Για τη στάση της Αριστεράς απέναντι στα συλλαλητήρια

Το κείμενο που ακολουθεί στηρίζεται σε τοποθέτηση που έγινε στο πλαίσιο εκδήλωσης για τα εθνικά θέματα, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2018 στην Αθήνα. Διοργανωτής ήταν η Πρωτοβουλία 14 Μάη, που κινείται στο σοσιαλιστικό χώρο.

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Στην εκδήλωση επιπλέον μίλησαν οι εξής:

• Κωνσταντακόπουλος Δημήτρης, δημοσιογράφος, συγγραφέας, συντονιστής της Πρωτοβουλίας των Δελφών για την Υπεράσπιση τηςΔημοκρατίας.
• Λυγερός Σταύρος, δημοσιογράφος gr
• Παπαγιαννόπουλος Γιώργος, αρχιτέκτων-συγγραφέας, εκ μέρους της «Πρωτοβουλίας 14ης Μάη»
• Χαραλαμπίδης Μιχάλης, κοινωνιολόγος

Την συζήτηση συντόνισε ο Άρης Χατζησαββίδης, δημοτικός σύμβουλος Νέας Ιωνίας.

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε όλες τις ομιλίες.

Τρία ερωτήματα τίθενται προς απάντηση, κατά την άποψή μου, με αφορμή την προσπάθεια επίλυσης της εκκρεμότητας της ονομασίας της ΠΓΔΜ και τη διαπάλη που είναι σε εξέλιξη. Το πρώτο ερώτημα σχετίζεται με τις ηγεμονικές δυνάμεις του σύγχρονου κεφαλαίου, το δεύτερο ερώτημα σχετίζεται με τις προοπτικές και το τρίτο ερώτημα αφορά στη στάση της Αριστεράς.

Σχετικά με τα κίνητρα και τις δυνάμεις που ηγούνται σήμερα της προσπάθειας επίλυσης του ονόματος της γειτονικής χώρας, σε άμεσο επίπεδο παρατηρούμε ότι πρόκειται για μια προσπάθεια των ΗΠΑ να διευθετήσουν προς όφελός τους όσες εκκρεμότητες έμειναν άλυτες στα Βαλκάνια. Μεταξύ άλλων να εντάξουν και την ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ έτσι ώστε να περιθωριοποιηθούν πολιτικοί και κόμματα που στέκονται φιλικά απέναντι στη Ρωσία.

Αυτή η προσπάθεια εντάσσεται σε μια πολύ ευρύτερη επιχείρηση των ΗΠΑ να ελέγξουν πλήρως τη Μέση Ανατολή, την ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Εκτελεστικό τους όργανο σε αυτή την προσπάθεια είναι το σιωνιστικό κράτος. Επομένως, η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα, δεν είναι υπόλογη μόνο για την διευκόλυνση που κάνει στο ΝΑΤΟ βοηθώντας την ένταξη της ΠΓΔΜ, ενώ μια αριστερή κυβέρνηση θα έπρεπε να μάχεται για την έξοδο από το ΝΑΤΟ και τη διάλυση του φιλοπόλεμου συνασπισμού. Αλ. Τσίπρας, Π. Καμμένος και Ν. Κοτζιάς, μαζί με την κυπριακή πολιτική ηγεσία, είναι επίσης υπόλογοι γιατί δίνουν ευρωπαϊκή διέξοδο στο Ισραήλ. Γιατί νομιμοποιούν τα καθημερινά εγκλήματα πολέμου εναντίον ενός άμαχου λαού, των ηρωικών Παλαιστινίων. Είναι επίσης υπόλογοι γιατί νομιμοποιούν τη χούντα του Σίσι στην Αίγυπτο που τα χέρια της στάζουν ακόμη από το αίμα των αγωνιστών της Αραβικής Άνοιξης.

Όσοι δε, έμπλεοι κυνισμού, αντιτείνουν τα πιθανά οικονομικά οφέλη που θα αποκομίσει η Ελλάδα, ή έστω η άρχουσα τάξη της, από τη συμμαχία με το Ισραήλ θα άξιζε να μνημονεύσουν έστω μια χώρα η οποία ωφελήθηκε από τη συμμαχία της με το σιωνισμό. Επίσης, να δουν όσα υπομένουν τώρα οι Κούρδοι που επέλεξαν να συμμαχήσουν με τους Αμερικάνους και το Ισραήλ για να αποκτήσουν έτσι πατρίδα. Στο έλεος των Τούρκων τους έχουν αφήσει και οι Ισραηλινοί και οι Αμερικάνοι! Στο ενδεχόμενο μια ελληνοτουρκικής κρίσης γιατί πιστεύει κάποιος ότι θα συμπεριφερθούν διαφορετικά απέναντι στους Έλληνες;

Το δεύτερο ερώτημα αφορά στην κατεύθυνση που οδηγεί αυτή η δυναμική ήδη ξεδιπλώνεται.

Η αναζωπύρωση όλων των εν υπνώσει θερμών μετώπων της τελευταίας 20ετίας, από τη Βόρεια Κορέα μέχρι την Υεμένη, οδηγεί ξεκάθαρα σε πόλεμο. Τα αυτοτελή συμφέροντα της πολεμικής βιομηχανίας, η πίεση που δέχονται οι ΗΠΑ από τη ραγδαία οικονομική άνοδο Ρωσίας και Κίνας και η ανυπαρξία ενός απειλητικού εσωτερικού εχθρού που θα διεκδικεί μαχητικά το «ταπεινό» δικαίωμα στην ειρήνη, μαζί με το δικαίωμα στη δουλειά και το μισθό έχουν δημιουργήσει τους όρους για ένα νέο αιματηρό πόλεμο. Διανοούμενοι και δυνάμεις της Αριστεράς υποτιμούν τον κίνδυνο, μαγεμένοι από το φιλελεύθερο ιδεώδες όπως συμπυκνώθηκε στη διατύπωση του Φρίντμαν ότι όποια κράτη κάνουν εμπόριο δεν κάνουν πόλεμο.

Η ιστορία μας διδάσκει ότι κανένας πόλεμος δεν ξεδιπλώθηκε χωρίς την απαραίτητη ιδεολογική προεργασία. Το σύνθημα του Τραμπ «η Αμερική πρώτα» αποσκοπεί να διευρύνει τη λαϊκή του βάση και να εμφανίσει την Αμερική ως αμυνόμενη, επομένως, δικαιούμενη να αντεπιτεθεί: απέναντι σε μια Β. Κορέα που υποτίθεται απειλεί τις ΗΠΑ με πυρηνικά, απέναντι στο Ιράν που υποτίθεται κι αυτό απειλεί το Ισραήλ με πυρηνικά, κ.λπ.

Εδώ όμως υπάρχει και κάτι πιο βαθύ. Ο Τραμπισμός αποδεικνύεται ένα πολύ ευρύτερο ιδεολογικό ρεύμα. Ας σκεφτούμε τις αναλογίες μεταξύ της απόφασης του αμερικανού προέδρου να αποχωρήσει από τη συμφωνία του Ειρηνικού και να αναθεωρήσει τη ΝAFTA, με την ανακοίνωση από την ίδια τη Μέρκελ πέρυσι τον Μάιο στη Ρώμη της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων. Η άκρα Δεξιά στις ΗΠΑ αυξάνει την ιδεολογική της επιρροή μαζί με την άκρα Δεξιά στη Γαλλία, τη Φινλανδία, την Αυστρία, κοκ. Πιστεύω δηλαδή, όπως διατυπώσαμε και στο συλλογικό κείμενο με τίτλο «Για το παρόν και το μέλλον της Αριστεράς», πώς είμαστε μάρτυρες μιας τομής ανάλογου βάθους με εκείνη που σημειώθηκε την επομένη της κρίσης του ’70 με την άνοδο των Ρέιγκαν και Θάτσερ.

Αξίζει δε να παρατηρήσουμε ότι πλέον ο κυρίαρχος ακροδεξιός λόγος αποφεύγει λεκτικές ακρότητες. Επίσης, επενδύει στο κοινωνικό ζήτημα.

Κατά συνέπεια, ερχόμενοι στην Ελλάδα, παρεμπίπτουσες καταγγελίες των ιδιωτικοποιήσεων και των Μνημονίων από μερικούς ομιλητές των δύο συλλαλητηρίων στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα δεν αναιρούν το γεγονός ότι η ηγεμονία ανήκε στην άκρα δεξιά και τον εθνικισμό, όπως έδειξε ο εμπρησμός της κατάληψης ενός διατηρητέου κτιρίου στη Θεσσαλονίκη που ήταν η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη πολιτικού βιβλίου στην πόλη υπό τα συνθήματα «αναρχικοί και μπολσεβίκοι αυτή τη γη δε σας ανήκει». Ωστόσο, δεν υποστηρίζω ότι οι συμμετέχοντες στα δύο συλλαλητήρια ήταν ακροδεξιοί και εθνικιστές. Όπως ακριβώς όσοι πήραν μέρος στη συγκέντρωση που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος τον Ιούλιο του 2015 δεν ήταν αριστεροί, αλλά στη συγκέντρωση υπήρχε μια πεντακάθαρη αριστερή ηγεμονία, έτσι κι όσοι συμμετείχαν στα δύο συλλαλητήρια δεν ήταν εθνικιστές και ακροδεξιοί, ενώ τα συλλαλητήρια είχαν μια πεντακάθαρη εθνικιστική κι ακροδεξιά ηγεμονία.

Το σημαντικότερο στοιχείο για να αποτιμήσουμε τα συλλαλητήρια είναι ωστόσο το κεντρικό τους αίτημα: Να μην υπάρχει στη νέα ονομασία της ΠΓΔΜ, η λέξη Μακεδονία. Εδώ ας κρατήσουμε την ιδεολογική στροφή. Το 1992 μόνο η κομμουνιστική Αριστερά αντιτάχθηκε στη θέση των πολιτικών αρχηγών που κατέληγε «η Μακεδονία είναι μία κι είναι ελληνική» και στα εθνικιστικά συλλαλητήρια. Το 2008 υπό τον Κ. Καραμανλή έγινε δεκτή grosso modo η γραμμή της κομμουνιστικής Αριστεράς. Και σήμερα, τα συλλαλητήρια επιστρέφουν υιοθετώντας τη γραμμή των πολιτικών αρχηγών του 1992. Αν αυτό δεν είναι οπισθοδρόμηση τότε τι είναι;

Αντιτείνουν πολλοί τις δημοσκοπήσεις που δίνουν συντριπτικά ποσοστά στο αίτημα «καμιά χρήση της λέξης Μακεδονία». Προτείνω να το προσπεράσουμε και να θυμηθούμε ότι κι όσοι διαφωνούσαμε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ήμασταν μειοψηφία. Μειοψηφία επίσης ήμασταν κι όσοι χαρακτηρίζαμε απάτη την άνοδο του χρηματιστηρίου το 1999. Ερχόμενοι στο σήμερα ας κρατήσουμε το γεγονός ότι ένα τμήμα της Μακεδονίας είναι στα γεωγραφικά όρια της ΠΓΔΜ. Επομένως είναι δικαίωμά τους η σύνθετη ονομασία, με γεωγραφικό προσδιορισμό όπως υποχρέωσή τους είναι η παραίτηση από κάθε αλυτρωτισμό. Κάτι που οφείλει, εννοείται, να κάνει κι η ελληνική πλευρά.

Περνάω έτσι στο μεγάλο θέμα για τη στάση της Αριστεράς, απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις.

Πρέπει να αναγνωρίσουμε, κι αυτό όχι χάριν ευκολίας καθώς ξεχειλίζουν τα παραδείγματα από το απώτερο και πρόσφατο παρελθόν, ότι η Αριστερά τείνει σε δύο άκρα. Το ένα άκρο να υποτάσσεται στα πατριωτικά μέτωπα, αφήνοντας στον προθάλαμο, παραπέμποντας δηλαδή στις ελληνικές καλένδες, τις στρατηγικές της επιδιώξεις για κατάργηση της εκμετάλλευσης. Στο υπόβαθρο έχει τη θεωρία της «Ψωροκώσταινας». Το άλλο άκρο είναι να αποστρέφεται κάθε συζήτηση περί εθνικού, θεωρώντας το ιδεολογική κατασκευή, ψευδή συνείδηση, ενώ επιδεικνύει μια απίστευτη ανοχή στον εθνικισμό του γείτονα. Ως ιδεολογικό υπόβαθρο έχει τη θεωρία ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική δύναμη και ιδεολογικά δάνεια από τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου. Έτσι είδαμε τον αντιεθνικισμό να γίνεται θεραπαινίδα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στα Βαλκάνια την εποχή της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Κι αν με αυτό το πλήρως ενσωματωμένο ρεύμα, εντός κυρίως της ευρωπαϊκής Αριστεράς, ξεμπερδεύουμε εύκολα, δε συμβαίνει το ίδιο με εκείνο το ρεύμα που υπό τις καλύτερες προθέσεις καταγγέλλει τον αριστερό πατριωτισμό, στο όνομα μιας ταξικής πάλης που εξελίσσεται σε συνθήκες εργαστηρίου.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, ως ελαφρυντικό για την υποτίμηση των εθνικών ζητημάτων από την Αριστερά τον ετεροπροσδιορισμό της από μια στρατηγική φιλοδοξία που εξέθρεψε η αστική τάξη επιζητώντας την κυριαρχία στα Βαλκάνια. Στόχος που όχι απλώς ουδέποτε υλοποιήθηκε, αλλά ήταν αδύνατο και να υλοποιηθεί, καθώς η ελληνική αστική τάξη θα έπρεπε να υποσκελίσει τη Γερμανία, την Ιταλία, ακόμη και τις ΗΠΑ.

Αυτό το ρεύμα έφτασε στο αποκορύφωμά του τα χρόνια των μνημονίων όταν απέρριπτε ως ιδεολογική υποχώρηση κάθε συζήτηση για οικονομική κατοχή ή υποτέλεια. Η αστική τάξη δίπλωσε τις σημαίες των υπέρμετρων φιλοδοξιών της, αλλά η Αριστερά το αντιλήφθηκε τελευταία… Έτσι, μεταξύ πολλών άλλων,

• Οι βουλευτές ψήφιζαν νόμους που δεν προλάβαιναν καν να τους φυλλομετρήσουν,
• εκδίδονται ελληνικά ομόλογα υπαγόμενα σε δίκαιο άλλου κράτους,
• η κυβέρνηση έχει ψηφίσει νόμο ότι δε θα νομοθετεί χωρίς την άδεια και τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών,
• έφεραν σε πέρας την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους κάποια γκρίζα κουστούμια από τις σουίτες του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετάνια που δε μάθουμε ποτέ το όνομά τους,
• έγινε ιδεολογία η αρχή πώς η απώλεια της δημοσιονομικής κυριαρχίας επιφέρει αυτόματα και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας,

και παρόλα αυτά η Αριστερά (που είμαι σίγουρος πως ούτε κι αυτή είχε διαβάσει τα Μνημόνια) έριχνε στο πυρ το εξώτερον κάθε διατύπωση αιτημάτων εθνικής ανεξαρτησίας.

Κατ’ αυτό τον τρόπο, διέρρηξε τους δεσμούς της σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή με τη λαϊκή πλειοψηφία που διατηρεί αυξημένη ευαισθησία απέναντι σε ζητήματα εθνικής κυριαρχίας.

Μόνο τυχαίο δεν είναι που η εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής η οποία δολοφόνησε το Φύσσα, τον Λουκμάν και τόσους άλλους, έχτισε το αντιμνημονιακό της προφίλ με τη βοήθεια πάντα των ΜΜΕ, ποντάροντας σε θολά συνθήματα κατά των ξένων δανειστών. Καλλιέργησε το έδαφος που έκρινε άγονο η Αριστερά…

Κατά συνέπεια όσο η Αριστερά αντιμετωπίζει αφ’ υψηλού τα εθνικά ζητήματα όχι μόνο απομακρύνεται από το λαό, αλλά επίσης αδυνατεί να δημιουργήσει δύο πέρα για πέρα αναγκαία αναχώματα: Το πρώτο είναι στην νέα πολεμική εκστρατεία του ιμπεριαλισμού που είναι προ των πυλών. Και το δεύτερο είναι ενάντια στην οικονομική επιβολή των δανειστών, της ΕΕ, του διεθνούς κεφαλαίου που συνειδητά και σχεδιασμένα δημιουργεί δημοκρατικά στεγανά (βλέπε Τράπεζα Ελλάδας, Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων κ.α.) υπό την έγκριση και πλήρη ανοχή της ελληνικής αστικής τάξης μεταφέροντας τα κέντρα αποφάσεων μακριά από τον κυρίαρχο λαό. Σε αυτό το πλαίσιο η διεκδίκηση της εθνικής κυριαρχίας αφορά επιπλέον το ποιος και πόσο νόμισμα εκδίδει, από πού έρχονται και που πάνε τα δημόσια έσοδα. Η σύνδεση των κοινωνικών ζητημάτων με τα εθνικά, βοηθά ώστε η πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ να είναι πάλη για την ειρήνη και την κοινωνική ευημερία!

Μια οικονομική και πολιτική πρόταση διεξόδου της Ελλάδας από την κρίση

Δυόμιση χρόνια από την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ στην εξουσία μπορούμε να κάνουμε έναν απολογισμό των πεπραγμένων του, ξέροντας μάλιστα ότι τα αντιλαϊκά μέτρα δεν έχουν τελειώσει.

1. Το κόστος της υποταγής

Η τελευταία αξιολόγηση συνοδεύεται από 113 νέα αντιλαϊκά μέτρα. Μεταξύ αυτών η πώληση του 40% των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ, η έκδοση υπουργικής απόφασης για τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές, η αλλαγή επί το δυσμενέστερο των όρων εξαγγελίας απεργίας, κοκ. Η κυβέρνηση μάλιστα δηλώνει πανέτοιμη να ψηφίσει το 90% των μέτρων μέχρι το τέλος του 2017 ώστε να επιταχύνει την έξοδο από τα Μνημόνια.

Τα 2,5 χρόνια που προηγήθηκαν, με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ και μεταξύ πολλών άλλων:

– Ιδιωτικοποιήθηκαν τα λιμάνια Πειραιά και Θεσσαλονίκης, 14 περιφερειακά αεροδρόμια, το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, η ΔΕΣΦΑ.

– Η λιτότητα επεκτάθηκε μέχρι το 2060, καθώς ως τότε πρέπει να έχουμε πλεονάσματα ύψους 2% (ενώ μέχρι το 2021 ύψους 3,5%).

– Επιβλήθηκαν νέοι άμεσοι και έμμεσοι φόροι, μειώθηκαν παραπέρα οι συντάξεις, έκλεισαν χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

– Η ανεργία στην Ελλάδα συνέχισε να καταγράφει πανευρωπαϊκό ρεκόρ, ενώ οι νέες θέσεις εργασίας είναι στην πλειοψηφία τους μερικής απασχόλησης.

– Καταργήθηκε η απαγόρευση των εργοδοτών στην ανταπεργία, μέσω της χαλάρωσης του σχετικού νόμου.

– Το δημόσιο χρέος συνέχισε να είναι μη βιώσιμο, στο επίπεδο του 175% (από 115% του ΑΕΠ πριν μπούμε στα μνημόνια).

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να υποβαθμίσει την ζημιά που προκάλεσε στα λαϊκά συμφέροντα αναδεικνύοντας φιλολαϊκά μέτρα τα οποία θα εφαρμόσει, όπως: τα αντισταθμιστικά μέτρα που θα εφαρμόζονται κάθε χρονιά που θα ξεπερνιέται ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος, η ενίσχυση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, κοκ.

Πρόκειται για μέτρα που χρυσώνουν το χάπι της λιτότητας και της υπερχρέωσης. Δεν αναιρούν τη λιτότητα.

Εν κατακλείδει η συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν καταστροφική γιατί ταύτισε την Αριστερά με την πολιτική της χρεοκρατίας, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις περικοπές.

2. Χρονικό προαναγγελθείσας παράδοσης

Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την παράδοση η οποία επισημοποιήθηκε τον Ιούλιο του 2015, με την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης ύψους έως 86 δισ. ευρώ, μπορούσε να προβλεφθεί πριν κερδίσει τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015. Ήταν το αποτέλεσμα της επικράτησης των πιο δεξιών και φιλο-ΕΕ δυνάμεων. Η ανάλυση αυτής της διαπάλης σήμερα μπορεί να αποτελέσει παρακαταθήκη για να εξαχθούν τα αναγκαία συμπεράσματα ώστε ποτέ ξανά η Αριστερά να μην ξαναγίνει αιμοδότης της αστικής κυριαρχίας, αξιοποιώντας μια θεμελιώδη πλευρά της αστικής δημοκρατίας: την έλλειψη λογοδοσίας των εκλεγμένων αντιπροσώπων. Σε αυτό το πλαίσιο είναι κάτι παραπάνω από ανεκτό, είναι κανόνας, οι προεκλογικοί «διαγωνισμοί ομορφιάς» να μετατρέπονται σε μετεκλογική μετάλλαξη και απογύμνωση. Ως συνέπεια ο Ολάντ εκλέχτηκε για να φορολογήσει τον μεγάλο πλούτο κι έγινε ο μεγαλύτερος διώκτης του 35ωρου. Κι ο Τσίπρας εκλέχτηκε με πρόγραμμα να ανατρέψει τα μνημόνια και τη λιτότητα κι έφτασε να επαινείται από τον Μοσκοβισί επειδή εφάρμοσε μέτρα που καμιά άλλη μνημονιακή κυβέρνηση δεν μπόρεσε να υιοθετήσει.

Ας επιστρέψουμε όμως στα όσα προηγήθηκαν της πρώτης εκλογικής επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ: στο ελπιδοφόρο και «ξέγνοιαστο» 2014 για να δούμε όχι μόνο πως προετοιμαζόταν η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τις ευθύνες που έχει γι’ αυτή την υποταγή ακόμη κι ο Γ. Βαρουφάκης. Ο επικεφαλής του  DiEM25 παρότι δεν ψήφισε τη συμφωνία του Αυγούστου με τους δανειστές, κι αυτό είναι προς τιμή του, συνέβαλε στην έλευσή της τα μέγιστα. Να θυμηθούμε:

• τη συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου που ανέφερε ότι η Ελλάδα θα ξεπληρώσει το χρέος της πλήρως και εγκαίρως,
• την αναφορά του για υλοποίηση του 70% του μνημονίου,
• την πληρωμή των δόσεων στο ΔΝΤ και τους πιστωτές όσο ήταν υπουργός, κοκ.

Κυρίως όμως να θυμηθούμε όσα προηγήθηκαν του 2015.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιτάχυνε την εκλογική του επιτυχία κατά δύο τρόπους: Ο πρώτος ήταν μέσω της κοινοβουλευτικοποίησης της πολιτικής αντιπαράθεσης και ο δεύτερος μέσω της άμβλυνσης των ριζοσπαστικών αιτημάτων του λαϊκού κινήματος.

Από το 2012 κιόλας το μήνυμα που εξέπεμπε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ σαφές: δε χρειάζεται να διαμαρτύρεστε και να απεργείτε για να απαλλαγούμε από τα μνημόνια. Αρκεί να μας ψηφίσετε! Σε αυτό το βωμό «πουλήθηκαν» οι πλατείες το 2012, κάμφθηκε το ρωμαλέο κίνημα της διετίας 2010-2011 και κυριάρχησε η ανάθεση χωρίς τη συμμετοχή των πιο μαχητικών τμημάτων της κοινωνίας στις εξελίξεις. Ως αποτέλεσμα τα μέτρα του Σαμαρά υλοποιήθηκαν με λιγότερες αντιδράσεις, σε σχέση με ό,τι γινόταν το 2010 και 2011, ενώ προετοιμάστηκε η παράδοση του 2015.

Παράλληλα με την απαξίωση των εργατικών και λαϊκών αγώνων ήλθε και ο ακρωτηριασμός των πιο μαχητικών διεκδικήσεων του κινήματος. Τα αιτήματα για παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, για εθνικοποίηση των τραπεζών και για έξοδο από ευρώ και ΕΕ, χάνονταν σε ένα πέλαγος αμφισημιών και αοριστίας που άνοιγε το δρόμο στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να υποταχθεί πλήρως στα αιτήματα των πιστωτών, χωρίς να ανατραπεί από τη βάση. Οφείλουμε βέβαια να αναγνωρίσουμε πώς σε ό,τι αφορά την ΕΕ ο ΣΥΡΙΖΑ δε χρειάστηκε να καταβάλλει ξεχωριστή προσπάθεια να πείσει τα μέλη του για τη στάση του. Εξ αρχής είχε ταυτιστεί μαζί της, σε βαθμό ώστε ακόμη και η αριστερή αντιπολίτευση στο εσωτερικό του να παραιτηθεί από την προβολή του αιτήματος της αποχώρησης. Στο πλαίσιο αυτής της μετάλλαξης το αίτημα «καμιά θυσία για το ευρώ» μετατράπηκε σε «πάση θυσία στο ευρώ» και τον Ιούλιο του 2015 το μεγαλειώδες «Όχι» του δημοψηφίσματος μετατράπηκε σε «Ναι», σε μια πράξη παραχάραξης της λαϊκής βούλησης χωρίς προηγούμενο.

3. Γιατί έξοδος από ευρώ και ΕΕ

Η αλήθεια είναι πώς όποτε βρίσκομαι στη Γερμανία κι εξηγώ για τη σημασία της εξόδου από ευρώ και ΕΕ επέρχεται μια αμηχανία. Η πρώτη αντίδραση είναι πώς αυτό το υποστηρίζει η Εναλλακτική και ο Χανς Βέρνερ Ζιν του Ifo. Δεν είναι παράδοξη μια τέτοια σύμπτωση απόψεων;

Κάθε άλλο! Ζιν, Εναλλακτική, Μέρκελ, Σόιμπλε και Σουλτς ερίζουν για την οδό που πρέπει να ακολουθήσει η Γερμανία και το ευρωπαϊκό κεφάλαιο ώστε να ανταγωνιστούν τις ΗΠΑ. «Το 2050 καμία ευρωπαϊκή χώρα δε θα συγκαταλέγεται στις 8 πρώτες οικονομίες κατά μέγεθος», αναφέρει το «έγγραφο προβληματισμού για την τιθάσευση της παγκοσμιοποίησης», της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Γι’ αυτό θέλουν την ΕΕ: ως βάση στήριξης των ισχυρότερων πολυεθνικών πολυκλαδικών μονοπωλίων και των ηγεμονικών χωρών, δηλαδή της Γερμανίας.

Για μας, αντίθετα, η έξοδος από το ευρώ και η διάλυση της ΕΕ κάτω από αγώνες – που η ιστορία της ταξικής πάλης διδάσκει πώς δε θα είναι ανεπηρέαστοι από αστικούς ανταγωνισμούς – σηματοδοτεί ένα κορυφαίο πλήγμα στην αστική κυριαρχία. Η δε έξοδος από το ευρώ επιβάλλεται για πολύ συγκεκριμένους και υλικούς όρους. Συγκεκριμένα:

• Για να υπάρξει μια νομισματική πολιτική (επιτόκια, συναλλαγματική ισοτιμία και ποσότητα χρήματος) προσαρμοσμένη στις ανάγκες οικονομικής επέκτασης και αντιμετώπισης της ανεργίας κι όχι μια νομισματική πολιτική ίδια για όλους, που αντιλαμβανόμαστε ότι είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Γερμανίας.
• Για να γίνει κατορθωτή η εθνικοποίηση των τραπεζών, κ.α.

Εξ ίσου συγκεκριμένοι και υλικοί όροι επιβάλλουν  την έξοδο από την ΕΕ, που πολύ εύστοχα έχει χαρακτηριστεί σαν εργαστήρι υπερ-παγκοσμιοποίησης (Ντ. Ρόντρικ), υπό την έννοια ότι στην ΕΕ υλοποιούνται στο ακέραιο όλα τα μέτρα που σταδιακά και πειραματικά εφαρμόζονται στο πλαίσιο της NAFTA, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, κοκ. Η έξοδος λοιπόν από την ΕΕ επείγει:

• Για να ασκηθεί βιομηχανική πολιτική, στο πλαίσιο ενός γενναίου Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, που θα στρέψει πόρους σε κλάδους αιχμής (ναυπηγεία, γεωργία, κοκ).
• Για να απαλλαγούμε από το ασφυκτικό πλαίσιο δημοσιονομικής πολιτικής που επιβάλει το Σύμφωνο Σταθερότητας (Εαρινό εξάμηνο, υποβολή προϋπολογισμών προς έγκριση, κοκ).

Ευρύτερα, η έξοδος της Ελλάδας από ΕΕ και ευρώ θα επηρεάζει και θα τροφοδοτείται με τη σειρά της από παρόμοιους αγώνες σε άλλες χώρες της Ευρώπης και πρωτίστως στη Νότια Ευρώπη όπου βρίσκονται σε έξαρση όλες οι αντιθέσεις (κοινωνικές, εθνικές, περιφερειακές, κοκ.). Δε θα είναι ένας αγώνας περιχαρακωμένος στα εθνικά σύνορα της Ελλάδας.

Σε αυτό το πλαίσιο δεν αποκλείεται η έξοδος της Ελλάδας από ευρώ – ΕΕ να συνδυαστεί με την συγκρότηση και ένταξή της σε άλλες περιφερειακές ενώσεις πχ της Νότιας Ευρώπης (όπου υπάρχει η μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική ομοιομορφία), των Βαλκανίων ή της Μεσογείου. Στόχος θα είναι η δημιουργία συνεργειών και η εκμετάλλευση των οικονομιών κλίμακας. Όρος για την αποφυγή της εκ νέου θεσμοθέτησης παγιωμένων μηχανισμών ανισοτήτων και εξοντωτικών ανταγωνισμών, που χρόνο με το χρόνο θα οξύνονται, όπως πχ. συνέβη στην ΕΕ, θα είναι η δημιουργία αντίρροπων μηχανισμών αποζημίωσης εκείνων των μελών με οικονομίες χαμηλότερης παραγωγικότητας. Πχ της Αλβανίας ή της ΠΓΔΜ αν μιλάμε για τα Βαλκάνια και των χωρών του Μαγκρέμπ αν μιλάμε για μια Μεσογειακή Ένωση. Δηλαδή η δημιουργία μόνιμων μηχανισμών μεταβιβαστικών πληρωμών που θα αποζημιώνουν τις οικονομίες χαμηλότερης παραγωγικότητας όπως συνέβαινε στην ΕΕ κατά κόρον τη δεκαετία του ’80 (πχ Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα) και στη συνέχεια σε μικρότερο βαθμό (Πακέτο Ντελόρ, ΚΠΣ, ΕΣΠΑ, κοκ.) υπό τον όρο όμως ικανοποίησης αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων (συμμετοχή ιδιωτών που σήμαινε ιδιωτικοποιήσεις, ελαστικοποίηση εργασιακών  σχέσεων, κοκ.).

4. Οι όροι της εξόδου
   

Εξετάζοντας τις λεπτομέρειες της εξόδου από το ευρώ, το πρώτο ερώτημα που τίθεται σχετίζεται με την ισοτιμία. Την επομένη της αναγγελίας η ισοτιμία του νέου νομίσματος θα είναι 1-1 με το ευρώ για να ακολουθήσει μια υποτίμηση ακόμη και της τάξης του 30%-40%.

Η υποτίμηση αυτή είναι επιβεβλημένη επειδή αρχικά η σημερινή ισοτιμία του ευρώ δεν αντιστοιχεί στα θεμελιώδη μεγέθη της Ελλάδας. Επιβάλλεται από το ειδικό βάρος της Γερμανίας και εξυπηρετεί τις εξαγωγές της. Το ΔΝΤ πρόσφατα ανέφερε ότι μια δίκαιη ισοτιμία για ένα εθνικό νόμισμα της Γερμανίας θα ήταν αυξημένη ακόμη και κατά 30%. Αυτή όμως η μέση ισοτιμία που είναι χαμηλή για τη Γερμανία, είναι υψηλή για την Ελλάδα.

Στόχος της υποτίμησης θα είναι να αξιοποιηθεί στο έπακρο το παραγωγικό δυναμικό της Ελλάδας. Σήμερα με βάση αξιόπιστες έρευνες (πχ Τράπεζα Ελλάδας) ο βαθμός χρησιμοποίησης εργοστασιακού δυναμικού είναι από τους χαμηλότερους στην ΕΕ. Στο σύνολο των κλάδων φτάνει το 64%, στα καταναλωτικά αγαθά το 65% και στα κεφαλαιουχικά το 60%. Στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και δη στον μεταποιητικό τομέα, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη με το αναξιοποίητο παραγωγικό δυναμικό να φτάνει το 51,3%. Πρακτικά η 1 στις 2 μηχανές βρίσκεται σε αδράνεια.

Το παραγωγικό κενό της Ελλάδας υπογραμμίζει χώρια των άλλων ότι το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα δεν είναι η έλλειψη επενδύσεων όπως κατά κόρον επαναλαμβάνεται αλλά η έλλειψη εκείνης της ζήτησης που θα απορροφούσε το προϊόν αν η παραγωγική δομή της Ελλάδας λειτουργούσε στο 100% ή σχεδόν στο 100%.

Στο παραπάνω πλαίσιο δεν είναι πιθανή η δημιουργία πληθωριστικών πιέσεων, χώρια του γεγονότος ότι ένας πληθωρισμός ακόμη και της τάξης του 8% έχει δειχθεί ακόμη και σε έρευνες του ΔΝΤ δεν οδηγεί σε παραλυτικά φαινόμενα στην οικονομία. Στην Ελλάδα ωστόσο έχει δειχθεί ότι ο πληθωρισμός θα κινείται σε πλήρως ελεγχόμενα επίπεδα.

Δύο ερωτήματα που δημιουργούνται σχετικά με τις επιπτώσεις της εισαγωγής ενός νέου νομίσματος στις καθημερινές συναλλαγές αφορούν τα δάνεια σε ευρώ και τις καταθέσεις.

Σε ό,τι αφορά τις αποταμιεύσεις θα μετατραπούν αυτόματα στο νέο νόμισμα.

Σε ό,τι αφορά τα χρέη, η διπλή έξοδος είναι συνυφασμένη με την αθέτηση άμεσα εκείνων των πληρωμών που σχετίζονται με τους επίσημους πιστωτές της Ελλάδας και ειδικότερα τα δάνεια  που δόθηκαν στο πλαίσιο των 3 δανειακών συμβάσεων (2010, 2012 και 2015), τα οποία έχει αποδειχθεί ότι ήταν παράνομα και αντισυνταγματικά. Μιλούμε (με στοιχεία 30/9/2016) για το 69,5% ενός χρέους ύψους 315,4 δισ., δηλαδή για 217 δισ. Προϋπόθεση είναι η καταγγελία των δανειακών συμβάσεων με βάση το διεθνές δίκαιο, που πρέπει να συνοδευθεί με μια διεθνής εκστρατεία που θα δείξει ότι η διάσωση της Ελλάδας στην πράξη ήταν διάσωση των γαλλογερμανικών τραπεζών (Deutsche Bank, Societe Generale, κοκ.). Σε αυτό το πλαίσιο ΕΚΤ και ΔΝΤ λειτούργησαν ως ασφαλιστικοί μηχανισμοί των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και πρέπει να αναλάβουν τη ζημιά μαζί με τις ιδιωτικές τράπεζες που επωφελήθηκαν.

Σε ό,τι αφορά τα ιδιωτικά χρέη προς τις τράπεζες (στεγαστικά νοικοκυριών, κίνησης επιχειρήσεων, κ.α.) αυτά με νόμο θα μετατραπούν στο νέο νόμισμα ώστε να μην υπάρχει υποχρέωση αποπληρωμής τους σε ευρώ.

Η μετάβαση στο νέο νόμισμα δεν μπορεί να γίνει άμεσα, δεδομένου ότι υπό κανονικές συνθήκες απαιτείται μια περίοδος 6 μηνών για την εκτύπωση της ποσότητας χαρτονομισμάτων και κερμάτων που κυκλοφορούν στην Ελλάδα. Η μετάβαση μπορεί να διευκολυνθεί με τη χρήση υποσχετικών (IOU) και την ευρεία κυκλοφορία πλαστικού χρήματος, μέσω του οποίου μπορούν να γίνονται συμψηφισμοί, πληρωμές λογαριασμών, κοκ.

Όροι επιτυχίας της διπλής εξόδου είναι η εθνικοποίηση των τραπεζών που έχουν κατ’ επανάληψη ανακεφαλαιοποιηθεί με δημόσιο χρήμα, η επιβολή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων, η ανάκληση των ιδιωτικοποιήσεων ξεκινώντας από τις υποδομές (Λιμάνι Πειραιά που το αγόρασε η κινέζικη Cosco, 14 περιφερειακά αεροδρόμια που αγόρασε η γερμανική Fraport, σιδηροδρόμους που αγόρασε η ιταλική Ferrovie Dello Stato, ΟΤΕ που έχει αγοράσει η Ντόιστε Τέλεκομ, κ.α.). Παρεμπιπτόντως να αναφερθεί ότι όλες οι αγοράστριες εταιρείες είναι εξ ολοκλήρου ή μερικώς κρατικές.

5. Οικοδομώντας το αναγκαίο μέτωπο

Ξέρουμε ωστόσο ότι υπάρχει μια κραυγαλέα και παραλυτική αντίφαση. Το αίτημα της διπλής εξόδου παρότι τίθεται επιτακτικά ως όρος εξόδου από την κρίση δε συγκεντρώνει την αποδοχή ακόμη και πρωτοπόρων τμημάτων του εργατικού κινήματος. Υπέρ της εξόδου από το ευρώ χαρακτηριστικά τάσσεται ένα ποσοστό γύρω στο 30% των ερωτηθέντων στις δημοσκοπήσεις. Ποσοστό, που από μια άλλη οπτική γωνία εμφανίζει μια κοινωνική (κι όχι τόσο πολιτική) ομοιογένεια και εξαιρετική αντοχή, αν λάβουμε υπ’ όψη ότι κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα δεν το υιοθετεί.

Τούτου δοθέντος, αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε είναι πως ο καταστροφικός ρόλος του ευρώ και της ΕΕ παραμένει προς απόδειξη στην ελληνική κοινωνία. Χρειάζεται να καταβάλλουμε ακόμη σοβαρή προσπάθεια για να πείσουμε την κοινωνία ότι άνοδος της κοινωνικής ευημερίας από τη μια και παραμονή στην ΕΕ από την άλλη αποτελούν έννοιες αμοιβαία αλληλοαποκλειόμενες. Ή το ένα ή το άλλο. Με άλλα λόγια: Ή αξιοπρεπείς συντάξεις ή παραμονή στην ΕΕ!

Αυτή η κατάσταση επιβάλλει και στις πρωτοπόρες δυνάμεις να επικοινωνούν σε αγωνιστικά μέτωπα πάλης με εκείνες τις δυνάμεις που εξακολουθούν να θρέφουν αυταπάτες ή κρίνουν ότι δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι για σύγκρουση. Δεν μπορούμε, με άλλα λόγια, να θέτουμε ως προϋπόθεση το αίτημα της διπλής εξόδου για να διαμορφώσουμε αιτήματα αγώνα, να συγκροτήσουμε αγωνιστικές συλλογικότητες και να συμπορευτούμε με δυνάμεις που έχουν συμφέρον και πασχίζουν να ανατραπεί η επίθεση στον κλάδο τους. Το αίτημα της εξόδου από ευρώ – ΕΕ πρέπει να ενώνει κι όχι να διαχωρίζει τις δυνάμεις του αγώνα.

Οι πρωτοπόρες ιδέες ηττούνταν ή μετατρέπονταν σε καρικατούρες όποτε έμπαιναν σε καραντίνα.  Αντίθετα, νικούσαν όποτε επηρέαζαν και επηρεάζονταν, όποτε εκτίθονταν στη δημόσια κριτική και αντιπαράθεση κι είχαν την ικανότητα να προσαρμόζονται διατηρώντας και ανανεώνοντας το ανατρεπτικό – επαναστατικό τους πυρήνα.

Οι υπεύθυνοι ανάλυσης των δεδομένων της προεκλογικής εκστρατείας του Ομπάμα το 2012, που αξιοποίησαν στο έπακρο τις πληροφορίες τις οποίες επιστρέφουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δήλωναν ότι κάθε φορά η διαίσθησή τους αποδεικνυόταν άχρηστη και διαψευδόταν. Κι η πολιτική συμπεριφορά των πολιτών απρόβλεπτη. Νίκησαν δηλαδή όταν επεξεργάστηκαν, έλαβαν υπ’ όψη τους τα μηνύματα των πολιτών – δεκτών και προσάρμοσαν το πολιτικό τους μήνυμα.

Εμείς γιατί να φοβηθούμε την επικοινωνία με τον κόσμο του αγώνα και τη μετωπική δράση, με στόχο την ήττα και την ανατροπή αυτής της πολιτικής;

Βερολίνο, 9 2017

Ο Σόιμπλε ακυρώνει μονομερώς όσα υπέγραψαν κυβέρνηση – δανειστές

 

Στην εκδήλωση της Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους το Νοέμβριο του 2016, είχαμε τονίσει τις ζοφερές προοπτικές για την τύχη του δημόσιου χρέους. Συγκεκριμένα δύο δεδομένα. Το πρώτο αφορούσε τις αλλεπάλληλες παραιτήσεις της σημερινής κυβέρνησης από το δικαίωμα διαγραφής του δημόσιου χρέους (Φεβρουάριος 2015, Ιούλιος 2015, Μάιος 2016). Το δεύτερο και άμεσα σχετιζόμενο με τις παραιτήσεις αφορούσε τα στενά, υπαγορευμένα από τους πιστωτές, περιθώρια διαχείρισης του προβλήματος του δημοσίου χρέους που κινούνταν ανάμεσα σε τρεις επιλογές.

1. Επιμήκυνση των λήξεων,
2. μεγαλύτερη περίοδο χάριτος, και,
3. μείωση των επιτοκίων, ακόμη και δια του παγώματος στα σημερινά τους σχετικά χαμηλά επίπεδα, ώστε η διαφαινόμενη άνοδός τους (όπως έχει αρχίσει να υλοποιείται στις ΗΠΑ καθιστώντας θέμα χρόνου την αυστηροποίηση της νομισματικής πολιτικής και στην ευρωζώνη) να μη σημάνει αυξημένο κόστος εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους στα καθ’ ημάς.

Κοινή μας θέση ήταν και οι τρεις παραπάνω προτάσεις είναι επιδερμικές και επικοινωνιακού χαρακτήρα. Προς επίρρωση η απόρριψή τους από το ΔΝΤ. Οι τρεις παραπάνω προτάσεις των δανειστών είναι αδύνατο ακόμη και να διαχειριστούν την κρίση χρέους, πολύ περισσότερο να την επιλύσουν, επειδή αφήνουν ανέγγιχτη την ονομαστική αξία του χρέους, που στο τέλος του 2016 ανερχόταν σε 315,4 δισ. ευρώ ή 180,3% του ΑΕΠ, έναντι 311,7 δισ. ή 177,4% του ΑΕΠ στο τέλος του 2015.

Ωστόσο, την εβδομάδα που πέρασε μάθαμε ότι ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, απέκλεισε την τρίτη από τις παραπάνω λύσεις, τη μείωση των επιτοκίων. Κοστολόγησε στα 120 δισ. το κόστος της ως το 2040, έκρινε ότι ισοδυναμεί με ένα επιπλέον πακέτο στήριξης στην ελληνική οικονομία και διαμήνυσε στην κυβέρνηση να μην περιμένει τίποτε σχετικό!

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ούτε καν σχολίασε την τοποθέτηση του Σόιμπλε και προτίμησε να την αφήσει να περάσει στο περιθώριο της ενημέρωσης. Η σιγή ιχθύος εξυπηρετούσε την κυβέρνηση γιατί η δήλωση του Σόιμπλε δείχνει ότι οι συμφωνίες τηρούνται αν και μόνο αν συμφέρουν. Σε περίπτωση που επισείουν κόστος τότε αντί για συμφωνίες έχουμε μονομερείς ενέργειες! Η κυβέρνηση ωστόσο έχει παραιτηθεί από τις μονομερείς ενέργειες, κάνοντας επίδειξη συμμόρφωσης και υποταγής.

ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ ωστόσο όφειλαν να δείξουν ότι ακόμη κι αν ισχύει το κόστος των 120 δισ. ευρώ  που θα επωμιστούν οι χώρες πιστωτές, από τον δανεισμό στην Ελλάδα μέχρι τώρα έχουν θησαυρίσει! Κι αν όχι όλες οι χώρες, μετά βεβαιότητας οι χώρες του πυρήνα της ευρωζώνης που τώρα δανείζονται με αρνητικά επιτόκια, αποτελώντας ασφαλές καταφύγιο. Πρώτη απ’ όλες είναι η Γερμανία που ωφελήθηκε τα μέγιστα. Βάσει απάντησης που έδωσε το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών σε ερώτηση βουλευτή, κι η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Σπίγκελ τον Αύγουστο του 2013, τα κρατικά θησαυροφυλάκια στο Βερολίνο από το 2010 ως το 2014, μόνο, γέμισαν και θα γέμιζαν με επιπλέον έσοδα 40,9 δισ. ευρώ, επειδή η Γερμανία δανειζόταν με χαμηλά επιτόκια. Μάλιστα, η σχετική εγγραφή στον προϋπολογισμό είχε τον τίτλο «διαφορά επιτοκίων» και υπολογιζόταν κατ’ έτος από 8 ως 17 δισ. ευρώ.

Εν κατακλείδι, η Γερμανία μπορεί να παραιτηθεί από την είσπραξη των τόκων και δεν το κάνει, λειτουργώντας σαν τοκογλύφος. Αρνείται να υλοποιήσει μια δέσμευσή της γιατί ξέρει ότι απέναντί της έχει μια κυβέρνηση προθύμων που συναγωνίζονται σε επίδειξη δουλικότητας τις κυβερνήσεις Σαμαρά, Παπαδήμου, Παπανδρέου. Στο πλάι της η ελληνική κυβέρνηση έχει κι όλους όσους σήμερα πιέζουν να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση αδιαφορώντας για τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που φέρνει η αξιολόγηση:

• Μείωση συντάξεων
• μείωση αφορολόγητου, και,
• πώληση μονάδων της ΔΕΗ

Πρόκειται για μέτρα που θα φτωχύνουν το λαό και θα οξύνουν την κρίση χρέους.

Απέναντι σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα πρέπει να αντιδράσουμε:

• Συμμετέχοντας σε όλους τους αγώνες που θα ξεδιπλωθούν ενάντια στο πολυνομοσχέδιο που έχει ήδη αρχίζει να γράφεται,
• δηλώνοντας ότι αυτό το χρέος δεν είναι δικό μας, και
• απαιτώντας άμεση παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, αξιοποιώντας τα δύο πορίσματα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους.

Εκδήλωση Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους, Δικηγορικός Σύλλογος Αθήνας, 4 Απριλίου 2017

Διαγραφή του Χρέους Τώρα! (Πρωτοβουλία για την μονομερή διαγραφή του χρέους)

Η προτεραιότητα που αποκτά η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους επιβάλλει την ανάληψη άμεσων πρωτοβουλιών στην κατεύθυνση διαγραφής του δημόσιου χρέους. Πρώτα και κύρια, του μέρους του χρέους που οφείλεται στην Τρόικα και τους μηχανισμούς της και υπερβαίνει το 70% του συνολικού δημόσιου χρέους.

Η άμεση παύση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, μέσα από την καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, και η διαγραφή του στη συνέχεια επιβάλλεται προκειμένου να δημιουργηθεί ο απαραίτητος δημοσιονομικός χώρος που θα επιτρέψει την άσκηση της αναγκαίας κοινωνικής πολιτικής για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του λαού και θα κάνει πράξη το στόχο της ανατροπής της λιτότητας. Η συνέχιση της εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους (στο πλαίσιο του οποίου για το τρέχον έτος προβλέπεται η καταβολή 5,88 δισ. ευρώ για τόκους και η λήξη χρέους ύψους 16 δισ. ευρώ) σημαίνει ότι:

• η συντριπτική πλειοψηφία των ανέργων, που φθάνει ακόμη και το 82%, θα συνεχίσει να μην παίρνει επίδομα ανεργίας,
• οι απαραίτητες προσλήψεις και χρηματοδοτήσεις στους τομείς υγείας, παιδείας, κοινωνικής ασφάλισης και πολιτισμού θα αποτελούν μακρινό όνειρο,
• η αναγκαία υλοποίηση ενός γενναίου Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων παραπέμπεται στο αόριστο μέλλον.

Τα σχέδια των πιστωτών για επιμήκυνση των αποπληρωμών του δημόσιου χρέους και μείωση του επιτοκίου πρέπει να απορριφθούν επειδή ισοδυναμούν με μετάθεση των αποπληρωμών για τις επόμενες γενιές και αναγνώριση του χρέους, ενώ δεν προκαλούν καμιά ουσιαστική μείωση λόγω του ότι ήδη τα επιτόκια δανεισμού είναι πολύ χαμηλά. Διαιώνιση της υπερχρέωσης και μεταφορά των βαρών στην επόμενες γενιές σηματοδοτεί και το «παρκάρισμα» του ελληνικού χρέους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μέσω της έκδοσης «διηνεκών ομολόγων» (perpetuities).

Η διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους ή θα είναι μονομερής, στη βάση των δικαιωμάτων που διατηρεί κάθε ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος ή θα είναι σε βάρος του ελληνικού λαού. Η εμπειρία από το ελληνικό πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων του 2012 (PSI+) ύψους 106 δισ. ευρώ (σύμφωνα με την ΤτΕ) καταδεικνύει ότι αυστηρή προϋπόθεση για να σημάνει ουσιαστική ελάφρυνση μια διαγραφή χρέους είναι να έχει σχεδιαστεί σε βάρος των πιστωτών, και να υλοποιηθεί παρά και ενάντια στη θέλησή τους. Το ίδιο συμπέρασμα υπογραμμίζει κι η πρόσφατη εμπειρία άλλων χωρών (Αργεντινή, Ισημερινός, Ρωσία, Ισλανδία) που παρά τις διαφορές τους διέγραψαν μονομερώς μέρος έστω των χρεών τους.

Η αναγκαία διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους μπορεί να αιτιολογηθεί, να θωρακισθεί από διεθνείς προσφυγές και να στηριχτεί στη βάση:

• Πρώτο, της επίκλησης της κατάστασης έκτακτης ανάγκης και της συντελεσθείσας ανθρωπιστικής καταστροφής από το 2010 ως το 2014, λόγω της ανόδου της ανεργίας (27%), της πτώσης μισθών και συντάξεων (40% κατά μέσο όρο μεταξύ 2010-2014), της μαζικής μετανάστευσης (άνω των 100.000 νέων), των μαζικών αυτοκτονιών (τουλάχιστον 5.000 από το 2011 λόγω οικονομικών προβλημάτων), κ.λπ.
• Δεύτερο, του λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους από ανεξάρτητη διεθνή επιτροπή ελεγχόμενη από την κοινωνία και τους φορείς της, δεδομένου ότι ειδικά το τμήμα του ελλ. χρέους που οφείλεται στην Τρόικα είναι καταφανώς απεχθές: Το 92% των δόσεων (232 δισ. σε 252 δισ. ευρώ) επιστράφηκαν ξανά στους δανειστές ή δόθηκαν στις τράπεζες, οι δανειστές ήξεραν ότι τα χρήματα των δανείων δεν εξυπηρετούσαν τις ανάγκες του ελληνικού λαού, ενώ οι κυβερνήσεις που υπέγραψαν τις δύο δανειακές συμβάσεις δεν είχαν καμιά νομιμοποίηση να αναλάβουν τέτοιο χρέος στο όνομα του ελληνικού λαού.
• Τρίτο, λόγω των ευθυνών που έχουν οι ίδιοι οι δανειστές για την εκτίναξη του χρέους το οποίο από 299 δισ. ευρώ (115% του ΑΕΠ) τον Σεπτέμβριο του 2009 εκτινάχθηκε στα 324 δισ. (180% του ΑΕΠ).
• Τέταρτο, ως μια μορφή συμψηφισμού με τα χρέη της Γερμανίας από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (αποζημιώσεις, επανορθώσεις, αναγκαστικό δάνειο, κλπ) που, σύμφωνα με αξιόπιστες διεθνείς εκτιμήσεις, ξεπερνούν το 1 τρισ. ευρώ.
• Πέμπτο, της πρόσφατης απόφασης της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (9/2014), κατόπιν πρότασης της Αργεντινής, που αποδοκιμάζει το σημερινό απορρυθμισμένο πλαίσιο λειτουργίας της αγοράς ομολόγων και ζητά την προστασία των κυρίαρχων κρατών από τα «αρπακτικά κεφάλαια» («vulture funds»).

Η άμεση στάση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, μέσω μονομερών ενεργειών και σε σύγκρουση με τους δανειστές πλήττει ευθέως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την ΕΚΤ, τα κράτη μέλη και τους θεσμούς που δημιούργησε η ΕΕ από το 2010 (ΕΤΧΣ, ΕΜΣ). Πρόκειται για ένα αντιδραστικό πλαίσιο μηχανισμών, εφάμιλλων του ΔΝΤ, που ως αποστολή τους έχουν να διασφαλίσουν ότι την κρίση χρέους θα πληρώσουν οι λαοί της Ευρώπης κι όχι οι ελίτ που την δημιούργησαν. Δική τους άλλωστε απόφαση ήταν η αλλαγή του προφίλ του δημόσιου χρέους που από ομολογιακό στη συντριπτική του πλειοψηφία έγινε επίσημο ή διακρατικό στο μεγαλύτερο του μέρος, με αποτέλεσμα σήμερα άνω του 70% να οφείλονται στην Τρόικα. Η αναγκαία διαγραφή του χρέους δεν στρέφεται κατά των ευρωπαϊκών λαών, όπως λέγεται συχνά σε μια προσπάθεια να παραιτηθούμε από το αίτημα της διαγραφής. Τα δάνεια προς την Ελλάδα (όπως επίσης καις τις άλλες χώρες που δανειοδοτήθηκαν στο πλαίσιο του μηχανισμού, πχ Κύπρος, Πορτογαλία, Ιρλανδία) δεν «έσωσαν» τον ελληνικό λαό, αλλά τις τράπεζες και τις οικονομικές ελίτ, που πραγματικά διασώθηκαν. Οι λαοί της Ευρώπης αποτέλεσαν την ανθρώπινη ασπίδα που χρησιμοποίησαν ΕΕ, ΔΝΤ και κυβερνήσεις για να αποκρύψουν την διάσωση των τραπεζών, που μόνο στην περίπτωση της Ελλάδας στοίχισε 211 δισ. ευρώ. Οι λαοί της Ευρώπης, άλλωστε, ποτέ δεν ρωτήθηκαν αν θέλουν να συμμετάσχουν στην διάσωση των τραπεζών!

Η αμφισβήτηση των συμφερόντων των «θεσμικών» πιστωτών (ΕΕ και ΔΝΤ) που με την διαγραφή του χρέους θα κληθούν να πληρώσουν την κρίση που δημιούργησαν, προϋποθέτει απειθαρχία και οδηγεί σε ρήξη με την ευρωζώνη και την ΕΕ. Ακόμη κι έτσι:

• Το μακροχρόνιο οικονομικό όφελος που θα προκύψει από τη μονομερή διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους θα είναι μεγαλύτερο από το βραχυπρόθεσμο κόστος εξόδου. Ο χαμένος του Grexit δεν είναι η Ελλάδα, όπως επαναλαμβάνεται στο πλαίσιο μιας ιδεολογικής τρομοκρατίας, αλλά η Γερμανία και το ευρώ.
• Η δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης βιομηχανικής πολιτικής με μαζικές επενδύσεις σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας, χωρίς τις δεσμεύσεις των οδηγιών της ΕΕ, θα επιτρέψει την ταχεία ανάπτυξη της οικονομίας και την δραστική μείωση της ανεργίας, μαζί με μέτρα όπως η μείωση των ωρών εργασίας κι η κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας.
• Η ακύρωση των δεσμεύσεων της ΕΕ για αιώνια λιτότητα, μέσω των προβλέψεων της οικονομικής διακυβέρνησης και του δημοσιονομικού συμφώνου για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, θα επιτρέψει την αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου.
• Η ανατροπή του περιορισμένης κυριαρχίας στο διηνεκές που επιβάλλουν Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη και Δ’ Ράιχ, μεταξύ άλλων και με τον κανονισμό 472/2013 αρ. 14 που προβλέπει ευρω-επιτήρηση μέχρι την αποπληρωμή του 75% των δανείων, θα επιτρέψει στον λαό να επανακτήσει τα κυριαρχικά και ανθρώπινα δικαιώματα του.

Η μονομερής διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους θα επιβληθεί στο πλαίσιο μιας ευρύτερης πολιτικής ρήξεων που θα περιλαμβάνει: εθνικοποίηση των τραπεζών, με κοινωνικό έλεγχο και εγγύηση των καταθέσεων, όπως και άλλων στρατηγικών τομέων της οικονομίας, αποζημίωση ασφαλιστικών ταμείων, ΝΠΔΔ και μικροομολογιούχων που ζημιώθηκαν από το PSI+, αναζήτηση ποινικών ευθυνών για όσους συνέβαλαν στην έκδοση ομολόγων σε ξένο δίκαιο, διαγραφή του ιδιωτικού χρέους των ανέργων, ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών κ.α.

Στη βάση των παραπάνω όσοι υπογράφουμε την διακήρυξη, οικονομολόγοι, νομικοί, πανεπιστημιακοί και κοινωνικοί αγωνιστές που συμμετείχαμε στους αγώνες των τελευταίων ετών κατά των Μνημονίων, συγκροτούμε Πρωτοβουλία ενημέρωσης και αγώνα με στόχο την διαγραφή του χρέους, με την επωνυμία Διαγραφή του Χρέους, Τώρα! και καλούμε σε ανοιχτή ιδρυτική συνέλευση για την δημιουργία μαζικής κίνησης με στόχο την διαγραφή του χρέους. Καλούμε επίσης κοινωνικούς φορείς και συλλογικότητες να υιοθετήσουν το παραπάνω πλαίσιο, σε μια προσπάθεια να γίνει υπόθεση διεκδίκησης του ίδιου του λαού.

Αγαπητός Γιώργος	δημοτικός υπάλληλος
Ανδρεάδης Γιάγκος	καθηγητής ΑΕΙ
Αντωνιάδης Παύλος	φοιτητής Πα. Πει.
Αντωνοπούλου Μαρία	καθηγήτρια ΑΕΙ
Αντωνοπούλου Σοφία	καθηγήτρια ΑΕΙ
Βαρδαλαχάκης Γιάννης	οικονομολόγος εκπαιδευτικός
Βασιλόπουλος Χρίστος	μηχανικός
Βασσάλος Γιώργος	ερευνητής
Βατικιώτης Λεωνίδας	οικονομολόγος, δημοσιογράφος
Γαϊτανίδου Ευανθία	μέλος ΣτΑ Οικονομικού Επιμελητηρίου
Γαλάνης Νίκος	ηλεκτρολόγος μηχανολόγος
Γαρδικλής Δημήτρης	γρ. σωμ. Εργαζ. Ασκληπιείου Βούλας
Γάτσιος Βασίλης	λογιστής
Γεωργιάδου Κατερίνα	δικηγόρος
Γεωργίου Γιώργος	λογιστής
Γουρλάς Νίκος	πρώην πρόεδρος συνδ. Εργ.  αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος
Γραμμένος Σπύρος	μουσικός
Δαμέλος Πάνος	μέλος ΔΣ Πανελλ. Συνδέσμου Αμίσθων Υποθηκοφυλακίων
Ζαχάρωφ Βάσω	γιατρός
Ζέρβας Μάκης	μηχανικός, καθηγητής ΑΕΙ
Θεοδώρου Κώστας	μουσικός
Ιγγλέσης Νίκος	συγγραφέας
Ιωαννίδου Αλεξάνδρα	σλαβολόγος, καθηγήτρια ΑΕΙ
Καραστεργίου Μαρίνα	ιστορικός
Καραχάλιος Γιάννης	ιδιωτικός υπάλληλος
Καρυώτης Θεόδωρος	κοινωνιολόγος
Κατσαρέα Ελένη	οικονομολόγος
Κλαπατσέας Μανόλης	αρχιτέκτονας
Κόκκορης Μάκης	λογιστής
Κοκολάκης Γρηγόρης	οικονομολόγος
Κοσμάς Πέτρος	μεταδιδακτορικός ερευνητής Τεχν. Πανεπ. Κύπρου
Κουιρουκίδης Νίκος	οικονομολόγος
Κουμαρέλος Όθωνας	αρχιτέκτονας
Κουτσιανάς Πάνος	δημοτικός σύμβουλος Ιλίου
Κουτσομπίνα Καίτη	οικονομολόγος
Κρέστον Ντέιβις	φιλόσοφος
Κυπριώτης Δημήτρης	στρατηγός ε.α.
Κυράνας Μιχάλης	οικονομολόγος
Κυριακάκης Γιάννης	μέλος ΣτΑ Οικονομικού Επιμελητηρίου
Κώτσιας Σπύρος	συνταξιούχος ΟΣΕ
Λιοδάκης Γιώργος	καθηγητής ΑΕΙ
Μανιάτης Γιώργος	καθηγητής Παν. Αθηνών
Μαρκέτος Σπύρος	ιστορικός, καθηγητής ΑΕΙ
Μηνασίδης Χαράλαμπος	καθηγητής ΑΕΙ, ΗΠΑ
Μιχελινάκης Βαγγέλης	οικονομολόγος φοροτεχνικός
Μονιάκη Χρυσούλα	αντιπρόεδρος συλλόγου εργ. ΕΛΣΤΑΤ
Μουσκεφτάρα Τασούλα	ψυχολόγος, ειδική παιδαγωγός
Μόχλας Χάρης	εκδότης
Μπαλασόπουλος Θέμης	πρόεδρος ΠΟΕ-ΟΤΑ
Μπαλιώτης Θόδωρος	οικονομολόγος
Μπίκας Δημήτρης	υπάλληλος
Μπλέτσας Νίκος	δικηγόρος
Νεβραδάκης Μιχάλης	υπ. διδάκτορας ΗΠΑ
Νικολακάκη Μαρία	παιδαγωγός, καθηγήτρια ΑΕΙ
Ολάγια Πέντρο	συγγραφέας
Παναγιωτόπουλος Χρίστος	πρ. σωμ. Εργαζ. Δήμου Βύρωνα
Παπαδόπουλος Ραφαήλ	πολιτικός επιστήμονας
Παπαιωάννου Σταύρος	φοιτητής Οικονομικού Παν. Αθηνών
Παπαλεξίου Γιώργος	οικονομολόγος
Πάσογλου Γιώργος	δικηγόρος
Παυλόπουλος Γιώργος	οικονομολόγος,τραπεζικός υπάλληλος
Πελεγρίνης Θεοδόσης	πρώην πρύτανης Παν. Αθηνών
Πετρόπουλος Γιώργος	ιστορικός, δημοσιογράφος
Πιτσιρίκος	μπλόγκερ
Ποργιαλίδης Αναστάσιος	ελεύθερος επαγγελματίας
Ρηγόπουλος Κίμων	ηθοποιός
Ρηγοπούλου Πέπη	καθηγήτρια ΑΕΙ
Ρουμελιώτης Γιάννης	οικονομολόγος
Σακελλαρόπουλος Σπύρος	καθηγητής ΑΕΙ
Σαραφιανός Δημήτρης	δικηγόρος
Σαχίνης Γιώργος	δημοσιογράφος
Σινιγάλια Ήρα	δημοσιογράφος
Σπανού Δέσποινα	νομικός, συνδικαλίστρια
Σπύρου Δημήτρης	σκηνοθέτης
Συμβουλόπουλος Θέμης	μουσικός, εργαζόμενος στην ΕΡΤ
Τασιάκος Χρίστος	μέλος ΣτΑ Οικονομικού Επιμελητηρίου
Τζήμας Θέμης	δικηγόρος
Τουλιάτος Χρίστος	οικονομολόγος
Τουμανίδης Παύλος	οικονομολόγος
Τσάκαλου Ντίνα	συμβολαιογράφος
Τσίπρας Σταύρος	δικηγόρος ερευνητής
Τσίχλη Μαριάννα	δικηγόρος
Τσολάκ Μουσταφά	εκδότης
Φαρμακίδη Φούλα	οικονομολόγος
Χατζησταύρος Σταύρος	γεωπόνος
Χατζηστεφάνου Άρης	δημοσιογράφος
Χρυσανθακόπουλος Δημήτρης	πρέσβης επί τιμή

Φεβρουάριος 2015

facebook.com/CancelGreekDebtNow

Greece: From sovereign debt crisis to the default of political system, the alternative of a constitutional assembly (Barcelona, 19.7.2014)

(Ομιλία στο 5ο διεθνές συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στην Βαρκελώνη στις 19 και 20 Ιουλίου, με θέμα την συντακτική εξουσία. Περισσότερα εδώ)

As it is known, draconian austerity measures in Greece began 4 years ago, on May of 2010. Half a year before, on October of 2009, Greek Left tasted one of its worst surprises, when it saw Greek bipartisanship on the early elections to gain one of its biggest percentages of the last decades (77%, i.e. 44% social democratic PASOK and 33% the rightwing party of New Democracy). However, the height of their triumph coincided with the end. During these 5 years their political influence has collapsed. On the recent European Parliament elections both of these parties gained 30% and now it’s a common secret that both of them are in a process to change leaders, even title for their parties. The only thing that no one knows is the form of this transformation. So, an initial conclusion is that Greece is under a double crisis: economic and political too.

Let me present some data, which describe the deep transformations in economy under the current crisis. During these years, with the help of Troika (the EU and the IMF) and with the unanimously opinion of the elite of the Greek ruling class (mainly bankers and ship-owners):

 Unemployment has reached 27% surpassing even the Spanish record,

 Among the unemployed only a 10% receives any kind of benefit.

 Salaries have been reduced by an average by 40% as never again happened in a such short period.

 Among the “lucky people” who are working, 1 out of 3 is being paid with a delay of more than 6 months.

 Taxes among employees have skyrocketed. Real estate taxes since 2009 have increased by 700%.

 GDP has reduced since 2008, when crisis appeared by 21% which is a global record for peaceful times.

 Tens of thousands of young scientists and university graduates have migrated to North Europe, especially to Germany, and to the Middle East.

 More than 250.000 small, medium and even big enterprises have closed and 200.000 more will close this year and the next one, changing radically the very typical south-European social structure from a ball-shaped which, dominated through all over the post-war period, to a pyramid-shaped one.

At the other side, Greek banks since 2008 have been subsidized with 211 bn. Euros, which equals to 115% of current GDP. In other words we became witnesses of an unprecedented transfer of social wealth from the vast majority of society to the bourgeois class and among them to the most parasitic part. In this process public debt has been proved the perfect alibi hiding the transfer of crisis cost to the working class. As a result, anything but accidentally, sovereign debt, since crisis appeared, and despite the biggest default of last decades (of nominal worth of 105 bn. Euros on March of 2012) public debt has been increased since 2009 as a percentage (from 129% of GDP to 175%) and as an amount too (from 299 to 321 bn. Euros).

The aforementioned social cost wasn’t an unwanted development, an accident or a fault, as usually IMF says apologizing, neither a collateral damage. It was the principal aim. It’s a measure of its success, the other, the dark side of the Troika’s aim to construct an “economy of supply” replacing the current “economy of demand”, which, by their own words, has reached its limits and is characterized as outdated. Economies of supply mean the abolition of working rights, social security, environmental protection, regional cohesion even the tax obligations of big capital and much more the multinational capital.

If we want to predict more thoroughly the next day, both in political and economic terms, we must describe the roots of this crisis. In brief, this crisis was a capitalist crisis. It was triggered off the financial crisis of 2008, was exacerbated by public finance derailment, deteriorated by the participation in the EU and the Eurozone, but its roots are traced in falling rate of profit which caused the crisis of 70’s, ending the flourishing post-war period, the “thirty glorious” years. Having in mind the systemic character of the crisis and its persistence through so many decades should be obvious the violent receipt that ruling class should propose. In addition, we can agree that financial regulation (for example separation of investment from retail banking institutions or lowering of the leverage) can’t solve it.

Speaking about the Greek “political lab”, which looks like little or more with the whole periphery of EU, in political life too are promoted equally violent and radical receipts. In brief, I would characterize the plan for the next day as a more intensive turn to political reaction. (Like what is happening in economy, where the receipt is much more Reaganism, much more Thatcherism).

What is happening with the neo-Nazi party of Golden Dawn is very characteristic. Government’s efforts to get it out of law, since September of 2013 when the Golden Dawn killed an antifascist young singer, have failed because Golden Dawn increased its power in parallel with unemployment and poverty. To remind that GD on the elections of 2009 gained a marginal percentage of 0.29% (20.000 votes) and 3 years later on May of 2012 gained 6.97% (441.000 votes). At the recent EP elections gained 9.39% (537.000 votes). So, we can say that GD is an original creation of austerity policies, IMF and European Union. The obvious question, why we didn’t have a similar phenomenon in other crisis-hit countries, has a double response. Firstly, in no other country such a violent austerity program was imposed and, secondly, due to the Greek history. Greece was the sole country where the collaborators of Nazi have never been prosecuted. In Greece the resistance forces were prosecuted and communist Left remained out of law untill 1974… In other words Greek ruling class has an historical, intrinsic tendency to fascism and totalitarianism.

The developments in Greece, with the rise of racist Right, don’t differ a lot from other countries. In France, UK and Nordic countries too, we saw during the recent EP elections, racist parties to endorse public anger against austerity. Partially, due to hesitation of the Left to combat EU and social democracy’s total incorporation to EU mechanisms. This gap was filled by parties of extreme right which reflect bourgeoisie, nationalistic and not popular interests.

The turn to political reaction, which is a permanent tendency, isn’t created only by economic reality.

Political reasons as well, lead to the same direction. I highlight two of them: First, the downgrading of current bourgeoisie democracy by means of the continuous violations of constitution and the degradation of parliament or legislative branch in favor of executive branch, according to the classical division of powers. Only one example: The first loan agreement of 2010 (110 bn. euros) has never been ratified by Greek parliament, while the second one of 2012 (109 bn.) caused a rebellion among professors of public law who supported that it was a bomb on the foundations of constitutional order.

The second political reason that leads to political reaction is EU. To remind that on November of 2011 in Greece and Italy too, Merkel and Sarkozy caused a coup, overthrowing the elected Prime ministers (Papandreou and Berlusconi). On their place they appointed two technocrats from the banking industry (Papademos and Monti). To broaden parliamentarian base of Papademos, Fourth Reich in Greece imposed a coalition government with the participation, for first time, of a light far right party (LAOS). When EU was legitimizing far right pressing political establishment for its participation in the government, why a pure far right party (like the criminal gang of GD) not to enter into the Parliament? The last example that shows EU’s responsibility is the undermining of sovereignty by EU and concretely Commission. Transfer of powers from elected governments to EU, storm of incorporation of EU laws to national law and the appointment in Greece and in Cyprus too, bodies of foreign technocrats (Task Force) to reform public administration have transformed indebted countries to post modern debt colonies of Germany, reminding Nazi occupation.

Future EU’s agenda is a cause of worry, too. I stress the following obligations:

 the commitment for balanced budgets,

 the penalties for those countries that keep deficits,

 the monitoring for those countries that owe to other EU countries till pay off the 75% of their debt, and many more.

All these have been introduced by Fiscal Pact and Euro Plus Pact (2011), even by the form of constitutional amendments. This was a decision of European Council. To stress, that crucial parts of this reactionary arsenal (like package of reforms Two and Six Pack) have been voted by European Parliament, showing that even the elected European Parliament can’t be a counterweight to the appointed and apparently undemocratic European Commission. By my opinion, European Left should learn from Latin American Left which has rejected any kind of economic integration with United States as an imperialist project. European Left must reject totally European Union integration, as a German and big business project. The necessary economic integration, which will achieve economies of scale, should be built, before anything else, on different social and political foundations, excluding countries that are characterized by so big productivity records, like Germany. At the same time will embody the countries of North Africa or Middle East with which our own countries have common historical ties.

Bearing in mind, capital’s furiousness to ask for constitutional amendments as a means to secure the exclusion of any kind of redistribution policy, we must recognize that our demand for a constitutional reform, per se, doesn’t make the difference. In Greece, the most conservative political centers (the industrialists’ federation, for example) ask insistently a constitutional reform, as a means for the abolition of the articles that describe the full employment or the provision of public health and education to all the citizens as state’s duty. Their aim is to transform the exceptional state of emergency, which has emerged the last years under the shock therapy of Memoranda, as a constitutional order. Furthermore, they strive to penalize strikes and political struggles for social change.

The demand of a constituent assembly is obviously …something more than the amendments under discussion due to the deep diving line that draws, defining a restart of the political system. Even in this case, in my own opinion, constituent assembly as a turning point is a necessary but not sufficient condition to end the crisis and instability of current political system, from a popular point of view, allowing and ensuring a radical social and political change. The determinant conditions for ensuring that deepening social and class inequality, increasing poverty and permanent hungry will remain definitely to the past of modern societies are two: The first one is politics.

The second one is social struggles and the re-appearance of a new labor movement. Both of them are met on the demand of changes in the direction of improving the working and living conditions of social majority, at the expense of capital. A political demand and struggle is that one which aspires to changes at national level opposite to an economic demand which is limited to a region, a factory or industrial sector. Our ambition must be victories at universal level, which will be applied to everyone by law, and not a partial level. (It’s an aim opposite to John Holloway’s thesis “to change the world without taking power”).

In this frame we must look forward to a new generation of constitutions that will embody social and working rights and will be the response of social majority to the new aggressive agenda of European capital. I highlight the following crucial issues, among many others, which must be contained in a constitution like this:

1. Unilateral cancelation of public debt, starting from Troika’s (official) debt which represents the epitome of odious, illegal and illegitimate debt. Tool of citizen’s (and not generally public) audit can provide the necessary documentation, according to international law, for its abolition.

2. Nationalization of banks and companies of strategic importance

3. Reduction of working hours (with no reduction to salaries) as a means to reduce unemployment and facilitate people’s participation on common.

4. Abolition of indirect and any popular taxes (first residence for example), generous taxation of capital, especially on multinational companies.

5. Prohibition of any kind of privatizations, cancelling of previous ones, constitutional armoring of public property.

6. Exclusively public, free of charge and high quality education, health and social security.

7. Abolition of any kind of privileges to those who are dealt with public affairs. Their compensation shouldn’t surpass basic salary. (In Greece has been reduced to 480 euro).

8. Representative recall as a means to halt the current total absence of accountability, among two elections.

9. Punishment of those politicians who have voted at favor of banks’ rescue and austerity programs that caused current humanitarian crisis.

10. Exit from Eurozone, EU and NATO which must be characterized as imperialist organizations that represent capital interests, hostile to the people.

At the end, I want to point out that even the most progressive constitution (which reflects class balance of a period) can be marginalized from politics, having no impact in daily live. Only social struggles, combative strikes against capital and governments can guarantee that working people can appropriate the social wealth, building a society without exploitation, poverty and alienation.