Home » Πολιτική
Category Archives: Πολιτική
Στουρνάρας – Τσίπρας ζήλεψαν τον Ερντογάν
Σε απροκάλυπτη λογοκρισία αστυνομικού κράτους που θυμίζει τα «κατορθώματα» του Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία παραπέμπει η συζητούμενη ποινική δίωξη κατά 10 προσώπων με αφορμή σχολιασμό της απόπειρας κατά του δοτού «πρωθυπουργού» Λ. Παπαδήμου στις 25 Μαΐου.
Των Λ. Βατικιώτη & Θ. Σκαμνάκη
Την όλη δε διαδικασία κάνει ακόμη πιο προκλητική το γεγονός ότι κινήθηκε κατόπιν έγκλησης του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ. Στουρνάρα, ο οποίος παρέδωσε στον αρμόδιο υπουργό Νίκο Τόσκα στοιχεία χρηστών που στράφηκαν εναντίον του με αναρτήσεις σε Μέσα δικτύωσης, σύμφωνα με δημοσιεύματα.
Η χρήση από το κράτος πρακτικών Μεγάλου Αδελφού προετοιμάστηκε τις προηγούμενες μέρες εντατικά μέσα από αρθρογραφία, τηλεοπτικές «αναλύσεις» και αναρτήσεις που υποδείκνυαν ως υπαίτιους της βομβιστικής επίθεσης το κίνημα και όσους καταδίκαζαν και αντιπάλευαν την «τραπεζοκρατία».
Στόχος τους να αγιοποιήσουν τον δοτό «πρωθυπουργό» Λ. Παπαδήμο και να συγκαλύψουν τα εγκλήματα που συνόδευσαν την κυβέρνηση ντροπής της οποίας ηγείτο, ανατρέποντας πρώτα μια εκλεγμένη κυβέρνηση καθ’ υπαγόρευση της ηγεσίας της ΕΕ, κι η οποία έφερε την ευθύνη για την υλοποίηση της αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους το Φεβρουάριο του 2012. Η οποία αναδιάρθρωση σχεδιάστηκε κατά παραγγελία της διεθνούς της τραπεζικής τοκογλυφίας, γι’ αυτό και υλοποιήθηκε στις λεπτομέρειές της από την ηγεσία του Διεθνούς Ινστιτούτου Χρηματοοικονομικής, που εκείνες τις ημέρες είχε εγκατασταθεί στην Αθήνα.
- Μια αναδιάρθρωση που προκάλεσε την καταστροφή χιλιάδων μικροομολογιούχων οι οποίοι είδαν τις τοποθετήσεις τους να εξανεμίζονται. Καθόλου τυχαίες δεν ήσαν οι 17 αυτοκτονίες μικροομολογιούχων. Το θέμα όμως, όπως και οι αυτοκτονίες, ποτέ δεν αναφέρθηκε από τις «ειδήσεις», κατόπιν οδηγιών της κυβέρνησης!
- Μια αναδιάρθρωση που συνοδεύτηκε από τους απαρέγκλιτους όρους του δεύτερου μνημονίου για οριζόντια μείωση μισθών και ημερομισθίων, μαζικό ξεπούλημα δημόσιου πλούτου και βαθιές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Αυτή η βία φυσικά ήταν αναγκαιότητα και μονόδρομος!
- Μια αναδιάρθρωση τέλος, που αν και ήταν η μεγαλύτερη της ιστορίας, εξακολουθεί να διατηρεί την Ελλάδα αλυσοδεμένη στα δεσμά του χρέους. Γι’ αυτό άλλωστε και σχεδιάστηκε: για να θωρακίσει περαιτέρω το δημόσιο χρέος μετατρέποντάς το από ιδιωτικό σε επίσημο-κρατικό. Γι’ αυτό και εκλήθη να την υλοποιήσει ένας εκλεκτός της ΕΚΤ: Ο Λ. Παπαδήμος…
Το κυνήγι μαγισσών που υλοποιείται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και την Ελληνική Αστυνομία είναι η άλλη όψη της δικτατορίας του χρήματος και της ΕΕ, η οποία εκφράζεται μέσα από ανεξέλεγκτους και χρυσοπληρωμένους μανδαρίνους, όπως ο κεντρικός τραπεζίτης Γ. Στουρνάρας. Ένα πρόσωπο που δικαίως συγκέντρωνε την οργή ακόμη και του προεκλογικού ΣΥΡΙΖΑ, καθώς είναι δοτός, δε λογοδοτεί πουθενά και κατ’ επανάληψη έχει καταφερθεί εναντίον της εκλεγμένης κυβέρνησης, υλοποιώντας εντολές διεθνών και εγχώριων μηχανισμών. Παραμονές μάλιστα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 ο Γ. Στουρνάρας απεργαζόταν σχέδια ακύρωσης του «Όχι». Μέχρι που τον πρόλαβε ο Τσίπρας…
Οι τελευταίοι επομένως που μπορούν να επικαλούνται τη δημοκρατία και τους θεσμούς είναι οι κεντρικοί τραπεζίτες και η ολιγαρχία του χρήματος που εκπροσωπούν, οι οποίοι κατ’ επανάληψη βίασαν τη δημοκρατία και τους θεσμούς, σε κοινή μάλιστα θέα και υπό τις επευφημίες του φιλελευθεριάτου που τώρα εμφανίζεται ως τιμητής τους! Σήμερα μάλιστα δικαιολογούν την ποινικοποίηση του σχολιασμού στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αιδώς Αργείοι…
Παρόλα αυτά η αναγκαία ήττα και συντριβή των πολιτικών που εκφράζουν Παπαδήμος και Στουρνάρας είναι υπόθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Αν σήμερα συνεχίζουν να απολαμβάνουν προκλητικά προνόμια και να παραμένουν στη θέση τους αποφασίζοντας για τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων συμβαίνει εξ αιτίας της ήττας που δέχθηκε το κίνημα της περιόδου 2010-2012 που στο στόχαστρό του έβαλε την αστική πολιτική κι όχι τους φορείς της οι οποίοι όπως έχει αποδειχθεί στην ιστορία είναι εύκολα αναλώσιμοι και γρήγορα αντικαταστάσιμοι από το κράτος. Αρκεί μια ματιά στο θλιβερό σημερινό υπουργικό συμβούλιο… Το κενό των μαζικών αγώνων δεν καλύπτεται από την ατομική βία που αξιοποιείται πάντα από το κράτος για να οργανώσει την αντεπίθεσή του, σε μια περίοδο μάλιστα υποχώρησης των αγώνων.
Τούτων δοθέντων η ανασυγκρότηση και η αντεπίθεση του κινήματος αποκτά κατεπείγοντα χαρακτήρα όπως και η ανάδειξη της σημασίας της υπεράσπισης της δημοκρατίας προκειμένου το τσάκισμα του σάπιου καθεστώτος, που έχει ως μαριονέτες πρώην και νυν κεντρικούς τραπεζίτες, να γίνει υπόθεση της πλειοψηφίας.
Κυρίως για να είναι συντριπτικό κι αμείλικτο, οριστικό και αμετάκλητο!
Το άρθρο αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα kommon
Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ …συνέτριψε για μια ακόμη φορά τον Σόιμπλε
Αν κάποιος περίμενε να καταλάβει από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ που διεξήχθη την Κυριακή 9 Απριλίου 2017 τι αποφασίσθηκε στη σύνοδο του Γιούρογκρουπ στην πρωτεύουσα της Μάλτας μόνο σαμπάνιες δε θα άνοιγε για τη νέα …ήττα που υπέστησαν οι δανειστές.
Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Οι διατυπώσεις που περιέχονται στην Πολιτική Απόφαση (δες εδώ) ισοδυναμούν με συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Σταχυολογούμε δύο μόνο από τα μαργαριτάρια που περιέχονται, με τα οποία επιχειρήθηκε να συγκαλυφθεί η ταπεινωτική υποχώρηση της κυβέρνησης στη Βαλέτα: «Ολοκλήρωση του προγράμματος και έξοδος από επιτροπεία», «η συμφωνία δεν περιλαμβάνει επιπλέον δημοσιονομική προσαρμογή» και πολλά άλλα.
Στον αντίποδα της προσπάθειας εξωραϊσμού της κατάστασης η συμφωνία της Μάλτας είναι ζημιογόνα για τα λαϊκά συμφέροντα και προάγγελος νέας φτώχειας, όπως κάθε άλλη συμφωνία από το 2010 και μετά, για πέντε λόγους:
Νέα μέτρα ύψους 3,6 δισ. τουλάχιστον
Πρώτο, περιλαμβάνει επιπλέον μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, ύψους 1% του ΑΕΠ (δηλ. 1,8 δισ. ευρώ) για το 2019 που θα αφορούν μειώσεις στις συντάξεις κι άλλο 1% του ΑΕΠ (1,8 δισ. ευρώ) για το 2020 που θα αφορούν μεγάλη μείωση του αφορολόγητου, από τα 8.636 που είναι μέχρι σήμερα για τους άγαμους. Μάλιστα, το καλοκαίρι του 2018 το ίδιο του ΔΝΤ (ο «κακός» της παρέας) θα εξετάσει μην τυχόν κι είναι απαραίτητο τα μέτρα του 2020 να εφαρμοστούν το 2019.
Δεύτερο, δεν έχει συγκεκριμενοποιηθεί η ημερομηνία επιστροφής των εκπροσώπων των δανειστών στην Αθήνα, που μάλλον παραπέμπεται για μετά την εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ που θα διεξαχθεί από 20 ως 23 Απριλίου 2017. Γεγονός που αφήνει ανοικτές όλες τις ημερομηνίες για το κλείσιμο της αξιολόγησης χωρίς να αποκλείεται να φτάσουμε τον Ιούλιο οπότε λήγουν ομόλογα ύψους 6 δισ. ευρώ (17 Ιουλίου 2 δισ. σε ιδιώτες και 20 Ιουλίου 4 δισ. σε ΕΚΤ και εθνικές κεντρικές τράπεζες).
Τρίτο, δεν προβλέπεται ούτε καν η άμεση εφαρμογή του (κενού περιεχομένου) μεσοπρόθεσμου πακέτου για την ελάφρυνση του χρέους, το οποίο συμφωνήθηκε στο Γιούρογκρουπ του Μαΐου του 2016. Εκπρόσωπος του γερμανού υπουργού Οικονομικών, Β. Σόιμπλε, ξεκαθάρισε τη Δευτέρα 10 Απριλίου, δηλαδή μια μέρα μετά τα όσα δήλωσε στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ ο πρωθυπουργός, ότι πρώτα θα ψηφιστούν τα μέτρα στη Βουλή και μετά θα εξεταστεί η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Το ίδιο είχε δηλώσει κι ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Τζέρι Ράις, την Πέμπτη 6 Απριλίου…
Επιπλέον δεν αποκλείεται ακόμη κι αυτά τα μεσοπρόθεσμα μέτρα να δίνονται με …δόσεις. Να εγκρίνονται δηλαδή εάν κι εφ’ όσον ψηφίζονται συγκεκριμένα αντιλαϊκά μέτρα από τη Βουλή. Να λειτουργούν επομένως σαν καρότο, παρότι οι επιπτώσεις τους στο ύψος του χρέους είναι αδιάφορες…
Τέταρτο, η συμφωνία για δημοσιονομικά πλεονάσματα ύψους 3,5% για 5 χρόνια μετά το 2018 σημαίνει πως ούτε το πρόγραμμα ούτε η επιτροπεία τελειώνει τον Ιούλιο του 2018. ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δέχτηκαν από τώρα την επέκταση χειρότερων Μνημονιακών όρων για την επομένη της λήξης του προγράμματος χωρίς μάλιστα να υπάρχει πρόβλεψη για το πώς θα καλυφθούν τότε οι δανειακές ανάγκες της χώρας, δεδομένου ότι άνετα προεξοφλείται από τώρα πώς θα είναι αδύνατο να καλυφθούν με πρόσβαση στις αγορές.
Μοίρασμα της φτώχειας
Πέμπτο και τελευταίο, η κυβέρνηση επικαλείται ως επιτυχία της το περιθώριο άσκησης κοινωνικής πολιτικής που θα δημιουργηθεί σε περίπτωση υπέρβασης του στόχου δημοσιονομικού πλεονάσματος ύψους 3,5%. Μεγαλύτερη πολιτική απάτη δεν υπάρχει! Στην ουσία η κυβέρνηση διατείνεται πώς αν το πλεόνασμα φτάσει στο 3,6% του ΑΕΠ, τότε θα δοθεί για συσσίτια στα σχολεία το 0,1% του ΑΕΠ. Αν το πλεόνασμα φτάσει το 3,7% τότε θα δοθεί το 0,2%, κοκ. Κατ’ αρχήν να διευκρινίσουμε πώς δεν υπήρχε καν η ανάγκη νομοθέτησης αυτής της δυνατότητας. Ήταν δεδομένο πώς επιτρεπόταν να χρησιμοποιήσει κατά βούληση η κυβέρνηση το παραπάνω ποσό.
Στην πράξη ωστόσο ακόμη και σε εκείνη την υποθετική και ακραία περίπτωση που το πλεόνασμα φτάσει το 7%, οπότε θα δώσει για κοινωνική πολιτική το μισό του πλεονάσματος, δηλαδή το 3,5%, τι θα έχει συμβεί; Θα έχει χρηματοδοτήσει από την μείωση του αφορολόγητου και την περικοπή των συντάξεων τα συσσίτια στα σχολεία. Δηλαδή, θα πεινάει ο συνταξιούχος για μην λιποθυμάει από την πείνα ο μαθητής. Αυτή είναι η κοινωνική πολιτική στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ…
Η κυβέρνηση πιστεύει ότι η ανακοίνωση εκ μέρους της Γιούροστατ στις 24 Απριλίου του υψηλού σχετικά πλεονάσματος θα λειτουργήσει σαν κυματοθραύστης απέναντι στις πιέσεις για επιπλέον μέτρα. Φρούδες ελπίδες! Να υπενθυμίσουμε ότι και πέρυσι η κυβέρνηση στα ίδια πελάγη ευτυχίας έπλεε για να τρέχει τον Μάιο να ψηφίζει νύχτα νέα αντιλαϊκά μέτρα. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα…
Απέναντι σε αυτή τη ζοφερή προοπτική μοναδική λύση παραμένει η άμεση παύση πληρωμών επί του δημόσιου χρέους κι η έξοδος από ευρώ κι ΕΕ στο πλαίσιο μιας πολιτικής ρήξης!
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα kommon στις 10 Απριλίου 2017
Να …σέβεστε το ΚΚΕ!
«Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας , οφείλει να το σέβεται για την ιστορία του, τους κοινωνικούς και δημοκρατικούς αγώνες του, για τη σαφήνεια του λόγου του, για το ρεαλισμό του», έγραφε την Τετάρτη 5 Απριλίου η στήλη «Η άποψη» της Εφημερίδας των Συντακτών, που εκφράζει πάντα τη γραμμή της εφημερίδας. (Εδώ ολόκληρο το άρθρο).
Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Και συνέχιζε: «Χαρακτηριστικό δείγμα ρεαλισμού του ΚΚΕ είναι όσα είπε ο γενικός γραμματέας, Δημήτρης Κουτσούμπας, παρουσιάζοντας την εισήγηση της Κεντρικής Επιτροπής στο 20ο συνέδριο του κόμματος, για το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από το ευρώ».
Για να μην αφήσουμε μάλιστα σε άλλους την μεταφορά της άποψης του ΚΚΕ, αξίζει να την παραθέσουμε αυτούσια. Έχει δε ως εξής:
«Αναμφίβολα οι εκτιμήσεις αυτές του ΚΚΕ όσο τραγικές κι αν ακούγονται δε συνιστούν κινδυνολογία. Είναι μια ωμή, ρεαλιστική αποτίμηση των επιπτώσεων μιας ενδεχόμενης εξέλιξης την οποία όλες οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να λαμβάνουν υπόψη τους και να προετοιμάζονται», τονίζει η εφημερίδα των Συντακτών, που έχει εν τω μεταξύ παραθέσει κι ένα εφιαλτικό σενάριο από την εισήγηση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ βάσει του οποίου «μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία θα οδηγήσει πιθανή έλλειψη τροφίμων, φαρμάκων, κ.α.»
Οι διατυπώσεις της ΚΕ του ΚΚΕ δεν στερούνται απλώς ρεαλισμού, αλλά είναι αποκυήματα ευρωλάγνας φαντασίας. Αρκεί μια ματιά αρχικά σε εμπεριστατωμένες αναλύσεις μαρξιστών οικονομολόγων, που έχουν επί χρόνια εργαστεί πάνω στο σενάριο της εξόδου από το ευρώ. Οι σημαντικότερες από αυτές βρίσκονται συγκεντρωμένες εδώ.
Η πιο πρόσφατη μελέτη είναι των μαρξιστών οικονομολόγων Κ. Λαπαβίτσα και Θ. Μαριόλη που διεξήχθη στο πλαίσιο του δικτύου Erensep. Εδώ το πλήρες κείμενό της.
Το γεγονός ότι το ΚΚΕ αναμασάει ασχολίαστα ό,τι μεταδίδεται στα δελτία των 8, περί ανεξέλεγκτης υποτίμησης του νέου νομίσματος και επακόλουθης ραγδαίας πτώσης της αγοραστικής δύναμης φαίνεται κι από μια πρόσφατη μελέτη της Bank of America που εκτίμησε τις πιθανές επιπτώσεις μιας επιστροφής στα εθνικά νομίσματα για τις χώρες της ευρωζώνης. Εδώ το άρθρο της γερμανικής εφημερίδας Welt.
Βάσει των δικών της εκτιμήσεων η μεγαλύτερη υποτίμηση θα συνέβαινε σε Ελλάδα και Ισπανία και θα ήταν της τάξης του 7,5%, για να ακολουθήσει το εθνικό νόμισμα της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Πορτογαλίας με 5%, 3% και 1%, αντίστοιχα. Στην άλλη άκρη της κλίμακας, το εθνικό νόμισμα της Γερμανίας θα ανατιμούταν κατά 15%. Μεταβολή που θα είχε αρνητικές επιπτώσεις στις γερμανικές εξαγωγές. Πρόκειται για τάση που αν αποκωδικοποιούταν (ώστε να φανεί η ντε φάκτο ανατίμηση που προκαλείται στην Ελλάδα και η υποτίμηση στη Γερμανία) θα αναδείκνυε τις στρεβλώσεις τις οποίες προκαλεί το «ενιαίο νόμισμα», επισείοντας τεράστιο κοινωνικό κόστος. Το σημαντικότερο; Πώς το ευρώ είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό μέσο συναλλαγών…
Το ΚΚΕ επιλέγει ωστόσο να αναπαράγει τη γραμμή της αστικής τάξης, δηλαδή διασυρμού του σχεδίου εξόδου από το ευρώ, ενδύοντας την με κομμουνιστικά άμφια, όπως κάνει για παράδειγμα όταν παραπέμπει την απαλλαγή από το ευρώ στο επαναστατικό επέκεινα. Αφήνει εν τω μεταξύ αναπάντητο το ερώτημα πώς θα φτάσουμε ως εκεί. Ή, πως εργαζόμενοι οι οποίοι συνειδητοποιούν τον αρνητικό ρόλο του ευρώ (γι’ αυτό και στις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται ένα 25%-30% να τάσσεται σταθερά κατά του ευρώ) θα οδηγηθούν στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, που περιλαμβάνει και την πάλη ενάντια στην ΕΕ… Ερώτημα που όσο δεν απαντιέται από την επαναστατική Αριστερά θα απαντιέται από την άκρα Δεξιά, στο πλαίσιο μιας εθνικιστικής ρητορείας!
Το ΚΚΕ διαστρεβλώνει μάλιστα την πραγματικότητα, όταν αποδίδει σε τμήματα του κεφαλαίου το σχέδιο επιστροφής στη δραχμή. Τη στιγμή που το κεφάλαιο, μέσω ΣΕΒ, Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών και κάθε άλλης θεσμικής του εκπροσώπησης, χώρια τον Τύπο και τα κόμματα, έχει ταχθεί αναφανδόν υπέρ του ευρώ. Μάλιστα έχει απαγορεύσει τη συζήτηση για το εθνικό νόμισμα!
Ο Περισσός αναπαράγοντας αντι-επιστημονικές αναλύσεις, που βρίσκουν σημεία επαφής με το ιστορικό αναφυλαξίας απέναντι σε κάθε λαϊκό σκίρτημα που δεν ελέγχει οργανωτικά και το δικαιώνουν, στην πράξη υπηρετεί τη γραμμή του κεφαλαίου που έχει διαμορφώσει ζώνες υπεράνω ιδεολογικής αντιπαράθεσης και πολιτικής κριτικής…
Γι αυτό και Μέσα Ενημέρωσης που ακολουθούν πιστά την κυβέρνηση δηλώνουν δημόσια «να σέβεστε το ΚΚΕ»…
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο kommon
«Ζεστά γραφεία»: οι μουσικές καρέκλες του ανθρωποφαγικού καπιταλισμού!
Το φαινόμενο δε θα έχρηζε σχολιασμού αν δεν είχε υιοθετηθεί από κορυφαίες πολυεθνικές επιχειρήσεις, όπως η λογιστικοελεγκτική Deloitte στο Τορόντο και η Nestle στο Λονδίνο, που θυσιάζουν σεβαστούς πόρους στη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού. Ο όρος δε με τον οποίο περιγράφεται, hot desking, προέρχεται από το πολεμικό ναυτικό και δη τα υποβρύχια τουλάχιστον σε παρελθούσες εποχές, όπου τα κρεβάτια λόγω έλλειψης χώρου ήταν πάντα λιγότερα από το πλήρωμα, με αποτέλεσμα να είναι πάντα ζεστά… Ή, σύμφωνα με άλλες ερμηνείες, το κριτήριο επιλογής κρεβατιού ήταν η θερμοκρασία που το συνόδευε.
ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ
Αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ο στρατός την τεράστια χρησιμότητά του στην ανάπτυξη και τις καινοτομίες της καπιταλιστικής οικονομίας, το hot desking έχει πλέον εισβάλει ορμητικά και στην οργάνωση των χώρων εργασίας. Δηλαδή, γραφεία που όχι απλώς δεν έχουν προκαθορισμένες και σταθερές θέσεις εργασίας για κάθε υπάλληλο, αλλά οι θέσεις εργασίας είναι λιγότερες από το προσωπικό!
150 οι απασχολούμενοι; 100 τα εξοπλισμένα γραφεία εργασίας!
Μάλιστα, στην πιο ακραία του, αλλά υπαρκτή, εκδοχή το φαινόμενο έχει ανοιχτή τη θέση εργασίας ακόμη και του διευθύνοντα συμβούλου! Επισήμως, το φαινόμενο ερμηνεύεται ως κίνητρο για εναλλαγή και ψυχολογική κινητοποίηση του εργαζομένου που καταλήγει και στην διανοητική κινητοποίηση. Φαντάζει δε επιβεβλημένο σε πόλεις όπου οι τιμές ακινήτων βρίσκονται στα ύψη αλλά η εγκατάσταση της εταιρείας στην καρδιά αυτής της περιοχής συμβάλλει στην άνοδο του κύρους της. Κι επειδή το prestige δε θυσιάζεται ποτέ, στην κλίνη του Προκρούστη μπαίνουν οι χώροι εργασίας! Έχει εκτιμηθεί ότι η εξοικονόμηση κόστους μπορεί, συναρτήσει της περιοχής, να φτάσει ακόμη και το 30%!
Χωρίς να αμφισβητούνται τα παραπάνω, αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει σε όσες εταιρείες έχουν υιοθετήσει το σύστημα οργάνωσης που μοιάζει με τις μουσικές καρέκλες, που κάθεται όποιος προλάβει και πάντα κάποιοι μένουν όρθιοι, είναι η γενικευμένη ρευστότητα η οποία προσιδιάζει πλήρως στη σύγχρονη εργασιακή ανασφάλεια, όπου υπό αίρεση τίθεται ακόμη κι η καταβολή του μισθού. Σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο η εργονομία του χώρου εργασίας δεν κάνει τίποτε άλλο από το να προσαρμόζεται στις αλλαγές επί των όρων εργασίας: ωράριο, αμοιβές, ασφάλιση, καθήκοντα, κ.λπ. Εξελίσσεται έτσι επί το αντιδραστικότερο! Ως συνέπεια, τα όρια μεταξύ εξωτερικού συνεργάτη και μόνιμου υπαλλήλου γίνονται ρευστά και ακαθόριστα, ενώ στο χώρο διαχέεται ένα υπονοούμενο τόσο σαφές ώστε να είναι στον καθέναν αντιληπτό: Αποδέξου οικειοθελώς την επιδείνωση των όρων εργασίας σου, δουλεύοντας τη νύχτα για παράδειγμα οπότε σίγουρα υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις εργασίας, εξασφαλίζοντας έτσι μια σταθεροποίηση του εργασιακού περιβάλλοντος. Μέχρι νεωτέρας πάντα…
Αυτό που επίσης συμβαίνει είναι η εντατικοποίηση να χτυπάει κόκκινο. Ποιος θα διανοηθεί να μιλήσει στο τηλέφωνο για προσωπική του υπόθεση ή να χαλαρώσει για λίγα λεπτά στο youtube ή τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης για να ελέγξει έστω προσωπικά μηνύματα όταν ο συνάδελφος περιμένει να καθίσει στο γραφείο σου για να δουλέψει; Έτσι, οι 8 ώρες παραμονής στο γραφείο μετατρέπονται σε 8 ώρες συνεχούς και αδιάλειπτης εργασίας κι οι 6 ώρες αν πρέπει να μιλήσεις στο τηλέφωνο ή να στείλεις μηνύματα, απλώς 6 ώρες με όλες τις συνέπειες. Κατ’ αυτό τον τρόπο η εργασία υποβαθμίζεται προς όφελος του αποτελέσματος και μόνον∙ είναι η δυστοπία του ανθρώπινου μόχθου, κυρίως μάλιστα του διανοητικού, όπου ο πρώτος είναι τα πάντα κι οι υπόλοιποι τίποτε. Κάθε συνεργάτης κρίνεται από το παραδοτέο, χωρίς να εξετάζεται η προσπάθεια που κατέβαλε κι αναλαμβάνοντας ο ίδιος το κόστος για να φτάσει στον τελικό προορισμό (επιμόρφωση, εξοπλισμός, κ.α.)
Αποτέλεσμα της νέας εργασιακής χωροθεσίας (που προϋποθέτει εξελιγμένα και συγκεντρωτικά συστήματα λογισμικού για την αποθήκευση, τη συνεργασία των εργαζομένων και την παρακολούθηση των διαδικασιών, της πορείας εκτέλεσης των εργασιών και των παραδοτέων) είναι η όξυνση του ανταγωνισμού. Ας φανταστούμε τον εκνευρισμό που νιώθουμε, τουλάχιστον στην αρχή, όταν τη στιγμή που φωνάζουμε το σερβιτόρο της ταβέρνας για να πληρώσουμε πριν φτάσει ο λογαριασμός έρχεται από πάνω μας άλλος πελάτης που εποφθαλμιά το τραπέζι μας. Κατ’ αναλογία, ο κάθε συνάδελφος τείνει να γίνεται ανταγωνιστής που καιροφυλακτεί να καταλάβει τη θέση εργασία μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Οι συνθήκες εργασίας επιδεινώνονται χωρίς την ψυχολογική ασφάλεια και τις συνθήκες συγκέντρωσης που παρέχει ένας οικείος χώρος με γνώριμα τριγύρω αντικείμενα, με την ένταση και τη συνεχή απειλή να συνοδεύει κάθε ώρα εργασίας.
Υπάρχουν ωστόσο και τα θετικά, τα ελπιδοφόρα παρεπόμενα αυτής της ανερχόμενης τάσης: Ο βασιλιάς απογυμνώνεται, οι αυταπάτες για κοινωνικά συμβόλαια, έστω σε μικροοικονομικό επίπεδο μεταξύ της συμπονετικής εταιρείας και του φιλότιμου εργαζόμενου, περνούν οριστικά στο παρελθόν. Ο σύγχρονος εργαζόμενος, έστω με το δικό του λάπτοπ στο ένα χέρι και το φορτιστή στο άλλο, μπορεί αποενοχοποιημένα και χωρίς αυταπάτες να διεκδικήσει την απελευθέρωσή του από το σύγχρονο ανθρωποφαγικό, ολοκληρωτικό καπιταλισμό, διεκδικώντας όλον τον κοινωνικό πλούτο που παράγει με την εργασία του!
Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην ιστοσελίδα kommon
Δικαιώματα α λα καρτ (για το δικαίωμα του Δ. Κουφοντίνα στην άδεια εξόδου από τη φυλακή)
Δεν είναι ανάγκη να συμφωνεί κανείς με τις απόψεις του Δημήτρη Κουφοντίνα ούτε με τον τρόπο που επέλεξε να προωθήσει τις ιδέες του για να αποδοκιμάσει με τον πιο κατηγορηματικό και δημόσιο τρόπο την άρνηση της Επιτροπής Αδειών να του χορηγήσει άδεια εξόδου από τη φυλακή. Δικαίωμα που το θεμελίωσε από το 2010, αφού δηλαδή έκτισε 8 χρόνια ποινής, όπως προβλέπει ο νόμος. Μπορούσε επομένως εδώ και 7 χρόνια, θεωρητικά, να ασκήσει το δικαίωμά του στην έξοδο, όπως το ασκούν εκατοντάδες άλλοι κρατούμενοι.
Λεωνίδας Βατικιώτης
Ο λόγος για τον οποίο βρισκόμαστε εδώ σχετίζεται με το σκεπτικό βάσει του οποίου η Επιτροπή Αδειών στέρησε από τον Δημήτρη Κουφοντίνα αυτό το δικαίωμα, για μια ακόμη φορά. Εν συντομία, επειδή «δεν εκδήλωσε μεταστροφή και μεταμέλεια», παρότι μάλιστα ο ίδιος δεσμεύτηκε ενώπιον της ότι θα κάνει ορθή χρήση της άδειάς του. Πρόκειται για ένα σκεπτικό που σαφέστατα ξεπερνάει το γράμμα και το πνεύμα του νόμου που περιορίζονται στη στάση του κρατούμενου στη διάρκεια της κράτησης. Αυτό όφειλε να εξετάσει η Επιτροπή και να αξιολογήσει για να του εγκρίνει την άδεια. Η Επιτροπή Αδειών αντίθετα υπερέβη το ρόλο της, επιδιδόμενη σε αυθαίρετες ερμηνείες κι αναλαμβάνοντας πολιτικά καθήκοντα.
Κι εδώ ακριβώς εντοπίζεται κατά την άποψη μου η μεγαλύτερη διακύβευση που αφορά αν όχι όλη την κοινωνία, τουλάχιστον όσους αγωνίζονται και δίνουν καθημερινά τη μάχη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Στο πρόσωπο του Δημήτρη Κουφοντίνα με την απόφαση της Επιτροπής Αδειών το βαθύ κράτος στέλνει ένα μήνυμα αυθαιρεσίας και ρεβανσισμού. Το ίδιο το κράτος, που είναι υποτίθεται ο εγγυητής της ισονομίας και του δικαίου, δηλώνει ότι διατηρεί το προνόμιο να εφαρμόζει κατ’ επιλογήν, α λα καρτ τη νομοθεσία όποτε κι εάν το συμφέρει. Έτσι, με την ίδια άνεση που κάνει τα στραβά μάτια σε κολοσσιαία ποινικά αδικήματα μαύρου πολιτικού χρήματος και εμπορίας ναρκωτικών, με την ίδια άνεση καταστρατηγεί δικαιώματα των φυλακισμένων, αποδεικνύοντας τη βαθιά ταξική και πολιτική του μεροληψία.
Η καταστρατήγηση του νόμου από την Επιτροπή Αδειών, που δείχνει επίσης ότι και το περίφημο ευρωπαϊκό κεκτημένο είναι πουκάμισο αδειανό, εκθέτει βαρύτατα τον ΣΥΡΙΖΑ. Αξίζει να θυμηθούμε ότι ακόμη και μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι μπορεί στα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα να ακολουθήσει την πεπατημένη της δρακόντειας λιτότητας, ωστόσο στα ζητήματα των ελευθεριών θα «κάνει τη διαφορά». Μάλιστα, οι πιο τολμηροί έλεγαν πώς έρχεται μια άνοιξη των ελευθεριών που θα επισκιάσει το συνεχιζόμενο οικονομικό ζόφο, αναδεικνύοντας έτσι τα πλεονεκτήματα της Αριστεράς, σε αντιδιαστολή με τη συντήρηση. Στην πράξη αποδείχθηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες τον ίδιο ακριβώς κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για το δικαίωμα στο μισθό, τη σύνταξη, τη δημόσια παιδεία. Με άλλα λόγια, μια πολιτική που μειώνει τις συντάξεις, αυξάνει τη φορολογία και ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία αποδεικνύεται εξ ίσου αμείλικτη κι εκδικητική απέναντι σε πολιτικούς κρατούμενους, όπως ο Δημήτρης Κουφοντίνας.
Η διεκδίκηση και κατοχύρωση των δικαιωμάτων του Δημήτρη Κουφοντίνα πρέπει να αποτελέσει υπόθεση του οργανωμένου εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, καθώς στο πρόσωπό του απειλούνται συλλογικές κατακτήσεις και δικαιώματα που κατοχυρώθηκαν μέσα από μαζικούς αγώνες. Υπ’ αυτό το πρίσμα στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα του κι ενώνουμε και τη δική μας φωνή στο αίτημα του για ίση μεταχείριση και πλήρη σεβασμό στα δικαιώματα του.
ΕΣΗΕΑ, 19 Δεκεμβρίου 2016
Τοποθέτηση στη συνέντευξη Τύπου για το δικαίωμα άδειας του Δ. Κουφοντίνα. Συμμετείχαν επίσης: Γιάννα Κούρτοβικ, Δημήτρης Μπελαντής, Τάκης Πολίτης και Σάββας Μιχαήλ.
