Το δρόμο για την διαπραγμάτευση με την Τρόικα πήρε το πακέτο άγριων περικοπών που θα βυθίσει την κοινωνία στην εξαθλίωση, τελικού ύψους 13,5 δισ. ευρώ, μετά την έγκρισή του από τους τρεις πολιτικούς αρχηγούς. Οι συζητήσεις με την Τρόικα ξεκινούν αύριο, Δευτέρα, χωρίς να αποκλείεται οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ και του ευρωπαϊκού κέντρου να απορρίψουν ορισμένα μέτρα απ’ όσα ήδη συμφωνήθηκαν κι έχουν συμπεριληφθεί στο σχέδιο προϋπολογισμού που κατατίθεται αύριο στη Βουλή. Ο λογαριασμός δηλαδή ενδέχεται ν’ αυξηθεί κι άλλο. Η πίεση που ασκεί ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς προς τους δύο κυβερνητικούς εταίρους του είναι τα μέτρα να ψηφιστούν έως τις 18 Οκτωβρίου οπότε θα πραγματοποιηθεί η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ και με τα νέα αντιλαϊκά μέτρα στις αποσκευές του ο περήφανος Μεσσήνιος να πάει στις Βρυξέλλες εκλιπαρώντας τον οίκτο τους. Στόχος είναι να πιέσει για την καταβολή ολόκληρης της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ όσο το δυνατό συντομότερα και σε καμία περίπτωση μετά τις 6 Νοεμβρίου, οπότε διεξάγονται οι αμερικάνικες εκλογές, γιατί κανείς δεν ξέρει τι γίνεται μετά…

Το νέο αντιλαϊκό πακέτο μέτρων, που δεν θα είναι και το τελευταίο, θα αποτελέσει τη χαριστική βολή για το επίπεδο ζωής δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων που ήδη έχουν δει τους μισθούς τους να μειώνονται άμεσα δια των μονομερών ανακοινώσεων της εργοδοσίας κι έμμεσα επ’ αφορμή τις συνεχείς αυξήσεις στους φόρους και την κατάργηση κοινωνικών και ασφαλιστικών παροχών. Τα νέα μέτρα θα κάνουν την κατάσταση ακόμη πιο δραματική για την εργατική τάξη, τη νεολαία, τους συνταξιούχους, τα μεσαία στρώματα και την οικονομία δεδομένου ότι θα οξύνουν την ύφεση οδηγώντας το εθνικό προϊόν σε νέα πτώση. Ταυτόχρονα, κι αυτό είναι το οξύμωρο στοιχείο των νέων μέτρων, η εφαρμογή τους θα σημάνει την βελτίωση της θέσης της αστικής τάξης και των ανώνυμων εταιρειών. Η κυβέρνηση του Σαμαρά θα ισχυροποιήσει τους δεσμούς της με το κεφάλαιο καθώς θα του μειώσει τη φορολογία από το 45% που είναι σήμερα ο ανώτατος συντελεστής για τους μισθωτούς στο 35% και από το 42,5% που είναι η ανώτατη επιβάρυνση για τις επιχειρήσεις στο 35%. Το δωράκι που κάνει η Τρόικα εσωτερικού στην αστική τάξη (χωρίς να συνοδεύεται κι από τις συνήθεις αποτιμήσεις κόστους) αποκαλύπτει πόσο υποκριτική είναι η φιλολογία για την ανάγκη μείωσης των δημοσιονομικών ανισορροπιών και συρρίκνωσης του ελλείμματος. Όλα αυτά είναι παραμύθια! Αν ήθελαν έσοδα δεν θα μείωναν τους συντελεστές όσων έχουν για να πληρώσουν. Ή θα τους άφηναν εκεί που ήταν (δεδομένου μάλιστα ότι πρόκειται για απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα με βάση διεθνή δεδομένα) ή θα τους αύξαναν! Μειώνοντας τους συντελεστές φορολόγησης δείχνουν σε όλους πιο είναι το πραγματικό επίδικο των περικοπών και του Τρίτου Μνημονίου: η βελτίωση της θέσης του κεφαλαίου και η επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων. Οι αλλαγές στη φορολογία θα αποδειχθούν πολιορκητικός κριός για την επίτευξη και των δύο αυτών στόχων καθώς την ίδια ώρα που θα μειώνουν την φορολογία των πλουσίων και των ΑΕ θα αυξάνουν τα βάρη στα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα και τις μικρές επιχειρήσεις μέσω του ενιαίου φορολογικού συντελεστή που θα σημάνει μια απότομη αύξηση των φορολογικών τους επιβαρύνσεων.

Παραπέρα, το νέο πακέτο μέτρων περιλαμβάνει: μείωση του εφάπαξ σε 22 ταμεία από 20% στο 30%, επιβολή εισφοράς ύψους 1%-3% στη σύνταξη όσων εισέπραξαν ως τώρα εφ’ άπαξ που δεν δικαιολογούταν από τις εισφορές τους, μείωση της βασικής σύνταξης του ΟΓΑ κατά 30 ευρώ (από τα 360 στα 330), κλιμακούμενες μειώσεις στις συντάξεις άνω των 1.000 ευρώ και περικοπές επιδομάτων Χριστουγέννων, Πάσχα και θερινής άδειας σε όλες τις συντάξεις πλην του ΟΓΑ, αύξηση κατά 5 χρόνια (από τα 15 στα 20) των απαιτούμενων ετών ασφάλισης για συνταξιοδότηση, αύξηση κατά 2 έτη (από τα 65 στα 67) του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης, αύξηση του ορίου ηλικίας για τη χορήγηση του ΕΚΑΣ (από τα 64 στα 60), αύξηση εισφορών για συνταξιούχους του ΟΓΑ, χορήγηση των προνοιακών επιδομάτων στη βάση εισοδηματικών κριτηρίων, κλιμακωτές μειώσεις αποδοχών στα ειδικά μισθολόγια (ένστολοι, δικαστικοί, κ.α.) κατά 12% μέσο όρο, κατάργηση δώρων Χριστουγέννων, Πάσχα και επιδόματος αδείας για τους δημοσίους υπαλλήλους, αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς κατά 25%, συγχωνεύσεις και καταργήσεις ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ κι επίσης ΑΕΙ και ΤΕΙ, επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά προγράμματα, και συμμετοχή των φοιτητών στο κόστος των πανεπιστημιακών συγγραμμάτων, αύξηση ωρών διδασκαλίας για να μειωθούν οι ανάγκες σε αναπληρωτές καθηγητές, περικοπές στη φαρμακευτική δαπάνη ύψους 900 εκ. ευρώ και νέου τύπου εφεδρεία υπό τη μορφή πρόωρης συνταξιοδότησης για 15.000 δημόσιους υπάλληλους.

Συνολικά πρόκειται για ένα πακέτο μέτρων που θα σημάνει την ραγδαία και μακρόχρονη (καθώς τα περισσότερα μέτρα είναι εμπροσθοβαρή) επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων.

Παρατείνεται η αγωνία για τον ακριβή επιμερισμό των αντιλαϊκών μέτρων ύψους 12 σχεδόν δισ. ευρώ που έχει απαιτήσει η Τρόικα. Στο συντριπτικά μεγαλύτερο τους όμως μέρος είναι ήδη γνωστά και περιλαμβάνουν νέες, βαριές επιβαρύνσεις για εργαζόμενους, συνταξιούχους και νεολαία. Ειδικότερα τα 7,5 δισ. ευρώ θα προέλθουν από περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 έτη. Πρόκειται για ένα σχέδιο που θα δυσχεράνει περαιτέρω την ήδη δραματική θέση των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων και ειδικά των εργαζομένων, με αμφίβολα αποτελέσματα στον κρατικό προϋπολογισμό.

Κανείς άλλωστε δε νοιάζεται γι’ αυτά. Αν πράγματι ενδιαφέρονταν για την δημιουργία πλεονασμάτων στον κρατικό προϋπολογισμό δεν θα προωθούσαν την αναθεώρηση του φορολογικού νόμου στην κατεύθυνση μιας σύγκλισης προς το κέντρο των φορολογικών συντελεστών για ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρήσεις. Μια μεταρρύθμιση (κάθε άλλο παρά μηδενικού αποτελέσματος) που στην πράξη σημαίνει ότι οι φορολογούμενοι με μικρή φοροδοτική ικανότητα και χαμηλό τζίρο καλούνται να εισφέρουν περισσότερα, ενώ αυτοί που αποδεδειγμένα έχουν υψηλότερη φοροδοτική ικανότητα και μεγαλύτερους τζίρους, απαλλάσσονται. Το αποτέλεσμα θα είναι έντονα αρνητικό για τα δημόσια έσοδα, αλλά εξ ίσου έντονα θετικό για την αστική τάξη που θα δει την συμμετοχή της στην εφορία να μειώνεται περαιτέρω, αυξάνοντας έτσι – ισόποσα – τα κέρδη της. Αν πράγματι επίσης ενδιαφέρονταν για την δημιουργία πλεονασμάτων δεν θα έσπευδαν να χρυσώνουν τους πιστωτές, ικανοποιώντας κάθε αίτημα που καταθέτουν ανατρέποντας ακόμη και τα πρόσφατα συμφωνηθέντα, όπως φάνηκε από τα στοιχεία για την εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού το οκτάμηνο Ιανουάριος – Αύγουστος 2012. Με βάση την ανακοίνωση του υπουργείου του και παρότι τα δημόσια έσοδα εμφάνισαν υστέρηση κατά 2 δισ. ευρώ σε σχέση με τον στόχο που είχε τεθεί, οι τοκογλύφοι του δημόσιου χρέους έβαλαν ακόμη πιο βαθιά το χέρι τους στην τσέπη μας. Ενώ ο αρχικός στόχος ήταν να πάρουν 11.012 εκ. ευρώ, τελικά πήραν 11.070 εκ. Προφανώς λεφτά υπάρχουν…

Το πρόγραμμα διαρθρωτικής προσαρμογής όμως, που επιβάλλεται με πρόσχημα και μόνο τις ανισορροπίες στα δημόσια οικονομικά, δεν αφήνει κανένα τμήμα της αστικής τάξης παραπονεμένο, δείχνοντας έτσι και ποιο ήταν εξ αρχής το ζητούμενο: η μείωση του εργατικού μισθού. Επιβεβαιώνεται από κάθε ανακοίνωση που βλέπει το φως της δημοσιότητας για την πορεία του εργατικού κόστους. Στην πιο πρόσφατη για παράδειγμα (με ημερομηνία 17 Σεπτεμβρίου) φαίνεται ότι ενώ στην ευρωζώνη και την ΕΕ το πρώτο τρίμηνο του 2012 (σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2011) το εργατικό κόστος αυξήθηκε κατά +1,5% και +1,4% στην Ελλάδα συνετρίβη καθώς κατέγραψε μείωση της τάξης του -11,5%! Τέτοια μείωση πουθενά αλλού δεν σημειώθηκε. Η πιο «κοντινή» στατιστικά ήταν της Σλοβακίας που κυμάνθηκε στο -1,3%! Αυτή δε η κατακόρυφη μείωση ήρθε να προστεθεί σε ανάλογου βάθους βουτιές, των προηγούμενων τριμήνων. Το τέταρτο τρίμηνο για παράδειγμα του 2011 η μείωση ήταν της τάξης του -8,1% (όταν η μέση άνοδος στην ευρωζώνη ήταν +2,2%), το τρίτο τρίμηνο του 2011 ήταν -4,2% (ΕΖ: +2,2%), το δεύτερο τρίμηνο του 2011 ήταν -2,9% (ΕΖ: +2,4%), κοκ. Κατά συνέπεια η επιτυχία του προγράμματος εσωτερικής υποτίμησης προχωρά με εντυπωσιακούς ρυθμούς σε βάρος της εργατικής τάξης και των φτωχότερων στρωμάτων, παρά τα όσα λέγονται.

Μπροστά μας ωστόσο βρίσκονται νέα δεινά, με επίκεντρο την δεύτερη αναδιάρθρωση του χρέους ή την δεύτερη χρεοκοπία. Όπως εξελίσσεται η ιστορία θυμίζει όσα προηγήθηκαν τον Ιούλιο του 2011 και τον Φεβρουάριο του 2012, όταν οικονομικά και πολιτικά κέντρα συζητούσαν πυρετωδώς την μορφή της αναδιάρθρωσης κι οι πολιτικοί απατεώνες των ελληνικών κυβερνήσεων, μας υπόσχονταν έξοδο από το τούνελ αν εφαρμοστεί ένα ακόμη πακέτο αντιλαϊκών μέτρων. Το κλίμα αποδίδεται πιστά από την πρώτη κιόλας αράδα του πρωτοσέλιδου ρεπορτάζ της Γουόλ Στριτ Τζέρναλ Γιούροπ της Παρασκευής: «Σύγκρουση είναι σε εξέλιξη μεταξύ των διεθνών πιστωτών της Ελλάδας για το ποιος θα παράσχει την αναγκαία χρηματοδότηση για να παραμείνει η χώρα ζωντανή». Το ερώτημα είναι δηλαδή, ξανά, η μορφή που θα προσλάβει το νέο κούρεμα κι όχι αν χρειάζεται… Οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς της Γερμανίας έδιναν πολύ πιο κατεπείγοντα χαρακτήρα στη σχετική συζήτηση λόγω του ότι οι προβλέψεις για την πορεία του δημόσιου χρέους καθιστούν βέβαιο ότι το 2020 θα κυμαίνεται άνω του 120% του ΑΕΠ, δεν θα είναι δηλαδή βιώσιμο με βάση τα κριτήρια του ΔΝΤ, οπότε η συμμετοχή του διεθνούς ιμπεριαλιστικού οργανισμού στις από ‘δω και πέρα χρηματοδοτήσεις της Ελλάδας είναι αμφίβολη από τη στιγμή που δεν πληρείται αυτή η αυστηρή προϋπόθεση την οποία θέτει ως απαράβατο όρο.

Μπροστά μας λοιπόν ακόμη κι αν εγκριθούν τα μέτρα των σχεδόν 12 δισ. ευρώ είναι μια νέα χρεοκοπία, νέα δεινά για την κοινωνία. Γι’ αυτό πρέπει να ανατραπούν!

Ό,τι δώσαμε, δώσαμε! Πλέον δεν υπάρχει καμία άλλη δυνατότητα. Οποιαδήποτε νέα περικοπή κοινωνικών δαπανών σημαίνει νέους άστεγους, πέραν των 25.000 που έχουν γεμίσει την Αθήνα, νέους άνεργους, πέραν του 1,12 εκατομμυρίων, νέες αυτοκτονίες, πέραν των 3.000, νέους μετανάστες, νέους επαίτες!  Αυτή έπρεπε να είναι η διαπραγματευτική γραμμή της Ελλάδας απέναντι στην Τρόικα και στη Γερμανία προκειμένου να μπει ένα όριο στις απαιτήσεις τους για συνεχείς περικοπές κοινωνικών δαπανών. Μια τέτοια ανυποχώρητη διαπραγματευτική γραμμή υποστηρίζεται κάλλιστα από τα στατιστικά δεδομένα που υπάρχουν και τα οποία επιβεβαιώνουν ότι το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα είναι το πιο …σύντομο ανέκδοτο. Ουδέποτε υπήρξε και ανέκαθεν το ρόλο του τον επιτελούσε η οικογένεια. Κατά συνέπεια οποιαδήποτε νέα μείωση δαπανών σημαίνει αίμα και δάκρυα, κοινωνική οδύνη!

Το μαύρο χάλι στο οποίο βρίσκεται το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα απεικονίζεται ανάγλυφα στην πρόσφατη έκθεση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας για το 2011, η οποία δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 2012. Εκεί παρατηρούμε ότι στη χώρα που είχε την τύχη να γίνει το πειραματόζωο της εφαρμογής στη γηραιά ήπειρο των πιο κανιβαλικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών που έχουν επιβληθεί στο βόρειο ημισφαίριο, το ποσοστό της φτώχειας στο σύνολο του πληθυσμού το 2010 ήταν 20,1% όταν στην ευρωζώνη των 15 ήταν 16,2% και 16,4% στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 27. Διευκρινίζεται μάλιστα στην έκθεση ότι τα στοιχεία για το έτος 2010 αφορούν εισοδήματα του 2009, όταν υποτίθεται πως η Ελλάδα καλοπέρναγε και ζούσε στον παράδεισο της «τελευταίας σοβιετικής δημοκρατίας της Ευρώπης». Επομένως πολύ πριν εφαρμοστούν τα δρακόντεια μέτρα της Τρόικας η φτώχεια στην Ελλάδα ήταν πολύ ανώτερη της μέσης ευρωπαϊκής! Ενδιαφέρον μάλιστα παρουσιάζει το γεγονός ότι κατά κύριο λόγο η φτώχεια δεν απαντιέται στο κοινωνικό ή το εργασιακό περιθώριο αλλά στους χώρους εργασίας. Στους φτωχούς από το σύνολο των εργαζομένων, μιλώντας πάλι για το 2010, συγκαταλέγονταν το 13,8% όταν στην ευρωζώνη και την ΕΕ-15 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 8% και 8,5%. Μισθοί πείνας με άλλα λόγια στην Ελλάδα, πολύ πριν μάλιστα εφαρμοστεί η θεραπεία – σοκ των Μνημονίων και το σχέδιο της εσωτερικής υποτίμησης. Πολύ πιο κοντά στην εξαθλίωση επίσης (συγκρίνοντας πάντα με την Εσπερία) βρίσκονται οι μερικώς απασχολούμενοι στην Ελλάδα καθώς στις τάξεις τους το ποσοστό φτώχειας φθάνει το 29,4% όταν σε ΕΕ-15 και ΕΕ-27 είναι 13,2% και 12,9% αντίστοιχα. Στην Ελλάδα δηλαδή οι μερικώς απασχολούμενοι είναι μερικώς σιτιζόμενοι, μερικώς ζώντες, μερικώς ευτυχούντες… Κι η επιλογή της μερικής απασχόλησης φυσικά δεν είναι δική τους όπως συχνά λέγεται και πολύ πιο έντονα λεγόταν στο παρελθόν, όταν έπρεπε να αιτιολογηθεί η απορρύθμιση του εργατικού δικαίου που διασφάλιζε τις σταθερές εργασιακές σχέσεις. Από το σύνολο των μερικώς απασχολουμένων το 60% «έκανε αυτή την επιλογή διότι δεν μπόρεσε να βρει πλήρη απασχόληση», αναφέρεται στην ανακοίνωση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, για την έρευνα του εργατικού δυναμικού του πρώτου τριμήνου του 2012 με ημερομηνία 14 Ιουνίου 2012.

Πολύ κατώτερες των ευρωπαϊκών

Δραματικά είναι επίσης και τα στοιχεία που δείχνουν τις κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα ως ποσοστό του ΑΕΠ, ως ποσοστό δηλαδή των αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται ετησίως. Στη χώρα μας το 2009 αντιπροσώπευαν το 28%. Στην ΕΕ-15 και την ΕΕ-27 οι κοινωνικές δαπάνες δέσμευαν μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού πλούτου: 30,3% και 29,5% του ΑΕΠ. Απαράδεκτες ήταν οι επιδόσεις της Ελλάδας, από την εποχή κιόλας της υποτιθέμενες ευημερίας, και στον τομέα των κοινωνικών επιδομάτων καθώς περιορίζονταν στο 14,5% του ΑΕΠ όταν στη ευρωζώνη και στην ΕΕ αφορούσαν το 17% και 16,4% αντίστοιχα. Η συμμετοχή των κοινωνικών δαπανών στο ΑΕΠ είναι τόσο χαμηλή στην Ελλάδα που, όπως ήταν αναμενόμενο, συνεισφέρουν σχετικά λίγο στην μείωση της φτώχειας. Ενώ στην Ευρώπη το ποσοστό του κινδύνου φτώχειας μειώνεται κατά 27% μετά την παρεμβολή των κοινωνικών επιδομάτων στην Ελλάδα μειώνεται μόλις κατά 22,7%. Με βάση αυτό το στοιχείο φαίνεται πως το πρόβλημα των αναποτελεσματικών κοινωνικών δαπανών στην Ελλάδα, με κριτήριο την συμβολή τους στην εξάλειψη της φτώχειας, πρώτα και κύρια έγκειται στο ύψος τους. Στα χρήματα δηλαδή που δαπανούσε το ελληνικό κράτος για να εξασφαλίσει την κοινωνική συνοχή. Πρωτίστως δηλαδή είναι ποσοτικό, απόρροια των χαμηλών κοινωνικών δαπανών κι όχι της κακής κατανομής τους ή της κακοδιαχείρισης, που ακόμη κι αν υπήρξαν αυτά τα φαινόμενα, ήταν υποδεέστερης σημασίας.

Με βάση τα παραπάνω φαίνεται περίτρανα ότι οι Τροϊκανοί κι η στρατιά των αργυρώνητων τεχνοκρατών που σέρνουν μαζί τους είναι είτε επιστημονικά άσχετοι, δηλαδή κομπογιαννίτες, εφ’ όσον οι οικονομικές κατευθύνσεις που δίνουν δεν παίρνουν καν υπ’ όψη τους την κοινωνική πραγματικότητα ή τόσο πολύ τυφλωμένοι από ταξικό μίσος που στέκουν αδιάφοροι απέναντι στο γεγονός ότι η εφαρμογή των περικοπών που περιλαμβάνονται στο πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ θα οδηγήσει τις κοινωνικές ανισότητες της Ελλάδας στα επίπεδα της βιομηχανικής επανάστασης.

Νέο κούρεμα, νέα μέτρα

Ωστόσο, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για να μην εφαρμοστούν τα νέα δρακόντεια μέτρα λιτότητας, πέραν του χαμηλού επιπέδου στο οποίο ήδη βρίσκονται οι κοινωνικές δαπάνες. Ο σημαντικότερος είναι ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα τέτοια πακέτα. Και μάλιστα σύντομα, με αφορμή το νέο κούρεμα του δημόσιου χρέους, την νέα χρεοκοπία δηλαδή στην οποία αναπόδραστα οδηγούμαστε. «Υπάρχουν δύο προφανή μαθήματα για το σήμερα από την καταστροφή με το χρέος που υπέστη η Λατινική Αμερική», έγραφε ο Λάρι Έλιοτ στην Γκάρντιαν με αφορμή την συμπλήρωση 30 ετών απ’ όταν ξέσπασε η πρώτη κρίση χρέους, στο Μεξικό. Και συνέχιζε την απρόσμενα ενδιαφέρουσα (για τα καθ’ ημάς κι όχι χάρη της σφαιρικής ενημέρωσης…) ανάλυσή του: «Το πρώτο είναι πως θα υπάρξει μια νέα διαγραφή χρέους της Ελλάδας»! Από την εμπειρία μάλιστα πια ξέρουμε πως οι όροι οι οποίοι θα απαιτηθούν θα είναι απλώς …φρικτοί! Απολύσεις, μειώσεις συντάξεων και μισθών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. Επί της ουσίας πρόκειται για μια ατέρμονη, σισύφεια διαδικασία που θα καταδικάζει την κοινωνική πλειοψηφία, για χάρη πρώτα και κύρια των Γερμανών και των τραπεζιτών (και τις πιο πολλές φορές δε για χάρη των Γερμανών τραπεζιτών). «Αν η Ελλάδα ήταν ο εθισμένος αυτές οι τράπεζες ήταν οι ντίλερ» έγραφαν οι Νιου Γιορκ Τάιμς το Σαββατοκύριακο 25-26 Αυγούστου, υπενθυμίζοντας ότι στο τέλος Ιουνίου του 2009 πριν ξεσπάσει η κρίση, ο δημόσιος κι ο ιδιωτικός τομέας της Ελλάδας μαζί χρωστούσαν στις γαλλικές τράπεζες 76,5 δισ. ευρώ και στις γερμανικές τράπεζες 38,6 δισ. ευρώ, σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών. Που πήγαιναν αυτά τα χρήματα; «Η Γερμανία δάνειζε αυτά τα χρήματα για να χρησιμοποιούνται στην αγορά γερμανικών εξαγωγών», έγραφαν οι Νιου Γιορκ Τάιμς. Επικαλούνταν μάλιστα τα λόγια ενός οικονομολόγου μέλους της Επιτροπής Νομισματικής Πολιτικής της Τράπεζας της Αγγλίας ο οποίος δήλωσε στο BBC ότι «η Γερμανία δημιούργησε ένα σχήμα για να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα»!

Μόνο η ελληνική πολιτική ελίτ, σε πείσμα των αριθμών και όσων συζητιούνται δημοσίως εκτός Ελλάδας, συνεχίζει να θεωρεί τους συνταξιούχους υπαίτιους της δημοσιονομικής κρίσης.