσα, πιστεύοντας ακράδαντα υποθέτουμε ότι η ζωή ενός Αμερικανού στρατιώτη έχει μεγαλύτερη αξία από τη ζωή όχι μόνο ενός Αφγανού πολίτη, αλλά ακόμη κι ενός Ρουμάνου στρατιώτη που συγκαταλεγόταν στα θύματα της βομβιστικής επίθεσης. Ο Τραμπ κατηγόρησε τους Ταλιμπάν ότι με αυτή την επιχείρηση επιχείρησαν να βελτιώσουν τις διαπραγματευτική τους θέση έναντι των ΗΠΑ, κάτι που υποτίθεται ότι εξόργισε τον Τραμπ…

Η αλήθεια είναι πώς ακριβώς την ίδια τακτική ενίσχυσης της διαπραγματευτικής θέσης τους ακολουθούν κι οι ΗΠΑ. Σύμφωνα με δήλωση του Μάικ Πομπέο μόνο τα τελευταίες 10 ημέρες είχαν χάσει τη ζωή τους από αμερικανικά πυρά περισσότεροι από 1.000 Ταλιμπάν. Αυτή η τακτική μάλιστα της έντασης των επιθέσεων ακολουθούταν με συνέπεια κι από τα δύο μέρη κατά η διάρκεια όλων των τελευταίων μηνών που ήταν σε εξέλιξη οι συνομιλίες. Τίποτε το απροσδόκητο επομένως δε μεσολάβησε που ανάγκασε τον Τραμπ να αλλάξει το σχεδιασμό του!

Αυτό όμως που γινόταν όλο και περισσότερο εμφανές όσο πλησίαζε η ημέρα της υπογραφής της συμφωνίας, που θα επέτρεπε την αποχώρηση των 13.000-14.000 Αμερικανών στρατιωτών και των 17.000 άλλων στρατιωτών από 39 χώρες μέλη του ΝΑΤΟ και συμμάχους των ΗΠΑ, ήταν οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα προκαλούσε στην εσωτερική ζωή του Αφγανιστάν και όχι μόνο. Για να προβλέψουμε την επόμενη μέρα της συμφωνίας που δεν υπογράφτηκε, χρειάζεται μια σύντομη αναδρομή στον μακροβιότερο πόλεμο που έχουν διεξάγει οι ΗΠΑ. Η εισβολή 1.300 Αμερικανών στρατιωτών στο Αφγανιστάν το Νοέμβριο του 2001, με αφορμή τις επιθέσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ, ανέτρεψε μέσα σε λίγες εβδομάδες την κυβέρνηση των Ταλιμπάν, που ήλεγχε τη χώρα από το 1996 κι έγινε στόχος των ΗΠΑ επειδή δεν παρέδωσε τον Μπιν Λάντεν. Ο αριθμός των αμερικανών στρατιωτών συνεχώς αυξανόταν για να φτάσει επί Ομπάμα τον Αύγουστο του 2010 τους 100.000. Αμέσως μετά ξεκίνησε η σταδιακή τους αποχώρηση, βοηθούσης και της εκτέλεσης του αρχηγού της Αλ Κάιντα τον Μάιο του 2011. Η σταδιακή ωστόσο απεμπλοκή διακόπηκε το 2016 και το Πεντάγωνο άρχισε να στέλνει επιπλέον στρατό, όταν γίνονται ορατές οι επιτυχίες των Ταλιμπάν. Με άλλα λόγια, το επιχείρησε ακόμη κι ο Ομπάμα που διέκειτο πολύ πιο αρνητικά απέναντι στις επεμβάσεις του αμερικανικού στρατού στο εξωτερικό, αλλά απέτυχε… Γιατί να πετύχει το σχέδιο απεμπλοκής του Τραμπ;

Ο κίνδυνος που ορθώνεται από την υπογραφή του σχεδίου ειρήνευσης σχετίζεται με την ανακατάληψη ολόκληρου του Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν! Με βάση αφγανικής προέλευσης έκθεση της 31^ης Ιανουαρίου 2019, η κυβέρνηση του Αφγανιστάν ήλεγχε 229 επαρχίες ή το 56,3%, οι Ταλιμπάν είχαν υπό τον έλεγχό τους 59 επαρχίες ή το 14,5% της χώρας, ενώ ο έλεγχος σε 119 άλλες επαρχίες ήταν αμφισβητούμενος. Η αντοχή των Αφγανών ανταρτών να μάχονται επί 18 ολόκληρα χρόνια τον πιο προηγμένο στρατό του κόσμου και να νικούν δεν μπορεί να οφείλεται στη βοήθεια γειτονικών κρατών όπως το Πακιστάν, παρότι κανείς δεν υποτιμά τη σημασία της εξωτερικής βοήθειας που λάμβαναν οι αντάρτες. Δείχνει πάνω απ’ όλα τις ρίζες που έχουν στην τοπική κοινωνία. Επίσης, το μίσος των Αφγανών κατά των ΗΠΑ. Απόρροια αυτών των δεδομένων είναι και η ανυποληψία στην οποία παραδέρνει η αφγανική κυβέρνηση του Ασράφ Γκανί. Οι Ταλιμπάν αρνούνται να μιλήσουν μαζί τους και τους χαρακτηρίζουν μαριονέτες των ΗΠΑ. Το ίδιο πρέπει να πιστεύουν κι οι ΗΠΑ αν κρίνουμε από το γεγονός ότι δεν μπήκαν καν στον κόπο να τους επιβάλλουν στις διαπραγματεύσεις με τους Ταλιμπάν. Δεδομένου όμως ότι, με βάση όσα δημοσιεύθηκαν, η μοναδική δέσμευση που περιλάμβανε η συμφωνία εκ μέρους των Ταλιμπάν ήταν να μη χρησιμοποιηθεί το Αφγανιστάν ως βάση εκπαίδευσης κι εξόρμησης της διεθνούς τρομοκρατίας, τι εμπόδιζε τους αντάρτες να μπουν ξανά σε λίγους μήνες θριαμβευτές στην Καμπούλ όπως έκαναν το 1996; Κι αν τότε το έκαναν με την ανοιχτή στήριξη των ΗΠΑ, τώρα θα το έκαναν υπό την ανοχή τους…

Πίσω επομένως από το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων δεν βρίσκεται ο νεκρός Αμερικανός στρατιώτης, ούτε καν ο συμβολισμός της επίσκεψης στην προεδρική κατοικία του Καμπ Ντέιβιντ λίγες μάλιστα μέρες πριν την 11^η Σεπτεμβρίου των ηθικών αυτουργών των επιθέσεων του 2001. Το πρόβλημα είναι πώς θα φαινόταν η παταγώδης αποτυχία της αμερικανικής εκστρατείας, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά όσα υποσχέθηκε, δηλαδή την εκδίωξη των Ταλιμπάν. Κι όχι φυσικά σε όσα επιζητούσε, που ήταν η γεωπολιτκή κυριαρχία και ο έλεγχος των ενεργειακών αποθεμάτων της περιοχής. Αυτά επιτεύχθηκαν!

Πηγή: Νέα Σελίδα

Πληγή που δεν κλείνει το Αφγανιστάν

Με μια εντυπωσιακή σε δύναμη πυρός και διάρκεια επίθεση εναντίον ενός υποψηφίου έδωσαν οι Ταλιμπάν το δικό τους παρών στην προεκλογική εκστρατεία που ξεκίνησε επίσημα την Κυριακή 14 Ιουλίου και αναμένεται να λήξει με τις προεδρικές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 28 Σεπτεμβρίου. Το μεγάλο ερώτημα φυσικά που υπερίπταται όλων των διαδικασιών σχετίζεται με το πόσο αδιάβλητες θα είναι. Κατά πόσο δηλαδή δεν πρόκειται να επαναληφθούν τα ευτράπελα που σημειώθηκαν στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, που τις οδήγησαν στην πλήρη ανυποληψία και αποτελούν σοβαρότατο λόγο ώστε οι Αφγανοί κι οι Αφγανές να γυρίσουν την πλάτη τους και στην επόμενη αναμέτρηση.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Οι τελευταίες εκλογές πραγματοποιήθηκαν τον Οκτώβριο του 2018, ήταν κοινοβουλευτικές, και στη διάρκειά τους συνέβησαν οι πιο ακραίες μορφές αλλοίωσης ενός εκλογικού αποτελέσματος. Οι 313 συλλήψεις που ακολούθησαν συνοδεύονταν από ένα μακροσκελές κατηγορητήριο που περιελάβανε από πώληση δελτίων ταυτότητας μέχρι δωροδοκίες ψηφοφόρων εκ μέρους των υποψηφίων. Οι προηγούμενες εκλογές ήταν προεδρικές κι έγιναν το 2014. Επειδή οι δύο σημαντικότεροι υποψήφιοι δεν κατέστη δυνατό να συμφωνήσουν ποιος κέρδισε τις εκλογές, η λύση δόθηκε από τον τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρυ, που ανέλαβε καθήκοντα διαμεσολαβητή κι έκλεισε μια συμφωνία μεταξύ των δύο υποψηφίων για τη μοιρασιά της εξουσίας. Το άλλο θέμα που περιλάμβανε η συμφωνία αφορούσε την ψήφιση μιας σειράς μέτρων για την διαμόρφωση ενός αποτελεσματικού εκλογικού συστήματος που δεν θα επιτρέψει ξανά τις εκλογικές νοθείες…

Με αυτά και με αυτά η νέα προεκλογική εκστρατεία άνοιξε με καταγγελίες για νοθεία και απειλές αποχώρησης από την προεκλογική κούρσα. Μέχρις στιγμής έχουν δηλώσει την πρόθεσή τους να διεκδικήσουν την προεδρία 18 υποψήφιοι. Τα δύο τρίτα όμως εξ αυτών απείλησαν ότι θα αποσυρθούν από τις προεδρικές εκλογές (που έχουν ήδη αναβληθεί δύο φορές) αν ο πρόεδρος της χώρας Ασράφ Γκανί δεν ακυρώσει την απόφασή του να διορίσει δεκάδες αξιωματούχους στην κυβέρνηση και μάλιστα σε πόστα, που σχετίζονται με την εκλογική διαδικασία. Τη νομιμοποίηση του σημερινού προέδρου αμφισβητούν ακόμη κι οι Ταλιμπάν που υποστηρίζουν ότι επειδή η θητεία του Γκανί έληξε στις 22 Μαΐου δεν έχει καμιά αρμοδιότητα να διεξάγει εκλογές. Οι Ταλιμπάν αντιμετωπίζουν με τόσο μεγάλη ανυποληψία την κυβέρνηση που αρνούνται ακόμη και να συζητήσουν μαζί της, την ίδια ώρα που οι διαπραγματεύσεις με τους Αμερικανούς εισέρχονται στο νέο, όγδοο γύρο. Ενώ μάλιστα ο αφγανός πρόεδρος επαναλαμβάνει πώς σε αντίθεση με τον προηγούμενο πρόεδρο, τον Χαμίντ Καρζαΐ, που έθετε ως προϋπόθεση για την εκκίνηση διαπραγματεύσεων με τους Ταλιμπάν 11 αυστηρούς όρους, ο ίδιος δεν θέτει κανέναν, οι Ταλιμπάν επιμένουν να απορρίπτουν κάθε πρόταση διαλόγου υποστηρίζοντας ότι αφού πρώτα συμφωνήσουν με τις ΗΠΑ, μετά θα κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους Αφγανούς ηγέτες.

Τα βλέμματα έτσι είναι στραμμένα στη Ντόχα του Κατάρ, όπου πλέον διεξάγεται ο όγδοος γύρος των διαπραγματεύσεων, με δύο μεγάλα επίδικα. Το πρώτο σχετίζεται με την σταδιακή και ασφαλή απόσυρση των 14.000 αμερικανών στρατιωτών που εξακολουθούν να επιχειρούν στο Αφγανιστάν, το οποίο έχει μετατραπεί στο μεγαλύτερο σε χρονική διάρκεια πολεμικό μέτωπο των ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον έχει μεν την υπομονή να περιμένει μια καλή συμφωνία, αλλά υπό τη διοίκηση Τραμπ ο προτεραιότητες έχουν αλλάξει άρδην και το βλέμμα πλέον προσανατολίζεται στον Ειρηνικό και δη την Κίνα. Τα εναπομείναντα μέτωπα στην Κεντρική Ασία και την Μέση Ανατολή χαρακτηρίζονται απαξιωτικά «πόλεμοι των Δημοκρατικών» και το ερώτημα δεν είναι πια πώς θα νικήσουν οι Αμερικάνοι αλλά πώς θα απεμπλακούν χωρίς αχρείαστες θυσίες σε ανθρώπινες ζωές και βλάβη του γοήτρου τους. Από την άλλη, το δεύτερο επίδικο σχετίζεται με την παροχή εγγυήσεων εκ μέρους των Ταλιμπάν ότι το μετα-Αμερικανικό Αφγανιστάν δεν πρόκειται να μετατραπεί σε θερμοκοιτίδα βίαιων, ένοπλων επιθέσεων στην περιοχή, αυξάνοντας την αστάθεια. Το γεγονός δε ότι μέχρι στιγμής δεν συζητιέται ζήτημα αφοπλισμού και παράδοσης του οπλισμού των Ταλιμπάν, με βάση τα πιο έγκυρα δημοσιεύματα, επιβεβαιώνει τη θέση ισχύος που βρίσκονται 18 χρόνια μετά την αμερικανική εισβολή.

Η σημασία που αποδίδουν οι Αμερικάνοι σε μια συμφωνία ειρήνης με τους Ταλιμπάν, που στην άλλη όψη της θα έχει μια συμφωνία αποχώρησής τους, έγινε εμφανής τις πρώτες ημέρες του Ιουλίου με αφορμή μια βομβιστική επίθεση σε ένα σχολείο, που χαρακτηρίστηκε βάρβαρη ακόμη και με βάση τα αφγανικά ….ήθη κι έθιμα! Οι Ταλιμπάν εν ολίγοις το …παράκαναν. Παρόλα αυτά στις διαπραγματεύσεις που ήταν σε εξέλιξη εκείνη την ημέρα στο Κατάρ, οι Αμερικάνοι δεν έθεσαν το παραμικρό θέμα, προφανώς για να μη διαταράξουν τις ισορροπίες με τους Ταλιμπάν και δημιουργήσουν νέα εμπόδια στις συζητήσεις!

Η αλήθεια βέβαια είναι πώς οι αθώοι αποτελούν τα εύκολα θύματα κι από τις δύο πλευρές: Τόσο από τις επιθέσεις αυτοκτονίας των Ταλιμπάν και των Ισλαμιστών, όσο κι από τη μεριά των Αμερικανών στο πλαίσιο των μαζικών βομβαρδισμών. Με βάση έκθεση των Ηνωμένων Εθνών το 2018 ο αριθμός των άμαχων θυμάτων αυξήθηκε, με 3.804 νεκρούς και 7.189 τραυματίες. Σύνολο 10.993 ή 11% περισσότεροι σε σχέση με το 2017. Οι 42% εξ αυτών προήλθαν από επιθέσεις των αντικυβερνητικών δυνάμεων… Το πρώτο τρίμηνο του 2019, πάλι με βάση έρευνα του ΟΗΕ, τα θύματα (νεκροί και τραυματίες) έφτασαν τα 1.773, με τα 582 να είναι παιδιά…

Πηγή: Νέα Σελίδα